Stiefkind en nieuwe baby

Ik zou ook eens een berichtje sturen naar @rena . Ze is nu op vakantie maar ik denk dat haar ervaring ook heel waardevol kan zijn voor jou. Zij heeft ook een extra wat oudere dochter (ik weet niet precies hoe oud) en een dochter van om en nabij anderhalf. De liefde spat er vanaf op foto's en haar verhalen over haar dochters. Misschien kan ze je wat tips of handvatten geven om de juiste mindset te bereiken.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 13:50 schreef Stormqueen het volgende:

Je kunt je stiefdochter behoorlijk tekenen als ze nu constant het gevoel heeft dat ze tweederangs is geworden een eigenlijk geen onderdeel mag uitmaken van jouw gezinnetje. Ik heb niet zo heel veel verstand van stiefkinderen en samengestelde gezinnen, maar als ik met mensen praat die dat wél hebben komt dat onderwerp altijd terug. Papa / mama kreeg een nieuwe baby en ineens was ik niet meer leuk genoeg.

Dit.
Ik ben zo'n stiefdochter.

Samengestelde gezinnen zijn erg lastig. Het gaat zelden vanzelf. En zoals gezegd, jij bent hier samen met je man de verantwoordelijke in. Ik lees hier al heel veel goede tips (van oa Seven!!).
Mocht je er niet uitkomen, schroom dan aub niet om verder hulp te zoeken, bv via de huisarts of bij een Centrum voor Jeugd en Gezin. Die bieden heel laagdrempelig hulp/begeleiding bij allerlei opvoedvraagstukken.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 19:08 schreef Aure het volgende:
Ik zou ook eens een berichtje sturen naar @:rena . Ze is nu op vakantie maar ik denk dat haar ervaring ook heel waardevol kan zijn voor jou. Zij heeft ook een extra wat oudere dochter (ik weet niet precies hoe oud) en een dochter van om en nabij anderhalf. De liefde spat er vanaf op foto's en haar verhalen over haar dochters. Misschien kan ze je wat tips of handvatten geven om de juiste mindset te bereiken.

Dit.

Begin al bij de naam. Noem haar niet je ‘stiefdochter’.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 20:14 schreef D.U.M.A.N. het volgende:
Begin al bij de naam. Noem haar niet je ‘stiefdochter’.

Dat is toch de gangbare term? 'De dochter van mijn man' zou ik onpersoonlijker vinden. En zo lang het niet voelt als extra/bonus of welke andere mooie term ook, kan je die niet gebruiken. Want rena's voorbeeld is heel mooi maar de situatie is anders: zij woonde volgens mij al samen, koos bewust voor een baby, en de oudste is er daar niet de helft van de tijd.

Zelf nul ervaring verder, ik wilde vooral nog even zeggen dat ik het mooi vind hoe eerlijk en uit eigen ervaring hier gedeeld wordt .

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 20:25 schreef Lemijn het volgende:

[..]

Dat is toch de gangbare term? 'De dochter van mijn man' zou ik onpersoonlijker vinden. En zo lang het niet voelt als extra/bonus of welke andere mooie term ook, kan je die niet gebruiken. Want rena's voorbeeld is heel mooi maar de situatie is anders: zij woonde volgens mij al samen, koos bewust voor een baby, en de oudste is er daar niet de helft van de tijd.

Zelf nul ervaring verder, ik wilde vooral nog even zeggen dat ik het mooi vind hoe eerlijk en uit eigen ervaring hier gedeeld wordt .

Het kind heeft een naam. Noem haar gewoon bij haar naam. Dapper inderdaad om hier een topic over te openen.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 20:25 schreef Lemijn het volgende:

[..]

Dat is toch de gangbare term? 'De dochter van mijn man' zou ik onpersoonlijker vinden. En zo lang het niet voelt als extra/bonus of welke andere mooie term ook, kan je die niet gebruiken. Want rena's voorbeeld is heel mooi maar de situatie is anders: zij woonde volgens mij al samen, koos bewust voor een baby, en de oudste is er daar niet de helft van de tijd.

Zelf nul ervaring verder, ik wilde vooral nog even zeggen dat ik het mooi vind hoe eerlijk en uit eigen ervaring hier gedeeld wordt .

Bonuskinderen. Wat een jeukterm is dat.

Joene maakt daarin gewoon geen verschil bijvoorbeeld. De meiden noemt hij gewoon zn dochters, wat ook zo is. De meiden noemen hem ook gewoon papa. Geen onderscheid.

Bram en de meiden zijn gewoon broer en zussen.

Termen als stief en half en bonus vind ik altijd een soort nare smaak hebben.

Je moet een gesprek met haar aangaan en uitleggen dat een baby ook moe wordt enzo. Ze is 11, dat begrijpt ze wel. Spreek gewoon met haar een seintje af, dat jij haar wel helpt om dat zelf ook te herkennen of zoiets. Geef er een positieve lading aan mee. Ze wil heel graag, en dat kun je in je voordeel gebruiken. Jij bent nu ook een rolmodel voor haar, ze schaduwt jullie omdat ze erbij wil horen.

Wat kan je partner nog meer doen? Hoe vaak is af en toe als je het hebt over dat hij met jullie puber op stap gaat?

Het klinkt idd als of je nog niet met het kind van 11 hebt gesproken of wat wel en / niet kan met de baby.
Ze is een kind, die houden van regels (ook al zeggen ze van niet) dus dat zal enkel goed zijn.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 07:16 schreef Jopie78 het volgende:
Er is geen mijn en dijn. Op t moment dat jullie dochter er ook is, is ze overgeleverd aan jouw zorg. Het is dus niet jouw dochter en mijn baby, maar onze kinderen.

Jij bent de volwassene hier en wist vooraf dat zijn dochter van rond de tien snel in de pubertijd zou komen. Leer daar mee dealen en loop er niet voor weg. Overprikkeld of niet, ouder ben je de hele tijd als de kinderen er zijn. Het is voor haar ook niet gemakkelijk om bij iemand te zijn die met haar vader een nieuw kind heeft gemaakt.

Verplaats je in haar en maak er een mooie vakantie van. Focus je op positieve dingen ipv je slachtoffergedrag.

Eens. Positief lees ik:
-ze komt binnen met enthousiaste verhalen
- ze is gek op de baby en wil daar ook vanalles mee
Doen

Maak daar gebruik van. Dus bijvoorbeeld;laten we even samen opruimen en als de baby dan wakker wordt kun jij mooi een flesje geven.

Jij blij, kinderen blij. Die baby is niet jouw eigendom trouwens.

Het klinkt als een beetje overdreven territoriaal moedergedrag. Besef dat je stiefdochter er bij hoort en dat jij misschien wel wat te veel op je baby focust.

Veel verhalen en veel praten heb ik er ook 1 van lopen, hem vraag ik gewoon af en toe of hij heel even niet kan praten.

