Depressie & Angst #144 Winterkoude

quote:

Op donderdag 9 november 2017 11:27 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Leuk!

Ingewikkeld ook, want ik kan me voorstellen dat het, als het al niet zo lekker loopt tussen mensen, het heel lastig is om in en uit spel te scheiden...

Ik zou lekker de highroad kiezen. Stel dat je nu die rol in het spel niet krijgt, lol hebben in de rol die je wel krijgt en een volgende keer beter. Dit soort dingen kunnen amper 100% eerlijk gaan, soms heb je geluk en soms pech. Dat het bij jou dan komt door waar je nu mee worstelt is kut, maar de volgende keer heeft weer iemand anders die pech. Can't winnem all. Maar bespreekbaar maken zou ik zeker proberen in een ietwat gecontroleerde setting, ongeacht of dat iets uitmaakt voor de rol die je uiteindelijk gaat krijgen.

Dat binnen en buitenspels niet 100% scheiden is een bekend fenomeen en tot op zekere hoogte ook oke. Als je iemand niet mag, zoek je m niet op in het spel. Wat bij mij gebeurde is dat ik iets deed tegen een personage dat erg geliefd is, hij had mij ook iets gedaan. Vervolgens vonden mensen het buitenspels oneerlijk en bleven me daarop aanvallen terwijl ik het met die speler zelf helemaal doorgesproken had en hij er oke mee was. En ook dat heb ik ze uitgelegd maar ze konden het niet loslaten.

Daar heb je ook helemaal gelijk in. Ik vind mijn rol sowieso al erg leuk, we vormen met een paar mensen een heerlijk disfunctioneel groepje en dat wordt hilarisch. Dit stukje erbij zou het extra leuk maken maar ook als ik het niet krijg heb ik wel plezier. Ik heb vertrouwen in de spelleiding, die zijn hier redelijk neutraal in en ik was blij dat zij vonden dat zulk gedrag niet hoort. In dat opzicht wil ik inderdaad de high road nemen.

quote:

Op donderdag 9 november 2017 11:33 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Nu het hier over gaat mis ik mijn opleiding wel. Ik heb communicatie en multimedia design gestudeerd. Echt een combinatie van marketing, kunst en ICT. Maar wij kregen serieus les over hoe je kan brainstormen en tot een idee kan komen zonder te veroordelen. En hoe belangrijk het is om soms alleen al dingen te mogen roepen zonder dat er een "ja maar" op komt. Daar zijn hele boeken over geschreven.

Ik vind het heerlijk als iemand die manier van discussiëren van mij begrijpt. Ik bedoel het eigenlijk nooit slecht. En ik zal best vaak dom, of naief over komen en ik vind het altijd heel jammer dat daar dan meteen zo veroordelend over gedaan moet worden. Ik ben gewoon best wel een flap uit, en ik ga liever ook geen discussie uit de weg. En dat doe ik dan niet omdat ik perse mijn zin door wil drijven, ik praat door omdat ik het wil begrijpen. En ik vind het prima dat er meerdere meningen naast elkaar bestaan.

Ik heb ook een minor op de kunstacademie gedaan. En oeeeh dat viel tegen, dacht ik in het begin. Maar ik ben zo los gekomen dat half jaar. We gingen het specifiek over perfomance art hebben. En moesten een eigen performance maken en opvoeren. Daarnaast bleek ik ook nog een klasgenoot uit Praag te hebben dus alles was in het Engels. Maar ik heb het fantastisch gevonden. Daar kwam heel veel van dit ook in terug. En ze wilde ook dat je heel bewust naar je eigen rol in de groep ging kijken.

Dat zijn leuke onderwerpen om mee bezig te zijn. Zeker op zo'n creatieve manier en je groeit er als persoon enorm van.

Zelf ben ik ook graag bezig met dit soort dingen, heb ook een deel ervan in mijn opleiding gehad en verschillende trainingen bij werk. Ik vond het erg verhelderend en leer er altijd veel van.

Doet me denken aan DnD dat rollenspel.

quote:

Op donderdag 9 november 2017 12:42 schreef Quotidien het volgende:
Doet me denken aan DnD dat rollenspel.

Kan ik me iets bij voorstellen. Maar waar dnd gaat over monsters in dungeons kapothakken en zo sterk mogelijk worden daar gaat dit over gaaf acteerwerk waarbij winnen of verliezen ondergeschikt is. Het is soms juist heel gaaf om dramatisch ten onder te gaan.

quote:

Op donderdag 9 november 2017 12:47 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Kan ik me iets bij voorstellen. Maar waar dnd gaat over monsters in dungeons kapothakken en zo sterk mogelijk worden daar gaat dit over gaaf acteerwerk waarbij winnen of verliezen ondergeschikt is. Het is soms juist heel gaaf om dramatisch ten onder te gaan.

Daar zou ik wel een keer een vlieg op de muur willen zijn. Zou het zelf nooit kunnen.

quote:

Op donderdag 9 november 2017 13:09 schreef Fripsel het volgende:
Wauw en dan heb je eindelijk weer een beetje rust en een helderder beeld van bepaalde patronen waardoor je je wat prettiger voelt en dan komt dan iemand ongevraagd even met weer een moeilijk onderwerp. Schiet mij maar lek hoor. En dan ben ik vervelend omdat daarmee over mn grens word gegaan. Waarvoor slik ik verdorie al die pillen.

Welk moeilijk onderwerp?

quote:

Op donderdag 9 november 2017 13:22 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Iets wat ik liever alleen in therapie bespreek of met iemand naast me op de bank omdat het me zo onzeker en verdrietig maakt.

Begrijpelijk. Kan wel fijn zijn het eruit te gooien, maar dat is jouw afweging.

quote:

Op donderdag 9 november 2017 13:26 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Nee dat is geen optie. Ik kan echt heel slecht gaan. Zoals ik al zei, die middelen zitten er met een reden in.

Dan moet je het niet doen. Ik dacht dat je er misschien wel behoefte aan had omdat je het hier toch aankaartte. Sterkte ermee dan.

quote:

Op donderdag 9 november 2017 13:34 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Nee het is meer het alleen voelen omdat mensen je grenzen steeds maar onredelijk vinden terwijl jij ook niet om die grens vraagt.

Knuffels
Lastig is dat. Zij hebben niks te zeggen over waar jouw grenzen wel of niet liggen. Het staat ze vrij om als ze het te lastig vinden op te hoepelen.

Is er een soort tinder voor depressieve mensen? Dacht net fuck it laat ik eens een tinderprofiel aanmaken.. ben snel bij zinnen gekomen. "Hoi, ik ben ... en ik doe momenteel niks in het leven. "

quote:

Op donderdag 9 november 2017 10:47 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

@Kamina: ik denk dat ze zich zeker aangevallen zullen voelen. Maar dat zullen ze sowieso zodra ik op welke manier dan ook hier iets van zeg.

Mijn twijfel over het op social media zetten, ook al is het een besloten groepje was dus wel terecht. Ik denk niet dat er een flamewar zal komen, eerder stilte van hun kant.

Lastig wel. Denk je dat het gaa tlukken om de gemoederen te sussen en dat iedereen weer een beetje met elkaar (met jou) overweg zal kunnen?

Ik ben de afgelopen dagen een beetje de weg kwijt. Het is zo druk in m'n hoofd dat ik niks meer voel. Alsof er een afstand is tussen mij en m'n hersenen en ik alles op automatische piloot doe. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar het voelt niet fijn en ik weet niet wat ik ermee moet en waar het vandaan komt.

quote:

Op donderdag 9 november 2017 22:10 schreef Elvi het volgende:
Ik ben de afgelopen dagen een beetje de weg kwijt. Het is zo druk in m'n hoofd dat ik niks meer voel. Alsof er een afstand is tussen mij en m'n hersenen en ik alles op automatische piloot doe. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar het voelt niet fijn en ik weet niet wat ik ermee moet en waar het vandaan komt.

Het klinkt een beetje zoals ik mensen weleens gevoels dissociatie bij stress heb horen omschrijven.
Ik heb even opgezocht wat ik bedoel
http://jongburnout.nl/bur(...)-burnout-dissocieren

Bedoel je zoiets?

Oh die tekst is vrij stom. Maar ja.

quote:

Op donderdag 9 november 2017 22:24 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Het klinkt een beetje zoals ik mensen weleens gevoels dissociatie bij stress heb horen omschrijven.
Ik heb even opgezocht wat ik bedoel
http://jongburnout.nl/bur(...)-burnout-dissocieren

Bedoel je zoiets?

Oh die tekst is vrij stom. Maar ja.

Ik heb nog nooit dissociatie ervaren dus ik heb geen idee of dit het is. Het is alsof er een waas tussen mij en de rest van de wereld zit en ik geen contact kan krijgen met de anderen maar dat het anderen niet opvalt.

Ik heb wel een burnout dus het idee dat het daarvandaan komt is niet eens zo heel gek

Ik heb regelmatig precies hetzelfde eigenlijk. Alsof je een beetje jezelf in de 3e persoon voelt ofzo.

quote:

Op donderdag 9 november 2017 22:35 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ik heb nog nooit dissociatie ervaren dus ik heb geen idee of dit het is. Het is alsof er een waas tussen mij en de rest van de wereld zit en ik geen contact kan krijgen met de anderen maar dat het anderen niet opvalt.

Ik heb wel een burnout dus het idee dat het daarvandaan komt is niet eens zo heel gek

Euhm nou, wat je omschreef herkende ik als hoe mensen gevoels dissociatie omschrijven bij stress bij mensen die geen dissociatieve stoornis hebben.
Iets wat ik zelf dus niet ervaren heb maar over heb horen praten in een groepsuitleg.

Misschien dat als je wat verder zoekt of vraagt dat je wat betere info/ tips vindt, mocht je dat willen. Het geeft wel aan dat er iets te veel is ...

[ Bericht 1% gewijzigd door Luchtbel op 09-11-2017 23:04:00 ]

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 00:05 schreef Fripsel het volgende:
Weet je nog met de Fokmeet Elv? Dat ik dan telkens naar buiten liep? Ik kan het dan ook niet meer bijhouden voor mijn gevoel waardoor ik een soort rare afstand voel ontstaan. Ik moet dan buiten even tot mezelf komen (zo nicotine verslaafd ben ik stiekem dus echt niet ).

