Depressie & Angst #138

Voel me verrot vandaag. Veel gewerkt de afgelopen weken, wat mentaal en lichamelijk nu weer zijn tol aan het eisen is. Gelukkig leer ik mezelf aan minder gehaast te leven, wat ik hoop in de toekomst resultaat op gaat leveren. Maar vandaag, pff. Gelukkig is het goed weer.

Ook speelt angst voor eenzaamheid een rol. Iedereen om me heen heeft ineens relaties en hier zit ik. Onzekerheid vanwege mijn seksuele prestaties de laatste jaren helpt ook niet, al leer ik dit nu los te laten. Die gevoelens helpen me ook niet verder.

quote:

Op woensdag 22 maart 2017 10:48 schreef motorbloempje het volgende:
Hier doet de prozac (wel een lichte dosis) zijn werk goed Gaat al zoveel beter na anderhalve week. Puike shit.

Kan het overslaan van een dosis Wellbutrin problemen opleveren? Heb geen rekening gehouden met het feit dat ik morgen mijn laatste tablet slik en maandag pas in de avond tijd heb om naar de apotheek te gaan voor mijn herhalingsrecept. Ik slik ze 's ochtends dus dat zou betekenen dat ik de dosis van maandag over moet slaan (denk ik?) Ben namelijk best bang dat dit mijn gemaakte progressie van de afgelopen 2 weken helemaal gaat verkloten.

quote:

Op zondag 26 maart 2017 04:41 schreef iPancakeMix het volgende:
Kan het overslaan van een dosis Wellbutrin problemen opleveren? Heb geen rekening gehouden met het feit dat ik morgen mijn laatste tablet slik en maandag pas in de avond tijd heb om naar de apotheek te gaan voor mijn herhalingsrecept. Ik slik ze 's ochtends dus dat zou betekenen dat ik de dosis van maandag over moet slaan (denk ik?) Ben namelijk best bang dat dit mijn gemaakte progressie van de afgelopen 2 weken helemaal gaat verkloten.

Je zou op zich naar de apotheek bij het dichtstbijzijnde ziekenhuis kunnen gaan op zondag? Het overslaan van één dosis kan volgens mij geen kwaad. Het zal geen twee weken verkloten. Maar gezien jouw klachten en angsten zou ik dit soort situaties voortaan voorkomen.

Hoi, vanwege een ernstige depressie zit ik sinds 18 januari jl. aan de fluoxetine. Eerst 10mg, maar omdat het vrij nihil werkte, ong. 4 weken geleden naar 20mg per dag overgestapt. Alleen sindsdien heb ik best wel bijwerkingen (oorsuizen, 'een brok in de keel', spastische bewegingen, helemaal verkrampt zijn, derealisatie- dit heb ik nu niet meer) en het is nog steeds niet over. Terwijl in de bijsluiter staat dat bijwerkingen maar 2 weken duren, en ik bijna al m'n vierde week dubbele dosis zit. Is dit normaal?

Gelukkig heb ik het niet de hele dag door en ook niet iedere dag even erg, maar het zware, depressieve gevoel dat ik eerst had is nu vervangen door de bijwerkingen en per saldo kan ik zelfs moeilijk zeggen wat erger is.

quote:

Op maandag 27 maart 2017 15:57 schreef feyenoordfan92 het volgende:
Hoi, vanwege een ernstige depressie zit ik sinds 18 januari jl. aan de fluoxetine. Eerst 10mg, maar omdat het vrij nihil werkte, ong. 4 weken geleden naar 20mg per dag overgestapt. Alleen sindsdien heb ik best wel bijwerkingen (oorsuizen, 'een brok in de keel', spastische bewegingen, helemaal verkrampt zijn, derealisatie- dit heb ik nu niet meer) en het is nog steeds niet over. Terwijl in de bijsluiter staat dat bijwerkingen maar 2 weken duren, en ik bijna al m'n vierde week dubbele dosis zit. Is dit normaal?

Gelukkig heb ik het niet de hele dag door en ook niet iedere dag even erg, maar het zware, depressieve gevoel dat ik eerst had is nu vervangen door de bijwerkingen en per saldo kan ik zelfs moeilijk zeggen wat erger is.

Met SSRI's zoals fluoxetine is het zo dat er vaak bij de start van het medicijn meer bijwerkingen zijn, die na een week of twee minder worden. Dat betekent niet dat je na een paar weken helemaal geen bijwerkingen meer zult merken. Ik zou het nog eens goed met je huisarts bespreken; misschien is een ander middel een betere keus.

Is het raar dat je angst het ergste is wanneer je een afspraak met bepaalde faal-hulpverleners hebt staan en dat die angst het minste is op 't moment dat je voorlopig geen vooruitzicht hebt op een afspraak met die bepaalde groep faal-hulpverleners? Toen ik ze (door ziekte, afwezigheid, cursusdag en "we bellen later nog wel terug") een aantal maanden helemaal niet meer sprak, ging ik ook opeens een stuk beter slapen. De alprazolam heb ik de laatste tijd bijna helemaal niet meer nodig gehad om te slapen.

Ik blijk trouwens wel een soort sociale angst te hebben, maar eigenlijk alleen maar bij compleet nieuwe groepen mensen. Ik weet gelukkig wel uit ervaring dat dit na een tijdje weer weggaat.

