Stiefkind en nieuwe baby

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:38 schreef Clubsoda het volgende:
Om een idee te geven hoe het voor een kind kan voelen: ik vond het vroeger erg moeilijk dat mijn halfzusje haar beide ouders altijd bij zich had. Dat ze nooit 'weg' hoefde. Dat ze allerlei dingen meemaakten zonder mij erbij. Ja, ik had een lieve en betrokken vader, en ik hoorde er daar ook echt bij en beleefde met hen ook veel leuke dingen. Ik denk dat mijn moeder het daarom ook niet echt begreep en er wat nukkig op reageerde. Maar ik hoorde ook altijd ergens niet bij. En daar had ik graag wat meer begeleiding bij gehad.

Dit zie ik ook bij mijn meiden.

Maar ik weet niet goed hoe ik ze daarin kan steunen. Ze hebben ook recht op een band met hum vader, zijn daar over het algemeen graag. Maar ik zie bij Bram dan het tegenovergestelde, hij wilt graag mee met zn zussen en mist “zijn” meiden enorm als ze er niet zijn.

Wat zou jou hebben geholpen? Ik kan moeilijk mn leven stilzetten om maar niks te beleven als ze bij hun vader zijn?

Voor mij als stiefvader (vreselijk woord) is het heel makkelijk, gebeurt er iets dat mij niet zint dan zeg ik er gewoon iets van en probeer zo duidelijk mogelijk uit te leggen waarom ik iets niet wil. Dit heeft er tot geleid dat ze van mij nee wel aan neemt en van Mn vriendin niet want die laat zich nogal eens omlullen.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:43 schreef Quasimoto het volgende:
Voor mij als stiefvader (vreselijk woord) is het heel makkelijk, gebeurt er iets dat mij niet zint dan zeg ik er gewoon iets van en probeer zo duidelijk mogelijk uit te leggen waarom ik iets niet wil. Dit heeft er tot geleid dat ze van mij nee wel aan neemt en van Mn vriendin niet want die laat zich nogal eens omlullen.

Dat is hier ook wel. Maar dat is niet anders bij “ons” kind. Ik ga wat makkelijker mee in argumenten van de kinderen en J is standvastig in “omdat ik het zeg”.

Maar die balans is precies wat werkt. Al moeten we soms even afstemmen of ik niet ja zeg als hij net nee heeft gezegd, maar welk kind probeert dat nu niet.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:42 schreef Ticootje het volgende:

[..]

Dit zie ik ook bij mijn meiden.

Maar ik weet niet goed hoe ik ze daarin kan steunen. Ze hebben ook recht op een band met hum vader, zijn daar over het algemeen graag. Maar ik zie bij Bram dan het tegenovergestelde, hij wilt graag mee met zn zussen en mist “zijn” meiden enorm als ze er niet zijn.

Wat zou jou hebben geholpen? Ik kan moeilijk mn leven stilzetten om maar niks te beleven als ze bij hun vader zijn?

Ik denk vooral erkenning voor die gevoelens en een mogelijke uitleg ervan. Me helpen begrijpen wat ik voelde. Ik ging dan bijvoorbeeld in onze fotoalbums kijken en tellen hoeveel foto's er waren met mijn zusje en met mij. Dan werd mijn moeder kribbig, wat ik wel begrijp hoor, maar ik had liever wat begrip gehad. Horen dat het logisch is dat ik bang was er niet bij te horen maar dat dat niet nodig was. Of mooie foto's van ons vieren maken en die inlijsten of in de albums plakken, zoiets.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:23 schreef Seven. het volgende:

[..]

Onder andere omdat je allerlei boze fokkers over je heen krijgt als je aangeeft er moeite mee te hebben. Als 'stiefmoeder' kun je het nooit goed doen.

Ik vind dat dat in dit topic heel erg mee valt.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:47 schreef Clubsoda het volgende:

[..]

