Het VBL-columnhoekje deel 4 al weer!

quote:

RAFAEL FERDINAND VAN DER VAART, FENOMEEN?

Rafael Ferdinand van der Vaart, fenomeen?

Wie pakweg drie jaar geleden een wedstrijd van Ajax mocht aanschouwen, was al snel onder de indruk van een kleine, gedrongen linkspoot op het middenveld. Subtiele passes, fraaie technische staaltjes, een goed inzicht en scorend vermogen waren de kenmerken van de lieveling van het Amsterdamse publiek. Het ging snel met de voormalige kampbewoner. Zijn status werd die van een filmster en kenners verdrongen zich om hem te roemen. Waar iemand als Danny Blind ooit als cultuurdrager gezien werd, daar werd Rafael hoopdrager. Van het complete vaderlandse voetbal, zo leek het.

Na zijn stormachtige entree hield Van der Vaart zijn niveau lang vast. Het leek een kwestie van tijd voor hij zou tekenen bij een Spaans instituut voor hogere voetbalkunst, zoals Barcelona of Real Madrid. Wellicht zou hij zelfs, in navolging van iemand als Cantona, Engeland gaan veroveren. Hoe anders is het nu met Rafael Ferdinand van der Vaart.

De problemen begonnen eigenlijk vanaf de start van het seizoen 2003/2004, toen Rafael zijn “Midas touch” kwijt leek te zijn. Het meest ongrijpbare fenomeen van het weledele voetbalspel kreeg vat op Rafael: vorm. Het was geen positieve vat, nee, Rafael raakte uit vorm. Zijn hakjes werden ineens als storend ervaren, zijn pogingen troffen steeds vaker geen doel en randzaken begonnen zijn voetbalprestaties te overschaduwen. Zijn relatie met “presentatrice / actrice” Sylvie Meis werd breed uitgemeten en de eerste openlijke kritiek kwam. Rafael zou niet als pure prof leven, weinig scherp trainen en daardoor sneller geveld worden door allerlei blessures.

Voor het eerst werd ook zijn gebrekkige loopvermogen als een probleem ervaren, in een wereld waarin middenvelders haast wel dynamisch moeten zijn. Rafael was minder dwingend dan in zijn beginperiode en ontwikkelde zich, misschien wel ongewild, tot een momentenvoetballer. Zo iemand waarvan de brille slechts spaarzaam te zien is. Een klein fonkelend sterretje. In de nationale voetbalcompetitie bleef Rafael op basis van zijn geniale momenten nog wel van waarde. Wie herinnert zich niet de manier waarop hij Feyenoord velde?

Europees verzoop hij echter. De lopers van subtoppers als Club Brugge en Celta de Vigo waren in de Champions League te zware opponenten voor Rafael, om maar te zwijgen van de pure toppers van Juventus, AC Milan en Bayern München. In Ajax’ succesvolste Champions League-campagne, die van 2002/2003, speelde Rafael ook nauwelijks een onderscheidende rol. Slechts uit in Lyon scoorde hij en was hij van belang. Hij moest toezien hoe teammaats als Trabelsi, Ibrahimovic, Van der Meyde, Pienaar, Chivu en Maxwell wel regelmatig boven zichzelf uitstegen en zelfs constateren dat een jonkie als Nigel de Jong meer indruk raakte. Sterker nog, matige werkpaarden als Yakubu en Pasanen waren belangrijker dan sierpaard Rafael. Ook dit seizoen kon hij zijn stempel in Europese duels nimmer drukken.

Tijdens dit seizoen regen de dieptepunten zich aaneen. Rafael toonde zich een beetje een jankerd, toen Zlatan Ibrahimovic hem bij Zweden – Nederland onopzettelijk blesseerde. Zlatan, iemand die koste wat kost wel wilde winnen en overleven. Iemand waar Rafael een voorbeeld aan kan nemen. Tijdens het uitduel bij ADO Den Haag liet Rafael de spreekkoren richting zijn vriendin de overhand nemen boven de zwakke prestatie van Ajax zelf en vorige week woensdag kwam er een nieuw dieptepunt bij: Van der Vaart zat op de bank bij Ajax – Bayern München, omdat hij zich niet kon vinden in een rol hangend op links.

Van der Vaart had daar moeten spelen. Een aanvoerder doet wat hem gevraagd wordt. Wereldtoppers als Zidane en Ronaldinho spelen in het belang van hun club ook regelmatig vanaf links. De geniale spelmaker Deco speelt bij Barcelona controlerend als het moet. Het zijn die spelers waarmee Van der Vaart nog niet lang geleden werd vergeleken, maar die inmiddels ver uit zijn zicht zijn verdwenen. Rafael had zijn verantwoordelijkheid moeten nemen en een goede pot moeten spelen. Eindelijk eens beslissend zijn. Hij kreeg de vrijheid naar binnen te komen, want het was een hangende rol. Hij weigerde echter en is nu aanvoerder af.

Zo is de man die het seizoen nog hoopvol begon en harder werkte dan ooit om meer in het spel betrokken te worden, inmiddels in een benarde situatie beland. Rafael wordt al lang niet meer gezien als beste speler van Ajax, laat staan als beste speler in de vaderlandse competitie. Nuchtere werkers als Kuijt en Van Bommel zijn hem al lang gepasseerd. Als Rafael niet snel beseft dat het vijf voor twaalf is, loopt zijn loopbaan spaak en strandt hij als momentenvoetballer in de Nederlandse eredivisie. Of nog erger: in de anonimiteit van de Engelse of Spaanse middenmoot.

Nog niet lang geleden verscheen Rafaels biografie, getiteld “Rafael Ferdinand van der Vaart, fenomeen.” Het leek toen al een opportunistische titel voor iemand die feitelijk nog aan het begin van zijn loopbaan stond. Het is nu aan Rafael zelf om te voorkomen dat zijn biografie nu al min of meer compleet is en meer wordt dan een boek met een paar fraaie openingshoofdstukken, maar een bedroevend einde. Het zal een zware klus worden, waarvan ik me afvraag of Rafael van der Vaart die kan klaren.

quote:

Op dinsdag 14 december 2004 17:52 schreef tong80 het volgende:
Goed verwoord wat velen denken.

quote:

Op dinsdag 14 december 2004 18:11 schreef Bos81 het volgende:
Inderdaad mooie column weer deze keer.

quote:

Op dinsdag 14 december 2004 19:33 schreef -Vaduz- het volgende:
Mooi hoor! Vooral het einde is erg goed bedacht.

_{Kleine opmerking:
Voordat ie op de frontpage komt moet je raakte nog even aanpassen in maakte:
"en zelfs constateren dat een jonkie als Nigel de Jong meer indruk raakte"}

quote:

DE SCHANDPAAL

Het is weer kerst en dan heb je in het voetbal de laatste jaren één zekerheid: Sepp Blatter doet van zich spreken. De voorzitter van de FIFA, en daardoor dus de machtigste man in het voetbal, valt het hele jaar nauwelijks te betrappen op bijzondere uitspraken. Laat staan op iets wat op een visie lijkt. De 68-jarige Zwitser zit alleen op zijn post omdat hij de verkiezingen kocht, daar is de hele voetbalwereld het wel over eens.

Het is dus zeer kwalijk dat een man die op oneigenlijke gronden zijn functie heeft verkregen, zo’n invloed kan hebben. Want Blatter is een narcist en een machtswellusteling. Wat hij precies doet is voor niemand duidelijk. Blatter bezoekt zo nu en dan een wedstrijd, laat zich uitgebreid vertroetelen op belangrijke congressen en lijkt vooral zelden inhoudelijk met voetbal bezig.

Dit is niet zo erg. Een voorzitter hoeft niet direct de man te zijn die beslissingen neemt. Zolang anderen de beslissingen voor hem nemen en hij slechts hoeft te tekenen en toe te stemmen, valt er nog wel mee te leven. Het nadeel van Blatter is echter dat dit voor hem absoluut niet genoeg is. Hij wil in het nieuws komen en slaagt er keer op keer in zichzelf volslagen belachelijk te maken.

Als er spelers betrapt worden op dopinggebruik, is Blatter er als de kippen bij om te verklaren dat de daders niet erg genoeg gestraft kunnen worden. Voetbal moet immers een pure en mooie sport blijven. Paradoxaal genoeg laat de FIFA onder leiding van Blatter gewoon doorvoetballen op een nietszeggend toernooi als er eerder op de dag tijdens een wedstrijd een speler van Kameroen overlijdt.

Kameroen is toch al een land dat Blatter niet echt ligt. De “ontembare leeuwen” hadden het in 2002 gewaagd om tijdens de Afrika Cup in mouwloze shirtjes aan te treden. Sepp zorgde er hoogstpersoonlijk voor dat de brutale Afrikanen tijdens het WK in dat jaar mouwtjes aan hun shirt genaaid hadden. Stel je voor dat je afwijkt van de regeltjes! Sepp werd dan ook woedend toen Kameroen eerder dit jaar tijdens de Afrika Cup aantrad in strakke hansopjes. Ze kondigden het vooraf nog aan ook. Bij het zien van zoveel brutaliteit moet Sepp uit zijn vel gesprongen zijn en dus legde hij de Afrikanen later een fikse straf op. Kameroen zou met een reeks minpunten aan de WK-kwalificatie moeten beginnen. De verontwaardigde voetbalwereld zorgde er later echter voor dat de straf werd teruggedraaid en dus ving Blatter bot. Zoals Blatter toch al zelden echt plannen doorgedrukt krijgt. Het vernieuwde transfersysteem hielp hij zelf al min of meer om zeep door Spaanse ploegen transfers na het sluiten van de termijn toe te staan.

Wat moet je dan als voorzitter van de FIFA? Een opmerkelijke uitspraak doen! Vorig jaar rond deze tijd kreeg Sepp de lachers op zijn hand toen hij verklaarde dat damesvoetbal aantrekkelijker zou worden indien de dames in strakke shirtjes en broekjes zouden aantreden. Wat de gespierde negers uit Kameroen van hem later dus niet mochten, zag hij wel graag bij de vrouwen. Nooit meer wat van dat plan gehoord, uiteraard.

En dus kwam Sepp dit jaar maar weer met iets nieuws op de proppen. Hij vond het tijd worden om racisme in de stadions te bestrijden. Een nobel streven, al komt het vreemd over na jaren van ontkenningspolitiek door de wereldvoetbalbond. De manier waarop is echter te belachelijk voor woorden. Indien een vak met supporters racistische leuzen scandeert of oerwoudgeluiden ten gehore brengt, dient de openbare orde volgens Sepp het vak te ontruimen en naar de middenstip te voeren. Daar mogen de andere fans vervolgens korte tijd afkeurend joelen, fluiten en boe roepen naar de zondaars. Na deze publieke tuchtiging aan de “schandpaal” worden de raddraaiers weggevoerd en krijgen een levenslang stadionverbod. De kort onderbroken wedstrijd gaat daarna verder.

Ten eerste lijkt het me al sterk dat normale supporters mee willen werken aan zulke praktijken, die in feite niet veel verschillen van hetgeen je weg wilt krijgen. Ten tweede acht ik het onwaarschijnlijk dat er veel agenten happig zullen zijn om de harde kern van pakweg Lazio Roma af te gaan voeren naar de middenstip. Bovendien krijgen de relschoppers dan ook nog een soort van gratis publiciteit en weten ze die stadionverboden in de meeste landen wel te omzeilen.

Het wordt tijd dat Blatter zelf maar eens aan de schandpaal wordt genageld, vanwege zijn voortdurende uitingen van onkunde en desinteresse richting het voetbal zelf. Ik weet zeker dat er in dat geval wel genoeg mensen te vinden zijn die willen joelen. Misschien trekt Sepp dan zelfs wel zijn conclusies en is de weg vrij voor een nieuwe FIFA-voorzitter. In dat geval doet Blatter eindelijk eens iets in het belang van het voetbal.

quote:

ITALIANEN

“Laatst heb ik nog geprobeerd een wedstrijd van ze te bekijken. Ik ben snel afgehaakt en heb een DVD opgezet.” Zo ongeveer luidt een citaat van Nourdin Boukhari, speler van Ajax, uit een interview onlangs. Het heeft, net als de veel gebezigde term “Italiaans voetbal”, betrekking op PSV. Boukhari, en al die andere puristen, verwijten de club uit Eindhoven een gebrek aan amusement in hun wedstrijden. Het is de taal van de verliezers.

Want laten we eerlijk wezen, zo Italiaans is PSV nog lang niet. De ploeg mag dan wel een recordreeks zonder tegengoals neergezet hebben, het is nog lang geen Juventus of AC Milan. Ploegen die volledig kunnen steunen op een perfecte organisatie, allemaal van elkaar weten wat men doet en niet eens zelf hun kansen af hoeven te dwingen, maar weten te profiteren van fouten van de tegenstander. Een speelwijze die wij in Nederland saai noemen, maar wij verliezen liever mooi dan dat we lelijk winnen.

Ieder land zijn cultuur, maar is het wel helemaal eerlijk om PSV af te rekenen op de gekozen aanpak? Wie de geheel vernieuwde en lamgeslagen selectie in de voorbereiding zag stuntelen, hield het niet voor mogelijk dat juist PSV nu samen met AZ de ranglijst van de eredivisie zou aanvoeren. Hiddink is bij de basis begonnen en heeft gezorgd dat de organisatie in het veld goed staat. Dat het voetbal dan soms niet om aan te zien is, neemt hij voor lief. Hij wordt immers afgerekend op het resultaat en dat is tot nu toe zeer behoorlijk tot goed te noemen.

