Depressie & Angst #166

quote:

Op vrijdag 17 april 2020 18:19 schreef MatthijsDJ het volgende:
Argh ging super met me, maar begin nu wel last van het vele thuiswerken te krijgen. Maar is lekker ontspannen dit weekend

Sinds een paar weken is mijn behandeling in de testfase weliswaar, weer opgestart. Ik kreeg toen eindelijk wel weer een werkweek/weekend gevoel.
Kun je nu wel genieten van weekend?

quote:

Op vrijdag 17 april 2020 18:22 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Sinds een paar weken is mijn behandeling in de testfase weliswaar, weer opgestart. Ik kreeg toen eindelijk wel weer een werkweek/weekend gevoel.
Kun je nu wel genieten van weekend?

Ik weet niet of het 100% gerlateerd is aan het werk, maar vorige week ging het minder na drie dagen werken (lang weekend genomen meteen) en gisteren begon het weer minder te gaan na een aantal dagen werken. Wss omdat mijn ritme nu gewoon anders is.. Maar het is nu ook en vader zijn, en werken en heel soms leraar zijn.. Denk dat gewoon ff (te)veel vraagt van me.

Weekend relaxen gaat me denk wel lukken, ff bijtanken.

quote:

Op vrijdag 17 april 2020 20:12 schreef MatthijsDJ het volgende:

[..]

Ik weet niet of het 100% gerlateerd is aan het werk, maar vorige week ging het minder na drie dagen werken (lang weekend genomen meteen) en gisteren begon het weer minder te gaan na een aantal dagen werken. Wss omdat mijn ritme nu gewoon anders is.. Maar het is nu ook en vader zijn, en werken en heel soms leraar zijn.. Denk dat gewoon ff (te)veel vraagt van me.

Weekend relaxen gaat me denk wel lukken, ff bijtanken.

Ik snap dat al die rollen, thuis aannemen gewoon lastig is. Ik zou zeggen: gewoon een schema opstellen! Structuur aanbrengen, vooral nu in deze dagen dat er geen structuur is.

quote:

Op vrijdag 17 april 2020 20:17 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Ik snap dat al die rollen, thuis aannemen gewoon lastig is. Ik zou zeggen: gewoon een schema opstellen! Structuur aanbrengen, vooral nu in deze dagen dat er geen structuur is.

We hebben ook min of meer een schema, maar heb ook een vrouw die onregelmatige diensten heeft dus dat helpt niet mee in een schema.

Anyway relaxen dit weekend en zeker de helft van m'n bakken koffie vervangen door decaf haha

Wat voor operatie? Sterkte pizza!

quote:

Op donderdag 16 april 2020 21:56 schreef Vault-Boy het volgende:
Gisteren werd ik wel een beetje bang. Ik ging na bed en na een tijdje liggen begon mn hart ineens uit het niets snel te bonken. Ben toen even gaan zitten en toen gewoon 1 minuut in totaal hartkloppingen en hartoverslagen. Na een tijdje ging het weer en verder geen last meer gehad, maar dacht even op dat moment dat ik een hartaanval zou krijgen omdat het zo erg tekeer ging.

Heb het heel mijn leven al gehad (vroeger ook weleens last gehad van hyperventilaties), maar dat is dan een paar keer overslaan en dan is het weer prima. Maar gisteren duurde die toch wel te lang voor mijn gevoel. Had daarna echt een drukkend gevoel op borst. Logisch misschien aangezien je hart ineens zo tekeer is gegaan. Ik kijk het nog een beetje aan of het vaker zo erg gaat voorkomen en anders toch voor de zekerheid naar de huisarts om het te laten checken.

Pff gisteren weer. Ga liggen en na een tijd voel je gewoon een apart gevoel opkomen. Ja hoor hart begint harder te bonken dus denk ga even zitten en hoppa weer een minuut lang overslagen. Daarna weer voorbij en geen last meer van. Wat is dat toch

quote:

Op maandag 27 april 2020 13:46 schreef Vault-Boy het volgende:

[..]

Pff gisteren weer. Ga liggen en na een tijd voel je gewoon een apart gevoel opkomen. Ja hoor hart begint harder te bonken dus denk ga even zitten en hoppa weer een minuut lang overslagen. Daarna weer voorbij en geen last meer van. Wat is dat toch

Stress? Angst?

Hartkloppingen, kan idd van stress komen

Sam-e update: de verpakking is nu op, paar weken gebruikt. Mijn humeur en energieniveau was wel iets beter had ik het idee, het passieve gevoel en m'n traagheid verbeterden iets vooral in het begin, ook mijn haat jegens onbekende mensen op straat verminderde , maar het was duur en geimporteerd dus voorlopig koop ik het even niet opnieuw.

Overgeschakeld op ginseng & royal jelly, maar dat hielp niet voldoende tegen vermoeidheid. Daarna op het supplement superboost van de tuinen , werkte een beetje maar niet extreem of zo denk ik. Toen creatine geprobeerd maar ik voelde me emotioneel worden, dus niet vaker genomen, mss later werker proberen (in het verleden zorgde het voor heel kort beter humeur maar ook buikpijn).
Nu wou ik methylcobalamin (b12) met intrinsieke factor proberen dus gisteren genomen.
Ik voelde mij gelijk neerslachtiger en meer afgeleid, maar vreemd genoeg had ik wel minder moeite met onopgeloste zaken of beslissingen nemen. Iets waar ik al jaren mee worstel. Ik twijfelde minder aan mezelf maar dat kon ook een placebo zijn geweest. Ik had ook energy drank genomen, dat kan hebben meegespeeld wat betreft afgeleid zijn. Vandaag alleen energy drank genomen en ik voelde mij al vanaf het opstaan niet alleen vermoeid en afgeleid maar ook neerslachtig. Misschien dat ik straks nog rhodiola ga proberen. Dat heb ik in het verleden wel eens eerder genomen maar de ene keer werkte het wel voor het verbeteren van het humeur en de andere keer niet.

Edit: rhodiola geprobeerd. Bij 200mg merkte ik er niks van en bij iets van 300mg weer teveel stimulatie en afleiding. Ik haat dat. Ik heb dat wel vaker met dingen, alleen negatieve effecten en geen positieve. Hoewel ik moet zeggen dat ik misschien wel iets minder neerslachtig was. Maar wat heb ik daaraan als ik alsnog te afgeleid ben om iets nuttigs te doen? Later maar weer opnieuw proberen, al verwacht ik er niet veel meer van. Ondanks dat velen erbij zweren voor een beter humeur/energie. Misschien was het merk verkeerd. Maar er zijn zoveel verschillende supplementen.

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 28-04-2020 00:29:09 ]

quote:

Op maandag 27 april 2020 13:46 schreef Vault-Boy het volgende:

[..]

Pff gisteren weer. Ga liggen en na een tijd voel je gewoon een apart gevoel opkomen. Ja hoor hart begint harder te bonken dus denk ga even zitten en hoppa weer een minuut lang overslagen. Daarna weer voorbij en geen last meer van. Wat is dat toch

Kan het komen doordat je gaat piekeren/nadenken als je naar bed gaat en daardoor ineens gespannen wordt? Het kan zijn dat je je daar niet eens bewust van bent op zo'n moment.
Heb je het ook op andere plekken/in andere situaties? Probeer eens op te letten wanneer het precies gebeurt en waar je vlak daarvoor mee bezig was of aan dacht.

Over het algemeen zijn hartkloppingen en rare sprongetjes onschuldig. Ik heb ze ook vaak, maar word er ook wel eens bang van als het heel heftig is ondanks dat ik weet (of i.i.g. sterk vermoed) dat het door stress komt. Maar het lijkt soms ook wel eens uit het niets te komen. Dus ik snap wel dat je je zorgen maakt. Je kunt toch niet echt zeker weten dat er geen (ernstig) fysiek probleem aan ten grondslag ligt als je het niet hebt laten onderzoeken (en zelfs niet als je dat wel hebt gedaan).
Als je naar de huisarts gaat met dit probleem en je bekend bent met psychische klachten, is de kans groot dat die het toeschrijft aan stress en als onschuldig beschouwt. Maar als je geen link met spanning ziet kun je altijd om onderzoek vragen voor een andere verklaring, al is het maar om jezelf gerust te stellen.

