Zwangerschap en geboorte deel 1970 black friday, shop alle

Bertha, oplettend van jou! Het klopt wel dat ik op die rand of wellicht al erover ben. Ik heb bij de psych nu een heleboel EMDR sessies gehad om emoties meer te stabiliseren. Ik merk nu de afgelopen week dat m’n hormonen weer aan het veranderen zijn en dat ik ook weer meer wiebel. Vandaag had ik een sessie over de tweeling. Het was weer heel intens en ik schrik er ook zelf van hoe hard ik dan tegen mezelf ben. Ik heb volgende week een praatsessie en as vrijdag naar m’n vroedvrouw met wie ik ook goed kan praten. En as zondag een zwangercirkel. Ik hoop dat het allemaal helpt om wat ruimte te voelen.

Epo, het is nu niet mogelijk om iets aan de kant te schuiven, daar is het geworstel mee. Ik hoop dat ik vandaag of morgen een stapel dozen weg kan brengen naar de opslag van m’n vader. En dat ik dan andere dozen opzij kan schuiven. We wonen met z’n 5en, bijna 6en op krap 75 vierkante meter zonder opbergruimte (geen zolder of vliering, minimaal klein schuurtje in de tuin). Het is dus schipperen met de ruimte.

Ha, zie meteen mijn thema: ruimte.
Ik vind het heel lastig om ruimte te maken. In m’n hoofd, in m’n huis. Ruimte voor mezelf, en ruimte voor dit baby’tje. Ik merk dat het erin hakt dat deze zwangerschap zo ongepland kwam. En ik worstel er dus ook mee met de vorige keer dat het ineens twee waren en dat het me nu bijna niet lukt om goed met m’n lichaam te verbinden voor m’n gevoel. Ik weet niet meer wat ik voel en wat het betekend. Vorige keer voelde dingen anders, en dat viel op z’n plek, maar ik snap niet waarom ik niet beter voelde wat er toen aan de hand was (dat er twee baby’s waren). En nu voelt alles zo hetzelfde als vorige keer, terwijl er nu ws maar 1 baby is. En dat maakt me zo in de war. Wat voel ik nu?!

Ik wil me nu focussen op het loslaten hiervan. Ik heb er geen controle op, en dat is ook niet nodig. Wederom bevind ik mezelf op hetzelfde punt in de zwangerschap als vorige keer toen ik rond 37 weken ineens zo onzeker werd over alles en me er voor ging inzetten om me daaraan over te geven. Dat alles wat op m’n pad komt precies is wat ik nodig heb. Dat alles goed is wat er gebeurt. Dat ik mag omarmen wat er langskomt. Ik hoef me er niet tegen te verzetten, maar mag het gewoon laten en erop vertrouwen dat dat precies is wat er nodig is.

Ook wat betreft de ruimte. Ik mag zachter en liever zijn voor mezelf. Ik merk dat ik veel scheld nu… en zoals ik me vorige keer zo voornam om tijdens de bevalling alleen maar lieve dingen tegen mezelf te zeggen, probeer ik dat nu ook al op te pikken. Ik hoef niet hardop of in m’n hoofd te schelden op de dingen waar ik niet blij mee ben, maar ik mag lief zijn voor mezelf en me daarop focussen. “Je bent lief Ela, het geeft niet, alles komt goed, neem maar wat thee en ga maar even zitten, je doet het heel goed, alles gaat zoals het hoort en het komt goed, het ís goed.”

Ik ben afgelopen maandag begonnen met m’n vlaggetjes Dat vind ik leuk en fijn. Ik zal een foto maken zodra ze klaar zijn. Eentje gaat over m’n oudste dochter die haar zusje ‘ontvangt’.

@eponine, @TheGirlNextDoor

Dat is ook nog een factor. Als ik weer een keizersnede moet, dan heb ik de eerste periode al wel genoeg te verstouwen. Dus ik wil de beslissing ook nog uitstellen. Stel dat ik dat bij 30-35 weken al zeker weet, dan kan ik een beter gefundeerde beslissing nemen

En idd, met kunstvoeding worden ze zeker prima groot!

Omg gewoon UD vandaag!

Nog weinig gerommel dus ik denk dat hij gewoon nog lekker bij mama zit, hij beweegt gelukkig ook nog genoeg. En ja ik weet dat de kans maar 4 of 5% is dattie vandaag zou komen dus daar maak ik me ook niet druk over. Wel gisteren bij de vk besproken dat mocht hij er nog steeds niet zijn met 41 weken we waarschijnlijk gaan strippen. Ik voel me verder nog steeds prima dus ook in dat opzicht geen haast gelukkig 😊

Ik vermaak me ondertussen met hele dagen bankhangen met Netflix, en sinds vandaag een klein knutselprojectje. Heerlijk zo die laatste "vrije" dagen

Mijlpaal der mijlpalen Altootje! Nog even coconnen en dan voor jullie weten babyknuffelen.


Over borstvoeding: bij m’n eerste heb ik ook opstartproblemen gehad. Ik heb uiteindelijk niet besloten te stoppen maar heb toen een soort knop omgezet en daarna is het gelukkig goed gekomen. Daar ging wel een hele intense periode aan vooraf en dat besluit kwam niet zomaar. En het voeden bij haar is bijv altijd gevoelig gebleven (geestelijk en lichamelijk) en ik heb nog vaak blaartjes en kloofjes gehad.

Bij nummer twee wilde ik weer borstvoeding geven, maar ik had me ook voorgenomen dat ik niet meer zou gaan kolven, dus bij opstartproblemen zou ik me niet meer in zoveel bochten wringen. Wat bleek: hij was een natuurtalent en ik had mijn onzekerheden, angsten en blokkades inmiddels allemaal overwonnen. Vanaf minuut 1 ging het vloeiend. Bij hem deed het voeden ook nooit pijn. Mijn dochter dronk toen ook nog bij mij, en bij haar bleef het gevoelig, ook toen nog.

Bij baby 3 en 4 ook nooit meer problemen gehad, het ging allemaal van een leien dakje. En ik hoop nu ook weer gewoon borstvoeding te gaan geven.

Nu was het bij mij dus wel zo dat ik baby 1 uiteindelijk dus wel borstvoeding heb kunnen blijven geven en haar zelfs nog borstvoeding gaf toen baby 2 geboren werd. Kan me voorstellen dat er opnieuw opstartproblemen vooral ontstaan als je geen borstvoeding meer geeft en/of de vorige keer korter borstvoeding hebt gegeven. Ik heb echt veel dingen/blokkades bij mezelf ‘overwonnen’ bij m’n oudste. Ik heb echt misschien wel 6 borstontstekingen gehad en twee maanden fulltime gekolfd en bv in flesjes gegeven, ook elke nacht. Bij nr twee wist ik dus heel goed hoe of wat en kende ik mijn grenzen heel goed.

Maar er is in ieder geval zeker een goede kans dat de borstvoeding bij een tweede of derde of vierde wel goed kan gaan, zonder gedoe aan het begin maar vanaf moment 1 soepel. Volg echt je eigen gevoel.

Voor mij was en is het heel belangrijk en ik was zeker bereid bij nr 2 om offers te brengen (ik had de kraamweken zo voorbereid dat ik enkel en alleen hoefde te focussen op het voeden van de baby, alle nummers van lactatiekunidgen lagen paraaf, iedereen om me heen had taken zodat ik echt alleen hoefde te rusten en voeden, alles om maar ervoor te zorgen dat ik tijd en ruimte zou hebben om de borstvoeding dit keer vanaf het begin succesvol te maken. Was dus helemaal niet nodig, maar het gaf wel rust in m’n hoofd, vooraf al). Al was mijn voornaamste eis dus dat ik absoluut niet meer wilde kolven. Uiteindelijk heb ik ooit 1 keer gekolfd bij hem, met de handkolf, de elektrische wilde ik niet. En bij de tweeling heb ik nooit gekolfd. Dat is iets wat nog steeds te gevoelig ligt, dat kolven. Als het echt moet, dan alleen met de hand of zo.

quote:

Op woensdag 8 december 2021 20:01 schreef littledrummergirl het volgende:
Wat een hoopgevend BV verhaal elamanilo bijzonder ook dat er zo'n verschil zit tussen je kinderen. Bij mij was het bij de eerste ook best pijnlijk (en ik moet zeggen dat ik ervan uit gegaan was dat enige pijn er tot op zekere hoogte bij hoorde kan het echt volledig pijnloos zijn ?)

Zeker, bij mij heeft het nooit pijn gedaan. Ook niet in het begin.

En je kunt bv ook nog combineren met kv he? Heb ik ook nog een tijd gedaan omdat ik net als ela ook een enorme hekel had aan kolven. En het maar max 1x per dag op het werk wilde doen. Dat ging goed. Op een gegeven moment hoefde ik helemaal niet meer te kolven op het werk en voeden 2x per dag nog live. Andere momenten kv en soms in de nacht ook nog live bv.

quote:

Op woensdag 8 december 2021 17:58 schreef elamanilo het volgende:
Mijlpaal der mijlpalen Altootje! Nog even coconnen en dan voor jullie weten babyknuffelen.


Over borstvoeding: bij m’n eerste heb ik ook opstartproblemen gehad. Ik heb uiteindelijk niet besloten te stoppen maar heb toen een soort knop omgezet en daarna is het gelukkig goed gekomen. Daar ging wel een hele intense periode aan vooraf en dat besluit kwam niet zomaar. En het voeden bij haar is bijv altijd gevoelig gebleven (geestelijk en lichamelijk) en ik heb nog vaak blaartjes en kloofjes gehad.

[b]Bij nummer twee wilde ik weer borstvoeding geven, maar ik had me ook voorgenomen dat ik niet meer zou gaan kolven, dus bij opstartproblemen zou ik me niet meer in zoveel bochten wringen. Wat bleek: hij was een natuurtalent en ik had mijn onzekerheden, angsten en blokkades inmiddels allemaal overwonnen. Vanaf minuut 1 ging het vloeiend. Bij hem deed het voeden ook nooit pijn. Mijn dochter dronk toen ook nog bij mij, en bij haar bleef het gevoelig, ook toen nog.[b/]

Bij baby 3 en 4 ook nooit meer problemen gehad, het ging allemaal van een leien dakje. En ik hoop nu ook weer gewoon borstvoeding te gaan geven.

Nu was het bij mij dus wel zo dat ik baby 1 uiteindelijk dus wel borstvoeding heb kunnen blijven geven en haar zelfs nog borstvoeding gaf toen baby 2 geboren werd. Kan me voorstellen dat er opnieuw opstartproblemen vooral ontstaan als je geen borstvoeding meer geeft en/of de vorige keer korter borstvoeding hebt gegeven. Ik heb echt veel dingen/blokkades bij mezelf ‘overwonnen’ bij m’n oudste. Ik heb echt misschien wel 6 borstontstekingen gehad en twee maanden fulltime gekolfd en bv in flesjes gegeven, ook elke nacht. Bij nr twee wist ik dus heel goed hoe of wat en kende ik mijn grenzen heel goed.

Maar er is in ieder geval zeker een goede kans dat de borstvoeding bij een tweede of derde of vierde wel goed kan gaan, zonder gedoe aan het begin maar vanaf moment 1 soepel. Volg echt je eigen gevoel.

Voor mij was en is het heel belangrijk en ik was zeker bereid bij nr 2 om offers te brengen (ik had de kraamweken zo voorbereid dat ik enkel en alleen hoefde te focussen op het voeden van de baby, alle nummers van lactatiekunidgen lagen paraaf, iedereen om me heen had taken zodat ik echt alleen hoefde te rusten en voeden, alles om maar ervoor te zorgen dat ik tijd en ruimte zou hebben om de borstvoeding dit keer vanaf het begin succesvol te maken. Was dus helemaal niet nodig, maar het gaf wel rust in m’n hoofd, vooraf al). Al was mijn voornaamste eis dus dat ik absoluut niet meer wilde kolven. Uiteindelijk heb ik ooit 1 keer gekolfd bij hem, met de handkolf, de elektrische wilde ik niet. En bij de tweeling heb ik nooit gekolfd. Dat is iets wat nog steeds te gevoelig ligt, dat kolven. Als het echt moet, dan alleen met de hand of zo.

Pff heftig verhaal. Mijn zoon is ook een natuur talentje en toch heb ik zoveel problemen met de borstvoeding (die liggen bij mij)
Als een 2e baby moeite heeft met de borst kap ik er meteen mee heb ik al besloten.

Hoe doe je dat met werk en niet kolven?

quote:

Op woensdag 8 december 2021 20:01 schreef littledrummergirl het volgende:
Wat een hoopgevend BV verhaal elamanilo bijzonder ook dat er zo'n verschil zit tussen je kinderen. Bij mij was het bij de eerste ook best pijnlijk (en ik moet zeggen dat ik ervan uit gegaan was dat enige pijn er tot op zekere hoogte bij hoorde kan het echt volledig pijnloos zijn ?)

