'Een moeder moet kunnen zeggen: ik had liever geen kind gehad' #2

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 12:48 schreef Wimperkruller het volgende:

[..]

Ik denk dat ik een weloverwogen keuze kan maken omdat ik mij ga verdiepen in wat mij te wachten staat als ik een kind op de wereld zet. Daarom stond ik ervan te kijken. Niet dat ik het veroordeel, maar een kind is toch niet zomaar iets. Vandaar ook het topic.

Ik vind dit altijd zo lullig om te zeggen maar het klopt eigenlijk in de meeste gevallen wel. Eigenlijk kan je helemaal niet inschatten hoe het is.
Mijn geluk was dat ik had verwacht dat het moeilijker zou zijn, ik had de slapeloze nachten, geen eigen leven meer, niks kunnen doen enz. verwacht, maar dat was dus helemaal niet zo, zelfs niet met nu vier kinderen.
Dus dat kan je inderdaad aardig inschatten tot op zekere hoogte. mijn advies, verwacht het ergste, dan kan het alleen maar meevallen.

Maar het gevoel, nee....ik dacht serieus dat het een een soort van uitvergroot gevoel zou zijn als wat ik voor mijn lievelingskat voelde, maar dat komt nog niet dichtbij met wat ik daadwerkelijk voel voor mijn kinderen, dat is veel groter, veel natuurlijker, veel meer instinct dan ik had verwacht.

En andere zullen misschien juist teleurgesteld zijn omdat het gevoel veel minder is dan ze verwacht hadden.

Ik denk dat je dat heel moeilijk kan inschatten van te voren.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 12:43 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Gewoon eisen. Er zijn ook ouders die wél kleinkinderen 'eisen': "Dat ben je me wel verplicht na al die jaren voor je zorgen"

Ikke niet hoor, dat zoeken mijn kinderen maar lekker zelf uit. Als ze zich toch voortplanten dan ben ik de pisang want ik ga ze echt niet verbieden om met kleinkinderen op bezoek te komen.

Mijn oudste heeft gelukkig gekozen voor kinderloos blijven. De middelste wil wel kinderen maar heeft geen partner en de jongste is autistisch en aangezien dit erfelijk lijkt kan hij er beter maar niet aan beginnen. Maar de keus is uiteraard aan hém.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:01 schreef deedeetee het volgende:

[..]

Ikke niet hoor, dat zoeken mijn kinderen maar lekker zelf uit. Als ze zich toch voortplanten dan ben ik de pisang want ik ga ze echt niet verbieden om met kleinkinderen op bezoek te komen.

Mijn oudste heeft gelukkig gekozen voor kinderloos blijven. De middelste wil wel kinderen maar heeft geen partner en de jongste is autistisch en aangezien dit erfelijk lijkt kan hij er beter maar niet aan beginnen. Maar de keus is uiteraard aan hém.

Het was ook meer een grap

Maar ik zou wel duidelijk zijn in verwachtingen als het daadwerkelijk zover komt. Ooms en tantes van mij worden zonder wikken of wegen 'opgenomen' in de planning mbt de zorg, en kinderen worden daar zonder pardon gedumpt op dagen dat ze niet naar de creche gaan. Er zijn zelfs hele ruzies om geweest toen een aangetrouwde een baan moest 'afzeggen' toen mijn tante zei dat ze echt niet elke x en x op y en z ging passen, en de aangetrouwde was daar mooi gewoon vanuit gegaan toen ze solliciteerde

Moeders die eisen grootmoeder te worden!
Wat? Moeten mijn kinderen zelf weten. Zou het wel leuk vinden, op zich, maar brengt ook weer zorgen met zich mee. Dit is, overigens wel een aspect wat je mee moet wegen bij de keuze al dan niet kinderen. Geen kinderen betekent geen kleinkinderen, uitzonderingen daargelaten. Wel kinderen kan betekenen wel kleinkindere, met alweer de nodige zorgen, maar ook weer veel plezier. Plus je kan ze weer bij hun ouders afgeven na je portie kleinkinderengeluk gesniven te hebben.

