Zwangerschap en geboorte deel 1970 black friday, shop alle

Eponine, wat spannend dat er een datum is. En ook de spanning van vorige keer die weer naar boven komt. Ik mocht een keer bij een tweede keizersnede zijn, een geplande gentle sectio nadat de mama bij haar eerste kindje een spoedkeizersnede had gehad die een trauma had achtergelaten. Om het trauma van vorige keer te helpen verwerken, mocht ik toen foto’s maken, zodat ze daarna alles zelf zou kunnen verwerken. Bij haar hielp het al heel erg veel dat het dit keer gepland was en ook zo kom gaan zoals zij fijn vond (baby direct bij haar aan de borst en zo). Dat maakte al een wereld van verschil ten opzichte van de eerste keer, waar ze uitgeput was en onder invloed van allerlei medicijnen waar ze zich heel suf/buiten zichzelf van voelde en waar ze haar baby pas na uren bij zich kreeg…
Zeker bij gepland is er best veel mogelijk. Ga dus nog voor jezelf na of er iets heel belangrijks voor je is en bespreek dan of daaraan tegemoet kan worden gekomen dit keer. En welke punten men op kan letten. Maak ook een geboorteplan wat je dan vooraf kan geven zodat de mensen die erbij betrokken zijn goed kunnen zien waar ze evt extra op kunnen letten en/of wat je besproken hebt vooraf.

Lijkt me trouwens heel bijzonder als je zo van te voren al stiekem weer wanneer je kindje er (uiterlijk) zal zijn! Ik vond het dit keer ook al zo bijzonder om vooraf het geslacht te weten.

Littledrummergirl, wat naar van het slapen. Ik herken het wel. Maar ik ben van mezelf altijd al een ‘slechte’ slaper met periodes van slapeloosheid. In m’n zwangerschappen ook zo erg. Overdag ben ik gelukkig niet extra vermoeid ervan. Maar soms wil ik wel eens een middagdutje doen, maar dan kan ik ‘s nachts helemaal niet meer slapen…

Ik had toevallig twee nachten terug ineens een nacht waarin ik (op drie x plassen na) verder helemaal geslapen had! Daar betaalde ik afgelopen nacht de tol weer voor want toen heb ik denk ik alleen tussen 5 en half 9 geslapen. Toen moest ik opstaan.

Nou ja, ik heb niet zoveel advies, behalve dat ik zelf dus vaak de neiging heb om te gaan piekeren als ik wakker lig. Ik wil nooit uit bed omdat ik dan denk dat m’n kansen op slaap helemaal verkeken zijn, maar als ik dan blijf liggen en niets doen, ga ik snel piekeren. Omdat ik dat niet wil, ga ik dan dus expres mijn ideale bevalling visualiseren. (En als ik niet zwanger ben, dan m’n ideale huis of woonplek of zoiets). Anyway, dat helpt me dus om me te focussen op iets wat ik wel tof vind. Als ik dan merk dat ik afdwaal, ga ik snel weer terug naar die ideale bevalling. En met wat geluk val ik dan na een poosje toch nog weer in slaap.

Ik leerde later eens dat je hersenen ‘s nachts in een bepaalde stand van ontspanning zijn. En daarin zijn ze heel ontvankelijk voor hypnose. En dan visualiseren kan heel erg veel helpen om te manifesteren. Zo bleek ook wel bij m’n vorige bevalling die precies zo verliep als ik al die weken me had voorgesteld.

Dit keer vind ik het minder makkelijk om concrete dingen voor me te zie , maar ik heb nog een paar weken en hopelijk (of niet haha) kan ik me er dus nog een beetje op focussen ‘s nachts.

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 15:41 schreef littledrummergirl het volgende:
Ik heb inmiddels slaapmedicatie via de gyn en de optie om me, als ik het niet meer trek, in het ziekenhuis vol te kunnen laten spuiten met slaapmiddel om te kunnen bijtanken daar.

Hopelijk vanavond weer een beetje lekker slapen

Fijn dat je nu medicatie hebt en dat er ook een optie is om naar het ziekenhuis te gaan Vanavond dus lekker slapen

Vitamine K, daar zijn verschillende meningen over.

Er zijn voedingsmiddelen die veel vitamine K bevatten. Je kunt er voor kiezen om daarop te letten voor de bevalling, zodat je lichaam meer heeft en dus voldoende aan de baby mee kan geven.