[ Bericht 1% gewijzigd door kuolema op 27-04-2020 21:52:12 ]

Ja ik zou het niet weten. Zo raar adem ik niet en als ik ga liggen dan pieker ik niet of wat dan ook. Ik heb het de laatste tijd eigenlijk elke dag wel verdeeld over de dag. Dan zit ik gewoon en drink ik wat, eet ik wat of sta weer op en dan ineens slaat die een paar keer over. Dat is voor mij ook geen probleem want dat heb ik eigenlijk al jaren, maar het is meer dat het nu steeds vaker lijkt te gebeuren als ik naar bed ga dat het blijft overslaan. Dan lig ik een tijdje en ineens voel ik me vreemd en begint mn hart veel sneller te kloppen en uiteindelijk helemaal in de war door die overslagen.

Ik lees ook wel vaak dat het eigenlijk bijna nooit erg is en vaak door stress komt, maar toch lijkt het me ook niet heel goed voor het hart dat die dit steeds doet. Wil het wel een keer laten checken voor de zekerheid.

quote:

Op maandag 27 april 2020 12:11 schreef Pizzapuntje het volgende:

[..]

Er is in november 2018 een plaat in m'n verbrijzelde schouder gezet in een poging er nog wat van te maken ivm te jong voor prothese. Toen is er een infectie op gekomen en is de wond opengemaakt en open moeten blijven tot ie vanzelf dicht groeide. Echter zit de infectie op het metaal genesteld, dus aangezien de plaat nu geen functie meer heeft halen ze hem eruit, omdat er een infectie op zit die kan op spelen. Maar ze zijn bang dat als de plaat er uit is en het hele geheel dicht geniet word ik toch nog een wondinfectie krijg. Er word wel een kweek afgenomen volgens mij en preventief antibiotica gegeven. De arts die opereert belt me woensdag nog omdat ik nog wat vragen heb.

Dus al met al wel een spannende operatie. Gelukkig wel een dagopname (wat ik niet verwacht had), maar zal toch even thuiszorg nodig hebben met bijv douchen enzo. Ik vind het wel heel spannend.

Spannend ja, ik hoop dat het meevalt. Wanneer ben je aan de beurt?

quote:

Op maandag 27 april 2020 13:46 schreef Vault-Boy het volgende:

[..]

Pff gisteren weer. Ga liggen en na een tijd voel je gewoon een apart gevoel opkomen. Ja hoor hart begint harder te bonken dus denk ga even zitten en hoppa weer een minuut lang overslagen. Daarna weer voorbij en geen last meer van. Wat is dat toch

Bel de huisarts even om in elk geval te overleggen of je hier iets mee moet.
Kan stress zijn, maar kan ook van andere dingen komen, dus overleg het even. Huisarts is gewoon bereikbaar voor zulke dingen.

quote:

Op maandag 27 april 2020 20:20 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Hartkloppingen, kan idd van stress komen

Sam-e update: de verpakking is nu op, paar weken gebruikt. Mijn humeur en energieniveau was wel iets beter had ik het idee, het passieve gevoel en m'n traagheid verbeterden iets vooral in het begin, ook mijn haat jegens onbekende mensen op straat verminderde , maar het was duur en geimporteerd dus voorlopig koop ik het even niet opnieuw.

Overgeschakeld op ginseng & royal jelly, maar dat hielp niet voldoende tegen vermoeidheid. Daarna op het supplement superboost van de tuinen , werkte een beetje maar niet extreem of zo denk ik. Toen creatine geprobeerd maar ik voelde me emotioneel worden, dus niet vaker genomen, mss later werker proberen (in het verleden zorgde het voor heel kort beter humeur maar ook buikpijn).
Nu wou ik methylcobalamin (b12) met intrinsieke factor proberen dus gisteren genomen.
Ik voelde mij gelijk neerslachtiger en meer afgeleid, maar vreemd genoeg had ik wel minder moeite met onopgeloste zaken of beslissingen nemen. Iets waar ik al jaren mee worstel. Ik twijfelde minder aan mezelf maar dat kon ook een placebo zijn geweest. Ik had ook energy drank genomen, dat kan hebben meegespeeld wat betreft afgeleid zijn. Vandaag alleen energy drank genomen en ik voelde mij al vanaf het opstaan niet alleen vermoeid en afgeleid maar ook neerslachtig. Misschien dat ik straks nog rhodiola ga proberen. Dat heb ik in het verleden wel eens eerder genomen maar de ene keer werkte het wel voor het verbeteren van het humeur en de andere keer niet.

Edit: rhodiola geprobeerd. Bij 200mg merkte ik er niks van en bij iets van 300mg weer teveel stimulatie en afleiding. Ik haat dat. Ik heb dat wel vaker met dingen, alleen negatieve effecten en geen positieve. Hoewel ik moet zeggen dat ik misschien wel iets minder neerslachtig was. Maar wat heb ik daaraan als ik alsnog te afgeleid ben om iets nuttigs te doen? Later maar weer opnieuw proberen, al verwacht ik er niet veel meer van. Ondanks dat velen erbij zweren voor een beter humeur/energie. Misschien was het merk verkeerd. Maar er zijn zoveel verschillende supplementen.

Probeer je niet te kort?
1 keer proberen zegt volgens mij nog niet zoveel, vaak moet je dingen toch een tijdje proberen om het effect te merken, dat kan je naar mijn idee na 1 keer niet goed zeggen.
Ik zou wel opletten met alles door elkaar, want je weet niet of het met elkaar interactie heeft.

quote:

Op maandag 27 april 2020 21:41 schreef kuolema het volgende:

[..]

Kan het komen doordat je gaat piekeren/nadenken als je naar bed gaat en daardoor ineens gespannen wordt? Het kan zijn dat je je daar niet eens bewust van bent op zo'n moment.
Heb je het ook op andere plekken/in andere situaties? Probeer eens op te letten wanneer het precies gebeurt en waar je vlak daarvoor mee bezig was of aan dacht.

Over het algemeen zijn hartkloppingen en rare sprongetjes onschuldig. Ik heb ze ook vaak, maar word er ook wel eens bang van als het heel heftig is ondanks dat ik weet (of i.i.g. sterk vermoed) dat het door stress komt. Maar het lijkt soms ook wel eens uit het niets te komen. Dus ik snap wel dat je je zorgen maakt. Je kunt toch niet echt zeker weten dat er geen (ernstig) fysiek probleem aan ten grondslag ligt als je het niet hebt laten onderzoeken (en zelfs niet als je dat wel hebt gedaan).
Als je naar de huisarts gaat met dit probleem en je bekend bent met psychische klachten, is de kans groot dat die het toeschrijft aan stress en als onschuldig beschouwt. Maar als je geen link met spanning ziet kun je altijd om onderzoek vragen voor een andere verklaring, al is het maar om jezelf gerust te stellen.

Ik heb een tijdje terug een nacht lang hartkloppingen gehad, was waarschijnlijk stress, maar huisarts heeft wel een hartfilmpje laten maken. Dat was prima in orde gelukkig.

quote:

Op maandag 27 april 2020 22:50 schreef Vault-Boy het volgende:
Ja ik zou het niet weten. Zo raar adem ik niet en als ik ga liggen dan pieker ik niet of wat dan ook. Ik heb het de laatste tijd eigenlijk elke dag wel verdeeld over de dag. Dan zit ik gewoon en drink ik wat, eet ik wat of sta weer op en dan ineens slaat die een paar keer over. Dat is voor mij ook geen probleem want dat heb ik eigenlijk al jaren, maar het is meer dat het nu steeds vaker lijkt te gebeuren als ik naar bed ga dat het blijft overslaan. Dan lig ik een tijdje en ineens voel ik me vreemd en begint mn hart veel sneller te kloppen en uiteindelijk helemaal in de war door die overslagen.

Ik lees ook wel vaak dat het eigenlijk bijna nooit erg is en vaak door stress komt, maar toch lijkt het me ook niet heel goed voor het hart dat die dit steeds doet. Wil het wel een keer laten checken voor de zekerheid.

Bel de huisarts even, daar zijn ze voor!

Ik heb zondag echt een rotdag gehad. Voelde me echt kl*te en van mij hoefde het allemaal niet meer zo nodig. Gisteren was gelukkig wel wat beter en vandaag nog wat beter.
Ik snap niet zo goed wat me nou zo over het randje duwde

quote:

Op dinsdag 28 april 2020 16:37 schreef Nijna het volgende:

Probeer je niet te kort?
1 keer proberen zegt volgens mij nog niet zoveel, vaak moet je dingen toch een tijdje proberen om het effect te merken, dat kan je naar mijn idee na 1 keer niet goed zeggen.
Ik zou wel opletten met alles door elkaar, want je weet niet of het met elkaar interactie heeft.

