Depressie & Angst #166

quote:

Op donderdag 30 april 2020 22:12 schreef Womanly het volgende:

Kun je het dan niet beter proberen bij een Natuurgeneeskundige / Orthomoleculair therapeut? Dat is de alternatieve kant.

Kan maar het kost geld. Wat voor methoden hebben die tot hun beschikking om mensen te onderzoeken die ik zelf niet heb? Waarin zit daar de toevoegde waarde?

Geen idee of dit hier thuis hoort, alleen ik moet het even kwijt. Heb er al eerder over gepost, alleen hier de verkorte versie.

Ik houd van mijn vriendin, alleen ben ik sinds een klein half jaar een flink deel van mijn seksuele “verlangen” naar haar kwijt. Hier kan ze niks aan doen, het heeft een medische reden. Ik houd al 5 maanden met succes de schone schijn op. De ware reden kan ik nooit bij haar benoemen, dat zou haar kapot maken. Zo’n lief en goed persoon zou ik dat nooit aan doen, dat vergeef ik mezelf nooit.

Ik heb hopeloos geprobeerd een ander beeld op de situatie te krijgen, waardoor wat ik kwijt ben weer terug komt, alleen dit is me niet gelukt. Ik ben moe van het strijden.

De realisatie is er nu dat het voor mij een kwestie is van acceptatie. Ik ben doodsbang dat dit het einde betekent van mijn relatie. Dat ik een foute keuze maak door te blijven, nooit meer gelukkig zal zijn, of haar uiteindelijk zo veel meer pijn doe en bij me weg drijf. Ik dacht echt dat dit de ware was en emotioneel voelde ik me echt zo verbonden met haar.

Ik vind het zo schokkend om te zien hoe zwaar seksualiteit echt telt voor me. Ergens geloofde ik dat ik niet zo oppervlakkig ben, maar is seks en seksuele aantrekking dan echt zó belangrijk in romantische liefde? Gelukkig is ze nog steeds een erg mooi meisje om te zien, en is er nog veel seksuele lust over wanneer ik haar zie, ondanks dat het minder is dan eerst.

Hoe nu verder weet ik niet, maar na 5 maanden vechten tegen mijn eigen gevoelens en alle angst wil ik nu acceptatie proberen. Ik accepteer haar volledig voor wie ze is en ik accepteer dat ik niet gestoord ben. Of dit lukt weet ik niet, maar in het verleden heb ik vaker mijn leven op de rails gekregen door me niet langer te verzetten tegen wat ik voel.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 09:41 schreef duracellkonijntje het volgende:
Geen idee of dit hier thuis hoort, alleen ik moet het even kwijt. Heb er al eerder over gepost, alleen hier de verkorte versie.

Ik houd van mijn vriendin, alleen ben ik sinds een klein half jaar een flink deel van mijn seksuele “verlangen” naar haar kwijt. Hier kan ze niks aan doen, het heeft een medische reden (van haar kant). Ik houd al 5 maanden met succes de schone schijn op. De ware reden kan ik nooit bij haar benoemen, dat zou haar kapot maken. Zo’n lief en goed persoon zou ik dat nooit aan doen, dat vergeef ik mezelf nooit.

Ik heb hopeloos geprobeerd een ander beeld op de situatie te krijgen, waardoor wat ik kwijt ben weer terug komt, alleen dit is me niet gelukt. Ik ben moe van het strijden.

De realisatie is er nu dat het voor mij een kwestie is van acceptatie. Ik ben doodsbang dat dit het einde betekent van mijn relatie. Dat ik een foute keuze maak door te blijven, nooit meer gelukkig zal zijn, of haar uiteindelijk zo veel meer pijn doe en bij me weg drijf. Ik dacht echt dat dit de ware was en emotioneel voelde ik me echt zo verbonden met haar.

Ik vind het zo schokkend om te zien hoe zwaar seksualiteit echt telt voor me. Ergens geloofde ik dat ik niet zo oppervlakkig ben, maar is seks en seksuele aantrekking dan echt zó belangrijk in romantische liefde? Gelukkig is ze nog steeds een erg mooi meisje om te zien, en is er nog veel seksuele lust over wanneer ik haar zie, ondanks dat het minder is dan eerst.

Hoe nu verder weet ik niet, maar na 5 maanden vechten tegen mijn eigen gevoelens en alle angst wil ik nu acceptatie proberen. Ik accepteer haar volledig voor wie ze is en ik accepteer dat ik niet gestoord ben. Of dit lukt weet ik niet, maar in het verleden heb ik vaker mijn leven op de rails gekregen door me niet langer te verzetten tegen wat ik voel.

