Eetstoornissen: Boulimia, Anorexia, BED etc. (Deel4)

CleeJee, ik voel me vandaag wel redelijk.. Ik ben gisteren nog bij een vriendin langsgeweest die in de crisisopname zit, dat heeft wel veel indruk gemaakt, het gaat zo slecht met haar. HAar beste vriendin is anderhalve week geleden overleden aan anorexia, en dat is best schrikken om zo te horen.

Ik had gisteren nog therapie, en daar heb ik veel uitgehaald. Ik wil alles nog te perfect doen, en dat moet ik nu eens los zien te laten. Dus dat is mijn doel voor vandaag

Overleden aan ano.....*slik*
Kan me voorstellen dat die vriendin nu in een crisis zit, heeft zij zelf ook ano dan?

perfectionisme is inderdaad herkenbaar, heeft mijn meissie ook.... merk wel dat ze langzaam aan wel wat losser wordt in dat soort dingen....gewoon stapje voor stapje doen dat soort dingen, meeste kans van slagen, minste kans op terugval!

zij heeft zelf boulimia, met nog een hele hoop andere problemen erbij, oa. automutilatie in ernstige mate....

ouch, dat is inderdaad ook schrikken......en in de crisis opvang is er 24/7 toezicht voor haar?

en die vriendin die overleden is aan ano....dat was echt ook de doodsoorzaak?

ze wordt redelijk in de gaten gehouden, maar ze kunnen de zelfbeschadiging niet verbieden of voorkomen. En ze kan er ook zo even weg als ze wil, dus dan gaat ze naar de EHBO en laat ze het ff hechten. Ze krijgt er wel een time-out voor als het te vaak gebeurt, maar het ziekenhuis belt niet altijd met de GGZ..

Volgens mij is ze echt overleden aan de anorexia. Zo werd het ook wel op de rouwkaart gezet eigenlijk. DAt ze verlost was van het gevecht en alles.

wat lijkt me dat extreem zwaar zeg...iemand af zien glijden met de dood als gevolg...en er gewoon helemaal niks aan kunnen doen...rillingen gaan overm ijn lijf....

die vriendin weet ook vast wel wanneer ze kan automutuleren, oftewel, ze zal het vast doen als ze weet dat ze het daarna kan laten hechten....

ze was gisterne ook weer bezig geweest zei ze, maar dat mocht het team nog niet weten, want dan had ze een time out en ze heeft vandaag juist een belangrijk gesprek...

Ik had kippevel toen ik de rouwkaart las... En soms ben ik bang dat het ook zo gaat eindigen met die vriendin van ons..
Maar ik merkte gisteren toch wel dat het alleen maar een uitlaat voor de paniek en spanningen is. Ze heeft nog steeds wel de wil om door te vechten

Kan me voorstellen dat het je kippenvel geeft ja....brrrrr.....
Dat is juist het probleem, dat zij het als uitlaat gebruikt.....zelfde met ano, voor velen is dat ook een uitlaat voor de problemen.....om zo controle te krijgen/houden....het is nu dus zaak een andere uitlaat te vinden!

Las gister een mooie zin, erg toepasselijk voor personen met een eetstoornis:
"De menselijke geest is zo verslaafd aan controle dat hij zelfs het loslaten van controle onder controle wil houden.""

Ja, hij is wel heel toepasselijk..
Tot die conclusie kwam ik vanmorgen ook nog met mijn vriendje toen ik het over het afvallen enzo had...
Dat is ook eng, ik weet niet waar het stopt, ik wil daar ook controle over hebben...
En eigenlijk moet ik eens een gokje nemen en kijken waar het eindigt

Maar het afvallen is dus nodig om op een gezond BMI uit te komen?
Heb je enig idee hoeveel je af moet vallen theoretisch?

Afvallen kun je onder controle hebben denk ik....je moet het inderdaad proberen en langzaamaan zul je merken hoe je lichaam reageert en aan het eind heb je op een gezonde manier controle!

Ik ben begonnen in de eetgroep en toen woog ik 96 kilo..
een BMI van 25 betekend bij mijn lengte(1m60) een gewicht van 64 kilo...
En ik zit nu iets onder de 89 kilo.

dus ik moet nog 25 kilo, maar ik denk niet dat ik dat ooit haal. Ik wil nog ongeveer 20 kilo kwijt, en dan zie ik wel verder. Maar dat is dus echt een 5 jarenplan

Oké, dat is inderdaad nog wel een aantal kilo's die er af moeten ja.....

