Welkom in het centrale topic van "Depressie & Angst".
quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
quote:In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-5 zijn de angststoornissen zoals ze in het DSM-IV vermeld werden, opgesplitst in drie categorieën:
1) de angststoornissen
2) de obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen (ocgs)
3) de trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Angststoornissen in het DSM-5:
Paniekstoornis
Agorafobie
Specifieke fobie
Sociale angststoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Separatieangststoornis
Selectief mutisme
Angststoornis door een middel of medicatie
Angststoornis door een andere medische aandoening
angststoornis (niet anders omschreven)
Obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD)
Stoornis in de lichaamsbeleving
Hoarding (het dwangmatig verzamelen van dingen)
Trichotillomanie (het regelmatig uittrekken van het eigen haar)
Excoriation disorder/Dermatillomanie (het regelmatig pulken aan de eigen huid)
Trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Reactieve hechtingsstoornis
Ontremde sociale engagementstoornis
Posttraumatische stressstoornis
Acute stressstoornis
Aanpassingsstoornissen
quote:FOK! heeft nu ook zijn eigen IRC-kanaal voor de mensen in "Depressie & Angst". Hier kunnen we gezellig chatten/ tips geven en het met elkaar erover hebben.
Indien jij ook gezellig mee wilt praten met ons kun je ons bereiken via de volgende link:
http://irc.fok.nl/
En dan in principe
/join #dna
Heb je vragen omtrent IRC?
PM de volgende users:
zomertje
RBWO
quote:
[ Bericht 3% gewijzigd door Droopie op 15-01-2017 11:27:10 ]
Fijn om te horen dat het uiteindelijk best meeviel. Hopelijk kun je snel terecht bij een psychiater voor een goede behandeling, maar ik denk dat elke twee weken een halfuurtje praten met een onafhankelijk persoon al heel wat kan helpen. Al is het maar om niet alles op te kroppen.quote:Op woensdag 16 november 2016 15:24 schreef SLP_ het volgende:
Ok, ik heb dus vandaag mn eerste afspraak bij de POH-GGZ gehad. Ik had een ontzettend leuke lieve man waar ik me echt best op mn gemak voelde. Hij is eigenlijk een psychiatrisch verpleegkundige, dus hij mag voor de rest niet veel doen behalve advies geven. Hij wil het graag hebben over hoe ik het op mn werk beter aan kan pakken etc, maar ik weet niet of ik daar wat aan heb. Ik weet namelijk donders goed wat ik het afgelopen jaar verkeerd heb gedaan, maar ik heb alle signalen genegeerd tot nu dan. Maargoed, omdat ie zo aardig is geef ik het wel de voordeel van de twijfel. We hebben tweewekelijks een afspraak van 30 minuten. Hij denkt aan een zware depressie naar aanleiding van een burnout en net als mn huisarts wil ook hij dat ik eigenlijk met spoed in behandeling ga bij de psychiater. Dat verbaast me eerlijk gezegd heel erg, omdat ik niet suïcidaal ben en/of zwaar aan de drugs/alcohol zit ofzo. Ik besef dat ik heel veel baat ga hebben aan een psychiater en dat ik door moet zetten en gewoon in behandeling moet, maar zo ernstig dat er spoed achter gezet moet worden vind ik een beetje overdreven. Maar ben wel redelijk opgelucht nu. Ik was wel emotioneel zoals ik dat elke dag de hele dag ben, en er kwamen ook wel wat lichte traantjes (), maar geen emohuilbui zoals ik bij de huisarts heb gehad gelukkig haha. 30 november is de 2e afspraak met hem en hij vond het in ieder geval wel een zeer goed idee dat tot ik echt in behandeling ben bij de psychiater dat ik hem gewoon blijf zien.
Ik heb zelf geen ervaring met derealisatie, maar wel met angst- en paniekklachten. In het begin kon ik dat oplossen door gewoon door te gaan met leven en een week of twee wat van die natuurlijke kalmeringsmiddeltjes te gebruiken. Toen ging het een tijd goed, maar uiteindelijk begon het verhaal opnieuw en ben ik naar de huisarts gegaan. Hij verwees me door naar een psycholoog. Dat was heel fijn en het ging weer een tijdje goed. Laatst ging het helaas weer fout door veranderende omstandigheden in mijn dagelijks leven. In samenspraak met de pyscholoog heeft de huisarts me daarom venlafaxine (antidepressiva) voorgeschreven. Dat schijnt ook goed te werken bij angst en paniek. Zo ervaar ik het ook, alsof ik alles beter onder controle kan houden en beter in staat ben rationeel te blijven denken. Verder heb ik nog wat oxazepam gekregen voor als het echt niet gaat. Een verslavend middeltje, dus die kan ik niet langer dan twee weken achter elkaar gebruiken. Maar gelukkig heb ik het niet meer nodig en is het meer backup voor als het even wat minder gaat.quote:
(ik ben doodmoe en kan me totaal niet focussen, ik hoop dat het verhaal een niet al te grote chaos is geworden)
't Loopt allemaal niet zo lekker. Altijd al snel bang geweest, op mijn 12e mijn eerste angst/hyperventilatieaanval gehad. Heel veel maanden mee rondgelopen, bijna iedere huilen, derealisatie was een symptoom dat mijn angst alleen erger maakte (het gevoel dat je in een droom leeft). Dit is uiteindelijk vanzelf over gegaan.
2 weken geleden op donderdag zat ik in de bus naar school. Ik zat op mijn telefoon op Twitch een livestream te kijken. Opeens begon ik snel te ademen, ik kreeg een verdoofd gevoel in mijn gezicht, mond en keel, ik kon amper slikken, ik kreeg allerlei lichamelijke klachten en ik werd helemaal gek. Ik ben toen bij de eerste de beste bushalte uitgestapt en heb 112 gebeld. De ambulance kwam toen en heeft alles gecontroleerd: mijn hartslag, bloeddruk, bloedsuikerspiegel.. alles was 100% in orde, ondanks het feit dat ik de afgelopen maanden op bijna niks anders dan fast food en light frisdranken heb geleefd en 120 kilo weeg (ik ben 19 jaar en 175cm). Sindsdien heb ik ernstige angstaanvallen gehad, bleef ik iedere dag thuis van school en sliep ik 15+ uur per dag omdat ik zo doodmoe was. De derealisatie is op het moment ook weer terug, dat nare gevoel dat het net is alsof ik er niet echt ben. Ik heb dit echter alleen als ik er echt aan denk, als ik afleiding heb merk ik er niks van. Afgelopen weekend heb ik een angstaanval gehad die zo erg was dat ik letterlijk dacht dat ik doodging, ik heb toen 30 minuten achter elkaar gehuild (ik huil bijna nooit) en pas na 2 uur was ik weer helemaal rustig. Ik denk dan aan wat voor ziektes ik allemaal wel niet zou hebben, of ik bijvoorbeeld een psychose zou hebben en dat ik bang ben de controle over mezelf te verliezen en zelfmoord pleeg.. dat ik bang ben voor de toekomst en dat ik me opeens super schuldig over alles voel. Als ik ook maar 1 keer mijn moeder tegensprak moest ik al huilen uit schuldgevoel.
De oorzaak hiervan is duidelijk.. Sinds het in maart 2015 uit is gegaan met mijn vriendin ben ik mezelf eigenlijk steeds meer gaan isoleren. Ik heb vanwege haar mijn vriendengroep in de steek gelaten dus die zie ik ook niet meer. Op school ga ik heel veel om met twee klasgenoten maar buiten school doe ik nooit wat met ze. Ik heb niet zo'n sterke band met mijn broertje en mijn ouders, en eigenlijk ook niet echt met de rest van mijn familie. Daarom zit ik zo ongeveer 95% van de dag op mijn slaapkamer, behalve op schooldagen. Op vrije dagen en in de weekenden kom ik zo ongeveer alleen mijn slaapkamer uit om te eten, als mijn ouders me nodig hebben of als we iets met het gezin gaan doen (waar ik me eigenlijk ook nooit in meng want als mijn ouders bijvoorbeeld uit eten gaan dan eet ik ook liever thuis friet). De afgelopen zomervakantie en herfstvakantie is mijn slaapritme helemaal verpest, ik ging op z'n vroegst om 4 uur 's ochtends naar bed en werd 's middags rond 3 uur pas wakker. Ik heb de afgelopen maanden maar zelden gezond gegeten, zo ongeveer het enige dat ik doe is de frituur aanzetten of thuisbezorgd bestellen (soms zelfs middernacht omdat ik dan een eetbui krijg). Mijn ouders doen er ook gewoon niks meer aan omdat ik te eigenwijs ben om zelf de discipline aan te leren om gezonder te leven, en zij weten ook niet meer wat ze moeten.
Vorige week woensdag de huisarts bezocht, hij heeft mij 10 stuks temazepam (20mg) en 15 alprazolam (0.5mg) voorgeschreven. Temazepam om sneller in slaap te komen en alprazolam voor wanneer ik me angstig voel. De temazepam werkt echt als een charm, na het innemen ben ik na 20-30 minuten helemaal buiten westen en slaap ik (meestal) in 1 keer door. Ik mocht het eigenlijk maar 3 dagen achter elkaar gebruiken maar zit nu al aan de 6 dagen (ik heb op internet gelezen dat dit niet per se een probleem is). Alprazolam werkt opzich ook kalmerend overdag maar ik ben er heel de dag suf door. Mijn ogen zijn doodmoe en ik kan bijna niet stoppen met staren. Ik ben allang blij dat ik 's avonds goed in slaap kan komen (ook al ben ik de volgende dag niet 100% uitgerust)
Ik sta al ingeschreven bij Mentaal Beter, een zorginstantie die meerdere vestigingen door Nederland heeft. Ik heb hier 1 maand geleden mijn eerste intakegesprek gehad vanwege mijn eetproblemen. Nu de angst/depressie-problemen echter langzaam mijn leven overnemen, en mijn tweede intakegesprek a.s. vrijdag is, ga ik deze als prioriteit #1 bespreken met mijn psycholoog. Ik hoop dat we na een aantal vragenlijsten/tests een goede diagnose kunnen stellen en tot een goed behandelplan (graag i.c.m. medicatie) kunnen komen. Ik wil namelijk weer de realiteit in kunnen stappen, kunnen genieten van het leven en voor het eerst in jaren weer ECHT uit kunnen kijken naar bepaalde dingen. Ik wil graag weer extravert zijn, lekker willen socialiseren, uit willen gaan met vrienden.. dit zijn dingen die ik de afgelopen jaren gewoon niet meer durf, en waar ik ook geen behoefte/zin meer in heb. Ik voel me niet als een doorsnee 19 jarige jongen, en zo zou ik me wel graag willen voelen.
Dit is mijn eerste post hier, en ik zal het hier de komende tijd ook een beetje bijhoudenZijn er hier mensen die een angst- en/of paniekstoornis hebben (ervanuit gaande dat ik hier ook last van heb) en hoe gaan jullie hiermee om? Welke medicatie krijgen jullie en hoe staan jullie er momenteel voor? Dankjewel alvast
Edit: Herkent iemand deze zogehete ''derealisatie'' trouwens? Gewoon het gevoel alsof je meer in je hersenen leeft, dat je alles in een soort tunnelvisie ziet en het net is alsof je in een droom leeft. Het is heel eng en maakt op dit moment voor mij de angst ook erger.
Ik ben bij dezelfde psycholoog gebleven voor een tweede traject. In mijn situatie leek dat het verstandigste omdat we een goede klik hadden en ik veel vertrouwen in haar heb. Ik ben er inmiddels ook wel van overtuigd dat het goed gaat komen. Het gaat nu al veel beter dan twee maanden terug.
Hopelijk krijg jij ook de hulp die je nodig hebt. Veel succes!
Ja, ga morgen psychiater bellen om een afspraak te kunnen plannen. Ben benieuwd binnen welke termijn ik terecht kan. Het is misschien inderdaad wel goed dat ik bij zo'n afspraak ''verplicht'' ben om te praten, ook al vind ik dat kut, maar weet nog niet helemaal waar we het al die afspraken dan over gaan hebben. Hij zei al vrij snel en resoluut dat mn werk het probleem is, terwijl ik het daar absoluut niet mee eens ben. Ik zelf ben het probleem geweest, en nu herken ik dat en kan ik er aan werken. En hij had het er over dat ik ziek ben en dus eigenlijk me ziek moet melden, maar daar ben ik het ook niet mee eens. Maargoed, ik wacht wel rustig af waar we het de volgende keer over gaan hebben, ben nu in ieder geval nog niet zenuwachtig voor die afspraak gelukkigquote:
[..]
Fijn om te horen dat het uiteindelijk best meeviel. Hopelijk kun je snel terecht bij een psychiater voor een goede behandeling, maar ik denk dat elke twee weken een halfuurtje praten met een onafhankelijk persoon al heel wat kan helpen. Al is het maar om niet alles op te kroppen.
Goed weer van je te horen, jammer genoeg in wat mindere omstandigheden.
Zet hem op.
Ik heb ook derealisatie gehad tijdens medicatie gebruik.
Daar ben ik gelukkig vanaf.
Angst en paniekaanvallen ben ik ook uitgekomen dmv therapie en GGZ.
Doe je nog steeds zo overmatig veel gamen? Slapen en goed eten is niet de oplossing, maar hoe ik mij jou herriner is dit misschien een klein onderdeel van je probleem
Succes iig
Er werd gezegd dat ik iemand mee moet nemen, is dat normaal? Aangezien niemand in mijn omgeving weet wat er echt met me speelt, wil ik eigenlijk ook niemand meenemen. En het gesprek is met 2 mensen, vind dat best spannend [ Bericht 26% gewijzigd door SLP_ op 17-11-2016 14:13:56 ]
Top dat je een afspraak hebt! Ik heb verder geen ervaring met psychiaters, maar ik weet wel dat het heel goed is om mensen te hebben met wie je erover kan praten. Ik zou dus zeker overwegen iemand in vertrouwen te nemen zodat je het er met diegene over kan hebben. Ze vragen het natuurlijk ook niet voor niets. Neem van mij aan: in het begin is het moeilijk, maar als het ijs eenmaal is gebroken is het erg fijn.quote:
Ok, afspraak gemaakt met psychiater voor de intake. Wachtlijst was 7 weken, maar heb gelukkig nog redelijk snel een plekje gekregen namelijk 13 december. Ben eigenlijk wel blij dat het nog in december is want mn eigen risico is toch al op. Denk dat een gesprek van 1.5 uur best prijzig is namelijk
Ik vind het al heel wat dat mn huisarts en praktijkondersteuner het wetenquote:
[..]
Top dat je een afspraak hebt! Ik heb verder geen ervaring met psychiaters, maar ik weet wel dat het heel goed is om mensen te hebben met wie je erover kan praten. Ik zou dus zeker overwegen iemand in vertrouwen te nemen zodat je het er met diegene over kan hebben. Ze vragen het natuurlijk ook niet voor niets. Neem van mij aan: in het begin is het moeilijk, maar als het ijs eenmaal is gebroken is het erg fijn.
Het erover praten vind ik zo moeilijk want dan moet ik meteen huilen En het is ook niet mn bedoeling om anderen met mijn problemen te belasten zodat ze zich of zorgen gaan maken of zich verplicht voelen om me in de gaten te houden. Morgen ga ik een weekend naar mn familie, heel misschien licht ik mn zusje wel in, maar dat bepaal ik op het moment zelf pas. Ben in ieder geval heel erg zenuwachtig voor de treinreis, ben zo bang dat ik een paniekaanval ga krijgen. En ik weet dat het bullshit is en er juist niet aan moet denken omdat die gedachte al een paniekaanval kan triggeren, maar ik kan het niet helpen. Kijk er gewoon zo erg tegen op, tegen een fucking reisje van 1.5 uur. Echt, waar ben ik in veranderd 
Je moet proberen door die paniekaanval heen te komen, hoe vaker dat lukt, hoe minder angst je gaat krijgen ervoor. En dan krijg je er ook vanzelf minder. Maar t is makkelijker gezegd dan gedaan hoor. psych is er voor zijn werk mee bezig, die ziet wel heftigere dingen dan dit en zal waarschijnlijk heel professioneel proberen je zo goed mogelijk te helpen.quote:
[..]
Ik vind het al heel wat dat mn huisarts en praktijkondersteuner het weten
Hulp zoeken is goed, ikzelf heb jaren gewacht en achteraf heeft dat me alleen maar meer ellende opgeleverd. Nu gaat het best goed hoor.
Ja, als ik alleen ben of ff weg kan lopen van mensen kom ik er wel redelijk snel doorheen, maar in een trein zit je vast met allemaal mensen en de gedachte dat al die mensen mij op zo'n moment kunnen zien maakt me nog paniekeriger. Ik zit in een trein tegenwoordig ook altijd in dat tussenstuk bij de deuren zodat er al bijna geen mensen bij je zijn, maar op vrijdagmiddag is het op mijn traject daar altijd bomvol. Zit er echt heel erg aan te twijfelen om maar gewoon allemaal sprinters te pakken ipv 1 intercity, maar wil er ook niet aan toegeven.quote:
[..]
Je moet proberen door die paniekaanval heen te komen, hoe vaker dat lukt, hoe minder angst je gaat krijgen ervoor. En dan krijg je er ook vanzelf minder. Maar t is makkelijker gezegd dan gedaan hoor. psych is er voor zijn werk mee bezig, die ziet wel heftigere dingen dan dit en zal waarschijnlijk heel professioneel proberen je zo goed mogelijk te helpen.
Hulp zoeken is goed, ikzelf heb jaren gewacht en achteraf heeft dat me alleen maar meer ellende opgeleverd. Nu gaat het best goed hoor.
Fijn dat het met jou na al die tijd beter gaat
Het is super moeilijk. Maar je zult straks nog moeilijkere dingen moeten doen om van de ellende af te komen. Het gaat niet vanzelf. Zou super zijn als je je zusje wat kan vertellen!quote:
[..]
Ik vind het al heel wat dat mn huisarts en praktijkondersteuner het weten
Succes met de treinreis. Ik ken het. Probeer vol te houden en neem wat fijne muziek mee. Je kan het!
Thanksquote:
[..]
Het is super moeilijk. Maar je zult straks nog moeilijkere dingen moeten doen om van de ellende af te komen. Het gaat niet vanzelf. Zou super zijn als je je zusje wat kan vertellen!
Succes met de treinreis. Ik ken het. Probeer vol te houden en neem wat fijne muziek mee. Je kan het!
Ik post dat af en toe ook hier om aan te geven dat er echt licht is aan het eind van de tunnel, en nu is het licht bij mij al een aardig warm lentezonnetje gewordenquote:
[..]
Ja, als ik alleen ben of ff weg kan lopen van mensen kom ik er wel redelijk snel doorheen, maar in een trein zit je vast met allemaal mensen en de gedachte dat al die mensen mij op zo'n moment kunnen zien maakt me nog paniekeriger. Ik zit in een trein tegenwoordig ook altijd in dat tussenstuk bij de deuren zodat er al bijna geen mensen bij je zijn, maar op vrijdagmiddag is het op mijn traject daar altijd bomvol. Zit er echt heel erg aan te twijfelen om maar gewoon allemaal sprinters te pakken ipv 1 intercity, maar wil er ook niet aan toegeven.
Fijn dat het met jou na al die tijd beter gaat
Hou dus vol.Nu is het weekend en begint het piekeren weer. Heel de dag op mijn kamer zitten.. ook nu zit ik maar wat voor me uit te staren naar mijn beeldscherm, nergens zin in, ik voel me zwak, ik zie wazig, ik krijg dissociatieve verschijnselen, ik heb gewoon zin om nu meteen mijn bed in te duiken en te gaan slapen. Ik ga dat waarschijnlijk ook doen na het maken van deze post.
Heb maar een halve tablet Alprazolam ingenomen op de hoop dat ik zometeen kalmeer en een paar uurtjes slaap kan pakken. Gisteren mijn tweede intakegesprek gehad bij de psychologenpraktijk waar ik naar toe ga (Mentaal Beter). Ik heb hier verteld over de intense angst en dissociatie die ik de afgelopen weken heb gevoeld en hier gaan we het de volgende keer (29 november) ook verder over hebben.
En toch blijf ik een vreselijke hypochonder.. Alle symptomen die ik nu heb (zwakte, wazig zien, het gevoel dat ik er niet echt ben, trillende of zwakke spieren, stijve nek, hoofdpijn, extreme vermoeidheid) zijn symptomen van angst, maar ook van dingen als een hersentumor, en ook al weet ik dat de kans bijna nihil is dat ik zoiets heb, is het toch iets dat ik in m'n achterhoofd heb en me weer angstig maakt. Dit maakt de symptomen dan weer erger, en zo raak je in een vicieuze cirkel terecht.
Ik hoop echt dat ik er op een gegeven moment weer bovenop kom want ik voel me zo vreselijk slecht. Ik liep daarnet ook even naar beneden om wat eten en drinken te halen en zelfs dat was een hele angstige ervaring voor mij. Alles leek wazig en het voelde net alsof de wereld om me heen niet echt was.
Nu maar even slapen dan.. op de hoop dat het me goed doet
Even van me afschrijven. Lang verhaal: ik heb al heel lang sociale angsten. Daar ging ik mee om door ze straal te negeren en door te knallen. Tot ik 18 maanden geleden een burnout kreeg en toen werkte dat niet meer.
Nu na anderhalf jaar heb ik geleerd bij mijn gevoel te blijven. Dat helpt en het gaat met vlagen beter.
Sinds april werk ik weer, alleen is dat een baan met veel onzekerheid. Het afgelopen half jaar ben ik van werksoort gewisseld en elke paar weken was er een andere prognose van hoelang ik er zou kunnen blijven. Ik had pech met mijn inwerker, een type sociale aardappel.
Samengevat was het angsttechnisch een redelijke hel. Alle knopjes werden ingedrukt en stom als ik was heb ik er alles aan gedaan me staande te houden terwijl ik beter weg had kunnen lopen. Nu is mijn opdracht daar beeindigd, en woensdag begin ik aansluitend ergens anders. En nu komt de stress en paniek eruit.
Bij mij is paniek en angst iets dat niet zo zichtbaar is. Sowieso kom ik wel sociaal en assertief over. Maar intern ga ik een beetje stuk. Hart gaat enorm bonzen, spieren trekken strak bij mijn borstkas tot t pijn doet. En ik twijfel en paniek over kleine dingen.
Het is niet realistisch maar mijn hart werkt niet mee de afgelopen weken.
Nu ook weer: vanmiddag met een vriend naar de bioscoop geweest. T was gezellig, daarna wat gedronken.
Vertelt ie dat hij met 4 andere vrienden vanavond een bordspel gaat spelen. En meteen zit ik mentaal in de boom. Vraag me af waarom ik niet ben uitgenodigd, of hij me wel aardig vind, of ik niet stom ben en trek een conclusie dat het vast komt omdat ik er niet bijhoor.
En ik weet dat t niet zo is, dat mijn vrienden echt om me geven maar godver mijn gevoel werkt niet mee. Ik haat dit soort momenten zo enorm.
Hoor je die niet te hebben?
Of horen ze juist wel bij jou?
En zeker in inspannende periodes?
Wat je ervaart met die vriend is de angst voor afwijzing. Probeer dit te herkennen als het je overkomt en probeer voorbeelden te bedenken waarom het niet waar is. Het zal lang oefenen zijn om dit onder de knie te krijgen.quote:Op zondag 20 november 2016 19:08 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Hoi hoi allemaal,
Even van me afschrijven. Lang verhaal: ik heb al heel lang sociale angsten. Daar ging ik mee om door ze straal te negeren en door te knallen. Tot ik 18 maanden geleden een burnout kreeg en toen werkte dat niet meer.
Nu na anderhalf jaar heb ik geleerd bij mijn gevoel te blijven. Dat helpt en het gaat met vlagen beter.
Sinds april werk ik weer, alleen is dat een baan met veel onzekerheid. Het afgelopen half jaar ben ik van werksoort gewisseld en elke paar weken was er een andere prognose van hoelang ik er zou kunnen blijven. Ik had pech met mijn inwerker, een type sociale aardappel.
Samengevat was het angsttechnisch een redelijke hel. Alle knopjes werden ingedrukt en stom als ik was heb ik er alles aan gedaan me staande te houden terwijl ik beter weg had kunnen lopen. Nu is mijn opdracht daar beeindigd, en woensdag begin ik aansluitend ergens anders. En nu komt de stress en paniek eruit.
Bij mij is paniek en angst iets dat niet zo zichtbaar is. Sowieso kom ik wel sociaal en assertief over. Maar intern ga ik een beetje stuk. Hart gaat enorm bonzen, spieren trekken strak bij mijn borstkas tot t pijn doet. En ik twijfel en paniek over kleine dingen.
Het is niet realistisch maar mijn hart werkt niet mee de afgelopen weken.
Nu ook weer: vanmiddag met een vriend naar de bioscoop geweest. T was gezellig, daarna wat gedronken.
Vertelt ie dat hij met 4 andere vrienden vanavond een bordspel gaat spelen. En meteen zit ik mentaal in de boom. Vraag me af waarom ik niet ben uitgenodigd, of hij me wel aardig vind, of ik niet stom ben en trek een conclusie dat het vast komt omdat ik er niet bijhoor.
En ik weet dat t niet zo is, dat mijn vrienden echt om me geven maar godver mijn gevoel werkt niet mee. Ik haat dit soort momenten zo enorm.
Ik heb het zelf ook, precies dat gevoel. Ben er al jaren mee bezig en vandaag kreeg ik niet dat slechte gevoel toen ik hoorde dat 4 vrienden ook spelletjes aan het spelen zijn zonder ons uit te nodigen. Ik weet dat wij ook wel weer een keer uitgenodigd worden dus kan er nu prima mee leven. Nu ik dit schrijf bedenk ik me eigenlijk dat het een flinke stap vooruit is
Het heeft er zeker mee te maken dat het een heftige periode is. Ik ben nog niet zo stressbestendig en dat triggert mijn angsten.quote:
Maar dat soort momenten he?
Hoor je die niet te hebben?
Of horen ze juist wel bij jou?
En zeker in inspannende periodes?
Ik weet dat ik me om die vriendschap geen zorgen hoef te maken en dat het niks met mij te maken heeft dat ik niet ben uitgenodigd. Ik zie hem en die andere mensen vrij regelmatig, ga er mee op vakantie.
Het is iets waarvan ik weet dat ik het mijn hele leven al wel heb. Maar ik wil niet accepteren dat dit bij mij hoort want dan voelt het alsof ik het accepteer terwijl ik dit niet is zoals ik wil leven. Ik wil dit graag oplossen. Niet dat je soms onzeker voelen niet mag ofzo, maar dit is niet een beetje onzeker voelen. Dit is een gedachtentrein die een volledig verkeerde afslag neemt en volledig ontspoort.
Op het moment dat het gebeurt weet ik dat het niet klopt. Mijn gevoel roept alleen wat anders. Dan nemen mijn gedachten een loopje met me en escaleert het van 'hey ik ben niet uitgenodigd' naar 'je bent de moeite niet waard en je bent niets anders dan een pet project'.quote:
[..]
Wat je ervaart met die vriend is de angst voor afwijzing. Probeer dit te herkennen als het je overkomt en probeer voorbeelden te bedenken waarom het niet waar is. Het zal lang oefenen zijn om dit onder de knie te krijgen.
Ik heb het zelf ook, precies dat gevoel. Ben er al jaren mee bezig en vandaag kreeg ik niet dat slechte gevoel toen ik hoorde dat 4 vrienden ook spelletjes aan het spelen zijn zonder ons uit te nodigen. Ik weet dat wij ook wel weer een keer uitgenodigd worden dus kan er nu prima mee leven. Nu ik dit schrijf bedenk ik me eigenlijk dat het een flinke stap vooruit is
Naderhand heb ik mezelf wel kunnen kalmeren trouwens. T zou zo fijn zijn als het me al lukte om dat voordat het ontspoort te doen.
Dat het gebeurt kan je niet altijd voorkomen, maar hoe lang je er last van hebt kun je leren in te korten.quote:
[..]
Op het moment dat het gebeurt weet ik dat het niet klopt. Mijn gevoel roept alleen wat anders. Dan nemen mijn gedachten een loopje met me en escaleert het van 'hey ik ben niet uitgenodigd' naar 'je bent de moeite niet waard en je bent niets anders dan een pet project'.
Naderhand heb ik mezelf wel kunnen kalmeren trouwens. T zou zo fijn zijn als het me al lukte om dat voordat het ontspoort te doen.
Misschien dat het juist door je verzet meer impact heeft? Dat je zo denkt is een soort van "foutje". Het geeft niet dat jij ook foutjes hebt. Wat voor mij heel erg helpt is er nuchter naar kijken (doe je al volgens mij) maar daarna ook mijn schouders ophalen over het feit dat mijn hersens nou eenmaal ook hun kronkels hebben. Nou ja schouders ophalen is misschien niet de juiste term, maar ik verzet me er niet tegen. Het mag er ook zijn ofzo. Ik geef het even (liefdevolle) aandacht en dan is het ook weer tevreden. Dan blijft het niet als een kleuter met een tantrum op de deur bonken, gillend om aandacht.quote:
[..]
Het heeft er zeker mee te maken dat het een heftige periode is. Ik ben nog niet zo stressbestendig en dat triggert mijn angsten.
Ik weet dat ik me om die vriendschap geen zorgen hoef te maken en dat het niks met mij te maken heeft dat ik niet ben uitgenodigd. Ik zie hem en die andere mensen vrij regelmatig, ga er mee op vakantie.
Het is iets waarvan ik weet dat ik het mijn hele leven al wel heb. Maar ik wil niet accepteren dat dit bij mij hoort want dan voelt het alsof ik het accepteer terwijl ik dit niet is zoals ik wil leven. Ik wil dit graag oplossen. Niet dat je soms onzeker voelen niet mag ofzo, maar dit is niet een beetje onzeker voelen. Dit is een gedachtentrein die een volledig verkeerde afslag neemt en volledig ontspoort.
