Stiefkind en nieuwe baby

Zelfde situatie hier. Mijn vrouw heeft vaak hetzelfde probleem als jij. Nu de kleine iets groter is gaat het wel beter trouwens.
Situatie accepteren en er zoveel mogelijk in mee gaan zonder oordeel.
En je baby beschermen tegen haar eigen zusje?

Wat ontzettend rot voor jullie allemaal. En wat goed om dit te delen. Ik heb nu geen tijd, ik reageer vanavond. Hopelijk krijg je fijne reacties.

Tvp want ik heb ook een leuke stiefdochter van 11 die erg aanwezig is. Straks meer.

Er is geen mijn en dijn. Op t moment dat jullie dochter er ook is, is ze overgeleverd aan jouw zorg. Het is dus niet jouw dochter en mijn baby, maar onze kinderen.

Jij bent de volwassene hier en wist vooraf dat zijn dochter van rond de tien snel in de pubertijd zou komen. Leer daar mee dealen en loop er niet voor weg. Overprikkeld of niet, ouder ben je de hele tijd als de kinderen er zijn. Het is voor haar ook niet gemakkelijk om bij iemand te zijn die met haar vader een nieuw kind heeft gemaakt.

Verplaats je in haar en maak er een mooie vakantie van. Focus je op positieve dingen ipv je slachtoffergedrag.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 07:16 schreef Jopie78 het volgende:
Er is geen mijn en dijn. Op t moment dat jullie dochter er ook is, is ze overgeleverd aan jouw zorg. Het is dus niet jouw dochter en mijn baby, maar onze kinderen.

Jij bent de volwassene hier en wist vooraf dat zijn dochter van rond de tien snel in de pubertijd zou komen. Leer daar mee dealen en loop er niet voor weg. Overprikkeld of niet, ouder ben je de hele tijd als de kinderen er zijn. Het is voor haar ook niet gemakkelijk om bij iemand te zijn die met haar vader een nieuw kind heeft gemaakt.

Verplaats je in haar en maak er een mooie vakantie van. Focus je op positieve dingen ipv je slachtoffergedrag.

Vooral voor de dochter is het sneu, kinderen voelen irritatie snel aan en zo te horen doet ze haar best om een goede grote zus te zijn.

quote:

Ik vind het heel moeilijk om hier grenzen in te stellen. Ik heb aan de ene kant het gevoel dat ik mijn baby moet beschermen, maar aan de andere kant wil ik mijn stiefdochter niet het gevoel geven dat ze buitengesloten wordt/ niets mag doen met de baby.

Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

Toch maar proberen je grenzen aan te geven! Je stiefdochter moet nog even geduld hebben voordat ze een moeder mag zijn.

Maar welk gedeelte gaat het je eigenlijk om? Je geeft aan dat je het toch vervelend vindt dat ze veel met de baby bezig is of lees ik er teveel in?

Wat je hier beschrijft is imo normaal pubergedrag/zussengedrag. Mijn kleuter (en al haar vriendinnetjes) willen ook continu de baby aaien, knuffelen, kusjes geven en vasthouden.

Denk eigenlijk dat je in deze situatie niks kunt veranderen behalve je eigen gevoel? Fijn dat je hier hulp voor zoekt dus. Weet je man hoe je erin staat?

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 07:16 schreef Jopie78 het volgende:
Er is geen mijn en dijn. Op t moment dat jullie dochter er ook is, is ze overgeleverd aan jouw zorg. Het is dus niet jouw dochter en mijn baby, maar onze kinderen.

Jij bent de volwassene hier en wist vooraf dat zijn dochter van rond de tien snel in de pubertijd zou komen. Leer daar mee dealen en loop er niet voor weg. Overprikkeld of niet, ouder ben je de hele tijd als de kinderen er zijn. Het is voor haar ook niet gemakkelijk om bij iemand te zijn die met haar vader een nieuw kind heeft gemaakt.

Verplaats je in haar en maak er een mooie vakantie van. Focus je op positieve dingen ipv je slachtoffergedrag.

Precies dit en ik zou dus wel op zijn tijd zeggen ik ben nu bezig met de baby maar als de baby slaapt help/kom ik bij jou. Ze mag onderhand wel weten dat ze even moet wachten soms.

Hier twee (11 en 12 jarige) en dat lummelen is wel een beetje normaal maar wij beperken nog steeds de schermpjestijd maar gaan ook actief iets doen. Spelletjes, bieb of samen bakken/koken, fietsen oid. Je zult er zelf ook energie in moeten steken.

Opruimen is iets wat uit het systeem gaat met de jaren lijkt het. Daar heb ik nog geen oplossing voor gevonden. Ze laten alles los waar ze staan en hier is de regel zet alles wat vuil is in de vaatwasser. Staat het op de aanrecht roep ik ze terug. Ligt de dader op het kerkhof verdeel ik de buit en moeten ze beide een beetje in de vaatwasser deponeren.

Was niet in de wasmand is geen schone was en ze moeten iedere avond bij toerbeurt tafel dekken en afruimen. Eega en ik doen de afwas om maar voorbeeldjes te nemen.

Ik heb je stukjes al eerder gelezen maar krijg soms de indruk (excuses als ik het verkeerd zie) dat je helemaal nog niet toe was aan zo'n verandering.

Bedoel ik mee te zeggen:
Het meisje was er al om de week en dan was jij er zelf minder. Zwanger, getrouwd meteen gaan samenwonen (logisch daar niet van) maar niet zelf gedacht van ik ga de frequentie opvoeren van in de weken dat ze er is er ook meer zijn zodat ik haar meer meemaak.

Voor het meisje is het ook enorm schakelen als er in de week dat ze er is ineens een volwassene plus baby fulltime zijn en bovendien weet ik van onze twee pubs dat ze eigenlijk alleen maar goed willen doen maar dat ze het soms erg klunzig kunnen overbrengen en soms ook gewoon nog niet weten hoe precies.

En ben het ook wel een beetje eens met bovenstaande. Je bent geen slachtoffer maar een volwassene die er beste van moet maken met het meisje in de situatie die jullie samen gecreëerd hebben om haar heen.

Sterkte.

Heb je hier met je man over gesproken? Hoe ziet hij de toekomst?

Heb je een band met je stiefdochter? Zo ja, hoe onderhoud je die? Zo nee, ben je van plan daar aan te werken? Natuurlijk is dat lastig nu je zelf net een baby hebt en je nog vol hormonen zit, maar dit meisje gaat niet meer weg. Zij heeft een vader, en dat is jouw man en vader van het kind dat jullie samen hebben.

Ik denk dat het zeker kan helpen wanneer je niet in groepjes probeert te denken: mijn baby, zijn dochter, mijn stiefdochter, etc., maar eraan werken jullie groep als gezin te zien waarvan één lid niet altijd aanwezig is.

Wat betreft de rotzooi denk ik dat dit heel erg des pubers is. Dat wil niet zeggen dat jullie alles maar moeten accepteren. Jullie leven met elkaar en dus hou je rekening met elkaar en de leefbaarheid van je groep. Als jij en je man de rommel niet leefbaar vinden (logisch), zou ik met drieën om tafel gaan en daar een gesprek over hebben en afspraken maken.

Dit is heel normaal verse mama gedrag.

Probeer het wat luchtig op te nemen, je stiefdochter ziet je graag want ze wil je aandacht.

En je eigen kindje wordt er niet slechter van dat ze de aandacht van jou moet delen met een ander.

Over een half jaartje is dit gevoel veel minder.

Zoek op fCebook een groep voor stiefmoeders, daar zul je veel herkenning en erkenning vinden en wellicht ook bruikbare tips.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 05:39 schreef CaVaBien het volgende:
Oké waarschijnlijk krijg ik veel haatreacties na dit topic, maar ik zoek soortgelijke situaties/ tips/ hulp. Ik ben ook van plan om professionele hulp te zoeken.

Heel goed, op tijd erkennen wanneer het je teveel wordt kan echt geen kwaad.

quote:

Mijn situatie is als volgt: Ik ben stiefmoeder van een meisje van 11 jaar en ben zelf onlangs mama geworden en heb een baby van 4,5 maanden.

Voor mijn zwangerschap hadden mijn vriend en ik een lat-relatie. Zijn dochter was om de week bij hem en in die weken was ik minder aanwezig. Als ik aanwezig was, was het trouwens wel altijd gezellig (maar wel vermoeiend).

Na een tijdje raakte ik zwanger en we besloten ervoor te gaan. We zijn getrouwd en zijn samen gaan wonen. Sindsdien ben ik dus altijd aanwezig als zijn dochtertje er ook is. En dat trek ik niet (meer) zo goed.

Heel herkenbaar, na 3 dagen heb ik de pijp ook wel leeg. En dat heeft niet eens zozeer te maken met hen, want in principe zijn het lieve meiden. Ik denk dat dit onherroepelijk deel uit maakt van het 'stiefmoederschap' en dat is vaak lastig. In jouw geval kun je je moeilijk onttrekken aan de co-ouderschapsregeling, dus je hebt geen keus. Dus je MOET wel een oplossing vinden.

quote:

Ze vertoont steeds meer pubertrekjes, is brutaler/ luier aan het worden. Het liefst ligt ze de hele dag op de bank, met de tv aan en mobiel in haar hand. Overal ligt troep van haar, gebruikte tissues, bekers, sokken etc. En ze is erg 'aanwezig. Ze heeft altijd iets te vertellen en ze moedert over de baby.

Ze heeft een hele andere opvoeding gehad.
Ik probeer niet te veel te bemoeien met de opvoeding en bozig te doen, trek me vaak terug (kan ook niet altijd), maar ik word wel gek van alle rommel en krijg daar enorme stress van. Het is zo erg dat ik als ik aan stiefdochter denk automatisch stress krijg.

Typisch pubergedrag, ik vind het ook erg irritant . Misschien herken je dit, ik erger me alleen aan de troep van m'n stiefdochters. De troep van m'n vriend is prima, en m'n eigen kutzooi ook. Maar zodra z'n meiden iets laten slingeren, dán ga ik me eraan ergeren. Daar kunnen de meiden helemaal niets aan doen natuurlijk, en alleen al het feit dat ik me ervan bewust ben dat dit 100% aan mij ligt, maakt dat dit snel beter wordt. Het irriteert me nu veel minder dan een jaar geleden.

Eigenlijk zijn dit dingen die voor mij aanvoelen als inbreuk op m'n persoonlijke ruimte. Ik heb hier wel een oplossing voor gevonden, onze slaapkamer is een heerlijke plek om te chillen met eigen badkamer en beamer, en ik let er op dat het niet een extra hangplek wordt voor ze. Zij hebben hun eigen slaapverdieping en de TV in de woonkamer kunnen ze zich helemaal toe eigenen wat mij betreft. Er is dus geen noodzaak om mijn eigen persoonlijke ruimte met ze te delen. Mijn partner is het hier volgens mij niet zo mee eens, die heeft zelf geen last van dat gevoel dat iemand steevast inbreuk maakt op eigen ruimte. Maar ik heb er wel behoefte aan en dus pak ik die ruimte. Dus op mijn slaapkamer geen rondslingerende jassen en schoenen enzo .

Verder moet jij dit patroon van stress absoluut doorbreken. Zij kan er niets aan doen, jij bent de volwassene in dit verhaal en alleen jij (en je partner) kunnen dit doorbreken. Waak ervoor dat je haar niet verantwoordelijk houdt voor dit patroon (als je dat nog niet doet).

quote:

Op dit moment zijn we op vakantie met zijn vieren, het is pas de tweede dag en ik ben inmiddels al zo overgeprikkeld dat ik het liefst weer terug ga samen met mijn baby.

Ik ben dan bijv bezig met mijn baby, probeer haar aandacht te geven, komt ze ineens mijn kamer binnenstormen met hele verhalen, waardoor ik niet de aandacht aan de baby kan geven die ik wilde geven. Ik heb steeds het gevoel dat ik mijn eigen kind tekort doe.

Ze is gek op de baby, wil haar het liefst de hele tijd vasthouden, aanraken, de kinderwagen rijden en wil overal bij aanwezig zijn.

Ik vind het heel moeilijk om hier grenzen in te stellen. Ik heb aan de ene kant het gevoel dat ik mijn baby moet beschermen, maar aan de andere kant wil ik mijn stiefdochter niet het gevoel geven dat ze buitengesloten wordt/ niets mag doen met de baby.

Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

Ik denk dat je je stiefdochter ook de kans moet geven. Als je haar buitensluit, beschadig je hoe dan ook je stiefdochter en de band met haar stiefbroertje/zusje.

Jouw stiefdochter is 11. Een hele meid al! En wat heerlijk dat ze zo gek is op de baby . Overleg eerst met je partner en leg hem uit hoe je je voelt. Hij is je bondgenoot in het doorbreken van dit patroon en het vinden van een oplossing. De oplossing zit 'm niet in 'accepteren' voor je. Maak heldere afspraken. Gun jouw stiefdochter een uur per dag met de baby waarin zij oppast en verantwoordelijk is voor haar broertje/zusje. De tijd tussen die twee is ook heel kostbaar. Sterker nog, ik denk dat je misschien ook wel tijd voor papa en de baby in moet plannen. En tijd voor jou en je stiefdochter! Die familiebanden groeien niet 'zomaar' door niets te doen. Je kunt hier een actieve rol in spelen, en het klinkt alsof jullie dit nodig hebben om één en ander in goede banen te leiden.

En verder hoor ik in je post bijna niets over je partner. Waar is hij in dit verhaal?

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 07:16 schreef Jopie78 het volgende:
Er is geen mijn en dijn. Op t moment dat jullie dochter er ook is, is ze overgeleverd aan jouw zorg. Het is dus niet jouw dochter en mijn baby, maar onze kinderen.

Jij bent de volwassene hier en wist vooraf dat zijn dochter van rond de tien snel in de pubertijd zou komen. Leer daar mee dealen en loop er niet voor weg. Overprikkeld of niet, ouder ben je de hele tijd als de kinderen er zijn. Het is voor haar ook niet gemakkelijk om bij iemand te zijn die met haar vader een nieuw kind heeft gemaakt.