Ik denk vooral erkenning voor die gevoelens en een mogelijke uitleg ervan. Me helpen begrijpen wat ik voelde. Ik ging dan bijvoorbeeld in onze fotoalbums kijken en tellen hoeveel foto's er waren met mijn zusje en met mij. Dan werd mijn moeder kribbig, wat ik wel begrijp hoor, maar ik had liever wat begrip gehad. Horen dat het logisch is dat ik bang was er niet bij te horen maar dat dat niet nodig was. Of mooie foto's van ons vieren maken en die inlijsten of in de albums plakken, zoiets.

Ha! Ik tel de foto’s in mn lijstjes, geen van de kinderen heeft een foto meer of minder. Ik doe dat een soort van expres inderdaad. Leyla is bijvoorbeeld een knap poppetje en houdt enorm goed op de foto, maar ik hang mn huis er niet mee vol, nee dan hangt er net zo goed een hele rare foto van Bram naast, die kan niet normaal doen voor de foto.

Oh de andere kant op geldt ook voor het kind dat niet heen en weer gaat.
Bram vindt het bijvoorbeeld helemaal niet eerlijk dat de meiden bijvoorbeeld 2x op zomervakantie gaan, of 2 papa’s hebben of dingen meemaken zonder hem.

Ik kan hem 1000x uitleggen dat de voordelen mooier lijken en zelfs de middelste heeft al eens gezegd dat het echt niet zo leuk is als het lijkt. “Als ik bij papa ben mis ik mama en als ik bij mama ben mis ik papa”. Maar toch in zijn ogen heeft het alleen maar voordelen.

De beleving van kinderen is soms heel anders als wij denken.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2019 10:27 schreef Ticootje het volgende:
Stiefouders hebben vaak een veel lastigere positie als de biologische ouders ja.

Ik besef me ook wel dat het voor joene soms heel ondankbaar moet voelen. Maar grote troost, mijn eigen dna ben ik ook heel vaak goed zat van, zeker nu de middelste opeens denkt dat ze heel wat in te brengen heeft.

Maar is het niet altijd zoeken naar richtingen met elkaar als opvoeders hoe met situaties om te gaan. Ja dat is makkelijker als er maar 2 betrokken partijen zijn, bij samengestelde gezinnen heb je opeens 4 volwassenen die zich allemaal mengen in het laten opgroeien van de kinderen. Elk met hun beste bedoelingen, maar die soms behoorlijk kunnen botsen en dan sta je als stiefouder toch vaak 1-0 achter.

Dat is waar, dat probleem hebben wij dan niet. Maar ik herken het wel wat ts beschrijft, toen zoon net geboren was zorgde ze ook het liefst zelf voor hem en mocht je er eigenlijk niet eens naar kijken of je kreeg al die priemende blik van blijf van mijn baby af. Ik ben slechts een keer flink uit m'n slof geschoten en toen was het voorbij.

@CaVaBien Hebben jullie de vakantie overleefd?

quote:

Op woensdag 28 augustus 2019 19:23 schreef CaVaBien het volgende:
@:Seven bedankt voor het delen van jouw ervaringen en voor alle tips

En bedankt iedereen voor de tips, voor het meedenken en voor de feedback.

We hebben de vakantie overleefd en zijn weer terug in NL. Op aanraden van sommige van jullie heb ik papa en dochter soms alleen activiteiten laten ondernemen, zodat ik tussendoor 'pauze' had.

Ook heeft mijn partner na overleg duidelijk gemaakt aan dochter dat ze niet de slaapkamer moet binnenstormen. Dat ik wel met de baby naar de woonkamer kom als ik klaar ben. Op die manier werd het toch iets minder vermoeiend.

Nu zijn we terug en is stiefdochter nog steeds bij ons (nog een week extra, omdat de moeder op dit moment niet in staat is om voor haar dochter te zorgen). Ik ga werken en heb ook afgesproken met vriendinnen, ga langs bij familie om de komende 2 weken afwisseling te hebben.

Wat geweldig om te lezen dat je volgehouden hebt, en ook nog eens de ruimte hebt gevonden om je huis langer open te stellen dan gepland!!

Sterke vrouw! Toch!

Fijn dat de vakantie fijn was!

