Depressie & Angst #166

quote:

Op donderdag 16 april 2020 21:56 schreef Vault-Boy het volgende:
Gisteren werd ik wel een beetje bang. Ik ging na bed en na een tijdje liggen begon mn hart ineens uit het niets snel te bonken. Ben toen even gaan zitten en toen gewoon 1 minuut in totaal hartkloppingen en hartoverslagen. Na een tijdje ging het weer en verder geen last meer gehad, maar dacht even op dat moment dat ik een hartaanval zou krijgen omdat het zo erg tekeer ging.

Heb het heel mijn leven al gehad (vroeger ook weleens last gehad van hyperventilaties), maar dat is dan een paar keer overslaan en dan is het weer prima. Maar gisteren duurde die toch wel te lang voor mijn gevoel. Had daarna echt een drukkend gevoel op borst. Logisch misschien aangezien je hart ineens zo tekeer is gegaan. Ik kijk het nog een beetje aan of het vaker zo erg gaat voorkomen en anders toch voor de zekerheid naar de huisarts om het te laten checken.

quote:

Op maandag 27 april 2020 13:46 schreef Vault-Boy het volgende:

[..]

Pff gisteren weer. Ga liggen en na een tijd voel je gewoon een apart gevoel opkomen. Ja hoor hart begint harder te bonken dus denk ga even zitten en hoppa weer een minuut lang overslagen. Daarna weer voorbij en geen last meer van. Wat is dat toch

quote:

Op maandag 27 april 2020 13:46 schreef Vault-Boy het volgende:

[..]

Pff gisteren weer. Ga liggen en na een tijd voel je gewoon een apart gevoel opkomen. Ja hoor hart begint harder te bonken dus denk ga even zitten en hoppa weer een minuut lang overslagen. Daarna weer voorbij en geen last meer van. Wat is dat toch

quote:

Op maandag 27 april 2020 12:11 schreef Pizzapuntje het volgende:

[..]

Er is in november 2018 een plaat in m'n verbrijzelde schouder gezet in een poging er nog wat van te maken ivm te jong voor prothese. Toen is er een infectie op gekomen en is de wond opengemaakt en open moeten blijven tot ie vanzelf dicht groeide. Echter zit de infectie op het metaal genesteld, dus aangezien de plaat nu geen functie meer heeft halen ze hem eruit, omdat er een infectie op zit die kan op spelen. Maar ze zijn bang dat als de plaat er uit is en het hele geheel dicht geniet word ik toch nog een wondinfectie krijg. Er word wel een kweek afgenomen volgens mij en preventief antibiotica gegeven. De arts die opereert belt me woensdag nog omdat ik nog wat vragen heb.

Dus al met al wel een spannende operatie. Gelukkig wel een dagopname (wat ik niet verwacht had), maar zal toch even thuiszorg nodig hebben met bijv douchen enzo. Ik vind het wel heel spannend.

quote:

Op maandag 27 april 2020 13:46 schreef Vault-Boy het volgende:

[..]

Pff gisteren weer. Ga liggen en na een tijd voel je gewoon een apart gevoel opkomen. Ja hoor hart begint harder te bonken dus denk ga even zitten en hoppa weer een minuut lang overslagen. Daarna weer voorbij en geen last meer van. Wat is dat toch

quote:

Op maandag 27 april 2020 20:20 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Hartkloppingen, kan idd van stress komen

Sam-e update: de verpakking is nu op, paar weken gebruikt. Mijn humeur en energieniveau was wel iets beter had ik het idee, het passieve gevoel en m'n traagheid verbeterden iets vooral in het begin, ook mijn haat jegens onbekende mensen op straat verminderde , maar het was duur en geimporteerd dus voorlopig koop ik het even niet opnieuw.

Overgeschakeld op ginseng & royal jelly, maar dat hielp niet voldoende tegen vermoeidheid. Daarna op het supplement superboost van de tuinen , werkte een beetje maar niet extreem of zo denk ik. Toen creatine geprobeerd maar ik voelde me emotioneel worden, dus niet vaker genomen, mss later werker proberen (in het verleden zorgde het voor heel kort beter humeur maar ook buikpijn).
Nu wou ik methylcobalamin (b12) met intrinsieke factor proberen dus gisteren genomen.
Ik voelde mij gelijk neerslachtiger en meer afgeleid, maar vreemd genoeg had ik wel minder moeite met onopgeloste zaken of beslissingen nemen. Iets waar ik al jaren mee worstel. Ik twijfelde minder aan mezelf maar dat kon ook een placebo zijn geweest. Ik had ook energy drank genomen, dat kan hebben meegespeeld wat betreft afgeleid zijn. Vandaag alleen energy drank genomen en ik voelde mij al vanaf het opstaan niet alleen vermoeid en afgeleid maar ook neerslachtig. Misschien dat ik straks nog rhodiola ga proberen. Dat heb ik in het verleden wel eens eerder genomen maar de ene keer werkte het wel voor het verbeteren van het humeur en de andere keer niet.

Edit: rhodiola geprobeerd. Bij 200mg merkte ik er niks van en bij iets van 300mg weer teveel stimulatie en afleiding. Ik haat dat. Ik heb dat wel vaker met dingen, alleen negatieve effecten en geen positieve. Hoewel ik moet zeggen dat ik misschien wel iets minder neerslachtig was. Maar wat heb ik daaraan als ik alsnog te afgeleid ben om iets nuttigs te doen? Later maar weer opnieuw proberen, al verwacht ik er niet veel meer van. Ondanks dat velen erbij zweren voor een beter humeur/energie. Misschien was het merk verkeerd. Maar er zijn zoveel verschillende supplementen.

quote:

Op maandag 27 april 2020 21:41 schreef kuolema het volgende:

[..]

Kan het komen doordat je gaat piekeren/nadenken als je naar bed gaat en daardoor ineens gespannen wordt? Het kan zijn dat je je daar niet eens bewust van bent op zo'n moment.
Heb je het ook op andere plekken/in andere situaties? Probeer eens op te letten wanneer het precies gebeurt en waar je vlak daarvoor mee bezig was of aan dacht.

Over het algemeen zijn hartkloppingen en rare sprongetjes onschuldig. Ik heb ze ook vaak, maar word er ook wel eens bang van als het heel heftig is ondanks dat ik weet (of i.i.g. sterk vermoed) dat het door stress komt. Maar het lijkt soms ook wel eens uit het niets te komen. Dus ik snap wel dat je je zorgen maakt. Je kunt toch niet echt zeker weten dat er geen (ernstig) fysiek probleem aan ten grondslag ligt als je het niet hebt laten onderzoeken (en zelfs niet als je dat wel hebt gedaan).
Als je naar de huisarts gaat met dit probleem en je bekend bent met psychische klachten, is de kans groot dat die het toeschrijft aan stress en als onschuldig beschouwt. Maar als je geen link met spanning ziet kun je altijd om onderzoek vragen voor een andere verklaring, al is het maar om jezelf gerust te stellen.

quote:

Op maandag 27 april 2020 22:50 schreef Vault-Boy het volgende:
Ja ik zou het niet weten. Zo raar adem ik niet en als ik ga liggen dan pieker ik niet of wat dan ook. Ik heb het de laatste tijd eigenlijk elke dag wel verdeeld over de dag. Dan zit ik gewoon en drink ik wat, eet ik wat of sta weer op en dan ineens slaat die een paar keer over. Dat is voor mij ook geen probleem want dat heb ik eigenlijk al jaren, maar het is meer dat het nu steeds vaker lijkt te gebeuren als ik naar bed ga dat het blijft overslaan. Dan lig ik een tijdje en ineens voel ik me vreemd en begint mn hart veel sneller te kloppen en uiteindelijk helemaal in de war door die overslagen.

Ik lees ook wel vaak dat het eigenlijk bijna nooit erg is en vaak door stress komt, maar toch lijkt het me ook niet heel goed voor het hart dat die dit steeds doet. Wil het wel een keer laten checken voor de zekerheid.

quote:

Op dinsdag 28 april 2020 16:37 schreef Nijna het volgende:

Probeer je niet te kort?
1 keer proberen zegt volgens mij nog niet zoveel, vaak moet je dingen toch een tijdje proberen om het effect te merken, dat kan je naar mijn idee na 1 keer niet goed zeggen.
Ik zou wel opletten met alles door elkaar, want je weet niet of het met elkaar interactie heeft.

quote:

Ik heb zondag echt een rotdag gehad. Voelde me echt kl*te en van mij hoefde het allemaal niet meer zo nodig. Gisteren was gelukkig wel wat beter en vandaag nog wat beter.
Ik snap niet zo goed wat me nou zo over het randje duwde

quote:

Op woensdag 29 april 2020 21:25 schreef Nijna het volgende:
Ik vind je enigszins obsessief bezig met supplementen, maar dat is mijn mening.
Ik kan je er geen advies over geven, maar ik blijf er wel bij dat je moet uitkijken wat je allemaal bij elkaar neemt.

quote:

Op donderdag 30 april 2020 04:01 schreef Pizzapuntje het volgende:
@:Nijna

Ik was eigenlijk aanstaande maandag aan de beurt maar ben eergister afgebeld. Wel balen, hoe eerder achter de rug hoe beter maarja het is niet anders.

Voel jij je ondertussen wat beter?

quote:

Op donderdag 30 april 2020 00:54 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ik kan ook wel zeggen dat anderen hier obsessief bezig zijn met psychologische analyse van zichzelf, dat vinden jullie vast ook niet leuk. Je hebt ook wel gelijk, niet alles is even goed onderbouwd, maar op internet heb je wel een groot doorzoekbaar aantal ervaringen van mede probeerders. Ik wil gewoon snel normaal functioneren wanneer dat nodig is en niet steeds een slachtoffer zijn van mijn wisselende emoties en andere methoden bieden dat te helaas weinig voor mij. Als ik op een normale manier mezelf aangepast kon voelen was ik ook nooit op het idee gekomen om mijn geld wat ik natuurlijk ook wel beter kan besteden aan supplementen uit te geven. En ik zoek dus altijd op of het geen interactie met elkaar heeft voor zover dat bekend is.

Maar ik ga ook alsnog mezelf soms analyseren. Want als alles qua gevoel teveel op rolletjes loopt dan is het weeer niet goed want als alles gaat zoals ik wil krijg ik weer last van angst. En dan vraag ik me dus af of dit normaal is, of de mens qua gevoel gewoon nooit echt volmaakt efficiënt kan zijn en daar dus ook niet naar moet streven of dat ik dan een soort hypomanie heb of zo.
Het is ook lastig om mijn ervaringen met supplementen hier op een juiste manier te plaatsen, want ik kan het niet aanraden omdat ik geen arts ben maar tegelijkertijd heb ik er zelf wel baat bij en denk ik dat het waarschijnlijk in de toekomst meer onderzocht en geaccepteerd zal gaan worden, waardoor mensen hun psychologische gezondheid hopelijk meer zelf in de hand krijgen of laagdrempeliger kunnen laten beïnvloeden met minder bijwerkingen, waardoor ze minder een speelbal zijn van het lot/hun aandoening. Maar dat is gewoon fantasie, een utopie die vast wel nooit werkelijkheid zal worden

quote:

Op donderdag 30 april 2020 19:06 schreef Pizzapuntje het volgende:

[..]

Geen idee, vandaag wel een röntgen moeten laten maken omdat ik veel pijn heb, word daar morgen over gebeld. Vrees helaas dat het nog wel even kan duren.

Herkenbaar, ik voel me in deze tijd veel prikkelbaarder enzo, niet fijn. Maar we moeten er het beste van maken.

quote:

Op donderdag 30 april 2020 15:27 schreef Nijna het volgende:

Oh wat balen. Enig zicht op de volgende mogelijkheid?
Ik voel me wat beter ja. Maar de hele situatie hakt er aardig in, ik heb een ontzettend kort lontje

quote:

Op donderdag 30 april 2020 18:13 schreef Burner82 het volgende:
Is het niet beter om een dietist van de huisarts te raadplegen of zo? Die hebben vaak een POH gespecialiseerd in dat soort zaken.
Ik zal eerlijk zijn, ik heb niet alles gelezen, ook niet alle supplementen, maar creatine viel me meteen op.
Dat wordt idd veel door sporters gebruikt, omdat je dan door en door en door kunt gaan, fysiek.
Dat het een beter humeur geeft, komt omdat de sporters harder en langer door kunnen.. Yes, een PR gehaald. Dat gevoel. Dat ze dat onnatuurlijk deden, doet niet ter zaken op dat moment.

Gebalanceerde voeding, genoeg beweging, helpt natuurlijk wel veel. Ik ken je situatie niet natuurlijk, maar supplementen nemen, zonder beweging, gaat niet helpen.
Extreem veel sporten, maar niet gezond eten, werkt net zo min.
Je zult er een balans in moeten vinden. Vandaar dat ik een POH ervoor aanraad.

quote:

Op donderdag 30 april 2020 19:06 schreef Pizzapuntje het volgende:
Geen idee, vandaag wel een röntgen moeten laten maken omdat ik veel pijn heb, word daar morgen over gebeld. Vrees helaas dat het nog wel even kan duren.