Verplaats je in haar en maak er een mooie vakantie van. Focus je op positieve dingen ipv je slachtoffergedrag.

Lekker constructieve post. Je zegt dus alleen maar dat het aan TS ligt en dat ze zich niet zo aan moet stellen. Ik denk dat ze hier veel aan zal hebben .

Het is haar zusje en of je het nou leuk vindt of niet daar heb jij mee te dealen. Ze hoort net zo goed bij jouw baby als je man en jou.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 08:51 schreef Seven. het volgende:

[..]

Lekker constructieve post. Je zegt dus alleen maar dat het aan TS ligt en dat ze zich niet zo aan moet stellen. Ik denk dat ze hier veel aan zal hebben .

Het gaat niet om schuld! Het is vooral een mindset en ja, daar kan alleen TS iets aan doen, niemand anders. Zeker niet een 11-jarige.

En het is de 2e dag van de vakantie. Wat wil je dan adviseren? Je spullen pakken en naar huis gaan? Dat lost zaken op in t leven...

Kom op.. hop hop, even jezelf een schop geven en mooi gaan. Zo simpel kan het soms zijn.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 08:23 schreef Books1 het volgende:

[..]

Precies dit en ik zou dus wel op zijn tijd zeggen ik ben nu bezig met de baby maar als de baby slaapt help/kom ik bij jou. Ze mag onderhand wel weten dat ze even moet wachten soms.

Hier twee (11 en 12 jarige) en dat lummelen is wel een beetje normaal maar wij beperken nog steeds de schermpjestijd maar gaan ook actief iets doen. Spelletjes, bieb of samen bakken/koken, fietsen oid. Je zult er zelf ook energie in moeten steken.

Hierin zie ik ook een rol voor TS d'r partner. Hij kan ook wat doen met z'n dochter. Dat zal TS in mindere mate ook wel moeten doen trouwens, maar in eerste instantie is dit zijn verantwoordelijkheid want het is ook actief opvoeden (schermtijd beperken door iets te gaan doen).

quote:

Opruimen is iets wat uit het systeem gaat met de jaren lijkt het. Daar heb ik nog geen oplossing voor gevonden. Ze laten alles los waar ze staan en hier is de regel zet alles wat vuil is in de vaatwasser. Staat het op de aanrecht roep ik ze terug. Ligt de dader op het kerkhof verdeel ik de buit en moeten ze beide een beetje in de vaatwasser deponeren.

Was niet in de wasmand is geen schone was en ze moeten iedere avond bij toerbeurt tafel dekken en afruimen. Eega en ik doen de afwas om maar voorbeeldjes te nemen.

Hier ook last mee. Ze ruimen wel hun eigen zooi op als ik er om vraag maar zelden uit zichzelf.

quote:

Ik heb je stukjes al eerder gelezen maar krijg soms de indruk (excuses als ik het verkeerd zie) dat je helemaal nog niet toe was aan zo'n verandering.

Bedoel ik mee te zeggen:
Het meisje was er al om de week en dan was jij er zelf minder. Zwanger, getrouwd meteen gaan samenwonen (logisch daar niet van) maar niet zelf gedacht van ik ga de frequentie opvoeren van in de weken dat ze er is er ook meer zijn zodat ik haar meer meemaak.

Voor het meisje is het ook enorm schakelen als er in de week dat ze er is ineens een volwassene plus baby fulltime zijn en bovendien weet ik van onze twee pubs dat ze eigenlijk alleen maar goed willen doen maar dat ze het soms erg klunzig kunnen overbrengen en soms ook gewoon nog niet weten hoe precies.

En ben het ook wel een beetje eens met bovenstaande. Je bent geen slachtoffer maar een volwassene die er beste van moet maken met het meisje in de situatie die jullie samen gecreëerd hebben om haar heen.

Sterkte.

Is mij ook al eens opgevallen dat TS hele grote stappen heeft gezet, en dat is nu eenmaal niet makkelijk. Een vakantie met baby en stiefdochter een enorme stap is, als die week al teveel is. Mijn partner is nu met zijn dochters een paar dagen weg. Ik vind het heerlijk, huis voor mezelf. En voor zijn dochters is het ook heerlijk want met papa is het nóg meer feest zonder Seven. . Zijn tijd met zijn dochters alleen is ook belangrijk, het kan niet zo zijn dat ze nu nooit meer tijd met alleen hun vader hebben zonder dat ik er met mijn dikke snotter bij sta. Ik ben deze week bewust aan het werk omdat ik weet dat een week met zijn meiden voor mij nog een brug tever is.

TS zou er goed aan doen om dit ook te stimuleren. Niet alles moet ineens met z'n vieren omdat het zo hoort.

Goed advies dames!

Wat zegt je man/haar vader ervan? Waar is die eigenlijk, heeft die geen vader-dochtertijd meer nodig nu jij er bent om de dochter te vermaken?

Stel wel je grenzen. "Mamma is moe, ga even jezelf vermaken".

Vergeet vooral niet dat jouw lieve schattige baby ook een draak van een puber gaat worden ooit
Dus misschien kan je proberen dit te zien als een ‘les’? Voordeel is dat je dan al hebt meegemaakt hoe een puber kan zijn en hoe dat kan voelen, ook al is het niet je eigen kind.

En inderdaad zoals hierboven al werd gezegd, je zit nog zo vol met hormonen, en het is heel normaal (ik snap het volkomen!!) dat je als een leeuwin bovenop je baby zit.

Maar eigenlijk vind ik het wel super lief dat je stiefdochter zo gek is op haar half sibling. Probeer dat echt als een groot voordeel te zien Laat haar lekker met de kleine knuffelen, ook met papa erbij, en trek jezelf ff terug (een boek lezen ofzo), zorg dat die band ook geschept wordt. En verder is het goed dat je hulp zoekt voor jezelf.

Succes

[ Bericht 0% gewijzigd door Framblij89 op 21-08-2019 09:23:39 ]

Wat betreft de inbreuk op de tijd/aandacht voor je baby: ga met je stiefdochter in gesprek. Leg haar uit dat je het leuk vind om met haar tijd door te brengen maar dat je dat ook wil met je dochter.

Heel eerlijk, ik denk dat je gewoon een tijdje strakker moet gaan plannen.

- tijd voor jou en je baby
- tijd voor papa en stiefdochter (die zal vaak samenvallen met jouw tijd voor de baby)
- tijd voor jou en je stiefdochter (en dat kan samenvallen met zijn tijd met de baby)
- tijd voor jezelf!

Denk je dat hij hier aan mee zal werken?

Er is iemand die in het huis woont waar jij ook woont, die haar troep niet opruimt. Wat je relatie tot elkaar ook is, het lijkt mij geen enkel probleem om die persoon daar op een normale manier over aan te spreken. Als zij de hele tijd tv kijkt in een gemeenschappelijke ruimte en jij vindt dat vervelend kan je daar gewoon afspraken over maken. Dat een meisje van 11 de hele tijd verhalen te vertellen heeft lijkt mij heel gezond trouwens.

Wat mij opvalt is dat je het steeds 'mijn baby' noemt. Maar het is ook gewoon haar zusje/broertje he? Waar ze zo te lezen hartstikke blij mee is (en realiseer je trouwens even wat een mazzel je daarmee hebt, ik ken genoeg gevallen waarin een ouder kind de komst van een nieuw 'half' broertje/zusje niet accepteerde!). Dat is dus alvast heel positief.

Ik zit in een soortgelijke situatie, en wat mij enorm helpt is die twee samen te zien, ze zijn zó dol op elkaar. Probeer het pubergedrag van je stiefdochter niet te negatief te zien, het is ook haar huis en het is nu eenmaal een fase waar alle kinderen (ook jouw baby over een aantal jaar!) door heen moeten. En ik kan je uit ervaring vertellen, het gaat ook weer over, en dan ben je maar wat blij met een tieneroppas in huis ;-)

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 09:15 schreef bunderbos het volgende:
Wat mij opvalt is dat je het steeds 'mijn baby' noemt. Maar het is ook gewoon haar zusje/broertje he? Waar ze zo te lezen hartstikke blij mee is (en realiseer je trouwens even wat een mazzel je daarmee hebt, ik ken genoeg gevallen waarin een ouder kind de komst van een nieuw 'half' broertje/zusje niet accepteerde!). Dat is dus alvast heel positief.

Ik zit in een soortgelijke situatie, en wat mij enorm helpt is die twee samen te zien, ze zijn zó dol op elkaar. Probeer het pubergedrag van je stiefdochter niet te negatief te zien, het is ook haar huis en het is nu eenmaal een fase waar alle kinderen (ook jouw baby over een aantal jaar!) door heen moeten. En ik kan je uit ervaring vertellen, het gaat ook weer over, en dan ben je maar wat blij met een tieneroppas in huis ;-)

Geweldige post . Ik hoop dat onze pubers er ook een broertje of zusje bij krijgen, ik word helemaal happy van je post!

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 09:23 schreef Seven. het volgende:

[..]

Geweldige post . Ik hoop dat onze pubers er ook een broertje of zusje bij krijgen, ik word helemaal happy van je post!

Thanks! Het is ook serieus echt heel erg leuk!

Ik was toen we haar gingen vertellen dat ik zwanger was ook voorbereid op een negatieve reactie, maar ze was vanaf het begin heel enthousiast. Ik heb haar ook bewust een-op-een tijd met haar zusje gegeven, ook toen die pas een paar weken oud was (mijn stiefdochter is wel wat ouder dan die van TO). Dat was moeilijk (hormonen...) maar het was voor mijn gevoel heel belangrijk voor hun band. Ook omdat stiefdochter hier natuurlijk niet fulltime woont.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 09:10 schreef Seven. het volgende:
Wat betreft de inbreuk op de tijd/aandacht voor je baby: ga met je stiefdochter in gesprek. Leg haar uit dat je het leuk vind om met haar tijd door te brengen maar dat je dat ook wil met je dochter.

Heel eerlijk, ik denk dat je gewoon een tijdje strakker moet gaan plannen.

- tijd voor jou en je baby
- tijd voor papa en stiefdochter (die zal vaak samenvallen met jouw tijd voor de baby)
- tijd voor jou en je stiefdochter (en dat kan samenvallen met zijn tijd met de baby)
- tijd voor jezelf!

Denk je dat hij hier aan mee zal werken?

En ook tijd voor papa, stiefdochter, baby, en voor jou, stiefdochter en baby. Het hoeft en kan niet altijd 1-op-1 plaats te vinden.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 09:10 schreef Seven. het volgende:
Wat betreft de inbreuk op de tijd/aandacht voor je baby: ga met je stiefdochter in gesprek. Leg haar uit dat je het leuk vind om met haar tijd door te brengen maar dat je dat ook wil met je dochter.

Heel eerlijk, ik denk dat je gewoon een tijdje strakker moet gaan plannen.

- tijd voor jou en je baby
- tijd voor papa en stiefdochter (die zal vaak samenvallen met jouw tijd voor de baby)
- tijd voor jou en je stiefdochter (en dat kan samenvallen met zijn tijd met de baby)
- tijd voor jezelf!

Denk je dat hij hier aan mee zal werken?

Wat een onzin zeg, je moet gewoon zoveel mogelijk een normale familie zijn. Tijd inplannen om bij je half zusje te mogen zijn.

In een normale familie is het gelukkig heel gewoon om apart van elkaar dingen te ondernemen. Ik zou het anders verwoorden en ook anders voelen: de wens om juist met de oudste dochter goede tijd samen door te brengen. Als stiefmoeder en als vader. Dan blijft er automatisch tijd over alleen met de baby, maar dat zou voor mij het doel niet zijn en zo voelt het naar de oudste ook anders.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 09:44 schreef Quasimoto het volgende:

[..]

Wat een onzin zeg, je moet gewoon zoveel mogelijk een normale familie zijn. Tijd inplannen om bij je half zusje te mogen zijn.

Ik zie haar stiefdochter ook rustig het moederschap overnemen voor zover zij het begrijpt... Serieus.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 10:02 schreef Manmanmanwateenzooi het volgende:

[..]

Ik zie haar stiefdochter ook rustig het moederschap overnemen voor zover zij het begrijpt... Serieus.

Nee man, het kind is 11, die vindt haar nieuwe zusje gewoon leuk en lief en wil daar graag bij zijn.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 10:15 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Nee man, het kind is 11, die vindt haar nieuwe zusje gewoon leuk en lief en wil daar graag bij zijn.

Ze is 11 geen 3.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 09:44 schreef Quasimoto het volgende:

[..]

Wat een onzin zeg, je moet gewoon zoveel mogelijk een normale familie zijn. Tijd inplannen om bij je half zusje te mogen zijn.

Ik zeg nergens dat al deze tijd strak ingepland moet zijn. Bewust extra tijd maken voor 1 op 1 contact is niets mis mee. En als je dat in orde hebt, dan is het ook makkelijker om tegen je stiefkind te zeggen dat jij nu eventjes gezellig alleen met de baby wil en dat zij ook haar alleen-tijd met de baby krijgt.

En gezien het enthousiasme van TS d'r stiefdochter, vermoed ik dat zij vooral zal juichen om de speciale aandacht die er gegeven wordt aan de speciale uurtjes met de baby. Dan sla je toch 2 vliegen in 1 klap? Stiefdochter blij want zij mag voor de baby zorgen, TS blij want die krijgt ook wat lucht en heeft bovendien aanleiding om zelf ook wat tijd op te eisen met de baby.

En dan blijft er als het goed is ook nog voldoende tijd over voor alle vier samen.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 09:28 schreef bunderbos het volgende:

[..]

Thanks! Het is ook serieus echt heel erg leuk!

Ik was toen we haar gingen vertellen dat ik zwanger was ook voorbereid op een negatieve reactie, maar ze was vanaf het begin heel enthousiast. Ik heb haar ook bewust een-op-een tijd met haar zusje gegeven, ook toen die pas een paar weken oud was (mijn stiefdochter is wel wat ouder dan die van TO). Dat was moeilijk (hormonen...) maar het was voor mijn gevoel heel belangrijk voor hun band. Ook omdat stiefdochter hier natuurlijk niet fulltime woont.

