Depressie & Angst #144 Winterkoude

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 17:31 schreef isax het volgende:

[..]

ja depersonalisatie is zeg maar als alles een film word. grote afstand tussen jezelf en wat er gebeurd.
soms voel je dan ook niet meer je benen en armen ook al ben je mentaal nog wel aanwezig (dus later weet je nog wel wat je hebt gedaan, wat er gebeurde).

dissociatie is echt als je op de automatische piloot schiet en dan ergens anders bent opeens of dat je jezelf iets aan hebt gedaan zonder dat je dat weet. je bent dan echt mentaal niet aanwezig. gatenkaas effect in je geheugen.

ervaringsexpert hier
depersonalisatie valt ook onder dissociatie in het boekje der boekjes trouwens.

Wat je hier omschrijft is ook wat ik denk ik ervaren heb. En in milde vorm ook langere tijd achter elkaar.

Eigenlijk heb ik pas sinds een maand of 2 het gevoel er weer echt helemaal te zijn.

Dank voor het delen, ik was niet heel bekend hiermee maar heb wel de eerdergenoemde rare ervaring en wellicht dat het dit geweest is. Ik zal het overigens ook met mijn psycholoog bespreken, mogelijk dat ik het dan ook beter kan plaatsen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Anyhoe, het gaat wel redelijk. Soms.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 00:57 schreef Fripsel het volgende:
Ik kan niet slapen. Omdat er teveel aan de hand is. En ik ben er misselijk van. En dit mag niet nu gebeuren want ik moet morgen echt om kwart over 8 op de fiets zitten.

Protip (hoewel het niet bij iedereen werkt):
"Dit mag niet nu gebeuren" is killing, is geen ongewone gedachte maar doordat 'het niet kunnen slapen omdat er te veel aan de hand is en je misselijk bent' (wat ook niet gek is in zo'n situatie) dan irritatie opwekt, wat om kan slaan in zelfhaat en nog meer frustratie, maakt dat je juist niet kan slapen.
Wat voor mij heel goed heeft gewerkt is de gedachte 'zorgen voor morgen' als ik in bed lig. Alle zorgen die ik heb schrijf ik dan op een papiertje of even als notitie in mijn telefoon. Zodat ze uit mijn hoofd en op papier zijn, en ik die nacht me er niet druk om hoef te maken want dat doe ik morgen wel, ik heb het tenslotte opgeschreven.
Dat hielp voor mij al een stukje om die eindeloze brij uit m'n hoofd weg te werken zodat ik iig wat meer ruimte had om slaperig te kunnen worden.
Vaak zet ik er dan ook een (saaie maar wel interessante) documentaire bij op om bij in slaap te vallen. Interessant genoeg dat je er wel in mee gaat zodat je niet in je eigen hoofd vast blijft zitten maar luistert naar de docu, maar saai genoeg dat het rustig en zacht verteld wordt en je rustig met je ogen dicht kan luisteren en erbij in slaap kan vallen.

quote:

Op vrijdag 10 november 2017 22:52 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

M'n situatie kan maar op 1 manier verbeteren (even binnen deze context gezien) en dat is wanneer ik leer om met dit rare ding rekening te houden. Maar dan moet ik wel weten dat dit rare ding is waardoor andere mensen steeds boos worden.

Het lijkt wel alsof het een enorm kwetsbaar punt is dat koste wat 't kost niet ontdekt mag worden of zo. Het maakt ze voor hun gevoel kwetsbaar, want er wordt gesproken over de sterke indruk alsof ik dominant wil zijn en ze wil overrulen.
Ze vinden het o.a. eng en het maakt ze emotioneel labiel. Maar deze emotionele labiliteit mag ook niet aan die kwetsbaarheid ten grondslag liggen want dan zou daarmee indirect het bestaan van deze kwetsbaarheid toegegeven worden.

En daarom volgen de excuusjes, de rookgordijnen, de bliksemafleiders, de sociale dwang, de sociale afwijzing.
Die rare fratsen maken mensen niet voor niets, daar moet een reden voor zijn en op een gegeven moment vind ik wel uit wat precies. Met een beetje geluk ben ik dan (hopelijk duurzaam) van dat gezeik van deze mensen af en kan ik weer ongestoord m'n eigen ding gaan doen.

Ik ga later nog wel nalezen wat hier allemaal getypt is. Ik heb de afgelopen nacht bijna helemaal niet geslapen en ben best wel brak nu