Maar het is natuurlijk niet alleen een kwestie van lijnen door minder te eten, ook gezond eten en lichaamsbeweging (sport) helpen mee, maar daar weet jij natuurlijk alles van!

Ik denk dat als je leven stabiel is, dat je dan langzaamaan wel naar dat gewicht toe zal gaan....alleen kan ik me zo voorstellen dat het in zware tijden lastiger wordt omdat dan een eetbui op de loer ligt.....zie ik het zo goed?

((dit blijft trouwens een heel goed topic! goed om ervaringen uit te wisselen en om gewoon even lekker je verhaal kwijt te kunnen! zeker aangezien hier vaak dezelfden komen en er praktisch geen "shit" geschreven wordt!))

Ik merk nu ik meer beweeg, dat ik ineens sneller afval(ik ben er sinds 2,5 week weer echt mee bezig)..
Ik merk ook wel dat ik stabieler ben en ik daardoor minder moeite heb met eten.
Maar ik kan soms nog wel heel jaloers zijn opmensen die zo even 2 kilo in de week afvallen. Ook al weet ik dat ik dat absoluut niet vol kan houden en het niet goed is zou ik soms ook willen dat ik dat had..
_{soms ben ik bang dat iedereen elke keer zoveel afvalt en dat ik dan altijd de dikste blijf}

Vooral die laatste zin kan ik me helemaal voorstellen, dat je je letterlijk en figuurlijk gaat spiegelen aan anderen!

Sterkte in ieder geval....en wees niet te hard voor jezelf!

Doet hier ook pijn ja, zo'n bericht van weer een anorexia-slachtoffer. Het is echt een ellende om je vriendin zo te zien afglijden. Die enorme machteloosheid staat nog in mijn geheugen gegrift... Hoop dat nooit meer te hoeven meemaken.

Ik weet wel dat eetstoornissen het hoogste sterftecijfer hebben van alle psychische klachten, maar toch schrik je elke keer weer van dat soort nieuws.


Laat ik er maar een positief verhaal tegenover stellen: een vriendin van me die ik via de sabn-site heb leren kennen was vanaf juni of juli 2005 opgenomen, is diep gezonken tot het levensgevaarlijke aan toe en had daarom ook een sonde. Maar sinds december is het opeens enorm veel beter gegaan: ze heeft nu veel minder problemen met eten, is op een stabiele manier gegroeid, en werkt aan de achterliggende problemen. Hoewel ze door allerlei andere omstandigheden in ontzettend zwaar weer zit, zet ze nu toch door en de verwachting is dat ze in februari uit het ziekenhuis wordt ontslagen!

@teigan: knap van je dat je zomaar zo open kunt zijn over je gewicht! Met wat voor beweging ben je bezig? Ik denk dat je op dit moment niet zo zeer naar je bmi moet kijken, want dat zegt toch ook niet alles, maar dat je jezelf vooral een target moet stellen waarvan jij het idee hebt dat je jezelf er goed bij voelt. Het is heerlijk om lekker in je vel te zitten en gewoon tevreden te zijn, wat wil een mens nog meer?

Die vergelijkingsdrang is trouwens herkenbaar: bij mijn vriendin zitten ze 's avonds met zijn allen naar 'America's next top model' te kijken met commentaren als 'zij te dik?', als de wedstrijdjury dat over een van die meiden zegt, 'Belachelijk, ze is nog dunner dan ik!'

quote:

Op woensdag 25 januari 2006 15:02 schreef Ami80 het volgende:
Die vergelijkingsdrang is trouwens herkenbaar: bij mijn vriendin zitten ze 's avonds met zijn allen naar 'America's next top model' te kijken met commentaren als 'zij te dik?', als de wedstrijdjury dat over een van die meiden zegt, 'Belachelijk, ze is nog dunner dan ik!'

Dat laatste wordt niet altijd gezegd....in veel ogen van ano's is bijna niemand dunner.

