Depressie & Angst #144 Winterkoude

quote:

Op zaterdag 11 november 2017 18:28 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik merk dat ik weer wat energie heb om mijn gedachten op de toekomst te richten.

Op dit moment is de afspraak dat ik het met uwv in december over mogelijk vrijwilligerswerk ga hebben. Nog wat verder in de toekomst kijkend zou ik ook graag weer willen werken.

Toch best een opgave om te bedenken wat ik voor vrijwilligerswerk zou willen doen, maar ook wat voor baan ik zou willen hebben en wat wel en niet zou werken.

Op dit moment ben ik eigenlijk al wel tevreden met dat ik uberhaupt weer gedachten heb over de toekomt en dat deze ook constructief zijn.

Houd dit vast .

Heb je inmiddels wel een richting waar je heen zou willen?

quote:

Op zondag 12 november 2017 16:18 schreef Samzz het volgende:

[..]

Houd dit vast .

Heb je inmiddels wel een richting waar je heen zou willen?

Dat ga ik zeker doen.

Niet specifiek. Ik weet een aantal dingen waarvan ik weet dat ik er energie van krijg.

Ik vind het leuk om dingen op te bouwen, projectmatig te werken. Ik hou van regelen en organiseren.

Ook vind ik het heel leuk om mensen dingen uit te leggen en advies te geven. Ik wil dus graag ook contact met mensen in mijn werk.

Doodvermoeiend vind ik het als het contact eenvoudig is of het werk dat ik uitvoer saai is.

Ook weet ik dat sommige doelgroepen te heftig voor me zijn. Ik heb met vluchtelingen gewerkt en daarbij las en hoorde ik erg veel over wat ze hebben meegemaakt, heb zelfs eens heel nare foto's mogen aanschouwen. Dat is te zwaar.

Vandaag 3 paniekaanvallen gehad. Nu ben ik suf van de 2 lorazepams.
Ik weet niet goed wat ik moet typen. Alles lijkt slecht en fout. Ik ben fout en daarom loopt iedereen bij me weg. Ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel dat iedereen mij achter mijn rug niet aardig vind. Ik wil niks meer zeggen tegen de hulpdiensten want ik heb het gevoel dat mijn problemen veel minder belangrijker zijn dan de mensen met echte problemen. Ik heb het gevoel dat ik vol zit met woede, verdriet, pijn en eenzaamheid. Ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.

Ik weet niet of ik dit mag posten, maar haal anders maar weg. Sorry als dit vervelend was om te lezen.

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:03 schreef summer2bird het volgende:
Vandaag 3 paniekaanvallen gehad. Nu ben ik suf van de 2 lorazepams.
Ik weet niet goed wat ik moet typen. Alles lijkt slecht en fout. Ik ben fout en daarom loopt iedereen bij me weg. Ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel dat iedereen mij achter mijn rug niet aardig vind. Ik wil niks meer zeggen tegen de hulpdiensten want ik heb het gevoel dat mijn problemen veel minder belangrijker zijn dan de mensen met echte problemen. Ik heb het gevoel dat ik vol zit met woede, verdriet, pijn en eenzaamheid. Ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.

Ik weet niet of ik dit mag posten, maar haal anders maar weg. Sorry als dit vervelend was om te lezen.

Wat rot dat je je zo voelt. Knuffels. Kun je met de medicatie nu een beetje tot rust komen?

Is er iets waardoor de paniekaanvallen getriggerd werden of kwamen ze uit t niets op?

Sterkte ermee.

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:03 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dat ga ik zeker doen.

Niet specifiek. Ik weet een aantal dingen waarvan ik weet dat ik er energie van krijg.

Ik vind het leuk om dingen op te bouwen, projectmatig te werken. Ik hou van regelen en organiseren.

Ook vind ik het heel leuk om mensen dingen uit te leggen en advies te geven. Ik wil dus graag ook contact met mensen in mijn werk.