Als ik op het internet over dissociatie lees vind ik het zo vaag maar ik heb beneden een vel en die punten vond ik een stuk helderder. Ik wil ze morgen wel overtypen.

Ja ik snap denk ik het principe van dissociatie niet ofzo. Ik stel me dan iets voor zoals "het licht is aan maar er is niemand thuis" of dat je jezelf vanuit een derde persoon ziet, of dat je niks meer weet van de voorgaande uren. Maar dat heb ik dus niet. Het is meer alsof ik in een aquarium zit, en ik en de buitenwereld zien elkaar en we communiceren, maar er is geen echt contact.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 01:21 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Volgens mij ben jij degene hier met de lange dialogen en oordelen over andermans foute gedrag hier de laatste paar dagen..

Hij zegt toch niks fout nu?

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 01:28 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]
Juist door op dat soort momenten m'n emoties even te parkeren, kan ik me beter staande houden op de hectische momenten. Maar op deze manier kan ik op een rationele manier naar m'n eigen emoties kijken. Het is voor mij dan ook een stuk makkelijker om over andere dingen te praten die anders veel heftiger zouden zijn, zoals zelfmoordgedachten ofzo.

Je zegt het nu alsof het een koud kunstje is, maar als ik dat kon doen had ik een heleboel dingen waar ik nu spijt van heb nooit gedaan. En had ik nu niet in dit topic gezeten. Tips?

Ook vergeten dat ik morgen in de ochtend een afspraak heb. Maar gauw pitten nu.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 01:04 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

wtf is dit?
Ehm, welke "alles en iedereen" heeft wat precies gedaan?

[..]

Ze neemt letterlijk het woord "kliek" in de mond. Ik denk dat je je daarom nu zo aangevallen voelde.

Belangrijker dan wat precies?

Waaruit maak je op dat ik niks doe om me aan te passen aan een ander? Of is dit alleen maar een projectie om me als een aso af te stempelen zodat je door kunt gaan met alles van mijn product haten?

Het is een misconceptie dat ik niks zou doen om me aan te passen. Wat denk je waarom ik steeds zo moe ben als ik met bepaalde mensen omga? En waarom contact met andere mensen veel minder uitputtend is?
Ik heb simpelweg de energie niet om me constant aan iedereen aan te moeten passen. Ik heb dit geprobeerd en ben mede daardoor langer depressief geweest dan sommigen van jullie misschien wel oud zijn.

Ik was continu overbelast en ging van burnout naar burnout, dacht dat dat normaal was.
En ik merk dat ik, sinds ik sinds een aantal jaar niet meer (continu) depressief ben, ik absoluut niet meer terug wil naar die tijd. Ik ga nooit meer terug naar toen! Als ik dat zou toestaan dan kan ik net zo goed meteen zelfmoord plegen, dus ik zal me daartegen verzetten. Want ik kan dat simpelweg niet.

Aangezien ik met veel mensen niet zou kunnen leven, kies ik er voor om simpelweg alleen nog maar met mensen om te gaan die me niet teveel energie kosten t.o.v. wat ze me opleveren. Dit is geen keus in de zin van dat ik niet de keus heb om iets anders te kiezen.
Ik moet een beetje leven als een manager van m'n eigen energie, als een bedrijf dat moet bezuinigen en de minst winstgevende onderdelen moet afstoten en in dit voorbeeld vertalen de minst winstgevende onderdelen van een bedrijf zich naar mijn sociale contacten die me het minste opleveren maar wel het meeste kosten.

Misschien dat je een beetje hetzelfde als Pabst hebt. Hij vond het idee dat het goed voor mij is om mensen zoals hij het nadeel van de twijfel te geven als het aankwam op mijn wens om met iemand sociaal contact te hebben. Ik denk dat er wel meer mensen hier het vervelend zouden kunnen vinden dat er iets aan jou is wat voor mij, objectief gezien, een goede reden is om niet met jou om te gaan. Je ziet het als een soort persoonlijke aanval.

Ik denk zelf dat je me liever ziet als een soort van arrogant persoon zodat je niet met je gevoelens van cognitieve dissonantie geconfronteerd hoeft te worden. Want wat nou als ik gelijk heb? Dan is de makkelijkste manier om daar vanaf te komen, ervoor te zorgen dat je zelf gaat geloven dat ik maar uit m'n nek loop te kletsen en dat alles wat ik vind en wat een uiting van kritiek is in jouw ogen, gewoon bullshit is. Lekker makkelijk

Ik had wel gezien dat je al vaker om m'n aandacht vroeg.

Weet je wat ik eigenlijk nog het trieste aan dit allemaal is? Dat je het nog meent ook. Alsof je jarenlang gestudeerd hebt om het menselijke gedrag te doorgronden en je bij uitstek dé expert bent op dit gebied. Hoe zou het nou toch komen dat je op dit forum al meerdere mensen tegen je gekeerd hebt gekregen?

Aannames, conclusies, details die er niet toe doen, langdradige verhalen, vage feedback, slechte adviezen en ga zo maar door. Heb je zelf af en toe wel door wat je eigenlijk post?

Om even in te gaan op de essentie van je post, want het is weer een bonte verzameling van je eigen waanideeën, waarom zou ik mij persoonlijk aangevallen voelen in jouw hoofd? Omdat ik er op een ietwat agressieve manier op reageer? Dat is irritatie omdat je het voor elkaar krijg om post na post, pagina na pagina, topic na topic de boel weer redelijk weet te verzieken door overal je eigen draai aan te geven en je wil op te leggen bij anderen. Alsof jouw waarheid de enige waarheid is die er toe doet.

Mensen worden een beetje moe van je zoals Fripsel ook al aangeeft. Waar jij vervolgens alleen maar op kunt reageren dat dat komt door een van haar problemen. Een totaal belachelijke opmerking die nergens wat mee te maken heeft. Maar ach ja he, jij bent hier tenslotte de expert.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 00:10 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ja ik snap denk ik het principe van dissociatie niet ofzo. Ik stel me dan iets voor zoals "het licht is aan maar er is niemand thuis" of dat je jezelf vanuit een derde persoon ziet, of dat je niks meer weet van de voorgaande uren. Maar dat heb ik dus niet. Het is meer alsof ik in een aquarium zit, en ik en de buitenwereld zien elkaar en we communiceren, maar er is geen echt contact.

Dat kan wel echt een vorm van gevoeld dissociatie bij stress zijn, denk ik. Het beeld wat je omschrijft komt denk ik meer overeen met hoe mensen een dissociatieve stoornis neerzetten/ omschrijven maar dat klopt vaak ook niet echt.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 01:14 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Het is natuurlijk wel makkelijk en vanuit hun standpunt wel logisch. Maar erg sociaal is het niet als je daarmee een hele groep mensen uitsluit die daar zelf niet uit kunnen komen.

Ik ken een vergelijking die als metafoor een brug heeft over een kloof.
De autist bouwde een halve brug om naar de overkant te kunnen komen en met iemand connectie te maken. Maar die ander bouwde de andere helft van de brug niet, dus was er geen connectie.

Ze hoeven niks te bouwen want zij moeten zich maar aanpassen. Maar niet iedereen -kan- daaraan voldoen. Ik -kan- daar niet aan voldoen. Ik heb geen andere realistische keus dan om simpelweg met zo min mogelijk mensen om te gaan om zo voldoende energie over te houden zodat ik nog een beetje een deugdelijke kwaliteit van leven heb.

Het nadeel van die mogelijkheid is dat ik daarmee mezelf flink moet isoleren tot het einde van m'n leven er is.
De enige andere mogelijkheid die voor mij werkt, is als ik de ander begrijp. Maar hier loop ik tegen muren op omdat mijn vragen om verduidelijking als een soort aanval worden gezien en mensen zich gaan verzetten dat onderwerp bespreekbaar te maken.

Ik vind 't trouwens heel vreemd waarom ze niet inzien hoe krachtig de realiteit is. Waarom vinden ze het een mindere oplossing? Soms krijg ik de indruk dat ze het minder vinden puur en alleen maar omdat ze het sowieso niet echt goed kunnen toepassen. het is dus "stom" en "nutteloos" en "niet normaal" of vul maar wat in.

[..]

Gaat wel lukken

Ik denk dat de 'hele groep' helemaal niet wordt buitengesloten doordat het gros van de mensen er een andere manier van denken op na houdt. Het is zoals het is en ook rationele mensen kunnen gewoon aansluiten en als je duidelijk bent over hoe je communiceert kunnen mensen er rekening mee houden. Ze zijn het echter niet verplicht.

Dat mensen met autisme er tegenaanlopen dat de communicatie lastig loopt, en vaak hard moeten werken om toch begrepen te worden dat is helemaal waar.

Om even een heel harde vergelijking te trekken, iemand die niet kan lopen moet ook meer moeite doen om van a naar b te komen dan iemand die wel kan lopen, en dan kan iemand het fijn vinden een rolstoel te hebben want dan wordt je nooit moe, maar dat betekent niet dat de rest van de wereld er trek in heeft zich in een rolstoel voort te bewegen. Wel is het gros van de mensen heel bereid om de persoon in de rolstoel te helpen bij de dingen die niet lukken.

Hetzelfde geldt voor mensen met autisme, het overgrote deel van de mensen wil best moeite doen om iemand die anders communiceert te begrijpen of helpen mee te doen. Maar zijn volledige denkwijze erop aanpassen gaat veel te ver.

Ik denk in dit opzicht dat om verder te komen je meer bereikt door te kijken hoe jij makkelijker met mensen kan omgaan in plaats van de mensen te vragen jouw denkwijze erop na te gaan houden. Dat gaan ze toch niet doen.

MK vult in zn eentje de Karpman-driehoek in, wat an sich al een prestatie is. Dan stelt hij zich op als redder, dan weer als slachtoffer, en dan weer als aanklager. Het is steeds 1 van deze 3 rollen en hij blijft in dit rollenspel zitten omdat het makkelijker is om naar de stront van een ander te kijken dan die van zichzelf op te ruimen.