Bij mij doet het ook geen pijn.
Wel in het begin met de tepelkloven
Sinds dat genezen is en ik hem nu goed aanleg heb ik nooit meer pijn gehad. Zelfs niet als hij zich ineens losrukt omdat hij weer eens half verzuipt in mijn TSR

quote:

Op donderdag 9 december 2021 04:43 schreef littledrummergirl het volgende:
Mijn slaapproblemen beginnen me een beetje te nekken zodra ik wakker wordt om te plassen val ik gewoon niet meer in slaap. Ik ben gisterenavond twee uur eerder gaan slapen maar ben nu dus alweer vanaf 1 uur vannacht klaarwakker (en doodmoe ). Om zeven uur gaat de wekker weer en ik heb er een hard hoofd in dat ik nog in slaap ga vallen voor die tijd

Ik herken dit totaaal niet van mn vorige zwangerschap maar weet wel dat ik dit niet nog max 8 weken zo kan volhouden . Denk dat ik straks de gyn maar bel om te overleggen of er misschien medicatie mogelijk is ofzo...

Waardoor komen de slaapproblemen? Bekkenpijn? Dikke buik?

quote:

Op donderdag 9 december 2021 08:07 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]
Nope,ik weet het dus niet echt. ik ben ook niet onwijs aan het piekeren o.i.d. ik wordt gewoon wakker om te plassen en daarna doet mijn hoofd alsof het ochtend is en gaat niet meer "uit".

Maak me een beetje zorgen omdat het niet maar een uurtje is maar meteen 5 a 6 uur ofzo, ik hou geen nachtrust over op deze manier

Een dooddoener: “hormonen”?
Ik herken wat je zegt. Ik had dit ook tijdens de zwangerschap. Kwam zo’n beetje na 30 weken. Zelfs met borststuwing en baby en al slaap ik nu beter dan toen ik zwanger was.

Vanmiddag eerste gesprek in het ziekenhuis gehad na overdracht door de verloskundige.
Was een fijn gesprek. We hebben in principe een datum voor de KS gepland.
Baby ligt ook al helemaal ingedaald (dat had ik dus goed gevoeld ). Ook belinstructies gekregen mocht de bevalling toch spontaan beginnen (en dus voor de geplande datum). Toen werd ik even emotioneel, merk steeds meer dat het verloop van de vorige bevalling (die eindigde in een spoed KS) toch wel sporen heeft nagelaten. Ze was gelukkig erg begripvol en heeft met mijn goedkeuren een korte notitie hierover in mijn dossier gemaakt.
Bloeddruk was wel wat hoog, dus voor de zekerheid urine laten testen op eiwitten maar dat was allemaal goed.

@elamanilo, ik hoop dat het je gelukt is (of nog lukt) om wat dozen naar de opslag te brengen om zo de ruimte waar je zo naar verlangd te creëren. Wonen jullie trouwens nu niet al met z'n zessen ?

@B.ertha, goed idee om de beslissing nog even uit te stellen! Hopelijk krijg je daarin ook wat meer rust als je weet hoe of wat qua bevalling.

@altootje86, je hebt nu dus wel meldplicht he

@littledrummergirl, wat vervelend dat de nachten zo ruk blijven... heb helaas geen tips voor je, maar fijn dat je een belafspraak hebt kunnen plannen!

Oja, nu met zes en binnenkort met zeven 😮😮😮

Ik ga als het goed is morgen de dozen wegbrengen (goed onthouden dat ik de sleutel aan m’n vader vraag morgenochtend!).

Maar vandaag was wel m’n emmer overgelopen en ben ik van huis ‘gevlucht’ en heb de halve dag in m’n vaders huis gezeten waar helemaal niemand thuis was (hij en m’n zusje waren allebei aan het werk). Dus ik kon een soort van bijkomen. Al vind ik het nu te spannend om weer naar binnen te gaan, dus ik zit in de auto voor de deur en wacht tot C. de kleintjes in slaap heeft. 🙈

Morgen afspraak bij m’n vroedvrouw. Daar kijk ik wel naar uit, ik heb wel behoefte om haar even te zien.

Wat goed dat je vandaag voor jezelf gekozen hebt! Hopelijk kun (durf) je snel weer naar binnen thuis. Succes morgen met de afspraak

Ldg, wat lastig die nachten. Hopelijk kunnen ze je even verder helpen zodat je wat slaap kan inhalen.

Lijkt me heel lastig Ela, als je zo worstelt met ruimte creëren in je hoofd en huis. Sterk van je dat je vandaag voor jezelf gekozen hebt. En morgen de ruimte die je nodig hebt.

Mooi dat jullie nu een datum hebben eponine. Lijkt me ergens heel dubbel. Ik snap ook goed dat zo'n vorige ervaring sporen achterlaat. Fijn dat ze er rekening mee houden.

Ik was de laatste weken vooral bezig met de praktische kant, en ook met de praktische moeilijkheden als ze er is. Zoals het combineren van een peuter en een baby. En wat als het nu weer zo zwaar wordt in het begin, dan lukt borstvoeding echt niet etc. Vandaag de 3d echo gehad, waarvan ik hoopte dat ik zo wat meer binding zou krijgen en wat meer zou uitkijken naar haar. En dat is helemaal gelukt
En we hebben een hoop foto's plus de hele echo op film, dus telkens als ik vooral beren op de weg zie kan ik zo haar gezichtje tevoorschijn toveren en is het alleen maar liefde

Even een plaatje want

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Aah wat een mooi beeld bottoms!

Vervelend van de slechte nachten LDG! Ik ben van nature niet bepaald een goede slaper en dat is in de zwangerschap niet anders. Ja de laatste week slaap ik vrij goed maar merk ik daar overdag weinig van .

Spannend een datum Eponine!

Hopelijk krijg je snel wat ruimte in de hoofd Ela!

Hier gaat het z’n gangetje, morgen 33 weken en elke vezel in mijn lichaam is toe aan verlof . Nog 2,5 week werken! De vorige keer ging ik op het werk fluitend richting de 36 weken en daar heb ik me nu wel op verkeken (mede mogelijk gemaakt door 2 peuters thuis vermoed ik ). Mijn bekken vindt het ook allemaal niet meer zo leuk, helaas heb ik een fysiek beroep maar gelukkig kan ik mijn agenda zelf indelen dus heb ik iets meer pauzes.

Ow Ldg, dat is gewoon niet uit te houden. Sterkte vandaag!

Ik las net dit artikel: https://www.ad.nl/gezin/b(...)oe-zit-dat~a4bf5849/

Volgende week maar eens aan de vk vragen hoe het zit. Het artikel stelt het allemaal heel negatief voor.

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 09:19 schreef Bottoms_up het volgende:
Ow Ldg, dat is gewoon niet uit te houden. Sterkte vandaag!

Ik las net dit artikel: https://www.ad.nl/gezin/b(...)oe-zit-dat~a4bf5849/

Volgende week maar eens aan de vk vragen hoe het zit. Het artikel stelt het allemaal heel negatief voor.

Dat klinkt inderdaad helemaal niet fijn zo. Ook dat het zo als vanzelfsprekend wordt gebracht...

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 12:03 schreef B.ertha het volgende:

[..]
Dat klinkt inderdaad helemaal niet fijn zo. Ook dat het zo als vanzelfsprekend wordt gebracht...

Het bericht op de site van het RIVM is al een heel stuk genuanceerder. Ik kan ook nergens vinden dat het 1 januari al ingaat. Eerdere berichten spreken over medio 2022. Ik twijfel dus erg aan het artikel in het ad
Sowieso kan ik al erg weinig met zo'n hele emotionele onderbuik reactie. Ik vind het niet erg dat zij mijn vk niet is

Ik las pas laatst op het flesje vitamine K dat je het vlak voor de borstvoeding moet toedienen. Ik deed het altijd ergens random.

En dat terwijl ik vanuit mijn beroep heel goed weet dat orale vitamine K veel beter worden opgenomen in combinatie met een vette maaltijd.

Eponine, wat spannend dat er een datum is. En ook de spanning van vorige keer die weer naar boven komt. Ik mocht een keer bij een tweede keizersnede zijn, een geplande gentle sectio nadat de mama bij haar eerste kindje een spoedkeizersnede had gehad die een trauma had achtergelaten. Om het trauma van vorige keer te helpen verwerken, mocht ik toen foto’s maken, zodat ze daarna alles zelf zou kunnen verwerken. Bij haar hielp het al heel erg veel dat het dit keer gepland was en ook zo kom gaan zoals zij fijn vond (baby direct bij haar aan de borst en zo). Dat maakte al een wereld van verschil ten opzichte van de eerste keer, waar ze uitgeput was en onder invloed van allerlei medicijnen waar ze zich heel suf/buiten zichzelf van voelde en waar ze haar baby pas na uren bij zich kreeg…
Zeker bij gepland is er best veel mogelijk. Ga dus nog voor jezelf na of er iets heel belangrijks voor je is en bespreek dan of daaraan tegemoet kan worden gekomen dit keer. En welke punten men op kan letten. Maak ook een geboorteplan wat je dan vooraf kan geven zodat de mensen die erbij betrokken zijn goed kunnen zien waar ze evt extra op kunnen letten en/of wat je besproken hebt vooraf.

Lijkt me trouwens heel bijzonder als je zo van te voren al stiekem weer wanneer je kindje er (uiterlijk) zal zijn! Ik vond het dit keer ook al zo bijzonder om vooraf het geslacht te weten.

Littledrummergirl, wat naar van het slapen. Ik herken het wel. Maar ik ben van mezelf altijd al een ‘slechte’ slaper met periodes van slapeloosheid. In m’n zwangerschappen ook zo erg. Overdag ben ik gelukkig niet extra vermoeid ervan. Maar soms wil ik wel eens een middagdutje doen, maar dan kan ik ‘s nachts helemaal niet meer slapen…

Ik had toevallig twee nachten terug ineens een nacht waarin ik (op drie x plassen na) verder helemaal geslapen had! Daar betaalde ik afgelopen nacht de tol weer voor want toen heb ik denk ik alleen tussen 5 en half 9 geslapen. Toen moest ik opstaan.

Nou ja, ik heb niet zoveel advies, behalve dat ik zelf dus vaak de neiging heb om te gaan piekeren als ik wakker lig. Ik wil nooit uit bed omdat ik dan denk dat m’n kansen op slaap helemaal verkeken zijn, maar als ik dan blijf liggen en niets doen, ga ik snel piekeren. Omdat ik dat niet wil, ga ik dan dus expres mijn ideale bevalling visualiseren. (En als ik niet zwanger ben, dan m’n ideale huis of woonplek of zoiets). Anyway, dat helpt me dus om me te focussen op iets wat ik wel tof vind. Als ik dan merk dat ik afdwaal, ga ik snel weer terug naar die ideale bevalling. En met wat geluk val ik dan na een poosje toch nog weer in slaap.

Ik leerde later eens dat je hersenen ‘s nachts in een bepaalde stand van ontspanning zijn. En daarin zijn ze heel ontvankelijk voor hypnose. En dan visualiseren kan heel erg veel helpen om te manifesteren. Zo bleek ook wel bij m’n vorige bevalling die precies zo verliep als ik al die weken me had voorgesteld.

Dit keer vind ik het minder makkelijk om concrete dingen voor me te zie , maar ik heb nog een paar weken en hopelijk (of niet haha) kan ik me er dus nog een beetje op focussen ‘s nachts.

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 15:41 schreef littledrummergirl het volgende:
Ik heb inmiddels slaapmedicatie via de gyn en de optie om me, als ik het niet meer trek, in het ziekenhuis vol te kunnen laten spuiten met slaapmiddel om te kunnen bijtanken daar.

Hopelijk vanavond weer een beetje lekker slapen

Fijn dat je nu medicatie hebt en dat er ook een optie is om naar het ziekenhuis te gaan Vanavond dus lekker slapen

Vitamine K, daar zijn verschillende meningen over.

Er zijn voedingsmiddelen die veel vitamine K bevatten. Je kunt er voor kiezen om daarop te letten voor de bevalling, zodat je lichaam meer heeft en dus voldoende aan de baby mee kan geven.

Er is weinig duidelijkheid over de normale levels van een pasgeboren baby. Niemand weet precies hoeveel een baby ‘hoort’ te hebben.

Wat wel veel verschil lijkt te maken is het (veel) langer laten uitkloppen van de navelstreng (sowieso tot nadat de placenta geboren is). In dat extra bloed zit een behooorlijke hoeveelheid vitamine K, om over ijzer nog maar te zwijgen.

