[Etappe 10] Saint-Flour - Albi #1

Etappe 10: Saint-Flour - Albi, 217,5 km

Tijdens de rit met aankomst in Saint-Étienne was de vlucht van de dag snel vertrokken, een dag later werd het een ander verhaal. Er kwamen veel meer aanvalspogingen en de eerste poging was niet direct te goede. Het was een snelle aanvangsfase, met veel verschillende renners in de aanval. Terwijl ze vooraan hun best deden om weg te rijden zagen we achteraan ineens Alessandro De Marchi op de grond liggen. Een dag eerder reed hij nog nog in de aanval, nu lag hij er plotseling heel slecht bij. Het verdict is hard, onder meer een paar gebroken ribben en een gebroken sleutelbeen. Ook Vuillermoz lag erbij, maar hij kon wel door. Toen we weer naar voren schakelden zagen we gele trui Alaphilippe nog een keer meeschuiven met een aanval, maar dat vond de rest van het peloton dan weer niet zo'n goed idee. Niet lang daarna reed er een andere groep weg, een grote groep. 14 man, met onder meer Tony Martin, Tiesj Benoot en Jasper Stuyven. Het peloton kon leven met die groep en dus viel het al snel stil. Daar was Marc Soler het alleen niet mee eens, hij ging nog in de achtervolging. Even later ging Rui Costa ook nog achter de koplopers aan, maar hij deed dat op een vrij ongelukkig moment. Op het moment dat de gele trui een plasplauze in wilde lassen ging Costa er nog vandoor, daar staat in het peloton bijkans de doodstraf op. Het vermaak in het peloton was dan ook groot toen duidelijk werd dat Costa de koplopers nooit meer bij ging halen. Vroeg op de dag kregen de renners te maken met de lastigste klim van de dag, een heuse muur. Op deze muur wist Marc Soler de aansluiting te vinden met de koplopers, maar Costa lukte dat net niet. Hij kwam tot op een seconde of 20, maar daarna was het klaar. Terwijl de voorsprong van de koplopers snel opliep naar de tien minuten zakte Costa steeds verder weg. Een klassieke chasse patate, arme jongen. Op 100 kilometer van het eind werd Costa weer ingelopen door het peloton, wat altijd tragische taferelen oplevert. De helft lacht hem uit, de andere helft scheldt hem uit. Rui had wat uit te leggen.

De voorsprong van de 15 koplopers werd ondertussen alleen maar groter, het ging richting de 11 minuten. De koplopers konden daardoor vrij rustig rond gaan rijden, al kwamen de eerste schermutselingen vooraan al op 60 kilometer van het eind. Bepaalde renners konden hun zenuwen toen al niet meer bedwingen. Toch kwam alles weer vrij snel samen en reed men gezellig verder tot op een kilometer of 45 van het eind. Op een van de vele klimmetjes in het Centraal Massief was Pöstlberger in de aanval gegaan. In eerste instantie leek hij niet echt door te willen rijden, maar toen niemand bij hem aan kwam sluiten reed hij toch maar door. Achter hem kwam alles weer samen, terwijl de voorsprong van de Oostenrijker opliep naar 45 seconden. Het peloton reed inmiddels op 13 minuten, een snipperdag voor de mannen daar. De strijd om de ritzege zou uiteindelijk beslist worden op de laatste gecategoriseerde helling van de dag. In aanloop naar die helling slonk de voorsprong van Pöstlberger, terwijl bij de achtervolgers alles uit elkaar werd gereden. Onder meer Tony Martin en Jesus Herrada haakten al voortijdig af. We hielden een klein groepje over in de achtervolging op Pöstlberger. Op de laatste beklimming van de dag zagen we dat vooral Roche over goede benen beschikte. Hij ging meerdere keren in de aanval, wat vooral tot gevolg had dat het avontuur van Pöstlberger over was. Roche kreeg Benoot en Tratnik met zich mee, dat leken de drie sterksten van de kopgroep. Dat was evenwel buiten Daryl Impey gerekend. Terwijl de mannen vooraan steeds in de aanval gingen, besloot Impey zijn eigen tempo te zoeken. Hij reed een tijd in het wiel van Naesen en Stuyven, tot hij zijn kans schoon zag om de oversteek te maken naar de kop van de koers. Na een nieuwe versnelling vooran was Tratnik gelost, waardoor we het met Benoot en Roche moesten doen.

De demarrage van Impey was indrukwekkend, hij reed in een mum van tijd naar de kop van de koers toe. Zodoende reden we met drie renners over de top van de klim. In de afdaling nam Impey het initiatief, aangezien hij de snelste vooraan was. De tijdsverschillen waren beperkt, maar we leken toch met deze drie naar Brioude te rijden. Na de laatste klim volgde er nog een kort knikje omhoog, waar Benoot optimaal van probeerde te profiteren. Hij ging in de aanval, wat vooral tot gevolg had dat Roche moest lossen. Impey kon nog net mee, waardoor we nog twee renners op kop hadden. Dit was het moment dat Benoot zijn kansen op de ritwinst in rook op zag gaan. Met Impey naar de finish rijden was een kansloze opdracht, daar maakte hij geen schijn van kans tegen. Het was het ideale moment geweest om een beetje te pokeren, maar dat woord staat niet in het woordenboek van Benoot. Dommekracht Tiesj reed gewoon door en nam over bij Impey, die daar maar wat blij mee was. Roche werd ondertussen weer bijgehaald door de achtervolgers, een groepje met Naesen, Stuyven, Tratnik en Soler. De voorsprong was nog steeds niet heel groot, maar omdat de twee vooraan bleven samenwerken toch groot genoeg. In de straten van Brioude liet Benoot zich naar de slachtbank rijden. Hij nam in de laatste kilometer niet meer over, maar toen was het kalf al lang en breed verdronken. In een poging Impey te verrassen ging hij vroeg aan en probeerde hij de weg nog wat te blokkeren, maar daar trapte de ervaren Zuid-Afrikaan niet in. Hij remonteerde Benoot en won met gemak de sprint. Een redelijk historische overwinning, Impey is pas de tweede Zuid-Afrikaan die een rit weet te winnen in de Tour. Robert Hunter was in 2007 de eerste, hij won toen in dienst van Barloworld een massasprint. Na een Tour die vooral wordt beheerst door de lage landen hebben we nu ineens te maken met een exotische overwinning, dat lijkt me voor het wielrennen alleen maar een goede zaak.