Klinkt een beetje zweverig en happinez, maar het werkt voor mij
Ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt. Grappig is wel dat mijn therapeut op een ander vlak precies hetzelfde zegt.quote:
[..]
Misschien dat het juist door je verzet meer impact heeft? Dat je zo denkt is een soort van "foutje". Het geeft niet dat jij ook foutjes hebt. Wat voor mij heel erg helpt is er nuchter naar kijken (doe je al volgens mij) maar daarna ook mijn schouders ophalen over het feit dat mijn hersens nou eenmaal ook hun kronkels hebben. Nou ja schouders ophalen is misschien niet de juiste term, maar ik verzet me er niet tegen. Het mag er ook zijn ofzo. Ik geef het even (liefdevolle) aandacht en dan is het ook weer tevreden. Dan blijft het niet als een kleuter met een tantrum op de deur bonken, gillend om aandacht.
Klinkt een beetje zweverig en happinez, maar het werkt voor mij
Ik heb de neiging heel hard voor mezelf te zijn. En vooral als ik stress heb schiet die neiging er hard in. Ze heeft me geleerd op die momenten gewoon toe te geven dat het even wat veel is en rust te nemen, en even liefdevol mezelf troosten omdat ik gestresst ben.
Ik ga proberen dat hier ook toe te passen. Ze helpt me ook wel met die paniekaanvallen, maar dan vooral door mijn basis te versterken zodat ik er minder snel inschiet. We proberen oude mechanismen die me nu niet meer helpen te vervangen voor constructieve manieren om met dingen om te gaan.
Dank je voor je tip Dancing Phoebe.
quote:
[..]
Ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt. Grappig is wel dat mijn therapeut op een ander vlak precies hetzelfde zegt.
Ik heb de neiging heel hard voor mezelf te zijn. En vooral als ik stress heb schiet die neiging er hard in. Ze heeft me geleerd op die momenten gewoon toe te geven dat het even wat veel is en rust te nemen, en even liefdevol mezelf troosten omdat ik gestresst ben.
Ik ga proberen dat hier ook toe te passen. Ze helpt me ook wel met die paniekaanvallen, maar dan vooral door mijn basis te versterken zodat ik er minder snel inschiet. We proberen oude mechanismen die me nu niet meer helpen te vervangen voor constructieve manieren om met dingen om te gaan.
Dank je voor je tip Dancing Phoebe.
welcome! Hopelijk werkt het ook wat voor jou!
Kon bij mijn ouders mn draai niet vinden en ondanks dat ik 16 jaar in dat huis heb gewoond voelde het nu heel erg ongemakkelijk. Heb dat niet eerder zo gevoeld als ik logeerde. Had gelukkig niet echt veel last van nervositeit, maar het voelde gewoon heel raar aan. Weet ook niet precies waar het aan lag. Alleen zaterdagavond 1 paniekaanval gehad. Was uit eten en ik keek om me heen en toen besefte ik dat heel het restaurant propvol zat en ik oude klasgenoten zag en toen ging het niet goed. Snel naar wc gegaan en beetje tot rust gekomen, maar daarna kon ik me helemaal niet meer focussen omdat ik bang was voor een volgende. Vanavond moesten mn ouders bij mij in de buurt zijn dus brachten ze me naar huis en vroeger vond ik het altijd heerlijk om in de auto te zitten als mn vader reed, maar de rit was nu hels. Was opeens heel erg bang dat we een ongeluk zouden krijgen en vond dat mn pa heel slecht reed, terwijl ik normaal gesproken mn pa blind vertrouw in de auto. Ben heel erg bang dat mijn beoordelingsvermogen nu gewoon helemaal koekoek is omdat ik opeens in heel veel dingen gevaar zie. Het is gewoon heel erg kut dat ik nu helemaal niet weet of mijn gedachten en oordelen wel correct zijn of dat ik het overdrijf in mn hoofd. Het komt nu ik thuis ben opeens heel hard binnen dat ik misschien niet op mijn eigen oordeel kan vertrouwen. Voel me nu sowieso gewoon heel erg klote. Weet niet of het komt omdat ik nu een paar dagen al mn gevoelens zoveel mogelijk heb proberen te onderdrukken omdat ik leuk moest zijn bij mn familie en dat alles nu extra hard naar boven komt ofzo. Krijg mn lichaam en hoofd nu heel slecht onder controle. Heb erg de neiging om gewoon fles drank open te trekken zodat het beter gaat, maar dat is natuurlijk een te makkelijke oplossing.Kan het zijn dat je jezelf een beetje uitgeput hebt en je daardoor juist wat vatbaarder bent voor paniekgedachten?
Ik weet niet of het lukt en kan, maar probeer jezelf wat rust te geven. Even niks moeten, misschien is er iets wat je leuk of fijn vindt om te doen...
Sterkte!
Wat fijn dat de treinreis zo goed ging! En wat de anderen zeggen, je zal je nu vast slechter voelen door de 'druk' van de afgelopen dagen.quote:
Van vrijdagavond tot en met maandagmiddag bij mijn ouders geweest en de leuke/vrolijke/sociale versie van mezelf gespeeld. Treinreis er naartoe verliep eigenlijk heel goed, terwijl ik daar zo erg tegenop zag. Was heel erg bang voor een paniekaanval in de trein, maar die is er niet geweest
. Best kut, maar wel de meest verstandige optie. Zondag jarig, denk dat ik mn telefoon dan maar uit ga zetten omdat ik anders helemaal nerveus wordt van al die meldingen. En dan maandag weer beginnen met werken na 2 weken vrij te hebben gehad 
wil je er iets over kwijt hier? En heb je al hulp gezocht?quote:
Ik heb niet veel zin meer in de rest van mijn leven.
Ik vind het leven gewoon klote. Te veel obstakels, te veel problemen waaraan ik moet denken. Niet van plan om zelfmoord te plegen, maar ben vermoeid.quote:
[..]
wil je er iets over kwijt hier? En heb je al hulp gezocht?
Is er iets waarvan je ontspant? Of in elk geval tot rust kan komen?quote:
[..]
Ik vind het leven gewoon klote. Te veel obstakels, te veel problemen waaraan ik moet denken. Niet van plan om zelfmoord te plegen, maar ben vermoeid.
Ik ken dat gevoel wel. Maar het gaat meestal wel weer over als in het gewoon even laat zijn. Ik luister zelf op zo'n moment muziek die bij die stemming past en dan bouw ik het op naar steeds iets minder zwaarmoedig. Dat helpt me.
Die heb ik dit weekend een keertje het achterste van mijn tong laten zien wat betreft mijn angsten. Dat was doodeng. Ik heb eigenlijk nog nooit eerder iemand in mijn vriendenkring verteld wat er gebeurt en wat het met me doet als ik een paniekaanval krijg. Hoe mijn gedachten dan gaan zeg maar.
Ze waren echt heel lief voor me. En vroegen me als het lukt op zo'n moment om het aan te geven. En dat mijn gedachten niet kloppen. En dat ze me best goed kennen en me leuk vinden zoals ik ben met al mijn kartels en rafelrandjes erbij. Dat was echt zo fijn. Ik ben zo blij met ze.
Ik vind het ten 1e heel lastig hier wat zinnigs over te schrijven.quote:
Sorry maar ik voel me zo ontzettend naar de hele tijd. M'n hart klopt zoveel sneller dan passend is bij hoe moe ik ben de hele tijd. Alsof ik me niet kan redden voelt het, de hele tijd. Zo naar ver weg. Met een stem die niet klinkt als die van mij. Een lijf dat niet past en trekt. En nauwelijks controle over wat dan ook. En overal proberen maar het gevoel houden alsof niemand me hoort. Mijn behandelaar neemt me serieus hoor en is er gericht mee bezig maar het duurt zo ontzettend lang. En het voelt allemaal zo uitzichtloos en nutteloos.
Het lijkt een beetje op burn-out maar met een fikse dosis melancholie?
Je was wel al heel lang bezig als 't goed is en had al een heel lang traject achter de rug, wat dat betreft kan ik me voorstellen dat je het zat kunt zijn.
Misschien een rare vraag, maar voel je je eenzaam?
Faken heeft denk ik sowieso geen zin, je houdt alleen maar jezelf daarmee voor de gek (en mensen uit je omgeving).quote:En als ik dan maar even probeer te glimlachen dan ben ik alleen een soort karikatuur van mezelf. En ook dat zit niet lekker en is helemaal niet meer vol te houden. Ik word er zo verdrietig van dat ik niet verder kom.
Misschien dat ik later nog wat meer schrijf of dat jij reageert waar ik dan weer wat meer mee kan.
Ik weet eerlijk gezegd nieteens of je wel zit te wachten op feedback, maar niet reageren vond ik ook niks. Als je niet wou dat anderen het zouden lezen, dan had je dit (neem ik aan) niet hier neer gezet.
[ Bericht 1% gewijzigd door magnetronkoffie op 01-12-2016 20:34:54 ]
Voor mij is even glimlachen niet altijd verkeerd en faken. Soms is het hetzelfde als even de schouders er onder zetten, even over je grenzen gaan om iets te bereiken. Want ook al ben ik niet blij, ik heb de mensen naar wie ik lach nog altijd lief; ze mogen ook weten dat ik ze zie. Als ik even glimlach op vrijwilligerswerk is dat een contact moment, ik moet me daar vaak wel toe zetten. Maar het maakt alles iets toegankelijker.quote:
[..]
Ik vind het ten 1e heel lastig hier wat zinnigs over te schrijven.
Het lijkt een beetje op burn-out maar met een fikse dosis melancholie?
Je was wel al heel lang bezig als 't goed is en had al een heel lang traject achter de rug, wat dat betreft kan ik me voorstellen dat je het zat kunt zijn.
Misschien een rare vraag, maar voel je je eenzaam?
[..]
Faken heeft denk ik sowieso geen zin, je houdt alleen maar jezelf daarmee voor de gek (en mensen uit je omgeving).
Misschien dat ik later nog wat meer schrijf of dat jij reageert waar ik dan weer wat meer mee kan.
Ik weet eerlijk gezegd nieteens of je wel zit te wachten op feedback, maar niet reageren vond ik ook niks. Als je niet wou dat anderen het zouden lezen, dan had je dit (neem ik aan) niet hier neer gezet.
En dat lukte eerder. Maar de laatste tijd niet meer.
Het stadium van melancholie ben ik allang voorbij. Zonder dramatisch te willen doen. Ja ja de ironie
Eenzaam ben ik wel ja. Ondanks de prachtige dochter, bepaalde familieleden en vrienden. De situatie waarin ik nu zit brengt gewoon toch een vorm van isolement. Sowieso het praktische afgesloten zijn van jarenlang opgenomen en nu op een afstandje van de rest. Maar hoe kun je dichtbij een ander zijn als je niet eens bij jezelf kunt komen. En mijn achterlijke lijf dat me het gevoel heeft dat de tijd op is helpt niet.
Ik gebruik het zelf ook weleens als groet (kan evengoed zien dat die glimlach er 1 met pijn achter de schermen is).quote:
[..]
Voor mij is even glimlachen niet altijd verkeerd en faken. Soms is het hetzelfde als even de schouders er onder zetten, even over je grenzen gaan om iets te bereiken. Want ook al ben ik niet blij, ik heb de mensen naar wie ik lach nog altijd lief; ze mogen ook weten dat ik ze zie. Als ik even glimlach op vrijwilligerswerk is dat een contact moment, ik moet me daar vaak wel toe zetten. Maar het maakt alles iets toegankelijker.
En dat lukte eerder. Maar de laatste tijd niet meer.
Vind je je vrijwilligerswerk je wel voldoening geven?
Wat maakte het toegankelijker? En waarom lukt dat nu niet meer?
Wat mis je? De indruk die ik een beetje krijg (en ik vind dit lastig te verwoorden), is dat je het alsa het ware koud hebt en je warmte zou willen hebben maar twijfelt...of zo.quote:Het stadium van melancholie ben ik allang voorbij. Zonder dramatisch te willen doen. Ja ja de ironie
Eenzaam ben ik wel ja. Ondanks de prachtige dochter, bepaalde familieleden en vrienden. De situatie waarin ik nu zit brengt gewoon toch een vorm van isolement. Sowieso het praktische afgesloten zijn van jarenlang opgenomen en nu op een afstandje van de rest. Maar hoe kun je dichtbij een ander zijn als je niet eens bij jezelf kunt komen. En mijn achterlijke lijf dat me het gevoel heeft dat de tijd op is helpt niet.
Geen idee. Niets. Alles. Ik heb geen idee. Ik heb naast depressie, ook cptss en een dissociatieve stoornis het schijnt echt veel voorkomend te zijn dat herstellen lang duurt en klachten eerst verergeren et cetera. Dus dan probeer ik steeds te denken dat het normaal is en wel over gaat. Maar het voelt niet normaal en als iets dat overgaat. Ik denk overigens niet dat ik op zoek ben naar warmte ofzo. Een beetje rustiger alles meer denk ik.quote:
[..]
Ik gebruik het zelf ook weleens als groet (kan evengoed zien dat die glimlach er 1 met pijn achter de schermen is).
Vind je je vrijwilligerswerk je wel voldoening geven?
Wat maakte het toegankelijker? En waarom lukt dat nu niet meer?
[..]
Wat mis je? De indruk die ik een beetje krijg (en ik vind dit lastig te verwoorden), is dat je het alsa het ware koud hebt en je warmte zou willen hebben maar twijfelt...of zo.
Wat zeg je dat mooi en liefquote:
Want ook al ben ik niet blij, ik heb de mensen naar wie ik lach nog altijd lief; ze mogen ook weten dat ik ze zie.
Je kan ook nog eens iets terugkrijgen wat de moeite is, dus hooeraaa voor de glimlach
En hoera voor proberen en doorgaan ook al weet je niet hoe! Kan me niet voorstellen hoe moeilijk dat is. Knap dat je het doet.
Thanks. Lief. Maar dat is ook gewoon geleerd hoor. Mijn dochter is destijds heel erg bang geweest omdat ze niet herkende hoe ik keek. Dat willen we nóóit méér.quote:
[..]
Wat zeg je dat mooi en lief
Je kan ook nog eens iets terugkrijgen wat de moeite is, dus hooeraaa voor de glimlach
En hoera voor proberen en doorgaan ook al weet je niet hoe! Kan me niet voorstellen hoe moeilijk dat is. Knap dat je het doet.
Is er iemand hier die meer kan en wil vertellen hier over?Ik heb het vermoeden, hang mij niet eraan op, ze bijvoorbeeld het volgende gaan doen.quote:
Volgende week mn eerste behandelafspraken. Dinsdag bij de psychiater voor medicatie en donderdag bij psycholoog voor cognitieve gedragstherapie. Vooral bij dat laatste kan ik me heel moeilijk een voorstelling maken. Ik heb er een heel kinderlijk idee bij dat je allemaal opdrachtjes moet doen oid
Stel je bent een keer gebeten door een hond, daarom associeer je alle honden als een bedreiging, Je hebt een gekleurde bril gekregen, terwijl die angst grotendeels niet opgaat voor de meeste hondjes.
Dus dan gaan ze je hoofd soort van trainen met gesprekken en dat je er anders over na gaat denken.
Waar ik honden schrijf, kan je ook ouders/ school/ werkgevers/ tandartsen invullen.
Ik ben eens gebeten door de tandarts. Twee jaar therapie voor nodig gehad om eroverheen te komen.quote:
[..]
Ik heb het vermoeden, hang mij niet eraan op, ze bijvoorbeeld het volgende gaan doen.
Stel je bent een keer gebeten door een hond, daarom associeer je alle honden als een bedreiging, Je hebt een gekleurde bril gekregen, terwijl die angst grotendeels niet opgaat voor de meeste hondjes.
Dus dan gaan ze je hoofd soort van trainen met gesprekken en dat je er anders over na gaat denken.
Waar ik honden schrijf, kan je ook ouders/ school/ werkgevers/ tandartsen invullen.
Hmm, okee. Ik begin er echt heel erg tegenop te zien. In een hele korte tijd tegen zoveel mensen mn verhaal moeten doenquote:
[..]
Ik heb het vermoeden, hang mij niet eraan op, ze bijvoorbeeld het volgende gaan doen.
Stel je bent een keer gebeten door een hond, daarom associeer je alle honden als een bedreiging, Je hebt een gekleurde bril gekregen, terwijl die angst grotendeels niet opgaat voor de meeste hondjes.
Dus dan gaan ze je hoofd soort van trainen met gesprekken en dat je er anders over na gaat denken.
Waar ik honden schrijf, kan je ook ouders/ school/ werkgevers/ tandartsen invullen.
Eerst bij HA, toen bij poh-ggz, toen bij mn intake 2 psychologen en een psychiater, en dan volgende week bij een nieuwe psycholoog en nieuwe psychiater. Snap wel dat dat erbij hoort als je eenmaal t behandeltraject ingaat, maar vind het gewoon kut Herkenbaar ja.quote:
[..]
Hmm, okee. Ik begin er echt heel erg tegenop te zien. In een hele korte tijd tegen zoveel mensen mn verhaal moeten doen
Zeker als het van die gesprekken zijn die langer dan een half uur duren.
Na de zoveelste keer ging ik zelf maar mijn verhaal doen en wachtte ik niet meer op de vragen.
Maar heb je wel het idee dat je vragenlijstje met de meerkeuze vragen van de laatste keren positiever zijn dan de allereerste?
Heb nog maar 1x het vragenlijstje ingevuld, begin volgende week ook pas met echte behandeling. Voel me al wel wat beter ofzo, geestelijk dan. Ben me gewoon meer bewust van mn gedachtes en wat dat doet met mn lichaam, maar krijg mn lichaam niet onder controle ofzoquote:
[..]
Herkenbaar ja.
Zeker als het van die gesprekken zijn die langer dan een half uur duren.
Na de zoveelste keer ging ik zelf maar mijn verhaal doen en wachtte ik niet meer op de vragen.
Maar heb je wel het idee dat je vragenlijstje met de meerkeuze vragen van de laatste keren positiever zijn dan de allereerste?
Succes in ieder geval.quote:
[..]
Heb nog maar 1x het vragenlijstje ingevuld, begin volgende week ook pas met echte behandeling. Voel me al wel wat beter ofzo, geestelijk dan. Ben me gewoon meer bewust van mn gedachtes en wat dat doet met mn lichaam, maar krijg mn lichaam niet onder controle ofzo
Het lichaam zal straks ook wel mee in de flow gaan met je (hopelijk) gezondere geest.
Dankjewel!quote:
[..]
Succes in ieder geval.
Het lichaam zal straks ook wel mee in de flow gaan met je (hopelijk) gezondere geest.
Toch kies ik voor mezelf. Ik heb na vandaag 2 welen vakantie en ik ben er aan toe. Ik zie die gasten regelmatig, maar ik ben een persoon die ook alleen tijd wil en als ze dat niet snappen, dan niet. Ik vind het echt frustrerend de hele situatie.
Herkenbaar. Ben daar ook helemaal klaar mee.quote:
Mijn vrienden vragen zo veel aandacht van me de laatste tijd en dat kost me veel energie. Nu ben ik meer tijd voor mezelf gaan nemen en nu lopen ze daar weer over te mierenneuken. Het is ook nooit goed.
drie weken geen therapie vanwege kerstvakantie, en ik heb het er fucking moeilijk mee.
Ik zit in een soort van overgangsfase naar een volgend level van dealing met mijn verleden, er komt van alles boven etc, dus timing is a bitch
Ik voel me mega klein en kwetsbaar en nog veel te onzeker om wat ik voel te delen met degenen die dicht mij bij schijnen te staan, maar wat ik dus niet zo kan ervaren op dit moment. Lekker met mezelf in de knoop dus.
Wil hetgeen in de spoiler staat gewoon ff kwijt. Of ik hier weer langs kom weet ik niet, maar moet het gewoon ff kwijt... thnxs voor het lezen
.SPOILERMama en pijn
Soms doet het gewoon enorm veel pijn.
Het enige wat ik dan gewoon wil is een mama.
MIJN mama.
ik wil gewoon een mama en mijn mama
Een mama die, wanneer ik me vreselijk rot voel, gewoon zonder enig waarde oordeel een arm om me heen slaat en me troost.
Ze hoeft niet eens wat te zeggen.
Alleen maar troosten door het vasthouden.
Het vasthouden waar alles wat ik nodig heb op dat moment uitademt:
“Maak je geen zorgen, alles komt goed. Ik hou van je, maakt niet uit wat er gebeurt”.
Meer vraag ik niet.
Alleen dat onvoorwaardelijke.
Het – ik hou van je no matter what – aanwezigheid.
Een mama die gewoon van me houdt en in mij gelooft.
wat ik ook doe of uitvreet.
wat ik ook zeg of niet zeg
wat ik ook goed doe of fout doe.
God, wat mis ik die warmte.
Die onvoorwaardelijke liefde.
Die onvoorwaardelijke steun.
Ik voel me zo vreselijk alleen.
Niet eens eenzaam, maar doodsalleen.
Alleen is erger als eenzaam.
Eenzaam is dat je weinig mensen om je heen hebt,
maar die anderhalf die je hebt, zie of ervaar je alleen te weinig.
te weinig connectie
Alleen zijn is erger.
Met alleen zijn heb je niet eens die anderhalve persoon.
helemaal geen connectie
Bij eenzaamheid ben je niet alleen, alleen eenzaam.
Bij alleen zijn ben je écht alleen, én ook nog eens eenzaam.
Alleen zijn is een overtreffende trap.
Ik denk nog steeds:
“ik heb geen familie”
Dat is nog steeds mijn eerste gedachte.
Dat, terwijl ik nu wel iets van familie heb.
Karin, mijn zus
Robin, mijn neef
Martin, mijn zwager.
Familie.
tot een jaar geleden bestonden ze niet
een jaar geleden pas gevonden
Maar het lukt gewoon nog niet om ze toe te laten
Niet echt
nog niet
en dus alleen
[ Bericht 1% gewijzigd door BrandX op 26-12-2016 21:04:45 ]
quote:Op maandag 26 december 2016 20:57 schreef BrandX het volgende:
Ik kom ook zomaar even binnen donderen hier
drie weken geen therapie vanwege kerstvakantie, en ik heb het er fucking moeilijk mee.
Ik zit in een soort van overgangsfase naar een volgend level van dealing met mijn verleden, er komt van alles boven etc, dus timing is a bitch
Ik voel me mega klein en kwetsbaar en nog veel te onzeker om wat ik voel te delen met degenen die dicht mij bij schijnen te staan, maar wat ik dus niet zo kan ervaren op dit moment. Lekker met mezelf in de knoop dus.
Wil hetgeen in de spoiler staat gewoon ff kwijt. Of ik hier weer langs kom weet ik niet, maar moet het gewoon ff kwijt... thnxs voor het lezenSPOILERMama en pijn
Soms doet het gewoon enorm veel pijn.
Het enige wat ik dan gewoon wil is een mama.
MIJN mama.
ik wil gewoon een mama en mijn mama
Een mama die, wanneer ik me vreselijk rot voel, gewoon zonder enig waarde oordeel een arm om me heen slaat en me troost.
Ze hoeft niet eens wat te zeggen.
Alleen maar troosten door het vasthouden.
Het vasthouden waar alles wat ik nodig heb op dat moment uitademt:
“Maak je geen zorgen, alles komt goed. Ik hou van je, maakt niet uit wat er gebeurt”.
Meer vraag ik niet.
Alleen dat onvoorwaardelijke.
Het – ik hou van je no matter what – aanwezigheid.
Een mama die gewoon van me houdt en in mij gelooft.
wat ik ook doe of uitvreet.
wat ik ook zeg of niet zeg
wat ik ook goed doe of fout doe.
God, wat mis ik die warmte.
Die onvoorwaardelijke liefde.
Die onvoorwaardelijke steun.
Ik voel me zo vreselijk alleen.
Niet eens eenzaam, maar doodsalleen.
Alleen is erger als eenzaam.
Eenzaam is dat je weinig mensen om je heen hebt,
maar die anderhalf die je hebt, zie of ervaar je alleen te weinig.
te weinig connectie
Alleen zijn is erger.
Met alleen zijn heb je niet eens die anderhalve persoon.
helemaal geen connectie
Bij eenzaamheid ben je niet alleen, alleen eenzaam.
Bij alleen zijn ben je écht alleen, én ook nog eens eenzaam.
Alleen zijn is een overtreffende trap.
Ik denk nog steeds:
“ik heb geen familie”
Dat is nog steeds mijn eerste gedachte.
Dat, terwijl ik nu wel iets van familie heb.
Karin, mijn zus
Robin, mijn neef
Martin, mijn zwager.
Familie.
tot een jaar geleden bestonden ze niet
een jaar geleden pas gevonden
Maar het lukt gewoon nog niet om ze toe te laten
Niet echt
nog niet
en dus alleen
Mobiel en geen idee wat de kusopjebolsmiley is. Dus een algemeen kusje! Plak em op je bol!
Omdat mijn familie zelf psychologisch ook in de knip zit, heb ik na jaren besloten meer afstand te nemen voor mijn eigen bestwil. Geen verbreken van contact, gewoon meer afstand. Man, en het heeft gewerkt. Nu ik dit echter een tijdje doe merk ik ook hoe enorm veel ik van ze houdt en ze als het ware mis. Hoe vreselijk ik het zou vinden om ze te verliezen en hoe toch ergens van binnen een klein deel van me zegt dat ik ze in de steek aan het laten ben.
Het is een lastige tweestrijd tussen afstand nodig hebben en familie nodig hebben. Vroeger was de stem 'neem contact op met ze want anders kwets je ze en voelen ze zich nog kutter, waar het de laatste tijd meer 'nee nu niet dat berichtje antwoorden want je moet leren ze meer los te laten' was. Het is zoeken naar de balans, en ik heb het gevoel dat deze emotie daar vandaan komt. Ik hoop dat het zich uit balanceerd en dat ik de situatie goed aan kan. Als het wat beter met hun gaat, wil ik ook best meer contact, maar ik wil ook niet handelen uit angst voor hun psychische gesteldheid of een schuldgevoel. Jarenlang was het die spanning, nu wil ik gewoon leuke tijden met ze, ook al weet ik dat de problematiek wellicht nooit helemaal verdwijnt.
Ik ga zoeken naar de balans en probeer mezelf gewoon flexibel op te stellen en aan te passen aan de huidige situatie, maar man wat is het moeilijk.
Sorry voor mijn lange verhalen de laatste tijd, maar ik kan het hier gewoon makkelijker kwijt dan in het echt.
Gozer, je quote ging door merg en been bij me. Ik weet niet echt wat ik moet zeggen, maar ik weet wel wat alleen zijn met je kan doen. Ik hoop dat je er hoe dan ook uit komt, want niemand zou zich zo moeten voelen. Ik duim echt voor je uit de grond van mijn hart man.quote:
Ik kom ook zomaar even binnen donderen hier
drie weken geen therapie vanwege kerstvakantie, en ik heb het er fucking moeilijk mee.
Ik zit in een soort van overgangsfase naar een volgend level van dealing met mijn verleden, er komt van alles boven etc, dus timing is a bitch
Ik voel me mega klein en kwetsbaar en nog veel te onzeker om wat ik voel te delen met degenen die dicht mij bij schijnen te staan, maar wat ik dus niet zo kan ervaren op dit moment. Lekker met mezelf in de knoop dus.
Wil hetgeen in de spoiler staat gewoon ff kwijt. Of ik hier weer langs kom weet ik niet, maar moet het gewoon ff kwijt... thnxs voor het lezenSPOILERMama en pijn
Soms doet het gewoon enorm veel pijn.
Het enige wat ik dan gewoon wil is een mama.
MIJN mama.
ik wil gewoon een mama en mijn mama
Een mama die, wanneer ik me vreselijk rot voel, gewoon zonder enig waarde oordeel een arm om me heen slaat en me troost.
Ze hoeft niet eens wat te zeggen.
Alleen maar troosten door het vasthouden.
Het vasthouden waar alles wat ik nodig heb op dat moment uitademt:
“Maak je geen zorgen, alles komt goed. Ik hou van je, maakt niet uit wat er gebeurt”.
Meer vraag ik niet.
Alleen dat onvoorwaardelijke.
Het – ik hou van je no matter what – aanwezigheid.
Een mama die gewoon van me houdt en in mij gelooft.
wat ik ook doe of uitvreet.
wat ik ook zeg of niet zeg
wat ik ook goed doe of fout doe.
God, wat mis ik die warmte.
Die onvoorwaardelijke liefde.
Die onvoorwaardelijke steun.
Ik voel me zo vreselijk alleen.
Niet eens eenzaam, maar doodsalleen.
Alleen is erger als eenzaam.
Eenzaam is dat je weinig mensen om je heen hebt,
maar die anderhalf die je hebt, zie of ervaar je alleen te weinig.
te weinig connectie
Alleen zijn is erger.
Met alleen zijn heb je niet eens die anderhalve persoon.
helemaal geen connectie
Bij eenzaamheid ben je niet alleen, alleen eenzaam.
Bij alleen zijn ben je écht alleen, én ook nog eens eenzaam.
Alleen zijn is een overtreffende trap.
Ik denk nog steeds:
“ik heb geen familie”
Dat is nog steeds mijn eerste gedachte.
Dat, terwijl ik nu wel iets van familie heb.
Karin, mijn zus
Robin, mijn neef
Martin, mijn zwager.
Familie.
tot een jaar geleden bestonden ze niet
een jaar geleden pas gevonden
Maar het lukt gewoon nog niet om ze toe te laten
Niet echt
nog niet
en dus alleen
Sterkte!
Sterkte.quote:
Ik kom ook zomaar even binnen donderen hier
drie weken geen therapie vanwege kerstvakantie, en ik heb het er fucking moeilijk mee.
Ik zit in een soort van overgangsfase naar een volgend level van dealing met mijn verleden, er komt van alles boven etc, dus timing is a bitch
Ik voel me mega klein en kwetsbaar en nog veel te onzeker om wat ik voel te delen met degenen die dicht mij bij schijnen te staan, maar wat ik dus niet zo kan ervaren op dit moment. Lekker met mezelf in de knoop dus.
