Het VBL-columnhoekje deel 4 al weer!

quote:

RAFAEL FERDINAND VAN DER VAART, FENOMEEN?

Rafael Ferdinand van der Vaart, fenomeen?

Wie pakweg drie jaar geleden een wedstrijd van Ajax mocht aanschouwen, was al snel onder de indruk van een kleine, gedrongen linkspoot op het middenveld. Subtiele passes, fraaie technische staaltjes, een goed inzicht en scorend vermogen waren de kenmerken van de lieveling van het Amsterdamse publiek. Het ging snel met de voormalige kampbewoner. Zijn status werd die van een filmster en kenners verdrongen zich om hem te roemen. Waar iemand als Danny Blind ooit als cultuurdrager gezien werd, daar werd Rafael hoopdrager. Van het complete vaderlandse voetbal, zo leek het.

Na zijn stormachtige entree hield Van der Vaart zijn niveau lang vast. Het leek een kwestie van tijd voor hij zou tekenen bij een Spaans instituut voor hogere voetbalkunst, zoals Barcelona of Real Madrid. Wellicht zou hij zelfs, in navolging van iemand als Cantona, Engeland gaan veroveren. Hoe anders is het nu met Rafael Ferdinand van der Vaart.

De problemen begonnen eigenlijk vanaf de start van het seizoen 2003/2004, toen Rafael zijn “Midas touch” kwijt leek te zijn. Het meest ongrijpbare fenomeen van het weledele voetbalspel kreeg vat op Rafael: vorm. Het was geen positieve vat, nee, Rafael raakte uit vorm. Zijn hakjes werden ineens als storend ervaren, zijn pogingen troffen steeds vaker geen doel en randzaken begonnen zijn voetbalprestaties te overschaduwen. Zijn relatie met “presentatrice / actrice” Sylvie Meis werd breed uitgemeten en de eerste openlijke kritiek kwam. Rafael zou niet als pure prof leven, weinig scherp trainen en daardoor sneller geveld worden door allerlei blessures.

Voor het eerst werd ook zijn gebrekkige loopvermogen als een probleem ervaren, in een wereld waarin middenvelders haast wel dynamisch moeten zijn. Rafael was minder dwingend dan in zijn beginperiode en ontwikkelde zich, misschien wel ongewild, tot een momentenvoetballer. Zo iemand waarvan de brille slechts spaarzaam te zien is. Een klein fonkelend sterretje. In de nationale voetbalcompetitie bleef Rafael op basis van zijn geniale momenten nog wel van waarde. Wie herinnert zich niet de manier waarop hij Feyenoord velde?

Europees verzoop hij echter. De lopers van subtoppers als Club Brugge en Celta de Vigo waren in de Champions League te zware opponenten voor Rafael, om maar te zwijgen van de pure toppers van Juventus, AC Milan en Bayern München. In Ajax’ succesvolste Champions League-campagne, die van 2002/2003, speelde Rafael ook nauwelijks een onderscheidende rol. Slechts uit in Lyon scoorde hij en was hij van belang. Hij moest toezien hoe teammaats als Trabelsi, Ibrahimovic, Van der Meyde, Pienaar, Chivu en Maxwell wel regelmatig boven zichzelf uitstegen en zelfs constateren dat een jonkie als Nigel de Jong meer indruk raakte. Sterker nog, matige werkpaarden als Yakubu en Pasanen waren belangrijker dan sierpaard Rafael. Ook dit seizoen kon hij zijn stempel in Europese duels nimmer drukken.

Tijdens dit seizoen regen de dieptepunten zich aaneen. Rafael toonde zich een beetje een jankerd, toen Zlatan Ibrahimovic hem bij Zweden – Nederland onopzettelijk blesseerde. Zlatan, iemand die koste wat kost wel wilde winnen en overleven. Iemand waar Rafael een voorbeeld aan kan nemen. Tijdens het uitduel bij ADO Den Haag liet Rafael de spreekkoren richting zijn vriendin de overhand nemen boven de zwakke prestatie van Ajax zelf en vorige week woensdag kwam er een nieuw dieptepunt bij: Van der Vaart zat op de bank bij Ajax – Bayern München, omdat hij zich niet kon vinden in een rol hangend op links.