In het peloton gebeurde er verder bijzonder weinig. Op de laatste klim ging Bardet nog wel in de aanval, omdat we nu eenmaal in zijn woonplaats waren. Hij kreeg Porte en Bennett met zich mee, wat op zich best een leuke ontwikkeling was. Er zat alleen niet veel op bij Bardet, terwijl Porte en Bennett weinig zin hadden om over te nemen. Daardoor kon de trein van Ineos de aanvallers weer makkelijk bijhalen. Nadat die aanval geneutraliseerd was gebeurde er niets meer. Men reed op het gemakje richting Brioude. 16 minuten na Impey kwamen ze aan. Een geschiedenisloze dag voor de klassementsrenners. Ook een geschiedenisloze dag voor de Fransen. Op hun nationale feestdag zagen we amper Fransen in de aanval, in de buurt van de overwinning kwamen ze al helemaal goed. Alaphilippe wist dan wel weer de gele trui te behouden, dat is ook wat waard. Normaal gesproken gaan we na de tweede zondag van de Tour een dag rusten, maar dat is nu niet het geval. Normaal is de maandag de rustdag, maar de renners moeten door. Ze moeten nog een keer aan de bak. In plaats van een rustdag krijgen ze een rit van 217 kilometer voorgeschoteld. Na negen dagen in het zadel nog een keer zo'n lange rit moeten overleven, het leven van een wielrenner gaat niet over rozen. Het is nog niet eens een makkelijke rit, we trekken namelijk weer de heuvels in. Het zal makkelijker worden dan de afgelopen dagen, maar alsnog is het een vrij pittige rit.




De renners gaan van start in Saint-Flour, een plaats met 7000 inwoners in de Cantal. Het is geen grote plaats, toch is de Tour hier al een aantal keer geweest. Voor het eerst in 1999, toen kwam de Baskische pygmee David Etxebarria de overwinning ophalen. Het was de beste Tour van Etxebarrie, want hij won namens het legendarische Once een paar dagen later nog een rit. Sinds het begin van het jaar is hij actief als ploegleider van een Baskische amateurploeg. Daarvoor werkte hij nog jarenlang samen met de altijd aimabele Manolo Saiz bij de amateurploeg Aldro, die helaas niet meer bestaat. Een dag na de overwinning van Etxebarria zou het peloton vanuit Saint-Flour richting Albi vertrekken, wat we nu dus ook gaan doen. In 2004 keerde de Tour terug naar Saint-Flour en toen ging de overwinning naar de altijd onsympathieke Richard Virenque. Thomas Voeckler reed op dat moment in de gele trui, een feit dat hij later zou herhalen. In 2011 kwamen we namelijk nog een keer aan in Saint-Flour. Dat was de beruchte rit met EEN OTO. NEE. NEE. DIT GELOOF JE TOCH NIET. Met Johnny Hoogerland in het prikkeldraad reed de rest vrolijk verder naar de finish, waar Luis Leon Sanchez in de oplopende straten van Saint-Flour zijn medevluchters wist te kloppen. Een van die medevluchters was Thomas Voeckler, die de rit niet wist te winnen maar wel de gele trui veroverde. Vervolgens wist hij die trui bijna tot in Parijs te houden, hilarische Tour was dat van onze sympathieke Franse vriend. Acht jaar later keren we terug naar Saint-Flour, een plaats waar niet bijzonder veel te beleven valt. Het dorp bestaat uit twee delen. Er is een ville haute, boven op een heuvel van vulkanische origine. Beneden aan de Ander ligt dan weer de ville basse. De mooiste gebouwen komen we tegen in het hogergelegen deel van Saint-Flour, zoals de kathedraal van Saint-Pierre en de kerk van Saint-Vincent. In het bovenste deel van Saint-Flour komen we ook van die gezellige smalle straatjes tegen, met tussendoor leuke plaatjes zoals Halle aux Bleds. Verder hebben ze hier nog een aantal musea, zoals het Musée Alfred Douet. Van een afstand ziet het hogergeleden deel er imponerend uit. Niet alleen omdat het op een basaltachtige ondergrond is gebouwd, ook omdat men nog een stadsomwalling heeft aangelegd.