Hier even een dingetje op (en ik weet waar ik me aan brand, heb ook geen zin in een hele discussie dus wees niet beledigd als ik ineens aftaai en niet meer reageer).
Je zegt dat je moet weten wat dan dat 'rare ding' is waarom mensen steeds boos worden en 'dat dat niet ontdekt mag worden omdat dat hun kwetsbaar maakt'. Dat laatste is natuurlijk een aanname, maar als je zo vaak dezelfde geluiden hoort van andere mensen die bij jou niet lekker vallen, is dat wat ze zeggen misschien wel dat 'rare ding' wat mensen zo geirriteerd maakt. Het is niet iets dat niet ontdekt mag worden, want mensen geven al jaren letterlijk aan wat voor hen het probleem is, het lijkt dan juist eerder iets dat jij zelf niet wil ontdekken.
Het kan soms heel behulpzaam voor jezelf zijn om enkel te lezen en te luisteren, zonder te willen reageren.
Mijn valkuil is ook dat ik eroverheen wil met woorden en gedachten en mijn eigen rationale (dat is ook niet vreemd bij hoogbegaafdheid en het 'niet begrepen worden'), maar het maakt wel dat je daardoor makkelijk over de message van een ander heen leest en het niet laat binnenkomen. Het is een hele klus om niet overal overheen te willen walsen met je eigen woorden en gedachten (iets waar ik zelf veel mee bezig ben geweest de laatste tijd), maar als het lukt heb je daar voor de rest van je leven zo veel aan omdat jij soms net zo veel kan hebben aan andermans woorden en gedachten als zij aan die van jou. Het maakt het makkelijker om naar jezelf te kijken zonder dat je je daardoor slecht of aangevallen voelt.

Dezelfde geluiden die je steeds hoort van mensen die jij graag in een 'zij/hullie' vakje schuift zijn eigenlijk de geluiden die jou kunnen helpen om te zien wat dan dat 'rare ding' is waar mensen boos om worden. Op het moment dat tig mensen om je heen hetzelfde zeggen zou er misschien ook wel een kern van waarheid in kunnen zitten, en iets waar je wat mee kan.
Dat is waarom mensen ook zeggen dat je misschien ook iets van je eigen advies aan moet nemen. Je verwijt anderen vaak letterlijk hetgeen je zelf ook doet, zonder dat je het zelf door lijkt te hebben. In dit geval zou je zélf veel kunnen hebben aan een stukje zelfreflectie zonder gelijk tegen jezelf te vertellen dat het bij de ander ligt en niet bij jou. Hoe een ander dingen ziet heb je geen invloed over, je hebt enkel invloed op je eigen denken/voelen/handelen, en daar kun je natuurlijk te allen tijde wat mee.

Als je dit naast je neer wil leggen om er niets mee te doen is dat natuurlijk ook helemaal prima. Het is tenslotte jouw leven en als jij die zo wil leven moet je dat zelf weten. Maar dan is het ook wel logisch dat mensen niet een heel gesprek met je aan willen gaan erover omdat ze toch constant het gevoel hebben dat het niet aankomt. Hoe langer zo'n zinloze discussie doorgaat hoe groter de irritaties op den duur worden, al helemaal als je mensen daardoor ook nog eens emotioneel labiel gaat noemen en weet ik veel wat voor aannames je dan doet. De discussie kan enkel zinvol worden op het moment dat jij ook meegeeft en kan luisteren naar de ander en objectief naar je eigen (post)gedrag kan kijken en kan snappen waarom je soms zo overkomt op anderen, en daarbij het vingertje enkel naar jezelf wijst.

Daarnaast is dat (voor iedereen overigens) ook nodig om jezelf te kunnen verbeteren. Uiteindelijk dient het niet te gaan om 'je continue aan anderen te moeten aanpassen' (want dat is idd retevermoeiend), maar intern dingen zodanig uit te pluizen en ongezonde gedachten- en gevoelspatronen te veranderen naar gezond, zodat het niet eens meer nodig is om je continue aan te moeten passen aan de ander. Je gedachten- en gevoelspatronen zijn tenslotte intrinsiek al verbeterd.
Laatst zei je hier ergens dat je zelf nog niet dingen in kaart heb laten brengen van waar je problemen nou vandaan komen. Dit verbaast me eigenlijk echt aangezien dat altijd de grondslag is van het intrinsiek willen verbeteren van je gedachten en gevoelens. Al helemaal als je al 14 jaar onder behandeling staat en je nog niet eens weet waar je problemen nou eigenlijk vandaan komen verbaast het me ook niks als je steeds tegen dezelfde muur blijft aanlopen. Nou is de GGZ soms inderdaad een geval van 'van het kastje naar de muur gestuurd worden', maar het helpt je niets als je ook hierbij met het vingertje naar de GGZ wijst ipv jezelf. Jij bent degene die jouw denken/voelen/handelen in de hand heeft, niemand anders. Als je al 14 jaar tegen dezelfde muur aanloopt en ook hier op FOK! al jaren dezelfde geluiden hoort, kan het echt helpen om het eens terug te draaien naar jezelf en te kijken wat jíj anders kan doen om de situatie te verbeteren.
Zo'n mooi quote'je van onze vriend Einstein:



Ook een veel te lang lulverhaal dit waar waarschijnlijk een ziek grote multiquote op komt (en wederom voel je niet beledigd als ik ineens aftaai). Maar ik moest het toch echt nog even een keertje gezegd hebben want ik gun je ergens die inzichten ook wel. Als het weer niet aankomt heb ik het iig nog 1 laatste keer geprobeerd en kan ik vredig sterven.
Probeer iig even goed en rustig te lezen, zonder daar gelijk zelf allemaal woorden of gedachten aan vuil te maken, of uit automatisme te pareren met 'ja maar' of een heel boekwerk, wis desnoods alles wat je tot nu toe getypt/gequote hebt, maar enkel en alleen even stil te staan bij het idee of hier misschien nog best een goed punt in zit waar je wat mee kan. Het is tenslotte een behulpzame post, en geen aanvallende.