Ik heb verder trouwens wel nog wat andere hulpverleners en dat loopt al een end beter (was wel enorm veel regelwerk om dat van de grond te krijgen maar het is me wel gelukt ( )).

Ik word zelfs al bloednerveus als ik naar de receptie van die ene hulpverleningsinstantie wil bellen om eenaafspraak af te zeggen .
Bij ander hulpverleners heb ik dit probleem eigenlijk niet (of ieg lang niet zo erg).

quote:

Op donderdag 23 maart 2017 20:29 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Mooi hè? Kijk, het is nog niet helemaal je-van-het, en dat kan ook niet, máár de bijwerkingen waren in elk geval compleet afwezig, en het heeft me een belangrijke week goed doorgeholpen

quote:

Op woensdag 29 maart 2017 14:39 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Mooi hè? Kijk, het is nog niet helemaal je-van-het, en dat kan ook niet, máár de bijwerkingen waren in elk geval compleet afwezig, en het heeft me een belangrijke week goed doorgeholpen

Mhi ik kan me nog de week herinneren dat ik dacht dat het écht begon te werken... de zuigende slurrie die oploste

quote:

Op zondag 26 maart 2017 04:41 schreef iPancakeMix het volgende:
Kan het overslaan van een dosis Wellbutrin problemen opleveren? Heb geen rekening gehouden met het feit dat ik morgen mijn laatste tablet slik en maandag pas in de avond tijd heb om naar de apotheek te gaan voor mijn herhalingsrecept. Ik slik ze 's ochtends dus dat zou betekenen dat ik de dosis van maandag over moet slaan (denk ik?) Ben namelijk best bang dat dit mijn gemaakte progressie van de afgelopen 2 weken helemaal gaat verkloten.

Het kan op zich geen kwaad een enkele dosis over te slaan. Meestal blijft het zeg maar wat langer in je bloed zitten waardoor je er dan niet echt wat van zal merken. Dit kan trouwens ook best verradelijk zijn, meestal merk je het wel als je het meerdere dagen achter elkaar niet neemt.

Wat ik zelf altijd doe is minimaal 2 weken van tevoren al om een herhaalrecept vragen, want ik weet ondertussen uit ervaring dat er altijd wel iets (stoms ) tussendoor zou kunnen komen en als ik het 2 weken vooraf al geregeld heb, dan gaat het bijna altijd wel goed, doordat ik zo tijd heb om onverwachte klappen op te vangen.
Het gaat jaarlijks minstens 1x bij de apotheek mis of de apotheek heeft niks in huis liggen of de psychiater is op vakantie of de psychiater is het vergeten of ik ben het zelf vergeten of het is toevallig paasweekend ofzo....

Wen er maar aan Pancake

Bedankt voor alle antwoorden. Helaas had het overslaan van een dosis me niet veel goeds gedaan. Zondag werd ik vrij goed wakker, maar tegen de avond ging het steeds slechter en kreeg ik last van enorme depressieve gedachten. Maandag ging het al iets beter en heb ik bij de apotheek het volgende recept opgehaald, dus ik kan weer een paar weken door.

Het gaat allemaal met ups en downs, en dat is heel erg irritant. Afgelopen dinsdag en gisteren ging het op zich vrij goed. Gisteren al helemaal, want op de een of andere manier had ik totaal geen last van angstgevoelens. Ik ben gisterenavond ook begonnen met melatonine omdat ik mijn slaaptijden wat wil vervroegen (van 3-4 uur 's nachts naar half 12-12 uur). Wist niet precies hoeveel mg ik in moest nemen, iedereen reageert anders op andere doseringen, dus ik dacht met 4 mg te beginnen. Goed nieuws: ik was om 12 uur helemaal buiten westen maar ben meerdere malen wakker geworden en heb tot half 3 geslapen. Veel te lang dus. Ook voel ik me op het moment super zwak, shaky, angstig, en de derealisatie lijkt 3 keer erger dan normaal. Weet niet of het aan een te hoge dosis melatonine ligt of het gewoon de Wellbutrin is die ervoor zorgt dat alles met ups en downs gaat.

Nog een kleine update: ik zit in het derde jaar van mijn mbo-opleiding en moest de komende maanden een fulltime stage volbrengen. Vanwege het experimenteren met medicatie en mijn ADHD/depressie/angst problematiek zijn ik, mijn ouders, mijn school en mijn stageplaats tot de conclusie gekomen dat het toch slimmer is om een einde te maken aan mijn stage en volgend jaar mijn 3e jaar over te doen. Het gaat op het moment namelijk zodanig slecht met mij dat ik zelfs geen fut meer heb om mijn tanden te poetsen of te douchen - als ik er niet op geattendeerd word kan ik weken zonder douchebeurt gaan. (ranzig, ik weet het, maar mijn depressie vertelt me dat het toch zinloos is). 40 uur per week functioneren op een werkplaats en goed mijn werkzaamheden verrichten is dan ook niet bepaald makkelijk.

De komende maanden ga ik dus mezelf op de eerste plek zetten en experimeteren met verschillende soorten medicatie zodat ik er achter kan komen wat bij mij het beste past, samen met intensieve behandeling bij de GGZ (maar GEEN opname, als ik behandeld word dan wil ik gewoon bij mijn ouders blijven wonen want anders word ik al helemaal panisch).