De renners gaan van start aan de rand van de oude binnenstad. Ook vandaag volgt er weer een lange neutralisatie, deze keer zal het een kwartier duren. Tijdens de neutralisatie rijden we naar beneden, naar het lagergeleden deel van Saint-Flour. Buiten deze plaats rijden we nog een tijd geneutraliseerd verder, richting het zuiden. Over een brede weg langs een snelweg gaat de koers dan officieel van start. We beginnen met een stuk van anderhalve kilometer vals plat omhoog, met tussendoor wat bochten. Vervolgens is het een kilometer of drie zo goed als vlak, voordat we gaan afdalen naar een van de belangrijkste toeristische trekpleisters van deze regio. Na een afdaling van anderhalve kilometer met een paar haarspeldbochten komen we beneden uit bij de Truyère. Als de renners via een brug over deze rivier fietsen zien ze aan de linkerkant een opvallend bouwwerk staan. Het gaat om het Viaduc de Garabit, een spoorboogbrug ontworpen door Gustave Eiffel. Het is een oude brug, gebouwd in 1880, die in die jaren een tijdje de hoogste brug van van de wereld was. Sindsdien zijn er veel hogere bruggen gebouwd en ook het aantal treinen dat van deze brug gebruik maakt is behoorlijk geslonken. Tegenwoordig heeft de brug praktisch geen functie meer, behalve dan dat er toeristen op afkomen. Na 6,5 kilometer koers pakken de coureurs meteen dit pareltje van de Cantal mee. Voorbij de brug, aan de andere kant van de rivier, slaan de renners rechtsaf.



Ze rijden via een tweede brug nog eens over de Truyère en na een korte passage langs de Gorges de la Truyère duiken ze wat meer het binnenland in, waar de weg vrij snel omhoog begint te lopen. Het is een kilometer of twee min of meer vlak, voor er een klim van een kleine vijf kilometer volgt. Gemiddeld gaat het aan een procent of vier omhoog, ideaal om de vlucht van de dag te laten ontstaan. Als we bijna boven zijn op dit klimmetje rijden de renners door het dorpje Faverolles, waar het een beetje bochtig is. Buiten dit plaatsje gaat het een aantal kilometer naar beneden over een redelijk bochtige weg, terug naar de kloof van de Truyère. Eenmaal beneden rijden we opnieuw over een brug, waarna we op weg gaan naar de eerste officiële klim van de dag. Aan de andere kant van het water loopt de weg bijna direct omhoog, we beginnen aan de Côte de Mallet. Een klimmetje van ongeveer drie kilometer aan 5,7% gemiddeld. Een mooi klimmetje, met aan de ene kant wat rotswanden en aan de andere kant soms een uitzicht over de gorges. Ook nog wel een beetje een pittig klimmetje, tussendoor komen de renners nog een keer een strook aan 8% tegen. Voor de sprinters zal het tijdens deze en de komende klimmen toch vooral hopen zijn dat de kopgroep al weg is en dat er hier niet te hard gereden wordt. Na 22 kilometer komen we boven op deze klim van de vierde categorie.




Na de Côte de Mallet krijgen we weer een verhaal dat na de vorige twee ritten bekend in de oren zal klinken. We rijden een aantal kilometer verder over een plateau, er zal niet direct een afdaling volgen. Na de klim is het een kilometer of vijf min of meer vlak. We rijden via een bochtige weg over het plateau en het gaat een beetje omhoog en omlaag, het is echt hetzelfde recept als de vorige dagen. Na een tijd gaat het even een kilometer naar beneden, we rijden richting een klein riviertje. Het is hier tijdelijk extra bochtig, waarna we via een wat smallere brug over de rivier rijden. Aan de andere kant van de rivier gaat het uiteraard weer omhoog, een kort klimmetje van anderhalve kilometer volgt. Daarna rijden we nog eens vier kilometer verder over het plateau, in licht dalende lijn. Als we in de buurt van Chaudes-Aigues uitkomen gaat het zelfs nog een paar kilometer daadwerkelijk naar beneden, met ook nog een haarspeldbochtje onderweg. Aan het eind van de afdaling loopt de weg weer een kilometer omhoog, waarna we vlak voor we Chaudes-Aigues bereiken nog kort even naar beneden gaan. We duiken het centrum van dit dorpje in en buiten het centrum gaan we meteen beginnen aan de volgende klim van de dag. De Côte de Chaudes-Aigues staat op het programma, een beklimming van de derde categorie die een kilometer of vier lang is. Gemiddeld gaat het aan een procent of vijf omhoog, heel veel stelt het niet voor. Wel een kilometer aan 6,6% in het begin, maar daarna wordt het niet heel steil meer. Voor de top kort achter elkaar wel twee haarspeldbochtjes waar het iets steiler is, maar op die bochten na gaat het vrolijk aan vier procent of zelfs minder omhoog. Na 40 kilometer komen we boven op deze klim, die boven Chaudes-Aigues ligt. Ik heb de naam al een aantal keer genoemd, maar er inhoudelijk nog niets over gezegd. Welnu, het is een thermenstadje, omdat er hier een stuk of 30 warmwaterbronnen te vinden zijn. Ze schijnen hier zelfs een bron te hebben waar het water 82 graden warm is, het warmste van Europa. Tevens hebben ze hier de beschikking over een kasteel, het Château de Couffour. Dit kasteel is vrij vakkundig verneukt door er een modern gedeelte aan vast te maken, dat blijkbaar dienst doet als restaurant.