Van der Vaart had daar moeten spelen. Een aanvoerder doet wat hem gevraagd wordt. Wereldtoppers als Zidane en Ronaldinho spelen in het belang van hun club ook regelmatig vanaf links. De geniale spelmaker Deco speelt bij Barcelona controlerend als het moet. Het zijn die spelers waarmee Van der Vaart nog niet lang geleden werd vergeleken, maar die inmiddels ver uit zijn zicht zijn verdwenen. Rafael had zijn verantwoordelijkheid moeten nemen en een goede pot moeten spelen. Eindelijk eens beslissend zijn. Hij kreeg de vrijheid naar binnen te komen, want het was een hangende rol. Hij weigerde echter en is nu aanvoerder af.

Zo is de man die het seizoen nog hoopvol begon en harder werkte dan ooit om meer in het spel betrokken te worden, inmiddels in een benarde situatie beland. Rafael wordt al lang niet meer gezien als beste speler van Ajax, laat staan als beste speler in de vaderlandse competitie. Nuchtere werkers als Kuijt en Van Bommel zijn hem al lang gepasseerd. Als Rafael niet snel beseft dat het vijf voor twaalf is, loopt zijn loopbaan spaak en strandt hij als momentenvoetballer in de Nederlandse eredivisie. Of nog erger: in de anonimiteit van de Engelse of Spaanse middenmoot.

Nog niet lang geleden verscheen Rafaels biografie, getiteld “Rafael Ferdinand van der Vaart, fenomeen.” Het leek toen al een opportunistische titel voor iemand die feitelijk nog aan het begin van zijn loopbaan stond. Het is nu aan Rafael zelf om te voorkomen dat zijn biografie nu al min of meer compleet is en meer wordt dan een boek met een paar fraaie openingshoofdstukken, maar een bedroevend einde. Het zal een zware klus worden, waarvan ik me afvraag of Rafael van der Vaart die kan klaren.

quote:

Op dinsdag 14 december 2004 17:52 schreef tong80 het volgende:
Goed verwoord wat velen denken.

quote:

Op dinsdag 14 december 2004 18:11 schreef Bos81 het volgende:
Inderdaad mooie column weer deze keer.

quote:

Op dinsdag 14 december 2004 19:33 schreef -Vaduz- het volgende:
Mooi hoor! Vooral het einde is erg goed bedacht.

_{Kleine opmerking:
Voordat ie op de frontpage komt moet je raakte nog even aanpassen in maakte:
"en zelfs constateren dat een jonkie als Nigel de Jong meer indruk raakte"}

quote:

DE SCHANDPAAL

Het is weer kerst en dan heb je in het voetbal de laatste jaren één zekerheid: Sepp Blatter doet van zich spreken. De voorzitter van de FIFA, en daardoor dus de machtigste man in het voetbal, valt het hele jaar nauwelijks te betrappen op bijzondere uitspraken. Laat staan op iets wat op een visie lijkt. De 68-jarige Zwitser zit alleen op zijn post omdat hij de verkiezingen kocht, daar is de hele voetbalwereld het wel over eens.

Het is dus zeer kwalijk dat een man die op oneigenlijke gronden zijn functie heeft verkregen, zo’n invloed kan hebben. Want Blatter is een narcist en een machtswellusteling. Wat hij precies doet is voor niemand duidelijk. Blatter bezoekt zo nu en dan een wedstrijd, laat zich uitgebreid vertroetelen op belangrijke congressen en lijkt vooral zelden inhoudelijk met voetbal bezig.

Dit is niet zo erg. Een voorzitter hoeft niet direct de man te zijn die beslissingen neemt. Zolang anderen de beslissingen voor hem nemen en hij slechts hoeft te tekenen en toe te stemmen, valt er nog wel mee te leven. Het nadeel van Blatter is echter dat dit voor hem absoluut niet genoeg is. Hij wil in het nieuws komen en slaagt er keer op keer in zichzelf volslagen belachelijk te maken.