Ja dat klopt ook, ik ben zeker van plan om alle dingen die ik 1x getest heb net zo lang te gebruiken tot ik zeker ben van het effect, dit was geen definitief oordeel of zo.
Dat is idd zo , de enige dingen waarvan ik er meerdere op 1 dag gebruik zijn de dingen die ik al eerder individueel heb getest zonder andere dingen erbij. Alleen dan kan je goed het effect merken inderdaad. Nou ja, afgezien van allerlei andere factoren die heel moeilijk in kaart zijn te brengen als je geen professionele onderzoeker bent.

Maar ik merkte dus dat ik er sinds ongeveer gisteren een ander probleem bij had, hoewel ik me iets minder moe voelde was ik nog steeds erg lusteloos en chagrijnig maar kon ik me ook totaal niet meer focussen. Volgens de amateur hobbyscheikundigen op reddit komt dat door de gevoeligheid van dopamine receptoren of iets in die trant. Op basis van wat ze daar onder andere voor aanraden nam ik vandaag:
- alcoholvrij bier. Ik voelde me er wel iets rustiger door, waarschijnlijk door de hop . De uridine in bier wordt niet erg goed opgenomen, maar als supplement kan het kanker veroorzaken omdat het dan teveel is. Maar echt effect had 1 blikje natuurlijk niet. Ze raden grotere hoeveelheden aan, maar zoveel had ik. Niet in huis.
- magnesium spray. Het geeft een meer ontspannen gevoel
- Mental focus thee. Hierin zitten gotu kola en ginkgo biloba. Deze worden ook aangeraden voor focus. Het hielp wel, of het nou placebo was of niet maar dit heb ik eerder meegemaakt met gotu kola, want ik heb de rest van de dag me wel kunnen focussen
- creatine omdat ik me weer ongemotiveerd ging voelen en wou kijken of het dit keer weer een positief effect had. Ik denk het niet maar ik weet het nog niet echt. Het is eigenlijk voor sporters, de bijwerking beter humeur heeft niet iedereen maar volgens examine verhoogt het ook de hoeveelheid natuurlijke sam-e

Eigenlijk raad men vooral tyrosine en , fenylalanine aan, maar die neem ik niet meer omdat het bij mij niet werkte in het verleden en het melanoom sneller kan doen uitzaaien als je dat hebt. Zelf heb ik veel afwijkende moedervlekken, maar als je die niet hebt kan dat mss helpen maar het werkt dus niet bij iedereen.
En CDP choline (citicoline). Zelf ben ik helaas overgevoelig voor choline , van weinig word ik al te gestimuleerd. Ook is het vrij duur. Dus als ik het ga proberen dan alleen als niks anders helpt. Bij mensen die er niet overgevoelig voor zijn werkt het mss beter.
Vitamine D gebruik ik al een paar maanden, hoewel ik op bewust niveau daar nog geen effect van merk.
Resveratrol is nog zo iets dat aangeraden wordt omdat dit voor een positief effect op dopamine neuronen ofzo zou zorgen. Want iemand werd er echt actiever van. Maar omdat dit ook vrij duur is maak ik eerst mn andere supplementen op

quote:

Ik heb zondag echt een rotdag gehad. Voelde me echt kl*te en van mij hoefde het allemaal niet meer zo nodig. Gisteren was gelukkig wel wat beter en vandaag nog wat beter.
Ik snap niet zo goed wat me nou zo over het randje duwde

Vervelend zeg. Dat heb ik dus ook vaak. Hoewel ik mijn verschillende negatieve emoties beter ben gaan herkennen lijken ze soms gewoon door niks te worden veroorzaakt. Vandaar dat ik ook vaak supplementen gebruik. Omdat ik ervan overtuigd ben dat sommige gevoelens gewoon geen psychologische oorzaak hebben, maar alleen een lichamelijke. Niet dat die als leek dan wel altijd weg te nemen is, het is gewoon maar wat proberen, maar dat terzijde want dat doen psychiaters ook met hun echte medicijnen

[ Bericht 4% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 28-04-2020 19:26:19 ]

Ik vind je enigszins obsessief bezig met supplementen, maar dat is mijn mening.
Ik kan je er geen advies over geven, maar ik blijf er wel bij dat je moet uitkijken wat je allemaal bij elkaar neemt.

quote:

Op woensdag 29 april 2020 21:25 schreef Nijna het volgende:
Ik vind je enigszins obsessief bezig met supplementen, maar dat is mijn mening.
Ik kan je er geen advies over geven, maar ik blijf er wel bij dat je moet uitkijken wat je allemaal bij elkaar neemt.

Ik kan ook wel zeggen dat anderen hier obsessief bezig zijn met psychologische analyse van zichzelf, dat vinden jullie vast ook niet leuk. Je hebt ook wel gelijk, niet alles is even goed onderbouwd, maar op internet heb je wel een groot doorzoekbaar aantal ervaringen van mede probeerders. Ik wil gewoon snel normaal functioneren wanneer dat nodig is en niet steeds een slachtoffer zijn van mijn wisselende emoties en andere methoden bieden dat te helaas weinig voor mij. Als ik op een normale manier mezelf aangepast kon voelen was ik ook nooit op het idee gekomen om mijn geld wat ik natuurlijk ook wel beter kan besteden aan supplementen uit te geven. En ik zoek dus altijd op of het geen interactie met elkaar heeft voor zover dat bekend is.

Maar ik ga ook alsnog mezelf soms analyseren. Want als alles qua gevoel teveel op rolletjes loopt dan is het weeer niet goed want als alles gaat zoals ik wil krijg ik weer last van angst. En dan vraag ik me dus af of dit normaal is, of de mens qua gevoel gewoon nooit echt volmaakt efficiënt kan zijn en daar dus ook niet naar moet streven of dat ik dan een soort hypomanie heb of zo.
Het is ook lastig om mijn ervaringen met supplementen hier op een juiste manier te plaatsen, want ik kan het niet aanraden omdat ik geen arts ben maar tegelijkertijd heb ik er zelf wel baat bij en denk ik dat het waarschijnlijk in de toekomst meer onderzocht en geaccepteerd zal gaan worden, waardoor mensen hun psychologische gezondheid hopelijk meer zelf in de hand krijgen of laagdrempeliger kunnen laten beïnvloeden met minder bijwerkingen, waardoor ze minder een speelbal zijn van het lot/hun aandoening. Maar dat is gewoon fantasie, een utopie die vast wel nooit werkelijkheid zal worden

[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 30-04-2020 11:12:46 ]

quote:

Op donderdag 30 april 2020 04:01 schreef Pizzapuntje het volgende:
@:Nijna

Ik was eigenlijk aanstaande maandag aan de beurt maar ben eergister afgebeld. Wel balen, hoe eerder achter de rug hoe beter maarja het is niet anders.

Voel jij je ondertussen wat beter?

Oh wat balen. Enig zicht op de volgende mogelijkheid?
Ik voel me wat beter ja. Maar de hele situatie hakt er aardig in, ik heb een ontzettend kort lontje

quote:

Op donderdag 30 april 2020 00:54 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ik kan ook wel zeggen dat anderen hier obsessief bezig zijn met psychologische analyse van zichzelf, dat vinden jullie vast ook niet leuk. Je hebt ook wel gelijk, niet alles is even goed onderbouwd, maar op internet heb je wel een groot doorzoekbaar aantal ervaringen van mede probeerders. Ik wil gewoon snel normaal functioneren wanneer dat nodig is en niet steeds een slachtoffer zijn van mijn wisselende emoties en andere methoden bieden dat te helaas weinig voor mij. Als ik op een normale manier mezelf aangepast kon voelen was ik ook nooit op het idee gekomen om mijn geld wat ik natuurlijk ook wel beter kan besteden aan supplementen uit te geven. En ik zoek dus altijd op of het geen interactie met elkaar heeft voor zover dat bekend is.