Ook na deze klim gaat het niet direct naar beneden. We gaan opnieuw een eeuwigheid over een plateau rijden, want de reclames hebben ons geleerd dat het niet vanzelf ophoudt. Als we boven zijn is het een kilometer of drie vooral vlak op het plateau, waarna er een korte afdaling van een kilometer volgt. De renners rijden over een enorm brede weg, soms langs open velden en soms dwars door een bos. Na de korte afdaling gaat het twee kilometer omhoog aan een procent of vijf, best pittig toch weer. Het is dan weer even kort vlak, waarna er een nieuw knikje omhoog volgt. Tegen die tijd verlaten we de Cantal en rijden we Aveyron binnen, waarna het 2,5 kilometer voorzichtig naar beneden gaat. Na deze afdaling gaan we dan weer eens twee kilometer omhoog, nu zelfs aan 6%. Boven op dit klimmetje rijden we het dorpje Lacalm binnen, waarna het weer twee kilometer naar beneden gaat over een brede en rechte weg. Aan het eind van dit stuk in dalende lijn gaat het gelijk weer omhoog, de komende vier kilometer zal het weer van dat zijn. Al werken we nu weer met knikjes, het gaat in drie trapjes omhoog. Tussendoor zijn er dus ook nog wat vlakke meters, maar dit is zeker geen makkelijk terrein voor de sprinter. Als ik Sagan of Matthews was zou ik het wel weten, helemaal naar de tyfus rijden die Groenewegen. Als we boven zijn op het laatste knikje gaat het vervolgens zes kilometer vooral naar beneden, richting Laguiole. Zonder verdere noemenswaardigheden bereiken we dit dorpje na 66 kilometer. Dit dorpje staat vooral bekend om de laguiolemessen, wat blijkbaar een heel ding is. Laguiolemessen zijn messen die gemaakt worden volgens de traditionele vorm en methodes uit de streek rond Laguiole. Het is geen merknaam, noch de naam van een bedrijf, maar de naam die wordt geassocieerd met de bepaalde vorm van het mes. Die messen worden hier dus nog steeds gemaakt en als je er in deze streek een koopt krijg je er meteen een certificaat van echtheid bij, te gek.



Buiten Laguiole gaat het nog eens twee kilometer vals plat omhoog, maar daarna volgt er een wat langere afdaling. Al moet ik dat ook meteen weer nuanceren, want het gaat niet continu naar beneden. Zo beginnen we bijvoorbeeld met een stuk in dalende lijn van drie kilometer, waarna het weer een kilometer of twee vooral vlak is, met tussendoor een stukje bergop. Dan gaat het weer een kilometer naar beneden, opgevolgd door een stuk in stijgende lijn en een nieuwe afdaling van twee kilometer. Toch is het hier vooral makkelijk fietsen. De weg is breed en we komen weinig lastige bochten tegen. In de buurt van Le Cayrol is het een kilometer of drie vooral vlak, met wat glooiend werk erbij. Voorbij Le Cayrol krijgen we dan wel met een echte afdaling te maken, het gaat negen kilometer naar beneden richting Espalion. Deze afdaling is een beetje bochtiger, met af en toe zelfs een serieuze bocht. Desondanks verwacht ik hier weinig problemen. Na 89 kilometer komt iedereen dus gewoon aan in Espalion, wat best een fraai plaatsje is. Na een bochtige passage in deze plaats begint de volgende klim van de dag direct, de Côte d'Espalion. Een beklimming van de derde categorie, 5,5 kilometer lang aan 4,5% gemiddeld. Geen bijzonder zware klim, maar Groenewegen is momenteel de parcoursbouwers aan het vervloeken. Tijdens de beklimming rijden we nog even langs een kasteel, supergaaf. Onderweg stelt de klim erg weinig voor, maar richting de top wordt het nog wel even interessant. Toch nog een kilometer aan 6%, het is niet helemaal niets. Vervolgens komen de renners na 95,5 kilometer boven op deze klim, bijna op de helft van de rit.




Na de klim gaat het iets meer dan drie kilometer naar beneden, over een brede weg zonder bochten. Er ligt nog wel een rotonde in Bouzols, maar verder rammen we gewoon rechtdoor. Na een tijdje loopt de weg weer kort een kilometer iets meer dan vals plat omhoog, waarna er een nieuwe afdaling van een kilometer volgt. We zitten nu weer op een deel van het parcours dat het best valt te omschrijven als hoerenkots. Men heeft weer een soortement van plateau gevonden, waar het continu op en af gaat. In de komende kilometers rijden de renners veelal over rechte wegen, maar die wegen weigeren gewoon vlak te worden. Het is nog een kilometer of tien fietsen tot in Sébazac-Concourès en in deze kilometers gaat het zes keer omhoog. Twee keer kort en heftig, zo gaat het een keer een meter of 500 aan 10% omhoog. De andere knikjes omhoog zijn wat minder heftig, maar we verzamelen vandaag toch weer hoogtemeters bij de vleet. Het zijn er meer dan tijdens de vorige rit, wat eigenlijk wel weer hilarisch is. Als we alle knikjes hebben afgewerkt gaat het even een kilometer of twee licht naar beneden richting Sébazac-Concourès, over een weg die af en toe wordt onderbroken door een rotonde. Eenmaal in Sébazac slaan de renners bij een rotonde linksaf, waarna ze voornamelijk rechtdoor richting Rodez rijden. We rijden lands een aftands industrieterrein en daar komen we nog wat meer rotondes tegen. Bij een van de volgende rotondes gaat het naar rechts, waarna we via wat binnendoorwegen Rodez binnenrijden. Het is bochtig in en rond Rodez, maar in ieder geval wel vlak. Al komt aan dat vlakke ook snel een eind, als we eenmaal midden in het centrum van Rodez zijn loopt de weg iets meer dan vals plat omhoog. We hebben tegen die tijd ongeveer 120 kilometer afgewerkt. Rodez is een stad die voor de vaste Tourvolger bekend moet zijn, want in de afgelopen jaren kwamen we hier twee keer langs. Het was hier dat Greg Van Avermaet in 2015 min of meer doorbrak. Nooit won ie iets van betekenis, tot die rit in de Tour. Na die ritoverwinning werd hij plots een veelwinnaar, al zijn die tijden inmiddels weer voorbij. Twee jaar geleden won Michael Matthews dan weer in Rodez, vlak voor diezelfde Van Avermaet. Aardige stad wel, de laatste jaren alleen net een keer te vaak gezien.