Als er spelers betrapt worden op dopinggebruik, is Blatter er als de kippen bij om te verklaren dat de daders niet erg genoeg gestraft kunnen worden. Voetbal moet immers een pure en mooie sport blijven. Paradoxaal genoeg laat de FIFA onder leiding van Blatter gewoon doorvoetballen op een nietszeggend toernooi als er eerder op de dag tijdens een wedstrijd een speler van Kameroen overlijdt.

Kameroen is toch al een land dat Blatter niet echt ligt. De “ontembare leeuwen” hadden het in 2002 gewaagd om tijdens de Afrika Cup in mouwloze shirtjes aan te treden. Sepp zorgde er hoogstpersoonlijk voor dat de brutale Afrikanen tijdens het WK in dat jaar mouwtjes aan hun shirt genaaid hadden. Stel je voor dat je afwijkt van de regeltjes! Sepp werd dan ook woedend toen Kameroen eerder dit jaar tijdens de Afrika Cup aantrad in strakke hansopjes. Ze kondigden het vooraf nog aan ook. Bij het zien van zoveel brutaliteit moet Sepp uit zijn vel gesprongen zijn en dus legde hij de Afrikanen later een fikse straf op. Kameroen zou met een reeks minpunten aan de WK-kwalificatie moeten beginnen. De verontwaardigde voetbalwereld zorgde er later echter voor dat de straf werd teruggedraaid en dus ving Blatter bot. Zoals Blatter toch al zelden echt plannen doorgedrukt krijgt. Het vernieuwde transfersysteem hielp hij zelf al min of meer om zeep door Spaanse ploegen transfers na het sluiten van de termijn toe te staan.

Wat moet je dan als voorzitter van de FIFA? Een opmerkelijke uitspraak doen! Vorig jaar rond deze tijd kreeg Sepp de lachers op zijn hand toen hij verklaarde dat damesvoetbal aantrekkelijker zou worden indien de dames in strakke shirtjes en broekjes zouden aantreden. Wat de gespierde negers uit Kameroen van hem later dus niet mochten, zag hij wel graag bij de vrouwen. Nooit meer wat van dat plan gehoord, uiteraard.

En dus kwam Sepp dit jaar maar weer met iets nieuws op de proppen. Hij vond het tijd worden om racisme in de stadions te bestrijden. Een nobel streven, al komt het vreemd over na jaren van ontkenningspolitiek door de wereldvoetbalbond. De manier waarop is echter te belachelijk voor woorden. Indien een vak met supporters racistische leuzen scandeert of oerwoudgeluiden ten gehore brengt, dient de openbare orde volgens Sepp het vak te ontruimen en naar de middenstip te voeren. Daar mogen de andere fans vervolgens korte tijd afkeurend joelen, fluiten en boe roepen naar de zondaars. Na deze publieke tuchtiging aan de “schandpaal” worden de raddraaiers weggevoerd en krijgen een levenslang stadionverbod. De kort onderbroken wedstrijd gaat daarna verder.

Ten eerste lijkt het me al sterk dat normale supporters mee willen werken aan zulke praktijken, die in feite niet veel verschillen van hetgeen je weg wilt krijgen. Ten tweede acht ik het onwaarschijnlijk dat er veel agenten happig zullen zijn om de harde kern van pakweg Lazio Roma af te gaan voeren naar de middenstip. Bovendien krijgen de relschoppers dan ook nog een soort van gratis publiciteit en weten ze die stadionverboden in de meeste landen wel te omzeilen.

Het wordt tijd dat Blatter zelf maar eens aan de schandpaal wordt genageld, vanwege zijn voortdurende uitingen van onkunde en desinteresse richting het voetbal zelf. Ik weet zeker dat er in dat geval wel genoeg mensen te vinden zijn die willen joelen. Misschien trekt Sepp dan zelfs wel zijn conclusies en is de weg vrij voor een nieuwe FIFA-voorzitter. In dat geval doet Blatter eindelijk eens iets in het belang van het voetbal.

quote:

ITALIANEN

“Laatst heb ik nog geprobeerd een wedstrijd van ze te bekijken. Ik ben snel afgehaakt en heb een DVD opgezet.” Zo ongeveer luidt een citaat van Nourdin Boukhari, speler van Ajax, uit een interview onlangs. Het heeft, net als de veel gebezigde term “Italiaans voetbal”, betrekking op PSV. Boukhari, en al die andere puristen, verwijten de club uit Eindhoven een gebrek aan amusement in hun wedstrijden. Het is de taal van de verliezers.