En dat is het laatste wat ik erover zeg, want ik heb geen zin (meer) om mee te doen in dit toneelstuk

Ja heel simpel, reacties blijven geven levert uiteindelijk ook weer reacties op. En niet reageren lig minder.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 00:15 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Dat dacht ik ook altijd. Tot ik dat vel zag. Maar ik lig nu in bed. Ik laat het je morgen zien!

Als je op het internet leest is het denk ik meteen de meest extreme vorm, dus dat je inderdaad uit zelfbescherming helemaal weg bent. Maar ik denk dat er nog heel veel tussenfases zijn. En misschien dat de ene ook wel sneller helemaal in default valt? Zoveel verstand heb ik er niet van. Maar dat lijkt me wel logisch eigenlijk. Net als dat je meerdere gradaties van depressies hebt.

Het klinkt wel als een soort dissociatie. Jezelf afschermen van de wereld, omdat het teveel word. En ik denk dat het ook wel erg in jouw automatisme zit om maar gewoon door te gaan. Zoals ik je tot nu toe interpeteer. Een echte doorbikkelaar.

Maar ik moet nu echt gaan slapen anders val ik in slaap op de fiets naar de psychiater. Ik lrobeer zelf mijn emotie achtbaan te negeren atm.

Ehm ja ik ben kampioen 'doen alsof er niks aan de hand is'. In het echte leven deel ik weinig van mn gevoel en gedachtes met anderen en doe ik maar alsof alles ok is (en hou ik mezelf op de vlakte) en ik ga maar door maar ik merk nu wel aan alles dat ik een beetje aan het einde van mn Latijn ben

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 10:22 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ehm ja ik ben kampioen 'doen alsof er niks aan de hand is'. In het echte leven deel ik weinig van mn gevoel en gedachtes met anderen en doe ik maar alsof alles ok is (en hou ik mezelf op de vlakte) en ik ga maar door maar ik merk nu wel aan alles dat ik een beetje aan het einde van mn Latijn ben

Heb jij helemaal geen mensen waar je even je schild bij naar beneden kan laten?

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 10:34 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Heb jij helemaal geen mensen waar je even je schild bij naar beneden kan laten?

Nee. Eigenlijk niet. Ook niet bij mn ouders omdat zij mij toch niet begrijpen en als ik al iets laat zien dan pakken ze mij daar op een later moment mee terug tijdens een ruzie. Dus why bother.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 10:37 schreef Elvi het volgende:

[..]

Nee. Eigenlijk niet. Ook niet bij mn ouders omdat zij mij toch niet begrijpen en als ik al iets laat zien dan pakken ze mij daar op een later moment mee terug tijdens een ruzie. Dus why bother.

Dan zijn je ouders dus niet de juiste personen, maar het is wel fijn om mensen te vinden waar dat wel bij kan. Wat ik heb gemerkt is dat het heel vaak al kan bij de mensen om je heen, dat eigenlijk iedereen het al de hele tijd al doet En dat niemand er gek van op keek dat ik ook wel eens ergens mee zat en daar niet sarcastisch/ironisch over wilde praten.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 07:19 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Dat kan wel echt een vorm van gevoeld dissociatie bij stress zijn, denk ik. Het beeld wat je omschrijft komt denk ik meer overeen met hoe mensen een dissociatieve stoornis neerzetten/ omschrijven maar dat klopt vaak ook niet echt.

Ik denk dat ik dit in mei dit jaar een keer heb meegemaakt.

In een sociaal super heftige situatie voelde ik me ineens wegglippen en was het net of ik er wel zat maar er niet meer bij was. Ik voelde me net een soort geest ofzo. Zou dat dissociatie geweest kunnen zijn?

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 10:47 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik denk dat ik dit in mei dit jaar een keer heb meegemaakt.

In een sociaal super heftige situatie voelde ik me ineens wegglippen en was het net of ik er wel zat maar er niet meer bij was. Ik voelde me net een soort geest ofzo. Zou dat dissociatie geweest kunnen zijn?

Euh geen idee?
Ik heb geen kennis daarvan en ik kan het niet vergelijken omdat ik dus wel zeg maar echt een stoornis variant heb.
Alles wat ik weet, is dat wat Elvi omschreef overeen kwam met wat ik andere mensen heb horen omschrijven als gevoels dissociatie bij stress.
Sorry ik heb nooit echt een mening ofzo over zulke dingen. Ik Bedoel het niet verkeerd maar ik heb er gewoon geen verstand van.

Dat is een vrij beknopte lijst die je gekregen hebt.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 10:37 schreef Elvi het volgende:

[..]

Nee. Eigenlijk niet. Ook niet bij mn ouders omdat zij mij toch niet begrijpen en als ik al iets laat zien dan pakken ze mij daar op een later moment mee terug tijdens een ruzie. Dus why bother.

Dat is heel hatelijk als mensen dat doen. Kut.

Zo ik heb mn spv maar even een mail gestuurd met mn stressklachten
Maandag heb ik een soort evaluatie met haar en een psycholoog, en geen idee wat er dan besproken wordt maar dan kunnen ze deze mail ter voorbereiding alvast meenemen in het geheel.

Verder loop ik nu op elk front heel erg vast. Van alle kanten word aan mij getrokken en ik kan niet eens verlof opnemen ja 2 dagen... dat zet ook geen zoden aan de dijk.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 13:51 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Ziek melden!

Dan hoef ik meteen niet terug te komen. En krijg ik weer dat gezeik met de bedrijfsarts.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 13:54 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Als ze je ontslaan dan hebben hun een probleem lijkt me toch? Ik weet dat het een hoop gezeik is en kut en niet leuk, maar soms is een dieper dalletje nodig om op de lange termijn echt verder te komen. Laat iedereen maar kletsen over doorbikkelen. Op een bepaald punt is genoeg ook genoeg.

Het zou mij in ieder geval al helpen als ik een eigen woning had en zo zelf mijn dagindeling kan plannen. Alleen dat al zou veel rust geven, maar goed, er is voorlopig nog geen uitzicht op een woning en zeker niet als ik weer werkloos ben straks

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 13:12 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik had het over die grote groep die kleinere groepen uitsluit, simpelweg omdat de grote groep verwacht dat iedereen zich maar aan hun aanpast en dat dat asociaal is, zeker als duidelijk is dat er een kleinere groep is die daar erg veel last van heeft.
Hoe meer rigide die grootste groep alleen de eigen regels kan doordrukken, hoe nauwer het gebied is waarin je gedrag als normaal bestempeld wordt en hoe eerder je buiten de boot valt en dus ook wordt buitengesloten.

Als rationele mensen gewoon kunnen aansluiten, waarom lijken meerdere mensen hier dan cognitieve vastlopers te krijgen op het moment dat ik doorvraag naar dat rare taboe van ze wat ze allemaal wel lijken te hebben en allemaal niet willen uitleggen. Verder vind ik dat ik best mensen mag aanspreken wanneer ze me kwetsen zonder dat ze met die rookgordijnen komen of met vingertjes gaan wijzen of de rest van hun arsenaal komen waarmee krampachtig geprobeerd wordt om te bliksemafleiden.

[..]

Het is een misconceptie dat autisten automatisch een soort van inferieure vorm van communicatie hebben. Ik heb zelf dit gemerkt:

Communicatiematrix:
[ code verwijderd ]

Als autisme zou impliceren dat het om een communicatieverstoring gaat waarbij het als een defect is, dan zou ik verwachten dat bovenstaande schema zo zou verlopen:
[ code verwijderd ]

Echter is vetgedrukte niet het geval. Dus kan autisme niet een inferieure vorm van communicatie zijn en heeft in dit deel van het schema:
[ code verwijderd ]

De autist en de niet-autist evenveel schuld en een even grote bijdrage aan de miscommunicatie. Dan is het niet de bedoeling dat de niet-autist dan gaat zeggen "Zeg autist, doe jij maar lekker al het werk want dat ik jou niet begrijp dat ligt toch echt helemaal aan jou hoor. Jullie autisten communiceren dan ook onbegrijpelijk". Ja, alsof dat niet kwetsend naar de autist is. Maar zelfreflectie dat de communicatieproblemen van deze niet-autist bij deze niet-autist zou kunnen liggen...dat lijkt ON-VER-TEER-BAAR! En DAT is wat ik zo vreemd vind. Alsof ze hun privilege niet willen kwijtraken of zo en met grof geschut zouden mogen komen om mij d.m.v. sociale dwang toch te laten "meedoen met de rest", waarbij ik zelf al het vertaalwerk moet gaan doen "want zij zijn de meerderheid en het is nou eenmaal zou".

Maar nu zeg ik dat ik vervolgens niet meer met deze niet-autisten wil praten omdat dat me onevenredig veel energie kost (wat ook gewoon zo is. Het kost me bergen energie en de kwaliteit van het contact is ook minder. Ten slotte ben ik dan altijd de defecte van het stel. Het is niet echt meedoen maar meelopen zonder echt een eigen mening te mogen hebben maar een mening over mij mogen ze wel want zij zijn de meerderheid. Neen).

Waarom denk je dat ik de laatste paar jaar aangeef dat ik lotgenotencontact zo heerlijk vind? Al die sociale shit waar ik m'n hele leven tegenaan bleef lopen..tis gewoon weg.
Die hele specifieke miscommunicatie veroorzaakt door het mixen van autist en niet-autist is dan gewoon weg. Dan ben ik toch gek als ik probeer om met iemand als Aeque aan te pappen?

[..]

Het is bijna onmogelijk om continu aan te moeten passen en te camoufleren zodat het niet opvalt dat je onder de motorkap toch anders bent. Gezien de gevolgen (o.a. bijvoorbeeld levenslange depressieve gevoelens) vind ik dat simpelweg inhumaan en zoiets kan je niet van iemand verwachten.

