Depressie & Angst #138

quote:

Op woensdag 16 november 2016 15:24 schreef SLP_ het volgende:
Ok, ik heb dus vandaag mn eerste afspraak bij de POH-GGZ gehad. Ik had een ontzettend leuke lieve man waar ik me echt best op mn gemak voelde. Hij is eigenlijk een psychiatrisch verpleegkundige, dus hij mag voor de rest niet veel doen behalve advies geven. Hij wil het graag hebben over hoe ik het op mn werk beter aan kan pakken etc, maar ik weet niet of ik daar wat aan heb. Ik weet namelijk donders goed wat ik het afgelopen jaar verkeerd heb gedaan, maar ik heb alle signalen genegeerd tot nu dan. Maargoed, omdat ie zo aardig is geef ik het wel de voordeel van de twijfel. We hebben tweewekelijks een afspraak van 30 minuten. Hij denkt aan een zware depressie naar aanleiding van een burnout en net als mn huisarts wil ook hij dat ik eigenlijk met spoed in behandeling ga bij de psychiater. Dat verbaast me eerlijk gezegd heel erg, omdat ik niet suïcidaal ben en/of zwaar aan de drugs/alcohol zit ofzo. Ik besef dat ik heel veel baat ga hebben aan een psychiater en dat ik door moet zetten en gewoon in behandeling moet, maar zo ernstig dat er spoed achter gezet moet worden vind ik een beetje overdreven. Maar ben wel redelijk opgelucht nu. Ik was wel emotioneel zoals ik dat elke dag de hele dag ben, en er kwamen ook wel wat lichte traantjes ( ), maar geen emohuilbui zoals ik bij de huisarts heb gehad gelukkig haha. 30 november is de 2e afspraak met hem en hij vond het in ieder geval wel een zeer goed idee dat tot ik echt in behandeling ben bij de psychiater dat ik hem gewoon blijf zien.

quote:

Op woensdag 16 november 2016 00:52 schreef iPancakeMix het volgende:
(ik ben doodmoe en kan me totaal niet focussen, ik hoop dat het verhaal een niet al te grote chaos is geworden)

't Loopt allemaal niet zo lekker. Altijd al snel bang geweest, op mijn 12e mijn eerste angst/hyperventilatieaanval gehad. Heel veel maanden mee rondgelopen, bijna iedere huilen, derealisatie was een symptoom dat mijn angst alleen erger maakte (het gevoel dat je in een droom leeft). Dit is uiteindelijk vanzelf over gegaan.

2 weken geleden op donderdag zat ik in de bus naar school. Ik zat op mijn telefoon op Twitch een livestream te kijken. Opeens begon ik snel te ademen, ik kreeg een verdoofd gevoel in mijn gezicht, mond en keel, ik kon amper slikken, ik kreeg allerlei lichamelijke klachten en ik werd helemaal gek. Ik ben toen bij de eerste de beste bushalte uitgestapt en heb 112 gebeld. De ambulance kwam toen en heeft alles gecontroleerd: mijn hartslag, bloeddruk, bloedsuikerspiegel.. alles was 100% in orde, ondanks het feit dat ik de afgelopen maanden op bijna niks anders dan fast food en light frisdranken heb geleefd en 120 kilo weeg (ik ben 19 jaar en 175cm). Sindsdien heb ik ernstige angstaanvallen gehad, bleef ik iedere dag thuis van school en sliep ik 15+ uur per dag omdat ik zo doodmoe was. De derealisatie is op het moment ook weer terug, dat nare gevoel dat het net is alsof ik er niet echt ben. Ik heb dit echter alleen als ik er echt aan denk, als ik afleiding heb merk ik er niks van. Afgelopen weekend heb ik een angstaanval gehad die zo erg was dat ik letterlijk dacht dat ik doodging, ik heb toen 30 minuten achter elkaar gehuild (ik huil bijna nooit) en pas na 2 uur was ik weer helemaal rustig. Ik denk dan aan wat voor ziektes ik allemaal wel niet zou hebben, of ik bijvoorbeeld een psychose zou hebben en dat ik bang ben de controle over mezelf te verliezen en zelfmoord pleeg.. dat ik bang ben voor de toekomst en dat ik me opeens super schuldig over alles voel. Als ik ook maar 1 keer mijn moeder tegensprak moest ik al huilen uit schuldgevoel.

De oorzaak hiervan is duidelijk.. Sinds het in maart 2015 uit is gegaan met mijn vriendin ben ik mezelf eigenlijk steeds meer gaan isoleren. Ik heb vanwege haar mijn vriendengroep in de steek gelaten dus die zie ik ook niet meer. Op school ga ik heel veel om met twee klasgenoten maar buiten school doe ik nooit wat met ze. Ik heb niet zo'n sterke band met mijn broertje en mijn ouders, en eigenlijk ook niet echt met de rest van mijn familie. Daarom zit ik zo ongeveer 95% van de dag op mijn slaapkamer, behalve op schooldagen. Op vrije dagen en in de weekenden kom ik zo ongeveer alleen mijn slaapkamer uit om te eten, als mijn ouders me nodig hebben of als we iets met het gezin gaan doen (waar ik me eigenlijk ook nooit in meng want als mijn ouders bijvoorbeeld uit eten gaan dan eet ik ook liever thuis friet). De afgelopen zomervakantie en herfstvakantie is mijn slaapritme helemaal verpest, ik ging op z'n vroegst om 4 uur 's ochtends naar bed en werd 's middags rond 3 uur pas wakker. Ik heb de afgelopen maanden maar zelden gezond gegeten, zo ongeveer het enige dat ik doe is de frituur aanzetten of thuisbezorgd bestellen (soms zelfs middernacht omdat ik dan een eetbui krijg). Mijn ouders doen er ook gewoon niks meer aan omdat ik te eigenwijs ben om zelf de discipline aan te leren om gezonder te leven, en zij weten ook niet meer wat ze moeten.

Vorige week woensdag de huisarts bezocht, hij heeft mij 10 stuks temazepam (20mg) en 15 alprazolam (0.5mg) voorgeschreven. Temazepam om sneller in slaap te komen en alprazolam voor wanneer ik me angstig voel. De temazepam werkt echt als een charm, na het innemen ben ik na 20-30 minuten helemaal buiten westen en slaap ik (meestal) in 1 keer door. Ik mocht het eigenlijk maar 3 dagen achter elkaar gebruiken maar zit nu al aan de 6 dagen (ik heb op internet gelezen dat dit niet per se een probleem is). Alprazolam werkt opzich ook kalmerend overdag maar ik ben er heel de dag suf door. Mijn ogen zijn doodmoe en ik kan bijna niet stoppen met staren. Ik ben allang blij dat ik 's avonds goed in slaap kan komen (ook al ben ik de volgende dag niet 100% uitgerust)

Ik sta al ingeschreven bij Mentaal Beter, een zorginstantie die meerdere vestigingen door Nederland heeft. Ik heb hier 1 maand geleden mijn eerste intakegesprek gehad vanwege mijn eetproblemen. Nu de angst/depressie-problemen echter langzaam mijn leven overnemen, en mijn tweede intakegesprek a.s. vrijdag is, ga ik deze als prioriteit #1 bespreken met mijn psycholoog. Ik hoop dat we na een aantal vragenlijsten/tests een goede diagnose kunnen stellen en tot een goed behandelplan (graag i.c.m. medicatie) kunnen komen. Ik wil namelijk weer de realiteit in kunnen stappen, kunnen genieten van het leven en voor het eerst in jaren weer ECHT uit kunnen kijken naar bepaalde dingen. Ik wil graag weer extravert zijn, lekker willen socialiseren, uit willen gaan met vrienden.. dit zijn dingen die ik de afgelopen jaren gewoon niet meer durf, en waar ik ook geen behoefte/zin meer in heb. Ik voel me niet als een doorsnee 19 jarige jongen, en zo zou ik me wel graag willen voelen.