Bram levert een soort livecommentaar op alles wat hij doet en wat hij om zich heen ziet. Soms zit mijn emmer gewoon even vol en zeg ik hem dat. Hij is 6 en dat werkt ongeveer 5 minuten, maar dat is dan voldoende om even adem te halen.

Ik snap ook helemaal dat zeker als ze niet bij je woont en er een paar dagen per maand is er nog meer te vertellen is en dat ze echt niks wil missen van haar broertje/zusje. Maar ook dat kun je prima afbakenen. Hou het op haar niveau en leg uit waarom. Heeft ze wel wat te doen? Vriendjes en vriendinnen waarmee ze om kan gaan bij jullie of hangt ze voornamelijk aan jou?

Ik heb straks 2 babies en 3 oudere kinderen. Ik verwacht dat zeker de oudste 2 zich enorm gaan bemoeien met de tweeling, wat ik natuurlijk prima vind, tot bepaalde grenzen.

Maar ik herken je gevoel wel uit mn vorige relatie. Eigen of niet, het voelt gewoon anders. Je groeit niet mee, je hebt opeens een kind van x jaar en min of meer speel je nog vaak voor spek en bonen mee als ouder/opvoeder.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 08:17 schreef Ticootje het volgende:
Veel verhalen en veel praten heb ik er ook 1 van lopen, hem vraag ik gewoon af en toe of hij heel even niet kan praten.

Bram levert een soort livecommentaar op alles wat hij doet en wat hij om zich heen ziet. Soms zit mijn emmer gewoon even vol en zeg ik hem dat. Hij is 6 en dat werkt ongeveer 5 minuten, maar dat is dan voldoende om even adem te halen.

Mijn neefje van 5 praat ook aan één stuk door. De hele dag. Ik vind het wel cute maar het scheelt dat ik hem na een dagje weer bij z'n ouders kan droppen.

quote:

Ik snap ook helemaal dat zeker als ze niet bij je woont en er een paar dagen per maand is er nog meer te vertellen is en dat ze echt niks wil missen van haar broertje/zusje. Maar ook dat kun je prima afbakenen. Hou het op haar niveau en leg uit waarom. Heeft ze wel wat te doen? Vriendjes en vriendinnen waarmee ze om kan gaan bij jullie of hangt ze voornamelijk aan jou?

Ik heb straks 2 babies en 3 oudere kinderen. Ik verwacht dat zeker de oudste 2 zich enorm gaan bemoeien met de tweeling, wat ik natuurlijk prima vind, tot bepaalde grenzen.

Maar ik herken je gevoel wel uit mn vorige relatie. Eigen of niet, het voelt gewoon anders. Je groeit niet mee, je hebt opeens een kind van x jaar en min of meer speel je nog vaak voor spek en bonen mee als ouder/opvoeder.

Yep, 'stiefmoederen' is een hondenbaan. Je voelt nooit die (misplaatste) trots die je als biologisch ouder wel voelt, de tolerantie die je voor je eigen kind hebt zul je ook nooit voelen. En bovendien is het constant aftasten hoe ver je kunt gaan, want waar begeef je je nou op het terrein van ouderschap?

Ik heb hier voor dit moment een aardige balans in gevonden, maar dat is nog zonder gezinsuitbreiding. Ten eerste sta ik heel vaak stil bij de gedachte 'aan wie ligt dit nou' als mij iets dwars zit. 9 van de 10 keer kom ik tot een conclusie dat het aan mijn eigen gevoel ligt. En die ene keer dat het niet aan m'n eigen gevoel ligt, ga ik gewoon in gesprek.

Huisregels grijp ik gewoon op in op mijn geheel eigen wijze en dat is soms echt behoorlijk streng. Ik heb van de week nog ingegrepen omdat onze jongste de oudste al maandenlang aan het treiteren is met 'eenzijdig tikkertje', en ze gaat al maanden door zelfs al geeft de oudste duidelijk haar grens aan. Ik voel al een paar weken een grote uitbarsting aankomen en toevallig zag ik het een keer. De jongste deed tikkie, de oudste gaf een maai terug en de jongste mepte er vervolgens gewoon op. Dus film op pauze en haar gevraagd waarom ze dat steeds doet, en waarom zij niet luistert als haar zus al maanden duidelijk aangeeft dat ze het niet wil. Dat wist ze niet, maar ze denkt wel dat ze er mee kan stoppen. Daarnaast heb ik op rustige wijze duidelijk gemaakt dat in ons huis NIET geslagen wordt, en dat het de volgende keer echt menens is als ik het weer merk (dat klinkt wat hard maar deze dame heeft duidelijke grenzen nodig en die zoekt ze ook dagelijks op ). Mijn wederhelft zat er bij en hij steunt mij op die momenten zonder zelf 'actief' in te grijpen. Oftewel, hij geeft mij ook de ruimte. En dat is wel ontzettend belangrijk, als ik het gevoel heb dat ik op m'n tenen moet lopen, dan gaat dat aan me vreten.

TS, je moet echt met jullie oudste gaan praten hoor, dit kan zo niet langer. Als jij geen paal en perk hieraan stelt, dan komt het niet goed. Ik vermoed dat jij je oudste dan meer en meer buiten gaat sluiten, met alle gevolgen van dien. Krijg jij de ruimte van je partner om je huisregels op jouw manier in te vullen?

Of laat der pa met haar praten als dat beter werkt voor jullie.
Maar iets van grenzen moeten wel kenbaar worden gemaakt.

Anders weet fat kind ook niet wat en of ze iets verkeerd doet.

Dat meisje heeft geen flauw besef dat ze wat verkeerd doet. Voordat ik een kind had, was ik er ook niet bewust van dat een baby snel overprikkeld is etc etc. En ik ben dan stukken ouder, kan je nagaan

Mijn vriend is jouw stiefdochter, die kreeg een (half)zusje erbij, en vervolgens helemaal geen aandacht meer waardoor er nu 0,0 band is tussen hem en zijn vader. Nou betwijfel ik dat het zo ver gaat komen maar wat er inderdaad veel wordt gezegd, praat erover, stel je grenzen in en voorkom nóg meer irritaties voordat de bom echt barst.

Voorderest doe jewel goed je best trouwens, en voor jou is het ook niet makkelijk, net een baby en zelf mama geworden en dan ook nog een puber die niet doorheeft dat ze op jullie huid geplakt zit. Ik snap dat dat ook voor jou benauwend kan zijn. Maar, praat!!

[ Bericht 18% gewijzigd door Framblij89 op 22-08-2019 09:43:45 ]

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 23:01 schreef CaVaBien het volgende:

@:miss_sly mijn man is op de hoogte van mijn gevoelens. Hij vindt het uiteraard niet leuk, voor hem voelt het logischerwijs anders aan.

