Zwangerschap en geboorte deel 1970 black friday, shop alle

quote:

Op dinsdag 14 december 2021 15:58 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]
En als het kleintje geboren is dan voel je dat meteen tot in het diepste van je wezen, alsof je per direct ineens niet alleen maar voor jezelf leeft. Ik vond dat echt ontzettend overweldigend in het begin, ontzettend mooi maar ook overweldigend.

Wij krijgen nu een tweede dus ik denk dat het daarbij iets anders zal zijn, maar ik weet het nog precies

Het houden van ging bij mij bij de tweede veel sneller. Bij de eerste had ik nog een hele tijd dat "wtf" gevoel. Bij de tweede was ik natuurlijk al voorgeweekt

Voor mij was de tweede echt een vanzelfsprekendheid ofzo. Alsof hij er altijd al was en dat ie net terug was van een 9 maanden vakantie

Bij de eerste was ik nog wel 2 dagen een beetje van waar the fuck zijn we aan begonnen

Zo fijn dat het herkenbaar is en jullie verhalen geven hoop voor deze baby

Ik weet niet meer wanneer het precies veranderde maar de totale omslag kwam ergens in de eerste week. De eerste nacht belde ik nog de vpk toen hij begon te huilen want wat moest ik ermee? Toen we een week later weer werden opgenomen en ik hem niet mocht oppakken toen hij huilde, deed dat gewoon fysiek pijn.

Ik merk nu al verschil. Bij de eerste heb ik het de hele zwangerschap zó ontzettend abstract gevonden. Wel alles voorbereid enzo, maar ook regelmatig vergeten dat ik zwanger was, niet kunnen voorstellen dat er straks iets in dat bedje zou liggen. Vast ook wel doordat het een lang proces was en ik het onbewust moeilijk kon geloven. En het duurde ook heel lang voordat ik écht tot op het bot van hem hield. De oerdrang tot beschermen was er wel meteen en ik kon ook echt smelten van zijn aanblik, maar liefde? Dat heeft maanden geduurd.
Deze smurf is ook abstract maar al echt veel meer deel van ons leven, ik vind het gezellig als hij schopt, de nesteldrang kickt al in, enzovoorts.

Ik heb vanochtend de OGTT gehad. Dat drankje, het bloedprikken, daar heb ik niet zo'n last van. Maar het stilzitten duurt zó lang en op een gegeven moment werd ik zo vreselijk slaperig
En daarna HONGER

quote:

Op woensdag 15 december 2021 10:33 schreef B.ertha het volgende:
Ik merk nu al verschil. Bij de eerste heb ik het de hele zwangerschap zó ontzettend abstract gevonden. Wel alles voorbereid enzo, maar ook regelmatig vergeten dat ik zwanger was, niet kunnen voorstellen dat er straks iets in dat bedje zou liggen. Vast ook wel doordat het een lang proces was en ik het onbewust moeilijk kon geloven. En het duurde ook heel lang voordat ik écht tot op het bot van hem hield. De oerdrang tot beschermen was er wel meteen en ik kon ook echt smelten van zijn aanblik, maar liefde? Dat heeft maanden geduurd.
Deze smurf is ook abstract maar al echt veel meer deel van ons leven, ik vind het gezellig als hij schopt, de nesteldrang kickt al in, enzovoorts.

Ik heb het exact andersom, bij de eerste was ik er zó mee bezig, met 30 weken zwangerschap stond zowat alles al klaar. Nu doe ik het er ‘even’ bij, hadden we tussendoor nog even een verbouwing die zo’n 12 weken duurde, en ik vergeet regelmatig dat ik zwanger ben (nou ja nu met bijna 37 weken inmiddels niet meer want mijn lijf protesteert als ik teveel doe) en het is voor m’n gevoel nog een heel gek/abstract idee dat er over ongeveer drie weken weer een baby’tje in huis is. De peuter speelt daar ook wel een rol in merk ik, die is heerlijk intens momenteel

Hoe gaat het verder met iedereen?
@littledrummergirl, slaap je alweer wat beter? @elamanilo?

