Eetstoornissen: Boulimia, Anorexia, BED etc. (Deel4)

*kick*

Hoe is het met iedereen??

Hier alles top! Mijn meissie heeft net vorige week laatste keer nazorg gehad en is de zomer ook geweldig doorgekomen! Ze had veel angst van te voren om korte kleding aan te doen enzo, maar het allemaal super meegevallen!

Ami80, hoes't met je meissie?

Heej CleeJee, ik vroeg me al af hoe het daar ging..

Ik heb net mijn laatste follow up gehad, van de groep waar ik na mijn nazorg inzat... Het is nu even stressvol bij mij, en mijn eten lijdt er wel onder, maar ik denk/hoop dat het snel beter wordt weer..

Mooi dat je vriendin de zomer goed doorgekomen is. Ik had het ook wel lastig met zomerkleding, maar uiteindelijk ben ik er ook wel goed doorgkomen geloof ik..

Hoezo is het stressvol?
Het lukt je dus niet om met een stressige periode het niet met niet-eten af te reageren?

stressvol omdat ik begin aan mijn jaar als Leraar In Opleiding, en nu dus zo enorm aan mezelf aan het twijfelen ben...

Ik ging altijd meer eten tijdens stress, en nu is het eerder wat minder, maar wel veel onregelmatiger en ongezonder.... En dat is ook weer niet de bedoeling...

Jeetje, wat een hork zeg HeaRt_woRm, dat is zo makkelijk gezegd, maar doe het maar eens..

Ik zit trouwens even te lezen zo op die website, en de opname zou 6 maanden duren ongeveer.. Dat lijkt misschien wel lang, maar het levert je enorm veel op.... Mijn deeltijdopname was ook een half jaar, en het heeft mij enorm veel opgeleverd, ook al moest ik mijn studie er even door laten schieten...
En kijk anders of een deeltijdbehandeling beter aansluit bij wat jij wil, want dan zou je (misschien) nog met je studie bezig kunnen zijn... Maar dat is mij best tegengevallen, ik was zo moe als ik thuiskwam, dat ik weinig aan mijn studie kon doen..

Sterkte met het maken van je beslissing

Ik viel onder de NAO, en dan richting Binge Eating Disorder... Ik at bij alle emoties, maar had niet echt hele grote eetbuien..

Ben je wel zover dat je inziet dat het zo niet door kan gaan? Het verzetten tegen aankomen hoeft op zich niet zo erg te zijn, aangezien je daar in zo'n behandeling wel verder op ingaat..

Volgens mij zijn de therapieen die gebruikt worden overal wel globaal hetzelfde, maar het hangt echt van jezelf af hoeveel je ermee doet, en wat je bereikt..
Persoonlijk was ik het gewoon zat, het gezeik met eten, en met alles eromheen. Ik wilde gewoon weer leven.. En die drijfveer heeft mij erdoorheen gesleept..

HeaRt: wat een enorm foute reactie zeg op de PAAZ, dat mens weet echt niet waar ze het over heeft! Grrrrr.....
Over jouw half jaar opname: het lijkt erg lang, als je er eenmaal aan begonnen bent lijkt het ook wel lang, maar je haalt er zo enorm veel uit! Mijn vriendin heeft het dus een half jaar gedaan en zij kijkt er nu met een heel goed gevoel op terug. Zoals zij tijdens haar afscheid vorige week bij de nazorg te horen kreeg: "Je kwam hier binnen als pubermeisje van 25 en je gaat hier weg als sterke volwassen vrouw van 26".

Teigan: maak het in je hoofd niet allemaal te zwaar voor je!!! Volgens mij stel je jezelf zo een hoge "ik mag niet falen-lat" dat je daar überhaupt al niet aan kan voldoen....het is je eerste jaar en wat er al staat: je bent in opleiding! Dus je mag fouten maken, sterker nog, dat hoort erbij! Van je fouten leer je alleen maar!

Hey, wat een activiteit! ;-)

Ik heb best wel wat over de verschillende klinieken en opnamemogelijkheden gelezen, ook over PAAZ. Ik wil even zeggen dat er weinig goede woorden bij zaten over onder andere de PAAZ-afdeling van Utrecht. Dus daar wil ik je wel even voor waarschuwen. Op het internet zijn hier en daar wel ervaringen over PAAZ-afdelingen te lezen, dus zoek en oordeel zelf!