Hij probeert wel een beetje rekening te houden door dochter aan te spreken als ze rommel maakt (al ziet hij dat soort dingen minder snel). Door af en toe activiteiten met haar te ondernemen en mij vrij te laten om wel of niet mee te gaan.

Toch komt het grotendeels op mij neer, aangezien ik de afgelopen maanden verlof had en eenmaal vaker thuis ben/ minder werk.

Stiefdochter ziet mij graag. Ik probeer om er zoveel mogelijk voor haar te zijn. We shoppen regelmatig samen. Onze band is echt niet slecht. De negatieve gevoelens krop ik vooral op en dat uit zich in stress/ vermoeidheid.

Ik krijg naar aanleiding van dit antwoord toch het idee dat het vooral jouw probleem is. Je man is op de hoogte van je gevoelens en vindt het uiteraard niet leuk? Ok, en hoe gaan jullie er dan verder mee om? Behalve dat hij de oudste wel eens maant om op te ruimen of iets met haar doet?

Ik denk dat dit iets is dat jullie gezamenlijk zullen moeten aanpakken, je man en jij. Jullie voeren nu met repeterende regelmaat (en nu in de vakantie nog wat meer) een gezamenlijk gezin met twee dochters. Ik denk niet dat je dat anders moet zien en dat dat een mindset is waar jullie aan moeten werken. Dat zal in den beginne best wat meer vragen. Meer communicatie, overleg, met elkaar en met de oudste. Betrek haar er ook bij, ze is 11, ze zou wel eens veel competenter kunnen zijn dan jullie vermoeden, als jullie haar de kans ervoor geven. Daarnaast is ze een beginnende puber en dat zal voor jullie, maar zeker ook voor haar, niet altijd gemakkelijk zijn.

quote:

Op woensdag 21 augustus 2019 23:01 schreef CaVaBien het volgende:
@Manmanmanwateenzooi ik vind het geen probleem dat ze met de baby speelt (is juist heel leuk voor allebei), maar ze laat haar helemaal niet met rust. Snapt bijv niet dat de baby moe wordt en dat ze haar ook met rust moet laten af en toe.

Als ik de baby optil, loopt ze de hele tijd achter mij aan om steeds een vingertje vast te pakken. Als ik de luier verschoon, zit ze met de beentjes/ handjes te spelen. Ik heb zeg maar constant een (veeeel) pratende schaduw bij me en krijg het daar erg benauwd van.

Niet om slachtofferrol aan te nemen, maar ik heb gebroken nachten. Slaap gemiddeld 6 uur (heb minstens 8 nodig) en ben overdag volop met de baby bezig. Ik trek het niet om dan ook nog de hele dag verhalen over tekenfilms aan te horen.

Voor mij klinkt dit alsof ze er heel graag bij wil zijn om te voorkomen dat ze er níet bij hoort. Probeer je in te leven dat je als enig kind met je ouders leeft en ze uit elkaar gaan en je vader dan met een andere vrouw een nieuw gezin start. Wie garandeert je dat je vader je nog net zo belangrijk blijft vinden als die nieuwe baby die veel meer tijd en aandacht vraagt? Wie belooft je dat je stiefmoeder jou nog steeds leuk en lief vindt nu een eigen kindje heeft? Voelt ze niet gewoon haarfijn aan wat er gaande is? Ik denk dat hoe meer jij je terugtrekt met de baby, hoe meer ze achter jullie aan hobbelt en probeert haar deel van het gezin op te eisen. Mijn strategie zou zijn om haar te bevestigen in haar positie in het gezin, jullie houden van haar, ze is belangrijk en ze wordt niet aan de kant gezet. Niet alleen in woorden maar juist ook in daden. Ze heeft ook recht om een band met haar zusje op te bouwen.

En ja, je bent moe. Je hebt een baby, dan slaap je te weinig. Maar nogmaals: wat zou je gedaan hebben als de oudste wel je dochter was geweest? Had je haar dan ook weggewenst?

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 09:16 schreef Seven. het volgende:

[..]

Mijn neefje van 5 praat ook aan één stuk door. De hele dag. Ik vind het wel cute maar het scheelt dat ik hem na een dagje weer bij z'n ouders kan droppen.
[..]

Yep, 'stiefmoederen' is een hondenbaan. Je voelt nooit die (misplaatste) trots die je als biologisch ouder wel voelt, de tolerantie die je voor je eigen kind hebt zul je ook nooit voelen. En bovendien is het constant aftasten hoe ver je kunt gaan, want waar begeef je je nou op het terrein van ouderschap?

Ik heb hier voor dit moment een aardige balans in gevonden, maar dat is nog zonder gezinsuitbreiding. Ten eerste sta ik heel vaak stil bij de gedachte 'aan wie ligt dit nou' als mij iets dwars zit. 9 van de 10 keer kom ik tot een conclusie dat het aan mijn eigen gevoel ligt. En die ene keer dat het niet aan m'n eigen gevoel ligt, ga ik gewoon in gesprek.

Huisregels grijp ik gewoon op in op mijn geheel eigen wijze en dat is soms echt behoorlijk streng. Ik heb van de week nog ingegrepen omdat onze jongste de oudste al maandenlang aan het treiteren is met 'eenzijdig tikkertje', en ze gaat al maanden door zelfs al geeft de oudste duidelijk haar grens aan. Ik voel al een paar weken een grote uitbarsting aankomen en toevallig zag ik het een keer. De jongste deed tikkie, de oudste gaf een maai terug en de jongste mepte er vervolgens gewoon op. Dus film op pauze en haar gevraagd waarom ze dat steeds doet, en waarom zij niet luistert als haar zus al maanden duidelijk aangeeft dat ze het niet wil. Dat wist ze niet, maar ze denkt wel dat ze er mee kan stoppen. Daarnaast heb ik op rustige wijze duidelijk gemaakt dat in ons huis NIET geslagen wordt, en dat het de volgende keer echt menens is als ik het weer merk (dat klinkt wat hard maar deze dame heeft duidelijke grenzen nodig en die zoekt ze ook dagelijks op ). Mijn wederhelft zat er bij en hij steunt mij op die momenten zonder zelf 'actief' in te grijpen. Oftewel, hij geeft mij ook de ruimte. En dat is wel ontzettend belangrijk, als ik het gevoel heb dat ik op m'n tenen moet lopen, dan gaat dat aan me vreten.

TS, je moet echt met jullie oudste gaan praten hoor, dit kan zo niet langer. Als jij geen paal en perk hieraan stelt, dan komt het niet goed. Ik vermoed dat jij je oudste dan meer en meer buiten gaat sluiten, met alle gevolgen van dien. Krijg jij de ruimte van je partner om je huisregels op jouw manier in te vullen?

Hoezo stiefmoeder zijn is een hondenbaan?