Daarom is het ook zo verdomde lastig als ze zich aan anderen gaan spiegelen (überhaupt gaan spiegelen!)

Wat verschrikkelijk dat dat meisje is overleden aan anorexia zeg
Rillingen lopen ervan over me lijf....

CleeJee, ik bereid me idd voor op een hoop opgekropte emoties en veel janken maar ik hoop dat ik er sterker uit ga komen aan de andere kant en dat ik dan eindelijk gezond en langdurig af kan vallen. Er moet bij mij ook nog een 20-25 kilo af :S Als je het zo neerzet is het echt zoveel dat ik denk dat ik dat nooit ga halen Overal waar ik kom was/ben ik altijd de dikste

Purple, je krijgt mensen om je heen die je waarderen wie je bent, die snappen wat je doormaakt én die je kunnen helpen. Ik weet zeker dat dat heel fijn gaat voelen!

De hele beerput moet leeg, het moet er uit, dat is zwaar, maar dan kan je het (eindelijk?) een plekje gaan geven. Hou dat doel voor ogen!

En ben je echt de dikste? Of denk je automatisch altijd dat je de dikste bent?

Nogmaals:wij hebben hier vertrouwen in je, en jij diep van binnen ook in jezelf!

9 van de 10 als ik ergens kom ben ik wel 1 van de dikste en dat maakt me gewoon ongemakkelijk, alle aandacht gaat ook meestal naar de dunne chickies en dan ga ik weer snacken als ik thuis kom om dat ongemakkelijke gevoel weg te eten.

Mja, voor die beerput ben ik dus wel bang, ik hou erook niet zo van om in het bijzijn van anderen te gaan janken enzo Me grootste probleem was ook altijd bij sociogroep, ik zei eigenlijk nooit wat me echt bezig hield maar dat kan dan niet meer en dat freakt me best wel out

dank voor het vertrouwen

Enig idee wat ik het beste kan doen als er in weze nauwelijks communicatie mogelijk is? Ik heb haar deze week tweemaal gesproken (via de msn nota bene). Ze verveelt zich dood natuurlijk. En er is weinig gesprek mogelijk: als ik leuke dingen vertel dan gaat ze daar niet op in, en als ik haar probeer te steunen dan wordt ze ook boos. Ze is behoorlijk pissig en er is af en toe even geen goed garen mee te spinnen. Ik wil haar hartstikke graag steunen, maar daar krijg ik momenteel de kans niet voor heb ik het idee. Weet nog niet helemaal hoe ik daar mee moet omgaan...

Ami80, ze sluit zich volledig af van iedereen....ook de socio's en mede cliënten zullen dat zo ervaren...dus het is niet alleen jij met wie ze geen contact wil. Dat is mijn idee als ik het zo lees...

Wat je kan doen? Het klinkt hard, maar zo weinig mogelijk contact zoeken....denk dat zij dat alleen maar als last ziet, dus meer haar de kans geven zelf contact op te nemen.... denk dat ze momenteel gewoon even geen steun wil....

purplerose, juist omdat je je onzeker voelt en niet lekker in je vel, straalj e dat uit, en dat kan jongens misschien ook wel afschrikken hoor..

Een vriendin van mij is ongeveer even zwaar als ik nu, maar die zit wel lekker in haar vel, en die komt dus absoluut geen aandacht van jongens te kort..

Dat idee had ik ook al ja: gewoon even mijn kop houden. Maar anderzijds voelt dat heel asociaal, net alsof ik niet achter haar sta. Lekker complex he? Soms zou ik weleens lekker boos op haar willen worden, maar dat laat ik ook maar... lijkt me niet goed en bovendien durf ik het niet aan.

je kan dit toch ook aangeven dat je haar het liefst de volle aandacht wil geven, maar merkt dat ze even heel erg op zichzelf is en jij dit respecteert door even geen contact op te nemen?

iets soortgelijks had ik al gevraagd ja (misschien moet ik explicieter zijn), maar ze wist niet echt wat ze wilde geloof ik: 'kijk maar...'

quote:

Op donderdag 26 januari 2006 11:35 schreef teigan het volgende:
purplerose, juist omdat je je onzeker voelt en niet lekker in je vel, straalj e dat uit, en dat kan jongens misschien ook wel afschrikken hoor..