quote:

Op woensdag 15 december 2021 10:48 schreef littledrummergirl het volgende:
@:eponine: ja ik slaap gelukkig weer een nacht even een "harde reset" gedaan met slaapmedicatie thuis en sindsdien gaat het gewoon weer goed uit zichzelf. Ik was denk ik gewoon echt te moe om zelf nog in te kunnen slapen ofzo Ik voelde mezelf gewoon mentaal instabiel worden op een gegeven moment

Ohh super fijn zeg! Het is je gegund En ja slaapgebrek is niet goed voor je mentale gezondheid…

Bij mijn eerste had ik na de geboorte heel erg een beschermend gevoel, maar het houden van kwam pas later. Ik vond het de eerste tijd heel abstract dat er echt een baby uit mij was gekomen, helemaal compleet met handjes en vingertjes en oortjes en zo. Maar ze mocht niet van mijn zijde wijken, ik hield haar dag en nacht tegen me aan en wilde haar volledig omarmen de hele tijd. Het waren echt een soort oergevoelens.
Ik herkende haar de eerste tijd ook niet, ze leek sprekend op m'n schoonmoeder en dat vond ik lastig. Ik heb er erg aan moeten wennen hoe ze eruit zag!

Bij de tweede was het precies zoals het hoorde toen ik hem zag, alsof ik hem altijd al kende. Hij lijkt ook veel op mij, dus ik had blijkbaar meteen iets herkenbaars bij hem. Ik hield meteen van hem maar had ook diezelfde beschermende gevoelens meteen. Niemand mocht eraan komen en ik wilde hem de hele tijd alleen maar vasthouden.

Bij de derde was het een beetje zoals bij de eerste, hij zag er ineens heeeeel anders uit dan de eerdere twee baby's en ik herkende hem eigenlijk helemaal niet. Maar zijn geboorte was heel erg fijn, dus ik voelde me heel euforisch daarover. Nog steeds voel ik me af en toe vervreemd van hem omdat hij zo anders is dan de rest. Tegelijk bots ik met hem omdat hij (qua karakter iig) precies zo is als ik. Echt precies. Ik denk dat dat ook de reden is dat ik minder goed met hem kan omgaan en mijn lief juist heel goed. Die is immers gewend om met mij om te gaan en ik heb nogal een haat liefde verhouding met mezelf.

Nummer vier was weer heel herkenbaar, zoals bij de tweede. Maar dit keer omdat het net na de geboorte een kopie was van mijn eerste, waar ik destijds erg aan moest wennen juist. Maar nu was ik zo bekend met die looks dat het een en al herkenning was. Inmiddels heeft ie een heel eigen gezichtje, maar ik vind hem mijn mooiste creatie ooit. :'D Hij is qua karakter dan weer een kopie van mijn lief denk ik, en ik kan dus heel goed met hem omgaan. Terwijl mijn lief dat lastiger vindt.

En allemaal zijn ze in mijn hart en houd ik onvoorwaardelijk van ze. Ik heb nog vaak van die beschermende gevoelens. Met name als ze ruzie hebben met hun papa, dan word ik zo'n leeuwin die ze onder haar hoede neemt. Ik bedenk me ook vaak dat ik mede hun stem ben, omdat ze (zeker heel klein) nog niet zomaar zelf alles duidelijk kunnen maken aan de rest van de wereld.