Overigens, snakelady, wij hebben sinds bijna een jaar een tweede hond, oudduitse herder, en heb daar behoorlijk mijn handen aan vol! Hij is nu een jaar, vreselijk aan 't puberen en ik zal blij zijn als hij volwassen en wat rustiger wordt.
Maar ook hier geldt voor mij, had geen seconde van zijn eerste jaar willen missen. Een hond is eigenlijk ook een gezinslid.

Veel plezier met jullie hondje.

Interessant onderwerp! Mijn vrouw en ik zijn er nog niet helemaal over uit of we kinderen willen maar leunen op dit moment nog richting een 'nee'. En als dat niet binnen een paar jaar verandert, wordt het een definitieve nee want we zijn beiden midden dertig.

Voor mij zelf is het een kwestie van mijn huidige leven niet willen opgeven. Er zijn veel dingen waar ik nog van droom en kinderen vallen daar niet onder. Daarbij, als ik naar ouders kijk, zie ik weinig waarop ik (vanuit mijn optiek) jaloers zou moeten zijn. De eerste paar jaar lijken me erg zwaar, de tienerjaren volledig hopeloos en daarna zijn ze alweer het huis uit..

Dus sommige vrouwen kunnen maar moeilijk accepteren dat ze niet eeuwig een lekker wijf blijven. Verder nog iets nieuws in dit topic?

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:04 schreef Leandra het volgende:

[..]

Dat gevoel is een heel lastig verhaal, van mijn oudste was ik moeder vanaf het moment dat hij op m'n buik werd gelegd, hij kende mij en ik kende hem, het was er per direct.
Bij de jongste had ik dat ook verwacht maar die heb ik echt moeten leren kennen.... dat heeft voor m'n gevoel weken geduurd.

Nou denk ik dat de omstandigheden ook wel meespeelden, bij de oudste was ik de enige ouder, dus ik had niemand om op terug te vallen, de zorg mee te delen of mijn kind mee te delen, en bij de jongste hoefde ik het niet allemaal alleen te doen, maar het is net alsof het feit dat hij niet uitsluitend van mij afhankelijk was, daar een rol in speelde.

Overigens ben ik als alleenstaande moeder ook een andere moeder dan als moeder naast een vader, en ik kan niet zeggen dat het laatste me beter afgaat dan het eerste.

Ik had dat met de zwangerschap van de tweede, ik wilde niet echt een tweede kindje maar mijn ex wel heel graag. dus ben er maar mee ingestemd, van de zwangerschap kon ik niet echt genieten, kreeg een prenatale depressie en zag het eigenlijk somber in.
En toen werd ze geboren, in mijn armen gelegd en alle negatieve gevoelens die ik in de maanden daarvoor heb gehad waren verdwenen, ik voelde alleen liefde en dat was een overweldigend gevoel.

Maar ik heb mij lang schuldig gevoeld dat ik niet kon genieten van de zwangerschap.

Het is zo lastig om gevoelens in te schatten van de voren, dat is eigenlijk niet te doen.

[ Bericht 0% gewijzigd door snakelady op 12-05-2016 13:17:06 ]

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:03 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Het was ook meer een grap

Maar ik zou wel duidelijk zijn in verwachtingen als het daadwerkelijk zover komt. Ooms en tantes van mij worden zonder wikken of wegen 'opgenomen' in de planning mbt de zorg, en kinderen worden daar zonder pardon gedumpt op dagen dat ze niet naar de creche gaan. Er zijn zelfs hele ruzies om geweest toen een aangetrouwde een baan moest 'afzeggen' toen mijn tante zei dat ze echt niet elke x en x op y en z ging passen, en de aangetrouwde was daar mooi gewoon vanuit gegaan toen ze solliciteerde

Ik ga niet oppassen, ik moet er niet aan denken.Dat vertel ik bijtijds. Er zit 8 jaar en 10 jaar verschil tussen mijn 3 kinderen. Ik heb dus heel lang steeds weer opnieuw een opgroeiend kind in huis gehad. Het was mijn eigen keus maar ik doe het dus nooit meer.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:06 schreef Gia het volgende:

Overigens, snakelady, wij hebben sinds bijna een jaar een tweede hond, oudduitse herder, en heb daar behoorlijk mijn handen aan vol! Hij is nu een jaar, vreselijk aan 't puberen en ik zal blij zijn als hij volwassen en wat rustiger wordt.
Maar ook hier geldt voor mij, had geen seconde van zijn eerste jaar willen missen. Een hond is eigenlijk ook een gezinslid.