[ Bericht 1% gewijzigd door Moira op 11-11-2017 17:18:12 ]

Ik merk dat ik weer wat energie heb om mijn gedachten op de toekomst te richten.

Op dit moment is de afspraak dat ik het met uwv in december over mogelijk vrijwilligerswerk ga hebben. Nog wat verder in de toekomst kijkend zou ik ook graag weer willen werken.

Toch best een opgave om te bedenken wat ik voor vrijwilligerswerk zou willen doen, maar ook wat voor baan ik zou willen hebben en wat wel en niet zou werken.

Op dit moment ben ik eigenlijk al wel tevreden met dat ik uberhaupt weer gedachten heb over de toekomt en dat deze ook constructief zijn.

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 18:28 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik merk dat ik weer wat energie heb om mijn gedachten op de toekomst te richten.

Op dit moment is de afspraak dat ik het met uwv in december over mogelijk vrijwilligerswerk ga hebben. Nog wat verder in de toekomst kijkend zou ik ook graag weer willen werken.

Toch best een opgave om te bedenken wat ik voor vrijwilligerswerk zou willen doen, maar ook wat voor baan ik zou willen hebben en wat wel en niet zou werken.

Op dit moment ben ik eigenlijk al wel tevreden met dat ik uberhaupt weer gedachten heb over de toekomt en dat deze ook constructief zijn.

Dat is bij mij juist iets waar ik eigenlijk nog helemaal niet over na wil denken omdat ik dan meteen in de stress schiet.

Wel goed dat je dat zo kunt zien!

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 19:09 schreef aeque het volgende:

[..]

Dat is bij mij juist iets waar ik eigenlijk nog helemaal niet over na wil denken omdat ik dan meteen in de stress schiet.

Wel goed dat je dat zo kunt zien!

Dank je.
Bij de gedachte echt al weer aan het werk te gaan voel ik me ook niet bepaald lekker hoor. Of nu al starten met vrijwilligerswerk. Maar ik durf al wel weer na te denken over mogelijkheden en dat is een flinke stap vooruit.

Zit jij al lang thuis?

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 19:27 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dank je.
Bij de gedachte echt al weer aan het werk te gaan voel ik me ook niet bepaald lekker hoor. Of nu al starten met vrijwilligerswerk. Maar ik durf al wel weer na te denken over mogelijkheden en dat is een flinke stap vooruit.

Zit jij al lang thuis?

3 maanden nu, waarvan 2 nog doorbetaald vanuit werkgever i.v.m. opzegtermijn. Juist daardoor ben ik eigenlijk flink naar beneden gedonderd. Ik had liever nog daar gewerkt en dan weer opgebouwd, is toch makkelijker als je een omgeving al kent.

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 19:32 schreef aeque het volgende:

[..]

3 maanden nu, waarvan 2 nog doorbetaald vanuit werkgever i.v.m. opzegtermijn. Juist daardoor ben ik eigenlijk flink naar beneden gedonderd. Ik had liever nog daar gewerkt en dan weer opgebouwd, is toch makkelijker als je een omgeving al kent.

Ja dat is zeker zo.
Al lijkt het me ook wel fijn straks een nieuwe start te kunnen maken.

Zit jij nu in de ww of ziektewet?

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 19:38 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ja dat is zeker zo.
Al lijkt het me ook wel fijn straks een nieuwe start te kunnen maken.

Zit jij nu in de ww of ziektewet?

Ergens ook wel waar, maar daarvoor maak ik mij nu veel te druk om dingen.

Maar ziektewet aangezien ik ziek uit dienst ben gegaan.

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 19:43 schreef aeque het volgende:

[..]

Ergens ook wel waar, maar daarvoor maak ik mij nu veel te druk om dingen.

Maar ziektewet aangezien ik ziek uit dienst ben gegaan.

Ah ja, dan ben je daar gewoon nog niet aan toe. Hopelijk komt dat weer.

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 20:35 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ah ja, dan ben je daar gewoon nog niet aan toe. Hopelijk komt dat weer.

Jawel.

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 22:02 schreef isax het volgende:

[..]

Goed dat je het gaat bespreken met je psycholoog.
Ook al denk je maar dat het zoiets kan zijn want als het een dissociatie word is het echt gevaarlijk.

Kan gevaarlijk zijn.... (en officieel is het al een vorm van dissociatie)

Maar voor een ieder die zich er wat van aan wenst te trekken....Als je het vermoeden hebt dat je last hebt van depersonalisatie en/ of derealisatie, denk dan ook even na over je drank/ drugsgebruik, fijne zaterdagavond

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 22:02 schreef isax het volgende:

[..]

Goed dat je het gaat bespreken met je psycholoog.
Ook al denk je maar dat het zoiets kan zijn want als het een dissociatie word is het echt gevaarlijk.

Domme vraag misschien, wat is er gevaarlijk aan?
Ik kan me van die ene situatie eigenlijk vooral nog herinneren dat ik erbij zat maar het niet meer meekreeg. Ik was me wel bewust van mezelf maar de mensen om me heen waren een heel eind weg.

Daarna nog een hele periode gehad waarbij het leek of ik alles een beetje op de autopiloot deed.

