Het VBL-columnhoekje deel 4 al weer!

quote:

GULLIT IS EEN WAARDELOZE TRAINER

Afgelopen zomer liep iedereen in en rond de Kuip met een grote glimlach op het gelaat. Feyenoord had een vernieuwde ploeg en een nieuwe trainer. Die trainer had al meteen verklaard dat een club als Feyenoord altijd om de titel mee moet spelen en dat dus ook het doel voor dit seizoen moest zijn. Dit ging er in als zoete koek bij de fans, die het de vorige trainer Bert van Marwijk vooral kwalijk namen dat hij er nooit in slaagde tot het einde serieus mee te strijden om de landstitel. De gewonnen UEFA Cup vergoedde dat maar nauwelijks. Bovendien verklaarde de nieuwe coach ook nog te pas en te onpas dat hij zo verguld was bij zijn favoriete club te mogen gaan werken, wat zelfs leidde tot een reclamespotje waarin hij fluitend elke hindernis op zijn pad overwon. Ruud Gullit was de apostel van de hoop, bij een club die daar naar snakte.

Niemand plaatste op dat moment vraagtekens bij de geschiktheid van Ruud Gullit. Dat had ongetwijfeld te maken met zijn enorme charisma. Als voetballer dreef Gullit hier reeds grotendeels op. Ik zal hier niet beweren dat Gullit geen goede voetballer was, integendeel. Maar toch had je bij hem altijd het idee dat zijn uitstraling hem net tien procent beter maakte dan hij daadwerkelijk was.

Juist dat charisma verhinderde de mensen ervan eens kritisch naar de trainer Gullit te kijken. In Engeland werd hij ontslagen, tweemaal zelfs. De eerste keer omdat hij naar verluidt meer tijd op de golfbaan en in winkelstraten doorbracht dan op het trainingsveld. De FA Cup die Gullit met Chelsea won, als eerste buitenlandse manager ooit, was voor de clubleiding geen aanleiding hem meer krediet te geven. Terecht ook, die hadden u en ik met die spelers misschien ook nog wel gewonnen. In Newcastle was het zijn persoonlijke strijd met vedette Alan Shearer, die het doek voor Gullit deed vallen. Ondanks een plek in de finale van de FA Cup. Vervolgens werd Gullit coach van Oranje onder 19, waar hij verklaarde dat winnen het doel moest zijn. Een loffelijk streven, aangezien winnen al jaren niet samengaat met Nederlandse jeugdteams. Op het moment dat hij moest oogsten, ging het echter mis. Gullit schoof de schuld af door openlijk de houding van de jongelingen Owusu en Babel te bekritiseren, terwijl bij Ajax nog nooit iemand over die laatste had geklaagd. Maar niemand die Gullits kwaliteiten in twijfel trok bij zijn aanstelling.

Zo kon hij zelfs Zeljko Petrovic aantrekken als assistent. De aimabele Serviër, die meer vrienden heeft dan prins Bernhard ooit had, mist elke ervaring. De grootste zichtbare bijdrage die hij tot nu toe leverde was het roepen dat de Coolsingel in zicht was, in augustus al. Positiviteitsgoeroe Ratelband zou er jaloers op worden. Gullit kwam er mee weg en werd zelfs bejubeld na een sterke start. Die start kwam vooral door de verrassing. Castelen begon sterk, Kalou en Kuijt vormden een onverwacht en zeer productief superduo en de nieuwe verdediger Saïdi bleek een topper. Lange tijd verbloemden deze spelers de zwakte van de overige verdedigers en het gebrek aan balans op het Rotterdamse middenveld.