Herkenbaar, ik voel me in deze tijd veel prikkelbaarder enzo, niet fijn. Maar we moeten er het beste van maken.

quote:

Op donderdag 30 april 2020 21:15 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Diëtisten kijken neer op voedingssupplementen, zij zien dat als alternatieve geneeswijzen. Huisartsen en psychologen idem dito. Enige wat die zullen zeggen is: niet nemen. Heb ik al diverse keren meegemaakt.

quote:

Op donderdag 30 april 2020 22:12 schreef Womanly het volgende:

Kun je het dan niet beter proberen bij een Natuurgeneeskundige / Orthomoleculair therapeut? Dat is de alternatieve kant.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 09:41 schreef duracellkonijntje het volgende:
Geen idee of dit hier thuis hoort, alleen ik moet het even kwijt. Heb er al eerder over gepost, alleen hier de verkorte versie.

Ik houd van mijn vriendin, alleen ben ik sinds een klein half jaar een flink deel van mijn seksuele “verlangen” naar haar kwijt. Hier kan ze niks aan doen, het heeft een medische reden (van haar kant). Ik houd al 5 maanden met succes de schone schijn op. De ware reden kan ik nooit bij haar benoemen, dat zou haar kapot maken. Zo’n lief en goed persoon zou ik dat nooit aan doen, dat vergeef ik mezelf nooit.

Ik heb hopeloos geprobeerd een ander beeld op de situatie te krijgen, waardoor wat ik kwijt ben weer terug komt, alleen dit is me niet gelukt. Ik ben moe van het strijden.

De realisatie is er nu dat het voor mij een kwestie is van acceptatie. Ik ben doodsbang dat dit het einde betekent van mijn relatie. Dat ik een foute keuze maak door te blijven, nooit meer gelukkig zal zijn, of haar uiteindelijk zo veel meer pijn doe en bij me weg drijf. Ik dacht echt dat dit de ware was en emotioneel voelde ik me echt zo verbonden met haar.

Ik vind het zo schokkend om te zien hoe zwaar seksualiteit echt telt voor me. Ergens geloofde ik dat ik niet zo oppervlakkig ben, maar is seks en seksuele aantrekking dan echt zó belangrijk in romantische liefde? Gelukkig is ze nog steeds een erg mooi meisje om te zien, en is er nog veel seksuele lust over wanneer ik haar zie, ondanks dat het minder is dan eerst.

Hoe nu verder weet ik niet, maar na 5 maanden vechten tegen mijn eigen gevoelens en alle angst wil ik nu acceptatie proberen. Ik accepteer haar volledig voor wie ze is en ik accepteer dat ik niet gestoord ben. Of dit lukt weet ik niet, maar in het verleden heb ik vaker mijn leven op de rails gekregen door me niet langer te verzetten tegen wat ik voel.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 09:41 schreef duracellkonijntje het volgende:
Geen idee of dit hier thuis hoort, alleen ik moet het even kwijt. Heb er al eerder over gepost, alleen hier de verkorte versie.

Ik houd van mijn vriendin, alleen ben ik sinds een klein half jaar een flink deel van mijn seksuele “verlangen” naar haar kwijt. Hier kan ze niks aan doen, het heeft een medische reden. Ik houd al 5 maanden met succes de schone schijn op. De ware reden kan ik nooit bij haar benoemen, dat zou haar kapot maken. Zo’n lief en goed persoon zou ik dat nooit aan doen, dat vergeef ik mezelf nooit.

Ik heb hopeloos geprobeerd een ander beeld op de situatie te krijgen, waardoor wat ik kwijt ben weer terug komt, alleen dit is me niet gelukt. Ik ben moe van het strijden.

De realisatie is er nu dat het voor mij een kwestie is van acceptatie. Ik ben doodsbang dat dit het einde betekent van mijn relatie. Dat ik een foute keuze maak door te blijven, nooit meer gelukkig zal zijn, of haar uiteindelijk zo veel meer pijn doe en bij me weg drijf. Ik dacht echt dat dit de ware was en emotioneel voelde ik me echt zo verbonden met haar.

Ik vind het zo schokkend om te zien hoe zwaar seksualiteit echt telt voor me. Ergens geloofde ik dat ik niet zo oppervlakkig ben, maar is seks en seksuele aantrekking dan echt zó belangrijk in romantische liefde? Gelukkig is ze nog steeds een erg mooi meisje om te zien, en is er nog veel seksuele lust over wanneer ik haar zie, ondanks dat het minder is dan eerst.

Hoe nu verder weet ik niet, maar na 5 maanden vechten tegen mijn eigen gevoelens en alle angst wil ik nu acceptatie proberen. Ik accepteer haar volledig voor wie ze is en ik accepteer dat ik niet gestoord ben. Of dit lukt weet ik niet, maar in het verleden heb ik vaker mijn leven op de rails gekregen door me niet langer te verzetten tegen wat ik voel.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 10:51 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

We zijn allemaal gehersenspoeld door de binaire samenleving. En ook allemaal gehersenspoeld door de verstand boven gevoel sekte. Waarom heb je het idee dat je zo moet vechten? Wie draagt jou dat op? Je hebt recht op je eigen geluk en je vriendin heeft niets aan iemand die een gevoel bij zichzelf wil forceren wat er niet is. Anderzijds vraag ik me wel af waarom je haar minder aantrekkelijk bent gaan vinden. Dat krijg je ervan als mannen alleen maar sex willen met vrouwen omdat het aantrekkelijk uitziende vrouwen zijn, en bijna nergens anders om. Zou jij willen dat ze jou niet meer seksueel aantrekkelijk zou vinden zodra je qua uiterlijk niet perfect blijkt te zijn? Als het karakter echter niet zwaarder weegt, dan moet je gewoon accepteren dat je nu oppervlakkig bent geweest en doorgaan met je leven en als dat zo belangrijk voor je is je ontwikkeling
Of gaat dit niet meer over die interseksuele vriendin?

quote:

Op zondag 3 mei 2020 11:46 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Ik draag het mezelf op. Mezelf in iets forceren is iets waar ik erg goed in ben. En ja het gaat over mijn “interseksuele” vriendin, al is ze helemaal niet interseksueel. Zeker niet volgens de medische definitie.

Na 5 maanden vechten wil ik acceptatie proberen. Helemaal omdat ik nog zoveel wél mooi aan haar vind. Zowel qua uiterlijk als innerlijk. Er is nog te veel om op te geven en door continu te vechten tegen wat me minder aantrekt aan haar, leg ik de focus alleen maar op het negatieve.

Ik hoop door mijn gevoel en alle angst te accepteren, langzaam ook weer alles te kunnen zien aan haar wat er nog wel is. En dat is echt nog heel veel. Mijn verstand zegt nu dat het nog tr vroeg is om er een punt achter te zetten. Mocht uiteindelijk niks lukken, tsja, dan zal ik er een punt achter moeten zetten.

In het verleden heb ik vaker dit soort klachten gehad met andere ongerelateerde dingen. Ik wil dan een gevoel niet accepteren en vecht er tegen. Met alle angst ten gevolge. Wanneer ik echter stop met vechten komt het hele plaatje naar boven en blijkt het weer minder erg te zijn. Dit wil ik zeker nog proberen, want als ik dat niet doe en de boel zomaar stopzet, dan ga ik ook enorme spijt krijgen.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 11:46 schreef duracellkonijntje het volgende:
Ik draag het mezelf op. Mezelf in iets forceren is iets waar ik erg goed in ben. En ja het gaat over mijn “interseksuele” vriendin, al is ze helemaal niet interseksueel. Zeker niet volgens de medische definitie.

Na 5 maanden vechten wil ik acceptatie proberen. Helemaal omdat ik nog zoveel wél mooi aan haar vind. Zowel qua uiterlijk als innerlijk. Er is nog te veel om op te geven en door continu te vechten tegen wat me minder aantrekt aan haar, leg ik de focus alleen maar op het negatieve.

Ik hoop door mijn gevoel en alle angst te accepteren, langzaam ook weer alles te kunnen zien aan haar wat er nog wel is. En dat is echt nog heel veel. Mijn verstand zegt nu dat het nog tr vroeg is om er een punt achter te zetten. Mocht uiteindelijk niks lukken, tsja, dan zal ik er een punt achter moeten zetten.

In het verleden heb ik vaker dit soort klachten gehad met andere ongerelateerde dingen. Ik wil dan een gevoel niet accepteren en vecht er tegen. Met alle angst ten gevolge. Wanneer ik echter stop met vechten komt het hele plaatje naar boven en blijkt het weer minder erg te zijn. Dit wil ik zeker nog proberen, want als ik dat niet doe en de boel zomaar stopzet, dan ga ik ook enorme spijt krijgen.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 12:26 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ze is dus niet eens interseksueel, wat aan die aandoening is er dan zooo funest voor je seksuele aantrekkingskracht waardoor de mooie dingen aan haar niet meer genoeg zijn om je ook seksueel aangetrokken tot haar te voelen? Ik begrijp er echt niets van

quote:

Op zondag 3 mei 2020 12:30 schreef Detroit het volgende:

Hij zegt helemaal nergens dat hij niet meer seksueel aangetrokken tot haar is. Je maakt het wel heel erg dramatisch zo.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 09:41 schreef duracellkonijntje het volgende:
Ik houd van mijn vriendin, alleen ben ik sinds een klein half jaar een flink deel van mijn seksuele “verlangen” naar haar kwijt.

Gelukkig is ze nog steeds een erg mooi meisje om te zien, en is er nog veel seksuele lust over wanneer ik haar zie, ondanks dat het minder is dan eerst.

quote:

De realisatie is er nu dat het voor mij een kwestie is van acceptatie. Ik ben doodsbang dat dit het einde betekent van mijn relatie. Dat ik een foute keuze maak door te blijven, nooit meer gelukkig zal zijn, of haar uiteindelijk zo veel meer pijn doe en bij me weg drijf. Ik dacht echt dat dit de ware was en emotioneel voelde ik me echt zo verbonden met haar.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 12:26 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ze is dus niet eens interseksueel, wat aan die aandoening is er dan zooo funest voor je seksuele aantrekkingskracht waardoor de mooie dingen aan haar niet meer genoeg zijn om je ook seksueel aangetrokken tot haar te voelen? Ik begrijp er echt niets van

quote:

Op zondag 3 mei 2020 13:33 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Lang verhaal kort: ze heeft een aandoening waardoor haar lichaam meer testosteron produceert. Dit heeft dingen als bijvoorbeeld extra haargroei tot gevolg.

Nu kan die haargroei an sich me weinig schelen, maar de gedachte dat mijn vriendin een abnormaal overschot aan mannelijk hormoon produceert en dit ook nog effecten heeft. Tsja, het doet voor mij gewoon enigszins afbreuk aan het “vrouw zijn” gevoel wat ik bij haar heb.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 14:04 schreef M1stral het volgende:

[..]

Dat van die haargroei klinkt aannemelijk. Maar daar is door aandacht voor persoonlijk voorkomen toch best wat aan te doen?
Ik vraag me meer af hoe het zich verder manifesteerd. Acceptatie is mooi en zeker een teken dat je iemand onvoorwaardelijk neemt zoals ie is, maar of je dat je eigen geluk moet laten beïnvloeden?

quote:

Op zondag 3 mei 2020 14:16 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Vooral dat laatste inderdaad. Dat geeft mij ook veel angstklachten: wat als ik niet zonder dat idee kan en ongelukkig eindig. Mijn onderbuikgevoel zegt echter dat het in dit geval wel kan. Er is simpelweg te veel aan haar waar ik gek op ben om écht ongelukkig te zijn, aldus mijn intuïtie.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 14:41 schreef 00wildchild het volgende:

[..]

Pco? Schildklier?

En hoe lang is jullie relatie? Ze had al die dingen toch ook al toen jullie iets kregen?

quote:

Op zondag 3 mei 2020 20:38 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

PCOS heet het. Ja ze had het al, maar pas toen ze het zei begon het. Ik weet dat het nergens op slaat, maar ik ben letterlijk gegijzeld door m’n hersens. Zal voornamelijk angst zijn, daarom wil ik het nu ook loslaten.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 13:33 schreef duracellkonijntje het volgende:
Lang verhaal kort: ze heeft een aandoening waardoor haar lichaam meer testosteron produceert. Dit heeft dingen als bijvoorbeeld extra haargroei tot gevolg.

Nu kan die haargroei an sich me weinig schelen,

quote:

maar de gedachte dat mijn vriendin een abnormaal overschot aan mannelijk hormoon produceert en dit ook nog effecten heeft. Tsja, het doet voor mij gewoon enigszins afbreuk aan het “vrouw zijn” gevoel wat ik bij haar heb.

quote:

Een vrouw is een volwassen mens van het vrouwelijk geslacht.

quote:

Voor je me uitscheldt: ja ik weet hoe vreselijk veroordelend dat is. Ik voel me al 5 maanden vreselijk schuldig dat ik dit überhaupt voel. Ik weet dat ik te zwart-wit denk, maar na 5 maanden er over praten en elke invalshoek te proberen die er is, ik krijg dat vrouw zijn gevoel niet volledig terug. Nu is ze nogsteeds fantastisch mooi, waardoor ons seksleven er weinig onder lijdt gelukkig.

Daarom nu, ik ben klaar met vechten. Ik heb het idee dat ik hier pas langs kan komen als ik gewoon accepteer dat dit is wie ze is en ik voel wat ik voel. Dat maakt op zijn beurt al dat fantastische wat dat meisje allemaal nog steeds is weer veel makkelijker om te zien.