Doodvermoeiend vind ik het als het contact eenvoudig is of het werk dat ik uitvoer saai is.

Ook weet ik dat sommige doelgroepen te heftig voor me zijn. Ik heb met vluchtelingen gewerkt en daarbij las en hoorde ik erg veel over wat ze hebben meegemaakt, heb zelfs eens heel nare foto's mogen aanschouwen. Dat is te zwaar.

Is (vrijwillige) evenementenorganisatie niet wat? Daar kun je kleinschalig mee beginnen en verder uitbouwen.

Goed dat je al duidelijk hebt wat je wel, maar ook niet fijn vindt in je werk. Dat scheelt veel.

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:09 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Wat rot dat je je zo voelt. Knuffels. Kun je met de medicatie nu een beetje tot rust komen?

Is er iets waardoor de paniekaanvallen getriggerd werden of kwamen ze uit t niets op?

Sterkte ermee.

Medicatie helpt wel wat, alleen ik ben bang dat morgenochtend weer in paniek ben.

Ik woon beschermd en er wordt heel erg aan de diensten gerommeld, wat zorgt voor heel veel onrust. We hebben heel veel invalkrachten en mijn PBer (persoonlijk begeleider) heb ik deze week 15 minuten gesproken, zou ik vandaag wat langer krijgen te spreken maar ze zei dat af omdat er nu imand was die meer hulp nodig had.
Ik wordt heel bang en onrustig van alle veranderingen in het personeel en vanavond staat er ook alleen maar een invalkracht bij ons.
En dat bij een afdeling voor autisme.

Ik ben niet de enige die er last van heeft, net hoorde ik mijn buurvrouw tekeer gaan.

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:03 schreef summer2bird het volgende:
Vandaag 3 paniekaanvallen gehad. Nu ben ik suf van de 2 lorazepams.
Ik weet niet goed wat ik moet typen. Alles lijkt slecht en fout. Ik ben fout en daarom loopt iedereen bij me weg. Ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel dat iedereen mij achter mijn rug niet aardig vind. Ik wil niks meer zeggen tegen de hulpdiensten want ik heb het gevoel dat mijn problemen veel minder belangrijker zijn dan de mensen met echte problemen. Ik heb het gevoel dat ik vol zit met woede, verdriet, pijn en eenzaamheid. Ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.

Ik weet niet of ik dit mag posten, maar haal anders maar weg. Sorry als dit vervelend was om te lezen.

Natuurlijk mag je dat posten! Je gevoel bespreken is goed.

Bedenk dat je gevoel enkel je gevoel is, en hoe realistisch dat gevoel voor je lijkt, dit geen ultieme waarheid is. Je bent de moeite waard .

Sterkte.

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:11 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Ik vind het dapper dat je dit deelt. En ik herken het ook. Ik weet natuurlijk niet waar je angsten inzitten, dus ik kan je geen specifieke tips geven. Maar jouw problemen/angsten zijn niet minder belangrijk/vergelijkbaar. Ze zitten je in de weg, en daar kun je hulp bij gebruiken. En het is een echt probleem, want als het nep was, had je het toch al opgelost kunnen krijgen. Dus je mag er gewoon over praten met je hulpverleners, en hier delen wat je dwars zit.

Je bent goed genoeg zoals je bent.

Dankje

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:16 schreef Samzz het volgende:

[..]

Natuurlijk mag je dat posten! Je gevoel bespreken is goed.

Bedenk dat je gevoel enkel je gevoel is, en hoe realistisch dat gevoel voor je lijkt, dit geen ultieme waarheid is. Je bent de moeite waard .

Sterkte.

Dankje

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:15 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Medicatie helpt wel wat, alleen ik ben bang dat morgenochtend weer in paniek ben.