Hiddink heeft het geluk dat hij vier spelers heeft die van groot belang zijn in het neerzetten van die organisatie. Phillip Cocu is al lang niet meer die dynamische middenvelder die van strafschopgebied tot strafschopgebied kon gaan, maar blijft in de eredivisie moeiteloos overeind. Zijn ervaring en coaching zijn dan extra kwaliteiten die PSV zeker op Europees niveau geen windeieren gelegd hebben. Daarnaast is Mark van Bommel de eredivisie al jaren ontgroeid, maar bleef een transfer steeds uit. In zijn laatste contractjaar wil Van Bommel zich zoveel mogelijk in de kijker spelen, zodat hij straks uit mooie clubs kan gaan kiezen. Bovendien heeft Hiddink in André Ooijer een ervaren verdediger, die precies weet wat hij wel en niet kan. Ooijer kan ook coachen en doet dat veelvuldig. Zijn enige manco is zijn blessuregevoeligheid. Tot slot is er nog Wilfred Bouma. Deze speler kwam op elke positie waar hij speelde niveau tekort voor de echte top. Ook als centrale verdediger is hij op Europees niveau soms een aanfluiting, maar in de eredivisie wordt hij verdedigend zelden op de proef gesteld en is zijn passing zelfs een wapen voor PSV.

Deze spelers maken dat de rest van de selectie zich mee op kan trekken naar het huidige niveau. Nuttige clubspelers zoals de Koreanen Lee en Park, alleskunner Lucius, de bleue Zwitser Vogel, loper John de Jong en de ietwat overschatte lichtgewicht DaMarcus Beasley kunnen door het sterke raamwerk van PSV in sommige duels uitblinken en voetballen verder gewoon vrolijk mee. Het deert PSV ook niet dat de wat weifelend begonnen, maar langzaam gegroeide keeper Gomes bij vlagen rare capriolen afwisselt met goede reddingen. De logge centrumverdediger Alex oogt elke week hulpeloos in balbezit, maar heeft het geluk dat anderen de opbouw voor hem verzorgen. Verder kan PSV het zich zelfs permitteren om ongeschikte spitsen in de selectie te hebben. De kopsterke Vennegoor of Hesselink lijkt vooral een prima breekijzer, terwijl Gerald Sibon ondanks zijn fraaie techniek vooral te langzaam lijkt. Dat probleem is echter binnenkort opgelost, aangezien Hiddink van het opwindende talent Jefferson Farfán een centrumspits aan het maken is en PSV dus goud in handen heeft.

Goed beschouwd levert Hiddink, met de hulp van de vier ervaren rotten, dus een wereldprestatie met dit PSV. Het is de minste selectie sinds het tussenjaar onder Bobby Robson en desondanks verloor de ploeg pas één keer in de competitie en bereikte het de volgende ronde van de Champions League. Natuurlijk was de poule niet de zwaarste, maar overleven op dat niveau is voor elke Nederlandse club gewoon een prima prestatie.

En wie de voetbalpuristen en de DVD-liefhebber Nourdin Boukhari dezer dagen diep in de harten kijkt, zal zien dat ze eigenlijk best willen ruilen. Over tien jaar is iedereen toch vergeten hoe je kampioen bent geworden, maar staat die titel wel op je erelijst. In het voetbal draait het toch uiteindelijk nog altijd om winnen. Wie dat niet gelooft, moet maar eens op zoek gaan naar het aantal gewonnen Europacups door Italië en door Nederland.

quote:

GULLIT IS EEN WAARDELOZE TRAINER

Afgelopen zomer liep iedereen in en rond de Kuip met een grote glimlach op het gelaat. Feyenoord had een vernieuwde ploeg en een nieuwe trainer. Die trainer had al meteen verklaard dat een club als Feyenoord altijd om de titel mee moet spelen en dat dus ook het doel voor dit seizoen moest zijn. Dit ging er in als zoete koek bij de fans, die het de vorige trainer Bert van Marwijk vooral kwalijk namen dat hij er nooit in slaagde tot het einde serieus mee te strijden om de landstitel. De gewonnen UEFA Cup vergoedde dat maar nauwelijks. Bovendien verklaarde de nieuwe coach ook nog te pas en te onpas dat hij zo verguld was bij zijn favoriete club te mogen gaan werken, wat zelfs leidde tot een reclamespotje waarin hij fluitend elke hindernis op zijn pad overwon. Ruud Gullit was de apostel van de hoop, bij een club die daar naar snakte.

Niemand plaatste op dat moment vraagtekens bij de geschiktheid van Ruud Gullit. Dat had ongetwijfeld te maken met zijn enorme charisma. Als voetballer dreef Gullit hier reeds grotendeels op. Ik zal hier niet beweren dat Gullit geen goede voetballer was, integendeel. Maar toch had je bij hem altijd het idee dat zijn uitstraling hem net tien procent beter maakte dan hij daadwerkelijk was.

Juist dat charisma verhinderde de mensen ervan eens kritisch naar de trainer Gullit te kijken. In Engeland werd hij ontslagen, tweemaal zelfs. De eerste keer omdat hij naar verluidt meer tijd op de golfbaan en in winkelstraten doorbracht dan op het trainingsveld. De FA Cup die Gullit met Chelsea won, als eerste buitenlandse manager ooit, was voor de clubleiding geen aanleiding hem meer krediet te geven. Terecht ook, die hadden u en ik met die spelers misschien ook nog wel gewonnen. In Newcastle was het zijn persoonlijke strijd met vedette Alan Shearer, die het doek voor Gullit deed vallen. Ondanks een plek in de finale van de FA Cup. Vervolgens werd Gullit coach van Oranje onder 19, waar hij verklaarde dat winnen het doel moest zijn. Een loffelijk streven, aangezien winnen al jaren niet samengaat met Nederlandse jeugdteams. Op het moment dat hij moest oogsten, ging het echter mis. Gullit schoof de schuld af door openlijk de houding van de jongelingen Owusu en Babel te bekritiseren, terwijl bij Ajax nog nooit iemand over die laatste had geklaagd. Maar niemand die Gullits kwaliteiten in twijfel trok bij zijn aanstelling.

Zo kon hij zelfs Zeljko Petrovic aantrekken als assistent. De aimabele Serviër, die meer vrienden heeft dan prins Bernhard ooit had, mist elke ervaring. De grootste zichtbare bijdrage die hij tot nu toe leverde was het roepen dat de Coolsingel in zicht was, in augustus al. Positiviteitsgoeroe Ratelband zou er jaloers op worden. Gullit kwam er mee weg en werd zelfs bejubeld na een sterke start. Die start kwam vooral door de verrassing. Castelen begon sterk, Kalou en Kuijt vormden een onverwacht en zeer productief superduo en de nieuwe verdediger Saïdi bleek een topper. Lange tijd verbloemden deze spelers de zwakte van de overige verdedigers en het gebrek aan balans op het Rotterdamse middenveld.

En wat deed Gullit toen het ineens even minder liep? Hij speelde eerst de miskende profeet, die voor de wedstrijd tegen Groningen zijn spelers al had gewaarschuwd, maar ja, ze luisterden niet. Hij gaf zelfs af op hun schoeiselkeuze, terwijl dat later onzin bleek te zijn. Gullit verweet zijn spelers fouten te maken en klaagde steen en been over zijn defensie. De standaardsituaties werden ineens een heet hangijzer en keeper Babos werd na een paar mindere duels wel erg snel gepasseerd. De coach die zei beslissingen te nemen op gevoel, nadat hij zijn spelers diep in de ogen had gekeken, leek ineens wel erg vaak door zijn gevoel in de steek gelaten te worden. Dieptepunt was de nederlaag in Den Haag, tegen ADO. Die ploeg mocht op basis van de ranglijst zelfs een degradatiekandidaat genoemd worden, maar was gewoon beter dan Feyenoord. Over de Coolsingel heeft niemand het meer. Gullit besloot toen zijn vakantie af te zeggen en is nu bezig om verdedigers te halen. Deze zoektocht begint iets tragisch te krijgen. Als een geslagen hond wandelt Gullit door voetballand, waar hij hoopt dat trainers met medelijden hem een afdankertje aanbieden.

Daarom heb ik nu ernstige twijfels aan de kwaliteiten van Gullit. De man wist al vanaf januari dat hij de nieuwe trainer van Feyenoord was en had dus een halfjaar de tijd om te constateren dat Patrick Paauwe week is in de duels en denkt als een middenvelder, dat Gyan slechts een nuttige invaller is, dat Mtiliga een linksbuiten was bij Excelsior die als linksback nooit het Feyenoord-niveau kan halen en dat Song ook een notoire twijfelaar is. Maar nee, niets van dit alles. Natuurlijk is het budget beperkt, maar dit is geen geldkwestie. Dit is een foutieve inschatting. Dit, gecombineerd met het feit dat hij zijn spelers wel erg vaak de schuld geeft van tegenvallende resultaten, geeft mij het gevoel dat Ruud Gullit eigenlijk gewoon een waardeloze trainer is en dat hij de Feyenoord-supporters met zijn uitspraken blij heeft gemaakt met een dode mus. Zouden ze al heimwee hebben naar Van Marwijk?

quote:

DI CANIO, WAT JAMMER NOU

Alweer enkele jaren geleden bezocht ik een wedstrijd uit de Engelse Premier League, in Londen. Het duel ging tussen West Ham United en Southampton. De thuisploeg, met als fraaie bijnaam “The Hammers”, moest die middag winnen om helemaal zeker te zijn van lijfsbehoud in de hoogste Engelse voetbaldivisie. De tegenstander was dat al en kwam voor een verplicht nummertje opdraven. Desondanks zorgden hun fans voor heel wat sfeer, maar dat is aan Engelsen sowieso wel toevertrouwd.

Toen mijn reisgenoten en ik plaatsnamen in een tribunevak van de thuisploeg, waren beide teams net met de warming-up bezig. Terwijl de hele ploeg zich in het zweet werkte, hield één man zich een beetje afzijdig. Hij deed eens wat trucjes met de bal en spande zich verder niet overmatig in. Nu wist ik het al wel, maar als ik beide ploegen niet had gekend, was het me toen wel duidelijk geworden: dat is de vedette.

Bij het betreden van het veld, voor de aftrap, liep hij vrolijk voorop, met de bal nonchalant onder de arm geklemd en met de andere hand zwaaiend naar de fans. Die zongen massaal zijn eigen lied, op de wijs van een bekend operadeuntje. Het “Oh oh Di Canio” galmde door het stadion. Want hij was het: Paolo Di Canio, Italiaan die in eigen land wat clubs versleet, alvorens via Celtic in Engeland terecht te komen. Daar diende hij op dat tijdstip West Ham United. Hij was er een held.

Tijdens de wedstrijd toonde hij aan waarom hij als vedette werd gezien. Het werd al snel duidelijk dat West Ham veel feller was dan Southampton en dat de broodnodige zege hoogstwaarschijnlijk wel behaald kon worden. Fraai was het om de veteraan Stuart Pearce langs de linkerflank te zien draven, op voor voetbalbegrippen hoogbejaarde leeftijd. Prachtig was ook de stijl van spits Frédéric Kanouté, inmiddels Malinees, destijds nog Fransman en een kruising tussen Henry en Kanu. Ronduit hartverwarmend was de passie waarmee de lokale talenten Joe Cole en Michael Carrick als amper twintigjarigen het middenveld in handen namen. Toch vielen zij allemaal in het niet bij Di Canio.

Di Canio deed niet veel. Hij slenterde wat rond, ter hoogte van de middenlijn. Daar wilde hij de bal in de voeten, om vervolgens een hoogstandje te fabriceren, een steekpass te geven of knullig balverlies te lijden, om daarna irritant verongelijkt tegen de scheidsrechter te zeuren. Ondertussen zweepte hij het thuispubliek op en schroomde niet om de aanhang van de bezoekers een beetje te provoceren. In alles was hij een vedette. Begaafd, maar lui. De enige keren dat hij een sprint trok, was als er een vrije trap of corner voor West Ham kwam. Want een echte vedette trapt al die ballen. Er was dan ook niemand die het waagde ook maar naar zo’n bal te kijken. Di Canio nam ze, allemaal. Het moet gezegd, zonder echt briljant te zijn die middag, was Di Canio wel betrokken bij alle drie de doelpunten van West Ham.

Daarmee was de show nog niet afgelopen, want het was ook nog eens de laatste thuiswedstrijd. Het publiek diende dus uitgebreid bedankt te worden en Di Canio nam daar ruim de tijd voor. Uiteraard ook vanwege het feit dat hij door elk vak luid bejubeld werd. De kushandjes, het zwaaien en het kloppen op zijn hart; alles maakte deel uit van de show van Di Canio. Uiteraard werd hij ook nog speler van het jaar namens West Ham.

Vanaf die middag sloot ik Paolo Di Canio als voetballiefhebber in mijn hart. Als mens twijfelde ik wel. Di Canio was vroeger fanatiek lid van de harde kern van Lazio, die bekend staat als extreem rechts. Bovendien verklaarde hij in een biografie dat hij een groot bewonderaar van Mussolini was. Dat geeft te denken. Desondanks besloot ik om in zijn geval zijn voetbalkwaliteiten maar even te laten zegevieren. Zeker toen hij een paar seizoenen later positief in het nieuws kwam, toen hij een voorzet niet binnenkopte maar in zijn handen pakte, omdat de keeper van de tegenstander geblesseerd was. Sportieve jongen, die Di Canio.

