Zwangerschap en geboorte deel 1970 black friday, shop alle

quote:

Op dinsdag 14 december 2021 15:58 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]
En als het kleintje geboren is dan voel je dat meteen tot in het diepste van je wezen, alsof je per direct ineens niet alleen maar voor jezelf leeft. Ik vond dat echt ontzettend overweldigend in het begin, ontzettend mooi maar ook overweldigend.

Wij krijgen nu een tweede dus ik denk dat het daarbij iets anders zal zijn, maar ik weet het nog precies

Het houden van ging bij mij bij de tweede veel sneller. Bij de eerste had ik nog een hele tijd dat "wtf" gevoel. Bij de tweede was ik natuurlijk al voorgeweekt

Voor mij was de tweede echt een vanzelfsprekendheid ofzo. Alsof hij er altijd al was en dat ie net terug was van een 9 maanden vakantie

Bij de eerste was ik nog wel 2 dagen een beetje van waar the fuck zijn we aan begonnen

Zo fijn dat het herkenbaar is en jullie verhalen geven hoop voor deze baby

Ik weet niet meer wanneer het precies veranderde maar de totale omslag kwam ergens in de eerste week. De eerste nacht belde ik nog de vpk toen hij begon te huilen want wat moest ik ermee? Toen we een week later weer werden opgenomen en ik hem niet mocht oppakken toen hij huilde, deed dat gewoon fysiek pijn.

Ik merk nu al verschil. Bij de eerste heb ik het de hele zwangerschap zó ontzettend abstract gevonden. Wel alles voorbereid enzo, maar ook regelmatig vergeten dat ik zwanger was, niet kunnen voorstellen dat er straks iets in dat bedje zou liggen. Vast ook wel doordat het een lang proces was en ik het onbewust moeilijk kon geloven. En het duurde ook heel lang voordat ik écht tot op het bot van hem hield. De oerdrang tot beschermen was er wel meteen en ik kon ook echt smelten van zijn aanblik, maar liefde? Dat heeft maanden geduurd.
Deze smurf is ook abstract maar al echt veel meer deel van ons leven, ik vind het gezellig als hij schopt, de nesteldrang kickt al in, enzovoorts.

Ik heb vanochtend de OGTT gehad. Dat drankje, het bloedprikken, daar heb ik niet zo'n last van. Maar het stilzitten duurt zó lang en op een gegeven moment werd ik zo vreselijk slaperig
En daarna HONGER

quote:

Op woensdag 15 december 2021 10:33 schreef B.ertha het volgende:
Ik merk nu al verschil. Bij de eerste heb ik het de hele zwangerschap zó ontzettend abstract gevonden. Wel alles voorbereid enzo, maar ook regelmatig vergeten dat ik zwanger was, niet kunnen voorstellen dat er straks iets in dat bedje zou liggen. Vast ook wel doordat het een lang proces was en ik het onbewust moeilijk kon geloven. En het duurde ook heel lang voordat ik écht tot op het bot van hem hield. De oerdrang tot beschermen was er wel meteen en ik kon ook echt smelten van zijn aanblik, maar liefde? Dat heeft maanden geduurd.
Deze smurf is ook abstract maar al echt veel meer deel van ons leven, ik vind het gezellig als hij schopt, de nesteldrang kickt al in, enzovoorts.

Ik heb het exact andersom, bij de eerste was ik er zó mee bezig, met 30 weken zwangerschap stond zowat alles al klaar. Nu doe ik het er ‘even’ bij, hadden we tussendoor nog even een verbouwing die zo’n 12 weken duurde, en ik vergeet regelmatig dat ik zwanger ben (nou ja nu met bijna 37 weken inmiddels niet meer want mijn lijf protesteert als ik teveel doe) en het is voor m’n gevoel nog een heel gek/abstract idee dat er over ongeveer drie weken weer een baby’tje in huis is. De peuter speelt daar ook wel een rol in merk ik, die is heerlijk intens momenteel

Hoe gaat het verder met iedereen?
@littledrummergirl, slaap je alweer wat beter? @elamanilo?

quote:

Op woensdag 15 december 2021 10:48 schreef littledrummergirl het volgende:
@:eponine: ja ik slaap gelukkig weer een nacht even een "harde reset" gedaan met slaapmedicatie thuis en sindsdien gaat het gewoon weer goed uit zichzelf. Ik was denk ik gewoon echt te moe om zelf nog in te kunnen slapen ofzo Ik voelde mezelf gewoon mentaal instabiel worden op een gegeven moment

Ohh super fijn zeg! Het is je gegund En ja slaapgebrek is niet goed voor je mentale gezondheid…

Bij mijn eerste had ik na de geboorte heel erg een beschermend gevoel, maar het houden van kwam pas later. Ik vond het de eerste tijd heel abstract dat er echt een baby uit mij was gekomen, helemaal compleet met handjes en vingertjes en oortjes en zo. Maar ze mocht niet van mijn zijde wijken, ik hield haar dag en nacht tegen me aan en wilde haar volledig omarmen de hele tijd. Het waren echt een soort oergevoelens.
Ik herkende haar de eerste tijd ook niet, ze leek sprekend op m'n schoonmoeder en dat vond ik lastig. Ik heb er erg aan moeten wennen hoe ze eruit zag!

Bij de tweede was het precies zoals het hoorde toen ik hem zag, alsof ik hem altijd al kende. Hij lijkt ook veel op mij, dus ik had blijkbaar meteen iets herkenbaars bij hem. Ik hield meteen van hem maar had ook diezelfde beschermende gevoelens meteen. Niemand mocht eraan komen en ik wilde hem de hele tijd alleen maar vasthouden.

Bij de derde was het een beetje zoals bij de eerste, hij zag er ineens heeeeel anders uit dan de eerdere twee baby's en ik herkende hem eigenlijk helemaal niet. Maar zijn geboorte was heel erg fijn, dus ik voelde me heel euforisch daarover. Nog steeds voel ik me af en toe vervreemd van hem omdat hij zo anders is dan de rest. Tegelijk bots ik met hem omdat hij (qua karakter iig) precies zo is als ik. Echt precies. Ik denk dat dat ook de reden is dat ik minder goed met hem kan omgaan en mijn lief juist heel goed. Die is immers gewend om met mij om te gaan en ik heb nogal een haat liefde verhouding met mezelf.

Nummer vier was weer heel herkenbaar, zoals bij de tweede. Maar dit keer omdat het net na de geboorte een kopie was van mijn eerste, waar ik destijds erg aan moest wennen juist. Maar nu was ik zo bekend met die looks dat het een en al herkenning was. Inmiddels heeft ie een heel eigen gezichtje, maar ik vind hem mijn mooiste creatie ooit. :'D Hij is qua karakter dan weer een kopie van mijn lief denk ik, en ik kan dus heel goed met hem omgaan. Terwijl mijn lief dat lastiger vindt.