Ik woon beschermd en er wordt heel erg aan de diensten gerommeld, wat zorgt voor heel veel onrust. We hebben heel veel invalkrachten en mijn PBer (persoonlijk begeleider) heb ik deze week 15 minuten gesproken, zou ik vandaag wat langer krijgen te spreken maar ze zei dat af omdat er nu imand was die meer hulp nodig had.
Ik wordt heel bang en onrustig van alle veranderingen in het personeel en vanavond staat er ook alleen maar een invalkracht bij ons.
En dat bij een afdeling voor autisme.

Ik ben niet de enige die er last van heeft, net hoorde ik mijn buurvrouw tekeer gaan.

Oei, dat is geen goede situatie. Vat dat echter niet persoonlijk op, dat er iemand anders is die even meer hulp nodig heeft maakt niet dat jij niet meer serieus genomen wordt.

Heb je, naast je medicatie, een manier om rustiger te worden? Bijvoorbeeld ademhalingsoefeningen, of zo?

quote:

Op zondag 12 november 2017 20:03 schreef summer2bird het volgende:
Vandaag 3 paniekaanvallen gehad. Nu ben ik suf van de 2 lorazepams.
Ik weet niet goed wat ik moet typen. Alles lijkt slecht en fout. Ik ben fout en daarom loopt iedereen bij me weg. Ik voel me zo alleen. Ik heb het gevoel dat iedereen mij achter mijn rug niet aardig vind. Ik wil niks meer zeggen tegen de hulpdiensten want ik heb het gevoel dat mijn problemen veel minder belangrijker zijn dan de mensen met echte problemen. Ik heb het gevoel dat ik vol zit met woede, verdriet, pijn en eenzaamheid. Ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg ben.

Ik weet niet of ik dit mag posten, maar haal anders maar weg. Sorry als dit vervelend was om te lezen.

Klinkt allemaal heel herkenbaar, kan er in tegenstelling tot anderen hier ook niet zo goed iets op zeggen omdat ik daar zelf ook constant tegenaan loop. Het is overigens niet vervelend om te lezen, je hart luchten moet af en toe gewoon.

Heb echt het idee dat ik een nachtmens ben. Sinds ik uit de kliniek ben, heb ik met mijn ouders afgesproken dat ik probeer iedere avond voor middernacht te slapen en 's ochtends uiterlijk om 9 uur m'n bed uit ben. Dit heb ik 2 weken volgehouden, maar ik merk gewoon dat ik me in de avond zo lekker voel. Om 1-2 uur 's nachts slapen vind ik het fijnst en dan lekker uitslapen tot een uur of 10.

Vind het dan ook jammer dat dit afwijkt van de ''standaard'' in de maatschappij, waar om 7 uur je bed uit zijn en een 9 tot 5 mentaliteit hebben de normaalste zaak van de wereld is. Ik heb het idee dat ik hier niet voor gemaakt ben. Het liefste werk ik alleen in de middag en in de avond, helaas is hier (volgens mij) niet zo veel mogelijkheid toe

Heb ik ook ja. Ben echt een nachtbraker. Het gevaar is wel dat als je niks hoeft dit nogal uit de hand kan lopen. Inmiddels is mijn ritme weer een beetje onder controle, maar ik heb een aantal maanden gehad dat ik tussen 6 en 8 's ochtends ging slapen en om 5u 's middags mijn bed uitkwam. Moet je de wekker zetten als je om 16:00 een afspraak hebt.

quote:

Op maandag 13 november 2017 01:00 schreef Quotidien het volgende:
Heb ik ook ja. Ben echt een nachtbraker. Het gevaar is wel dat als je niks hoeft dit nogal uit de hand kan lopen. Inmiddels is mijn ritme weer een beetje onder controle, maar ik heb een aantal maanden gehad dat ik tussen 6 en 8 's ochtends ging slapen en om 5u 's middags mijn bed uitkwam. Moet je de wekker zetten als je om 16:00 een afspraak hebt.

hoe zit het met jou dan met betrekking tot werk, school?

quote:

Op maandag 13 november 2017 01:46 schreef iPancakeMix het volgende:

[..]

hoe zit het met jou dan met betrekking tot werk, school?