Dit is mijn eerste post hier, en ik zal het hier de komende tijd ook een beetje bijhouden Zijn er hier mensen die een angst- en/of paniekstoornis hebben (ervanuit gaande dat ik hier ook last van heb) en hoe gaan jullie hiermee om? Welke medicatie krijgen jullie en hoe staan jullie er momenteel voor? Dankjewel alvast

Edit: Herkent iemand deze zogehete ''derealisatie'' trouwens? Gewoon het gevoel alsof je meer in je hersenen leeft, dat je alles in een soort tunnelvisie ziet en het net is alsof je in een droom leeft. Het is heel eng en maakt op dit moment voor mij de angst ook erger.

quote:

Op donderdag 17 november 2016 14:07 schreef SLP_ het volgende:
Ok, afspraak gemaakt met psychiater voor de intake. Wachtlijst was 7 weken, maar heb gelukkig nog redelijk snel een plekje gekregen namelijk 13 december. Ben eigenlijk wel blij dat het nog in december is want mn eigen risico is toch al op. Denk dat een gesprek van 1.5 uur best prijzig is namelijk Er werd gezegd dat ik iemand mee moet nemen, is dat normaal? Aangezien niemand in mijn omgeving weet wat er echt met me speelt, wil ik eigenlijk ook niemand meenemen. En het gesprek is met 2 mensen, vind dat best spannend

quote:

Op donderdag 17 november 2016 19:00 schreef SLP_ het volgende:

[..]

Ik vind het al heel wat dat mn huisarts en praktijkondersteuner het weten Het erover praten vind ik zo moeilijk want dan moet ik meteen huilen En het is ook niet mn bedoeling om anderen met mijn problemen te belasten zodat ze zich of zorgen gaan maken of zich verplicht voelen om me in de gaten te houden. Morgen ga ik een weekend naar mn familie, heel misschien licht ik mn zusje wel in, maar dat bepaal ik op het moment zelf pas. Ben in ieder geval heel erg zenuwachtig voor de treinreis, ben zo bang dat ik een paniekaanval ga krijgen. En ik weet dat het bullshit is en er juist niet aan moet denken omdat die gedachte al een paniekaanval kan triggeren, maar ik kan het niet helpen. Kijk er gewoon zo erg tegen op, tegen een fucking reisje van 1.5 uur. Echt, waar ben ik in veranderd

quote:

Op donderdag 17 november 2016 19:00 schreef SLP_ het volgende:

[..]

Ik vind het al heel wat dat mn huisarts en praktijkondersteuner het weten Het erover praten vind ik zo moeilijk want dan moet ik meteen huilen En het is ook niet mn bedoeling om anderen met mijn problemen te belasten zodat ze zich of zorgen gaan maken of zich verplicht voelen om me in de gaten te houden. Morgen ga ik een weekend naar mn familie, heel misschien licht ik mn zusje wel in, maar dat bepaal ik op het moment zelf pas. Ben in ieder geval heel erg zenuwachtig voor de treinreis, ben zo bang dat ik een paniekaanval ga krijgen. En ik weet dat het bullshit is en er juist niet aan moet denken omdat die gedachte al een paniekaanval kan triggeren, maar ik kan het niet helpen. Kijk er gewoon zo erg tegen op, tegen een fucking reisje van 1.5 uur. Echt, waar ben ik in veranderd

quote:

Op donderdag 17 november 2016 19:52 schreef SLP_ het volgende:

[..]

Ja, als ik alleen ben of ff weg kan lopen van mensen kom ik er wel redelijk snel doorheen, maar in een trein zit je vast met allemaal mensen en de gedachte dat al die mensen mij op zo'n moment kunnen zien maakt me nog paniekeriger. Ik zit in een trein tegenwoordig ook altijd in dat tussenstuk bij de deuren zodat er al bijna geen mensen bij je zijn, maar op vrijdagmiddag is het op mijn traject daar altijd bomvol. Zit er echt heel erg aan te twijfelen om maar gewoon allemaal sprinters te pakken ipv 1 intercity, maar wil er ook niet aan toegeven.

Fijn dat het met jou na al die tijd beter gaat

quote:

Op zondag 20 november 2016 19:08 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Hoi hoi allemaal,

Even van me afschrijven. Lang verhaal: ik heb al heel lang sociale angsten. Daar ging ik mee om door ze straal te negeren en door te knallen. Tot ik 18 maanden geleden een burnout kreeg en toen werkte dat niet meer.

Nu na anderhalf jaar heb ik geleerd bij mijn gevoel te blijven. Dat helpt en het gaat met vlagen beter.

Sinds april werk ik weer, alleen is dat een baan met veel onzekerheid. Het afgelopen half jaar ben ik van werksoort gewisseld en elke paar weken was er een andere prognose van hoelang ik er zou kunnen blijven. Ik had pech met mijn inwerker, een type sociale aardappel.

Samengevat was het angsttechnisch een redelijke hel. Alle knopjes werden ingedrukt en stom als ik was heb ik er alles aan gedaan me staande te houden terwijl ik beter weg had kunnen lopen. Nu is mijn opdracht daar beeindigd, en woensdag begin ik aansluitend ergens anders. En nu komt de stress en paniek eruit.

Bij mij is paniek en angst iets dat niet zo zichtbaar is. Sowieso kom ik wel sociaal en assertief over. Maar intern ga ik een beetje stuk. Hart gaat enorm bonzen, spieren trekken strak bij mijn borstkas tot t pijn doet. En ik twijfel en paniek over kleine dingen.

Het is niet realistisch maar mijn hart werkt niet mee de afgelopen weken.

Nu ook weer: vanmiddag met een vriend naar de bioscoop geweest. T was gezellig, daarna wat gedronken.

Vertelt ie dat hij met 4 andere vrienden vanavond een bordspel gaat spelen. En meteen zit ik mentaal in de boom. Vraag me af waarom ik niet ben uitgenodigd, of hij me wel aardig vind, of ik niet stom ben en trek een conclusie dat het vast komt omdat ik er niet bijhoor.

En ik weet dat t niet zo is, dat mijn vrienden echt om me geven maar godver mijn gevoel werkt niet mee. Ik haat dit soort momenten zo enorm.

quote:

Op zondag 20 november 2016 20:43 schreef hardromacore2.0 het volgende:
Maar dat soort momenten he?

Hoor je die niet te hebben?
Of horen ze juist wel bij jou?
En zeker in inspannende periodes?

quote:

Op zondag 20 november 2016 21:40 schreef zomie het volgende:

[..]

Wat je ervaart met die vriend is de angst voor afwijzing. Probeer dit te herkennen als het je overkomt en probeer voorbeelden te bedenken waarom het niet waar is. Het zal lang oefenen zijn om dit onder de knie te krijgen.

Ik heb het zelf ook, precies dat gevoel. Ben er al jaren mee bezig en vandaag kreeg ik niet dat slechte gevoel toen ik hoorde dat 4 vrienden ook spelletjes aan het spelen zijn zonder ons uit te nodigen. Ik weet dat wij ook wel weer een keer uitgenodigd worden dus kan er nu prima mee leven. Nu ik dit schrijf bedenk ik me eigenlijk dat het een flinke stap vooruit is

quote:

Op zondag 20 november 2016 22:33 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Op het moment dat het gebeurt weet ik dat het niet klopt. Mijn gevoel roept alleen wat anders. Dan nemen mijn gedachten een loopje met me en escaleert het van 'hey ik ben niet uitgenodigd' naar 'je bent de moeite niet waard en je bent niets anders dan een pet project'.

Naderhand heb ik mezelf wel kunnen kalmeren trouwens. T zou zo fijn zijn als het me al lukte om dat voordat het ontspoort te doen.

quote:

Op zondag 20 november 2016 22:28 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Het heeft er zeker mee te maken dat het een heftige periode is. Ik ben nog niet zo stressbestendig en dat triggert mijn angsten.

Ik weet dat ik me om die vriendschap geen zorgen hoef te maken en dat het niks met mij te maken heeft dat ik niet ben uitgenodigd. Ik zie hem en die andere mensen vrij regelmatig, ga er mee op vakantie.