En wat deed Gullit toen het ineens even minder liep? Hij speelde eerst de miskende profeet, die voor de wedstrijd tegen Groningen zijn spelers al had gewaarschuwd, maar ja, ze luisterden niet. Hij gaf zelfs af op hun schoeiselkeuze, terwijl dat later onzin bleek te zijn. Gullit verweet zijn spelers fouten te maken en klaagde steen en been over zijn defensie. De standaardsituaties werden ineens een heet hangijzer en keeper Babos werd na een paar mindere duels wel erg snel gepasseerd. De coach die zei beslissingen te nemen op gevoel, nadat hij zijn spelers diep in de ogen had gekeken, leek ineens wel erg vaak door zijn gevoel in de steek gelaten te worden. Dieptepunt was de nederlaag in Den Haag, tegen ADO. Die ploeg mocht op basis van de ranglijst zelfs een degradatiekandidaat genoemd worden, maar was gewoon beter dan Feyenoord. Over de Coolsingel heeft niemand het meer. Gullit besloot toen zijn vakantie af te zeggen en is nu bezig om verdedigers te halen. Deze zoektocht begint iets tragisch te krijgen. Als een geslagen hond wandelt Gullit door voetballand, waar hij hoopt dat trainers met medelijden hem een afdankertje aanbieden.

Daarom heb ik nu ernstige twijfels aan de kwaliteiten van Gullit. De man wist al vanaf januari dat hij de nieuwe trainer van Feyenoord was en had dus een halfjaar de tijd om te constateren dat Patrick Paauwe week is in de duels en denkt als een middenvelder, dat Gyan slechts een nuttige invaller is, dat Mtiliga een linksbuiten was bij Excelsior die als linksback nooit het Feyenoord-niveau kan halen en dat Song ook een notoire twijfelaar is. Maar nee, niets van dit alles. Natuurlijk is het budget beperkt, maar dit is geen geldkwestie. Dit is een foutieve inschatting. Dit, gecombineerd met het feit dat hij zijn spelers wel erg vaak de schuld geeft van tegenvallende resultaten, geeft mij het gevoel dat Ruud Gullit eigenlijk gewoon een waardeloze trainer is en dat hij de Feyenoord-supporters met zijn uitspraken blij heeft gemaakt met een dode mus. Zouden ze al heimwee hebben naar Van Marwijk?

quote:

DI CANIO, WAT JAMMER NOU

Alweer enkele jaren geleden bezocht ik een wedstrijd uit de Engelse Premier League, in Londen. Het duel ging tussen West Ham United en Southampton. De thuisploeg, met als fraaie bijnaam “The Hammers”, moest die middag winnen om helemaal zeker te zijn van lijfsbehoud in de hoogste Engelse voetbaldivisie. De tegenstander was dat al en kwam voor een verplicht nummertje opdraven. Desondanks zorgden hun fans voor heel wat sfeer, maar dat is aan Engelsen sowieso wel toevertrouwd.

Toen mijn reisgenoten en ik plaatsnamen in een tribunevak van de thuisploeg, waren beide teams net met de warming-up bezig. Terwijl de hele ploeg zich in het zweet werkte, hield één man zich een beetje afzijdig. Hij deed eens wat trucjes met de bal en spande zich verder niet overmatig in. Nu wist ik het al wel, maar als ik beide ploegen niet had gekend, was het me toen wel duidelijk geworden: dat is de vedette.

Bij het betreden van het veld, voor de aftrap, liep hij vrolijk voorop, met de bal nonchalant onder de arm geklemd en met de andere hand zwaaiend naar de fans. Die zongen massaal zijn eigen lied, op de wijs van een bekend operadeuntje. Het “Oh oh Di Canio” galmde door het stadion. Want hij was het: Paolo Di Canio, Italiaan die in eigen land wat clubs versleet, alvorens via Celtic in Engeland terecht te komen. Daar diende hij op dat tijdstip West Ham United. Hij was er een held.

Tijdens de wedstrijd toonde hij aan waarom hij als vedette werd gezien. Het werd al snel duidelijk dat West Ham veel feller was dan Southampton en dat de broodnodige zege hoogstwaarschijnlijk wel behaald kon worden. Fraai was het om de veteraan Stuart Pearce langs de linkerflank te zien draven, op voor voetbalbegrippen hoogbejaarde leeftijd. Prachtig was ook de stijl van spits Frédéric Kanouté, inmiddels Malinees, destijds nog Fransman en een kruising tussen Henry en Kanu. Ronduit hartverwarmend was de passie waarmee de lokale talenten Joe Cole en Michael Carrick als amper twintigjarigen het middenveld in handen namen. Toch vielen zij allemaal in het niet bij Di Canio.