Ik kan het niet. Ik heb 't geprobeerd. De depressieve gevoelens bleven pas weg zodra ik niet meer met dat soort mensen omga. En het is heel vermoeiend. Maar het is voor mij wel de minst slechte oplossing op dit moment. Wil ik meer kunnen bereiken, dan zal ik dit gedrag wel moeten leren begrijpen en het enige wat een constante lijkt te zijn, is dat het in de hoek van de cognitieve dissonantie zit. Alsof het een taboe is en superkwetsend als er überhaupt ook maar over gepraat wordt.

In dit topic zijn er meerdere voorbeelden te benoemen waarbij zelfs alleen al het benoemen daarvan ook weer kwetsend voor die mensen zal zijn, dat is gewoon voorspelbaar.

Ik ga toch een voorbeeld geven:

Hier stelt Fripsel een in mijn ogen doodgewone vraag.

[..]

Mijn antwoord daarop staat hierzo

[..]

Fripsels reactie op die uitleg is vervolgens dit

[..]

Dit is dan natuurlijk weer niet een logische reactie maar een (over)emotionele reactie. Het lijkt meer op "afreageren" of op "uithalen" en wat ze hier doet, is mijn post (waar ik serieus ook aandacht aan besteed om het allemaal zo kloppend mogelijk te maken) gewoon een horkerige trap in het kruis geven.

vervolgens spreek ik Fripsel; daarop aan en komt nu zij weer met dat rookgordijn en wijst met het beschuldigende vingertje naar mij, wat totaal onlogisch is gezien haar postgedrag. Maar haar postgedrag aanspreken zal waarschijnlijk alleen maar nog meer boosheid opwekken en ik wil weten waarom. Op mij komt dit over als onlogische emozooi. Als een soort dierlijk instinct, alsof ze me wil overrulen of me op m'n plek wil zetten, alsof ik net geprobeerd had een staatsgreep te plegen of zo
Ik wil weten waarom er geregeld mensen zijn die plotseling met dat soort onlogische kwetsende emozooi posten en nog bozer reageren als ik wil weten hoe en wat en waarom.

Ze worden boos en als ik vraag waarom ze boos worden, worden ze nog bozer. Ze schreeuwen een beetje hun boosheid van zich af en het lijkt meer een trigger te zijn dan dat ik ze daadwerkelijk iets aangedaan zou hebben. Maar ik moet maar blijven gissen omdat het iedereen boos lijkt te maken of angstig, elke keer als ik dit onderwerp aansnij. En ik wil op z'n minst weten -waarom- ze zo boos reageren. -Waarom- is het zo moeilijk voor ze om hierover te zelfreflecteren en eens eerlijk naar hun eigen fouten kunnen kijken in plaats van steeds maar een bliksemafleider te "moeten" gaan zoeken?

Als ik kijk naar Aeque, dan zie ik ook dat hij met andere fokkers ook geregeld mot heeft, maar uiteraard liggen al zijn minder fortuinlijke dialogen aan de ander. Hij lijkt nieteens na te willen denken over zichzelf, alsof het simpelweg te pijnlijk voor hem is. of zo.

[..]

Klopt, maar daarvoor zal ik wel moeten weten/leren hoe ze denken en waarom ze zo denken.
Anders zal ik door dit soort reacties verrast blijven en kost communicatie met dat soort mensen me bergen energie en daar heb ik het nu wel mee gehad.

Maar het komt er dus op neer dat ze (in mijn ogen) spontaan boos worden en bij vragen over hun boosheid alleen maar nog bozer worden en ik (doordat ze boos worden) dus niet uitgelegd krijg waarom ze boos worden. Ik krijg alleen maar te merken -dat- ze boos worden en dat die boosheid bovenmatig vaak alleen maar erger wordt als ik dit onderwerp dan toch bespreekbaar wil houden.

MK, ik hou op met deze discussie. Elk stukje feedback dat ik je geef pareer je door het probleem bij ander te leggen. Elke deur die een mogelijkheid biedt naar een weg om je situatie te verbeteren gooi je dicht. Kortom, je neemt geen enkele verantwoordelijkheid voor je eigen situatie en ik geloof niet dat ik iets kan bijdragen waardoor jij je problemen gaat oplossen.

Mijn hemel, wat een essays hier. Ik neem even een pauze.

Elvi wat voor contract heb je?

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 17:11 schreef DancingPhoebe het volgende:
Elvi wat voor contract heb je?

Uitzendcontract, fase A.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 17:56 schreef Elvi het volgende:

[..]

Uitzendcontract, fase A.

Ook dan is het uzb verplicht je door te betalen bij ziekte toch? Maar snap je moeite... het is eigenlijk de meest zekerheid gevende optie. Maar als je voelt dat je in een burnout belandt ben je dus gewoon ziek en moeten zij met je kijken naar herstel.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 18:14 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Ook dan is het uzb verplicht je door te betalen bij ziekte toch? Maar snap je moeite... het is eigenlijk de meest zekerheid gevende optie. Maar als je voelt dat je in een burnout belandt ben je dus gewoon ziek en moeten zij met je kijken naar herstel.

Het punt is dat ik me al in juli ziek heb gemeld daarvoor, maar het gedoe met de bedrijfsarts en de organisatie die contact had met mij vond ik zo stressvol dat ik mijzelf beter heb gemeld en zelf langzaam aan het opbouwen ben.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 18:18 schreef Elvi het volgende:

[..]

Het punt is dat ik me al in juli ziek heb gemeld daarvoor, maar het gedoe met de bedrijfsarts en de organisatie die contact had met mij vond ik zo stressvol dat ik mijzelf beter heb gemeld en zelf langzaam aan het opbouwen ben.

Maar zonder veel genezend succes zo te lezen?

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 18:18 schreef Elvi het volgende:

[..]

Het punt is dat ik me al in juli ziek heb gemeld daarvoor, maar het gedoe met de bedrijfsarts en de organisatie die contact had met mij vond ik zo stressvol dat ik mijzelf beter heb gemeld en zelf langzaam aan het opbouwen ben.

Ga je dan niet juist van kwaad naar erger?

Hoewel ik me goed kan voorstellen dat je stress hebt van de bedrijfsarts en de bureaucratie die erbij komt kijken.

Ik denk toch dat ik dat traject weer in zou gaan als ik jou was...

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 18:18 schreef Elvi het volgende:

[..]

Het punt is dat ik me al in juli ziek heb gemeld daarvoor, maar het gedoe met de bedrijfsarts en de organisatie die contact had met mij vond ik zo stressvol dat ik mijzelf beter heb gemeld en zelf langzaam aan het opbouwen ben.

Je weet dat je bij je werk niet hoeft aan te geven waarom je ziek bent he?

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 19:39 schreef aeque het volgende:

[..]

Je weet dat je bij je werk niet hoeft aan te geven waarom je ziek bent he?

Mijn werkgevers hebben dat altijd geëist!

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 19:41 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Mijn werkgevers hebben dat altijd geëist!

Dat mogen ze helemaal niet.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 19:41 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Mijn werkgevers hebben dat altijd geëist!

Alleen een bedrijfsarts mag dat waarbij hij daarna alleen mag communiceren naar de werkgever of je kunt werken of niet.

https://www.intermediair.(...)gen-als-je-ziek-bent

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 19:41 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Mijn werkgevers hebben dat altijd geëist!

Hier ook hoor. Hele gesprekken kwam er aan te pas.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 19:45 schreef Elvi het volgende:

[..]

Hier ook hoor. Hele gesprekken kwam er aan te pas.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Zo dan...

Als een werkgever dat vraagt melding doen bij de Autoriteit Persoonsgegevens.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 22:52 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

M'n situatie kan maar op 1 manier verbeteren (even binnen deze context gezien) en dat is wanneer ik leer om met dit rare ding rekening te houden. Maar dan moet ik wel weten dat dit rare ding is waardoor andere mensen steeds boos worden.

Het lijkt wel alsof het een enorm kwetsbaar punt is dat koste wat 't kost niet ontdekt mag worden of zo. Het maakt ze voor hun gevoel kwetsbaar, want er wordt gesproken over de sterke indruk alsof ik dominant wil zijn en ze wil overrulen.
Ze vinden het o.a. eng en het maakt ze emotioneel labiel. Maar deze emotionele labiliteit mag ook niet aan die kwetsbaarheid ten grondslag liggen want dan zou daarmee indirect het bestaan van deze kwetsbaarheid toegegeven worden.

En daarom volgen de excuusjes, de rookgordijnen, de bliksemafleiders, de sociale dwang, de sociale afwijzing.
Die rare fratsen maken mensen niet voor niets, daar moet een reden voor zijn en op een gegeven moment vind ik wel uit wat precies. Met een beetje geluk ben ik dan (hopelijk duurzaam) van dat gezeik van deze mensen af en kan ik weer ongestoord m'n eigen ding gaan doen.

Ik ga later nog wel nalezen wat hier allemaal getypt is. Ik heb de afgelopen nacht bijna helemaal niet geslapen en ben best wel brak nu

En wederom leg je het probleem en de verantwoordelijkheid buiten jezelf.. Je hebt echt een totaal onrealistisch beeld van de werkelijkheid en je hebt erg weinig zelf inzicht..

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 17:31 schreef isax het volgende:

[..]

ja depersonalisatie is zeg maar als alles een film word. grote afstand tussen jezelf en wat er gebeurd.
soms voel je dan ook niet meer je benen en armen ook al ben je mentaal nog wel aanwezig (dus later weet je nog wel wat je hebt gedaan, wat er gebeurde).

dissociatie is echt als je op de automatische piloot schiet en dan ergens anders bent opeens of dat je jezelf iets aan hebt gedaan zonder dat je dat weet. je bent dan echt mentaal niet aanwezig. gatenkaas effect in je geheugen.

ervaringsexpert hier
depersonalisatie valt ook onder dissociatie in het boekje der boekjes trouwens.

Wat je hier omschrijft is ook wat ik denk ik ervaren heb. En in milde vorm ook langere tijd achter elkaar.

Eigenlijk heb ik pas sinds een maand of 2 het gevoel er weer echt helemaal te zijn.