Het is iets waarvan ik weet dat ik het mijn hele leven al wel heb. Maar ik wil niet accepteren dat dit bij mij hoort want dan voelt het alsof ik het accepteer terwijl ik dit niet is zoals ik wil leven. Ik wil dit graag oplossen. Niet dat je soms onzeker voelen niet mag ofzo, maar dit is niet een beetje onzeker voelen. Dit is een gedachtentrein die een volledig verkeerde afslag neemt en volledig ontspoort.

quote:

Op maandag 21 november 2016 09:06 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Misschien dat het juist door je verzet meer impact heeft? Dat je zo denkt is een soort van "foutje". Het geeft niet dat jij ook foutjes hebt. Wat voor mij heel erg helpt is er nuchter naar kijken (doe je al volgens mij) maar daarna ook mijn schouders ophalen over het feit dat mijn hersens nou eenmaal ook hun kronkels hebben. Nou ja schouders ophalen is misschien niet de juiste term, maar ik verzet me er niet tegen. Het mag er ook zijn ofzo. Ik geef het even (liefdevolle) aandacht en dan is het ook weer tevreden. Dan blijft het niet als een kleuter met een tantrum op de deur bonken, gillend om aandacht.

Klinkt een beetje zweverig en happinez, maar het werkt voor mij

quote:

Op maandag 21 november 2016 18:56 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt. Grappig is wel dat mijn therapeut op een ander vlak precies hetzelfde zegt.

Ik heb de neiging heel hard voor mezelf te zijn. En vooral als ik stress heb schiet die neiging er hard in. Ze heeft me geleerd op die momenten gewoon toe te geven dat het even wat veel is en rust te nemen, en even liefdevol mezelf troosten omdat ik gestresst ben.

Ik ga proberen dat hier ook toe te passen. Ze helpt me ook wel met die paniekaanvallen, maar dan vooral door mijn basis te versterken zodat ik er minder snel inschiet. We proberen oude mechanismen die me nu niet meer helpen te vervangen voor constructieve manieren om met dingen om te gaan.

Dank je voor je tip Dancing Phoebe.

quote:

Op maandag 21 november 2016 22:51 schreef SLP_ het volgende:
Van vrijdagavond tot en met maandagmiddag bij mijn ouders geweest en de leuke/vrolijke/sociale versie van mezelf gespeeld. Treinreis er naartoe verliep eigenlijk heel goed, terwijl ik daar zo erg tegenop zag. Was heel erg bang voor een paniekaanval in de trein, maar die is er niet geweest Kon bij mijn ouders mn draai niet vinden en ondanks dat ik 16 jaar in dat huis heb gewoond voelde het nu heel erg ongemakkelijk. Heb dat niet eerder zo gevoeld als ik logeerde. Had gelukkig niet echt veel last van nervositeit, maar het voelde gewoon heel raar aan. Weet ook niet precies waar het aan lag. Alleen zaterdagavond 1 paniekaanval gehad. Was uit eten en ik keek om me heen en toen besefte ik dat heel het restaurant propvol zat en ik oude klasgenoten zag en toen ging het niet goed. Snel naar wc gegaan en beetje tot rust gekomen, maar daarna kon ik me helemaal niet meer focussen omdat ik bang was voor een volgende. Vanavond moesten mn ouders bij mij in de buurt zijn dus brachten ze me naar huis en vroeger vond ik het altijd heerlijk om in de auto te zitten als mn vader reed, maar de rit was nu hels. Was opeens heel erg bang dat we een ongeluk zouden krijgen en vond dat mn pa heel slecht reed, terwijl ik normaal gesproken mn pa blind vertrouw in de auto. Ben heel erg bang dat mijn beoordelingsvermogen nu gewoon helemaal koekoek is omdat ik opeens in heel veel dingen gevaar zie. Het is gewoon heel erg kut dat ik nu helemaal niet weet of mijn gedachten en oordelen wel correct zijn of dat ik het overdrijf in mn hoofd. Het komt nu ik thuis ben opeens heel hard binnen dat ik misschien niet op mijn eigen oordeel kan vertrouwen. Voel me nu sowieso gewoon heel erg klote. Weet niet of het komt omdat ik nu een paar dagen al mn gevoelens zoveel mogelijk heb proberen te onderdrukken omdat ik leuk moest zijn bij mn familie en dat alles nu extra hard naar boven komt ofzo. Krijg mn lichaam en hoofd nu heel slecht onder controle. Heb erg de neiging om gewoon fles drank open te trekken zodat het beter gaat, maar dat is natuurlijk een te makkelijke oplossing.

quote:

Op vrijdag 25 november 2016 18:27 schreef Keep_Walking het volgende:
Ik heb niet veel zin meer in de rest van mijn leven.

quote:

Op zaterdag 26 november 2016 09:59 schreef zomie het volgende:

[..]

wil je er iets over kwijt hier? En heb je al hulp gezocht?

quote:

Op zondag 27 november 2016 21:42 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Ik vind het leven gewoon klote. Te veel obstakels, te veel problemen waaraan ik moet denken. Niet van plan om zelfmoord te plegen, maar ben vermoeid.

quote:

Op donderdag 1 december 2016 19:50 schreef Luchtbel het volgende:
Sorry maar ik voel me zo ontzettend naar de hele tijd. M'n hart klopt zoveel sneller dan passend is bij hoe moe ik ben de hele tijd. Alsof ik me niet kan redden voelt het, de hele tijd. Zo naar ver weg. Met een stem die niet klinkt als die van mij. Een lijf dat niet past en trekt. En nauwelijks controle over wat dan ook. En overal proberen maar het gevoel houden alsof niemand me hoort. Mijn behandelaar neemt me serieus hoor en is er gericht mee bezig maar het duurt zo ontzettend lang. En het voelt allemaal zo uitzichtloos en nutteloos.

quote:

En als ik dan maar even probeer te glimlachen dan ben ik alleen een soort karikatuur van mezelf. En ook dat zit niet lekker en is helemaal niet meer vol te houden. Ik word er zo verdrietig van dat ik niet verder kom.

quote:

Op donderdag 1 december 2016 20:28 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik vind het ten 1e heel lastig hier wat zinnigs over te schrijven.

Het lijkt een beetje op burn-out maar met een fikse dosis melancholie?

Je was wel al heel lang bezig als 't goed is en had al een heel lang traject achter de rug, wat dat betreft kan ik me voorstellen dat je het zat kunt zijn.

Misschien een rare vraag, maar voel je je eenzaam?

[..]

Faken heeft denk ik sowieso geen zin, je houdt alleen maar jezelf daarmee voor de gek (en mensen uit je omgeving).

Misschien dat ik later nog wat meer schrijf of dat jij reageert waar ik dan weer wat meer mee kan.
Ik weet eerlijk gezegd nieteens of je wel zit te wachten op feedback, maar niet reageren vond ik ook niks. Als je niet wou dat anderen het zouden lezen, dan had je dit (neem ik aan) niet hier neer gezet.

quote:

Op donderdag 1 december 2016 21:10 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Voor mij is even glimlachen niet altijd verkeerd en faken. Soms is het hetzelfde als even de schouders er onder zetten, even over je grenzen gaan om iets te bereiken. Want ook al ben ik niet blij, ik heb de mensen naar wie ik lach nog altijd lief; ze mogen ook weten dat ik ze zie. Als ik even glimlach op vrijwilligerswerk is dat een contact moment, ik moet me daar vaak wel toe zetten. Maar het maakt alles iets toegankelijker.
En dat lukte eerder. Maar de laatste tijd niet meer.

quote:

Het stadium van melancholie ben ik allang voorbij. Zonder dramatisch te willen doen. Ja ja de ironie

Eenzaam ben ik wel ja. Ondanks de prachtige dochter, bepaalde familieleden en vrienden. De situatie waarin ik nu zit brengt gewoon toch een vorm van isolement. Sowieso het praktische afgesloten zijn van jarenlang opgenomen en nu op een afstandje van de rest. Maar hoe kun je dichtbij een ander zijn als je niet eens bij jezelf kunt komen. En mijn achterlijke lijf dat me het gevoel heeft dat de tijd op is helpt niet.

quote:

Op donderdag 1 december 2016 21:40 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik gebruik het zelf ook weleens als groet (kan evengoed zien dat die glimlach er 1 met pijn achter de schermen is).

Vind je je vrijwilligerswerk je wel voldoening geven?

Wat maakte het toegankelijker? En waarom lukt dat nu niet meer?

[..]