Nogmaals, ja, ik weet hoe ik overkom. Als “toxic man”, veroordelend, klootzak. Ik heb mezelf elke titel wel gegeven inmiddels. Mijn ouders zijn absoluut niet zo, misschien heeft media me verpest, misschien internetporno, misschien een te zwart-witte educatie over wat een man is en een vrouw is. Ik weet het niet. Dit vechten tegen mijzelf is nu echter klaar en is ook niet productief meer.

Ik ben de eerste die weet dat het goed is om bepaalde slechte beelden in mijn hoofd te veranderen. Het is me vaak zat gelukt. Deze lukt echter niet.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 21:01 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nee, tegenwoordig zijn er genoeg laserapparaten enzo te koop lijkt mij, desnoods doe jij het als zij er te lui voor is
[..]

1. Een vriendin van mij heeft dit ook en ik heb nog nooit getwijfeld aan haar vrouw-zijn . Ze is een super vrouwelijke vrouw... Wat dat ook in mag houden
2. Mij zou het dus echt helemaal niks kunnen schelen als mijn vriend teveel oestrogeen aanmaakte, als hij er gewoon qua lichaam mannelijk uitzag. Maar dan zou ik ook niet twijfelen aan zijn man-zijn. Hij heeft geen borsten en normaal formaat geslachtsdeel? Wat kan het dan anders zijn dan een man. Ja, een speciale man die anders is dan anderen en mij daardoor misschien beter begrijpt! Zie het bij je vriendin ook eens van de positieve kant. Ze is gewoon een vrouw wanneer ze borsten en een vagina heeft:
[..]

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Vrouw
Al het andere is fucking bullshit sorry dat ik het zeg. Ik word echt gek van die onzin.
[..]

Ik snap het niet. Je voelt je schuldig, waarom? Alsof jij er iets aan kunt doen wat je voelt. Maar je plaatst dit als een probleem, je schrijft dat het je niet gaat lukken om je gevoelens te veranderen en dat je klaar bent met vechten, dus dat je je gevoelens wil accepteren. Maar het klinkt niet positief. Wat ga je nu concreet doen dan? Toegeven aan je vriendin dat je haar nog wel voor een deel, maar niet helemaal seksueel aantrekkelijk meer vindt en dat dit niet meer te veranderen valt? Of haar in de waan laten dat je nog steeds hetzelfde voor haar voelt en afwachten of ze het merkt?

quote:

Op zondag 3 mei 2020 22:44 schreef duracellkonijntje het volgende:

Het zit hem vooral in angst die ik voel. Angst voor haar kwijtraken.

quote:

Op maandag 4 mei 2020 00:29 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ehh, op welke manier dan? Vindt ze het zo belangrijk dat je haar 100% seksueel aantrekkelijk vindt en heeft ze al eerder aangegeven geen genoegen te nemen met minder?

quote:

Op maandag 4 mei 2020 08:47 schreef duracellkonijntje het volgende:
Het is niet dat angst dat zij niet met mij kan leven, maar andersom. Ergens heb ik het idee dat de angst voor haar kwijtraken (door zelf op haar uitgekeken te raken) elk voor mij minder puntje aan haar enorm opblaast.

Ze leek echt perfect, precies wat ik zocht. Emotioneel heb ik me daar ook echt op ingesteld. Het is best eng om dan ineens iets aan haar te vinden wat ik echt minder fijn vind (hoe erg dat ook aan mijn eigen hersenkronkels ligt). Door die angst haar te verliezen raakt dit ineens volledig uit proportie, als ik m’n intuïtie moet geloven. Want ik vind het minder, maar zó erg is het ook weer niet.

quote:

Op maandag 4 mei 2020 08:55 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nee klopt, dat laatste is juist het mooie aan verliefdheid en dat ervaar jij nu kennelijk ook. Eerst ben je verbaast en zelfs een beetje afgeknapt maar al snel ga je redenen verzinnen waarom het toch niet zo erg is en voordat je het weet vind je haar alweer even leuk als daarvoor maar dan met PCOS, let maar op. En zo niet, dan is dat toch ook niet het einde van de wereld? Mensen worden nou eenmaal verliefd en dat gaat over daar heeft iedereen mee te maken. Maar wat vindt jij dan zo onaantrekkelijk aan iets waar je vriendin niet zelf voor gekozen heeft, wat je op de haren na niet kunt zien, en wat je kennelijk ook niet in haar gedrag merkt? Zijn alleen vrouwen met extreem weinig testosteron vrouwelijk voor jou (kunnen ook eigenlijk xy zijn zoals in jouw topic al werd gezegd, omdat ze ongevoelig ervoor zijn en daardoor zich niet als man ontwikkelen)
of wat voor definitie hanteer jij daarvoor?

quote:

Op maandag 4 mei 2020 09:32 schreef duracellkonijntje het volgende:
Op die laatste vraag heb ik eigenlijk geen antwoord. Als ik mijn brein volg moet iedereen perfect zijn (ik heb best perfectionistische trekjes), alleen ik weet dat niemand dat is. Ik ben in ieder geval blij dat ik weet hoe perfectionisme mijn beeld van “de man en de vrouw” heeft beïnvloed. Nu hoop ik daar op den duur doorheen te komen en een meer genuanceerd beeld te krijgen.

Wat betreft mijn vriendin, ik hoop inderdaad dat door acceptatie ik de angst los kan laten. Verlatingsangst, angst om alleen te zijn, me enorm inadequaat voelen. Het zijn allemaal demonen uit mijn verleden die relaties voor mij soms uitdagender maken dan gemiddeld. Ik denk dat ik hier wel overheen kom en zo niet, tsja, dan komt het inderdaad ook wel weer goed.

quote:

Alleen de gedachte aan het uit maken met mijn vriendin is zo moeilijk. Ik zie ook hoe gehecht ze op haar beurt aan mij is, en ze is ook heel onzeker. Dat ik haar zou verlaten en daarmee pijn zou doen, dat is echt iets wat ik amper kan verdragen. Ik zou mezelf dat heel moeilijk kunnen vergeven, zo’n goed meisje zo pijn doen.

quote:

Op maandag 4 mei 2020 15:57 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Wat heeft dat nou met PCOS te maken? Maar goed, het is goed dat je iig je problemen kunt benoemen.
[..]

Is dat niet het probleem? Dat je het wel uit wilt maken maar het niet mag van jezelf, omdat een goed persoon dat van jou niet hoort te doen? Niet dat ik je wil stimuleren het uit te maken als je nog oprecht twijfelt, maar het komt zo geforceerd over. Want doe je je vriendin geen pijn als je tegen haar liegt dat alles nog hetzelfde is terwijl je gevoel ondertussen verminderd is dan? Misschien is ze wel gehecht aan de verkeerde, dan ben je juist slecht bezig als je het niet uitmaakt, omdat ze zichzelf dan niet kan hechten aan iemand die haar wel accepteert zoals ze is zonder haar dan minder vrouwelijk te vinden en zichzelf dan inadequaat, of zo. Iemand waarbij ze dat soort ingewikkeld gedoe niet heeft.

quote:

Op maandag 4 mei 2020 21:01 schreef duracellkonijntje het volgende:
Een relatie beëindigen om zo’n reden is toch eigenlijk bizar. Zo’n fantastisch meisje. Niemand anders lijkt ook echt te denken wat ik denk. Wat is er in hemelsnaam mis met mij dat ik zo naar haar kijk?

quote:

Op maandag 4 mei 2020 22:05 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nou ik vind zelf het aangaan van een relatie al bizar. Het is jouw leven, zijn jouw gevoelens. Jij bent de enige die bepaalt wat bizar is en wat niet. Als jij het bizar vind en dat er wat mis is met jou als je het uitmaakt , dan zou de keuze makkelijk moeten zijn, het niet uitmaken. Maar als je daar gelukkig mee was dan hoefde je hierover ook geen posts te plaatsen hier. Niemand hier kan veranderen dat jouw vriendin PCOS heeft, of hoe jij je daarover voelt of heeft het recht om jou te gaan commanderen wat je moet doen. Je moet gewoon doen waar jij je goed bij voelt, maar als ik jou was zou ik wel stoppen met jezelf regels opleggen wat je wel en niet mag doen op basis van wat je denkt dat hoort ipv wat je zelf echt wilt. Maargoed, jouw keuze

quote:

Op dinsdag 5 mei 2020 10:26 schreef DancingPhoebe het volgende:
Maar het raakt je zelfbeeld _niet_ want jij weet al dat jij niet perfect bent. Dus het gaat om je haarbeeld?

quote:

Op dinsdag 5 mei 2020 15:21 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Dat ik erg veel onzekerheid aan mijn verleden heb overgehouden wist ik al wel, alleen ik heb het idee dat het continu weer naar boven komt in verschillende dingen.

Als ik met je mee denk, ik herken dit gevoel hoor. Maar wat je zelf zegt:In het verleden heb ik vaker extreme reacties gehad op bepaalde dingen, waar uiteindelijk een diepe onderliggende reden onder zat. Vaak emotioneel.
Kan het niet zijn dat je die diepste onderliggende reden nog niet te pakken hebt hier en daarom misschien vanuit een incompleet/irreel gedachtenpatroon te snel naar je relatie kijkt? Als je zelf niet perfect bent, kunt zijn, en een ander jou ook niet perfect kan maken helpt het je misschien wel je beeld bijstellen van wat goed genoeg is aan je partner. Ik heb daar in een vorige relatie ook wel eens flink mee geworsteld.

quote:

Op dinsdag 5 mei 2020 20:27 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Ook even van me afschrijven. Ik wacht op de intake bij een depressie polikliniek. Nu twee weken duloxetine die gelukkig iets begint te doen aan de grote lijdensdruk heb ik het gevoel. Fiets nu om de dag, ga er elke dag met de hond uit, maar ik weet eigenlijk nog steeds niet veel raad met mezelf. Kan me nul concentreren.Moet ik niet meer gaan doen, dat gevoel. Mijn leidinggevende zegt echter, doe jij voorlopig nog maar niets, tenzij de medici dat adviseren. Ga je daar weer over twijfelen en of je straks nog wel geschikt bent op je werk.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik er in slaag om niet de hele dag apathisch in bed te blijven liggen. Maar t voelt toch alsof je van dag naar dag drijft maar er niets gebeurt. Herkent iemand dit?

quote:

Dus als ik het goed begrijp wil je zelf wel graag weer iets gaan doen, maar wil je werk dit niet? Ondanks het advies van je dokter?
[quote]

quote:

Op dinsdag 5 mei 2020 20:27 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Ook even van me afschrijven. Ik wacht op de intake bij een depressie polikliniek. Nu twee weken duloxetine die gelukkig iets begint te doen aan de grote lijdensdruk heb ik het gevoel. Fiets nu om de dag, ga er elke dag met de hond uit, maar ik weet eigenlijk nog steeds niet veel raad met mezelf. Kan me nul concentreren.Moet ik niet meer gaan doen, dat gevoel. Mijn leidinggevende zegt echter, doe jij voorlopig nog maar niets, tenzij de medici dat adviseren. Ga je daar weer over twijfelen en of je straks nog wel geschikt bent op je werk.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik er in slaag om niet de hele dag apathisch in bed te blijven liggen. Maar t voelt toch alsof je van dag naar dag drijft maar er niets gebeurt. Herkent iemand dit?

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 00:18 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Dat laatste herken ik wel ja. Ik doe niks, maar zelfs de dagelijkse minst belastende taken als huishoudelijke dingetjes of geconfronteerd worden met onbekende mensen putten me gewoon uit.

Herkent iemand het dat ze alle illusies over het leven inmiddels wel kwijt zijn?
Ik wel, ben daardoor de hele dag moe en chagrijnig.
Enige positieve is familie en vrienden, gezond zijn en niet in een derde wereldland leven. Kortom, eigenlijk genoeg om me normaal te voelen maar dat is niet zo. Ik weet niet hoe het komt dat ik zo pessimistisch ben over al het andere, maar het interesseert me ook niet meer net zoals veel dingen me geen reet interesseren omdat ik weet dat ik er toch nooit een antwoord op ga krijgen.

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 02:44 schreef kuolema het volgende:
Ja, voor mijn gevoel. Maar het idee geen illusies meer te hebben lijkt me niet realistisch.
Vroeger keek ik soms op naar mensen, dacht ik dat veel anderen het beter hadden en beter wáren. Had ik soms positieve ideeën over mijn persoonlijke toekomst, die van de mens en die van de hele wereld. Vertrouwde ik erop dat sommige mensen echt kennis hadden van zaken en dat niet slechts pretendeerden
Ik zie in dat het hele systeem van het leven op aarde verkeerd is. Leed en dood vormen de kern. Ik besef dat alle mensen walgelijk zijn. Dat er geen hoop is dat de mens, als enige wezen op aarde dat daartoe in staat zou zijn, belangrijke veranderingen teweeg gaat brengen, noch de eigen samenleving op een fatsoenlijke manier in stand houdt of zelfs maar oprecht is naar zijn directe medemens. Ik voel steeds meer haat en walging en mijn hoop, vertrouwen en behoefte aan saamhorigheid nemen af.
Hoe meer levenservaring ik heb, hoe pessimistischer ik word. Het is deprimerend.
Ik had dit grafiekje gemaakt:
[ afbeelding ]

Het lijkt me goed dat het je niet interesseert. Je hebt er toch geen controle over. Ik hoop dat voor mij dat moment ook gaat komen.