Want laten we eerlijk wezen, zo Italiaans is PSV nog lang niet. De ploeg mag dan wel een recordreeks zonder tegengoals neergezet hebben, het is nog lang geen Juventus of AC Milan. Ploegen die volledig kunnen steunen op een perfecte organisatie, allemaal van elkaar weten wat men doet en niet eens zelf hun kansen af hoeven te dwingen, maar weten te profiteren van fouten van de tegenstander. Een speelwijze die wij in Nederland saai noemen, maar wij verliezen liever mooi dan dat we lelijk winnen.

Ieder land zijn cultuur, maar is het wel helemaal eerlijk om PSV af te rekenen op de gekozen aanpak? Wie de geheel vernieuwde en lamgeslagen selectie in de voorbereiding zag stuntelen, hield het niet voor mogelijk dat juist PSV nu samen met AZ de ranglijst van de eredivisie zou aanvoeren. Hiddink is bij de basis begonnen en heeft gezorgd dat de organisatie in het veld goed staat. Dat het voetbal dan soms niet om aan te zien is, neemt hij voor lief. Hij wordt immers afgerekend op het resultaat en dat is tot nu toe zeer behoorlijk tot goed te noemen.

Hiddink heeft het geluk dat hij vier spelers heeft die van groot belang zijn in het neerzetten van die organisatie. Phillip Cocu is al lang niet meer die dynamische middenvelder die van strafschopgebied tot strafschopgebied kon gaan, maar blijft in de eredivisie moeiteloos overeind. Zijn ervaring en coaching zijn dan extra kwaliteiten die PSV zeker op Europees niveau geen windeieren gelegd hebben. Daarnaast is Mark van Bommel de eredivisie al jaren ontgroeid, maar bleef een transfer steeds uit. In zijn laatste contractjaar wil Van Bommel zich zoveel mogelijk in de kijker spelen, zodat hij straks uit mooie clubs kan gaan kiezen. Bovendien heeft Hiddink in André Ooijer een ervaren verdediger, die precies weet wat hij wel en niet kan. Ooijer kan ook coachen en doet dat veelvuldig. Zijn enige manco is zijn blessuregevoeligheid. Tot slot is er nog Wilfred Bouma. Deze speler kwam op elke positie waar hij speelde niveau tekort voor de echte top. Ook als centrale verdediger is hij op Europees niveau soms een aanfluiting, maar in de eredivisie wordt hij verdedigend zelden op de proef gesteld en is zijn passing zelfs een wapen voor PSV.

Deze spelers maken dat de rest van de selectie zich mee op kan trekken naar het huidige niveau. Nuttige clubspelers zoals de Koreanen Lee en Park, alleskunner Lucius, de bleue Zwitser Vogel, loper John de Jong en de ietwat overschatte lichtgewicht DaMarcus Beasley kunnen door het sterke raamwerk van PSV in sommige duels uitblinken en voetballen verder gewoon vrolijk mee. Het deert PSV ook niet dat de wat weifelend begonnen, maar langzaam gegroeide keeper Gomes bij vlagen rare capriolen afwisselt met goede reddingen. De logge centrumverdediger Alex oogt elke week hulpeloos in balbezit, maar heeft het geluk dat anderen de opbouw voor hem verzorgen. Verder kan PSV het zich zelfs permitteren om ongeschikte spitsen in de selectie te hebben. De kopsterke Vennegoor of Hesselink lijkt vooral een prima breekijzer, terwijl Gerald Sibon ondanks zijn fraaie techniek vooral te langzaam lijkt. Dat probleem is echter binnenkort opgelost, aangezien Hiddink van het opwindende talent Jefferson Farfán een centrumspits aan het maken is en PSV dus goud in handen heeft.

Goed beschouwd levert Hiddink, met de hulp van de vier ervaren rotten, dus een wereldprestatie met dit PSV. Het is de minste selectie sinds het tussenjaar onder Bobby Robson en desondanks verloor de ploeg pas één keer in de competitie en bereikte het de volgende ronde van de Champions League. Natuurlijk was de poule niet de zwaarste, maar overleven op dat niveau is voor elke Nederlandse club gewoon een prima prestatie.

