Stiefkind en nieuwe baby

Ik wil hier al een hele tijd graag op reageren.

Ik ben een stiefkind. Al ruim 30 jaar.

Betrek ajb jullie kindje in het leven van zijn dochter. Doe alsof zij jouw eigen kind is.

Mijn zusje, in ben op een paar dagen na, 10 jaar ouder, is mijn beste vriendin. En dat komt omdat mijn stiefmama mij bij
alles in haar leven bij haar kind betrokken heeft

quote:

Op vrijdag 20 september 2019 16:44 schreef mascara-klodder het volgende:
Ik wil hier al een hele tijd graag op reageren.

Ik ben een stiefkind. Al ruim 30 jaar.

Betrek ajb jullie kindje in het leven van zijn dochter. Doe alsof zij jouw eigen kind is.

Mijn zusje, in ben op een paar dagen na, 10 jaar ouder, is mijn beste vriendin. En dat komt omdat mijn stiefmama mij bij
alles in haar leven bij haar kind betrokken heeft

Mooie post, en helemaal waar

quote:

Op vrijdag 20 september 2019 16:44 schreef mascara-klodder het volgende:
Ik wil hier al een hele tijd graag op reageren.

Ik ben een stiefkind. Al ruim 30 jaar.

Betrek ajb jullie kindje in het leven van zijn dochter. Doe alsof zij jouw eigen kind is.

Mijn zusje, in ben op een paar dagen na, 10 jaar ouder, is mijn beste vriendin. En dat komt omdat mijn stiefmama mij bij
alles in haar leven bij haar kind betrokken heeft

Mooi

Hoe gaat het nu, TS?

Als je kleine wat groter is de interactie tussen broertjes en zusjes pas echt leuk. De grootste fan van mijn dochter is haar broertje.

quote:

Op vrijdag 20 september 2019 21:02 schreef CaVaBien het volgende:
Bedankt voor alle reacties! En ontzettend fijn om opbouwende kritiek te krijgen ipv allerlei beschuldigingen

@:mascara-klodder fijn om te horen dat het goed is gegaan en dat je nu een fijne band met je zusje hebt! Heb jij nog tips hoe ik haar verder erbij kan betrekken?

@:Seven. Het gaat veel beter! Ik kan de baby nu iets meer loslaten. Soms bied ik zelf aan dat stiefdochter haar mag vasthouden, terwijl ik bijvoorbeeld aan het stofzuigen of kleren aan het ophangen ben. Ik wil graag dat ze een goede band krijgen. Uiteindelijk zijn ze zusjes van elkaar. Het is ook leuk voor mijn dochter als zij straks ouder is en een zus heeft waarmee ze dingen kan delen.

Zelf vind ik het nog steeds wel lastig. Ik irriteer me sneller aan haar gedrag, maar ben er wel bewust van dat dat iets is wat door mij komt en niet persé haar schuld is. Wat jij ook al aangaf, aan mijn eigen troep/ troep van mijn man erger ik me niet, maar als zij rommel achterlaat, word ik boos
Ik ben bang dat dat niet gaat veranderen.

Nu je het weet, wordt dat vast langzaam beter. Na een jaar besef je ineens dat je je er al een tijdje niet aan geërgerd hebt.

quote:

Op vrijdag 20 september 2019 18:54 schreef Mrmime het volgende:

[..]

Mooie post, en helemaal waar

Tnx! Ook @Seven.

Voor TS: er zijn hier al zoveel goede adviezen gegeven en dat je zelf het probleem ziet geeft aan dat je er op een goede manier mee bezig bent.

Echte adviezen heb ik dus niet want alles is wel gezegd.

Persoonlijke ervaring, ik moet nu heel diep graven in mijn geheugen want het is immers ruim 30 jaar geleden dat mijn stiefmoeder met mijn zusje bij mijn vader kwam wonen....