Ik zie alles op het moment zo somber in.. ik heb nog maar 1 echte vriend, al 2 jaar geen vriendin meer die ik nog wel heel erg mis, ik verpest alles, ik ben zelfs te lui om 2-3 keer per week te douchen, het is net alsof ik in een diep gat ben beland waar ik nooit meer uit kom. Het is zo lastig om positief te blijven. Het feit dat ik de afgelopen 4 jaar 35 kilo ben aangekomen en nu 125 kilo weeg met een BMI van 40 helpt ook niet mee.

Ik denk steeds terug aan vroeger, toen ik nog een 10 jarige knaap was die op de basisschool zat, heel veel vrienden had en geen zorgen had. Gamen met vrienden, RuneScape spelen, dat soort dingen. Ik vraag me dan af waar het nou in godsnaam is misgegaan. De gedachte dat ik misschien nooit meer dat gelukkige kind zal zijn is nog het ergste..

quote:

Op donderdag 30 maart 2017 16:33 schreef iPancakeMix het volgende:
Ik denk steeds terug aan vroeger, toen ik nog een 10 jarige knaap was die op de basisschool zat, heel veel vrienden had en geen zorgen had. Gamen met vrienden, RuneScape spelen, dat soort dingen. Ik vraag me dan af waar het nou in godsnaam is misgegaan. De gedachte dat ik misschien nooit meer dat gelukkige kind zal zijn is nog het ergste..

Ik heb zelf geen echte zware depressie, maar ik denk inmiddels wel een lichte. Wel nog zeker een lichte vorm van angststoornissen die ik nu wat meer onder controle heb en die 1.5 jaar terug nog veel erger was. Ik kon amper nog naar mensen hun huis of lang in de supermarkt blijven.

Als ik jouw verhaal lees dan bekruipen mij twee gevoelens. Eigenlijk niet alleen bij jouw verhaal, maar ook bij andere mensen in dit topic. Ten eerste heb ik medelijden en denk ik, gvd hoe kan zo'n jonge gezonde vent zich zo klote voelen. Dan heb ik zin om je uit te nodigen voor een kop koffie of een biertje, maar daar zul je ook wel geen behoefte aan hebben vanwege sociale angsten of depressiviteit.

Maar aan andere kant denk ik ook dat je het al min of meer aan het opgeven bent. Je weegt nu 125 kilo, je doucht amper meer, etc. We kunnen dus wel concluderen dat je slecht voor jezelf zorgt. Daarbij ga je laat naar bed en kijk je dus waarschijnlijk heel veel naar je computerscherm of TV-scherm wat je slaapkwaliteit en kwantiteit absoluut niet bevordert.

Ik ben geen dokter, geen psycholoog. Ook geen arrogante vent die het wel even denkt voor je te kunnen oplossen. Ik heb zelf veel problemen, ook in mijn hoofd, dus voor een groot deel begrijp ik het en ik leef ook verre van optimaal.
Dat gezegd hebbende, weten jullie hoeveel fucking winst je kunt halen door simpelweg je leven aan te passen?

In plaats van (alleen) medicijnen te nemen zou je ook het volgende kunnen proberen:

- Gezonder eten. Is aangetoond en bewezen dat dit een groot effect heeft op hoe je je voelt en de werking van je hersenen.
- Meer bewegen en / of sporten. Idem dito.
- Beter slapen. Idem dito. Hoe slaap je beter? Door minder naar schermen te kijken 2 uur voor dat je gaat slapen en beter dag/nacht ritme aan te leren.
- Buitenlucht en zonlicht opzoeken. Stimuleert vitamine D aanmaak. Zoek het maar eens op.

Neem daarbij wat magnesiumtabletten en eventueel calcium en extra vitamine D. En jezelf afleiden met een missie (project, kunst, eigen bedrijf, etc) kan ook helpen als man. Dat komt misschien dan in een later stadium.

Let op, ik zeg hiermee niet dat iedereen met een depressie of angststoornis gewoon even mijn lijstje moet toepassen en dat je dan binnen een maand van je klachten af bent. Integendeel. Ik 'struggle' er zelf ook nog mee.

Maar ik weet wel dat een gezonde en vooral natuurlijke levensstijl goed is voor het menselijk brein en haar hormoonniveau's.
Sorry als ik vervelend overkom. Ik zeg hiermee niet dat jullie het aan jezelf te danken hebben.

Maar ik denk wel dat je het een en ander in stand houdt en verbetering tegen gaat door er met de pet naar te gooien, elke dag ongezonde meuk vreet, nooit beweegt en geen zonlicht ziet, laat naar bed gaat en je brein voedt met nutteloze shit op het internet, geen sociaal contact meer hebt met de buitenwereld en dus veel te veel tijd hebt om na te denken, etc.

Deze zaken aanpakken, eventueel samen met medicatie in het begin, is wel de manier om je leven en dus ook je 'brein' weer op de rails te krijgen. Medicatie is vaak een tijdelijke oplossing, om deze stappen te kunnen zetten waardoor je het later af kunt bouwen en zelf weer kunt. Een leven lang aan de medicatie is geen leven. Ten eerste door de gruwelijke bijwerkingen en ten tweede omdat je er langzaam maar zeker steeds meer van nodig zult hebben voor hetzelfde resultaat.