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 09:59 schreef Clubsoda het volgende:

[..]

Voor mij klinkt dit alsof ze er heel graag bij wil zijn om te voorkomen dat ze er níet bij hoort. Probeer je in te leven dat je als enig kind met je ouders leeft en ze uit elkaar gaan en je vader dan met een andere vrouw een nieuw gezin start. Wie garandeert je dat je vader je nog net zo belangrijk blijft vinden als die nieuwe baby die veel meer tijd en aandacht vraagt? Wie belooft je dat je stiefmoeder jou nog steeds leuk en lief vindt nu een eigen kindje heeft? Voelt ze niet gewoon haarfijn aan wat er gaande is? Ik denk dat hoe meer jij je terugtrekt met de baby, hoe meer ze achter jullie aan hobbelt en probeert haar deel van het gezin op te eisen. Mijn strategie zou zijn om haar te bevestigen in haar positie in het gezin, jullie houden van haar, ze is belangrijk en ze wordt niet aan de kant gezet. Niet alleen in woorden maar juist ook in daden. Ze heeft ook recht om een band met haar zusje op te bouwen.

En ja, je bent moe. Je hebt een baby, dan slaap je te weinig. Maar nogmaals: wat zou je gedaan hebben als de oudste wel je dochter was geweest? Had je haar dan ook weggewenst?

Dit he, heel erg. Want als je ouders elkaar niet meer lief genoeg vinden om samen te blijven, kan het dan ook zijn dat je vader jou ineens niet meer lief genoeg vindt? Dat liefde dus zomaar weg kan gaan? En ook al bevestig je in woorden en rationeel heel vaak dat het anders in elkaar zit en liefde van ouders voor kinderen over het algemeen zomaar niet weggaat, dat wil niet zeggen dat zo'n kind daar niet heel onzeker van kan worden.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:14 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Hoezo stiefmoeder zijn is een hondenbaan?

Onder andere omdat je allerlei boze fokkers over je heen krijgt als je aangeeft er moeite mee te hebben. Als 'stiefmoeder' kun je het nooit goed doen.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:23 schreef Seven. het volgende:

[..]

Onder andere omdat je allerlei boze fokkers over je heen krijgt als je aangeeft er moeite mee te hebben. Als 'stiefmoeder' kun je het nooit goed doen.

Dat valt toch wel mee?

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:23 schreef Cryptocoryne het volgende:

[..]

Dat valt toch wel mee?

Nee, dat valt niet mee. TS krijgt bijvoorbeeld de vraag of ze geschikt is voor het ouderschap. Normale ouders worden ook helemaal gestoord van 11-jarigen die de hele dag door lopen te schaduwen maar als dit haar eigen kind was geweest dan had ze de vraag mogelijk niet gehad.

Stiefouders hebben vaak een veel lastigere positie als de biologische ouders ja.

Ik besef me ook wel dat het voor joene soms heel ondankbaar moet voelen. Maar grote troost, mijn eigen dna ben ik ook heel vaak goed zat van, zeker nu de middelste opeens denkt dat ze heel wat in te brengen heeft.

Maar is het niet altijd zoeken naar richtingen met elkaar als opvoeders hoe met situaties om te gaan. Ja dat is makkelijker als er maar 2 betrokken partijen zijn, bij samengestelde gezinnen heb je opeens 4 volwassenen die zich allemaal mengen in het laten opgroeien van de kinderen. Elk met hun beste bedoelingen, maar die soms behoorlijk kunnen botsen en dan sta je als stiefouder toch vaak 1-0 achter.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:27 schreef Seven. het volgende:

[..]

Nee, dat valt niet mee. TS krijgt bijvoorbeeld de vraag of ze geschikt is voor het ouderschap. Normale ouders worden ook helemaal gestoord van 11-jarigen die de hele dag door lopen te schaduwen maar als dit haar eigen kind was geweest dan had ze de vraag mogelijk niet gehad.

Het punt is dat je dan, vanuit een andere mindset, anders ernaar kijkt. Dan leg je de schuld en de oplossing minder bij je kind neer, want dat is immers je eigen kind en niet een consequentie van je partner. Dus zoek je een andere oplossing. En ik denk dat het goed is om te bedenken wat je zou doen als het wel je eigen kind was en daar naar te handelen.

Stiefouder zijn is inderdaad zwaar. Gescheiden ouder zijn ook. Je kind komt altijd op de eerste plaats en je moet een hoop slikken en de relatie met je partner is nooit onbevangen. Maar ik geloof ook dat dat een gevolg is van je eigen volwassen keuzes en iets is wat je met je partner moet fixen en waar je je kinderen in moet ontlasten.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:27 schreef Seven. het volgende:

[..]

Nee, dat valt niet mee. TS krijgt bijvoorbeeld de vraag of ze geschikt is voor het ouderschap. Normale ouders worden ook helemaal gestoord van 11-jarigen die de hele dag door lopen te schaduwen maar als dit haar eigen kind was geweest dan had ze de vraag mogelijk niet gehad.

Nee maar je eigen kinderen corrigeer je vaak makkelijker en stiefkinderen corrigeren heb je weer het risico dat er commentaar op komt van de ouders, wordt misschien zelfs anders opgevat door de kinderen ook (jij bent niet mijn moeder).

Om een idee te geven hoe het voor een kind kan voelen: ik vond het vroeger erg moeilijk dat mijn halfzusje haar beide ouders altijd bij zich had. Dat ze nooit 'weg' hoefde. Dat ze allerlei dingen meemaakten zonder mij erbij. Ja, ik had een lieve en betrokken vader, en ik hoorde er daar ook echt bij en beleefde met hen ook veel leuke dingen. Ik denk dat mijn moeder het daarom ook niet echt begreep en er wat nukkig op reageerde. Maar ik hoorde ook altijd ergens niet bij. En daar had ik graag wat meer begeleiding bij gehad.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:38 schreef Clubsoda het volgende:
Om een idee te geven hoe het voor een kind kan voelen: ik vond het vroeger erg moeilijk dat mijn halfzusje haar beide ouders altijd bij zich had. Dat ze nooit 'weg' hoefde. Dat ze allerlei dingen meemaakten zonder mij erbij. Ja, ik had een lieve en betrokken vader, en ik hoorde er daar ook echt bij en beleefde met hen ook veel leuke dingen. Ik denk dat mijn moeder het daarom ook niet echt begreep en er wat nukkig op reageerde. Maar ik hoorde ook altijd ergens niet bij. En daar had ik graag wat meer begeleiding bij gehad.

Dit zie ik ook bij mijn meiden.

Maar ik weet niet goed hoe ik ze daarin kan steunen. Ze hebben ook recht op een band met hum vader, zijn daar over het algemeen graag. Maar ik zie bij Bram dan het tegenovergestelde, hij wilt graag mee met zn zussen en mist “zijn” meiden enorm als ze er niet zijn.