Kut, sorry voor de dubbelpost. Weet niet hoe ik deze weg moet halen.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 09:41 schreef duracellkonijntje het volgende:
Geen idee of dit hier thuis hoort, alleen ik moet het even kwijt. Heb er al eerder over gepost, alleen hier de verkorte versie.

Ik houd van mijn vriendin, alleen ben ik sinds een klein half jaar een flink deel van mijn seksuele “verlangen” naar haar kwijt. Hier kan ze niks aan doen, het heeft een medische reden. Ik houd al 5 maanden met succes de schone schijn op. De ware reden kan ik nooit bij haar benoemen, dat zou haar kapot maken. Zo’n lief en goed persoon zou ik dat nooit aan doen, dat vergeef ik mezelf nooit.

Ik heb hopeloos geprobeerd een ander beeld op de situatie te krijgen, waardoor wat ik kwijt ben weer terug komt, alleen dit is me niet gelukt. Ik ben moe van het strijden.

De realisatie is er nu dat het voor mij een kwestie is van acceptatie. Ik ben doodsbang dat dit het einde betekent van mijn relatie. Dat ik een foute keuze maak door te blijven, nooit meer gelukkig zal zijn, of haar uiteindelijk zo veel meer pijn doe en bij me weg drijf. Ik dacht echt dat dit de ware was en emotioneel voelde ik me echt zo verbonden met haar.

Ik vind het zo schokkend om te zien hoe zwaar seksualiteit echt telt voor me. Ergens geloofde ik dat ik niet zo oppervlakkig ben, maar is seks en seksuele aantrekking dan echt zó belangrijk in romantische liefde? Gelukkig is ze nog steeds een erg mooi meisje om te zien, en is er nog veel seksuele lust over wanneer ik haar zie, ondanks dat het minder is dan eerst.

Hoe nu verder weet ik niet, maar na 5 maanden vechten tegen mijn eigen gevoelens en alle angst wil ik nu acceptatie proberen. Ik accepteer haar volledig voor wie ze is en ik accepteer dat ik niet gestoord ben. Of dit lukt weet ik niet, maar in het verleden heb ik vaker mijn leven op de rails gekregen door me niet langer te verzetten tegen wat ik voel.

We zijn allemaal gehersenspoeld door de binaire samenleving. En ook allemaal gehersenspoeld door de verstand boven gevoel sekte. Waarom heb je het idee dat je zo moet vechten? Wie draagt jou dat op? Je hebt recht op je eigen geluk en je vriendin heeft niets aan iemand die een gevoel bij zichzelf wil forceren wat er niet is. Anderzijds vraag ik me wel af waarom je haar minder aantrekkelijk bent gaan vinden. Dat krijg je ervan als mannen alleen maar sex willen met vrouwen omdat het aantrekkelijk uitziende vrouwen zijn, en bijna nergens anders om. Zou jij willen dat ze jou niet meer seksueel aantrekkelijk zou vinden zodra je qua uiterlijk niet perfect blijkt te zijn? Als het karakter echter niet zwaarder weegt, dan moet je gewoon accepteren dat je nu oppervlakkig bent geweest en doorgaan met je leven en als dat zo belangrijk voor je is je ontwikkeling
Of gaat dit niet meer over die interseksuele vriendin?

quote:

Op zondag 3 mei 2020 10:51 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

We zijn allemaal gehersenspoeld door de binaire samenleving. En ook allemaal gehersenspoeld door de verstand boven gevoel sekte. Waarom heb je het idee dat je zo moet vechten? Wie draagt jou dat op? Je hebt recht op je eigen geluk en je vriendin heeft niets aan iemand die een gevoel bij zichzelf wil forceren wat er niet is. Anderzijds vraag ik me wel af waarom je haar minder aantrekkelijk bent gaan vinden. Dat krijg je ervan als mannen alleen maar sex willen met vrouwen omdat het aantrekkelijk uitziende vrouwen zijn, en bijna nergens anders om. Zou jij willen dat ze jou niet meer seksueel aantrekkelijk zou vinden zodra je qua uiterlijk niet perfect blijkt te zijn? Als het karakter echter niet zwaarder weegt, dan moet je gewoon accepteren dat je nu oppervlakkig bent geweest en doorgaan met je leven en als dat zo belangrijk voor je is je ontwikkeling
Of gaat dit niet meer over die interseksuele vriendin?