Wat mis je? De indruk die ik een beetje krijg (en ik vind dit lastig te verwoorden), is dat je het alsa het ware koud hebt en je warmte zou willen hebben maar twijfelt...of zo.

quote:

[b]Op donderdag 1 december 2016 21:10 schreef Luchtbel het volgende:

Want ook al ben ik niet blij, ik heb de mensen naar wie ik lach nog altijd lief; ze mogen ook weten dat ik ze zie.

quote:

Op donderdag 1 december 2016 22:33 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Wat zeg je dat mooi en lief

Je kan ook nog eens iets terugkrijgen wat de moeite is, dus hooeraaa voor de glimlach

En hoera voor proberen en doorgaan ook al weet je niet hoe! Kan me niet voorstellen hoe moeilijk dat is. Knap dat je het doet.

quote:

Op donderdag 22 december 2016 10:41 schreef SLP_ het volgende:
Volgende week mn eerste behandelafspraken. Dinsdag bij de psychiater voor medicatie en donderdag bij psycholoog voor cognitieve gedragstherapie. Vooral bij dat laatste kan ik me heel moeilijk een voorstelling maken. Ik heb er een heel kinderlijk idee bij dat je allemaal opdrachtjes moet doen oid Is er iemand hier die meer kan en wil vertellen hier over?

quote:

Op donderdag 22 december 2016 10:51 schreef Droopie het volgende:

[..]

Ik heb het vermoeden, hang mij niet eraan op, ze bijvoorbeeld het volgende gaan doen.

Stel je bent een keer gebeten door een hond, daarom associeer je alle honden als een bedreiging, Je hebt een gekleurde bril gekregen, terwijl die angst grotendeels niet opgaat voor de meeste hondjes.
Dus dan gaan ze je hoofd soort van trainen met gesprekken en dat je er anders over na gaat denken.

Waar ik honden schrijf, kan je ook ouders/ school/ werkgevers/ tandartsen invullen.

quote:

Op donderdag 22 december 2016 22:04 schreef SLP_ het volgende:

[..]

Hmm, okee. Ik begin er echt heel erg tegenop te zien. In een hele korte tijd tegen zoveel mensen mn verhaal moeten doen Eerst bij HA, toen bij poh-ggz, toen bij mn intake 2 psychologen en een psychiater, en dan volgende week bij een nieuwe psycholoog en nieuwe psychiater. Snap wel dat dat erbij hoort als je eenmaal t behandeltraject ingaat, maar vind het gewoon kut

quote:

Op donderdag 22 december 2016 22:45 schreef SLP_ het volgende:

[..]

Heb nog maar 1x het vragenlijstje ingevuld, begin volgende week ook pas met echte behandeling. Voel me al wel wat beter ofzo, geestelijk dan. Ben me gewoon meer bewust van mn gedachtes en wat dat doet met mn lichaam, maar krijg mn lichaam niet onder controle ofzo

quote:

Op vrijdag 23 december 2016 09:14 schreef duracellkonijntje het volgende:
Mijn vrienden vragen zo veel aandacht van me de laatste tijd en dat kost me veel energie. Nu ben ik meer tijd voor mezelf gaan nemen en nu lopen ze daar weer over te mierenneuken. Het is ook nooit goed.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 26 december 2016 20:57 schreef BrandX het volgende:
Ik kom ook zomaar even binnen donderen hier

drie weken geen therapie vanwege kerstvakantie, en ik heb het er fucking moeilijk mee.
Ik zit in een soort van overgangsfase naar een volgend level van dealing met mijn verleden, er komt van alles boven etc, dus timing is a bitch

Ik voel me mega klein en kwetsbaar en nog veel te onzeker om wat ik voel te delen met degenen die dicht mij bij schijnen te staan, maar wat ik dus niet zo kan ervaren op dit moment. Lekker met mezelf in de knoop dus.

Wil hetgeen in de spoiler staat gewoon ff kwijt. Of ik hier weer langs kom weet ik niet, maar moet het gewoon ff kwijt... thnxs voor het lezen .

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 26 december 2016 20:57 schreef BrandX het volgende:
Ik kom ook zomaar even binnen donderen hier

drie weken geen therapie vanwege kerstvakantie, en ik heb het er fucking moeilijk mee.
Ik zit in een soort van overgangsfase naar een volgend level van dealing met mijn verleden, er komt van alles boven etc, dus timing is a bitch

Ik voel me mega klein en kwetsbaar en nog veel te onzeker om wat ik voel te delen met degenen die dicht mij bij schijnen te staan, maar wat ik dus niet zo kan ervaren op dit moment. Lekker met mezelf in de knoop dus.

Wil hetgeen in de spoiler staat gewoon ff kwijt. Of ik hier weer langs kom weet ik niet, maar moet het gewoon ff kwijt... thnxs voor het lezen .

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 26 december 2016 20:57 schreef BrandX het volgende:
Ik kom ook zomaar even binnen donderen hier

drie weken geen therapie vanwege kerstvakantie, en ik heb het er fucking moeilijk mee.
Ik zit in een soort van overgangsfase naar een volgend level van dealing met mijn verleden, er komt van alles boven etc, dus timing is a bitch

Ik voel me mega klein en kwetsbaar en nog veel te onzeker om wat ik voel te delen met degenen die dicht mij bij schijnen te staan, maar wat ik dus niet zo kan ervaren op dit moment. Lekker met mezelf in de knoop dus.

Wil hetgeen in de spoiler staat gewoon ff kwijt. Of ik hier weer langs kom weet ik niet, maar moet het gewoon ff kwijt... thnxs voor het lezen .

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op dinsdag 27 december 2016 06:41 schreef BrandX het volgende:
Dank allen

quote:

Op vrijdag 30 december 2016 01:47 schreef -Hildr- het volgende:

[..]

Hey,

ik slik sinds 2010 Sertraline. Kan enkele weken duren voor je effect begint te merken, in het begin (eerste twee weken) kunnen enkele klachten zelfs verergeren.

Bijsluiters van medicijnen lees ik niet eens meer maar een drankje nemen zal geen enkel probleem hoeven zijn (wil je niet aanmoedigen verder, ik ben zeker geen graadmeter met mijn alcoholgebruik de afgelopen jaren).

quote:

Op vrijdag 30 december 2016 09:15 schreef zomie het volgende:
Na ruim 5 jaar heb ik mn behandeling bij de ggz afgesloten. Het was een heel traject maar ik ben er heel veel mee opgeschoten. Zelf had ik nooit gedacht nog weer zo ver te komen, dus ik ben er heel gelukkig mee. Wel een beetje eng dat de achtervang lijkt te zijn weggevallen, maar eigenlijk kan ik het ook wel zelf

quote:

Op vrijdag 30 december 2016 15:07 schreef SLP_ het volgende:

[..]

Thanks voor je bericht. Dat het enkele weken kan duren was mij inderdaad al verteld. Heb tot nu toe nog geen bijwerkingen. Had 5x 10mg oxazepam gekregen voor ''nood'' in het geval van bijwerkingen, maar nu is er gisteravond iets heel heftigs gebeurd op mn werk (gewapende overval) waardoor ik nu binnen een dag al bijna door die ''noodvoorraad oxa'' heen ben Heb alleen nog Temazepam, als ik dit weekend nog extreem veel angst en paniek voel maar dat overdag gebruiken en hopen dat ik dan niet in slaap val

quote:

Op vrijdag 30 december 2016 10:37 schreef Droopie het volgende:

[..]

Zolang je hun telefoonnummer niet weggooit is er altijd nog een vangnet

Maar fijn om te horen, gefeliciteerd

quote:

Op zaterdag 31 december 2016 16:58 schreef SLP_ het volgende:

[..]