Hier gaat het best, zo zijn ups en downs. Met mijn vriendin gaat het wel ok geloof ik, maar de eetstoornis blijft erg aan haar trekken. Ze wordt nagenoeg niet opgevangen in de vorm van nazorg of psychische ondersteuning, terwijl ze dat wel nodig heeft. Maar in elk geval houdt ze het wel redelijk vol, dus dat is wel knap! Ze is echt weer haar leventje een beetje aan het oppakken.

Met mij ook alles ok trouwens ;-)

Naar aanleiding , van dit topic , Jullie mening aub
kom ik hier ook maar eens kijken !

@ Ami80: nog ontwikkelingen? hoe gaat het nu tussen jullie? komt de oude vriendin al weer heel klein beetje terug?

spannend HeaRt_woRm, ik hoop dat het je wat rust gaat geven, en dat je er wat aan hebt..

Ik heb de afgelopen weken een enorme dip gehad, door het gestress at ik heel slecht, ik kreeg geen hap door mijn keel..
Ondertussen gaat het elke dag weer wat beter, de stress is bijna weg, en het eten gaat dus ook wel weer redelijk... Vriendje is een weekje weg, dus nu eet ik iets ongezonder, maar niet zo erg dat het storend is zeg maar..

Dag mensen,

Ik lees hier al een tijdje mee met bovengemiddelde interesse. Het zit zo... Mijn vriendin heeft een eetprobleem. Gelukkig niet zo erg als de meesten waarover ik in dit forum lees, maar wat niet is kan nog komen...

Toen ik haar twee jaar geleden leerde kennen, was ze een leuke meid met een normaal postuur. Ze vond zichzelf wat te dik en probeerde weleens te lijnen, maar meestal gaf ze dat na ongeveer een week wel weer op. Ik moest er altijd wel mee lachen want we wisten steeds van tevoren dat de poging geen lang leven beschoren was. Tot op dat moment (volgens mij) een normaal gedrag voor een gezonde Hollandse meid van 21.

Dit voorjaar werd er weer een nieuwe poging ingezet... Mevrouw begon heel voortvarend met allerlei gezonde gerechten en allerlei manieren om aan extra beweging te komen. Tot mijn verbazing had ze het na een week nog steeds niet opgegeven en zelfs na een maand nog niet! Langzaam werden er successen geboekt. Maar de successen kwamen steeds sneller want op een bepaald moment was ze constant in de weer met recepten en bewegen. Ze ging overal waar mogelijk op de fiets naartoe, dronk liters water per dag en at veel te weinig. Ons midweekje weg stond eigenlijk compleet in het teken van afvallen, het complete dagprogramma bestond uit bewegen en het avondprogramma uit gezond koken. Om eerlijk te zijn begon ik er hoe langer hoe meer van te balen, ik zat steeds alleen met m'n biertje op het terras en voelde me er nog schuldig over ook. Als ik een dag hard had gewerkt en een avondje naar haar toe ging, kon ik me nog eens op maken voor een fiets- of wandeltocht van een uur, terwijl ik liever voor de TV ging zitten. Maar het ergste was nog dat (achteraf gezien) haar humeur er stevig onder leed. Maar ik dacht dat ze blij was met alle successen die ze boekte en afgezien van soms een opmerking "dat ze nu toch wel erg ging overdrijven" liet ik haar lekker haar gang gaan, omdat ik dacht dat ze zich hier goed bij voelde. Je begrijpt dat ik me hier achteraf behoorlijk schuldig over voel.

Maar gaandeweg werd ze dunner en dunner. Natuurlijk niet direct voor mijn ogen, omdat ik haar wat vaker zie, maar met name voor andere mensen die zich rot schrokken als ze haar zagen. Op een bepaald moment hebben een aantal vrienden hier een opmerking over gemaakt en vanaf dat moment was ook zij (en eigenlijk ook toen pas ik) zich ervan bewust dat er een probleem was. Vanaf dat moment erkent ze ook echt dat ze een probleem heeft.