Een vriendin van mij is ongeveer even zwaar als ik nu, maar die zit wel lekker in haar vel, en die komt dus absoluut geen aandacht van jongens te kort..

Dat speelt ook heel erg mee denk ik ja, was vroeger ook al zo en toen was ik een stuk dunner zelfs! Vriendin van me kreeg altijd alle aandacht, voelde me dan zo de lelijke vriendin die meekomt dat is erg blijven hangen, ik neem ook automatisch die positie in bij vriendinnen, heel vaag

Dat is gewenning inderdaad.....je weet niet anders, en geeft jezelf die houding gewoon....en dat straal je dan op anderen uit ook....het verandert dus pas, als het in je hoofd een beetje veranderd...

Hoe komt het dan dat je toch om je heen net zo onzekere mensen tegenkomt die wel een partner hebben?

hmm, vandaag erg jaloers aangelegd als het gaat om stelletjes

Omdat die net het geluk hebben gehad om iemand tegen te komen die erdoorheen prikte purplerose.

Mijn vriendje is er denk ik ook zo eentje geweest toen.

Verder nog even voor Ami80..
Je schreef dat je vriendin even heel nukkig was.. Heb vooral geduld met haar. Ws. meent ze het niet zo, maar voelt ze zich kut, en wil ze ergens wel geholpen worden, maar voelt ze zich aan de andere kant enorm in de steek gelaten door alles en iedereen.
Ik heb een maand of 4 rond me lopen schoppen toen het (ondertussen bijna 5 jaar geleden) heel slecht met mij ging. Ik had jammergenoeg niet de mensen om mij heen die het geduld nog konden opbrengen, en kwam toen helemaal alleen te staan. Ik heb toen mensen om wie ik veel gaf enorm gekwetst, en juist doordat er ook gebeurde waar ik bang voor was is het best een traumatische ervaring geweest voor mij. Ik heb het nu wel achter mij gelaten, maar ik voel me er nog steeds soms best schuldig over.

Tegian, heel herkenbaar hoe je dat schrijft....
Gelukgi heeft mijn vriendinnetje nooit zo een extreme afzet-periode gehad, maar een lichte vorm herken ik er zeker in.
"Haar dan even zo laten" heeft bij mij altijd goed gewerkt eigenlijk.....
juist er extra graag voor haar willen zijn werkt averechts...

Haaj allemaal,

Zo, dit ziet er wel een beetje uit als een groepje mensen dat elkaar al goed kent en dan kom ik, als nieuwelingetje, er maar ff tussen .

Uhh, tja, moeilijk om dan over jezelf te beginnen.. Maar ik moet en wil er gewoon over praten en duizenden fora afgegaan waar gewoon niet serieus gereageerd wordt.. Dan maar deze, ik stond toch nog geregistreerd .

Naja, een eetstoornis.. Heb ik nooit gehad, zal ik nooit krijgen ook.. Vond ik, klaar uit . Was echt er wel anders, toen ik een jaartje of 5 geleden ernstig begon af te vallen. Teveel problemen, teveel foute vrienden, teveel foute dingen gedaan en te ontevreden met mezelf. Ik zag er niet uit, moest maar eens afvallen, vond ik. Hoewel ik het toen toch best lang heb volgehouden zonder dat iemand echt achterdochtig werd, ben ik op een gegeven moment meegesleept naar een dokter. Tegen mijn zin in, ik had het niet nodig.. Toch maar eindeloos veel gesprekken gevoerd en met behulp van lieve vrienden en de professionals (:P) weer aardig op gewicht gekomen..

Tijdje is het goed gegaan, was best gelukkig in het leven, maar volgens mij houdt een eetstoornis niet op.. Het zit nog steeds in me en laatste tijd begin ik er meer en meer aan toe te geven. Aan de ene kant maar goed dat ik het zelf door heb.. Actie ondernemen, nee hoor, ik ben nog steeds eigenwijs.. Ik heb geen dokter nodig, ik los het nog steeds lekker zelf allemaal op..

Nja, omdat een eetstoornis de laatste paar jaar een grote rol, echt een hele grote rol heeft gespeeld in mijn leven, wilde ik erover praten. Misschien moet ik er maar over praten. Aan veel vrienden heb ik niks, zij willen er niet over praten, vinden mij maar dom. Lotgenoten reageren misschien anders en internet is een lekker veilige manier om erover te praten.... Ik hoop hier iig op wat normale reacties en kan ik jullie, net als de rest geloof ik, up to date houden .