En allemaal zijn ze in mijn hart en houd ik onvoorwaardelijk van ze. Ik heb nog vaak van die beschermende gevoelens. Met name als ze ruzie hebben met hun papa, dan word ik zo'n leeuwin die ze onder haar hoede neemt. Ik bedenk me ook vaak dat ik mede hun stem ben, omdat ze (zeker heel klein) nog niet zomaar zelf alles duidelijk kunnen maken aan de rest van de wereld.

Qua sterfelijkheid, dat heb ik pas gekregen toen mijn mama doodging. En dan vooral het stuk dat er zoveel van een persoon verdwijnt. Alle plannen die ze nog had, alle gedachtes van haar, heel veel van haar herinneringen, haar hele lichaam... Allemaal is het er niet meer. Dat vind ik gek en raar. Maar het maakte ook duidelijk wat er wél blijft, namelijk hoe zij met ons omging, hoe zij voor ons zorgde, er voor ons was. Dat zijn allemaal dingen die ik nog bij me draag en ook weer doorgeef aan mijn kinderen, vooral die dingen die ik als fijn heb ervaren natuurlijk.
Zo was mijn mama altijd mijn stem, ze stond altijd achter mij. Bijvoorbeeld met gesprekken op school, als ik 'iets' gedaan had, dan was zij mijn backup en kwam ze voor mij op en hadden de leraren het nakijken. En dat ze er altijd was, wat er ook aan de hand was. Dat ik altijd alles tegen haar kon zeggen en ze mij nooit veroordeelde maar altijd hielp om het (samen) op te lossen. Dat ik blind op haar kon vertrouwen. Dat zijn de dingen die nog tastbaar van haar in mijn leven aanwezig zijn en ook de dingen die ik hoop door te geven aan mijn kinderen. Dat gevoel van vertrouwen en veiligheid. Dat je eigen nestje ook je schuilplaats is en dat je van daaruit de wereld in mag gaan. Dat het er toe doet wie zij zijn en wat zij meemaken en voelen. Etc etc.

Verder alweer 38 weken vandaag!

Ik heb al wat ruimte gemaakt in mn huis. Ik ben er druk mee en hopelijk deze week nog meer ruimte en dan kan ik ook babywasjes gaan doen.

En ik moet alles voor mn bevalplekje nog in orde maken. Ben hard bezig met mn vlaggetjes. Ik hoop ook dat ik dat misschien wel deze week kan afmaken?

Gisteren was ik ineens heel verdrietig. Ik bedacht me dat dit dus waarschijnlijk de allerlaatste weken van mijn leven ooit zijn dat er een babytje in mijn buik groeit... En dat vind ik lastig. Meteen ook iets waar ik nog wat mee wil doen, want ik wil dat dat uit de weg is als ik ga baren. Ik hoop dat dit kindje voorlopig nog in mijn buik wil blijven, ik heb nog even nodig voor mijn gevoel. Maar hoe of wat, ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet nog.
Aan de andere kant heeft m;n lichaam het nu echt zwaar. Ik kan echt amper meer iets.. Het is nog nooit zo erg geweest denk ik, zelfs bij de tweeling heb ik het gevoel dat ik nog meer kon op het einde. Op staan van de bank duurt al een uur, dus de kinderen moeten telkens open doen en dan weten de mensen aan de deur niet wat ze ermee aan moeten. En ik kan amper eten klaarmaken voor de kinderen en zo. Dus eigenlijk is elke dag een uitputtingsslag. Toch zou ik er nog 4 weken voor over hebben nu, gewoon omdat het dus die laatste keer is en ik dat op een of andere mnaier nog niet los kan laten...

Ela, wat kun jij toch mooi over je interne wereld vertellen.

37 weken

quote:

Op vrijdag 17 december 2021 16:16 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]
Baby is ready

Mama ook wel

quote:

Op zaterdag 11 december 2021 16:44 schreef Poepz0r het volgende:
Binnen nu en 2-3 weken zijn wij met 3. Dat is best gek eigenlijk

Overigens heb ik als vader wel steeds meer het besef (is dit herkenbaar?) dat je ouder aan het worden bent en hoopt dat je heel oud mag worden ofzo. Beetje melancholiek ofzo.

Ik herken dat wel. Ik ben voor mijn doen best wel een emotioneel wrak sinds J geboren is. Onder andere met dit vraagstuk. Ik voel me erg kwetsbaar
Maar ik heb ook mijn hele leven geleefd met het gevoel dat niemand me iets kon maken. Dat is nu voorbij

quote:

Op woensdag 15 december 2021 10:33 schreef B.ertha het volgende:
Ik merk nu al verschil. Bij de eerste heb ik het de hele zwangerschap zó ontzettend abstract gevonden. Wel alles voorbereid enzo, maar ook regelmatig vergeten dat ik zwanger was, niet kunnen voorstellen dat er straks iets in dat bedje zou liggen. Vast ook wel doordat het een lang proces was en ik het onbewust moeilijk kon geloven. En het duurde ook heel lang voordat ik écht tot op het bot van hem hield. De oerdrang tot beschermen was er wel meteen en ik kon ook echt smelten van zijn aanblik, maar liefde? Dat heeft maanden geduurd.
Deze smurf is ook abstract maar al echt veel meer deel van ons leven, ik vind het gezellig als hij schopt, de nesteldrang kickt al in, enzovoorts.

Dit heb ik ook enorm. J is 2,5 maand oud en ik ben meer in m’n rol gegroeid dan in het begin.
Ik hield vanaf het 1e moment van hem. Maar nu voel ik het meer ofzo.
Ik vind de voedingen aan de borst fijn. In het begin had ik frisse tegenzin als het weer tijd was voor voeding en verveelde ik me enorm tijdens voeden. Ik voel nu meer connectie

quote:

Op vrijdag 17 december 2021 17:42 schreef _Lily_ het volgende:

[..]
Ik herken dat wel. Ik ben voor mijn doen best wel een emotioneel wrak sinds J geboren is. Onder andere met dit vraagstuk. Ik voel me erg kwetsbaar
Maar ik heb ook mijn hele leven geleefd met het gevoel dat niemand me iets kon maken. Dat is nu voorbij

Herkenbaar. Mijn gevoel van 'niemand kan me iets maken' kwam echter uit iets anders voort. Ik ben sinds zeer jonge leeftijd depressief en bij tijd en wijle suïcidaal (familietrekje helaas). Na de geboorte van de eerste maakte het me ineens wel uit of ik zou leven. Als je je hele leven hebt geleefd met de gedachte dat het leven je om het even is, is de drang tot in leven willen blijven ineens best overweldigend. En nu bijna drie jaar later is mijn eigen sterfelijkheid nog steeds weleens een dingetje.