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 22:51 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Domme vraag misschien, wat is er gevaarlijk aan?
Ik kan me van die ene situatie eigenlijk vooral nog herinneren dat ik erbij zat maar het niet meer meekreeg. Ik was me wel bewust van mezelf maar de mensen om me heen waren een heel eind weg.

Daarna nog een hele periode gehad waarbij het leek of ik alles een beetje op de autopiloot deed.

Ik denk dat Isax bedoelt dat "als" het over zou gaan in een andere vorm van dissociatie dat het dan wel om een vorm zou kunnen gaan waarbij gevaarlijke situaties kunnen ontstaan.

Maar dat hoeft helemaal niet te gebeuren. Heleboel mensen ervaren depersonalisatie in hun leven, pubers ook vaak. Of bij social events. Het is natuurlijk goed het te melden, maar het hoeft zich niet te ontwikkelen.

@ isa @ luchtbel dank voor de uitleg. Ik denk niet dat ik zover weg was dat ik dingen deed die ik niet meer weet of op dat moment iets raars zou gaan doen. Maar idd ik zal het met de psycholoog overleggen.

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 23:48 schreef isax het volgende:

[..]

ik ben ooit een meisje tegen gekomen in de psychiatrie
ze miste haar been en beide armen.
dit kwam doordat ze onder de trein was beland tijdens een dissociatie.

Ik wist eerst niet wat het was dus moest even googlen en inlezen, maar heeft niet iedereen wel eens van die momenten? Zeker als je last heb van psychische klachten omdat je hoofd vaak zo vol zit dat je gewoon niet meer de concentratie hebt om het op te brengen en alles mee te maken en te onthouden.

quote:

Op zondag 12 november 2017 12:43 schreef Fripsel het volgende:
Ik ga dat dissociëren/depersonaliseren echt bespreken met mijn psycholoog, soms ben ik voor mijn gevoel dagen in een soort stroomversnelling bezig, in een soort overleefstand. En ik ben een tijdje bang geweest dat het misschien wel een soort manie zou zijn. Maar ik doe geen bizar extreme dingen. Tuurlijk heb ik wel eens mijn dommigheidjes dat ik 5 euro teveel uitgeef en dat soort dingen. Maar toen ik het aan mijn psycholoog voorlegde was ze extreem verbaasd. Maar dat depersonaliseren/dissociëren zou het misschien wel uit kunnen leggen.

Het is zo moeilijk om uit te leggen wat er dan precies met me gebeurd.

Heb je wel het idee dat je altijd een zelfde persoonlijkheid naar buiten uitdraagt? Andere mensen merken het bijv niet aan je?

Soms kan je als een overlevingsmechanisme een andere persoonlijkheid aannemen. Maar dat zou dan vallen onder DIS. Het zou dissociaties en geheugenverlies kunnen verklaren.

-

[ Bericht 100% gewijzigd door DancingPhoebe op 12-11-2017 14:00:46 ]

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 18:28 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik merk dat ik weer wat energie heb om mijn gedachten op de toekomst te richten.

Op dit moment is de afspraak dat ik het met uwv in december over mogelijk vrijwilligerswerk ga hebben. Nog wat verder in de toekomst kijkend zou ik ook graag weer willen werken.

Toch best een opgave om te bedenken wat ik voor vrijwilligerswerk zou willen doen, maar ook wat voor baan ik zou willen hebben en wat wel en niet zou werken.

Op dit moment ben ik eigenlijk al wel tevreden met dat ik uberhaupt weer gedachten heb over de toekomt en dat deze ook constructief zijn.

Houd dit vast .

Heb je inmiddels wel een richting waar je heen zou willen?

quote:

Op zondag 12 november 2017 16:18 schreef Samzz het volgende:

[..]

Houd dit vast .

Heb je inmiddels wel een richting waar je heen zou willen?

Dat ga ik zeker doen.

Niet specifiek. Ik weet een aantal dingen waarvan ik weet dat ik er energie van krijg.

Ik vind het leuk om dingen op te bouwen, projectmatig te werken. Ik hou van regelen en organiseren.

Ook vind ik het heel leuk om mensen dingen uit te leggen en advies te geven. Ik wil dus graag ook contact met mensen in mijn werk.

Doodvermoeiend vind ik het als het contact eenvoudig is of het werk dat ik uitvoer saai is.

Ook weet ik dat sommige doelgroepen te heftig voor me zijn. Ik heb met vluchtelingen gewerkt en daarbij las en hoorde ik erg veel over wat ze hebben meegemaakt, heb zelfs eens heel nare foto's mogen aanschouwen. Dat is te zwaar.

Vandaag 3 paniekaanvallen gehad. Nu ben ik suf van de 2 lorazepams.
Ik weet niet goed wat ik moet typen. Alles lijkt slecht en fout. Ik ben fout en daarom loopt iedereen bij me weg. Ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel dat iedereen mij achter mijn rug niet aardig vind. Ik wil niks meer zeggen tegen de hulpdiensten want ik heb het gevoel dat mijn problemen veel minder belangrijker zijn dan de mensen met echte problemen. Ik heb het gevoel dat ik vol zit met woede, verdriet, pijn en eenzaamheid. Ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.