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 17:57 schreef DancingPhoebe het volgende:
En dan groei je weer wat verder en ontdek je dat je "alles en iedereen zuigt" overtuigingen je hebben weggehouden van schatten van mensen en prachtige situaties. Er is goed in de slechtheid die lijkt te overheersen. Mogelijk is er zelfs meer goed, alleen het slecht krijgt zo fucking veel aandacht en heef5 een groter effect op ons.

Vind voor jezelf uit wat jij goed en belangrijk vindt. Sta daar achter, leef zo en straal dat uit en je zult zien dat dat gelijkgestemden aantrekt. En wanneer jij achter jouw waarheden kunt staan maakt het ook allemaal niet zo veel uit dat er ook mensen zijn die er minder mee hebben.

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 18:11 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Als deze mentaliteitsverandering jou zoveel heeft opgeleverd en als je al hebt uitgevonden wat jij belangrijk vindt en het jou lukt om daarnaar te leven, waarom post je dan uberhaupt in dit topic?

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 18:26 schreef DancingPhoebe het volgende:
Omdat ik evengoed chemisch uit balans blijf *schouders ophaal*

Mijn (chronische) depressie ligt denk ik 75% aan die disbalans, 15% aan mn eigen ritme, zelfzorg, reactie op anderen, 10% externe factoren.

Voor die 75% slik ik medicijnen, die 10% is denk ik buiten mijn invloedcirkel (ook niet helemaal waar, maar om het simpel te houden) en voor die 15% probeer ik kritisch te blijven naar mn eigen gedachten. Ik kan ze wel denken, maar zijn ze wel waar? Vindt iedereen me stom? Is iedereen wel stom? En ik haat het fuckcliche "wat je aandacht geeft groeit", maar het is niet voor niets een cliche..
Als ik me concentreer op de 5 leuke mensen ipv de 95 etters is alles veel leuker.

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 18:31 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

En voor je medicijngebruik dacht je ook al zo?
En waarom kun jij niet je disbalans wegdenken, als het andere zo makkelijk weg te denken is?

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 19:50 schreef DancingPhoebe het volgende:
Ik dénk wel dat ik een groot deel van die gedachten al had omgevormd ja, voor ik aan de meds ging. Ik was eigenlijk antimeds. Volledig afgeknapt op mn eerste psycholoog(enfabriek) die me vol wilde stoppen voor ik me had voorgesteld (zo kwam dat toen over).

Uiteindelijk kwam ik in een situatie waarin ik voor mijn gevoel alles had geprobeerd. Dingen op- en uitzoeken over wat ik nu zelf leuk en belangrijk vind, veel afvallen en fit worden en blijven, me opengesteld naar anderen, meer vrienden gemaakt, vrienden die aansluiten bij wat ik nu belangrijk vind (itt oudere vrienden die ik nog steeds onwijs waardeer maar die duidelijk anders in het leven staan dan ik). Maar het bleef donker en zwaar qua stemming. Toen dacht ik fuck this shit, ik heb hier toch echt hulp bij nodig...

En, eerlijk is eerlijk, toen trof ik ook een fantastische psychologe. Die me ook direct aan de AD wilde helpen, maar die heel uitgebreid de tijd nam om me heel nuchter uit te leggen waarom, wat er eng aan was en wat de bijwerkingen kunnen zijn en waarom het toch nodig was. En weer mazzel, de eerste medicatie sloeg gelijk aan, even zoeken naar de juiste dosis, maar het sloeg aan. En wat voor mij heel fijn was, was dat ik dus al een groot deel van het werk had gedaan, nu kreeg ik alleen het gevoel erbij. Ik kon al die dingen waarderen en positief ervaren.

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 19:51 schreef DancingPhoebe het volgende:
En die disbalans is niet weg te denken, zoals een insuline disbalans ook niet weg te denken is.

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 17:57 schreef DancingPhoebe het volgende:
En dan groei je weer wat verder en ontdek je dat je "alles en iedereen zuigt" overtuigingen je hebben weggehouden van schatten van mensen en prachtige situaties. Er is goed in de slechtheid die lijkt te overheersen. Mogelijk is er zelfs meer goed, alleen het slecht krijgt zo fucking veel aandacht en heef5 een groter effect op ons.

Vind voor jezelf uit wat jij goed en belangrijk vindt. Sta daar achter, leef zo en straal dat uit en je zult zien dat dat gelijkgestemden aantrekt. En wanneer jij achter jouw waarheden kunt staan maakt het ook allemaal niet zo veel uit dat er ook mensen zijn die er minder mee hebben.

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 20:38 schreef DancingPhoebe het volgende:
Ik ga even niet quoten ivm leesbaarheid.

Ik doelde niet op je leeftijd, alleen hoe voor mij de weg is gelopen. Achteraf heb ik veel te lang (ver in de dertig) met een te negatieve blik rondgelopen. Het scheelt me zoveel dat ik dat heb kunnen omdraaien, ik heb daar veel voor teruggekregen zeg maar.

En het klinkt zo leeg als "gewoon positief denken", maar zo simpel is dat niet, je moet er werk in stoppen, actief je negatieve gedachtenkolken bevragen, eerlijk naar de antwoorden kennen. Je moet je comfortzone uit en soms engige dingen doen om uit te zoeken waar je op je plek bent en waarbij jij je goed voelt. Positief handelen dus dan worden bij mij de doemgedachten veel minder. En ik kan ze beter zien voor wat ze zijn... vaak gewoon onpraktisch of vervelend, maar niet gigantisch kut en deprimerend.

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 21:41 schreef GrumpyOldMan het volgende:

[..]

Ikzelf geloof, hoe slecht ik me momenteel zelf nog voel,ook niet dat er alleen maar slechte mensen zijn en dat het leven alleen maar negatief is. Ik denk wel dat het sommige mensen waaronder mezelf gewoon moeilijker afgaat. Daar probeer ik nu meer stevigheid in te vinden, door echt bepaalde dingen uit het verleden af te sluiten en een knip te leggen, anders blijft het me achtervolgen. Ik vind de ontwikkeling die je schetst heel knap en hoopgevend.

quote:

Op donderdag 7 mei 2020 23:33 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Vervelend dat je hier zo lang last van hebt gehad, wat was de oorzaak dat je er zo lang mee had rondgelopen? Niet dat het nu nog iets uitmaakt natuurlijk, gelukkig dat het nu anders is. Ik probeer er ook wel aan te werken. Maar wat ik me dan wel afvraag is, waarom werkte positief denken wel om op minder deprimerende wijze over andere mensen/omstandigheden te denken maar niet om van de rest van je disbalans af te komen zonder medicijnen?
En kan het niet zo zijn dat je door de medicijnen ook anders bent gaan denken, of dat je je met medicijnen beter voelt bij een andere denkwijze/uit je comfortzone stappen? Of heeft dat er niets mee te maken? Neem bijvoorbeeld alcohol, met alcohol durven sommige mensen meer, maar telt met alcohol op uit je comfortzone stappen ook? Of moet het altijd helemaal nuchter zijn? Zo ja waarom, als iemand bijv. nuchter totaal niet de behoefte voelt/er extreem tegenop ziet of dat het totaal geen goed resultaat oplevert? (Geldt overigens niet voor mij, alcohol heeft bijna geen angstremmend effect op mij behalve na 8 glazen of zo)

quote:

Op maandag 11 mei 2020 20:25 schreef DancingPhoebe het volgende:
Tja wat was de oorzaak... mijn eerste ervaringen met psychologen waren niet positief. Daarnaast heb ik een dysthyme stoornis. Dat is dus chronisch, maar ook (doorgaans) licht, met wat diepere dalen zeg maar (in mijn geval). Dus "het ging wel". Ja ik voelde me kut, maar ik kon functioneren. Ik kon naar mn werk en sociale dingen doen, alleen voelde alles zwaar, donker... deprimerend dus. Maar doordat ik een aantal keer bij zo'n mentale gezondheidsfabriek was geparkeerd, waar ik totaal niets mee kon EN omdat ik dus wel door kon blijven jakkeren (vraag niet hoe), dacht ik het heel lang wel zelf op te kunnen lossen.

Totdat ik dus wel zo'n beetje alle goedbedoelde adviezen ed had opgevolgd en er nog niets veranderde aan dat gevoel. Ik heb, toen er honderd jaar geleden een einde aan mijn relatie kwam, mn leven bewust omgegooid. Verhuisd naar de stad waar ik al jaren heen wilde, waar vrienden woonden en waar ik veel nieuwe vrienden heb gemaakt, vrijwilligerswerk gaan doen dat voor mij belangrijk was, minder gaan werken (nu helaas weer fulltime, maar ik merk nu al weer dat dat niet goed voor me is, dus als de covidtoestand wat bedaard is daar mee aan de gang), afscheid genomen van mensen die me vooral energie kostten, een hoop gewicht verloren, mindfullness de hele rambam. Maar ja, nog steeds dat haast fysiek voelbare naar beneden trekkende gevoel.

Toen gedacht "ik doe nog 1 poging..." en heel veel mazzel gehad met mijn huisarts van dat moment (die ik nu dus gelukkig nog heb, maar toen nieuw voor me was) en daarna met de psychologe waar ik door een hoop toevalligheden nagenoeg direct kon starten. Met die psychologe klikte het gewoon. Ik dacht serieus na mijn eerste afspraak met haar "laten we een wijntje gaan doen en even verder kletsen!" Dacht zij waarschijnlijk anders over, maar soit WAT zij zei was eigenlijk niet zo anders dan ze in die psychologenfabrieken zeiden, maar hoe ze het zei was een verschil van dag en nacht. Lekker doorspekt met nuchterheid en zwarte humor en met aandacht en begrip voor de dingen die ik eng vond of bang voor was. En ze gaf me direct het gevoel "we gaan dit oplossen, we moeten misschien even zoeken hoe, maar dit is zo standaard, jij gaat echt niet die ene zijn bij wie het allemaal niet werkt". Of zoiets, weet niet meer wat ze precies zei, maar haar pragmatische aanpak sprak mij heel erg aan, niet zweverig, gewoon alsof ik een auto was waar een schroefje loszat of iets. Het is een prima auto, alleen dat schroefje is kut, gaan we fixen!

Ik ben niet anders gaan denken door DEZE medicijnen Wel chemisch geholpen, maar dat kristalliseerde alleen maar een gevoel/denkwijze/manier van in het leven staan verder uit. Toen ik nog niet aan de AD zat ging ik vrij regelmatig uit met een pilletje op. Voor mij was er altijd ergens in zo'n nacht altijd wel een momentje waarop ik mn vrienden even alleen liet en ik alleen ging zitten spacen. Hetzij alleen, of hetzij met mn nieuwe beste vrienden van het moment, waarop je dan de meest wazige gesprekken hebt... Op 1 zo'n nacht zag ik ineens heel helder in dat werkelijk niemand je iets verplicht is in dit leven. Net als ik niemand iets verplicht ben in dit leven. (Erg zwartwit natuurlijk.) Maar daardoor zag ik dus ook ineens in hoe het mooi is dat je bepaalde dingen wel krijgt, tijd en liefde en aandacht en vriendschap en noem maar op, van anderen. Het hoeft niet, mensen doen dat vooral omdat ze het willen, en ik mag doen wat ik wil doen voor wie ik dat wil doen. Niet omdat het moet, maar omdat die mensen iets voor mij betekenen of omdat ik in een goede bui ben of wat dan ook. Klinkt heel zweverig, maar dat was voor mij zo'n eyeopener. En natuurlijk zitten hier een hoop haken en ogen aan, door de maatschappij waar we in leven ontstaan veel verplichtingen naar andere mensen toe. Maar daarnaast is er wmb dus zoveel moois wat ik zo maar krijg en dus ook weg kan geven. En ik zelf was daar altijd vrij gereserveerd in, knuffelen, ik hou van je zeggen, hulp aanbieden oid, maar daar heb ik mezelf in "getraind", mezelf een paar keer uit mijn comfort zone gedwongen op dat gebied en ontdekt dat het leven zo eigenlijk veel leuker is, waardoor ik er beter in werd.

Overigens is het nu niet allemaal rozegeur en maneschijn, ik zit (hoop ik *knock on wood*) aan het einde van toch weer een depressievere periode. Niet goed op mezelf gelet toen het mis begon te gaan en hop, je bent zo weer 6 maanden verder en kwijt aan die waas. En dan WEET ik dat ik nog geluk heb omdat het voor mij "alleen maar" leven alsof ik vast zit in drijfzand is en ik mezelf dus nog wel elke dag uit bed en naar werk kan slepen.

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 17:00 schreef Moonlight het volgende:
Afbouw van medicatie is altijd lastig.. ik struggle hier echt mee op dit moment maakt me heel somber en ook angstig voor mijn eigen gedachten en verlang echt naar een knuffel.

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 17:00 schreef Moonlight het volgende:
Afbouw van medicatie is altijd lastig.. ik struggle hier echt mee op dit moment maakt me heel somber en ook angstig voor mijn eigen gedachten en verlang echt naar een knuffel.