En wie de voetbalpuristen en de DVD-liefhebber Nourdin Boukhari dezer dagen diep in de harten kijkt, zal zien dat ze eigenlijk best willen ruilen. Over tien jaar is iedereen toch vergeten hoe je kampioen bent geworden, maar staat die titel wel op je erelijst. In het voetbal draait het toch uiteindelijk nog altijd om winnen. Wie dat niet gelooft, moet maar eens op zoek gaan naar het aantal gewonnen Europacups door Italië en door Nederland.

quote:

GULLIT IS EEN WAARDELOZE TRAINER

Afgelopen zomer liep iedereen in en rond de Kuip met een grote glimlach op het gelaat. Feyenoord had een vernieuwde ploeg en een nieuwe trainer. Die trainer had al meteen verklaard dat een club als Feyenoord altijd om de titel mee moet spelen en dat dus ook het doel voor dit seizoen moest zijn. Dit ging er in als zoete koek bij de fans, die het de vorige trainer Bert van Marwijk vooral kwalijk namen dat hij er nooit in slaagde tot het einde serieus mee te strijden om de landstitel. De gewonnen UEFA Cup vergoedde dat maar nauwelijks. Bovendien verklaarde de nieuwe coach ook nog te pas en te onpas dat hij zo verguld was bij zijn favoriete club te mogen gaan werken, wat zelfs leidde tot een reclamespotje waarin hij fluitend elke hindernis op zijn pad overwon. Ruud Gullit was de apostel van de hoop, bij een club die daar naar snakte.

Niemand plaatste op dat moment vraagtekens bij de geschiktheid van Ruud Gullit. Dat had ongetwijfeld te maken met zijn enorme charisma. Als voetballer dreef Gullit hier reeds grotendeels op. Ik zal hier niet beweren dat Gullit geen goede voetballer was, integendeel. Maar toch had je bij hem altijd het idee dat zijn uitstraling hem net tien procent beter maakte dan hij daadwerkelijk was.

Juist dat charisma verhinderde de mensen ervan eens kritisch naar de trainer Gullit te kijken. In Engeland werd hij ontslagen, tweemaal zelfs. De eerste keer omdat hij naar verluidt meer tijd op de golfbaan en in winkelstraten doorbracht dan op het trainingsveld. De FA Cup die Gullit met Chelsea won, als eerste buitenlandse manager ooit, was voor de clubleiding geen aanleiding hem meer krediet te geven. Terecht ook, die hadden u en ik met die spelers misschien ook nog wel gewonnen. In Newcastle was het zijn persoonlijke strijd met vedette Alan Shearer, die het doek voor Gullit deed vallen. Ondanks een plek in de finale van de FA Cup. Vervolgens werd Gullit coach van Oranje onder 19, waar hij verklaarde dat winnen het doel moest zijn. Een loffelijk streven, aangezien winnen al jaren niet samengaat met Nederlandse jeugdteams. Op het moment dat hij moest oogsten, ging het echter mis. Gullit schoof de schuld af door openlijk de houding van de jongelingen Owusu en Babel te bekritiseren, terwijl bij Ajax nog nooit iemand over die laatste had geklaagd. Maar niemand die Gullits kwaliteiten in twijfel trok bij zijn aanstelling.

Zo kon hij zelfs Zeljko Petrovic aantrekken als assistent. De aimabele Serviër, die meer vrienden heeft dan prins Bernhard ooit had, mist elke ervaring. De grootste zichtbare bijdrage die hij tot nu toe leverde was het roepen dat de Coolsingel in zicht was, in augustus al. Positiviteitsgoeroe Ratelband zou er jaloers op worden. Gullit kwam er mee weg en werd zelfs bejubeld na een sterke start. Die start kwam vooral door de verrassing. Castelen begon sterk, Kalou en Kuijt vormden een onverwacht en zeer productief superduo en de nieuwe verdediger Saïdi bleek een topper. Lange tijd verbloemden deze spelers de zwakte van de overige verdedigers en het gebrek aan balans op het Rotterdamse middenveld.