Daarom schrok ik vorige week flink, toen ik een foto zag die was genomen na de derby tussen Lazio en AS Roma. Uiteraard spelen daarbij sentimenten een rol die we in Nederland niet kennen, maar toch… Lazio had gewonnen en Di Canio vierde dat met de fanatieke aanhang, waar hij vroeger ook deel van uitmaakte. De manier waarop hij dat deed was op zijn minst smakeloos te noemen. Hij stond er met geheven rechterarm, precies zoals de Nazi’s dat deden in de Tweede Wereldoorlog. Na afloop was er dan ook de nodige commotie. Het zou gaan om een Romeinse groet en Di Canio zelf zei niet met politiek bezig te zijn, maar als dan de nazaten van Mussolini hem openlijk gaan complimenteren, ga je toch weer twijfelen.

Nu ben ik best nog bereid om te geloven dat iemand in het heetst van de strijd of in de roes van een overwinning gekke dingen doet. Maar Di Canio heeft een reputatie en de beslistheid die van zijn gezicht afstraalde op de gewraakte foto, zeggen mij eigenlijk genoeg. Het is jammer, want ik vrees dat ik nu bij de naam Di Canio niet meer denk aan die man die toen in Londen de show stal, maar aan de man die zich in Rome schandalig misdroeg. Old heroes never die, they just fade away, zeggen ze wel eens. In dit geval heeft Di Canio zichzelf met zijn rechterarm in één klap uit mijn selectie van oude voetbalhelden gewerkt. Oh oh, Di Canio, wat jammer nou.

quote:

DE WINTERSTOP IS VOORBIJ

Eindelijk! Dit weekend rolt de bal weer over de vaderlandse voetbalvelden, in beweging gebracht door hen die er hun professie van gemaakt hebben. Dat de diverse amateurclubs alweer begonnen waren, was al leuk, maar is toch vooral locale charme. Nu gaat het er weer echt om. De prijzen worden verdeeld in deze seizoenshelft en dat levert hopelijk veel moois op.

Want hoe zal gedeeld koploper AZ de tweede helft van dit seizoen doorstaan? Nu Co Adriaanse heeft aangekondigd te vertrekken en Louis van Gaal al binnengehaald is als opvolger, kan het twee kanten op. Adriaanse eist volledige inzet van zijn spelers en is daardoor een slopende coach. Kunnen de spelers het nog opbrengen om zich helemaal uit de naad te werken voor iemand die vertrekt of krijgen met name de jongens die buiten de boot vallen een meer lakse houding, die in een ploeg waar het om het collectief draait dodelijk kan zijn? En hoe zit het met die jongens die Co niet meer zouden vertrouwen, zoals José Fortes Rodriguez zei bij zijn vertrek? Was dat een uitspraak van een gefrustreerde ex-aanvoerder of zat er een kern van waarheid in? Aan de andere kant kan het zo zijn dat de spelersgroep beseft dat dit jaar wellicht het enige jaar is dat AZ mogelijk kampioen kan worden en zullen ze zich nog één keer opladen voor de laatste competitiehelft.

Mocht AZ verzaken, kan PSV zich dan bovenaan handhaven? De medekoploper onderging geen mutaties en speelde voor de winterstop uiterst efficiënt voetbal. Is de ploeg in staat om de nipte zeges, die het toen vaak afdwong, te blijven behalen? Als dit niet het geval is, zal Ajax dan nog in staat zijn om het gat van vijf punten te dichten? De Amsterdammers hebben, mits ze als collectief opereren en zich alleen op voetbal richten, nog altijd de beste spelersgroep van Nederland. Met Aggelos Charisteas is er ook nog een nieuwe spits, die de kwaliteiten van een Ajax-spits heeft, maar ongetwijfeld ook aanpassingsproblemen zal kennen. Verder is het de vraag of Koeman er verstandig aan doet om Stekelenburg weer in het doel te zetten, terwijl er geen directe aanleiding is om Vonk weer te passeren. Bovendien, hoe verwerken spelers als Heitinga, De Jong, Pienaar, Sneijder en Van der Vaart eventuele reservebeurten? In het begin van het seizoen was Ajax een soort soap, met wekelijkse conflicten en praatsessies. Als men dat nu weet te voorkomen, is een titel misschien nog mogelijk.

Daaronder breekt een interessante periode voor Feyenoord aan. De selectie is grondig gerenoveerd, zodat Gullit zich niet meer achter een gebrek aan kwaliteit mag verschuilen. Hij heeft deze aankopen immers zelf gedaan. Met name van de robuuste Zweed Östlund mag iets verwacht worden, terwijl de fanatiekelingen Hofs en De Graaf het middenveld kunnen versterken. De weer uit het tweede weggetrokken Pardo en Lazovic lijken ineens basisspelers, zodat duidelijk is dat er in de Kuip heel wat is gebeurd. Of het genoeg is om eventueel nog bovenin aan te haken, moet blijken. Sowieso moeten de Rotterdammers ook nog uitkijken voor met name SC Heerenveen, met de sterke trainer Verbeek en de twee surprises van de eerste competitiehelft, Huntelaar en Yildirim. Bovendien haalde men weer twee spelers uit Scandinavië, wat haast een garantie voor succes lijkt.

Onderin zal de strijd om degradatie vermoedelijk gaan tussen FC Den Bosch, dat de defensie verbreedde met Steve Olfers en voor de goals op Jochen Janssen hoopt, het nog immer naar spelers zoekende De Graafschap en RBC Roosendaal. Die laatste ploeg hoopt gevrijwaard te blijven van blessures en versterkte zich met Fortes Rodriguez, Loran en Donny de Groot. De strijd onderin zal spannend worden en beslist worden op details.

Tevens vind ik het interessant om te zien of Vitesse met Wapenaar en Hersi inderdaad adequate vervangers voor Jevric en Hofs heeft aangetrokken, of Cees Lok NEC met aanvallend voetbal richting de middenmoot weet te liften, of Michael Mols zijn rentree bij Utrecht sportief luister bij gaat zetten en of Wiljan Vloet in zijn laatste jaar bij Roda nu wel Europees voetbal kan behalen.

Genoeg om naar uit te kijken dus, waarbij ik ook nog een persoonlijke wens heb. Ik hoop dat er weer een nieuwe excentriekeling op onze velden opduikt of zich als zodanig manifesteert. Want met het vertrek van de even geniale als bij vlagen gemene Ibrahimovic, de aparte Kezman en de onbegrepen linkspoot Van Persie heeft onze competitie wel ingeleverd. Wie zal er opstaan en zich boven de grijze middelmaat verheffen? We zullen het gaan zien. Ik heb er weer zin in. U ook?

quote:

IETS MEER ENTHOUSIASME VOOR UGUR

Sinds vorige week weten we wat hij gaat doen. De man die voetbalminnend Nederland en Turkije toch zeker enige tijd bezig hield, maakte toen bekend voor welk van deze twee landen hij interlandvoetbal zal gaan spelen. De keuze van Ugur Yildirim, rechtsbuiten van SC Heerenveen, viel op ons land. Een besluit dat je eigenlijk alleen maar zou kunnen toejuichen, maar dat wat mij betreft nogal lauw ontvangen wordt.

Wie de voorgeschiedenis kent, zal allicht ietwat verrast geweest zijn door Yildirims keuze. Hij verklaarde eerder namelijk dat hij in principe voor Turkije uit wilde komen, omdat daar zijn hart lag en het toch het land van zijn ouders was. Later matigde hij zijn toon al een beetje, door te verklaren dat hij er over na zou gaan denken als Nederland hem eerder zou benaderen. Welnu, onlangs nodigde zowel de Turkse bondscoach Ersun Yanal als onze eigen Marco van Basten hem uit en dus stond Ugur voor een duivels dilemma.

Dat hij, ondanks dat hij in Apeldoorn is geboren en al zijn hele leven in Nederland woont en voetbalt, in eerste instantie voor Turkije wilde kiezen, verbaast me niet echt. Als jonge rechtsbuiten van Go Ahead Eagles was een selectie voor Nederland ver weg. Zeker met Dick Advocaat als bondscoach. Onder Van Basten is het klimaat rond Oranje echter dusdanig veranderd, dat iedere speler uit de eredivisie weer spontaan begint te dromen van een interlandloopbaan. Verrassend was het dan ook niet dat Van Basten, na Yildirims fraaie entree in de eredivisie, bij hem is uitgekomen. Alleen al omdat Romeo Castelen voorlopig even lijkt te hebben afgehaakt, is de keuze voor Yildirim een logische. Yildirim is geen rechtsbuiten die een man passeert en vervolgens met kalk aan de schoenen een voorzet aflevert. Yildirim is iemand die gewoon de voorzet rond de man heen slingert en bovendien ook een fijne vrije trap kan nemen. Iemand die je er goed bij kunt hebben.

Waarom dan toch zo sceptisch gereageerd door sommige voetballiefhebbers? Het feit dat Yildirim geen Nederlandse roots heeft, kan er niet aan bijdragen. Er spelen al sinds jaren Surinamers voor Oranje. Wat was ons team in 1988 geweest zonder Gullit en Rijkaard? Patrick Kluivert is recordtopscorer van Oranje, Aron Winter werd kortstondig recordinternational en Edgar Davids is zelfs de huidige aanvoerder van het Nederlands elftal. Dat er Surinamers meedoen is al jaren geen vreemd fenomeen meer.

De laatste jaren beginnen echter de jongens van Marokkaanse en Turkse komaf ons voetbal te veroveren. Die denken anders, dat is een feit. Zij hebben toch wat meer binding met hun vaderland en afkomst dan de Surinamers. In ieder geval hebben zij ook een beter alternatief, want Marokko en Turkije zijn redelijke voetballanden. Op die manier kon het gebeuren dat jongens als Boutahar en El Hamdaoui wel voor Jong Oranje uitkwamen, maar uiteindelijk Marokko prefereerden. Boukhari deed het zelfs al in de jeugd. Dries Boussatta speelde zelfs voor beide nationale elftallen. Stuk voor stuk jongens die in Nederland zijn opgegroeid.

Misschien dat daar de schoen wringt. Ze gaven aan dat ze, ondanks hun goede leven hier, toch voor het land van hun ouders wilden spelen. Sommige mensen noemen dat ondankbaar. Persoonlijk zie ik dat niet zo. Maar het bevreemdt me dan wel, dat jongens als Boulahrouz en nu dus Yildirim, dan toch niet echt welkom lijken. Zij kiezen voor ons, waarom dan zo lauw? Zij kunnen uitgroeien tot voorbeelden voor andere jonge Marokkaanse en Turkse voetballers, zoals de eerste Surinamers dat waren voor jongens als Gullit en Rijkaard.

Het speelt vast mee dat Yildirim aangaf zijn keuze met het verstand gemaakt te hebben. Hij koos op voetbaltechnische gronden, omdat ons systeem beter past bij zijn spel. Wanneer hij op die manier een club had gekozen, had iedereen hem verstandig genoemd. Nu het echter om Oranje gaat, beginnen sommigen over de eer en de trots. Ach, neem van mij aan dat het grootste deel van de internationals van de laatste jaren echt niet voor de eer van Nederland voetbalt. Voor de eer van zichzelf, dat wil ik wel geloven, maar wie krijgt er echt kriebels van ons volkslied? Ik schat dat het ophoudt bij Dirk Kuijt.

Vandaar dat ik eigenlijk wil vragen om Yildirim straks, wanneer hij voor het eerst voor Oranje speelt, een hartelijke ontvangst te geven. Geef hem het gevoel dat hij welkom is en dat we hem er graag bij zien. Al is het alleen maar vanwege zijn lef voor Nederland te kiezen en omdat hij hiermee een pionier kan worden. Wedden dat als dit gebeurt, Ugur straks ook nog overtuigd kan raken dat zijn keuze voor Nederland misschien wel meer uit het hart kwam dan hij nu misschien denkt?

quote:

DE KROONPRINS WANKELT

Voetbaltrainer is een mooi beroep. Zeker op de momenten dat het jou en je ploeg goed vergaat en iedereen aan je voeten ligt. Maar zodra de resultaten tegenvallen, is het al minder leuk. Zeker als je dan ook nog eens de zogenaamde kroonprins van het trainersgilde bent. Dit is een term die men in de voetballerij bedacht heeft voor een jonge coach die goed presteert en in wie men een toekomstig topper ziet. Helaas voor hen die de titel krijgen, maar het is bijna altijd een loden last. Niet zelden struikelt de kroonprins al voor hij een topclub bereikt heeft.

De laatste die de titel kroonprins kreeg, was Robert Maaskant. Maaskant was een redelijke voetballer, die al op jonge leeftijd stopte met profvoetbal. Niet erg, als je hem moet geloven. Maaskant droomde namelijk niet van een loopbaan als voetbalprof, maar van een loopbaan als trainer. Het is tenminste wat hij zelf altijd gezegd heeft. De man werd al als jonge dertiger hoofdcoach in het betaalde voetbal en gaf al aan zijn carrière zorgvuldig op te willen bouwen, om uiteindelijk bij het Nederlands elftal uit te komen.

Maaskant heeft een prima presentatie, visie en ambitie. Precies daarom durfde RBC Roosendaal het wel aan om hem als trainer aan te trekken, in de zomer van 1999. De Schiedammer was toen net dertig en had spelers in zijn selectie die al ouder waren. Het was geen probleem, want in zijn eerste seizoen coachte Maaskant RBC via de nacompetitie de eredivisie in. Een grote stunt, aangezien de ploeg pas als zesde de reguliere competitie had afgesloten. Met attractief voetbal veroverde Maaskant in het daaropvolgende seizoen vele harten met zijn ploeg, maar haalde hij erg weinig punten. Een vrij roemloze degradatie volgde. Een jaar later echter stond RBC weer in de eredivisie. Opnieuw promoveerde de ploeg via de nacompetitie. Op zo’n moment ben je al bijna een legende en dus was het voor de planner Maaskant tijd voor een nieuwe stap.