Ik wens iedereen hier heel erg veel succes en het beste toe. Het is kut om continu naar vroeger te verlangen omdat het heden minder is dan toen. Ik ken het. Het is kut om angst te hebben voor simpele zaken waar niemand anders bij stil lijkt te staan. Ik ken het. Maar ik weet inmiddels uit ervaring dat de enige optie tot verbetering is om er zelf godverdomme alles aan te doen om eruit te komen. Dat is de enige mindset die helpt.

Misschien ooit een meeting inplannen voor geïnteresseerde mensen die hun leven weer op de rails willen krijgen, om zo elkaar te kunnen motiveren en ideeën te kunnen opdoen? Goed idee?

Ik ben beschikbaar op P.M. als je, of iemand anders, er over wilt praten. Succes iedereen!

quote:

Op woensdag 29 maart 2017 14:27 schreef magnetronkoffie het volgende:
Is het raar dat je angst het ergste is wanneer je een afspraak met bepaalde faal-hulpverleners hebt staan en dat die angst het minste is op 't moment dat je voorlopig geen vooruitzicht hebt op een afspraak met die bepaalde groep faal-hulpverleners? Toen ik ze (door ziekte, afwezigheid, cursusdag en "we bellen later nog wel terug") een aantal maanden helemaal niet meer sprak, ging ik ook opeens een stuk beter slapen. De alprazolam heb ik de laatste tijd bijna helemaal niet meer nodig gehad om te slapen.

Ik blijk trouwens wel een soort sociale angst te hebben, maar eigenlijk alleen maar bij compleet nieuwe groepen mensen. Ik weet gelukkig wel uit ervaring dat dit na een tijdje weer weggaat.

Ik heb verder trouwens wel nog wat andere hulpverleners en dat loopt al een end beter (was wel enorm veel regelwerk om dat van de grond te krijgen maar het is me wel gelukt ( )).

Ik word zelfs al bloednerveus als ik naar de receptie van die ene hulpverleningsinstantie wil bellen om eenaafspraak af te zeggen .
Bij ander hulpverleners heb ik dit probleem eigenlijk niet (of ieg lang niet zo erg).

Ik denk niet dat het raar is om zo tegen afspraken met hulpverleners op te zien en opgelucht te zijn als die er een tijdje niet zijn.
Ik denk wel dat de reden van die angst - je vindt dat je hulpverleners falen - iets is om wat mee te doen, namelijk de gesprekken met deze mensen stoppen en eventueel om een vervangende hulpverlener vragen als dat mogelijk is. Ik begrijp hoe vervelend dat kan zijn, vooral omdat je niet van tevoren weet of het nu wel zal bevallen en of het zin heeft om weer zo'n nieuwe stap te zetten en erin te investeren.

quote:

Op donderdag 30 maart 2017 16:33 schreef iPancakeMix het volgende:
Ik denk steeds terug aan vroeger, toen ik nog een 10 jarige knaap was die op de basisschool zat, heel veel vrienden had en geen zorgen had. Gamen met vrienden, RuneScape spelen, dat soort dingen. Ik vraag me dan af waar het nou in godsnaam is misgegaan. De gedachte dat ik misschien nooit meer dat gelukkige kind zal zijn is nog het ergste..

Denkende aan vroeger, heb je dan voor jezelf helder hoe je zou willen dat je leven nu of in de nabije toekomst eruitziet? Daarmee bedoel ik specifieke ideeën die je om kunt zetten in praktische, realistische doelstellingen.

quote:

Op woensdag 29 maart 2017 14:27 schreef magnetronkoffie het volgende:
Is het raar dat je angst het ergste is wanneer je een afspraak met bepaalde faal-hulpverleners hebt staan en dat die angst het minste is op 't moment dat je voorlopig geen vooruitzicht hebt op een afspraak met die bepaalde groep faal-hulpverleners? Toen ik ze (door ziekte, afwezigheid, cursusdag en "we bellen later nog wel terug") een aantal maanden helemaal niet meer sprak, ging ik ook opeens een stuk beter slapen. De alprazolam heb ik de laatste tijd bijna helemaal niet meer nodig gehad om te slapen.

Kan het ook zo wezen dat je faalhulpverleners zo eng zijn omdat ze eigenlijk niet falen?

quote:

Op donderdag 30 maart 2017 20:32 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik denk wel dat de reden van die angst - je vindt dat je hulpverleners falen - iets is om wat mee te doen, namelijk de gesprekken met deze mensen stoppen en eventueel om een vervangende hulpverlener vragen als dat mogelijk is. Ik begrijp hoe vervelend dat kan zijn, vooral omdat je niet van tevoren weet of het nu wel zal bevallen en of het zin heeft om weer zo'n nieuwe stap te zetten en erin te investeren.

Ik heb even een lijstje gemaakt.
Ik heb sinds begin 2016 -8 keer- zelf een wissel aangevraagd _{"want geen klik bla bla"}.
Ik heb sinds begin 2016 ook al -8- verschillende casemanagers gehad en 3 verschillende PB's. Ik heb meerdere periodes geen idee gehad wie mijn casemanager nou eigenlijk was (dus geen telefoonnummer etc) en de receptie zelf wist het dan ook niet.
Ik heb sinds begin 2016 ±28 verschillende hulpverleners gehad die ik minstens 2x heb gezien (een klein aantal daarvan waren flexers (die ik dus ook minstens 2x heb gehad)).