Qua sterfelijkheid, dat heb ik pas gekregen toen mijn mama doodging. En dan vooral het stuk dat er zoveel van een persoon verdwijnt. Alle plannen die ze nog had, alle gedachtes van haar, heel veel van haar herinneringen, haar hele lichaam... Allemaal is het er niet meer. Dat vind ik gek en raar. Maar het maakte ook duidelijk wat er wél blijft, namelijk hoe zij met ons omging, hoe zij voor ons zorgde, er voor ons was. Dat zijn allemaal dingen die ik nog bij me draag en ook weer doorgeef aan mijn kinderen, vooral die dingen die ik als fijn heb ervaren natuurlijk.
Zo was mijn mama altijd mijn stem, ze stond altijd achter mij. Bijvoorbeeld met gesprekken op school, als ik 'iets' gedaan had, dan was zij mijn backup en kwam ze voor mij op en hadden de leraren het nakijken. En dat ze er altijd was, wat er ook aan de hand was. Dat ik altijd alles tegen haar kon zeggen en ze mij nooit veroordeelde maar altijd hielp om het (samen) op te lossen. Dat ik blind op haar kon vertrouwen. Dat zijn de dingen die nog tastbaar van haar in mijn leven aanwezig zijn en ook de dingen die ik hoop door te geven aan mijn kinderen. Dat gevoel van vertrouwen en veiligheid. Dat je eigen nestje ook je schuilplaats is en dat je van daaruit de wereld in mag gaan. Dat het er toe doet wie zij zijn en wat zij meemaken en voelen. Etc etc.

Verder alweer 38 weken vandaag!

Ik heb al wat ruimte gemaakt in mn huis. Ik ben er druk mee en hopelijk deze week nog meer ruimte en dan kan ik ook babywasjes gaan doen.

En ik moet alles voor mn bevalplekje nog in orde maken. Ben hard bezig met mn vlaggetjes. Ik hoop ook dat ik dat misschien wel deze week kan afmaken?

Gisteren was ik ineens heel verdrietig. Ik bedacht me dat dit dus waarschijnlijk de allerlaatste weken van mijn leven ooit zijn dat er een babytje in mijn buik groeit... En dat vind ik lastig. Meteen ook iets waar ik nog wat mee wil doen, want ik wil dat dat uit de weg is als ik ga baren. Ik hoop dat dit kindje voorlopig nog in mijn buik wil blijven, ik heb nog even nodig voor mijn gevoel. Maar hoe of wat, ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet nog.
Aan de andere kant heeft m;n lichaam het nu echt zwaar. Ik kan echt amper meer iets.. Het is nog nooit zo erg geweest denk ik, zelfs bij de tweeling heb ik het gevoel dat ik nog meer kon op het einde. Op staan van de bank duurt al een uur, dus de kinderen moeten telkens open doen en dan weten de mensen aan de deur niet wat ze ermee aan moeten. En ik kan amper eten klaarmaken voor de kinderen en zo. Dus eigenlijk is elke dag een uitputtingsslag. Toch zou ik er nog 4 weken voor over hebben nu, gewoon omdat het dus die laatste keer is en ik dat op een of andere mnaier nog niet los kan laten...

Ela, wat kun jij toch mooi over je interne wereld vertellen.

37 weken

quote:

Op vrijdag 17 december 2021 16:16 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]
Baby is ready

Mama ook wel

quote:

Op zaterdag 11 december 2021 16:44 schreef Poepz0r het volgende:
Binnen nu en 2-3 weken zijn wij met 3. Dat is best gek eigenlijk

Overigens heb ik als vader wel steeds meer het besef (is dit herkenbaar?) dat je ouder aan het worden bent en hoopt dat je heel oud mag worden ofzo. Beetje melancholiek ofzo.

Ik herken dat wel. Ik ben voor mijn doen best wel een emotioneel wrak sinds J geboren is. Onder andere met dit vraagstuk. Ik voel me erg kwetsbaar
Maar ik heb ook mijn hele leven geleefd met het gevoel dat niemand me iets kon maken. Dat is nu voorbij

quote:

Op woensdag 15 december 2021 10:33 schreef B.ertha het volgende:
Ik merk nu al verschil. Bij de eerste heb ik het de hele zwangerschap zó ontzettend abstract gevonden. Wel alles voorbereid enzo, maar ook regelmatig vergeten dat ik zwanger was, niet kunnen voorstellen dat er straks iets in dat bedje zou liggen. Vast ook wel doordat het een lang proces was en ik het onbewust moeilijk kon geloven. En het duurde ook heel lang voordat ik écht tot op het bot van hem hield. De oerdrang tot beschermen was er wel meteen en ik kon ook echt smelten van zijn aanblik, maar liefde? Dat heeft maanden geduurd.
Deze smurf is ook abstract maar al echt veel meer deel van ons leven, ik vind het gezellig als hij schopt, de nesteldrang kickt al in, enzovoorts.