Mooi dit.

Goed. Ik heb geen stiefdochter maar ben dus gewoon mama van 2 en dan is het tijd verdelen verhaal net zo goed een issue

Zoals jullie dat tijd inplannen voorstellen werkt niet. Je bent áltijd moeder van 2 als je 2 kinderen in huis hebt en je staat 24/7 “ter beschikking van”.
Baby’s gaan huilen als je met de oudste bezig bent. Oudste kindjes vallen, krijgen honger, lopen weg (en weet ik veel), als je met je baby bezig bent. Zo werkt het, je kunt dat niet splitsen.

TS: ik mis in jouw verhaal je partner. Waar is hij? Hij kan toch ook even iets met de baby en/of dochter doen zodat jij even tot rust kan komen? En datzelfde geldt voor zooi opruimen; dat kan je ook samen doen.

Wat verder wel een ding is; ik heb, ik denk het eerste half jaar, als mama van 2 ook enorm geworsteld met mama zijn van 2. Een baby verzorgen is intensief, zeker je eerste. Een 2e is dat weer; maar dan heb je er nog 1. Hoe je het ook doet, je bent continue bezig en schiet gevoelsmatig alsnog vaak tekort. Dat is de fase, dat hoort erbij. Ik denk dat je dan ook vooral daarin naar jezelf moet kijken (en dan toegeven dat het moeilijk is mag!) en niet naar je stiefdochter; zij kan er ook niks aan doen. Een kind van 11 heeft ook nog zorg en aandacht nodig. Dat ze dat vraagt is gezond.
Zoek het antwoord dus in “hoe kan ik dit werkbaar maken” en niet in “hoe verander ik de situatie” want de laatste is wat die is...

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 10:24 schreef Manmanmanwateenzooi het volgende:

[..]

Ze is 11 geen 3.

Ja en wat wil je daarmee zeggen?

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 11:13 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Ja en wat wil je daarmee zeggen?

Weinig meer dan wat ik oorspronkelijk zei.

TS ik weet wel een beetje hoe jij je voelt. Toen mijn oudste een baby was, was mijn nichtje 9 jaar en elke keer als we met baby en nichtje samen waren was het TE VEEL. Te veel aandacht, te veel bemoeien met dingen, te veel dingen willen doen met baby en vooral constant bezig zijn met baby. Ik vond het erg lastig want en werd er verdrietig van en ging deze situaties zo veel mogelijk uit de weg. Ik kon dat, want het was mijn nichtje Maar bij jou is het wat lastiger, want je stiefdochter hoort nu eenmaal bij je man.

Ik heb twee dingen geleerd. Het eerste is dat je best een goed gesprek kan hebben met een meisje van die leeftijd. Ik heb proberen uit te leggen dat een baby niet altijd iets wil en dat ie veel moet slapen en ook gewoon heel tevreden is wanneer hij een beetje rond kan kijken. Ik heb toen afgesproken dat ik haar er bij roep wanneer baby verzorgt moet worden en dat ik het dan leuk vond wanneer ze mij hielp.

En het tweede wat ik geleerd heb is dat mijn zoon genoot en nog steeds geniet van al die aandacht. Mijn nichtje en mijn oudste zijn inmiddels twee handen op een buik. Maar ze is nu ook 13 en dan wordt communiceren helemaal gemakkelijker.

Mijn advies is om toch samen met je man en je stiefdochter een goed gesprek te hebben over jullie gezin en hoe jullie je daar in voelen, waarbij je goed kan uitleggen waar een baby behoefte aan heeft en waar jij behoefte aan hebt. Je stiefdochter en je man weten dat niet zo maar.

TS wil een tijd lang geen band opbouwen met haar stiefdochter en raakt per ongeluk zwanger waarna er in een recordtijd een gezinssituatie moet ontstaan maar ja die rottige hormonen van mijn zwangerschap maken het wel moeilijk om zo'n tiener te tolereren terwijl ik enkel oog heb voor mijn eigen kind.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 11:45 schreef Adrian4 het volgende:
TS ik weet wel een beetje hoe jij je voelt. Toen mijn oudste een baby was, was mijn nichtje 9 jaar en elke keer als we met baby en nichtje samen waren was het TE VEEL. Te veel aandacht, te veel bemoeien met dingen, te veel dingen willen doen met baby en vooral constant bezig zijn met baby. Ik vond het erg lastig want en werd er verdrietig van en ging deze situaties zo veel mogelijk uit de weg. Ik kon dat, want het was mijn nichtje Maar bij jou is het wat lastiger, want je stiefdochter hoort nu eenmaal bij je man.

Ik heb twee dingen geleerd. Het eerste is dat je best een goed gesprek kan hebben met een meisje van die leeftijd. Ik heb proberen uit te leggen dat een baby niet altijd iets wil en dat ie veel moet slapen en ook gewoon heel tevreden is wanneer hij een beetje rond kan kijken. Ik heb toen afgesproken dat ik haar er bij roep wanneer baby verzorgt moet worden en dat ik het dan leuk vond wanneer ze mij hielp.

En het tweede wat ik geleerd heb is dat mijn zoon genoot en nog steeds geniet van al die aandacht. Mijn nichtje en mijn oudste zijn inmiddels twee handen op een buik. Maar ze is nu ook 13 en dan wordt communiceren helemaal gemakkelijker.

Mijn advies is om toch samen met je man en je stiefdochter een goed gesprek te hebben over jullie gezin en hoe jullie je daar in voelen, waarbij je goed kan uitleggen waar een baby behoefte aan heeft en waar jij behoefte aan hebt. Je stiefdochter en je man weten dat niet zo maar.

Niet alleen bij haar man, ook bij haar baby en dus, omdat zij zelf bij beide hoort, ook bij haar. Ik denk echt dat het heel belangrijk is dat als basis te leren nemen.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 11:29 schreef Manmanmanwateenzooi het volgende:

[..]

Weinig meer dan wat ik oorspronkelijk zei.

Kind is 11 jaar, die wil echt niet de rol van de loeder overnemen ofzo. Is gewoon normaal gedrag.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 11:56 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Kind is 11 jaar, die wil echt niet de rol van de loeder overnemen ofzo. Is gewoon normaal gedrag.

Uiteraard

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 11:47 schreef Catkiller het volgende:
TS wil een tijd lang geen band opbouwen met haar stiefdochter en raakt per ongeluk zwanger waarna er in een recordtijd een gezinssituatie moet ontstaan maar ja die rottige hormonen van mijn zwangerschap maken het wel moeilijk om zo'n tiener te tolereren terwijl ik enkel oog heb voor mijn eigen kind.

Beetje cru gezegd maar dit is wel waar het om gaat. Ik heb zelf ook een stiefdochter en toen mijn vriendin en iklanger dan een jaar in een relatie zaten heb ik bewust tijd vrij gemaakt om met zn drieën dingen te doen. De dochter van mijn vriendin hoort nou eenmaal bij mijn vriendin, daar kan en wil ik niks aan veranderen. Ze is ook de helft van de tijd bij ons en dat is hoe het is, we weten niet beter.

Ik snap best dat een zwangerschap erin kan hakken maar dit hele verhaal leest alsof je die stiefdochter van je er liever niet bij had en hebt.

Ben je wel geschikt voor het moederschap als je zo snel overprikkeld raakt? Ik vind dit zorgelijk...

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 13:31 schreef Krollie het volgende:
Ben je wel geschikt voor het moederschap als je zo snel overprikkeld raakt? Ik vind dit zorgelijk...

Nee, het is niet zorgelijk. Ik denk wel dat TS van te voren niet echt een realistisch beeld heeft gehad van wat haar te wachten stond. Nou hebben de meeste mensen dat niet voor hun eerste kind geboren wordt, maar bij haar zijn het nog eens wat extra veranderingen, waaronder een stiefkind van 11. Het is dus echt heel normaal dat ze dit lastig vindt.

Echter, ik denk ook dat het belangrijk is dat ze leert de situatie te accepteren zoals ie is. En de situatie is nu eenmaal dat er al een kind is, weliswaar niet je eigen biologische kind maar wel dat van je man. En zij is voor jouw man net zo belangrijk als jullie verse baby. Dat was de package deal

Ik begrijp dus je gevoelens wel, maar denk ook daar de situatie erg delicaat is. Je kunt je stiefdochter behoorlijk tekenen als ze nu constant het gevoel heeft dat ze tweederangs is geworden een eigenlijk geen onderdeel mag uitmaken van jouw gezinnetje. Ik heb niet zo heel veel verstand van stiefkinderen en samengestelde gezinnen, maar als ik met mensen praat die dat wél hebben komt dat onderwerp altijd terug. Papa / mama kreeg een nieuwe baby en ineens was ik niet meer leuk genoeg.

Overigens , en dat staat hier een beetje los van, een baby heeft echt niet zo veel 1:1 aandacht nodig, laat los dat je stiefdochter daar tussen staat. Die oneindige ononderbroken aandacht is iets wat eigenlijk alleen voorbehouden is aan eerstgeborenen van deze generatie, alle andere kinderen weten niet beter dan dat ze moeten delen. Daar worden ze minstens even goede, zo niet makkelijkere volwassenen van
Succes!

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 11:56 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Kind is 11 jaar, die wil echt niet de rol van de loeder overnemen ofzo. Is gewoon normaal gedrag.

Freudiaans?

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 11:56 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Kind is 11 jaar, die wil echt niet de rol van de loeder overnemen ofzo. Is gewoon normaal gedrag.

Mooie typo weer.... Freudiaantje

Verder is het natuurlijk wel lastig als je het huis van je man altijd zoveel mogelijk ontweken hebt als zijn dochter er was, dat kan nu niet meer.

Ik heb geen stiefdochter, wel twee biologische dochters. Die van mij zijn nog heel klein, 1 en 2 jaar, maar toch herken ik veel van het gedrag van jouw stiefdochter in mijn oudste dochter. Ook zij wil bij alles betrokken worden als het om haar zusje gaat. Ik kan nog geen luier verschonen of ze komt erbij om te helpen, te kijken, etc. Ze 'moedert' ook over haar zusje, vertelt haar constant wat ze wel of niet zou mogen doen, wil helpen met eten geven, naar bed brengen, troosten, etc.

Dat jouw stiefdochter veel met de baby wil doen, is denk ik dan ook normaal zussengedrag. Het komt op mij niet over als opdringerig of claimerig gedrag, ze heeft een zusje en wil daar tijd mee doorbrengen, aandacht aan geven, etc. Dat ze binnen komt vallen als jij met de baby bezig bent, komt op mij ook over als normaal. Mijn oudste doet dat ook. Is weliswaar nog véél jonger en begrijpt dingen dus ook niet, maar ik heb weinig alleen tijd met mijn baby omdat mijn oudste ook veel aandacht vraagt. Daar heb ik mijn weg in moeten vinden, ik heb opnieuw evenwicht moeten zoeken in de aandachtverdeling en heb mij met regelmaat een slechte moeder gevoeld (en nog steeds soms) omdat ik dacht de één of de ander tekort te doen. Dat hoort er vrees ik bij als er een nieuw gezinslid bij komt waardoor de gezinssamenstelling wijzigt.

Jouw stiefdochter is 11, zou je bij haar kunnen aangeven als je met de baby bezig bent dat je even niet kan luisteren naar haar verhalen maar dat je zo tijd voor haar hebt? Zo kan jij afronden waar je mee bezig bent en heeft zij daarna je onverdeelde aandacht, want als je maar met een half oor luistert dan voelt zij dat waarschijnlijk feilloos aan. Juist het feit dat ze ouder is, zou het mogelijk moeten (kunnen) maken om hierover met haar in gesprek te gaan, om aan te geven dat je het soms lastig vindt om je aandacht te verdelen en dat het daardoor kan gebeuren dat je niet meteen de volle aandacht kan hebben voor haar, maar wel op een later moment. Zodat jij de rust hebt om je ding te doen en daarna toch de tijd hebt voor je stiefdochter.

Het is lastig, maar zoals ik hierboven ook teruglees: dit is je (nieuwe) gezinssituatie en daar kan je niets aan veranderen. Je stiefdochter hoort erbij, net als je baby. Jij hebt misschien minder tijd voor je baby (wat er helaas bij hoort), maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de aandacht en liefde die zij van haar grote zus krijgt. Je baby zal dus niet tekort komen, ik denk dat het hem echt zit in jouw gevoel en jouw wens om alleen met je baby te zijn.

Ik hoop dat je eruit komt, dat je hier ook over kan praten met je partner, zodat jij je happy kan voelen binnen je gezin en zodat je stiefdochter zich niet ongewenst gaat voelen. Want dat risico ligt op de loer. Praat erover, zoek naar een oplossing die voor iedereen werkt. Maar probeer ook rekening te houden met het feit dat dit nieuw voor je is, waardoor er ook allemaal nieuwe gevoelens komen die je een plekje zal moeten geven en waar je mee om zal moeten leren gaan.

Sterkte en succes!

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 14:00 schreef Leandra het volgende:

[..]

Mooie typo weer.... Freudiaantje

Verder is het natuurlijk wel lastig als je het huis van je man altijd zoveel mogelijk ontweken hebt als zijn dochter er was, dat kan nu niet meer.

Oeps, beetje pijnlijk in deze kwestie wel. Maar ts heeft inderdaad een hele aanpassing moeten maken, en dat gaat niet altijd even makkelijk.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 13:50 schreef Stormqueen het volgende:
Overigens , en dat staat hier een beetje los van, een baby heeft echt niet zo veel 1:1 aandacht nodig, laat los dat je stiefdochter daar tussen staat. Die oneindige ononderbroken aandacht is iets wat eigenlijk alleen voorbehouden is aan eerstgeborenen van deze generatie, alle andere kinderen weten niet beter dan dat ze moeten delen. Daar worden ze minstens even goede, zo niet makkelijkere volwassenen van
Succes!