Ik heb heel erg zitten twijfelen of ik weer met school moest beginnen, toch aangemeld maar ze zaten vol dus ik kon niet meer terecht. Ook geen alternatieven mogelijk. Daarna maar beetje werk gezocht maar er is hier in de provincie echt niks te vinden behalve in een donker warenhuis orderpicken. Ondertussen in de supermarkt nog 2 weken gewerkt maar daar ook niet volgehouden om uiteenlopende redenen (een bitch van een bedrijfsleider en 5:30 opstaan waardoor ik van 7 tot 17:00 als een zombie daar stond te vullen). Voor 6,60 per uur. Was me niet waard wat het aan energie kostte. In januari begin ik aan dagbehandeling en in de tussentijd maar iets van vrijwilligerswerk gaan doen denk ik.

Het is geen fijne situatie. Ik woon in een studentenhuis met 2 studenten die me totaal negeren. Zit al jaren vast in cirkel dat ik maar niet kan doorbreken. Tig baantjes gehad die ik max 3 maanden vasthoudt, school loopt ook steeds in de soep. De problemen stapelen zich op. Als ik 5 jaar geleden wist dat het zo zou eindigen had ik mezelf een schop onder de kont gegeven. Maar toen was 's nachts gamen belangrijker.

[ Bericht 4% gewijzigd door Quotidien op 13-11-2017 02:13:32 ]

quote:

Op maandag 13 november 2017 00:49 schreef iPancakeMix het volgende:
Heb echt het idee dat ik een nachtmens ben. Sinds ik uit de kliniek ben, heb ik met mijn ouders afgesproken dat ik probeer iedere avond voor middernacht te slapen en 's ochtends uiterlijk om 9 uur m'n bed uit ben. Dit heb ik 2 weken volgehouden, maar ik merk gewoon dat ik me in de avond zo lekker voel. Om 1-2 uur 's nachts slapen vind ik het fijnst en dan lekker uitslapen tot een uur of 10.

Vind het dan ook jammer dat dit afwijkt van de ''standaard'' in de maatschappij, waar om 7 uur je bed uit zijn en een 9 tot 5 mentaliteit hebben de normaalste zaak van de wereld is. Ik heb het idee dat ik hier niet voor gemaakt ben. Het liefste werk ik alleen in de middag en in de avond, helaas is hier (volgens mij) niet zo veel mogelijkheid toe

Telt dat als 'nachtmens'?
Dat is al bijna een jaar mijn ritme. Voor middernacht mijn bed in, om 1.00 uur proberen te slapen, om 3.00 uur eindelijk in slaap vallen.

9.00 uur wakker/uit bed.

Ik ben al best blij dat ik een ritme heb en vaste uren slaap (met regelmatig uitzonderingen waar ik tot zes uur wakker lig). Uiteraard is zes uur per nacht niet ideaal, maar het is íets.

Ik loop tegen iets aan waar ik mijn hoofd maar niet omheen krijg, nu ben ik benieuwd of mensen hier dit herkennen en hoe ze er mee omgaan. Ja dit staat ook nog op de agenda bij de psych, maar ben gewoon benieuwd hoe mensen dit hier met een soortgelijke problematiek misschien ook tegen aanlopen.

Ik heb namelijk de grootst mogelijke moeite om het allemaal maar positief te blijven zien. Elke stap die ik vooruit maak zijn er vaak ook weer 2 achteruit. Waarmee de twijfel steeds meer toeslaat waarom ik het allemaal doe. Het schijnt allemaal niet erg veel effect te hebben met als resultaat dat het bijna hetzelfde is als voor de hulp.