Hij zwichtte voor de ambities van zijn jeugdliefde Go Ahead Eagles en moest de Deventer ploeg weer naar de eredivisie brengen. Helaas bleek al snel dat de club zichzelf wat had overschat, zeker op financieel gebied, en Maaskant keerde snel terug naar RBC, waar een vacature was ontstaan. Het was niet chique, maar wel logisch voor een ambitieuze carrière-planner als Maaskant. Anoniem meehobbelen in de eerste divisie staat niet goed op je CV.

In zijn tweede ambtstermijn in Roosendaal wist Maaskant twee keer het eredivisieschap te behouden voor RBC. Weer tijd voor een nieuwe stap dus. Wat doe je dan als ambitieuze kroonprins? Dan teken je bij een stabiele middenmoter met ambities richting subtop. Willem II kwam dus als geroepen en Maaskant ging maar al te graag. Ongetwijfeld zag hij een stunt als van Co Adriaanse voor zich en zag hij al hoe hij met Willem II een UEFA Cup-plaats zou bemachtigen.

Helaas voor Maaskant lijkt hij zich voor de tweede keer te hebben vergist. Willem II zag een flinke rits al dan niet belangrijke spelers vertrekken en kreeg er op papier aardige namen voor terug, maar de ploeg is dit seizoen nog zelden overtuigend geweest. Zo fungeerde Willem II alweer als gewillig slachtoffer voor een volledig gerenoveerd Ajax en incasseerde het al enkele forse nederlagen.

Wie de spelersgroep ziet, zal niet heel verbaasd zijn. Moens is een spectaculaire keeper, maar stopt minder ballen dan vroeger, terwijl de aangewezen verdedigingsleider Michel Kreek slijtage vertoont en veel blessures kent. Jongens als Wau, Van Nieuwstadt, Van Mosselveld en Van der Haar zijn absoluut geen verdedigers die op een hoger niveau dan de middenmoot kunnen fungeren. Met Caluwé, Reuser, Hadouir en Bobson heeft Maaskant dan enkele creatieve, doch wisselvallige spelers ter beschikking en spits Iwan Redan laat nog niet zien dat Martin Jol het bij RKC fout zag om hem slechts als invaller te gebruiken. Eigenlijk is Danny Mathijssen de enige speler die Willem II in de toekomst wel eens kan verruilen voor een flink betere club.

Maaskant lijkt niet in staat om Willem II boven zichzelf te laten uitstijgen, wat hem bij RBC wel lukte. Hij deed dat soms ook met behulp van motiverende briefjes, die hij onder hoteldeuren doorschoof. Ik vrees echter dat hem dit in Tilburg niet gaat helpen en dat Maaskant ook gaat struikelen voor hij de kroon op heeft kunnen zetten. Het belangrijkste signaal is wel dat hij nu na de winterstop al twee kansloze nederlagen moest slikken en op beide persconferenties eigenlijk geen woorden had om die te verklaren, behalve dat het onacceptabel was en dat op de keeper na niemand meer zeker kon zijn van zijn basisplaats. Zwakke zinnen voor een eloquent man als Maaskant, juist nu hij op een belangrijk kruispunt is beland. Een derde keer terugkeren naar RBC betekent het einde, een kleurloos seizoen met Willem II vermoedelijk ook. De wankelende kroonprins onder de trainers zal zich nu moeten bewijzen, anders is hij zijn titel straks ook nog kwijt aan pakweg Foeke Booy of Gertjan Verbeek. Het zal een interessante tweede seizoenshelft worden in Tilburg.

quote:

EEN FLUITJE VAN EEN CENT?

Wat heeft Robert Hoyzer bezield? Met deze vraag houden vele voetballiefhebbers in Duitsland, maar ook ver daarbuiten zich al een tijdje bezig. Sinds een paar weken is bekend dat deze jonge Duitse scheidsrechter geld ontving van enkele Kroaten om wedstrijden te manipuleren. Zij zetten flink in op wedstrijden die door Hoyzer werden gefloten en gaven hem voor en soms zelfs tijdens de wedstrijd instructies. Zo moest de arbiter er voor zorgen dat de Kroaten dik geld wonnen bij het wedden op Duitse voetbalwedstrijden.

Hoyzer, die bekend stond als een talentvol arbiter, incasseerde zijn geldbedragen vooral voor het beïnvloeden van wedstrijden in de Regionalliga en de tweede Bundesliga, zeg maar de hoofdklasse en de eerste divisie van Duitsland. Met dit verschil dat in de Regionalliga de spelers wel betaald worden en in onze hoofdklasse niet. Het schandaal werd echter pas bekend na een duel in de beker. Paderborn, een club uit de Regionalliga, won verrassend van Hamburger SV, een club met een flinke reputatie. Hoyzer floot die wedstrijd en gaf een omstreden strafschop aan Paderborn en ook een discutabele rode kaart aan een speler van de Hamburgers. De dag na de wedstrijd maakte een wedkantoor in Duitsland al melding aan de voetbalbond van een enorm uitgekeerd bedrag naar aanleiding van het resultaat van deze wedstrijd. Die deed er echter niets mee en de trainer van Hamburg werd later zelfs ontslagen, mede door het verlies in dit duel.

Hoyzer maakte echter een fout. Hij benaderde al eerder een andere arbiter met de vraag om mee te doen aan de illegale praktijken. Die ging er niet op in en nam contact op met een ervaren scheidsrechter, waarna ze samen bewijzen gingen verzamelen. Uiteindelijk stapten zij naar de bond, die dit keer wel een onderzoek instelde. Hoyzer klapte uit de school en een schandaal was geboren. Verschillende andere namen vielen al in verband met de kwestie. Hoyzer betuigde inmiddels spijt, maar het blijft vreemd dat hij een ander benaderd heeft. Was dat overmoed van hem of was het een soort van wroeging en deed de collega wat Hoyzer gehoopt had? Want scheidsrechter word je toch juist omdat je eerlijkheid hoog in het vaandel draagt?

Ik vraag me inmiddels af in hoeverre dit ook in ons land zou kunnen voorkomen. Er is in Nederland wel niet zo’n levendig gokklimaat rond voetbalduels, zoals in Duitsland of Engeland, maar toch. Hoe makkelijk zou het wel niet zijn voor een Nederlandse arbiter om een duel in de eerste divisie te manipuleren? Er is nauwelijks relevante media-aandacht voor duels op dit niveau. Bovendien komt er amper publiek op af. Bij Stormvogels / Telstar zitten dit seizoen tot dusverre 1383 mensen bij thuisduels. Een vreemd gegeven strafschop, een rode kaart, een afgekeurd doelpunt, het zou amper opvallen. Hoogstens zullen de fans van de benadeelde ploeg even protesteren, maar echt bang voor ontdekking hoef je niet te zijn.

Daar komt nog bij dat wij in Nederland inmiddels niet meer zo’n hoge pet ophebben van ons arbiterskorps. Scheidsrechterlijke dwalingen komen elke week voor, dus je hebt nog een grote kans dat men je vreemde beslissing aan een gebrek aan kwaliteit wijt. Als je vervolgens niet net als Hoyzer een collega gaat benaderen om mee te doen, kan je hier flink mee verdienen, lijkt me.

Nu ga ik uit van de integriteit van onze scheidsrechters. Spelers acht ik minder zuiver op de graad. Die zie ik best in staat voor een flinke som geld eens in eigen doel te schieten, een bal te laten glippen, een paar kansen te missen of simpelweg een duel te laten lopen. Maar scheidsrechters… Ik zei het eerder al, dat word je toch pas als je volledig neutraal kunt zijn en ook eerlijk durft te zijn in je beslissingen? Misschien is het een naïef beeld van mij, maar dat beeld heb ik altijd gehad van de meeste Nederlandse scheidsrechters.

Ik vrees echter dat in Duitsland hetzelfde beeld heerste. Niemand had gedacht dat een vijfentwintigjare aankomende topscheidsrechter als Hoyzer illegaal geld zou verkiezen boven sportiviteit. Het is een pijnlijke constatering, maar vanaf dit moment zal het in Duitsland erg moeilijk worden om fouten van scheidsrechters af te doen als menselijk falen. Misschien hier ook al. Gekscherend werd er al over omkoping gepraat, toen arbiter Van der Hilst PSV vier strafschoppen toekende tegen RBC. Zo gaat het vaak, eerst klinkt het als grapje, maar vervolgens komt er toch een soort van wantrouwen. Wie zegt dat er niet meer Hoyzers rondlopen op de Europese velden? Robert Hoyzer heeft gegokt en verloren, maar er zijn wellicht ook winnaars. Dat het voetbal dan uiteindelijk de grootste verliezer is, mag een constatering zijn van het type “fluitje van een cent”.

quote:

BLAISE N’KUFO, BROODVOETBALLER

In de eerste weken na de winterstop is FC Twente een aangename verrassing. De ploeg van de wat kleurloos overkomende trainer Rini Coolen vergat van Feyenoord te winnen en verraste Ajax in Amsterdam. Dit komt niet in de laatste plaats door de inbreng van spits Blaise N’Kufo, een broodvoetballer bij uitstek. Bovendien is hij in tegenstelling tot zijn trainer absoluut niet kleurloos te noemen.

N’Kufo werd in 1975 geboren in het voormalige Zaïre, maar kwam in Zwitserland terecht. Zoals elke kleurling in een overwegend blanke samenleving zal ook de jonge N’Kufo te maken hebben gehad met racisme. Er zal openlijk racisme geweest zijn, maar ook onderhuids sluimerend racisme. De vraag is wat erger is. N’Kufo zelf stelde ooit dat racisme de oorzaak was van zijn ontbreken bij de nationale ploeg van Zwitserland. Gezien zijn prestaties meende hij daar recht op te hebben en wellicht had hij nog wel gelijk ook. In ieder geval is duidelijk dat de voetbalwereld eigenlijk de zijne niet is, maar zijn talent dreef hem toch de velden op. Het was onvermijdelijk.

Het onvermijdelijke bracht hem inmiddels al langs vele clubs. N’Kufo is dit seizoen bezig aan zijn twaalfde seizoen als profvoetballer en FC Twente is al zijn tiende club. Het heeft twee oorzaken. Ten eerste is N’Kufo niet de gemakkelijkste persoon. Ook in Enschede was trainer Coolen niet altijd blij met zijn gedrag. N’Kufo wil nog wel eens de miskende vedette uithangen en de acties van minder begaafde ploeggenoten hoofdschuddend gadeslaan. Bovendien durft de Zwitser altijd zijn mening te geven en daar houdt niet iedereen in de voetbalwereld van.

De tweede reden is dat N’Kufo een ouderwetse broodvoetballer lijkt. Niet zelden verruilde hij de ene club voor de andere om een lucratievere verbintenis te tekenen. Ook de bekende stap terug om er twee vooruit te maken is N’Kufo niet vreemd geweest. Zijn doel was altijd duidelijk: zo hoog mogelijk komen, want daar betalen ze het meest. Het was deze zomer ook al bijna raak. Twente had hem definitief over kunnen nemen van Hannover 96, waarna N’Kufo echter leek te gaan vertrekken. In Guillerme Afonso had hij zelfs al zijn eigen opvolger geregeld, maar op het laatst besloot N’Kufo dat een stap naar Montpellier niet de juiste zou zijn. Wellicht viel er meer geld te halen, maar de Franse tweede divisie was niet echt aantrekkelijk. Ongetwijfeld hield N’Kufo in zijn achterhoofd dat een herhaling van zijn eerste seizoen in Enschede hem op termijn verder zou brengen.

Dus is de sterke spits bezig aan zijn afscheidsronde in Enschede en wil hij zich in de etalage zetten. In zijn Twentse periode heeft N’Kufo altijd al een neusje gehad voor de juiste momenten. Want ondanks al zijn kwaliteiten was N’Kufo heus niet elke week even goed. Een wonderspits is hij ook al niet, daar hij het vooral van zijn enorme explosiviteit en kracht moet hebben. Maar broodvoetballers hebben, zoals gezegd, een neusje voor de momenten. Als er een club uit de traditionele Nederlandse top tegen Twente speelt, is er altijd veel aandacht van de media. Daarom was het ook niet zo raar dat hij in december 2003 in één week tijd zowel Feyenoord als Ajax velde. Het was evenmin vreemd dat N’Kufo excelleerde in bekerduels en dat hij onlangs weer scoorde tegen Ajax, bij Twentes zege in de Arena.

Het doel van N’Kufo is duidelijk. Hij zorgt er in die duels voor dat hij uitblinkt en zorgt er voor dat hij in ieder geval ook de samenvattingen van FC Twente in Studio Sport haalt, met een aardige actie of een goal. Na zijn exercitie in december 2003 werd hij door veel volgers als sensatie bestempeld. Van dat soort acties moet hij het hebben. Laat wel wezen dat N’Kufo een prima speler is, zeker voor FC Twente. Hij kan het verschil maken voor die club, zeker als hij zoals nu wordt omringd door vaardige spelers met een goede pass. Of ze nu Cziommer, Culina, Gakhokidze of Touma heten, allemaal kunnen ze N’Kufo vrijspelen en hem helpen in zijn eigen advertentie.