Wil hetgeen in de spoiler staat gewoon ff kwijt. Of ik hier weer langs kom weet ik niet, maar moet het gewoon ff kwijt... thnxs voor het lezenSPOILERMama en pijn
Soms doet het gewoon enorm veel pijn.
Het enige wat ik dan gewoon wil is een mama.
MIJN mama.
ik wil gewoon een mama en mijn mama
Een mama die, wanneer ik me vreselijk rot voel, gewoon zonder enig waarde oordeel een arm om me heen slaat en me troost.
Ze hoeft niet eens wat te zeggen.
Alleen maar troosten door het vasthouden.
Het vasthouden waar alles wat ik nodig heb op dat moment uitademt:
“Maak je geen zorgen, alles komt goed. Ik hou van je, maakt niet uit wat er gebeurt”.
Meer vraag ik niet.
Alleen dat onvoorwaardelijke.
Het – ik hou van je no matter what – aanwezigheid.
Een mama die gewoon van me houdt en in mij gelooft.
wat ik ook doe of uitvreet.
wat ik ook zeg of niet zeg
wat ik ook goed doe of fout doe.
God, wat mis ik die warmte.
Die onvoorwaardelijke liefde.
Die onvoorwaardelijke steun.
Ik voel me zo vreselijk alleen.
Niet eens eenzaam, maar doodsalleen.
Alleen is erger als eenzaam.
Eenzaam is dat je weinig mensen om je heen hebt,
maar die anderhalf die je hebt, zie of ervaar je alleen te weinig.
te weinig connectie
Alleen zijn is erger.
Met alleen zijn heb je niet eens die anderhalve persoon.
helemaal geen connectie
Bij eenzaamheid ben je niet alleen, alleen eenzaam.
Bij alleen zijn ben je écht alleen, én ook nog eens eenzaam.
Alleen zijn is een overtreffende trap.
Ik denk nog steeds:
“ik heb geen familie”
Dat is nog steeds mijn eerste gedachte.
Dat, terwijl ik nu wel iets van familie heb.
Karin, mijn zus
Robin, mijn neef
Martin, mijn zwager.
Familie.
tot een jaar geleden bestonden ze niet
een jaar geleden pas gevonden
Maar het lukt gewoon nog niet om ze toe te laten
Niet echt
nog niet
en dus alleen
Liefs en sterktequote:
Ik vind het knap dat je het zo goed kunt verwoorden.
Op mn recepten stond eigenlijk meteen B2 code, maar wat ik op internet vind is dat je dat niet zomaar krijgt. Heb voor de rest nog helemaal geen behandeling gehad dus was erg (blij) verrast. Scheelt toch weer wat centjes. Heb ik geluk gehad of is het gebruikelijk dat ze het er toch meteen opzetten ondanks dat je niet meteen aan de eisen voldoet voor zo'n code? Ben erg benieuwd hoe ik op de Sertraline reageer en of ik last krijg van bijwerkingen, en hoe lang het duurt voor ik verbetering merk..Hey,quote:
Vanochtend eerste gesprek bij psychiater. Ik slikte al Temazepam, maar was maar 10mg en dat hielp nauwelijks dus nu gelukkig 20mg meegekregen. Verder besloten dat ik aan de Sertraline ga en Oxazepam meegekregen voor als de bijwerkingen te heftig zijn. Iemand ervaring met Sertraline? In de bijsluiter staat een hele waslijst aan bijwerkingen en staat ook op dat je niet moet combineren met alcohol, maar wil eigenlijk met oudjaar wel een drankje nuttigen
ik slik sinds 2010 Sertraline. Kan enkele weken duren voor je effect begint te merken, in het begin (eerste twee weken) kunnen enkele klachten zelfs verergeren.
Bijsluiters van medicijnen lees ik niet eens meer maar een drankje nemen zal geen enkel probleem hoeven zijn (wil je niet aanmoedigen verder, ik ben zeker geen graadmeter met mijn alcoholgebruik de afgelopen jaren).
Ik was aan het overstappen van de ene AD naar de andere toen ik een feestje had en het even vergeten was. 5 drankjes over de hele avond verspreid en ik was ineens stomdronken. Mijn advies is om het rustig aan te doen met de drank. Als je helemaal gewend bent aan het medicijn kun je waarschijnlijk meer hebben.quote:
[..]
Hey,
ik slik sinds 2010 Sertraline. Kan enkele weken duren voor je effect begint te merken, in het begin (eerste twee weken) kunnen enkele klachten zelfs verergeren.
Bijsluiters van medicijnen lees ik niet eens meer maar een drankje nemen zal geen enkel probleem hoeven zijn (wil je niet aanmoedigen verder, ik ben zeker geen graadmeter met mijn alcoholgebruik de afgelopen jaren).
Zolang je hun telefoonnummer niet weggooit is er altijd nog een vangnetquote:
Na ruim 5 jaar heb ik mn behandeling bij de ggz afgesloten. Het was een heel traject maar ik ben er heel veel mee opgeschoten. Zelf had ik nooit gedacht nog weer zo ver te komen, dus ik ben er heel gelukkig mee. Wel een beetje eng dat de achtervang lijkt te zijn weggevallen, maar eigenlijk kan ik het ook wel zelf
Maar fijn om te horen, gefeliciteerd
Thanks voor je bericht. Dat het enkele weken kan duren was mij inderdaad al verteld. Heb tot nu toe nog geen bijwerkingen. Had 5x 10mg oxazepam gekregen voor ''nood'' in het geval van bijwerkingen, maar nu is er gisteravond iets heel heftigs gebeurd op mn werk (gewapende overval) waardoor ik nu binnen een dag al bijna door die ''noodvoorraad oxa'' heen benquote:
[..]
Hey,
ik slik sinds 2010 Sertraline. Kan enkele weken duren voor je effect begint te merken, in het begin (eerste twee weken) kunnen enkele klachten zelfs verergeren.
Bijsluiters van medicijnen lees ik niet eens meer maar een drankje nemen zal geen enkel probleem hoeven zijn (wil je niet aanmoedigen verder, ik ben zeker geen graadmeter met mijn alcoholgebruik de afgelopen jaren).
Heb alleen nog Temazepam, als ik dit weekend nog extreem veel angst en paniek voel maar dat overdag gebruiken en hopen dat ik dan niet in slaap val je kan altijd nog de weekenddienst van de huisartsen benaderen. temazepam is meer om in slaap te vallen, dus of dat werkt, geen idee.quote:
[..]
Thanks voor je bericht. Dat het enkele weken kan duren was mij inderdaad al verteld. Heb tot nu toe nog geen bijwerkingen. Had 5x 10mg oxazepam gekregen voor ''nood'' in het geval van bijwerkingen, maar nu is er gisteravond iets heel heftigs gebeurd op mn werk (gewapende overval) waardoor ik nu binnen een dag al bijna door die ''noodvoorraad oxa'' heen ben
Thanksquote:
[..]
Zolang je hun telefoonnummer niet weggooit is er altijd nog een vangnet
Maar fijn om te horen, gefeliciteerd
Nog geen 2 uur na mijn post kreeg ik opeens de meest heftige paniekaanval die ik ooit heb gehad. Dramaaatisch en ik kwam er niet uit. In hevige paniek toen maar metro naar huisartsenpraktijk gegaan, maar kwam daar 10 voor 5 aan en 5 uur sluit dat. Dus ik helemaal in tranen en paniek aan balie vragen of er een huisarts is die me een spoedrecept oxa kan uitschrijven. Dus receptioniste bellen en binnen 5 seconden kwam een van mn huisartsen aangerend. Verhaal verteld en kreeg meteen recept mee voor 50mg oxa en nog extra 10mg. Vandaag die 50mg ingenomen en vind het best heftig spul. Het is zoooo heerlijk om totaal geen spanning en angst te voelen, maar wordt er echt een suffe halfdronken zombie van. Zou hier niet mee naar mn werk kunnen gaanquote:
[..]
je kan altijd nog de weekenddienst van de huisartsen benaderen. temazepam is meer om in slaap te vallen, dus of dat werkt, geen idee.
Dus denk dat ik eerst maar 25mg ga proberen en kan dan altijd nog aanvullen met 10 mocht dat nodig zijn. Maar weet niet precies of die ontzettend heftige paniekaanval nou voortkomt door de impact van de gewapende overval, of dat het een bijwerking is van mn sertraline waar ik woensdag mee ben begonnen. Waarschijnlijk een combinatie van beide denk ik, maar ben ijg blij dat als ik me ooit weer zo vreselijk voel dat ik dan iig wat sterkere oxa bij de hand heb Goed gehandeld en ja, probeer zo weinig mogelijk te nemen, dan ben je er ook minder afhankelijk van. Als t nodig is dan is het er uiteraard wel voor.quote:
[..]
Nog geen 2 uur na mijn post kreeg ik opeens de meest heftige paniekaanval die ik ooit heb gehad. Dramaaatisch en ik kwam er niet uit. In hevige paniek toen maar metro naar huisartsenpraktijk gegaan, maar kwam daar 10 voor 5 aan en 5 uur sluit dat. Dus ik helemaal in tranen en paniek aan balie vragen of er een huisarts is die me een spoedrecept oxa kan uitschrijven. Dus receptioniste bellen en binnen 5 seconden kwam een van mn huisartsen aangerend. Verhaal verteld en kreeg meteen recept mee voor 50mg oxa en nog extra 10mg. Vandaag die 50mg ingenomen en vind het best heftig spul. Het is zoooo heerlijk om totaal geen spanning en angst te voelen, maar wordt er echt een suffe halfdronken zombie van. Zou hier niet mee naar mn werk kunnen gaan
[ Bericht 0% gewijzigd door SLP_ op 01-01-2017 17:07:50 ]
Dat is het zeker.quote:
Zonder lullig te willen zijn, je kunt ook gewoon griep hebben. Temperatuur opgenomen? Het heerst namelijk.quote:
Pff, vandaag heel veel last van lichamelijke paniekklachten. Voel zoveel onrust in mn lijf. Kan niet stoppen met trillen en heb het zooo mega koud. Wat een drama dit. Neem aan dat het de bijwerkingen zijn van de Sertraline. Vanochtend eerste dosis 50 mg na vier dagen 25mg genomen te hebben. Hopelijk gaat het snel weg.
quote:
[..]
Dat is het zeker.
[..]
Zonder lullig te willen zijn, je kunt ook gewoon griep hebben. Temperatuur opgenomen? Het heerst namelijk.
Ja, griep is het niet helaas. Had vandaag op werk afspraak met iemand van slachtofferhulp ivm gewapende overval, en die zei dat het ook een lichamelijke stressreactie kan zijn op dat voorval. Dus weet niet of het een bijwerking is van Sertraline of zo'n stressreactie, omdat ik ook constant de overval in mijn hoofd afspeel en daardoor extra gespannen ben enz. Het is gewoon zwaar kut. Zodra ik oxa in mn mik douw dan heb ik nergens last van en voel ik me prima, maar wil daar wel een beetje voorzichtig mee zijn..quote:
[..]
Dat is het zeker.
[..]
Zonder lullig te willen zijn, je kunt ook gewoon griep hebben. Temperatuur opgenomen? Het heerst namelijk.
Ja dat kan het ook zijn. Omdat ik zelf lichamelijke dingen niet goed aan voel en bij zulke dingen door elkaar haal neem ik dan altijd maar gewoon temperatuur op enzo. Voor de duidelijkheid.quote:
[..]
[..]
Ja, griep is het niet helaas. Had vandaag op werk afspraak met iemand van slachtofferhulp ivm gewapende overval, en die zei dat het ook een lichamelijke stressreactie kan zijn op dat voorval. Dus weet niet of het een bijwerking is van Sertraline of zo'n stressreactie, omdat ik ook constant de overval in mijn hoofd afspeel en daardoor extra gespannen ben enz. Het is gewoon zwaar kut. Zodra ik oxa in mn mik douw dan heb ik nergens last van en voel ik me prima, maar wil daar wel een beetje voorzichtig mee zijn..
Heb je binnenkort een gesprek met je gewone hulpverlener? Misschien is dat wel verstandig gezien wat je is overkomen en omdat je huisarts medicatie heeft voorgeschreven naast wat je aan het opbouw en bent?
Ja, vrijdag zie ik psycholoog en 10 januari psychiater. Ja, het loopt nu allemaal door mekaar nu ik dus van huisarts spoedrecept heb gekregen. En de psycholoog van slachtofferhulp wil na vrijdag met mijn psycholoog overleggen of EMDR misschien niet iets is voor mij omdat zij daar gespecialiseerd in zijn en er sprake kan zijn van ptss. Maar dat zal ik vrijdag dan wel horen.quote:
[..]
Ja dat kan het ook zijn. Omdat ik zelf lichamelijke dingen niet goed aan voel en bij zulke dingen door elkaar haal neem ik dan altijd maar gewoon temperatuur op enzo. Voor de duidelijkheid.
Heb je binnenkort een gesprek met je gewone hulpverlener? Misschien is dat wel verstandig gezien wat je is overkomen en omdat je huisarts medicatie heeft voorgeschreven naast wat je aan het opbouw en bent?
Verstandig. Sterkte.quote:
[..]
Ja, vrijdag zie ik psycholoog en 10 januari psychiater. Ja, het loopt nu allemaal door mekaar nu ik dus van huisarts spoedrecept heb gekregen. En de psycholoog van slachtofferhulp wil na vrijdag met mijn psycholoog overleggen of EMDR misschien niet iets is voor mij omdat zij daar gespecialiseerd in zijn en er sprake kan zijn van ptss. Maar dat zal ik vrijdag dan wel horen.
Daar zat ik steeds meer mee en gisteren hoorde ik dat hij iets organiseerde en een aantal goede vrienden was uitgenodigd en ik niet.
Dat drukt bij mij alle knopjes tegelijk in en ik merkte dat ik in mn hoofd allemaal nare conclusies begon te trekken. Dan gaat t razen en eindigt meestal met een dikke paniekaanval.
Maar dit keer deed ik t anders. Ik heb eigenlijk meteen tegen die vrienden gezegd dat ik t heel ongemakkelijk vond en het idee had dat die andere vriend afstand nam en dat ik daar heel erg mee zat en ik t het liefst wilde bespreken met m maar nog even moed aan t verzamelen was.
Ze hebben me wat gerustgesteld en gezegd dat ik t inderdaad het beste even kon bespreken omdat zij niet t idee hadden dat er wat was.
En dat heb ik gedaan. Ik heb m even gebeld en vereld dat ik t idee had er buiten te vallen en ik dat heel jammer vond. Hij vertelde dat hij t idee had dat ik juist tijd voor mezelf wilde en had me die rust willen gunnen en daarom me n paar keer niet uitgenodigd. Dus hoewel ik wel goed zat met mn gedachte dat ik minder was uitgenodigd (soms nemen mn gedachten daar ook n loopje mee) was de reden juist lief bedoeld.
Ik vind t wel een mooie stap dat ik t heb uitgesproken en me kwetsbaar heb opgesteld. En een paniekaanval daarmee voorkomen heb.
Ik ben simpelweg heel bang om mijn vrienden te verliezen, een flink stuk onzekerheid. En dat wordt n beetje versterkt doordat ik afgelopen jaar een goede vriendin verloren ben op een vervelende manier.quote:
Ook wel interessant om te onderzoeken waarom je zon bevestiging zoekt mevrouw.
Ik werk aan die onzekerheid in therapie. Zelf merk ik dat ik meer last heb van die angst als ik vermoeid of gestresst ben en de afgelopen twee maanden zijn zowel vermoeiend als stressvol geweest. Ik vind t dan moeilijker om mijn gedachten te kalmeren.
Ja inderdaad. En dat weet ik ook wel. Maar op zo'n moment vind ik t heel lastig om kalm te blijven en dat vast te houden. Ik ben echt blij dat t me lukte om me te realiseren dat ik bezig was in te vullen en het beter kon bespreken met de persoon die het aanging dan imploderen in negatieve gedachtes.quote:
Zo zie je maar weer dat invulling voor een ander zelden juist is
Daarom is het zo verstandig (en dapper!) om gelijk de confrontatie met die gedachten aan te gaan. Dan krijgen ze geen tijd te gisten en te borrelen en te veranderen in iets groots en giftigs!quote:
[..]
Ja inderdaad. En dat weet ik ook wel. Maar op zo'n moment vind ik t heel lastig om kalm te blijven en dat vast te houden. Ik ben echt blij dat t me lukte om me te realiseren dat ik bezig was in te vullen en het beter kon bespreken met de persoon die het aanging dan imploderen in negatieve gedachtes.
En soms moet je concluderen dat je het bij het juiste eind had. Dat is dan kut, maar kun je dan ook maar beter weten.
Jaja alles komt eerder aan de oppervlakte door stress.quote:
[..]
Ik ben simpelweg heel bang om mijn vrienden te verliezen, een flink stuk onzekerheid. En dat wordt n beetje versterkt doordat ik afgelopen jaar een goede vriendin verloren ben op een vervelende manier.
Ik werk aan die onzekerheid in therapie. Zelf merk ik dat ik meer last heb van die angst als ik vermoeid of gestresst ben en de afgelopen twee maanden zijn zowel vermoeiend als stressvol geweest. Ik vind t dan moeilijker om mijn gedachten te kalmeren.
Het heeft weinig met je vrienden te maken, alles met jezelf.
Wel kan je hen instrueren hoe jou te helpen.
Ik kwam zondag tot de ontdekking dat ik van mijn "vrienden"uit 2013 nog maar 2 berichtjes had ontvangen met oud en nieuw.
Gelukkig heel veel nieuwe contacten/ kennissen/ vrienden gemaakt sinds die periode, die ook echt wat toevoegen, maar het was ook wel een beetje confronterend om te zien dat in zware tijden de meeste niet de moeite hebben genomen om mij te ondersteunen.
Ik vind het overwegend positief btw, maar toch.
Werd er zondag wel een beetje somber van.
[ Bericht 4% gewijzigd door Droopie op 03-01-2017 10:50:28 ]
Dat is het inderdaad. Ik kan t maar beter weten maar die confrontatie is naar.quote:
[..]
Daarom is het zo verstandig (en dapper!) om gelijk de confrontatie met die gedachten aan te gaan. Dan krijgen ze geen tijd te gisten en te borrelen en te veranderen in iets groots en giftigs!
En soms moet je concluderen dat je het bij het juiste eind had. Dat is dan kut, maar kun je dan ook maar beter weten.
Het lastige is dat zo'n angst ook uit kan komen. Ik ben nog aan het stoeien met dat het kan gebeuren dat iemand niet meer bevriend wil zijn terwijl ik dat wel wil. Ik vind het dan moeilijk om dat niet op mezelf te betrekken en mezelf af te fikken.
Dat is zeker zo.quote:
[..]
Jaja alles komt eerder aan de oppervlakte door stress.
Het heeft weinig met je vrienden te maken, alles met jezelf.
Wel kan je hen instrueren hoe jou te helpen.
Ik kom oorsponkelijk van een punt waarop ik zelf de vriendschappen maar vast verbrak zodat ik de mogelijkheid en teleurstelling van andersom vermeed. Ik was enorm gesloten.
Nu sta ik op een punt dat ik aan mensen vertel dat ik ze tof vind en me open stel en ook kwetsbaar durf op te stellen. Maar daar zit veel angst om mensen te verliezen en dt speelt regelmatig op.
Vanmiddag heb ik weer therapie en ik wil de therapeut vragen hoe ik hier op kan doorbouwen. Hoe ik die onzekerheid afbouw en ook zonder steeds om bevestiging te vragen mezelf zekerder kan voelen. En ook gewoon makkelijker omga met een teleurstelling op dat vlak.
Ik zou daar anders naar kijken. Hoewel je een hoop mensen kwijt bent zijn dat mensen die toen bij je pasten. Had jij in die tijd iemand in een situatie kunnen steunen als waar jij jezelf de afgelopen jaren doorheen geholpen hebt?quote:
Beetje offtopic:
Ik kwam zondag tot de ontdekking dat ik van mijn "vrienden"uit 2013 nog maar 2 berichtjes had ontvangen met oud en nieuw.
Gelukkig heel veel nieuwe contacten/ kennissen/ vrienden gemaakt sinds die periode, die ook echt wat toevoegen, maar het was ook wel een beetje confronterend om te zien dat in zware tijden de meeste niet de moeite hebben genomen om mij te ondersteunen.
Ik vind het overwegend positief btw, maar toch.
Werd er zondag wel een beetje somber van.
En als je kijkt naar hoe jij je de afgelopen jaren opgewerkt hebt en gegroeid bent als persoon dan denk ik dat als die mensen niet meegegroeid zijn het alleen maar logisch is dat ze niet gebleven zijn. Je bent ze ontgroeid.
Daarom zie ik het ook dubbel.quote:
[..]
Ik zou daar anders naar kijken. Hoewel je een hoop mensen kwijt bent zijn dat mensen die toen bij je pasten. Had jij in die tijd iemand in een situatie kunnen steunen als waar jij jezelf de afgelopen jaren doorheen geholpen hebt?
En als je kijkt naar hoe jij je de afgelopen jaren opgewerkt hebt en gegroeid bent als persoon dan denk ik dat als die mensen niet meegegroeid zijn het alleen maar logisch is dat ze niet gebleven zijn. Je bent ze ontgroeid.
Sommige mensen hebben gewoon een normaal, volwassen leven en andere prioriteiten.
Het contact moet natuurlijk wel beide kanten komen en ik ben niet van plan aan een dood paard te trekken.
Er zijn er ook inderdaad zat bij die niet gegroeid zijn en die ik liever kwijt dan rijk kan zijn.
Maar t was een goed ijkpunt dit jaar weinig tot geen berichtjes te sturen naar de oude kliek.
Het waren sowieso lastige dagen, daarom maar lekker veel vrij nemen deze week
Niet via de officiële weg? Als in zwart? Of hoe moet ik dit zien?quote:
Misschien even iets heel anders.. Ik ben door omstandigheden (die ik liever nu nog niet kwijt wil omdat er nog het een en ander loopt (lees politieonderzoek)..) in behandeling bij een praktijkbegeleider (doorverwezen door mijn huisarts) maar omdat ik daar voor mijn gevoel niet voldoende werd geholpen en mijn vriend in de tussentijd via een kennis (die psychisch sociaal therapeut is) onder behandeling werd genomen, heeft zij mij ook geholpen. Maar dit gaat dus niet via de officiele weg, kan ik dit dan beter zo houden of moet ik dit aankaarten bij zorgverzekering en een vergoeding aanvragen?
of niet doorverwezen...quote:
[..]
Niet via de officiële weg? Als in zwart?
Oh zo. Ik begreep het al niet. Sorry.quote:
Ik zeg maar wat.quote:
[..]
Oh zo. Ik begreep het al niet. Sorry.
Geen sorry zeggen.
Oké dan.quote:Op dinsdag 3 januari 2017 14:47 schreef hardromacore2.0 het volgende:
[..]
Ik zeg maar wat.
Geen sorry zeggen.
Euh dat. Plus ik weet niet om wat voor soort politie onderzoek het gaat maar mocht het iets zijn waar een zaak van komt en er aangetoond moet worden wat er aan schade is, zo wel psychisch al dan niet wat je aan kosten hebt gemaakt, zou je zo nog wel eens in de problemen komen. Dus ik zou er nog eens even over nadenken als ik jou was. Daarnaast, waarom werkt ze zwart? Zou er een probleem ontstaan als je huisarts je alsnog zou doorverwijzen en alles vanaf nu gewoon verliep?quote:
Dus ja wil haar ook geen oor aannaaien omdat ze er is voor mij in tijd dat ik haar enorm nodig heb maar ja het kost wel veel geld en als ik dat mogelijk vergoed kan krijgen...
Je huisarts hoeft ook niet te weten dat je al begonnen bent toch? Gewoon eerst even met haar overleggen wat hierin handig is en dan bij je HA aangeven dat je haar en haar werkwijze kent en graag doorverwezen zou willen worden? Dan kunnen eventuele vervolgafspraken via de officiële weg verlopen toch?
Volgens mij moet je een verwijsbrief hebben van je huisarts, en de behandelaar moet een contract hebben met je zorgverzekering.quote:
Misschien even iets heel anders.. Ik ben door omstandigheden (die ik liever nu nog niet kwijt wil omdat er nog het een en ander loopt (lees politieonderzoek)..) in behandeling bij een praktijkbegeleider (doorverwezen door mijn huisarts) maar omdat ik daar voor mijn gevoel niet voldoende werd geholpen en mijn vriend in de tussentijd via een kennis (die psychisch sociaal therapeut is) onder behandeling werd genomen, heeft zij mij ook geholpen. Maar dit gaat dus niet via de officiele weg, kan ik dit dan beter zo houden of moet ik dit aankaarten bij zorgverzekering en een vergoeding aanvragen?
De niet officiële weg: moet ik dat zien als betalen in natura ofzo???
Vanwaar die angst om mensen te verliezen?quote:
[..]
Dat is zeker zo.
Ik kom oorsponkelijk van een punt waarop ik zelf de vriendschappen maar vast verbrak zodat ik de mogelijkheid en teleurstelling van andersom vermeed. Ik was enorm gesloten.
Nu sta ik op een punt dat ik aan mensen vertel dat ik ze tof vind en me open stel en ook kwetsbaar durf op te stellen. Maar daar zit veel angst om mensen te verliezen en dt speelt regelmatig op.
Vanmiddag heb ik weer therapie en ik wil de therapeut vragen hoe ik hier op kan doorbouwen. Hoe ik die onzekerheid afbouw en ook zonder steeds om bevestiging te vragen mezelf zekerder kan voelen. En ook gewoon makkelijker omga met een teleurstelling op dat vlak.
Vanwege je therapie?
Ik ben opgegroeid in een gezin dat nogal disfunctioneel was. Ik kon niet op mijn ouders vertrouwen voor zorg en liefde. Het was eerder andersom, geen tot weinig affectie en er werd vooral vaak duidelijk gemaakt wat er allemaal wel niet mis aan mij was. En dat heeft onder andere flinke onzekerheid meegebracht, ben ik wel de moeite waard? En daar worstel ik erg mee, want wat nou als mijn vrienden, die ik erg waardeer en tof vind, mij niet meer de moeite waard vinden? Eenzaamheid is iets waar ik best bang voor ben, ik heb dat veel gevoeld toen ik kind was en dat zou ik echt niet graag weer willen voelen. Plus, ik vind mijn vrienden fijne mensen om bij te zijn dus die wil ik niet kwijt.quote:
[..]
Vanwaar die angst om mensen te verliezen?
Vanwege je therapie?
Als kind heb ik overleefd door me af te sluiten, als iets niet in de buurt komt kan het je ook niet raken. Nadeel is dat je er herl eenzaam van wordt want niemand komt in de buurt en ik heb er wel degelijk behoefte aan om liefgehad te worden. Die muur heb ik met mijn therapeut afgebroken, ik kan weer voelen. Alles weer, dus ook fijne dingen, maar ook angsten. En die zijn momenteel bij vlagen heel heftig.
Ik heb gisteren n goeie therapiesessie gehad. Gevraagd hoe ik hier beter mee om kan gaan en ze gaf me goede handvaten om kalm te blijven in zo'n situatie en de behoefte achter mijn gevoel te achterhalen. En dan daar wat mee te doen zonder emotioneel op tilt te slaan. En dat is een kwestie van oefenen.
Oke, nu snap ik hetquote:
[..]
Ik ben opgegroeid in een gezin dat nogal disfunctioneel was. Ik kon niet op mijn ouders vertrouwen voor zorg en liefde. Het was eerder andersom, geen tot weinig affectie en er werd vooral vaak duidelijk gemaakt wat er allemaal wel niet mis aan mij was. En dat heeft onder andere flinke onzekerheid meegebracht, ben ik wel de moeite waard? En daar worstel ik erg mee, want wat nou als mijn vrienden, die ik erg waardeer en tof vind, mij niet meer de moeite waard vinden? Eenzaamheid is iets waar ik best bang voor ben, ik heb dat veel gevoeld toen ik kind was en dat zou ik echt niet graag weer willen voelen. Plus, ik vind mijn vrienden fijne mensen om bij te zijn dus die wil ik niet kwijt.
Als kind heb ik overleefd door me af te sluiten, als iets niet in de buurt komt kan het je ook niet raken. Nadeel is dat je er herl eenzaam van wordt want niemand komt in de buurt en ik heb er wel degelijk behoefte aan om liefgehad te worden. Die muur heb ik met mijn therapeut afgebroken, ik kan weer voelen. Alles weer, dus ook fijne dingen, maar ook angsten. En die zijn momenteel bij vlagen heel heftig.
Ik heb gisteren n goeie therapiesessie gehad. Gevraagd hoe ik hier beter mee om kan gaan en ze gaf me goede handvaten om kalm te blijven in zo'n situatie en de behoefte achter mijn gevoel te achterhalen. En dan daar wat mee te doen zonder emotioneel op tilt te slaan. En dat is een kwestie van oefenen.
Je kan het ook anders bekijken: vrienden nemen je zoals je bent, doen ze dat niet, dan zijn het geen vrienden maar kennissen. Zolang jij je moet aanpassen aan je vrienden, klopt er iets niet.
Snap best dat er dan de angst is om weer die muur op te bouwen en alleen te blijven, zonder vrienden. Gelukkig is er nog dit forum, en tig andere op het internet. Misschien kan je lid worden van een club (dmv je hobbie?) en daar andere mensen tegenkomen waar je dan een band mee kan opbouwen?
Heb je wel eens een gesprek gehad bij een medium?
Je hoeft geen gerichte vragen te stellen, die komen vanzelf wel tijdens het gesprek.
Ik heb op zich een goeie groep vrienden en grote kring aan kennissen. Het zijn ook mensen waar ik echt wat aan heb, ze hebben me door een burnout heengesleept. Dus op zich heb ik genoeg mensen om me heen die om mij geven zoals ik ben.quote:
[..]