In Rodez fietsen de renners onder meer langs de kathedraal, ze lijken speciaal een extra lange ronde door de stad te maken in een poging alle highlights mee te pikken. Aanvankelijk gaat het in Rodez een tijdje omhoog, maar als we de stad weer dreigen te verlaten gaat het juist naar beneden. Aan de rand van Rodez komen we een rotonde tegen, waar de renners met een boog omheen moeten. Voorbij de rotonde loopt de weg een halve kilometer steil omhoog, maar daarna vlakt het weer wat af. We rijden richting de tussensprint en de weg daar naartoe is vals plat. Een kilometer of vijf over een vals platte weg, die af en toe wordt onderbroken door een rotonde. De renners kennen deze wegen wel, al rijden we hier meestal de andere kant op. Normaal gaat het van deze kant naar beneden richting Rodez, nu gaat het een keer omhoog de stad uit. Na nog een aantal bochten gaat het een paar kilometer rechtdoor richting La Primaube, waar na 128 kilometer de tussensprint van de dag volgt. De weg richting de tussensprint loopt dus vals plat omhoog, aan een procent of twee. Na de tussensprint pakken we een paar bochten mee, waarna het weer een tijdje rechtdoor gaat over een weg die nog even een kilometer verder vals plat omhoog loopt, voor er een wat langere afdaling volgt langs de Viaur. We dalen een kilometer of vijf over deze brede weg, die wel een aantal bochten kent. Na een tijd komen we langs Bonnecombe, waar ze een abdij hebben. Een abdij die ik ondertussen goed ken, aangezien we hier dus bijna jaarlijks passeren.



Voorbij de abdij rijden de renners een kilometer of zes verder over dezelfde weg, die ondertussen vlak is geworden. Al doen we ook hier niet echt aan volledig vlak, we stuiten dus vanzelf wel weer op een paar stroken in stijgende lijn. Na een tijdje rijden we door Pont-de-Grandfuel en na de doortocht in dit gehucht gaat de weg weer een kilometer of vier omhoog lopen. In deze kilometers gaat het omhoog aan 4% gemiddeld, het blijft een vrij hinderlijke rit. Halverwege deze klim slaan de renners een keer rechtsaf en daarna rijden ze over een wat smallere en slechtere weg verder. Ze komen uiteindelijk uit bij het vliegveld van Cassagnes-Bégonhès, waar een nieuwe bocht naar rechts volgt. Ook de weg waar we nu over gaan rijden is wat smaller en slechter, maar het wordt tenminste wel weer vlak. Na iets verderop linksaf te zijn geslagen komen we na 147 kilometer uit in Le Caucart, op 70 kilometer van de finish. Voorbij Le Caucart gaat het een kilometer of drie rechtdoor over de wat smallere weg, in licht dalende lijn. We slaan linksaf en dan is het een aantal kilometer vlak, voor er richting Centrès nog wat verder gedaald wordt. Van een echte afdaling is verder geen sprake, het gaat niet enorm heftig naar beneden en lastige bochten zijn er ook niet echt. Als we bijna in Centrès zijn gaat het ook nog kort even omhoog, want zo gaat dat tijdens deze rit. We rijden overigens nog steeds over smalle plattelandswegen, ook als we na 156 kilometer Centrès passeren. Voorbij dit dorpje loopt het nog eens vier kilometer licht naar beneden, een afdaling die op zich nog wel een beetje lastig is. Vooral omdat de weg hier zo smal is, dan is praktisch iedere bocht een uitdaging. Vooral als we gaan afdaling richting Castelpers liggen er toch nog een paar lastige bochten op het parcours. Als de renners eenmaal beneden in dit dorpje zijn slaan ze linksaf. Ze rijden over een brug en daarna begint eigenlijk meteen de volgende klim van de dag, de laatste officiële. De Côte de la Malric, zo heet ie. Een klimmetje van de derde categorie, 3,6 kilometer lang aan 4,7% gemiddeld. Stelt dus eigenlijk geen reet voor, al vind ik 'm er via Streetview toch wat lastiger uitzien dan dat. Al kan dat ook liggen aan het feit dat de weg ook hier smal is, dan ziet het er al snel lastig uit. Enfin, de officiële cijfers zeggen wat anders. We komen blijkbaar amper boven de 5% uit. Alsnog een vervelende klim voor de sprinters, je kan die waardeloze gozers hier prima lossen. Na 164 kilometer komen de renners boven op dit klimmetje, in La Malric. Het is vanaf nu nog 53 kilometer fietsen tot de finish.