Het was allemaal niet pais en vree destijds. Mijn stiefmoeder heeft denk ik best wat te stellen met mij gehad.
Ik was toen een puber in opkomst (bijna 12 jaar)

Maar ik had met haar al vanaf het begin uitjes samen. Zoals naar de bioscoop bijvoorbeeld.
Ook paste ik al heel snel op haar kind/mijn zusje. Kreeg daar trouwens ook gewoon voor betaald.
Vanaf dat ik 15 was ofzo nam ik mijn zusje mee voor zussendag. Gingen we naar Amsterdam naar Madame Totzo(zo noemen wij Tusseaud nog steeds ) of SeaLife of whatever.

Mijn zusje ging met mij en mijn vrienden uit toen ze 16 was en ging zelfs mee op vakantie toen ze 12 was. Ze bleef regelmatig logeren bij mij en mijn toenmalige partner.

Later werd het omgedraaid. Ging ik met mijn zusje mee uit. Wat tot komische situaties heeft geleid zoals mijn vader die boos op ons werd toen we ‘s ochtends thuiskwamen en ons boos naar onze kamer stuurde.
En ik heel droog: vader!!! Ik heb hier al bijna 20 jaar geen kamer meer!!!

De mindere situaties waren dat mijn zusje ontzettend werd voorgetrokken. Ik moest altijd de verstandigste zijn want ik ben immers 10 jaar ouder. Nou verkoop dat maar aan een puber

Doe de dochter van je partner niet te kort. Plan leuke uitjes samen. Laat haar samen met de baby.

Ruim 30 jaar later zei ik laatst op de verjaardag van mijn vader tegen haar: ik ben zo blij met jou als mijn stiefmoeder.

Dat is iets wat jij ook zou moeten nastreven met jouw stiefdochter.

Kijk naar het groter geheel, de toekomst.

#zweefteefmodusuit

[ Bericht 0% gewijzigd door mascara-klodder op 21-09-2019 02:43:48 ]

Ik had natuurlijk ook gewoon kunnen typen: als jij haar accepteert als volwaardig persoon van jullie familie komt de rest vanzelf

Hoi CaVaBien.

Hier ook een ‘ervaringsdeskundige’. Ik heb dezelfde situatie als jij recentelijk meegemaakt. Mijn vriend en ik hebben sinds 4 jaar een relatie, waarin wij de eerste 3 jaar ge-lat hebben. Dit beviel voor ons beide prima. Hij heeft twee dochters uit een eerder huwelijk en 50% co-ouderschap. Anders verdeelt dan bij jullie; oneven weken zijn ze hier op wo/do/vrij en op de even weken do/vrij/zat/zon.

De meiden zijn nu bijna 8 en bijna 10. De oudste is al lekker aan het pre-puberen. Dat zorgt voor vaak hilarische situaties waarin je zelf boos moet doen maar ondertussen je doodlacht van binnen maar soms ook wel heel frustrerend kan zijn. Ook hier is het herkenbaar van de rondslingerende zooi. Gelukkig hebben wij vrienden met dezelfde leeftijden wat betreft de oudste en hebben wij het regelmatig met elkaar erover. Daar gaat het precies hetzelfde. Het is iets dat bij de ontwikkeling tot volwassen persoon hoort. Pubers zijn nou eenmaal moeilijk/frustrerend/lui/etc.

Ik kwam zelf om de hoek kijken toen zij 3,5 en 5,5 jaar oud waren. Al vanaf het begin af aan ben ik de opvoeder wat betreft regels, normen en waarden. Dit zal mogelijk komen door mijn pedagogische achtergrond of omdat het een rol is waar ik mij prettig in voel. Gelukkig wordt dit goed geaccepteerd maar maakt het vaak wel vermoeiend. Mijn vriend is daar minder van en laat alles maar gewoon gebeuren. Dat ligt in zijn karakter. Het is dan wel zo dat de meiden bij mij aan een half woord genoeg hebben. Mooie is wel dat hij sneller boos kan worden. Dit heeft dan minder effect. Ik ben in de 4 jaar tijd maar 2 keer boos geweest. Beiden keren heeft enorme indruk gemaakt want (eigen woorden van de oudste) jij bent echt nooit boos! De band die ik met de oudste heb is ook heel anders dan met de jongste. De oudste en ik praten veel over gevoelens/hoe het gaat/dromen/ambities/maar ook gewoon babbelen. De jongste is meer een fladderaar en dat is ook prachtig. Daarmee knutsel/speel/puzzel ik meer. Ik probeer er vooral voor te zorgen dat ze zich gezien voelen en we hebben maandelijks een APK momentje. Wat gaat er goed, wat kan er beter. Daar hebben wij als hulp ook het spel 'Vertellis' voor het gezin bij. Dat maakt soms hele mooie/moeilijke dingen los,

Sinds 7 maanden hebben de meiden er een (half)zusje bij. De dochter van mij en mijn vriend. Voor hun bestaat het woord ‘half’ niet. Het is voor hen echt hun volle zusje. Als ze bij ons komen is het eerste wat ze vragen: “Waar is *naam baby*?!”