Liefs, Fantasmic

Fantasmic, welkom hier, ik hoop dat je hier kan vinden wat je zoekt..

Het is op zich niet zo raar hoor, dat die drang er weer is. Als ik me een dag kut voel is mijn eerste neiging weer om naar het eten te grijpen. Het zal altijd een zwakke plek zijn, het was toen je manier om met je gevoelens om te gaan, het gaat over, maar het lijkt nog steeds wel de makkelijkste manier om op terug te grijpen als je je eens niet goed voelt. Veel makkelijker dan helemaal uit te gaan zoeken waarom je je zo klote voelt en wat je er aan kan doen...

Ami80, ik heb er nu de laatste jaren ook veel minder last van gehad, toen het zo speelde had ik misschien een eetstoornis, maar er was toen veel meer aan de hand. Gelukkig ben ik daar toen in mijn eentje(nou ja, met hulp van een hele goede vriend) doorheen gekomen...

Hmmm, als ik jullie commentaar zo lees dan weet ik in elk geval weer wat zekerder wat ik moet doen: had het zelf ook wel al bedacht (vorige keer draaide zo op die manier ook sneller bij dan de keer dat ik juist dichterbij probeerde te komen). Maar het maakt me weleens onzeker, dus dan is het extra fijn om hier je gedachten bevestigd te zien...

Bedankt!

Hee Fantasmic, inderdaad welkom. Ik weet niet of je de vorige topics hebt gelezen, maar alles gaat hier lekker door elkaar heen, alles mag, niks moet. Probeer het maar gewoon uit inderdaad, kijken of het bevalt. Het klinkt alsof je heel goed weet wat er aan de hand is, maar vragen staat vrij. Heb je AN? Wel heftig dat je al zo lang bezig bent. Hebg je nooit zoiets gehad van 'was het maar over'?

Heey,

Is idd zo. Ik loop er al heel lang mee rond. Het is, zoals Teigan idd opmerkte, gemakkelijk om erop terug te vallen. En vooral op dit moment in mijn leven, dat ik het gevoel heb dat niet alles even lekker loopt als dat het zou moeten gaan, val ik weer makkelijk in het oude patroontje terug...

Ik zou natuurlijk zo graag willen dat ik er vanaf was. Maar op de een of andere manier schijnt het in mij te blijven.. Heel vreemd, maar ik geloof dat veel meer mensen hier last van hebben..

Ha Fantasmic, welkom hier! Ik weet bijna zeker dat je iets aan dit forum gaat hebben met ons, ook al is het alleen maar om even lekker je verhaal kwijt te kunnen als je er behoefte aan hebt ZONDER dat er onbegrepen gereageerd gaat worden en mensen je als 'dom' gaan bestempelen.

Kun je ons iets meer vertellen over je eetstoornis? Waarin uit je stoornis zich precies?
En hoezo loopt je leven nu minder lekker?
(bepaal maar zelf hoe open je reageert trouwens hoor, haha!)

Ami80: gister even met mijn meissie over je dinnetje gesproken oa over de fase waar ze nu in zit: het blijkt dat zij heel erg mijn meissie als haar voorbeeld ziet. elke vrijdag kijkt ze al uit naar de komst van mijn meissie en vertelt haar dan ook best veel. wat het belangrijkst is: ze wil blijven en heeft door dat therapie uiteindelijk een goede oplossing gaat worden! oftewel: dat vertelde ze vorige week dus.
En over de fase waar ze in zit: eigenlijk wil ze gewoon aandacht....maar....ze brengt dat op een anti-manier door zich af te sluiten, wat je inderdaad beste kan doen is haar even wat ruimte geven en dan komt ze vanzelf wel weer!