Ik denk dat dit er niet los van staat maar eigenlijk de kern is. Ja, je hebt de pech dat jouw eerste kind het tweede kind in het gezin is, en dat je dus nooit de kalme eerste-babytijd zal ervaren. Maar dat is inderdaad de consequentie van je relatie en je eigen keuze. Je stiefdochter is niet de factor waarin je de oplossing moet zoeken, dat is in je eigen mindset en in de relatie met je partner.

Stel dat je oudste dochter wél jouw biologische dochter was, had je dan ook het gevoel dat je je baby tegen haar moest 'beschermen'? Had je dan ook 1-op-1 tijd met je baby geclaimd ten opzichte van je andere dochter? Want voor je baby maakt het niets uit namelijk, het is diens zusje, of jij nou wel of niet haar moeder bent.

Ik denk dat we ts niet meer terug zien.

Ik zou ook eens een berichtje sturen naar @rena . Ze is nu op vakantie maar ik denk dat haar ervaring ook heel waardevol kan zijn voor jou. Zij heeft ook een extra wat oudere dochter (ik weet niet precies hoe oud) en een dochter van om en nabij anderhalf. De liefde spat er vanaf op foto's en haar verhalen over haar dochters. Misschien kan ze je wat tips of handvatten geven om de juiste mindset te bereiken.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 13:50 schreef Stormqueen het volgende:

Je kunt je stiefdochter behoorlijk tekenen als ze nu constant het gevoel heeft dat ze tweederangs is geworden een eigenlijk geen onderdeel mag uitmaken van jouw gezinnetje. Ik heb niet zo heel veel verstand van stiefkinderen en samengestelde gezinnen, maar als ik met mensen praat die dat wél hebben komt dat onderwerp altijd terug. Papa / mama kreeg een nieuwe baby en ineens was ik niet meer leuk genoeg.

Dit.
Ik ben zo'n stiefdochter.

Samengestelde gezinnen zijn erg lastig. Het gaat zelden vanzelf. En zoals gezegd, jij bent hier samen met je man de verantwoordelijke in. Ik lees hier al heel veel goede tips (van oa Seven!!).
Mocht je er niet uitkomen, schroom dan aub niet om verder hulp te zoeken, bv via de huisarts of bij een Centrum voor Jeugd en Gezin. Die bieden heel laagdrempelig hulp/begeleiding bij allerlei opvoedvraagstukken.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 19:08 schreef Aure het volgende:
Ik zou ook eens een berichtje sturen naar @:rena . Ze is nu op vakantie maar ik denk dat haar ervaring ook heel waardevol kan zijn voor jou. Zij heeft ook een extra wat oudere dochter (ik weet niet precies hoe oud) en een dochter van om en nabij anderhalf. De liefde spat er vanaf op foto's en haar verhalen over haar dochters. Misschien kan ze je wat tips of handvatten geven om de juiste mindset te bereiken.

Dit.

Begin al bij de naam. Noem haar niet je ‘stiefdochter’.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 20:14 schreef D.U.M.A.N. het volgende:
Begin al bij de naam. Noem haar niet je ‘stiefdochter’.

Dat is toch de gangbare term? 'De dochter van mijn man' zou ik onpersoonlijker vinden. En zo lang het niet voelt als extra/bonus of welke andere mooie term ook, kan je die niet gebruiken. Want rena's voorbeeld is heel mooi maar de situatie is anders: zij woonde volgens mij al samen, koos bewust voor een baby, en de oudste is er daar niet de helft van de tijd.

Zelf nul ervaring verder, ik wilde vooral nog even zeggen dat ik het mooi vind hoe eerlijk en uit eigen ervaring hier gedeeld wordt .

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 20:25 schreef Lemijn het volgende:

[..]

Dat is toch de gangbare term? 'De dochter van mijn man' zou ik onpersoonlijker vinden. En zo lang het niet voelt als extra/bonus of welke andere mooie term ook, kan je die niet gebruiken. Want rena's voorbeeld is heel mooi maar de situatie is anders: zij woonde volgens mij al samen, koos bewust voor een baby, en de oudste is er daar niet de helft van de tijd.

Zelf nul ervaring verder, ik wilde vooral nog even zeggen dat ik het mooi vind hoe eerlijk en uit eigen ervaring hier gedeeld wordt .

Het kind heeft een naam. Noem haar gewoon bij haar naam. Dapper inderdaad om hier een topic over te openen.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 20:25 schreef Lemijn het volgende:

[..]

Dat is toch de gangbare term? 'De dochter van mijn man' zou ik onpersoonlijker vinden. En zo lang het niet voelt als extra/bonus of welke andere mooie term ook, kan je die niet gebruiken. Want rena's voorbeeld is heel mooi maar de situatie is anders: zij woonde volgens mij al samen, koos bewust voor een baby, en de oudste is er daar niet de helft van de tijd.

Zelf nul ervaring verder, ik wilde vooral nog even zeggen dat ik het mooi vind hoe eerlijk en uit eigen ervaring hier gedeeld wordt .

Bonuskinderen. Wat een jeukterm is dat.

Joene maakt daarin gewoon geen verschil bijvoorbeeld. De meiden noemt hij gewoon zn dochters, wat ook zo is. De meiden noemen hem ook gewoon papa. Geen onderscheid.

Bram en de meiden zijn gewoon broer en zussen.

Termen als stief en half en bonus vind ik altijd een soort nare smaak hebben.

Je moet een gesprek met haar aangaan en uitleggen dat een baby ook moe wordt enzo. Ze is 11, dat begrijpt ze wel. Spreek gewoon met haar een seintje af, dat jij haar wel helpt om dat zelf ook te herkennen of zoiets. Geef er een positieve lading aan mee. Ze wil heel graag, en dat kun je in je voordeel gebruiken. Jij bent nu ook een rolmodel voor haar, ze schaduwt jullie omdat ze erbij wil horen.

Wat kan je partner nog meer doen? Hoe vaak is af en toe als je het hebt over dat hij met jullie puber op stap gaat?

Het klinkt idd als of je nog niet met het kind van 11 hebt gesproken of wat wel en / niet kan met de baby.
Ze is een kind, die houden van regels (ook al zeggen ze van niet) dus dat zal enkel goed zijn.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 07:16 schreef Jopie78 het volgende:
Er is geen mijn en dijn. Op t moment dat jullie dochter er ook is, is ze overgeleverd aan jouw zorg. Het is dus niet jouw dochter en mijn baby, maar onze kinderen.

Jij bent de volwassene hier en wist vooraf dat zijn dochter van rond de tien snel in de pubertijd zou komen. Leer daar mee dealen en loop er niet voor weg. Overprikkeld of niet, ouder ben je de hele tijd als de kinderen er zijn. Het is voor haar ook niet gemakkelijk om bij iemand te zijn die met haar vader een nieuw kind heeft gemaakt.

Verplaats je in haar en maak er een mooie vakantie van. Focus je op positieve dingen ipv je slachtoffergedrag.

Eens. Positief lees ik:
-ze komt binnen met enthousiaste verhalen
- ze is gek op de baby en wil daar ook vanalles mee
Doen

Maak daar gebruik van. Dus bijvoorbeeld;laten we even samen opruimen en als de baby dan wakker wordt kun jij mooi een flesje geven.

Jij blij, kinderen blij. Die baby is niet jouw eigendom trouwens.

Het klinkt als een beetje overdreven territoriaal moedergedrag. Besef dat je stiefdochter er bij hoort en dat jij misschien wel wat te veel op je baby focust.

Veel verhalen en veel praten heb ik er ook 1 van lopen, hem vraag ik gewoon af en toe of hij heel even niet kan praten.

Bram levert een soort livecommentaar op alles wat hij doet en wat hij om zich heen ziet. Soms zit mijn emmer gewoon even vol en zeg ik hem dat. Hij is 6 en dat werkt ongeveer 5 minuten, maar dat is dan voldoende om even adem te halen.

Ik snap ook helemaal dat zeker als ze niet bij je woont en er een paar dagen per maand is er nog meer te vertellen is en dat ze echt niks wil missen van haar broertje/zusje. Maar ook dat kun je prima afbakenen. Hou het op haar niveau en leg uit waarom. Heeft ze wel wat te doen? Vriendjes en vriendinnen waarmee ze om kan gaan bij jullie of hangt ze voornamelijk aan jou?

Ik heb straks 2 babies en 3 oudere kinderen. Ik verwacht dat zeker de oudste 2 zich enorm gaan bemoeien met de tweeling, wat ik natuurlijk prima vind, tot bepaalde grenzen.

Maar ik herken je gevoel wel uit mn vorige relatie. Eigen of niet, het voelt gewoon anders. Je groeit niet mee, je hebt opeens een kind van x jaar en min of meer speel je nog vaak voor spek en bonen mee als ouder/opvoeder.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 08:17 schreef Ticootje het volgende:
Veel verhalen en veel praten heb ik er ook 1 van lopen, hem vraag ik gewoon af en toe of hij heel even niet kan praten.

Bram levert een soort livecommentaar op alles wat hij doet en wat hij om zich heen ziet. Soms zit mijn emmer gewoon even vol en zeg ik hem dat. Hij is 6 en dat werkt ongeveer 5 minuten, maar dat is dan voldoende om even adem te halen.

Mijn neefje van 5 praat ook aan één stuk door. De hele dag. Ik vind het wel cute maar het scheelt dat ik hem na een dagje weer bij z'n ouders kan droppen.

quote:

Ik snap ook helemaal dat zeker als ze niet bij je woont en er een paar dagen per maand is er nog meer te vertellen is en dat ze echt niks wil missen van haar broertje/zusje. Maar ook dat kun je prima afbakenen. Hou het op haar niveau en leg uit waarom. Heeft ze wel wat te doen? Vriendjes en vriendinnen waarmee ze om kan gaan bij jullie of hangt ze voornamelijk aan jou?

Ik heb straks 2 babies en 3 oudere kinderen. Ik verwacht dat zeker de oudste 2 zich enorm gaan bemoeien met de tweeling, wat ik natuurlijk prima vind, tot bepaalde grenzen.

Maar ik herken je gevoel wel uit mn vorige relatie. Eigen of niet, het voelt gewoon anders. Je groeit niet mee, je hebt opeens een kind van x jaar en min of meer speel je nog vaak voor spek en bonen mee als ouder/opvoeder.

Yep, 'stiefmoederen' is een hondenbaan. Je voelt nooit die (misplaatste) trots die je als biologisch ouder wel voelt, de tolerantie die je voor je eigen kind hebt zul je ook nooit voelen. En bovendien is het constant aftasten hoe ver je kunt gaan, want waar begeef je je nou op het terrein van ouderschap?

Ik heb hier voor dit moment een aardige balans in gevonden, maar dat is nog zonder gezinsuitbreiding. Ten eerste sta ik heel vaak stil bij de gedachte 'aan wie ligt dit nou' als mij iets dwars zit. 9 van de 10 keer kom ik tot een conclusie dat het aan mijn eigen gevoel ligt. En die ene keer dat het niet aan m'n eigen gevoel ligt, ga ik gewoon in gesprek.

Huisregels grijp ik gewoon op in op mijn geheel eigen wijze en dat is soms echt behoorlijk streng. Ik heb van de week nog ingegrepen omdat onze jongste de oudste al maandenlang aan het treiteren is met 'eenzijdig tikkertje', en ze gaat al maanden door zelfs al geeft de oudste duidelijk haar grens aan. Ik voel al een paar weken een grote uitbarsting aankomen en toevallig zag ik het een keer. De jongste deed tikkie, de oudste gaf een maai terug en de jongste mepte er vervolgens gewoon op. Dus film op pauze en haar gevraagd waarom ze dat steeds doet, en waarom zij niet luistert als haar zus al maanden duidelijk aangeeft dat ze het niet wil. Dat wist ze niet, maar ze denkt wel dat ze er mee kan stoppen. Daarnaast heb ik op rustige wijze duidelijk gemaakt dat in ons huis NIET geslagen wordt, en dat het de volgende keer echt menens is als ik het weer merk (dat klinkt wat hard maar deze dame heeft duidelijke grenzen nodig en die zoekt ze ook dagelijks op ). Mijn wederhelft zat er bij en hij steunt mij op die momenten zonder zelf 'actief' in te grijpen. Oftewel, hij geeft mij ook de ruimte. En dat is wel ontzettend belangrijk, als ik het gevoel heb dat ik op m'n tenen moet lopen, dan gaat dat aan me vreten.

TS, je moet echt met jullie oudste gaan praten hoor, dit kan zo niet langer. Als jij geen paal en perk hieraan stelt, dan komt het niet goed. Ik vermoed dat jij je oudste dan meer en meer buiten gaat sluiten, met alle gevolgen van dien. Krijg jij de ruimte van je partner om je huisregels op jouw manier in te vullen?

Of laat der pa met haar praten als dat beter werkt voor jullie.
Maar iets van grenzen moeten wel kenbaar worden gemaakt.

Anders weet fat kind ook niet wat en of ze iets verkeerd doet.

Dat meisje heeft geen flauw besef dat ze wat verkeerd doet. Voordat ik een kind had, was ik er ook niet bewust van dat een baby snel overprikkeld is etc etc. En ik ben dan stukken ouder, kan je nagaan

Mijn vriend is jouw stiefdochter, die kreeg een (half)zusje erbij, en vervolgens helemaal geen aandacht meer waardoor er nu 0,0 band is tussen hem en zijn vader. Nou betwijfel ik dat het zo ver gaat komen maar wat er inderdaad veel wordt gezegd, praat erover, stel je grenzen in en voorkom nóg meer irritaties voordat de bom echt barst.

Voorderest doe jewel goed je best trouwens, en voor jou is het ook niet makkelijk, net een baby en zelf mama geworden en dan ook nog een puber die niet doorheeft dat ze op jullie huid geplakt zit. Ik snap dat dat ook voor jou benauwend kan zijn. Maar, praat!!

[ Bericht 18% gewijzigd door Framblij89 op 22-08-2019 09:43:45 ]

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 23:01 schreef CaVaBien het volgende:

@:miss_sly mijn man is op de hoogte van mijn gevoelens. Hij vindt het uiteraard niet leuk, voor hem voelt het logischerwijs anders aan.