Er is weinig duidelijkheid over de normale levels van een pasgeboren baby. Niemand weet precies hoeveel een baby ‘hoort’ te hebben.

Wat wel veel verschil lijkt te maken is het (veel) langer laten uitkloppen van de navelstreng (sowieso tot nadat de placenta geboren is). In dat extra bloed zit een behooorlijke hoeveelheid vitamine K, om over ijzer nog maar te zwijgen.

En als je borstvoeding geeft, kun je na de bevalling er ook voor zorgen dat je zelf voldoende eet, zodat je genoeg door kunt geven aan je baby.

En je kunt ook overwegen om na de bevalling, als je daarbij hulp hebt gehad van bijv vacuümpomp of tang, dan vitamine K te geven bijv. Dat zijn vaak de situaties waarin het het meest verschil kan maken.

Nou ja, zomaar wat overwegingen.

Zelf laat ik mijn baby iig niet prikken en bekijk ik dus na de bevalling of ik denk dat het nodig is (mijn bevallingen waren so far allemaal heel rustig en zonder interventies, dus vonden wij het niet noodzakelijk om het überhaupt te geven).

Maar ik kan me dus voorstellen dat er omstandigheden kunnen zijn waarbij je er eerder voor kiest. En er zijn dus ook andere manieren om meer vit K bij je baby te krijgen, zoals het zelf voldoende eten in zwangerschap en/of bij borstvoeding.

M’n mama zei heel lange geleden wel eens: als de lieve heer had gewild dat de baby meer vitamine K had, dan had ie daar wel voor gezorgd. Ze was niet gelovig, maar als de natuur het zo bedoelt had, dan zou het daar wel voor gezorgd hebben.
Nu zijn er mensen die denken dat de moeder tekorten kan hebben en daardoor niet genoeg door kan geven, maar dat kun je dus oplossen door ervoor te zorgen dat je zelf meer hebt. Let wel weer op dat je het ook niet overdoet, want er kan ook weer een reden zijn dat je zelf minder hebt…

Zelf denk ik trouwens dat het een reden heeft dat baby’s een lager gehalte hebben. Het kan bijv goed te maken hebben met de bloedsomloop die direct na de geboorte verandert. En met het bloed uit te placenta dat nog extra naar het lichaam moet.

Vandaag bij m’n vrvr geweest. Ze twijfels een beetje aan te ligging, maar zeer waarschijnlijk hoofdligging en al in het bekken. Nu zei ze vandaag en vorige keer ook al dat het haar niets uitmaakt omdat ik een stuitbaby ook gewoon vloeiend kan baren, dus het is haar om het even. En ik sta daar hetzelfde in. Maar ze heeft het hartje even gecheckt en meest waarschijnlijk dus het hoofdje beneden. Maar ze heeft lekker veel ruimte om te bewegen en lekker wat vruchtwater. Dus ze heeft het iig niet krapjes haha!

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 17:33 schreef elamanilo het volgende:
Eponine, wat spannend dat er een datum is. En ook de spanning van vorige keer die weer naar boven komt. Ik mocht een keer bij een tweede keizersnede zijn, een geplande gentle sectio nadat de mama bij haar eerste kindje een spoedkeizersnede had gehad die een trauma had achtergelaten. Om het trauma van vorige keer te helpen verwerken, mocht ik toen foto’s maken, zodat ze daarna alles zelf zou kunnen verwerken. Bij haar hielp het al heel erg veel dat het dit keer gepland was en ook zo kom gaan zoals zij fijn vond (baby direct bij haar aan de borst en zo). Dat maakte al een wereld van verschil ten opzichte van de eerste keer, waar ze uitgeput was en onder invloed van allerlei medicijnen waar ze zich heel suf/buiten zichzelf van voelde en waar ze haar baby pas na uren bij zich kreeg…
Zeker bij gepland is er best veel mogelijk. Ga dus nog voor jezelf na of er iets heel belangrijks voor je is en bespreek dan of daaraan tegemoet kan worden gekomen dit keer. En welke punten men op kan letten. Maak ook een geboorteplan wat je dan vooraf kan geven zodat de mensen die erbij betrokken zijn goed kunnen zien waar ze evt extra op kunnen letten en/of wat je besproken hebt vooraf.

Lijkt me trouwens heel bijzonder als je zo van te voren al stiekem weer wanneer je kindje er (uiterlijk) zal zijn! Ik vond het dit keer ook al zo bijzonder om vooraf het geslacht te weten.