En wat deed Gullit toen het ineens even minder liep? Hij speelde eerst de miskende profeet, die voor de wedstrijd tegen Groningen zijn spelers al had gewaarschuwd, maar ja, ze luisterden niet. Hij gaf zelfs af op hun schoeiselkeuze, terwijl dat later onzin bleek te zijn. Gullit verweet zijn spelers fouten te maken en klaagde steen en been over zijn defensie. De standaardsituaties werden ineens een heet hangijzer en keeper Babos werd na een paar mindere duels wel erg snel gepasseerd. De coach die zei beslissingen te nemen op gevoel, nadat hij zijn spelers diep in de ogen had gekeken, leek ineens wel erg vaak door zijn gevoel in de steek gelaten te worden. Dieptepunt was de nederlaag in Den Haag, tegen ADO. Die ploeg mocht op basis van de ranglijst zelfs een degradatiekandidaat genoemd worden, maar was gewoon beter dan Feyenoord. Over de Coolsingel heeft niemand het meer. Gullit besloot toen zijn vakantie af te zeggen en is nu bezig om verdedigers te halen. Deze zoektocht begint iets tragisch te krijgen. Als een geslagen hond wandelt Gullit door voetballand, waar hij hoopt dat trainers met medelijden hem een afdankertje aanbieden.

Daarom heb ik nu ernstige twijfels aan de kwaliteiten van Gullit. De man wist al vanaf januari dat hij de nieuwe trainer van Feyenoord was en had dus een halfjaar de tijd om te constateren dat Patrick Paauwe week is in de duels en denkt als een middenvelder, dat Gyan slechts een nuttige invaller is, dat Mtiliga een linksbuiten was bij Excelsior die als linksback nooit het Feyenoord-niveau kan halen en dat Song ook een notoire twijfelaar is. Maar nee, niets van dit alles. Natuurlijk is het budget beperkt, maar dit is geen geldkwestie. Dit is een foutieve inschatting. Dit, gecombineerd met het feit dat hij zijn spelers wel erg vaak de schuld geeft van tegenvallende resultaten, geeft mij het gevoel dat Ruud Gullit eigenlijk gewoon een waardeloze trainer is en dat hij de Feyenoord-supporters met zijn uitspraken blij heeft gemaakt met een dode mus. Zouden ze al heimwee hebben naar Van Marwijk?

quote:

DI CANIO, WAT JAMMER NOU

Alweer enkele jaren geleden bezocht ik een wedstrijd uit de Engelse Premier League, in Londen. Het duel ging tussen West Ham United en Southampton. De thuisploeg, met als fraaie bijnaam “The Hammers”, moest die middag winnen om helemaal zeker te zijn van lijfsbehoud in de hoogste Engelse voetbaldivisie. De tegenstander was dat al en kwam voor een verplicht nummertje opdraven. Desondanks zorgden hun fans voor heel wat sfeer, maar dat is aan Engelsen sowieso wel toevertrouwd.

Toen mijn reisgenoten en ik plaatsnamen in een tribunevak van de thuisploeg, waren beide teams net met de warming-up bezig. Terwijl de hele ploeg zich in het zweet werkte, hield één man zich een beetje afzijdig. Hij deed eens wat trucjes met de bal en spande zich verder niet overmatig in. Nu wist ik het al wel, maar als ik beide ploegen niet had gekend, was het me toen wel duidelijk geworden: dat is de vedette.

Bij het betreden van het veld, voor de aftrap, liep hij vrolijk voorop, met de bal nonchalant onder de arm geklemd en met de andere hand zwaaiend naar de fans. Die zongen massaal zijn eigen lied, op de wijs van een bekend operadeuntje. Het “Oh oh Di Canio” galmde door het stadion. Want hij was het: Paolo Di Canio, Italiaan die in eigen land wat clubs versleet, alvorens via Celtic in Engeland terecht te komen. Daar diende hij op dat tijdstip West Ham United. Hij was er een held.