Ik draag het mezelf op. Mezelf in iets forceren is iets waar ik erg goed in ben. En ja het gaat over mijn “interseksuele” vriendin, al is ze helemaal niet interseksueel. Zeker niet volgens de medische definitie.

Na 5 maanden vechten wil ik acceptatie proberen. Helemaal omdat ik nog zoveel wél mooi aan haar vind. Zowel qua uiterlijk als innerlijk. Er is nog te veel om op te geven en door continu te vechten tegen wat me minder aantrekt aan haar, leg ik de focus alleen maar op het negatieve.

Ik hoop door mijn gevoel en alle angst te accepteren, langzaam ook weer alles te kunnen zien aan haar wat er nog wel is. En dat is echt nog heel veel. Mijn verstand zegt nu dat het nog tr vroeg is om er een punt achter te zetten. Mocht uiteindelijk niks lukken, tsja, dan zal ik er een punt achter moeten zetten.

In het verleden heb ik vaker dit soort klachten gehad met andere ongerelateerde dingen. Ik wil dan een gevoel niet accepteren en vecht er tegen. Met alle angst ten gevolge. Wanneer ik echter stop met vechten komt het hele plaatje naar boven en blijkt het weer minder erg te zijn. Dit wil ik zeker nog proberen, want als ik dat niet doe en de boel zomaar stopzet, dan ga ik ook enorme spijt krijgen.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 11:46 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Ik draag het mezelf op. Mezelf in iets forceren is iets waar ik erg goed in ben. En ja het gaat over mijn “interseksuele” vriendin, al is ze helemaal niet interseksueel. Zeker niet volgens de medische definitie.

Na 5 maanden vechten wil ik acceptatie proberen. Helemaal omdat ik nog zoveel wél mooi aan haar vind. Zowel qua uiterlijk als innerlijk. Er is nog te veel om op te geven en door continu te vechten tegen wat me minder aantrekt aan haar, leg ik de focus alleen maar op het negatieve.

Ik hoop door mijn gevoel en alle angst te accepteren, langzaam ook weer alles te kunnen zien aan haar wat er nog wel is. En dat is echt nog heel veel. Mijn verstand zegt nu dat het nog tr vroeg is om er een punt achter te zetten. Mocht uiteindelijk niks lukken, tsja, dan zal ik er een punt achter moeten zetten.

In het verleden heb ik vaker dit soort klachten gehad met andere ongerelateerde dingen. Ik wil dan een gevoel niet accepteren en vecht er tegen. Met alle angst ten gevolge. Wanneer ik echter stop met vechten komt het hele plaatje naar boven en blijkt het weer minder erg te zijn. Dit wil ik zeker nog proberen, want als ik dat niet doe en de boel zomaar stopzet, dan ga ik ook enorme spijt krijgen.

Je geeft het antwoord zelf al: stop met vechten... en vertrouw erop dat er dan een weg is.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 11:46 schreef duracellkonijntje het volgende:
Ik draag het mezelf op. Mezelf in iets forceren is iets waar ik erg goed in ben. En ja het gaat over mijn “interseksuele” vriendin, al is ze helemaal niet interseksueel. Zeker niet volgens de medische definitie.

Na 5 maanden vechten wil ik acceptatie proberen. Helemaal omdat ik nog zoveel wél mooi aan haar vind. Zowel qua uiterlijk als innerlijk. Er is nog te veel om op te geven en door continu te vechten tegen wat me minder aantrekt aan haar, leg ik de focus alleen maar op het negatieve.

Ik hoop door mijn gevoel en alle angst te accepteren, langzaam ook weer alles te kunnen zien aan haar wat er nog wel is. En dat is echt nog heel veel. Mijn verstand zegt nu dat het nog tr vroeg is om er een punt achter te zetten. Mocht uiteindelijk niks lukken, tsja, dan zal ik er een punt achter moeten zetten.

In het verleden heb ik vaker dit soort klachten gehad met andere ongerelateerde dingen. Ik wil dan een gevoel niet accepteren en vecht er tegen. Met alle angst ten gevolge. Wanneer ik echter stop met vechten komt het hele plaatje naar boven en blijkt het weer minder erg te zijn. Dit wil ik zeker nog proberen, want als ik dat niet doe en de boel zomaar stopzet, dan ga ik ook enorme spijt krijgen.