Veel plezier met jullie hondje.

Ik ben opgegroeid met honden, mij ex wilde helaas geen hond en nu mijn man zat met hetzelfde probleem, zijn ex wilde geen hond.
Dus we zijn beide heel erg blij nu! Ik verwacht inderdaad dat het een drukke en ook wel zware tijd gaat worden, maar ik kijk er ook zo naar uit!

Dank je wel!

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:12 schreef snakelady het volgende:

[..]

Ik ben opgegroeid met honden, mij ex wilde helaas geen hond en nu mijn man zat met hetzelfde probleem, zijn ex wilde geen hond.
Dus we zijn beide heel erg blij nu! Ik verwacht inderdaad dat het een drukke en ook wel zware tijd gaat worden, maar ik kijk er ook zo naar uit!

Dank je wel!

Oeh leuk wat voor hondje ? Heb zelf afgelopen jaar een pup gehaald en mijn handen vol gehad.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:04 schreef Leandra het volgende:

[..]

Dat gevoel is een heel lastig verhaal, van mijn oudste was ik moeder vanaf het moment dat hij op m'n buik werd gelegd, hij kende mij en ik kende hem, het was er per direct.
Bij de jongste had ik dat ook verwacht maar die heb ik echt moeten leren kennen.... dat heeft voor m'n gevoel weken geduurd.

Nou denk ik dat de omstandigheden ook wel meespeelden, bij de oudste was ik de enige ouder, dus ik had niemand om op terug te vallen, de zorg mee te delen of mijn kind mee te delen, en bij de jongste hoefde ik het niet allemaal alleen te doen, maar het is net alsof het feit dat hij niet uitsluitend van mij afhankelijk was, daar een rol in speelde.

Overigens ben ik als alleenstaande moeder ook een andere moeder dan als moeder naast een vader, en ik kan niet zeggen dat het laatste me beter afgaat dan het eerste.

Bij mij was het andersom. Ik was na de geboorte van de eerste helemaal kapot, letterlijk dus, totaalruptuur door een tangverlossing. Ik kon ook de eerste week niet zelf voor hem zorgen, behalve de borst geven. Heb in het eerste jaar meerdere herstelwerkzaamheden gehad aan mijn onderkant, dus ziekenhuis in, ziekenhuis uit, uiteindelijk academisch ziekenhuis. Nooit helemaal goed gekomen.

De tweede was dus primair een keizersnede, wist drie maanden vooraf de geboortedatum al. Rustig met een ruggeprik in relaxte stemming, met zuurstofkapje, mmm. Kon na een paar dagen goed vooruit en na 10 dagen het hele huishouden weer doen.

Ook ondanks dit alles, heb ik geen spijt van het ouderschap.

Oneens. Alleen vaders moeten dit kunnen zeggen.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:13 schreef deedeetee het volgende:

[..]

Oeh leuk wat voor hondje ? Heb zelf afgelopen jaar een pup gehaald en mijn handen vol gehad.

Een Dansk/svensk gårdhund.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En ik ben van mening dat het goed is voor kinderen om met dieren op te groeien, om het een beetje OT te houden.

Overigens lijkt mij oma zijn wel leuk, maar ik zou denk ik ook geen vaste oppasoma willen zijn, in ieder geval niet iedere dag.

En eigenlijk zijn we van plan een wereldreis te gaan maken wanneer we oud zijn dus dan zijn we er toch niet.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:16 schreef ems. het volgende:
Oneens. Alleen vaders moeten dit kunnen zeggen.

Waarom?

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:20 schreef snakelady het volgende:

[..]