Wat zou jou hebben geholpen? Ik kan moeilijk mn leven stilzetten om maar niks te beleven als ze bij hun vader zijn?

Voor mij als stiefvader (vreselijk woord) is het heel makkelijk, gebeurt er iets dat mij niet zint dan zeg ik er gewoon iets van en probeer zo duidelijk mogelijk uit te leggen waarom ik iets niet wil. Dit heeft er tot geleid dat ze van mij nee wel aan neemt en van Mn vriendin niet want die laat zich nogal eens omlullen.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:43 schreef Quasimoto het volgende:
Voor mij als stiefvader (vreselijk woord) is het heel makkelijk, gebeurt er iets dat mij niet zint dan zeg ik er gewoon iets van en probeer zo duidelijk mogelijk uit te leggen waarom ik iets niet wil. Dit heeft er tot geleid dat ze van mij nee wel aan neemt en van Mn vriendin niet want die laat zich nogal eens omlullen.

Dat is hier ook wel. Maar dat is niet anders bij “ons” kind. Ik ga wat makkelijker mee in argumenten van de kinderen en J is standvastig in “omdat ik het zeg”.

Maar die balans is precies wat werkt. Al moeten we soms even afstemmen of ik niet ja zeg als hij net nee heeft gezegd, maar welk kind probeert dat nu niet.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:42 schreef Ticootje het volgende:

[..]

Dit zie ik ook bij mijn meiden.

Maar ik weet niet goed hoe ik ze daarin kan steunen. Ze hebben ook recht op een band met hum vader, zijn daar over het algemeen graag. Maar ik zie bij Bram dan het tegenovergestelde, hij wilt graag mee met zn zussen en mist “zijn” meiden enorm als ze er niet zijn.

Wat zou jou hebben geholpen? Ik kan moeilijk mn leven stilzetten om maar niks te beleven als ze bij hun vader zijn?

Ik denk vooral erkenning voor die gevoelens en een mogelijke uitleg ervan. Me helpen begrijpen wat ik voelde. Ik ging dan bijvoorbeeld in onze fotoalbums kijken en tellen hoeveel foto's er waren met mijn zusje en met mij. Dan werd mijn moeder kribbig, wat ik wel begrijp hoor, maar ik had liever wat begrip gehad. Horen dat het logisch is dat ik bang was er niet bij te horen maar dat dat niet nodig was. Of mooie foto's van ons vieren maken en die inlijsten of in de albums plakken, zoiets.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:23 schreef Seven. het volgende:

[..]

Onder andere omdat je allerlei boze fokkers over je heen krijgt als je aangeeft er moeite mee te hebben. Als 'stiefmoeder' kun je het nooit goed doen.

Ik vind dat dat in dit topic heel erg mee valt.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:47 schreef Clubsoda het volgende:

[..]

Ik denk vooral erkenning voor die gevoelens en een mogelijke uitleg ervan. Me helpen begrijpen wat ik voelde. Ik ging dan bijvoorbeeld in onze fotoalbums kijken en tellen hoeveel foto's er waren met mijn zusje en met mij. Dan werd mijn moeder kribbig, wat ik wel begrijp hoor, maar ik had liever wat begrip gehad. Horen dat het logisch is dat ik bang was er niet bij te horen maar dat dat niet nodig was. Of mooie foto's van ons vieren maken en die inlijsten of in de albums plakken, zoiets.

Ha! Ik tel de foto’s in mn lijstjes, geen van de kinderen heeft een foto meer of minder. Ik doe dat een soort van expres inderdaad. Leyla is bijvoorbeeld een knap poppetje en houdt enorm goed op de foto, maar ik hang mn huis er niet mee vol, nee dan hangt er net zo goed een hele rare foto van Bram naast, die kan niet normaal doen voor de foto.

Oh de andere kant op geldt ook voor het kind dat niet heen en weer gaat.
Bram vindt het bijvoorbeeld helemaal niet eerlijk dat de meiden bijvoorbeeld 2x op zomervakantie gaan, of 2 papa’s hebben of dingen meemaken zonder hem.

Ik kan hem 1000x uitleggen dat de voordelen mooier lijken en zelfs de middelste heeft al eens gezegd dat het echt niet zo leuk is als het lijkt. “Als ik bij papa ben mis ik mama en als ik bij mama ben mis ik papa”. Maar toch in zijn ogen heeft het alleen maar voordelen.

De beleving van kinderen is soms heel anders als wij denken.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:27 schreef Ticootje het volgende:
Stiefouders hebben vaak een veel lastigere positie als de biologische ouders ja.

Ik besef me ook wel dat het voor joene soms heel ondankbaar moet voelen. Maar grote troost, mijn eigen dna ben ik ook heel vaak goed zat van, zeker nu de middelste opeens denkt dat ze heel wat in te brengen heeft.

Maar is het niet altijd zoeken naar richtingen met elkaar als opvoeders hoe met situaties om te gaan. Ja dat is makkelijker als er maar 2 betrokken partijen zijn, bij samengestelde gezinnen heb je opeens 4 volwassenen die zich allemaal mengen in het laten opgroeien van de kinderen. Elk met hun beste bedoelingen, maar die soms behoorlijk kunnen botsen en dan sta je als stiefouder toch vaak 1-0 achter.

Dat is waar, dat probleem hebben wij dan niet. Maar ik herken het wel wat ts beschrijft, toen zoon net geboren was zorgde ze ook het liefst zelf voor hem en mocht je er eigenlijk niet eens naar kijken of je kreeg al die priemende blik van blijf van mijn baby af. Ik ben slechts een keer flink uit m'n slof geschoten en toen was het voorbij.

@CaVaBien Hebben jullie de vakantie overleefd?

quote:

Op woensdag 28 augustus 2019 19:23 schreef CaVaBien het volgende:
@:Seven bedankt voor het delen van jouw ervaringen en voor alle tips

En bedankt iedereen voor de tips, voor het meedenken en voor de feedback.

We hebben de vakantie overleefd en zijn weer terug in NL. Op aanraden van sommige van jullie heb ik papa en dochter soms alleen activiteiten laten ondernemen, zodat ik tussendoor 'pauze' had.

Ook heeft mijn partner na overleg duidelijk gemaakt aan dochter dat ze niet de slaapkamer moet binnenstormen. Dat ik wel met de baby naar de woonkamer kom als ik klaar ben. Op die manier werd het toch iets minder vermoeiend.

Nu zijn we terug en is stiefdochter nog steeds bij ons (nog een week extra, omdat de moeder op dit moment niet in staat is om voor haar dochter te zorgen). Ik ga werken en heb ook afgesproken met vriendinnen, ga langs bij familie om de komende 2 weken afwisseling te hebben.