Cleejee, dat klinkt dus wel goed voor het vriendinnetje van Ami80. Ik denk dat het fijn voor hem is om het zo te horen..
Mijn rotperiode wordt op dit moment even flink opgerakeld nav een schema van mijn studievereniging waar opstaat wie met wie gezoent heeft..... Het is hier dus even slikken en doorgaan..
Gisteravond hebben we met een paar vrienden het over die vriendin van ons gehad. We willen beter weten wat er nu gaat gebeuren en gaan haar vragen of we met haar behandelaar mogen praten.. Ben benieuwd wat er de komende tijd gaat gebeuren

Ja Teigan, was ook blij te horen gister dat mijn meissie dat vertelde over vriendinnetje van Ami80, ook mooi voor haar dat zij als 'voorbeeld' gezien wordt, geeft haar toch ook wel sterk gevoel. Vriendinnetje van Ami80 zegt ook telkens tegen haar als zij ergens tegenaan loopt "dat zul je wel herkennen?!" en ja, dan herkent mijn meissie het natuurlijk! En dat is weer fijn voor haar!

Schema en gezoend? Vertel daar eens meer over.....(als je dat wil natuurlijk)

Altijd goed om met behandelaar te praten.....heb ik toen ook met 2 vrienden (toen vriendin, nu ex + vriend) gedaan toen mijn meissie nog mijn beste vriendin was, was voor beide partijen erg fijn!

Nou, het is dus zo'n schema van binnen de studievereniging, wie met wie gezoent heeft, en dergelijke.
Toen het uit ging met mijn vorige vriend(die dezelfde studie als ik deed), heb ik mijn jaar gehad dat ik heel gemeen was en dergelijke. Ook de relatie die ik altijd als ideale relatie beschouwde is toen ergens op de klippen gelopen..
Dus door dat schema denk ik toch weer even terug aan die tijd, en hoe rot ik me toen voelde, en hoe anders alles nu is...
btw, als je het nog wil zien _{www.chemische-binding.nl en dan bij roddels, het CBekschema, mijn naam weet je wel}

Oké, kan me indenken dat je dan even een 'klap' krijgt en je jezelf heel rot voelde en er allerlei herinneringen terug komen.....

Het is goed om dat te voelen soms hoor, hoe pijnlijk het ook is, dan ga je alleen maar meer waarderen wat je nu hebt, kun je weer in een andere context plaatsen. En merk je hoe gelukkig je nu eigenlijk soms kan zijn!

Fijn om te lezen dat ze een genezen vriendin als voorbeeld ziet. Dat mijn vriendin nu wel wil blijven dat wist ik al, en daarom komt die time-in misschien ook zo hard aan. Dat vond ik ook het treurige: had ze uiteindelijk de o zo belangrijke denkstap gemaakt door te willen gaan met therapie, kwam daar een moeilijke periode die daarop nog eens bekroond werd met een time-in. Daar word je niet blij van.

Dat ze door heeft dat therapie uiteindelijk de oplossing zal zijn is inderdaad nieuw voor me, en hoewel ik het gevoelsmatig helemaal niks vind om dat op deze manier te horen (ja, hoe gek kan een mens in elkaar zitten), ben ik toch blij met dat bericht. Bij mijn vriendinnetje betekent dat vaak wel dat ze ermee bezig is, maar dat de acceptatie ervan nog moet volgen. Dus wie weet komt die acceptatie wel, of is ze door de time-out gedwongen daar extra over na te denken. Nou ja, genoeg hypothetisch gezever: de tijd zal het leren!

Merci bien dus weer, want het is hoopvol nieuws! Ik ben vooral blij dat ze iemand heeft die ze wat haar eetstoornis betreft echt in vertrouwen kan nemen. Geef je vriendin maar een kus van me. We kunnen tzt wel een keer met zijn vieren uit gaan of zo, lijkt me wel leuk...

Teigan: klinkt als een stressvolle periode inderdaad. Of is het misschien ook wel een goede test? Hoe het ook zij, het geconfronteerd worden met een naar facet uit je verleden is voor iedereen zwaar. Wat Clee ook zegt: door zo'n retroperspectief kun je soms ook beseffen hoe zeer je veranderd bent ten opzichte van toen. Ik had dat zelf ook toen ik voor mijn vriendinnetje een test moest invullen. Het deed me beseffen dat bepaalde aspecten (zekerheid, stabiliteit, humor, weten wat je wil, etc.) van mijn huidige ik nu veel beter zijn dan zo'n 7 jaar geleden, toen ik nog een onzeker jongetje was dat zich absoluut geen houding wist te geven in een omgeving waar hij helemaal niet in paste. Een mens ontwikkelt zich (gelukkig) voortdurend, en ik hoop voor je, nee, ik ben er zeker van dat jij erg blij en trots kunt worden als je beseft hoe zeer je verandert bent. Wie zou je liever willen zijn: het meisje dat je toen was, of de vrouw die je nu bent?