Di Canio deed niet veel. Hij slenterde wat rond, ter hoogte van de middenlijn. Daar wilde hij de bal in de voeten, om vervolgens een hoogstandje te fabriceren, een steekpass te geven of knullig balverlies te lijden, om daarna irritant verongelijkt tegen de scheidsrechter te zeuren. Ondertussen zweepte hij het thuispubliek op en schroomde niet om de aanhang van de bezoekers een beetje te provoceren. In alles was hij een vedette. Begaafd, maar lui. De enige keren dat hij een sprint trok, was als er een vrije trap of corner voor West Ham kwam. Want een echte vedette trapt al die ballen. Er was dan ook niemand die het waagde ook maar naar zo’n bal te kijken. Di Canio nam ze, allemaal. Het moet gezegd, zonder echt briljant te zijn die middag, was Di Canio wel betrokken bij alle drie de doelpunten van West Ham.

Daarmee was de show nog niet afgelopen, want het was ook nog eens de laatste thuiswedstrijd. Het publiek diende dus uitgebreid bedankt te worden en Di Canio nam daar ruim de tijd voor. Uiteraard ook vanwege het feit dat hij door elk vak luid bejubeld werd. De kushandjes, het zwaaien en het kloppen op zijn hart; alles maakte deel uit van de show van Di Canio. Uiteraard werd hij ook nog speler van het jaar namens West Ham.

Vanaf die middag sloot ik Paolo Di Canio als voetballiefhebber in mijn hart. Als mens twijfelde ik wel. Di Canio was vroeger fanatiek lid van de harde kern van Lazio, die bekend staat als extreem rechts. Bovendien verklaarde hij in een biografie dat hij een groot bewonderaar van Mussolini was. Dat geeft te denken. Desondanks besloot ik om in zijn geval zijn voetbalkwaliteiten maar even te laten zegevieren. Zeker toen hij een paar seizoenen later positief in het nieuws kwam, toen hij een voorzet niet binnenkopte maar in zijn handen pakte, omdat de keeper van de tegenstander geblesseerd was. Sportieve jongen, die Di Canio.

Daarom schrok ik vorige week flink, toen ik een foto zag die was genomen na de derby tussen Lazio en AS Roma. Uiteraard spelen daarbij sentimenten een rol die we in Nederland niet kennen, maar toch… Lazio had gewonnen en Di Canio vierde dat met de fanatieke aanhang, waar hij vroeger ook deel van uitmaakte. De manier waarop hij dat deed was op zijn minst smakeloos te noemen. Hij stond er met geheven rechterarm, precies zoals de Nazi’s dat deden in de Tweede Wereldoorlog. Na afloop was er dan ook de nodige commotie. Het zou gaan om een Romeinse groet en Di Canio zelf zei niet met politiek bezig te zijn, maar als dan de nazaten van Mussolini hem openlijk gaan complimenteren, ga je toch weer twijfelen.

Nu ben ik best nog bereid om te geloven dat iemand in het heetst van de strijd of in de roes van een overwinning gekke dingen doet. Maar Di Canio heeft een reputatie en de beslistheid die van zijn gezicht afstraalde op de gewraakte foto, zeggen mij eigenlijk genoeg. Het is jammer, want ik vrees dat ik nu bij de naam Di Canio niet meer denk aan die man die toen in Londen de show stal, maar aan de man die zich in Rome schandalig misdroeg. Old heroes never die, they just fade away, zeggen ze wel eens. In dit geval heeft Di Canio zichzelf met zijn rechterarm in één klap uit mijn selectie van oude voetbalhelden gewerkt. Oh oh, Di Canio, wat jammer nou.