Tijdens de wedstrijd toonde hij aan waarom hij als vedette werd gezien. Het werd al snel duidelijk dat West Ham veel feller was dan Southampton en dat de broodnodige zege hoogstwaarschijnlijk wel behaald kon worden. Fraai was het om de veteraan Stuart Pearce langs de linkerflank te zien draven, op voor voetbalbegrippen hoogbejaarde leeftijd. Prachtig was ook de stijl van spits Frédéric Kanouté, inmiddels Malinees, destijds nog Fransman en een kruising tussen Henry en Kanu. Ronduit hartverwarmend was de passie waarmee de lokale talenten Joe Cole en Michael Carrick als amper twintigjarigen het middenveld in handen namen. Toch vielen zij allemaal in het niet bij Di Canio.

Di Canio deed niet veel. Hij slenterde wat rond, ter hoogte van de middenlijn. Daar wilde hij de bal in de voeten, om vervolgens een hoogstandje te fabriceren, een steekpass te geven of knullig balverlies te lijden, om daarna irritant verongelijkt tegen de scheidsrechter te zeuren. Ondertussen zweepte hij het thuispubliek op en schroomde niet om de aanhang van de bezoekers een beetje te provoceren. In alles was hij een vedette. Begaafd, maar lui. De enige keren dat hij een sprint trok, was als er een vrije trap of corner voor West Ham kwam. Want een echte vedette trapt al die ballen. Er was dan ook niemand die het waagde ook maar naar zo’n bal te kijken. Di Canio nam ze, allemaal. Het moet gezegd, zonder echt briljant te zijn die middag, was Di Canio wel betrokken bij alle drie de doelpunten van West Ham.

Daarmee was de show nog niet afgelopen, want het was ook nog eens de laatste thuiswedstrijd. Het publiek diende dus uitgebreid bedankt te worden en Di Canio nam daar ruim de tijd voor. Uiteraard ook vanwege het feit dat hij door elk vak luid bejubeld werd. De kushandjes, het zwaaien en het kloppen op zijn hart; alles maakte deel uit van de show van Di Canio. Uiteraard werd hij ook nog speler van het jaar namens West Ham.

Vanaf die middag sloot ik Paolo Di Canio als voetballiefhebber in mijn hart. Als mens twijfelde ik wel. Di Canio was vroeger fanatiek lid van de harde kern van Lazio, die bekend staat als extreem rechts. Bovendien verklaarde hij in een biografie dat hij een groot bewonderaar van Mussolini was. Dat geeft te denken. Desondanks besloot ik om in zijn geval zijn voetbalkwaliteiten maar even te laten zegevieren. Zeker toen hij een paar seizoenen later positief in het nieuws kwam, toen hij een voorzet niet binnenkopte maar in zijn handen pakte, omdat de keeper van de tegenstander geblesseerd was. Sportieve jongen, die Di Canio.

Daarom schrok ik vorige week flink, toen ik een foto zag die was genomen na de derby tussen Lazio en AS Roma. Uiteraard spelen daarbij sentimenten een rol die we in Nederland niet kennen, maar toch… Lazio had gewonnen en Di Canio vierde dat met de fanatieke aanhang, waar hij vroeger ook deel van uitmaakte. De manier waarop hij dat deed was op zijn minst smakeloos te noemen. Hij stond er met geheven rechterarm, precies zoals de Nazi’s dat deden in de Tweede Wereldoorlog. Na afloop was er dan ook de nodige commotie. Het zou gaan om een Romeinse groet en Di Canio zelf zei niet met politiek bezig te zijn, maar als dan de nazaten van Mussolini hem openlijk gaan complimenteren, ga je toch weer twijfelen.

Nu ben ik best nog bereid om te geloven dat iemand in het heetst van de strijd of in de roes van een overwinning gekke dingen doet. Maar Di Canio heeft een reputatie en de beslistheid die van zijn gezicht afstraalde op de gewraakte foto, zeggen mij eigenlijk genoeg. Het is jammer, want ik vrees dat ik nu bij de naam Di Canio niet meer denk aan die man die toen in Londen de show stal, maar aan de man die zich in Rome schandalig misdroeg. Old heroes never die, they just fade away, zeggen ze wel eens. In dit geval heeft Di Canio zichzelf met zijn rechterarm in één klap uit mijn selectie van oude voetbalhelden gewerkt. Oh oh, Di Canio, wat jammer nou.