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 17:00 schreef Moonlight het volgende:
Afbouw van medicatie is altijd lastig.. ik struggle hier echt mee op dit moment maakt me heel somber en ook angstig voor mijn eigen gedachten en verlang echt naar een knuffel.

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 19:34 schreef GrumpyOldMan het volgende:

[..]

Veel sterkte, kun je als je er zo tegenop kijkt dat delen met een behandelaar? Ik ben pas net begonnen en blij dat het begint te werken, maar kan me gevoel goed voorstellen. Ik ken natuurlijk je situatie niet, maar bedenk ook dat wat je weer "gewonnen" hebt waardoor je nu mag afbouwen ook nooit alleen uit medicatie kan komen, misschien worden je gedachten daar ook wat rustiger van..

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 19:35 schreef Moonlight het volgende:

[..]

Ik wou zelf graag afbouwen omdat het voor mij gewoon niet werkt. En behandelaar was het daar wel mee eens. Het voelt idd wel alsof ik iets gewonnen heb, maar ik merk gewoon dat ik me slechter ga voelen. of eigenlijk heel slecht en dat durf ik niet zo goed te delen want ik ben bang dat ze het dan weer gaan verhogen en dat wil ik echt niet met die medicatie, want ik heb al zoveel en dat er nog bij pff

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 19:39 schreef Womanly het volgende:

[..]

Er is een forum over het afbouwen van medicatie, antidepressiva. Wel in het Engels. Is voor ondersteuning enz. Ik weet niet of jij zoiets slikt maar misschien kan het ondersteuning zijn.

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 19:40 schreef Moonlight het volgende:

[..]

Waar ik mee aan het afbouwen ben is anti psychotica. Misschien is het wel wat voor mij

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 19:40 schreef Womanly het volgende:

[..]

Ik DM je wel even

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 19:35 schreef Moonlight het volgende:

[..]

Ik wou zelf graag afbouwen omdat het voor mij gewoon niet werkt. En behandelaar was het daar wel mee eens. Het voelt idd wel alsof ik iets gewonnen heb, maar ik merk gewoon dat ik me slechter ga voelen. of eigenlijk heel slecht en dat durf ik niet zo goed te delen want ik ben bang dat ze het dan weer gaan verhogen en dat wil ik echt niet met die medicatie, want ik heb al zoveel en dat er nog bij pff

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 19:44 schreef GrumpyOldMan het volgende:

[..]

Voel je niet te groot om je angst te delen. Misschien kan je behandelaar je gerust stellen, werkt het net zo als met het opbouwen dat je bijwerkingen krijgt, die tijdelijk kunnen zijn? Weet niet hoor. Zomaar weer verhogen hoeft niet gelijk het geval te zijn, je mag daar zelf net zo goed wat van vonden en dat kan alsnog als je dat toch wilt. Niet zelf mee blijven spoken zou ik zeggen.

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 19:41 schreef Moonlight het volgende:

[..]

Dankje

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 19:50 schreef Womanly het volgende:

[..]

Heb je mijn DM ontvangen? Mijn telefoon deed een beetje raar

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 19:45 schreef Moonlight het volgende:

[..]

Ga het proberen te delen. heb daar altijd veel moeite mee hoor. Wil niemand tot last zijn of denk dat ik het zelf wel kan oplossen maar ben bang dat dat gewoon niet gaat. Dank voor je advies

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 20:32 schreef Nijna het volgende:

[..]

Ik herken je moeite wel... ik snap het dubbele van het gaat niet, maar ik wil niet weer ophogen.
Alleen heb je het gevoel dat het niet gaat, ik denk dat het wel goed zou zijn om dat te delen met je behandelaar. Misschien zijn er nog wel andere mogelijkheden?

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 19:35 schreef Moonlight het volgende:
Ik wou zelf graag afbouwen omdat het voor mij gewoon niet werkt. En behandelaar was het daar wel mee eens. Het voelt idd wel alsof ik iets gewonnen heb, maar ik merk gewoon dat ik me slechter ga voelen. of eigenlijk heel slecht en dat durf ik niet zo goed te delen want ik ben bang dat ze het dan weer gaan verhogen en dat wil ik echt niet met die medicatie, want ik heb al zoveel en dat er nog bij pff

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 21:51 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Maar als je je slechter voelt door het afbouwen, dan werkte het toch dus wel?
Snap overigens wel waarom je ervan af wilt, hoorde ook van anderen dat antipsychotische medicijnen erg vervelende bijwerkingen hebben
Maar wat voor gevoel ervaar je nu dan? Is het een soort spanning in je lichaam of gejaagd gevoel of depressief of iets anders?

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 21:53 schreef Moonlight het volgende:
Depressief en gejaagd gevoel. en druk in mijn hoofd. Ik denk dat het dan toch ergens wel werkte maar niet 100% ofzo.. beetje lastig uit leggen

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 22:15 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Het was gewoon niet zo positief als je verwachtte? Je voelde je er neutraal door maar niet goed of zo?
Ik heb ook heel vaak zo'n soort gevoel maar ik merk dat je er op gegeven moment wel aan gewend raakt.
Ik weet inmiddels niet beter dan dat ik nooit ergens genoeg tijd voor denk te hebben , dat ik de onbekende mensen op straat wel kan vermoorden en dat ik elke dag wel een paar melancholische momenten heb maar gelukkig niet zo dat ik er daadwerkelijk van in huilen uitbarst of zo.
Ik ben het als deel van mijn persoonlijkheid gaan zien en denk nu dan ook: laat maar, dan bereik ik maar niks in m'n leven.
Ik hoop niet dat je echt in een crisis zit dat je jezelf iets aan wilt doen of zo. Kun je nog wel functioneren of helemaal niet meer?

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 22:18 schreef Moonlight het volgende:
Het onderdrukt heel erg mijn gevoelens. en ook wel mijn gedachten (stemmen) dus dat is wel heel fijn. Ik kan nog wel functioneren en zoek vooral veel afleiding op dit forum.. maar het zit er wel tegen aan eerlijk gezegd

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 22:33 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ja dat is balen dat de maatschappij psychologische problemen niet serieus genoeg neemt, waardoor je op dit tijdstip geen persoon die erin is gespecialiseerd zou kunnen bereiken, in tijden van crisis.
Anderzijds worden soms zelfs lichamelijke problemen al nauwelijks serieus genomen, dus wat wil je ook. De maatschappij is nu eenmaal nog bij lange na niet uitgeevalueerd wat de aandacht voor zorg betreft.
Ik hoop dat de afleiding helpt en zo niet zou ik gewoon proberen te slapen als dat lukt. Morgen weer een dag.

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 22:34 schreef Moonlight het volgende:
Dat denk ik ook en dat is zo enorm lastig. Het is zo jammer dat ik niet gewoon NU iemand kan bereiken want ik zit wlel echt in een crisis maar helaas.. ik ben bang maar ik ga maar gewoon proberen te slapen.

quote:

Op dinsdag 12 mei 2020 23:02 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nemen ze bij de luisterlijn niet op?
https://www.deluisterlijn(...)wachttijden-ggz.html
Goed idee hoop dat het lukt.
Maar waar ben je bang voor dan?

quote:

Op woensdag 13 mei 2020 00:00 schreef Moonlight het volgende:

Die durf ik niet te bellen. Ik durf zelfs de verpleging hier niet te vragen. Bang voor de stemmen in m’n hoofd

quote:

Op woensdag 13 mei 2020 00:33 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Vervelend om te lezen. Ik heb er geen verstand van, maar ik denk dat je je moet afvragen:
- waarom je je wel realiseert dat je stemmen, stemmen in je hoofd zijn dus niet iets echts van buitenaf, maar je er desondanks bang voor bent. Dat lijkt tegenstrijdig
- als het is zoals met OCD dat je bang bent dat er iets bovennatuurlijks zal gebeuren wanneer je niet gehoorzaamd, dan is dat een psychische ziekte want dit verband is nooit aangetoond en de kans dat er daadwerkelijk toevallig iets ergs gebeurd is heel erg klein en als het gebeurt dan was het niet jouw schuld omdat geloven in een verband in dat geval irrationeel is. Door middel van zelfhulpboeken heb ik dit mezelf afgeleerd, al begint het wel weer wat terug te komen maar gelukkig niet extreem.
1 zo'n metafoor uit het boek was ook "zie je gedachten als drijvende blaadjes op een rivier en kijk hoe ze voorbij drijven"
- of ben je bang voor zeg maar een soort 2e persoonlijkheid die jouw andere persoonlijkheid iets aandoet als je niet doet wat je ene kant zegt? Tja daar heb ik geen ervaring mee. Het onderbewustzijn kan denk ik heel eng zijn. Dan zou ik juist om hulp vragen, pech voor die stemmen,want dat heb je wel nodig dan

quote:

Op woensdag 13 mei 2020 08:12 schreef Moonlight het volgende:
Ik ben bang dat die persoonlijkheid mij zeg maar iets aan doet. En dat is zo lastig... daar heb ik al heel lang last van

quote:

Op woensdag 13 mei 2020 16:29 schreef MatthijsDJ het volgende:
@:geeninspiratie1235

Jouw klachten klinken meer als een depressie... Persoonlijk geloof ik trouwens niet zo in het chronisch vermoeidheid verhaal als ziekte maar wel als symptoom.

En ik zie dat je heel veel supplementen probeert, heb je ooit een gesprek gehad met een psychiater? En met hem/haar gezocht naar passende medicatie?

Ik heb ook eindeloos gerommeld met supplementen. Probleem is dat diegene die werken, vaak hetzelfde werken als medicatie alleen dan veel minder goed. Daarnaast is de dosering een probleem bij supplementen.. waarbij de hoeveelheid werkende stof flink fluctueert tussen de pillen.. Dit speelt bij medicatie helemaal niet.

Bij mij heeft medicatie uiteindelijk mijn leven terug gegeven. Plus het inzicht dat 90% van de natuur genezers en 100% van de homeopaten oplichters zijn.

quote:

Op woensdag 13 mei 2020 09:21 schreef Nijna het volgende:
Moonlight, je schrijft over verpleging, zit je intern of in een woonvorm oid?
Wanneer heb je weer een afspraak voor je medicatie?
Ik hoop dat je aan kan geven dat het zo niet goed gaat.
Blijkbaar deed de medicatie wel iets, maar niet dat wat je ervan gehoopt had oid...

Durf je op andere momenten wel naar de verpleging te stappen?
Kan je het anders opschrijven, als je het niet zeggen kan...?

quote:

Op woensdag 13 mei 2020 18:18 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Bedankt dat je mijn probleem serieus neemt dank je, dat waardeer ik. Maar ik ben onderzocht op een depressie en er stond dus letterlijk in dat rapport : "client heeft depressieve kenmerken, (bijna) alle plaatjes interpreteert ze negatief". Maar toen ik dus eindelijk daarover een gesprek mocht hebben met een psychiater, vond ze het niet ernstig genoeg om depressie te mogen heten. Wel schreef zij mij vitamine d voor. Maar sinds een tijdje terug gebruik ik dat nu weer opnieuw, al maanden, en nu heb ik de dosis verhoogd naar 60mcg per dag, misschien moet ik 80 of 100 nemen. Want het werkt voor geen meter, sommige mensen krijgen er meer energie van maar ik dus niet (ik haalde deze bij de apotheek).
En wat is een depressie? Een oordeel van een psychiater, maar het is niet gebaseerd op lichamelijk onderzoek. Depressie is van dezelfde categorie als chronisch vermoeidheidssyndroom, je hebt ists onbekends dat ze voor het gemak omdat ze de oorzaak niet weten depressie noemen. Als medicijnen het probleem verhelpen ten minste. Ik heb zelf ooit sertraline en citalopram mogen proberen, ritalin, oxazepam (heel kort) en risperidone (een experiment). Ssri's hielpen goed voor angst, maar maakten mijn stemming juist neerslachtiger.ritalin maakte me nog 10x meer afgeleid en daarna nog 10x neerslachfiger. Van risperidone merkte ik helemaal niks. En oxazepam ook nauwelijks.

Ja je hebt deels wel gelijk maar als de fabrikant integer is (wat er dus weinig zijn maar sommigen wel) dan hoort er gewoon in te zitten wat op de verpakking staat en dat is dan gewoon een bepaalde stof waarvan de werking afhangt van het feit of je die stof nodig hebt of niet. Ik voel bijvoorbeeld niets van vitamine b12 omdat ik er geen tekort aan heb , maar voor een ander maakt dat een wereld van verschil. Misschien zijn die natuurartsen wel oplichters, ik weet het niet, ik heb er nog nooit 1 bezocht. Maar dat iets niet werkt hoeft dus niet per se te betekenen dat supplementenfabrikanten allemaal oplichters zijn. Wat inderdaad wel naar oplichterij neigt vind ik is als ze gaan beweren dat je veel meer nodig hebt dan de dagelijkse hoeveelheid zonder dat dit wetenschappelijk is aangetoond, of dat ze de gevaren zoals die zijn gebleken uit wetenschappelijk onderzoek verzwijgen en letterlijk schrijven dat er totaal geen bijwerkingen bekend zijn terwijl dat niet zo is, of dat ze iets marketen als goed voor een bepaalde kwaal, terwijl dat helemaal niet of alleen bij bepaalde mensen zo is.
Vandaag heb ik 2 supplementen gekocht bij holland & barrett, omdat ze nu goedkoop in verhouding waren tov op internet bestellen vanwege die sale. Ik heb er nu al spijt van dat ik de bon niet wou omdat a. Het een verschrikkelijk bedrijf is ook al zijn de verkopers die ik zag nog redelijk opgewekt en b. Hun supplementen ondergedoseerd zijn. Maar goed ik kan wel boos op mijn impulsiviteit blijven maar daar schiet ik niks mee op. Ik hoop dat ik niet al te erg ben opgelicht en dat er in ieder geval 50% van de inhoud klopt met de verpakking of zo. Ik zal de resultaten hier wel weer neerzetten.