Wat geweldig om te lezen dat je volgehouden hebt, en ook nog eens de ruimte hebt gevonden om je huis langer open te stellen dan gepland!!

Sterke vrouw! Toch!

Fijn dat de vakantie fijn was!

Maar wat verdrietig voor het meisje dat haar moeder nu niet voor haar kan zorgen. Ik krijg het beeld van een meisje dat schreeuwt om aandacht, erkenning en liefde. Misschien wil ze heel graag belangrijk zijn voor zusje, voor jou.
Zou je haar in het dagelijkse leven wat SuperBelangerijke taken kunnen geven med de baby? Laat haar een uurtje "oppassen" in haar uppie terwijl jij boven een film kijkt, ofzo, zodat ze het gevoel geeft dat ze superbelangrijk is, want dat is ze natuurlijk wel.

Verder is het denk ik zoals eerder aangekaart wel belangrijk om aan jouw gevoelens tov haar te werken. Ze hoort er bij, en zal er altijd bij horen. Dat is immers een bewuste keuze van jou geweest, waar zij natuurlijk weinig in in te brengen had. Het klinkt alsof ze snakt naar jouw aandacht.

quote:

Op woensdag 28 augustus 2019 21:00 schreef Roomsnoes het volgende:
Fijn dat de vakantie fijn was!

Maar wat verdrietig voor het meisje dat haar moeder nu niet voor haar kan zorgen. Ik krijg het beeld van een meisje dat schreeuwt om aandacht, erkenning en liefde. Misschien wil ze heel graag belangrijk zijn voor zusje, voor jou.
Zou je haar in het dagelijkse leven wat SuperBelangerijke taken kunnen geven med de baby? Laat haar een uurtje "oppassen" in haar uppie terwijl jij boven een film kijkt, ofzo, zodat ze het gevoel geeft dat ze superbelangrijk is, want dat is ze natuurlijk wel.

Verder is het denk ik zoals eerder aangekaart wel belangrijk om aan jouw gevoelens tov haar te werken. Ze hoort er bij, en zal er altijd bij horen. Dat is immers een bewuste keuze van jou geweest, waar zij natuurlijk weinig in in te brengen had. Het klinkt alsof ze snakt naar jouw aandacht.

+1

quote:

Op woensdag 28 augustus 2019 21:00 schreef Roomsnoes het volgende:
Fijn dat de vakantie fijn was!

Maar wat verdrietig voor het meisje dat haar moeder nu niet voor haar kan zorgen. Ik krijg het beeld van een meisje dat schreeuwt om aandacht, erkenning en liefde. Misschien wil ze heel graag belangrijk zijn voor zusje, voor jou.
Zou je haar in het dagelijkse leven wat SuperBelangerijke taken kunnen geven med de baby? Laat haar een uurtje "oppassen" in haar uppie terwijl jij boven een film kijkt, ofzo, zodat ze het gevoel geeft dat ze superbelangrijk is, want dat is ze natuurlijk wel.

Verder is het denk ik zoals eerder aangekaart wel belangrijk om aan jouw gevoelens tov haar te werken. Ze hoort er bij, en zal er altijd bij horen. Dat is immers een bewuste keuze van jou geweest, waar zij natuurlijk weinig in in te brengen had. Het klinkt alsof ze snakt naar jouw aandacht.

Roomsnoes omschrijft heel mooi wat ik denk dus plus 1.

Ik sluit me aan bij Roomsnoes en wil daar nog aan toevoegen dat ik het erg jammer vind dat alle ‘oplossingen’ gericht zijn op minder contact tussen jou en haar en niet op tijd en energie stoppen in haar leren kennen en de band verstevigen.

Ik sluit me hier ook bij aan. Ik vind het top om te horen dat het beter gaat, maar vind het eerlijk gezegd jammer dat jullie niks gedaan hebben met de tips om haar er juist meer bij te betrekken. (of althans, zo lijkt het, misschien lees ik je post anders dan je hem bedoelt)

Graag gedaan, TS. Fijn dat je er iets aan hebt.

Het valt mij op dat je sowieso zelden rechtstreeks antwoordt, misschien is dat ook het geval in het echte leven (ik denk van wel, aangezien je aangeeft dat je moeite hebt met grenzen stellen enzo). Zolang je dat niet beter leert, zal je altijd weer tegen dit soort dingen aanlopen.

Je hebt nog niets gezegd over het meisje dat er zo graag bij wil horen. Denk je na over hoe je dat toe kunt laten?

Als ik je daar ook weer van advies mag dienen , ik merk dat dat bij de oudste prima gaat met haar toelaten in mijn huis, mijn leven en mijn dingen. Met de jongste is dat een ander verhaal. Dat ligt aan mij. Onze mooie dochter is heel erg onzeker en dat resulteert in nepgedrag: heel stoer doen, 2 minuten later heel schattig, soms pestgedrag richting mij, regelmatig drama en overdreven fel reageren etc. Zij speelt 90% van de tijd een rol. Ik kan daar weinig geduld voor opbrengen, en daar kan zij niets aan doen. Het resultaat is dat ik vaak geneigd ben om een keer te zuchten en door te gaan met wat ik ook deed (oftewel: afwijzen en negeren). Dat is voor haar echt niet OK, juist zij moet veel meer het gevoel hebben dat ze erbij hoort en dat ik van haar hou om wie zij is. Er domweg bewust mee bezig zijn brengt al verlichting en tegenwoordig hou ik mezelf 9 van de 10 keer tegen om in die afwijzen en negeren-modus te gaan. Het gebeurt nog steeds wel eens dat ik in het moment niet adequaat reageer, maar het is wel degelijk iets waar je zelf actief aan kunt werken.

Afwijzen, negeren, ruzie zoeken, je mee laten slepen in drama en gedoe, overdreven streng zijn, niet actief je best doen om ze erbij te betrekken.. het zijn allemaal dingen die bijdragen aan actief buitensluiten van je stiefkind. Mijn ervaring is, hoe meer je ze betrekt en zelf moeite stopt in de band met je stiefkind, hoe leuker het wordt. Ik ben er nog lang niet hoor, onze jongste heeft sinds een weekje haar eerste mobiel. De hele wereld wordt geappt maar ik niet. Dus ik app zelf wel, ondanks dat ik wel een appje van haar had verwacht. Het zijn allemaal kleine dingetjes, zij wijst mij constant af maar ik kan en mag dat natuurlijk nooit terug doen bij haar. Ik ben hier de volwassene die wél in kan schatten dat zij zich domweg nog niet veilig voelt bij me. Ik ben de enige die daar actief verandering in kan bewerkstelligen. En ik maak daar helaas wel eens fouten in, niemand is perfect. Gelukkig is mijn vriend er dan nog om mee te praten, en hij denkt ook actief mee.