Er waren ook veel ziek, maar alles bij elkaar gingen er gewoon veel te veel dingen mis.

Ook ben ik uiteindelijk zelf gaan netwerken om dingen maar geregeld te krijgen (telefoonnummers en mailadressen regelen, namen noemen namen vragen, smeken ( ), rondvragen, bellen, heel veel rondmailen, uitleggen, zelfs in andere steden vragen ) en heb mezelf daarbij een burn-out in geregeld (ik was zo gesloopt dat ik letterlijk m'n eigen rugzak niet meer kon tillen en nauwelijks nog kon praten en piepende/krakende deuren klonken nog nooit zo afgrijselijk).

MAAR tis me uiteindelijk wel gelukt

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

"Gelukkig" heb ik al vaker een burn-out gehad, dus ik weet onderhand wel hoe ik daar zo snel en zo efficiënt weer uit moet komen. Wel merk ik dat wanneer ik veel stress ervaar, ik makkelijk weer kan terugvallen maar ik denk dat dat door de trauma's komt.

Bij 1 hulpverlenersinstantie lijkt het wel te gaan lopen nu en bij de ander ervaar ik nu dus al die stress.

Ik heb gelukkig wel eindelijk een nieuwe wasmachine

quote:

Op donderdag 30 maart 2017 16:33 schreef iPancakeMix het volgende:
Ik denk steeds terug aan vroeger, toen ik nog een 10 jarige knaap was die op de basisschool zat, heel veel vrienden had en geen zorgen had. Gamen met vrienden, RuneScape spelen, dat soort dingen. Ik vraag me dan af waar het nou in godsnaam is misgegaan. De gedachte dat ik misschien nooit meer dat gelukkige kind zal zijn is nog het ergste..

Het kan nog steeds wel hoor. Ik game zelfs nu nog steeds af en toe even met iemand
De laatste tijd bezig met een game waarbij we ons moeten verdedigen tegen gemuteerde alien-zombie chickens die via astroïdes op aarde landen en je dan van daar kome hale

Ik zal kort mijn verhaal eens vertellen wie weet helpt het mensen iets meer te snappen wat het nou is een depressie. Ik werk zelf al 9 jaar in de verslavingszorg waarbij ik al vele mensen met verschillende problemen en aandoeningen heb gezien. Ik zie hoe mijn cliënten van opname naar opname in afkickcentrums, psychiatrie of andere therapie's zijn gegaan. Maar toch zie ik nauwelijks resultaat bij de mensen. Iedereen is wel angstig geweest of heeft een dipje gehad of een depressie maar wat is hier nou de reden van? Wat iedereen van ons heeft is dat stemmetje in ons hoofd, dat stemmetje die van alles zegt; Je kan niks, niemand vind je aardig, shit ik moet morgen die zien en voordat we het weten zijn we aan het dromen en situaties aan het creëren in onze geest die gewoon niet de werkelijkheid zijn. Het enige wat nu de realiteit is is dat je nu voor je computer fok.nl aan het lezen bent niks anders. Hoe vaak heb je bijvoorbeeld geen afspraak gehad de volgende dag wat heel spannend was, je ligt 's avonds op je bed en er spelen allemaal dingen in ons hoofd af wat er misschien niet zou kunnen gebeuren, of ze je wel aardig vinden of andere gedachtes. Toch was er niks aan de hand en snap je niet waarom je zo druk hebt gemaakt. Als dat stemmetje elke keer tegen je verteld dat je niet goed genoeg bent begin je het op een geven moment te geloven. Ja ik ben depressief. Maar wie ben ik? Ben ik mijn gedachtes? Als je in je eigen zeg ik luister naar deze zin in mijn hoofd, wie is dan ik? Door de dingen die we hebben meegemaakt en vooral juist de slechte gebeurtenissen creëren we een eigen realiteit in ons eigen hoofd over hoe wij de wereld zien. We hebben door al die slechte ervaringen zoveel muren om ons heen gebouwd en elke keer als er een gevoel komt willen we weg rennen. De samenleving is verslaafd aan ontsnappen van onze werkelijke gevoelens, sommige doen dat met drugs, de andere pakken hun telefoon , kijken tv,eten, gaan feesten enz. Wie kan er nu echt een uur met alleen zichzelf zijn. Mensen moeten meer binnen in zichzelf kijken je vind de oplossing niet buiten jezelf. Wat voor mij heel erg heeft geholpen en voor andere ook heel erg is mediteren, ook bepaalde ademstalingsoefeningen zoals onze Nederlandse held Wim Hoff om bekend is geworden . Als laatste psychedelica. Dit is echt een van de effectiefste gereedschappen om van je mentale gevangenis af te komen. Het zorgt ervoor dat je out of the box gaat denken, je gaat anders naar situaties kijken. Ayahuasca bijvoorbeeld is erg interessant waarbij mensen trauma's herbeleven toen ze bijvoorbeeld 2 jaar waren en dit verwerken. . https://decorrespondent.n(...)80280533569-e33e34b2
De onderzoeken die bijvoorbeeld nu bezig zijn met bijvoorbeeld psilocybine(paddo's) met terminale patiënten die bang voor de dood zijn waarna een groot deel van de patiënten hierna niet meer bang waren hiervoor wat mij betreft een van de grootste angsten die er bij mensen speelt. Nu ga ik niet zeggen dat dit voor iedereen is natuurlijk en ik denk dat het voor de grootste groep mensen erg moeilijk zal zijn om te geloven dat deze hulpmiddelen misschien kunnen helpen. Ik wil alleen mijn visie geven en mijn mening over ik zeg niet dat het goed of fout is. Een leuke introductie en wie mij erg heeft geholpen zijn lezingen van Alan Watts Waarschijnlijk hebben bij een aantal mensen tijdens dit berichtje te lezen het stemmetje in hun hoofd al gezegd dat het onzin is, je moet het niet geloven, moet nog boodschappen halen voor vanavond, dat etentje van 3 jaar geleden enz

Ik ben een tegenstander van psychedilica om je ego te leren begrijpen en/ of bestrijden.