Na dit omslagpunt heeft ze (tergend langzaam) weer een normaal eetritme opgebouwd. Maar bij een normaal eetritme hoort bij haar ook een chocolaatje bij de TV en een vreetbui op z’n tijd. Ik zeg altijd maar gekscherend dat ze na het avondeten nog een complete maaltijd nuttigt. Het resultaat is dat ze intussen weer aardig richting haar oude gewicht komt, maar ze is er nog niet. Wat ik zie aankomen is de overbekende schommelbeweging: als ze straks eindelijk weer op gewicht is vindt ze zichzelf te dik en dan begint het hele circus weer van voren af aan.

Ik ben blij dat ze erkent dat ze een probleem heeft, maar ik vind het heel erg moeilijk om haar te helpen. Ik kan me gewoon erg moeilijk in haar situatie verplaatsen. Ze heeft gelukkig een vriendin die dit veel beter kan. Ik ben erg blij voor haar dat dit zo is, maar je begrijpt dat ik niets liever wil dan haar helpen en ik voel me hierin echt tekort schieten als haar vriend.

Maar nu? Ze wil (vooralsnog) helemaal op eigen kracht proberen om uit deze situatie te komen, ook al heb ik al voorzichtig het fenomeen professionele hulp bij haar aangekaart. Maar zoals ik al zei ben ik erg bang voor het jojo effect en ik vraag me af of ze hier op eigen kracht uit gaat komen.

Ik hoop dat jullie tips hebben op basis van je eigen ervaring. Is het ergste nu voorbij of moet het nog komen? Valt dit allemaal nog wel mee of moeten we er heel alert op zijn dat het echt ernstige vormen gaat aannemen? Hoe kan ik haar helpen???

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 16:02 schreef Suikerzakje het volgende:
Ik ben blij dat ze erkent dat ze een probleem heeft, maar ik vind het heel erg moeilijk om haar te helpen. Ik kan me gewoon erg moeilijk in haar situatie verplaatsen. Ze heeft gelukkig een vriendin die dit veel beter kan. Ik ben erg blij voor haar dat dit zo is, maar je begrijpt dat ik niets liever wil dan haar helpen en ik voel me hierin echt tekort schieten als haar vriend.

Maar nu? Ze wil (vooralsnog) helemaal op eigen kracht proberen om uit deze situatie te komen, ook al heb ik al voorzichtig het fenomeen professionele hulp bij haar aangekaart. Maar zoals ik al zei ben ik erg bang voor het jojo effect en ik vraag me af of ze hier op eigen kracht uit gaat komen.

Ik hoop dat jullie tips hebben op basis van je eigen ervaring. Is het ergste nu voorbij of moet het nog komen? Valt dit allemaal nog wel mee of moeten we er heel alert op zijn dat het echt ernstige vormen gaat aannemen? Hoe kan ik haar helpen???

Dat gevoel heb ik nou ook. ookal doe ik echt wel mijn best er zo veel mogelijk voor haar te zijn.

Heart_Worm is mijn vriendin. Ze weet zelf gelukkig dat het een probleem is. Ze moet het ook zelf doen, alleen ik kan er wel voor haar zijn en dat is denk ik het belangrijkste. Ook voor jou

quote:

Op vrijdag 29 september 2006 23:23 schreef oldenzaaltjuh het volgende:

[..]

Dat gevoel heb ik nou ook. ookal doe ik echt wel mijn best er zo veel mogelijk voor haar te zijn.

Heart_Worm is mijn vriendin. Ze weet zelf gelukkig dat het een probleem is. Ze moet het ook zelf doen, alleen ik kan er wel voor haar zijn en dat is denk ik het belangrijkste. Ook voor jou

En ook ik voel me tekort schieten...

hebben jullie t ook dat jullie allee maar in de weg lopen?

Op welke manier zijn jullie er voor ze?

Ik heb zelf het idee dat ze het meeste aan mij heeft op de momenten dat ik haar maar weer eens bevestig dat ze op de goede weg is. Nu ze bijvoorbeeld weer wat aan begint te komen moet ik regelmatig zeggen dat ze zo veel mooier is omdat ze gewoon een heel verkeerd beeld van zichzelf heeft. Ik heb dat al 100x gezegd en misschien moet ik het nog wel 300x doen, maar ik merk dat het haar ontzettend helpt.