Heey,

Je vroeg of ik iets wilde vertellen over mijn eetstoornis. Een aantal jaar geleden is dus bij mij anorexia geconstateerd. Zoals ik al heb verteld is dat waarschijnlijk gekomen doordat mijn leven op dat moment uhh..ontspoord was ofzo. Niks ging meer lekker, niks ging naar mijn zin en ik zat ook nog eens niet lekker in mijn vel. Ik mocht van mezelf best wat afvallen, alleen sloeg het gewoon verschrikkelijk door. Ik vond het eigenlijk geweldig; hoe meer ik afviel, hoe lekkerder ik in mijn vel zat. En de controle die ik op dat moment niet meer op mijn leven had, had ik wel op het afvallen. Dat gevoel is best geweldig. Ik had van mijzelf dus het gevoel dat ik alles in de hand had. Mensen moesten echt op mij inpraten om mij ervan te overtuigen dat ik echt niet gezond bezig was.

Nou ja, de rest heb ik verteld, ik werd behandeld, ben aardig op gewicht gekomen.. Maar zoals ik hier volgens mij heb gelezen, het gevoel van controle mis je. Ik kan het zelf redelijk in de hand houden eigenlijk en daar ben ik trots op. Alleen op dit moment gaat het niet zo goed met me. De sfeer thuis is verschrikkelijk, een goede vriend van me heeft zelfmoord gepleegd en in mijn hoofd zit dat dan niet lekker. Ik val dan weer terug in mijn oude patroontje. Niet eten, controle over jezelf hebben, andere negeren en je in je eigen wereld helemaal geweldig voelen. Ik heb het zelf wel door ja, maar stoppen kan ik niet. En ik ben, zoals gezegd, te eigenwijs om naar iemand toe te gaan hiermee .

Gelukkig is het niet zoals eerst op dit moment. Ik hou me op dit moment heel veel bezig met mijn hobby's en school vraagt zoveel tijd van me.. Heb ik iig ook nog iets anders aan mijn hoofd

Hee Fantasmic, vervelend voor je dat je in je therapie wel fysiek beter bent geworden, maar dat het achterliggende probleem niet is opgelost. Zat je in een gespecialiseerde kliniek? En in hoeverre zie je je eetstoornis nu als een probleem?

Wel heel vervelend dat er wat dingen niet lopen in je omgeving. Een zelfmoord is verschrikkelijk om mee te maken, want er gaat een enorm verdriet mee gepaard. Is het bij jou ook zo dat je je veilig voelt als je afvalt?


Mijn meisje heeft het erg zwaar momenteel: voelt zich niks waard, onbegrepen, en angsig. Zo angstig dat ze niks meer durft te ondernemen lijkt het wel. Ze is constant bezig met haar zelfbeeld en maakt zich enorme zorgen over wat anderen van haar denken. Daar komt nog bij dat ze de afgelopen tijd bestwel is gegroeid, dus ze voelt zich erg oncomfortabel in haar lichaam. Wat vooral jammer is, is dat ze naar mijn idee weinig tegenwicht meer vindt in leuke dingen. En dan wordt het wel heel erg negatief allemaal natuurlijk. Het is dus behoorlijk lastig op dit moment. Ik probeer vooral lief te zijn en haar een beetje ruimte te geven, maar haar somberheid slaat ook wel op mij neer, dus ik moet soms oppassen om niet mee te gaan in die moedeloosheid en positief te blijven. Enerzijds hoop ik op een breekpunt, maar anderzijds ben ik er ook wel erg bang voor...

Hey,

Ja, ik heb in een gespecialiseerde kliniek gezeten, in Den Haag.. Het is inderdaad zo dat ik me veilig voel als ik afval. In het begin was dat vooral omdat ik van mezelf walgde, en er gingen dingen mis in mijn leven.. Het was makkelijk om af te vallen. Ik voelde me veilig in mijn eigen wereldje, voelde me beter naarmate ik meer gewicht kwijt was geraakt en vond het geweldig dat ik ergens de controle over had.