En als je borstvoeding geeft, kun je na de bevalling er ook voor zorgen dat je zelf voldoende eet, zodat je genoeg door kunt geven aan je baby.

En je kunt ook overwegen om na de bevalling, als je daarbij hulp hebt gehad van bijv vacuümpomp of tang, dan vitamine K te geven bijv. Dat zijn vaak de situaties waarin het het meest verschil kan maken.

Nou ja, zomaar wat overwegingen.

Zelf laat ik mijn baby iig niet prikken en bekijk ik dus na de bevalling of ik denk dat het nodig is (mijn bevallingen waren so far allemaal heel rustig en zonder interventies, dus vonden wij het niet noodzakelijk om het überhaupt te geven).

Maar ik kan me dus voorstellen dat er omstandigheden kunnen zijn waarbij je er eerder voor kiest. En er zijn dus ook andere manieren om meer vit K bij je baby te krijgen, zoals het zelf voldoende eten in zwangerschap en/of bij borstvoeding.

M’n mama zei heel lange geleden wel eens: als de lieve heer had gewild dat de baby meer vitamine K had, dan had ie daar wel voor gezorgd. Ze was niet gelovig, maar als de natuur het zo bedoelt had, dan zou het daar wel voor gezorgd hebben.
Nu zijn er mensen die denken dat de moeder tekorten kan hebben en daardoor niet genoeg door kan geven, maar dat kun je dus oplossen door ervoor te zorgen dat je zelf meer hebt. Let wel weer op dat je het ook niet overdoet, want er kan ook weer een reden zijn dat je zelf minder hebt…

Zelf denk ik trouwens dat het een reden heeft dat baby’s een lager gehalte hebben. Het kan bijv goed te maken hebben met de bloedsomloop die direct na de geboorte verandert. En met het bloed uit te placenta dat nog extra naar het lichaam moet.

Vandaag bij m’n vrvr geweest. Ze twijfels een beetje aan te ligging, maar zeer waarschijnlijk hoofdligging en al in het bekken. Nu zei ze vandaag en vorige keer ook al dat het haar niets uitmaakt omdat ik een stuitbaby ook gewoon vloeiend kan baren, dus het is haar om het even. En ik sta daar hetzelfde in. Maar ze heeft het hartje even gecheckt en meest waarschijnlijk dus het hoofdje beneden. Maar ze heeft lekker veel ruimte om te bewegen en lekker wat vruchtwater. Dus ze heeft het iig niet krapjes haha!

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 17:33 schreef elamanilo het volgende:
Eponine, wat spannend dat er een datum is. En ook de spanning van vorige keer die weer naar boven komt. Ik mocht een keer bij een tweede keizersnede zijn, een geplande gentle sectio nadat de mama bij haar eerste kindje een spoedkeizersnede had gehad die een trauma had achtergelaten. Om het trauma van vorige keer te helpen verwerken, mocht ik toen foto’s maken, zodat ze daarna alles zelf zou kunnen verwerken. Bij haar hielp het al heel erg veel dat het dit keer gepland was en ook zo kom gaan zoals zij fijn vond (baby direct bij haar aan de borst en zo). Dat maakte al een wereld van verschil ten opzichte van de eerste keer, waar ze uitgeput was en onder invloed van allerlei medicijnen waar ze zich heel suf/buiten zichzelf van voelde en waar ze haar baby pas na uren bij zich kreeg…
Zeker bij gepland is er best veel mogelijk. Ga dus nog voor jezelf na of er iets heel belangrijks voor je is en bespreek dan of daaraan tegemoet kan worden gekomen dit keer. En welke punten men op kan letten. Maak ook een geboorteplan wat je dan vooraf kan geven zodat de mensen die erbij betrokken zijn goed kunnen zien waar ze evt extra op kunnen letten en/of wat je besproken hebt vooraf.

Lijkt me trouwens heel bijzonder als je zo van te voren al stiekem weer wanneer je kindje er (uiterlijk) zal zijn! Ik vond het dit keer ook al zo bijzonder om vooraf het geslacht te weten.

Dank je wel voor het delen van deze ervaring! Ik zie dat ik gisteren in het verhaal dat ik hier tikte nog best in de emotie van het gesprek zat. Gelukkig gaf degene met wie ik het gesprek had ook al aan dat het nu sowieso heel anders gaat zijn omdat het een veel rustiger setting is dan na zo'n 30 uur gedoe aan, in en om mijn lijf de situatie "dit kind moet er NU uit", de setting die het dus drie jaar geleden was. Eigenlijk wat jij ook al aangeeft met wat je schrijft.
Ik dacht altijd dat ik het wel goed verwerkt had, heb er verder nooit last van gehad hoe het toen gelopen is, maar nu de bevalling van nummer twee dichterbij komt blijkt er toch nog wel iets te zitten waar ik last van heb.
Wat betreft een geboorteplan heb ik gisteren de belangrijkste dingen denk ik wel besproken, maar het kan nooit kwaad om toch nog één en ander op papier te zetten wat dat betreft.
Drie jaar geleden was mijn schoonzus mee, ook ter ondersteuning van mijn man, maar helaas mag dat deze keer niet. Zij heeft drie jaar geleden ook foto's gemaakt (of laten maken door iemand van het personeel, dat weet ik even niet meer) en die heb ik inderdaad nog wel eens bekeken. Voor de zekerheid ga ik nog na of het mogelijk is dat iemand op de OK foto's kan maken deze keer. Het is inderdaad wel een gek idee om nu al te weten wanneer ze er uiterlijk gaat zijn, maar ook wel geruststellend ofzo.

Zo te lezen heb jij iig een fijn gesprek met je vroedvrouw gehad vandaag, en ook fijn dat jullie hetzelfde denken over een eventuele stuitbaby. Hoe gaat het verder met je vandaag?

@littledrummergirl, wat fijn dat je medicatie hebt! Hopelijk lekker slapen vannacht!

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 19:41 schreef eponine het volgende:

[..]
Voor de zekerheid ga ik nog na of het mogelijk is dat iemand op de OK foto's kan maken deze keer. Het is inderdaad wel een gek idee om nu al te weten wanneer ze er uiterlijk gaat zijn, maar ook wel geruststellend ofzo.

Twee geplande keizersnede gehad en bij beiden werden er door het personeel foto's gemaakt. Ze vroegen zelf al om een camera/telefoon.

Als je ze met een telefoon laat maken, haal een evt toegangscode er dan tijdelijk even af

(Bij de tweede had ik ook mijn camera mee, netjes opgeladen maar niet gerealiseerd dat het geheugen vol was. Gelukkig had vriend zijn telefoon als back-up mee ).

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 19:41 schreef eponine het volgende:

[..]
Dank je wel voor het delen van deze ervaring! Ik zie dat ik gisteren in het verhaal dat ik hier tikte nog best in de emotie van het gesprek zat. Gelukkig gaf degene met wie ik het gesprek had ook al aan dat het nu sowieso heel anders gaat zijn omdat het een veel rustiger setting is dan na zo'n 30 uur gedoe aan, in en om mijn lijf de situatie "dit kind moet er NU uit", de setting die het dus drie jaar geleden was. Eigenlijk wat jij ook al aangeeft met wat je schrijft.
Ik dacht altijd dat ik het wel goed verwerkt had, heb er verder nooit last van gehad hoe het toen gelopen is, maar nu de bevalling van nummer twee dichterbij komt blijkt er toch nog wel iets te zitten waar ik last van heb.
Wat betreft een geboorteplan heb ik gisteren de belangrijkste dingen denk ik wel besproken, maar het kan nooit kwaad om toch nog één en ander op papier te zetten wat dat betreft.
Drie jaar geleden was mijn schoonzus mee, ook ter ondersteuning van mijn man, maar helaas mag dat deze keer niet. Zij heeft drie jaar geleden ook foto's gemaakt (of laten maken door iemand van het personeel, dat weet ik even niet meer) en die heb ik inderdaad nog wel eens bekeken. Voor de zekerheid ga ik nog na of het mogelijk is dat iemand op de OK foto's kan maken deze keer. Het is inderdaad wel een gek idee om nu al te weten wanneer ze er uiterlijk gaat zijn, maar ook wel geruststellend ofzo.

Zo te lezen heb jij iig een fijn gesprek met je vroedvrouw gehad vandaag, en ook fijn dat jullie hetzelfde denken over een eventuele stuitbaby. Hoe gaat het verder met je vandaag?

@:littledrummergirl, wat fijn dat je medicatie hebt! Hopelijk lekker slapen vannacht!

Ja! Neem zeker een camera mee, want er is inderdaad meestal wel een lieve zuster/assistent die dat wil doen, foto’s maken!

Binnen nu en 2-3 weken zijn wij met 3. Dat is best gek eigenlijk

Overigens heb ik als vader wel steeds meer het besef (is dit herkenbaar?) dat je ouder aan het worden bent en hoopt dat je heel oud mag worden ofzo. Beetje melancholiek ofzo.

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 17:49 schreef elamanilo het volgende:
Vitamine K, daar zijn verschillende meningen over.

Er zijn voedingsmiddelen die veel vitamine K bevatten. Je kunt er voor kiezen om daarop te letten voor de bevalling, zodat je lichaam meer heeft en dus voldoende aan de baby mee kan geven.

Er is weinig duidelijkheid over de normale levels van een pasgeboren baby. Niemand weet precies hoeveel een baby ‘hoort’ te hebben.

Wat wel veel verschil lijkt te maken is het (veel) langer laten uitkloppen van de navelstreng (sowieso tot nadat de placenta geboren is). In dat extra bloed zit een behooorlijke hoeveelheid vitamine K, om over ijzer nog maar te zwijgen.

En als je borstvoeding geeft, kun je na de bevalling er ook voor zorgen dat je zelf voldoende eet, zodat je genoeg door kunt geven aan je baby.

En je kunt ook overwegen om na de bevalling, als je daarbij hulp hebt gehad van bijv vacuümpomp of tang, dan vitamine K te geven bijv. Dat zijn vaak de situaties waarin het het meest verschil kan maken.

Nou ja, zomaar wat overwegingen.

Zelf laat ik mijn baby iig niet prikken en bekijk ik dus na de bevalling of ik denk dat het nodig is (mijn bevallingen waren so far allemaal heel rustig en zonder interventies, dus vonden wij het niet noodzakelijk om het überhaupt te geven).

Maar ik kan me dus voorstellen dat er omstandigheden kunnen zijn waarbij je er eerder voor kiest. En er zijn dus ook andere manieren om meer vit K bij je baby te krijgen, zoals het zelf voldoende eten in zwangerschap en/of bij borstvoeding.

M’n mama zei heel lange geleden wel eens: als de lieve heer had gewild dat de baby meer vitamine K had, dan had ie daar wel voor gezorgd. Ze was niet gelovig, maar als de natuur het zo bedoelt had, dan zou het daar wel voor gezorgd hebben.
Nu zijn er mensen die denken dat de moeder tekorten kan hebben en daardoor niet genoeg door kan geven, maar dat kun je dus oplossen door ervoor te zorgen dat je zelf meer hebt. Let wel weer op dat je het ook niet overdoet, want er kan ook weer een reden zijn dat je zelf minder hebt…

Zelf denk ik trouwens dat het een reden heeft dat baby’s een lager gehalte hebben. Het kan bijv goed te maken hebben met de bloedsomloop die direct na de geboorte verandert. En met het bloed uit te placenta dat nog extra naar het lichaam moet.

Nou ja, die injecties hebben ervoor gezorgd dat er nauwelijks meer intracraniele bloedingen zijn itt hoe het daarvoor was. Dat staat los van of je nu wel of niet suppleert met extra vitamine K. Daarmee onderhoud je je levels vitamine K, maar lost een tekort niet op. Dat doet die injectie wel. Kleine moeite voor zoveel ernstige complicaties lijkt me.

https://www.ntvg.nl/artik(...)ldragen-pasgeborenen

Nou, t/m nu ging het prima met vitamine K oraal na de geboorte toch? Ik snap wel het advies van injecties maar ik snap ook dat sommige ouders er geen trek in hebben. En ik begreep dat de orale toediening als alternatief zou blijven bestaan.

Zelf heb ik tijdens mijn eerste verlof er aardig wat over gelezen, en geconcludeerd dat de kans dat het nodig is voor mijn kind heel klein is, maar dat die eventuele winst zoveel groter is dan de moeite dat ik het graag wilde.

@June. , dat artikel gaat over de wijziging van de richtlijn in 2011, toen werd vastgehouden aan orale toediening na de geboorte ipv injecties. Dus beetje verwarrend in dit verband.