Dank voor het delen, ik was niet heel bekend hiermee maar heb wel de eerdergenoemde rare ervaring en wellicht dat het dit geweest is. Ik zal het overigens ook met mijn psycholoog bespreken, mogelijk dat ik het dan ook beter kan plaatsen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Anyhoe, het gaat wel redelijk. Soms.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 00:57 schreef Fripsel het volgende:
Ik kan niet slapen. Omdat er teveel aan de hand is. En ik ben er misselijk van. En dit mag niet nu gebeuren want ik moet morgen echt om kwart over 8 op de fiets zitten.

Protip (hoewel het niet bij iedereen werkt):
"Dit mag niet nu gebeuren" is killing, is geen ongewone gedachte maar doordat 'het niet kunnen slapen omdat er te veel aan de hand is en je misselijk bent' (wat ook niet gek is in zo'n situatie) dan irritatie opwekt, wat om kan slaan in zelfhaat en nog meer frustratie, maakt dat je juist niet kan slapen.
Wat voor mij heel goed heeft gewerkt is de gedachte 'zorgen voor morgen' als ik in bed lig. Alle zorgen die ik heb schrijf ik dan op een papiertje of even als notitie in mijn telefoon. Zodat ze uit mijn hoofd en op papier zijn, en ik die nacht me er niet druk om hoef te maken want dat doe ik morgen wel, ik heb het tenslotte opgeschreven.
Dat hielp voor mij al een stukje om die eindeloze brij uit m'n hoofd weg te werken zodat ik iig wat meer ruimte had om slaperig te kunnen worden.
Vaak zet ik er dan ook een (saaie maar wel interessante) documentaire bij op om bij in slaap te vallen. Interessant genoeg dat je er wel in mee gaat zodat je niet in je eigen hoofd vast blijft zitten maar luistert naar de docu, maar saai genoeg dat het rustig en zacht verteld wordt en je rustig met je ogen dicht kan luisteren en erbij in slaap kan vallen.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 22:52 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

M'n situatie kan maar op 1 manier verbeteren (even binnen deze context gezien) en dat is wanneer ik leer om met dit rare ding rekening te houden. Maar dan moet ik wel weten dat dit rare ding is waardoor andere mensen steeds boos worden.

Het lijkt wel alsof het een enorm kwetsbaar punt is dat koste wat 't kost niet ontdekt mag worden of zo. Het maakt ze voor hun gevoel kwetsbaar, want er wordt gesproken over de sterke indruk alsof ik dominant wil zijn en ze wil overrulen.
Ze vinden het o.a. eng en het maakt ze emotioneel labiel. Maar deze emotionele labiliteit mag ook niet aan die kwetsbaarheid ten grondslag liggen want dan zou daarmee indirect het bestaan van deze kwetsbaarheid toegegeven worden.

En daarom volgen de excuusjes, de rookgordijnen, de bliksemafleiders, de sociale dwang, de sociale afwijzing.
Die rare fratsen maken mensen niet voor niets, daar moet een reden voor zijn en op een gegeven moment vind ik wel uit wat precies. Met een beetje geluk ben ik dan (hopelijk duurzaam) van dat gezeik van deze mensen af en kan ik weer ongestoord m'n eigen ding gaan doen.

Ik ga later nog wel nalezen wat hier allemaal getypt is. Ik heb de afgelopen nacht bijna helemaal niet geslapen en ben best wel brak nu

Hier even een dingetje op (en ik weet waar ik me aan brand, heb ook geen zin in een hele discussie dus wees niet beledigd als ik ineens aftaai en niet meer reageer).
Je zegt dat je moet weten wat dan dat 'rare ding' is waarom mensen steeds boos worden en 'dat dat niet ontdekt mag worden omdat dat hun kwetsbaar maakt'. Dat laatste is natuurlijk een aanname, maar als je zo vaak dezelfde geluiden hoort van andere mensen die bij jou niet lekker vallen, is dat wat ze zeggen misschien wel dat 'rare ding' wat mensen zo geirriteerd maakt. Het is niet iets dat niet ontdekt mag worden, want mensen geven al jaren letterlijk aan wat voor hen het probleem is, het lijkt dan juist eerder iets dat jij zelf niet wil ontdekken.
Het kan soms heel behulpzaam voor jezelf zijn om enkel te lezen en te luisteren, zonder te willen reageren.
Mijn valkuil is ook dat ik eroverheen wil met woorden en gedachten en mijn eigen rationale (dat is ook niet vreemd bij hoogbegaafdheid en het 'niet begrepen worden'), maar het maakt wel dat je daardoor makkelijk over de message van een ander heen leest en het niet laat binnenkomen. Het is een hele klus om niet overal overheen te willen walsen met je eigen woorden en gedachten (iets waar ik zelf veel mee bezig ben geweest de laatste tijd), maar als het lukt heb je daar voor de rest van je leven zo veel aan omdat jij soms net zo veel kan hebben aan andermans woorden en gedachten als zij aan die van jou. Het maakt het makkelijker om naar jezelf te kijken zonder dat je je daardoor slecht of aangevallen voelt.

Dezelfde geluiden die je steeds hoort van mensen die jij graag in een 'zij/hullie' vakje schuift zijn eigenlijk de geluiden die jou kunnen helpen om te zien wat dan dat 'rare ding' is waar mensen boos om worden. Op het moment dat tig mensen om je heen hetzelfde zeggen zou er misschien ook wel een kern van waarheid in kunnen zitten, en iets waar je wat mee kan.
Dat is waarom mensen ook zeggen dat je misschien ook iets van je eigen advies aan moet nemen. Je verwijt anderen vaak letterlijk hetgeen je zelf ook doet, zonder dat je het zelf door lijkt te hebben. In dit geval zou je zélf veel kunnen hebben aan een stukje zelfreflectie zonder gelijk tegen jezelf te vertellen dat het bij de ander ligt en niet bij jou. Hoe een ander dingen ziet heb je geen invloed over, je hebt enkel invloed op je eigen denken/voelen/handelen, en daar kun je natuurlijk te allen tijde wat mee.

Als je dit naast je neer wil leggen om er niets mee te doen is dat natuurlijk ook helemaal prima. Het is tenslotte jouw leven en als jij die zo wil leven moet je dat zelf weten. Maar dan is het ook wel logisch dat mensen niet een heel gesprek met je aan willen gaan erover omdat ze toch constant het gevoel hebben dat het niet aankomt. Hoe langer zo'n zinloze discussie doorgaat hoe groter de irritaties op den duur worden, al helemaal als je mensen daardoor ook nog eens emotioneel labiel gaat noemen en weet ik veel wat voor aannames je dan doet. De discussie kan enkel zinvol worden op het moment dat jij ook meegeeft en kan luisteren naar de ander en objectief naar je eigen (post)gedrag kan kijken en kan snappen waarom je soms zo overkomt op anderen, en daarbij het vingertje enkel naar jezelf wijst.

Daarnaast is dat (voor iedereen overigens) ook nodig om jezelf te kunnen verbeteren. Uiteindelijk dient het niet te gaan om 'je continue aan anderen te moeten aanpassen' (want dat is idd retevermoeiend), maar intern dingen zodanig uit te pluizen en ongezonde gedachten- en gevoelspatronen te veranderen naar gezond, zodat het niet eens meer nodig is om je continue aan te moeten passen aan de ander. Je gedachten- en gevoelspatronen zijn tenslotte intrinsiek al verbeterd.
Laatst zei je hier ergens dat je zelf nog niet dingen in kaart heb laten brengen van waar je problemen nou vandaan komen. Dit verbaast me eigenlijk echt aangezien dat altijd de grondslag is van het intrinsiek willen verbeteren van je gedachten en gevoelens. Al helemaal als je al 14 jaar onder behandeling staat en je nog niet eens weet waar je problemen nou eigenlijk vandaan komen verbaast het me ook niks als je steeds tegen dezelfde muur blijft aanlopen. Nou is de GGZ soms inderdaad een geval van 'van het kastje naar de muur gestuurd worden', maar het helpt je niets als je ook hierbij met het vingertje naar de GGZ wijst ipv jezelf. Jij bent degene die jouw denken/voelen/handelen in de hand heeft, niemand anders. Als je al 14 jaar tegen dezelfde muur aanloopt en ook hier op FOK! al jaren dezelfde geluiden hoort, kan het echt helpen om het eens terug te draaien naar jezelf en te kijken wat jíj anders kan doen om de situatie te verbeteren.
Zo'n mooi quote'je van onze vriend Einstein:



Ook een veel te lang lulverhaal dit waar waarschijnlijk een ziek grote multiquote op komt (en wederom voel je niet beledigd als ik ineens aftaai). Maar ik moest het toch echt nog even een keertje gezegd hebben want ik gun je ergens die inzichten ook wel. Als het weer niet aankomt heb ik het iig nog 1 laatste keer geprobeerd en kan ik vredig sterven.
Probeer iig even goed en rustig te lezen, zonder daar gelijk zelf allemaal woorden of gedachten aan vuil te maken, of uit automatisme te pareren met 'ja maar' of een heel boekwerk, wis desnoods alles wat je tot nu toe getypt/gequote hebt, maar enkel en alleen even stil te staan bij het idee of hier misschien nog best een goed punt in zit waar je wat mee kan. Het is tenslotte een behulpzame post, en geen aanvallende.

[ Bericht 1% gewijzigd door Moira op 11-11-2017 17:18:12 ]

Ik merk dat ik weer wat energie heb om mijn gedachten op de toekomst te richten.

Op dit moment is de afspraak dat ik het met uwv in december over mogelijk vrijwilligerswerk ga hebben. Nog wat verder in de toekomst kijkend zou ik ook graag weer willen werken.

Toch best een opgave om te bedenken wat ik voor vrijwilligerswerk zou willen doen, maar ook wat voor baan ik zou willen hebben en wat wel en niet zou werken.

Op dit moment ben ik eigenlijk al wel tevreden met dat ik uberhaupt weer gedachten heb over de toekomt en dat deze ook constructief zijn.

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 18:28 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik merk dat ik weer wat energie heb om mijn gedachten op de toekomst te richten.