Dit heb ik ook enorm. J is 2,5 maand oud en ik ben meer in m’n rol gegroeid dan in het begin.
Ik hield vanaf het 1e moment van hem. Maar nu voel ik het meer ofzo.
Ik vind de voedingen aan de borst fijn. In het begin had ik frisse tegenzin als het weer tijd was voor voeding en verveelde ik me enorm tijdens voeden. Ik voel nu meer connectie

quote:

Op vrijdag 17 december 2021 17:42 schreef _Lily_ het volgende:

[..]
Ik herken dat wel. Ik ben voor mijn doen best wel een emotioneel wrak sinds J geboren is. Onder andere met dit vraagstuk. Ik voel me erg kwetsbaar
Maar ik heb ook mijn hele leven geleefd met het gevoel dat niemand me iets kon maken. Dat is nu voorbij

Herkenbaar. Mijn gevoel van 'niemand kan me iets maken' kwam echter uit iets anders voort. Ik ben sinds zeer jonge leeftijd depressief en bij tijd en wijle suïcidaal (familietrekje helaas). Na de geboorte van de eerste maakte het me ineens wel uit of ik zou leven. Als je je hele leven hebt geleefd met de gedachte dat het leven je om het even is, is de drang tot in leven willen blijven ineens best overweldigend. En nu bijna drie jaar later is mijn eigen sterfelijkheid nog steeds weleens een dingetje.

Het houden van de eerste ging hier heel hard en sterk. Zodra ze geboren was, was het er en nam het me helemaal over. Ik voelde bij haar ook constant een enorme urgentie om alles voor haar te doen. Bij de tweede was dit er niet. Wellicht heeft het direct na de geboorte van elkaar gescheiden zijn ook invloed gehad. Eerst met spoed naar het ziekenhuis vanwege bloedverlies, de volgende dag uitgedroogd opgenomen vanwege buikgriep. Ik heb haar in die eerste drie dagen maar een paar uur gezien. Al haar glimlachjes waren de eerste 2 maanden ook enkel voor mijn partner. En ik heb zo'n speciale band met de eerste, dat ik echt twijfelde of dit met de tweede wel goed zou komen. Maar de laatste weken begint dat bij te trekken van beide kanten. Zij is veel blijer me te zien en ik ben veel meer lovey dovey met haar.

Dat brengt me ook nog op het borstvoedingspunt van Bertha. Ik had me voorgenomen na de enorm moeilijke start met nr 1, dat als BV niet gemakkelijk zou gaan ik er direct mee zou stoppen. Toen ik in het ziekenhuis lag zonder baby werd er meermaals aan me gevraagd of ik niet wilde kolven om de melk op gang te brengen. Maar compleet uitgedroogd, kotsend en met 2 liter bloed minder en enorme bloedarmoede koos ik ervoor het niet te doen. Ik had al mijn kracht voor mezelf nodig. Lukte het bij thuiskomst niet, dan niet. Maar mijn lichaam pikte het zo op zodra ik thuis was. Melk in overvloed en geen van de opstartproblemen van de eerste. Alsof mijn lichaam meteen wist wat er moest gebeuren.

Gun jezelf gratie is mijn advies. Hoe het ook loopt.

quote:

Op zondag 19 december 2021 06:04 schreef Rebubbled het volgende:

[..]
Herkenbaar. Mijn gevoel van 'niemand kan me iets maken' kwam echter uit iets anders voort. Ik ben sinds zeer jonge leeftijd depressief en bij tijd en wijle suïcidaal (familietrekje helaas). Na de geboorte van de eerste maakte het me ineens wel uit of ik zou leven. Als je je hele leven hebt geleefd met de gedachte dat het leven je om het even is, is de drang tot in leven willen blijven ineens best overweldigend. En nu bijna drie jaar later is mijn eigen sterfelijkheid nog steeds weleens een dingetje.