Ook zij willen graag haar de fles geven, knuffelen, vasthouden, mee spelen, luiers mee helpen verschonen, de wagen duwen etc. Iets wat ik ook in het begin erg lastig vondt. Het is een kwestie van jezelf op nr 2 zetten en accepteren dat het voor hun een volle zus is. Zij kennen niet anders dan dat zij bij hen hoort. In ieder gezin zal het zo gaan hou ik mijzelf maar voor. Ook ‘volle’ broers/zussen zullen zo betrokken willen zijn. Een fenomeen die je zelf niet kent omdat ze voor jou waarschijnlijk geen ‘eigen’ dochter voelt.

Door mezelf goed in te lezen (‘Help mijn man heeft kinderen’ en andere boeken over samengestelde gezinnen) hebben mij geholpen in te zien dat de dingen waar ik tegenaan liep/loop heel gewoon zijn. Je doet als stief/bonus/whatever-moeder je stinkende best maar hebt het gevoel het nooit goed te doen. Je wilt graag je grenzen aangeven maar bent continu aan het stoeien met wat voor effect dat wel niet gaat hebben/wat anderen daar wel niet van zullen denken/of het wel een grens is die je mag trekken/of je niet egoïstisch bent/etc.

Wat mij daarnaast ook veel heeft geholpen is erover praten. Met vriendinnen/mijn ouders (ik heb een moeder en stiefvader, mijn bio-vader is sinds mn 4e niet meer in beeld) en met anderen die in dezelfde situatie zitten.

Ik kan alleen maar mee geven; het wordt alleen maar makkelijker als je je minder probeert te verzetten en haar erbij probeert te betrekken. Ieder kind heeft behoefte betrokken te worden in het gezinsleven/nieuwe broertjes zusjes. 

Maak duidelijke afspraken met haar waar je die kunt maken. Ik heb hier de afspraak dat als baby uit bed wordt gehaald en op het aankleed kussen ligt de meiden er wel bij mogen staan maar baby nog even met rust moeten laten. Baby moest namelijk meteen gekust/geknuffeld worden etc. met als resultaat dat ik er zelf amper meer bij kon om te verschonen want ze wurmde zich er echt tussen. Toen ik op een rustig moment de meiden bij me nam om het af te spreken werd dit volledig geaccepteerd. Er zat namelijk een goede reden achter; ik kon baby niet verschonen als ze zo druk gemaakt werd. Daartegenover staat wel dat ze meteen met haar gaan spelen als ze beneden is. Of; in de box is het rusttijd. Dan mag ze alleen spelen. Soms moet ik ze eraan helpen herinneren maar vaak niet. Op die manier vind je je weg wel.

Mocht je behoefte hebben aan een luisterend oor mag je altijd een pb sturen!

En onthoudt; ook al heb je het idee dat je het nooit goed doet, je doet het wel goed. Stiefmoeder zijn is al helemaal niet zo makkelijk en dat zal het ook nooit worden.

Niks zweefteefmodus, m-k! Het is prachtig om te lezen en ik hoop dat het strak met al onze kinderen zo zal gaan

@_charlie, wat een fantastische voorbeelden geef je. Gewoon heldere afspraken maken die kinderen kunnen begrijpen, dan maak je de combinatie van stiefmoederschap en moederschap voor jezelf en je gezin veel makkelijker.

@Seven. Het klinkt allemaal zo simpel en zo makkelijk als ik het zo teruglees. Alleen is dat het niet. Pluspunt; dat is het 'eigenkind' ouderschap gelukkig ook niet als ik het zo rond mij heen hoor en zie.