Nog geen 2 uur na mijn post kreeg ik opeens de meest heftige paniekaanval die ik ooit heb gehad. Dramaaatisch en ik kwam er niet uit. In hevige paniek toen maar metro naar huisartsenpraktijk gegaan, maar kwam daar 10 voor 5 aan en 5 uur sluit dat. Dus ik helemaal in tranen en paniek aan balie vragen of er een huisarts is die me een spoedrecept oxa kan uitschrijven. Dus receptioniste bellen en binnen 5 seconden kwam een van mn huisartsen aangerend. Verhaal verteld en kreeg meteen recept mee voor 50mg oxa en nog extra 10mg. Vandaag die 50mg ingenomen en vind het best heftig spul. Het is zoooo heerlijk om totaal geen spanning en angst te voelen, maar wordt er echt een suffe halfdronken zombie van. Zou hier niet mee naar mn werk kunnen gaan Dus denk dat ik eerst maar 25mg ga proberen en kan dan altijd nog aanvullen met 10 mocht dat nodig zijn. Maar weet niet precies of die ontzettend heftige paniekaanval nou voortkomt door de impact van de gewapende overval, of dat het een bijwerking is van mn sertraline waar ik woensdag mee ben begonnen. Waarschijnlijk een combinatie van beide denk ik, maar ben ijg blij dat als ik me ooit weer zo vreselijk voel dat ik dan iig wat sterkere oxa bij de hand heb

quote:

Op maandag 2 januari 2017 20:05 schreef iPancakeMix het volgende:
Derealisatie is kut.

quote:

Op zondag 1 januari 2017 17:02 schreef SLP_ het volgende:
Pff, vandaag heel veel last van lichamelijke paniekklachten. Voel zoveel onrust in mn lijf. Kan niet stoppen met trillen en heb het zooo mega koud. Wat een drama dit. Neem aan dat het de bijwerkingen zijn van de Sertraline. Vanochtend eerste dosis 50 mg na vier dagen 25mg genomen te hebben. Hopelijk gaat het snel weg.

quote:

Op maandag 2 januari 2017 23:22 schreef SLP_ het volgende:

[..]


[..]

Ja, griep is het niet helaas. Had vandaag op werk afspraak met iemand van slachtofferhulp ivm gewapende overval, en die zei dat het ook een lichamelijke stressreactie kan zijn op dat voorval. Dus weet niet of het een bijwerking is van Sertraline of zo'n stressreactie, omdat ik ook constant de overval in mijn hoofd afspeel en daardoor extra gespannen ben enz. Het is gewoon zwaar kut. Zodra ik oxa in mn mik douw dan heb ik nergens last van en voel ik me prima, maar wil daar wel een beetje voorzichtig mee zijn..

quote:

Op maandag 2 januari 2017 23:53 schreef SLP_ het volgende:

[..]

Ja, vrijdag zie ik psycholoog en 10 januari psychiater. Ja, het loopt nu allemaal door mekaar nu ik dus van huisarts spoedrecept heb gekregen. En de psycholoog van slachtofferhulp wil na vrijdag met mijn psycholoog overleggen of EMDR misschien niet iets is voor mij omdat zij daar gespecialiseerd in zijn en er sprake kan zijn van ptss. Maar dat zal ik vrijdag dan wel horen.

quote:

Op dinsdag 3 januari 2017 10:11 schreef hardromacore2.0 het volgende:
Ook wel interessant om te onderzoeken waarom je zon bevestiging zoekt mevrouw.

quote:

Op dinsdag 3 januari 2017 10:06 schreef DancingPhoebe het volgende:
Zo zie je maar weer dat invulling voor een ander zelden juist is

quote:

Op dinsdag 3 januari 2017 10:25 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ja inderdaad. En dat weet ik ook wel. Maar op zo'n moment vind ik t heel lastig om kalm te blijven en dat vast te houden. Ik ben echt blij dat t me lukte om me te realiseren dat ik bezig was in te vullen en het beter kon bespreken met de persoon die het aanging dan imploderen in negatieve gedachtes.

quote:

Op dinsdag 3 januari 2017 10:28 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Daarom is het zo verstandig (en dapper!) om gelijk de confrontatie met die gedachten aan te gaan. Dan krijgen ze geen tijd te gisten en te borrelen en te veranderen in iets groots en giftigs!

En soms moet je concluderen dat je het bij het juiste eind had. Dat is dan kut, maar kun je dan ook maar beter weten.

quote:

Op dinsdag 3 januari 2017 10:41 schreef hardromacore2.0 het volgende:

[..]

Jaja alles komt eerder aan de oppervlakte door stress.

Het heeft weinig met je vrienden te maken, alles met jezelf.
Wel kan je hen instrueren hoe jou te helpen.

quote:

Op dinsdag 3 januari 2017 10:45 schreef Droopie het volgende:
Beetje offtopic:

Ik kwam zondag tot de ontdekking dat ik van mijn "vrienden"uit 2013 nog maar 2 berichtjes had ontvangen met oud en nieuw.
Gelukkig heel veel nieuwe contacten/ kennissen/ vrienden gemaakt sinds die periode, die ook echt wat toevoegen, maar het was ook wel een beetje confronterend om te zien dat in zware tijden de meeste niet de moeite hebben genomen om mij te ondersteunen.

Ik vind het overwegend positief btw, maar toch.
Werd er zondag wel een beetje somber van.

quote:

Op dinsdag 3 januari 2017 11:02 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik zou daar anders naar kijken. Hoewel je een hoop mensen kwijt bent zijn dat mensen die toen bij je pasten. Had jij in die tijd iemand in een situatie kunnen steunen als waar jij jezelf de afgelopen jaren doorheen geholpen hebt?

En als je kijkt naar hoe jij je de afgelopen jaren opgewerkt hebt en gegroeid bent als persoon dan denk ik dat als die mensen niet meegegroeid zijn het alleen maar logisch is dat ze niet gebleven zijn. Je bent ze ontgroeid.

quote:

Op dinsdag 3 januari 2017 13:24 schreef FairyHunted het volgende:
Misschien even iets heel anders.. Ik ben door omstandigheden (die ik liever nu nog niet kwijt wil omdat er nog het een en ander loopt (lees politieonderzoek)..) in behandeling bij een praktijkbegeleider (doorverwezen door mijn huisarts) maar omdat ik daar voor mijn gevoel niet voldoende werd geholpen en mijn vriend in de tussentijd via een kennis (die psychisch sociaal therapeut is) onder behandeling werd genomen, heeft zij mij ook geholpen. Maar dit gaat dus niet via de officiele weg, kan ik dit dan beter zo houden of moet ik dit aankaarten bij zorgverzekering en een vergoeding aanvragen?

quote:

Op dinsdag 3 januari 2017 14:41 schreef hardromacore2.0 het volgende:

[..]

of niet doorverwezen...

quote:

Op dinsdag 3 januari 2017 14:47 schreef hardromacore2.0 het volgende:

[..]

Ik zeg maar wat.
Geen sorry zeggen.

quote:

Op dinsdag 3 januari 2017 15:44 schreef FairyHunted het volgende:
Dus ja wil haar ook geen oor aannaaien omdat ze er is voor mij in tijd dat ik haar enorm nodig heb maar ja het kost wel veel geld en als ik dat mogelijk vergoed kan krijgen...

quote:

Op dinsdag 3 januari 2017 13:24 schreef FairyHunted het volgende:
Misschien even iets heel anders.. Ik ben door omstandigheden (die ik liever nu nog niet kwijt wil omdat er nog het een en ander loopt (lees politieonderzoek)..) in behandeling bij een praktijkbegeleider (doorverwezen door mijn huisarts) maar omdat ik daar voor mijn gevoel niet voldoende werd geholpen en mijn vriend in de tussentijd via een kennis (die psychisch sociaal therapeut is) onder behandeling werd genomen, heeft zij mij ook geholpen. Maar dit gaat dus niet via de officiele weg, kan ik dit dan beter zo houden of moet ik dit aankaarten bij zorgverzekering en een vergoeding aanvragen?

quote:

Op dinsdag 3 januari 2017 10:55 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dat is zeker zo.
Ik kom oorsponkelijk van een punt waarop ik zelf de vriendschappen maar vast verbrak zodat ik de mogelijkheid en teleurstelling van andersom vermeed. Ik was enorm gesloten.

Nu sta ik op een punt dat ik aan mensen vertel dat ik ze tof vind en me open stel en ook kwetsbaar durf op te stellen. Maar daar zit veel angst om mensen te verliezen en dt speelt regelmatig op.

Vanmiddag heb ik weer therapie en ik wil de therapeut vragen hoe ik hier op kan doorbouwen. Hoe ik die onzekerheid afbouw en ook zonder steeds om bevestiging te vragen mezelf zekerder kan voelen. En ook gewoon makkelijker omga met een teleurstelling op dat vlak.

quote:

Op woensdag 4 januari 2017 20:02 schreef Zelus het volgende:

[..]