Na de klim gaan we niet direct afdalen, dat zou te makkelijk zijn. In plaats daarvan is het twee kilometer vooral vlak, met wat vals plat tussendoor. Aan het eind van deze weg slaan we scherp rechtsaf, waarna we op een iets bredere weg terechtkomen. Gaan we na deze bocht dalen? Dacht het niet, Job. Nog eens vier kilometer vlak, over een relatief rechte weg. Een bocht naar rechts volgt, waarna we zelfs nog een keer kort moeten klimmen. Het gaat nog eens 500 meter aan 5% omhoog, dat soort dingen beginnen ondertussen wel door te wegen. Na dit klimmetje gaat het twee kilometer naar beneden, voor het opnieuw vlak wordt. We slaan rechtsaf en dan rijden we Tanus in, een klein dorpje op 43 kilometer van het eind. Na een bocht naar links in dit dorpje gaat het even rechtdoor, totdat we dankzij een overstekende snelweg vreemde capriolen moeten uithalen. Kort achter elkaar een paar bochten en rotondes, waarna we langs de andere kant van de snelweg verder gaan rijden. Het is inmiddels vlak en dat zal het de komende kilometers ook blijven. We rijden een kilometer of vier min of meer rechtdoor langs de snelweg, tot we bij de volgende rotonde uitkomen. Ook hier is het natuurlijk weer niet volledig vlak, uiteraard gaat het weer wat op en af. Toch stelt dit minder voor dan alles wat we tijdens het eerste deel van de rit zagen, als je nu nog van de partij bent zal dat tot aan de finish wel zo blijven. Voorbij de rotonde, waar de renners rechtsaf slaan, gaat het vier kilometer vooral rechtdoor in licht dalende lijn. Vervolgens rijden we over de brede weg die wat bochtiger wordt rechtstreeks Carmaux in, een stadje dat vooral bekend is geworden vanwege de kolenmijnen hier. Geen lust voor het oog dus, de plaats die we op 28 kilometer van het eind passeren. We rijden een tijdje rechtstreeks door het centrum, maar na een tijd komen we een paar bochten en een rotonde tegen. Na deze rotonde rijden we een paar kilometer rechtdoor verder. De weg begint inmiddels weer behoorlijk vlak te worden, maar natuurlijk loopt het dan ook meteen weer wat vals plat omhoog. Aan het eind van dit plaatsje slaan we scherp rechtsaf, waarna we langs Cap'Découverte gaan rijden.



Cap'Découverte is een oude kolenmijn, die tegenwoordig dienst doet als recreatieplaats. Je kan hier vanalles doen, van zwemmen tot mountainbiken en van paintballen tot skateboarden. Ondanks al dat moois kennen wij wielernerds Cap'Découverte toch vooral dankzij de Tour van 2003. Een van de tijdritten van die Tour zou hier aankomen en dat was de legendarische tijdrit waar Jan Ullrich iedereen op een hoop fietste. Zelfs Lance Armstrong kon een ontketende Ullrich niet bijbenen, hij moest anderhalve minuut toegeven op de Duitser waarmee het tegenwoordig niet zo goed gaat. Cap'Découverte dus, #neverforget. Na de bocht naar rechts rijden we onder een tunneltje door en dan begint de weg nog even een keer omhoog te lopen. Richting Blaye-les-Mines gaat het twee kilometer omhoog aan 3% gemiddeld, zo werkt dat tijdens deze rit. Onderweg komen we een rotonde tegen, waar de renners naar links moeten. Het brengt ze naar Blaye-les-Mines, waar een bocht naar links volgt. Over een brede weg rijden we dan voornamelijk rechtdoor verder richting Taïx. Het blijft nog een tijd omhoog lopen, de komende twee kilometer krijgen we nog drie stroken van een paar honderd meter omhoog voorgeschoteld. Daarna gaat het anderhalve kilometer naar beneden, terwijl we Taïx binnenrijden. Buiten dit plaatsje, op 17 kilometer van het eind, gaat het dan weer anderhalve kilometer vals plat omhoog. We rijden nog steeds over een brede weg, die wel enigszins bochtig is. Na een rotonde en een scherpe bocht naar rechts verlaten we deze weg. Het gaat nu vijf kilometer verder over de volgende brede weg, die wel heel erg bochtig is. Ook weer zo'n weg die niet weet wat ie wil. Kilometertje vlak, kilometer naar beneden, kort knikje omhoog, weer naar beneden, etc. Tijdens de tocht over deze weg rijden we op 12 kilometer van het eind langs Saint-Sernin-les-Mailhoc, een klein dorpje dat perfect bij deze regio past. Er is niets te beleven in in de wijde omgeving kom je alleen maar weilanden en akkers tegen. Daarnaast heb ik dan wel weer zo ongeveer het eerste zonnebloemenveld van deze Tour gespot, je zou kunnen stellen dat de Tour nu pas echt is begonnen.



Buiten Saint-Sernin slaan de renners vrij kort achter elkaar twee keer linksaf, waarna ze over een brede weg richting finishplaats Albi gaan rijden. Deze weg is bepaald niet recht, maar in ieder geval wel vlak. Tenminste, voorlopig. Na vier kilometer over deze vlakke weg gereden te hebben volgt er een scherpe afdaling van een kilometer, met een paar bochten onderweg. De weg is hier wel enorm breed, dus die afdaling stelt al bij al weinig voor. Na de tweede bocht wordt de weg weer wat vlakker. We rijden een kleine kilometer rechtdoor en bevinden ons tegen die tijd op vijf kilometer van het eind. Aan het eind van dit stuk in rechte lijn volgt er een bocht naar rechts, met bijna direct daarna een bocht naar links. Na deze bocht is het een halve kilometer vlak, terwijl we behoorlijk rechtdoor rijden. Vervolgens gaat het nog eens een 500 meter aan 4% omhoog, de organisatie heeft nog een verrassing voor ons achtergelaten. We reden eigenlijk rechtdoor Albi in, maar na die bocht naar links rijden we weer weg van de stad. In het buitengebied is het heuvelachtig en dus krijgen we nog met dit hobbeltje te maken. Aan het eind van dit bultje slaan de renners rechtsaf, het gaat vervolgens rechtdoor tot op drie kilometer van het eind. Een flauwe bocht naar links volgt en bijna meteen daarna een flauwe naar rechts, waarna het over een vlakke weg zo goed als rechtdoor gaat tot op twee kilometer van de finish. Als we nog twee kilometer te gaan hebben begint de weg een beetje vals plat omhoog te lopen. We gaan rechtdoor, dwars door een woonwijk, tot op een meter of 1400 van het eind. Op dat punt volgt er een bocht naar links, waarna we rechtdoor richting de laatste kilometer rijden. Als we ons eenmaal in de laatste kilometer bevinden volgt er een flauwe bocht naar rechts, waarna we via een brug over de Tarn rijden. Aan de andere kant van de Tarn loopt de weg plotseling omhoog. In de laatste halve kilometer van de rit gaat het volledig rechtdoor, maar het gaat tegelijkertijd ook nog flink omhoog. Vooral direct na de brug gaat het een meter of 300 vrij fors omhoog, waarna het in de laatste 200 meter weer afvlakt. In totaal komen we in de laatste 500 meter 25 meter hoger uit, gemiddeld gaat het dan dus blijkbaar aan 5% omhoog. Een lastige aankomst, in ieder geval. Zeker na alles wat we deze week en ook deze rit al hebben gehad, geen sinecure.