Dit roept dan ook de vraag op waar ik het eigenlijk allemaal voor doe, heeft het wel zin? En die vraag komt dan ook weer terug op het leven zelf. Moet ik er wel even bij zeggen dat dit niets te maken heeft met suïcide willen plegen oid want dat is namelijk niet aan de orde! Ik mis een bepaald doel in het leven en dat voelt wat ongemakkelijk.

Voor mij hoort zoiets er te zijn want dan heb je iets om naartoe te werken. Alleen besef ik mij ook dat ik daarmee misschien te streng ben voor mijzelf. Wat dat betreft ben ik soms iets te perfectionistisch en is het nooit goed genoeg waardoor ik veel dingen maar achterwege laat omdat het nooit goed is.

Nou dit was weer een aflevering van de gedachtegang van aeque, tot de volgende keer.

quote:

Op maandag 13 november 2017 09:43 schreef aeque het volgende:
Ik loop tegen iets aan waar ik mijn hoofd maar niet omheen krijg, nu ben ik benieuwd of mensen hier dit herkennen en hoe ze er mee omgaan. Ja dit staat ook nog op de agenda bij de psych, maar ben gewoon benieuwd hoe mensen dit hier met een soortgelijke problematiek misschien ook tegen aanlopen.

Ik heb namelijk de grootst mogelijke moeite om het allemaal maar positief te blijven zien. Elke stap die ik vooruit maak zijn er vaak ook weer 2 achteruit. Waarmee de twijfel steeds meer toeslaat waarom ik het allemaal doe. Het schijnt allemaal niet erg veel effect te hebben met als resultaat dat het bijna hetzelfde is als voor de hulp.

Dit roept dan ook de vraag op waar ik het eigenlijk allemaal voor doe, heeft het wel zin? En die vraag komt dan ook weer terug op het leven zelf. Moet ik er wel even bij zeggen dat dit niets te maken heeft met suïcide willen plegen oid want dat is namelijk niet aan de orde! Ik mis een bepaald doel in het leven en dat voelt wat ongemakkelijk.

Voor mij hoort zoiets er te zijn want dan heb je iets om naartoe te werken. Alleen besef ik mij ook dat ik daarmee misschien te streng ben voor mijzelf. Wat dat betreft ben ik soms iets te perfectionistisch en is het nooit goed genoeg waardoor ik veel dingen maar achterwege laat omdat het nooit goed is.

Nou dit was weer een aflevering van de gedachtegang van aeque, tot de volgende keer.

Heel herkenbaar, al lukt het inmiddels gelukkig beter.
Zoekend naar de zin van alles, waar doe je het voor...minder streng te zijn voor mijzelf

Ik kan niet zo goed zeggen waar de ommekeer kwam bij mij. Ik denk dat het deels de aard van het beestje is, ik zal nooit een rasoptimist worden denk ik.
Maar ergens lukt het me tegenwoordig wel beter om het een beetje om te buigen naar iets positievers...

quote:

Op maandag 13 november 2017 09:43 schreef aeque het volgende:
Ik loop tegen iets aan waar ik mijn hoofd maar niet omheen krijg, nu ben ik benieuwd of mensen hier dit herkennen en hoe ze er mee omgaan. Ja dit staat ook nog op de agenda bij de psych, maar ben gewoon benieuwd hoe mensen dit hier met een soortgelijke problematiek misschien ook tegen aanlopen.

Ik heb namelijk de grootst mogelijke moeite om het allemaal maar positief te blijven zien. Elke stap die ik vooruit maak zijn er vaak ook weer 2 achteruit. Waarmee de twijfel steeds meer toeslaat waarom ik het allemaal doe. Het schijnt allemaal niet erg veel effect te hebben met als resultaat dat het bijna hetzelfde is als voor de hulp.

Dit roept dan ook de vraag op waar ik het eigenlijk allemaal voor doe, heeft het wel zin? En die vraag komt dan ook weer terug op het leven zelf. Moet ik er wel even bij zeggen dat dit niets te maken heeft met suïcide willen plegen oid want dat is namelijk niet aan de orde! Ik mis een bepaald doel in het leven en dat voelt wat ongemakkelijk.