Dus niet zo afwachtend, dat is mijn advies . Kom zelf in actie om die band met jullie oudste te verbeteren, en neem daar de tijd voor.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2019 12:15 schreef Seven. het volgende:
Graag gedaan, TS. Fijn dat je er iets aan hebt.

Het valt mij op dat je sowieso zelden rechtstreeks antwoordt, misschien is dat ook het geval in het echte leven (ik denk van wel, aangezien je aangeeft dat je moeite hebt met grenzen stellen enzo). Zolang je dat niet beter leert, zal je altijd weer tegen dit soort dingen aanlopen.

Je hebt nog niets gezegd over het meisje dat er zo graag bij wil horen. Denk je na over hoe je dat toe kunt laten?

Als ik je daar ook weer van advies mag dienen , ik merk dat dat bij de oudste prima gaat met haar toelaten in mijn huis, mijn leven en mijn dingen. Met de jongste is dat een ander verhaal. Dat ligt aan mij. Onze mooie dochter is heel erg onzeker en dat resulteert in nepgedrag: heel stoer doen, 2 minuten later heel schattig, soms pestgedrag richting mij, regelmatig drama en overdreven fel reageren etc. Zij speelt 90% van de tijd een rol. Ik kan daar weinig geduld voor opbrengen, en daar kan zij niets aan doen. Het resultaat is dat ik vaak geneigd ben om een keer te zuchten en door te gaan met wat ik ook deed (oftewel: afwijzen en negeren). Dat is voor haar echt niet OK, juist zij moet veel meer het gevoel hebben dat ze erbij hoort en dat ik van haar hou om wie zij is. Er domweg bewust mee bezig zijn brengt al verlichting en tegenwoordig hou ik mezelf 9 van de 10 keer tegen om in die afwijzen en negeren-modus te gaan. Het gebeurt nog steeds wel eens dat ik in het moment niet adequaat reageer, maar het is wel degelijk iets waar je zelf actief aan kunt werken.

Afwijzen, negeren, ruzie zoeken, je mee laten slepen in drama en gedoe, overdreven streng zijn, niet actief je best doen om ze erbij te betrekken.. het zijn allemaal dingen die bijdragen aan actief buitensluiten van je stiefkind. Mijn ervaring is, hoe meer je ze betrekt en zelf moeite stopt in de band met je stiefkind, hoe leuker het wordt. Ik ben er nog lang niet hoor, onze jongste heeft sinds een weekje haar eerste mobiel. De hele wereld wordt geappt maar ik niet. Dus ik app zelf wel, ondanks dat ik wel een appje van haar had verwacht. Het zijn allemaal kleine dingetjes, zij wijst mij constant af maar ik kan en mag dat natuurlijk nooit terug doen bij haar. Ik ben hier de volwassene die wél in kan schatten dat zij zich domweg nog niet veilig voelt bij me. Ik ben de enige die daar actief verandering in kan bewerkstelligen. En ik maak daar helaas wel eens fouten in, niemand is perfect. Gelukkig is mijn vriend er dan nog om mee te praten, en hij denkt ook actief mee.

Dus niet zo afwachtend, dat is mijn advies . Kom zelf in actie om die band met jullie oudste te verbeteren, en neem daar de tijd voor.

Fouten maken we allemaal. Ik doe het ook regelmatig fout, maar dat is mijn eigen kind en op de een of andere manier heb je dan beide kanten op een grotere foutmarge die niet per se tot nare gevoelens en verwijdering leidt.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2019 12:15 schreef Seven. het volgende:
Onze mooie dochter

Dit alleen al, een wereld van verschil. Ik hoop dat TS haar uiteindelijk ook zo zal noemen.

quote:

Het zijn allemaal kleine dingetjes, zij wijst mij constant af maar ik kan en mag dat natuurlijk nooit terug doen bij haar. Ik ben hier de volwassene die wél in kan schatten dat zij zich domweg nog niet veilig voelt bij me. Ik ben de enige die daar actief verandering in kan bewerkstelligen.

Ik vind dit echt super knap van je! Dat je de kwetsbare verhoudingen zo goed doorziet en daardoor (meestal dan toch) boven het "drama" van alledag kan gaan staan.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2019 21:21 schreef CaVaBien het volgende:

[..]

Bedankt

Ik probeer echt wel een lieve/goede (stief)moeder te zijn, maar het gaat in ups en downs, zoals @:seven dat zo mooi omschrijft.

Ik vind het trouwens heel knap seven. Zo goed dat je er bewust mee bezig bent en er iets van probeert te maken. Het is geen makkelijke rol en meestal erg ondankbaar 'werk'.

Als ik zo nadenk heb ik het eigenlijk nog goed getroffen. Stiefdochter appt mij bijv bijna dagelijks als ze bij haar moeder is (gaat dan trouwens wel vaak over de baby ).
Ze wilt altijd heel veel vertellen/ met mij shoppen (haar beste vriendin heeft ook een stiefmoeder en ze hebben dus bedacht dat het ontzettend leuk zou zijn als zij samen kunnen shoppen met ons, de stiefmoeders, erbij )
Wilt (game)spelletjes met mij spelen.

Ik doe het niet perfect, heb af en toe spijt van hoe ik reageer/gedraag, ben bang dat ik haar 'verpest', maar als ik zo kijk naar hoe zij zich gedraagt tegenover mij, doe ik het denk ik ook niet al te slecht.

Ik vind het vooral vervelend dat ik op de een of andere manier toch een beetje op mijn tenen loop als zij er is. Ik kan niet te streng/boos doen. Ik bemoei niet met alles. En ze is niet door mij opgevoed, waardoor ze dingen anders doet. Het is lastig om daarmee om te gaan en ik kan me daaraan irriteren.

@:Roomsnoes je hebt gelijk. Ik probeer/geef haar ook wel aandacht, maar soms lijkt het alsof ze veel meer verlangt dan dat ik kan geven. Dat van oppassen is wel een goed idee. Al vind ik het nog wel een beetje eng om de baby alleen met haar te laten.

@:miss_sly & @:bunderbos ik vond het geen fijn idee om de baby toe te vertrouwen aan haar. Dat laat ik nu steeds meer los, ze mocht vaak de babywagen rijden, de baby vasthouden en helpen met badderen.

klinkt alsof jouw band met haar sterker is dan die van mij met onze jongste.

Dat loslaten is een proces, en daar moet je doorheen. Ik ben geen moeder maar ik denk dat je dat actief kunt oefenen. Elke dag een beetje meer loslaten en overlaten aan je oudste. Maak er een plan voor, schrijf gewoon op wat je oudste wel kan en om de.zoveel dagen gooi je er een kwartiertje bij. Voor je het weet, heb je zomaar een heel uur voor jezelf.