Ze is dus niet eens interseksueel, wat aan die aandoening is er dan zooo funest voor je seksuele aantrekkingskracht waardoor de mooie dingen aan haar niet meer genoeg zijn om je ook seksueel aangetrokken tot haar te voelen? Ik begrijp er echt niets van

quote:

Op zondag 3 mei 2020 12:26 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ze is dus niet eens interseksueel, wat aan die aandoening is er dan zooo funest voor je seksuele aantrekkingskracht waardoor de mooie dingen aan haar niet meer genoeg zijn om je ook seksueel aangetrokken tot haar te voelen? Ik begrijp er echt niets van

Hij zegt helemaal nergens dat hij niet meer seksueel aangetrokken tot haar is. Je maakt het wel heel erg dramatisch zo.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 12:30 schreef Detroit het volgende:

Hij zegt helemaal nergens dat hij niet meer seksueel aangetrokken tot haar is. Je maakt het wel heel erg dramatisch zo.

Nee, maar hij is ook niet erg duidelijk in wat hij dan wel bedoelt:

quote:

Op zondag 3 mei 2020 09:41 schreef duracellkonijntje het volgende:
Ik houd van mijn vriendin, alleen ben ik sinds een klein half jaar een flink deel van mijn seksuele “verlangen” naar haar kwijt.

Gelukkig is ze nog steeds een erg mooi meisje om te zien, en is er nog veel seksuele lust over wanneer ik haar zie, ondanks dat het minder is dan eerst.

WaT is het nou? Een groot deel weg of beetje weg maar niet genoeg om het echt een probleem te maken?

quote:

De realisatie is er nu dat het voor mij een kwestie is van acceptatie. Ik ben doodsbang dat dit het einde betekent van mijn relatie. Dat ik een foute keuze maak door te blijven, nooit meer gelukkig zal zijn, of haar uiteindelijk zo veel meer pijn doe en bij me weg drijf. Ik dacht echt dat dit de ware was en emotioneel voelde ik me echt zo verbonden met haar.

En dan ben ik degene die overdrijft. Ja hoor, het zal wel.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 12:26 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ze is dus niet eens interseksueel, wat aan die aandoening is er dan zooo funest voor je seksuele aantrekkingskracht waardoor de mooie dingen aan haar niet meer genoeg zijn om je ook seksueel aangetrokken tot haar te voelen? Ik begrijp er echt niets van

Lang verhaal kort: ze heeft een aandoening waardoor haar lichaam meer testosteron produceert. Dit heeft dingen als bijvoorbeeld extra haargroei tot gevolg.

Nu kan die haargroei an sich me weinig schelen, maar de gedachte dat mijn vriendin een abnormaal overschot aan mannelijk hormoon produceert en dit ook nog effecten heeft. Tsja, het doet voor mij gewoon enigszins afbreuk aan het “vrouw zijn” gevoel wat ik bij haar heb.

Voor je me uitscheldt: ja ik weet hoe vreselijk veroordelend dat is. Ik voel me al 5 maanden vreselijk schuldig dat ik dit überhaupt voel. Ik weet dat ik te zwart-wit denk, maar na 5 maanden er over praten en elke invalshoek te proberen die er is, ik krijg dat vrouw zijn gevoel niet volledig terug. Nu is ze nogsteeds fantastisch mooi, waardoor ons seksleven er weinig onder lijdt gelukkig.

Daarom nu, ik ben klaar met vechten. Ik heb het idee dat ik hier pas langs kan komen als ik gewoon accepteer dat dit is wie ze is en ik voel wat ik voel. Dat maakt op zijn beurt al dat fantastische wat dat meisje allemaal nog steeds is weer veel makkelijker om te zien.

Nogmaals, ja, ik weet hoe ik overkom. Als “toxic man”, veroordelend, klootzak. Ik heb mezelf elke titel wel gegeven inmiddels. Mijn ouders zijn absoluut niet zo, misschien heeft media me verpest, misschien internetporno, misschien een te zwart-witte educatie over wat een man is en een vrouw is. Ik weet het niet. Dit vechten tegen mijzelf is nu echter klaar en is ook niet productief meer.

Ik ben de eerste die weet dat het goed is om bepaalde slechte beelden in mijn hoofd te veranderen. Het is me vaak zat gelukt. Deze lukt echter niet.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 13:33 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Lang verhaal kort: ze heeft een aandoening waardoor haar lichaam meer testosteron produceert. Dit heeft dingen als bijvoorbeeld extra haargroei tot gevolg.