Maar ik ga ook alsnog mezelf soms analyseren. Want als alles qua gevoel teveel op rolletjes loopt dan is het weeer niet goed want als alles gaat zoals ik wil krijg ik weer last van angst. En dan vraag ik me dus af of dit normaal is, of de mens qua gevoel gewoon nooit echt volmaakt efficiënt kan zijn en daar dus ook niet naar moet streven of dat ik dan een soort hypomanie heb of zo.
Het is ook lastig om mijn ervaringen met supplementen hier op een juiste manier te plaatsen, want ik kan het niet aanraden omdat ik geen arts ben maar tegelijkertijd heb ik er zelf wel baat bij en denk ik dat het waarschijnlijk in de toekomst meer onderzocht en geaccepteerd zal gaan worden, waardoor mensen hun psychologische gezondheid hopelijk meer zelf in de hand krijgen of laagdrempeliger kunnen laten beïnvloeden met minder bijwerkingen, waardoor ze minder een speelbal zijn van het lot/hun aandoening. Maar dat is gewoon fantasie, een utopie die vast wel nooit werkelijkheid zal worden

Is het niet beter om een dietist van de huisarts te raadplegen of zo? Die hebben vaak een POH gespecialiseerd in dat soort zaken.
Ik zal eerlijk zijn, ik heb niet alles gelezen, ook niet alle supplementen, maar creatine viel me meteen op.
Dat wordt idd veel door sporters gebruikt, omdat je dan door en door en door kunt gaan, fysiek.
Dat het een beter humeur geeft, komt omdat de sporters harder en langer door kunnen.. Yes, een PR gehaald. Dat gevoel. Dat ze dat onnatuurlijk deden, doet niet ter zaken op dat moment.

Gebalanceerde voeding, genoeg beweging, helpt natuurlijk wel veel. Ik ken je situatie niet natuurlijk, maar supplementen nemen, zonder beweging, gaat niet helpen.
Extreem veel sporten, maar niet gezond eten, werkt net zo min.
Je zult er een balans in moeten vinden. Vandaar dat ik een POH ervoor aanraad.

quote:

Op donderdag 30 april 2020 19:06 schreef Pizzapuntje het volgende:

[..]

Geen idee, vandaag wel een röntgen moeten laten maken omdat ik veel pijn heb, word daar morgen over gebeld. Vrees helaas dat het nog wel even kan duren.

Herkenbaar, ik voel me in deze tijd veel prikkelbaarder enzo, niet fijn. Maar we moeten er het beste van maken.

Klopt, net even met een kennis stukje gewandeld, dat helpt wel om even mn hoofd wat leger te maken.

quote:

Op donderdag 30 april 2020 15:27 schreef Nijna het volgende:

Oh wat balen. Enig zicht op de volgende mogelijkheid?
Ik voel me wat beter ja. Maar de hele situatie hakt er aardig in, ik heb een ontzettend kort lontje

Vervelend. Wat mij zelf helpt om te ontspannen bij een kort lontje is ontspannende kruidenthee of magnesium. Maar als ik dat niet heb ofzo, dan ga ik altijd in bed liggen wachten tot het overgaat, als ik een heel kort lontje heb en erover praten niet helpt. Maar wandelen met iemand is natuurlijk nog beter, afleiding is goed

quote:

Op donderdag 30 april 2020 18:13 schreef Burner82 het volgende:
Is het niet beter om een dietist van de huisarts te raadplegen of zo? Die hebben vaak een POH gespecialiseerd in dat soort zaken.
Ik zal eerlijk zijn, ik heb niet alles gelezen, ook niet alle supplementen, maar creatine viel me meteen op.
Dat wordt idd veel door sporters gebruikt, omdat je dan door en door en door kunt gaan, fysiek.
Dat het een beter humeur geeft, komt omdat de sporters harder en langer door kunnen.. Yes, een PR gehaald. Dat gevoel. Dat ze dat onnatuurlijk deden, doet niet ter zaken op dat moment.

Gebalanceerde voeding, genoeg beweging, helpt natuurlijk wel veel. Ik ken je situatie niet natuurlijk, maar supplementen nemen, zonder beweging, gaat niet helpen.
Extreem veel sporten, maar niet gezond eten, werkt net zo min.
Je zult er een balans in moeten vinden. Vandaar dat ik een POH ervoor aanraad.

Diëtisten kijken neer op voedingssupplementen, zij zien dat als alternatieve geneeswijzen. Huisartsen en psychologen idem dito. Enige wat die zullen zeggen is: niet nemen. Heb ik al diverse keren meegemaakt. Ik wil de zorg niet weer belasten als ik de uitkomst al weet. En ik probeerde me eerst ook aan het advies te houden, maar ik voelde me iedere dag zoooo moe en chagrijnig ook al at ik toen gezond en ging ik iedere dag een uur tot anderhalf uur lopen of fietsen. Ik kon niet meer productief zijn en ik ben uitbehandeld bij psychologen en uit bloedtesten is gekomen dat ik helemaal gezond ben. Ik heb ook een bloedtest gedaan en mijn creatinine waarden waren wel normaal, omdat ik creatine maar heel af en toe neem. Het werkt ook niet zo heel goed bij mij als bij anderen omdat ik verder niet aan sport doe. Alleen aan gewoon lopen. Ja dan kan ik idd ook niet echt resultaat verwachten maar ik ben op dit moment geen type om te sporten omdat het veel tijd/energie kost en toen ik nog wel naar de sportschool ging merkte ik geen resultaat in energie/humeur/denkvermogen. Dat is nu mijn prioriteit. Ik ben moe, in de war/spaced out, antisociaal, ik wil dat verbeteren, en men raadt sporten voor alles aan inclusief psychische problemen, als ik het idee had gehad op basis van ervaring dat dit ook echt zi was, dat het echt de definitieve oplossing was voor psychische problemen en een radicaal verschil maakte, dan was ik er wel weer mee begonnen, maar mijn ervaring is van niet, dys ik moet eerst mijn prioriteiten stellen. Dat is nu een uur ifzo per dag gewoon normaal bewegen. Ik weet dat intensiever op lange termijn beter is maar ik kan me er nu niet toe zetten. Ik moet eerst nog teveel andere achterstanden inhalen. Op mijn eetpatroon probeer ik weer wat beter te letten ja, door corona en uit tijdsbesparing was dat wat te eenzijdig en ongezond geworden maar ik probeer het gezonder te maken, vandaag weer eens tussen de middag groenten en fruit genomen

quote:

Op donderdag 30 april 2020 19:06 schreef Pizzapuntje het volgende:
Geen idee, vandaag wel een röntgen moeten laten maken omdat ik veel pijn heb, word daar morgen over gebeld. Vrees helaas dat het nog wel even kan duren.

Herkenbaar, ik voel me in deze tijd veel prikkelbaarder enzo, niet fijn. Maar we moeten er het beste van maken.

Sterkte, het is logisch dat je je prikkelbaar voelt als je pijn hebt. Ik hoop dat je omgeving het begrijpt en je steunt/begrip voor je heeft en dat het niet al te lang meer zal duren voordat je weer terecht kunt.

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 30-04-2020 21:24:11 ]

quote:

Op donderdag 30 april 2020 21:15 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Diëtisten kijken neer op voedingssupplementen, zij zien dat als alternatieve geneeswijzen. Huisartsen en psychologen idem dito. Enige wat die zullen zeggen is: niet nemen. Heb ik al diverse keren meegemaakt.

Kun je het dan niet beter proberen bij een Natuurgeneeskundige / Orthomoleculair therapeut? Dat is de alternatieve kant.

quote:

Op donderdag 30 april 2020 22:12 schreef Womanly het volgende:

Kun je het dan niet beter proberen bij een Natuurgeneeskundige / Orthomoleculair therapeut? Dat is de alternatieve kant.

Kan maar het kost geld. Wat voor methoden hebben die tot hun beschikking om mensen te onderzoeken die ik zelf niet heb? Waarin zit daar de toevoegde waarde?

Geen idee of dit hier thuis hoort, alleen ik moet het even kwijt. Heb er al eerder over gepost, alleen hier de verkorte versie.

Ik houd van mijn vriendin, alleen ben ik sinds een klein half jaar een flink deel van mijn seksuele “verlangen” naar haar kwijt. Hier kan ze niks aan doen, het heeft een medische reden. Ik houd al 5 maanden met succes de schone schijn op. De ware reden kan ik nooit bij haar benoemen, dat zou haar kapot maken. Zo’n lief en goed persoon zou ik dat nooit aan doen, dat vergeef ik mezelf nooit.

Ik heb hopeloos geprobeerd een ander beeld op de situatie te krijgen, waardoor wat ik kwijt ben weer terug komt, alleen dit is me niet gelukt. Ik ben moe van het strijden.