Maar wat verdrietig voor het meisje dat haar moeder nu niet voor haar kan zorgen. Ik krijg het beeld van een meisje dat schreeuwt om aandacht, erkenning en liefde. Misschien wil ze heel graag belangrijk zijn voor zusje, voor jou.
Zou je haar in het dagelijkse leven wat SuperBelangerijke taken kunnen geven med de baby? Laat haar een uurtje "oppassen" in haar uppie terwijl jij boven een film kijkt, ofzo, zodat ze het gevoel geeft dat ze superbelangrijk is, want dat is ze natuurlijk wel.

Verder is het denk ik zoals eerder aangekaart wel belangrijk om aan jouw gevoelens tov haar te werken. Ze hoort er bij, en zal er altijd bij horen. Dat is immers een bewuste keuze van jou geweest, waar zij natuurlijk weinig in in te brengen had. Het klinkt alsof ze snakt naar jouw aandacht.

quote:

Op woensdag 28 augustus 2019 21:00 schreef Roomsnoes het volgende:
Fijn dat de vakantie fijn was!

Maar wat verdrietig voor het meisje dat haar moeder nu niet voor haar kan zorgen. Ik krijg het beeld van een meisje dat schreeuwt om aandacht, erkenning en liefde. Misschien wil ze heel graag belangrijk zijn voor zusje, voor jou.
Zou je haar in het dagelijkse leven wat SuperBelangerijke taken kunnen geven med de baby? Laat haar een uurtje "oppassen" in haar uppie terwijl jij boven een film kijkt, ofzo, zodat ze het gevoel geeft dat ze superbelangrijk is, want dat is ze natuurlijk wel.

Verder is het denk ik zoals eerder aangekaart wel belangrijk om aan jouw gevoelens tov haar te werken. Ze hoort er bij, en zal er altijd bij horen. Dat is immers een bewuste keuze van jou geweest, waar zij natuurlijk weinig in in te brengen had. Het klinkt alsof ze snakt naar jouw aandacht.

+1

quote:

Op woensdag 28 augustus 2019 21:00 schreef Roomsnoes het volgende:
Fijn dat de vakantie fijn was!

Maar wat verdrietig voor het meisje dat haar moeder nu niet voor haar kan zorgen. Ik krijg het beeld van een meisje dat schreeuwt om aandacht, erkenning en liefde. Misschien wil ze heel graag belangrijk zijn voor zusje, voor jou.
Zou je haar in het dagelijkse leven wat SuperBelangerijke taken kunnen geven med de baby? Laat haar een uurtje "oppassen" in haar uppie terwijl jij boven een film kijkt, ofzo, zodat ze het gevoel geeft dat ze superbelangrijk is, want dat is ze natuurlijk wel.

Verder is het denk ik zoals eerder aangekaart wel belangrijk om aan jouw gevoelens tov haar te werken. Ze hoort er bij, en zal er altijd bij horen. Dat is immers een bewuste keuze van jou geweest, waar zij natuurlijk weinig in in te brengen had. Het klinkt alsof ze snakt naar jouw aandacht.

Roomsnoes omschrijft heel mooi wat ik denk dus plus 1.

Ik sluit me aan bij Roomsnoes en wil daar nog aan toevoegen dat ik het erg jammer vind dat alle ‘oplossingen’ gericht zijn op minder contact tussen jou en haar en niet op tijd en energie stoppen in haar leren kennen en de band verstevigen.

Ik sluit me hier ook bij aan. Ik vind het top om te horen dat het beter gaat, maar vind het eerlijk gezegd jammer dat jullie niks gedaan hebben met de tips om haar er juist meer bij te betrekken. (of althans, zo lijkt het, misschien lees ik je post anders dan je hem bedoelt)

Graag gedaan, TS. Fijn dat je er iets aan hebt.

Het valt mij op dat je sowieso zelden rechtstreeks antwoordt, misschien is dat ook het geval in het echte leven (ik denk van wel, aangezien je aangeeft dat je moeite hebt met grenzen stellen enzo). Zolang je dat niet beter leert, zal je altijd weer tegen dit soort dingen aanlopen.