Welke supplementen heb jij zelf allemaal geprobeerd? En welke werkten een beetje?
Welke medicijnen heb je nu? Gelukkig dat je je zoveel beter voelt. Wat voor traject ging eraan vooraf dan voordat je ze kreeg? En hebben ze geen vervelende bijwerkingen?

quote:

Op zaterdag 16 mei 2020 10:38 schreef Moonlight het volgende:
Ik word dus totaal niet serieus genomen door mijn behandelaren.

Er word niks gewijzigd in de medicatie voorlopig en dat moest ik pas een dag later horen.
Ik zit echt knel...

quote:

Op zaterdag 16 mei 2020 17:58 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Misschien heb ik t gemist maar welke medicatie slik je? Heeft het niet gewoon tijd nodig?

Hier niet de beste week ooit... mn relatie is over en mn opa ligt op sterven...dus ook weer even wat meer onrust in mn lijf...maar goed ademhalen en doorgaan

quote:

Op zaterdag 16 mei 2020 10:38 schreef Moonlight het volgende:
Ik word dus totaal niet serieus genomen door mijn behandelaren.

Er word niks gewijzigd in de medicatie voorlopig en dat moest ik pas een dag later horen.
Ik zit echt knel...

quote:

Op zaterdag 16 mei 2020 17:58 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Misschien heb ik t gemist maar welke medicatie slik je? Heeft het niet gewoon tijd nodig?

Hier niet de beste week ooit... mn relatie is over en mn opa ligt op sterven...dus ook weer even wat meer onrust in mn lijf...maar goed ademhalen en doorgaan

quote:

Op zaterdag 16 mei 2020 10:38 schreef Moonlight het volgende:
Ik word dus totaal niet serieus genomen door mijn behandelaren.

Er word niks gewijzigd in de medicatie voorlopig en dat moest ik pas een dag later horen.
Ik zit echt knel...

quote:

Op vrijdag 15 mei 2020 20:29 schreef Moonlight het volgende:

Ik snap niet dat ze zeggen dat het NIET erg genoeg is om een depressie te noemen als je zelf al aangeeft dat je veel kenmerken hebt.

quote:

Op zaterdag 16 mei 2020 10:38 schreef Moonlight het volgende:
Ik word dus totaal niet serieus genomen door mijn behandelaren.

Er word niks gewijzigd in de medicatie voorlopig en dat moest ik pas een dag later horen.
Ik zit echt knel...

quote:

Op zaterdag 16 mei 2020 17:58 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

Misschien heb ik t gemist maar welke medicatie slik je? Heeft het niet gewoon tijd nodig?

Hier niet de beste week ooit... mn relatie is over en mn opa ligt op sterven...dus ook weer even wat meer onrust in mn lijf...maar goed ademhalen en doorgaan

quote:

Op zaterdag 16 mei 2020 22:32 schreef GrumpyOldMan het volgende:

[..]

Kl*te zeg. Hou vol en blijf voor jezelf opkomen.

quote:

Op zaterdag 16 mei 2020 23:56 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Het was een tijd geleden, toen had ik ook nog niet klachten als slecht kunnen slapen. Maar ik denk zelf eerlijk gezegd ook niet echt dat ik een depressie heb. Want bijv. Eerder deze week voelde ik me nog waardeloos, nu niet meer. Ik voel me op een dag zelf op verschillende momenten ook heel verschillend. Waarschijnlijk vond het gesprek met de psychiater net plaats op een moment dat ik me wel goed voelde. Op zo'n moment ben ik ook direct vergeten emotioneel gezien dat ik me eerst minder voelde en heb ik het idee dat ik me altijd al fantastisch heb gevoeld en dat er helemaal niks mis is met mij, volgens mij had ik op dat moment geen idee waarom ik daar uberhaupt zat en bagatelliseerde ik alles, terwijl ik tijdens de intake nog zat te huilen dat die behandeling mijn allerlaatste hoop was (niet dat dit wat uitmaakte voor het oordeel van de psychiater ).
[..]

Wat raar. Wat gaven ze dan voor reden dat er niks gewijzigd kon worden met de medicatie? Wat gaven ze als antwoord toen je aangaf je slecht te voelen?
[..]

Jeetje, dat je dan onrust in je lijf hebt is natuurlijk volkomen begrijpelijk. Naar voor je dat je ineens diverse problemen tegelijkertijd hebt. Ik hoop dat je er met iemand over kunt praten of bij kunt uithuilen. Sterkte!

quote:

Op zondag 17 mei 2020 09:45 schreef Moonlight het volgende:
Ja probeer ik ook maar is heel lastig..

quote:

aah je hebt dus een beetje stemmingswisselingen. Wel heel heftig zo te lezen.

quote:

Ze gaven me niet echt een reden waarom er nu niks gewijzigd kon worden... zucht

quote:

Op zondag 17 mei 2020 11:02 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ik snap wat je bedoelt, want het is een ongelijke situatie. Je voelt je bezwaard om het met ze oneens te zijn, want je bent afhankelijk van ze voor hulp. Of heeft het met iets anders te maken? Hoe ben je bang dat ze zouden reageren als je zegt dat je niet geholpen bent met hun plan?
[..]

Ik weet dus nog steeds niet of dat normaal is, of niet. Het meest heftig vind ik daarom dat niemand daar mij daar antwoord op heeft kunnen geven, omdat ze mijn stemmingswisselingen niet hadden opgemerkt maar ik daar zelf achteraf achter heb moeten komen. Ze houden dus kennelijk niet bij hoe clienten zich in de loop van tijd voelen, of ze maken wel aantekeningen maar kijken die vervolgens nooit meer in. Want bijna iedere keer moest ik ook weer dezelfde dingen uitleggen zonder dat daarmee links werden gelegd met het verleden. Alsof ze leden aan kortetermijngeheugen. Mijn eigen kortetermijngeheugen constateerden ze als vrij waardeloos, zonder dat ze vervolgens met tips kwamen om het te verbeteren. Ook dat vond ik heel heftig. Dat de enige instantie waarvan men zegt dat die je kan helpen allerlei hele ernstige cognitieve gebreken kan vaststellen, maar vervolgens doodleuk zegt dat je daar helemaal niks aan kan veranderen. Wie verzint zoiets? De enige manier waarop dat leerzaam was , was voor mijn narcistische persoonlijkheidsstoornis, maar - haha - die had ik dus ook al niet volgens hen. Kortom er zat geen enkel doel achter. Dat stoorde mij het meeste. Dat het leek of men maar wat deed, compleet ad hoc, terwijl het specialisten in hun vakgebied zijn. Ik moest er zelf later achterkomen dat bijvoorbeeld pedagogische leerboeken mij helpen omdat een deel van mijn hersenen blijkbaar zijn achtergebleven op het niveau van een kind en ik zo dus op mijn niveau mezelf nog kan verbeteren. Maar het is te raar voor woorden dat ik dat dan zelf moet verzinnen ipv mijn psycholoog die daar op papier was om mij te helpen, vind ik. Ze heeft wel een aantal dingen goed gedaan die ik zelf nooit had gekund, vooral qua familiebanden, waar ik natuurlijk erg blij mee ben, maar omdat ik niet eens een behandelplan had, bleven mijn concrete problemen met mijn functioneren onopgelost. Ik kreeg ook nooit uitleg, zoals met vitamine d bijv. dat het serotonine verhoogt en dat het daarom kan helpen of zo. Gewoon helemaal niks, en dat stoorde mij ook. Want dan moet ik er maar op vertrouwen en daar houd ik helemaal niet van.
[..]

Kijk dat bedoel ik. Ze hebben ervoor gestudeerd, ze krijgen volgens mij een boven gemiddeld salaris. Iig meer dan hun clienten als die in een instelling verblijven of werkloos thuiszitten. Het minste wat ze dan wel kunnen doen is hun beslissingen naar hun clienten toe uitleggen en onderbouwen, vind ik. Ik zou de volgende keer gewoon vragen: "Waarom?" En door blijven vragen waarom iets zo is, net zo lang totdat je alle antwoorden hebt die je wil. Ik kan je geen aucces garanderen, want toen ik dat deed werd mij op gegeven moment gewoon verteld dat ze het niet meer uit wilden leggen en ik het maar gewoon moest aannemen, maar je komt zo hopelijk wel iets meer te weten. Succes

quote:

Op zondag 17 mei 2020 11:07 schreef Moonlight het volgende:
Ik ben bang dat ze dan zeggen dat ze niks voor me kunnen doen... en dat ik dan helemaal het zelf moet uitzoeken. Ik vind het moeilijk om op te komen voor mijn mening.

Wat vervelend dat je zelf dan weer dingen moet uitleggen, dat herken ik ook wel. Ja dat je het dan zelf moet verzinnen is ook wel een beetje raar. Soms lijkt het inderdaad zo alsof de hulpverleners maar wat doen en dat kan ik zo niet begrijpen. ze zijn er om je te helpen te ondersteunen en soms odoen ze dan geen fuck dat doet gewoon pijn. Ik snap dat je er niet van houd om er zo maar op te moeten vertrouwen, ik denk dat, dat wel heel logisch is.

quote:

Op zondag 17 mei 2020 11:31 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Bedankt dat jij het iig begrijpt.
Maar wat voor hulpverleners zijn dat, die bij 1 vraag van hun client al gelijk zeggen dat diegene het dan maar zelf uit moet zoeken?
Dat zou een compleet overdreven reactie zijn die alleen maar ervan getuigt dat zij zelf een bipolaire stoornis hebben, of zo. Ik zou echt heel verbaasd zijn als ze zo zouden reageren. Waarom denk je dat? Waarom denk je dat je helemaal geen kritiek mag leveren? Hebben ze daar ooit aanleiding toe gegeven?

Wat moet jij dan steeds opnieuw aan ze uitleggen? Ja precies wat ik echt het aller raarst vind is dat ze bepaalde dingen ontdekken... Bijv bij jou misschien je bent in de war, of iets anders ernstigs. En dat ze daar dan vervolgens NIET de conclusie bij trekken dat ze dan ook meer dingen uit moeten leggen ofzo....
Ja precies. Ik vind het gewoon vreemd. Ze doen geen moeite om statistieken of diepere verklaringen of zo op te zoeken. Zelfs al geeft het geen definitieve feiten, maar überhaupt objectief lijkende informatie was ik al blij mee geweest. Maar dat krijg je dus niet, he. Het is of letterlijk van wikipedia afgehaald (dit heb ik echt meegemaakt) of het is een niet onderbouwde mening. Ik vind dat zo respectloos naar een client toe. Zo van we hoeven geen moeite te doen om onze expertise te bewijzen, ze zijn toch wel afhankelijk van ons en hebben geen alternatief. Misschien zit ik ernaast maar zo voelde het wel.

quote:

Op zondag 17 mei 2020 11:56 schreef Moonlight het volgende:
Ja het is niet echt realistisch mijn gedachten maar dit is wat mijn hoofd er van maakt en ik kan het ook niet veranderen. Ik moet steeds weer uitleggen hoe heftig die stemmen zijn en hoe heftig mijn depressieve gevoelens tot aan suicidaliteit zijn. Steeds weer opnieuw vertellen, elke morgen weer uitleggen.

quote:

Dat is inderdaad respectloos naar een client toe. Ik zat ook wel eens bij een psycholoog die dan ging googlen dat ik echt dacht van maar jij bent toch de psych? We zijn inderdaad wel een beetje afhankelijk van hun en daarom mag je ook best ''beter'' verwachten. De zorg in Nederland is zo vertyft.

quote:

Op zondag 17 mei 2020 13:00 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Dat vind ik echt een rotsituatie. Dat je psychologische stoornis je weerhoudt om voor jezelf op te komen bij de mensen door wie je je geholpen zou moeten voelen. Als iedere client zo denkt, dan is het ook niet verwonderlijk als niemand ooit kritiek op ze heeft en ze alles kunnen maken. Maar ik was zelf ook zo. Als ik jouw verhaal lees denk ik: nou, ik had gevraagd "Maken jullie geen aantekeningen? Dit heb ik al 100 keer uitgelegd." Maar als ik daar zelf had gezeten had ik het waarschijnlijk ook niet gedurfd. als ik dat wel had gedurfd of als er iets gevats in me op was gekomen zat ik daar niet! Ik denk dat de samenleving moet beseffen dat psychiaters/psychologen door de aard van hun werk veel minder gecontroleerd worden/bijna nooit kritiek krijgen en het daardoor veel langer onopgemerkt kan blijven als clienten zich niet zo geholpen voelen als zou moeten.
[..]