Dank je wel voor het delen van deze ervaring! Ik zie dat ik gisteren in het verhaal dat ik hier tikte nog best in de emotie van het gesprek zat. Gelukkig gaf degene met wie ik het gesprek had ook al aan dat het nu sowieso heel anders gaat zijn omdat het een veel rustiger setting is dan na zo'n 30 uur gedoe aan, in en om mijn lijf de situatie "dit kind moet er NU uit", de setting die het dus drie jaar geleden was. Eigenlijk wat jij ook al aangeeft met wat je schrijft.
Ik dacht altijd dat ik het wel goed verwerkt had, heb er verder nooit last van gehad hoe het toen gelopen is, maar nu de bevalling van nummer twee dichterbij komt blijkt er toch nog wel iets te zitten waar ik last van heb.
Wat betreft een geboorteplan heb ik gisteren de belangrijkste dingen denk ik wel besproken, maar het kan nooit kwaad om toch nog één en ander op papier te zetten wat dat betreft.
Drie jaar geleden was mijn schoonzus mee, ook ter ondersteuning van mijn man, maar helaas mag dat deze keer niet. Zij heeft drie jaar geleden ook foto's gemaakt (of laten maken door iemand van het personeel, dat weet ik even niet meer) en die heb ik inderdaad nog wel eens bekeken. Voor de zekerheid ga ik nog na of het mogelijk is dat iemand op de OK foto's kan maken deze keer. Het is inderdaad wel een gek idee om nu al te weten wanneer ze er uiterlijk gaat zijn, maar ook wel geruststellend ofzo.

Zo te lezen heb jij iig een fijn gesprek met je vroedvrouw gehad vandaag, en ook fijn dat jullie hetzelfde denken over een eventuele stuitbaby. Hoe gaat het verder met je vandaag?

@littledrummergirl, wat fijn dat je medicatie hebt! Hopelijk lekker slapen vannacht!

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 19:41 schreef eponine het volgende:

[..]
Voor de zekerheid ga ik nog na of het mogelijk is dat iemand op de OK foto's kan maken deze keer. Het is inderdaad wel een gek idee om nu al te weten wanneer ze er uiterlijk gaat zijn, maar ook wel geruststellend ofzo.

Twee geplande keizersnede gehad en bij beiden werden er door het personeel foto's gemaakt. Ze vroegen zelf al om een camera/telefoon.

Als je ze met een telefoon laat maken, haal een evt toegangscode er dan tijdelijk even af

(Bij de tweede had ik ook mijn camera mee, netjes opgeladen maar niet gerealiseerd dat het geheugen vol was. Gelukkig had vriend zijn telefoon als back-up mee ).

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 19:41 schreef eponine het volgende:

[..]
Dank je wel voor het delen van deze ervaring! Ik zie dat ik gisteren in het verhaal dat ik hier tikte nog best in de emotie van het gesprek zat. Gelukkig gaf degene met wie ik het gesprek had ook al aan dat het nu sowieso heel anders gaat zijn omdat het een veel rustiger setting is dan na zo'n 30 uur gedoe aan, in en om mijn lijf de situatie "dit kind moet er NU uit", de setting die het dus drie jaar geleden was. Eigenlijk wat jij ook al aangeeft met wat je schrijft.
Ik dacht altijd dat ik het wel goed verwerkt had, heb er verder nooit last van gehad hoe het toen gelopen is, maar nu de bevalling van nummer twee dichterbij komt blijkt er toch nog wel iets te zitten waar ik last van heb.
Wat betreft een geboorteplan heb ik gisteren de belangrijkste dingen denk ik wel besproken, maar het kan nooit kwaad om toch nog één en ander op papier te zetten wat dat betreft.
Drie jaar geleden was mijn schoonzus mee, ook ter ondersteuning van mijn man, maar helaas mag dat deze keer niet. Zij heeft drie jaar geleden ook foto's gemaakt (of laten maken door iemand van het personeel, dat weet ik even niet meer) en die heb ik inderdaad nog wel eens bekeken. Voor de zekerheid ga ik nog na of het mogelijk is dat iemand op de OK foto's kan maken deze keer. Het is inderdaad wel een gek idee om nu al te weten wanneer ze er uiterlijk gaat zijn, maar ook wel geruststellend ofzo.

Zo te lezen heb jij iig een fijn gesprek met je vroedvrouw gehad vandaag, en ook fijn dat jullie hetzelfde denken over een eventuele stuitbaby. Hoe gaat het verder met je vandaag?