De realisatie is er nu dat het voor mij een kwestie is van acceptatie. Ik ben doodsbang dat dit het einde betekent van mijn relatie. Dat ik een foute keuze maak door te blijven, nooit meer gelukkig zal zijn, of haar uiteindelijk zo veel meer pijn doe en bij me weg drijf. Ik dacht echt dat dit de ware was en emotioneel voelde ik me echt zo verbonden met haar.

Ik vind het zo schokkend om te zien hoe zwaar seksualiteit echt telt voor me. Ergens geloofde ik dat ik niet zo oppervlakkig ben, maar is seks en seksuele aantrekking dan echt zó belangrijk in romantische liefde? Gelukkig is ze nog steeds een erg mooi meisje om te zien, en is er nog veel seksuele lust over wanneer ik haar zie, ondanks dat het minder is dan eerst.

Hoe nu verder weet ik niet, maar na 5 maanden vechten tegen mijn eigen gevoelens en alle angst wil ik nu acceptatie proberen. Ik accepteer haar volledig voor wie ze is en ik accepteer dat ik niet gestoord ben. Of dit lukt weet ik niet, maar in het verleden heb ik vaker mijn leven op de rails gekregen door me niet langer te verzetten tegen wat ik voel.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 09:41 schreef duracellkonijntje het volgende:
Geen idee of dit hier thuis hoort, alleen ik moet het even kwijt. Heb er al eerder over gepost, alleen hier de verkorte versie.

Ik houd van mijn vriendin, alleen ben ik sinds een klein half jaar een flink deel van mijn seksuele “verlangen” naar haar kwijt. Hier kan ze niks aan doen, het heeft een medische reden (van haar kant). Ik houd al 5 maanden met succes de schone schijn op. De ware reden kan ik nooit bij haar benoemen, dat zou haar kapot maken. Zo’n lief en goed persoon zou ik dat nooit aan doen, dat vergeef ik mezelf nooit.

Ik heb hopeloos geprobeerd een ander beeld op de situatie te krijgen, waardoor wat ik kwijt ben weer terug komt, alleen dit is me niet gelukt. Ik ben moe van het strijden.

De realisatie is er nu dat het voor mij een kwestie is van acceptatie. Ik ben doodsbang dat dit het einde betekent van mijn relatie. Dat ik een foute keuze maak door te blijven, nooit meer gelukkig zal zijn, of haar uiteindelijk zo veel meer pijn doe en bij me weg drijf. Ik dacht echt dat dit de ware was en emotioneel voelde ik me echt zo verbonden met haar.

Ik vind het zo schokkend om te zien hoe zwaar seksualiteit echt telt voor me. Ergens geloofde ik dat ik niet zo oppervlakkig ben, maar is seks en seksuele aantrekking dan echt zó belangrijk in romantische liefde? Gelukkig is ze nog steeds een erg mooi meisje om te zien, en is er nog veel seksuele lust over wanneer ik haar zie, ondanks dat het minder is dan eerst.

Hoe nu verder weet ik niet, maar na 5 maanden vechten tegen mijn eigen gevoelens en alle angst wil ik nu acceptatie proberen. Ik accepteer haar volledig voor wie ze is en ik accepteer dat ik niet gestoord ben. Of dit lukt weet ik niet, maar in het verleden heb ik vaker mijn leven op de rails gekregen door me niet langer te verzetten tegen wat ik voel.

Kut, sorry voor de dubbelpost. Weet niet hoe ik deze weg moet halen.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 09:41 schreef duracellkonijntje het volgende:
Geen idee of dit hier thuis hoort, alleen ik moet het even kwijt. Heb er al eerder over gepost, alleen hier de verkorte versie.

Ik houd van mijn vriendin, alleen ben ik sinds een klein half jaar een flink deel van mijn seksuele “verlangen” naar haar kwijt. Hier kan ze niks aan doen, het heeft een medische reden. Ik houd al 5 maanden met succes de schone schijn op. De ware reden kan ik nooit bij haar benoemen, dat zou haar kapot maken. Zo’n lief en goed persoon zou ik dat nooit aan doen, dat vergeef ik mezelf nooit.

Ik heb hopeloos geprobeerd een ander beeld op de situatie te krijgen, waardoor wat ik kwijt ben weer terug komt, alleen dit is me niet gelukt. Ik ben moe van het strijden.

De realisatie is er nu dat het voor mij een kwestie is van acceptatie. Ik ben doodsbang dat dit het einde betekent van mijn relatie. Dat ik een foute keuze maak door te blijven, nooit meer gelukkig zal zijn, of haar uiteindelijk zo veel meer pijn doe en bij me weg drijf. Ik dacht echt dat dit de ware was en emotioneel voelde ik me echt zo verbonden met haar.

Ik vind het zo schokkend om te zien hoe zwaar seksualiteit echt telt voor me. Ergens geloofde ik dat ik niet zo oppervlakkig ben, maar is seks en seksuele aantrekking dan echt zó belangrijk in romantische liefde? Gelukkig is ze nog steeds een erg mooi meisje om te zien, en is er nog veel seksuele lust over wanneer ik haar zie, ondanks dat het minder is dan eerst.

Hoe nu verder weet ik niet, maar na 5 maanden vechten tegen mijn eigen gevoelens en alle angst wil ik nu acceptatie proberen. Ik accepteer haar volledig voor wie ze is en ik accepteer dat ik niet gestoord ben. Of dit lukt weet ik niet, maar in het verleden heb ik vaker mijn leven op de rails gekregen door me niet langer te verzetten tegen wat ik voel.

We zijn allemaal gehersenspoeld door de binaire samenleving. En ook allemaal gehersenspoeld door de verstand boven gevoel sekte. Waarom heb je het idee dat je zo moet vechten? Wie draagt jou dat op? Je hebt recht op je eigen geluk en je vriendin heeft niets aan iemand die een gevoel bij zichzelf wil forceren wat er niet is. Anderzijds vraag ik me wel af waarom je haar minder aantrekkelijk bent gaan vinden. Dat krijg je ervan als mannen alleen maar sex willen met vrouwen omdat het aantrekkelijk uitziende vrouwen zijn, en bijna nergens anders om. Zou jij willen dat ze jou niet meer seksueel aantrekkelijk zou vinden zodra je qua uiterlijk niet perfect blijkt te zijn? Als het karakter echter niet zwaarder weegt, dan moet je gewoon accepteren dat je nu oppervlakkig bent geweest en doorgaan met je leven en als dat zo belangrijk voor je is je ontwikkeling
Of gaat dit niet meer over die interseksuele vriendin?

quote:

Op zondag 3 mei 2020 10:51 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

We zijn allemaal gehersenspoeld door de binaire samenleving. En ook allemaal gehersenspoeld door de verstand boven gevoel sekte. Waarom heb je het idee dat je zo moet vechten? Wie draagt jou dat op? Je hebt recht op je eigen geluk en je vriendin heeft niets aan iemand die een gevoel bij zichzelf wil forceren wat er niet is. Anderzijds vraag ik me wel af waarom je haar minder aantrekkelijk bent gaan vinden. Dat krijg je ervan als mannen alleen maar sex willen met vrouwen omdat het aantrekkelijk uitziende vrouwen zijn, en bijna nergens anders om. Zou jij willen dat ze jou niet meer seksueel aantrekkelijk zou vinden zodra je qua uiterlijk niet perfect blijkt te zijn? Als het karakter echter niet zwaarder weegt, dan moet je gewoon accepteren dat je nu oppervlakkig bent geweest en doorgaan met je leven en als dat zo belangrijk voor je is je ontwikkeling
Of gaat dit niet meer over die interseksuele vriendin?

Ik draag het mezelf op. Mezelf in iets forceren is iets waar ik erg goed in ben. En ja het gaat over mijn “interseksuele” vriendin, al is ze helemaal niet interseksueel. Zeker niet volgens de medische definitie.

Na 5 maanden vechten wil ik acceptatie proberen. Helemaal omdat ik nog zoveel wél mooi aan haar vind. Zowel qua uiterlijk als innerlijk. Er is nog te veel om op te geven en door continu te vechten tegen wat me minder aantrekt aan haar, leg ik de focus alleen maar op het negatieve.

Ik hoop door mijn gevoel en alle angst te accepteren, langzaam ook weer alles te kunnen zien aan haar wat er nog wel is. En dat is echt nog heel veel. Mijn verstand zegt nu dat het nog tr vroeg is om er een punt achter te zetten. Mocht uiteindelijk niks lukken, tsja, dan zal ik er een punt achter moeten zetten.