Finishen doen we in Albi, een stad waar ze een overschot op de begroting schijnen te hebben. We finishen namelijk niet alleen hier, ook tijdens de rustdag zal het hele circus in Albi verblijven. En na de rustdag gaat de volgende rit hier ook nog eens van start, gekkenhuis. Voor mij voldoende reden om niet meteen alles over Albi meteen aan de grote klok te hangen. Laten we voorzichtig beginnen met de Tourgeschiedenis van Albi, dan kunnen we na de rustdag nog wel wat inhoudelijks vertellen over de stad. Het is de 13e keer dat we in Albi zijn, jawel. Een behoorlijk grote geschiedenis in de Tour voor een lullig stadje met 51.000 inwoners. Voor het eerst kwamen we hier langs in 1953. André Darrigade zou de eerste winnaar in Albi worden. Twee jaar later kwam de Tour terug naar Albi en toen won een Nederlander, Daan de Groot. Op Wikipedia staat over die overwinning de volgende ongetwijfeld ietwat aangedikte anekdote: In de 13e etappe van Millau naar Albi werd De Groot eerst zo door de hitte bevangen dat hij uit het peloton gelost werd, en in een veld koolbladeren plukte om zijn hoofd tegen de brandende zon te beschermen. Daarna zette hij de achtervolging in, haalde het peloton in en demarreerde meteen. Er volgde een solo van 150 kilometer; op de streep had hij een voorsprong van 20 minuten en 31 seconden. Misschien wel een goede tip voor Wellens, paar koolbalderen op je kop en gaan. In de jaren daarna hebben er nog veel meer grootheden gewonnen in Albi, zoals Eddy Merckx en Gerrie Knetemann. Een van de eerste renners waar ik fan van was, Salvatore Commesso, won ook ooit in Albi. De man met de opgestroopte mouwtjes wist hier in 1999 te winnen, lekker man. Dat was tijdens de rit die ook vertrok vanuit Saint-Flour, net als nu. Commesso bleek uiteindelijk de sterkste te zijn van een grote kopgroep. Het peloton kwam tijdens die rit pas op 22 minuten binnen, dat waren nog eens tijden. Sindsdien kwamen we in 2007 nog eens langs in Albi, voor een tijdrit van 54 kilometer. Iets meer dan tien jaar geleden kon dat nog, tegenwoordig mag je blij zijn met 30 kilometer. Enfin, Alexandre Vinokourov won die tijdrit. Ze kwamen alleen vrij snel tot de conclusie dat hij een klein beetje had valsgespeeld, iets met bloeddoping ofzo. Daarom staat de overwinning nu op naam van Cadel Evans, hij werd immers tweede tijdens die rit. De laatste passage in Albi dateert van 2013. Ook toen kwam een redelijk heuvelachtige rit hier aan. Het zou eindigen in een sprint, maar dan wel een sprint van een lichtelijk uitgedunde groep. Onderweg kreeg de ploeg van Sagan het voor elkaar om mannen als Greipel, Kittel en Cavendish te lossen, waardoor hij met wat mindere tegenstand aan de sprint kon beginnen. Sagan won, Degenkolb werd tweede en Bennati derde. Zes jaar later zijn we dus weer eens terug, wat leuk.



In Saint-Flour wordt het blijkbaar slechts 21 graden. Magere temperaturen, voor de tijd van het jaar. Het zal droog zijn en er zal een stevige wind staan, nog steeds vanuit het noorden. Zelfs wat meer wind dan de afgelopen dagen. Aangezien we nu weer echt richting het zuiden gaan fietsen kan het zomaar een snelle rit worden. In finishplaats Albi wordt het blijkbaar een stuk warmer, we zitten uiteraard tegen die tijd ook wat verder in het zuiden. 28 graden in de middag, geen kans op regen en ook hier aardig wat wind. Niet puur uit het noorden, meer uit het noordwesten. Dan staat het op een bepaald moment wel schuin in de wind, maar mijn waaieralarm gaat nog niet direct af. Het zou kunnen, maar dan valt het meestal tegen. Beginnen doen we in ieder geval vrij vroeg, het is immers een lange rit. Om 12:10 staan de renners klaar en na een neutralisatie van een kwartier gaan ze er om 12:25 echt vandoor. Het altijd irritante tennis is afgelopen, dus we kunnen vanaf nu de ritten integraal meepakken via Eurosport 1. De mensen zonder PLAYER springen een gat in de lucht. Uiteraard moeten we voor het fatsoenlijke commentaar wachten tot het 14:10 is, dan pas gaan Michel en José weer live. De finish wordt redelijk laat verwacht, tussen 17:28 en 17:59.