Voor mij hoort zoiets er te zijn want dan heb je iets om naartoe te werken. Alleen besef ik mij ook dat ik daarmee misschien te streng ben voor mijzelf. Wat dat betreft ben ik soms iets te perfectionistisch en is het nooit goed genoeg waardoor ik veel dingen maar achterwege laat omdat het nooit goed is.

Nou dit was weer een aflevering van de gedachtegang van aeque, tot de volgende keer.

Wat je omschrijft heb ik ook een periode gehad. Vooral dat doelloze gevoel herken ik wel en heb ik bij vlagen wel eens.Bij mij is dit in de afgelopen periode wel veranderd. Ik zal proberen het te omschrijven, ik heb het niet eerder verwoord dus laat t weten als het onduidelijk is.

Mijn doelen waren altijd in de trant van 'succesvol jurist zijn en alle gemiste dingen inhalen, en vrienden zijn met mensen die ik bewonder'. In de afgelopen jaren ben ik daar zover vanaf komen te staan dat ik niet meer zag hoe ik dat kon waarmaken. Alles voelde zinloos en doelloos.

In diezelfde periode heeft mijn vorige therapeut me geholpen om wat steviger te staan en meer voor mezelf op te komen. Met als resultaat dat ik durfde om, ongeacht wat de rest van de wereld vind, te kijken naar wat ik wil en wat mij blij maakt.

Het geeft me energie dat ik nu ook eventjes kan genieten van kleine dingetjes. Herfstblaadjes vind ik gaaf als ze zo een beetje ronddwarrelen en geeft me een beetje energie en is genoeg om me t komende uurtje even oke te voelen. Zo heb ik meer dingetjes gevonden waar ik dat uit haal. Dat is een stukje in het moment leven denk ik dat helpt de gedachten over grote vragen kalm te houden.

Ook heb ik mijn oude doelen vaarwel gezegd. Ik merkte eigenlijk dat ik me helemaal niet confortabel voelde bij die doelen. En dat gaf een stukje rust. Langzaam begin ik me nieuwe doelen te vormen, maar die zijn kleiner, realistischer en voelen echt goed.

Mijn belangrijkste anker is nu 'de mensen om me heen'. Ik wil mensen om me heen hebben die ik aardig vind en waar ik energie van krijg.
En dat begint nu wat uit te werken. Ik heb afscheid genomen van het bij de populaire club te willen horen en zoek nu mensen op die ik zelf aardig vind en ook aardig tegen mij zijn. Geeft me weer een beetje extra energie en fijnigheid.

Nu ben ik aan het spelen met ideeën over vrijwilligerswerk en werk in de toekomst.

Ik zet hele kleine stapjes, maar een aantal van die stapjes bij elkaar is echt een verbetering van hoe ik erbij zit. En soms heb ik een kutdag of gebeurt er iets en zijn het 5 stapjes terug. Maar als ik er niks aan kan veranderen probeer ik het van me af te laten glijden en dat lukt steeds beter.

De samenvatting: je doet het voor jezelf. En voor jezelf gaan leven is denk ik de beste keuze die je kan maken. Dat rustig aan doen, want met babystapjes kom je er ook.

Wow ik kom net terug met een evaluatie gesprek met m'n behandelaars en de conclusie was dat ik moet nadenken over of therapie nu nog wel zinvol is. Die zag ik niet echt aankomen.

quote:

Op maandag 13 november 2017 12:08 schreef Elvi het volgende:
Wow ik kom net terug met een evaluatie gesprek met m'n behandelaars en de conclusie was dat ik moet nadenken over of therapie nu nog wel zinvol is. Die zag ik niet echt aankomen.

In welke context? Als in, er volledig mee stoppen? En waarom .

Ik kan me voorstellen dat je die niet aan ziet komen idd.