Hij probeert wel een beetje rekening te houden door dochter aan te spreken als ze rommel maakt (al ziet hij dat soort dingen minder snel). Door af en toe activiteiten met haar te ondernemen en mij vrij te laten om wel of niet mee te gaan.

Toch komt het grotendeels op mij neer, aangezien ik de afgelopen maanden verlof had en eenmaal vaker thuis ben/ minder werk.

Stiefdochter ziet mij graag. Ik probeer om er zoveel mogelijk voor haar te zijn. We shoppen regelmatig samen. Onze band is echt niet slecht. De negatieve gevoelens krop ik vooral op en dat uit zich in stress/ vermoeidheid.

Ik krijg naar aanleiding van dit antwoord toch het idee dat het vooral jouw probleem is. Je man is op de hoogte van je gevoelens en vindt het uiteraard niet leuk? Ok, en hoe gaan jullie er dan verder mee om? Behalve dat hij de oudste wel eens maant om op te ruimen of iets met haar doet?

Ik denk dat dit iets is dat jullie gezamenlijk zullen moeten aanpakken, je man en jij. Jullie voeren nu met repeterende regelmaat (en nu in de vakantie nog wat meer) een gezamenlijk gezin met twee dochters. Ik denk niet dat je dat anders moet zien en dat dat een mindset is waar jullie aan moeten werken. Dat zal in den beginne best wat meer vragen. Meer communicatie, overleg, met elkaar en met de oudste. Betrek haar er ook bij, ze is 11, ze zou wel eens veel competenter kunnen zijn dan jullie vermoeden, als jullie haar de kans ervoor geven. Daarnaast is ze een beginnende puber en dat zal voor jullie, maar zeker ook voor haar, niet altijd gemakkelijk zijn.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 23:01 schreef CaVaBien het volgende:
@Manmanmanwateenzooi ik vind het geen probleem dat ze met de baby speelt (is juist heel leuk voor allebei), maar ze laat haar helemaal niet met rust. Snapt bijv niet dat de baby moe wordt en dat ze haar ook met rust moet laten af en toe.

Als ik de baby optil, loopt ze de hele tijd achter mij aan om steeds een vingertje vast te pakken. Als ik de luier verschoon, zit ze met de beentjes/ handjes te spelen. Ik heb zeg maar constant een (veeeel) pratende schaduw bij me en krijg het daar erg benauwd van.

Niet om slachtofferrol aan te nemen, maar ik heb gebroken nachten. Slaap gemiddeld 6 uur (heb minstens 8 nodig) en ben overdag volop met de baby bezig. Ik trek het niet om dan ook nog de hele dag verhalen over tekenfilms aan te horen.

Voor mij klinkt dit alsof ze er heel graag bij wil zijn om te voorkomen dat ze er níet bij hoort. Probeer je in te leven dat je als enig kind met je ouders leeft en ze uit elkaar gaan en je vader dan met een andere vrouw een nieuw gezin start. Wie garandeert je dat je vader je nog net zo belangrijk blijft vinden als die nieuwe baby die veel meer tijd en aandacht vraagt? Wie belooft je dat je stiefmoeder jou nog steeds leuk en lief vindt nu een eigen kindje heeft? Voelt ze niet gewoon haarfijn aan wat er gaande is? Ik denk dat hoe meer jij je terugtrekt met de baby, hoe meer ze achter jullie aan hobbelt en probeert haar deel van het gezin op te eisen. Mijn strategie zou zijn om haar te bevestigen in haar positie in het gezin, jullie houden van haar, ze is belangrijk en ze wordt niet aan de kant gezet. Niet alleen in woorden maar juist ook in daden. Ze heeft ook recht om een band met haar zusje op te bouwen.

En ja, je bent moe. Je hebt een baby, dan slaap je te weinig. Maar nogmaals: wat zou je gedaan hebben als de oudste wel je dochter was geweest? Had je haar dan ook weggewenst?

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 09:16 schreef Seven. het volgende:

[..]

Mijn neefje van 5 praat ook aan één stuk door. De hele dag. Ik vind het wel cute maar het scheelt dat ik hem na een dagje weer bij z'n ouders kan droppen.
[..]

Yep, 'stiefmoederen' is een hondenbaan. Je voelt nooit die (misplaatste) trots die je als biologisch ouder wel voelt, de tolerantie die je voor je eigen kind hebt zul je ook nooit voelen. En bovendien is het constant aftasten hoe ver je kunt gaan, want waar begeef je je nou op het terrein van ouderschap?

Ik heb hier voor dit moment een aardige balans in gevonden, maar dat is nog zonder gezinsuitbreiding. Ten eerste sta ik heel vaak stil bij de gedachte 'aan wie ligt dit nou' als mij iets dwars zit. 9 van de 10 keer kom ik tot een conclusie dat het aan mijn eigen gevoel ligt. En die ene keer dat het niet aan m'n eigen gevoel ligt, ga ik gewoon in gesprek.

Huisregels grijp ik gewoon op in op mijn geheel eigen wijze en dat is soms echt behoorlijk streng. Ik heb van de week nog ingegrepen omdat onze jongste de oudste al maandenlang aan het treiteren is met 'eenzijdig tikkertje', en ze gaat al maanden door zelfs al geeft de oudste duidelijk haar grens aan. Ik voel al een paar weken een grote uitbarsting aankomen en toevallig zag ik het een keer. De jongste deed tikkie, de oudste gaf een maai terug en de jongste mepte er vervolgens gewoon op. Dus film op pauze en haar gevraagd waarom ze dat steeds doet, en waarom zij niet luistert als haar zus al maanden duidelijk aangeeft dat ze het niet wil. Dat wist ze niet, maar ze denkt wel dat ze er mee kan stoppen. Daarnaast heb ik op rustige wijze duidelijk gemaakt dat in ons huis NIET geslagen wordt, en dat het de volgende keer echt menens is als ik het weer merk (dat klinkt wat hard maar deze dame heeft duidelijke grenzen nodig en die zoekt ze ook dagelijks op ). Mijn wederhelft zat er bij en hij steunt mij op die momenten zonder zelf 'actief' in te grijpen. Oftewel, hij geeft mij ook de ruimte. En dat is wel ontzettend belangrijk, als ik het gevoel heb dat ik op m'n tenen moet lopen, dan gaat dat aan me vreten.

TS, je moet echt met jullie oudste gaan praten hoor, dit kan zo niet langer. Als jij geen paal en perk hieraan stelt, dan komt het niet goed. Ik vermoed dat jij je oudste dan meer en meer buiten gaat sluiten, met alle gevolgen van dien. Krijg jij de ruimte van je partner om je huisregels op jouw manier in te vullen?

Hoezo stiefmoeder zijn is een hondenbaan?

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 09:59 schreef Clubsoda het volgende:

[..]

Voor mij klinkt dit alsof ze er heel graag bij wil zijn om te voorkomen dat ze er níet bij hoort. Probeer je in te leven dat je als enig kind met je ouders leeft en ze uit elkaar gaan en je vader dan met een andere vrouw een nieuw gezin start. Wie garandeert je dat je vader je nog net zo belangrijk blijft vinden als die nieuwe baby die veel meer tijd en aandacht vraagt? Wie belooft je dat je stiefmoeder jou nog steeds leuk en lief vindt nu een eigen kindje heeft? Voelt ze niet gewoon haarfijn aan wat er gaande is? Ik denk dat hoe meer jij je terugtrekt met de baby, hoe meer ze achter jullie aan hobbelt en probeert haar deel van het gezin op te eisen. Mijn strategie zou zijn om haar te bevestigen in haar positie in het gezin, jullie houden van haar, ze is belangrijk en ze wordt niet aan de kant gezet. Niet alleen in woorden maar juist ook in daden. Ze heeft ook recht om een band met haar zusje op te bouwen.

En ja, je bent moe. Je hebt een baby, dan slaap je te weinig. Maar nogmaals: wat zou je gedaan hebben als de oudste wel je dochter was geweest? Had je haar dan ook weggewenst?

Dit he, heel erg. Want als je ouders elkaar niet meer lief genoeg vinden om samen te blijven, kan het dan ook zijn dat je vader jou ineens niet meer lief genoeg vindt? Dat liefde dus zomaar weg kan gaan? En ook al bevestig je in woorden en rationeel heel vaak dat het anders in elkaar zit en liefde van ouders voor kinderen over het algemeen zomaar niet weggaat, dat wil niet zeggen dat zo'n kind daar niet heel onzeker van kan worden.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:14 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Hoezo stiefmoeder zijn is een hondenbaan?

Onder andere omdat je allerlei boze fokkers over je heen krijgt als je aangeeft er moeite mee te hebben. Als 'stiefmoeder' kun je het nooit goed doen.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:23 schreef Seven. het volgende:

[..]

Onder andere omdat je allerlei boze fokkers over je heen krijgt als je aangeeft er moeite mee te hebben. Als 'stiefmoeder' kun je het nooit goed doen.

Dat valt toch wel mee?

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:23 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Dat valt toch wel mee?

Nee, dat valt niet mee. TS krijgt bijvoorbeeld de vraag of ze geschikt is voor het ouderschap. Normale ouders worden ook helemaal gestoord van 11-jarigen die de hele dag door lopen te schaduwen maar als dit haar eigen kind was geweest dan had ze de vraag mogelijk niet gehad.

Stiefouders hebben vaak een veel lastigere positie als de biologische ouders ja.

Ik besef me ook wel dat het voor joene soms heel ondankbaar moet voelen. Maar grote troost, mijn eigen dna ben ik ook heel vaak goed zat van, zeker nu de middelste opeens denkt dat ze heel wat in te brengen heeft.

Maar is het niet altijd zoeken naar richtingen met elkaar als opvoeders hoe met situaties om te gaan. Ja dat is makkelijker als er maar 2 betrokken partijen zijn, bij samengestelde gezinnen heb je opeens 4 volwassenen die zich allemaal mengen in het laten opgroeien van de kinderen. Elk met hun beste bedoelingen, maar die soms behoorlijk kunnen botsen en dan sta je als stiefouder toch vaak 1-0 achter.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:27 schreef Seven. het volgende:

[..]

Nee, dat valt niet mee. TS krijgt bijvoorbeeld de vraag of ze geschikt is voor het ouderschap. Normale ouders worden ook helemaal gestoord van 11-jarigen die de hele dag door lopen te schaduwen maar als dit haar eigen kind was geweest dan had ze de vraag mogelijk niet gehad.

Het punt is dat je dan, vanuit een andere mindset, anders ernaar kijkt. Dan leg je de schuld en de oplossing minder bij je kind neer, want dat is immers je eigen kind en niet een consequentie van je partner. Dus zoek je een andere oplossing. En ik denk dat het goed is om te bedenken wat je zou doen als het wel je eigen kind was en daar naar te handelen.

Stiefouder zijn is inderdaad zwaar. Gescheiden ouder zijn ook. Je kind komt altijd op de eerste plaats en je moet een hoop slikken en de relatie met je partner is nooit onbevangen. Maar ik geloof ook dat dat een gevolg is van je eigen volwassen keuzes en iets is wat je met je partner moet fixen en waar je je kinderen in moet ontlasten.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:27 schreef Seven. het volgende:

[..]

Nee, dat valt niet mee. TS krijgt bijvoorbeeld de vraag of ze geschikt is voor het ouderschap. Normale ouders worden ook helemaal gestoord van 11-jarigen die de hele dag door lopen te schaduwen maar als dit haar eigen kind was geweest dan had ze de vraag mogelijk niet gehad.

Nee maar je eigen kinderen corrigeer je vaak makkelijker en stiefkinderen corrigeren heb je weer het risico dat er commentaar op komt van de ouders, wordt misschien zelfs anders opgevat door de kinderen ook (jij bent niet mijn moeder).

Om een idee te geven hoe het voor een kind kan voelen: ik vond het vroeger erg moeilijk dat mijn halfzusje haar beide ouders altijd bij zich had. Dat ze nooit 'weg' hoefde. Dat ze allerlei dingen meemaakten zonder mij erbij. Ja, ik had een lieve en betrokken vader, en ik hoorde er daar ook echt bij en beleefde met hen ook veel leuke dingen. Ik denk dat mijn moeder het daarom ook niet echt begreep en er wat nukkig op reageerde. Maar ik hoorde ook altijd ergens niet bij. En daar had ik graag wat meer begeleiding bij gehad.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:38 schreef Clubsoda het volgende:
Om een idee te geven hoe het voor een kind kan voelen: ik vond het vroeger erg moeilijk dat mijn halfzusje haar beide ouders altijd bij zich had. Dat ze nooit 'weg' hoefde. Dat ze allerlei dingen meemaakten zonder mij erbij. Ja, ik had een lieve en betrokken vader, en ik hoorde er daar ook echt bij en beleefde met hen ook veel leuke dingen. Ik denk dat mijn moeder het daarom ook niet echt begreep en er wat nukkig op reageerde. Maar ik hoorde ook altijd ergens niet bij. En daar had ik graag wat meer begeleiding bij gehad.

Dit zie ik ook bij mijn meiden.

Maar ik weet niet goed hoe ik ze daarin kan steunen. Ze hebben ook recht op een band met hum vader, zijn daar over het algemeen graag. Maar ik zie bij Bram dan het tegenovergestelde, hij wilt graag mee met zn zussen en mist “zijn” meiden enorm als ze er niet zijn.

Wat zou jou hebben geholpen? Ik kan moeilijk mn leven stilzetten om maar niks te beleven als ze bij hun vader zijn?

Voor mij als stiefvader (vreselijk woord) is het heel makkelijk, gebeurt er iets dat mij niet zint dan zeg ik er gewoon iets van en probeer zo duidelijk mogelijk uit te leggen waarom ik iets niet wil. Dit heeft er tot geleid dat ze van mij nee wel aan neemt en van Mn vriendin niet want die laat zich nogal eens omlullen.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:43 schreef Quasimoto het volgende:
Voor mij als stiefvader (vreselijk woord) is het heel makkelijk, gebeurt er iets dat mij niet zint dan zeg ik er gewoon iets van en probeer zo duidelijk mogelijk uit te leggen waarom ik iets niet wil. Dit heeft er tot geleid dat ze van mij nee wel aan neemt en van Mn vriendin niet want die laat zich nogal eens omlullen.