Het houden van de eerste ging hier heel hard en sterk. Zodra ze geboren was, was het er en nam het me helemaal over. Ik voelde bij haar ook constant een enorme urgentie om alles voor haar te doen. Bij de tweede was dit er niet. Wellicht heeft het direct na de geboorte van elkaar gescheiden zijn ook invloed gehad. Eerst met spoed naar het ziekenhuis vanwege bloedverlies, de volgende dag uitgedroogd opgenomen vanwege buikgriep. Ik heb haar in die eerste drie dagen maar een paar uur gezien. Al haar glimlachjes waren de eerste 2 maanden ook enkel voor mijn partner. En ik heb zo'n speciale band met de eerste, dat ik echt twijfelde of dit met de tweede wel goed zou komen. Maar de laatste weken begint dat bij te trekken van beide kanten. Zij is veel blijer me te zien en ik ben veel meer lovey dovey met haar.

Dat brengt me ook nog op het borstvoedingspunt van Bertha. Ik had me voorgenomen na de enorm moeilijke start met nr 1, dat als BV niet gemakkelijk zou gaan ik er direct mee zou stoppen. Toen ik in het ziekenhuis lag zonder baby werd er meermaals aan me gevraagd of ik niet wilde kolven om de melk op gang te brengen. Maar compleet uitgedroogd, kotsend en met 2 liter bloed minder en enorme bloedarmoede koos ik ervoor het niet te doen. Ik had al mijn kracht voor mezelf nodig. Lukte het bij thuiskomst niet, dan niet. Maar mijn lichaam pikte het zo op zodra ik thuis was. Melk in overvloed en geen van de opstartproblemen van de eerste. Alsof mijn lichaam meteen wist wat er moest gebeuren.

Gun jezelf gratie is mijn advies. Hoe het ook loopt.

Je bericht zinkt wel even in bij mij. Wat heb je veel moeten vechten. Wat je schrijft over sterfelijkheid raakt me. En ook wat je vertelt over je band met beide kinderen.

Ik ben dus nog steeds een emotioneel wrak. Ik heb voor het eerst ook met moeder en man besproken wat er in mijn hoofd speelt en dat heeft flink opgelucht. Sowieso heeft mijn gezin (liefde vinden, moeder worden) mij geestelijk goed gedaan. Ik was daarvoor qua gevoelsleven nogal onverschillig en hard. Naar anderen en ook naar mezelf. Ik heb tijdens m’n bevalling geen kik gegeven, waardoor man tegen iedereen liep te verkondigen hoe makkelijk het was. Terwijl ik het bevallen heel moeilijk/pijnlijk vond. Dit heb ik nu ook gezegd tegen man en het voelde goed om het erover te hebben. Dus langzaam begin ik te “wennen” aan de kwetsbaarheid die ik heb sinds J er is en gewoon ondergaan wat ik voel

Hier waren de eerste lachjes van J ook voor man. Nu hij wat groter wordt wil ik wat meer tijd nemen om met hem te spelen (al weet ik niet goed hoe)

Sterfelijkheid is hier ook wel een dingetje. Ik sta er niet heel vaak bij stil, maar af en toe krijg ik beangstigende gedachten, die ik echt van me af moet zetten.

De eerste keer dat Mayra bij oma bleef slapen en mijn partner en ik een avondje weggingen, zat ik constant te denken aan dat Mayra een wees zou worden als er iets op dat moment iets zou gebeuren met partner en mij (bv een auto-ongeluk). Ook als ze op de opvang is, denk ik soms als daar nu brand uitbreekt, dan ben ik er niet bij om haar te beschermen.

Ook vraag ik me af in hoeverre het gescheiden zijn tijdens de eerste dagen invloed heeft op je band met je kind. Mayra houdt niet van knuffelen en kusjes geven. Bij niemand. Ook zij is de eerste 3 dagen gescheiden gebleven van mij en lag op de neonatologie afdeling. Ik ging uiteraard elke 3 uur langs om haar te zien, maar ze is toen vooral verzorgd door de verpleging daar. Zou ze daarom niet willen knuffelen en kusjes geven/ krijgen?