Ik heb ook helemaal geen twijfel over het al dan niet toedienen van vit K na de geboorte. Vorige keer ingelezen en we hebben vaak genoeg aan de verkeerde kant van de statistieken gezeten dat we liever geen onnodig risico nemen.
Maar ik weet wel graag op voorhand wat er gebeurt en waarom. Alleen kan ik weinig met zo'n artikel met sentimentele uitlatingen als "een flinke injectie in zo'n klein beentje" of hoe het er ook stond.
Wat ik de vorige keer ook geleerd heb is dat pasgeboren baby's absoluut badass zijn en het meestal de huilende moeder ernaast is die achteraf ergens last van heeft
Plus het algemene optimisme rond geboorte/baby's (want het zal allemaal wel meevallen, zo vaak is het niet erg) heeft bijna mijn zoons (gezonde) leven gekost. Dat laat ook wel sporen na.

Ik kan me ook nog wel voorstellen dat er verschillend over gedacht wordt naargelang dat de baby borstvoeding of kunstvoeding krijgt? Zoals ik het begrepen heb zit er in kunstvoeding vitamine K toegevoegd, dus hoef je het eigenlijk maar 3x oraal toe te dienen itt 3 maanden lang als je borstvoeding geeft?
Maargoed, uiteindelijk blijkt dus dat het via een injectie überhaupt beter opgenomen wordt?

Mijn dreumes heeft toen ze geboren was die injectie ook gehad, en ik vond dat helemaal prima. Zou het mezelf niet vergeven hebben als ze een vitamine K deficiëntie opgelopen zou hebben terwijl ik het zo gemakkelijk had kunnen voorkomen. Daarnaast vond ik hannessen met 1 set druppeltjes (vitamine D) genoeg .

Wanneer zijn die injecties doorgevoerd dan? Bij mijn dreumes (zo goed als peuter) was daar nog geen sprake van..

Ja nee sorry ik woon in het buitenland en hier wordt zo’n injectie dus standaard gedaan. Had ik er even bij moeten zeggen. Maar opzich als je gewoon nog kunt kiezen tussen druppels of injectie (of helemaal niet als je het niet wil) dan lijkt dat me prima toch. Ik had een post partum doula omdat je hier geen kraamzorg hebt en die zei dat ze zo’n vitamine K injectie niet per se nodig vond, maar ik heb het wel laten doen toen .

Pffffft, hoe gaan jullie om met de 'ik heb nu al geen zin meer om te werken en ik moet nog 10 weken' stemming?
Echt, werken heeft nul prioriteit en mijn hoofd dwaalt echt af naar vanalles, behalve mijn takenlijst.

quote:

Op woensdag 8 december 2021 13:25 schreef B.ertha het volgende:

[..]
Ja, maar het punt is dus dat ik dat vorige keer ook niet deed. De drempel om te stoppen was te groot. En het opstarten de eerste week/weken was hel. Dus dat zou een reden zijn om er überhaupt niet aan te beginnen. Maar aan de andere kant, misschien gaat het nu wel heel makkelijk?

Herkenbaar! Ik vind borstvoeding geven echt heel mooi en belangrijk, maar ben bij mijn oudste veel grenzen overgegaan om het allemaal mogelijk te maken. Was het het waard? Ja, uiteindelijk wel. Maar ik wilde absoluut niet weer in zo’n situatie belanden. Puur omdat het ongelooflijk veel tijd en energie kost, en ik ook nog aandacht wilde hebben voor mijn oudste.

Ik heb toen aan mijn lief gevraagd om mijn grens te bewaken. Ik wist dat ik door hormonen anders tegen zaken aan zou kijken en waarschijnlijk weer grenzen over zou gaan als iemand anders niet voor mij op de rem zou gaan staan. We hebben goed besproken wat ik wel wilde proberen en wat niet. Want ik wilde niet bij voorbaat starten met kunstvoeding, ik was bang dat dat altijd zou blijven knagen... ‘wat als het dit keer gewoon goed was gegaan?’

Gelukkig was mijn tweede een stuk makkelijker aan de borst. De oudste was dysmatuur / randprematuur, de jongste was ook klein, maar toch sterker om goed te kunnen drinken. En mijn productie kwam véél sneller op gang, omdat mijn lichaam nog wel wist hoe het werkte (oudste had nog gedronken tot in mijn 8e maand van de zwangerschap). Ik ben heel blij dat ik het heb aangedurfd met goede afspraken en dat ik deze ervaring ook heb mogen hebben . Het werkte ook helend voor de zware eerste weken met de oudste.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Als je ervoor kiest om het niet te proberen (mijn zus heeft daarvoor gekozen bijvoorbeeld), is dat ook ok. Een fijne kraamtijd is goud waard.

@elamanilo: dikke knuffel voor jou . Ik zou je met alle liefde een middagje komen helpen, maar zit nu zwaar verkouden op een testuitslag te wachten. Uit ervaring weet ik dat het allemaal niks meer uitmaakt als de weeën starten, maar daar heb je NU niks aan. Wees lief voor jezelf .

quote:

Op dinsdag 14 december 2021 10:38 schreef B.ertha het volgende:
Pffffft, hoe gaan jullie om met de 'ik heb nu al geen zin meer om te werken en ik moet nog 10 weken' stemming?
Echt, werken heeft nul prioriteit en mijn hoofd dwaalt echt af naar vanalles, behalve mijn takenlijst.

Ik ga daar heel slecht mee om. Ik moet deze week ook nog best veel doen in huis, daar ben ik veel liever mee bezig.
Thuiswerken helpt ook niet echt mee, plus dat mijn werk op dit moment echt saai is (voorbereidingen, plannen maken). Als de leuke dingen komen ga ik bijna met verlof
Nu ben ik blij dat 34+1 mijn laatste dag is, pfoe. Nog 6 weken (waarvan 1 vrij). Ik tel al een aantal weken af
Sterkte!

Ik heb vandaag de vitamine K prik ter sprake gebracht bij mijn VK. Haar gezicht betrok een beetje en zei dat de helft van de verloskundigen geen voorstander is. En dat het de keuze van de ouders is en druppels ook nog altijd kunnen.
Ik weet niet hoe het zit met de gynaecologen en klinische vk, maar ik zou me niet onmiddellijk zorgen maken dat je baby zomaar geprikt gaat worden.
Maar voor mezelf ben ik dus nog niet veel wijzer geworden

quote:

Op zaterdag 11 december 2021 16:44 schreef Poepz0r het volgende:
Binnen nu en 2-3 weken zijn wij met 3. Dat is best gek eigenlijk

Overigens heb ik als vader wel steeds meer het besef (is dit herkenbaar?) dat je ouder aan het worden bent en hoopt dat je heel oud mag worden ofzo. Beetje melancholiek ofzo.

Niemand?

quote:

Op dinsdag 14 december 2021 15:45 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]
Wat ik wel ineens heel erg had is een besef van mn eigen sterfelijkheid. Dat ik me in de auto veel meer bewust ben dat wanneer ik bijvoorbeeld een ongeluk zou krijgen,dat mijn kind dan geen moeder meer zou hebben. Ik ben op veel vlakken wel wat gematigder geworden daardoor denk ik.

Ja dat heb ik dus continu. Misschien komt het doordat wij beide totaal niet het besef hebben dat wij binnen nu en een aantal dagen vader en moeder worden. Bedoel we zijn er 8 jaar mee bezig geweest en dankzij de artsen is het gelukt zeg maar dat idee. Gek wel opzich.

quote:

Op dinsdag 14 december 2021 15:46 schreef Poepz0r het volgende:

[..]
Ja dat heb ik dus continu. Misschien komt het doordat wij beide totaal niet het besef hebben dat wij binnen nu en een aantal dagen vader en moeder worden. Bedoel we zijn er 8 jaar mee bezig geweest en dankzij de artsen is het gelukt zeg maar dat idee. Gek wel opzich.

Dat besef komt soms wat later. Ik had verwacht dat ik net na de bevalling superemotioneel en opgelucht zou zijn, maar als ik de eerste foto's met hem op mijn buik terugkijk, is dat kwartje dan nog niet gevallen. Zelfs de volgende dag toen we naar de auto gingen met mij in de rolstoel en de maxi cosi op schoot dacht ik dat iemand ons zou tegenhouden. Want dit kon toch niet. Komt uiteindelijk allemaal goed!

Ik heb zo'n gevoel vooral richting mijn ouders toe. Zij hebben er ook 8 jaar over gedaan (die kinderen zijn het ook echt waard hoor ) en wij dan bijna 5. Voor mijn gevoel hebben ze zo veel jaren met hun kleinkinderen gemist en dat vind ik jammer. Tijdens mijn vorige zwangerschap was ik vaak ook echt bang dat er iets met ze zou gebeuren terwijl ze er zo erg naar uitkeken.

quote:

Op dinsdag 14 december 2021 15:58 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]
En als het kleintje geboren is dan voel je dat meteen tot in het diepste van je wezen, alsof je per direct ineens niet alleen maar voor jezelf leeft. Ik vond dat echt ontzettend overweldigend in het begin, ontzettend mooi maar ook overweldigend.

Wij krijgen nu een tweede dus ik denk dat het daarbij iets anders zal zijn, maar ik weet het nog precies

Het houden van ging bij mij bij de tweede veel sneller. Bij de eerste had ik nog een hele tijd dat "wtf" gevoel. Bij de tweede was ik natuurlijk al voorgeweekt

Voor mij was de tweede echt een vanzelfsprekendheid ofzo. Alsof hij er altijd al was en dat ie net terug was van een 9 maanden vakantie

Bij de eerste was ik nog wel 2 dagen een beetje van waar the fuck zijn we aan begonnen

Zo fijn dat het herkenbaar is en jullie verhalen geven hoop voor deze baby

Ik weet niet meer wanneer het precies veranderde maar de totale omslag kwam ergens in de eerste week. De eerste nacht belde ik nog de vpk toen hij begon te huilen want wat moest ik ermee? Toen we een week later weer werden opgenomen en ik hem niet mocht oppakken toen hij huilde, deed dat gewoon fysiek pijn.

Ik merk nu al verschil. Bij de eerste heb ik het de hele zwangerschap zķ ontzettend abstract gevonden. Wel alles voorbereid enzo, maar ook regelmatig vergeten dat ik zwanger was, niet kunnen voorstellen dat er straks iets in dat bedje zou liggen. Vast ook wel doordat het een lang proces was en ik het onbewust moeilijk kon geloven. En het duurde ook heel lang voordat ik écht tot op het bot van hem hield. De oerdrang tot beschermen was er wel meteen en ik kon ook echt smelten van zijn aanblik, maar liefde? Dat heeft maanden geduurd.
Deze smurf is ook abstract maar al echt veel meer deel van ons leven, ik vind het gezellig als hij schopt, de nesteldrang kickt al in, enzovoorts.

Ik heb vanochtend de OGTT gehad. Dat drankje, het bloedprikken, daar heb ik niet zo'n last van. Maar het stilzitten duurt zķ lang en op een gegeven moment werd ik zo vreselijk slaperig
En daarna HONGER

quote:

Op woensdag 15 december 2021 10:33 schreef B.ertha het volgende:
Ik merk nu al verschil. Bij de eerste heb ik het de hele zwangerschap zķ ontzettend abstract gevonden. Wel alles voorbereid enzo, maar ook regelmatig vergeten dat ik zwanger was, niet kunnen voorstellen dat er straks iets in dat bedje zou liggen. Vast ook wel doordat het een lang proces was en ik het onbewust moeilijk kon geloven. En het duurde ook heel lang voordat ik écht tot op het bot van hem hield. De oerdrang tot beschermen was er wel meteen en ik kon ook echt smelten van zijn aanblik, maar liefde? Dat heeft maanden geduurd.
Deze smurf is ook abstract maar al echt veel meer deel van ons leven, ik vind het gezellig als hij schopt, de nesteldrang kickt al in, enzovoorts.