Wat ik zou willen betekenen is dat ik iemand ben met wie ze erover kan praten... Maar dat is nou juist hetgene dat ik op de een of andere manier niet voor haar kan betekenen. Zelf begint ze er haast nooit over tegen mij en als ik erover begin wil ze er niet over praten.

Eerste stap: maak 100% duidelijk dat je er voor haar wil zijn en graag meer over de ziekte te weten wil komen.
Het beste wat je kunt doen: eye-openers geven. Vaak zijn ze bijna bij een antwoord op een vraag, maar net niet voldoende....geef ze dus klein zetje over de drempel!

quote:

Op maandag 2 oktober 2006 21:01 schreef CleeJee het volgende:
Eerste stap: maak 100% duidelijk dat je er voor haar wil zijn en graag meer over de ziekte te weten wil komen.
Het beste wat je kunt doen: eye-openers geven. Vaak zijn ze bijna bij een antwoord op een vraag, maar net niet voldoende....geef ze dus klein zetje over de drempel!

CleeJee aan jou een vraag ,

Hebben jullie ook wel eens ruzie gehad door uitspraken die ze deed toen ze ziek was?

Ruzie is een groot woord, wel eens meningsverschillen....

Weet je, ik ben gewoon wat toleranter over de dingen die zij zegt, ik slik meer, omdat ik weet dat veel dubbel zo hard is gezegd dan bedoeld....en later kwam ze er dan ook wel weer op terug.... wat je niet moet doen is op alles wat zij zegt er keihard op in gaan, en zeker niet zeggen dat de dingen die zij zegt onzin is.....

quote:

Op dinsdag 3 oktober 2006 17:44 schreef CleeJee het volgende:
Ruzie is een groot woord, wel eens meningsverschillen....

Weet je, ik ben gewoon wat toleranter over de dingen die zij zegt, ik slik meer, omdat ik weet dat veel dubbel zo hard is gezegd dan bedoeld....en later kwam ze er dan ook wel weer op terug.... wat je niet moet doen is op alles wat zij zegt er keihard op in gaan, en zeker niet zeggen dat de dingen die zij zegt onzin is.....

Net heb k wat gezegd , wat ze verkeerd opvatte.
nu is het dus echt over

Sorry dat ik even kom binnenvallen maar ik moet even mijn verhaal kwijt

Bij mijn jongere zusje (19) is een paar jaar terug boulima geconstateerd.
Na een lang getouwtrekkerij om haar te kunnen helpen heb ik het opgegeven
Mijn ouders wilde het niet inzien dat mijn zusje een probleem had
mijn zusje wilde niet geholpen worden
Ik ging er zelf behoorlijk aan onderdoor omdat ik machteloos aan het toekijken was hoe mijn zusje der leven aan het verwoesten was
Ik heb me toen terug getrokken omdat ik het gewoon niet meer trok

Nu was ik vandaag met een vriendin in de stad
die begon ineens dat ze me iets moest vertellen maar niet wist hoe ze dit moest zeggen
het kwam er op neer dat ze op een forum had zitten rondneuzen en mijn zusje was tegen gekomen
op dat forum zei ze duidelijk dat het weer niet goed ging met haar en dat ze weer aan het "lijnen was"
Ik schrok me rot omdat het toch wel weer lekker ging met haar (met vriendje gaat het goed en tussen mijn ouders en mijn zusje ook) Nu woon ik niet meer thuis dus krijg ook dingen vaak niet mee

Ik voel me zo vreselijk machteloos en ben zo geneigt om het haar gewoon te vragen waar ze toch mee bezig is
en waarom en te laten merken dat ik haar wil helpen en dat we er samen heus wel uitkomen
de vorige keer werkte dat dus totaal niet, ze werd woest op mij en wilde absoluut niet toegeven dat ze verkeerd bezig was en moest me niet met haar bemoeien.
ik ben juist bang dat dit ook dit keer weer niet gaat helpen en dat ze zich juist voor me af sluit...
ik weet even niet meer wat ik moet doen

hebben jullie misschien tips/adviezen ?

poeh, dat is lastig... Vooral omdat zij dus waarschijnlijk denkt dat zij er anoniem op internet over kan praten, en dat dus niet zo blijkt te zijn...