Zij is teveel bij jullie om op je tenen te lopen. Echt, doe daar wat aan. Denk er over na en bedenk een oplossing. Jij mag gewoon streng zijn als de situatie daarom vraagt. Hell, ik ben dat terwijl ze alleen maar om het weekend bij ons zijn.

[ Bericht 0% gewijzigd door Seven. op 29-08-2019 23:40:22 ]

quote:

Op donderdag 29 augustus 2019 21:21 schreef CaVaBien het volgende:

[..]

Bedankt

Ik probeer echt wel een lieve/goede (stief)moeder te zijn, maar het gaat in ups en downs, zoals @:seven dat zo mooi omschrijft.

Ik vind het trouwens heel knap seven. Zo goed dat je er bewust mee bezig bent en er iets van probeert te maken. Het is geen makkelijke rol en meestal erg ondankbaar 'werk'.

Als ik zo nadenk heb ik het eigenlijk nog goed getroffen. Stiefdochter appt mij bijv bijna dagelijks als ze bij haar moeder is (gaat dan trouwens wel vaak over de baby ).
Ze wilt altijd heel veel vertellen/ met mij shoppen (haar beste vriendin heeft ook een stiefmoeder en ze hebben dus bedacht dat het ontzettend leuk zou zijn als zij samen kunnen shoppen met ons, de stiefmoeders, erbij )
Wilt (game)spelletjes met mij spelen.

Ik doe het niet perfect, heb af en toe spijt van hoe ik reageer/gedraag, ben bang dat ik haar 'verpest', maar als ik zo kijk naar hoe zij zich gedraagt tegenover mij, doe ik het denk ik ook niet al te slecht.

Ik vind het vooral vervelend dat ik op de een of andere manier toch een beetje op mijn tenen loop als zij er is. Ik kan niet te streng/boos doen. Ik bemoei niet met alles. En ze is niet door mij opgevoed, waardoor ze dingen anders doet. Het is lastig om daarmee om te gaan en ik kan me daaraan irriteren.

@:Roomsnoes je hebt gelijk. Ik probeer/geef haar ook wel aandacht, maar soms lijkt het alsof ze veel meer verlangt dan dat ik kan geven. Dat van oppassen is wel een goed idee. Al vind ik het nog wel een beetje eng om de baby alleen met haar te laten.

@:miss_sly & @:bunderbos ik vond het geen fijn idee om de baby toe te vertrouwen aan haar. Dat laat ik nu steeds meer los, ze mocht vaak de babywagen rijden, de baby vasthouden en helpen met badderen.

Oh wat goed! Dat vond ik ook echt lastig hoor, de baby aan een ander toevertrouwen (blame hormones, het is gewoon de natuur dat je in een leeuwin verandert). Klinkt alsof jullie er echt wel komen, geef het wat tijd, het komt helemaal goed als ik dit zo lees.

PS voor wat betreft het 'oppassen', dat kan ook zijn terwijl jij even iets in een andere kamer doet (ik ga even de was doen, zou jij op xx willen letten?) en dan kun je ook af en toe je hoofd nog even om de hoek steken. Zo bouw je het ook voor jezelf een beetje op.

@CaVaBien: wat goed dat je er zo bewust mee bezig bent en signaleert dat de dingen niet goed gaan

quote:

Op vrijdag 30 augustus 2019 08:56 schreef bunderbos het volgende:

PS voor wat betreft het 'oppassen', dat kan ook zijn terwijl jij even iets in een andere kamer doet (ik ga even de was doen, zou jij op xx willen letten?) en dan kun je ook af en toe je hoofd nog even om de hoek steken. Zo bouw je het ook voor jezelf een beetje op.

ik heb een baby van vergelijkbare leeftijd en zojuist een paar logees over de vloer gehad (een neefje van 13, een nichtje van 15, een neefje van 18 en zijn vriendinnetje). Ik vind het belangrijk dat mijn baby een goede band opbouwt met zijn neefjes en nichtjes. Daarom geef ik ze de kans om tijd met hem door te brengen. Tegelijkertijd herken ik het 'leeuwinnen-gevoel', waarbij je er van overtuigd bent dat niemand zo goed weet wat je baby nodig heeft als jijzelf.
Bovenstaande tip heb ik vaak in de praktijk gebracht. Ander voorbeeldje: als ik ergens mee bezig was (koken, huishoudelijke dingetjes, op de wc zitten ) en de baby begon te piepen/huilen, dan riep ik 'wil jij hem even troosten? Ik kom er zo aan'. Soms werd de baby dan stil als hij gepakt werd, dan liet ik ze er een tijdje mee tutten/spelen. Als hij bleef huilen, pakte ik hem over en zei iets als 'zo fijn dat je hem even vast kon houden terwijl ik *iets* af kon maken! Dankjewel!'
Op deze manier geef je je stiefdochter even de verantwoordelijkheid over je dochter, terwijl het maar kort hoeft te duren en je niet met gekromde tenen hoeft toe te kijken hoe onhandig/'verkeerd' ze het aanpakt

En wat ik deed is vééél uitleg geven: 'dat hoge gepiep, als hij dat doet is hij moe'. 'Misschien heeft hij honger. Dat kun je zien doordat hij hapt als je hem tegen je aan houdt'. 'Hij heeft ongeveer drie uur geleden gedronken, dus waarschijnlijk wil hij nu weer'. 'Ik denk dat hij wat teveel prikkels heeft gehad. De tv aan, de herrie van onze stemmen, de drukte in huis: baby's moeten dat verwerken. Laat hem maar even met rust'

Ik vind echt oppassen op 11-jarige leeftijd wel wat vroeg, en niet zo gek dat je dat niet durft. Ik herinner me een oppas-ervaring van toen ik zelf 12 was. Mijn neefje was toen een maand of 8. Ik had hem op een stoeltje gezet en hij hield zijn evenwicht niet en kieperde zo voorover tegen de tafelrand aan. Hij had een dikke schram op zijn oog, waarvan ik bij terugkeer van mijn tante de poes de schuld gaf 'misschien heeft de poes hem gekrabt' omdat ik niet durfde toe te geven dat ik niet goed had opgelet.

Cavabien, ik heb helemaal geen ervaring met stiefkinderen en eigenlijk ook geen tips. Ik wil alleen zeggen dat ik het knap vind dat je dit topic geopend hebt en er zo mee bezig bent. Ik kan me voorstellen dat het voor niemand een makkelijke situatie is, niet voor jouw, niet voor je stiefdochter. Waarschijnlijk voor je man het makkelijkste, maar die zou in mijn ogen ook het hardste moeten werken om de relatie tussen jou en je stiefdochter te faciliteren, en de relatie tussen je stiefdochter en haar nieuwe zusje.

Dan ook nog een nieuwe baby, heel veel hormonen en aanpassingen over het algemeen, dat maakt het vast nog moeilijker. Het komt vast allemaal goed, maar poh. Heel veel succes!