Het is lastig om over mijn eetstoornis nu te oordelen. Ik weet dat het niet goed is, ik weet dat het zelfs dodelijk is en ik weet dat ik er eigenlijk van zou moeten genezen. Maar aan de andere kant vind ik dat veilige en gecontroleerde gevoel geweldig en het is zoooo makkelijk om je daarachter te verschuilen als het even niet zo goed gaat. Ook mijn zelfbeeld is trouwens verschrikkelijk, ik worstel iedere dag van mijn leven ermee..

Ik herken wel wat je schrijft over dat negatieve zelfbeeld. Iemand met een eetstoornis denkt de hele tijd na over zichzelf en over hoe anderen hen zien. Je bent voortdurend bezig met eten. En hoewel het een enorm eigen wereldje is waarin je leeft en hoewel je alle controle over jezelf kan hebben, is het heeeel erg moeilijk om nog gewoon in het leven te staan. Omdat dit alles je leven zo beheerst en je je duidelijk niet lekker in je vel voelt zitten, is het moeilijk om het positieve van het leven in te zien. Dus ik begrijp best wat ze meemaakt dan .
Ik kan niet veel zeggen, behalve dan dat jij zeker moet proberen om niet negatief te worden. Ik weet dat ik aan de paar mensen die mij begrepen en mij wilden hebben, heel veel heb gehad. Ze waren zo positief en zo vastberaden om mij te helpen, dat hielp. En je moet geloven dat ik echt een heeeeel lastige 'patient' was Ik was echt eienwijs en wilde van niemand iets aannemen, en toch is het ze gelukt om positief te blijven, daar ben ik ze zo dankbaar voor . Probeer dr, hoe moeilijk het ook is, haar erdoor heen te slepen...

Hmmm, Ami80, balen te horen dat ze weer even goed in een dip zit..... En mocht haar moedeloosheid op jou overslaan, laat dat dan even gebeuren, je mag je er ook wel kut onder voelen hoor....je hoeft niet altijd die sterke jongen te zijn, het doet jou immers ook pijn!

@ Fantasmic: het ligt dus voornamelijk aan je zelfbeeld....heb je dat (onderliggende) probleem al eens aangepakt? of de oorzaken van je negatieve zelfbeeld?

Lees, huiver en wordt pissig net zoals ik:

http://www.parool.nl/nieuws/2006/FEB/02/buit2.html

ik ivnd het ook belachelijk, er staat ook een berichtje van op de frontpage, met een link naar das bild

Ja klopt, wat een schandaal he! Terecht dat er zo'n ophef voor is: bij mijn vriendin in het centrum kijken ze met zijn allen naar de Amerikaanse versie. Ik geloof wel dat ze er daar goed mee omgaan hoor, lekker de jury afzeiken enzo, maar toch...

Ik kan me ook niet voorstellen dat Klum niets van eetstoornissen weet: het komt best vaak voor in de modewereld. Ik las het stukje dus ook hoofdschuddend...

bahbahbah

Das het enige wat ik kan zeggen. Wat denkt dat stomme mens wel niet. Duidelijk voorbeeld van hoe het ideale beeld in de media wordt geschetst. Zulke programma's zouden eigenlijk moeten stoppen. Stomme vleeskeuringen, das toch allemaal waar het om gaat.. Helaas..

Ranzig dit weer om te lezen

Het is natuurlijk niet alleen heidi klum maar ook tyra banks met de amerikaanse versie. Helaas zijn het van die kijkcijferkanonnen en dat is waarom het nog op tv is

OT: mijn afspraak is niet doorgegaan dinsdag, de mevrouw is ziek en ze zou bellen voor nieuwe afspraak als ze beter is. Zij kan er natuurlijk nix aan doen dat ze ziek is maar voor mij was het het begin van een aantal slechte dagen weer waarin ik alleen maar denk aan zoet, chocola, spekkies, roze koeken.

AAAAAAAAAAARRRRRRRRRRRRRRRRRGGGGGGGGGGGGGGGG

zo, dat moest ik ff kwijt