Oke, nu snap ik het
Je kan het ook anders bekijken: vrienden nemen je zoals je bent, doen ze dat niet, dan zijn het geen vrienden maar kennissen. Zolang jij je moet aanpassen aan je vrienden, klopt er iets niet.
Snap best dat er dan de angst is om weer die muur op te bouwen en alleen te blijven, zonder vrienden. Gelukkig is er nog dit forum, en tig andere op het internet. Misschien kan je lid worden van een club (dmv je hobbie?) en daar andere mensen tegenkomen waar je dan een band mee kan opbouwen?
Heb je wel eens een gesprek gehad bij een medium?
Je hoeft geen gerichte vragen te stellen, die komen vanzelf wel tijdens het gesprek.
T is alleen als mijn angsten opspelen en paniek komt dat mijn eigen gedachten op tilt slaan en dan kan ik niet meer reëel denken.
Ik ben bekend met mediums, maar ik zou niet weten wat ik ermee moet. De oorzaak van problemen waar ik nu mee worstel is vrij duidelijk. Ik heb een aantal overlevingsmechanismen en patronen die destijds gezaaid zijn maar nu voorproblemen zorgen. Het is een kwestie van oefenen en de confrontatie blijven aangaan om ervan af te komen. Makkelijker gezegd dan gedaan overigens want zo makkelijk als ik het hier opschrijf zo lastig vind ik het om mezelf eruit te trekken als het opspeelt. Maar ik doe mn best, en t gaat elke keer iets beter.
Leven!
En niet teveel piekeren/nadenken.
Ik doe mn best. Maar als dat laatste zo eenvoudig waa dat zat ik niet in therapie. Maar ik kom r wel.quote:
Gewoon doorgaan dan.
Leven!
En niet teveel piekeren/nadenken.
Is derealisatie trouwens een symptoom van angst dat zich continu kan voordoen, ook al heb je een dag dat je totaal geen angst voelt? Je hoort namelijk vaak dat mensen alleen derealisatie hebben wanneer ze angst ervaren maar ook als ik geen angst ervaar heb ik er nog last van.
Als je het even terug had gelezen stond er al dat het zwart werd betaaldquote:
[..]
Volgens mij moet je een verwijsbrief hebben van je huisarts, en de behandelaar moet een contract hebben met je zorgverzekering.
De niet officiële weg: moet ik dat zien als betalen in natura ofzo???
Dat klopt, las ik toen net dit had gepost.quote:
[..]
Als je het even terug had gelezen stond er al dat het zwart werd betaald
Fok is te snel aan het worden voor opa
Hey, met je vragen kan ik je niet helpen.quote:
Derealisatie is de laatste 2 dagen helaas weer wat erger geworden, zodanig dat ik vanochtend zelfs moeite had om naar de tandarts te gaan voor een afspraak. Is toch niet gezond voor een 19 jarige jongen :/ Gelukkig gaat het eenmaal wel als ik op de fiets zit, het is meer het piekeren van te voren van ''wat als..?''
Is derealisatie trouwens een symptoom van angst dat zich continu kan voordoen, ook al heb je een dag dat je totaal geen angst voelt? Je hoort namelijk vaak dat mensen alleen derealisatie hebben wanneer ze angst ervaren maar ook als ik geen angst ervaar heb ik er nog last van.
Wou effe je een hart onder de riem steken.
Rocket league Boefjes
Maar ik kan nog steeds niet tegen drukte, openbaar vervoer of plotseling lawaai.
Ik heb mezelf op kerstavond én oudjaarsdag uitgedaagd om naar de supermarkt te gaan en stond in beide gevallen met tranen in mijn ogen bij de kassa. Gelukkig ken ik de mensen in de supermarkt wel redelijk en zijn ze heel lief ("het is wel druk hè? Ga maar lekker thuis thee drinken! Dat mag wel na een bezoek aan dit gekkenhuis..").
Ik wíl graag vooruit, wil weer aan het werk.. maar meer dan een paar uur vrijwilligen bij de Bieb (wat me compleet uitput) zit er nog niet in.
Geeft niet haha, gelukkig is het nu duidelijk en krijgt men geen rare beelden vanwege de niet officiële wegquote:
[..]
Dat klopt, las ik toen net dit had gepost.
Fok is te snel aan het worden voor opa
.. Is wel goedkoper xDIk snap je frustratie als je wel wil maar gewoon niet kan. Maar met kleine stapjes kom je ook vooruit.quote:
2016 was echt een kutjaar. Hopelijk wordt dit jaar beter. Mijn paniek is er nog steeds wel, voordat ik de deur uit moet. In plaats van urenlang, duurt het nog maar een kwartiertje.
Maar ik kan nog steeds niet tegen drukte, openbaar vervoer of plotseling lawaai.
Ik heb mezelf op kerstavond én oudjaarsdag uitgedaagd om naar de supermarkt te gaan en stond in beide gevallen met tranen in mijn ogen bij de kassa. Gelukkig ken ik de mensen in de supermarkt wel redelijk en zijn ze heel lief ("het is wel druk hè? Ga maar lekker thuis thee drinken! Dat mag wel na een bezoek aan dit gekkenhuis..").
Ik wíl graag vooruit, wil weer aan het werk.. maar meer dan een paar uur vrijwilligen bij de Bieb (wat me compleet uitput) zit er nog niet in.
En maak het jezelf niet te moeilijk. Natuurlijk moet je proberen je paniek te boven te komen, maar te grote stappen nemen is ook niet goed.
quote:
Derealisatie is de laatste 2 dagen helaas weer wat erger geworden, zodanig dat ik vanochtend zelfs moeite had om naar de tandarts te gaan voor een afspraak. Is toch niet gezond voor een 19 jarige jongen :/ Gelukkig gaat het eenmaal wel als ik op de fiets zit, het is meer het piekeren van te voren van ''wat als..?''
Is derealisatie trouwens een symptoom van angst dat zich continu kan voordoen, ook al heb je een dag dat je totaal geen angst voelt? Je hoort namelijk vaak dat mensen alleen derealisatie hebben wanneer ze angst ervaren maar ook als ik geen angst ervaar heb ik er nog last van.
Heb je al hulp?quote:
Derealisatie is de laatste 2 dagen helaas weer wat erger geworden, zodanig dat ik vanochtend zelfs moeite had om naar de tandarts te gaan voor een afspraak. Is toch niet gezond voor een 19 jarige jongen :/ Gelukkig gaat het eenmaal wel als ik op de fiets zit, het is meer het piekeren van te voren van ''wat als..?''
Is derealisatie trouwens een symptoom van angst dat zich continu kan voordoen, ook al heb je een dag dat je totaal geen angst voelt? Je hoort namelijk vaak dat mensen alleen derealisatie hebben wanneer ze angst ervaren maar ook als ik geen angst ervaar heb ik er nog last van.
De Boefjes ben ik nog lang niet vergetenquote:
[..]
Hey, met je vragen kan ik je niet helpen.
Wou effe je een hart onder de riem steken.
Rocket league Boefjes
Het gaat een beetje onhandig allemaal. Even in het kort: Op mijn 12de kreeg ik mijn eerste hyperventilatieaanval na een intensieve voetbaltraining en dit droeg ook paniekaanvallen met zich mee omdat ik dacht dat ik doodging. Uiteindelijk ook derealisatie door gekregen. Na een jaar of 2-3 groeide ik hier overheen en ook het krijgen van een vriendin hielp heel erg. Het ging allemaal perfect, maar eind november 2016 kreeg ik in de bus naar school weer mijn eerste heftige paniekaanval, het was zo erg dat ik mn gezicht en keel etc niet meer voelde van de schrik. 112 gebeld, heeft me helemaal gecontroleerd; bloeddruk, suiker etc was allemaal perfect in orde, lichaamstemperatuur ook, het was dus simpelweg een paniekaanval. De week daarna had ik een hele nacht niet geslapen omdat het niet lukte. De ochtend daarna ging ik onder de douche en jahoor: de derealisatie was weer terug. Ik raakte helemaal in paniek, moest huilen en ging meteen naar de huisarts. Deze heeft me temazepam voorgeschreven voor wanneer ik me paniekerig voelde, en verwees me naar Mentaal Beter, een zorginstantie hier in de buurt.quote:
Hier heb ik een aantal gesprekken doorlopen maar ze kwamen tot de conclusie dat mijn problematiek te complex was om daar te behandelen (ik heb een dossier bij de GGZ waar zij toegang tot hebben en hierin staat dat ik een verleden heb met ADHD, persoonlijkheidsproblematiek, angstproblemen etc).
Nu ben ik dus weer doorverwezen naar de GGZ, echter kan ik hier pas 30 januari terecht voor mijn eerste afpsraak. Heel erg kut dus dat het steeds uit wordt gesteld. Ook moet ik weer een hoop vragenlijsten invullen, maarja dat moet dan maar. Hoop echt dat ik binnenkort goede hulp krijg i.c.m. medicatie want voor mijn gevoel zit ik al sinds m'n 12de in een depressie met pieken en dalen waar ik nog nooit echt uit ben gekomen. Nooit ergens zin in, 23,5 van de 24 uur per dag op m'n kamer zitten als ik geen school heb, ik verwaarloos mezelf door bijvoorbeeld dagen niet te douchen. Echt zwaar kut.
Ja jongen, zonder lullig te willen zijn. Op die manier hoeft derealisatie nauwelijks meer in verband te staan met angst klachten. Zonder enig ritme en isolement kan het makkelijk optreden/ versterken. Zonder dat er een directe (beangstigende) aanleiding is.quote:
[..]
De Boefjes ben ik nog lang niet vergeten
[..]
Het gaat een beetje onhandig allemaal. Even in het kort: Op mijn 12de kreeg ik mijn eerste hyperventilatieaanval na een intensieve voetbaltraining en dit droeg ook paniekaanvallen met zich mee omdat ik dacht dat ik doodging. Uiteindelijk ook derealisatie door gekregen. Na een jaar of 2-3 groeide ik hier overheen en ook het krijgen van een vriendin hielp heel erg. Het ging allemaal perfect, maar eind november 2016 kreeg ik in de bus naar school weer mijn eerste heftige paniekaanval, het was zo erg dat ik mn gezicht en keel etc niet meer voelde van de schrik. 112 gebeld, heeft me helemaal gecontroleerd; bloeddruk, suiker etc was allemaal perfect in orde, lichaamstemperatuur ook, het was dus simpelweg een paniekaanval. De week daarna had ik een hele nacht niet geslapen omdat het niet lukte. De ochtend daarna ging ik onder de douche en jahoor: de derealisatie was weer terug. Ik raakte helemaal in paniek, moest huilen en ging meteen naar de huisarts. Deze heeft me temazepam voorgeschreven voor wanneer ik me paniekerig voelde, en verwees me naar Mentaal Beter, een zorginstantie hier in de buurt.
Hier heb ik een aantal gesprekken doorlopen maar ze kwamen tot de conclusie dat mijn problematiek te complex was om daar te behandelen (ik heb een dossier bij de GGZ waar zij toegang tot hebben en hierin staat dat ik een verleden heb met ADHD, persoonlijkheidsproblematiek, angstproblemen etc).
Nu ben ik dus weer doorverwezen naar de GGZ, echter kan ik hier pas 30 januari terecht voor mijn eerste afpsraak. Heel erg kut dus dat het steeds uit wordt gesteld. Ook moet ik weer een hoop vragenlijsten invullen, maarja dat moet dan maar. Hoop echt dat ik binnenkort goede hulp krijg i.c.m. medicatie want voor mijn gevoel zit ik al sinds m'n 12de in een depressie met pieken en dalen waar ik nog nooit echt uit ben gekomen. Nooit ergens zin in, 23,5 van de 24 uur per dag op m'n kamer zitten als ik geen school heb, ik verwaarloos mezelf door bijvoorbeeld dagen niet te douchen. Echt zwaar kut.
Heb je ook nog de halve dag dopjes in je oren en zit je te gamen?
Heel erg moeilijk en kut maar je moet echt nog een tijdje door komen zonder hulp en ook dan zul je niet direct can je klachten af zijn. Help je zelf vast een beetje, opstaan, douchen, zet je raam los en probeer een paar keer per dag een blokje om te gaan. Al is het maar dat. Het kan echt wat schelen.
Ik weet niet hoeveel uur je tegenwoordig achter je computer zit, maar bovenstaand advies kan ik weinig tegenin brengen.quote:
[..]
Ja jongen, zonder lullig te willen zijn. Op die manier hoeft derealisatie nauwelijks meer in verband te staan met angst klachten. Zonder enig ritme en isolement kan het makkelijk optreden/ versterken. Zonder dat er een directe (beangstigende) aanleiding is.
Heb je ook nog de halve dag dopjes in je oren en zit je te gamen?
Heel erg moeilijk en kut maar je moet echt nog een tijdje door komen zonder hulp en ook dan zul je niet direct can je klachten af zijn. Help je zelf vast een beetje, opstaan, douchen, zet je raam los en probeer een paar keer per dag een blokje om te gaan. Al is het maar dat. Het kan echt wat schelen.
Een beetje je hoofd prikkelen met frisse lucht kan echt geen kwaad.
Op de manier hoe je leefde (en volgens mij is het niet beter gegaan sindsdien) is funest voor, ehhh alles.
Ramen open, douchen, boterham eten en 2x per dag half uur lopen is wel het minste wat je kan doen.
Kan me niet voorstellen dat het geen positieve (klein) stapje de goede richting in is.
Het zal met de fase waar ik nu misschien in zit te maken hebben, maar dat ik zoiets kon doen, al in een droom. Haar achter laten voor mijn eigen gewin, echt kut. In het echt zal ik dit nooit doen, al zeg ik nooit nooit. Ik zal haar nooit daar aan haar lot achterlaten om zelf te ontsnappen. Dromen zijn ook maar opties, maar toch, ik voel me kut over het feit dat ik haar uberhaupt zo achter kan laten in een hypothetische situatie, terwijl ik weet dat het voor haar fataal is.
Dromen kunnen gek zijn.
Hopelijk krijg je dan eindelijk goede hulp. En wat ze hierboven ook zeggen: ritme is heel belangrijk, probeer daar zelf aan te werken. Als ik een week lang heel laat naar bed ga en lang blijf liggen krijg ik ook meer last.quote:
[..]
De Boefjes ben ik nog lang niet vergeten
[..]
Het gaat een beetje onhandig allemaal. Even in het kort: Op mijn 12de kreeg ik mijn eerste hyperventilatieaanval na een intensieve voetbaltraining en dit droeg ook paniekaanvallen met zich mee omdat ik dacht dat ik doodging. Uiteindelijk ook derealisatie door gekregen. Na een jaar of 2-3 groeide ik hier overheen en ook het krijgen van een vriendin hielp heel erg. Het ging allemaal perfect, maar eind november 2016 kreeg ik in de bus naar school weer mijn eerste heftige paniekaanval, het was zo erg dat ik mn gezicht en keel etc niet meer voelde van de schrik. 112 gebeld, heeft me helemaal gecontroleerd; bloeddruk, suiker etc was allemaal perfect in orde, lichaamstemperatuur ook, het was dus simpelweg een paniekaanval. De week daarna had ik een hele nacht niet geslapen omdat het niet lukte. De ochtend daarna ging ik onder de douche en jahoor: de derealisatie was weer terug. Ik raakte helemaal in paniek, moest huilen en ging meteen naar de huisarts. Deze heeft me temazepam voorgeschreven voor wanneer ik me paniekerig voelde, en verwees me naar Mentaal Beter, een zorginstantie hier in de buurt.
Hier heb ik een aantal gesprekken doorlopen maar ze kwamen tot de conclusie dat mijn problematiek te complex was om daar te behandelen (ik heb een dossier bij de GGZ waar zij toegang tot hebben en hierin staat dat ik een verleden heb met ADHD, persoonlijkheidsproblematiek, angstproblemen etc).
Nu ben ik dus weer doorverwezen naar de GGZ, echter kan ik hier pas 30 januari terecht voor mijn eerste afpsraak. Heel erg kut dus dat het steeds uit wordt gesteld. Ook moet ik weer een hoop vragenlijsten invullen, maarja dat moet dan maar. Hoop echt dat ik binnenkort goede hulp krijg i.c.m. medicatie want voor mijn gevoel zit ik al sinds m'n 12de in een depressie met pieken en dalen waar ik nog nooit echt uit ben gekomen. Nooit ergens zin in, 23,5 van de 24 uur per dag op m'n kamer zitten als ik geen school heb, ik verwaarloos mezelf door bijvoorbeeld dagen niet te douchen. Echt zwaar kut.
Ah Bloempjuh, je zet jezelf ook wel voor het blok hoor. Op zulke dagen naar de winkel...quote:
2016 was echt een kutjaar. Hopelijk wordt dit jaar beter. Mijn paniek is er nog steeds wel, voordat ik de deur uit moet. In plaats van urenlang, duurt het nog maar een kwartiertje.
Maar ik kan nog steeds niet tegen drukte, openbaar vervoer of plotseling lawaai.
Ik heb mezelf op kerstavond én oudjaarsdag uitgedaagd om naar de supermarkt te gaan en stond in beide gevallen met tranen in mijn ogen bij de kassa. Gelukkig ken ik de mensen in de supermarkt wel redelijk en zijn ze heel lief ("het is wel druk hè? Ga maar lekker thuis thee drinken! Dat mag wel na een bezoek aan dit gekkenhuis..").
Ik wíl graag vooruit, wil weer aan het werk.. maar meer dan een paar uur vrijwilligen bij de Bieb (wat me compleet uitput) zit er nog niet in.
Ik hoop dat het een beter jaar wordt voor jou
Ik wilde kijken of ik het aankon. Natuurlijk heb ik 't overleefd en huilen in de supermarkt was niet het eind van de wereld, maar het was wel extreem vervelend/eng/k*t en ik ben daarna een paar dagen niet buiten geweest.quote:
[..]
Ah Bloempjuh, je zet jezelf ook wel voor het blok hoor. Op zulke dagen naar de winkel...
Ik hoop dat het een beter jaar wordt voor jou
Ik ga nog maar 1x per 3 weken naar mijn psych en ga (dus) ook echt wel vooruit. Maar ik hoopte dat ik na een jaar thuiszitten toch onderhand weer een baan zou hebben of er klaar voor zou zijn. Dat is écht niet zo. Ik heb nog regelmatig huilbuien voor ik ergens naartoe moet en sta nog vaak te shaken in een winkel als iemand me vragen stelt buiten "goedemiddag, kan ik u helpen?".
Ik wil ook wel iets doen met de oorzaak van mijn burn-out (hyper-perfectionisme, iedereen willen pleasen en paniek als dit niet lukt). Maar weet niet zo goed hoe ik dit ter sprake moet brengen bij de psych. Ze is juist overtuigd dat ik een succesverhaal ben.
Ik heb zelf een burn out gehad en herken heel goed wat je omschrijft. Die gevoelens en twijfels zijn heel normaal bij een burn out, en zeker na een jaar is dat nog lang niet weg. Vanuit het perspectief van je psych snap ik het succesverhaal, uit ervaring weet ik ook dat het zo niet voelt. Na een jaar wil je verdorie weer eens 'normaal' kunnen leven en is het enorm frustrerend als dat niet lukt. Voor mij is het anderhalf jaar geleden en nog steeds merk ik dat ik niet volledig hersteld ben.quote:
[..]
Ik wilde kijken of ik het aankon. Natuurlijk heb ik 't overleefd en huilen in de supermarkt was niet het eind van de wereld, maar het was wel extreem vervelend/eng/k*t en ik ben daarna een paar dagen niet buiten geweest.
Ik ga nog maar 1x per 3 weken naar mijn psych en ga (dus) ook echt wel vooruit. Maar ik hoopte dat ik na een jaar thuiszitten toch onderhand weer een baan zou hebben of er klaar voor zou zijn. Dat is écht niet zo. Ik heb nog regelmatig huilbuien voor ik ergens naartoe moet en sta nog vaak te shaken in een winkel als iemand me vragen stelt buiten "goedemiddag, kan ik u helpen?".
Ik wil ook wel iets doen met de oorzaak van mijn burn-out (hyper-perfectionisme, iedereen willen pleasen en paniek als dit niet lukt). Maar weet niet zo goed hoe ik dit ter sprake moet brengen bij de psych. Ze is juist overtuigd dat ik een succesverhaal ben.
Maar je herstelt niet zomaar even van een burnout. Je hebt je lijf en psyche jaren overvraagd en uitgeput. Dat moet herstellen en tegelijk moet je met jezelf aan de slag om te leren jezelf liever te behandelen. Dat is zwaar en het vergt veel van je. Wees lief voor jezelf, leg dat tijdschema dat je jezelf oplegt weg want daarmee leg je jezelf precies die druk op die je je burn out ingeholpen heeft, en dat is nergens voor nodig. Ook als je niet perfect bent ben je de moeite waard en mag je troost en lievigheid van jezelf vragen.
Snap ik maar ik bedoelde gewoon dat een heleboel mensen zonder psychische klachten op die dagen ook de supermarkt vermijden. Je zoekt het wel uit wat dat betreft. Heb je nog andere activiteiten dan naar de winkel gaan en vrijwilligerswerk?quote:
[..]
Ik wilde kijken of ik het aankon. Natuurlijk heb ik 't overleefd en huilen in de supermarkt was niet het eind van de wereld, maar het was wel extreem vervelend/eng/k*t en ik ben daarna een paar dagen niet buiten geweest.
Ik ga nog maar 1x per 3 weken naar mijn psych en ga (dus) ook echt wel vooruit. Maar ik hoopte dat ik na een jaar thuiszitten toch onderhand weer een baan zou hebben of er klaar voor zou zijn. Dat is écht niet zo. Ik heb nog regelmatig huilbuien voor ik ergens naartoe moet en sta nog vaak te shaken in een winkel als iemand me vragen stelt buiten "goedemiddag, kan ik u helpen?".
Ik wil ook wel iets doen met de oorzaak van mijn burn-out (hyper-perfectionisme, iedereen willen pleasen en paniek als dit niet lukt). Maar weet niet zo goed hoe ik dit ter sprake moet brengen bij de psych. Ze is juist overtuigd dat ik een succesverhaal ben.
Ik heb 10 maanden thuis gezeten en exact hoe jij het schrijft !quote:
Ik ga wel 3x per week naar de winkel en/of naar bio weekmarkt op zaterdag (om mezelf buiten te krijgen) en ga soms (2-3x per maand) naar de sportschool.quote:
[..]
Snap ik maar ik bedoelde gewoon dat een heleboel mensen zonder psychische klachten op die dagen ook de supermarkt vermijden. Je zoekt het wel uit wat dat betreft. Heb je nog andere activiteiten dan naar de winkel gaan en vrijwilligerswerk?
En dan hier en daar nog een sociale activiteit (terrasje, een keer shoppen) hier en daar (ong 1x per maand). Die laatste categorie heeft wel flink te lijden gehad in 2016, heb héél veel dingen afgezegd ivm paniek.
quote:
[..]
Ik heb zelf een burn out gehad en herken heel goed wat je omschrijft. Die gevoelens en twijfels zijn heel normaal bij een burn out, en zeker na een jaar is dat nog lang niet weg. Vanuit het perspectief van je psych snap ik het succesverhaal, uit ervaring weet ik ook dat het zo niet voelt. Na een jaar wil je verdorie weer eens 'normaal' kunnen leven en is het enorm frustrerend als dat niet lukt. Voor mij is het anderhalf jaar geleden en nog steeds merk ik dat ik niet volledig hersteld ben.
Maar je herstelt niet zomaar even van een burnout. Je hebt je lijf en psyche jaren overvraagd en uitgeput. Dat moet herstellen en tegelijk moet je met jezelf aan de slag om te leren jezelf liever te behandelen. Dat is zwaar en het vergt veel van je. Wees lief voor jezelf, leg dat tijdschema dat je jezelf oplegt weg want daarmee leg je jezelf precies die druk op die je je burn out ingeholpen heeft, en dat is nergens voor nodig. Ook als je niet perfect bent ben je de moeite waard en mag je troost en lievigheid van jezelf vragen.
Ik weet dat mijn psych ergens gelijk heeft. Toen ik mid 2016 bij haar aanklopte zat ik er elke week te huilen en had ik na elke stap buiten een halve dag nodig om bij te komen. Maar ik heb er genoeg van
Snap ik hoor. Is het niet wat om één keer supermarkt te vervangen door een andere activiteit of een sociale activiteit. Ik snap dat er boodschappen gedaan moeten worden hoor. Maar het is ook nogal een plek, druk, meeste mensen zijn gejaagd, als het niet lukt heb je geen eten en negatieve spiraal die daarbij hoort. Misschien als je het kunt vervangen door een andere activiteit, ergens wat drinken waar geen kip komt of wat dan ook, als andere dingetjes ook een beetje lukken dan wordt dat ene zelfde ding doen misschien ook iets minder groot. Ik bedoel het niet verkeerd en mijn zinnen zijn vaak wat krom maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.quote:
[..]
Ik ga wel 3x per week naar de winkel en/of naar bio weekmarkt op zaterdag (om mezelf buiten te krijgen) en ga soms (2-3x per maand) naar de sportschool.
En dan hier en daar nog een sociale activiteit (terrasje, een keer shoppen) hier en daar (ong 1x per maand). Die laatste categorie heeft wel flink te lijden gehad in 2016, heb héél veel dingen afgezegd ivm paniek.
Ik snap 'm. En dat is een goed idee.quote:
[..]
Snap ik hoor. Is het niet wat om één keer supermarkt te vervangen door een andere activiteit of een sociale activiteit. Ik snap dat er boodschappen gedaan moeten worden hoor. Maar het is ook nogal een plek, druk, meeste mensen zijn gejaagd, als het niet lukt heb je geen eten en negatieve spiraal die daarbij hoort. Misschien als je het kunt vervangen door een andere activiteit, ergens wat drinken waar geen kip komt of wat dan ook, als andere dingetjes ook een beetje lukken dan wordt dat ene zelfde ding doen misschien ook iets minder groot. Ik bedoel het niet verkeerd en mijn zinnen zijn vaak wat krom maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Hoe eng ik confrontaties en de hele situatie nu ook vindt, ik realiseer me dat ik nu de kans heb om voor mezelf op te komen en (ook al is het vaak speels) mijn mannetje te staan en voor mijn eigen mening op te komen. Ja, ik verlies daardoor misschien contacten of het komt tot een (aggresieve) confrontatie, ik vertik het nog langer om over mezelf heen te laten lopen. Niet meer aftaaien bij mensen waar ik geïntimideerd door ben, maar vol de confrontatie in als ik het er niet mee eens ben. Het is onprettig dat bepaalde vrienden die ik nu heb dit gevoel oproepen, maar ergens leren ze mij misschien wel een van de belangrijkste lessen uit mijn leven, wat de gevolgen ook zijn.
quote:
Ik kom er steeds meer achter dat de angst en nervositeit die ik met bepaalde vrienden ervaar de laatste tijd, komt uit herrineringen van toen ik gepest ben vroeger. Dat machteloze gevoel van iemand die sterker dan mij is, of dingen probeert om mij sociaal voor gek te zetten. Het ouwehoeren met vrienden (wat ik zelf net zo goed doe), blijkt echt die snaar ineens te raken. Ik voel me bang, boos en aangevallen, wil weg, de confrontatie ontlopen. Dit vooral met betrekking tot 1 specifieke vriend. Ik had nooit gedacht dat ervaringen van toen nog zo'n impact hadden kunnen hebben.
Hoe eng ik confrontaties en de hele situatie nu ook vindt, ik realiseer me dat ik nu de kans heb om voor mezelf op te komen en (ook al is het vaak speels) mijn mannetje te staan en voor mijn eigen mening op te komen. Ja, ik verlies daardoor misschien contacten of het komt tot een (aggresieve) confrontatie, ik vertik het nog langer om over mezelf heen te laten lopen. Niet meer aftaaien bij mensen waar ik geïntimideerd door ben, maar vol de confrontatie in als ik het er niet mee eens ben. Het is onprettig dat bepaalde vrienden die ik nu heb dit gevoel oproepen, maar ergens leren ze mij misschien wel een van de belangrijkste lessen uit mijn leven, wat de gevolgen ook zijn.
Ik begrijp toch goed dat de betreffende vrienden niet dezelfde personen zijn die jou vroeger hebben gepest, maar nieuwe mensen die je als vriend ziet?
Onder vrienden moet het toch juist mogelijk zijn elkaars zwakheden te bespreken en die ook te respecteren.
Zeker omdat jij aangeeft zelf ook mee te doen met dat geplaag (iets heel anders dan, maar met een flinterdunne grens náár pesten) kan ik me voorstellen dat zij zich van geen kwaad bewust zijn en helemaal niet de bedoeling hebben je echt te raken.
Ik begrijp haar helemaal als het op 'buiten de deur komen' gaat.
Anyways. Heldin. Én het is gewoon een goed programma.
Eens. Al vind ik het nogal gewaagd om iemand die al donkere gedachten heeft vierentwintig uur in één ruimte met Theo Maassen te plaatsenquote:
Even een ordinaire linkdump van 24 Uur Met.. Myrthe van der Meer, schrijfster van Paaz en Up. Ze is bipolair en heeft asperger.
Ik begrijp haar helemaal als het op 'buiten de deur komen' gaat.
Anyways. Heldin. Én het is gewoon een goed programma.
Ik vind het toen ik het ooit zag en las vooral erg fijn dat er ook iemand was die aangaf altijd gedacht te hebben dat iedereen eigenlijk dood wilde. Dat die gedachte, dat gevoel, je basis is. En dat andere mensen dat echt vaak niet kunnen geloven. En hoe raar het ook is als andere mensen niet zo schijnen te leven.
Je hebt gelijk over dat het een dunne lijn is en het zijn inderdaad compleet andere mensen. Er over praten met hen vind ik erg moeilijk, ik houd het er niet zo van om het over zoiets dieps van me te hebben. Ik denk vooral uit angst voor negatieve reacties en voor schut staan.quote:
Duracel, kan de confrontatie ook niet juist zijn dat je met die vriend(en) -buiten een door jou genoemde situatie, dus soort van op neutraal terrein- jouw issues hiermee bespreekt?