Hoe is ze erover op dat forum dan? Ziet ze zelf in dat ze weer verkeerd bezig is? En waar het toe kan leiden? Laat weten dat ze "ontdekt" is, en laat weten dat je er voor haar bent. Hopelijk vind ze dan ook de moed om naar je toe te komen met haar problemen...

Ze weet dondersgoed dat ze verkeerd bezig is.
bovendien is het wel gek dat ze weer op dat forum dat verteld terwijl ik zelf daar ook al jaren meelees dus dat is redelijk gek

ik heb haar vandaag nogmaals gezegd dat als er iets is ze me kan bellen/mailen whatever en ik heb verder niet gezegd dat ik het weet. ik ben te bang dat ze weer in de verdediging schiet en dan lukt dat helemaal niet meer ben ik bang om langzaam aan bij haar in t wereldje te kruipen...

moeilijk dit

Ereshkigal, je zit inderdaad in een heel lastige situatie. Je zusje ontkent haar problemen en wil gewoon niet geholpen worden...erge is daarbij dat hoe harder je je best doet om te helpen, des de meer tegendraads wordt ze....

Is er afgelopen 10 dagen nog iets gebeurd?

Wellicht een idee'tje: kun jij niet op dat forum met een onbekende naam je aanmelden en dan zo met haar in contact komen?
risico is wel dat als ze er eenmaal achter komt dat jij dat was, ze dan heel erg boos wordt...

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik de afgelopen weken niet zo met haar bezig ben geweest ivb met prive situatie bij mij zelf (vriend en ik zijn uit elkaar)

oftewel ik ga dus weer terug thuis wonen en zie mijn zusje weer iedere dag.
ik zie daar ook redelijk tegen op aangezien ik weet wat er speelt en zij mijn ouders voor de gek houd nog.

via dat forum in contact komen is een idee maar daardoor raak ik weer te veel betrokken misschien en dat is net iets waar ik momenteel niet veel behoefte aan heb (klinkt stom)
ik hou het even in de gaten en zal me binnenkort nog een keer komen melden !

bedankt iniedergeval !

Ik zit er inderdaad aan te denken om het haar voor te leggen of ik het vertel aan ons pap en mam of dat zij dat zelf doet
even nog bedenken hoe ik dat tactisch kan doen....maar dat komt wel goed

ik zou haar er eerst mee confronteren, als je het nu via je ouders gaat doen, dan heb je de kans dat ze je helemaal nooit meer vertrouwd...

zeker niets via je ouders doen....eerst via haar.....

maar, ik zou zeker eerst even tijd voor jezelf nemen, niet jouw problemen wegdrukken met haar problemen! en nee, klinkt niet stom dat je even geen behoefte aan haar problemen hebt, klinkt heel normaal!

Ja op dit moment heb ik genoeg eigen problemen aan me kop
dus ik kan er ook niet optimaal voor haar zijn zoals ik zou willen

Ik ben ook voor om het haar eerst eens zelf te vragen
kweet alleen niet goed hoe en wanneer....beetje lastig omdat ik nu dus ook weer thuis kom wonen zal ze wel denken heb je die bemoeial weer

komt allemaal wel goed , eerst even mijzelf weer op de weg krijgen en dan zal ik me zusje weer voor de volle 100% gaan helpen
bedankt voor jullie lieve reacties !!

je kunt ook aangeven dat jij er al over na hebt gedacht, dat je ervan bewust bent dat zij zou kunnen denken dat je een bemoeial bent, maar dat dat dus echt niet het geval is!

maar dat later....eerst denken aan jezelf!!

Ja ik doe me best, maar ik baal er gewoon flink van dat dat weer aan de gang is
hoewel ik wel t idee is dat ze beter weet wat er mis is
en dat ze ook minder erg bezig is dan dat ze deed

Ik moet hier maar wat mee, misschien.