Het houden van de eerste ging hier heel hard en sterk. Zodra ze geboren was, was het er en nam het me helemaal over. Ik voelde bij haar ook constant een enorme urgentie om alles voor haar te doen. Bij de tweede was dit er niet. Wellicht heeft het direct na de geboorte van elkaar gescheiden zijn ook invloed gehad. Eerst met spoed naar het ziekenhuis vanwege bloedverlies, de volgende dag uitgedroogd opgenomen vanwege buikgriep. Ik heb haar in die eerste drie dagen maar een paar uur gezien. Al haar glimlachjes waren de eerste 2 maanden ook enkel voor mijn partner. En ik heb zo'n speciale band met de eerste, dat ik echt twijfelde of dit met de tweede wel goed zou komen. Maar de laatste weken begint dat bij te trekken van beide kanten. Zij is veel blijer me te zien en ik ben veel meer lovey dovey met haar.

Dat brengt me ook nog op het borstvoedingspunt van Bertha. Ik had me voorgenomen na de enorm moeilijke start met nr 1, dat als BV niet gemakkelijk zou gaan ik er direct mee zou stoppen. Toen ik in het ziekenhuis lag zonder baby werd er meermaals aan me gevraagd of ik niet wilde kolven om de melk op gang te brengen. Maar compleet uitgedroogd, kotsend en met 2 liter bloed minder en enorme bloedarmoede koos ik ervoor het niet te doen. Ik had al mijn kracht voor mezelf nodig. Lukte het bij thuiskomst niet, dan niet. Maar mijn lichaam pikte het zo op zodra ik thuis was. Melk in overvloed en geen van de opstartproblemen van de eerste. Alsof mijn lichaam meteen wist wat er moest gebeuren.

Gun jezelf gratie is mijn advies. Hoe het ook loopt.

quote:

Op zondag 19 december 2021 06:04 schreef Rebubbled het volgende:

[..]
Herkenbaar. Mijn gevoel van 'niemand kan me iets maken' kwam echter uit iets anders voort. Ik ben sinds zeer jonge leeftijd depressief en bij tijd en wijle suïcidaal (familietrekje helaas). Na de geboorte van de eerste maakte het me ineens wel uit of ik zou leven. Als je je hele leven hebt geleefd met de gedachte dat het leven je om het even is, is de drang tot in leven willen blijven ineens best overweldigend. En nu bijna drie jaar later is mijn eigen sterfelijkheid nog steeds weleens een dingetje.

Het houden van de eerste ging hier heel hard en sterk. Zodra ze geboren was, was het er en nam het me helemaal over. Ik voelde bij haar ook constant een enorme urgentie om alles voor haar te doen. Bij de tweede was dit er niet. Wellicht heeft het direct na de geboorte van elkaar gescheiden zijn ook invloed gehad. Eerst met spoed naar het ziekenhuis vanwege bloedverlies, de volgende dag uitgedroogd opgenomen vanwege buikgriep. Ik heb haar in die eerste drie dagen maar een paar uur gezien. Al haar glimlachjes waren de eerste 2 maanden ook enkel voor mijn partner. En ik heb zo'n speciale band met de eerste, dat ik echt twijfelde of dit met de tweede wel goed zou komen. Maar de laatste weken begint dat bij te trekken van beide kanten. Zij is veel blijer me te zien en ik ben veel meer lovey dovey met haar.

Dat brengt me ook nog op het borstvoedingspunt van Bertha. Ik had me voorgenomen na de enorm moeilijke start met nr 1, dat als BV niet gemakkelijk zou gaan ik er direct mee zou stoppen. Toen ik in het ziekenhuis lag zonder baby werd er meermaals aan me gevraagd of ik niet wilde kolven om de melk op gang te brengen. Maar compleet uitgedroogd, kotsend en met 2 liter bloed minder en enorme bloedarmoede koos ik ervoor het niet te doen. Ik had al mijn kracht voor mezelf nodig. Lukte het bij thuiskomst niet, dan niet. Maar mijn lichaam pikte het zo op zodra ik thuis was. Melk in overvloed en geen van de opstartproblemen van de eerste. Alsof mijn lichaam meteen wist wat er moest gebeuren.

Gun jezelf gratie is mijn advies. Hoe het ook loopt.

Je bericht zinkt wel even in bij mij. Wat heb je veel moeten vechten. Wat je schrijft over sterfelijkheid raakt me. En ook wat je vertelt over je band met beide kinderen.

Ik ben dus nog steeds een emotioneel wrak. Ik heb voor het eerst ook met moeder en man besproken wat er in mijn hoofd speelt en dat heeft flink opgelucht. Sowieso heeft mijn gezin (liefde vinden, moeder worden) mij geestelijk goed gedaan. Ik was daarvoor qua gevoelsleven nogal onverschillig en hard. Naar anderen en ook naar mezelf. Ik heb tijdens m’n bevalling geen kik gegeven, waardoor man tegen iedereen liep te verkondigen hoe makkelijk het was. Terwijl ik het bevallen heel moeilijk/pijnlijk vond. Dit heb ik nu ook gezegd tegen man en het voelde goed om het erover te hebben. Dus langzaam begin ik te “wennen” aan de kwetsbaarheid die ik heb sinds J er is en gewoon ondergaan wat ik voel

Hier waren de eerste lachjes van J ook voor man. Nu hij wat groter wordt wil ik wat meer tijd nemen om met hem te spelen (al weet ik niet goed hoe)

Sterfelijkheid is hier ook wel een dingetje. Ik sta er niet heel vaak bij stil, maar af en toe krijg ik beangstigende gedachten, die ik echt van me af moet zetten.

De eerste keer dat Mayra bij oma bleef slapen en mijn partner en ik een avondje weggingen, zat ik constant te denken aan dat Mayra een wees zou worden als er iets op dat moment iets zou gebeuren met partner en mij (bv een auto-ongeluk). Ook als ze op de opvang is, denk ik soms als daar nu brand uitbreekt, dan ben ik er niet bij om haar te beschermen.

Ook vraag ik me af in hoeverre het gescheiden zijn tijdens de eerste dagen invloed heeft op je band met je kind. Mayra houdt niet van knuffelen en kusjes geven. Bij niemand. Ook zij is de eerste 3 dagen gescheiden gebleven van mij en lag op de neonatologie afdeling. Ik ging uiteraard elke 3 uur langs om haar te zien, maar ze is toen vooral verzorgd door de verpleging daar. Zou ze daarom niet willen knuffelen en kusjes geven/ krijgen?

Ik hoop echt dat dit bij het volgende kind niet nodig zal zijn en dat we vanaf het begin de mogelijkheid krijgen om samen te zijn.

Sterfelijkheid komt hier af en toe wel naar boven. Mijn beide ouders zijn overleden voor ik 30 jaar was en kinderen kreeg. Moeder plotseling, vader na lang ziekbed. Soms, op bepaalde dagen, ben ik me er extra van bewust dat het zomaar afgelopen kan zijn. Toen mijn nichtje 8 jaar werd (de leeftijd die ik had toen mijn moeder overleed) was ik me er erg van bewust hoe jong dat eigenlijk nog is en hoeveel mijn moeder van mij gemist heeft (en ik van haar, want ik herinner me haar bijna niet). Waardoor ik dus ook weer na ging denken over mijn eigen sterfelijkheid. Maar ook andersom, als er nu iets met zoon zou gebeuren, of met de baby die onderweg is… ik denk er liever niet al teveel over na. Bij de geboorte van één van mijn nichtjes zijn destijds zoveel fouten gemaakt dat zij daardoor vlak na haar geboorte is overleden. Toen was ik daar uiteraard erg verdrietig om maar nu ik zelf moeder ben komt dat besef, zo’n klein mensje dat er gewoon niet meer is, nog harder binnen.