Inmiddels staat de teller voor N’Kufo op negen treffers. Als hij rond de vijftien uitkomt, lijkt dat voldoende om een transfer naar pakweg Frankrijk af te kunnen dwingen. Daar lijkt N’Kufo voor te spelen. De komende dertien wedstrijden in de eredivisie zal hij allemaal zien als mogelijkheden om zichzelf in de kijker te spelen en FC Twente straks te verruilen voor een grotere club, die meer betaalt. Het is het leven van een broodvoetballer en in Enschede zal men het niet betreuren als het zo zal gaan. Want een goede N’Kufo bezorgt de ploeg punten en bovendien kan een mooie transfersom nooit kwaad voor de Tukkers. De Zwitser zelf is niet anders gewend dan dit, het is zijn leven geworden. Het is even onvermijdelijk als zijn roeping voor het profvoetbal. Succes, Blaise!

quote:

Op woensdag 16 februari 2005 17:31 schreef tong80 het volgende:
Ik wist niet eens dat het een Zwitser was. Idd raar dat ie in dat kleine voetballand nooit international is geworden.

quote:

TUCHT- OF KLUCHTCOMMISSIE?

Overtredingen horen net zo bij het voetbal als doelpunten. In de strijd om de punten worden de regels van het spel soms moedwillig overtreden. Vandaar dat men ooit de gele en de rode kaart heeft uitgevonden. Inmiddels zijn die kleinoden niet meer weg te denken uit het voetbalspel. Net zo min als de schorsingen, die volgen als iemand te veel kaarten heeft verzameld. Juist die schorsingen zijn de laatste jaren echter totaal niet meer te volgen. De tuchtcommissie verwordt langzamerhand tot een kluchtcommissie, terwijl de oplossingen toch niet zo moeilijk lijken.

Het begint eenvoudig. Na een bepaald aantal gele kaarten volgt een automatische schorsing voor één wedstrijd. Ook een speler die twee gele kaarten, en dus de rode, krijgt, moet één wedstrijd toekijken. Een “normale” overtreding die met rood bestraft wordt, is ook nog makkelijk. Denk bijvoorbeeld aan het rood voor de Braziliaan Alex van PSV, die in de wedstrijd tegen Roda een doorgebroken speler neerlegde. Hij deed dat niet nodeloos gemeen, maar zoals we in het voetbal professioneel noemen. In dat soort gevallen volgt ook een schorsing van één wedstrijd.

Het wordt echter lastiger als de overtreding zwaarder wordt. Neem de wedstrijd tussen FC Groningen en FC Twente van vorige week zondag. Daarin viel rood voor Elbekay Bouchiba, wegens een slaande beweging met de elleboog. Verdediger Daniel Majstorovic hakte met zijn ellebogen twee keer stevig in op het gelaat van Martin Drent, maar beide keren beoordeelde de arbiter dit als een regulier kopduel. Aanvaller Dmitriy Shoukov vloog met een onbehouwen karatetrap tegen het hoofd van een opponent en kreeg de gele kaart. Drie gevallen in één wedstrijd, die alle drie anders beoordeeld worden. Shoukov kreeg een gele kaart en is dus verder niet meer te vervolgen. Bouchiba kreeg rood en kreeg een schikkingsvoorstel van vier duels, terwijl tegen Majstorovic een vooronderzoek is gestart. Het is al even onnavolgbaar als de straffen naar aanleiding van een vechtpartij bij AZ – Roda JC. Tim de Cler en Gregoor van Dijk kregen rood. Eerstgenoemde hoorde drie duels tegen zich eisen, de laatste kreeg er twee. Aangezien het om schikkingsvoorstellen ging, konden de heren nog in beroep, hetgeen Bouchiba van Twente en De Cler van AZ deden. Van Dijk accepteerde de twee duels, want dat is te overzien. Snapt u het nog?

Wat mij betreft gaan schorsingen op basis van videobeelden er gelijk uit. Met name duels die uitgebreider in beeld worden gebracht, zijn gevoeliger voor dit soort schorsingen. Bovendien is het vreemd dat de zendgemachtigde die de samenvatting bij elkaar knipt invloed kan uitoefenen op de tuchtspraak. Je zou maar een overtreding zien van een speler van je favoriete club. Mits die niet al te opvallend natrapt, is die best wel weg te houden uit de samenvatting. Zeker als het om een relatief onbelangrijke wedstrijd gaat. Zodra je een overtreding begaat tegen een speler van Ajax, PSV of Feyenoord, kun je er zeker van zijn dat die minstens vanuit drie verschillende camera-oogpunten herhaald gaat worden. De brief van de aanklager ligt dan de volgende dag al op de mat. Bovendien worden fouten van een arbiter vrijwel nooit teruggedraaid op basis van videobeelden. Denk aan onterecht afgekeurde goals of fouten in het beoordelen van buitenspel. Dat hoort bij het spel, zegt men dan. Nou, dan horen door de arbiter gemiste overtredingen ook bij het spel.

Ik stel voor om de vierde man hier een taak in te geven. In plaats van het irriteren van trainers langs de zijlijn, kan die op overtredingen gaan letten. Als een speler een overtreding maakt en zowel de scheidsrechter, grensrechters en vierde man missen die, dan moet hij niet meer vervolgd worden. Een kwestie van geluk. Als je morgen door rood rijdt, maar niemand ziet het, heb je ook geluk. Misschien niet helemaal te vergelijken, maar het neemt in ieder geval een hoop onduidelijkheid en vooral frustratie weg. Want moeten we zo’n ordinaire strijd willen als enkele seizoenen terug na de halve finale in de beker tussen Ajax en Feyenoord? Beide teams wilden daar zoveel mogelijk tegenstanders geschorst krijgen, om de rivaal te verzwakken in de strijd om de tweede plaats. Daarbij komt dat er ook nog sprake van klassejustitie is. Peter van den Berg kan er van meepraten, toen hij als speler van RKC niet werd vrijgesproken, maar de grote Pierre van Hooijdonk van Feyenoord wel.

Als dan vervolgens door de KNVB een duidelijke lijst wordt gemaakt en gepubliceerd met vaste straffen per vergrijp, is volgens mij aan alle onduidelijkheid een einde gekomen. Stel het maar gewoon vast. Twee duels voor een grove tackle, drie voor natrappen, vier voor spugen, vijf voor slaande bewegingen en kopstoten. Het is dan aan de speler zelf om het risico te nemen. Wordt hij gezien, is hij de klos. Dan kan je achteraf niet zeuren over opzet of provocaties. Een dergelijk systeem is eerlijk en voor iedereen duidelijk. Want nu kan je voor dezelfde overtreding een andere schorsing krijgen. Ik denk zelfs dat het op termijn sportiever gedrag zal bewerkstelligen. Ik vrees echter dat het er niet van gaat komen en dat de tuchtcommissie voorlopig nog wel even bekend zal staan als de kluchtcommissie. En dat is jammer, want zo moeilijk is het toch niet. Ik snap het niet, u wel?

quote:

KOEMAN SLACHTOFFER VAN CLUBCULTUUR

De kogel is door de kerk: na ruim drie jaar trainer te zijn geweest bij Ajax, heeft Ronald Koeman vandaag ontslag genomen. Zijn positie wankelde al sinds het dramatische verlies in München, waarna Ajax in de competitie en de Champions League tegen meerdere zeperds aanliep. Na Tel Aviv kon Koeman de boel via keihard ingrijpen nog tijdelijk ombuigen, maar puntverlies thuis tegen ADO Den Haag en FC Twente en de Europese uitschakeling in Auxerre werden hem uiteindelijk te veel.

Waar is het misgegaan? Voorop staat dat Ronald Koeman goed gepresteerd heeft bij Ajax, wat mensen ook willen beweren. De door Co Adriaanse monddood gemaakte selectie werd door Koeman in december 2001 langzaam maar zeker weer zelfbewust gemaakt en zijn aanpassingen bezorgden Ajax de titel. In 2004 werd hij voor de tweede maal kampioen met Ajax, al kende die titel minder glans dan hij en de supporters gehoopt hadden.

Toch zal iedereen het er over eens zijn dat de beste periode onder Koeman de Champions League-campagne van 2002/03 was. Met wilskracht, slimme tactiek, enthousiasme en technische vaardigheden wist Ajax tot in de kwartfinale te komen, met een elftal vol jongelingen. Die konden pas gestuit worden in de extra tijd, door de latere winnaar AC Milan. Iedereen was vol lof over het voetbal en het succes in dat jaar. Helaas kon die periode niet meer herhaald worden.

Jammer genoeg is Koeman daar zelf voor een groot deel schuldig aan. Natuurlijk speelde het mee dat Ajax in die campagne elk duel, met uitzondering van de tweestrijd met Rosenborg, als underdog begon. Dat was een jaar later wel anders. Natuurlijk heeft de leiding van Ajax Koeman niet geholpen door hem te beroven van Cristian Chivu, Andy van der Meyde en Zlatan Ibrahimovic. Maar in het seizoen daarna, 2003/04 dus, heeft Koeman zelf zijn fundamenten weggeslagen.

Want waarom heeft Ronald niet vastgehouden aan de tactiek die toen zo succesvol was? Waarom heeft Ronald niet besloten dat met deze selectie geen 4-3-3 gespeeld kan worden, wat al die blinden op de tribune ook roepen? Wat nou clubcultuur, er moet gewonnen worden! Ronald had met zijn vuist op tafel moeten slaan, moeten wijzen op die kwartfinaleplaats en de eerste titel in 2002. 4-4-2, dat moet Ajax spelen!

Ik weet niet waarom Ronald dat niet gedaan heeft. Was het druk, omdat Ajax nu eenmaal 4-3-3 moet spelen, al is het met twee twaalfjarigen op de flank? Was het angst om impopulair gevonden te worden? Was het misplaatste arrogantie, die hem deed denken dat hij kon herhalen wat Van Gaal in 1995 had gedaan? Dat laatste zou niet slim geweest zijn, want de tijden zijn wel veranderd sindsdien. Bovendien had Ajax toen nog wel een selectie die 4-3-3 kon spelen.

Mensen die Ronald bekritiseren om zijn aankoopbeleid, hebben deels gelijk. Toch heeft Koeman amper onlogische aankopen gedaan, puur gekeken naar de naam en het CV van de spelers. Misschien heeft de scouting te weinig gekeken hoe zoiets in het Ajax-systeem, want daar is dat woord weer, zou passen. Zdenek Grygera maakte naam als offensieve rechtsback in de nationale ploeg, die begeerd werd door Juventus, Dortmund en Monaco. Datzelfde Monaco dat later dat seizoen de finale van de Champions League haalde. Grygera was dus geen onlogische aankoop, maar wel als je bedenkt dat die nooit met twee spelers voor zich had gespeeld, maar altijd in 4-4-2 speelde. Escudé idem dito. Was ooit bijna rond met Manchester United, maar is te langzaam om een inschuivende verdediger te zijn. Tom Soetaers had misschien best wel de stap naar topniveau kunnen zetten, maar Ajax had moeten informeren naar zijn mentaliteit. Want is het onlogisch om een bij Roda JC degelijk presterende jonge Belgische linksbuiten te halen, die ook op een lijstje van Arsenal stond? Nee, zo gek veel rare aankopen deed Ronald koel beredeneerd niet. Dat ze vervolgens toch niet functioneerden, ligt grotendeels aan het systeem.

Over het vertrek van de onbetwiste leider Chivu hoef ik het niet eens te hebben. De Roemeen dweepte met Koeman en andersom. Chivu stond pal voor Ronald en had niet geaccepteerd dat een teamgenoot fuck you had geroepen. Van der Meyde had een hoog rendement, dat geen enkele Ajax-vleugelspeler heeft benaderd. En Zlatan Ibrahimovic gaf in zijn eentje Ajax aanvallend een smoel.

Er zijn dus wel degelijk oorzaken buiten Koemans schuld om te vinden voor de dalende prestatiecurve. Toch knaagt bij mij nu het gevoel dat de bekritiseerde Koeman het allemaal had kunnen voorkomen door zelf in te grijpen. Want die blinden op de tribune die liever een totaal niet renderende linksbuiten zien, die begrijpen het niet. Het gaat niet om het systeem, maar om de intentie. Een ploeg die vanuit 5-3-2 begint, kan aanvallender spelen dan een ploeg die 4-2-4 speelt. Kijk alleen maar naar het Nederlands elftal, dat in 1998 lof oogste in de hele wereld. Dat speelde gewoon zonder vleugelspitsen. Of Real Madrid, dat de internationale standaard voor mooi voetbal werd. Zag u daar een vleugelspits? Zelfs het nu bewierookte Barcelona speelt zonder echte vleugelspitsen, simpelweg omdat er daar met Arjen Robben en Cristiano Ronaldo eigenlijk maar twee van zijn in de wereld.

Had ingegrepen Ronald, want als Ajax mooi had gevoetbald en gewonnen in 4-4-2, had niemand je daarop aangevallen. Nu komt er een nieuwe coach, die ongetwijfeld ook weer met vleugelspitsen wil gaan aanmodderen. Speciaal voor die blinden op de tribune met hun gezever over clubcultuur. Die jongens die liever Boukhari zien spelen of Tom de Mul. Clubcultuur noemen ze dat dan. Idealisme, durven ze het zelfs te noemen. Ik noem het bewust kwaliteitsverlies.

quote:

KOEMAN SLACHTOFFER VAN CLUBCULTUUR

De kogel is door de kerk: na ruim drie jaar trainer te zijn geweest bij Ajax, heeft Ronald Koeman vandaag ontslag genomen. Zijn positie wankelde al sinds het dramatische verlies in München, waarna Ajax in de competitie en de Champions League tegen meerdere zeperds aanliep. Na Tel Aviv kon Koeman de boel via keihard ingrijpen nog tijdelijk ombuigen, maar puntverlies thuis tegen ADO Den Haag en FC Twente en de Europese uitschakeling in Auxerre werden hem uiteindelijk te veel.