Een Dansk/svensk gårdhund.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En ik ben van mening dat het goed is voor kinderen om met dieren op te groeien, om het een beetje OT te houden.

Hee leuk dat ras ken ik niet. En ik heb zelf altijd een hond samen met de kinderen gehad. Als pa of ma, of het leven in het algemeen dan * gemeen * is, kan zo'n kind gezellig bij de hond troost zoeken En het is een uitstekende manier om kinderen te leren dat je rekening moet houden met anderen.
Mijn oudste die dus géén kinderen wil heeft uiteraard wél een hond

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:23 schreef john2406 het volgende:
Waarom eigenlijk, het is toch een keuze die men maakt of niet?

En al zeker niet zoiets in het bijzijn van hun kinderen vind ik, vrouwen kunnen toch multitasken of klopt het toch wat ik zelf beweer.
Vrouwen kunnen multitasken maar brengen wel geen enkel deel tot een goed einde?

Ik begrijp hier niks van.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:27 schreef john2406 het volgende:

[..]

Of wil je niet, multitasken is snelle beslissingen nemen, meerdere dingen tegelijk, en achteraf zeuren?
Nogmaals mijn mening die beslissing neemt men, de gevolgen ervan zal men voor komen aan het opdraaien toch?
Of zouden sommige denken dat ze de kinderen terug duwen kunnen?

Wat???

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:24 schreef deedeetee het volgende:

[..]

Hee leuk dat ras ken ik niet. En ik heb zelf altijd een hond samen met de kinderen gehad. Als pa of ma, of het leven in het algemeen dan * gemeen * is, kan zo'n kind gezellig bij de hond troost zoeken En het is een uitstekende manier om kinderen te leren dat je rekening moet houden met anderen.
Mijn oudste die dus géén kinderen wil heeft uiteraard wél een hond

Het is een oud Scandinavisch ras.

https://en.wikipedia.org/wiki/Danish_Swedish_Farmdog

Wij hebben al een kat maar dat is toch anders, hoewel het een super lief beest is is een kat meestal toch meer op zijn eigen.
Deze hond is met andere honden, katten, konijnen en kinderen opgegroeid, dus dat zal allemaal geen probleem zijn. Hij is heel sociaal en vriendelijk naar vreemden.

En inderdaad, ik deed dat vroeger ook bij mijn hond, dat beest was mijn alles.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:27 schreef john2406 het volgende:

[..]

Of wil je niet, multitasken is snelle beslissingen nemen, meerdere dingen tegelijk, en achteraf zeuren?
Nogmaals mijn mening die beslissing neemt men, de gevolgen ervan zal men voor komen aan het opdraaien toch?
Of zouden sommige denken dat ze de kinderen terug duwen kunnen?

Ik denk dat men dit soort verhalen meer moet zien als waarschuwing voor anderen die alleen de rozewolk-aspecten van het moederschap verwachten: Besef ook de mindere kanten voor je er aan begin. Het lijkt me niet dat de moeder uit het verhaal denkt dat ze ook maar iets terug kan draaien.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:13 schreef deedeetee het volgende:

Oeh leuk wat voor hondje ? Heb zelf afgelopen jaar een pup gehaald en mijn handen vol gehad.

Haha, en als je oma wordt, vind je je kleinkind ook geweldig!

Overigens op het oma aspect ingaand, zou je dan oma worden vua een zoon of via een dochter? Want dat maakt, vrees ik, wel veel verschil.
Ik heb twee zussen en wij kwamen vroeger meer bij mijn moeders kant van de familie dan aan mijn vaders kant. Was net alsof dat verder weg familie was. Nu nog steeds heb ik meer contact met neven en nichten van moeders kant dan van vaders kant.

Bij onszelf merk ik dat minder. Maar heb ook wel een goede band met mijn schoonfamilie, ook qua gespreksstof heb ik daar meer mee dan met mijn eigen zussen.Ik ben niet zo'n toppersconcerttype, als je begrijpt wat ik bedoel.