Ik hoop echt dat dit bij het volgende kind niet nodig zal zijn en dat we vanaf het begin de mogelijkheid krijgen om samen te zijn.

Sterfelijkheid komt hier af en toe wel naar boven. Mijn beide ouders zijn overleden voor ik 30 jaar was en kinderen kreeg. Moeder plotseling, vader na lang ziekbed. Soms, op bepaalde dagen, ben ik me er extra van bewust dat het zomaar afgelopen kan zijn. Toen mijn nichtje 8 jaar werd (de leeftijd die ik had toen mijn moeder overleed) was ik me er erg van bewust hoe jong dat eigenlijk nog is en hoeveel mijn moeder van mij gemist heeft (en ik van haar, want ik herinner me haar bijna niet). Waardoor ik dus ook weer na ging denken over mijn eigen sterfelijkheid. Maar ook andersom, als er nu iets met zoon zou gebeuren, of met de baby die onderweg is… ik denk er liever niet al teveel over na. Bij de geboorte van één van mijn nichtjes zijn destijds zoveel fouten gemaakt dat zij daardoor vlak na haar geboorte is overleden. Toen was ik daar uiteraard erg verdrietig om maar nu ik zelf moeder ben komt dat besef, zo’n klein mensje dat er gewoon niet meer is, nog harder binnen.

@CaVaBien, mijn zoon was ook nooit van de kusjes en knuffels en nu ineens, sinds een maandje ofzo (hij is in november 3 geworden) kan hij er geen genoeg van krijgen en deelt het grootste deel van de dag kusjes en knuffels uit als ie de kans krijgt. Misschien komt het nog bij Mayra

Net maar even met het zh gebeld voor overleg. Bloeddruk was bij m’n laatste controle hoger dan normaal voor mijn doen, dus moest nu twee keer thuis zelf meten. Zit nét onder de grens van wat zij aangaf waarbij ik gelijk moest bellen. Vpk die ik sprak gaat overleggen met arts/gyn en belt me dan terug. Heb in principe donderdag weer een afspraak maar ze wil even zeker weten of we kunnen wachten tot dan. Heb verder geen klachten of iets gelukkig.

quote:

Op maandag 20 december 2021 09:15 schreef CaVaBien het volgende:
Sterfelijkheid is hier ook wel een dingetje. Ik sta er niet heel vaak bij stil, maar af en toe krijg ik beangstigende gedachten, die ik echt van me af moet zetten.

De eerste keer dat Mayra bij oma bleef slapen en mijn partner en ik een avondje weggingen, zat ik constant te denken aan dat Mayra een wees zou worden als er iets op dat moment iets zou gebeuren met partner en mij (bv een auto-ongeluk). Ook als ze op de opvang is, denk ik soms als daar nu brand uitbreekt, dan ben ik er niet bij om haar te beschermen.

Ook vraag ik me af in hoeverre het gescheiden zijn tijdens de eerste dagen invloed heeft op je band met je kind. Mayra houdt niet van knuffelen en kusjes geven. Bij niemand. Ook zij is de eerste 3 dagen gescheiden gebleven van mij en lag op de neonatologie afdeling. Ik ging uiteraard elke 3 uur langs om haar te zien, maar ze is toen vooral verzorgd door de verpleging daar. Zou ze daarom niet willen knuffelen en kusjes geven/ krijgen?

Ik hoop echt dat dit bij het volgende kind niet nodig zal zijn en dat we vanaf het begin de mogelijkheid krijgen om samen te zijn.

Ik ben de eerste vijf dagen ook gescheiden geweest van mijn oudste, maar hij is de knuffelkont van mijn twee De andere wil er niet veel van hebben.
Mijn band met de oudste is wel anders dan met de jongste, maar ik heb het idee dat dit komt doordat de oudste een huilbaby was.