Nu kan die haargroei an sich me weinig schelen, maar de gedachte dat mijn vriendin een abnormaal overschot aan mannelijk hormoon produceert en dit ook nog effecten heeft. Tsja, het doet voor mij gewoon enigszins afbreuk aan het “vrouw zijn” gevoel wat ik bij haar heb.

Dat van die haargroei klinkt aannemelijk. Maar daar is door aandacht voor persoonlijk voorkomen toch best wat aan te doen?
Ik vraag me meer af hoe het zich verder manifesteerd. Acceptatie is mooi en zeker een teken dat je iemand onvoorwaardelijk neemt zoals ie is, maar of je dat je eigen geluk moet laten beïnvloeden?

quote:

Op zondag 3 mei 2020 14:04 schreef M1stral het volgende:

[..]

Dat van die haargroei klinkt aannemelijk. Maar daar is door aandacht voor persoonlijk voorkomen toch best wat aan te doen?
Ik vraag me meer af hoe het zich verder manifesteerd. Acceptatie is mooi en zeker een teken dat je iemand onvoorwaardelijk neemt zoals ie is, maar of je dat je eigen geluk moet laten beïnvloeden?

Vooral dat laatste inderdaad. Dat geeft mij ook veel angstklachten: wat als ik niet zonder dat idee kan en ongelukkig eindig. Mijn onderbuikgevoel zegt echter dat het in dit geval wel kan. Er is simpelweg te veel aan haar waar ik gek op ben om écht ongelukkig te zijn, aldus mijn intuïtie.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 14:16 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Vooral dat laatste inderdaad. Dat geeft mij ook veel angstklachten: wat als ik niet zonder dat idee kan en ongelukkig eindig. Mijn onderbuikgevoel zegt echter dat het in dit geval wel kan. Er is simpelweg te veel aan haar waar ik gek op ben om écht ongelukkig te zijn, aldus mijn intuïtie.

Pco? Schildklier?

En hoe lang is jullie relatie? Ze had al die dingen toch ook al toen jullie iets kregen?

quote:

Op zondag 3 mei 2020 14:41 schreef 00wildchild het volgende:

[..]

Pco? Schildklier?

En hoe lang is jullie relatie? Ze had al die dingen toch ook al toen jullie iets kregen?

PCOS heet het. Ja ze had het al, maar pas toen ze het zei begon het. Ik weet dat het nergens op slaat, maar ik ben letterlijk gegijzeld door m’n hersens. Zal voornamelijk angst zijn, daarom wil ik het nu ook loslaten.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 20:38 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

PCOS heet het. Ja ze had het al, maar pas toen ze het zei begon het. Ik weet dat het nergens op slaat, maar ik ben letterlijk gegijzeld door m’n hersens. Zal voornamelijk angst zijn, daarom wil ik het nu ook loslaten.

Heeft je angst misschien te maken met verminderd vruchtbaar zijn?

quote:

Op zondag 3 mei 2020 13:33 schreef duracellkonijntje het volgende:
Lang verhaal kort: ze heeft een aandoening waardoor haar lichaam meer testosteron produceert. Dit heeft dingen als bijvoorbeeld extra haargroei tot gevolg.

Nu kan die haargroei an sich me weinig schelen,

Nee, tegenwoordig zijn er genoeg laserapparaten enzo te koop lijkt mij, desnoods doe jij het als zij er te lui voor is

quote:

maar de gedachte dat mijn vriendin een abnormaal overschot aan mannelijk hormoon produceert en dit ook nog effecten heeft. Tsja, het doet voor mij gewoon enigszins afbreuk aan het “vrouw zijn” gevoel wat ik bij haar heb.

1. Een vriendin van mij heeft dit ook en ik heb nog nooit getwijfeld aan haar vrouw-zijn . Ze is een super vrouwelijke vrouw... Wat dat ook in mag houden
2. Mij zou het dus echt helemaal niks kunnen schelen als mijn vriend teveel oestrogeen aanmaakte, als hij er gewoon qua lichaam mannelijk uitzag. Maar dan zou ik ook niet twijfelen aan zijn man-zijn. Hij heeft geen borsten en normaal formaat geslachtsdeel? Wat kan het dan anders zijn dan een man. Ja, een speciale man die anders is dan anderen en mij daardoor misschien beter begrijpt! Zie het bij je vriendin ook eens van de positieve kant. Ze is gewoon een vrouw wanneer ze borsten en een vagina heeft:

quote:

Een vrouw is een volwassen mens van het vrouwelijk geslacht.