Og ja googlen, dat heb ik volgens mij ook wel meegemaakt. Wat googleden ze dan?
Maar jij zegt een beetje. Als je grotendeels onafhankelijk bent en je voelt je niet goed daar, waarom zoek je dan geen andere instelling?
Simpel volgens mij: omdat je dan weer maandenlang op een wachtlijst komt en er geen garantie is dat die andere instelling beter is. En omdat je misschien ook moeilijk beslissingen kunt maken en dan ook niet goed instellingen kunt vergelijken. Of omdat het dan niet meer vergoed wordt door de verzekering.
Mensen doen alsof het zo makkelijk is om van psycholoog/psychiater te veranderen. Maar ze komen dan nooit met bewijzen van dat het snel kan en dat je bij een andere wel garantie hebt op goede hulp.

quote:

Op zondag 17 mei 2020 13:00 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Dat vind ik echt een rotsituatie. Dat je psychologische stoornis je weerhoudt om voor jezelf op te komen bij de mensen door wie je je geholpen zou moeten voelen. Als iedere client zo denkt, dan is het ook niet verwonderlijk als niemand ooit kritiek op ze heeft en ze alles kunnen maken. Maar ik was zelf ook zo. Als ik jouw verhaal lees denk ik: nou, ik had gevraagd "Maken jullie geen aantekeningen? Dit heb ik al 100 keer uitgelegd." Maar als ik daar zelf had gezeten had ik het waarschijnlijk ook niet gedurfd. als ik dat wel had gedurfd of als er iets gevats in me op was gekomen zat ik daar niet! Ik denk dat de samenleving moet beseffen dat psychiaters/psychologen door de aard van hun werk veel minder gecontroleerd worden/bijna nooit kritiek krijgen en het daardoor veel langer onopgemerkt kan blijven als clienten zich niet zo geholpen voelen als zou moeten.
[..]

Og ja googlen, dat heb ik volgens mij ook wel meegemaakt. Wat googleden ze dan?
Maar jij zegt een beetje. Als je grotendeels onafhankelijk bent en je voelt je niet goed daar, waarom zoek je dan geen andere instelling?
Simpel volgens mij: omdat je dan weer maandenlang op een wachtlijst komt en er geen garantie is dat die andere instelling beter is. En omdat je misschien ook moeilijk beslissingen kunt maken en dan ook niet goed instellingen kunt vergelijken. Of omdat het dan niet meer vergoed wordt door de verzekering.
Mensen doen alsof het zo makkelijk is om van psycholoog/psychiater te veranderen. Maar ze komen dan nooit met bewijzen van dat het snel kan en dat je bij een andere wel garantie hebt op goede hulp.

quote:

Op zondag 17 mei 2020 13:09 schreef Moonlight het volgende:
Ja precies dat dus. Ze doen hun werk wel, maar niet goed. En als je in een fabriek je werk verkeerd doet dan word daar wat van gezegd, maar bij psychs niet en dat klopt niet helemaal. Alsof hun perfect zijn, niemand is perfect. En ze maken fouten, soms word er iemand de dood ingejaagd en dan nog maken ze fouten dat begrijp ik gewoon effe niet.

quote:

Ze gingen googlen over borderline en de kenmerken er van.. en iets over medicatie. Echt belachelijk

quote:

Ja ik kan wel weer gaan zoeken naar een andere instelling, maar kunnen ze mij daar helpen? ze zijn wel bezig met mijn diagnose maar er werd al meteen geroepen van NEE we gaan een persoonlijkheidsonderzoek doen en niet echt bezig met een ''diagnose'' ik begrijp het gewoon niet. Alsof ik iets gezegd heb waardoor er meteen met een persoonlijkheidsonderzoek gegooid word. dus ze gaan al ergens van uit maar ze zeggen niks. En zolang er niks duidelijk is moet ik maar afwachten echt fucked up. ik zit er zo erg mee.

quote:

Op zondag 17 mei 2020 16:51 schreef Burner82 het volgende:
Ik denk dat jij iemand niet echt helpt die in dit forum komt voor advies.
Het enige wat jij doet is je eigen paranoia projecteren.

quote:

Op maandag 18 mei 2020 13:38 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Heel kloterig dat het zo gaat Moonlight. Schrijf anders dingen voor jezelf op als je weer in gesprek komt met behandelaar, misschien kan dat helpen op het moment suprême voor jezelf op te blijven komen.

En gewoonmezelf, ook jij veel sterkte! Combi van factoren maakt t altijd lastig. Heb ik onlangs ook wel ervaren. Wat je zelf zegt, blijven ademhalen, stap voor stap doorgaan.

Ik heb gisteren mn familie laten weten dat ik voorlopig geen contact heb omdat ik al mn energie voor mezelf nodig heb. Bijzonder hoe uiteenlopend mensen daarop kunnen reageren. Maar blij dat ik het gedaan heb.

quote:

Op woensdag 20 mei 2020 11:03 schreef Geennaam7190 het volgende:
Hallo allemaal, ik ben nieuw hier,

Ik ben zelf 20 jaar en vrouw, kamp nu ongeveer 10 maanden met een depressie, eerst was het enkel niet willen opstaan uit bed, maar nu heb ik ook veel last van suicidale gedachten.

Is het normaal dat ik in 10 maanden tijd vooral ben doorverwezen naar verschillende instellingen, maar nooit echt hulp heb gekregen? Geen medicatie, geen therapie.

Ik ben nu veel verder weggezakt in die put, ben "vrienden" kwijt, gestopt met mijn hbo studie.

Ik praat ook de hele dag door in mezelf. Soms staar ik urenlang voor me uit. Ik voel me ook niet meer mezelf.
Herkennen mensen dit? Wat kan ik hier tegen doen?

Hoe verliep het hulp zoeken traject bij jullie?

quote:

Op woensdag 20 mei 2020 12:29 schreef GrumpyOldMan het volgende:

[..]

Allereerst wens ik je veel sterkte en kracht!

Als ik je verhaal lees vind ik 10 maanden zonder dat je echt stelselmatig hulp hebt echt behoorlijk lang. Als ik naar mezelf kijk, man van 38: ik ben half maart via huisarts bij praktijkondersteuner Ggz terecht gekomen. Na allerlei checks en vragenlijsten ben ik eind april begonnen met medicatie (via huisarts) en ben ik doorverwezen naar depressiepoli. Maar niet bij Ggz, want daar is in mijn regio de wachtlijst 6 tot 8 maanden. Zoals er nu naar uitziet kan ik half juni begin juli starten met therapie. Bij mij zit daar praktijkondersteuner ook echt mee achteraan gelukkig.

De gevoelens die je schetst ken ik allemaal, zijn echt niet vreemd, je kunt je jezelf helemaal kwijt zijn. En je bent in die gevoelens dus niet alleen.

Wat je kunt doen: zoek naar alternatieven om iets te doen en je dag te vullen, en het begin is moeilijk, maar dwing je zelf uit bed en beweeg en uiteindelijk levert je dan meestal iets van nieuwe energie op, al is het maar even en om de volgende uren door te komen. Ga naar je huisarts, praat en doe je verhaal dat dit niet goed gaat en je echt meer hulp nodig hebt. Blijf praten en er niet alleen mee zitten. Al doe je dat hier. Denk wat je tegen een naaste zou zeggen om hem/haar te troosten en zeg dat tegen jezelf. Zo een paar dingen die ik kan meegeven. Maar ook ik ben nog dagelijks met mezelf in gevecht. Hou vol en trek aan de bel!

quote:

Op woensdag 20 mei 2020 12:43 schreef Geennaam7190 het volgende:

[..]

Bedankt voor je reactie, dit waardeer ik ontzettend dat je de moeite hebt genomen om dit te typen
Bij jou is het inderdaad wel vlotter verlopen, gelukkig maar, hopelijk heb je baat aan de hulp die je zal krijgen

Ik ga al best vaak naar de huisarts, heb het idee dat ze me niet serieus nemen en het idee behandeld te worden als een klein meisje. "Je bent wat jong voor medicatie" "probeer maar eerst te praten"
Maar vervolgens wel allerlei wachtrijen / ben zelfs afgewezen vanwege suicidale gedachten.

Ik ben zelf ook in de war hoe het zo ver heeft kunnen komen. Wil niemand op verkeerde ideeen brengen, maar de laatste weken drink ik meer dan ik zou moeten en combineer ik dat met medicijnen, heel onverstandig dat weet ik, maar gek genoeg alleen dan stopt het.

Ik ben dat piekeren vooral zat, de hele dag door, wat is daar tegen te doen?

Ik vind je adviezen trouwens heel goed. Ik weet ook dat dagstructuur, gezond eten, omringd zijn met positieve mensen en inspanning goed voor je is, maar ik heb opgegeven lijkt het wel en kom hier niet meer uit.

Verwarrend he? Ik begrijp het zelf namelijk ook niet meer.

Is er überhaupt iemand die hier ooit is uitgekomen zonder hulp?

quote:

Op woensdag 20 mei 2020 19:46 schreef Koettie het volgende:
Iemand ervaring met de poh GGZ via huisarts? Ik dacht dat dat snel en laagdrempelig was maar blijkbaar is er een wachttijd van 3 tot 4 weken bij mijn huisarts. Zo vreemd.

quote:

Op dinsdag 19 mei 2020 11:49 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Snap je reactie, maar nee, heb ze geen details of doelen verteld. Alleen dat afgelopen periode me heel veel energie heeft gekost en ik nu echt tijd en energie nodig heb. In de toekomst zal ik hoe dan ook wel concreter naar ze moeten worden, maar ik wil eerst voor mezelf bepalen hoe en wat ik verder wil.

Ik had om bewuste redenen tot mijn vader afgelopen december ziek werd weinig contact met mijn familie.
Er is een hoop gebeurd in het verleden, pleeggezin etc, en mijn ouders en zus hebben me meermaals ingeschakeld als ze problemen hadden waar ze zelf niet uitkwamen. Nu er noodgedwongen vanuit mantelzorg meer contact was heeft mij dat fors opgebroken en ben ik weer met nieuwe problemen geconfronteerd daar die ik echt niet wil en kan oplossen. Nu trek ik in ieder geval voor nu een grens daarin.

quote:

Op woensdag 20 mei 2020 11:03 schreef Geennaam7190 het volgende:
Hallo allemaal, ik ben nieuw hier,

Ik ben zelf 20 jaar en vrouw, kamp nu ongeveer 10 maanden met een depressie, eerst was het enkel niet willen opstaan uit bed, maar nu heb ik ook veel last van suicidale gedachten.

Is het normaal dat ik in 10 maanden tijd vooral ben doorverwezen naar verschillende instellingen, maar nooit echt hulp heb gekregen? Geen medicatie, geen therapie.

Ik ben nu veel verder weggezakt in die put, ben "vrienden" kwijt, gestopt met mijn hbo studie.

Ik praat ook de hele dag door in mezelf. Soms staar ik urenlang voor me uit. Ik voel me ook niet meer mezelf.
Herkennen mensen dit? Wat kan ik hier tegen doen?

Hoe verliep het hulp zoeken traject bij jullie?

quote:

Op woensdag 20 mei 2020 19:46 schreef Koettie het volgende:
Iemand ervaring met de poh GGZ via huisarts? Ik dacht dat dat snel en laagdrempelig was maar blijkbaar is er een wachttijd van 3 tot 4 weken bij mijn huisarts. Zo vreemd.

quote:

Op donderdag 21 mei 2020 03:21 schreef Geennaam7190 het volgende:
Jij hebt dan nog geluk, bij mij was er een wachttijd van 2-3 maanden, om vervolgens na 10 minuten te horen dat ik niet geholpen kan worden

quote:

Op donderdag 21 mei 2020 11:41 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Wat was de reden dat je toch ineens niet geholpen kon worden, ondanks het feit dat er eerst zo zeker gedacht werd van wel dat je op een wachtlijst was geplaatst?

quote:

Op donderdag 21 mei 2020 00:43 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ja logisch, het is belangrijk dat je het zelf eerst allemaal op een rijtje hebt inderdaad.
Wat heftig. Het is al zwaar dat je vader ziek werd en dan komen er ook nog allerlei extra verantwoordelijkheden/oud zeer voor jou bij. Ik ken de situatie niet maar van wat ik er zo van lees is het goed dat je voor jezelf opkomt. Ik heb sowieso het gevoel dat er veel op mantelzorgers af wordt geschoven vanwege bezuinigingen, maar dat is ook maar een gevoel. Maar sowieso is de zorg nu overbelast dus zal het wel helemaal erg zijn.
Zijn er geen andere hulpverleners waarmee je kunt praten zoals maatschappelijk werkers of een vrijwilligerscentrale? Of heb je dat allemaal al gedaan? Sterkte iig
[..]