Je hebt nog niets gezegd over het meisje dat er zo graag bij wil horen. Denk je na over hoe je dat toe kunt laten?

Als ik je daar ook weer van advies mag dienen , ik merk dat dat bij de oudste prima gaat met haar toelaten in mijn huis, mijn leven en mijn dingen. Met de jongste is dat een ander verhaal. Dat ligt aan mij. Onze mooie dochter is heel erg onzeker en dat resulteert in nepgedrag: heel stoer doen, 2 minuten later heel schattig, soms pestgedrag richting mij, regelmatig drama en overdreven fel reageren etc. Zij speelt 90% van de tijd een rol. Ik kan daar weinig geduld voor opbrengen, en daar kan zij niets aan doen. Het resultaat is dat ik vaak geneigd ben om een keer te zuchten en door te gaan met wat ik ook deed (oftewel: afwijzen en negeren). Dat is voor haar echt niet OK, juist zij moet veel meer het gevoel hebben dat ze erbij hoort en dat ik van haar hou om wie zij is. Er domweg bewust mee bezig zijn brengt al verlichting en tegenwoordig hou ik mezelf 9 van de 10 keer tegen om in die afwijzen en negeren-modus te gaan. Het gebeurt nog steeds wel eens dat ik in het moment niet adequaat reageer, maar het is wel degelijk iets waar je zelf actief aan kunt werken.

Afwijzen, negeren, ruzie zoeken, je mee laten slepen in drama en gedoe, overdreven streng zijn, niet actief je best doen om ze erbij te betrekken.. het zijn allemaal dingen die bijdragen aan actief buitensluiten van je stiefkind. Mijn ervaring is, hoe meer je ze betrekt en zelf moeite stopt in de band met je stiefkind, hoe leuker het wordt. Ik ben er nog lang niet hoor, onze jongste heeft sinds een weekje haar eerste mobiel. De hele wereld wordt geappt maar ik niet. Dus ik app zelf wel, ondanks dat ik wel een appje van haar had verwacht. Het zijn allemaal kleine dingetjes, zij wijst mij constant af maar ik kan en mag dat natuurlijk nooit terug doen bij haar. Ik ben hier de volwassene die wél in kan schatten dat zij zich domweg nog niet veilig voelt bij me. Ik ben de enige die daar actief verandering in kan bewerkstelligen. En ik maak daar helaas wel eens fouten in, niemand is perfect. Gelukkig is mijn vriend er dan nog om mee te praten, en hij denkt ook actief mee.

Dus niet zo afwachtend, dat is mijn advies . Kom zelf in actie om die band met jullie oudste te verbeteren, en neem daar de tijd voor.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2019 12:15 schreef Seven. het volgende:
Graag gedaan, TS. Fijn dat je er iets aan hebt.

Het valt mij op dat je sowieso zelden rechtstreeks antwoordt, misschien is dat ook het geval in het echte leven (ik denk van wel, aangezien je aangeeft dat je moeite hebt met grenzen stellen enzo). Zolang je dat niet beter leert, zal je altijd weer tegen dit soort dingen aanlopen.

Je hebt nog niets gezegd over het meisje dat er zo graag bij wil horen. Denk je na over hoe je dat toe kunt laten?

Als ik je daar ook weer van advies mag dienen , ik merk dat dat bij de oudste prima gaat met haar toelaten in mijn huis, mijn leven en mijn dingen. Met de jongste is dat een ander verhaal. Dat ligt aan mij. Onze mooie dochter is heel erg onzeker en dat resulteert in nepgedrag: heel stoer doen, 2 minuten later heel schattig, soms pestgedrag richting mij, regelmatig drama en overdreven fel reageren etc. Zij speelt 90% van de tijd een rol. Ik kan daar weinig geduld voor opbrengen, en daar kan zij niets aan doen. Het resultaat is dat ik vaak geneigd ben om een keer te zuchten en door te gaan met wat ik ook deed (oftewel: afwijzen en negeren). Dat is voor haar echt niet OK, juist zij moet veel meer het gevoel hebben dat ze erbij hoort en dat ik van haar hou om wie zij is. Er domweg bewust mee bezig zijn brengt al verlichting en tegenwoordig hou ik mezelf 9 van de 10 keer tegen om in die afwijzen en negeren-modus te gaan. Het gebeurt nog steeds wel eens dat ik in het moment niet adequaat reageer, maar het is wel degelijk iets waar je zelf actief aan kunt werken.