@CaVaBien, mijn zoon was ook nooit van de kusjes en knuffels en nu ineens, sinds een maandje ofzo (hij is in november 3 geworden) kan hij er geen genoeg van krijgen en deelt het grootste deel van de dag kusjes en knuffels uit als ie de kans krijgt. Misschien komt het nog bij Mayra

Net maar even met het zh gebeld voor overleg. Bloeddruk was bij m’n laatste controle hoger dan normaal voor mijn doen, dus moest nu twee keer thuis zelf meten. Zit nét onder de grens van wat zij aangaf waarbij ik gelijk moest bellen. Vpk die ik sprak gaat overleggen met arts/gyn en belt me dan terug. Heb in principe donderdag weer een afspraak maar ze wil even zeker weten of we kunnen wachten tot dan. Heb verder geen klachten of iets gelukkig.

quote:

Op maandag 20 december 2021 09:15 schreef CaVaBien het volgende:
Sterfelijkheid is hier ook wel een dingetje. Ik sta er niet heel vaak bij stil, maar af en toe krijg ik beangstigende gedachten, die ik echt van me af moet zetten.

De eerste keer dat Mayra bij oma bleef slapen en mijn partner en ik een avondje weggingen, zat ik constant te denken aan dat Mayra een wees zou worden als er iets op dat moment iets zou gebeuren met partner en mij (bv een auto-ongeluk). Ook als ze op de opvang is, denk ik soms als daar nu brand uitbreekt, dan ben ik er niet bij om haar te beschermen.

Ook vraag ik me af in hoeverre het gescheiden zijn tijdens de eerste dagen invloed heeft op je band met je kind. Mayra houdt niet van knuffelen en kusjes geven. Bij niemand. Ook zij is de eerste 3 dagen gescheiden gebleven van mij en lag op de neonatologie afdeling. Ik ging uiteraard elke 3 uur langs om haar te zien, maar ze is toen vooral verzorgd door de verpleging daar. Zou ze daarom niet willen knuffelen en kusjes geven/ krijgen?

Ik hoop echt dat dit bij het volgende kind niet nodig zal zijn en dat we vanaf het begin de mogelijkheid krijgen om samen te zijn.

Ik ben de eerste vijf dagen ook gescheiden geweest van mijn oudste, maar hij is de knuffelkont van mijn twee De andere wil er niet veel van hebben.
Mijn band met de oudste is wel anders dan met de jongste, maar ik heb het idee dat dit komt doordat de oudste een huilbaby was.

quote:

Op zondag 19 december 2021 06:04 schreef Rebubbled het volgende:

[..]
Herkenbaar. Mijn gevoel van 'niemand kan me iets maken' kwam echter uit iets anders voort. Ik ben sinds zeer jonge leeftijd depressief en bij tijd en wijle suïcidaal (familietrekje helaas). Na de geboorte van de eerste maakte het me ineens wel uit of ik zou leven. Als je je hele leven hebt geleefd met de gedachte dat het leven je om het even is, is de drang tot in leven willen blijven ineens best overweldigend. En nu bijna drie jaar later is mijn eigen sterfelijkheid nog steeds weleens een dingetje.

Wat heftig voor je, het lijkt me nogal een omslag in gevoelens.. Maar wel ook heel mooi dat je plots een reden had om voor te leven .

De openhartige verhalen en ervaringen raken me. Dank voor het delen allemaal.

quote:

Op maandag 20 december 2021 13:35 schreef Phaidra het volgende:

[..]
Wat heftig voor je, het lijkt me nogal een omslag in gevoelens.. Maar wel ook heel mooi dat je plots een reden had om voor te leven .

Het bracht vooral angst met zich mee voor doodnormale situaties, zoals autorijden. Heel veel 'wat als' denken. Het heeft wel 1,5 jaar geduurd denk ik voor ik gewend was aan deze nieuwe manier van in het leven staan.

Sowieso vond ik de identiteitstransitie naar 'moeder' heel heftig. Ik voelde me aan het einde van de zwangerschap ook heel leeg, alsof mijn oude ik was uitgewist en ik aan het wachten was tot de bevalling en het inkleuren van mijn nieuwe ik kon beginnen. Na de bevalling ben ik heel lang zoekende geweest en ook in rouw om het verlies van mezelf. Maar ook wetende dat ik niet terug zou willen. Gelukkig heb ik dat deze keer helemaal niet gehad.

Elvie wilde eerst ook niet aangeraakt worden. Wel vastgehouden uiteraard, maar als ik haar bvb liggende aan het voeden was en mijn hand op haar rug legde, duwde ze me weg met haar arm of trok ze haar rug helemaal krom om bij mijn hand weg te komen. Haar placenta lag voor en ik heb haar dus nooit via mijn buik kunnen aanraken. Vraag me af of dat ermee te maken heeft gehad. Lily heeft de hele zwangerschap met haar rug in mijn buikwand gehangen en die nestelde zich de hele dag in mijn buik-aaiende handen. Die was en is enorm van het fysieke contact. Elvie deinst ondertussen niet meer weg gelukkig. Hebben andere placenta voor liggers deze ervaring ook?

Placenta-voorligger hier. Spook is een enorme knuffelkont maar wel op zijn voorwaarden. Vooral ik mag eigenlijk altijd heel dichtbij komen, bij anderen wil hij nog wel van schoot kruipen of er snel klaar mee zijn. Hij geniet ook echt van wat wij 'chillenbillen' noemen, maar eigenlijk gewoon betekent nog even lekker rustig bij papa en mama in bed omdat die nog geen zin hebben om 'aan' te staan in de vroege ochtend. Dan kletst hij wat en geniet van ons. En hij frunnikt graag aan huid, misschien nog wel liever dan knuffelen.

Hij was trouwens suuuper rustig in de buik, hij heeft ook sinds 30 weken in dezelfde houding gelegen en ik heb hem nooit op een koprol o.i.d. betrapt, alleen wat hand- en voetbewegingen of lekker uitstrekken. Dat is met deze baby wel anders! Die heeft ook de placenta voor.

In het topic moeilijk zwanger worden werd gevraagd hoe om te gaan met problemen in je seksleven tijdens de vruchtbaarheidsbehandelingen.

Even dezelfde vraag hier…. Hoe was het bij jullie na de bevalling?
Ik merk dat ik problemen heb…. Ik geniet er veel minder van dan voor de zwangerschap en die zijn deels ook mentaal:
- man kan nauwelijks aan mijn borsten zitten, want pijnlijk. Daarnaast als hij ze aanraakt begint mijn melk meteen te spuiten, ook niet bevorderlijk
- in bepaalde houdingen heb ik nu associaties met de bevalling (alsof ik daar weer lig) en dan verdwijnt mijn opwinding meteen.