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Vrouw
Al het andere is fucking bullshit sorry dat ik het zeg. Ik word echt gek van die onzin.

quote:

Voor je me uitscheldt: ja ik weet hoe vreselijk veroordelend dat is. Ik voel me al 5 maanden vreselijk schuldig dat ik dit überhaupt voel. Ik weet dat ik te zwart-wit denk, maar na 5 maanden er over praten en elke invalshoek te proberen die er is, ik krijg dat vrouw zijn gevoel niet volledig terug. Nu is ze nogsteeds fantastisch mooi, waardoor ons seksleven er weinig onder lijdt gelukkig.

Daarom nu, ik ben klaar met vechten. Ik heb het idee dat ik hier pas langs kan komen als ik gewoon accepteer dat dit is wie ze is en ik voel wat ik voel. Dat maakt op zijn beurt al dat fantastische wat dat meisje allemaal nog steeds is weer veel makkelijker om te zien.

Nogmaals, ja, ik weet hoe ik overkom. Als “toxic man”, veroordelend, klootzak. Ik heb mezelf elke titel wel gegeven inmiddels. Mijn ouders zijn absoluut niet zo, misschien heeft media me verpest, misschien internetporno, misschien een te zwart-witte educatie over wat een man is en een vrouw is. Ik weet het niet. Dit vechten tegen mijzelf is nu echter klaar en is ook niet productief meer.

Ik ben de eerste die weet dat het goed is om bepaalde slechte beelden in mijn hoofd te veranderen. Het is me vaak zat gelukt. Deze lukt echter niet.

Ik snap het niet. Je voelt je schuldig, waarom? Alsof jij er iets aan kunt doen wat je voelt. Maar je plaatst dit als een probleem, je schrijft dat het je niet gaat lukken om je gevoelens te veranderen en dat je klaar bent met vechten, dus dat je je gevoelens wil accepteren. Maar het klinkt niet positief. Wat ga je nu concreet doen dan? Toegeven aan je vriendin dat je haar nog wel voor een deel, maar niet helemaal seksueel aantrekkelijk meer vindt en dat dit niet meer te veranderen valt? Of haar in de waan laten dat je nog steeds hetzelfde voor haar voelt en afwachten of ze het merkt?

Hoeveel hou je eigenlijk van haar?

quote:

Op zondag 3 mei 2020 21:01 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nee, tegenwoordig zijn er genoeg laserapparaten enzo te koop lijkt mij, desnoods doe jij het als zij er te lui voor is
[..]

1. Een vriendin van mij heeft dit ook en ik heb nog nooit getwijfeld aan haar vrouw-zijn . Ze is een super vrouwelijke vrouw... Wat dat ook in mag houden
2. Mij zou het dus echt helemaal niks kunnen schelen als mijn vriend teveel oestrogeen aanmaakte, als hij er gewoon qua lichaam mannelijk uitzag. Maar dan zou ik ook niet twijfelen aan zijn man-zijn. Hij heeft geen borsten en normaal formaat geslachtsdeel? Wat kan het dan anders zijn dan een man. Ja, een speciale man die anders is dan anderen en mij daardoor misschien beter begrijpt! Zie het bij je vriendin ook eens van de positieve kant. Ze is gewoon een vrouw wanneer ze borsten en een vagina heeft:
[..]

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Vrouw
Al het andere is fucking bullshit sorry dat ik het zeg. Ik word echt gek van die onzin.
[..]

Ik snap het niet. Je voelt je schuldig, waarom? Alsof jij er iets aan kunt doen wat je voelt. Maar je plaatst dit als een probleem, je schrijft dat het je niet gaat lukken om je gevoelens te veranderen en dat je klaar bent met vechten, dus dat je je gevoelens wil accepteren. Maar het klinkt niet positief. Wat ga je nu concreet doen dan? Toegeven aan je vriendin dat je haar nog wel voor een deel, maar niet helemaal seksueel aantrekkelijk meer vindt en dat dit niet meer te veranderen valt? Of haar in de waan laten dat je nog steeds hetzelfde voor haar voelt en afwachten of ze het merkt?

Het zit hem vooral in angst die ik voel. Angst voor haar kwijtraken.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 22:44 schreef duracellkonijntje het volgende:

Het zit hem vooral in angst die ik voel. Angst voor haar kwijtraken.