In het verleden heb ik vaker dit soort klachten gehad met andere ongerelateerde dingen. Ik wil dan een gevoel niet accepteren en vecht er tegen. Met alle angst ten gevolge. Wanneer ik echter stop met vechten komt het hele plaatje naar boven en blijkt het weer minder erg te zijn. Dit wil ik zeker nog proberen, want als ik dat niet doe en de boel zomaar stopzet, dan ga ik ook enorme spijt krijgen.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 11:46 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Ik draag het mezelf op. Mezelf in iets forceren is iets waar ik erg goed in ben. En ja het gaat over mijn “interseksuele” vriendin, al is ze helemaal niet interseksueel. Zeker niet volgens de medische definitie.

Na 5 maanden vechten wil ik acceptatie proberen. Helemaal omdat ik nog zoveel wél mooi aan haar vind. Zowel qua uiterlijk als innerlijk. Er is nog te veel om op te geven en door continu te vechten tegen wat me minder aantrekt aan haar, leg ik de focus alleen maar op het negatieve.

Ik hoop door mijn gevoel en alle angst te accepteren, langzaam ook weer alles te kunnen zien aan haar wat er nog wel is. En dat is echt nog heel veel. Mijn verstand zegt nu dat het nog tr vroeg is om er een punt achter te zetten. Mocht uiteindelijk niks lukken, tsja, dan zal ik er een punt achter moeten zetten.

In het verleden heb ik vaker dit soort klachten gehad met andere ongerelateerde dingen. Ik wil dan een gevoel niet accepteren en vecht er tegen. Met alle angst ten gevolge. Wanneer ik echter stop met vechten komt het hele plaatje naar boven en blijkt het weer minder erg te zijn. Dit wil ik zeker nog proberen, want als ik dat niet doe en de boel zomaar stopzet, dan ga ik ook enorme spijt krijgen.

Je geeft het antwoord zelf al: stop met vechten... en vertrouw erop dat er dan een weg is.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 11:46 schreef duracellkonijntje het volgende:
Ik draag het mezelf op. Mezelf in iets forceren is iets waar ik erg goed in ben. En ja het gaat over mijn “interseksuele” vriendin, al is ze helemaal niet interseksueel. Zeker niet volgens de medische definitie.

Na 5 maanden vechten wil ik acceptatie proberen. Helemaal omdat ik nog zoveel wél mooi aan haar vind. Zowel qua uiterlijk als innerlijk. Er is nog te veel om op te geven en door continu te vechten tegen wat me minder aantrekt aan haar, leg ik de focus alleen maar op het negatieve.

Ik hoop door mijn gevoel en alle angst te accepteren, langzaam ook weer alles te kunnen zien aan haar wat er nog wel is. En dat is echt nog heel veel. Mijn verstand zegt nu dat het nog tr vroeg is om er een punt achter te zetten. Mocht uiteindelijk niks lukken, tsja, dan zal ik er een punt achter moeten zetten.

In het verleden heb ik vaker dit soort klachten gehad met andere ongerelateerde dingen. Ik wil dan een gevoel niet accepteren en vecht er tegen. Met alle angst ten gevolge. Wanneer ik echter stop met vechten komt het hele plaatje naar boven en blijkt het weer minder erg te zijn. Dit wil ik zeker nog proberen, want als ik dat niet doe en de boel zomaar stopzet, dan ga ik ook enorme spijt krijgen.

Ze is dus niet eens interseksueel, wat aan die aandoening is er dan zooo funest voor je seksuele aantrekkingskracht waardoor de mooie dingen aan haar niet meer genoeg zijn om je ook seksueel aangetrokken tot haar te voelen? Ik begrijp er echt niets van

quote:

Op zondag 3 mei 2020 12:26 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ze is dus niet eens interseksueel, wat aan die aandoening is er dan zooo funest voor je seksuele aantrekkingskracht waardoor de mooie dingen aan haar niet meer genoeg zijn om je ook seksueel aangetrokken tot haar te voelen? Ik begrijp er echt niets van

Hij zegt helemaal nergens dat hij niet meer seksueel aangetrokken tot haar is. Je maakt het wel heel erg dramatisch zo.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 12:30 schreef Detroit het volgende:

Hij zegt helemaal nergens dat hij niet meer seksueel aangetrokken tot haar is. Je maakt het wel heel erg dramatisch zo.

Nee, maar hij is ook niet erg duidelijk in wat hij dan wel bedoelt:

quote:

Op zondag 3 mei 2020 09:41 schreef duracellkonijntje het volgende:
Ik houd van mijn vriendin, alleen ben ik sinds een klein half jaar een flink deel van mijn seksuele “verlangen” naar haar kwijt.

Gelukkig is ze nog steeds een erg mooi meisje om te zien, en is er nog veel seksuele lust over wanneer ik haar zie, ondanks dat het minder is dan eerst.

WaT is het nou? Een groot deel weg of beetje weg maar niet genoeg om het echt een probleem te maken?

quote:

De realisatie is er nu dat het voor mij een kwestie is van acceptatie. Ik ben doodsbang dat dit het einde betekent van mijn relatie. Dat ik een foute keuze maak door te blijven, nooit meer gelukkig zal zijn, of haar uiteindelijk zo veel meer pijn doe en bij me weg drijf. Ik dacht echt dat dit de ware was en emotioneel voelde ik me echt zo verbonden met haar.

En dan ben ik degene die overdrijft. Ja hoor, het zal wel.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 12:26 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ze is dus niet eens interseksueel, wat aan die aandoening is er dan zooo funest voor je seksuele aantrekkingskracht waardoor de mooie dingen aan haar niet meer genoeg zijn om je ook seksueel aangetrokken tot haar te voelen? Ik begrijp er echt niets van

Lang verhaal kort: ze heeft een aandoening waardoor haar lichaam meer testosteron produceert. Dit heeft dingen als bijvoorbeeld extra haargroei tot gevolg.

Nu kan die haargroei an sich me weinig schelen, maar de gedachte dat mijn vriendin een abnormaal overschot aan mannelijk hormoon produceert en dit ook nog effecten heeft. Tsja, het doet voor mij gewoon enigszins afbreuk aan het “vrouw zijn” gevoel wat ik bij haar heb.

Voor je me uitscheldt: ja ik weet hoe vreselijk veroordelend dat is. Ik voel me al 5 maanden vreselijk schuldig dat ik dit überhaupt voel. Ik weet dat ik te zwart-wit denk, maar na 5 maanden er over praten en elke invalshoek te proberen die er is, ik krijg dat vrouw zijn gevoel niet volledig terug. Nu is ze nogsteeds fantastisch mooi, waardoor ons seksleven er weinig onder lijdt gelukkig.

Daarom nu, ik ben klaar met vechten. Ik heb het idee dat ik hier pas langs kan komen als ik gewoon accepteer dat dit is wie ze is en ik voel wat ik voel. Dat maakt op zijn beurt al dat fantastische wat dat meisje allemaal nog steeds is weer veel makkelijker om te zien.

Nogmaals, ja, ik weet hoe ik overkom. Als “toxic man”, veroordelend, klootzak. Ik heb mezelf elke titel wel gegeven inmiddels. Mijn ouders zijn absoluut niet zo, misschien heeft media me verpest, misschien internetporno, misschien een te zwart-witte educatie over wat een man is en een vrouw is. Ik weet het niet. Dit vechten tegen mijzelf is nu echter klaar en is ook niet productief meer.

Ik ben de eerste die weet dat het goed is om bepaalde slechte beelden in mijn hoofd te veranderen. Het is me vaak zat gelukt. Deze lukt echter niet.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 13:33 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Lang verhaal kort: ze heeft een aandoening waardoor haar lichaam meer testosteron produceert. Dit heeft dingen als bijvoorbeeld extra haargroei tot gevolg.

Nu kan die haargroei an sich me weinig schelen, maar de gedachte dat mijn vriendin een abnormaal overschot aan mannelijk hormoon produceert en dit ook nog effecten heeft. Tsja, het doet voor mij gewoon enigszins afbreuk aan het “vrouw zijn” gevoel wat ik bij haar heb.

Dat van die haargroei klinkt aannemelijk. Maar daar is door aandacht voor persoonlijk voorkomen toch best wat aan te doen?
Ik vraag me meer af hoe het zich verder manifesteerd. Acceptatie is mooi en zeker een teken dat je iemand onvoorwaardelijk neemt zoals ie is, maar of je dat je eigen geluk moet laten beïnvloeden?

quote:

Op zondag 3 mei 2020 14:04 schreef M1stral het volgende:

[..]