Ik weet niet of ik dit mag posten, maar haal anders maar weg. Sorry als dit vervelend was om te lezen.

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:03 schreef summer2bird het volgende:
Vandaag 3 paniekaanvallen gehad. Nu ben ik suf van de 2 lorazepams.
Ik weet niet goed wat ik moet typen. Alles lijkt slecht en fout. Ik ben fout en daarom loopt iedereen bij me weg. Ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel dat iedereen mij achter mijn rug niet aardig vind. Ik wil niks meer zeggen tegen de hulpdiensten want ik heb het gevoel dat mijn problemen veel minder belangrijker zijn dan de mensen met echte problemen. Ik heb het gevoel dat ik vol zit met woede, verdriet, pijn en eenzaamheid. Ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.

Ik weet niet of ik dit mag posten, maar haal anders maar weg. Sorry als dit vervelend was om te lezen.

Wat rot dat je je zo voelt. Knuffels. Kun je met de medicatie nu een beetje tot rust komen?

Is er iets waardoor de paniekaanvallen getriggerd werden of kwamen ze uit t niets op?

Sterkte ermee.

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:03 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dat ga ik zeker doen.

Niet specifiek. Ik weet een aantal dingen waarvan ik weet dat ik er energie van krijg.

Ik vind het leuk om dingen op te bouwen, projectmatig te werken. Ik hou van regelen en organiseren.

Ook vind ik het heel leuk om mensen dingen uit te leggen en advies te geven. Ik wil dus graag ook contact met mensen in mijn werk.

Doodvermoeiend vind ik het als het contact eenvoudig is of het werk dat ik uitvoer saai is.

Ook weet ik dat sommige doelgroepen te heftig voor me zijn. Ik heb met vluchtelingen gewerkt en daarbij las en hoorde ik erg veel over wat ze hebben meegemaakt, heb zelfs eens heel nare foto's mogen aanschouwen. Dat is te zwaar.

Is (vrijwillige) evenementenorganisatie niet wat? Daar kun je kleinschalig mee beginnen en verder uitbouwen.

Goed dat je al duidelijk hebt wat je wel, maar ook niet fijn vindt in je werk. Dat scheelt veel.

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:09 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Wat rot dat je je zo voelt. Knuffels. Kun je met de medicatie nu een beetje tot rust komen?

Is er iets waardoor de paniekaanvallen getriggerd werden of kwamen ze uit t niets op?

Sterkte ermee.

Medicatie helpt wel wat, alleen ik ben bang dat morgenochtend weer in paniek ben.

Ik woon beschermd en er wordt heel erg aan de diensten gerommeld, wat zorgt voor heel veel onrust. We hebben heel veel invalkrachten en mijn PBer (persoonlijk begeleider) heb ik deze week 15 minuten gesproken, zou ik vandaag wat langer krijgen te spreken maar ze zei dat af omdat er nu imand was die meer hulp nodig had.
Ik wordt heel bang en onrustig van alle veranderingen in het personeel en vanavond staat er ook alleen maar een invalkracht bij ons.
En dat bij een afdeling voor autisme.

Ik ben niet de enige die er last van heeft, net hoorde ik mijn buurvrouw tekeer gaan.

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:03 schreef summer2bird het volgende:
Vandaag 3 paniekaanvallen gehad. Nu ben ik suf van de 2 lorazepams.
Ik weet niet goed wat ik moet typen. Alles lijkt slecht en fout. Ik ben fout en daarom loopt iedereen bij me weg. Ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel dat iedereen mij achter mijn rug niet aardig vind. Ik wil niks meer zeggen tegen de hulpdiensten want ik heb het gevoel dat mijn problemen veel minder belangrijker zijn dan de mensen met echte problemen. Ik heb het gevoel dat ik vol zit met woede, verdriet, pijn en eenzaamheid. Ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.

Ik weet niet of ik dit mag posten, maar haal anders maar weg. Sorry als dit vervelend was om te lezen.

Natuurlijk mag je dat posten! Je gevoel bespreken is goed.

Bedenk dat je gevoel enkel je gevoel is, en hoe realistisch dat gevoel voor je lijkt, dit geen ultieme waarheid is. Je bent de moeite waard .

Sterkte.

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:11 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Ik vind het dapper dat je dit deelt. En ik herken het ook. Ik weet natuurlijk niet waar je angsten inzitten, dus ik kan je geen specifieke tips geven. Maar jouw problemen/angsten zijn niet minder belangrijk/vergelijkbaar. Ze zitten je in de weg, en daar kun je hulp bij gebruiken. En het is een echt probleem, want als het nep was, had je het toch al opgelost kunnen krijgen. Dus je mag er gewoon over praten met je hulpverleners, en hier delen wat je dwars zit.

Je bent goed genoeg zoals je bent.

Dankje

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:16 schreef Samzz het volgende:

[..]

Natuurlijk mag je dat posten! Je gevoel bespreken is goed.

Bedenk dat je gevoel enkel je gevoel is, en hoe realistisch dat gevoel voor je lijkt, dit geen ultieme waarheid is. Je bent de moeite waard .

Sterkte.

Dankje

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:15 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Medicatie helpt wel wat, alleen ik ben bang dat morgenochtend weer in paniek ben.