Ik heb 4 jaar terug een hele periode niet of nauwelijks gegeten. Ik had een eetprobleem en wilde alleen maar dunner zijn dan iedereen.
Pas toen mijn ouders zich echt zorgen begonnen te maken (zijn nuchter en niet zo emotioneel), kon ik de stap zetten naar weer gaan eten en weer op normaal gewicht komen. Ik woog 47 kilo op het dunste moment.

Nu is het jaren later. Ik heb 4 maanden terug mijn 2e kindje gekregen en zit in een postnatale depressie. Daar krabbel ik (door hormonen) langzaam uit. Maar ik grijp het niet-eten weer aan. Ik zag foto's van 4 jaar terug en was zo trots op hoe ik toen was. Zo dun, zo duidelijk niet oké, zelfs dat maakte me trots. Die periode, dat lage gewicht, daar haal ik bestaansrecht uit. Belachelijk natuurlijk, maar het is zo. Sinds het zien van die foto's (eind november) ben ik weer drastisch aan de slag gegaan met elke dag zo min mogelijk eten.

Ik was door de zwangerschap veel zwaarder dan ik normaal ben. Die kilo's gaan er nu snel af. Ik krijg complimenten, mensen zien dat ik weer mijn normale figuur krijg. Maar ik wil geen complimenten!!! Ik ben er elke minuut van de dag mee bezig, dwangmatig mee bezig!!!! Ik wil dat mensen mijn probleem zien en niet zien: goh, ze begint weer normaal eruit te zien. Ik vind het hartstikke oneerlijk en gemeen dat ik nu hetzelfde gevecht lever als toen (4 jaar terug) maar dat nu niemand zich zorgen maakt, omdat ik gewoon een normaal gewicht heb nog.
Dan ga ik wel weer door tot heel dun, dat voelt veilig, pas dan weet ik dat ik niet meer zo kwetsbaar ben voor kritiek en durf te genieten in gezelschap. Nu voelt dat veel te eng, alsof ik mezelf zo accepteer, met dit lijf. Dat kan en wil ik niet uitstralen.

Ik sluit mezelf op in dit probleem, ben vrolijk, kom zelfverzekerd over en denk alleen maar aan eten en niet-eten, aan wat mensen denken, wat mensen zien, waarom ze niks vragen of zeggen en waarom anderen wel kunnen en mogen genieten. Ik doe het zelf, ik weet het. Maar ik heb het nodig, om me opgewassen te voelen tegen de rest van de wereld, denk ik. Ik weet het ook niet. Maar ik moest het delen even hier.

Sugar,
het klinkt alsof je weer terug bent bij af....weer net zo 'dwangmatig' bent als 4 jaar geleden, ik kan je echt maar één tip geven: zoek hulp, of als dat te lastig is, vertel het de personen om je heen! Het beeld van de foto's van 4 jaar geleden is een verstoord droombeeld, probeer daar niet naar te streven....

Ik heb al hulp van een psycholoog, maar ik heb dit zelf zo graag als houvast nu. Dus dat heb ik besloten en laat ik niet zo makkelijk los. Ik ben inmiddels wel weer zoals ik was voor de zwangerschap, maar ik wil nog doorgaan toch, denk ik.

En tegelijkertijd zo lastig nu, ik wil ook leuk doen en oliebollen eten en geen schuldgevoel krijgen, maar ja, maar ja, maar ja. Het is zo dubbel. Steeds als er iets rots is, denk ik: zie je wel, ik moet niet eten, zo min mogelijk moet ik eten. En als het allemaal weer even wél leuk voelt, eet ik ineens weer wel lekker iets mee.

Heart-worm, hoe is het nu met jou?
En met jouw vriendin, CleeJee?

Oh, ik weet helemaal niet wat dat inhoudt, een klinische behandeling.
Is Amarum de enige plek van hulp die je nu krijgt? Of zit je al in een heel traject?

Hoop dat het snel weer wat beter met je gaat en dat de mensen van Amarum je kunnen helpen.

Met mijn vriendin gaat het wel redelijk oké eigenlijk, tijdje geleden dipje gehad omdat ze aan nieuwe baan was begonnen en ineens veel sneller dan verwacht een eigen huisje kreeg....maar daar is ze goed uitgekomen!