Dat is hier ook wel. Maar dat is niet anders bij “ons” kind. Ik ga wat makkelijker mee in argumenten van de kinderen en J is standvastig in “omdat ik het zeg”.

Maar die balans is precies wat werkt. Al moeten we soms even afstemmen of ik niet ja zeg als hij net nee heeft gezegd, maar welk kind probeert dat nu niet.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:42 schreef Ticootje het volgende:

[..]

Dit zie ik ook bij mijn meiden.

Maar ik weet niet goed hoe ik ze daarin kan steunen. Ze hebben ook recht op een band met hum vader, zijn daar over het algemeen graag. Maar ik zie bij Bram dan het tegenovergestelde, hij wilt graag mee met zn zussen en mist “zijn” meiden enorm als ze er niet zijn.

Wat zou jou hebben geholpen? Ik kan moeilijk mn leven stilzetten om maar niks te beleven als ze bij hun vader zijn?

Ik denk vooral erkenning voor die gevoelens en een mogelijke uitleg ervan. Me helpen begrijpen wat ik voelde. Ik ging dan bijvoorbeeld in onze fotoalbums kijken en tellen hoeveel foto's er waren met mijn zusje en met mij. Dan werd mijn moeder kribbig, wat ik wel begrijp hoor, maar ik had liever wat begrip gehad. Horen dat het logisch is dat ik bang was er niet bij te horen maar dat dat niet nodig was. Of mooie foto's van ons vieren maken en die inlijsten of in de albums plakken, zoiets.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:23 schreef Seven. het volgende:

[..]

Onder andere omdat je allerlei boze fokkers over je heen krijgt als je aangeeft er moeite mee te hebben. Als 'stiefmoeder' kun je het nooit goed doen.

Ik vind dat dat in dit topic heel erg mee valt.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:47 schreef Clubsoda het volgende:

[..]

Ik denk vooral erkenning voor die gevoelens en een mogelijke uitleg ervan. Me helpen begrijpen wat ik voelde. Ik ging dan bijvoorbeeld in onze fotoalbums kijken en tellen hoeveel foto's er waren met mijn zusje en met mij. Dan werd mijn moeder kribbig, wat ik wel begrijp hoor, maar ik had liever wat begrip gehad. Horen dat het logisch is dat ik bang was er niet bij te horen maar dat dat niet nodig was. Of mooie foto's van ons vieren maken en die inlijsten of in de albums plakken, zoiets.

Ha! Ik tel de foto’s in mn lijstjes, geen van de kinderen heeft een foto meer of minder. Ik doe dat een soort van expres inderdaad. Leyla is bijvoorbeeld een knap poppetje en houdt enorm goed op de foto, maar ik hang mn huis er niet mee vol, nee dan hangt er net zo goed een hele rare foto van Bram naast, die kan niet normaal doen voor de foto.

Oh de andere kant op geldt ook voor het kind dat niet heen en weer gaat.
Bram vindt het bijvoorbeeld helemaal niet eerlijk dat de meiden bijvoorbeeld 2x op zomervakantie gaan, of 2 papa’s hebben of dingen meemaken zonder hem.

Ik kan hem 1000x uitleggen dat de voordelen mooier lijken en zelfs de middelste heeft al eens gezegd dat het echt niet zo leuk is als het lijkt. “Als ik bij papa ben mis ik mama en als ik bij mama ben mis ik papa”. Maar toch in zijn ogen heeft het alleen maar voordelen.

De beleving van kinderen is soms heel anders als wij denken.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:27 schreef Ticootje het volgende:
Stiefouders hebben vaak een veel lastigere positie als de biologische ouders ja.

Ik besef me ook wel dat het voor joene soms heel ondankbaar moet voelen. Maar grote troost, mijn eigen dna ben ik ook heel vaak goed zat van, zeker nu de middelste opeens denkt dat ze heel wat in te brengen heeft.

Maar is het niet altijd zoeken naar richtingen met elkaar als opvoeders hoe met situaties om te gaan. Ja dat is makkelijker als er maar 2 betrokken partijen zijn, bij samengestelde gezinnen heb je opeens 4 volwassenen die zich allemaal mengen in het laten opgroeien van de kinderen. Elk met hun beste bedoelingen, maar die soms behoorlijk kunnen botsen en dan sta je als stiefouder toch vaak 1-0 achter.

Dat is waar, dat probleem hebben wij dan niet. Maar ik herken het wel wat ts beschrijft, toen zoon net geboren was zorgde ze ook het liefst zelf voor hem en mocht je er eigenlijk niet eens naar kijken of je kreeg al die priemende blik van blijf van mijn baby af. Ik ben slechts een keer flink uit m'n slof geschoten en toen was het voorbij.

@CaVaBien Hebben jullie de vakantie overleefd?

quote:

Op woensdag 28 augustus 2019 19:23 schreef CaVaBien het volgende:
@:Seven bedankt voor het delen van jouw ervaringen en voor alle tips

En bedankt iedereen voor de tips, voor het meedenken en voor de feedback.

We hebben de vakantie overleefd en zijn weer terug in NL. Op aanraden van sommige van jullie heb ik papa en dochter soms alleen activiteiten laten ondernemen, zodat ik tussendoor 'pauze' had.

Ook heeft mijn partner na overleg duidelijk gemaakt aan dochter dat ze niet de slaapkamer moet binnenstormen. Dat ik wel met de baby naar de woonkamer kom als ik klaar ben. Op die manier werd het toch iets minder vermoeiend.

Nu zijn we terug en is stiefdochter nog steeds bij ons (nog een week extra, omdat de moeder op dit moment niet in staat is om voor haar dochter te zorgen). Ik ga werken en heb ook afgesproken met vriendinnen, ga langs bij familie om de komende 2 weken afwisseling te hebben.

Wat geweldig om te lezen dat je volgehouden hebt, en ook nog eens de ruimte hebt gevonden om je huis langer open te stellen dan gepland!!

Sterke vrouw! Toch!

Fijn dat de vakantie fijn was!

Maar wat verdrietig voor het meisje dat haar moeder nu niet voor haar kan zorgen. Ik krijg het beeld van een meisje dat schreeuwt om aandacht, erkenning en liefde. Misschien wil ze heel graag belangrijk zijn voor zusje, voor jou.
Zou je haar in het dagelijkse leven wat SuperBelangerijke taken kunnen geven med de baby? Laat haar een uurtje "oppassen" in haar uppie terwijl jij boven een film kijkt, ofzo, zodat ze het gevoel geeft dat ze superbelangrijk is, want dat is ze natuurlijk wel.

Verder is het denk ik zoals eerder aangekaart wel belangrijk om aan jouw gevoelens tov haar te werken. Ze hoort er bij, en zal er altijd bij horen. Dat is immers een bewuste keuze van jou geweest, waar zij natuurlijk weinig in in te brengen had. Het klinkt alsof ze snakt naar jouw aandacht.

quote:

Op woensdag 28 augustus 2019 21:00 schreef Roomsnoes het volgende:
Fijn dat de vakantie fijn was!

Maar wat verdrietig voor het meisje dat haar moeder nu niet voor haar kan zorgen. Ik krijg het beeld van een meisje dat schreeuwt om aandacht, erkenning en liefde. Misschien wil ze heel graag belangrijk zijn voor zusje, voor jou.
Zou je haar in het dagelijkse leven wat SuperBelangerijke taken kunnen geven med de baby? Laat haar een uurtje "oppassen" in haar uppie terwijl jij boven een film kijkt, ofzo, zodat ze het gevoel geeft dat ze superbelangrijk is, want dat is ze natuurlijk wel.

Verder is het denk ik zoals eerder aangekaart wel belangrijk om aan jouw gevoelens tov haar te werken. Ze hoort er bij, en zal er altijd bij horen. Dat is immers een bewuste keuze van jou geweest, waar zij natuurlijk weinig in in te brengen had. Het klinkt alsof ze snakt naar jouw aandacht.

+1

quote:

Op woensdag 28 augustus 2019 21:00 schreef Roomsnoes het volgende:
Fijn dat de vakantie fijn was!

Maar wat verdrietig voor het meisje dat haar moeder nu niet voor haar kan zorgen. Ik krijg het beeld van een meisje dat schreeuwt om aandacht, erkenning en liefde. Misschien wil ze heel graag belangrijk zijn voor zusje, voor jou.
Zou je haar in het dagelijkse leven wat SuperBelangerijke taken kunnen geven med de baby? Laat haar een uurtje "oppassen" in haar uppie terwijl jij boven een film kijkt, ofzo, zodat ze het gevoel geeft dat ze superbelangrijk is, want dat is ze natuurlijk wel.

Verder is het denk ik zoals eerder aangekaart wel belangrijk om aan jouw gevoelens tov haar te werken. Ze hoort er bij, en zal er altijd bij horen. Dat is immers een bewuste keuze van jou geweest, waar zij natuurlijk weinig in in te brengen had. Het klinkt alsof ze snakt naar jouw aandacht.

Roomsnoes omschrijft heel mooi wat ik denk dus plus 1.

Ik sluit me aan bij Roomsnoes en wil daar nog aan toevoegen dat ik het erg jammer vind dat alle ‘oplossingen’ gericht zijn op minder contact tussen jou en haar en niet op tijd en energie stoppen in haar leren kennen en de band verstevigen.

Ik sluit me hier ook bij aan. Ik vind het top om te horen dat het beter gaat, maar vind het eerlijk gezegd jammer dat jullie niks gedaan hebben met de tips om haar er juist meer bij te betrekken. (of althans, zo lijkt het, misschien lees ik je post anders dan je hem bedoelt)

Graag gedaan, TS. Fijn dat je er iets aan hebt.

Het valt mij op dat je sowieso zelden rechtstreeks antwoordt, misschien is dat ook het geval in het echte leven (ik denk van wel, aangezien je aangeeft dat je moeite hebt met grenzen stellen enzo). Zolang je dat niet beter leert, zal je altijd weer tegen dit soort dingen aanlopen.

Je hebt nog niets gezegd over het meisje dat er zo graag bij wil horen. Denk je na over hoe je dat toe kunt laten?

Als ik je daar ook weer van advies mag dienen , ik merk dat dat bij de oudste prima gaat met haar toelaten in mijn huis, mijn leven en mijn dingen. Met de jongste is dat een ander verhaal. Dat ligt aan mij. Onze mooie dochter is heel erg onzeker en dat resulteert in nepgedrag: heel stoer doen, 2 minuten later heel schattig, soms pestgedrag richting mij, regelmatig drama en overdreven fel reageren etc. Zij speelt 90% van de tijd een rol. Ik kan daar weinig geduld voor opbrengen, en daar kan zij niets aan doen. Het resultaat is dat ik vaak geneigd ben om een keer te zuchten en door te gaan met wat ik ook deed (oftewel: afwijzen en negeren). Dat is voor haar echt niet OK, juist zij moet veel meer het gevoel hebben dat ze erbij hoort en dat ik van haar hou om wie zij is. Er domweg bewust mee bezig zijn brengt al verlichting en tegenwoordig hou ik mezelf 9 van de 10 keer tegen om in die afwijzen en negeren-modus te gaan. Het gebeurt nog steeds wel eens dat ik in het moment niet adequaat reageer, maar het is wel degelijk iets waar je zelf actief aan kunt werken.

Afwijzen, negeren, ruzie zoeken, je mee laten slepen in drama en gedoe, overdreven streng zijn, niet actief je best doen om ze erbij te betrekken.. het zijn allemaal dingen die bijdragen aan actief buitensluiten van je stiefkind. Mijn ervaring is, hoe meer je ze betrekt en zelf moeite stopt in de band met je stiefkind, hoe leuker het wordt. Ik ben er nog lang niet hoor, onze jongste heeft sinds een weekje haar eerste mobiel. De hele wereld wordt geappt maar ik niet. Dus ik app zelf wel, ondanks dat ik wel een appje van haar had verwacht. Het zijn allemaal kleine dingetjes, zij wijst mij constant af maar ik kan en mag dat natuurlijk nooit terug doen bij haar. Ik ben hier de volwassene die wél in kan schatten dat zij zich domweg nog niet veilig voelt bij me. Ik ben de enige die daar actief verandering in kan bewerkstelligen. En ik maak daar helaas wel eens fouten in, niemand is perfect. Gelukkig is mijn vriend er dan nog om mee te praten, en hij denkt ook actief mee.

Dus niet zo afwachtend, dat is mijn advies . Kom zelf in actie om die band met jullie oudste te verbeteren, en neem daar de tijd voor.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2019 12:15 schreef Seven. het volgende:
Graag gedaan, TS. Fijn dat je er iets aan hebt.

Het valt mij op dat je sowieso zelden rechtstreeks antwoordt, misschien is dat ook het geval in het echte leven (ik denk van wel, aangezien je aangeeft dat je moeite hebt met grenzen stellen enzo). Zolang je dat niet beter leert, zal je altijd weer tegen dit soort dingen aanlopen.

Je hebt nog niets gezegd over het meisje dat er zo graag bij wil horen. Denk je na over hoe je dat toe kunt laten?

Als ik je daar ook weer van advies mag dienen , ik merk dat dat bij de oudste prima gaat met haar toelaten in mijn huis, mijn leven en mijn dingen. Met de jongste is dat een ander verhaal. Dat ligt aan mij. Onze mooie dochter is heel erg onzeker en dat resulteert in nepgedrag: heel stoer doen, 2 minuten later heel schattig, soms pestgedrag richting mij, regelmatig drama en overdreven fel reageren etc. Zij speelt 90% van de tijd een rol. Ik kan daar weinig geduld voor opbrengen, en daar kan zij niets aan doen. Het resultaat is dat ik vaak geneigd ben om een keer te zuchten en door te gaan met wat ik ook deed (oftewel: afwijzen en negeren). Dat is voor haar echt niet OK, juist zij moet veel meer het gevoel hebben dat ze erbij hoort en dat ik van haar hou om wie zij is. Er domweg bewust mee bezig zijn brengt al verlichting en tegenwoordig hou ik mezelf 9 van de 10 keer tegen om in die afwijzen en negeren-modus te gaan. Het gebeurt nog steeds wel eens dat ik in het moment niet adequaat reageer, maar het is wel degelijk iets waar je zelf actief aan kunt werken.