@:littledrummergirl, wat fijn dat je medicatie hebt! Hopelijk lekker slapen vannacht!

Ja! Neem zeker een camera mee, want er is inderdaad meestal wel een lieve zuster/assistent die dat wil doen, foto’s maken!

Binnen nu en 2-3 weken zijn wij met 3. Dat is best gek eigenlijk

Overigens heb ik als vader wel steeds meer het besef (is dit herkenbaar?) dat je ouder aan het worden bent en hoopt dat je heel oud mag worden ofzo. Beetje melancholiek ofzo.

quote:

Op vrijdag 10 december 2021 17:49 schreef elamanilo het volgende:
Vitamine K, daar zijn verschillende meningen over.

Er zijn voedingsmiddelen die veel vitamine K bevatten. Je kunt er voor kiezen om daarop te letten voor de bevalling, zodat je lichaam meer heeft en dus voldoende aan de baby mee kan geven.

Er is weinig duidelijkheid over de normale levels van een pasgeboren baby. Niemand weet precies hoeveel een baby ‘hoort’ te hebben.

Wat wel veel verschil lijkt te maken is het (veel) langer laten uitkloppen van de navelstreng (sowieso tot nadat de placenta geboren is). In dat extra bloed zit een behooorlijke hoeveelheid vitamine K, om over ijzer nog maar te zwijgen.

En als je borstvoeding geeft, kun je na de bevalling er ook voor zorgen dat je zelf voldoende eet, zodat je genoeg door kunt geven aan je baby.

En je kunt ook overwegen om na de bevalling, als je daarbij hulp hebt gehad van bijv vacuümpomp of tang, dan vitamine K te geven bijv. Dat zijn vaak de situaties waarin het het meest verschil kan maken.

Nou ja, zomaar wat overwegingen.

Zelf laat ik mijn baby iig niet prikken en bekijk ik dus na de bevalling of ik denk dat het nodig is (mijn bevallingen waren so far allemaal heel rustig en zonder interventies, dus vonden wij het niet noodzakelijk om het überhaupt te geven).

Maar ik kan me dus voorstellen dat er omstandigheden kunnen zijn waarbij je er eerder voor kiest. En er zijn dus ook andere manieren om meer vit K bij je baby te krijgen, zoals het zelf voldoende eten in zwangerschap en/of bij borstvoeding.

M’n mama zei heel lange geleden wel eens: als de lieve heer had gewild dat de baby meer vitamine K had, dan had ie daar wel voor gezorgd. Ze was niet gelovig, maar als de natuur het zo bedoelt had, dan zou het daar wel voor gezorgd hebben.
Nu zijn er mensen die denken dat de moeder tekorten kan hebben en daardoor niet genoeg door kan geven, maar dat kun je dus oplossen door ervoor te zorgen dat je zelf meer hebt. Let wel weer op dat je het ook niet overdoet, want er kan ook weer een reden zijn dat je zelf minder hebt…

Zelf denk ik trouwens dat het een reden heeft dat baby’s een lager gehalte hebben. Het kan bijv goed te maken hebben met de bloedsomloop die direct na de geboorte verandert. En met het bloed uit te placenta dat nog extra naar het lichaam moet.

Nou ja, die injecties hebben ervoor gezorgd dat er nauwelijks meer intracraniele bloedingen zijn itt hoe het daarvoor was. Dat staat los van of je nu wel of niet suppleert met extra vitamine K. Daarmee onderhoud je je levels vitamine K, maar lost een tekort niet op. Dat doet die injectie wel. Kleine moeite voor zoveel ernstige complicaties lijkt me.

https://www.ntvg.nl/artik(...)ldragen-pasgeborenen

Nou, t/m nu ging het prima met vitamine K oraal na de geboorte toch? Ik snap wel het advies van injecties maar ik snap ook dat sommige ouders er geen trek in hebben. En ik begreep dat de orale toediening als alternatief zou blijven bestaan.

Zelf heb ik tijdens mijn eerste verlof er aardig wat over gelezen, en geconcludeerd dat de kans dat het nodig is voor mijn kind heel klein is, maar dat die eventuele winst zoveel groter is dan de moeite dat ik het graag wilde.

@June. , dat artikel gaat over de wijziging van de richtlijn in 2011, toen werd vastgehouden aan orale toediening na de geboorte ipv injecties. Dus beetje verwarrend in dit verband.