Vanwaar die angst om mensen te verliezen?
Vanwege je therapie?

quote:

Op woensdag 4 januari 2017 20:27 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik ben opgegroeid in een gezin dat nogal disfunctioneel was. Ik kon niet op mijn ouders vertrouwen voor zorg en liefde. Het was eerder andersom, geen tot weinig affectie en er werd vooral vaak duidelijk gemaakt wat er allemaal wel niet mis aan mij was. En dat heeft onder andere flinke onzekerheid meegebracht, ben ik wel de moeite waard? En daar worstel ik erg mee, want wat nou als mijn vrienden, die ik erg waardeer en tof vind, mij niet meer de moeite waard vinden? Eenzaamheid is iets waar ik best bang voor ben, ik heb dat veel gevoeld toen ik kind was en dat zou ik echt niet graag weer willen voelen. Plus, ik vind mijn vrienden fijne mensen om bij te zijn dus die wil ik niet kwijt.

Als kind heb ik overleefd door me af te sluiten, als iets niet in de buurt komt kan het je ook niet raken. Nadeel is dat je er herl eenzaam van wordt want niemand komt in de buurt en ik heb er wel degelijk behoefte aan om liefgehad te worden. Die muur heb ik met mijn therapeut afgebroken, ik kan weer voelen. Alles weer, dus ook fijne dingen, maar ook angsten. En die zijn momenteel bij vlagen heel heftig.

Ik heb gisteren n goeie therapiesessie gehad. Gevraagd hoe ik hier beter mee om kan gaan en ze gaf me goede handvaten om kalm te blijven in zo'n situatie en de behoefte achter mijn gevoel te achterhalen. En dan daar wat mee te doen zonder emotioneel op tilt te slaan. En dat is een kwestie van oefenen.

quote:

Op woensdag 4 januari 2017 20:58 schreef Zelus het volgende:

[..]

Oke, nu snap ik het

Je kan het ook anders bekijken: vrienden nemen je zoals je bent, doen ze dat niet, dan zijn het geen vrienden maar kennissen. Zolang jij je moet aanpassen aan je vrienden, klopt er iets niet.

Snap best dat er dan de angst is om weer die muur op te bouwen en alleen te blijven, zonder vrienden. Gelukkig is er nog dit forum, en tig andere op het internet. Misschien kan je lid worden van een club (dmv je hobbie?) en daar andere mensen tegenkomen waar je dan een band mee kan opbouwen?

Heb je wel eens een gesprek gehad bij een medium?
Je hoeft geen gerichte vragen te stellen, die komen vanzelf wel tijdens het gesprek.

quote:

Op woensdag 4 januari 2017 21:28 schreef hardromacore2.0 het volgende:
Gewoon doorgaan dan.
Leven!

En niet teveel piekeren/nadenken.

quote:

Op woensdag 4 januari 2017 19:58 schreef Zelus het volgende:

[..]

Volgens mij moet je een verwijsbrief hebben van je huisarts, en de behandelaar moet een contract hebben met je zorgverzekering.

De niet officiële weg: moet ik dat zien als betalen in natura ofzo???

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 07:47 schreef FairyHunted het volgende:

[..]

Als je het even terug had gelezen stond er al dat het zwart werd betaald

quote:

Op donderdag 5 januari 2017 21:09 schreef iPancakeMix het volgende:
Derealisatie is de laatste 2 dagen helaas weer wat erger geworden, zodanig dat ik vanochtend zelfs moeite had om naar de tandarts te gaan voor een afspraak. Is toch niet gezond voor een 19 jarige jongen :/ Gelukkig gaat het eenmaal wel als ik op de fiets zit, het is meer het piekeren van te voren van ''wat als..?''

Is derealisatie trouwens een symptoom van angst dat zich continu kan voordoen, ook al heb je een dag dat je totaal geen angst voelt? Je hoort namelijk vaak dat mensen alleen derealisatie hebben wanneer ze angst ervaren maar ook als ik geen angst ervaar heb ik er nog last van.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 10:29 schreef Zelus het volgende:

[..]

Dat klopt, las ik toen net dit had gepost.
Fok is te snel aan het worden voor opa

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 12:48 schreef bloempjuh het volgende:
2016 was echt een kutjaar. Hopelijk wordt dit jaar beter. Mijn paniek is er nog steeds wel, voordat ik de deur uit moet. In plaats van urenlang, duurt het nog maar een kwartiertje.

Maar ik kan nog steeds niet tegen drukte, openbaar vervoer of plotseling lawaai.

Ik heb mezelf op kerstavond én oudjaarsdag uitgedaagd om naar de supermarkt te gaan en stond in beide gevallen met tranen in mijn ogen bij de kassa. Gelukkig ken ik de mensen in de supermarkt wel redelijk en zijn ze heel lief ("het is wel druk hè? Ga maar lekker thuis thee drinken! Dat mag wel na een bezoek aan dit gekkenhuis..").

Ik wíl graag vooruit, wil weer aan het werk.. maar meer dan een paar uur vrijwilligen bij de Bieb (wat me compleet uitput) zit er nog niet in.

quote:

Op donderdag 5 januari 2017 21:09 schreef iPancakeMix het volgende:
Derealisatie is de laatste 2 dagen helaas weer wat erger geworden, zodanig dat ik vanochtend zelfs moeite had om naar de tandarts te gaan voor een afspraak. Is toch niet gezond voor een 19 jarige jongen :/ Gelukkig gaat het eenmaal wel als ik op de fiets zit, het is meer het piekeren van te voren van ''wat als..?''

Is derealisatie trouwens een symptoom van angst dat zich continu kan voordoen, ook al heb je een dag dat je totaal geen angst voelt? Je hoort namelijk vaak dat mensen alleen derealisatie hebben wanneer ze angst ervaren maar ook als ik geen angst ervaar heb ik er nog last van.

quote:

Op donderdag 5 januari 2017 21:09 schreef iPancakeMix het volgende:
Derealisatie is de laatste 2 dagen helaas weer wat erger geworden, zodanig dat ik vanochtend zelfs moeite had om naar de tandarts te gaan voor een afspraak. Is toch niet gezond voor een 19 jarige jongen :/ Gelukkig gaat het eenmaal wel als ik op de fiets zit, het is meer het piekeren van te voren van ''wat als..?''

Is derealisatie trouwens een symptoom van angst dat zich continu kan voordoen, ook al heb je een dag dat je totaal geen angst voelt? Je hoort namelijk vaak dat mensen alleen derealisatie hebben wanneer ze angst ervaren maar ook als ik geen angst ervaar heb ik er nog last van.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 10:46 schreef Droopie het volgende:

[..]

Hey, met je vragen kan ik je niet helpen.
Wou effe je een hart onder de riem steken.

Rocket league Boefjes

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 17:25 schreef j95 het volgende:

[..]

[..]

Heb je al hulp?

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 18:36 schreef iPancakeMix het volgende:

[..]

De Boefjes ben ik nog lang niet vergeten

[..]

Het gaat een beetje onhandig allemaal. Even in het kort: Op mijn 12de kreeg ik mijn eerste hyperventilatieaanval na een intensieve voetbaltraining en dit droeg ook paniekaanvallen met zich mee omdat ik dacht dat ik doodging. Uiteindelijk ook derealisatie door gekregen. Na een jaar of 2-3 groeide ik hier overheen en ook het krijgen van een vriendin hielp heel erg. Het ging allemaal perfect, maar eind november 2016 kreeg ik in de bus naar school weer mijn eerste heftige paniekaanval, het was zo erg dat ik mn gezicht en keel etc niet meer voelde van de schrik. 112 gebeld, heeft me helemaal gecontroleerd; bloeddruk, suiker etc was allemaal perfect in orde, lichaamstemperatuur ook, het was dus simpelweg een paniekaanval. De week daarna had ik een hele nacht niet geslapen omdat het niet lukte. De ochtend daarna ging ik onder de douche en jahoor: de derealisatie was weer terug. Ik raakte helemaal in paniek, moest huilen en ging meteen naar de huisarts. Deze heeft me temazepam voorgeschreven voor wanneer ik me paniekerig voelde, en verwees me naar Mentaal Beter, een zorginstantie hier in de buurt.