Dat van die haargroei klinkt aannemelijk. Maar daar is door aandacht voor persoonlijk voorkomen toch best wat aan te doen?
Ik vraag me meer af hoe het zich verder manifesteerd. Acceptatie is mooi en zeker een teken dat je iemand onvoorwaardelijk neemt zoals ie is, maar of je dat je eigen geluk moet laten beïnvloeden?

Vooral dat laatste inderdaad. Dat geeft mij ook veel angstklachten: wat als ik niet zonder dat idee kan en ongelukkig eindig. Mijn onderbuikgevoel zegt echter dat het in dit geval wel kan. Er is simpelweg te veel aan haar waar ik gek op ben om écht ongelukkig te zijn, aldus mijn intuïtie.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 14:16 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Vooral dat laatste inderdaad. Dat geeft mij ook veel angstklachten: wat als ik niet zonder dat idee kan en ongelukkig eindig. Mijn onderbuikgevoel zegt echter dat het in dit geval wel kan. Er is simpelweg te veel aan haar waar ik gek op ben om écht ongelukkig te zijn, aldus mijn intuïtie.

Pco? Schildklier?

En hoe lang is jullie relatie? Ze had al die dingen toch ook al toen jullie iets kregen?

quote:

Op zondag 3 mei 2020 14:41 schreef 00wildchild het volgende:

[..]

Pco? Schildklier?

En hoe lang is jullie relatie? Ze had al die dingen toch ook al toen jullie iets kregen?

PCOS heet het. Ja ze had het al, maar pas toen ze het zei begon het. Ik weet dat het nergens op slaat, maar ik ben letterlijk gegijzeld door m’n hersens. Zal voornamelijk angst zijn, daarom wil ik het nu ook loslaten.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 20:38 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

PCOS heet het. Ja ze had het al, maar pas toen ze het zei begon het. Ik weet dat het nergens op slaat, maar ik ben letterlijk gegijzeld door m’n hersens. Zal voornamelijk angst zijn, daarom wil ik het nu ook loslaten.

Heeft je angst misschien te maken met verminderd vruchtbaar zijn?

quote:

Op zondag 3 mei 2020 13:33 schreef duracellkonijntje het volgende:
Lang verhaal kort: ze heeft een aandoening waardoor haar lichaam meer testosteron produceert. Dit heeft dingen als bijvoorbeeld extra haargroei tot gevolg.

Nu kan die haargroei an sich me weinig schelen,

Nee, tegenwoordig zijn er genoeg laserapparaten enzo te koop lijkt mij, desnoods doe jij het als zij er te lui voor is

quote:

maar de gedachte dat mijn vriendin een abnormaal overschot aan mannelijk hormoon produceert en dit ook nog effecten heeft. Tsja, het doet voor mij gewoon enigszins afbreuk aan het “vrouw zijn” gevoel wat ik bij haar heb.

1. Een vriendin van mij heeft dit ook en ik heb nog nooit getwijfeld aan haar vrouw-zijn . Ze is een super vrouwelijke vrouw... Wat dat ook in mag houden
2. Mij zou het dus echt helemaal niks kunnen schelen als mijn vriend teveel oestrogeen aanmaakte, als hij er gewoon qua lichaam mannelijk uitzag. Maar dan zou ik ook niet twijfelen aan zijn man-zijn. Hij heeft geen borsten en normaal formaat geslachtsdeel? Wat kan het dan anders zijn dan een man. Ja, een speciale man die anders is dan anderen en mij daardoor misschien beter begrijpt! Zie het bij je vriendin ook eens van de positieve kant. Ze is gewoon een vrouw wanneer ze borsten en een vagina heeft:

quote:

Een vrouw is een volwassen mens van het vrouwelijk geslacht.

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Vrouw
Al het andere is fucking bullshit sorry dat ik het zeg. Ik word echt gek van die onzin.

quote:

Voor je me uitscheldt: ja ik weet hoe vreselijk veroordelend dat is. Ik voel me al 5 maanden vreselijk schuldig dat ik dit überhaupt voel. Ik weet dat ik te zwart-wit denk, maar na 5 maanden er over praten en elke invalshoek te proberen die er is, ik krijg dat vrouw zijn gevoel niet volledig terug. Nu is ze nogsteeds fantastisch mooi, waardoor ons seksleven er weinig onder lijdt gelukkig.

Daarom nu, ik ben klaar met vechten. Ik heb het idee dat ik hier pas langs kan komen als ik gewoon accepteer dat dit is wie ze is en ik voel wat ik voel. Dat maakt op zijn beurt al dat fantastische wat dat meisje allemaal nog steeds is weer veel makkelijker om te zien.

Nogmaals, ja, ik weet hoe ik overkom. Als “toxic man”, veroordelend, klootzak. Ik heb mezelf elke titel wel gegeven inmiddels. Mijn ouders zijn absoluut niet zo, misschien heeft media me verpest, misschien internetporno, misschien een te zwart-witte educatie over wat een man is en een vrouw is. Ik weet het niet. Dit vechten tegen mijzelf is nu echter klaar en is ook niet productief meer.

Ik ben de eerste die weet dat het goed is om bepaalde slechte beelden in mijn hoofd te veranderen. Het is me vaak zat gelukt. Deze lukt echter niet.

Ik snap het niet. Je voelt je schuldig, waarom? Alsof jij er iets aan kunt doen wat je voelt. Maar je plaatst dit als een probleem, je schrijft dat het je niet gaat lukken om je gevoelens te veranderen en dat je klaar bent met vechten, dus dat je je gevoelens wil accepteren. Maar het klinkt niet positief. Wat ga je nu concreet doen dan? Toegeven aan je vriendin dat je haar nog wel voor een deel, maar niet helemaal seksueel aantrekkelijk meer vindt en dat dit niet meer te veranderen valt? Of haar in de waan laten dat je nog steeds hetzelfde voor haar voelt en afwachten of ze het merkt?

Hoeveel hou je eigenlijk van haar?

quote:

Op zondag 3 mei 2020 21:01 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nee, tegenwoordig zijn er genoeg laserapparaten enzo te koop lijkt mij, desnoods doe jij het als zij er te lui voor is
[..]

1. Een vriendin van mij heeft dit ook en ik heb nog nooit getwijfeld aan haar vrouw-zijn . Ze is een super vrouwelijke vrouw... Wat dat ook in mag houden
2. Mij zou het dus echt helemaal niks kunnen schelen als mijn vriend teveel oestrogeen aanmaakte, als hij er gewoon qua lichaam mannelijk uitzag. Maar dan zou ik ook niet twijfelen aan zijn man-zijn. Hij heeft geen borsten en normaal formaat geslachtsdeel? Wat kan het dan anders zijn dan een man. Ja, een speciale man die anders is dan anderen en mij daardoor misschien beter begrijpt! Zie het bij je vriendin ook eens van de positieve kant. Ze is gewoon een vrouw wanneer ze borsten en een vagina heeft:
[..]

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Vrouw
Al het andere is fucking bullshit sorry dat ik het zeg. Ik word echt gek van die onzin.
[..]

Ik snap het niet. Je voelt je schuldig, waarom? Alsof jij er iets aan kunt doen wat je voelt. Maar je plaatst dit als een probleem, je schrijft dat het je niet gaat lukken om je gevoelens te veranderen en dat je klaar bent met vechten, dus dat je je gevoelens wil accepteren. Maar het klinkt niet positief. Wat ga je nu concreet doen dan? Toegeven aan je vriendin dat je haar nog wel voor een deel, maar niet helemaal seksueel aantrekkelijk meer vindt en dat dit niet meer te veranderen valt? Of haar in de waan laten dat je nog steeds hetzelfde voor haar voelt en afwachten of ze het merkt?

Het zit hem vooral in angst die ik voel. Angst voor haar kwijtraken.

quote:

Op zondag 3 mei 2020 22:44 schreef duracellkonijntje het volgende:

Het zit hem vooral in angst die ik voel. Angst voor haar kwijtraken.

Ehh, op welke manier dan? Vindt ze het zo belangrijk dat je haar 100% seksueel aantrekkelijk vindt en heeft ze al eerder aangegeven geen genoegen te nemen met minder?

quote:

Op maandag 4 mei 2020 00:29 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ehh, op welke manier dan? Vindt ze het zo belangrijk dat je haar 100% seksueel aantrekkelijk vindt en heeft ze al eerder aangegeven geen genoegen te nemen met minder?