Waar is het misgegaan? Voorop staat dat Ronald Koeman goed gepresteerd heeft bij Ajax, wat mensen ook willen beweren. De door Co Adriaanse monddood gemaakte selectie werd door Koeman in december 2001 langzaam maar zeker weer zelfbewust gemaakt en zijn aanpassingen bezorgden Ajax de titel. In 2004 werd hij voor de tweede maal kampioen met Ajax, al kende die titel minder glans dan hij en de supporters gehoopt hadden.

Toch zal iedereen het er over eens zijn dat de beste periode onder Koeman de Champions League-campagne van 2002/03 was. Met wilskracht, slimme tactiek, enthousiasme en technische vaardigheden wist Ajax tot in de kwartfinale te komen, met een elftal vol jongelingen. Die konden pas gestuit worden in de extra tijd, door de latere winnaar AC Milan. Iedereen was vol lof over het voetbal en het succes in dat jaar. Helaas kon die periode niet meer herhaald worden.

Jammer genoeg is Koeman daar zelf voor een groot deel schuldig aan. Natuurlijk speelde het mee dat Ajax in die campagne elk duel, met uitzondering van de tweestrijd met Rosenborg, als underdog begon. Dat was een jaar later wel anders. Natuurlijk heeft de leiding van Ajax Koeman niet geholpen door hem te beroven van Cristian Chivu, Andy van der Meyde en Zlatan Ibrahimovic. Maar in het seizoen daarna, 2003/04 dus, heeft Koeman zelf zijn fundamenten weggeslagen.

Want waarom heeft Ronald niet vastgehouden aan de tactiek die toen zo succesvol was? Waarom heeft Ronald niet besloten dat met deze selectie geen 4-3-3 gespeeld kan worden, wat al die blinden op de tribune ook roepen? Wat nou clubcultuur, er moet gewonnen worden! Ronald had met zijn vuist op tafel moeten slaan, moeten wijzen op die kwartfinaleplaats en de eerste titel in 2002. 4-4-2, dat moet Ajax spelen!

Ik weet niet waarom Ronald dat niet gedaan heeft. Was het druk, omdat Ajax nu eenmaal 4-3-3 moet spelen, al is het met twee twaalfjarigen op de flank? Was het angst om impopulair gevonden te worden? Was het misplaatste arrogantie, die hem deed denken dat hij kon herhalen wat Van Gaal in 1995 had gedaan? Dat laatste zou niet slim geweest zijn, want de tijden zijn wel veranderd sindsdien. Bovendien had Ajax toen nog wel een selectie die 4-3-3 kon spelen.

Mensen die Ronald bekritiseren om zijn aankoopbeleid, hebben deels gelijk. Toch heeft Koeman amper onlogische aankopen gedaan, puur gekeken naar de naam en het CV van de spelers. Misschien heeft de scouting te weinig gekeken hoe zoiets in het Ajax-systeem, want daar is dat woord weer, zou passen. Zdenek Grygera maakte naam als offensieve rechtsback in de nationale ploeg, die begeerd werd door Juventus, Dortmund en Monaco. Datzelfde Monaco dat later dat seizoen de finale van de Champions League haalde. Grygera was dus geen onlogische aankoop, maar wel als je bedenkt dat die nooit met twee spelers voor zich had gespeeld, maar altijd in 4-4-2 speelde. Escudé idem dito. Was ooit bijna rond met Manchester United, maar is te langzaam om een inschuivende verdediger te zijn. Tom Soetaers had misschien best wel de stap naar topniveau kunnen zetten, maar Ajax had moeten informeren naar zijn mentaliteit. Want is het onlogisch om een bij Roda JC degelijk presterende jonge Belgische linksbuiten te halen, die ook op een lijstje van Arsenal stond? Nee, zo gek veel rare aankopen deed Ronald koel beredeneerd niet. Dat ze vervolgens toch niet functioneerden, ligt grotendeels aan het systeem.

Over het vertrek van de onbetwiste leider Chivu hoef ik het niet eens te hebben. De Roemeen dweepte met Koeman en andersom. Chivu stond pal voor Ronald en had niet geaccepteerd dat een teamgenoot fuck you had geroepen. Van der Meyde had een hoog rendement, dat geen enkele Ajax-vleugelspeler heeft benaderd. En Zlatan Ibrahimovic gaf in zijn eentje Ajax aanvallend een smoel.

Er zijn dus wel degelijk oorzaken buiten Koemans schuld om te vinden voor de dalende prestatiecurve. Toch knaagt bij mij nu het gevoel dat de bekritiseerde Koeman het allemaal had kunnen voorkomen door zelf in te grijpen. Want die blinden op de tribune die liever een totaal niet renderende linksbuiten zien, die begrijpen het niet. Het gaat niet om het systeem, maar om de intentie. Een ploeg die vanuit 5-3-2 begint, kan aanvallender spelen dan een ploeg die 4-2-4 speelt. Kijk alleen maar naar het Nederlands elftal, dat in 1998 lof oogste in de hele wereld. Dat speelde gewoon zonder vleugelspitsen. Of Real Madrid, dat de internationale standaard voor mooi voetbal werd. Zag u daar een vleugelspits? Zelfs het nu bewierookte Barcelona speelt zonder echte vleugelspitsen, simpelweg omdat er daar met Arjen Robben en Cristiano Ronaldo eigenlijk maar twee van zijn in de wereld.

Had ingegrepen Ronald, want als Ajax mooi had gevoetbald en gewonnen in 4-4-2, had niemand je daarop aangevallen. Nu komt er een nieuwe coach, die ongetwijfeld ook weer met vleugelspitsen wil gaan aanmodderen. Speciaal voor die blinden op de tribune met hun gezever over clubcultuur. Die jongens die liever Boukhari zien spelen of Tom de Mul. Clubcultuur noemen ze dat dan. Idealisme, durven ze het zelfs te noemen. Ik noem het bewust kwaliteitsverlies.

quote:

IK BEN GEWELDIG!

Deze week kreeg ik ineens een brief binnen in mijn mailbox. Maandagochtend was hij verstuurd. Toen ik de afzender zag, was ik verbaasd. Dat ik een brief van hem mocht ontvangen. De brief, in keurig Engels, was te interessant om links te laten liggen. Daarom heb ik hem hier zo natuurgetrouw mogelijk trachten te vertalen.

“Er mag geen enkele twijfel over bestaan: ik ben de beste! In de hele wereld is momenteel niemand te vinden die mij zelfs maar benadert. Wat de pers ook mag beweren. Al die zuurpruimen hebben het bij het verkeerde eind. Ze snappen er niets van. Ze proberen onrust te veroorzaken binnen mijn elftal, maar het zal slechts averechts werken. Gisteren was de eerste, er gaan er nog veel volgen. Uiteraard allemaal onder mijn bewind.

Ik heb meegekregen dat Ronald Koeman is ontslagen bij Ajax. Onlangs had ik het al aan de stok met een andere icoon uit het Nederlandse voetbal, Frank Rijkaard. Koeman is er net zo één. Al toen ik nog in Barcelona werkte, zong zijn naam rond als mogelijke nieuwe trainer daar. Ik word er nu nog neergezet als de tolk van een vriendelijke Engelse voetbalopa zonder tactisch benul, terwijl ze mannen als Rijkaard en Koeman blind als trainer willen zien. Nooit wat bereikt als coach. Ik word ook nog wel twee keer landskampioen in een zwakke competitie als die van Nederland. Ik lach er vaak om met Mateja en Arjen. Dan zeg ik tegen Mateja dat hij daar dan wel 35 goals per seizoen kon maken, maar dat ze daar alleen maar keepers van Lehmann-niveau hebben. En als ik zie hoe Arjen hier al voorbij tegenstanders flitst, dan moet hij bij jullie wel buitenaards zijn geweest. Nee, ik was nog wel drie keer kampioen geworden ook, met minstens tien punten voorsprong.

Want ik heb het toch bewezen? Ik heb Portugal gedomineerd met de FC Porto, een club die in nood was toen ik kwam. Ik heb het helemaal omgebogen en zelfs twee keer een Europacup gewonnen. Nu al weer de Carling Cup met Chelsea, terwijl de Champions League en de titel binnen handbereik zijn. Dat kan je geen toeval meer noemen. Toeval is Griekenland dat het EK wint. Toeval is Manchester United dat onder Sir Alex een Champions League wint. Toeval bestaat niet in mijn wereld.

Alles wat ik doe is gebaseerd op mijn buitenaardse tactisch inzicht en enorme voetbalkennis. Geen andere coach in de wereld die spelers zo tot in detail kan preparen op hun directe tegenstander. Ooit zal ik er nog wel een standaardwerk over schrijven dat zijn weerga niet kent. Dat zal verder gaan dan wat sofapraatjes over voetbalpsychologie, zoals die zogenaamde kroonprins in jullie landje. Verbaasd dat ik Maaskant ken? Ik had nog niet gezegd dat ik de breedst geïnformeerde voetbaltrainer in de wereld ben, geloof ik. Anders zeg ik het twee keer, maakt niks uit. Het is allemaal waar.

Nee, die hetze die ze zijn begonnen tegen mijn persoon is flauw en allemaal het gevolg van jaloezie. Dan zeggen ze nu ineens dat ik ook wel goede spelers had bij Porto, zeker omdat die nu bij andere clubs ook goed spelen. Maar wie heeft die spelers neergezet? Wie heeft ze beter gemaakt? Ik. Nu bij Chelsea ook weer. Met al dat geld en al die toppers kan iedereen kampioen worden, hoor je dan. Ja, wacht even. Kijk eens naar Real Madrid. Bovendien koop ik gericht in. Ik kan er niets aan doen dat andere teams Cech laten lopen en dat Makélélé bij Madrid geen salaris naar zijn kwaliteiten krijgt. Alles is mijn verdienste.

Dan hoor je ook na het ontslag van Koeman, maar ook van Ranieri, mijn voorganger hier, dat voetbaltrainer zo’n moeilijk vak is. Dat is een uitspraak voor verliezers. Voetbaltrainer zijn is niet moeilijk, dat bewijs ik al een paar jaar lang elke dag. Want nog iets, hoe komt het dat Ranieri hier dan niets won? Juist, hij is lang zo groot niet als ik.

Helaas beginnen de mensen steeds meer te balen van mijn superieure kwaliteiten en dan gaan zelfs scheidsrechters al heulen met de tegenstander. Want Drogba kreeg echt niet zomaar rood. Dat was een mooie afspraak tussen Rijkaard en Frisk. Je maakt mij niets wijs. Ik heb namelijk naast voetbalkennis ook nog de nodige mensenkennis.

Bovendien schroom ik niet om mijn kwaliteiten te onderstrepen, in woord en gebaar. Dat noemen ze dan arrogant. Zolang ik win, ben ik niet arrogant. Dan heb ik gewoon gelijk en heb ik mijn werk goed gedaan. Het is pas arrogant om een voetbalteam te gaan trainen, terwijl je de kwaliteiten niet hebt. Dat ze daar maar eens over nadenken, als ze mij weer arrogant willen noemen. Als ze me weer willen zwart maken, simpelweg omdat ze niet kunnen verkroppen dat ik de beste ben. Als ik straks landskampioen ben en de Champions League heb gewonnen, is het plaatje helemaal rond. Want dan loop ik daar en hoef ik alleen maar mijn breed glimlachend mijn CV te prevelen. Mijn CV, dat over tien jaar dienst doet als mantra voor winnaars.

Ik kan helaas niet zeggen dat ik het voetbal heb uitgevonden. Wel kan ik zeggen dat sinds mijn intrede als hoofdcoach in het voetbal een hervorming heeft plaatsgevonden. Goed beschouwd heb ik het voetbal gereformeerd. Face it, ik ben de beste coach die er momenteel rondwandelt in het wereldvoetbal. Over vijf jaar ben ik qua prijzen ook nog eens de succesvolste die er ooit is geweest. Ik ben gewoon geweldig en dat zie ik zelf het best. Nu jullie nog!”

Was getekend: José Mourinho.

quote:

RIJK WORDEN? KOOP EEN VOETBALLER!

Kent u Leandro nog? Juist, Leandro do Bomfim, Braziliaans voetballer. PSV haalde hem enkele jaren geleden als jong talent naar Eindhoven, met de bedoeling hem te laten rijpen en tot topvoetballer te slijpen. De Eindhovenaren hadden eerder al hetzelfde gedaan met Ronaldo en de verwachtingen waren dus hooggespannen. Een paar jaar PSV en dan verkopen aan een grote Europese topclub, waardoor de bankrekening danig gespekt zou worden.

Wie de jonge voetballer zag spelen, was al snel overtuigd. Er straalde een bepaalde nonchalance van de manier waarop Leandro zich bewoog af. De haast achteloze dribbels en voetbewegingen van de begaafde Braziliaan deden verdedigers tollen. Natuurlijk, hij maakte zijn fouten, maar juist hij mocht dat. Hij moest opgeleid worden tot topper en dus niet geremd worden in zijn sterke punten. Zijn grootste kwaliteiten zijn in het voetbal veel gevraagd. Een speler die uit het niets een doelrijpe kans kan produceren is goud waard. Een dribbel of een ingenieuze steekpass, maar altijd iets verrassends. Dat was Leandro.

Helaas voor PSV en de neutrale liefhebber kon Leandro echter nooit definitief doorbreken. Blessures, mentale problemen en kleine ruzietjes zaten hem in de weg. De technische leiding zei echter in ieder interview steevast dat Leandro er toch echt aan zat te komen. Lang hield men hoop op hem. Logisch, hij was niet goedkoop geweest en was toch voorbestemd om een flink kapitaal in te brengen bij een transfer.