Op dit moment is de afspraak dat ik het met uwv in december over mogelijk vrijwilligerswerk ga hebben. Nog wat verder in de toekomst kijkend zou ik ook graag weer willen werken.

Toch best een opgave om te bedenken wat ik voor vrijwilligerswerk zou willen doen, maar ook wat voor baan ik zou willen hebben en wat wel en niet zou werken.

Op dit moment ben ik eigenlijk al wel tevreden met dat ik uberhaupt weer gedachten heb over de toekomt en dat deze ook constructief zijn.

Dat is bij mij juist iets waar ik eigenlijk nog helemaal niet over na wil denken omdat ik dan meteen in de stress schiet.

Wel goed dat je dat zo kunt zien!

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 19:09 schreef aeque het volgende:

[..]

Dat is bij mij juist iets waar ik eigenlijk nog helemaal niet over na wil denken omdat ik dan meteen in de stress schiet.

Wel goed dat je dat zo kunt zien!

Dank je.
Bij de gedachte echt al weer aan het werk te gaan voel ik me ook niet bepaald lekker hoor. Of nu al starten met vrijwilligerswerk. Maar ik durf al wel weer na te denken over mogelijkheden en dat is een flinke stap vooruit.

Zit jij al lang thuis?

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 19:27 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dank je.
Bij de gedachte echt al weer aan het werk te gaan voel ik me ook niet bepaald lekker hoor. Of nu al starten met vrijwilligerswerk. Maar ik durf al wel weer na te denken over mogelijkheden en dat is een flinke stap vooruit.

Zit jij al lang thuis?

3 maanden nu, waarvan 2 nog doorbetaald vanuit werkgever i.v.m. opzegtermijn. Juist daardoor ben ik eigenlijk flink naar beneden gedonderd. Ik had liever nog daar gewerkt en dan weer opgebouwd, is toch makkelijker als je een omgeving al kent.

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 19:32 schreef aeque het volgende:

[..]

3 maanden nu, waarvan 2 nog doorbetaald vanuit werkgever i.v.m. opzegtermijn. Juist daardoor ben ik eigenlijk flink naar beneden gedonderd. Ik had liever nog daar gewerkt en dan weer opgebouwd, is toch makkelijker als je een omgeving al kent.

Ja dat is zeker zo.
Al lijkt het me ook wel fijn straks een nieuwe start te kunnen maken.

Zit jij nu in de ww of ziektewet?

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 19:38 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ja dat is zeker zo.
Al lijkt het me ook wel fijn straks een nieuwe start te kunnen maken.

Zit jij nu in de ww of ziektewet?

Ergens ook wel waar, maar daarvoor maak ik mij nu veel te druk om dingen.

Maar ziektewet aangezien ik ziek uit dienst ben gegaan.

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 19:43 schreef aeque het volgende:

[..]

Ergens ook wel waar, maar daarvoor maak ik mij nu veel te druk om dingen.

Maar ziektewet aangezien ik ziek uit dienst ben gegaan.

Ah ja, dan ben je daar gewoon nog niet aan toe. Hopelijk komt dat weer.

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 20:35 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ah ja, dan ben je daar gewoon nog niet aan toe. Hopelijk komt dat weer.

Jawel.

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 22:02 schreef isax het volgende:

[..]

Goed dat je het gaat bespreken met je psycholoog.
Ook al denk je maar dat het zoiets kan zijn want als het een dissociatie word is het echt gevaarlijk.

Kan gevaarlijk zijn.... (en officieel is het al een vorm van dissociatie)

Maar voor een ieder die zich er wat van aan wenst te trekken....Als je het vermoeden hebt dat je last hebt van depersonalisatie en/ of derealisatie, denk dan ook even na over je drank/ drugsgebruik, fijne zaterdagavond

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 22:02 schreef isax het volgende:

[..]

Goed dat je het gaat bespreken met je psycholoog.
Ook al denk je maar dat het zoiets kan zijn want als het een dissociatie word is het echt gevaarlijk.

Domme vraag misschien, wat is er gevaarlijk aan?
Ik kan me van die ene situatie eigenlijk vooral nog herinneren dat ik erbij zat maar het niet meer meekreeg. Ik was me wel bewust van mezelf maar de mensen om me heen waren een heel eind weg.

Daarna nog een hele periode gehad waarbij het leek of ik alles een beetje op de autopiloot deed.

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 22:51 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Domme vraag misschien, wat is er gevaarlijk aan?
Ik kan me van die ene situatie eigenlijk vooral nog herinneren dat ik erbij zat maar het niet meer meekreeg. Ik was me wel bewust van mezelf maar de mensen om me heen waren een heel eind weg.

Daarna nog een hele periode gehad waarbij het leek of ik alles een beetje op de autopiloot deed.

Ik denk dat Isax bedoelt dat "als" het over zou gaan in een andere vorm van dissociatie dat het dan wel om een vorm zou kunnen gaan waarbij gevaarlijke situaties kunnen ontstaan.

Maar dat hoeft helemaal niet te gebeuren. Heleboel mensen ervaren depersonalisatie in hun leven, pubers ook vaak. Of bij social events. Het is natuurlijk goed het te melden, maar het hoeft zich niet te ontwikkelen.

@ isa @ luchtbel dank voor de uitleg. Ik denk niet dat ik zover weg was dat ik dingen deed die ik niet meer weet of op dat moment iets raars zou gaan doen. Maar idd ik zal het met de psycholoog overleggen.

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 23:48 schreef isax het volgende:

[..]

ik ben ooit een meisje tegen gekomen in de psychiatrie
ze miste haar been en beide armen.
dit kwam doordat ze onder de trein was beland tijdens een dissociatie.

Ik wist eerst niet wat het was dus moest even googlen en inlezen, maar heeft niet iedereen wel eens van die momenten? Zeker als je last heb van psychische klachten omdat je hoofd vaak zo vol zit dat je gewoon niet meer de concentratie hebt om het op te brengen en alles mee te maken en te onthouden.

quote:

Op zondag 12 november 2017 12:43 schreef Fripsel het volgende:
Ik ga dat dissociëren/depersonaliseren echt bespreken met mijn psycholoog, soms ben ik voor mijn gevoel dagen in een soort stroomversnelling bezig, in een soort overleefstand. En ik ben een tijdje bang geweest dat het misschien wel een soort manie zou zijn. Maar ik doe geen bizar extreme dingen. Tuurlijk heb ik wel eens mijn dommigheidjes dat ik 5 euro teveel uitgeef en dat soort dingen. Maar toen ik het aan mijn psycholoog voorlegde was ze extreem verbaasd. Maar dat depersonaliseren/dissociëren zou het misschien wel uit kunnen leggen.

Het is zo moeilijk om uit te leggen wat er dan precies met me gebeurd.

Heb je wel het idee dat je altijd een zelfde persoonlijkheid naar buiten uitdraagt? Andere mensen merken het bijv niet aan je?

Soms kan je als een overlevingsmechanisme een andere persoonlijkheid aannemen. Maar dat zou dan vallen onder DIS. Het zou dissociaties en geheugenverlies kunnen verklaren.

-

[ Bericht 100% gewijzigd door DancingPhoebe op 12-11-2017 14:00:46 ]

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 18:28 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik merk dat ik weer wat energie heb om mijn gedachten op de toekomst te richten.

Op dit moment is de afspraak dat ik het met uwv in december over mogelijk vrijwilligerswerk ga hebben. Nog wat verder in de toekomst kijkend zou ik ook graag weer willen werken.

Toch best een opgave om te bedenken wat ik voor vrijwilligerswerk zou willen doen, maar ook wat voor baan ik zou willen hebben en wat wel en niet zou werken.

Op dit moment ben ik eigenlijk al wel tevreden met dat ik uberhaupt weer gedachten heb over de toekomt en dat deze ook constructief zijn.

Houd dit vast .

Heb je inmiddels wel een richting waar je heen zou willen?

quote:

Op zondag 12 november 2017 16:18 schreef Samzz het volgende:

[..]

Houd dit vast .

Heb je inmiddels wel een richting waar je heen zou willen?

Dat ga ik zeker doen.

Niet specifiek. Ik weet een aantal dingen waarvan ik weet dat ik er energie van krijg.

Ik vind het leuk om dingen op te bouwen, projectmatig te werken. Ik hou van regelen en organiseren.

Ook vind ik het heel leuk om mensen dingen uit te leggen en advies te geven. Ik wil dus graag ook contact met mensen in mijn werk.

Doodvermoeiend vind ik het als het contact eenvoudig is of het werk dat ik uitvoer saai is.

Ook weet ik dat sommige doelgroepen te heftig voor me zijn. Ik heb met vluchtelingen gewerkt en daarbij las en hoorde ik erg veel over wat ze hebben meegemaakt, heb zelfs eens heel nare foto's mogen aanschouwen. Dat is te zwaar.

Vandaag 3 paniekaanvallen gehad. Nu ben ik suf van de 2 lorazepams.
Ik weet niet goed wat ik moet typen. Alles lijkt slecht en fout. Ik ben fout en daarom loopt iedereen bij me weg. Ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel dat iedereen mij achter mijn rug niet aardig vind. Ik wil niks meer zeggen tegen de hulpdiensten want ik heb het gevoel dat mijn problemen veel minder belangrijker zijn dan de mensen met echte problemen. Ik heb het gevoel dat ik vol zit met woede, verdriet, pijn en eenzaamheid. Ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.

Ik weet niet of ik dit mag posten, maar haal anders maar weg. Sorry als dit vervelend was om te lezen.

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:03 schreef summer2bird het volgende:
Vandaag 3 paniekaanvallen gehad. Nu ben ik suf van de 2 lorazepams.
Ik weet niet goed wat ik moet typen. Alles lijkt slecht en fout. Ik ben fout en daarom loopt iedereen bij me weg. Ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel dat iedereen mij achter mijn rug niet aardig vind. Ik wil niks meer zeggen tegen de hulpdiensten want ik heb het gevoel dat mijn problemen veel minder belangrijker zijn dan de mensen met echte problemen. Ik heb het gevoel dat ik vol zit met woede, verdriet, pijn en eenzaamheid. Ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.