Hier heb ik een aantal gesprekken doorlopen maar ze kwamen tot de conclusie dat mijn problematiek te complex was om daar te behandelen (ik heb een dossier bij de GGZ waar zij toegang tot hebben en hierin staat dat ik een verleden heb met ADHD, persoonlijkheidsproblematiek, angstproblemen etc).

Nu ben ik dus weer doorverwezen naar de GGZ, echter kan ik hier pas 30 januari terecht voor mijn eerste afpsraak. Heel erg kut dus dat het steeds uit wordt gesteld. Ook moet ik weer een hoop vragenlijsten invullen, maarja dat moet dan maar. Hoop echt dat ik binnenkort goede hulp krijg i.c.m. medicatie want voor mijn gevoel zit ik al sinds m'n 12de in een depressie met pieken en dalen waar ik nog nooit echt uit ben gekomen. Nooit ergens zin in, 23,5 van de 24 uur per dag op m'n kamer zitten als ik geen school heb, ik verwaarloos mezelf door bijvoorbeeld dagen niet te douchen. Echt zwaar kut.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 19:59 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ja jongen, zonder lullig te willen zijn. Op die manier hoeft derealisatie nauwelijks meer in verband te staan met angst klachten. Zonder enig ritme en isolement kan het makkelijk optreden/ versterken. Zonder dat er een directe (beangstigende) aanleiding is.
Heb je ook nog de halve dag dopjes in je oren en zit je te gamen?
Heel erg moeilijk en kut maar je moet echt nog een tijdje door komen zonder hulp en ook dan zul je niet direct can je klachten af zijn. Help je zelf vast een beetje, opstaan, douchen, zet je raam los en probeer een paar keer per dag een blokje om te gaan. Al is het maar dat. Het kan echt wat schelen.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 18:36 schreef iPancakeMix het volgende:

[..]

De Boefjes ben ik nog lang niet vergeten

[..]

Het gaat een beetje onhandig allemaal. Even in het kort: Op mijn 12de kreeg ik mijn eerste hyperventilatieaanval na een intensieve voetbaltraining en dit droeg ook paniekaanvallen met zich mee omdat ik dacht dat ik doodging. Uiteindelijk ook derealisatie door gekregen. Na een jaar of 2-3 groeide ik hier overheen en ook het krijgen van een vriendin hielp heel erg. Het ging allemaal perfect, maar eind november 2016 kreeg ik in de bus naar school weer mijn eerste heftige paniekaanval, het was zo erg dat ik mn gezicht en keel etc niet meer voelde van de schrik. 112 gebeld, heeft me helemaal gecontroleerd; bloeddruk, suiker etc was allemaal perfect in orde, lichaamstemperatuur ook, het was dus simpelweg een paniekaanval. De week daarna had ik een hele nacht niet geslapen omdat het niet lukte. De ochtend daarna ging ik onder de douche en jahoor: de derealisatie was weer terug. Ik raakte helemaal in paniek, moest huilen en ging meteen naar de huisarts. Deze heeft me temazepam voorgeschreven voor wanneer ik me paniekerig voelde, en verwees me naar Mentaal Beter, een zorginstantie hier in de buurt.

Hier heb ik een aantal gesprekken doorlopen maar ze kwamen tot de conclusie dat mijn problematiek te complex was om daar te behandelen (ik heb een dossier bij de GGZ waar zij toegang tot hebben en hierin staat dat ik een verleden heb met ADHD, persoonlijkheidsproblematiek, angstproblemen etc).

Nu ben ik dus weer doorverwezen naar de GGZ, echter kan ik hier pas 30 januari terecht voor mijn eerste afpsraak. Heel erg kut dus dat het steeds uit wordt gesteld. Ook moet ik weer een hoop vragenlijsten invullen, maarja dat moet dan maar. Hoop echt dat ik binnenkort goede hulp krijg i.c.m. medicatie want voor mijn gevoel zit ik al sinds m'n 12de in een depressie met pieken en dalen waar ik nog nooit echt uit ben gekomen. Nooit ergens zin in, 23,5 van de 24 uur per dag op m'n kamer zitten als ik geen school heb, ik verwaarloos mezelf door bijvoorbeeld dagen niet te douchen. Echt zwaar kut.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2017 12:48 schreef bloempjuh het volgende:
2016 was echt een kutjaar. Hopelijk wordt dit jaar beter. Mijn paniek is er nog steeds wel, voordat ik de deur uit moet. In plaats van urenlang, duurt het nog maar een kwartiertje.

Maar ik kan nog steeds niet tegen drukte, openbaar vervoer of plotseling lawaai.

Ik heb mezelf op kerstavond én oudjaarsdag uitgedaagd om naar de supermarkt te gaan en stond in beide gevallen met tranen in mijn ogen bij de kassa. Gelukkig ken ik de mensen in de supermarkt wel redelijk en zijn ze heel lief ("het is wel druk hè? Ga maar lekker thuis thee drinken! Dat mag wel na een bezoek aan dit gekkenhuis..").

Ik wíl graag vooruit, wil weer aan het werk.. maar meer dan een paar uur vrijwilligen bij de Bieb (wat me compleet uitput) zit er nog niet in.

quote:

Op zondag 8 januari 2017 21:58 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ah Bloempjuh, je zet jezelf ook wel voor het blok hoor. Op zulke dagen naar de winkel...
Ik hoop dat het een beter jaar wordt voor jou

quote:

Op maandag 9 januari 2017 14:16 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik wilde kijken of ik het aankon. Natuurlijk heb ik 't overleefd en huilen in de supermarkt was niet het eind van de wereld, maar het was wel extreem vervelend/eng/k*t en ik ben daarna een paar dagen niet buiten geweest.

Ik ga nog maar 1x per 3 weken naar mijn psych en ga (dus) ook echt wel vooruit. Maar ik hoopte dat ik na een jaar thuiszitten toch onderhand weer een baan zou hebben of er klaar voor zou zijn. Dat is écht niet zo. Ik heb nog regelmatig huilbuien voor ik ergens naartoe moet en sta nog vaak te shaken in een winkel als iemand me vragen stelt buiten "goedemiddag, kan ik u helpen?".

Ik wil ook wel iets doen met de oorzaak van mijn burn-out (hyper-perfectionisme, iedereen willen pleasen en paniek als dit niet lukt). Maar weet niet zo goed hoe ik dit ter sprake moet brengen bij de psych. Ze is juist overtuigd dat ik een succesverhaal ben.

quote:

Op maandag 9 januari 2017 14:16 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik wilde kijken of ik het aankon. Natuurlijk heb ik 't overleefd en huilen in de supermarkt was niet het eind van de wereld, maar het was wel extreem vervelend/eng/k*t en ik ben daarna een paar dagen niet buiten geweest.

Ik ga nog maar 1x per 3 weken naar mijn psych en ga (dus) ook echt wel vooruit. Maar ik hoopte dat ik na een jaar thuiszitten toch onderhand weer een baan zou hebben of er klaar voor zou zijn. Dat is écht niet zo. Ik heb nog regelmatig huilbuien voor ik ergens naartoe moet en sta nog vaak te shaken in een winkel als iemand me vragen stelt buiten "goedemiddag, kan ik u helpen?".

Ik wil ook wel iets doen met de oorzaak van mijn burn-out (hyper-perfectionisme, iedereen willen pleasen en paniek als dit niet lukt). Maar weet niet zo goed hoe ik dit ter sprake moet brengen bij de psych. Ze is juist overtuigd dat ik een succesverhaal ben.

quote:

Op maandag 9 januari 2017 15:22 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

quote:

Op maandag 9 januari 2017 15:29 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Snap ik maar ik bedoelde gewoon dat een heleboel mensen zonder psychische klachten op die dagen ook de supermarkt vermijden. Je zoekt het wel uit wat dat betreft. Heb je nog andere activiteiten dan naar de winkel gaan en vrijwilligerswerk?

quote:

Op maandag 9 januari 2017 15:22 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik heb zelf een burn out gehad en herken heel goed wat je omschrijft. Die gevoelens en twijfels zijn heel normaal bij een burn out, en zeker na een jaar is dat nog lang niet weg. Vanuit het perspectief van je psych snap ik het succesverhaal, uit ervaring weet ik ook dat het zo niet voelt. Na een jaar wil je verdorie weer eens 'normaal' kunnen leven en is het enorm frustrerend als dat niet lukt. Voor mij is het anderhalf jaar geleden en nog steeds merk ik dat ik niet volledig hersteld ben.