Kortom: seks is in mijn hoofd nu verbonden aan het baren van mijn kind (melk, bevalling, iets wat door het geboortekanaal gaat) en dat is killing voor mijn libido. Ook pijn op cruciale plekken (borsten, vanonder)
Ik had btw een ruptuur, die is gehecht en dat litteken voel ik ook telkens tijdens seks. Niet extreem dus ik kan “erdoorheen bijten” maar dat is natuurlijk ook niet bevorderlijk
J is nu bijna 3 maanden oud

Hoe zit dit bij jullie?
Sorry als dit too much information is

Een bevalling is ook heel heftig en ik begrijp die associaties helemaal. Mijn advies, doe niets wat nu niet oké voelt en laat het allemaal nog een tijdje slijten, bezinken en genezen.

Na de vacuumbevalling en knip heb ik 1,5 jaar geen seks gehad. Ik wilde niets met dat hele gebied te maken hebben en ik heb naar die gevoelens geluisterd en nooit iets geforceerd. Was dat soms frustrerend voor partner? Ja. Maar ik ga toch echt geen seks tegen mijn zin in hebben en hij wil ook geen seks tegen mijn zin of als het pijn veroorzaakt. De eerste keer daarna vond ik heel eng. Liter glijmiddel gebruikt, maar alles was zo goed genezen dat het helemaal geen pijn meer deed. Ik was meteen over die grens heen.

Momenteel moet ik er met 3 maanden ook nog niet aan denken en dit keer was het een soepele bevalling. Ik heb echt geen behoefte aan nog iemand die aan me komt, zo met twee kinderen die de hele dag lichamelijk contact nodig hebben. Daarbij ben ik hartstikke moe, zijn er 100 andere dingen die moeten gebeuren en als ik 30 minuten voor mezelf heb, gebruik ik die om op te laden. En seks laadt mij niet op. So be it. Nog een heel leven ervoor hoor.

Ook placenta-voorligger (rechts voor laag) hier. Ik heb het idee dat mijn baby het wel fijn vindt om te knuffelen. Maar in mijn buik kwam ze alsnog wel boven of naast de placenta tegen mijn handen aanliggen. Dus ik heb haar alsnog via mijn buik veel over de rug kunnen wrijven.

Wat seks betreft, ik heb vacuüm en knip bevalling gehad. Ik had na 4 weken enorme geilheid en dat is gebleven. Nadat ik stopte met vloeien, rond 5,5 week, heb ik seks gehad. Alleen voelde het zo anders dan ik gewend was. Daar waar mijn litteken van de knip zit heb ik gewoon geen gevoel meer. Dat neemt zoveel plezier weg Seks viel mij dus vooral daarom tegen. Maar ook ik had tijdens seks steeds gedachten aan de bevalling. Inderdaad ook niet bevorderlijk. Maar ik merk wel dat ik nog weer zou willen. Maar mijn libido was altijd heel hoog, dus ik weet niet hoe het zou zijn als ik dat niet/minder had

Ik heb in het verleden nooit libidoproblemen gehad, maar sinds ik in januari 2019 een positieve zwangerschapstest in mijn handen heb gehad is het tot het nulpunt gedaald en daar helaas gebleven. Eerst had ik hoop dat het in het tweede trimester beter zou worden, maar helaas. Na de geboorte van Bubbles dan? Helaas, ook niet. Nu moet ik zeggen dat pilgebruik ook altijd een enorm nadelig effect heeft op mijn libido en ik ben 6 weken pp weer aan de pil gegaan, dus dat heeft ook zeker niet geholpen. Ik heb overigens een keizersnede gehad, prima ervaring en verder ook geen pijn bij de seks door littekens ofzo. Dus vervelende associaties heb ik niet, ik heb gewoon simpelweg nooit zin. Maar dat maak ik af en toe wel .

Ik had bij Bubbles ook een voorliggende placenta en ik heb haar nooit heel erg goed voelen bewegen. Ze is geen enorme knuffelkont, maar ze is ook weer niet echt anti-knuffelen ofzo. Heb verder ook geen vergelijkingsmateriaal want ze is mijn eerste.

Vanaf de (eerste) zwangerschap is mijn libido ook tot het nulpunt gedaald. Ik heb vrijwel de gehele zwangerschap als 6 maanden na de bevalling geen seks gehad. Ik had er totaal geen behoefte aan en geen energie voor. Pas na 6 maanden begonnen we er weer een beetje mee, maar dat was zo pijnlijk dat het niet echt hielp om mijn libido omhoog te brengen, dus het bleef heel beperkt.

Sindsdien is het nooit meer als voorheen geweest. Alleen een beetje onze best gedaan voor de tweede zwangerschap. Dat ging op zich snel, dus daar hoefden we ook niet heel hard aan te werken.

Inmiddels voel ik geen pijn meer en kan er ook wel van genieten als we eenmaal bezig zijn. Het zin maken is alleen een beetje het probleem.

Maar goed, dat komt vast wel weer goed als de kinderen straks wat ouder zijn, doorslapen en niet meer aan je borsten hangen

Nog nooit een hechting of moeilijke baring gehad. Mijn libido is nooit echt weggeweest. Na de eerste geboorte heb ik 4 maanden gewacht. Ik had na 2 weken zo’n hormonen shift dat ik heel veel zin had, maar ik vloeide nog en was nog volop in het opgang brengen van borstvoeding en wennen aan het moederschap dat ik daar toen niets mee deed. Na 4 maanden durfde ik het weer aan. Ik heb geen last ervan gehad dat mijn lief dan aan mijn borsten zat oid. Het voelt heel anders als hij er iets mee doet dan als mijn kind(eren) er iets mee doen. Ik was eerst hooguit onzeker of hij het niet stom vond als er dan melk uit kwam, maar dat vond ie gelukkig niet. Dus dat belemmerde bier. Ook had ik direct na de bevalling bij mezelf gevoeld en voelde mijn vulva eigenlijk alweer als normaal, tikje opgezwollen, maar niet anders dan ervoor. En ook de seks voelde hetzelfde als ervoor.