Ik heb ook helemaal geen twijfel over het al dan niet toedienen van vit K na de geboorte. Vorige keer ingelezen en we hebben vaak genoeg aan de verkeerde kant van de statistieken gezeten dat we liever geen onnodig risico nemen.
Maar ik weet wel graag op voorhand wat er gebeurt en waarom. Alleen kan ik weinig met zo'n artikel met sentimentele uitlatingen als "een flinke injectie in zo'n klein beentje" of hoe het er ook stond.
Wat ik de vorige keer ook geleerd heb is dat pasgeboren baby's absoluut badass zijn en het meestal de huilende moeder ernaast is die achteraf ergens last van heeft
Plus het algemene optimisme rond geboorte/baby's (want het zal allemaal wel meevallen, zo vaak is het niet erg) heeft bijna mijn zoons (gezonde) leven gekost. Dat laat ook wel sporen na.

Ik kan me ook nog wel voorstellen dat er verschillend over gedacht wordt naargelang dat de baby borstvoeding of kunstvoeding krijgt? Zoals ik het begrepen heb zit er in kunstvoeding vitamine K toegevoegd, dus hoef je het eigenlijk maar 3x oraal toe te dienen itt 3 maanden lang als je borstvoeding geeft?
Maargoed, uiteindelijk blijkt dus dat het via een injectie überhaupt beter opgenomen wordt?

Mijn dreumes heeft toen ze geboren was die injectie ook gehad, en ik vond dat helemaal prima. Zou het mezelf niet vergeven hebben als ze een vitamine K deficiëntie opgelopen zou hebben terwijl ik het zo gemakkelijk had kunnen voorkomen. Daarnaast vond ik hannessen met 1 set druppeltjes (vitamine D) genoeg .

Wanneer zijn die injecties doorgevoerd dan? Bij mijn dreumes (zo goed als peuter) was daar nog geen sprake van..

Ja nee sorry ik woon in het buitenland en hier wordt zo’n injectie dus standaard gedaan. Had ik er even bij moeten zeggen. Maar opzich als je gewoon nog kunt kiezen tussen druppels of injectie (of helemaal niet als je het niet wil) dan lijkt dat me prima toch. Ik had een post partum doula omdat je hier geen kraamzorg hebt en die zei dat ze zo’n vitamine K injectie niet per se nodig vond, maar ik heb het wel laten doen toen .

Pffffft, hoe gaan jullie om met de 'ik heb nu al geen zin meer om te werken en ik moet nog 10 weken' stemming?
Echt, werken heeft nul prioriteit en mijn hoofd dwaalt echt af naar vanalles, behalve mijn takenlijst.

quote:

Op woensdag 8 december 2021 13:25 schreef B.ertha het volgende:

[..]
Ja, maar het punt is dus dat ik dat vorige keer ook niet deed. De drempel om te stoppen was te groot. En het opstarten de eerste week/weken was hel. Dus dat zou een reden zijn om er überhaupt niet aan te beginnen. Maar aan de andere kant, misschien gaat het nu wel heel makkelijk?

Herkenbaar! Ik vind borstvoeding geven echt heel mooi en belangrijk, maar ben bij mijn oudste veel grenzen overgegaan om het allemaal mogelijk te maken. Was het het waard? Ja, uiteindelijk wel. Maar ik wilde absoluut niet weer in zo’n situatie belanden. Puur omdat het ongelooflijk veel tijd en energie kost, en ik ook nog aandacht wilde hebben voor mijn oudste.

Ik heb toen aan mijn lief gevraagd om mijn grens te bewaken. Ik wist dat ik door hormonen anders tegen zaken aan zou kijken en waarschijnlijk weer grenzen over zou gaan als iemand anders niet voor mij op de rem zou gaan staan. We hebben goed besproken wat ik wel wilde proberen en wat niet. Want ik wilde niet bij voorbaat starten met kunstvoeding, ik was bang dat dat altijd zou blijven knagen... ‘wat als het dit keer gewoon goed was gegaan?’

Gelukkig was mijn tweede een stuk makkelijker aan de borst. De oudste was dysmatuur / randprematuur, de jongste was ook klein, maar toch sterker om goed te kunnen drinken. En mijn productie kwam véél sneller op gang, omdat mijn lichaam nog wel wist hoe het werkte (oudste had nog gedronken tot in mijn 8e maand van de zwangerschap). Ik ben heel blij dat ik het heb aangedurfd met goede afspraken en dat ik deze ervaring ook heb mogen hebben . Het werkte ook helend voor de zware eerste weken met de oudste.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Als je ervoor kiest om het niet te proberen (mijn zus heeft daarvoor gekozen bijvoorbeeld), is dat ook ok. Een fijne kraamtijd is goud waard.