Doordat deze middelen je op plekken laten komen in je hoofd waar je het bestaan niet vanaf wist, en dat kunnen hele vervelende plekken zijn.

Persoonlijk ben ik groot fan van schematherapie, acceptatie van je denken, leren omgaan met je triggers en ook begrip hebben voor waarom je op bepaalde zaken zo reageert..
Zodat je er op kan anticiperen.

Zelf het ik de behandeling dubbele diagnose gehad, dus ben zeker wel geinteresseerd in je verhalen en opvattingen Propps..

Oja, mindfullness werkte voor mij wel redelijk, hoe sceptisch ik ook was

quote:

Op donderdag 30 maart 2017 21:59 schreef meeleez het volgende:

[..]

Kan het ook zo wezen dat je faalhulpverleners zo eng zijn omdat ze eigenlijk niet falen?

Kan het zo wezen dat juist het feit dat mensen er vooral van lijken te houden mij steeds opnieuw aan het twijfelen te brengen de reden is dat ik stil blijf staan en dat ik me rot blijf voelen?
Ik weet en voel toch prima aan wat goed voor me is en als ik naar mensen blijf luisteren die (bijna huilend of zo) blijven zeggen "maar ik wil je alleen maar helpen!!" me misschien helemaal niet willen helpen? Of zelfs ook maar het beste met me voor hebben?

Als ze het beste met me voor hebben, waarom luisteren ze dan niet naar mij en waarom begrijpen ze me dan niet? Waarom zorgen ze ervoor dat ik me geroepen voel ze te vertrouwen als dat vertrouwen niet in de feiten terug te vinden is? Ik kan ten slotte gewoon zien wie er -feitelijk- goed voor me is en wie de beste intenties hebben.

Het hebben van goede intenties is op lange termijn in principe altijd meetbaar in de resultaten, het is gewoon een kwestie van de juiste patronen leren herkennen.

Ik zou het trouwens wel toffer vinden als je gewoon zegt wat je wilt zeggen in plaats van dat je zo beduidenisloos gaat lopen vissen. Mijn probleem is niet zozeer dat ik mezelf tegenhoud omdat ik ergens bang voor zou zijn of in een soort zelfontkenning ofzo (tenzij je die trauma's bedoelt, maar dat is iets wat ik sowieso niet helemaal zelf kan oplossen (ook al doe ik dat liever wel zelf, want dan ben ik tenminste afhankelijk van iemand anders)), maar dat anderen me letten me volledig te ontplooien en me goed te voelen en 100% mezelf te zijn. Ik weet heus wel dat sommige mensen er helemaal niet van houden me zo kritisch op anderen te zien zijn, maar ik ben van nature nou eenmaal iemand die zegt wat ie voelt en daarin niet beperkt wil worden doordat anderen trachten mij schuldgevoelens aan te praten of me aan het twijfelen willen brengen.

Misschien dat je dit wel goed bedoelt hoor...maar dan ga ik me afvragen of de meeste mensen echt zo simpel zijn. Het is een hele kunst om anderen verder te helpen komen en daarvoor zal je veel inzet moeten uitvoeren, dat kan je niet uit een boekje leren of met een oneliner afdoen.

Mijn angsten zijn ondertussen niet m'n eigen gevangenis meer (want ik ga niet meer met de verkeerde mensen om (behalve dan wat de hulpverlening betreft)), maar ik besef wel dat ik ook fysieke limieten heb.

Ik heb nu al absurd veel wissels gehad, maar het einde is toch wel in zicht aan het komen nu. Nadat ik met die trauma's heb afgerekend verwacht ik al veel minder van hulpverlening afhankelijk te zijn en daar verheug ik me al op. je moet het gewoon zelf doen en niet teveel een braindead lemming zijn.

Ik merkte trouwens dat in de 2 maanden dat die hulpverleners compleet uit het zicht waren (o.a. ziekte weer en omdat ik diens opvolger ook had geweigerd), ik ineens weer goed ging slapen. Ik slaap tegenwoordig zelfs geregeld gewoon 8u/nacht, iets wat me in 2 jaar tijd niet gelukt is.

Slaapmedicatie neem ik nagenoeg helemaal niet meer (zeg maar hooguit 1x/2 weken nu, maar dan als kalmeringsmiddel).

M'n stemming is de laatste anderhalve maand ook een enorm stuk beter geworden. Die 'depressie'...ik snap wel dat ie me die diagnose wilde geven, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat ik er veel aan ga hebben. Enige is dat dit herstel op 't moment wel nog redelijk fragiel is (kan nog steeds relatief slecht tegen stress etc), maar ik vind het resultaat niet slecht terwijl ik 2 maanden terug in het diepst van de put zat.