Denk dat wij 'stiefmoeders' vrijwel altijd onterecht in een negatief daglicht worden gezet. Wij zijn gewoon (degene die het wel goed voorhebben met de 'stiefkinderen') powervrouwen! Er is niets moeilijker dan van een kind te houden alsof het van jezelf is en dan te horen te krijgen; Maar je bent mijn moeder toch niet?!

Gelukkig zeggen ze ook in eenzelfde soort boze bui tegen papa; Ik wou dat jij mijn papa niet was!

Vooral tegen jezelf blijven zeggen; Een kind roept iets uit boosheid en vergeet het daarna vrijwel direct. Blijf er dan zelf ook vooral niet in hangen. Het is de onmacht tot het goed uitdrukken van de emoties op dat moment die ze ertoe brengen om het te roepen. Geloof mij ik heb het zelf ook met enige regelmaat gedacht naar mijn stiefvader toen ik puberde. Was toen wel bij het verstand dat ik het nooit tegen hem moest zeggen want man man man wat heeft mijn stiefvader een hoop opgegeven om een relatie aan te gaan met mijn moeder.

Het respect voor hem is alleen maar gegroeid sinds ik zelf stiefmoeder ben. Nu pas begrijp ik wat een ondankbare baan het eigenlijk is. Alleen daarnaast is het ook de meest mooie rol die je mag spelen in je leven. De liefde is net iets anders dan voor de biologische ouders maar in ons gezin even groot naar mij en naar hun stiefvader (man van moeder). Zo waanzinnig bijzonder hoe onbevangen kinderen daar in kunnen zijn. Iets dat wij zo snel afgeleerd hebben toen we volwassen 'moesten' worden.

Op dat vlak zouden wij nog een hoop van ze kunnen leren. Want juist in dat onbevangen vind je rust en liefde.

quote:

Op zaterdag 21 september 2019 22:22 schreef CaVaBien het volgende:

[..]

Bedankt voor het delen en voor al je tips! Zo fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Jouw situatie is denk ik erg vergelijkbaar met mijn situatie.

Ik ken geen andere stiefmoeders, dus het is voor mij lastig om ervaringen uit te wisselen of om mijn verhaal te doen/ irritaties te uiten. Als ik al iets vertel aan iemand, krijg ik gauw de reactie dat ik er zelf voor heb gekozen om samen te zijn met een man met kind.

Precies, die ken ik maar als te goed; je wist toch waar je aan begon?

Je dénkt te weten waar je aan begint. Zelfs als je het goed hebt overwogen en je hebt ingelezen/ervaringen rond je heen kent weet je nog steeds niet waar je aan begonnen bent. Je hebt zo veel partijen met zo veel gevoel in een samengesteld gezin dat je nooit kunt voorspellen hoe het gaat lopen. Iedereen heeft recht op eigen mening en eigen gevoel. Dat is iets dat ik (eigenlijk wij, maar ik ben meer de prater in dit gezin) vooral naar de kinderen communiceer. Dat je het best oneens mag zijn met elkaar maar dat het ten alle tijden met respect dient te gebeuren.

Wij hebben dan bijvoorbeeld de afspraken; Je kijkt iemand aan als je tegen iemand praat, je draait niet de rug toe en mocht je toch even te boos worden dan mag je even weglopen om te kalmeren. Als je daarna maar terug komt om het erover te hebben.

Daarnaast herinner ik ze zo vaak mogelijk aan het feit dat ze altijd álles tegen mij mogen zeggen. Of ze mij nou op dat moment leuk of stom vinden, het is een mening die zij mogen uiten (zij het met respect, aka. geen scheldwoorden en dergelijke). Dit heeft als resultaat dat er overal over gesproken wordt voor zover ik weet.

Plus; iedere relatie heeft zo zijn irritaties. Je bent nooit met exact dezelfde normen en waarden opgevoed/gevormd.

Je mag mij altijd een PB sturen als je ergens mee zit/over wilt sparren/wilt ventileren. Het leven is al moeilijk zat en je maakt het jezelf alleen maar moeilijker als je alles opkropt. Vooral met alle hormonen die nu nog in je lichaam rond razen