Na de tweede hetzelfde en na de tweeling heb ik 6 maanden gewacht. Toen werden we echt geleefd een poosje en was er gewoon geen ruimte. En toen hebben we het erover gehad en besloten dat onze relatie de hoogste prioriteit had, want met z’n tweeen was het al nauwelijks te doen, dus in ons eentje zou nooit mogelijk zijn geweest vinden we allebei. En wilden we uiteraard allebei ook niet. Dit ging over onze hele relatie, niet allleen over seks uiteraard. Maar het maakte wel dat we vanaf toen elk ‘vrij’ moment samen doorbrachten zonder afleidingen. We schrapten series en films en social media, maar omdat we al best moe waren, gingen we samen in bed liggen in het donker. En we spraken ook af dat we echt eerlijk zouden zijn tegen elkaar, over alles, zodat er niets opgekropt zou worden of gaan sluimeren. Daar was gewoon ook geen ruimte voor. Dit resulteerde erin dat we onze verbinding samen een soort extra boost gaven en al heel snel kreeg ons seksleven ook een enorme boost. Het open en eerlijk zijn in het donker terwijl we heel dicht bij elkaar lagen bracht mee dat we veel knuffelden en ons seksleven dus nog nooit zo actief was geweest. We hadden echt elke dag ongeveer wel seks en soms zelfs 2 keer op een dag. Inmiddels is dat weer een beetje gesetteld en is het nu om de dag of zo. Wat er vooral ook gebeurde was dat de intimiteit, niet per se alleen de seks maar alle intimiteit samen, maakte dat zowel ik als mijn lief ons weer gewild voelden. Ik voelde me de hele dag sexy en keek alweer uit naar onze momenten helemaal samen. Het was heel vurig allemaal. En het gaf dus enorme energie, ook overdag. We waren echt pubers ineens weer haha. En dat is er nu nog steeds wel, dat gevoel van sexy te zijn voor m’n lief en uit te kijken naar ons samen zijn.

Ik ben benieuwd hoe dat nu zal gaan na de bevalling, want dan komt er natuurlijk ineens toch een pauze hierin. We zien wel hoe dat loopt. Het zal iig helpen als we dan blijven communiceren en tijd voor elkaar gebruiken.

Het is hier wel zo dat mijn lief vanuit zijn verleden best wel blokkades had/heeft op (bepaalde vormen van) intimiteit en dit hele gebeuren maakte veel los bij hem en dat hielp ook heel veel mee in de intimiteit tussen ons. Dat hij eindelijk dingen daarover durfde uitspreken tegen mij in al die eerlijkheid. Het werkte dus ook heel therapeutisch en dat hadden we blijkbaar ook nodig om nog meer verbinding en verdieping te ervaren.

Verder wilde ik nog vertellen over ‘matrescentie’. Namelijk blijkt het zo te zijn dat als je moeder wordt, dat je dan lichamelijk en geestelijk precies zulke grote veranderingen doormaakt als in de puberteit (adolescentie). En dat in 9 maanden op en 9 maanden af. In een best korte tijd dus. Het is dus hier gek of raar dat er een heleboel gevoelens bij komen kijken (denk maar terug aan je puberteit) en dat je jezelf ook echt anders zult/kunt gaan voelen. Je hersenen maken allerlei nieuwe verbindingen aan en er komen andere hormonen en stoffen vrij. En ook je lichaam verandert dus echt blijvend mee. Nou ja, het is niet erg om daar ruimte voor te nemen/maken. En je ervan bewust te zijn dat het dus echt een heleboel impact kan hebben/heeft. En dat je jezelf dus mag respecteren en dat niets gek of raar is.

Mijn libido was tijdens de zwangerschappen echt sky high en ook snel na de bevalling weer zin, maar we hebben steeds wel een paar maanden gewacht voordat we er helemaal voor gingen. In de tussentijd vermaakt met hand- en spandiensten dat is misschien ook wel iets om niet te vergeten: seks is zoveel meer dan alleen penetratie. Dus als dat laatste niet lukt, no rush, er is nog zoveel meer te doen wat fijn kan voelen En neem ook zelf de tijd om je lichaam weer te (her) ontdekken.

Nu met twee kinderen is het hier ook niet meer zoooo vaak als voorheen. En soms moet ik mij er ook even toe zetten, maar ik slaap wel echt duizend keer beter en dieper als ik seks heb gehad, dus dat is wel een fijn voordeel voor mij

Bij de tweeling had ik een voorliggende placenta. Maar ik kon ze daarboven en ernaast wel voelen en dus ook aanraken.

Het zijn allebei enorme knuffelkonten. En dan inderdaad vooral bij mij, bij anderen vinden ze het wel gezegend. Maar ze zijn ook pas 2, dus het is niet vreemd dat ze vooral nog aan mij gehecht zijn. En aan hun papa.

Bij mijn middelste lazen we in zijn geboortehoroscoop dat hij niet een enorme knuffelaar zou zijn. En ik denk dat hij dat ook het minst is. Maar aangezien mijn lief en ik erg aanrakerig zijn en dit dus ook het voorbeeld is wat we voorleven, valt het erg mee in hoe ‘on’knuffelig hij is. Het gaat wel vooral op zijn intitiatief, maar regelmatig kruipt ie even op schoot voor een knuffel. Of vindt ie het fijn als ik in bed nog even bij hem kom liggen.

Ik heb het vermoeden dat dit baby’tje ook wel weer heel aanrakerig knuffelig zal zijn. Gelukkig zijn er een heleboel mensen hier in huis die kunnen knuffelen.

Sluit me helemaal bij je aan Aure. Er zijn nog zoveel meer vormen van intimiteit en van seks. Waar ik hierboven over schreef ging bij de eerste keren ook over penetratie.

En hier dus ook juist meer energie en betere slaap na seks. En dan liever seks dan internet ‘s avonds om te ontspannen.

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 20:41 schreef elamanilo het volgende:
Nog nooit een hechting of moeilijke baring gehad. Mijn libido is nooit echt weggeweest. Na de eerste geboorte heb ik 4 maanden gewacht. Ik had na 2 weken zo’n hormonen shift dat ik heel veel zin had, maar ik vloeide nog en was nog volop in het opgang brengen van borstvoeding en wennen aan het moederschap dat ik daar toen niets mee deed. Na 4 maanden durfde ik het weer aan. Ik heb geen last ervan gehad dat mijn lief dan aan mijn borsten zat oid. Het voelt heel anders als hij er iets mee doet dan als mijn kind(eren) er iets mee doen. Ik was eerst hooguit onzeker of hij het niet stom vond als er dan melk uit kwam, maar dat vond ie gelukkig niet. Dus dat belemmerde bier. Ook had ik direct na de bevalling bij mezelf gevoeld en voelde mijn vulva eigenlijk alweer als normaal, tikje opgezwollen, maar niet anders dan ervoor. En ook de seks voelde hetzelfde als ervoor.