[ Bericht 6% gewijzigd door magnetronkoffie op 31-03-2017 23:28:56 ]

quote:

Op vrijdag 31 maart 2017 23:19 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Kan het zo wezen dat juist het feit dat mensen er vooral van lijken te houden mij steeds opnieuw aan het twijfelen te brengen de reden is dat ik stil blijf staan en dat ik me rot blijf voelen?
Ik weet en voel toch prima aan wat goed voor me is en als ik naar mensen blijf luisteren die (bijna huilend of zo) blijven zeggen "maar ik wil je alleen maar helpen!!" me misschien helemaal niet willen helpen? Of zelfs ook maar het beste met me voor hebben?

Als ze het beste met me voor hebben, waarom luisteren ze dan niet naar mij en waarom begrijpen ze me dan niet? Waarom zorgen ze ervoor dat ik me geroepen voel ze te vertrouwen als dat vertrouwen niet in de feiten terug te vinden is? Ik kan ten slotte gewoon zien wie er -feitelijk- goed voor me is en wie de beste intenties hebben.

Het hebben van goede intenties is op lange termijn in principe altijd meetbaar in de resultaten, het is gewoon een kwestie van de juiste patronen leren herkennen.

quote:

Op vrijdag 31 maart 2017 00:18 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik heb even een lijstje gemaakt.
Ik heb sinds begin 2016 -8 keer- zelf een wissel aangevraagd _{"want geen klik bla bla"}.

Patroon?

quote:

Ik zou het trouwens wel toffer vinden als je gewoon zegt wat je wilt zeggen in plaats van dat je zo beduidenisloos gaat lopen vissen. Mijn probleem is niet zozeer dat ik mezelf tegenhoud omdat ik ergens bang voor zou zijn of in een soort zelfontkenning ofzo (tenzij je die trauma's bedoelt, maar dat is iets wat ik sowieso niet helemaal zelf kan oplossen (ook al doe ik dat liever wel zelf, want dan ben ik tenminste afhankelijk van iemand anders)), maar dat anderen me letten me volledig te ontplooien en me goed te voelen en 100% mezelf te zijn. Ik weet heus wel dat sommige mensen er helemaal niet van houden me zo kritisch op anderen te zien zijn, maar ik ben van nature nou eenmaal iemand die zegt wat ie voelt en daarin niet beperkt wil worden doordat anderen trachten mij schuldgevoelens aan te praten of me aan het twijfelen willen brengen.

Misschien dat je dit wel goed bedoelt hoor...maar dan ga ik me afvragen of de meeste mensen echt zo simpel zijn. Het is een hele kunst om anderen verder te helpen komen en daarvoor zal je veel inzet moeten uitvoeren, dat kan je niet uit een boekje leren of met een oneliner afdoen.

Ik bedoel het heel erg goed. Ik vraag je te kijken op een andere manier. Mijn lief is al bijna drie jaar aan het tobben met allerlei angsten en ik merk aan hem dat als er een afspraak met een hulpverlener aankomt hij een stuk minder goed in zijn vel zit. De mogelijkheid dat iemand iets tegen hem gaat zeggen waarmee hij dan weer iets 'moet' maakt de afspraak spannend en zorgt voor een kort lontje.

quote:

Mijn angsten zijn ondertussen niet m'n eigen gevangenis meer (want ik ga niet meer met de verkeerde mensen om (behalve dan wat de hulpverlening betreft)), maar ik besef wel dat ik ook fysieke limieten heb.

Ik heb nu al absurd veel wissels gehad, maar het einde is toch wel in zicht aan het komen nu. Nadat ik met die trauma's heb afgerekend verwacht ik al veel minder van hulpverlening afhankelijk te zijn en daar verheug ik me al op. je moet het gewoon zelf doen en niet teveel een braindead lemming zijn.

Ik merkte trouwens dat in de 2 maanden dat die hulpverleners compleet uit het zicht waren (o.a. ziekte weer en omdat ik diens opvolger ook had geweigerd), ik ineens weer goed ging slapen. Ik slaap tegenwoordig zelfs geregeld gewoon 8u/nacht, iets wat me in 2 jaar tijd niet gelukt is.

Slaapmedicatie neem ik nagenoeg helemaal niet meer (zeg maar hooguit 1x/2 weken nu, maar dan als kalmeringsmiddel).

M'n stemming is de laatste anderhalve maand ook een enorm stuk beter geworden. Die 'depressie'...ik snap wel dat ie me die diagnose wilde geven, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat ik er veel aan ga hebben. Enige is dat dit herstel op 't moment wel nog redelijk fragiel is (kan nog steeds relatief slecht tegen stress etc), maar ik vind het resultaat niet slecht terwijl ik 2 maanden terug in het diepst van de put zat.

Wat was het dan, als het geen depressie was?
Super fijn voor je dat het beter gaat, ik gun je alle geluk van de wereld.

quote:

Op vrijdag 31 maart 2017 23:45 schreef meeleez het volgende:

[..]

[..]

Patroon?

[..]

Ik bedoel het heel erg goed.

Ja, je wilt natuurlijk alleen maar helpen.

quote:

Ik vraag je te kijken op een andere manier.