Ehh, op welke manier dan? Vindt ze het zo belangrijk dat je haar 100% seksueel aantrekkelijk vindt en heeft ze al eerder aangegeven geen genoegen te nemen met minder?

quote:

Op maandag 4 mei 2020 00:29 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ehh, op welke manier dan? Vindt ze het zo belangrijk dat je haar 100% seksueel aantrekkelijk vindt en heeft ze al eerder aangegeven geen genoegen te nemen met minder?

Het is niet dat angst dat zij niet met mij kan leven, maar andersom. Ergens heb ik het idee dat de angst voor haar kwijtraken (door zelf op haar uitgekeken te raken) elk voor mij minder puntje aan haar enorm opblaast.

Ze leek echt perfect, precies wat ik zocht. Emotioneel heb ik me daar ook echt op ingesteld. Het is best eng om dan ineens iets aan haar te vinden wat ik echt minder fijn vind (hoe erg dat ook aan mijn eigen hersenkronkels ligt). Door die angst haar te verliezen raakt dit ineens volledig uit proportie, als ik m’n intuïtie moet geloven. Want ik vind het minder, maar zó erg is het ook weer niet.

quote:

Op maandag 4 mei 2020 08:47 schreef duracellkonijntje het volgende:
Het is niet dat angst dat zij niet met mij kan leven, maar andersom. Ergens heb ik het idee dat de angst voor haar kwijtraken (door zelf op haar uitgekeken te raken) elk voor mij minder puntje aan haar enorm opblaast.

Ze leek echt perfect, precies wat ik zocht. Emotioneel heb ik me daar ook echt op ingesteld. Het is best eng om dan ineens iets aan haar te vinden wat ik echt minder fijn vind (hoe erg dat ook aan mijn eigen hersenkronkels ligt). Door die angst haar te verliezen raakt dit ineens volledig uit proportie, als ik m’n intuïtie moet geloven. Want ik vind het minder, maar zó erg is het ook weer niet.

Nee klopt, dat laatste is juist het mooie aan verliefdheid en dat ervaar jij nu kennelijk ook. Eerst ben je verbaast en zelfs een beetje afgeknapt maar al snel ga je redenen verzinnen waarom het toch niet zo erg is en voordat je het weet vind je haar alweer even leuk als daarvoor maar dan met PCOS, let maar op. En zo niet, dan is dat toch ook niet het einde van de wereld? Mensen worden nou eenmaal verliefd en dat gaat over daar heeft iedereen mee te maken. Maar wat vindt jij dan zo onaantrekkelijk aan iets waar je vriendin niet zelf voor gekozen heeft, wat je op de haren na niet kunt zien, en wat je kennelijk ook niet in haar gedrag merkt? Zijn alleen vrouwen met extreem weinig testosteron vrouwelijk voor jou (kunnen ook eigenlijk xy zijn zoals in jouw topic al werd gezegd, omdat ze ongevoelig ervoor zijn en daardoor zich niet als man ontwikkelen)
of wat voor definitie hanteer jij daarvoor?

quote:

Op maandag 4 mei 2020 08:55 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nee klopt, dat laatste is juist het mooie aan verliefdheid en dat ervaar jij nu kennelijk ook. Eerst ben je verbaast en zelfs een beetje afgeknapt maar al snel ga je redenen verzinnen waarom het toch niet zo erg is en voordat je het weet vind je haar alweer even leuk als daarvoor maar dan met PCOS, let maar op. En zo niet, dan is dat toch ook niet het einde van de wereld? Mensen worden nou eenmaal verliefd en dat gaat over daar heeft iedereen mee te maken. Maar wat vindt jij dan zo onaantrekkelijk aan iets waar je vriendin niet zelf voor gekozen heeft, wat je op de haren na niet kunt zien, en wat je kennelijk ook niet in haar gedrag merkt? Zijn alleen vrouwen met extreem weinig testosteron vrouwelijk voor jou (kunnen ook eigenlijk xy zijn zoals in jouw topic al werd gezegd, omdat ze ongevoelig ervoor zijn en daardoor zich niet als man ontwikkelen)
of wat voor definitie hanteer jij daarvoor?

Op die laatste vraag heb ik eigenlijk geen antwoord. Als ik mijn brein volg moet iedereen perfect zijn (ik heb best perfectionistische trekjes), alleen ik weet dat niemand dat is. Ik ben in ieder geval blij dat ik weet hoe perfectionisme mijn beeld van “de man en de vrouw” heeft beïnvloed. Nu hoop ik daar op den duur doorheen te komen en een meer genuanceerd beeld te krijgen.