Ik weet niet of ik dit mag posten, maar haal anders maar weg. Sorry als dit vervelend was om te lezen.

Wat rot dat je je zo voelt. Knuffels. Kun je met de medicatie nu een beetje tot rust komen?

Is er iets waardoor de paniekaanvallen getriggerd werden of kwamen ze uit t niets op?

Sterkte ermee.

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:03 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dat ga ik zeker doen.

Niet specifiek. Ik weet een aantal dingen waarvan ik weet dat ik er energie van krijg.

Ik vind het leuk om dingen op te bouwen, projectmatig te werken. Ik hou van regelen en organiseren.

Ook vind ik het heel leuk om mensen dingen uit te leggen en advies te geven. Ik wil dus graag ook contact met mensen in mijn werk.

Doodvermoeiend vind ik het als het contact eenvoudig is of het werk dat ik uitvoer saai is.

Ook weet ik dat sommige doelgroepen te heftig voor me zijn. Ik heb met vluchtelingen gewerkt en daarbij las en hoorde ik erg veel over wat ze hebben meegemaakt, heb zelfs eens heel nare foto's mogen aanschouwen. Dat is te zwaar.

Is (vrijwillige) evenementenorganisatie niet wat? Daar kun je kleinschalig mee beginnen en verder uitbouwen.

Goed dat je al duidelijk hebt wat je wel, maar ook niet fijn vindt in je werk. Dat scheelt veel.

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:09 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Wat rot dat je je zo voelt. Knuffels. Kun je met de medicatie nu een beetje tot rust komen?

Is er iets waardoor de paniekaanvallen getriggerd werden of kwamen ze uit t niets op?

Sterkte ermee.

Medicatie helpt wel wat, alleen ik ben bang dat morgenochtend weer in paniek ben.

Ik woon beschermd en er wordt heel erg aan de diensten gerommeld, wat zorgt voor heel veel onrust. We hebben heel veel invalkrachten en mijn PBer (persoonlijk begeleider) heb ik deze week 15 minuten gesproken, zou ik vandaag wat langer krijgen te spreken maar ze zei dat af omdat er nu imand was die meer hulp nodig had.
Ik wordt heel bang en onrustig van alle veranderingen in het personeel en vanavond staat er ook alleen maar een invalkracht bij ons.
En dat bij een afdeling voor autisme.

Ik ben niet de enige die er last van heeft, net hoorde ik mijn buurvrouw tekeer gaan.

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:03 schreef summer2bird het volgende:
Vandaag 3 paniekaanvallen gehad. Nu ben ik suf van de 2 lorazepams.
Ik weet niet goed wat ik moet typen. Alles lijkt slecht en fout. Ik ben fout en daarom loopt iedereen bij me weg. Ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel dat iedereen mij achter mijn rug niet aardig vind. Ik wil niks meer zeggen tegen de hulpdiensten want ik heb het gevoel dat mijn problemen veel minder belangrijker zijn dan de mensen met echte problemen. Ik heb het gevoel dat ik vol zit met woede, verdriet, pijn en eenzaamheid. Ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.

Ik weet niet of ik dit mag posten, maar haal anders maar weg. Sorry als dit vervelend was om te lezen.

Natuurlijk mag je dat posten! Je gevoel bespreken is goed.

Bedenk dat je gevoel enkel je gevoel is, en hoe realistisch dat gevoel voor je lijkt, dit geen ultieme waarheid is. Je bent de moeite waard .

Sterkte.

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:11 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Ik vind het dapper dat je dit deelt. En ik herken het ook. Ik weet natuurlijk niet waar je angsten inzitten, dus ik kan je geen specifieke tips geven. Maar jouw problemen/angsten zijn niet minder belangrijk/vergelijkbaar. Ze zitten je in de weg, en daar kun je hulp bij gebruiken. En het is een echt probleem, want als het nep was, had je het toch al opgelost kunnen krijgen. Dus je mag er gewoon over praten met je hulpverleners, en hier delen wat je dwars zit.

Je bent goed genoeg zoals je bent.

Dankje

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:16 schreef Samzz het volgende:

[..]

Natuurlijk mag je dat posten! Je gevoel bespreken is goed.

Bedenk dat je gevoel enkel je gevoel is, en hoe realistisch dat gevoel voor je lijkt, dit geen ultieme waarheid is. Je bent de moeite waard .

Sterkte.

Dankje

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:15 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Medicatie helpt wel wat, alleen ik ben bang dat morgenochtend weer in paniek ben.

Ik woon beschermd en er wordt heel erg aan de diensten gerommeld, wat zorgt voor heel veel onrust. We hebben heel veel invalkrachten en mijn PBer (persoonlijk begeleider) heb ik deze week 15 minuten gesproken, zou ik vandaag wat langer krijgen te spreken maar ze zei dat af omdat er nu imand was die meer hulp nodig had.
Ik wordt heel bang en onrustig van alle veranderingen in het personeel en vanavond staat er ook alleen maar een invalkracht bij ons.
En dat bij een afdeling voor autisme.

Ik ben niet de enige die er last van heeft, net hoorde ik mijn buurvrouw tekeer gaan.

Oei, dat is geen goede situatie. Vat dat echter niet persoonlijk op, dat er iemand anders is die even meer hulp nodig heeft maakt niet dat jij niet meer serieus genomen wordt.

Heb je, naast je medicatie, een manier om rustiger te worden? Bijvoorbeeld ademhalingsoefeningen, of zo?

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:03 schreef summer2bird het volgende:
Vandaag 3 paniekaanvallen gehad. Nu ben ik suf van de 2 lorazepams.
Ik weet niet goed wat ik moet typen. Alles lijkt slecht en fout. Ik ben fout en daarom loopt iedereen bij me weg. Ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel dat iedereen mij achter mijn rug niet aardig vind. Ik wil niks meer zeggen tegen de hulpdiensten want ik heb het gevoel dat mijn problemen veel minder belangrijker zijn dan de mensen met echte problemen. Ik heb het gevoel dat ik vol zit met woede, verdriet, pijn en eenzaamheid. Ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.

Ik weet niet of ik dit mag posten, maar haal anders maar weg. Sorry als dit vervelend was om te lezen.

Klinkt allemaal heel herkenbaar, kan er in tegenstelling tot anderen hier ook niet zo goed iets op zeggen omdat ik daar zelf ook constant tegenaan loop. Het is overigens niet vervelend om te lezen, je hart luchten moet af en toe gewoon.

Heb echt het idee dat ik een nachtmens ben. Sinds ik uit de kliniek ben, heb ik met mijn ouders afgesproken dat ik probeer iedere avond voor middernacht te slapen en 's ochtends uiterlijk om 9 uur m'n bed uit ben. Dit heb ik 2 weken volgehouden, maar ik merk gewoon dat ik me in de avond zo lekker voel. Om 1-2 uur 's nachts slapen vind ik het fijnst en dan lekker uitslapen tot een uur of 10.

Vind het dan ook jammer dat dit afwijkt van de ''standaard'' in de maatschappij, waar om 7 uur je bed uit zijn en een 9 tot 5 mentaliteit hebben de normaalste zaak van de wereld is. Ik heb het idee dat ik hier niet voor gemaakt ben. Het liefste werk ik alleen in de middag en in de avond, helaas is hier (volgens mij) niet zo veel mogelijkheid toe

Heb ik ook ja. Ben echt een nachtbraker. Het gevaar is wel dat als je niks hoeft dit nogal uit de hand kan lopen. Inmiddels is mijn ritme weer een beetje onder controle, maar ik heb een aantal maanden gehad dat ik tussen 6 en 8 's ochtends ging slapen en om 5u 's middags mijn bed uitkwam. Moet je de wekker zetten als je om 16:00 een afspraak hebt.

quote:

Op maandag 13 november 2017 01:00 schreef Quotidien het volgende:
Heb ik ook ja. Ben echt een nachtbraker. Het gevaar is wel dat als je niks hoeft dit nogal uit de hand kan lopen. Inmiddels is mijn ritme weer een beetje onder controle, maar ik heb een aantal maanden gehad dat ik tussen 6 en 8 's ochtends ging slapen en om 5u 's middags mijn bed uitkwam. Moet je de wekker zetten als je om 16:00 een afspraak hebt.

hoe zit het met jou dan met betrekking tot werk, school?

quote:

Op maandag 13 november 2017 01:46 schreef iPancakeMix het volgende:

[..]

hoe zit het met jou dan met betrekking tot werk, school?

Ik heb heel erg zitten twijfelen of ik weer met school moest beginnen, toch aangemeld maar ze zaten vol dus ik kon niet meer terecht. Ook geen alternatieven mogelijk. Daarna maar beetje werk gezocht maar er is hier in de provincie echt niks te vinden behalve in een donker warenhuis orderpicken. Ondertussen in de supermarkt nog 2 weken gewerkt maar daar ook niet volgehouden om uiteenlopende redenen (een bitch van een bedrijfsleider en 5:30 opstaan waardoor ik van 7 tot 17:00 als een zombie daar stond te vullen). Voor 6,60 per uur. Was me niet waard wat het aan energie kostte. In januari begin ik aan dagbehandeling en in de tussentijd maar iets van vrijwilligerswerk gaan doen denk ik.

Het is geen fijne situatie. Ik woon in een studentenhuis met 2 studenten die me totaal negeren. Zit al jaren vast in cirkel dat ik maar niet kan doorbreken. Tig baantjes gehad die ik max 3 maanden vasthoudt, school loopt ook steeds in de soep. De problemen stapelen zich op. Als ik 5 jaar geleden wist dat het zo zou eindigen had ik mezelf een schop onder de kont gegeven. Maar toen was 's nachts gamen belangrijker.

[ Bericht 4% gewijzigd door Quotidien op 13-11-2017 02:13:32 ]

quote:

Op maandag 13 november 2017 00:49 schreef iPancakeMix het volgende:
Heb echt het idee dat ik een nachtmens ben. Sinds ik uit de kliniek ben, heb ik met mijn ouders afgesproken dat ik probeer iedere avond voor middernacht te slapen en 's ochtends uiterlijk om 9 uur m'n bed uit ben. Dit heb ik 2 weken volgehouden, maar ik merk gewoon dat ik me in de avond zo lekker voel. Om 1-2 uur 's nachts slapen vind ik het fijnst en dan lekker uitslapen tot een uur of 10.