Afwijzen, negeren, ruzie zoeken, je mee laten slepen in drama en gedoe, overdreven streng zijn, niet actief je best doen om ze erbij te betrekken.. het zijn allemaal dingen die bijdragen aan actief buitensluiten van je stiefkind. Mijn ervaring is, hoe meer je ze betrekt en zelf moeite stopt in de band met je stiefkind, hoe leuker het wordt. Ik ben er nog lang niet hoor, onze jongste heeft sinds een weekje haar eerste mobiel. De hele wereld wordt geappt maar ik niet. Dus ik app zelf wel, ondanks dat ik wel een appje van haar had verwacht. Het zijn allemaal kleine dingetjes, zij wijst mij constant af maar ik kan en mag dat natuurlijk nooit terug doen bij haar. Ik ben hier de volwassene die wél in kan schatten dat zij zich domweg nog niet veilig voelt bij me. Ik ben de enige die daar actief verandering in kan bewerkstelligen. En ik maak daar helaas wel eens fouten in, niemand is perfect. Gelukkig is mijn vriend er dan nog om mee te praten, en hij denkt ook actief mee.

Dus niet zo afwachtend, dat is mijn advies . Kom zelf in actie om die band met jullie oudste te verbeteren, en neem daar de tijd voor.

Fouten maken we allemaal. Ik doe het ook regelmatig fout, maar dat is mijn eigen kind en op de een of andere manier heb je dan beide kanten op een grotere foutmarge die niet per se tot nare gevoelens en verwijdering leidt.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2019 12:15 schreef Seven. het volgende:
Onze mooie dochter

Dit alleen al, een wereld van verschil. Ik hoop dat TS haar uiteindelijk ook zo zal noemen.

quote:

Het zijn allemaal kleine dingetjes, zij wijst mij constant af maar ik kan en mag dat natuurlijk nooit terug doen bij haar. Ik ben hier de volwassene die wél in kan schatten dat zij zich domweg nog niet veilig voelt bij me. Ik ben de enige die daar actief verandering in kan bewerkstelligen.

Ik vind dit echt super knap van je! Dat je de kwetsbare verhoudingen zo goed doorziet en daardoor (meestal dan toch) boven het "drama" van alledag kan gaan staan.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2019 21:21 schreef CaVaBien het volgende:

[..]

Bedankt

Ik probeer echt wel een lieve/goede (stief)moeder te zijn, maar het gaat in ups en downs, zoals @:seven dat zo mooi omschrijft.

Ik vind het trouwens heel knap seven. Zo goed dat je er bewust mee bezig bent en er iets van probeert te maken. Het is geen makkelijke rol en meestal erg ondankbaar 'werk'.

Als ik zo nadenk heb ik het eigenlijk nog goed getroffen. Stiefdochter appt mij bijv bijna dagelijks als ze bij haar moeder is (gaat dan trouwens wel vaak over de baby ).
Ze wilt altijd heel veel vertellen/ met mij shoppen (haar beste vriendin heeft ook een stiefmoeder en ze hebben dus bedacht dat het ontzettend leuk zou zijn als zij samen kunnen shoppen met ons, de stiefmoeders, erbij )
Wilt (game)spelletjes met mij spelen.

Ik doe het niet perfect, heb af en toe spijt van hoe ik reageer/gedraag, ben bang dat ik haar 'verpest', maar als ik zo kijk naar hoe zij zich gedraagt tegenover mij, doe ik het denk ik ook niet al te slecht.

Ik vind het vooral vervelend dat ik op de een of andere manier toch een beetje op mijn tenen loop als zij er is. Ik kan niet te streng/boos doen. Ik bemoei niet met alles. En ze is niet door mij opgevoed, waardoor ze dingen anders doet. Het is lastig om daarmee om te gaan en ik kan me daaraan irriteren.