Welke andere manier dan?

quote:

Mijn lief is al bijna drie jaar aan het tobben met allerlei angsten en ik merk aan hem dat als er een afspraak met een hulpverlener aankomt hij een stuk minder goed in zijn vel zit. De mogelijkheid dat iemand iets tegen hem gaat zeggen waarmee hij dan weer iets 'moet' maakt de afspraak spannend en zorgt voor een kort lontje.

Ik tob al m'n hele leven en zit al 13 jaar non-stop in de hulpverlening. Waarom zit hij een stuk minder goed in z'n vel als hij een afspraak met -een- hulpverlener heeft? Heeft hij dan niet (net zoals ik nu dus wel heb) hulpverleners waar hij zich wel prettig bij voelt?

quote:

[..]

Wat was het dan, als het geen depressie was?
Super fijn voor je dat het beter gaat, ik gun je alle geluk van de wereld.

Het gaat nu in elk geval beter dan walgelijk kut waarin alles perfect fout gaat, maar ik zou het toffer vinden als de halve wereld (waaronder dus de helft van de hulpverlening) eens zou afstappen van het idee dat ze menen de waarheid in pacht te hebben en vooral dat ze menen beter te weten wat goed voor me is en waarbij ik een waar mijnenveld moet bewandelen om alleen al aan iemand duidelijk te maken dat ze ernaast zitten zonder dat ze zich meteen door en door gekwetst gaan voelen.

.

quote:

Op vrijdag 31 maart 2017 23:45 schreef meeleez het volgende:Patroon?

ja, patroon

quote:

Op vrijdag 31 maart 2017 23:58 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Ja, je wilt natuurlijk alleen maar helpen.

Nee hoor, niet mijn vak.

quote:

[..]
Welke andere manier dan?

quote:

Op vrijdag 31 maart 2017 23:45 schreef meeleez het volgende:
[..]
De mogelijkheid dat iemand iets tegen hem gaat zeggen waarmee hij dan weer iets 'moet' maakt de afspraak spannend en zorgt voor een kort lontje.

quote:

Ik tob al m'n hele leven en zit al 13 jaar non-stop in de hulpverlening. Waarom zit hij een stuk minder goed in z'n vel als hij een afspraak met -een- hulpverlener heeft? Heeft hij dan niet (net zoals ik nu dus wel heb) hulpverleners waar hij zich wel prettig bij voelt?
[..]

Jawel. En dan nog is een afspraak spannend, want wie weet moet hij iets.

quote:

Het gaat nu in elk geval beter dan walgelijk kut waarin alles perfect fout gaat [...]

Wat fijn voor je! Ik hoop dat je progressie doorzet.

quote:

Op vrijdag 31 maart 2017 14:23 schreef Droopie het volgende:
Ik ben een tegenstander van psychedilica om je ego te leren begrijpen en/ of bestrijden.

Doordat deze middelen je op plekken laten komen in je hoofd waar je het bestaan niet vanaf wist, en dat kunnen hele vervelende plekken zijn.

Persoonlijk ben ik groot fan van schematherapie, acceptatie van je denken, leren omgaan met je triggers en ook begrip hebben voor waarom je op bepaalde zaken zo reageert..
Zodat je er op kan anticiperen.

Zelf het ik de behandeling dubbele diagnose gehad, dus ben zeker wel geinteresseerd in je verhalen en opvattingen Propps..

Oja, mindfullness werkte voor mij wel redelijk, hoe sceptisch ik ook was

Leuk om te weten dat je ook open minded bent
De onderzoeken die nou plaats vinden met psilocybine is bijvoorbeeld op mensen die eigenlijk uitbehandeld zijn op het gebied van depressie. Het is ook niet even trippen in het park, set en setting is erg belangrijk. Tijdens de sessies die geven gaan patiënten op een bank liggen met een ruimte die ze met wat beeldjes of schilderijen wat gezelliger maken, ook heeft de patiënt een blinddoek op en een koptelefoon met speciale geselecteerde muziek. Ze hebben van te voren ook al wat informatie gehad hierover en er zijn altijd 2 begeleiders bij.
Ik denk dat het juist voor de mensen die zo vast zitten in hun leven zo goed kan werken omdat juist hun ego zover is ontwikkeld waar geen mindfullness tegenop kan omdat ze daar het geduld niet voor hebben. Mijn ervaring van de trip is dat ik in een korte tijd een spoedcursus mindfullness heb gehad wat ik van te voren probeerde te begrijpen of af en toe ook juist inderdaad te zweverig vond. Ook een lesje wie ik nou echt ben zonder mijn ego, de ego is ook een illusie. Wat ook bijvoorbeeld een mooi middel is iboga, dit is een Afrikaanse wortel waar je ook van gaat trippen, de ervaringen zijn vaak dat ze heel hun leven terug zien en trauma's gaan verwerken, zelfs trauma's waar ze totaal niet meer vanaf weten. Ook hebben ze zelfs geen afkickverschijnselen wat ontzettend bijzonder is, want als je iemand kent of misschien jezelf wel om van medicijnen af te komen bijvoorbeeld is ontzettend zwaar. Zware verslaafden aan de heroïne en cocaïne hebben ontzettend goed slagingspercentage en zonder de afkickverschijnselen wat natuurlijk al erg bijzonder is. Ik heb genoeg interessante documentaires voor je als je ze wilt