Ik begrijp toch goed dat de betreffende vrienden niet dezelfde personen zijn die jou vroeger hebben gepest, maar nieuwe mensen die je als vriend ziet?
Onder vrienden moet het toch juist mogelijk zijn elkaars zwakheden te bespreken en die ook te respecteren.
Zeker omdat jij aangeeft zelf ook mee te doen met dat geplaag (iets heel anders dan, maar met een flinterdunne grens náár pesten) kan ik me voorstellen dat zij zich van geen kwaad bewust zijn en helemaal niet de bedoeling hebben je echt te raken.
Daar komt bij dat we elkaar al jaren kennen en dit gewoon over een weer gaat. Het is puur speels. We uiten ook vaak genoeg hoe gek we op elkaar zijn als vrienden.
Voor mij is het belangrijk dat ik mijn eigen issues niet op hen projecteer. Dat ik hen er slachtoffer van maak zegmaar. Ik wil gezond assertief zijn, niet aggressief. Misschien komt het moment wel dat ik het uit (heb het er met een andere vriend wel uitgebreid over gehad, maar hij zit niet in die groep), alleen voorlopig doe ik dit nu liever nog niet. Ik zie het meer als een kans om mezelf te ontwikkelen.
Ik denk dat het onderscheid tussen assertief en agressief inderdaad is wat mij in jouw post triggerde. Die kwam bij mij over als "ik sla er op los!!" (maar dan verbaal).quote:
[..]
Je hebt gelijk over dat het een dunne lijn is en het zijn inderdaad compleet andere mensen. Er over praten met hen vind ik erg moeilijk, ik houd het er niet zo van om het over zoiets dieps van me te hebben. Ik denk vooral uit angst voor negatieve reacties en voor schut staan.
Daar komt bij dat we elkaar al jaren kennen en dit gewoon over een weer gaat. Het is puur speels. We uiten ook vaak genoeg hoe gek we op elkaar zijn als vrienden.
Voor mij is het belangrijk dat ik mijn eigen issues niet op hen projecteer. Dat ik hen er slachtoffer van maak zegmaar. Ik wil gezond assertief zijn, niet aggressief. Misschien komt het moment wel dat ik het uit (heb het er met een andere vriend wel uitgebreid over gehad, maar hij zit niet in die groep), alleen voorlopig doe ik dit nu liever nog niet. Ik zie het meer als een kans om mezelf te ontwikkelen.
Dan reageer je eigenlijk agressief op iets wat dus niet agressief bedoeld is en daarmee ben jij eigenlijk degene die het vuur opent als het ware.
Ik heb dat een keer meegemaakt met een vriend van me en dat heeft me heel erg geraakt en de vriendschap wezenlijk verandert. Context is compleet anders, maar ook hij zat ergens mee. En in plaats van dat hij me dat gewoon vertelde over een glaasje wijn, zodat we er als vrienden over konden praten en een oplossing zoeken, kreeg ik uit het niets de volle lading. Daarin zaten me eigenlijk 2 dingen dwars. Het was (ver) over die lastig definieerbare grens en daarbij zit je blijkbaar al een tijd allemaal onaardige dingen over mij te denken en vertrouw je mij niet genoeg om bij mij te fact checken...
In jouw post heb je het ook over agressieve confrontaties die je mogelijk contacten kunnen kosten. Dan denk ik, probeer eens een andere manier van confronteren. Een kwetsbaardere misschien? Maar ik heb geleerd dat het min of meer ok is dat het ok is wanneer je niet krijgt wat je wil, als je je eerlijkste intenties (dus je kwetsbaarst?) hebt getoond en daar naar hebt gehandeld.
Ik kan dan wel verdrietig zijn over dat dingen anders zijn uitgepakt dan ik had gehoopt, maar omdat ik volledig vanuit mijn waarheid en waarden heb gehandeld is het toch ok. Ik denk daarbij dan dat is dus wel had kunnen krijgen wat ik had willen hebben, maar dat ik daarvoor een stukje van mezelf had moeten verloochenen dat ik niet bereid ben te verloochenen.
Mijn therapeut helpt me om het bij mezelf te houden als ik iemand weerwoord geef. Op die manier geef je wel een duidelijke grens aan maar zonder de andere persoon daarmee aan te vallen. Voor mij werkt het, al is het iets dat ik nog bewust moet integreren.
Momenteel zit ik echt even in mijn eigen kleine bubbeltje om al het geleerde van 't afgelopen jaar te herhalen en te oefenen. Ik merk dat al die wijze adviezen en hulp langzaam weer wat aan het verslappen waren, vandaar al die paniek de afgelopen tijd. Dus nu ben ik echt even op herhaling en het werkt goed, ik voel me sterker worden en ook beter in m'n vel.
. De afgelopen dagen het idee gehad dat het wat beter ging met m'n angstproblemen, ook een halve dag buitenshuis geweest zonder eigenlijk echt heel angstig te zijn geweest.In de avond van 12 januari heb ik 2 uurtjes geslapen, van ongeveer 6 tot 8 uur, had namelijk een migraineaanval en ik wilde er zo snel mogelijk vanaf. Toen ik eenmaal wakker werd ging het weer. Vanwege dit dutje ging ik 's nachts later naar bed, ik viel rond half 3 in slaap. Uiteindelijk werd ik om 4 uur weer wakker, en wat ik ook probeerde, ik kwam gewoon niet meer in slaap.. Uiteindelijk gaf ik het op en zei ik tegen mezelf, ach.. Blijf dan maar gewoon wakker, dus dat deed ik ook. Dat was de domste fout van mijn leven. Ik ben dus op anderhalf uur slaap naar school gegaan, en ik merkte al aan mezelf dat zodra ik de voordeur uiitstapte, ik al angstig werd.
Uiteindelijk heb ik het gered tot school, en daar kreeg ik weer een paniekaanval in de klas. Ik heb deze gelukkig onder controle weten te houden. Eenmaal in de pauze liepen we naar de aula en toen kreeg ik pas echt lichamelijk last. Ik begon vlekken te zien, ik werd duizelig, het was net alsof mijn benen wankelde en ik er niet meer op kon staan. Ik probeerde meteen iets te eten en iets van suiker te eten, maar tevergeefs.. Ik heb uiteindelijk de concierge opgezocht en deze heeft me in een rustige kamer plat op de grond gelegd met mijn benen omhoog, zodat er weer bloed naar mijn hersenen kon stromen. Hierna ben ik door mijn vader opgehaald, ik kwam toen rond half 1 weer thuis en was toen zo moe dat ik (met kleine onderbrekingen) tot 8 uur 's avonds heb geslapen. Daarna wat gegeten, en nu zit ik weer weer wakker. Ik ga weer eens beginnen met melatonine, kijken of dat helpt. Uurtje geleden twee capsules ingenomen, ik kijk wel of ik zometeen in slaap kom.
Ik merk vooral dat het ook angst voor angst is. De laatste keer dat ik zo weinig sliep had ik ook een paniekaanval, en dat knaagde aan mij en heeft er misschien ook wel voor gezorgd dat ik het nu weer kreeg. Volgende week moet ik bloed laten prikken, zodat we eventuele andere oorzaken (shildklierproblemen, suikerziekte etc) kunnen diagnosticeren of juist uitsluiten.
Ik voel me zo vreselijk kut nu. Ik ben een 19 jarige knul die gezond hoort te zijn en hoort te genieten van zijn leven, en in plaats daarvan durf ik nu nog maar amper mijn huis uit. Ik ben niet suicidaal en zal ook nooit willen overwegen om er een einde aan te maken, ik ben op het moment gewoon het spoor bijster en het feit dat alles bij de GGZ zo vol zit helpt ook niet; kan 30 januari pas terecht voor mijn intakegesprek.
31 januari begint mijn 6 maanden lange full-time stage en ik weet zeker dat ik die op deze manier niet ga redden. Ik ben echt zo bang, alles gaat fout en het is net alsof ik hier nooit meer uit kom
Jeetje, jouw verhaal klinkt zó herkenbaar! Klein verschil: ik was op het moment van bijna-flauwvallen docent en 32.quote:
Ik heb mezelf dmv 'exposure therapy' (met hulp van een psycholoog) laten inzien dat angst-opwekkende situaties niet echt eng zijn. En ik ben aan het inzien dat mijn paniek vaak puur lichamelijk is, dat het ontlading is die er 'gewoon even uit moet'. Ik geef mezelf na een bezoek aan de supermarkt bijvoorbeeld een half uurtje om uit te razen, dmv hardlopen óf flink huilen.
MAAR.. dit had ik niet zonder mijn psych gekund. Zij houdt me op het juiste pad en daagt me uit ("wat als je nou eens naar een compleet andere supermarkt gaat?").
Advies aan jou: neem het jezelf niet kwalijk. Probeer te achterhalen of je paniek een soort trigger heeft (in mijn geval: drukte en verdwalen) die je een beetje kan ontlopen, tot je tijd/energie hebt om eraan te werken. En geef aan jezelf toe dat je last hebt van paniek. Neem iemand (decaan op school? Mentor? Iemand op stage?) in vertrouwen zodat zij weten wat er aan de hand is.
Succes.
Ik snap dat je lichamelijk er heel snel aan went en dat de dosis straks misschien niet meer voldoende is, maar wat een heerlijk gevoel geeft zo'n pilletje me. Naast alle lichamelijke spanningsklachten die verdwijnen (waar ik al héél blij mee ben), zorgt het ook voor een heldere geest. Ik heb ADHD en dat wordt door mn depressie en angststoornis erg versterkt, maar met zo'n oxazepam heb ik helemaal geen last meer van mn ADHD Probeer nu al paar dagen een dosis over te slaan of een halfje te nemen, maar merk toch dat dat me niet echt lukt. Ik ben gewoon een beter persoon met oxa, zowel werk als prive, waardoor ik het gewoon echt vervelend vind om te moeten stoppen, na zo'n korte tijd al . Wil gewoon niet weer veranderen in een drukke, chaotische, neurotische, sombere en gespannen persoon. Zijn er hier mensen die ervaring hebben met langdurig oxazepam slikken? Lees op internet toch ook wel weer veel verhalen van mensen die het jarenlang slikken en de werking hetzelfde blijft. Zie mn psychiater over 1,5 week weer en als het goed is, is mn voorraad dan ook op dus zal het dan ook gelijk met haar over hebben. Ik zou het toch wel fijn vinden als ik in ieder geval nog een paar weken het door mag blijven gebruiken, tot mn sertraline wellicht aanslaat.Wat opvallend is dat beide, Thomas en dat meisje van The Voice, beide zeggen dat niks hen meer uitmaakt....quote:
Mooie en herkenbare televisie bij Jinek over depressie.
Maar toch, zeker Thomas, weet heel goed wat belangrijk is.... Dat kun je merken aan zijn shows en de inhoud.
Nu heb ik uit eigen ervaring met depressie meer de conclusie getrokken dat je jezelf ook veel aan het overtuigen bent dat niks je boeit. Misschien moeten mensen zichzelf meer overtuigen dat dingen hen wel boeit...
Bedoel je niet Mike Boddé, en ja het klopt enerzijds wel.quote:
[..]
Wat opvallend is dat beide, Thomas en dat meisje van The Voice, beide zeggen dat niks hen meer uitmaakt....
Maar toch, zeker Thomas, weet heel goed wat belangrijk is.... Dat kun je merken aan zijn shows en de inhoud.
Nu heb ik uit eigen ervaring met depressie meer de conclusie getrokken dat je jezelf ook veel aan het overtuigen bent dat niks je boeit. Misschien moeten mensen zichzelf meer overtuigen dat dingen hen wel boeit...
Als je eenmaal gaat denken ik ben depressief en nu moet ik mij klote voelen, dan had ik de neiging om mijzelf de symptonen ook wel aan te praten.
Mike en Thomas show... Ik haalde ze even door elkaar, ja Mike.quote:
[..]
Bedoel je niet Mike Boddé, en ja het klopt enerzijds wel.
Als je eenmaal gaat denken ik ben depressief en nu moet ik mij klote voelen, dan had ik de neiging om mijzelf de symptonen ook wel aan te praten.
5 Mg per keer is best flink, of is het er een met vertraagde afgifte? Ik slik zo nodig 10 Mg per keer, na het ook een tijdje dagelijks geslikt te hebben (2x 10 overdag, 2x 10 voor het slapen gaan).quote:
Ik ben 28 december begonnen met het slikken van sertraline, merk helaas nog niet dat het werkt, maar dat duurt natuurlijk een tijdje. Wel slik ik nu sinds 29 december 1x Oxazepam 50mg per dag (muv weekend) en moet daar mee afbouwen van de psychiater, maar ik vind dat stiekem best wel kut
Misschien is zoiets wel mogelijk, een noodvoorraadje oxazepam voor als het even echt niet gaat.
Ik wil eigenlijk sowieso alleen gebruiken als het echt niet gaat, maar zodra ik opsta heb ik al hartkloppingen, trillende handen, mega emotioneel, gespannen enz en dan is het zo fijn om alleen ff een pilletje te nemen en gewoon de werkdag fijn doorkomen. 10mg merk ik helemaal niks van, 2x ook niet vandaar dat ik nu aan de 50 zit. Voor slapen heb ik Temazepam 20mg en Zopiclon, maar die doen eigenlijk ook niet veel. Word er wel wat vermoeider van, maar soms blijf ik nog steeds uren wakker of ik val redelijk snel in slaap, maar word na 2 uur weer klaarwakker. Zoek daar dus eigenlijk ook een alternatief voorquote:
[..]
5 Mg per keer is best flink, of is het er een met vertraagde afgifte? Ik slik zo nodig 10 Mg per keer, na het ook een tijdje dagelijks geslikt te hebben (2x 10 overdag, 2x 10 voor het slapen gaan).
Misschien is zoiets wel mogelijk, een noodvoorraadje oxazepam voor als het even echt niet gaat.
. Hoef heus niet elke avond iets te nemen, maar als ik tenminste 2x per week een fatsoenlijke nachtrust van >5 uur heb ben ik al heel blij.Een vraag die bij mij opkwam is of je ritalin of iets anders gebruikt vanwege je adhd. Een bekende bijwerking is namelijk dat je er heel depressief van kan worden.quote:
[..]
Ik wil eigenlijk sowieso alleen gebruiken als het echt niet gaat, maar zodra ik opsta heb ik al hartkloppingen, trillende handen, mega emotioneel, gespannen enz en dan is het zo fijn om alleen ff een pilletje te nemen en gewoon de werkdag fijn doorkomen. 10mg merk ik helemaal niks van, 2x ook niet vandaar dat ik nu aan de 50 zit. Voor slapen heb ik Temazepam 20mg en Zopiclon, maar die doen eigenlijk ook niet veel. Word er wel wat vermoeider van, maar soms blijf ik nog steeds uren wakker of ik val redelijk snel in slaap, maar word na 2 uur weer klaarwakker. Zoek daar dus eigenlijk ook een alternatief voor
Ik wens je in elk geval veel sterkte. Ik weet hoe vervelend slaapproblemen zijn.
Dat van het slapen is heel herkenbaar. Bij mij helpt quetiapine heel goed om te slapen. Ik sliep ook slecht in, en als ik in slaap viel sliep ik ook maar korte blokken, maar sinds ik dat voorgeschreven heb gekregen slaap ik zeker 6 uur. Ik word niet altijd uitgerust wakker, ik herinner dromen ook niet goed meer, maar ik slaap in ieder geval.quote:
[..]
Ik wil eigenlijk sowieso alleen gebruiken als het echt niet gaat, maar zodra ik opsta heb ik al hartkloppingen, trillende handen, mega emotioneel, gespannen enz en dan is het zo fijn om alleen ff een pilletje te nemen en gewoon de werkdag fijn doorkomen. 10mg merk ik helemaal niks van, 2x ook niet vandaar dat ik nu aan de 50 zit. Voor slapen heb ik Temazepam 20mg en Zopiclon, maar die doen eigenlijk ook niet veel. Word er wel wat vermoeider van, maar soms blijf ik nog steeds uren wakker of ik val redelijk snel in slaap, maar word na 2 uur weer klaarwakker. Zoek daar dus eigenlijk ook een alternatief voor
En er zijn ook best wat trucjes waar je rustig van word/soms toch door in slaap valt. Ken je die?
Sterkte ermee!
Nee, word op dit moment nog niet behandeld voor ADHD. Had er vroeger ook in mindere mate last van, kon het beter handelen. Wellicht straks wel, maar mn psychiater wil eerst de depressie en angst behandelen, en eventueel daarna met ADHD medicatie beginnen.quote:
[..]
Een vraag die bij mij opkwam is of je ritalin of iets anders gebruikt vanwege je adhd. Een bekende bijwerking is namelijk dat je er heel depressief van kan worden.
Ik wens je in elk geval veel sterkte. Ik weet hoe vervelend slaapproblemen zijn.
Zal bij mijn volgende afspraak bij de psychiater dat eens aankaarten, wellicht dat ik dat ook kan proberen! En ja, bij de psycholoog houd ik me bezig met ontspannende trucjes en activiteiten. Het wil alleen nog niet zo helpenquote:
[..]
Dat van het slapen is heel herkenbaar. Bij mij helpt quetiapine heel goed om te slapen. Ik sliep ook slecht in, en als ik in slaap viel sliep ik ook maar korte blokken, maar sinds ik dat voorgeschreven heb gekregen slaap ik zeker 6 uur. Ik word niet altijd uitgerust wakker, ik herinner dromen ook niet goed meer, maar ik slaap in ieder geval.
En er zijn ook best wat trucjes waar je rustig van word/soms toch door in slaap valt. Ken je die?
Sterkte ermee!
Zoek het middel phenibut maar eens op. De werking is ongeveer hetzelfde en je kunt het gewoon online bestellen. Het is heerlijk spul en ik vind mezelf (net als jou) ook een veel beter en leuker persoon als ik het gebruikt heb. Maar je psychiater heeft wel gelijk, middelen zoals dat moet je ABSOLUUT NIET IEDERE DAG gebruiken voor een langere periode. Dit is echt heel belangrijk. Tolerantie bouwt voor de meeste mensen snel op en voor je het weet ben je afhankelijk. De ontwenningsverschijnselen zijn vergelijkbaar met die van een zware alcoholverslaving. Absoluut niet mals dus.quote:
Ik ben 28 december begonnen met het slikken van sertraline, merk helaas nog niet dat het werkt, maar dat duurt natuurlijk een tijdje. Wel slik ik nu sinds 29 december 1x Oxazepam 50mg per dag (muv weekend) en moet daar mee afbouwen van de psychiater, maar ik vind dat stiekem best wel kut
Het kan echt een geweldig hulpmiddel zijn voor stressvolle dagen als je het met mate gebruikt, dat wil zeggen maximaal 2 dagen per week. Houd er wel rekening mee dat het 2 tot 4 uur duurt tot het middel begint te werken en dat het effect tot 24 uur kan blijven. Verder uiteraard voorzichtig beginnen met een lage dosering (500-750mg), en lees je eerst heel goed in voor je het bestelt.
Edit: En dus uiteraard ook geen oxazepam en phenibut tegelijk gebruiken. Eerst helemaal stoppen met oxazepam voordat je phenibut gaat gebruiken!!
Ik realiseer me dat ik altijd zo mijn best heb gedaan om aardig gevonden te worden, dat ik nu moet leren mijn eigen ding te doen. Ongeacht of anderen dat niks vinden, of dat dat confrontaties oplevert. Ik ben bang om alleen te zijn, afgewezen te worden.
Gelukkig sta ik inmiddels sterker in mijn schoenen dan ooit. Ik doe mijn ding, hoe bang ik soms ook ben voor de gevolgen. Ik doe waar ik me goed bij voel, leef mijn leven en probeer te leren van de lessen die op mijn pad komen. Wat kan ik nou meer doen als mens?
Niet blij mee?quote:
Vandaag bij UWV-arts geweest. Hij wil me in de eerste helft van 2017 weer aan het werk hebben. Ik wens mijn toekomstige arbeidsdeskundige (die mij daarbij moet gaan helpen) succes.
Ik heb nu al de zenuwen voor wéér een nieuwe UWV'er. Maar als het waar is wat de arts zei vandaag (baan van 15 uur + aanvulling uit ziektewet = evenveel inkomen als nu) dan ben ik best blij ja. Zéker als ze me toestaan te wachten op een baan bij de Bieb -waar ik vrijwillig werk-...quote:
SPOILERMijn nieuwe medicijn drukt de depressie grotendeels wel weg. Soms kruipt de draak wel weer naar boven. Maar ik wil de laatste tijd wel heel erg graag alleen zijn, alhoewel omgaan met mensen heel goed kan zijn, jaag ik ze nu liever weg.
Ben je tevreden over het resultaat?quote:
Even een kleine update na een half jaar.SPOILERMijn nieuwe medicijn drukt de depressie grotendeels wel weg. Soms kruipt de draak wel weer naar boven. Maar ik wil de laatste tijd wel heel erg graag alleen zijn, alhoewel omgaan met mensen heel goed kan zijn, jaag ik ze nu liever weg.
quote:
[..]
Ben je tevreden over het resultaat?
SPOILERVoor de helft. Mijn hoofd is weer helder genoeg om dingen te doen die me leuk lijken. Maar het is nog niet wat ik had verwacht. En ik weet niet of ik nu op een punt ben waar ik mezelf nog wat rust moet gunnen of dat ik mezelf weer de samenleving stapsgewijs in moet forceren.
Hopelijk als straks de lente begint, dat de winterdip die er boven op zit ook verdwijnt.
[ Bericht 6% gewijzigd door Droopie op 19-01-2017 22:23:14 ]
Rond februari-maart kan ik een oproep verwachten.
Best snel, ben sinds juli al aangemeld bij hun (Den Haag).
Dat zou wel heel goed zijn. Ik hoop het voor je!quote:
[..]
Ik heb nu al de zenuwen voor wéér een nieuwe UWV'er. Maar als het waar is wat de arts zei vandaag (baan van 15 uur + aanvulling uit ziektewet = evenveel inkomen als nu) dan ben ik best blij ja. Zéker als ze me toestaan te wachten op een baan bij de Bieb -waar ik vrijwillig werk-...
Prometazine is evt ook nog een optie. Is nog lichter dan Seroquel.quote:
[..]
Nee, word op dit moment nog niet behandeld voor ADHD. Had er vroeger ook in mindere mate last van, kon het beter handelen. Wellicht straks wel, maar mn psychiater wil eerst de depressie en angst behandelen, en eventueel daarna met ADHD medicatie beginnen.
[..]
Zal bij mijn volgende afspraak bij de psychiater dat eens aankaarten, wellicht dat ik dat ook kan proberen! En ja, bij de psycholoog houd ik me bezig met ontspannende trucjes en activiteiten. Het wil alleen nog niet zo helpen
Ik heb jarenlang dagelijks veel te veel -pam geslikt in combinatie met andere medicijnen. En dat is wel een extreme situatie dus ik zal je er niet te veel mee lastig vallen. Maar echt, geen aanrader. Er zijn al snel geen voordelen meer. Pas er voor op, kijk of er alternatieven zijn.
Hoe gaan jullie met (kleinere) terugvallen om? Ik had nu best wel een lange periode waar eigenlijk alles meestal goed/normaal liep. Ik denk zo'n 9 maanden. Ik was meestal tevreden, heb genoeg geld, leuke contacten, leuke bezigheden en zo. En nu sinds een maand of zo merk ik dat het steeds slechter met me gaat. Er waren wel wat veranderingen in mijn leven, maar ik dacht aanvankelijk dat dat niet zoveel invloed zou hebben; mijn beste vriendin is verhuisd (die zie ik nu veel minder vaak), ik heb een nieuwe baan (heb alsnog wel erg veel vrij, misschien is dat ook een probleem...). En dan is het nu natuurlijk winter... Van de feestdagen houd ik niet, maar ook daar kon ik deze keer goed mee omgaan en heb nog vrij leuke dingen gedaan eigenlijk.
En dan was het voor mij gevoeld van de 1 op de andere dag alles weer klote. Ik zit weer in mijn oude gevoelens, voel me erg eenzaam, heb weer de negatieve gedachtes van voorheen. Wat is dat klote zeg. En alles wat ik bij de therapie geleerd heb, ben ik vergeten, naja, zo voelt het aan. Is er echt zoiets als een winterdepressie?
Wat ik zo vervelend aan zo'n "terugval" vind, is dat dat ik meteen heel erg bang word, dat ik weer zo depressief word als 2-3 jaar geleden. Ik voel me dus niet alleen slecht, nu heb ik ook nog angst. En wat ik raar vind is dat ik wanneer het slechter gaat, vrienden/bekenden minder contact opnemen, ik ruzie met mijn vriend krijg (dat maakt alles bij mij nog veel erger) en dat veel dingen mis gaan, die daarvoor niet mis gingen. Misschien is het eigenlijk altijd wel zo, maar nu valt het me meer op?
Wat doen jullie in zo'n geval? Ik heb in de afgelopen weken geprobeerd er tegen te vechten met weinig resultaat, ik zet mezelf vooral daarmee onder druk. Nu probeer ik het eerder te accepteren en sta het dan ook toe dan maar minder te doen als voorheen, maar hier thuis zitten en niets doen is ook niet zo goed. Ik zit er weer hard aan te denken om nog een therapie te volgen, alhoewel mijn laatste therapie pas anderhalf jaar geleden gestopt is.
misschien is dat wel iets voor nu?Ik heb sinds kort een nieuwe huisarts, die ik eigenlijk niet zo goed vind. Mijn vorige huisarts is met pensioen gegaan. Dus ik moet dan eigenlijk nog naar een nieuwe op zoek gaan.
Hoi! Leuk iets van je te lezen. Wat vind je van je nieuwe baan en wat voor dagbesteding heb je daarnaast? Misschien is daarin iets aan te passen? Misschien kun je met die vriendin skypen met webcam, eventueel een vaste dag afspreken daarvoor.quote:Op zondag 22 januari 2017 16:06 schreef rainbowwarrior het volgende:
Heb hier al lang niet meer gepost (ik heb hier nooit heel vaak gepost, maar toch...).
Hoe gaan jullie met (kleinere) terugvallen om? Ik had nu best wel een lange periode waar eigenlijk alles meestal goed/normaal liep. Ik denk zo'n 9 maanden. Ik was meestal tevreden, heb genoeg geld, leuke contacten, leuke bezigheden en zo. En nu sinds een maand of zo merk ik dat het steeds slechter met me gaat. Er waren wel wat veranderingen in mijn leven, maar ik dacht aanvankelijk dat dat niet zoveel invloed zou hebben; mijn beste vriendin is verhuisd (die zie ik nu veel minder vaak), ik heb een nieuwe baan (heb alsnog wel erg veel vrij, misschien is dat ook een probleem...). En dan is het nu natuurlijk winter... Van de feestdagen houd ik niet, maar ook daar kon ik deze keer goed mee omgaan en heb nog vrij leuke dingen gedaan eigenlijk.
En dan was het voor mij gevoeld van de 1 op de andere dag alles weer klote. Ik zit weer in mijn oude gevoelens, voel me erg eenzaam, heb weer de negatieve gedachtes van voorheen. Wat is dat klote zeg. En alles wat ik bij de therapie geleerd heb, ben ik vergeten, naja, zo voelt het aan. Is er echt zoiets als een winterdepressie?
Wat ik zo vervelend aan zo'n "terugval" vind, is dat dat ik meteen heel erg bang word, dat ik weer zo depressief word als 2-3 jaar geleden. Ik voel me dus niet alleen slecht, nu heb ik ook nog angst. En wat ik raar vind is dat ik wanneer het slechter gaat, vrienden/bekenden minder contact opnemen, ik ruzie met mijn vriend krijg (dat maakt alles bij mij nog veel erger) en dat veel dingen mis gaan, die daarvoor niet mis gingen. Misschien is het eigenlijk altijd wel zo, maar nu valt het me meer op?
Wat doen jullie in zo'n geval? Ik heb in de afgelopen weken geprobeerd er tegen te vechten met weinig resultaat, ik zet mezelf vooral daarmee onder druk. Nu probeer ik het eerder te accepteren en sta het dan ook toe dan maar minder te doen als voorheen, maar hier thuis zitten en niets doen is ook niet zo goed. Ik zit er weer hard aan te denken om nog een therapie te volgen, alhoewel mijn laatste therapie pas anderhalf jaar geleden gestopt is.
Ik weet uit eigen ervaring dat als het een tijdje slechter gaat, dat niet hoeft te betekenen dat het weer zo erg wordt. Soms gaat het vanzelf weer de goede kant op.
Gebruikte eerst regelmatig wat Oxazepam 50, maar kon dat deze week laten staan. De geestelijke behoefte is er wel, maar het is niet alsof het lichamelijk ''nodig'' is. Heb laatste paar dagen wel mega erg last van hoofdpijn, zou dat ontwenningsverschijnselen kunnen zijn van de Oxa? Anyway, ik heb de laatste tijd opeens last van blauwe plekken, zonder dat ik me gestoten heb. Ze zitten allemaal op mn rechter bovenbeen, dus het is niet echt verspreid Las op internet dat dat een bijwerking kan zijn van de sertraline en dat er dan vaak over wordt gestapt op een ander middel. Heeft iemand hier ervaring mee? Ik wil eigenlijk niet overstappen, omdat ik nu merk dat het werkt en dat is zo'n fijn gevoel. En zie het niet zitten om straks met een nieuwe pil te beginnen met bijwerkingen enz..Hoop dat het dan ook goed gaat en ik alles ook weer accepteer incl tinnitus. Lukt het niet dan is het jammer en neem ik het zweten (bijwerking) voor lief. De extra kilo's fiets ik er dan ook wel af😀
Wat staat er in de bijsluiter dan?quote:
Ik slik nu sinds 28-12 Sertraline 50mg. Merkte deze week opeens dat ik me al heel anders voel en anders reageer op situaties en dat de Sertraline dus zn werk doet. Super fijn!