Na de tweede hetzelfde en na de tweeling heb ik 6 maanden gewacht. Toen werden we echt geleefd een poosje en was er gewoon geen ruimte. En toen hebben we het erover gehad en besloten dat onze relatie de hoogste prioriteit had, want met z’n tweeen was het al nauwelijks te doen, dus in ons eentje zou nooit mogelijk zijn geweest vinden we allebei. En wilden we uiteraard allebei ook niet. Dit ging over onze hele relatie, niet allleen over seks uiteraard. Maar het maakte wel dat we vanaf toen elk ‘vrij’ moment samen doorbrachten zonder afleidingen. We schrapten series en films en social media, maar omdat we al best moe waren, gingen we samen in bed liggen in het donker. En we spraken ook af dat we echt eerlijk zouden zijn tegen elkaar, over alles, zodat er niets opgekropt zou worden of gaan sluimeren. Daar was gewoon ook geen ruimte voor. Dit resulteerde erin dat we onze verbinding samen een soort extra boost gaven en al heel snel kreeg ons seksleven ook een enorme boost. Het open en eerlijk zijn in het donker terwijl we heel dicht bij elkaar lagen bracht mee dat we veel knuffelden en ons seksleven dus nog nooit zo actief was geweest. We hadden echt elke dag ongeveer wel seks en soms zelfs 2 keer op een dag. Inmiddels is dat weer een beetje gesetteld en is het nu om de dag of zo. Wat er vooral ook gebeurde was dat de intimiteit, niet per se alleen de seks maar alle intimiteit samen, maakte dat zowel ik als mijn lief ons weer gewild voelden. Ik voelde me de hele dag sexy en keek alweer uit naar onze momenten helemaal samen. Het was heel vurig allemaal. En het gaf dus enorme energie, ook overdag. We waren echt pubers ineens weer haha. En dat is er nu nog steeds wel, dat gevoel van sexy te zijn voor m’n lief en uit te kijken naar ons samen zijn.

Ik ben benieuwd hoe dat nu zal gaan na de bevalling, want dan komt er natuurlijk ineens toch een pauze hierin. We zien wel hoe dat loopt. Het zal iig helpen als we dan blijven communiceren en tijd voor elkaar gebruiken.

Het is hier wel zo dat mijn lief vanuit zijn verleden best wel blokkades had/heeft op (bepaalde vormen van) intimiteit en dit hele gebeuren maakte veel los bij hem en dat hielp ook heel veel mee in de intimiteit tussen ons. Dat hij eindelijk dingen daarover durfde uitspreken tegen mij in al die eerlijkheid. Het werkte dus ook heel therapeutisch en dat hadden we blijkbaar ook nodig om nog meer verbinding en verdieping te ervaren.

Verder wilde ik nog vertellen over ‘matrescentie’. Namelijk blijkt het zo te zijn dat als je moeder wordt, dat je dan lichamelijk en geestelijk precies zulke grote veranderingen doormaakt als in de puberteit (adolescentie). En dat in 9 maanden op en 9 maanden af. In een best korte tijd dus. Het is dus hier gek of raar dat er een heleboel gevoelens bij komen kijken (denk maar terug aan je puberteit) en dat je jezelf ook echt anders zult/kunt gaan voelen. Je hersenen maken allerlei nieuwe verbindingen aan en er komen andere hormonen en stoffen vrij. En ook je lichaam verandert dus echt blijvend mee. Nou ja, het is niet erg om daar ruimte voor te nemen/maken. En je ervan bewust te zijn dat het dus echt een heleboel impact kan hebben/heeft. En dat je jezelf dus mag respecteren en dat niets gek of raar is.

Fijn als het zo kan gaan. Mijn borst begint soms onder de douche al melk te spuiten (TSR) door het warme water dat erop komt. Dus of man, baby, of een straal water erop staat, het maakt niet uit.

Man vindt het ook geen probleem tijdens de seks. Maar vanwege mijn overproductie en de negatieve gevoelens die ik daarbij heb heb ik er een enorme hekel aan als de melk ineens weer begint te spuiten. Zo erg dat ik tijdens de seks in huilen uitbarstte. Ik dacht: straks denkt mijn tiet dat het J is die eraan ligt en gaat hij nog meer melk maken. Ik kan die melk overal ook gewoon niet meer aanzien dus voor mij enorme mood killer. Man vindt het niet erg

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 20:46 schreef Aure het volgende:
Mijn libido was tijdens de zwangerschappen echt sky high en ook snel na de bevalling weer zin, maar we hebben steeds wel een paar maanden gewacht voordat we er helemaal voor gingen. In de tussentijd vermaakt met hand- en spandiensten dat is misschien ook wel iets om niet te vergeten: seks is zoveel meer dan alleen penetratie. Dus als dat laatste niet lukt, no rush, er is nog zoveel meer te doen wat fijn kan voelen En neem ook zelf de tijd om je lichaam weer te (her) ontdekken.

Nu met twee kinderen is het hier ook niet meer zoooo vaak als voorheen. En soms moet ik mij er ook even toe zetten, maar ik slaap wel echt duizend keer beter en dieper als ik seks heb gehad, dus dat is wel een fijn voordeel voor mij

Hand en spandiensten, zeker. Ik prefereer dit tegenwoordig meer dan penetratie
Terwijl ik voor de bevalling penetratie het fijnst vond

😘

Het is ook niet niks. En ik herken het ook wat je schrijft. Het random melk spuiten en het wel eens in huilen uitgebarsten zijn daardoor tijdens of net na de seks..

Bij m’n eerste ook een intense opstart periode gehad bij borstvoeding met overproductie (door kolven) en diverse borstontstekingen en zo. En dat maakte me eerst (helemaal in combi met hormonen) dus ook best een beetje onzeker. Maar het hielp bij mij dus gelukkig wel veel om het er met mijn lief over te hebben en hij was telkens ook heel lief en geduldig, waardoor er ook geen druk was. Ik heb ook een poosje liever met een bh en hemd aan gevreeen bijvoorbeeld en daar deed ie ook nooit raar over.

Het aanraken van hem van mijn borsten is, mede door zijn oneindige begrip en voor mijzelf het los kunnen zien/voelen van borstvoeding en seksualiteit, geen issue geweest tijdens intimiteit. Ook al was de borstvoeding dus echt een heel gevoelig ding. Maar ik kan zeker begrijpen dat dat echt heel persoonlijk is.

Nu ben ik overigens ook best wel heel onzeker over mijn lichaam. Vooral na de tweeling heb ik bijvoorbeeld voor mijn gevoel geen mooie buik meer… en ik heb overgewicht. Maar ook hier is mijn lief heel geduldig en begripvol. En vrij ik ook vaak genoeg met een hemdje aan. Of in het donker onder de dekens. Maar gelukkig kan ik het alsnog tijdens de seks wel genoeg loslaten en me echt overgeven aan die seksuele gevoelens en aan hem. En is hij heel lief voor mij, dus heb ik dan tijdens geen schaamtevolle gevoelens. Ik denk dat ik dan ook niet optimaal zou kunnen vrijen. Ik stel me echt heel erg open tijdens de seks. Ik merk wel verschil met hoe onze dynamiek is en hoe ik in m’n vel zit en hoeveel ‘last’ ik dan heb van onzekerheden. Er zijn dagen dat liever niemand de badkamer in mag komen omdat ik me dan té onzeker voel (dit probeer ik overigens dan alsnog heel erg los te laten tegenover mijn kinderen, omdat ik het belangrijk vind dat zij zich ook nooit hoeven te schamen tegenover mij, dus wil ik dat voorbeeld ook voorleven). Op andere dagen mogen ze er sowieso allemaal gezellig bij komen staan en maakt het me veel minder uit (eigenlijk doen ze dit altijd alsnog gewoon wat ik er ook van vind haha). :’)

Deze zwangerschap is voor het eerst in 8 jaar dat ik 3 maanden geen borstvoeding geef. En ik heb nu juist zo’n enorme behoefte aan aanraking van mijn borsten door mijn lief. Het is een soort craving of zo, ik heb dat nog nooit zo meegemaakt. Ik kom al bijna klaar als ie er alleen al naar kijkt zoiets… :’D

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 16:47 schreef _Lily_ het volgende:
In het topic moeilijk zwanger worden werd gevraagd hoe om te gaan met problemen in je seksleven tijdens de vruchtbaarheidsbehandelingen.