Ik heb het exact andersom, bij de eerste was ik er zķ mee bezig, met 30 weken zwangerschap stond zowat alles al klaar. Nu doe ik het er ‘even’ bij, hadden we tussendoor nog even een verbouwing die zo’n 12 weken duurde, en ik vergeet regelmatig dat ik zwanger ben (nou ja nu met bijna 37 weken inmiddels niet meer want mijn lijf protesteert als ik teveel doe) en het is voor m’n gevoel nog een heel gek/abstract idee dat er over ongeveer drie weken weer een baby’tje in huis is. De peuter speelt daar ook wel een rol in merk ik, die is heerlijk intens momenteel

Hoe gaat het verder met iedereen?
@littledrummergirl, slaap je alweer wat beter? @elamanilo?

quote:

Op woensdag 15 december 2021 10:48 schreef littledrummergirl het volgende:
@:eponine: ja ik slaap gelukkig weer een nacht even een "harde reset" gedaan met slaapmedicatie thuis en sindsdien gaat het gewoon weer goed uit zichzelf. Ik was denk ik gewoon echt te moe om zelf nog in te kunnen slapen ofzo Ik voelde mezelf gewoon mentaal instabiel worden op een gegeven moment

Ohh super fijn zeg! Het is je gegund En ja slaapgebrek is niet goed voor je mentale gezondheid…

Bij mijn eerste had ik na de geboorte heel erg een beschermend gevoel, maar het houden van kwam pas later. Ik vond het de eerste tijd heel abstract dat er echt een baby uit mij was gekomen, helemaal compleet met handjes en vingertjes en oortjes en zo. Maar ze mocht niet van mijn zijde wijken, ik hield haar dag en nacht tegen me aan en wilde haar volledig omarmen de hele tijd. Het waren echt een soort oergevoelens.
Ik herkende haar de eerste tijd ook niet, ze leek sprekend op m'n schoonmoeder en dat vond ik lastig. Ik heb er erg aan moeten wennen hoe ze eruit zag!

Bij de tweede was het precies zoals het hoorde toen ik hem zag, alsof ik hem altijd al kende. Hij lijkt ook veel op mij, dus ik had blijkbaar meteen iets herkenbaars bij hem. Ik hield meteen van hem maar had ook diezelfde beschermende gevoelens meteen. Niemand mocht eraan komen en ik wilde hem de hele tijd alleen maar vasthouden.

Bij de derde was het een beetje zoals bij de eerste, hij zag er ineens heeeeel anders uit dan de eerdere twee baby's en ik herkende hem eigenlijk helemaal niet. Maar zijn geboorte was heel erg fijn, dus ik voelde me heel euforisch daarover. Nog steeds voel ik me af en toe vervreemd van hem omdat hij zo anders is dan de rest. Tegelijk bots ik met hem omdat hij (qua karakter iig) precies zo is als ik. Echt precies. Ik denk dat dat ook de reden is dat ik minder goed met hem kan omgaan en mijn lief juist heel goed. Die is immers gewend om met mij om te gaan en ik heb nogal een haat liefde verhouding met mezelf.

Nummer vier was weer heel herkenbaar, zoals bij de tweede. Maar dit keer omdat het net na de geboorte een kopie was van mijn eerste, waar ik destijds erg aan moest wennen juist. Maar nu was ik zo bekend met die looks dat het een en al herkenning was. Inmiddels heeft ie een heel eigen gezichtje, maar ik vind hem mijn mooiste creatie ooit. :'D Hij is qua karakter dan weer een kopie van mijn lief denk ik, en ik kan dus heel goed met hem omgaan. Terwijl mijn lief dat lastiger vindt.

En allemaal zijn ze in mijn hart en houd ik onvoorwaardelijk van ze. Ik heb nog vaak van die beschermende gevoelens. Met name als ze ruzie hebben met hun papa, dan word ik zo'n leeuwin die ze onder haar hoede neemt. Ik bedenk me ook vaak dat ik mede hun stem ben, omdat ze (zeker heel klein) nog niet zomaar zelf alles duidelijk kunnen maken aan de rest van de wereld.

Qua sterfelijkheid, dat heb ik pas gekregen toen mijn mama doodging. En dan vooral het stuk dat er zoveel van een persoon verdwijnt. Alle plannen die ze nog had, alle gedachtes van haar, heel veel van haar herinneringen, haar hele lichaam... Allemaal is het er niet meer. Dat vind ik gek en raar. Maar het maakte ook duidelijk wat er wél blijft, namelijk hoe zij met ons omging, hoe zij voor ons zorgde, er voor ons was. Dat zijn allemaal dingen die ik nog bij me draag en ook weer doorgeef aan mijn kinderen, vooral die dingen die ik als fijn heb ervaren natuurlijk.
Zo was mijn mama altijd mijn stem, ze stond altijd achter mij. Bijvoorbeeld met gesprekken op school, als ik 'iets' gedaan had, dan was zij mijn backup en kwam ze voor mij op en hadden de leraren het nakijken. En dat ze er altijd was, wat er ook aan de hand was. Dat ik altijd alles tegen haar kon zeggen en ze mij nooit veroordeelde maar altijd hielp om het (samen) op te lossen. Dat ik blind op haar kon vertrouwen. Dat zijn de dingen die nog tastbaar van haar in mijn leven aanwezig zijn en ook de dingen die ik hoop door te geven aan mijn kinderen. Dat gevoel van vertrouwen en veiligheid. Dat je eigen nestje ook je schuilplaats is en dat je van daaruit de wereld in mag gaan. Dat het er toe doet wie zij zijn en wat zij meemaken en voelen. Etc etc.

Verder alweer 38 weken vandaag!

Ik heb al wat ruimte gemaakt in mn huis. Ik ben er druk mee en hopelijk deze week nog meer ruimte en dan kan ik ook babywasjes gaan doen.

En ik moet alles voor mn bevalplekje nog in orde maken. Ben hard bezig met mn vlaggetjes. Ik hoop ook dat ik dat misschien wel deze week kan afmaken?

Gisteren was ik ineens heel verdrietig. Ik bedacht me dat dit dus waarschijnlijk de allerlaatste weken van mijn leven ooit zijn dat er een babytje in mijn buik groeit... En dat vind ik lastig. Meteen ook iets waar ik nog wat mee wil doen, want ik wil dat dat uit de weg is als ik ga baren. Ik hoop dat dit kindje voorlopig nog in mijn buik wil blijven, ik heb nog even nodig voor mijn gevoel. Maar hoe of wat, ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet nog.
Aan de andere kant heeft m;n lichaam het nu echt zwaar. Ik kan echt amper meer iets.. Het is nog nooit zo erg geweest denk ik, zelfs bij de tweeling heb ik het gevoel dat ik nog meer kon op het einde. Op staan van de bank duurt al een uur, dus de kinderen moeten telkens open doen en dan weten de mensen aan de deur niet wat ze ermee aan moeten. En ik kan amper eten klaarmaken voor de kinderen en zo. Dus eigenlijk is elke dag een uitputtingsslag. Toch zou ik er nog 4 weken voor over hebben nu, gewoon omdat het dus die laatste keer is en ik dat op een of andere mnaier nog niet los kan laten...

Ela, wat kun jij toch mooi over je interne wereld vertellen.

37 weken

quote:

Op vrijdag 17 december 2021 16:16 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]
Baby is ready

Mama ook wel

quote:

Op zaterdag 11 december 2021 16:44 schreef Poepz0r het volgende:
Binnen nu en 2-3 weken zijn wij met 3. Dat is best gek eigenlijk

Overigens heb ik als vader wel steeds meer het besef (is dit herkenbaar?) dat je ouder aan het worden bent en hoopt dat je heel oud mag worden ofzo. Beetje melancholiek ofzo.

Ik herken dat wel. Ik ben voor mijn doen best wel een emotioneel wrak sinds J geboren is. Onder andere met dit vraagstuk. Ik voel me erg kwetsbaar
Maar ik heb ook mijn hele leven geleefd met het gevoel dat niemand me iets kon maken. Dat is nu voorbij

quote:

Op woensdag 15 december 2021 10:33 schreef B.ertha het volgende:
Ik merk nu al verschil. Bij de eerste heb ik het de hele zwangerschap zķ ontzettend abstract gevonden. Wel alles voorbereid enzo, maar ook regelmatig vergeten dat ik zwanger was, niet kunnen voorstellen dat er straks iets in dat bedje zou liggen. Vast ook wel doordat het een lang proces was en ik het onbewust moeilijk kon geloven. En het duurde ook heel lang voordat ik écht tot op het bot van hem hield. De oerdrang tot beschermen was er wel meteen en ik kon ook echt smelten van zijn aanblik, maar liefde? Dat heeft maanden geduurd.
Deze smurf is ook abstract maar al echt veel meer deel van ons leven, ik vind het gezellig als hij schopt, de nesteldrang kickt al in, enzovoorts.

Dit heb ik ook enorm. J is 2,5 maand oud en ik ben meer in m’n rol gegroeid dan in het begin.
Ik hield vanaf het 1e moment van hem. Maar nu voel ik het meer ofzo.
Ik vind de voedingen aan de borst fijn. In het begin had ik frisse tegenzin als het weer tijd was voor voeding en verveelde ik me enorm tijdens voeden. Ik voel nu meer connectie

quote:

Op vrijdag 17 december 2021 17:42 schreef _Lily_ het volgende:

[..]
Ik herken dat wel. Ik ben voor mijn doen best wel een emotioneel wrak sinds J geboren is. Onder andere met dit vraagstuk. Ik voel me erg kwetsbaar
Maar ik heb ook mijn hele leven geleefd met het gevoel dat niemand me iets kon maken. Dat is nu voorbij

Herkenbaar. Mijn gevoel van 'niemand kan me iets maken' kwam echter uit iets anders voort. Ik ben sinds zeer jonge leeftijd depressief en bij tijd en wijle suīcidaal (familietrekje helaas). Na de geboorte van de eerste maakte het me ineens wel uit of ik zou leven. Als je je hele leven hebt geleefd met de gedachte dat het leven je om het even is, is de drang tot in leven willen blijven ineens best overweldigend. En nu bijna drie jaar later is mijn eigen sterfelijkheid nog steeds weleens een dingetje.

Het houden van de eerste ging hier heel hard en sterk. Zodra ze geboren was, was het er en nam het me helemaal over. Ik voelde bij haar ook constant een enorme urgentie om alles voor haar te doen. Bij de tweede was dit er niet. Wellicht heeft het direct na de geboorte van elkaar gescheiden zijn ook invloed gehad. Eerst met spoed naar het ziekenhuis vanwege bloedverlies, de volgende dag uitgedroogd opgenomen vanwege buikgriep. Ik heb haar in die eerste drie dagen maar een paar uur gezien. Al haar glimlachjes waren de eerste 2 maanden ook enkel voor mijn partner. En ik heb zo'n speciale band met de eerste, dat ik echt twijfelde of dit met de tweede wel goed zou komen. Maar de laatste weken begint dat bij te trekken van beide kanten. Zij is veel blijer me te zien en ik ben veel meer lovey dovey met haar.

Dat brengt me ook nog op het borstvoedingspunt van Bertha. Ik had me voorgenomen na de enorm moeilijke start met nr 1, dat als BV niet gemakkelijk zou gaan ik er direct mee zou stoppen. Toen ik in het ziekenhuis lag zonder baby werd er meermaals aan me gevraagd of ik niet wilde kolven om de melk op gang te brengen. Maar compleet uitgedroogd, kotsend en met 2 liter bloed minder en enorme bloedarmoede koos ik ervoor het niet te doen. Ik had al mijn kracht voor mezelf nodig. Lukte het bij thuiskomst niet, dan niet. Maar mijn lichaam pikte het zo op zodra ik thuis was. Melk in overvloed en geen van de opstartproblemen van de eerste. Alsof mijn lichaam meteen wist wat er moest gebeuren.

Gun jezelf gratie is mijn advies. Hoe het ook loopt.

quote:

Op zondag 19 december 2021 06:04 schreef Rebubbled het volgende:

[..]
Herkenbaar. Mijn gevoel van 'niemand kan me iets maken' kwam echter uit iets anders voort. Ik ben sinds zeer jonge leeftijd depressief en bij tijd en wijle suīcidaal (familietrekje helaas). Na de geboorte van de eerste maakte het me ineens wel uit of ik zou leven. Als je je hele leven hebt geleefd met de gedachte dat het leven je om het even is, is de drang tot in leven willen blijven ineens best overweldigend. En nu bijna drie jaar later is mijn eigen sterfelijkheid nog steeds weleens een dingetje.

Het houden van de eerste ging hier heel hard en sterk. Zodra ze geboren was, was het er en nam het me helemaal over. Ik voelde bij haar ook constant een enorme urgentie om alles voor haar te doen. Bij de tweede was dit er niet. Wellicht heeft het direct na de geboorte van elkaar gescheiden zijn ook invloed gehad. Eerst met spoed naar het ziekenhuis vanwege bloedverlies, de volgende dag uitgedroogd opgenomen vanwege buikgriep. Ik heb haar in die eerste drie dagen maar een paar uur gezien. Al haar glimlachjes waren de eerste 2 maanden ook enkel voor mijn partner. En ik heb zo'n speciale band met de eerste, dat ik echt twijfelde of dit met de tweede wel goed zou komen. Maar de laatste weken begint dat bij te trekken van beide kanten. Zij is veel blijer me te zien en ik ben veel meer lovey dovey met haar.