Ik woon beschermd en er wordt heel erg aan de diensten gerommeld, wat zorgt voor heel veel onrust. We hebben heel veel invalkrachten en mijn PBer (persoonlijk begeleider) heb ik deze week 15 minuten gesproken, zou ik vandaag wat langer krijgen te spreken maar ze zei dat af omdat er nu imand was die meer hulp nodig had.
Ik wordt heel bang en onrustig van alle veranderingen in het personeel en vanavond staat er ook alleen maar een invalkracht bij ons.
En dat bij een afdeling voor autisme.

Ik ben niet de enige die er last van heeft, net hoorde ik mijn buurvrouw tekeer gaan.

Oei, dat is geen goede situatie. Vat dat echter niet persoonlijk op, dat er iemand anders is die even meer hulp nodig heeft maakt niet dat jij niet meer serieus genomen wordt.

Heb je, naast je medicatie, een manier om rustiger te worden? Bijvoorbeeld ademhalingsoefeningen, of zo?

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:03 schreef summer2bird het volgende:
Vandaag 3 paniekaanvallen gehad. Nu ben ik suf van de 2 lorazepams.
Ik weet niet goed wat ik moet typen. Alles lijkt slecht en fout. Ik ben fout en daarom loopt iedereen bij me weg. Ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel dat iedereen mij achter mijn rug niet aardig vind. Ik wil niks meer zeggen tegen de hulpdiensten want ik heb het gevoel dat mijn problemen veel minder belangrijker zijn dan de mensen met echte problemen. Ik heb het gevoel dat ik vol zit met woede, verdriet, pijn en eenzaamheid. Ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.

Ik weet niet of ik dit mag posten, maar haal anders maar weg. Sorry als dit vervelend was om te lezen.

Klinkt allemaal heel herkenbaar, kan er in tegenstelling tot anderen hier ook niet zo goed iets op zeggen omdat ik daar zelf ook constant tegenaan loop. Het is overigens niet vervelend om te lezen, je hart luchten moet af en toe gewoon.

Heb echt het idee dat ik een nachtmens ben. Sinds ik uit de kliniek ben, heb ik met mijn ouders afgesproken dat ik probeer iedere avond voor middernacht te slapen en 's ochtends uiterlijk om 9 uur m'n bed uit ben. Dit heb ik 2 weken volgehouden, maar ik merk gewoon dat ik me in de avond zo lekker voel. Om 1-2 uur 's nachts slapen vind ik het fijnst en dan lekker uitslapen tot een uur of 10.

Vind het dan ook jammer dat dit afwijkt van de ''standaard'' in de maatschappij, waar om 7 uur je bed uit zijn en een 9 tot 5 mentaliteit hebben de normaalste zaak van de wereld is. Ik heb het idee dat ik hier niet voor gemaakt ben. Het liefste werk ik alleen in de middag en in de avond, helaas is hier (volgens mij) niet zo veel mogelijkheid toe

Heb ik ook ja. Ben echt een nachtbraker. Het gevaar is wel dat als je niks hoeft dit nogal uit de hand kan lopen. Inmiddels is mijn ritme weer een beetje onder controle, maar ik heb een aantal maanden gehad dat ik tussen 6 en 8 's ochtends ging slapen en om 5u 's middags mijn bed uitkwam. Moet je de wekker zetten als je om 16:00 een afspraak hebt.

quote:

Op maandag 13 november 2017 01:00 schreef Quotidien het volgende:
Heb ik ook ja. Ben echt een nachtbraker. Het gevaar is wel dat als je niks hoeft dit nogal uit de hand kan lopen. Inmiddels is mijn ritme weer een beetje onder controle, maar ik heb een aantal maanden gehad dat ik tussen 6 en 8 's ochtends ging slapen en om 5u 's middags mijn bed uitkwam. Moet je de wekker zetten als je om 16:00 een afspraak hebt.

hoe zit het met jou dan met betrekking tot werk, school?

quote:

Op maandag 13 november 2017 01:46 schreef iPancakeMix het volgende:

[..]

hoe zit het met jou dan met betrekking tot werk, school?

Ik heb heel erg zitten twijfelen of ik weer met school moest beginnen, toch aangemeld maar ze zaten vol dus ik kon niet meer terecht. Ook geen alternatieven mogelijk. Daarna maar beetje werk gezocht maar er is hier in de provincie echt niks te vinden behalve in een donker warenhuis orderpicken. Ondertussen in de supermarkt nog 2 weken gewerkt maar daar ook niet volgehouden om uiteenlopende redenen (een bitch van een bedrijfsleider en 5:30 opstaan waardoor ik van 7 tot 17:00 als een zombie daar stond te vullen). Voor 6,60 per uur. Was me niet waard wat het aan energie kostte. In januari begin ik aan dagbehandeling en in de tussentijd maar iets van vrijwilligerswerk gaan doen denk ik.

Het is geen fijne situatie. Ik woon in een studentenhuis met 2 studenten die me totaal negeren. Zit al jaren vast in cirkel dat ik maar niet kan doorbreken. Tig baantjes gehad die ik max 3 maanden vasthoudt, school loopt ook steeds in de soep. De problemen stapelen zich op. Als ik 5 jaar geleden wist dat het zo zou eindigen had ik mezelf een schop onder de kont gegeven. Maar toen was 's nachts gamen belangrijker.