@elamanilo: dikke knuffel voor jou . Ik zou je met alle liefde een middagje komen helpen, maar zit nu zwaar verkouden op een testuitslag te wachten. Uit ervaring weet ik dat het allemaal niks meer uitmaakt als de weeën starten, maar daar heb je NU niks aan. Wees lief voor jezelf .

quote:

Op dinsdag 14 december 2021 10:38 schreef B.ertha het volgende:
Pffffft, hoe gaan jullie om met de 'ik heb nu al geen zin meer om te werken en ik moet nog 10 weken' stemming?
Echt, werken heeft nul prioriteit en mijn hoofd dwaalt echt af naar vanalles, behalve mijn takenlijst.

Ik ga daar heel slecht mee om. Ik moet deze week ook nog best veel doen in huis, daar ben ik veel liever mee bezig.
Thuiswerken helpt ook niet echt mee, plus dat mijn werk op dit moment echt saai is (voorbereidingen, plannen maken). Als de leuke dingen komen ga ik bijna met verlof
Nu ben ik blij dat 34+1 mijn laatste dag is, pfoe. Nog 6 weken (waarvan 1 vrij). Ik tel al een aantal weken af
Sterkte!

Ik heb vandaag de vitamine K prik ter sprake gebracht bij mijn VK. Haar gezicht betrok een beetje en zei dat de helft van de verloskundigen geen voorstander is. En dat het de keuze van de ouders is en druppels ook nog altijd kunnen.
Ik weet niet hoe het zit met de gynaecologen en klinische vk, maar ik zou me niet onmiddellijk zorgen maken dat je baby zomaar geprikt gaat worden.
Maar voor mezelf ben ik dus nog niet veel wijzer geworden

quote:

Op zaterdag 11 december 2021 16:44 schreef Poepz0r het volgende:
Binnen nu en 2-3 weken zijn wij met 3. Dat is best gek eigenlijk

Overigens heb ik als vader wel steeds meer het besef (is dit herkenbaar?) dat je ouder aan het worden bent en hoopt dat je heel oud mag worden ofzo. Beetje melancholiek ofzo.

Niemand?

quote:

Op dinsdag 14 december 2021 15:45 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]
Wat ik wel ineens heel erg had is een besef van mn eigen sterfelijkheid. Dat ik me in de auto veel meer bewust ben dat wanneer ik bijvoorbeeld een ongeluk zou krijgen,dat mijn kind dan geen moeder meer zou hebben. Ik ben op veel vlakken wel wat gematigder geworden daardoor denk ik.

Ja dat heb ik dus continu. Misschien komt het doordat wij beide totaal niet het besef hebben dat wij binnen nu en een aantal dagen vader en moeder worden. Bedoel we zijn er 8 jaar mee bezig geweest en dankzij de artsen is het gelukt zeg maar dat idee. Gek wel opzich.

quote:

Op dinsdag 14 december 2021 15:46 schreef Poepz0r het volgende:

[..]
Ja dat heb ik dus continu. Misschien komt het doordat wij beide totaal niet het besef hebben dat wij binnen nu en een aantal dagen vader en moeder worden. Bedoel we zijn er 8 jaar mee bezig geweest en dankzij de artsen is het gelukt zeg maar dat idee. Gek wel opzich.

Dat besef komt soms wat later. Ik had verwacht dat ik net na de bevalling superemotioneel en opgelucht zou zijn, maar als ik de eerste foto's met hem op mijn buik terugkijk, is dat kwartje dan nog niet gevallen. Zelfs de volgende dag toen we naar de auto gingen met mij in de rolstoel en de maxi cosi op schoot dacht ik dat iemand ons zou tegenhouden. Want dit kon toch niet. Komt uiteindelijk allemaal goed!

Ik heb zo'n gevoel vooral richting mijn ouders toe. Zij hebben er ook 8 jaar over gedaan (die kinderen zijn het ook echt waard hoor ) en wij dan bijna 5. Voor mijn gevoel hebben ze zo veel jaren met hun kleinkinderen gemist en dat vind ik jammer. Tijdens mijn vorige zwangerschap was ik vaak ook echt bang dat er iets met ze zou gebeuren terwijl ze er zo erg naar uitkeken.