Dat brengt me ook nog op het borstvoedingspunt van Bertha. Ik had me voorgenomen na de enorm moeilijke start met nr 1, dat als BV niet gemakkelijk zou gaan ik er direct mee zou stoppen. Toen ik in het ziekenhuis lag zonder baby werd er meermaals aan me gevraagd of ik niet wilde kolven om de melk op gang te brengen. Maar compleet uitgedroogd, kotsend en met 2 liter bloed minder en enorme bloedarmoede koos ik ervoor het niet te doen. Ik had al mijn kracht voor mezelf nodig. Lukte het bij thuiskomst niet, dan niet. Maar mijn lichaam pikte het zo op zodra ik thuis was. Melk in overvloed en geen van de opstartproblemen van de eerste. Alsof mijn lichaam meteen wist wat er moest gebeuren.

Gun jezelf gratie is mijn advies. Hoe het ook loopt.

Je bericht zinkt wel even in bij mij. Wat heb je veel moeten vechten. Wat je schrijft over sterfelijkheid raakt me. En ook wat je vertelt over je band met beide kinderen.

Ik ben dus nog steeds een emotioneel wrak. Ik heb voor het eerst ook met moeder en man besproken wat er in mijn hoofd speelt en dat heeft flink opgelucht. Sowieso heeft mijn gezin (liefde vinden, moeder worden) mij geestelijk goed gedaan. Ik was daarvoor qua gevoelsleven nogal onverschillig en hard. Naar anderen en ook naar mezelf. Ik heb tijdens m’n bevalling geen kik gegeven, waardoor man tegen iedereen liep te verkondigen hoe makkelijk het was. Terwijl ik het bevallen heel moeilijk/pijnlijk vond. Dit heb ik nu ook gezegd tegen man en het voelde goed om het erover te hebben. Dus langzaam begin ik te “wennen” aan de kwetsbaarheid die ik heb sinds J er is en gewoon ondergaan wat ik voel

Hier waren de eerste lachjes van J ook voor man. Nu hij wat groter wordt wil ik wat meer tijd nemen om met hem te spelen (al weet ik niet goed hoe)

Sterfelijkheid is hier ook wel een dingetje. Ik sta er niet heel vaak bij stil, maar af en toe krijg ik beangstigende gedachten, die ik echt van me af moet zetten.

De eerste keer dat Mayra bij oma bleef slapen en mijn partner en ik een avondje weggingen, zat ik constant te denken aan dat Mayra een wees zou worden als er iets op dat moment iets zou gebeuren met partner en mij (bv een auto-ongeluk). Ook als ze op de opvang is, denk ik soms als daar nu brand uitbreekt, dan ben ik er niet bij om haar te beschermen.

Ook vraag ik me af in hoeverre het gescheiden zijn tijdens de eerste dagen invloed heeft op je band met je kind. Mayra houdt niet van knuffelen en kusjes geven. Bij niemand. Ook zij is de eerste 3 dagen gescheiden gebleven van mij en lag op de neonatologie afdeling. Ik ging uiteraard elke 3 uur langs om haar te zien, maar ze is toen vooral verzorgd door de verpleging daar. Zou ze daarom niet willen knuffelen en kusjes geven/ krijgen?

Ik hoop echt dat dit bij het volgende kind niet nodig zal zijn en dat we vanaf het begin de mogelijkheid krijgen om samen te zijn.

Sterfelijkheid komt hier af en toe wel naar boven. Mijn beide ouders zijn overleden voor ik 30 jaar was en kinderen kreeg. Moeder plotseling, vader na lang ziekbed. Soms, op bepaalde dagen, ben ik me er extra van bewust dat het zomaar afgelopen kan zijn. Toen mijn nichtje 8 jaar werd (de leeftijd die ik had toen mijn moeder overleed) was ik me er erg van bewust hoe jong dat eigenlijk nog is en hoeveel mijn moeder van mij gemist heeft (en ik van haar, want ik herinner me haar bijna niet). Waardoor ik dus ook weer na ging denken over mijn eigen sterfelijkheid. Maar ook andersom, als er nu iets met zoon zou gebeuren, of met de baby die onderweg is… ik denk er liever niet al teveel over na. Bij de geboorte van één van mijn nichtjes zijn destijds zoveel fouten gemaakt dat zij daardoor vlak na haar geboorte is overleden. Toen was ik daar uiteraard erg verdrietig om maar nu ik zelf moeder ben komt dat besef, zo’n klein mensje dat er gewoon niet meer is, nog harder binnen.

@CaVaBien, mijn zoon was ook nooit van de kusjes en knuffels en nu ineens, sinds een maandje ofzo (hij is in november 3 geworden) kan hij er geen genoeg van krijgen en deelt het grootste deel van de dag kusjes en knuffels uit als ie de kans krijgt. Misschien komt het nog bij Mayra

Net maar even met het zh gebeld voor overleg. Bloeddruk was bij m’n laatste controle hoger dan normaal voor mijn doen, dus moest nu twee keer thuis zelf meten. Zit nét onder de grens van wat zij aangaf waarbij ik gelijk moest bellen. Vpk die ik sprak gaat overleggen met arts/gyn en belt me dan terug. Heb in principe donderdag weer een afspraak maar ze wil even zeker weten of we kunnen wachten tot dan. Heb verder geen klachten of iets gelukkig.

quote:

Op maandag 20 december 2021 09:15 schreef CaVaBien het volgende:
Sterfelijkheid is hier ook wel een dingetje. Ik sta er niet heel vaak bij stil, maar af en toe krijg ik beangstigende gedachten, die ik echt van me af moet zetten.

De eerste keer dat Mayra bij oma bleef slapen en mijn partner en ik een avondje weggingen, zat ik constant te denken aan dat Mayra een wees zou worden als er iets op dat moment iets zou gebeuren met partner en mij (bv een auto-ongeluk). Ook als ze op de opvang is, denk ik soms als daar nu brand uitbreekt, dan ben ik er niet bij om haar te beschermen.

Ook vraag ik me af in hoeverre het gescheiden zijn tijdens de eerste dagen invloed heeft op je band met je kind. Mayra houdt niet van knuffelen en kusjes geven. Bij niemand. Ook zij is de eerste 3 dagen gescheiden gebleven van mij en lag op de neonatologie afdeling. Ik ging uiteraard elke 3 uur langs om haar te zien, maar ze is toen vooral verzorgd door de verpleging daar. Zou ze daarom niet willen knuffelen en kusjes geven/ krijgen?

Ik hoop echt dat dit bij het volgende kind niet nodig zal zijn en dat we vanaf het begin de mogelijkheid krijgen om samen te zijn.

Ik ben de eerste vijf dagen ook gescheiden geweest van mijn oudste, maar hij is de knuffelkont van mijn twee De andere wil er niet veel van hebben.
Mijn band met de oudste is wel anders dan met de jongste, maar ik heb het idee dat dit komt doordat de oudste een huilbaby was.

quote:

Op zondag 19 december 2021 06:04 schreef Rebubbled het volgende:

[..]
Herkenbaar. Mijn gevoel van 'niemand kan me iets maken' kwam echter uit iets anders voort. Ik ben sinds zeer jonge leeftijd depressief en bij tijd en wijle suīcidaal (familietrekje helaas). Na de geboorte van de eerste maakte het me ineens wel uit of ik zou leven. Als je je hele leven hebt geleefd met de gedachte dat het leven je om het even is, is de drang tot in leven willen blijven ineens best overweldigend. En nu bijna drie jaar later is mijn eigen sterfelijkheid nog steeds weleens een dingetje.

Wat heftig voor je, het lijkt me nogal een omslag in gevoelens.. Maar wel ook heel mooi dat je plots een reden had om voor te leven .

De openhartige verhalen en ervaringen raken me. Dank voor het delen allemaal.

quote:

Op maandag 20 december 2021 13:35 schreef Phaidra het volgende:

[..]
Wat heftig voor je, het lijkt me nogal een omslag in gevoelens.. Maar wel ook heel mooi dat je plots een reden had om voor te leven .

Het bracht vooral angst met zich mee voor doodnormale situaties, zoals autorijden. Heel veel 'wat als' denken. Het heeft wel 1,5 jaar geduurd denk ik voor ik gewend was aan deze nieuwe manier van in het leven staan.

Sowieso vond ik de identiteitstransitie naar 'moeder' heel heftig. Ik voelde me aan het einde van de zwangerschap ook heel leeg, alsof mijn oude ik was uitgewist en ik aan het wachten was tot de bevalling en het inkleuren van mijn nieuwe ik kon beginnen. Na de bevalling ben ik heel lang zoekende geweest en ook in rouw om het verlies van mezelf. Maar ook wetende dat ik niet terug zou willen. Gelukkig heb ik dat deze keer helemaal niet gehad.

Elvie wilde eerst ook niet aangeraakt worden. Wel vastgehouden uiteraard, maar als ik haar bvb liggende aan het voeden was en mijn hand op haar rug legde, duwde ze me weg met haar arm of trok ze haar rug helemaal krom om bij mijn hand weg te komen. Haar placenta lag voor en ik heb haar dus nooit via mijn buik kunnen aanraken. Vraag me af of dat ermee te maken heeft gehad. Lily heeft de hele zwangerschap met haar rug in mijn buikwand gehangen en die nestelde zich de hele dag in mijn buik-aaiende handen. Die was en is enorm van het fysieke contact. Elvie deinst ondertussen niet meer weg gelukkig. Hebben andere placenta voor liggers deze ervaring ook?

Placenta-voorligger hier. Spook is een enorme knuffelkont maar wel op zijn voorwaarden. Vooral ik mag eigenlijk altijd heel dichtbij komen, bij anderen wil hij nog wel van schoot kruipen of er snel klaar mee zijn. Hij geniet ook echt van wat wij 'chillenbillen' noemen, maar eigenlijk gewoon betekent nog even lekker rustig bij papa en mama in bed omdat die nog geen zin hebben om 'aan' te staan in de vroege ochtend. Dan kletst hij wat en geniet van ons. En hij frunnikt graag aan huid, misschien nog wel liever dan knuffelen.

Hij was trouwens suuuper rustig in de buik, hij heeft ook sinds 30 weken in dezelfde houding gelegen en ik heb hem nooit op een koprol o.i.d. betrapt, alleen wat hand- en voetbewegingen of lekker uitstrekken. Dat is met deze baby wel anders! Die heeft ook de placenta voor.

In het topic moeilijk zwanger worden werd gevraagd hoe om te gaan met problemen in je seksleven tijdens de vruchtbaarheidsbehandelingen.

Even dezelfde vraag hier…. Hoe was het bij jullie na de bevalling?
Ik merk dat ik problemen heb…. Ik geniet er veel minder van dan voor de zwangerschap en die zijn deels ook mentaal:
- man kan nauwelijks aan mijn borsten zitten, want pijnlijk. Daarnaast als hij ze aanraakt begint mijn melk meteen te spuiten, ook niet bevorderlijk
- in bepaalde houdingen heb ik nu associaties met de bevalling (alsof ik daar weer lig) en dan verdwijnt mijn opwinding meteen.

Kortom: seks is in mijn hoofd nu verbonden aan het baren van mijn kind (melk, bevalling, iets wat door het geboortekanaal gaat) en dat is killing voor mijn libido. Ook pijn op cruciale plekken (borsten, vanonder)
Ik had btw een ruptuur, die is gehecht en dat litteken voel ik ook telkens tijdens seks. Niet extreem dus ik kan “erdoorheen bijten” maar dat is natuurlijk ook niet bevorderlijk
J is nu bijna 3 maanden oud

Hoe zit dit bij jullie?
Sorry als dit too much information is

Een bevalling is ook heel heftig en ik begrijp die associaties helemaal. Mijn advies, doe niets wat nu niet oké voelt en laat het allemaal nog een tijdje slijten, bezinken en genezen.

Na de vacuumbevalling en knip heb ik 1,5 jaar geen seks gehad. Ik wilde niets met dat hele gebied te maken hebben en ik heb naar die gevoelens geluisterd en nooit iets geforceerd. Was dat soms frustrerend voor partner? Ja. Maar ik ga toch echt geen seks tegen mijn zin in hebben en hij wil ook geen seks tegen mijn zin of als het pijn veroorzaakt. De eerste keer daarna vond ik heel eng. Liter glijmiddel gebruikt, maar alles was zo goed genezen dat het helemaal geen pijn meer deed. Ik was meteen over die grens heen.

Momenteel moet ik er met 3 maanden ook nog niet aan denken en dit keer was het een soepele bevalling. Ik heb echt geen behoefte aan nog iemand die aan me komt, zo met twee kinderen die de hele dag lichamelijk contact nodig hebben. Daarbij ben ik hartstikke moe, zijn er 100 andere dingen die moeten gebeuren en als ik 30 minuten voor mezelf heb, gebruik ik die om op te laden. En seks laadt mij niet op. So be it. Nog een heel leven ervoor hoor.