Afgelopen zaterdag verbrak Leandro de sportieve stilte rond zijn persoon en kwam hij weer eens in actie op zijn geliefde terrein, het voetbalveld. Namens Europacup 1-houder FC Porto mocht hij invallen in een uitduel tegen Penafiel. Penafiel, zeg maar de Portugese versie van pakweg RBC Roosendaal. Leandro gaf wat passjes en had wat bewegingen in huis. Hij trainde al een tijdje mee in Oporto, maar nu mocht hij dan echt weer spelen. Zijn debuut voor “de draken” deed PSV echter vuur spuwen.

Want, zo beweren de Eindhovenaren, Leandro is hun speler. Hij heeft nog een contract, maar juist dat wordt door de speler en door FC Porto betwist. De Portugezen hopen de speler gratis binnen te halen, omdat zijn verbintenis bij PSV niet rechtsgeldig zou zijn geweest. Wat uiteraard weer bestreden wordt door PSV. Vreemd genoeg mag het allemaal van de FIFA.

Nu zal Leandro nooit zelf zijn contract eens na zijn gaan lezen, op een voetballoze zondagmiddag in druilerig Nederland. Welnee, zijn zaakwaarnemers hebben hem opgezweept. Precies zoals het een tijdje ging met Ajacied Hatem Trabelsi en zoals het met vele anderen gaat. De speler wordt het hoofd op hol gebracht. Dromen van gevulde stadions, dikke bankrekeningen, dure auto’s en mooie prijzen zijn geen voetballer vreemd. Zaakwaarnemers spelen daar handig op in. Te handig soms.

Want in de schimmige wereld van clausules, handgelden, contractverlengingen, salarisopwaarderingen, premies en transfers, zijn zij de laatste jaren de baas. Zuid-Amerikanen die de spelerspassen van jonge voetballers beheren en ze soms zonder medeweten van de jongens transfereren naar Europese clubs. Talentjes van amper dertien jaar oud die van club verruilen. Jonge Afrikanen die ergens in Europa worden gedumpt en aan hun lot over worden gelaten. Positieve uitzonderingen daargelaten hebben zaakwaarnemers daar slechts één belang bij: hun eigen portemonnee.

Het sportieve aspect is niet belangrijk, laat staan het menselijk aspect. Het gaat er als zaakwaarnemer om zo veel mogelijk van je spelers te verhandelen. Liefst ook zo vaak mogelijk. Laat ze maar van club naar club verkassen en incasseer je commissie of handgeld. Het gaat ze niet om het voetbal of om de speler. Want anders hadden de zaakwaarnemers van Leandro hem gewoon lekker bij PSV laten voetballen en laten rijpen onder de vleugels van wereldburger Guus Hiddink. En dan had niemand Hatem Trabelsi opgestookt te arbitreren tegen een optie in zijn contract en werk te weigeren. Dan had Jorien van den Herik nooit enkele zaakwaarnemers de toegang tot de Kuip ontzegd.

Kunt u goed liegen? Kunt u zonder wroeging mensen ergens neerplanten en aan hun lot overlaten, liefst zo jong mogelijk? Wilt u snel geld verdienen, zonder acht te slaan op de wijze waarop u dit doet? Deinst u niet terug voor een rechtszaakje meer of minder? Dan lonkt er ook voor u een loopbaan als zaakwaarnemer. Neem een jong talentvol voetballertje onder uw hoede en het geld zal binnen stromen. Rijk worden was nog nooit zo eenvoudig. Hoogstens zal men zich over een tijdje afvragen wat er ook al weer van uw talentje geworden is. Maar dat is bijzaak.

quote:

FLUITEN IN DE ONDERBOND

Het is zaterdagmorgen, zo tegen twaalf uur. Monter fluitend zwiep ik mijn sporttas in de auto en begeef ik me op weg naar een sportterrein, ergens in de buurt van Rotterdam. Mijn vrouw gaat al jaren niet meer mee, dus geef ik haar nog een zoen en zwaai nog eens luchtig als ik de wagen de straat uit draai. Vol spanning stuur ik richting het opgegeven adres. Wat zal deze sportmiddag weer gaan brengen?

Ik ben de enige die niet kan winnen of verliezen vanmiddag. Ik ben namelijk geen voetballer, maar arbiter. Scheidsrechter, ook wel. Mijn eigen voetballoopbaan was niet zo succesvol, dus ben ik me op twintigjarige leeftijd al gaan toeleggen op het fluiten van wedstrijden. Ik ben begonnen bij de jeugd en langzaam ben ik steeds verder doorgestroomd. Inmiddels fluit ik eerste elftallen, in de onderbond. Het niveau van die ploegen is meestal vrij bedroevend, maar ik ben er aan gewend geraakt. Bovendien, elke scheidsrechter begint onderin.

Als ik na een klein uurtje het sportterrein opdraai, merk ik al dat het weer een bijzondere wedstrijd kan worden vandaag. Er hangt al een dreigend sfeertje. De thuisploeg moet winnen om in de race om het kampioenschap te blijven, zo lees ik op een verkreukeld stuk papier aan een naar rook ruikend prikbord in de kantine. Hoewel het pas één uur is, zie ik al de nodige glazen bier van eigenaar verwisselen. Ze dienen als spoelmiddel voor de week ogende patat, de slappe frikandellen en de wat donker ogende kroketten. Een jeugdleider vloekt dat zijn E-pupillen “allejezus slecht” hebben gedekt en dat ze op de training maar eens “op de flikker moeten krijgen”. De voorzitter heet me welkom, biedt me een biertje aan en is verbaasd dat ik de voorkeur aan Spa rood geef. Zuchtend gaat de dame achter de bar op zoek. Terwijl de voorzitter me bijpraat en vertelt welk veld er bespeeld zal worden en waar de kleedkamers zijn, komt de barvrouw na een paar minuten terug met een flesje Spa rood. Volgens haar ben ik de eerste in drie maanden die dat bestelt. Ik bedank haar en zoek de kleedkamer op.

Bij het betreden van het veld zie ik beide teams al druk warmlopen. Ik controleer de doelen, constateer dat het veld een drama is en dat het wel eens een heet middagje kan worden. De thuisploeg bestaat namelijk grotendeels uit types die je als rouwdouwers kunt bestempelen. Hoewel feitelijk verboden, besluit ik toe te staan dat drie van hen de oorringen inhouden. Aan een noppencontrole waag ik me al niet meer. De gasten vormen helemaal een bont gezelschap, van blanke kantoorklerken tot Marokkanen en Surinamers.

Ik fluit en roep de aanvoerders bij me voor de toss. De aanvoerder van de gastheren geeft me een dusdanig ferme handdruk dat ik de fluit de rest van de wedstrijd maar in de linkerhand moet houden, terwijl de aanvoerder der gasten al even onder de indruk lijkt van het fysiek van deze man, die zich als Arie voorstelt. Ook Aries onderarmen zijn volledig gevuld met inktversieringen. Sierlijke letters vormen de naam van Yvonne. Al na een paar minuten wordt me duidelijk dat de geblondeerde dame in panterjas langs de zijlijn Yvonne moet zijn. Zij schreeuwt haar Arie naar voren, bijgestaan door andere spelersvrouwen. Het veld stroomt al snel vol en mijn fluiten wordt al binnen het kwartier heftig bekritiseerd door zowel spelers als fans. De eerste “blinde homo” valt na achttien minuten te noteren en gaandeweg worden de verwensingen aan mijn adres onvriendelijker. Het is precies de reden waarom mijn vrouw niet meer meegaat. Desondanks overleef ik de eerste helft zonder kleerscheuren, al heb ik een zuivere strafschop voor de bezoekers maar laten lopen. De voorstopper knikte goedkeurend, dus ik win iets aan sympathie.

Na rust wordt het lastiger, want de keeper van de gasten steekt in goede vorm. De thuisploeg speelt steeds harder en laat zich ook verbaal gelden. Iedere tegenstander wordt voor “kolereturk” uitgemaakt en iedere speler die het nog waagt een poging te ondernemen het doel van de thuisploeg te bereiken, wordt meedogenloos onderuit gehaald. Ik fluit er half om half voor en heb het geluk dat de gasten nauwelijks reageren op mijn optreden. Daar zijn ze simpelweg ook te bang voor. Vijf minuten voor het einde besef ik dat ik moet ingrijpen, wil ik mijn lijf en auto redden. De thuisploeg weet de goal namelijk nog altijd niet te vinden. Zwetend bedenk ik wat ik moet doen. Al te veel tijd bijtellen lijkt me geen optie en het vlagsignaal van de grensrechter negeren heeft niet geholpen. In de slotminuut verzin ik een handsbal, waarna aanvoerder Arie zelf van elf meter het vonnis voltrekt. Direct na de aftrap fluit ik af. Arie bedankt me voor de leiding en maakt zijn excuses voor de verwensingen van de supporters. “Dat heb je met die wijffies, die zijn fanatiek.” Ik knik begrijpend.

Ik kan nu in ieder geval in alle rust douchen en krijg zelfs nog een Spa rood aangeboden in de kantine. Speciaal voor mij uit de kelder gehaald. De voorzitter zegt dat ik een verademing ben, tussen al die slechte arbiters. Stilzwijgend aanhoor ik de complimenten. Als ik wegloop krijg ik nog een schouderklop van Arie, die me bijna een hernia bezorgt. Ik zie mijn auto, die nog in dezelfde staat verkeert als voor de wedstrijd. Terwijl ik wegrijd, vraag ik me af of mijn vrouw gelijk heeft, wanneer ze stelt dat ik wel een beetje gek moet zijn. Ik concludeer dat ze gelijk heeft, maar besef op hetzelfde moment dat ik volgende week weer een middag als deze zal hebben. Het fluiten zit nu eenmaal in mijn bloed en op een dag zal ik het niveau van de onderbond toch wel ontstijgen? Ik weet dat ik mezelf nu voor de gek houd, aangezien er nooit een rapporteur aanwezig is om de KNVB over mijn vorderingen te tippen. Nee, die Champions League-finale is nog erg ver weg. Maar ooit zal ik er komen. Bovendien heb ik door het stoppen van Anders Frisk al één concurrent minder....

quote:

MARCO HEEFT EEN NEDERLAAG NODIG

Onze bondscoach is een eigenwijze man. Altijd al geweest. De voetballer Marco van Basten had een duidelijke mening en schroomde niet om die te geven, ook niet als dat ten koste van anderen ging. Het was die hardheid die hem tot topspits en legende maakte. Marco durfde tegen de stroom in te zwemmen. De trainer Van Basten doet niet anders en lijkt er zelfs een ritueel van te maken.

De eerste selectie na zijn aanstelling werd al gekenmerkt door enkele verrassingen. Het werd echter afgedaan als fris, vernieuwend, eigentijds zelf. Oranje ging aanvallen, er zou met vleugelspitsen worden gespeeld en Marco verklaarde vrolijk dat hij per positie de beste spelers zou selecteren. Als de beste twee ontbraken, dan kwam de derde in beeld. Bovendien koos hij alleen spelers die regelmatig speelden bij hun club. Een helder verhaal, dat moest iedereen hem nageven. Wel wat anders dan onder Dick Advocaat, die altijd dezelfde spelers selecteerde, ongeacht vorm en wedstrijdritme.

Een half jaar later kan je echter wel stellen dat Van Basten behoorlijk is doorgeslagen en bovendien zijn eigen lijn niet consequent volgt. Want hoe kan het anders dat Romeo Castelen als rechtsbuiten op de linkerflank kwam te spelen? Waarom moest centrumspits Dirk Kuijt op de vleugels spelen? John Heitinga werd door Koeman bij Ajax noodgedwongen op het middenveld geposteerd en werd direct ook in Oranje op die plaats gezet. Ik snap het wel, met name de bezetting van de vleugels. Want zoveel vleugelspitsen hebben we hier niet, laat staan goede. Marco rommelde aan met Dave van den Bergh, die bij Utrecht nauwelijks elke week uitblinkt en selecteerde zelfs Kevin Bobson na een handvol duels bij Willem II. Dezelfde Bobson die eerder een half jaar amper had gevoetbald in Spanje.

Zo deed Marco meer vreemde dingen. Wat was de waarde van het “gevecht” met de Turkse bondscoach om Ugur Yildirim, als diezelfde speler na luttele minuten als invaller al niet meer in de plannen voorkomt? Was het niet ronduit belachelijk om Romano Denneboom international te maken? Om de ideale PSV-reserve Theo Lucius te selecteren? En waarom worden PSV-spelers als Bouma en Ooijer zo opzichtig genegeerd en heeft de wekelijks excellerende Van Bommel geen basisplaats? Hoe komt het dat Marco ineens zo streng is tegen Edgar Davids, terwijl ook anderen niet wekelijks spelen bij hun club, maar wel mogen komen? Waarom maakt hij zich er zo makkelijk van af omtrent Seedorf, door te stellen dat vier andere bondscoaches hem niet aan het voetballen kregen, dus waarom hij dan wel?

Voor de interland van vanavond tegen de Roemenen, verbaasde Marco opnieuw. Nee, hij verbijsterde zelfs. Van de wel degelijk uiterst talentvolle Hedwiges Maduro kan veel gezegd worden, maar niet dat hij regelmatig in Ajax 1 heeft gespeeld. Tenminste, als je verder terugkijkt dan twee weken. Waarom de bij Feyenoord momenteel goed spelende Romeo Castelen, zijn eigen ontdekking, nu zo hard laten vallen? Omdat Martijn Meerdink twee keer tegen Donetsk speelde met AZ, waar Rat de linksback is? Dat valt niet te vergelijken en dat zou Marco moeten beseffen. AZ speelt als een soort machine, waarin iedereen zijn taak uitvoert en op twee spelers na nauwelijks eigen inbreng heeft. Dan kan Meerdink overeind blijven, maar verder is het een zeer beperkte voetballer.