Het is niet dat angst dat zij niet met mij kan leven, maar andersom. Ergens heb ik het idee dat de angst voor haar kwijtraken (door zelf op haar uitgekeken te raken) elk voor mij minder puntje aan haar enorm opblaast.

Ze leek echt perfect, precies wat ik zocht. Emotioneel heb ik me daar ook echt op ingesteld. Het is best eng om dan ineens iets aan haar te vinden wat ik echt minder fijn vind (hoe erg dat ook aan mijn eigen hersenkronkels ligt). Door die angst haar te verliezen raakt dit ineens volledig uit proportie, als ik m’n intuïtie moet geloven. Want ik vind het minder, maar zó erg is het ook weer niet.

quote:

Op maandag 4 mei 2020 08:47 schreef duracellkonijntje het volgende:
Het is niet dat angst dat zij niet met mij kan leven, maar andersom. Ergens heb ik het idee dat de angst voor haar kwijtraken (door zelf op haar uitgekeken te raken) elk voor mij minder puntje aan haar enorm opblaast.

Ze leek echt perfect, precies wat ik zocht. Emotioneel heb ik me daar ook echt op ingesteld. Het is best eng om dan ineens iets aan haar te vinden wat ik echt minder fijn vind (hoe erg dat ook aan mijn eigen hersenkronkels ligt). Door die angst haar te verliezen raakt dit ineens volledig uit proportie, als ik m’n intuïtie moet geloven. Want ik vind het minder, maar zó erg is het ook weer niet.

Nee klopt, dat laatste is juist het mooie aan verliefdheid en dat ervaar jij nu kennelijk ook. Eerst ben je verbaast en zelfs een beetje afgeknapt maar al snel ga je redenen verzinnen waarom het toch niet zo erg is en voordat je het weet vind je haar alweer even leuk als daarvoor maar dan met PCOS, let maar op. En zo niet, dan is dat toch ook niet het einde van de wereld? Mensen worden nou eenmaal verliefd en dat gaat over daar heeft iedereen mee te maken. Maar wat vindt jij dan zo onaantrekkelijk aan iets waar je vriendin niet zelf voor gekozen heeft, wat je op de haren na niet kunt zien, en wat je kennelijk ook niet in haar gedrag merkt? Zijn alleen vrouwen met extreem weinig testosteron vrouwelijk voor jou (kunnen ook eigenlijk xy zijn zoals in jouw topic al werd gezegd, omdat ze ongevoelig ervoor zijn en daardoor zich niet als man ontwikkelen)
of wat voor definitie hanteer jij daarvoor?

quote:

Op maandag 4 mei 2020 08:55 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nee klopt, dat laatste is juist het mooie aan verliefdheid en dat ervaar jij nu kennelijk ook. Eerst ben je verbaast en zelfs een beetje afgeknapt maar al snel ga je redenen verzinnen waarom het toch niet zo erg is en voordat je het weet vind je haar alweer even leuk als daarvoor maar dan met PCOS, let maar op. En zo niet, dan is dat toch ook niet het einde van de wereld? Mensen worden nou eenmaal verliefd en dat gaat over daar heeft iedereen mee te maken. Maar wat vindt jij dan zo onaantrekkelijk aan iets waar je vriendin niet zelf voor gekozen heeft, wat je op de haren na niet kunt zien, en wat je kennelijk ook niet in haar gedrag merkt? Zijn alleen vrouwen met extreem weinig testosteron vrouwelijk voor jou (kunnen ook eigenlijk xy zijn zoals in jouw topic al werd gezegd, omdat ze ongevoelig ervoor zijn en daardoor zich niet als man ontwikkelen)
of wat voor definitie hanteer jij daarvoor?

Op die laatste vraag heb ik eigenlijk geen antwoord. Als ik mijn brein volg moet iedereen perfect zijn (ik heb best perfectionistische trekjes), alleen ik weet dat niemand dat is. Ik ben in ieder geval blij dat ik weet hoe perfectionisme mijn beeld van “de man en de vrouw” heeft beïnvloed. Nu hoop ik daar op den duur doorheen te komen en een meer genuanceerd beeld te krijgen.

Wat betreft mijn vriendin, ik hoop inderdaad dat door acceptatie ik de angst los kan laten. Verlatingsangst, angst om alleen te zijn, me enorm inadequaat voelen. Het zijn allemaal demonen uit mijn verleden die relaties voor mij soms uitdagender maken dan gemiddeld. Ik denk dat ik hier wel overheen kom en zo niet, tsja, dan komt het inderdaad ook wel weer goed.

Alleen de gedachte aan het uit maken met mijn vriendin is zo moeilijk. Ik zie ook hoe gehecht ze op haar beurt aan mij is, en ze is ook heel onzeker. Dat ik haar zou verlaten en daarmee pijn zou doen, dat is echt iets wat ik amper kan verdragen. Ik zou mezelf dat heel moeilijk kunnen vergeven, zo’n goed meisje zo pijn doen.

quote:

Op maandag 4 mei 2020 09:32 schreef duracellkonijntje het volgende:
Op die laatste vraag heb ik eigenlijk geen antwoord. Als ik mijn brein volg moet iedereen perfect zijn (ik heb best perfectionistische trekjes), alleen ik weet dat niemand dat is. Ik ben in ieder geval blij dat ik weet hoe perfectionisme mijn beeld van “de man en de vrouw” heeft beïnvloed. Nu hoop ik daar op den duur doorheen te komen en een meer genuanceerd beeld te krijgen.

Wat betreft mijn vriendin, ik hoop inderdaad dat door acceptatie ik de angst los kan laten. Verlatingsangst, angst om alleen te zijn, me enorm inadequaat voelen. Het zijn allemaal demonen uit mijn verleden die relaties voor mij soms uitdagender maken dan gemiddeld. Ik denk dat ik hier wel overheen kom en zo niet, tsja, dan komt het inderdaad ook wel weer goed.

Wat heeft dat nou met PCOS te maken? Maar goed, het is goed dat je iig je problemen kunt benoemen.

quote:

Alleen de gedachte aan het uit maken met mijn vriendin is zo moeilijk. Ik zie ook hoe gehecht ze op haar beurt aan mij is, en ze is ook heel onzeker. Dat ik haar zou verlaten en daarmee pijn zou doen, dat is echt iets wat ik amper kan verdragen. Ik zou mezelf dat heel moeilijk kunnen vergeven, zo’n goed meisje zo pijn doen.

Is dat niet het probleem? Dat je het wel uit wilt maken maar het niet mag van jezelf, omdat een goed persoon dat van jou niet hoort te doen? Niet dat ik je wil stimuleren het uit te maken als je nog oprecht twijfelt, maar het komt zo geforceerd over. Want doe je je vriendin geen pijn als je tegen haar liegt dat alles nog hetzelfde is terwijl je gevoel ondertussen verminderd is dan? Misschien is ze wel gehecht aan de verkeerde, dan ben je juist slecht bezig als je het niet uitmaakt, omdat ze zichzelf dan niet kan hechten aan iemand die haar wel accepteert zoals ze is zonder haar dan minder vrouwelijk te vinden en zichzelf dan inadequaat, of zo. Iemand waarbij ze dat soort ingewikkeld gedoe niet heeft.

quote:

Op maandag 4 mei 2020 15:57 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Wat heeft dat nou met PCOS te maken? Maar goed, het is goed dat je iig je problemen kunt benoemen.
[..]

Is dat niet het probleem? Dat je het wel uit wilt maken maar het niet mag van jezelf, omdat een goed persoon dat van jou niet hoort te doen? Niet dat ik je wil stimuleren het uit te maken als je nog oprecht twijfelt, maar het komt zo geforceerd over. Want doe je je vriendin geen pijn als je tegen haar liegt dat alles nog hetzelfde is terwijl je gevoel ondertussen verminderd is dan? Misschien is ze wel gehecht aan de verkeerde, dan ben je juist slecht bezig als je het niet uitmaakt, omdat ze zichzelf dan niet kan hechten aan iemand die haar wel accepteert zoals ze is zonder haar dan minder vrouwelijk te vinden en zichzelf dan inadequaat, of zo. Iemand waarbij ze dat soort ingewikkeld gedoe niet heeft.

Een relatie beëindigen om zo’n reden is toch eigenlijk bizar. Zo’n fantastisch meisje. Niemand anders lijkt ook echt te denken wat ik denk. Wat is er in hemelsnaam mis met mij dat ik zo naar haar kijk?