Ook placenta-voorligger (rechts voor laag) hier. Ik heb het idee dat mijn baby het wel fijn vindt om te knuffelen. Maar in mijn buik kwam ze alsnog wel boven of naast de placenta tegen mijn handen aanliggen. Dus ik heb haar alsnog via mijn buik veel over de rug kunnen wrijven.

Wat seks betreft, ik heb vacuüm en knip bevalling gehad. Ik had na 4 weken enorme geilheid en dat is gebleven. Nadat ik stopte met vloeien, rond 5,5 week, heb ik seks gehad. Alleen voelde het zo anders dan ik gewend was. Daar waar mijn litteken van de knip zit heb ik gewoon geen gevoel meer. Dat neemt zoveel plezier weg Seks viel mij dus vooral daarom tegen. Maar ook ik had tijdens seks steeds gedachten aan de bevalling. Inderdaad ook niet bevorderlijk. Maar ik merk wel dat ik nog weer zou willen. Maar mijn libido was altijd heel hoog, dus ik weet niet hoe het zou zijn als ik dat niet/minder had

Ik heb in het verleden nooit libidoproblemen gehad, maar sinds ik in januari 2019 een positieve zwangerschapstest in mijn handen heb gehad is het tot het nulpunt gedaald en daar helaas gebleven. Eerst had ik hoop dat het in het tweede trimester beter zou worden, maar helaas. Na de geboorte van Bubbles dan? Helaas, ook niet. Nu moet ik zeggen dat pilgebruik ook altijd een enorm nadelig effect heeft op mijn libido en ik ben 6 weken pp weer aan de pil gegaan, dus dat heeft ook zeker niet geholpen. Ik heb overigens een keizersnede gehad, prima ervaring en verder ook geen pijn bij de seks door littekens ofzo. Dus vervelende associaties heb ik niet, ik heb gewoon simpelweg nooit zin. Maar dat maak ik af en toe wel .

Ik had bij Bubbles ook een voorliggende placenta en ik heb haar nooit heel erg goed voelen bewegen. Ze is geen enorme knuffelkont, maar ze is ook weer niet echt anti-knuffelen ofzo. Heb verder ook geen vergelijkingsmateriaal want ze is mijn eerste.

Vanaf de (eerste) zwangerschap is mijn libido ook tot het nulpunt gedaald. Ik heb vrijwel de gehele zwangerschap als 6 maanden na de bevalling geen seks gehad. Ik had er totaal geen behoefte aan en geen energie voor. Pas na 6 maanden begonnen we er weer een beetje mee, maar dat was zo pijnlijk dat het niet echt hielp om mijn libido omhoog te brengen, dus het bleef heel beperkt.

Sindsdien is het nooit meer als voorheen geweest. Alleen een beetje onze best gedaan voor de tweede zwangerschap. Dat ging op zich snel, dus daar hoefden we ook niet heel hard aan te werken.

Inmiddels voel ik geen pijn meer en kan er ook wel van genieten als we eenmaal bezig zijn. Het zin maken is alleen een beetje het probleem.

Maar goed, dat komt vast wel weer goed als de kinderen straks wat ouder zijn, doorslapen en niet meer aan je borsten hangen

Nog nooit een hechting of moeilijke baring gehad. Mijn libido is nooit echt weggeweest. Na de eerste geboorte heb ik 4 maanden gewacht. Ik had na 2 weken zo’n hormonen shift dat ik heel veel zin had, maar ik vloeide nog en was nog volop in het opgang brengen van borstvoeding en wennen aan het moederschap dat ik daar toen niets mee deed. Na 4 maanden durfde ik het weer aan. Ik heb geen last ervan gehad dat mijn lief dan aan mijn borsten zat oid. Het voelt heel anders als hij er iets mee doet dan als mijn kind(eren) er iets mee doen. Ik was eerst hooguit onzeker of hij het niet stom vond als er dan melk uit kwam, maar dat vond ie gelukkig niet. Dus dat belemmerde bier. Ook had ik direct na de bevalling bij mezelf gevoeld en voelde mijn vulva eigenlijk alweer als normaal, tikje opgezwollen, maar niet anders dan ervoor. En ook de seks voelde hetzelfde als ervoor.

Na de tweede hetzelfde en na de tweeling heb ik 6 maanden gewacht. Toen werden we echt geleefd een poosje en was er gewoon geen ruimte. En toen hebben we het erover gehad en besloten dat onze relatie de hoogste prioriteit had, want met z’n tweeen was het al nauwelijks te doen, dus in ons eentje zou nooit mogelijk zijn geweest vinden we allebei. En wilden we uiteraard allebei ook niet. Dit ging over onze hele relatie, niet allleen over seks uiteraard. Maar het maakte wel dat we vanaf toen elk ‘vrij’ moment samen doorbrachten zonder afleidingen. We schrapten series en films en social media, maar omdat we al best moe waren, gingen we samen in bed liggen in het donker. En we spraken ook af dat we echt eerlijk zouden zijn tegen elkaar, over alles, zodat er niets opgekropt zou worden of gaan sluimeren. Daar was gewoon ook geen ruimte voor. Dit resulteerde erin dat we onze verbinding samen een soort extra boost gaven en al heel snel kreeg ons seksleven ook een enorme boost. Het open en eerlijk zijn in het donker terwijl we heel dicht bij elkaar lagen bracht mee dat we veel knuffelden en ons seksleven dus nog nooit zo actief was geweest. We hadden echt elke dag ongeveer wel seks en soms zelfs 2 keer op een dag. Inmiddels is dat weer een beetje gesetteld en is het nu om de dag of zo. Wat er vooral ook gebeurde was dat de intimiteit, niet per se alleen de seks maar alle intimiteit samen, maakte dat zowel ik als mijn lief ons weer gewild voelden. Ik voelde me de hele dag sexy en keek alweer uit naar onze momenten helemaal samen. Het was heel vurig allemaal. En het gaf dus enorme energie, ook overdag. We waren echt pubers ineens weer haha. En dat is er nu nog steeds wel, dat gevoel van sexy te zijn voor m’n lief en uit te kijken naar ons samen zijn.

Ik ben benieuwd hoe dat nu zal gaan na de bevalling, want dan komt er natuurlijk ineens toch een pauze hierin. We zien wel hoe dat loopt. Het zal iig helpen als we dan blijven communiceren en tijd voor elkaar gebruiken.

Het is hier wel zo dat mijn lief vanuit zijn verleden best wel blokkades had/heeft op (bepaalde vormen van) intimiteit en dit hele gebeuren maakte veel los bij hem en dat hielp ook heel veel mee in de intimiteit tussen ons. Dat hij eindelijk dingen daarover durfde uitspreken tegen mij in al die eerlijkheid. Het werkte dus ook heel therapeutisch en dat hadden we blijkbaar ook nodig om nog meer verbinding en verdieping te ervaren.

Verder wilde ik nog vertellen over ‘matrescentie’. Namelijk blijkt het zo te zijn dat als je moeder wordt, dat je dan lichamelijk en geestelijk precies zulke grote veranderingen doormaakt als in de puberteit (adolescentie). En dat in 9 maanden op en 9 maanden af. In een best korte tijd dus. Het is dus hier gek of raar dat er een heleboel gevoelens bij komen kijken (denk maar terug aan je puberteit) en dat je jezelf ook echt anders zult/kunt gaan voelen. Je hersenen maken allerlei nieuwe verbindingen aan en er komen andere hormonen en stoffen vrij. En ook je lichaam verandert dus echt blijvend mee. Nou ja, het is niet erg om daar ruimte voor te nemen/maken. En je ervan bewust te zijn dat het dus echt een heleboel impact kan hebben/heeft. En dat je jezelf dus mag respecteren en dat niets gek of raar is.

Mijn libido was tijdens de zwangerschappen echt sky high en ook snel na de bevalling weer zin, maar we hebben steeds wel een paar maanden gewacht voordat we er helemaal voor gingen. In de tussentijd vermaakt met hand- en spandiensten dat is misschien ook wel iets om niet te vergeten: seks is zoveel meer dan alleen penetratie. Dus als dat laatste niet lukt, no rush, er is nog zoveel meer te doen wat fijn kan voelen En neem ook zelf de tijd om je lichaam weer te (her) ontdekken.

Nu met twee kinderen is het hier ook niet meer zoooo vaak als voorheen. En soms moet ik mij er ook even toe zetten, maar ik slaap wel echt duizend keer beter en dieper als ik seks heb gehad, dus dat is wel een fijn voordeel voor mij

Bij de tweeling had ik een voorliggende placenta. Maar ik kon ze daarboven en ernaast wel voelen en dus ook aanraken.

Het zijn allebei enorme knuffelkonten. En dan inderdaad vooral bij mij, bij anderen vinden ze het wel gezegend. Maar ze zijn ook pas 2, dus het is niet vreemd dat ze vooral nog aan mij gehecht zijn. En aan hun papa.

Bij mijn middelste lazen we in zijn geboortehoroscoop dat hij niet een enorme knuffelaar zou zijn. En ik denk dat hij dat ook het minst is. Maar aangezien mijn lief en ik erg aanrakerig zijn en dit dus ook het voorbeeld is wat we voorleven, valt het erg mee in hoe ‘on’knuffelig hij is. Het gaat wel vooral op zijn intitiatief, maar regelmatig kruipt ie even op schoot voor een knuffel. Of vindt ie het fijn als ik in bed nog even bij hem kom liggen.

Ik heb het vermoeden dat dit baby’tje ook wel weer heel aanrakerig knuffelig zal zijn. Gelukkig zijn er een heleboel mensen hier in huis die kunnen knuffelen.

Sluit me helemaal bij je aan Aure. Er zijn nog zoveel meer vormen van intimiteit en van seks. Waar ik hierboven over schreef ging bij de eerste keren ook over penetratie.

En hier dus ook juist meer energie en betere slaap na seks. En dan liever seks dan internet ‘s avonds om te ontspannen.

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 20:41 schreef elamanilo het volgende:
Nog nooit een hechting of moeilijke baring gehad. Mijn libido is nooit echt weggeweest. Na de eerste geboorte heb ik 4 maanden gewacht. Ik had na 2 weken zo’n hormonen shift dat ik heel veel zin had, maar ik vloeide nog en was nog volop in het opgang brengen van borstvoeding en wennen aan het moederschap dat ik daar toen niets mee deed. Na 4 maanden durfde ik het weer aan. Ik heb geen last ervan gehad dat mijn lief dan aan mijn borsten zat oid. Het voelt heel anders als hij er iets mee doet dan als mijn kind(eren) er iets mee doen. Ik was eerst hooguit onzeker of hij het niet stom vond als er dan melk uit kwam, maar dat vond ie gelukkig niet. Dus dat belemmerde bier. Ook had ik direct na de bevalling bij mezelf gevoeld en voelde mijn vulva eigenlijk alweer als normaal, tikje opgezwollen, maar niet anders dan ervoor. En ook de seks voelde hetzelfde als ervoor.

Na de tweede hetzelfde en na de tweeling heb ik 6 maanden gewacht. Toen werden we echt geleefd een poosje en was er gewoon geen ruimte. En toen hebben we het erover gehad en besloten dat onze relatie de hoogste prioriteit had, want met z’n tweeen was het al nauwelijks te doen, dus in ons eentje zou nooit mogelijk zijn geweest vinden we allebei. En wilden we uiteraard allebei ook niet. Dit ging over onze hele relatie, niet allleen over seks uiteraard. Maar het maakte wel dat we vanaf toen elk ‘vrij’ moment samen doorbrachten zonder afleidingen. We schrapten series en films en social media, maar omdat we al best moe waren, gingen we samen in bed liggen in het donker. En we spraken ook af dat we echt eerlijk zouden zijn tegen elkaar, over alles, zodat er niets opgekropt zou worden of gaan sluimeren. Daar was gewoon ook geen ruimte voor. Dit resulteerde erin dat we onze verbinding samen een soort extra boost gaven en al heel snel kreeg ons seksleven ook een enorme boost. Het open en eerlijk zijn in het donker terwijl we heel dicht bij elkaar lagen bracht mee dat we veel knuffelden en ons seksleven dus nog nooit zo actief was geweest. We hadden echt elke dag ongeveer wel seks en soms zelfs 2 keer op een dag. Inmiddels is dat weer een beetje gesetteld en is het nu om de dag of zo. Wat er vooral ook gebeurde was dat de intimiteit, niet per se alleen de seks maar alle intimiteit samen, maakte dat zowel ik als mijn lief ons weer gewild voelden. Ik voelde me de hele dag sexy en keek alweer uit naar onze momenten helemaal samen. Het was heel vurig allemaal. En het gaf dus enorme energie, ook overdag. We waren echt pubers ineens weer haha. En dat is er nu nog steeds wel, dat gevoel van sexy te zijn voor m’n lief en uit te kijken naar ons samen zijn.