Bijwerkingen: Zeer zelden (bij minder dan 1 op de 100 mensen)quote:
[..]
Wat staat er in de bijsluiter dan?
''Sneller en langer bloeden bij een verwonding. Dit merkt u ook aan blauwe plekken en bloedneuzen. Raadpleeg uw arts als u daar veel last van heeft. Dit medicijn kan problemen geven bij bloedingen. Meld daarom uw arts dat u dit medicijn gebruikt wanneer u een operatie moet ondergaan.''
Oh, heb ook al 2 keer een bloedneus gehad afgelopen 10 dagen.
Ik zou het dan gewoon met je arts overleggen. Het kan vrij gevaarlijk zijn of het kan niets zijn.quote:
[..]
Bijwerkingen: Zeer zelden (bij minder dan 1 op de 100 mensen)
''Sneller en langer bloeden bij een verwonding. Dit merkt u ook aan blauwe plekken en bloedneuzen. Raadpleeg uw arts als u daar veel last van heeft. Dit medicijn kan problemen geven bij bloedingen. Meld daarom uw arts dat u dit medicijn gebruikt wanneer u een operatie moet ondergaan.''
Oh, heb ook al 2 keer een bloedneus gehad afgelopen 10 dagen.
Alprozolam is goed spul, alleen behoorlijk verslavend.quote:
Wie heeft er ooit benzo's gebruikt om goed in slaap te komen? Ik gebruik af en toe alprazolam als ik 's nachts wakker word en in paniek raak omdat ik niet meer in slaap te komen, maar ik weet niet of het nou echt zo slecht is als dat ze op internet zeggen.
Bij mij was de dokter vergeten dat ik het gebruikte en dacht na 8 maanden oh hier stop ik wel even mee.
Nou niet dus, angstaanvallen, paniek in de supermarkt.
Dus bij de 2e keer afgebouwd en letterlijk drie dagen wezen afkicken..Was niet leuk.
Dus alprozolam kan je heel goed gebruiken voor een periode.
Maar hou dat in je achterhoofd, 8 maanden was ook extreem lang en gewoon een medische misser.
waarbij ik zelf uiteraard niet echt slim was
Af en toe is dus niets mis mee.
Dus mja het kan zoveel kanten op voor mijn gevoel. Sommige artsen zijn er principieel een beetje te bang voor/voorzichtig mee, heb ik het idee. (Ik heb mn medicatie ondertussen al van 5 verschillende gehad
). Maar dat komt ook wel weer ergens vandaan natuurlijk.Ik heb verschillende geprobeerd en gebruik al een paar jaar zo nu en dan flurazepam.quote:
Wie heeft er ooit benzo's gebruikt om goed in slaap te komen? Ik gebruik af en toe alprazolam als ik 's nachts wakker word en in paniek raak omdat ik niet meer in slaap te komen, maar ik weet niet of het nou echt zo slecht is als dat ze op internet zeggen.
Je kunt het prima zonder problemen gebruiken. De waarschuwingen die er over het gebruik van benzodiazepines zijn gaan meestal over (bijna) dagelijks én langdurig (meer dan een paar weken) gebruik. Zolang je dat niet doet, hoef je niet bang te zijn.
Wat is af en toe bij jou? En wat heb je gelezen? Wat ik heb gelezen in wetenschappelijke artikelen is het volgende.
Als je het langer dan een paar weken achter elkaar vaak gebruikt verliest het zijn werking en heb je een steeds hogere dosis nodig om het gewenste effect te krijgen. Als je pillen hun werking verliezen is dat een teken dat je moet stoppen of minderen, als dat een optie is, dus niet de dosis verhogen. Sommige mensen kunnen verslaafd raken, zowel lichamelijk als psychisch. Ik denk dat dit als belangrijkste gevaar wordt gezien en waarschijnlijk hetgeen is dat je hebt gelezen. Als je er rekening mee houdt kun je dat prima voorkomen.
Daarnaast beïnvloeden benzodiazepines de slaapkwaliteit op een negatieve manier. Het aandeel diepe slaap vermindert en de REM-slaap wordt onderdrukt. Maar het alternatief, slecht of nauwelijks slapen, is ook niet goed en bovendien vervelender. Je slaapcycli zijn enigszins flexibel dus als je slechts af en toe gebruikt passen die zich waarschijnlijk wel aan in de nacht(en) nadat je een slaapmiddel hebt gebruikt .
Ten derde kan het gebruik van benzodiazepines cognitieve problemen veroorzaken. Dit kan voorbijgaand zijn, als directe bijwerking, maar schijnt ook ernstiger en/of blijvend te kunnen zijn bij langdurig continu gebruik. Maar van dat laatste weet ik niet meer precies hoe het zat en of het betrouwbare bronnen waren.
Fijn dat mijn dokter zonder na te denken een ex-verslaafde dit middel 8 maanden liet gebruikenquote:
Ik gebruikte het voor het dempen van nare gedachten en vrat ze als snoepjes.
Dus wat je zegt komt wel overeen met mijn eigen ervaring.
En neem het voor het slapen en niet als je halverwege wakker wordt.
Dan is het s'morgens bijna uitgewerkt en ben je snel weer helder.
Maar je weet over het algemeen niet van tevoren wanneer je 's nachts wakker gaat worden. Preventief slikken is een slecht idee, want dan zou je vaker gebruiken dan nodig is en voor je het weet ben je verslaafd.quote:
[..]
Fijn dat mijn dokter zonder na te denken een ex-verslaafde dit middel 8 maanden liet gebruiken
Ik gebruikte het voor het dempen van nare gedachten en vrat ze als snoepjes.
Dus wat je zegt komt wel overeen met mijn eigen ervaring.
En neem het voor het slapen en niet als je halverwege wakker wordt.
Dan is het s'morgens bijna uitgewerkt en ben je snel weer helder.
Ik neem het alleen als ik de kans zeer groot acht dat het niet gaat lukken om zonder slaapmiddel te slapen. Dat gebeurt zelden. Bij twijfel neem ik het niet, als ik dan langer dan ongeveer een uur wakker lig en het idee heb dat het niet gaat lukken om gauw in slaap te vallen, neem ik het alsnog. Zo neem ik niet onnodig. Dan duurt het wel nog eens drie kwartier voordat ik eindelijk slaap. Maar ik ben niet zo gevoelig voor benzo's en heb dus ook geen last van sufheid overdag.
Ik heb flurazepam ooit een paar weken achter elkaar elke avond geslikt en ben toen op eigen initiatief in een keer gestopt. Daar merkte ik niets van.
Ik ben benieuwd of en wanneer de/een psychiater erover zou zijn begonnen als ik er zelf niet mee was gestopt.
Ik heb verschillende artsen en psychiaters gehad en er zijn echt enorme verschillen in hoe ze denken over dit soort dingen. Ik heb zelf liever iemand die heel makkelijk is met geneesmiddelen voorschrijven, maar voor mensen die op de kundigheid van de arts vertrouwen en daarom niet zelf onderzoek doen is het beter om iemand te hebben die heel voorzichtig is en het in de gaten blijft houden. En goede voorlichting geeft, want dat doen ze ook niet altijd.
Maar dat kwam ook omdat ik de gewenning zo was opgetreden dat ik ook met het middel niet meer kon slapen en ik niet meer kon verantwoorden waarom ik weer bij de apotheker stond
De noodzaak voor het middel was alleen nog maar afhankelijkheid en verder absoluut niet meer nodig.
Maar ja, je leert ervan
Nu medicatieloos door het leven.
Blij dat ik eindelijk een keer iets heb waar ik écht van slaap Goed om te horen. En is het de laatste dagen ook gelukt?quote:
Vannacht voor het eerst flurazepam gebruikt. Eerste middel waarbij ik gewoon heeeeerlijk slaap en niet 20x wakker word, en als ik wakker word gewoon weer snel kunnen slapen. Ik voelde me zeer gelukkig toen ik vanochtend wakker werd, heerlijk spul
Ik houd deze reeks trouwens al tig weken in de gaten (en heb jouw posts dus ook gelezen) maar had eigenlijk niks zinnigs te vertellen
.Laatste dagen weer wat minder, maar vanavond neem ik er weer een. Kan ik de week iig uitgerust beginnenquote:Op zondag 5 februari 2017 13:04 schreef Biekuh het volgende:
[..]
Goed om te horen. En is het de laatste dagen ook gelukt?
Ik houd deze reeks trouwens al tig weken in de gaten (en heb jouw posts dus ook gelezen) maar had eigenlijk niks zinnigs te vertellen
Ik heb sertraline. Eerste twee weken wel opeens heel erg veel zin in chocola, terwijl ik eigenlijk niet zo van de chocola benquote:
Heeft er iemand ervaringen met antidepressiva zonder bijwerkingen op de eetlust en slaap?
maar nu merk ik geen verschil meer qua eetlust Misschien heb je hier wat aan (wat eetlust betreft, naar beneden scrollen voor de tabel):quote:
Heeft er iemand ervaringen met antidepressiva zonder bijwerkingen op de eetlust en slaap?
http://www.mdedge.com/cur(...)bing-antidepressants
Ik denk dat het ook belangrijk is om te beseffen dat een depressie kan zorgen voor een verminderde eetlust, maar bij sommige mensen ook voor een toegenomen eetlust. Als je een verminderde eetlust hebt, en je gaat een antidepressivum nemen dat dat symptoom fikst, betekent het niet perse dat je dikker wordt van het pilletje maar dat het symptoom van de depressie opgelost wordt waardoor je weer een gezonde eetlust krijgt waardoor je zwaarder wordt. Andersom kan natuurlijk ook.
Voor slapen geldt eigenlijk hetzelfde. Het kan echter wel zo zijn dat je van het antidepressivum suf wordt of juist energiek, maar je kunt hierover het beste overleggen met je psychiater wanneer in te nemen, etc.
Ik ben dus blijkbaar al een hele poos depressief met een sociale fobie. Van de huisarts heb ik alvast sertraline gekregen en een verwijsbrief voor de psycholoog.
Ik was niet voor depressie naar de HA gegaan, maar fijn dat het er wel uitgekomen is. Eigenlijk was ik na al die jaren een beetje vergeten dan het niet normaal is om je de hele tijd rot te voelen.
Vandaag bij psych geweest en na verhaal over nare bijwerkingen ook sertraline voorgeschreven. Laten we hopen dat deze wel goed helpt.quote:
[..]
Ik heb sertraline. Eerste twee weken wel opeens heel erg veel zin in chocola, terwijl ik eigenlijk niet zo van de chocola ben
Ik hoop het ook voor je! Na week of 4 begon het bij mij al aan te slaanquote:
[..]
Vandaag bij psych geweest en na verhaal over nare bijwerkingen ook sertraline voorgeschreven. Laten we hopen dat deze wel goed helpt.
Hoop bij jou ook.Ik heb trouwens wel veel last van blauwe plekken en bloedneuzen sinds ik het gebruik. Psych zei dat het waarschijnlijk niks is, maar moet toch maar even bloedonderzoek doen om te checken. Dus morgen lekker bloedprikken
\quote:
[..]
Ik hoop het ook voor je! Na week of 4 begon het bij mij al aan te slaan
Ik heb trouwens wel veel last van blauwe plekken en bloedneuzen sinds ik het gebruik. Psych zei dat het waarschijnlijk niks is, maar moet toch maar even bloedonderzoek doen om te checken. Dus morgen lekker bloedprikken
Komt dat door de sertraline denk je? Dat zijn wel bizarre bijwerkingen zeg.
Jup, had er voorheen nooit last van. Het schijnt bloedverdunnend te werkenquote:
[..]
\
Komt dat door de sertraline denk je? Dat zijn wel bizarre bijwerkingen zeg.
Ik ben erg blij dat ik (tot nu toe) nog geen enkele bijwerking heb ervaren, misschien komen deze nog (?)
Wat ik me wel afvraag is of het mogelijk is om na dag 1 al iets te merken. Je hoort namelijk altijd dat het weken tot maanden kan duren voordat je pas echt effect merkt, maar ik had vandaag al het idee dat ik een stabiele en goede stemming had en ook op mijn werk beter presteerde. Wanneer ik thuiskwam was ik ook niet mentaal gesloopt zoals normaal en was nog steeds net zo opgepept als de rest van de dag. Zit dit tussen mijn oren of kan dit echt zo zijn?
Ik denk dat het tussen de oren zit aangezien fluoxetine een vrij lange half-life heeft relatief tot andere ssri's.quote:
Vanaf 10 februari begonnen met Prozac (fluoxetine) op aanraden van mijn psychiater bij de GGZ. Ze denkt dat deze SSRI het beste aansluit op mijn behoeften.
Ik ben erg blij dat ik (tot nu toe) nog geen enkele bijwerking heb ervaren, misschien komen deze nog (?)
Wat ik me wel afvraag is of het mogelijk is om na dag 1 al iets te merken. Je hoort namelijk altijd dat het weken tot maanden kan duren voordat je pas echt effect merkt, maar ik had vandaag al het idee dat ik een stabiele en goede stemming had en ook op mijn werk beter presteerde. Wanneer ik thuiskwam was ik ook niet mentaal gesloopt zoals normaal en was nog steeds net zo opgepept als de rest van de dag. Zit dit tussen mijn oren of kan dit echt zo zijn?
Eerste twee dagen eigenlijk niet echt last gehad van bijwerkingen, nu op dag 3 heb ik echter het gevoel dat mijn angstgevoelens aan het toenemen zijn. Ik heb normaal gesproken al last van derealisatie maar momenteel lijkt het alsof dit dissociatieve gevoel erger is dan voorheen.
Ik heb letterlijk nog maar 1 alprazolam tablet liggen en ik wil deze alleen maar nemen als het echt nodig is. Mijn angst en derealisatie is op het moment nog op een punt dat het te handlen is en daarom probeer ik er ook zonder alprazolam doorheen te komen. Ik hoop dat het gauw beter gaat, ook al realiseer ik me dat dit weken kan duren.
Ik zie vooral op tegen morgen, omdat ik dan natuurlijk weer moet werken en 's avonds naar de nieuwe Fifty Shades film ga met wat vrienden. Ik ben bang dat het derealisatie gevoel er dan nog steeds is en ik in een paniekaanval beland.
We gaan het zien.
Maar kan dus ook lekker doorgaan met de sertraline, waar ik heel blij mee ben Ik heb al sinds mijn 12e weleens dat mijn mond/keel opeens gevoelloos wordt en dat ik in paniek raak. De afgelopen 3 weken heb ik al drie keer meegemaakt dat ik een pijnlijke en branderige keel heb, met pijn in mijn gehemelte. Ik krijg snel wondjes in mijn mond omdat mijn algehele mondverzorging slecht is en mijn eetpatroon ook niet al te gezond is. Roken en alcohol doe ik echter niet aan.
Nu komen natuurlijk alle symptomen voor mondkanker weer overeen met waar ik last van heb, en ben ik al heel de avond in paniek. Zou het noodzakelijk zijn om een bezoekje te brengen aan de KNO-arts of zit het gewoon weer geheel tussen mijn oren en hoort het bijvoorbeeld bij chronische hyperventilatie of angst? Ik ben tevens ook pas 19.
Wat haat ik dit toch.
Ik zou beginnen met je mondverzorging serieus te gaan nemen, en praat hierover met je huisarts. Het is voor hem/haar goed om te weten dat je om dit soort dingen stresst, dan kan hij/zij daar ook bij helpen.quote:
Ugh.. Ik zit me sinds vanavond al heel de tijd zorgen te maken. Ik heb mezelf mede dankzij Google weer aan lopen praten dat ik mondkanker heb. Ik ben echt een enorme hypochonder en ik kan maar niet van Google afblijven.
Ik heb al sinds mijn 12e weleens dat mijn mond/keel opeens gevoelloos wordt en dat ik in paniek raak. De afgelopen 3 weken heb ik al drie keer meegemaakt dat ik een pijnlijke en branderige keel heb, met pijn in mijn gehemelte. Ik krijg snel wondjes in mijn mond omdat mijn algehele mondverzorging slecht is en mijn eetpatroon ook niet al te gezond is. Roken en alcohol doe ik echter niet aan.
Nu komen natuurlijk alle symptomen voor mondkanker weer overeen met waar ik last van heb, en ben ik al heel de avond in paniek. Zou het noodzakelijk zijn om een bezoekje te brengen aan de KNO-arts of zit het gewoon weer geheel tussen mijn oren en hoort het bijvoorbeeld bij chronische hyperventilatie of angst? Ik ben tevens ook pas 19.
Wat haat ik dit toch.
Volgens mij weet je zelf heel goed dat dit afkomstig is uit je hypochondrie maar zoek je toch nog een soort bevestiging hier. Maar ik ben geen arts.quote:
Ugh.. Ik zit me sinds vanavond al heel de tijd zorgen te maken. Ik heb mezelf mede dankzij Google weer aan lopen praten dat ik mondkanker heb. Ik ben echt een enorme hypochonder en ik kan maar niet van Google afblijven.
Ik heb al sinds mijn 12e weleens dat mijn mond/keel opeens gevoelloos wordt en dat ik in paniek raak. De afgelopen 3 weken heb ik al drie keer meegemaakt dat ik een pijnlijke en branderige keel heb, met pijn in mijn gehemelte. Ik krijg snel wondjes in mijn mond omdat mijn algehele mondverzorging slecht is en mijn eetpatroon ook niet al te gezond is. Roken en alcohol doe ik echter niet aan.
Nu komen natuurlijk alle symptomen voor mondkanker weer overeen met waar ik last van heb, en ben ik al heel de avond in paniek. Zou het noodzakelijk zijn om een bezoekje te brengen aan de KNO-arts of zit het gewoon weer geheel tussen mijn oren en hoort het bijvoorbeeld bij chronische hyperventilatie of angst? Ik ben tevens ook pas 19.
Wat haat ik dit toch.
Ik heb zelf geen last meer van verlatingsangst omdat ik heb geleerd om mij niet of minder aan nieuwe mensen te hechten. Door in gedachten de doemscenario's te 'beleven' ben ik daar ook iets minder bang voor geworden, hoewel ik er nog wel last van heb, maar ja dat hoort er helaas wel bij als je relaties met anderen hebt.
[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 20-02-2017 00:05:59 ]
al een beetje te laat voor en nu zit ik constant met die angst in mn kop en ik wil daar van af maar weet niet hoe. Iemand een tip, liefst iets waar geen therapie e.d bij betrokken zijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door raspberryPi op 20-02-2017 06:20:31 ]
Het kan ook valse bezorgdheid zijn als mensen bij de algemene symptomen van kanker die door heel veel aandoeningen kunnen komen direct aan kanker denken. Maar ja, beter te bezorgd dan te weinig natuurlijk, je geestelijke gezondheid moet er alleen niet onder lijdenquote:Op maandag 20 februari 2017 00:22 schreef Lienekien het volgende:
Dat is wel een soort van valse geruststelling, denken dat je het wel duidelijk zou merken als je kanker hebt.
Of dus jezelf erop proberen voor te bereiden.quote:
Dus het gaat alleen weg als je niemand meer dichtbij laat komen? Daar is het
al een beetje te laat voor en nu zit ik constant met die angst in mn kop en ik wil daar van af maar weet niet hoe. Iemand een tip, liefst iets waar geen therapie e.d bij betrokken zijn.
Aan iets anders denken, afleiding zoeken.
Waarom mag er geen therapie bij betrokken zijn? Je zegt dat je er vanaf wil, dat je niet weet hoe, maar de meest logische optie wijs je af.quote:
Dus het gaat alleen weg als je niemand meer dichtbij laat komen? Daar is het
al een beetje te laat voor en nu zit ik constant met die angst in mn kop en ik wil daar van af maar weet niet hoe. Iemand een tip, liefst iets waar geen therapie e.d bij betrokken zijn.
Omdat ik niet wil dat mn vriendin dit weet, ik schaam mezelf ervoor. En ik heb ook een hekel aan praten over mn gevoel. Is er geen andere weg?quote:
[..]
Waarom mag er geen therapie bij betrokken zijn? Je zegt dat je er vanaf wil, dat je niet weet hoe, maar de meest logische optie wijs je af.
Dat probeer ik maar gaat moeilijk. Tot voor kort wist ik zelf niet eens dat ik dit hadquote:
[..]
Het kan ook valse bezorgdheid zijn als mensen bij de algemene symptomen van kanker die door heel veel aandoeningen kunnen komen direct aan kanker denken. Maar ja, beter te bezorgd dan te weinig natuurlijk, je geestelijke gezondheid moet er alleen niet onder lijden
[..]
Of dus jezelf erop proberen voor te bereiden.
Aan iets anders denken, afleiding zoeken.
Als je echt erge last hebt van verlatingsangst dan kan je vriendin toch bijna niet niet merken dat er iets is?quote:
[..]
Omdat ik niet wil dat mn vriendin dit weet, ik schaam mezelf ervoor. En ik heb ook een hekel aan praten over mn gevoel. Is er geen andere weg?
Zij heeft een soortgelijk probleem , dus zij vind mijn tientallen whatsappjes niet erg, maar ze weet niets van mijn paniek als ze bijvoorbeeld geen antwoordquote:
[..]
Als je echt erge last hebt van verlatingsangst dan kan je vriendin toch bijna niet niet merken dat er iets is?
geeft als ik haar app, en ook niet dat ik het zo moeilijk vind om weg te gaan, naar het werk bijvoorbeeld, het liefst neem ik haar mee dan. Als ze bij me is heb ik nergens last van.
Wat voor soort weg zoek je dan wel? Een zelfhulpboek ofzo?quote:
[..]
Omdat ik niet wil dat mn vriendin dit weet, ik schaam mezelf ervoor. En ik heb ook een hekel aan praten over mn gevoel. Is er geen andere weg?
Ik heb er geen ervaring mee maar aangezien er tegenwoordig over alle onderwerpen zelfhulpboeken, lotgenotenfora en e-modules te vinden zijn, heb ik het even voor je door Google gehaald. Het antwoord is ja, die bestaan. Je kunt van alles en nog wat in je uppie gaan proberen om hiervan te komen terwijl je jezelf voor houdt dat je vriendin het niet merkt en ze je appjes niet storend vindt.quote:
Daarom wil ik er ook vanaf, het stoort me ook erg.quote:Op dinsdag 21 februari 2017 16:47 schreef Luchtbel het volgende:
[..]
Ik heb er geen ervaring mee maar aangezien er tegenwoordig over alle onderwerpen zelfhulpboeken, lotgenotenfora en e-modules te vinden zijn, heb ik het even voor je door Google gehaald. Het antwoord is ja, die bestaan. Je kunt van alles en nog wat in je uppie gaan proberen om hiervan te komen terwijl je jezelf voor houdt dat je vriendin het niet merkt en ze je appjes niet storend vindt.
Als je ervan uitgaat dat je verlatingsangst is gebaseerd op irrationele gedachten, dan zou je iets kunnen hebben aan de rationeel-emotieve therapie (RET). Daar kun je heel goed zelf mee aan de slag. Een handig boekje is: https://www.bol.com/nl/p/ret-jezelf/9200000007707935/quote:
Ik weet dat ik mezelf echt gek maak maar ik kan het niet helpen.
Hoezo kan zij meer dood gaan dan de gemiddelde persoon die je achter laat? Is ze ziek, of heb je toch niet zo goed door wat irrationeel is of niet?quote:
Ik zal het kopen maar voor mij is de angst niet irrationeel. Ik weet dat ze echt dood kan gaan, en daarom durf ik nooit haar lang alleen te laten. En schiet ik in paniekmodus als ze geen antwoord geeft. Of als ze weg is en ik niet weet waar ze is.
Ik weet dat ik mezelf echt gek maak maar ik kan het niet helpen.
Dat bedoel ik niet gemeen. Wat ik bij "zelf doen" vaak toch wel denk is dat als het zelf lukte, je niet echt in zo'n schuitje beland (onvermogen). En juist dan kun je volgens mij beter wat hulp van andere accepteren.
Als zelf oplossen zo makkelijk was zou het ook niet zo druk zijn bij de psych denk ik zomaar. Feedback van iemand die er verstand van heeft, kan imo heel waardevol zijn. Anders dan mensen die bijvoorbeeld betrokken zijn met je, en ook hun "eigen belangen" hebben. En dat kan op allerlei niveaus, er zijn ook online hulp programma's. Maar ik zou toch eerst eens met je huisarts/de praktijkondersteuner gaan praten.
Als jij het niet kan helpen...quote:
Ik zal het kopen maar voor mij is de angst niet irrationeel. Ik weet dat ze echt dood kan gaan, en daarom durf ik nooit haar lang alleen te laten. En schiet ik in paniekmodus als ze geen antwoord geeft. Of als ze weg is en ik niet weet waar ze is.
Ik weet dat ik mezelf echt gek maak maar ik kan het niet helpen.
Want volgens mij ga je hier al een beetje een probleemgebied in. Is angst dat je vriendin ziek wordt en doodgaat wel verlatingsangst?
Dat weet ik niet, kon er niks over vinden verder maar dat kwam het meeste in de buurt.quote:
[..]
Als jij het niet kan helpen...
Want volgens mij ga je hier al een beetje een probleemgebied in. Is angst dat je vriendin ziek wordt en doodgaat wel verlatingsangst?
Ik zou toch echt wat serieuze hulp zoeken.. maargoed dat heb ik nu dan ook wel genoeg gezegd.
En helpt het dan als ze je elk half uur appt?quote:
Nee ze is niet ziek maar zou wel ziek kunnen worden. En voor mij is dat een rationele angst.
Je angst kan wel reëel zijn, d.w.z. dat je iets bedenkt wat inderdaad zou kunnen gebeuren, maar dan hoeven de andere gedachten daaromheen, die je zo'n rotgevoel geven, nog niet rationeel te zijn. Je lijkt nu een ellendig hoopje angst als gevolg van wat je je in je hoofd haalt. En dat hoeft niet.
Jawel dat helpt wel als ze meteen antwoord geeft, dan ben ik weer even rustig. Maar ik wil haar niet de rest vertellen. Dus met therapie zou ik daar gedwongen toe worden, en dat probeer ik te voorkomen.quote:
[..]
En helpt het dan als ze je elk half uur appt?
Je angst kan wel reëel zijn, d.w.z. dat je iets bedenkt wat inderdaad zou kunnen gebeuren, maar dan hoeven de andere gedachten daaromheen, die je zo'n rotgevoel geven, nog niet rationeel te zijn. Je lijkt nu een ellendig hoopje angst als gevolg van wat je je in je hoofd haalt. En dat hoeft niet.
Dat ze appt helpt tegen je angst dat ze ziek kan worden?!quote:
[..]
Jawel dat helpt wel als ze meteen antwoord geeft, dan ben ik weer even rustig. Maar ik wil haar niet de rest vertellen. Dus met therapie zou ik daar gedwongen toe worden, en dat probeer ik te voorkomen.
Eerlijkheid in een relatie is best belangrijk. Waarom verzwijg je zoiets wezenlijks?quote:
[..]
Jawel dat helpt wel als ze meteen antwoord geeft, dan ben ik weer even rustig. Maar ik wil haar niet de rest vertellen. Dus met therapie zou ik daar gedwongen toe worden, en dat probeer ik te voorkomen.
Hoe denk je dat ze zal reageren als ze er over een poos toch achter komt?
Nee dat ze ziek word en doodgaat is de ergste angst, met geregeld een appje sturen weet ik wel dat ze nog leeft, ze kan ook van de trap vallen bijvoorbeeld, als ik niks terug krijg denk ik dat haar iets is overkomen, dan wil ik haar direct zien en laat ik mn werk tijdelijk even liggen, maar dat heeft tot gevolg dat ik geen werken verder dan een half uur van huis meer durf aan te nemen, en om haar steeds mee te nemen kan ook niet, dan moet ze in de auto wachten tot ik klaar ben, dat vind ze zonde van haar tijd.quote:
[..]
Dat ze appt helpt tegen je angst dat ze ziek kan worden?!
Geen verklaring voor, schaam mezelf ervoor.quote:
[..]
Eerlijkheid in een relatie is best belangrijk. Waarom verzwijg je zoiets wezenlijks?
Hoe denk je dat ze zal reageren als ze er over een poos toch achter komt?
Ik denk dat je toch maar beter psychologische hulp kunt zoeken, want dit gaat wel vrij ver. Lijkt me onderdeel van verder ook niet echt lekker functioneren.quote:
[..]
Nee dat ze ziek word en doodgaat is de ergste angst, met geregeld een appje sturen weet ik wel dat ze nog leeft, ze kan ook van de trap vallen bijvoorbeeld, als ik niks terug krijg denk ik dat haar iets is overkomen, dan wil ik haar direct zien en laat ik mn werk tijdelijk even liggen, maar dat heeft tot gevolg dat ik geen werken verder dan een half uur van huis meer durf aan te nemen, en om haar steeds mee te nemen kan ook niet, dan moet ze in de auto wachten tot ik klaar ben, dat vind ze zonde van haar tijd.
Klopt, heb ook verslavingsproblemen. Verder functioneer ik nog best aardig. Ik veronderstel dat de huisarts me terug stuurt naar verslavingszorg maar daar wil ik absoluut niet over dit onderwerp praten.quote:
[..]
Ik denk dat je toch maar beter psychologische hulp kunt zoeken, want dit gaat wel vrij ver. Lijkt me onderdeel van verder ook niet echt lekker functioneren.
In plaats van deze angsten aan te pakken laat je ze liever op deze manier je leven beheersen. Ok dan.quote:
[..]
Klopt, heb ook verslavingsproblemen. Verder functioneer ik nog best aardig. Ik veronderstel dat de huisarts me terug stuurt naar verslavingszorg maar daar wil ik absoluut niet over dit onderwerp praten.
Ik heb een vriend die zwaar depressief is en ik weet niet zo goed hoe ik hiermee kan helpen of ondersteunen.