[ Bericht 4% gewijzigd door Quotidien op 13-11-2017 02:13:32 ]

quote:

Op maandag 13 november 2017 00:49 schreef iPancakeMix het volgende:
Heb echt het idee dat ik een nachtmens ben. Sinds ik uit de kliniek ben, heb ik met mijn ouders afgesproken dat ik probeer iedere avond voor middernacht te slapen en 's ochtends uiterlijk om 9 uur m'n bed uit ben. Dit heb ik 2 weken volgehouden, maar ik merk gewoon dat ik me in de avond zo lekker voel. Om 1-2 uur 's nachts slapen vind ik het fijnst en dan lekker uitslapen tot een uur of 10.

Vind het dan ook jammer dat dit afwijkt van de ''standaard'' in de maatschappij, waar om 7 uur je bed uit zijn en een 9 tot 5 mentaliteit hebben de normaalste zaak van de wereld is. Ik heb het idee dat ik hier niet voor gemaakt ben. Het liefste werk ik alleen in de middag en in de avond, helaas is hier (volgens mij) niet zo veel mogelijkheid toe

Telt dat als 'nachtmens'?
Dat is al bijna een jaar mijn ritme. Voor middernacht mijn bed in, om 1.00 uur proberen te slapen, om 3.00 uur eindelijk in slaap vallen.

9.00 uur wakker/uit bed.

Ik ben al best blij dat ik een ritme heb en vaste uren slaap (met regelmatig uitzonderingen waar ik tot zes uur wakker lig). Uiteraard is zes uur per nacht niet ideaal, maar het is íets.

Ik loop tegen iets aan waar ik mijn hoofd maar niet omheen krijg, nu ben ik benieuwd of mensen hier dit herkennen en hoe ze er mee omgaan. Ja dit staat ook nog op de agenda bij de psych, maar ben gewoon benieuwd hoe mensen dit hier met een soortgelijke problematiek misschien ook tegen aanlopen.

Ik heb namelijk de grootst mogelijke moeite om het allemaal maar positief te blijven zien. Elke stap die ik vooruit maak zijn er vaak ook weer 2 achteruit. Waarmee de twijfel steeds meer toeslaat waarom ik het allemaal doe. Het schijnt allemaal niet erg veel effect te hebben met als resultaat dat het bijna hetzelfde is als voor de hulp.

Dit roept dan ook de vraag op waar ik het eigenlijk allemaal voor doe, heeft het wel zin? En die vraag komt dan ook weer terug op het leven zelf. Moet ik er wel even bij zeggen dat dit niets te maken heeft met suïcide willen plegen oid want dat is namelijk niet aan de orde! Ik mis een bepaald doel in het leven en dat voelt wat ongemakkelijk.

Voor mij hoort zoiets er te zijn want dan heb je iets om naartoe te werken. Alleen besef ik mij ook dat ik daarmee misschien te streng ben voor mijzelf. Wat dat betreft ben ik soms iets te perfectionistisch en is het nooit goed genoeg waardoor ik veel dingen maar achterwege laat omdat het nooit goed is.

Nou dit was weer een aflevering van de gedachtegang van aeque, tot de volgende keer.

quote:

Op maandag 13 november 2017 09:43 schreef aeque het volgende:
Ik loop tegen iets aan waar ik mijn hoofd maar niet omheen krijg, nu ben ik benieuwd of mensen hier dit herkennen en hoe ze er mee omgaan. Ja dit staat ook nog op de agenda bij de psych, maar ben gewoon benieuwd hoe mensen dit hier met een soortgelijke problematiek misschien ook tegen aanlopen.

Ik heb namelijk de grootst mogelijke moeite om het allemaal maar positief te blijven zien. Elke stap die ik vooruit maak zijn er vaak ook weer 2 achteruit. Waarmee de twijfel steeds meer toeslaat waarom ik het allemaal doe. Het schijnt allemaal niet erg veel effect te hebben met als resultaat dat het bijna hetzelfde is als voor de hulp.

Dit roept dan ook de vraag op waar ik het eigenlijk allemaal voor doe, heeft het wel zin? En die vraag komt dan ook weer terug op het leven zelf. Moet ik er wel even bij zeggen dat dit niets te maken heeft met suïcide willen plegen oid want dat is namelijk niet aan de orde! Ik mis een bepaald doel in het leven en dat voelt wat ongemakkelijk.

Voor mij hoort zoiets er te zijn want dan heb je iets om naartoe te werken. Alleen besef ik mij ook dat ik daarmee misschien te streng ben voor mijzelf. Wat dat betreft ben ik soms iets te perfectionistisch en is het nooit goed genoeg waardoor ik veel dingen maar achterwege laat omdat het nooit goed is.

Nou dit was weer een aflevering van de gedachtegang van aeque, tot de volgende keer.