Ik ben benieuwd hoe dat nu zal gaan na de bevalling, want dan komt er natuurlijk ineens toch een pauze hierin. We zien wel hoe dat loopt. Het zal iig helpen als we dan blijven communiceren en tijd voor elkaar gebruiken.

Het is hier wel zo dat mijn lief vanuit zijn verleden best wel blokkades had/heeft op (bepaalde vormen van) intimiteit en dit hele gebeuren maakte veel los bij hem en dat hielp ook heel veel mee in de intimiteit tussen ons. Dat hij eindelijk dingen daarover durfde uitspreken tegen mij in al die eerlijkheid. Het werkte dus ook heel therapeutisch en dat hadden we blijkbaar ook nodig om nog meer verbinding en verdieping te ervaren.

Verder wilde ik nog vertellen over ‘matrescentie’. Namelijk blijkt het zo te zijn dat als je moeder wordt, dat je dan lichamelijk en geestelijk precies zulke grote veranderingen doormaakt als in de puberteit (adolescentie). En dat in 9 maanden op en 9 maanden af. In een best korte tijd dus. Het is dus hier gek of raar dat er een heleboel gevoelens bij komen kijken (denk maar terug aan je puberteit) en dat je jezelf ook echt anders zult/kunt gaan voelen. Je hersenen maken allerlei nieuwe verbindingen aan en er komen andere hormonen en stoffen vrij. En ook je lichaam verandert dus echt blijvend mee. Nou ja, het is niet erg om daar ruimte voor te nemen/maken. En je ervan bewust te zijn dat het dus echt een heleboel impact kan hebben/heeft. En dat je jezelf dus mag respecteren en dat niets gek of raar is.

Fijn als het zo kan gaan. Mijn borst begint soms onder de douche al melk te spuiten (TSR) door het warme water dat erop komt. Dus of man, baby, of een straal water erop staat, het maakt niet uit.

Man vindt het ook geen probleem tijdens de seks. Maar vanwege mijn overproductie en de negatieve gevoelens die ik daarbij heb heb ik er een enorme hekel aan als de melk ineens weer begint te spuiten. Zo erg dat ik tijdens de seks in huilen uitbarstte. Ik dacht: straks denkt mijn tiet dat het J is die eraan ligt en gaat hij nog meer melk maken. Ik kan die melk overal ook gewoon niet meer aanzien dus voor mij enorme mood killer. Man vindt het niet erg

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 20:46 schreef Aure het volgende:
Mijn libido was tijdens de zwangerschappen echt sky high en ook snel na de bevalling weer zin, maar we hebben steeds wel een paar maanden gewacht voordat we er helemaal voor gingen. In de tussentijd vermaakt met hand- en spandiensten dat is misschien ook wel iets om niet te vergeten: seks is zoveel meer dan alleen penetratie. Dus als dat laatste niet lukt, no rush, er is nog zoveel meer te doen wat fijn kan voelen En neem ook zelf de tijd om je lichaam weer te (her) ontdekken.

Nu met twee kinderen is het hier ook niet meer zoooo vaak als voorheen. En soms moet ik mij er ook even toe zetten, maar ik slaap wel echt duizend keer beter en dieper als ik seks heb gehad, dus dat is wel een fijn voordeel voor mij

Hand en spandiensten, zeker. Ik prefereer dit tegenwoordig meer dan penetratie
Terwijl ik voor de bevalling penetratie het fijnst vond

😘

Het is ook niet niks. En ik herken het ook wat je schrijft. Het random melk spuiten en het wel eens in huilen uitgebarsten zijn daardoor tijdens of net na de seks..

Bij m’n eerste ook een intense opstart periode gehad bij borstvoeding met overproductie (door kolven) en diverse borstontstekingen en zo. En dat maakte me eerst (helemaal in combi met hormonen) dus ook best een beetje onzeker. Maar het hielp bij mij dus gelukkig wel veel om het er met mijn lief over te hebben en hij was telkens ook heel lief en geduldig, waardoor er ook geen druk was. Ik heb ook een poosje liever met een bh en hemd aan gevreeen bijvoorbeeld en daar deed ie ook nooit raar over.

Het aanraken van hem van mijn borsten is, mede door zijn oneindige begrip en voor mijzelf het los kunnen zien/voelen van borstvoeding en seksualiteit, geen issue geweest tijdens intimiteit. Ook al was de borstvoeding dus echt een heel gevoelig ding. Maar ik kan zeker begrijpen dat dat echt heel persoonlijk is.

Nu ben ik overigens ook best wel heel onzeker over mijn lichaam. Vooral na de tweeling heb ik bijvoorbeeld voor mijn gevoel geen mooie buik meer… en ik heb overgewicht. Maar ook hier is mijn lief heel geduldig en begripvol. En vrij ik ook vaak genoeg met een hemdje aan. Of in het donker onder de dekens. Maar gelukkig kan ik het alsnog tijdens de seks wel genoeg loslaten en me echt overgeven aan die seksuele gevoelens en aan hem. En is hij heel lief voor mij, dus heb ik dan tijdens geen schaamtevolle gevoelens. Ik denk dat ik dan ook niet optimaal zou kunnen vrijen. Ik stel me echt heel erg open tijdens de seks. Ik merk wel verschil met hoe onze dynamiek is en hoe ik in m’n vel zit en hoeveel ‘last’ ik dan heb van onzekerheden. Er zijn dagen dat liever niemand de badkamer in mag komen omdat ik me dan té onzeker voel (dit probeer ik overigens dan alsnog heel erg los te laten tegenover mijn kinderen, omdat ik het belangrijk vind dat zij zich ook nooit hoeven te schamen tegenover mij, dus wil ik dat voorbeeld ook voorleven). Op andere dagen mogen ze er sowieso allemaal gezellig bij komen staan en maakt het me veel minder uit (eigenlijk doen ze dit altijd alsnog gewoon wat ik er ook van vind haha). :’)

Deze zwangerschap is voor het eerst in 8 jaar dat ik 3 maanden geen borstvoeding geef. En ik heb nu juist zo’n enorme behoefte aan aanraking van mijn borsten door mijn lief. Het is een soort craving of zo, ik heb dat nog nooit zo meegemaakt. Ik kom al bijna klaar als ie er alleen al naar kijkt zoiets… :’D

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 16:47 schreef _Lily_ het volgende:
In het topic moeilijk zwanger worden werd gevraagd hoe om te gaan met problemen in je seksleven tijdens de vruchtbaarheidsbehandelingen.

Even dezelfde vraag hier…. Hoe was het bij jullie na de bevalling?
Ik merk dat ik problemen heb…. Ik geniet er veel minder van dan voor de zwangerschap en die zijn deels ook mentaal:
- man kan nauwelijks aan mijn borsten zitten, want pijnlijk. Daarnaast als hij ze aanraakt begint mijn melk meteen te spuiten, ook niet bevorderlijk
- in bepaalde houdingen heb ik nu associaties met de bevalling (alsof ik daar weer lig) en dan verdwijnt mijn opwinding meteen.

Kortom: seks is in mijn hoofd nu verbonden aan het baren van mijn kind (melk, bevalling, iets wat door het geboortekanaal gaat) en dat is killing voor mijn libido. Ook pijn op cruciale plekken (borsten, vanonder)
Ik had btw een ruptuur, die is gehecht en dat litteken voel ik ook telkens tijdens seks. Niet extreem dus ik kan “erdoorheen bijten” maar dat is natuurlijk ook niet bevorderlijk
J is nu bijna 3 maanden oud

Hoe zit dit bij jullie?
Sorry als dit too much information is

Ik kon niet ontspannen tijdens seks, het bleef ook lang pijnlijk. Omdat ik een lichte diastase had na mijn eerste bevalling, kwam ik bij een bekkenbodemfysio terecht. Het bleek ook dat juist de spieren van mijn bekkenbodem iets te goed aangespannen waren (ter compensatie van zwakkere buik- en rugspieren). Zij heeft me heel erg goed kunnen helpen. Ook om weer ‘relaxed’ met mijn lichaam om te gaan. Ik vond het idee van uitscheuren en het gevoelige litteken ook een beetje eng, wat me stiekem ook wel blokkeerde. Hoe langer ik me druk maakte en hoe vaker een poging tot seks pijn deed, hoe erger dat natuurlijk werd. Na 1,5 jaar werd dat door de oefeningen van de fysio eindelijk beter. Dus wacht niet te lang met hulp vragen .

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 20:46 schreef Aure het volgende:
Nu met twee kinderen is het hier ook niet meer zoooo vaak als voorheen. En soms moet ik mij er ook even toe zetten, maar ik slaap wel echt duizend keer beter en dieper als ik seks heb gehad, dus dat is wel een fijn voordeel voor mij

maar wat heb je aan goede diepe slaap als je baby je elke anderhalf uur wekt .

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 18:51 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]
Bij mij gaf een verpleegkundige in het ziekenhuis aan dat wanneer ik lang last zou houden van het litteken (of littekenweefsel) dat ik dan vooral eens een afspraak moest maken met de gyn omdat er vaak veel mogelijk is op dat gebied. Misschien dat dat ook iets voor jou is (of op termijn)? Gewoon eens te laten kijken of het echt goed geneest ect.

Als dit aanhoudt ga ik dat zeker proberen, dank. Inmiddels ook eea over gelezen

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 22:40 schreef Lemijn het volgende:

[..]
maar wat heb je aan goede diepe slaap als je baby je elke anderhalf uur wekt .

Baby slaapt tegen me aan en ik kan met m’n ogen dicht aanleggen.

Maar ik ben wel een hele slechte slaper van mezelf. Ik slaap meer met nachtvoedingen dan zonder denk ik (zonder lig ik gewoon vaak en lang wakker, met nachtvoedingen slaap ik toch meest wel tussen de voedingen in en krijg ik tenminste evenveel slaap als zonder als het dus niet meer is).

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 22:40 schreef Lemijn het volgende:

[..]
maar wat heb je aan goede diepe slaap als je baby je elke anderhalf uur wekt .

Inmiddels zit ie op 2 uur maar ik slaap dan dus met seks wel meteen dieper het eerste blokje. Daarna heeft het niet zo heel veel zin meer denk ik

Ik vind seks nu ook lastig, hoor. F. slaapt alleen 's avonds in haar bedje en vaak is het wel 19:30 uur voordat het ritueel afgerond is. En dan ga ik er altijd al het liefst naast liggen. Gelukkig lukt het ook wel om zin te krijgen als we eenmaal samen zijn zonder baby in de buurt.

Bij mij is het ook nog pijnlijk. Ik ga na de jaarwisseling naar een bekkenfysio, om te kijken of zij iets voor mij kan betekenen.

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 15:34 schreef Rebubbled het volgende:

[..]
Het bracht vooral angst met zich mee voor doodnormale situaties, zoals autorijden. Heel veel 'wat als' denken. Het heeft wel 1,5 jaar geduurd denk ik voor ik gewend was aan deze nieuwe manier van in het leven staan.

Sowieso vond ik de identiteitstransitie naar 'moeder' heel heftig. Ik voelde me aan het einde van de zwangerschap ook heel leeg, alsof mijn oude ik was uitgewist en ik aan het wachten was tot de bevalling en het inkleuren van mijn nieuwe ik kon beginnen. Na de bevalling ben ik heel lang zoekende geweest en ook in rouw om het verlies van mezelf. Maar ook wetende dat ik niet terug zou willen. Gelukkig heb ik dat deze keer helemaal niet gehad.

Elvie wilde eerst ook niet aangeraakt worden. Wel vastgehouden uiteraard, maar als ik haar bvb liggende aan het voeden was en mijn hand op haar rug legde, duwde ze me weg met haar arm of trok ze haar rug helemaal krom om bij mijn hand weg te komen. Haar placenta lag voor en ik heb haar dus nooit via mijn buik kunnen aanraken. Vraag me af of dat ermee te maken heeft gehad. Lily heeft de hele zwangerschap met haar rug in mijn buikwand gehangen en die nestelde zich de hele dag in mijn buik-aaiende handen. Die was en is enorm van het fysieke contact. Elvie deinst ondertussen niet meer weg gelukkig. Hebben andere placenta voor liggers deze ervaring ook?

Nee dat heb ik niet…. Bij J lag de placenta ook voor en ik heb de hele zwangerschap geen contact met hem gehad. Daar maakte ik me toen ook zorgen over maar vanaf het begin was hij een baby die heel graag aangehaald en geknuffeld wil worden. En dan met name door man en mij. Bij een ander slaapt hij moeilijker