Maar ik zie wel dat bij tantes van mij die dochters hebben, de kleinkinderen vaker bij oma komen dan bij tantes die zonen hebben.
Ikzelf heb twee zonen en hoop wel net zo'n goede band te krijgen met hun vrouw(en)/partner als ik heb met mijn schoonfamilie.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:27 schreef john2406 het volgende:

[..]

Of wil je niet, multitasken is snelle beslissingen nemen, meerdere dingen tegelijk, en achteraf zeuren?
Nogmaals mijn mening die beslissing neemt men, de gevolgen ervan zal men voor komen aan het opdraaien toch?
Of zouden sommige denken dat ze de kinderen terug duwen kunnen?

Sprechen Sie deutsch?

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:29 schreef snakelady het volgende:

[..]

Sprechen Sie deutsch?

Ik kan hem redelijk vertalen, ik ben ook man

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:30 schreef Strani het volgende:

[..]

Ik kan hem redelijk vertalen, ik ben ook man

Hahaha, knap van je!

Kindvrij blijven

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:07 schreef Strani het volgende:
Interessant onderwerp! Mijn vrouw en ik zijn er nog niet helemaal over uit of we kinderen willen maar leunen op dit moment nog richting een 'nee'. En als dat niet binnen een paar jaar verandert, wordt het een definitieve nee want we zijn beiden midden dertig.

Voor mij zelf is het een kwestie van mijn huidige leven niet willen opgeven. Er zijn veel dingen waar ik nog van droom en kinderen vallen daar niet onder. Daarbij, als ik naar ouders kijk, zie ik weinig waarop ik (vanuit mijn optiek) jaloers zou moeten zijn. De eerste paar jaar lijken me erg zwaar, de tienerjaren volledig hopeloos en daarna zijn ze alweer het huis uit..

Dit is bij ons een beetje hetzelfde, alleen mijn vriendin begint langzaam meer naar een "ja" te neigen, waarbij ik nog steeds in mijn "nee" blijf hangen (dat zei ik op mijn twaalfde al ). Maar ja, ik wil haar natuurlijk ook echt niet kwijt. Ik zie echt helemaal niets leuks aan een baby, ik vind baby's strontlelijk, ze maken lawaai, houden je uit je slaap, kunnen niet met je praten en zorgen ervoor dat je niets meer ongepland kan gaan doen.

Dat hele gebeuren dat ALLES om dat kind draait zoals ik zie bij een aantal vrienden vind ik ook maar niets. Ben je normaal met ze in gesprek over iets, zien ze vanuit hun ooghoek dat het kind een scheet laat, en moet dat meteen breed uitgemeten worden in alle geuren en kleuren Het moet altijd over dat kind gaan Zit je lekker met z'n allen te BBQ-en, moet dat kind een potje Olvarit naar binnen geschoven hebben, nou, dan heb ik meteen gegeten en gedronken als ik dat ranzige gebeuren zie Als een kind wat ouder is en zelf dingen kan en praten en zo, lijkt het me nog niet eens zo heel vervelend, maar die eerste jaren lijken me echt een enorme opgave.

Gelukkig wordt het steeds minder een taboe om hierover te spreken. Ik heb een mannelijke collega die gewoon eerlijk toegeeft dat hij een depressie heeft gehad toen zijn kind geboren was, hij vond het echt verschrikkelijk die eerste jaren. Nu het kind wat ouder is, is hij er wel blij mee overigens En ik hoorde een andere vrouwelijke (wat oudere) collega laatst zeggen dat als ze nog een keer mocht kiezen, ze had gekozen om kinderloos te blijven.

Ik denk vaak dat de maatschappij nog te veel denkt vanuit een soort 'iedereen heeft het recht om kinderen te krijgen'. Wettelijk gezien is dat inderdaad zo, maar ik ben er zelf voorstander van dat mensen minder uitgaan van dat privilege en meer uitgaan van de realiteit. Is het wel verstandig dat ik kinderen krijg? Zou het goed zijn voor mij, of (nog belangrijker) voor mijn kinderen?