In het begin heb ik heel erg aangespoord om contact te zoeken met de huisarts maar dat werkte eigenlijk een beetje averechts. En nu probeer ik mijn best te doen om er op zijn verzoek niet al te veel meer over te beginnen maar dat voelt voor mijzelf heel erg als wegkijken en hem een soort van in de steek te laten.
Dus eigenlijk is de vraag is door blijven vragen de betere optie met het risico dat hij het contact verbreekt of toch maar gewoon meegaan in het blijven doen of er niet een serieus probleem is?
Wat zouden jullie willen?
Ik raad je aan te hopen op een wonder.quote:
[..]
Klopt, heb ook verslavingsproblemen. Verder functioneer ik nog best aardig. Ik veronderstel dat de huisarts me terug stuurt naar verslavingszorg maar daar wil ik absoluut niet over dit onderwerp praten.
Tof dat je zo betrokken bent als vriend.quote:
Goedeavond, ik heb even een vraag waar misschien een aantal van jullie mij wel mee kunnen helpen.
Ik heb een vriend die zwaar depressief is en ik weet niet zo goed hoe ik hiermee kan helpen of ondersteunen.
In het begin heb ik heel erg aangespoord om contact te zoeken met de huisarts maar dat werkte eigenlijk een beetje averechts. En nu probeer ik mijn best te doen om er op zijn verzoek niet al te veel meer over te beginnen maar dat voelt voor mijzelf heel erg als wegkijken en hem een soort van in de steek te laten.
Dus eigenlijk is de vraag is door blijven vragen de betere optie met het risico dat hij het contact verbreekt of toch maar gewoon meegaan in het blijven doen of er niet een serieus probleem is?
Wat zouden jullie willen?
Ik weet niet goed wat advies voor je is. Als iemand echt aangegeven heeft er niet over te willen praten etc zorg dan vooral dat je er bent, dat je wel nog even wat samen doet of over andere dingen praat voor zo ver dat lukt. Al zit je maar even in dezelfde ruimte soms.
Wat een vriendin van mij weleens zei was "We hebben het er over gehad dat je er niet over wil praten. Dat is oké. Hoeft ook niet. Maar ik zie dat het niet goed gaat en wil toch graag luisteren of iets voor je doen als dat kan./ Of als je er nu wel of een andere keer wel over wil beginnen dan kan dat."
Dat vond ik prettig. Het was afgebakend, ik kon er op in gaan. Zij zei ook haar kant.
Voor de rest weet ik.ook niet
Heeft je vriend inmiddels wel iets van hulp ofzo?
Ja, ik blijf aangeven dat ik er ben wanneer hij het er wel over wilt hebben of wilt doen maar van zijn kant uit zie ik dat uit zichzelf helaas echt niet gebeuren. Daarom herhaal ik het soms nog maar, maar merk dat zelfs dat soms al tot irritatie leidt.quote:
[..]
Tof dat je zo betrokken bent als vriend.
Ik weet niet goed wat advies voor je is. Als iemand echt aangegeven heeft er niet over te willen praten etc zorg dan vooral dat je er bent, dat je wel nog even wat samen doet of over andere dingen praat voor zo ver dat lukt. Al zit je maar even in dezelfde ruimte soms.
Wat een vriendin van mij weleens zei was "We hebben het er over gehad dat je er niet over wil praten. Dat is oké. Hoeft ook niet. Maar ik zie dat het niet goed gaat en wil toch graag luisteren of iets voor je doen als dat kan./ Of als je er nu wel of een andere keer wel over wil beginnen dan kan dat."
Dat vond ik prettig. Het was afgebakend, ik kon er op in gaan. Zij zei ook haar kant.
Voor de rest weet ik.ook niet
Heeft je vriend inmiddels wel iets van hulp ofzo?
Over zijn hulp laat hij maar weinig los. Ik weet dat hij van de huisarts een doorverwijzing heeft gekregen naar een psycholoog en daar in het begin ook wel naartoe gegaan is maar heb het idee dat hij daar nu mee gestopt is of het in elk geval zelf erg afgebouwd heeft omdat hij er ook daar niet fijn vindt om erover te praten.
Maar ik ken alleen gevallen die er met veel praten met professionals, vrienden of lotgenoten doorheen zijn gekomen. Mja als dat dus het probleem is.... ik zie niet hoe die (neerwaartse) spiraal dan doorbroken kan worden.
Zijn er nog alternatieve opties? Doe-therapieën ofzo? Dan zou ik zoiets nog kunnen voorstellen maar met zoeken op internet kom ik qua suggesties via google helaas ook niet veel verder dan de 'gebruikelijke' weg.
Dan zou ik het laten. Misschien ben je het ook niet zelf die tot irritatie leidt, maar ben je de zoveelste, of de druppel op dat moment.quote:
[..]
Ja, ik blijf aangeven dat ik er ben wanneer hij het er wel over wilt hebben of wilt doen maar van zijn kant uit zie ik dat uit zichzelf helaas echt niet gebeuren. Daarom herhaal ik het soms nog maar, maar merk dat zelfs dat soms al tot irritatie leidt.
Over zijn hulp laat hij maar weinig los. Ik weet dat hij van de huisarts een doorverwijzing heeft gekregen naar een psycholoog en daar in het begin ook wel naartoe gegaan is maar heb het idee dat hij daar nu mee gestopt is of het in elk geval zelf erg afgebouwd heeft omdat hij er ook daar niet fijn vindt om erover te praten.
Maar ik ken alleen gevallen die er met veel praten met professionals, vrienden of lotgenoten doorheen zijn gekomen. Mja als dat dus het probleem is.... ik zie niet hoe die (neerwaartse) spiraal dan doorbroken kan worden.
Zijn er nog alternatieve opties? Doe-therapieën ofzo? Dan zou ik zoiets nog kunnen voorstellen maar met zoeken op internet kom ik qua suggesties via google helaas ook niet veel verder dan de 'gebruikelijke' weg.
Voor de rest ben ik te moe om een nuttig antwoord te geven. Sorry. Er bestaan wel "doe dingen" om zoals jij het zegt "er doorheen te komen" maar dat is toch allemaal veel te persoons afhankelijk om wat zinnigs over te zeggen. Daarnaast is het vaak een combinatie van van allerlei waardoor iemand evt kan opknappen, zoals steun, therapie, doen, praten, medicatie, er cetera. Ik zou ook niet gaan zoeken enzo als iemand je hulp niet wil. Sterk te.
Ik heb haar gister alles verteltquote:
[..]
In plaats van deze angsten aan te pakken laat je ze liever op deze manier je leven beheersen. Ok dan.
[ Bericht 9% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 22-02-2017 08:44:52 ]
Ik was het niet die zei dat je het je vriendin moet vertellen.quote:
[..]
Ik heb haar gister alles vertelt
quote:
Zoals ook al in het andere topic werd gezegd mensen moeten zelf geholpen willen worden anders verandert er niks. Praten met een psycholoog helpt niet bij iedereen, sommigen gaan zich er nog slechter door voelen en dat ligt dan niet aan de psycholoog maar aan het individu denk ik. Doe therapieen is vaak knutselen en ik heb van iemand met een trauma die dit heeft gedaan gehoord dat dit ook soms echt niet werkt, maar een ander vond het juist beter dan praten (een creatief type die een nare jeugd had gehad). Je moet er creatief voor zijn. Ik zou gewoon de gewone leuke vrienden activiteiten blijven doen in de hoop dat dit voor afleiding zorgt en er voor die persoon zijn als diegene er toch wel over wil praten (en het af en toe misschien terloops ter sprake brengen door te vragen hoe het gaat) Meer kun je echt niet doen denk ik. Of een vakantie voorstellen
Bedankt voor jullie reacties.quote:
[..]
Dan zou ik het laten. Misschien ben je het ook niet zelf die tot irritatie leidt, maar ben je de zoveelste, of de druppel op dat moment.
Voor de rest ben ik te moe om een nuttig antwoord te geven. Sorry. Er bestaan wel "doe dingen" om zoals jij het zegt "er doorheen te komen" maar dat is toch allemaal veel te persoons afhankelijk om wat zinnigs over te zeggen. Daarnaast is het vaak een combinatie van van allerlei waardoor iemand evt kan opknappen, zoals steun, therapie, doen, praten, medicatie, er cetera. Ik zou ook niet gaan zoeken enzo als iemand je hulp niet wil. Sterk te.
Ik was er al bang voor. Ik kan moeilijk voor iemand anders besluiten dat hij aan de bel moet trekken wanneer hij dat zelf niet wilt.
Het is gewoon heel erg moeilijk en pijnlijk om iemand zo achteruit te gaan,
maar dat is inderdaad dan mijn probleem en niet nog eens dat van hem.
En hoe reageerde ze?quote:
[..]
Ik heb haar gister alles vertelt
Geen idee of ik die conclusie terecht getrokken heb.Toen ik sertraline kreeg had ik hetzelfde, veel wakker worden, veel zweten, maar juist ook heel levendig dromen. Hoeveel mg slik je?quote:
Ik slik nu zo'n twee weken sertraline en heb gemerkt dat ik regelmatig wakker word rond ~ 5 uur 's morgens, badend in het zweet. Echt met een doorweekt kussen en matras. Iemand die dit herkent?
Ze begrijpt het wel maar wil dat ik er vanaf kom, heb voor morgen een afspraak bij de huisarts, gelukkig gaat ze wel mee.quote:
Zit pas op 50 mg/dag. Heb verder weinig bijwerkingen (had de eerste week geen eetlust, nu wel), maar ik merk ook niet echt een positief effect.quote:
[..]
Toen ik sertraline kreeg had ik hetzelfde, veel wakker worden, veel zweten, maar juist ook heel levendig dromen. Hoeveel mg slik je?
Het positieve effect kan ook nog wel even op zich laten wachten hoor, ga maar uit van 2 maanden voor je echt verandering begint te merken. Als je deze bijwerking heel vervelend vindt kun je aan je arts vragen om even met wat minder te beginnen, maar ik zou persoonlijk gewoon even doorzetten, je hebt de ergste periode er al bijna op zitten.quote:
[..]
Zit pas op 50 mg/dag. Heb verder weinig bijwerkingen (had de eerste week geen eetlust, nu wel), maar ik merk ook niet echt een positief effect.
Milde bijwerkingen zijn versterkte derealisatie, nachtzweten en af en toe een lichte toename van mijn angstgevoelens. Er is echter een bijwerking die momenteel mijn dagelijks leven echt hinderend maakt.
Ik heb al jaren last van kaakklachten. Wanneer ik mijn mond open doe voel ik een kleine knak in mijn kaak, en wanneer ik mijn mond te ver open doe krijg ik ernstige en zeer pijnlijke kramp. Hier heb ik nooit heel erg last van gehad en heb hier ook nooit hulp voor gezocht, echter merk ik de afgelopen drie dagen dat mijn kaakspieren en soms ook mijn tongspier erg vermoeid aanvoelen, net alsof je bij wijze van spreken een halfuur een meisje hebt liggen beffen en daarna 100 kipnuggets opeet (
) Ik las op internet dat onbewust in je slaap tandenknarsen een bijwerking is van verschillende SSRI's, dus ik hoop dat dit probleem afneemt want zelfs praten is op het moment een vermoeiende klus.Ik herken het hoor. Een vriend van mij heeft ook een psychiatrische aandoening. Uiteindelijk is het gelukkig redelijk goed gekomen (hopen dat dat zo blijft) door therapie en medicijnen, maar dat was pas nadat het al helemaal uit de hand was gelopen. Soms moet het ook eerst uit de hand lopen voordat iemand hulp aanvaardt. Ik zou het in de gaten houden. Sterkte ermee.quote:Bedankt voor jullie reacties.
Ik was er al bang voor. Ik kan moeilijk voor iemand anders besluiten dat hij aan de bel moet trekken wanneer hij dat zelf niet wilt.
Het is gewoon heel erg moeilijk en pijnlijk om iemand zo achteruit te gaan,
maar dat is inderdaad dan mijn probleem en niet nog eens dat van hem.
Vannacht droomde ik er ook nog over. Ik wil mijn zusje zo graag beschermen en helpen, alleen aan de andere kant is die depressie zo abstract dat ik niet weet hoe. Ook heb ik de kracht niet om haar de hele tijd te ondersteunen. Ik voel me gewoon zo machteloos. Het zit me vandaag echt even hoog. Geliefden zo zien lijden is moeilijk.
Therapie bij psycholoog liep vast omdat het echt niks voor mij is en ik het een beetje onzin vond allemaal dus daar zijn we mee gestopt. Over paar weken nog afspraak bij psychiater en daarna gaat waarschijnlijk mn huisarts het overnemen omdat het zo goed gaat Krijg alleen geen slaapmedicatie meer en daar baal ik eigenlijk wel heel erg van. Snap dat het verslavend is enz, maar ik heb gewoon zoveel last van mn slapeloosheid en ben heel erg bang dat ik door die slapeloosheid weer in een depressie ga vallen. Heb ook ontzettend veel last van nachtmerries door de sertraline waardoor ik als ik slaap ook niet echt tot rust kom. Meer mensen die daar zo erg last van hebben door hun antidepressiva?quote:
[..]
Ik herken het hoor. Een vriend van mij heeft ook een psychiatrische aandoening. Uiteindelijk is het gelukkig redelijk goed gekomen (hopen dat dat zo blijft) door therapie en medicijnen, maar dat was pas nadat het al helemaal uit de hand was gelopen. Soms moet het ook eerst uit de hand lopen voordat iemand hulp aanvaardt. Ik zou het in de gaten houden. Sterkte ermee.
Ik hou me inderdaad maar vast aan de (succes)verhalen hier.quote:
Ik blijf het soms zo moeilijk vinden om er voor mijn familielid met depressie te zijn. Het ging heel lang voor mijn gevoel beter met haar, alleen vorige week raakte ze weer in een dip. Ik troost haar, probeer wat afleiding voor haar te regelen, maar het lijkt ook allemaal niet echt te helpen.
Vannacht droomde ik er ook nog over. Ik wil mijn zusje zo graag beschermen en helpen, alleen aan de andere kant is die depressie zo abstract dat ik niet weet hoe. Ook heb ik de kracht niet om haar de hele tijd te ondersteunen. Ik voel me gewoon zo machteloos. Het zit me vandaag echt even hoog. Geliefden zo zien lijden is moeilijk.
En ik snap dat iemand het inderdaad eerst zelf moet willen om geholpen te worden.
Het is gewoon lastig om aan te nemen dat iemand geen hulp wilt terwijl hij tegelijkertijd aangeeft dat het niet goed gaat.
Zo tegenstrijdig.
Maar ook die omslag komt dan hopelijk snel.
Die werkte voor mij echt helemaal niet. Een groot drama, en was zoveel meer paniekerig en erg. En ik kon niet slapenquote:
Nou, ik zit inmiddels 9 weken aan de sertraline en voel me zoveel beter
Gestopt met nemen, en het ging wel OK, tot het niet meer ging. Vandaag fluoxetine gekregen, ben benieuwd of dat wat beter werkt.
(hoi
)[ Bericht 3% gewijzigd door motorbloempje op 13-03-2017 16:49:34 ]
Ik heb niet zo zeer slapeloosheid van Sertraline maar wel die nachtmerries.quote:
Nou, ik zit inmiddels 9 weken aan de sertraline en voel me zoveel beter
Was de eerste weken ontzettend depressief na het nemen van sertraline en nu is het wat meer afgevlakt, maar positief effect blijft ook nog echt uit.
quote:
[..]
Die werkte voor mij echt helemaal niet. Een groot drama, en was zoveel meer paniekerig en erg.
Gestopt met nemen, en het ging wel OK, tot het niet meer ging. Vandaag fluoxetine gekregen, ben benieuwd of dat wat beter werkt.
(hoi
Hoiquote:
[..]
Die werkte voor mij echt helemaal niet. Een groot drama, en was zoveel meer paniekerig en erg. En ik kon niet slapen
Gestopt met nemen, en het ging wel OK, tot het niet meer ging. Vandaag fluoxetine gekregen, ben benieuwd of dat wat beter werkt.
(hoi
Jammer dat het bij jou niet werkte, hopelijk slaat de fluoxetine beter aan! Ik heb sowieso slapeloosheid dus dat ligt niet aan de Sertraline, maar die nachtmerriesquote:
[..]
Ik heb niet zo zeer slapeloosheid van Sertraline maar wel die nachtmerries.
Was de eerste weken ontzettend depressief na het nemen van sertraline en nu is het wat meer afgevlakt, maar positief effect blijft ook nog echt uit.
Wat vreselijk zeg. Jammer dat het positieve effect nog niet is gekomen. Ik heb de eerste paar weken toen ik begon met Sertraline elke dag Oxazepam geslikt en had daardoor gelukkig geen last van de bijwerkingen van Sertraline. Bij mij begon ik het positieve effect te merken na 4,5 week, hopelijk komt het bij jou ook snel Het is echt een eeuwigheid geleden da ik hier heb gepost dus ik zal me min of meer opnieuw voorstellen.
Ik ben dus Catnip, en al jaren last van een depressie. De afgelopen tijd gaat het weer zwaar kut. En heb ik nieuwe medicatie gehad. Had eerst Fluoxetine 60 mg (geloof ik) Daarna een tijdje Paroxetine geslikt, en ben nu aan de Effexor. Slik daarbij ook Seroquel en zonodig 3 keer 1 mg Lorazepam op een dag.
Een rotzooi dus.
Oh heftig, presentatie geven op de eerste dagenquote:Op woensdag 15 maart 2017 15:14 schreef motorbloempje het volgende:
Over het algemeen gaat het al beter, de eerste dagen, met deze fluoxetine dan met de sertraline, maar ik merk nu op dag 3 dat ik toch een klein beetje standaard bijwerkingen zoals voorspeld door de huisarts heb, met wat vlagen echt wat compleet gestressed/angstig, om dan na wat ademhalen en een eindje lopen weer wat beter te voelen. Heel raar, maar wel een stuk beter dan met de sertraline in ieder geval. Wel fijn, aangezien ik later vandaag nog 'n presentatie moet geven... hopelijk zit ik dan niet in een meh-golfje
Toch niet dé presentatie? Sterkte!
Wel hoopvol dat dit beter lijkt te gaan.
Nee, niet dé presentatiequote:
[..]
Oh heftig, presentatie geven op de eerste dagen
Sterkte!
Wel hoopvol dat dit beter lijkt te gaan.
Anders had ik nog even gewacht met nieuwe dingen proberen. Daar heb ik nog wel wat tijd voor om te wennen aan de medicatie (hoop ik )Haha, ok, gelukkig!quote:
[..]
Nee, niet dé presentatie
Ach, ik liep mijn eerste 10 km loopje toen ik 3 dagen aan de medicatie zat nadat ik een klein jaar gestopt was. Maar ja, das toch van een wat andere orde
Vetgedrukte weet ik nu eindelijk wat dit is, iets met paniekaanval.quote:
Maar nu komt het:
Terwijl ik aan het vertellen was, begon het -weer- te gebeuren!
mn vingers en lippen begonnen te tintelen en ik werd een beetje licht in mn hoofd.
Ik herken het, maar ik weet na al die jaren nog steeds niet wat het is. Ik heb op dat moment gezegd dat ik naar de supermarkt wou en na het uitwisselen van telefoonnummers ben ik gelijk gegaan, want als ik was gebleven en door was gegaan met vertellen, waren de symptomen alleen maar erger geworden.
Ik heb dit al misschien 10 jaar en baal er nog steeds van dat mn toenmalige begeleiders van de groepstherapie me niet gewoon vertelden wat er met me gebeurde.
En omdat de laatste tijd er altijd wel -wat- aan de hand is in mn leven, vergeet ik elke keer mn spv te vragen, dus ik zit te denken om haar maar gewoon te bellen -of- om gewoon daarheen te gaan en te vragen of iemand even 10 minuutjes tijd voor me heeft.
Edit2: Of ik bel gewoon mn eigen zusje even op, die is ten slotte pas geleden als psychologe afgestudeerd (wel leuk als ik de makkelijke weg als 1e probeer
Edit3: Juist ja, ze neemt nooit de telefoon op en belt nooit terug, daar heb ik dus niet veel aan
het was specifiek geen hyperventilatie (maar dit wist ik al daar ik wist dat het iets psychisch moest zijn, het was altijd op momenten dat ik iets over mezelf vertelde).
Onderstreepte vind ik eerlijk gezegd onvergeeflijk van ze. Mijn behandelaars (ook de recentere) hebben me al die tijd niet de informatie gegeven die ik nodig had en -daardoor- ging het de laatste tijd zo slecht met me. Thanks he!
SPOILER-weg-
Lang leve het leed dat autismebegeleiding heet!
[ Bericht 1% gewijzigd door magnetronkoffie op 20-03-2017 15:25:16 ]
Ow en re-TVP want ik heb m'n dubbele depressie ook weer teruggevonden en ik heb recentelijk voor het eerst in meer dan 10 jaar geprobeerd mezelf opgenomen te laten krijgen op de PAAZ.
Einde update en nog gelukkig nieuwjaar yay!
Toevoegingkje: Ik heb tot zover ik weet de officiële diagnose nog niet en om eerlijk te zijn vind ik deze diagnose ook minder belangrijk. Het is voor mij alleen maar meer van hetzelfde en ondertussen weet ik nu wel waar het aan ligt. Ik heb geen zin daar ook medicatie voor te nemen. Niet alleen denk ik dat dit mijn traumabehandeling in de weg zal staan (al is het alleen maar omdat tot nu toe AD's nooit voor me gewerkt hebben en ik geen zin heb een maandenlang traject op te gaan starten op dit moment), maar ook omdat ik weet dat ik weet dat het gebrek aan AD niet de oorzaak van mijn klachten zijn.
[ Bericht 35% gewijzigd door magnetronkoffie op 20-03-2017 15:24:21 ]
9 februari begonnen met Prozac, eerste twee weken waren qua bijwerkingen zo erg dat ik vrij heb genomen van mijn stage. Daarna ging het steeds verder vooruit en ik merkte echt dat mijn angstgevoelens veel minder waren en ik over het algemeen gelukkiger was. Het enige probleem was echter dat mijn libido heel erg minder was, en ik zat nog maar op de startdosering van 20mg. Daarom ben ik vorige week donderdag gestopt met Prozac en vanaf 12 maart begonnen met Wellbutrin (omdat ik ook ADHD heb).
Wat voel ik me op het moment toch ongelofelijk kut. Ik heb de afgelopen week 3 keer hoofdpijn gehad, waarvan ik er op het moment een ervaar. Derealisatie is versterkt, angst is terug en ook depersonalisatie is er bij gekomen. De afglelopen twee dagen voelt heel mijn lichaam een soort van verdoofd aan, het is net alsof ik dingen wel voel maar het signaal niet goed door wordt gevoerd naar mijn hersenen (dit is de beste manier waarop ik het kan uitleggen). Dit maakt me echt helemaal gek en daardoor heb ik net weer mijn eerste paniekaanval achter de rug gehad. Ik denk meteen dat er iets ergs aan de hand is etc, en ik zit mezelf hier helemaal gek te maken.
Mijn plan is om gewoon door de zure appel heen te bijten en nog een maandje te kijken of Wellbutrin z'n werk gaat doen, maar ik merk al wel dat deze bijwerkingen vele malen erger zijn dan ik bij Prozac had
Gaat al zoveel beter na anderhalve week. Puike shit.Hoi Pancake,quote:
Jezus zeg..
9 februari begonnen met Prozac, eerste twee weken waren qua bijwerkingen zo erg dat ik vrij heb genomen van mijn stage. Daarna ging het steeds verder vooruit en ik merkte echt dat mijn angstgevoelens veel minder waren en ik over het algemeen gelukkiger was. Het enige probleem was echter dat mijn libido heel erg minder was, en ik zat nog maar op de startdosering van 20mg. Daarom ben ik vorige week donderdag gestopt met Prozac en vanaf 12 maart begonnen met Wellbutrin (omdat ik ook ADHD heb).
Wat voel ik me op het moment toch ongelofelijk kut. Ik heb de afgelopen week 3 keer hoofdpijn gehad, waarvan ik er op het moment een ervaar. Derealisatie is versterkt, angst is terug en ook depersonalisatie is er bij gekomen. De afglelopen twee dagen voelt heel mijn lichaam een soort van verdoofd aan, het is net alsof ik dingen wel voel maar het signaal niet goed door wordt gevoerd naar mijn hersenen (dit is de beste manier waarop ik het kan uitleggen). Dit maakt me echt helemaal gek en daardoor heb ik net weer mijn eerste paniekaanval achter de rug gehad. Ik denk meteen dat er iets ergs aan de hand is etc, en ik zit mezelf hier helemaal gek te maken.
Mijn plan is om gewoon door de zure appel heen te bijten en nog een maandje te kijken of Wellbutrin z'n werk gaat doen, maar ik merk al wel dat deze bijwerkingen vele malen erger zijn dan ik bij Prozac had
Die Welbutrin was bij mij heel erg vervelend qua bijwerkingen in het begin.
Daarna ging het beter, dus dit is echt iets waar je doorheen moet
Komt goed gozer, je mag altijd de PS4 weer een keer aanzetten he
Hang in therequote:
Hier doet de prozac (wel een lichte dosis) zijn werk goed
Hopen dat ik alles wat ik geleerd heb nu ook kan toepassen zonder medicatie
.Welbutrin was bij mij eerst ook heel naar, na een tijdje werkte het wel onzettend activerend.quote:
[..]
Hoi Pancake,
Die Welbutrin was bij mij heel erg vervelend qua bijwerkingen in het begin.
Daarna ging het beter, dus dit is echt iets waar je doorheen moet
Komt goed gozer, je mag altijd de PS4 weer een keer aanzetten he
Eigenlijk had ik daar door mee moeten gaan maar mee gestopt omdat ik totaal geen eetlust meer had. Uiteindelijk na stoppen nog steeds geen eetlust dus had niks met de welbutrin te maken.
[ Bericht 9% gewijzigd door Quotidien op 22-03-2017 18:21:20 ]
Ook speelt angst voor eenzaamheid een rol. Iedereen om me heen heeft ineens relaties en hier zit ik. Onzekerheid vanwege mijn seksuele prestaties de laatste jaren helpt ook niet, al leer ik dit nu los te laten. Die gevoelens helpen me ook niet verder.
quote:
Hier doet de prozac (wel een lichte dosis) zijn werk goed
Je zou op zich naar de apotheek bij het dichtstbijzijnde ziekenhuis kunnen gaan op zondag? Het overslaan van één dosis kan volgens mij geen kwaad. Het zal geen twee weken verkloten. Maar gezien jouw klachten en angsten zou ik dit soort situaties voortaan voorkomen.quote:
Kan het overslaan van een dosis Wellbutrin problemen opleveren? Heb geen rekening gehouden met het feit dat ik morgen mijn laatste tablet slik en maandag pas in de avond tijd heb om naar de apotheek te gaan voor mijn herhalingsrecept. Ik slik ze 's ochtends dus dat zou betekenen dat ik de dosis van maandag over moet slaan (denk ik?) Ben namelijk best bang dat dit mijn gemaakte progressie van de afgelopen 2 weken helemaal gaat verkloten.
Gelukkig heb ik het niet de hele dag door en ook niet iedere dag even erg, maar het zware, depressieve gevoel dat ik eerst had is nu vervangen door de bijwerkingen en per saldo kan ik zelfs moeilijk zeggen wat erger is.
Met SSRI's zoals fluoxetine is het zo dat er vaak bij de start van het medicijn meer bijwerkingen zijn, die na een week of twee minder worden. Dat betekent niet dat je na een paar weken helemaal geen bijwerkingen meer zult merken. Ik zou het nog eens goed met je huisarts bespreken; misschien is een ander middel een betere keus.quote:
Hoi, vanwege een ernstige depressie zit ik sinds 18 januari jl. aan de fluoxetine. Eerst 10mg, maar omdat het vrij nihil werkte, ong. 4 weken geleden naar 20mg per dag overgestapt. Alleen sindsdien heb ik best wel bijwerkingen (oorsuizen, 'een brok in de keel', spastische bewegingen, helemaal verkrampt zijn, derealisatie- dit heb ik nu niet meer) en het is nog steeds niet over. Terwijl in de bijsluiter staat dat bijwerkingen maar 2 weken duren, en ik bijna al m'n vierde week dubbele dosis zit. Is dit normaal?
Gelukkig heb ik het niet de hele dag door en ook niet iedere dag even erg, maar het zware, depressieve gevoel dat ik eerst had is nu vervangen door de bijwerkingen en per saldo kan ik zelfs moeilijk zeggen wat erger is.
Ik blijk trouwens wel een soort sociale angst te hebben, maar eigenlijk alleen maar bij compleet nieuwe groepen mensen. Ik weet gelukkig wel uit ervaring dat dit na een tijdje weer weggaat.
Ik heb verder trouwens wel nog wat andere hulpverleners en dat loopt al een end beter (was wel enorm veel regelwerk om dat van de grond te krijgen maar het is me wel gelukt (
)).Ik word zelfs al bloednerveus als ik naar de receptie van die ene hulpverleningsinstantie wil bellen om eenaafspraak af te zeggen
.Bij ander hulpverleners heb ik dit probleem eigenlijk niet (of ieg lang niet zo erg).
Mooi hè? Kijk, het is nog niet helemaal je-van-het, en dat kan ook niet, máár de bijwerkingen waren in elk geval compleet afwezig, en het heeft me een belangrijke week goed doorgeholpenquote:
Mhi ik kan me nog de week herinneren dat ik dacht dat het écht begon te werken... de zuigende slurrie die oplostequote:
[..]
Mooi hè? Kijk, het is nog niet helemaal je-van-het, en dat kan ook niet, máár de bijwerkingen waren in elk geval compleet afwezig, en het heeft me een belangrijke week goed doorgeholpen
Het kan op zich geen kwaad een enkele dosis over te slaan. Meestal blijft het zeg maar wat langer in je bloed zitten waardoor je er dan niet echt wat van zal merken. Dit kan trouwens ook best verradelijk zijn, meestal merk je het wel als je het meerdere dagen achter elkaar niet neemt.quote:
Kan het overslaan van een dosis Wellbutrin problemen opleveren? Heb geen rekening gehouden met het feit dat ik morgen mijn laatste tablet slik en maandag pas in de avond tijd heb om naar de apotheek te gaan voor mijn herhalingsrecept. Ik slik ze 's ochtends dus dat zou betekenen dat ik de dosis van maandag over moet slaan (denk ik?) Ben namelijk best bang dat dit mijn gemaakte progressie van de afgelopen 2 weken helemaal gaat verkloten.