Heel herkenbaar, al lukt het inmiddels gelukkig beter.
Zoekend naar de zin van alles, waar doe je het voor...minder streng te zijn voor mijzelf

Ik kan niet zo goed zeggen waar de ommekeer kwam bij mij. Ik denk dat het deels de aard van het beestje is, ik zal nooit een rasoptimist worden denk ik.
Maar ergens lukt het me tegenwoordig wel beter om het een beetje om te buigen naar iets positievers...

quote:

Op maandag 13 november 2017 09:43 schreef aeque het volgende:
Ik loop tegen iets aan waar ik mijn hoofd maar niet omheen krijg, nu ben ik benieuwd of mensen hier dit herkennen en hoe ze er mee omgaan. Ja dit staat ook nog op de agenda bij de psych, maar ben gewoon benieuwd hoe mensen dit hier met een soortgelijke problematiek misschien ook tegen aanlopen.

Ik heb namelijk de grootst mogelijke moeite om het allemaal maar positief te blijven zien. Elke stap die ik vooruit maak zijn er vaak ook weer 2 achteruit. Waarmee de twijfel steeds meer toeslaat waarom ik het allemaal doe. Het schijnt allemaal niet erg veel effect te hebben met als resultaat dat het bijna hetzelfde is als voor de hulp.

Dit roept dan ook de vraag op waar ik het eigenlijk allemaal voor doe, heeft het wel zin? En die vraag komt dan ook weer terug op het leven zelf. Moet ik er wel even bij zeggen dat dit niets te maken heeft met suïcide willen plegen oid want dat is namelijk niet aan de orde! Ik mis een bepaald doel in het leven en dat voelt wat ongemakkelijk.

Voor mij hoort zoiets er te zijn want dan heb je iets om naartoe te werken. Alleen besef ik mij ook dat ik daarmee misschien te streng ben voor mijzelf. Wat dat betreft ben ik soms iets te perfectionistisch en is het nooit goed genoeg waardoor ik veel dingen maar achterwege laat omdat het nooit goed is.

Nou dit was weer een aflevering van de gedachtegang van aeque, tot de volgende keer.

Wat je omschrijft heb ik ook een periode gehad. Vooral dat doelloze gevoel herken ik wel en heb ik bij vlagen wel eens.Bij mij is dit in de afgelopen periode wel veranderd. Ik zal proberen het te omschrijven, ik heb het niet eerder verwoord dus laat t weten als het onduidelijk is.

Mijn doelen waren altijd in de trant van 'succesvol jurist zijn en alle gemiste dingen inhalen, en vrienden zijn met mensen die ik bewonder'. In de afgelopen jaren ben ik daar zover vanaf komen te staan dat ik niet meer zag hoe ik dat kon waarmaken. Alles voelde zinloos en doelloos.

In diezelfde periode heeft mijn vorige therapeut me geholpen om wat steviger te staan en meer voor mezelf op te komen. Met als resultaat dat ik durfde om, ongeacht wat de rest van de wereld vind, te kijken naar wat ik wil en wat mij blij maakt.

Het geeft me energie dat ik nu ook eventjes kan genieten van kleine dingetjes. Herfstblaadjes vind ik gaaf als ze zo een beetje ronddwarrelen en geeft me een beetje energie en is genoeg om me t komende uurtje even oke te voelen. Zo heb ik meer dingetjes gevonden waar ik dat uit haal. Dat is een stukje in het moment leven denk ik dat helpt de gedachten over grote vragen kalm te houden.

Ook heb ik mijn oude doelen vaarwel gezegd. Ik merkte eigenlijk dat ik me helemaal niet confortabel voelde bij die doelen. En dat gaf een stukje rust. Langzaam begin ik me nieuwe doelen te vormen, maar die zijn kleiner, realistischer en voelen echt goed.

Mijn belangrijkste anker is nu 'de mensen om me heen'. Ik wil mensen om me heen hebben die ik aardig vind en waar ik energie van krijg.
En dat begint nu wat uit te werken. Ik heb afscheid genomen van het bij de populaire club te willen horen en zoek nu mensen op die ik zelf aardig vind en ook aardig tegen mij zijn. Geeft me weer een beetje extra energie en fijnigheid.

Nu ben ik aan het spelen met ideeën over vrijwilligerswerk en werk in de toekomst.

Ik zet hele kleine stapjes, maar een aantal van die stapjes bij elkaar is echt een verbetering van hoe ik erbij zit. En soms heb ik een kutdag of gebeurt er iets en zijn het 5 stapjes terug. Maar als ik er niks aan kan veranderen probeer ik het van me af te laten glijden en dat lukt steeds beter.

De samenvatting: je doet het voor jezelf. En voor jezelf gaan leven is denk ik de beste keuze die je kan maken. Dat rustig aan doen, want met babystapjes kom je er ook.

Wow ik kom net terug met een evaluatie gesprek met m'n behandelaars en de conclusie was dat ik moet nadenken over of therapie nu nog wel zinvol is. Die zag ik niet echt aankomen.

quote:

Op maandag 13 november 2017 12:08 schreef Elvi het volgende:
Wow ik kom net terug met een evaluatie gesprek met m'n behandelaars en de conclusie was dat ik moet nadenken over of therapie nu nog wel zinvol is. Die zag ik niet echt aankomen.

In welke context? Als in, er volledig mee stoppen? En waarom .

Ik kan me voorstellen dat je die niet aan ziet komen idd.