En wat bedoel je dan, CleeJee, dat ze niet weer met niet-eten is begonnen? Dat ze niet die grip op is gaan zoeken?
Wel heel fijn dat het goed gaat.

Stomme vraag, maar toch: moeten jullie ook veel vaker plassen als jullie heel weinig eten? Ik ga echt wel 10 keer per dag.

Oh, het hangt dus niet samen bij jou? Ik moet veel vaker nu echt, normaal nooit.

Gaat het goed trouwens?

quote:

Op vrijdag 29 december 2006 09:26 schreef Sugar

Ik was door de zwangerschap veel zwaarder dan ik normaal ben. Die kilo's gaan er nu snel af. Ik krijg complimenten, mensen zien dat ik weer mijn normale figuur krijg. Maar ik wil geen complimenten!!! Ik ben er elke minuut van de dag mee bezig, dwangmatig mee bezig!!!! Ik wil dat mensen mijn probleem zien en niet zien: goh, ze begint weer normaal eruit te zien. Ik vind het hartstikke oneerlijk en gemeen dat ik nu hetzelfde gevecht lever als toen (4 jaar terug) maar dat nu niemand zich zorgen maakt, omdat ik gewoon een normaal gewicht heb nog.

Sugar, weten je ouders hoe je hier nu mee bezig bent? Aangezien zij degenen zijn die je toen ook konden helpen, is het misschien goed om ze te waarschuwen dat je je in je hoofd weer net zo voelt als toen, ook al is dat nog niet zichtbaar. Ze maakten zich natuurlijk zorgen om dat lage gewicht, maar nog veel meer om wat daar achter schuilt. Hopelijk kom je er met alle hulp die je aangeboden krijgt weer bovenop. Je mag best schreeuwen om hulp, woedend zijn op die kl*te wereld die je zo laat voelen, op de maatschappij die nu weer voor je bevestigt hoe slecht dat dik zijn toch eigenlijk is, dat het toch allemaal alleen maar daar om draait. Hou het echt niet allemaal bij jezelf, dan kan je steeds verder wegzakken in die emoties. Heb je vriendinnen waarbij je eerlijk kan zijn hierover?

Misschien een gek idee, maar heb je niet misschien een foto uit een 'goede' periode die je kan gebruiken als tegenhanger op die moeilijke momenten? Een foto van een moment waarop je echt blij en gelukkig was, zonder al die rottige gedachtes over jezelf, waar je ook heel trots op jezelf was maar om andere redenen? Trots op je mooie gezin, op een gezellige dag, op een diploma halen, een leuk knutselwerk, wat dan ook. Misschien kan je dat helpen bij het visualiseren van de andere kant, die kant waar je eigenlijk veel liever naar toe wil, wat het waard maakt om tegen deze gevoelens te vechten.

Hopelijk vind je jezelf gauw weer een beetje terug, zodat je weer omhoog kan klimmen

Étolie, dankjewel voor je lieve reactie. Mijn ouders en zussen en ook wat vriendinnen weten er wel van. Mijn man ook natuurlijk. En ze proberen me wel te bevestigen en te zeggen dat ze me echt liever gelukkig zien dan veel te dun. Maar ik heb dit nu als houvast en het loslaten lukt nog niet zomaar.

Ik heb wel van die foto's ja, van mijn trouwdag bijvoorbeeld. Daar straal ik en ben ik blij met man, kind, familie en vrienden. En met mezelf. Alleen kan ik daar nu toch niet echt iets mee, eerlijk gezegd. Ik ben wel blij dat ik weer pas in mijn trouwpak, dat heb ik geprobeerd en het zit zelfs nog losser dan toen.

Ik voel me nu ook gewoon goed met wat ik doe. Het kost weinig moeite. Voor de vorm eet ik 's avonds wel een klein beetje mee met man en kind(eren). Dus misschien valt het ook nog mee.

Ik weet het allemaal niet, kreeg een lieve brief per mail van mijn zussen en mijn ouders. Dat raakte me heel erg, ze doen zo hun best nu om hun zorg uit te spreken. En dat is ook waaraan ik behoefte heb, aan die bescherming en veiligheid. Die geven ze dus nu. Maar toch eet ik niet gewoon.