Wat ik zelf altijd doe is minimaal 2 weken van tevoren al om een herhaalrecept vragen, want ik weet ondertussen uit ervaring dat er altijd wel iets (stoms
) tussendoor zou kunnen komen en als ik het 2 weken vooraf al geregeld heb, dan gaat het bijna altijd wel goed, doordat ik zo tijd heb om onverwachte klappen op te vangen.Het gaat jaarlijks minstens 1x bij de apotheek mis of de apotheek heeft niks in huis liggen of de psychiater is op vakantie of de psychiater is het vergeten of ik ben het zelf vergeten of het is toevallig paasweekend ofzo....
Wen er maar aan Pancake
Het gaat allemaal met ups en downs, en dat is heel erg irritant. Afgelopen dinsdag en gisteren ging het op zich vrij goed. Gisteren al helemaal, want op de een of andere manier had ik totaal geen last van angstgevoelens. Ik ben gisterenavond ook begonnen met melatonine omdat ik mijn slaaptijden wat wil vervroegen (van 3-4 uur 's nachts naar half 12-12 uur). Wist niet precies hoeveel mg ik in moest nemen, iedereen reageert anders op andere doseringen, dus ik dacht met 4 mg te beginnen. Goed nieuws: ik was om 12 uur helemaal buiten westen maar ben meerdere malen wakker geworden en heb tot half 3 geslapen. Veel te lang dus. Ook voel ik me op het moment super zwak, shaky, angstig, en de derealisatie lijkt 3 keer erger dan normaal. Weet niet of het aan een te hoge dosis melatonine ligt of het gewoon de Wellbutrin is die ervoor zorgt dat alles met ups en downs gaat.
Nog een kleine update: ik zit in het derde jaar van mijn mbo-opleiding en moest de komende maanden een fulltime stage volbrengen. Vanwege het experimenteren met medicatie en mijn ADHD/depressie/angst problematiek zijn ik, mijn ouders, mijn school en mijn stageplaats tot de conclusie gekomen dat het toch slimmer is om een einde te maken aan mijn stage en volgend jaar mijn 3e jaar over te doen. Het gaat op het moment namelijk zodanig slecht met mij dat ik zelfs geen fut meer heb om mijn tanden te poetsen of te douchen - als ik er niet op geattendeerd word kan ik weken zonder douchebeurt gaan. (ranzig, ik weet het, maar mijn depressie vertelt me dat het toch zinloos is). 40 uur per week functioneren op een werkplaats en goed mijn werkzaamheden verrichten is dan ook niet bepaald makkelijk.
De komende maanden ga ik dus mezelf op de eerste plek zetten en experimeteren met verschillende soorten medicatie zodat ik er achter kan komen wat bij mij het beste past, samen met intensieve behandeling bij de GGZ (maar GEEN opname, als ik behandeld word dan wil ik gewoon bij mijn ouders blijven wonen want anders word ik al helemaal panisch).
Ik zie alles op het moment zo somber in.. ik heb nog maar 1 echte vriend, al 2 jaar geen vriendin meer die ik nog wel heel erg mis, ik verpest alles, ik ben zelfs te lui om 2-3 keer per week te douchen, het is net alsof ik in een diep gat ben beland waar ik nooit meer uit kom. Het is zo lastig om positief te blijven. Het feit dat ik de afgelopen 4 jaar 35 kilo ben aangekomen en nu 125 kilo weeg met een BMI van 40 helpt ook niet mee.
Ik heb zelf geen echte zware depressie, maar ik denk inmiddels wel een lichte. Wel nog zeker een lichte vorm van angststoornissen die ik nu wat meer onder controle heb en die 1.5 jaar terug nog veel erger was. Ik kon amper nog naar mensen hun huis of lang in de supermarkt blijven.quote:
Ik denk steeds terug aan vroeger, toen ik nog een 10 jarige knaap was die op de basisschool zat, heel veel vrienden had en geen zorgen had. Gamen met vrienden, RuneScape spelen, dat soort dingen. Ik vraag me dan af waar het nou in godsnaam is misgegaan. De gedachte dat ik misschien nooit meer dat gelukkige kind zal zijn is nog het ergste..
Als ik jouw verhaal lees dan bekruipen mij twee gevoelens. Eigenlijk niet alleen bij jouw verhaal, maar ook bij andere mensen in dit topic. Ten eerste heb ik medelijden en denk ik, gvd hoe kan zo'n jonge gezonde vent zich zo klote voelen. Dan heb ik zin om je uit te nodigen voor een kop koffie of een biertje, maar daar zul je ook wel geen behoefte aan hebben vanwege sociale angsten of depressiviteit.
Maar aan andere kant denk ik ook dat je het al min of meer aan het opgeven bent. Je weegt nu 125 kilo, je doucht amper meer, etc. We kunnen dus wel concluderen dat je slecht voor jezelf zorgt. Daarbij ga je laat naar bed en kijk je dus waarschijnlijk heel veel naar je computerscherm of TV-scherm wat je slaapkwaliteit en kwantiteit absoluut niet bevordert.
Ik ben geen dokter, geen psycholoog. Ook geen arrogante vent die het wel even denkt voor je te kunnen oplossen. Ik heb zelf veel problemen, ook in mijn hoofd, dus voor een groot deel begrijp ik het en ik leef ook verre van optimaal.
Dat gezegd hebbende, weten jullie hoeveel fucking winst je kunt halen door simpelweg je leven aan te passen?
In plaats van (alleen) medicijnen te nemen zou je ook het volgende kunnen proberen:
- Gezonder eten. Is aangetoond en bewezen dat dit een groot effect heeft op hoe je je voelt en de werking van je hersenen.
- Meer bewegen en / of sporten. Idem dito.
- Beter slapen. Idem dito. Hoe slaap je beter? Door minder naar schermen te kijken 2 uur voor dat je gaat slapen en beter dag/nacht ritme aan te leren.
- Buitenlucht en zonlicht opzoeken. Stimuleert vitamine D aanmaak. Zoek het maar eens op.
Neem daarbij wat magnesiumtabletten en eventueel calcium en extra vitamine D. En jezelf afleiden met een missie (project, kunst, eigen bedrijf, etc) kan ook helpen als man. Dat komt misschien dan in een later stadium.
Let op, ik zeg hiermee niet dat iedereen met een depressie of angststoornis gewoon even mijn lijstje moet toepassen en dat je dan binnen een maand van je klachten af bent. Integendeel. Ik 'struggle' er zelf ook nog mee.
Maar ik weet wel dat een gezonde en vooral natuurlijke levensstijl goed is voor het menselijk brein en haar hormoonniveau's.
Sorry als ik vervelend overkom. Ik zeg hiermee niet dat jullie het aan jezelf te danken hebben.
Maar ik denk wel dat je het een en ander in stand houdt en verbetering tegen gaat door er met de pet naar te gooien, elke dag ongezonde meuk vreet, nooit beweegt en geen zonlicht ziet, laat naar bed gaat en je brein voedt met nutteloze shit op het internet, geen sociaal contact meer hebt met de buitenwereld en dus veel te veel tijd hebt om na te denken, etc.
Deze zaken aanpakken, eventueel samen met medicatie in het begin, is wel de manier om je leven en dus ook je 'brein' weer op de rails te krijgen. Medicatie is vaak een tijdelijke oplossing, om deze stappen te kunnen zetten waardoor je het later af kunt bouwen en zelf weer kunt. Een leven lang aan de medicatie is geen leven. Ten eerste door de gruwelijke bijwerkingen en ten tweede omdat je er langzaam maar zeker steeds meer van nodig zult hebben voor hetzelfde resultaat.
Ik wens iedereen hier heel erg veel succes en het beste toe. Het is kut om continu naar vroeger te verlangen omdat het heden minder is dan toen. Ik ken het. Het is kut om angst te hebben voor simpele zaken waar niemand anders bij stil lijkt te staan. Ik ken het. Maar ik weet inmiddels uit ervaring dat de enige optie tot verbetering is om er zelf godverdomme alles aan te doen om eruit te komen. Dat is de enige mindset die helpt.
Misschien ooit een meeting inplannen voor geïnteresseerde mensen die hun leven weer op de rails willen krijgen, om zo elkaar te kunnen motiveren en ideeën te kunnen opdoen? Goed idee?
Ik ben beschikbaar op P.M. als je, of iemand anders, er over wilt praten. Succes iedereen!
Ik denk niet dat het raar is om zo tegen afspraken met hulpverleners op te zien en opgelucht te zijn als die er een tijdje niet zijn.quote:Op woensdag 29 maart 2017 14:27 schreef magnetronkoffie het volgende:
Is het raar dat je angst het ergste is wanneer je een afspraak met bepaalde faal-hulpverleners hebt staan en dat die angst het minste is op 't moment dat je voorlopig geen vooruitzicht hebt op een afspraak met die bepaalde groep faal-hulpverleners? Toen ik ze (door ziekte, afwezigheid, cursusdag en "we bellen later nog wel terug") een aantal maanden helemaal niet meer sprak, ging ik ook opeens een stuk beter slapen. De alprazolam heb ik de laatste tijd bijna helemaal niet meer nodig gehad om te slapen.
Ik blijk trouwens wel een soort sociale angst te hebben, maar eigenlijk alleen maar bij compleet nieuwe groepen mensen. Ik weet gelukkig wel uit ervaring dat dit na een tijdje weer weggaat.
Ik heb verder trouwens wel nog wat andere hulpverleners en dat loopt al een end beter (was wel enorm veel regelwerk om dat van de grond te krijgen maar het is me wel gelukt (
Ik word zelfs al bloednerveus als ik naar de receptie van die ene hulpverleningsinstantie wil bellen om eenaafspraak af te zeggen
Bij ander hulpverleners heb ik dit probleem eigenlijk niet (of ieg lang niet zo erg).
Ik denk wel dat de reden van die angst - je vindt dat je hulpverleners falen - iets is om wat mee te doen, namelijk de gesprekken met deze mensen stoppen en eventueel om een vervangende hulpverlener vragen als dat mogelijk is. Ik begrijp hoe vervelend dat kan zijn, vooral omdat je niet van tevoren weet of het nu wel zal bevallen en of het zin heeft om weer zo'n nieuwe stap te zetten en erin te investeren.
Denkende aan vroeger, heb je dan voor jezelf helder hoe je zou willen dat je leven nu of in de nabije toekomst eruitziet? Daarmee bedoel ik specifieke ideeën die je om kunt zetten in praktische, realistische doelstellingen.quote:
Ik denk steeds terug aan vroeger, toen ik nog een 10 jarige knaap was die op de basisschool zat, heel veel vrienden had en geen zorgen had. Gamen met vrienden, RuneScape spelen, dat soort dingen. Ik vraag me dan af waar het nou in godsnaam is misgegaan. De gedachte dat ik misschien nooit meer dat gelukkige kind zal zijn is nog het ergste..
Kan het ook zo wezen dat je faalhulpverleners zo eng zijn omdat ze eigenlijk niet falen?quote:
Is het raar dat je angst het ergste is wanneer je een afspraak met bepaalde faal-hulpverleners hebt staan en dat die angst het minste is op 't moment dat je voorlopig geen vooruitzicht hebt op een afspraak met die bepaalde groep faal-hulpverleners? Toen ik ze (door ziekte, afwezigheid, cursusdag en "we bellen later nog wel terug") een aantal maanden helemaal niet meer sprak, ging ik ook opeens een stuk beter slapen. De alprazolam heb ik de laatste tijd bijna helemaal niet meer nodig gehad om te slapen.
Ik heb even een lijstje gemaakt.quote:
[..]
Ik denk wel dat de reden van die angst - je vindt dat je hulpverleners falen - iets is om wat mee te doen, namelijk de gesprekken met deze mensen stoppen en eventueel om een vervangende hulpverlener vragen als dat mogelijk is. Ik begrijp hoe vervelend dat kan zijn, vooral omdat je niet van tevoren weet of het nu wel zal bevallen en of het zin heeft om weer zo'n nieuwe stap te zetten en erin te investeren.
Ik heb sinds begin 2016 -8 keer- zelf een wissel aangevraagd "want geen klik bla bla".
Ik heb sinds begin 2016 ook al -8- verschillende casemanagers gehad en 3 verschillende PB's. Ik heb meerdere periodes geen idee gehad wie mijn casemanager nou eigenlijk was (dus geen telefoonnummer etc) en de receptie zelf wist het dan ook niet.
Ik heb sinds begin 2016 ±28 verschillende hulpverleners gehad die ik minstens 2x heb gezien (een klein aantal daarvan waren flexers (die ik dus ook minstens 2x heb gehad)).
Er waren ook veel ziek, maar alles bij elkaar gingen er gewoon veel te veel dingen mis.
Ook ben ik uiteindelijk zelf gaan netwerken om dingen maar geregeld te krijgen (telefoonnummers en mailadressen regelen, namen noemen namen vragen, smeken (
), rondvragen, bellen, heel veel rondmailen, uitleggen, zelfs in andere steden vragen ) en heb mezelf daarbij een burn-out in geregeld (ik was zo gesloopt dat ik letterlijk m'n eigen rugzak niet meer kon tillen en nauwelijks nog kon praten en piepende/krakende deuren klonken nog nooit zo afgrijselijk).MAAR tis me uiteindelijk wel gelukt
"Gelukkig" heb ik al vaker een burn-out gehad, dus ik weet onderhand wel hoe ik daar zo snel en zo efficiënt weer uit moet komen. Wel merk ik dat wanneer ik veel stress ervaar, ik makkelijk weer kan terugvallen maar ik denk dat dat door de trauma's komt.SPOILERsoort van
Bij 1 hulpverlenersinstantie lijkt het wel te gaan lopen nu en bij de ander ervaar ik nu dus al die stress.
Ik heb gelukkig wel eindelijk een nieuwe wasmachine
Het kan nog steeds wel hoor. Ik game zelfs nu nog steeds af en toe even met iemandquote:
Ik denk steeds terug aan vroeger, toen ik nog een 10 jarige knaap was die op de basisschool zat, heel veel vrienden had en geen zorgen had. Gamen met vrienden, RuneScape spelen, dat soort dingen. Ik vraag me dan af waar het nou in godsnaam is misgegaan. De gedachte dat ik misschien nooit meer dat gelukkige kind zal zijn is nog het ergste..
De laatste tijd bezig met een game waarbij we ons moeten verdedigen tegen gemuteerde alien-zombie chickens die via astroïdes op aarde landen en je dan van daar kome hale
De onderzoeken die bijvoorbeeld nu bezig zijn met bijvoorbeeld psilocybine(paddo's) met terminale patiënten die bang voor de dood zijn waarna een groot deel van de patiënten hierna niet meer bang waren hiervoor wat mij betreft een van de grootste angsten die er bij mensen speelt. Nu ga ik niet zeggen dat dit voor iedereen is natuurlijk en ik denk dat het voor de grootste groep mensen erg moeilijk zal zijn om te geloven dat deze hulpmiddelen misschien kunnen helpen. Ik wil alleen mijn visie geven en mijn mening over ik zeg niet dat het goed of fout is. Een leuke introductie en wie mij erg heeft geholpen zijn lezingen van Alan Watts Waarschijnlijk hebben bij een aantal mensen tijdens dit berichtje te lezen het stemmetje in hun hoofd al gezegd dat het onzin is, je moet het niet geloven, moet nog boodschappen halen voor vanavond, dat etentje van 3 jaar geleden enz
Doordat deze middelen je op plekken laten komen in je hoofd waar je het bestaan niet vanaf wist, en dat kunnen hele vervelende plekken zijn.
Persoonlijk ben ik groot fan van schematherapie, acceptatie van je denken, leren omgaan met je triggers en ook begrip hebben voor waarom je op bepaalde zaken zo reageert..
Zodat je er op kan anticiperen.
Zelf het ik de behandeling dubbele diagnose gehad, dus ben zeker wel geinteresseerd in je verhalen en opvattingen Propps..
Oja, mindfullness werkte voor mij wel redelijk, hoe sceptisch ik ook was
Kan het zo wezen dat juist het feit dat mensen er vooral van lijken te houden mij steeds opnieuw aan het twijfelen te brengen de reden is dat ik stil blijf staan en dat ik me rot blijf voelen?quote:
[..]
Kan het ook zo wezen dat je faalhulpverleners zo eng zijn omdat ze eigenlijk niet falen?
Ik weet en voel toch prima aan wat goed voor me is en als ik naar mensen blijf luisteren die (bijna huilend of zo) blijven zeggen "maar ik wil je alleen maar helpen!!" me misschien helemaal niet willen helpen? Of zelfs ook maar het beste met me voor hebben?
Als ze het beste met me voor hebben, waarom luisteren ze dan niet naar mij en waarom begrijpen ze me dan niet? Waarom zorgen ze ervoor dat ik me geroepen voel ze te vertrouwen als dat vertrouwen niet in de feiten terug te vinden is? Ik kan ten slotte gewoon zien wie er -feitelijk- goed voor me is en wie de beste intenties hebben.
Het hebben van goede intenties is op lange termijn in principe altijd meetbaar in de resultaten, het is gewoon een kwestie van de juiste patronen leren herkennen.
Ik zou het trouwens wel toffer vinden als je gewoon zegt wat je wilt zeggen in plaats van dat je zo beduidenisloos gaat lopen vissen. Mijn probleem is niet zozeer dat ik mezelf tegenhoud omdat ik ergens bang voor zou zijn of in een soort zelfontkenning ofzo (tenzij je die trauma's bedoelt, maar dat is iets wat ik sowieso niet helemaal zelf kan oplossen (ook al doe ik dat liever wel zelf, want dan ben ik tenminste afhankelijk van iemand anders)), maar dat anderen me letten me volledig te ontplooien en me goed te voelen en 100% mezelf te zijn. Ik weet heus wel dat sommige mensen er helemaal niet van houden me zo kritisch op anderen te zien zijn, maar ik ben van nature nou eenmaal iemand die zegt wat ie voelt en daarin niet beperkt wil worden doordat anderen trachten mij schuldgevoelens aan te praten of me aan het twijfelen willen brengen.
Misschien dat je dit wel goed bedoelt hoor...maar dan ga ik me afvragen of de meeste mensen echt zo simpel zijn. Het is een hele kunst om anderen verder te helpen komen en daarvoor zal je veel inzet moeten uitvoeren, dat kan je niet uit een boekje leren of met een oneliner afdoen.
Mijn angsten zijn ondertussen niet m'n eigen gevangenis meer (want ik ga niet meer met de verkeerde mensen om (behalve dan wat de hulpverlening betreft)), maar ik besef wel dat ik ook fysieke limieten heb.
Ik heb nu al absurd veel wissels gehad, maar het einde is toch wel in zicht aan het komen nu. Nadat ik met die trauma's heb afgerekend verwacht ik al veel minder van hulpverlening afhankelijk te zijn en daar verheug ik me al op. je moet het gewoon zelf doen en niet teveel een braindead lemming zijn.
Ik merkte trouwens dat in de 2 maanden dat die hulpverleners compleet uit het zicht waren (o.a. ziekte weer en omdat ik diens opvolger ook had geweigerd), ik ineens weer goed ging slapen. Ik slaap tegenwoordig zelfs geregeld gewoon 8u/nacht, iets wat me in 2 jaar tijd niet gelukt is.
Slaapmedicatie neem ik nagenoeg helemaal niet meer (zeg maar hooguit 1x/2 weken nu, maar dan als kalmeringsmiddel).
M'n stemming is de laatste anderhalve maand ook een enorm stuk beter geworden. Die 'depressie'...ik snap wel dat ie me die diagnose wilde geven, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat ik er veel aan ga hebben. Enige is dat dit herstel op 't moment wel nog redelijk fragiel is (kan nog steeds relatief slecht tegen stress etc), maar ik vind het resultaat niet slecht terwijl ik 2 maanden terug in het diepst van de put zat.
[ Bericht 6% gewijzigd door magnetronkoffie op 31-03-2017 23:28:56 ]
quote:
[..]
Kan het zo wezen dat juist het feit dat mensen er vooral van lijken te houden mij steeds opnieuw aan het twijfelen te brengen de reden is dat ik stil blijf staan en dat ik me rot blijf voelen?
Ik weet en voel toch prima aan wat goed voor me is en als ik naar mensen blijf luisteren die (bijna huilend of zo) blijven zeggen "maar ik wil je alleen maar helpen!!" me misschien helemaal niet willen helpen? Of zelfs ook maar het beste met me voor hebben?
Als ze het beste met me voor hebben, waarom luisteren ze dan niet naar mij en waarom begrijpen ze me dan niet? Waarom zorgen ze ervoor dat ik me geroepen voel ze te vertrouwen als dat vertrouwen niet in de feiten terug te vinden is? Ik kan ten slotte gewoon zien wie er -feitelijk- goed voor me is en wie de beste intenties hebben.
Het hebben van goede intenties is op lange termijn in principe altijd meetbaar in de resultaten, het is gewoon een kwestie van de juiste patronen leren herkennen.
Patroon?quote:
[..]
Ik heb even een lijstje gemaakt.
Ik heb sinds begin 2016 -8 keer- zelf een wissel aangevraagd "want geen klik bla bla".
Ik bedoel het heel erg goed. Ik vraag je te kijken op een andere manier. Mijn lief is al bijna drie jaar aan het tobben met allerlei angsten en ik merk aan hem dat als er een afspraak met een hulpverlener aankomt hij een stuk minder goed in zijn vel zit. De mogelijkheid dat iemand iets tegen hem gaat zeggen waarmee hij dan weer iets 'moet' maakt de afspraak spannend en zorgt voor een kort lontje.quote:Ik zou het trouwens wel toffer vinden als je gewoon zegt wat je wilt zeggen in plaats van dat je zo beduidenisloos gaat lopen vissen. Mijn probleem is niet zozeer dat ik mezelf tegenhoud omdat ik ergens bang voor zou zijn of in een soort zelfontkenning ofzo (tenzij je die trauma's bedoelt, maar dat is iets wat ik sowieso niet helemaal zelf kan oplossen (ook al doe ik dat liever wel zelf, want dan ben ik tenminste afhankelijk van iemand anders)), maar dat anderen me letten me volledig te ontplooien en me goed te voelen en 100% mezelf te zijn. Ik weet heus wel dat sommige mensen er helemaal niet van houden me zo kritisch op anderen te zien zijn, maar ik ben van nature nou eenmaal iemand die zegt wat ie voelt en daarin niet beperkt wil worden doordat anderen trachten mij schuldgevoelens aan te praten of me aan het twijfelen willen brengen.
Misschien dat je dit wel goed bedoelt hoor...maar dan ga ik me afvragen of de meeste mensen echt zo simpel zijn. Het is een hele kunst om anderen verder te helpen komen en daarvoor zal je veel inzet moeten uitvoeren, dat kan je niet uit een boekje leren of met een oneliner afdoen.
Wat was het dan, als het geen depressie was?quote:Mijn angsten zijn ondertussen niet m'n eigen gevangenis meer (want ik ga niet meer met de verkeerde mensen om (behalve dan wat de hulpverlening betreft)), maar ik besef wel dat ik ook fysieke limieten heb.
Ik heb nu al absurd veel wissels gehad, maar het einde is toch wel in zicht aan het komen nu. Nadat ik met die trauma's heb afgerekend verwacht ik al veel minder van hulpverlening afhankelijk te zijn en daar verheug ik me al op. je moet het gewoon zelf doen en niet teveel een braindead lemming zijn.
Ik merkte trouwens dat in de 2 maanden dat die hulpverleners compleet uit het zicht waren (o.a. ziekte weer en omdat ik diens opvolger ook had geweigerd), ik ineens weer goed ging slapen. Ik slaap tegenwoordig zelfs geregeld gewoon 8u/nacht, iets wat me in 2 jaar tijd niet gelukt is.
Slaapmedicatie neem ik nagenoeg helemaal niet meer (zeg maar hooguit 1x/2 weken nu, maar dan als kalmeringsmiddel).
M'n stemming is de laatste anderhalve maand ook een enorm stuk beter geworden. Die 'depressie'...ik snap wel dat ie me die diagnose wilde geven, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat ik er veel aan ga hebben. Enige is dat dit herstel op 't moment wel nog redelijk fragiel is (kan nog steeds relatief slecht tegen stress etc), maar ik vind het resultaat niet slecht terwijl ik 2 maanden terug in het diepst van de put zat.
Super fijn voor je dat het beter gaat, ik gun je alle geluk van de wereld.
Ja, je wilt natuurlijk alleen maar helpen.quote:
[..]
[..]
Patroon?
[..]
Ik bedoel het heel erg goed.
Welke andere manier dan?quote:Ik vraag je te kijken op een andere manier.
Ik tob al m'n hele leven en zit al 13 jaar non-stop in de hulpverlening. Waarom zit hij een stuk minder goed in z'n vel als hij een afspraak met -een- hulpverlener heeft? Heeft hij dan niet (net zoals ik nu dus wel heb) hulpverleners waar hij zich wel prettig bij voelt?quote:Mijn lief is al bijna drie jaar aan het tobben met allerlei angsten en ik merk aan hem dat als er een afspraak met een hulpverlener aankomt hij een stuk minder goed in zijn vel zit. De mogelijkheid dat iemand iets tegen hem gaat zeggen waarmee hij dan weer iets 'moet' maakt de afspraak spannend en zorgt voor een kort lontje.
Het gaat nu in elk geval beter dan walgelijk kut waarin alles perfect fout gaat, maar ik zou het toffer vinden als de halve wereld (waaronder dus de helft van de hulpverlening) eens zou afstappen van het idee dat ze menen de waarheid in pacht te hebben en vooral dat ze menen beter te weten wat goed voor me is en waarbij ik een waar mijnenveld moet bewandelen om alleen al aan iemand duidelijk te maken dat ze ernaast zitten zonder dat ze zich meteen door en door gekwetst gaan voelen.quote:[..]
Wat was het dan, als het geen depressie was?
Super fijn voor je dat het beter gaat, ik gun je alle geluk van de wereld.
ja, patroonquote:
Nee hoor, niet mijn vak.quote:
[..]
Ja, je wilt natuurlijk alleen maar helpen.
quote:[..]
Welke andere manier dan?
quote:
[..]
De mogelijkheid dat iemand iets tegen hem gaat zeggen waarmee hij dan weer iets 'moet' maakt de afspraak spannend en zorgt voor een kort lontje.
Jawel. En dan nog is een afspraak spannend, want wie weet moet hij iets.quote:Ik tob al m'n hele leven en zit al 13 jaar non-stop in de hulpverlening. Waarom zit hij een stuk minder goed in z'n vel als hij een afspraak met -een- hulpverlener heeft? Heeft hij dan niet (net zoals ik nu dus wel heb) hulpverleners waar hij zich wel prettig bij voelt?
[..]
Wat fijn voor je! Ik hoop dat je progressie doorzet.quote:Het gaat nu in elk geval beter dan walgelijk kut waarin alles perfect fout gaat [...]
Leuk om te weten dat je ook open minded bentquote:
Ik ben een tegenstander van psychedilica om je ego te leren begrijpen en/ of bestrijden.
Doordat deze middelen je op plekken laten komen in je hoofd waar je het bestaan niet vanaf wist, en dat kunnen hele vervelende plekken zijn.
Persoonlijk ben ik groot fan van schematherapie, acceptatie van je denken, leren omgaan met je triggers en ook begrip hebben voor waarom je op bepaalde zaken zo reageert..
Zodat je er op kan anticiperen.
Zelf het ik de behandeling dubbele diagnose gehad, dus ben zeker wel geinteresseerd in je verhalen en opvattingen Propps..
Oja, mindfullness werkte voor mij wel redelijk, hoe sceptisch ik ook was
De onderzoeken die nou plaats vinden met psilocybine is bijvoorbeeld op mensen die eigenlijk uitbehandeld zijn op het gebied van depressie. Het is ook niet even trippen in het park, set en setting is erg belangrijk. Tijdens de sessies die geven gaan patiënten op een bank liggen met een ruimte die ze met wat beeldjes of schilderijen wat gezelliger maken, ook heeft de patiënt een blinddoek op en een koptelefoon met speciale geselecteerde muziek. Ze hebben van te voren ook al wat informatie gehad hierover en er zijn altijd 2 begeleiders bij.
Ik denk dat het juist voor de mensen die zo vast zitten in hun leven zo goed kan werken omdat juist hun ego zover is ontwikkeld waar geen mindfullness tegenop kan omdat ze daar het geduld niet voor hebben. Mijn ervaring van de trip is dat ik in een korte tijd een spoedcursus mindfullness heb gehad wat ik van te voren probeerde te begrijpen of af en toe ook juist inderdaad te zweverig vond. Ook een lesje wie ik nou echt ben zonder mijn ego, de ego is ook een illusie. Wat ook bijvoorbeeld een mooi middel is iboga, dit is een Afrikaanse wortel waar je ook van gaat trippen, de ervaringen zijn vaak dat ze heel hun leven terug zien en trauma's gaan verwerken, zelfs trauma's waar ze totaal niet meer vanaf weten. Ook hebben ze zelfs geen afkickverschijnselen wat ontzettend bijzonder is, want als je iemand kent of misschien jezelf wel om van medicijnen af te komen bijvoorbeeld is ontzettend zwaar. Zware verslaafden aan de heroïne en cocaïne hebben ontzettend goed slagingspercentage en zonder de afkickverschijnselen wat natuurlijk al erg bijzonder is. Ik heb genoeg interessante documentaires voor je als je ze wilt
R&P / Alles over afkicken van een drugs en/of alcoholverslaving
Ik zie je graag daar en de documentaires ook