Het VBL-columnhoekje deel 4 al weer!

quote:

IETS MEER ENTHOUSIASME VOOR UGUR

Sinds vorige week weten we wat hij gaat doen. De man die voetbalminnend Nederland en Turkije toch zeker enige tijd bezig hield, maakte toen bekend voor welk van deze twee landen hij interlandvoetbal zal gaan spelen. De keuze van Ugur Yildirim, rechtsbuiten van SC Heerenveen, viel op ons land. Een besluit dat je eigenlijk alleen maar zou kunnen toejuichen, maar dat wat mij betreft nogal lauw ontvangen wordt.

Wie de voorgeschiedenis kent, zal allicht ietwat verrast geweest zijn door Yildirims keuze. Hij verklaarde eerder namelijk dat hij in principe voor Turkije uit wilde komen, omdat daar zijn hart lag en het toch het land van zijn ouders was. Later matigde hij zijn toon al een beetje, door te verklaren dat hij er over na zou gaan denken als Nederland hem eerder zou benaderen. Welnu, onlangs nodigde zowel de Turkse bondscoach Ersun Yanal als onze eigen Marco van Basten hem uit en dus stond Ugur voor een duivels dilemma.

Dat hij, ondanks dat hij in Apeldoorn is geboren en al zijn hele leven in Nederland woont en voetbalt, in eerste instantie voor Turkije wilde kiezen, verbaast me niet echt. Als jonge rechtsbuiten van Go Ahead Eagles was een selectie voor Nederland ver weg. Zeker met Dick Advocaat als bondscoach. Onder Van Basten is het klimaat rond Oranje echter dusdanig veranderd, dat iedere speler uit de eredivisie weer spontaan begint te dromen van een interlandloopbaan. Verrassend was het dan ook niet dat Van Basten, na Yildirims fraaie entree in de eredivisie, bij hem is uitgekomen. Alleen al omdat Romeo Castelen voorlopig even lijkt te hebben afgehaakt, is de keuze voor Yildirim een logische. Yildirim is geen rechtsbuiten die een man passeert en vervolgens met kalk aan de schoenen een voorzet aflevert. Yildirim is iemand die gewoon de voorzet rond de man heen slingert en bovendien ook een fijne vrije trap kan nemen. Iemand die je er goed bij kunt hebben.

Waarom dan toch zo sceptisch gereageerd door sommige voetballiefhebbers? Het feit dat Yildirim geen Nederlandse roots heeft, kan er niet aan bijdragen. Er spelen al sinds jaren Surinamers voor Oranje. Wat was ons team in 1988 geweest zonder Gullit en Rijkaard? Patrick Kluivert is recordtopscorer van Oranje, Aron Winter werd kortstondig recordinternational en Edgar Davids is zelfs de huidige aanvoerder van het Nederlands elftal. Dat er Surinamers meedoen is al jaren geen vreemd fenomeen meer.

De laatste jaren beginnen echter de jongens van Marokkaanse en Turkse komaf ons voetbal te veroveren. Die denken anders, dat is een feit. Zij hebben toch wat meer binding met hun vaderland en afkomst dan de Surinamers. In ieder geval hebben zij ook een beter alternatief, want Marokko en Turkije zijn redelijke voetballanden. Op die manier kon het gebeuren dat jongens als Boutahar en El Hamdaoui wel voor Jong Oranje uitkwamen, maar uiteindelijk Marokko prefereerden. Boukhari deed het zelfs al in de jeugd. Dries Boussatta speelde zelfs voor beide nationale elftallen. Stuk voor stuk jongens die in Nederland zijn opgegroeid.

Misschien dat daar de schoen wringt. Ze gaven aan dat ze, ondanks hun goede leven hier, toch voor het land van hun ouders wilden spelen. Sommige mensen noemen dat ondankbaar. Persoonlijk zie ik dat niet zo. Maar het bevreemdt me dan wel, dat jongens als Boulahrouz en nu dus Yildirim, dan toch niet echt welkom lijken. Zij kiezen voor ons, waarom dan zo lauw? Zij kunnen uitgroeien tot voorbeelden voor andere jonge Marokkaanse en Turkse voetballers, zoals de eerste Surinamers dat waren voor jongens als Gullit en Rijkaard.

Het speelt vast mee dat Yildirim aangaf zijn keuze met het verstand gemaakt te hebben. Hij koos op voetbaltechnische gronden, omdat ons systeem beter past bij zijn spel. Wanneer hij op die manier een club had gekozen, had iedereen hem verstandig genoemd. Nu het echter om Oranje gaat, beginnen sommigen over de eer en de trots. Ach, neem van mij aan dat het grootste deel van de internationals van de laatste jaren echt niet voor de eer van Nederland voetbalt. Voor de eer van zichzelf, dat wil ik wel geloven, maar wie krijgt er echt kriebels van ons volkslied? Ik schat dat het ophoudt bij Dirk Kuijt.

Vandaar dat ik eigenlijk wil vragen om Yildirim straks, wanneer hij voor het eerst voor Oranje speelt, een hartelijke ontvangst te geven. Geef hem het gevoel dat hij welkom is en dat we hem er graag bij zien. Al is het alleen maar vanwege zijn lef voor Nederland te kiezen en omdat hij hiermee een pionier kan worden. Wedden dat als dit gebeurt, Ugur straks ook nog overtuigd kan raken dat zijn keuze voor Nederland misschien wel meer uit het hart kwam dan hij nu misschien denkt?