Maar je herstelt niet zomaar even van een burnout. Je hebt je lijf en psyche jaren overvraagd en uitgeput. Dat moet herstellen en tegelijk moet je met jezelf aan de slag om te leren jezelf liever te behandelen. Dat is zwaar en het vergt veel van je. Wees lief voor jezelf, leg dat tijdschema dat je jezelf oplegt weg want daarmee leg je jezelf precies die druk op die je je burn out ingeholpen heeft, en dat is nergens voor nodig. Ook als je niet perfect bent ben je de moeite waard en mag je troost en lievigheid van jezelf vragen.

quote:

Op maandag 9 januari 2017 16:23 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik ga wel 3x per week naar de winkel en/of naar bio weekmarkt op zaterdag (om mezelf buiten te krijgen) en ga soms (2-3x per maand) naar de sportschool.
En dan hier en daar nog een sociale activiteit (terrasje, een keer shoppen) hier en daar (ong 1x per maand). Die laatste categorie heeft wel flink te lijden gehad in 2016, heb héél veel dingen afgezegd ivm paniek.

quote:

Op maandag 9 januari 2017 18:30 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Snap ik hoor. Is het niet wat om één keer supermarkt te vervangen door een andere activiteit of een sociale activiteit. Ik snap dat er boodschappen gedaan moeten worden hoor. Maar het is ook nogal een plek, druk, meeste mensen zijn gejaagd, als het niet lukt heb je geen eten en negatieve spiraal die daarbij hoort. Misschien als je het kunt vervangen door een andere activiteit, ergens wat drinken waar geen kip komt of wat dan ook, als andere dingetjes ook een beetje lukken dan wordt dat ene zelfde ding doen misschien ook iets minder groot. Ik bedoel het niet verkeerd en mijn zinnen zijn vaak wat krom maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 21:44 schreef bloempjuh het volgende:
Even een ordinaire linkdump van 24 Uur Met.. Myrthe van der Meer, schrijfster van Paaz en Up. Ze is bipolair en heeft asperger.
Ik begrijp haar helemaal als het op 'buiten de deur komen' gaat.

Anyways. Heldin. Én het is gewoon een goed programma.

Myrte van der Meer - 24 uur met

quote:

Op dinsdag 10 januari 2017 21:40 schreef DancingPhoebe het volgende:
Duracel, kan de confrontatie ook niet juist zijn dat je met die vriend(en) -buiten een door jou genoemde situatie, dus soort van op neutraal terrein- jouw issues hiermee bespreekt?

Ik begrijp toch goed dat de betreffende vrienden niet dezelfde personen zijn die jou vroeger hebben gepest, maar nieuwe mensen die je als vriend ziet?

Onder vrienden moet het toch juist mogelijk zijn elkaars zwakheden te bespreken en die ook te respecteren.

Zeker omdat jij aangeeft zelf ook mee te doen met dat geplaag (iets heel anders dan, maar met een flinterdunne grens náár pesten) kan ik me voorstellen dat zij zich van geen kwaad bewust zijn en helemaal niet de bedoeling hebben je echt te raken.

quote:

Op woensdag 11 januari 2017 22:29 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Je hebt gelijk over dat het een dunne lijn is en het zijn inderdaad compleet andere mensen. Er over praten met hen vind ik erg moeilijk, ik houd het er niet zo van om het over zoiets dieps van me te hebben. Ik denk vooral uit angst voor negatieve reacties en voor schut staan.

Daar komt bij dat we elkaar al jaren kennen en dit gewoon over een weer gaat. Het is puur speels. We uiten ook vaak genoeg hoe gek we op elkaar zijn als vrienden.

Voor mij is het belangrijk dat ik mijn eigen issues niet op hen projecteer. Dat ik hen er slachtoffer van maak zegmaar. Ik wil gezond assertief zijn, niet aggressief. Misschien komt het moment wel dat ik het uit (heb het er met een andere vriend wel uitgebreid over gehad, maar hij zit niet in die groep), alleen voorlopig doe ik dit nu liever nog niet. Ik zie het meer als een kans om mezelf te ontwikkelen.

quote:

Op zaterdag 14 januari 2017 01:33 schreef iPancakeMix het volgende:
Weer terug bij af...

quote:

Op zaterdag 14 januari 2017 00:48 schreef Droopie het volgende:
Mooie en herkenbare televisie bij Jinek over depressie.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2017 21:31 schreef ludovico het volgende:

[..]

Wat opvallend is dat beide, Thomas en dat meisje van The Voice, beide zeggen dat niks hen meer uitmaakt....

Maar toch, zeker Thomas, weet heel goed wat belangrijk is.... Dat kun je merken aan zijn shows en de inhoud.

Nu heb ik uit eigen ervaring met depressie meer de conclusie getrokken dat je jezelf ook veel aan het overtuigen bent dat niks je boeit. Misschien moeten mensen zichzelf meer overtuigen dat dingen hen wel boeit...

quote:

Op dinsdag 17 januari 2017 21:34 schreef Droopie het volgende:

[..]

Bedoel je niet Mike Boddé, en ja het klopt enerzijds wel.
Als je eenmaal gaat denken ik ben depressief en nu moet ik mij klote voelen, dan had ik de neiging om mijzelf de symptonen ook wel aan te praten.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2017 21:58 schreef SLP_ het volgende:

[..]

Ik wil eigenlijk sowieso alleen gebruiken als het echt niet gaat, maar zodra ik opsta heb ik al hartkloppingen, trillende handen, mega emotioneel, gespannen enz en dan is het zo fijn om alleen ff een pilletje te nemen en gewoon de werkdag fijn doorkomen. 10mg merk ik helemaal niks van, 2x ook niet vandaar dat ik nu aan de 50 zit. Voor slapen heb ik Temazepam 20mg en Zopiclon, maar die doen eigenlijk ook niet veel. Word er wel wat vermoeider van, maar soms blijf ik nog steeds uren wakker of ik val redelijk snel in slaap, maar word na 2 uur weer klaarwakker. Zoek daar dus eigenlijk ook een alternatief voor . Hoef heus niet elke avond iets te nemen, maar als ik tenminste 2x per week een fatsoenlijke nachtrust van >5 uur heb ben ik al heel blij.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2017 21:19 schreef SLP_ het volgende:
Ik ben 28 december begonnen met het slikken van sertraline, merk helaas nog niet dat het werkt, maar dat duurt natuurlijk een tijdje. Wel slik ik nu sinds 29 december 1x Oxazepam 50mg per dag (muv weekend) en moet daar mee afbouwen van de psychiater, maar ik vind dat stiekem best wel kut Ik snap dat je lichamelijk er heel snel aan went en dat de dosis straks misschien niet meer voldoende is, maar wat een heerlijk gevoel geeft zo'n pilletje me. Naast alle lichamelijke spanningsklachten die verdwijnen (waar ik al héél blij mee ben), zorgt het ook voor een heldere geest. Ik heb ADHD en dat wordt door mn depressie en angststoornis erg versterkt, maar met zo'n oxazepam heb ik helemaal geen last meer van mn ADHD Probeer nu al paar dagen een dosis over te slaan of een halfje te nemen, maar merk toch dat dat me niet echt lukt. Ik ben gewoon een beter persoon met oxa, zowel werk als prive, waardoor ik het gewoon echt vervelend vind om te moeten stoppen, na zo'n korte tijd al . Wil gewoon niet weer veranderen in een drukke, chaotische, neurotische, sombere en gespannen persoon. Zijn er hier mensen die ervaring hebben met langdurig oxazepam slikken? Lees op internet toch ook wel weer veel verhalen van mensen die het jarenlang slikken en de werking hetzelfde blijft. Zie mn psychiater over 1,5 week weer en als het goed is, is mn voorraad dan ook op dus zal het dan ook gelijk met haar over hebben. Ik zou het toch wel fijn vinden als ik in ieder geval nog een paar weken het door mag blijven gebruiken, tot mn sertraline wellicht aanslaat.

quote:

Op donderdag 19 januari 2017 20:43 schreef scrupuleus het volgende:

[..]

Niet blij mee?