Vind het dan ook jammer dat dit afwijkt van de ''standaard'' in de maatschappij, waar om 7 uur je bed uit zijn en een 9 tot 5 mentaliteit hebben de normaalste zaak van de wereld is. Ik heb het idee dat ik hier niet voor gemaakt ben. Het liefste werk ik alleen in de middag en in de avond, helaas is hier (volgens mij) niet zo veel mogelijkheid toe

Telt dat als 'nachtmens'?
Dat is al bijna een jaar mijn ritme. Voor middernacht mijn bed in, om 1.00 uur proberen te slapen, om 3.00 uur eindelijk in slaap vallen.

9.00 uur wakker/uit bed.

Ik ben al best blij dat ik een ritme heb en vaste uren slaap (met regelmatig uitzonderingen waar ik tot zes uur wakker lig). Uiteraard is zes uur per nacht niet ideaal, maar het is íets.

Ik loop tegen iets aan waar ik mijn hoofd maar niet omheen krijg, nu ben ik benieuwd of mensen hier dit herkennen en hoe ze er mee omgaan. Ja dit staat ook nog op de agenda bij de psych, maar ben gewoon benieuwd hoe mensen dit hier met een soortgelijke problematiek misschien ook tegen aanlopen.

Ik heb namelijk de grootst mogelijke moeite om het allemaal maar positief te blijven zien. Elke stap die ik vooruit maak zijn er vaak ook weer 2 achteruit. Waarmee de twijfel steeds meer toeslaat waarom ik het allemaal doe. Het schijnt allemaal niet erg veel effect te hebben met als resultaat dat het bijna hetzelfde is als voor de hulp.

Dit roept dan ook de vraag op waar ik het eigenlijk allemaal voor doe, heeft het wel zin? En die vraag komt dan ook weer terug op het leven zelf. Moet ik er wel even bij zeggen dat dit niets te maken heeft met suïcide willen plegen oid want dat is namelijk niet aan de orde! Ik mis een bepaald doel in het leven en dat voelt wat ongemakkelijk.

Voor mij hoort zoiets er te zijn want dan heb je iets om naartoe te werken. Alleen besef ik mij ook dat ik daarmee misschien te streng ben voor mijzelf. Wat dat betreft ben ik soms iets te perfectionistisch en is het nooit goed genoeg waardoor ik veel dingen maar achterwege laat omdat het nooit goed is.

Nou dit was weer een aflevering van de gedachtegang van aeque, tot de volgende keer.

quote:

Op maandag 13 november 2017 09:43 schreef aeque het volgende:
Ik loop tegen iets aan waar ik mijn hoofd maar niet omheen krijg, nu ben ik benieuwd of mensen hier dit herkennen en hoe ze er mee omgaan. Ja dit staat ook nog op de agenda bij de psych, maar ben gewoon benieuwd hoe mensen dit hier met een soortgelijke problematiek misschien ook tegen aanlopen.

Ik heb namelijk de grootst mogelijke moeite om het allemaal maar positief te blijven zien. Elke stap die ik vooruit maak zijn er vaak ook weer 2 achteruit. Waarmee de twijfel steeds meer toeslaat waarom ik het allemaal doe. Het schijnt allemaal niet erg veel effect te hebben met als resultaat dat het bijna hetzelfde is als voor de hulp.

Dit roept dan ook de vraag op waar ik het eigenlijk allemaal voor doe, heeft het wel zin? En die vraag komt dan ook weer terug op het leven zelf. Moet ik er wel even bij zeggen dat dit niets te maken heeft met suïcide willen plegen oid want dat is namelijk niet aan de orde! Ik mis een bepaald doel in het leven en dat voelt wat ongemakkelijk.

Voor mij hoort zoiets er te zijn want dan heb je iets om naartoe te werken. Alleen besef ik mij ook dat ik daarmee misschien te streng ben voor mijzelf. Wat dat betreft ben ik soms iets te perfectionistisch en is het nooit goed genoeg waardoor ik veel dingen maar achterwege laat omdat het nooit goed is.

Nou dit was weer een aflevering van de gedachtegang van aeque, tot de volgende keer.

Heel herkenbaar, al lukt het inmiddels gelukkig beter.
Zoekend naar de zin van alles, waar doe je het voor...minder streng te zijn voor mijzelf

Ik kan niet zo goed zeggen waar de ommekeer kwam bij mij. Ik denk dat het deels de aard van het beestje is, ik zal nooit een rasoptimist worden denk ik.
Maar ergens lukt het me tegenwoordig wel beter om het een beetje om te buigen naar iets positievers...

quote:

Op maandag 13 november 2017 09:43 schreef aeque het volgende:
Ik loop tegen iets aan waar ik mijn hoofd maar niet omheen krijg, nu ben ik benieuwd of mensen hier dit herkennen en hoe ze er mee omgaan. Ja dit staat ook nog op de agenda bij de psych, maar ben gewoon benieuwd hoe mensen dit hier met een soortgelijke problematiek misschien ook tegen aanlopen.

Ik heb namelijk de grootst mogelijke moeite om het allemaal maar positief te blijven zien. Elke stap die ik vooruit maak zijn er vaak ook weer 2 achteruit. Waarmee de twijfel steeds meer toeslaat waarom ik het allemaal doe. Het schijnt allemaal niet erg veel effect te hebben met als resultaat dat het bijna hetzelfde is als voor de hulp.

Dit roept dan ook de vraag op waar ik het eigenlijk allemaal voor doe, heeft het wel zin? En die vraag komt dan ook weer terug op het leven zelf. Moet ik er wel even bij zeggen dat dit niets te maken heeft met suïcide willen plegen oid want dat is namelijk niet aan de orde! Ik mis een bepaald doel in het leven en dat voelt wat ongemakkelijk.

Voor mij hoort zoiets er te zijn want dan heb je iets om naartoe te werken. Alleen besef ik mij ook dat ik daarmee misschien te streng ben voor mijzelf. Wat dat betreft ben ik soms iets te perfectionistisch en is het nooit goed genoeg waardoor ik veel dingen maar achterwege laat omdat het nooit goed is.

Nou dit was weer een aflevering van de gedachtegang van aeque, tot de volgende keer.

Wat je omschrijft heb ik ook een periode gehad. Vooral dat doelloze gevoel herken ik wel en heb ik bij vlagen wel eens.Bij mij is dit in de afgelopen periode wel veranderd. Ik zal proberen het te omschrijven, ik heb het niet eerder verwoord dus laat t weten als het onduidelijk is.

Mijn doelen waren altijd in de trant van 'succesvol jurist zijn en alle gemiste dingen inhalen, en vrienden zijn met mensen die ik bewonder'. In de afgelopen jaren ben ik daar zover vanaf komen te staan dat ik niet meer zag hoe ik dat kon waarmaken. Alles voelde zinloos en doelloos.

In diezelfde periode heeft mijn vorige therapeut me geholpen om wat steviger te staan en meer voor mezelf op te komen. Met als resultaat dat ik durfde om, ongeacht wat de rest van de wereld vind, te kijken naar wat ik wil en wat mij blij maakt.

Het geeft me energie dat ik nu ook eventjes kan genieten van kleine dingetjes. Herfstblaadjes vind ik gaaf als ze zo een beetje ronddwarrelen en geeft me een beetje energie en is genoeg om me t komende uurtje even oke te voelen. Zo heb ik meer dingetjes gevonden waar ik dat uit haal. Dat is een stukje in het moment leven denk ik dat helpt de gedachten over grote vragen kalm te houden.

Ook heb ik mijn oude doelen vaarwel gezegd. Ik merkte eigenlijk dat ik me helemaal niet confortabel voelde bij die doelen. En dat gaf een stukje rust. Langzaam begin ik me nieuwe doelen te vormen, maar die zijn kleiner, realistischer en voelen echt goed.

Mijn belangrijkste anker is nu 'de mensen om me heen'. Ik wil mensen om me heen hebben die ik aardig vind en waar ik energie van krijg.
En dat begint nu wat uit te werken. Ik heb afscheid genomen van het bij de populaire club te willen horen en zoek nu mensen op die ik zelf aardig vind en ook aardig tegen mij zijn. Geeft me weer een beetje extra energie en fijnigheid.

Nu ben ik aan het spelen met ideeën over vrijwilligerswerk en werk in de toekomst.

Ik zet hele kleine stapjes, maar een aantal van die stapjes bij elkaar is echt een verbetering van hoe ik erbij zit. En soms heb ik een kutdag of gebeurt er iets en zijn het 5 stapjes terug. Maar als ik er niks aan kan veranderen probeer ik het van me af te laten glijden en dat lukt steeds beter.

De samenvatting: je doet het voor jezelf. En voor jezelf gaan leven is denk ik de beste keuze die je kan maken. Dat rustig aan doen, want met babystapjes kom je er ook.

Wow ik kom net terug met een evaluatie gesprek met m'n behandelaars en de conclusie was dat ik moet nadenken over of therapie nu nog wel zinvol is. Die zag ik niet echt aankomen.

quote:

Op maandag 13 november 2017 12:08 schreef Elvi het volgende:
Wow ik kom net terug met een evaluatie gesprek met m'n behandelaars en de conclusie was dat ik moet nadenken over of therapie nu nog wel zinvol is. Die zag ik niet echt aankomen.

In welke context? Als in, er volledig mee stoppen? En waarom .

Ik kan me voorstellen dat je die niet aan ziet komen idd.

quote:

Op maandag 13 november 2017 12:09 schreef Samzz het volgende:

[..]

In welke context? Als in, er volledig mee stoppen? En waarom .

Ik kan me voorstellen dat je die niet aan ziet komen idd.

Ja volledig. Omdat we allemaal weten waarom therapie nu geen vat op mij heeft (ik woon bij m'n ouders en ik geef therapie geen prioriteit met alle andere zaken waar ik in m'n leven mee bezig ben).