Wat betreft mijn vriendin, ik hoop inderdaad dat door acceptatie ik de angst los kan laten. Verlatingsangst, angst om alleen te zijn, me enorm inadequaat voelen. Het zijn allemaal demonen uit mijn verleden die relaties voor mij soms uitdagender maken dan gemiddeld. Ik denk dat ik hier wel overheen kom en zo niet, tsja, dan komt het inderdaad ook wel weer goed.

Alleen de gedachte aan het uit maken met mijn vriendin is zo moeilijk. Ik zie ook hoe gehecht ze op haar beurt aan mij is, en ze is ook heel onzeker. Dat ik haar zou verlaten en daarmee pijn zou doen, dat is echt iets wat ik amper kan verdragen. Ik zou mezelf dat heel moeilijk kunnen vergeven, zo’n goed meisje zo pijn doen.

quote:

Op maandag 4 mei 2020 09:32 schreef duracellkonijntje het volgende:
Op die laatste vraag heb ik eigenlijk geen antwoord. Als ik mijn brein volg moet iedereen perfect zijn (ik heb best perfectionistische trekjes), alleen ik weet dat niemand dat is. Ik ben in ieder geval blij dat ik weet hoe perfectionisme mijn beeld van “de man en de vrouw” heeft beïnvloed. Nu hoop ik daar op den duur doorheen te komen en een meer genuanceerd beeld te krijgen.

Wat betreft mijn vriendin, ik hoop inderdaad dat door acceptatie ik de angst los kan laten. Verlatingsangst, angst om alleen te zijn, me enorm inadequaat voelen. Het zijn allemaal demonen uit mijn verleden die relaties voor mij soms uitdagender maken dan gemiddeld. Ik denk dat ik hier wel overheen kom en zo niet, tsja, dan komt het inderdaad ook wel weer goed.

Wat heeft dat nou met PCOS te maken? Maar goed, het is goed dat je iig je problemen kunt benoemen.

quote:

Alleen de gedachte aan het uit maken met mijn vriendin is zo moeilijk. Ik zie ook hoe gehecht ze op haar beurt aan mij is, en ze is ook heel onzeker. Dat ik haar zou verlaten en daarmee pijn zou doen, dat is echt iets wat ik amper kan verdragen. Ik zou mezelf dat heel moeilijk kunnen vergeven, zo’n goed meisje zo pijn doen.

Is dat niet het probleem? Dat je het wel uit wilt maken maar het niet mag van jezelf, omdat een goed persoon dat van jou niet hoort te doen? Niet dat ik je wil stimuleren het uit te maken als je nog oprecht twijfelt, maar het komt zo geforceerd over. Want doe je je vriendin geen pijn als je tegen haar liegt dat alles nog hetzelfde is terwijl je gevoel ondertussen verminderd is dan? Misschien is ze wel gehecht aan de verkeerde, dan ben je juist slecht bezig als je het niet uitmaakt, omdat ze zichzelf dan niet kan hechten aan iemand die haar wel accepteert zoals ze is zonder haar dan minder vrouwelijk te vinden en zichzelf dan inadequaat, of zo. Iemand waarbij ze dat soort ingewikkeld gedoe niet heeft.

quote:

Op maandag 4 mei 2020 15:57 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Wat heeft dat nou met PCOS te maken? Maar goed, het is goed dat je iig je problemen kunt benoemen.
[..]

Is dat niet het probleem? Dat je het wel uit wilt maken maar het niet mag van jezelf, omdat een goed persoon dat van jou niet hoort te doen? Niet dat ik je wil stimuleren het uit te maken als je nog oprecht twijfelt, maar het komt zo geforceerd over. Want doe je je vriendin geen pijn als je tegen haar liegt dat alles nog hetzelfde is terwijl je gevoel ondertussen verminderd is dan? Misschien is ze wel gehecht aan de verkeerde, dan ben je juist slecht bezig als je het niet uitmaakt, omdat ze zichzelf dan niet kan hechten aan iemand die haar wel accepteert zoals ze is zonder haar dan minder vrouwelijk te vinden en zichzelf dan inadequaat, of zo. Iemand waarbij ze dat soort ingewikkeld gedoe niet heeft.

Een relatie beëindigen om zo’n reden is toch eigenlijk bizar. Zo’n fantastisch meisje. Niemand anders lijkt ook echt te denken wat ik denk. Wat is er in hemelsnaam mis met mij dat ik zo naar haar kijk?