Ja dat is normaal https://wegvandewachtlijst.nl
Ik heb zelf een 5 jarig traject gevolgd waarin er alleen maar onderzocht werd (daarvoor wel andere therapie gehad maar ook veel onderzoek). Aan het einde bleek dat ze me helemaal niet konden helpen via een behandelplan omdat mijn klachten daarvoor niet genoeg in een bepaald hokje vielen.
Naar om te lezen, vooral dat je suïcidale gedachten hebt en dat je "vrienden" bent kwijtgeraakt. Heb je enig idee wat het gepieker veroorzaakt? Je studie is natuurlijk ook vervelend, maar dat kun je later altijd nog oppakken.
Ik herken het geen zin hebben om op te staan iedere ochtend, heel lang blijven staren en hardop praten/vloeken (merkte laatst dat ik het in winkels/op straat ben gaan doen.. Ik herhaal ook steeds dezelfde nergens op slaande dingen )
Ik merk dat wake up van whole earth iets helpt voor een beter humeur, dat is een iets duurder koffie alternatief met guarana, vijgen en gerst wat je bij natuurwinkels kunt kopen. Maar het werkt misschien niet bij iedereen zo.
Ook had ik het idee dat schisandra iets hielp voor energie en om meer gepaste emoties te krijgen, maar dat moet ik nog wat vaker uittesten. L tyrosine hielp denk ik ook wel iets, maar dat gebruik ik niet meer. Ik vind het erg jammer maar ik durf het toch niet meer want het kan melanooma's sneller doen groeien als je die hebt en en voor melanoom is er bijna geen goede behandeling. Het risico verschilt natuurlijk per persoon, maar bij mij zit het in de familie/heb veel atypische moedervlekken.

quote:

Op donderdag 21 mei 2020 14:42 schreef Geennaam7190 het volgende:
Eerst werd er gedacht aan een depressie door de HA, maar bleek wel ernstiger te zijn nadat ik vertelde dit eigenlijk mijn hele jeugd ervaar en ik denk dat mijn leeftijd daarbij een rol speelde.

quote:

Op donderdag 21 mei 2020 14:45 schreef Geennaam7190 het volgende:
Ik geloof niet echt in supplementen. Wat het gepieker veroorzaakt loopt wel erg uiteen, eigenlijk overal om.
Ik bedoel met praten in mezelf, niet hetzelfde als in jezelf vloeken, was dat het maar. Ik praat letterlijk met mezelf, hele conversaties lang, maar ben me er daar nooit van bewust totdat ik ermee ophoud en me dan erg ga schamen.

quote:

Op woensdag 20 mei 2020 19:46 schreef Koettie het volgende:
Iemand ervaring met de poh GGZ via huisarts? Ik dacht dat dat snel en laagdrempelig was maar blijkbaar is er een wachttijd van 3 tot 4 weken bij mijn huisarts. Zo vreemd.

quote:

Op donderdag 21 mei 2020 14:41 schreef Geennaam7190 het volgende:
Hallo allemaal, heeft iemand ervaringen over hoe ik het beste over suicidale gedachten kan hebben met behandelaars?
Meestal doe ik altijd alsof het goed met me gaat omdat ik bang ben gezichtsverlies te lijden. Daarnaast wat zijn jullie ervaringen met de crisisdienst?

quote:

Op donderdag 21 mei 2020 14:42 schreef Geennaam7190 het volgende:

[..]

Eerst werd er gedacht aan een depressie door de HA, maar bleek wel ernstiger te zijn nadat ik vertelde dit eigenlijk mijn hele jeugd ervaar en ik denk dat mijn leeftijd daarbij een rol speelde.

quote:

Op vrijdag 22 mei 2020 12:00 schreef Nijna het volgende:

[..]

Ze hebben bij ons een poh erbij, omdat die ene het dus blijkbaar vrij druk had.
En ik kan me zo voorstellen dat in deze tijd, meer mensen hulp zoeken...?
Ik kon een paar maanden terug vrij vlot terecht, ter overbrugging van wachtlijst (een jaar, net intake gehad inmiddels), ben er toen een paar keer geweest.
[..]

Je kan het opschrijven als je het niet kan vertellen, zou dat je kunnen helpen?
Geen ervaring met crisisdienst tot nog toe.
[..]

Maar ik begrijp dan niet zo goed dat er dan gezegd wordt dat je niet geholpen kan worden, was dat bij de poh of bij iets van een ggz ofzo?
2-3 mnd wachttijd is volgens mij niet zo lang helaas...
Heb je zelf een idee wat er aan de hand is? Je zal vast wel eens wat hebben opgezocht.
Misschien kan dat iets meer richting geven aan waar je terecht kan?

quote:

Op vrijdag 22 mei 2020 12:19 schreef Koettie het volgende:

[..]

Ja, het is natuurlijk een rare tijd daar heb je gelijk in. Ze werkt blijkbaar maar een dag ook, schiet ook niet zo op. Valt gewoon nogal tegen.

quote:

Op vrijdag 22 mei 2020 12:19 schreef Koettie het volgende:
Ja, het is natuurlijk een rare tijd daar heb je gelijk in. Ze werkt blijkbaar maar een dag ook, schiet ook niet zo op. Valt gewoon nogal tegen.

quote:

Op vrijdag 22 mei 2020 19:56 schreef GrumpyOldMan het volgende:
[quote][ afbeelding ] Op donderdag 21 mei 2020 00:43 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

Dank je wel. Het is allemaal heel dubbel, ik heb al heel wat jaren geen goede band meer met mn ouders, maar je kunt ze ook niet thuis laten creperen en niet naar t ziekenhuis brengen. Het is eigenlijk meer 4 maanden lang beleefd allerlei mantelzorg doen en (proberen te) regelen geweest.

Wat het toch zo'n lading geeft is inderdaad alle oude ellende die er nog is. Mijn ouders kregen al niet alles zelf meer gedaan, maar nu zeker niet meer. Maar ze weigeren zelf initiatieven te nemen, externe hulp in te schakelen, zoals maatschappelijk werker en ouderenverpleegkundige. Daar kan ik echt niet over klagen over die partijen en de huisarts inzet, daar voelde ik me wel door geholpen
Heb ze dat allemaal aangereikt, maar er komt niet eens reactie soms. Dat, en het op en neer naar ziekenhuizen, eerste hulpen, apotheek en huisartsenposten heeft me helemaal leeggetrokken.

Ondertussen wacht mijn vader nog altijd op de volgende operatie die niet te lang kan uitblijven, maar inderdaad met deze tijden geen peil op te trekken hoe t loopt. Maar heb nu mijn broer(die nog thuis woont) en zus aangegeven dat ik dit niet meer trek en zij dan maar moeten rijden en dergelijke. Ondertussen wil mijn zoontje van 5 natuurlijk niets liever dan naar oma en opa toe, krijg het hem niet uitgelegd dat papa (even) niet meer naar opa en oma gaat. Maar heb er geen zin meer in en genoeg aan mezelf, dat.

quote:

Op zondag 24 mei 2020 07:16 schreef Moonlight het volgende:
Dit gaat echt niet goed. Ik moet maar zien te vechten tegen de stemmen, maar het is zo hard. het lukt me gewoon niet. Ik heb al soort van opgegeven, maar steeds moet ik opnieuw beginnen naar de automutilatie en val ik steeds weer terug, en steeds maar vechten en vechten. Hoe dan?!

quote:

Op woensdag 13 mei 2020 18:18 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Bedankt dat je mijn probleem serieus neemt dank je, dat waardeer ik. Maar ik ben onderzocht op een depressie en er stond dus letterlijk in dat rapport : "client heeft depressieve kenmerken, (bijna) alle plaatjes interpreteert ze negatief". Maar toen ik dus eindelijk daarover een gesprek mocht hebben met een psychiater, vond ze het niet ernstig genoeg om depressie te mogen heten. Wel schreef zij mij vitamine d voor. Maar sinds een tijdje terug gebruik ik dat nu weer opnieuw, al maanden, en nu heb ik de dosis verhoogd naar 60mcg per dag, misschien moet ik 80 of 100 nemen. Want het werkt voor geen meter, sommige mensen krijgen er meer energie van maar ik dus niet (ik haalde deze bij de apotheek).
En wat is een depressie? Een oordeel van een psychiater, maar het is niet gebaseerd op lichamelijk onderzoek. Depressie is van dezelfde categorie als chronisch vermoeidheidssyndroom, je hebt ists onbekends dat ze voor het gemak omdat ze de oorzaak niet weten depressie noemen. Als medicijnen het probleem verhelpen ten minste. Ik heb zelf ooit sertraline en citalopram mogen proberen, ritalin, oxazepam (heel kort) en risperidone (een experiment). Ssri's hielpen goed voor angst, maar maakten mijn stemming juist neerslachtiger.ritalin maakte me nog 10x meer afgeleid en daarna nog 10x neerslachfiger. Van risperidone merkte ik helemaal niks. En oxazepam ook nauwelijks.

Ja je hebt deels wel gelijk maar als de fabrikant integer is (wat er dus weinig zijn maar sommigen wel) dan hoort er gewoon in te zitten wat op de verpakking staat en dat is dan gewoon een bepaalde stof waarvan de werking afhangt van het feit of je die stof nodig hebt of niet. Ik voel bijvoorbeeld niets van vitamine b12 omdat ik er geen tekort aan heb , maar voor een ander maakt dat een wereld van verschil. Misschien zijn die natuurartsen wel oplichters, ik weet het niet, ik heb er nog nooit 1 bezocht. Maar dat iets niet werkt hoeft dus niet per se te betekenen dat supplementenfabrikanten allemaal oplichters zijn. Wat inderdaad wel naar oplichterij neigt vind ik is als ze gaan beweren dat je veel meer nodig hebt dan de dagelijkse hoeveelheid zonder dat dit wetenschappelijk is aangetoond, of dat ze de gevaren zoals die zijn gebleken uit wetenschappelijk onderzoek verzwijgen en letterlijk schrijven dat er totaal geen bijwerkingen bekend zijn terwijl dat niet zo is, of dat ze iets marketen als goed voor een bepaalde kwaal, terwijl dat helemaal niet of alleen bij bepaalde mensen zo is.
Vandaag heb ik 2 supplementen gekocht bij holland & barrett, omdat ze nu goedkoop in verhouding waren tov op internet bestellen vanwege die sale. Ik heb er nu al spijt van dat ik de bon niet wou omdat a. Het een verschrikkelijk bedrijf is ook al zijn de verkopers die ik zag nog redelijk opgewekt en b. Hun supplementen ondergedoseerd zijn. Maar goed ik kan wel boos op mijn impulsiviteit blijven maar daar schiet ik niks mee op. Ik hoop dat ik niet al te erg ben opgelicht en dat er in ieder geval 50% van de inhoud klopt met de verpakking of zo. Ik zal de resultaten hier wel weer neerzetten.

Welke supplementen heb jij zelf allemaal geprobeerd? En welke werkten een beetje?
Welke medicijnen heb je nu? Gelukkig dat je je zoveel beter voelt. Wat voor traject ging eraan vooraf dan voordat je ze kreeg? En hebben ze geen vervelende bijwerkingen?

quote:

Op zondag 24 mei 2020 11:14 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Jeetje, ziet er dan niemand in je omgeving dat je het moeilijk hebt en dat het zo niet langer kan?
Je hebt ook die nieuwe zelfmoord preventie lijn.... 113 geloof ik... Of durf je die niet te bellen?

quote:

Op zondag 24 mei 2020 12:22 schreef MatthijsDJ het volgende:
Alvast excuses voor de late reactie, ik kom hier niet zo vaak meer (good sign I guess). Ik heb alleen supplementen gebruikt waar enige wetenschappelijk bewijs qua werking is. Eigenlijk kom je dan uit op twee dingen. Lavendel en Valeriaan. Voor sint jans kruid geld ook dat het bewezen werkzaam is alleen dat de dosering daarvan heel moeilijk is en dus niet betrouwbaar.

Zelf merkt ik alleen wat van Lavendel en heb dat de laatste keren gebruikt om Lorazepam af te bouwen.

Het traject voor mij is een hel maar een wijze les geweest, ik was totaal anti medicatie.. Heb dus ook eerst van alles geprobeerd. Ik heb ooit een SSRI gehad via de huisarts maar die maar heel even gebruikt; toen was therapie voldoende.

Bij de tweede episode dus eerst van alles geprobeerd totdat ik niet meer kon. Ik ben toen begonnen met Mirtazapine wat wel iets deed voor de angst maar niks tegen de dwang. Toen kreeg ik er Clomipramine bij en dat deed me na een paar weken geheel opleven.

De mirtazapine is inmiddels afgebouwd naar 7,5mg. De Clomi is opgehood in de loop der jaren (spiegel ging steeds onderuit). De dosis lijkt nu met toevoeging van Seroquel stabiel te blijven.

Op zich heb ik geen problemen meer om m'n leven lang medicatie te slikken, al zou het mooi zijn als de Seroquel er ooit af kan ivm mijn verhoogde cholesterol.

Ik heb echt geleerd te vertrouwen op wetenschap en artsen (al zitten daar ook slechte tussen). Ik denk wel dat natuurlijke medicatie (op homeopathie na) zeker wel kan werken. Daar doet men ook genoeg onderzoek naar.

Ik ben dan ook zeer kritisch over de houding die de makers van Zembla en bijvoorbeeld Radar hebben als het gaat om medicatie.

quote:

Op zondag 24 mei 2020 13:03 schreef Moonlight het volgende:
Ja ik heb wel ophoging van medicatie, maar dat helpt niks. Ik durf dat niet te bellen vind ik heel moeilijk. De begeleiding ziet wel dat ik het moeilijk heb, maar ze kunnen niet 24/7 bij me staan zeggen ze dan.. en dat is zo hard om te horen. vooral omdat ik nooit hun om hulp vraag, doe ik dat wel word er zoiets gezegd ja wat moet je dan?