Even dezelfde vraag hier…. Hoe was het bij jullie na de bevalling?
Ik merk dat ik problemen heb…. Ik geniet er veel minder van dan voor de zwangerschap en die zijn deels ook mentaal:
- man kan nauwelijks aan mijn borsten zitten, want pijnlijk. Daarnaast als hij ze aanraakt begint mijn melk meteen te spuiten, ook niet bevorderlijk
- in bepaalde houdingen heb ik nu associaties met de bevalling (alsof ik daar weer lig) en dan verdwijnt mijn opwinding meteen.

Kortom: seks is in mijn hoofd nu verbonden aan het baren van mijn kind (melk, bevalling, iets wat door het geboortekanaal gaat) en dat is killing voor mijn libido. Ook pijn op cruciale plekken (borsten, vanonder)
Ik had btw een ruptuur, die is gehecht en dat litteken voel ik ook telkens tijdens seks. Niet extreem dus ik kan “erdoorheen bijten” maar dat is natuurlijk ook niet bevorderlijk
J is nu bijna 3 maanden oud

Hoe zit dit bij jullie?
Sorry als dit too much information is

Ik kon niet ontspannen tijdens seks, het bleef ook lang pijnlijk. Omdat ik een lichte diastase had na mijn eerste bevalling, kwam ik bij een bekkenbodemfysio terecht. Het bleek ook dat juist de spieren van mijn bekkenbodem iets te goed aangespannen waren (ter compensatie van zwakkere buik- en rugspieren). Zij heeft me heel erg goed kunnen helpen. Ook om weer ‘relaxed’ met mijn lichaam om te gaan. Ik vond het idee van uitscheuren en het gevoelige litteken ook een beetje eng, wat me stiekem ook wel blokkeerde. Hoe langer ik me druk maakte en hoe vaker een poging tot seks pijn deed, hoe erger dat natuurlijk werd. Na 1,5 jaar werd dat door de oefeningen van de fysio eindelijk beter. Dus wacht niet te lang met hulp vragen .

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 20:46 schreef Aure het volgende:
Nu met twee kinderen is het hier ook niet meer zoooo vaak als voorheen. En soms moet ik mij er ook even toe zetten, maar ik slaap wel echt duizend keer beter en dieper als ik seks heb gehad, dus dat is wel een fijn voordeel voor mij

maar wat heb je aan goede diepe slaap als je baby je elke anderhalf uur wekt .

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 18:51 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]
Bij mij gaf een verpleegkundige in het ziekenhuis aan dat wanneer ik lang last zou houden van het litteken (of littekenweefsel) dat ik dan vooral eens een afspraak moest maken met de gyn omdat er vaak veel mogelijk is op dat gebied. Misschien dat dat ook iets voor jou is (of op termijn)? Gewoon eens te laten kijken of het echt goed geneest ect.

Als dit aanhoudt ga ik dat zeker proberen, dank. Inmiddels ook eea over gelezen

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 22:40 schreef Lemijn het volgende:

[..]
maar wat heb je aan goede diepe slaap als je baby je elke anderhalf uur wekt .

Baby slaapt tegen me aan en ik kan met m’n ogen dicht aanleggen.

Maar ik ben wel een hele slechte slaper van mezelf. Ik slaap meer met nachtvoedingen dan zonder denk ik (zonder lig ik gewoon vaak en lang wakker, met nachtvoedingen slaap ik toch meest wel tussen de voedingen in en krijg ik tenminste evenveel slaap als zonder als het dus niet meer is).

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 22:40 schreef Lemijn het volgende:

[..]
maar wat heb je aan goede diepe slaap als je baby je elke anderhalf uur wekt .

Inmiddels zit ie op 2 uur maar ik slaap dan dus met seks wel meteen dieper het eerste blokje. Daarna heeft het niet zo heel veel zin meer denk ik

Ik vind seks nu ook lastig, hoor. F. slaapt alleen 's avonds in haar bedje en vaak is het wel 19:30 uur voordat het ritueel afgerond is. En dan ga ik er altijd al het liefst naast liggen. Gelukkig lukt het ook wel om zin te krijgen als we eenmaal samen zijn zonder baby in de buurt.

Bij mij is het ook nog pijnlijk. Ik ga na de jaarwisseling naar een bekkenfysio, om te kijken of zij iets voor mij kan betekenen.

quote:

Op dinsdag 21 december 2021 15:34 schreef Rebubbled het volgende:

[..]
Het bracht vooral angst met zich mee voor doodnormale situaties, zoals autorijden. Heel veel 'wat als' denken. Het heeft wel 1,5 jaar geduurd denk ik voor ik gewend was aan deze nieuwe manier van in het leven staan.

Sowieso vond ik de identiteitstransitie naar 'moeder' heel heftig. Ik voelde me aan het einde van de zwangerschap ook heel leeg, alsof mijn oude ik was uitgewist en ik aan het wachten was tot de bevalling en het inkleuren van mijn nieuwe ik kon beginnen. Na de bevalling ben ik heel lang zoekende geweest en ook in rouw om het verlies van mezelf. Maar ook wetende dat ik niet terug zou willen. Gelukkig heb ik dat deze keer helemaal niet gehad.

Elvie wilde eerst ook niet aangeraakt worden. Wel vastgehouden uiteraard, maar als ik haar bvb liggende aan het voeden was en mijn hand op haar rug legde, duwde ze me weg met haar arm of trok ze haar rug helemaal krom om bij mijn hand weg te komen. Haar placenta lag voor en ik heb haar dus nooit via mijn buik kunnen aanraken. Vraag me af of dat ermee te maken heeft gehad. Lily heeft de hele zwangerschap met haar rug in mijn buikwand gehangen en die nestelde zich de hele dag in mijn buik-aaiende handen. Die was en is enorm van het fysieke contact. Elvie deinst ondertussen niet meer weg gelukkig. Hebben andere placenta voor liggers deze ervaring ook?

Nee dat heb ik niet…. Bij J lag de placenta ook voor en ik heb de hele zwangerschap geen contact met hem gehad. Daar maakte ik me toen ook zorgen over maar vanaf het begin was hij een baby die heel graag aangehaald en geknuffeld wil worden. En dan met name door man en mij. Bij een ander slaapt hij moeilijker