Van Basten zal ongetwijfeld wijzen op het feit dat hij nog niet verloren heeft, daarbij het geluk dat Oranje heeft gehad voor het gemak vergetend. Hij zal zeggen dat men hem ook meewarig aanhoorde toen hij Khalid Boulahrouz selecteerde. Natuurlijk, Boulahrouz was goed in Engeland, maar was verder nog niet overtuigend in Oranje. Hij pakte al de nodige kaarten tegen kleine ploegen en wist zich toen geen raad met de ruimte. Wie zegt dat Boulahrouz niet de wedstrijd van zijn leven speelde tegen de uitgebluste Owen?

Marco komt overal mee weg, zeker in de pers. Verscheidene voetballiefhebbers, met name die buiten Amsterdam en Alkmaar, hebben zich al verbaasd en beginnen zich al wat te roeren. Want er lijkt niemand te zijn die Van Basten terugfluit. Sowieso zijn staf niet. In een eerdere column uitte ik mijn verbazing over de invulling van die staf al. Het zijn allemaal voetbalvrienden van Van Basten, die hem niet snel zullen corrigeren als hij doorslaat.

Eigenlijk heeft Marco een nederlaag nodig. Een flinke, liefst. Een nulletje of drie voor Roemenië vanavond, zodat Van Basten zijn ogen opent en zijn eigen selectiebeleid nog eens kritisch onder de loep gaat nemen. Zich realiseert dat hij geen computerspelletje doet, met als doel zo veel mogelijk spelers te laten debuteren. Dat Marco beseft dat hij voor duidelijkheid moet zorgen en geen duiventil moet maken van Oranje, waar kortstondig uitblinkende provinciehelden in- en uitvliegen. Ik hoop het in het belang van het Nederlands elftal, want eens houdt het geluk op en dan kun je er maar beter op tijd bij zijn. Ik hoop het ook voor Marco, zodat hij in ieder geval die uitspraak van Co Adriaanse van enkele jaren terug, over dat paard en de ruiter, kan logenstraffen. Want zoals hij nu bezig is, struikelt hij straks onvermijdelijk op de hindernisbaan voor beginnende trainers.

quote:

Op dinsdag 22 maart 2005 22:58 schreef SCH het volgende:
Het is een misverstand om te denken dat het gelijk afhangt van de uitslag.

Ik hoop uiteindelijk wel dat Oranje zich kwalificeert maar ben het mm eens dat het voor van basten geen kwaad kan als we verliezen zodat hij weer op aarde terugkomt en zijn ajax-bril afzet.

quote:

EDJE & PATJE

In mei is het precies tien jaar geleden. Op een woensdagavond in Wenen veroverde Ajax de Europacup 1, ofwel de Champions League. In het uitgebalanceerde team van coach Louis van Gaal zorgden spelers als Danny Blind en Frank Rijkaard voor de ervaring, terwijl de rest bestond uit jonge ambitieuze spelers. Patrick Kluivert verwierf die avond met een goed gemikt puntertje wereldfaam en niets leek een lange, glansrijke loopbaan voor hem in de weg te staan. Dit ging ook op voor een andere speler op die avond, Edgar Davids.

Tien jaar later zit de loopbaan van beiden eigenlijk op dood spoor. Kluivert bevindt zich in Newcastle op een kruispunt. De bij Ajax tot vedette uitgegroeide speler heeft een vreemde loopbaan in het buitenland achter de rug. Bij AC Milan slaagde hij niet, bij Barcelona was men nooit honderd procent gelukkig met de Nederlander. Kluivert speelde dan weer goed, dan weer minder en scoorde vooral te weinig naar de maatstaven van de fans. Toen Barcelona dan ook een nieuw team ging opbouwen onder Frank Rijkaard, bleek er al snel geen plaats meer voor Kluivert en nam hij de wijk naar Newcastle. In Engeland is het ook halen en brengen en dus is Kluivert voor bondscoach Marco van Basten niet echt een optie meer als international.

Dat is op zijn minst vreemd. Kluivert is nog altijd de eeuwige topscorer van het Nederlands voetbalelftal. Hij gaat illustere namen als Bergkamp, Wilkes, Van Basten en Cruijff voor. Bovendien is Kluivert nog maar 28. Dat lijkt nog niet de leeftijd waarop je gaat afbouwen. Sterker nog, een voetballer zou rond die tijd op zijn top moeten zitten. Het is geen vreemde constatering dat dit bij Kluivert momenteel niet het geval lijkt.

Wat zal de reden zijn? Is Kluivert opgebrand, door alles wat er over hem is geschreven en gezegd? Heeft zijn financiële status invloed op zijn honger in het veld? Heeft hij niet simpelweg al te veel meegemaakt, te veel gewonnen? Is er nog wel een uitdaging voor hem? Kluivert heeft zelfs al laten doorschemeren dat hij Oranje al min of meer vaarwel heeft gezegd.

Dat geldt nog niet voor Edgar Davids. Ook hij vertrok na die sensationele avond in Wenen vrij snel bij Ajax en kende ook een wisselvallige loopbaan in het buitenland. Bij AC Milan kon ook hij nauwelijks echt doorbreken, waarna hij bij Juventus naast Zinedine Zidane opbloeide en tot één van de meest gewaardeerde middenvelders in de wereld werd. Wie herinnert zich niet zijn fantastische spel op het WK van 1998?

Davids kwam vorig seizoen in Barcelona terecht, waar hij in een half seizoen aantoonbaar een positief stempel op de tot dan toe zwalkende ploeg wist te drukken. Davids koos echter niet voor een langer verblijf daar, maar trok naar Internazionale. Bij die club zijn meer goede spelers volledig verpest en Davids bevindt zich inmiddels ook in een vrij uitzichtloze positie. Spelers als Cambiasso, Cristiano Zanetti en Verón krijgen al dan niet terecht de voorkeur boven Davids en de man die als aanvoerder aan de ambtstermijn van bondscoach Van Basten begon, speelt meer niet dan wel. Hij speelt dusdanig weinig, dat Van Basten hem niet meer selecteert.

Wat nu? Hoe zullen Edje & Patje, zoals hun koosnamen luiden, afgelopen week naar Oranje hebben gekeken? Met name Davids zal toch achter zijn oren hebben gekrabd, toen hij Cocu zag spelen. Cocu is ouder dan hij, maar wel basisspeler. Diezelfde Cocu die van Barcelona naar PSV ging. Dat leek op afbouwen, maar inmiddels blijkt dat Cocu PSV kan inspireren tot grootse daden. Had Davids daar niet moeten staan, op dat Nederlandse middenveld? En Kluivert… Hij zag Babel debuteren en zag Jan Vennegoor of Hesselink worden opgeroepen door Van Basten. Een fitte Kluivert zou toch moeiteloos mee moeten kunnen met dit niveau? Misschien is hij dan zelfs nog van meer waarde dan Van Nistelrooij.

Er moet iets gebeuren voor beide heren, willen ze voorkomen dat hun loopbaan als een nachtkaars uitgaat. Nu wil het geval dat Ajax momenteel, net als tien jaar geleden, een selectie heeft met de nodige talenten. Een selectie die schreeuwt om een beetje routine. Een selectie die wordt getraind door oud-ploegmakker Danny Blind. Die moet Edje & Patje maar eens bellen, ze warm maken voor een terugkeer in Amsterdam.

Ziet u het al voor zich? Edgar Davids, die in de rol van Phillip Cocu de jonge Amsterdamse talenten wegwijs maakt in het topvoetbal? Die Wesley Sneijder laat excelleren zoals in Nederland – Schotland? En Patrick Kluivert, die Ryan Babel de fijne kneepjes van het vak bijbrengt? Ajax zou er bij gebaat zijn, Edje & Patje zouden uit een uitzichtloze situatie kunnen ontsnappen, Oranje zal er wellicht op termijn ook garen bij spinnen. Er lijkt geen beter moment te bedenken dan nu, exact tien jaar verder. Rijkaard deed het jullie toen voor, ook hij kwam terug. Laat Nederland nog eens genieten van jullie wel degelijk fantastische voetbalkwaliteiten. Kom terug, Edje & Patje!

quote:

Op dinsdag 29 maart 2005 00:51 schreef DutchGooner het volgende:
ach SCH,je hoeft ze niet te lezen...

quote:

EEN ONTSLAGBRIEF AAN OUDE KRIJGERS

Sinds enige jaren is 1 april in het Nederlandse voetbal een belangrijke datum geworden. Voor die dag moeten clubs spelers met een aflopend contract namelijk laten weten of ze al dan niet met hen door willen gaan. Dit dient via een formele ontslagbrief te gebeuren, als de club ten minste niet wil verlengen met de speler. Doen ze dit niet, dan wordt de verbintenis automatisch met een jaar verlengd. Het regent dan ook ontslagen, omdat clubs alles in eigen hand willen houden. Want het kan best dat een speler die een brief ontvangt, later toch een nieuwe verbintenis onder nieuwe voorwaarden kan ondertekenen.

Bij het verzenden van de brieven tellen sentimenten niet mee, zo blijkt bijvoorbeeld bij Roda JC. Twee pure clubspelers hebben te horen gekregen dat het contract niet zomaar zal worden verlengd. In de huidige voetbalwereld zijn pure clubspelers nauwelijks meer te vinden. Vroeger was het doodnormaal. Een speler brak door bij zijn geliefde club en bleef er zijn hele loopbaan hangen. Nu zie je ze zelden nog. Michael Buskermolen bij AZ, Sander Boschker bij Twente, Jean-Paul de Jong bij Utrecht. Zij spelen zo’n beetje hun hele lange loopbaan al bij die clubs. Roda JC heeft er dus ook twee, Ger Senden en Mark Luijpers. Oude krijgers, die samen alleen al goed zijn voor een ruime 700 eredivisieduels namens Roda JC.

Roda JC, de Limburgse club die het toch vaak zo leuk doet. Er staat in Kerkrade een modern, nieuw stadion, hoewel het oude Kaalheide ook zijn charme had. Er is een suikeroom met een groot oog voor talent, in de persoon van Nol Hendriks. Verder staat er jaarlijks een zeer aardige selectie, met enkele voetballers die goedkoop zijn gehaald en zich bij Roda JC tot topper willen ontwikkelen. Zij hebben in het verleden gezien dat dit bij Roda zeer goed mogelijk is. Denk aan Babangida, Huiberts, Van Hoogdalem, Sibon, Soetaers, De Kock. Zomaar wat spelers die Roda verlieten voor een mooie Nederlandse topclub of een leuke club in het buitenland.

Zo niet Senden en Luijpers. De lange voorstopper Luijpers kwam ooit één seizoen uit voor MVV, maar bleef verder altijd bij Roda. Senden ging zelfs nooit weg. Binnen de duiventil die Roda de laatste jaren is geworden, zijn zij al jaren een constante factor. Senden, de noeste rechtsback, die alles al meemaakte in Kerkrade. Successen onder trainers als Jol, Stevens en Vergoossen, mindere jaren onder Van Dijk, Leekens en toch ook Vloet. Op zijn top werd hij door kenners gezien als de beste rechtsback in de eredivisie, zeker in de periode dat de topclubs aanrommelden met spelers van het kaliber John Veldman. Er was interesse voor Senden, maar nooit kwam het tot een transfer. Natuurlijk baalde hij soms, maar steeds riep zijn club weer. En dan ging Senden. Het gele shirt met nummer 2 aan en weer negentig minuten alles geven voor Roda. Je zou hem gegund hebben dat Van Basten tien jaar geleden al bondscoach was, dan was Senden ongetwijfeld ook international geweest. Luijpers viel altijd minder op, maar was de laatste jaren ook een vaste waarde in het centrum.

En nu krijgen ze dus voorlopig geen nieuw contract, maar zo’n formele ontslagbrief. De nieuwe trainer moet beslissen of ze nog mogen blijven. Voetbaltechnisch is het best te verklaren. Senden verloor zijn plaats aan de excentrieke Hongaar Bodnar, aan wie nog geld te verdienen valt. Luijpers heeft zoveel snelheid ingeleverd dat vooruit verdedigen onmogelijk wordt en dus wil Roda verder met Kah en Brouwers. Luijpers wordt nu misschien lid van de medische staf en met wat pech zien we Senden straks in de Gouden Gids divisie lopen.
En dat is zonde.

Want Roda JC, dat is een beetje Senden & Luijpers. Het is Studio Sport kijken en weten wie je in de opstelling gaat zien. Het is oude elftalfoto’s bekijken en telkens weer die gezichten zien, tussen hele generaties Roda-spelers. Van Bolesta tot Hesp tot Damjanac tot Kalac. Van Ihalauw tot Trost tot Vrede tot Bodor. Van Van der Luèr tot Atteveld tot Van Galen, van Van Houdt tot Graef tot Koné. En altijd maar die jongen uit Heerlen en die jongen uit Cadier en Keer erbij. Senden & Luijpers, het is alles wat ik zie als ik aan Roda denk. Twee echte Limburgse werkers, die alles geven voor hun club, die de laatste jaren steeds meer is vervreemd van de eigen cultuur. Als zij verdwijnen, is Roda JC voor mij niet meer dezelfde club. Het is dan een elftal zonder enige herkenbaarheid geworden, waarvan er al zo veel zijn in Nederland. De romanticus in mij schreeuwt om een contractverlenging voor beiden, zodat ze na volgend seizoen een mooi afscheid kunnen krijgen. Ze zijn het waard om nog even te mogen blijven. Want beste beleidsbepalers in Kerkrade, denkt u echt dat er over tien jaar ook maar iemand een weemoedig stukje zal wijden aan de volgende buitenlanders die de plek van Ger Senden & Mark Luijpers gaan innemen? Ik zal het zeker niet zijn.