@:Roomsnoes je hebt gelijk. Ik probeer/geef haar ook wel aandacht, maar soms lijkt het alsof ze veel meer verlangt dan dat ik kan geven. Dat van oppassen is wel een goed idee. Al vind ik het nog wel een beetje eng om de baby alleen met haar te laten.

@:miss_sly & @:bunderbos ik vond het geen fijn idee om de baby toe te vertrouwen aan haar. Dat laat ik nu steeds meer los, ze mocht vaak de babywagen rijden, de baby vasthouden en helpen met badderen.

klinkt alsof jouw band met haar sterker is dan die van mij met onze jongste.

Dat loslaten is een proces, en daar moet je doorheen. Ik ben geen moeder maar ik denk dat je dat actief kunt oefenen. Elke dag een beetje meer loslaten en overlaten aan je oudste. Maak er een plan voor, schrijf gewoon op wat je oudste wel kan en om de.zoveel dagen gooi je er een kwartiertje bij. Voor je het weet, heb je zomaar een heel uur voor jezelf.

Zij is teveel bij jullie om op je tenen te lopen. Echt, doe daar wat aan. Denk er over na en bedenk een oplossing. Jij mag gewoon streng zijn als de situatie daarom vraagt. Hell, ik ben dat terwijl ze alleen maar om het weekend bij ons zijn.

[ Bericht 0% gewijzigd door Seven. op 29-08-2019 23:40:22 ]

quote:

Op donderdag 29 augustus 2019 21:21 schreef CaVaBien het volgende:

[..]

Bedankt

Ik probeer echt wel een lieve/goede (stief)moeder te zijn, maar het gaat in ups en downs, zoals @:seven dat zo mooi omschrijft.

Ik vind het trouwens heel knap seven. Zo goed dat je er bewust mee bezig bent en er iets van probeert te maken. Het is geen makkelijke rol en meestal erg ondankbaar 'werk'.

Als ik zo nadenk heb ik het eigenlijk nog goed getroffen. Stiefdochter appt mij bijv bijna dagelijks als ze bij haar moeder is (gaat dan trouwens wel vaak over de baby ).
Ze wilt altijd heel veel vertellen/ met mij shoppen (haar beste vriendin heeft ook een stiefmoeder en ze hebben dus bedacht dat het ontzettend leuk zou zijn als zij samen kunnen shoppen met ons, de stiefmoeders, erbij )
Wilt (game)spelletjes met mij spelen.

Ik doe het niet perfect, heb af en toe spijt van hoe ik reageer/gedraag, ben bang dat ik haar 'verpest', maar als ik zo kijk naar hoe zij zich gedraagt tegenover mij, doe ik het denk ik ook niet al te slecht.

Ik vind het vooral vervelend dat ik op de een of andere manier toch een beetje op mijn tenen loop als zij er is. Ik kan niet te streng/boos doen. Ik bemoei niet met alles. En ze is niet door mij opgevoed, waardoor ze dingen anders doet. Het is lastig om daarmee om te gaan en ik kan me daaraan irriteren.

@:Roomsnoes je hebt gelijk. Ik probeer/geef haar ook wel aandacht, maar soms lijkt het alsof ze veel meer verlangt dan dat ik kan geven. Dat van oppassen is wel een goed idee. Al vind ik het nog wel een beetje eng om de baby alleen met haar te laten.

@:miss_sly & @:bunderbos ik vond het geen fijn idee om de baby toe te vertrouwen aan haar. Dat laat ik nu steeds meer los, ze mocht vaak de babywagen rijden, de baby vasthouden en helpen met badderen.

Oh wat goed! Dat vond ik ook echt lastig hoor, de baby aan een ander toevertrouwen (blame hormones, het is gewoon de natuur dat je in een leeuwin verandert). Klinkt alsof jullie er echt wel komen, geef het wat tijd, het komt helemaal goed als ik dit zo lees.