Dit zou zomaar weer een rit voor de vluchters kunnen zijn. Met 3000 hoogtemeters onderweg is het in ieder geval niet zonder meer een rit voor de sprinters. Toch verwacht ik wel dat we gaan sprinten. Ze hebben bij Bora en Sunweb gisteren een snipperdag genomen en dat zal een reden hebben gehad. Na hun gefaalde optreden in de rit naar Saint-Étienne hebben ze nu wat goed te maken. Het is voor jongens als Sagan en Matthews een ideale kans om nog eens een rit te winnen, want op dit parcours gaan ze Groenewegen met sprekend gemak kunnen lossen. Als ze een beetje hard gaan rijden is Groenewegen meteen gezien, ONZE Dylan gaat een rit met 3000 hoogtemeters nooit overleven. Ik ga dus uit van een sprint, met een wat kleinere groep. Het is de hele dag lastig, dus als we hier met een man of 80 aankomen vind ik het veel. Overigens is de vlucht geen onrealistisch scenario, het zal vooral afhangen van de renners zelf. Als er net als vandaag een groep van een man of 15 weet te ontsnappen gaat het voor de vlucht zijn. Toch neem ik aan dat Burghardt weer alle karretjes in de poep gaat proberen te rijden en dat er een klein groepje weg gaat rijden met een Wantygod en iemand van Arkea ofzo. Ja, laten we maar van dat scenario uitgaan. Een sprint met een wat kleinere groep. Een lastige sprint, omdat het in de finale nog omhoog gaat. Spanning en sensatie, zo voor de rustdag.
1. Matthews. Zo'n gevoel heb ik gewoon opeens. Ideale aankomst voor hem, en hij heeft inmiddels al een paar ritten de tijd gehad om zijn sprint weer te trainen!
2. Sagan. Een ideale kans om nog eens een rit te winnen, tijdens de rest van de Tour gaat dat een probleem worden. Net daarom denk ik dat het niet gaat lukken. De hele dag de ploeg op kop om de sprinters te lossen en dan in de finale weer geklopt worden door een of andere non-valeur.
3. Colbrelli. Sonny moet het van dit soort werk hebben. Als hij nu niet hoog eindigt kan hij beter meteen naar huis gaan.
4. Trentin. Gewoon, dat vind ik.
5. Ewan. Ik heb goede hoop dat Ewan net als Groenewegen en Viviani keihard moet lossen tijdens deze rit, maar ik ben toch ook wel een klein beetje bang dat hij er net aan blijft hangen. Laten we in ieder geval hopen dat het hem veel kracht kost, zodat hij niet in de buurt komt van de overwinning.

quote:

Op maandag 15 juli 2019 12:10 schreef Szura het volgende:

[..]

Huh

Flecha is wel geboren in Argentinië.

Ik snap niet zoveel van de tactiek van Sunweb.

Wat vinden we ervan dat onze jongens van de Jumbo aan de Aicar zitten?

quote:

Op maandag 15 juli 2019 12:47 schreef maxi-mus het volgende:

[..]

En ketonen.

Iedere ploeg waar ze dit jaar harder rijden dan vorig jaar is een ketonenploeg, die scheiding is volgens mij makkelijk te maken. Jumbo, Bora, Astana, Ineos natuurlijk en vast ook Quick Step. De ploegen die niet meedoen, zoals Sunweb, blijven achter. Verklaart stiekem wel een hoop.

Het zal ook een extra reden zijn voor Dumoulin om de overstap te maken. Onze Tom wil ook aan de ketonen.

quote:

Op maandag 15 juli 2019 12:48 schreef Marcoss het volgende:

[..]

Ketonen toch? Of is bij Aicar ook Jumbo bevestigd?

Lijkt me niet dat ze het gebruik van Aicar gaan bevestigen. Maar er is in ieder geval één ploeg waar ze het gebruiken en knipperlicht heeft alleen bronnen binnen Jumbo dus ik ga voor de simpele 1+1.

quote:

Op maandag 15 juli 2019 12:55 schreef Frozen-assassin het volgende:
15% meer trainingsarbeid kunnen leveren dankzij een legaal goedje. Dan zou ik het ook wel weten hoor. Dat is gewoon enorm veel

Daarom zal er wel een poging ondernomen worden om het illegaal te maken.

quote:

Op maandag 15 juli 2019 13:05 schreef Marcoss het volgende:

[..]

Hij kent de finish dus niet. (lol)

Ik sta vandaag overigens volledig achter Berhane.

quote:

Op maandag 15 juli 2019 14:36 schreef showtimer het volgende:

[..]

Rellende heeft een bot

Scriptjes draaien op volle toeren.

quote:

Op maandag 15 juli 2019 15:10 schreef showtimer het volgende:

[..]

De Lotto doet ook mee. Tiesj moet dus afkicken.
https://www.hln.be/sport/(...)ecuperatie~ae4a1f63/

De transfer van Tiesj wordt met de dag dommer.

De Gendt lijkt me ook wel een ketonenman. En een aicarman.

quote:

Op maandag 15 juli 2019 15:13 schreef maxi-mus het volgende:
Bij de ploeg zelf is het geen issue volgens ploegleider Servais Knaven. ,,Egan weet heel goed hoe jong hij is en waar hij staat. Die gaat zich makkelijk schikken in een helpersrol als dat wordt gevraagd.

@Koffieplanter

quote:

Op maandag 15 juli 2019 15:16 schreef Koffieplanter het volgende:

[..]

Wat? Als Egan zich zulke dingen laat aanpraten is het ook gewoon een slapjanus.

Het lijkt me niet direct een jongen met een ruggengraat.