Afwijzen, negeren, ruzie zoeken, je mee laten slepen in drama en gedoe, overdreven streng zijn, niet actief je best doen om ze erbij te betrekken.. het zijn allemaal dingen die bijdragen aan actief buitensluiten van je stiefkind. Mijn ervaring is, hoe meer je ze betrekt en zelf moeite stopt in de band met je stiefkind, hoe leuker het wordt. Ik ben er nog lang niet hoor, onze jongste heeft sinds een weekje haar eerste mobiel. De hele wereld wordt geappt maar ik niet. Dus ik app zelf wel, ondanks dat ik wel een appje van haar had verwacht. Het zijn allemaal kleine dingetjes, zij wijst mij constant af maar ik kan en mag dat natuurlijk nooit terug doen bij haar. Ik ben hier de volwassene die wél in kan schatten dat zij zich domweg nog niet veilig voelt bij me. Ik ben de enige die daar actief verandering in kan bewerkstelligen. En ik maak daar helaas wel eens fouten in, niemand is perfect. Gelukkig is mijn vriend er dan nog om mee te praten, en hij denkt ook actief mee.

Dus niet zo afwachtend, dat is mijn advies . Kom zelf in actie om die band met jullie oudste te verbeteren, en neem daar de tijd voor.

Fouten maken we allemaal. Ik doe het ook regelmatig fout, maar dat is mijn eigen kind en op de een of andere manier heb je dan beide kanten op een grotere foutmarge die niet per se tot nare gevoelens en verwijdering leidt.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2019 12:15 schreef Seven. het volgende:
Onze mooie dochter

Dit alleen al, een wereld van verschil. Ik hoop dat TS haar uiteindelijk ook zo zal noemen.

quote:

Het zijn allemaal kleine dingetjes, zij wijst mij constant af maar ik kan en mag dat natuurlijk nooit terug doen bij haar. Ik ben hier de volwassene die wél in kan schatten dat zij zich domweg nog niet veilig voelt bij me. Ik ben de enige die daar actief verandering in kan bewerkstelligen.

Ik vind dit echt super knap van je! Dat je de kwetsbare verhoudingen zo goed doorziet en daardoor (meestal dan toch) boven het "drama" van alledag kan gaan staan.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2019 21:21 schreef CaVaBien het volgende:

[..]

Bedankt

Ik probeer echt wel een lieve/goede (stief)moeder te zijn, maar het gaat in ups en downs, zoals @:seven dat zo mooi omschrijft.

Ik vind het trouwens heel knap seven. Zo goed dat je er bewust mee bezig bent en er iets van probeert te maken. Het is geen makkelijke rol en meestal erg ondankbaar 'werk'.

Als ik zo nadenk heb ik het eigenlijk nog goed getroffen. Stiefdochter appt mij bijv bijna dagelijks als ze bij haar moeder is (gaat dan trouwens wel vaak over de baby ).
Ze wilt altijd heel veel vertellen/ met mij shoppen (haar beste vriendin heeft ook een stiefmoeder en ze hebben dus bedacht dat het ontzettend leuk zou zijn als zij samen kunnen shoppen met ons, de stiefmoeders, erbij )
Wilt (game)spelletjes met mij spelen.

Ik doe het niet perfect, heb af en toe spijt van hoe ik reageer/gedraag, ben bang dat ik haar 'verpest', maar als ik zo kijk naar hoe zij zich gedraagt tegenover mij, doe ik het denk ik ook niet al te slecht.

Ik vind het vooral vervelend dat ik op de een of andere manier toch een beetje op mijn tenen loop als zij er is. Ik kan niet te streng/boos doen. Ik bemoei niet met alles. En ze is niet door mij opgevoed, waardoor ze dingen anders doet. Het is lastig om daarmee om te gaan en ik kan me daaraan irriteren.

@:Roomsnoes je hebt gelijk. Ik probeer/geef haar ook wel aandacht, maar soms lijkt het alsof ze veel meer verlangt dan dat ik kan geven. Dat van oppassen is wel een goed idee. Al vind ik het nog wel een beetje eng om de baby alleen met haar te laten.

@:miss_sly & @:bunderbos ik vond het geen fijn idee om de baby toe te vertrouwen aan haar. Dat laat ik nu steeds meer los, ze mocht vaak de babywagen rijden, de baby vasthouden en helpen met badderen.

klinkt alsof jouw band met haar sterker is dan die van mij met onze jongste.

Dat loslaten is een proces, en daar moet je doorheen. Ik ben geen moeder maar ik denk dat je dat actief kunt oefenen. Elke dag een beetje meer loslaten en overlaten aan je oudste. Maak er een plan voor, schrijf gewoon op wat je oudste wel kan en om de.zoveel dagen gooi je er een kwartiertje bij. Voor je het weet, heb je zomaar een heel uur voor jezelf.

Zij is teveel bij jullie om op je tenen te lopen. Echt, doe daar wat aan. Denk er over na en bedenk een oplossing. Jij mag gewoon streng zijn als de situatie daarom vraagt. Hell, ik ben dat terwijl ze alleen maar om het weekend bij ons zijn.

[ Bericht 0% gewijzigd door Seven. op 29-08-2019 23:40:22 ]

quote:

Op donderdag 29 augustus 2019 21:21 schreef CaVaBien het volgende:

[..]

Bedankt

Ik probeer echt wel een lieve/goede (stief)moeder te zijn, maar het gaat in ups en downs, zoals @:seven dat zo mooi omschrijft.

Ik vind het trouwens heel knap seven. Zo goed dat je er bewust mee bezig bent en er iets van probeert te maken. Het is geen makkelijke rol en meestal erg ondankbaar 'werk'.

Als ik zo nadenk heb ik het eigenlijk nog goed getroffen. Stiefdochter appt mij bijv bijna dagelijks als ze bij haar moeder is (gaat dan trouwens wel vaak over de baby ).
Ze wilt altijd heel veel vertellen/ met mij shoppen (haar beste vriendin heeft ook een stiefmoeder en ze hebben dus bedacht dat het ontzettend leuk zou zijn als zij samen kunnen shoppen met ons, de stiefmoeders, erbij )
Wilt (game)spelletjes met mij spelen.

Ik doe het niet perfect, heb af en toe spijt van hoe ik reageer/gedraag, ben bang dat ik haar 'verpest', maar als ik zo kijk naar hoe zij zich gedraagt tegenover mij, doe ik het denk ik ook niet al te slecht.

Ik vind het vooral vervelend dat ik op de een of andere manier toch een beetje op mijn tenen loop als zij er is. Ik kan niet te streng/boos doen. Ik bemoei niet met alles. En ze is niet door mij opgevoed, waardoor ze dingen anders doet. Het is lastig om daarmee om te gaan en ik kan me daaraan irriteren.

@:Roomsnoes je hebt gelijk. Ik probeer/geef haar ook wel aandacht, maar soms lijkt het alsof ze veel meer verlangt dan dat ik kan geven. Dat van oppassen is wel een goed idee. Al vind ik het nog wel een beetje eng om de baby alleen met haar te laten.

@:miss_sly & @:bunderbos ik vond het geen fijn idee om de baby toe te vertrouwen aan haar. Dat laat ik nu steeds meer los, ze mocht vaak de babywagen rijden, de baby vasthouden en helpen met badderen.

Oh wat goed! Dat vond ik ook echt lastig hoor, de baby aan een ander toevertrouwen (blame hormones, het is gewoon de natuur dat je in een leeuwin verandert). Klinkt alsof jullie er echt wel komen, geef het wat tijd, het komt helemaal goed als ik dit zo lees.

PS voor wat betreft het 'oppassen', dat kan ook zijn terwijl jij even iets in een andere kamer doet (ik ga even de was doen, zou jij op xx willen letten?) en dan kun je ook af en toe je hoofd nog even om de hoek steken. Zo bouw je het ook voor jezelf een beetje op.

@CaVaBien: wat goed dat je er zo bewust mee bezig bent en signaleert dat de dingen niet goed gaan

quote:

Op vrijdag 30 augustus 2019 08:56 schreef bunderbos het volgende:

PS voor wat betreft het 'oppassen', dat kan ook zijn terwijl jij even iets in een andere kamer doet (ik ga even de was doen, zou jij op xx willen letten?) en dan kun je ook af en toe je hoofd nog even om de hoek steken. Zo bouw je het ook voor jezelf een beetje op.

ik heb een baby van vergelijkbare leeftijd en zojuist een paar logees over de vloer gehad (een neefje van 13, een nichtje van 15, een neefje van 18 en zijn vriendinnetje). Ik vind het belangrijk dat mijn baby een goede band opbouwt met zijn neefjes en nichtjes. Daarom geef ik ze de kans om tijd met hem door te brengen. Tegelijkertijd herken ik het 'leeuwinnen-gevoel', waarbij je er van overtuigd bent dat niemand zo goed weet wat je baby nodig heeft als jijzelf.
Bovenstaande tip heb ik vaak in de praktijk gebracht. Ander voorbeeldje: als ik ergens mee bezig was (koken, huishoudelijke dingetjes, op de wc zitten ) en de baby begon te piepen/huilen, dan riep ik 'wil jij hem even troosten? Ik kom er zo aan'. Soms werd de baby dan stil als hij gepakt werd, dan liet ik ze er een tijdje mee tutten/spelen. Als hij bleef huilen, pakte ik hem over en zei iets als 'zo fijn dat je hem even vast kon houden terwijl ik *iets* af kon maken! Dankjewel!'
Op deze manier geef je je stiefdochter even de verantwoordelijkheid over je dochter, terwijl het maar kort hoeft te duren en je niet met gekromde tenen hoeft toe te kijken hoe onhandig/'verkeerd' ze het aanpakt

En wat ik deed is vééél uitleg geven: 'dat hoge gepiep, als hij dat doet is hij moe'. 'Misschien heeft hij honger. Dat kun je zien doordat hij hapt als je hem tegen je aan houdt'. 'Hij heeft ongeveer drie uur geleden gedronken, dus waarschijnlijk wil hij nu weer'. 'Ik denk dat hij wat teveel prikkels heeft gehad. De tv aan, de herrie van onze stemmen, de drukte in huis: baby's moeten dat verwerken. Laat hem maar even met rust'

Ik vind echt oppassen op 11-jarige leeftijd wel wat vroeg, en niet zo gek dat je dat niet durft. Ik herinner me een oppas-ervaring van toen ik zelf 12 was. Mijn neefje was toen een maand of 8. Ik had hem op een stoeltje gezet en hij hield zijn evenwicht niet en kieperde zo voorover tegen de tafelrand aan. Hij had een dikke schram op zijn oog, waarvan ik bij terugkeer van mijn tante de poes de schuld gaf 'misschien heeft de poes hem gekrabt' omdat ik niet durfde toe te geven dat ik niet goed had opgelet.

Cavabien, ik heb helemaal geen ervaring met stiefkinderen en eigenlijk ook geen tips. Ik wil alleen zeggen dat ik het knap vind dat je dit topic geopend hebt en er zo mee bezig bent. Ik kan me voorstellen dat het voor niemand een makkelijke situatie is, niet voor jouw, niet voor je stiefdochter. Waarschijnlijk voor je man het makkelijkste, maar die zou in mijn ogen ook het hardste moeten werken om de relatie tussen jou en je stiefdochter te faciliteren, en de relatie tussen je stiefdochter en haar nieuwe zusje.

Dan ook nog een nieuwe baby, heel veel hormonen en aanpassingen over het algemeen, dat maakt het vast nog moeilijker. Het komt vast allemaal goed, maar poh. Heel veel succes!

Ik wil hier al een hele tijd graag op reageren.

Ik ben een stiefkind. Al ruim 30 jaar.

Betrek ajb jullie kindje in het leven van zijn dochter. Doe alsof zij jouw eigen kind is.

Mijn zusje, in ben op een paar dagen na, 10 jaar ouder, is mijn beste vriendin. En dat komt omdat mijn stiefmama mij bij
alles in haar leven bij haar kind betrokken heeft

quote:

Op vrijdag 20 september 2019 16:44 schreef mascara-klodder het volgende:
Ik wil hier al een hele tijd graag op reageren.

Ik ben een stiefkind. Al ruim 30 jaar.

Betrek ajb jullie kindje in het leven van zijn dochter. Doe alsof zij jouw eigen kind is.

Mijn zusje, in ben op een paar dagen na, 10 jaar ouder, is mijn beste vriendin. En dat komt omdat mijn stiefmama mij bij
alles in haar leven bij haar kind betrokken heeft

Mooie post, en helemaal waar

quote:

Op vrijdag 20 september 2019 16:44 schreef mascara-klodder het volgende:
Ik wil hier al een hele tijd graag op reageren.

Ik ben een stiefkind. Al ruim 30 jaar.

Betrek ajb jullie kindje in het leven van zijn dochter. Doe alsof zij jouw eigen kind is.

Mijn zusje, in ben op een paar dagen na, 10 jaar ouder, is mijn beste vriendin. En dat komt omdat mijn stiefmama mij bij
alles in haar leven bij haar kind betrokken heeft

Mooi

Hoe gaat het nu, TS?

Als je kleine wat groter is de interactie tussen broertjes en zusjes pas echt leuk. De grootste fan van mijn dochter is haar broertje.

quote:

Op vrijdag 20 september 2019 21:02 schreef CaVaBien het volgende:
Bedankt voor alle reacties! En ontzettend fijn om opbouwende kritiek te krijgen ipv allerlei beschuldigingen

@:mascara-klodder fijn om te horen dat het goed is gegaan en dat je nu een fijne band met je zusje hebt! Heb jij nog tips hoe ik haar verder erbij kan betrekken?