PS voor wat betreft het 'oppassen', dat kan ook zijn terwijl jij even iets in een andere kamer doet (ik ga even de was doen, zou jij op xx willen letten?) en dan kun je ook af en toe je hoofd nog even om de hoek steken. Zo bouw je het ook voor jezelf een beetje op.

@CaVaBien: wat goed dat je er zo bewust mee bezig bent en signaleert dat de dingen niet goed gaan

quote:

Op vrijdag 30 augustus 2019 08:56 schreef bunderbos het volgende:

PS voor wat betreft het 'oppassen', dat kan ook zijn terwijl jij even iets in een andere kamer doet (ik ga even de was doen, zou jij op xx willen letten?) en dan kun je ook af en toe je hoofd nog even om de hoek steken. Zo bouw je het ook voor jezelf een beetje op.

ik heb een baby van vergelijkbare leeftijd en zojuist een paar logees over de vloer gehad (een neefje van 13, een nichtje van 15, een neefje van 18 en zijn vriendinnetje). Ik vind het belangrijk dat mijn baby een goede band opbouwt met zijn neefjes en nichtjes. Daarom geef ik ze de kans om tijd met hem door te brengen. Tegelijkertijd herken ik het 'leeuwinnen-gevoel', waarbij je er van overtuigd bent dat niemand zo goed weet wat je baby nodig heeft als jijzelf.
Bovenstaande tip heb ik vaak in de praktijk gebracht. Ander voorbeeldje: als ik ergens mee bezig was (koken, huishoudelijke dingetjes, op de wc zitten ) en de baby begon te piepen/huilen, dan riep ik 'wil jij hem even troosten? Ik kom er zo aan'. Soms werd de baby dan stil als hij gepakt werd, dan liet ik ze er een tijdje mee tutten/spelen. Als hij bleef huilen, pakte ik hem over en zei iets als 'zo fijn dat je hem even vast kon houden terwijl ik *iets* af kon maken! Dankjewel!'
Op deze manier geef je je stiefdochter even de verantwoordelijkheid over je dochter, terwijl het maar kort hoeft te duren en je niet met gekromde tenen hoeft toe te kijken hoe onhandig/'verkeerd' ze het aanpakt

En wat ik deed is vééél uitleg geven: 'dat hoge gepiep, als hij dat doet is hij moe'. 'Misschien heeft hij honger. Dat kun je zien doordat hij hapt als je hem tegen je aan houdt'. 'Hij heeft ongeveer drie uur geleden gedronken, dus waarschijnlijk wil hij nu weer'. 'Ik denk dat hij wat teveel prikkels heeft gehad. De tv aan, de herrie van onze stemmen, de drukte in huis: baby's moeten dat verwerken. Laat hem maar even met rust'

Ik vind echt oppassen op 11-jarige leeftijd wel wat vroeg, en niet zo gek dat je dat niet durft. Ik herinner me een oppas-ervaring van toen ik zelf 12 was. Mijn neefje was toen een maand of 8. Ik had hem op een stoeltje gezet en hij hield zijn evenwicht niet en kieperde zo voorover tegen de tafelrand aan. Hij had een dikke schram op zijn oog, waarvan ik bij terugkeer van mijn tante de poes de schuld gaf 'misschien heeft de poes hem gekrabt' omdat ik niet durfde toe te geven dat ik niet goed had opgelet.

Cavabien, ik heb helemaal geen ervaring met stiefkinderen en eigenlijk ook geen tips. Ik wil alleen zeggen dat ik het knap vind dat je dit topic geopend hebt en er zo mee bezig bent. Ik kan me voorstellen dat het voor niemand een makkelijke situatie is, niet voor jouw, niet voor je stiefdochter. Waarschijnlijk voor je man het makkelijkste, maar die zou in mijn ogen ook het hardste moeten werken om de relatie tussen jou en je stiefdochter te faciliteren, en de relatie tussen je stiefdochter en haar nieuwe zusje.

Dan ook nog een nieuwe baby, heel veel hormonen en aanpassingen over het algemeen, dat maakt het vast nog moeilijker. Het komt vast allemaal goed, maar poh. Heel veel succes!