@:Seven. Het gaat veel beter! Ik kan de baby nu iets meer loslaten. Soms bied ik zelf aan dat stiefdochter haar mag vasthouden, terwijl ik bijvoorbeeld aan het stofzuigen of kleren aan het ophangen ben. Ik wil graag dat ze een goede band krijgen. Uiteindelijk zijn ze zusjes van elkaar. Het is ook leuk voor mijn dochter als zij straks ouder is en een zus heeft waarmee ze dingen kan delen.

Zelf vind ik het nog steeds wel lastig. Ik irriteer me sneller aan haar gedrag, maar ben er wel bewust van dat dat iets is wat door mij komt en niet persé haar schuld is. Wat jij ook al aangaf, aan mijn eigen troep/ troep van mijn man erger ik me niet, maar als zij rommel achterlaat, word ik boos
Ik ben bang dat dat niet gaat veranderen.

Nu je het weet, wordt dat vast langzaam beter. Na een jaar besef je ineens dat je je er al een tijdje niet aan geërgerd hebt.

quote:

Op vrijdag 20 september 2019 18:54 schreef Mrmime het volgende:

[..]

Mooie post, en helemaal waar

Tnx! Ook @Seven.

Voor TS: er zijn hier al zoveel goede adviezen gegeven en dat je zelf het probleem ziet geeft aan dat je er op een goede manier mee bezig bent.

Echte adviezen heb ik dus niet want alles is wel gezegd.

Persoonlijke ervaring, ik moet nu heel diep graven in mijn geheugen want het is immers ruim 30 jaar geleden dat mijn stiefmoeder met mijn zusje bij mijn vader kwam wonen....

Het was allemaal niet pais en vree destijds. Mijn stiefmoeder heeft denk ik best wat te stellen met mij gehad.
Ik was toen een puber in opkomst (bijna 12 jaar)

Maar ik had met haar al vanaf het begin uitjes samen. Zoals naar de bioscoop bijvoorbeeld.
Ook paste ik al heel snel op haar kind/mijn zusje. Kreeg daar trouwens ook gewoon voor betaald.
Vanaf dat ik 15 was ofzo nam ik mijn zusje mee voor zussendag. Gingen we naar Amsterdam naar Madame Totzo(zo noemen wij Tusseaud nog steeds ) of SeaLife of whatever.

Mijn zusje ging met mij en mijn vrienden uit toen ze 16 was en ging zelfs mee op vakantie toen ze 12 was. Ze bleef regelmatig logeren bij mij en mijn toenmalige partner.

Later werd het omgedraaid. Ging ik met mijn zusje mee uit. Wat tot komische situaties heeft geleid zoals mijn vader die boos op ons werd toen we ‘s ochtends thuiskwamen en ons boos naar onze kamer stuurde.
En ik heel droog: vader!!! Ik heb hier al bijna 20 jaar geen kamer meer!!!

De mindere situaties waren dat mijn zusje ontzettend werd voorgetrokken. Ik moest altijd de verstandigste zijn want ik ben immers 10 jaar ouder. Nou verkoop dat maar aan een puber

Doe de dochter van je partner niet te kort. Plan leuke uitjes samen. Laat haar samen met de baby.

Ruim 30 jaar later zei ik laatst op de verjaardag van mijn vader tegen haar: ik ben zo blij met jou als mijn stiefmoeder.

Dat is iets wat jij ook zou moeten nastreven met jouw stiefdochter.

Kijk naar het groter geheel, de toekomst.

#zweefteefmodusuit

[ Bericht 0% gewijzigd door mascara-klodder op 21-09-2019 02:43:48 ]

Ik had natuurlijk ook gewoon kunnen typen: als jij haar accepteert als volwaardig persoon van jullie familie komt de rest vanzelf

Hoi CaVaBien.

Hier ook een ‘ervaringsdeskundige’. Ik heb dezelfde situatie als jij recentelijk meegemaakt. Mijn vriend en ik hebben sinds 4 jaar een relatie, waarin wij de eerste 3 jaar ge-lat hebben. Dit beviel voor ons beide prima. Hij heeft twee dochters uit een eerder huwelijk en 50% co-ouderschap. Anders verdeelt dan bij jullie; oneven weken zijn ze hier op wo/do/vrij en op de even weken do/vrij/zat/zon.

De meiden zijn nu bijna 8 en bijna 10. De oudste is al lekker aan het pre-puberen. Dat zorgt voor vaak hilarische situaties waarin je zelf boos moet doen maar ondertussen je doodlacht van binnen maar soms ook wel heel frustrerend kan zijn. Ook hier is het herkenbaar van de rondslingerende zooi. Gelukkig hebben wij vrienden met dezelfde leeftijden wat betreft de oudste en hebben wij het regelmatig met elkaar erover. Daar gaat het precies hetzelfde. Het is iets dat bij de ontwikkeling tot volwassen persoon hoort. Pubers zijn nou eenmaal moeilijk/frustrerend/lui/etc.

Ik kwam zelf om de hoek kijken toen zij 3,5 en 5,5 jaar oud waren. Al vanaf het begin af aan ben ik de opvoeder wat betreft regels, normen en waarden. Dit zal mogelijk komen door mijn pedagogische achtergrond of omdat het een rol is waar ik mij prettig in voel. Gelukkig wordt dit goed geaccepteerd maar maakt het vaak wel vermoeiend. Mijn vriend is daar minder van en laat alles maar gewoon gebeuren. Dat ligt in zijn karakter. Het is dan wel zo dat de meiden bij mij aan een half woord genoeg hebben. Mooie is wel dat hij sneller boos kan worden. Dit heeft dan minder effect. Ik ben in de 4 jaar tijd maar 2 keer boos geweest. Beiden keren heeft enorme indruk gemaakt want (eigen woorden van de oudste) jij bent echt nooit boos! De band die ik met de oudste heb is ook heel anders dan met de jongste. De oudste en ik praten veel over gevoelens/hoe het gaat/dromen/ambities/maar ook gewoon babbelen. De jongste is meer een fladderaar en dat is ook prachtig. Daarmee knutsel/speel/puzzel ik meer. Ik probeer er vooral voor te zorgen dat ze zich gezien voelen en we hebben maandelijks een APK momentje. Wat gaat er goed, wat kan er beter. Daar hebben wij als hulp ook het spel 'Vertellis' voor het gezin bij. Dat maakt soms hele mooie/moeilijke dingen los,

Sinds 7 maanden hebben de meiden er een (half)zusje bij. De dochter van mij en mijn vriend. Voor hun bestaat het woord ‘half’ niet. Het is voor hen echt hun volle zusje. Als ze bij ons komen is het eerste wat ze vragen: “Waar is *naam baby*?!”

Ook zij willen graag haar de fles geven, knuffelen, vasthouden, mee spelen, luiers mee helpen verschonen, de wagen duwen etc. Iets wat ik ook in het begin erg lastig vondt. Het is een kwestie van jezelf op nr 2 zetten en accepteren dat het voor hun een volle zus is. Zij kennen niet anders dan dat zij bij hen hoort. In ieder gezin zal het zo gaan hou ik mijzelf maar voor. Ook ‘volle’ broers/zussen zullen zo betrokken willen zijn. Een fenomeen die je zelf niet kent omdat ze voor jou waarschijnlijk geen ‘eigen’ dochter voelt.

Door mezelf goed in te lezen (‘Help mijn man heeft kinderen’ en andere boeken over samengestelde gezinnen) hebben mij geholpen in te zien dat de dingen waar ik tegenaan liep/loop heel gewoon zijn. Je doet als stief/bonus/whatever-moeder je stinkende best maar hebt het gevoel het nooit goed te doen. Je wilt graag je grenzen aangeven maar bent continu aan het stoeien met wat voor effect dat wel niet gaat hebben/wat anderen daar wel niet van zullen denken/of het wel een grens is die je mag trekken/of je niet egoïstisch bent/etc.

Wat mij daarnaast ook veel heeft geholpen is erover praten. Met vriendinnen/mijn ouders (ik heb een moeder en stiefvader, mijn bio-vader is sinds mn 4e niet meer in beeld) en met anderen die in dezelfde situatie zitten.

Ik kan alleen maar mee geven; het wordt alleen maar makkelijker als je je minder probeert te verzetten en haar erbij probeert te betrekken. Ieder kind heeft behoefte betrokken te worden in het gezinsleven/nieuwe broertjes zusjes. 

Maak duidelijke afspraken met haar waar je die kunt maken. Ik heb hier de afspraak dat als baby uit bed wordt gehaald en op het aankleed kussen ligt de meiden er wel bij mogen staan maar baby nog even met rust moeten laten. Baby moest namelijk meteen gekust/geknuffeld worden etc. met als resultaat dat ik er zelf amper meer bij kon om te verschonen want ze wurmde zich er echt tussen. Toen ik op een rustig moment de meiden bij me nam om het af te spreken werd dit volledig geaccepteerd. Er zat namelijk een goede reden achter; ik kon baby niet verschonen als ze zo druk gemaakt werd. Daartegenover staat wel dat ze meteen met haar gaan spelen als ze beneden is. Of; in de box is het rusttijd. Dan mag ze alleen spelen. Soms moet ik ze eraan helpen herinneren maar vaak niet. Op die manier vind je je weg wel.

Mocht je behoefte hebben aan een luisterend oor mag je altijd een pb sturen!

En onthoudt; ook al heb je het idee dat je het nooit goed doet, je doet het wel goed. Stiefmoeder zijn is al helemaal niet zo makkelijk en dat zal het ook nooit worden.

Niks zweefteefmodus, m-k! Het is prachtig om te lezen en ik hoop dat het strak met al onze kinderen zo zal gaan

@_charlie, wat een fantastische voorbeelden geef je. Gewoon heldere afspraken maken die kinderen kunnen begrijpen, dan maak je de combinatie van stiefmoederschap en moederschap voor jezelf en je gezin veel makkelijker.

@Seven. Het klinkt allemaal zo simpel en zo makkelijk als ik het zo teruglees. Alleen is dat het niet. Pluspunt; dat is het 'eigenkind' ouderschap gelukkig ook niet als ik het zo rond mij heen hoor en zie.

Denk dat wij 'stiefmoeders' vrijwel altijd onterecht in een negatief daglicht worden gezet. Wij zijn gewoon (degene die het wel goed voorhebben met de 'stiefkinderen') powervrouwen! Er is niets moeilijker dan van een kind te houden alsof het van jezelf is en dan te horen te krijgen; Maar je bent mijn moeder toch niet?!

Gelukkig zeggen ze ook in eenzelfde soort boze bui tegen papa; Ik wou dat jij mijn papa niet was!

Vooral tegen jezelf blijven zeggen; Een kind roept iets uit boosheid en vergeet het daarna vrijwel direct. Blijf er dan zelf ook vooral niet in hangen. Het is de onmacht tot het goed uitdrukken van de emoties op dat moment die ze ertoe brengen om het te roepen. Geloof mij ik heb het zelf ook met enige regelmaat gedacht naar mijn stiefvader toen ik puberde. Was toen wel bij het verstand dat ik het nooit tegen hem moest zeggen want man man man wat heeft mijn stiefvader een hoop opgegeven om een relatie aan te gaan met mijn moeder.

Het respect voor hem is alleen maar gegroeid sinds ik zelf stiefmoeder ben. Nu pas begrijp ik wat een ondankbare baan het eigenlijk is. Alleen daarnaast is het ook de meest mooie rol die je mag spelen in je leven. De liefde is net iets anders dan voor de biologische ouders maar in ons gezin even groot naar mij en naar hun stiefvader (man van moeder). Zo waanzinnig bijzonder hoe onbevangen kinderen daar in kunnen zijn. Iets dat wij zo snel afgeleerd hebben toen we volwassen 'moesten' worden.

Op dat vlak zouden wij nog een hoop van ze kunnen leren. Want juist in dat onbevangen vind je rust en liefde.

quote:

Op zaterdag 21 september 2019 22:22 schreef CaVaBien het volgende:

[..]

Bedankt voor het delen en voor al je tips! Zo fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Jouw situatie is denk ik erg vergelijkbaar met mijn situatie.

Ik ken geen andere stiefmoeders, dus het is voor mij lastig om ervaringen uit te wisselen of om mijn verhaal te doen/ irritaties te uiten. Als ik al iets vertel aan iemand, krijg ik gauw de reactie dat ik er zelf voor heb gekozen om samen te zijn met een man met kind.

Precies, die ken ik maar als te goed; je wist toch waar je aan begon?

Je dénkt te weten waar je aan begint. Zelfs als je het goed hebt overwogen en je hebt ingelezen/ervaringen rond je heen kent weet je nog steeds niet waar je aan begonnen bent. Je hebt zo veel partijen met zo veel gevoel in een samengesteld gezin dat je nooit kunt voorspellen hoe het gaat lopen. Iedereen heeft recht op eigen mening en eigen gevoel. Dat is iets dat ik (eigenlijk wij, maar ik ben meer de prater in dit gezin) vooral naar de kinderen communiceer. Dat je het best oneens mag zijn met elkaar maar dat het ten alle tijden met respect dient te gebeuren.

Wij hebben dan bijvoorbeeld de afspraken; Je kijkt iemand aan als je tegen iemand praat, je draait niet de rug toe en mocht je toch even te boos worden dan mag je even weglopen om te kalmeren. Als je daarna maar terug komt om het erover te hebben.

Daarnaast herinner ik ze zo vaak mogelijk aan het feit dat ze altijd álles tegen mij mogen zeggen. Of ze mij nou op dat moment leuk of stom vinden, het is een mening die zij mogen uiten (zij het met respect, aka. geen scheldwoorden en dergelijke). Dit heeft als resultaat dat er overal over gesproken wordt voor zover ik weet.

Plus; iedere relatie heeft zo zijn irritaties. Je bent nooit met exact dezelfde normen en waarden opgevoed/gevormd.

Je mag mij altijd een PB sturen als je ergens mee zit/over wilt sparren/wilt ventileren. Het leven is al moeilijk zat en je maakt het jezelf alleen maar moeilijker als je alles opkropt. Vooral met alle hormonen die nu nog in je lichaam rond razen