We leven in een tijd waarin we leren om voor onszelf te denken en minder snel mee te gaan met de stroom. Daar moeten we ook gebruik van maken. Als je dan alsnog, na een goede overweging, besluit kinderen te willen, dan moet daar ook volledige steun voor zijn.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:28 schreef Gia het volgende:

[..]

Haha, en als je oma wordt, vind je je kleinkind ook geweldig!

Overigens op het oma aspect ingaand, zou je dan oma worden vua een zoon of via een dochter? Want dat maakt, vrees ik, wel veel verschil.
Ik heb twee zussen en wij kwamen vroeger meer bij mijn moeders kant van de familie dan aan mijn vaders kant. Was net alsof dat verder weg familie was. Nu nog steeds heb ik meer contact met neven en nichten van moeders kant dan van vaders kant.

Bij onszelf merk ik dat minder. Maar heb ook wel een goede band met mijn schoonfamilie, ook qua gespreksstof heb ik daar meer mee dan met mijn eigen zussen.Ik ben niet zo'n toppersconcerttype, als je begrijpt wat ik bedoel.

Maar ik zie wel dat bij tantes van mij die dochters hebben, de kleinkinderen vaker bij oma komen dan bij tantes die zonen hebben.
Ikzelf heb twee zonen en hoop wel net zo'n goede band te krijgen met hun vrouw(en)/partner als ik heb met mijn schoonfamilie.

Ik weet wel dat mijn moeder eigenlijk stiekem het meeste heeft met mijn kinderen in vergelijking met die van mij broer. Ze was ook bij beide bevallingen en ze is echt oma van mijn kinderen (geen oppasoma, daarvoor wonen we te ver weg).
Van de kinderen van mijn broer is de moeder van mijn schoonzus de ''echte'' oma.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:31 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Dit is bij ons een beetje hetzelfde, alleen mijn vriendin begint langzaam meer naar een "ja" te neigen, waarbij ik nog steeds in mijn "nee" blijf hangen (dat zei ik op mijn twaalfde al ). Maar ja, ik wil haar natuurlijk ook echt niet kwijt. Ik zie echt helemaal niets leuks aan een baby, ik vind baby's strontlelijk, ze maken lawaai, houden je uit je slaap, kunnen niet met je praten en zorgen ervoor dat je niets meer ongepland kan gaan doen.

Dat hele gebeuren dat ALLES om dat kind draait zoals ik zie bij een aantal vrienden vind ik ook maar niets. Ben je normaal met ze in gesprek over iets, zien ze vanuit hun ooghoek dat het kind een scheet laat, en moet dat meteen breed uitgemeten worden in alle geuren en kleuren Het moet altijd over dat kind gaan Zit je lekker met z'n allen te BBQ-en, moet dat kind een potje Olvarit naar binnen geschoven hebben, nou, dan heb ik meteen gegeten en gedronken als ik dat ranzige gebeuren zie Als een kind wat ouder is en zelf dingen kan en praten en zo, lijkt het me nog niet eens zo heel vervelend, maar die eerste jaren lijken me echt een enorme opgave.

Gelukkig wordt het steeds minder een taboe om hierover te spreken. Ik heb een mannelijke collega die gewoon eerlijk toegeeft dat hij een depressie heeft gehad toen zijn kind geboren was, hij vond het echt verschrikkelijk die eerste jaren. Nu het kind wat ouder is, is hij er wel blij mee overigens En ik hoorde een andere vrouwelijke (wat oudere) collega laatst zeggen dat als ze nog een keer mocht kiezen, ze had gekozen om kinderloos te blijven.

Haha, ik herken je angstbeelden

Ik zie hetzelfde inderdaad om mij heen, of dan eigenlijk vooral bij de vriendinnen van mijn vrouw. Het worden gewoon volledig andere mensen.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:31 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Dit is bij ons een beetje hetzelfde, alleen mijn vriendin begint langzaam meer naar een "ja" te neigen, waarbij ik nog steeds in mijn "nee" blijf hangen (dat zei ik op mijn twaalfde al ). Maar ja, ik wil haar natuurlijk ook echt niet kwijt. Ik zie echt helemaal niets leuks aan een baby, ik vind baby's strontlelijk, ze maken lawaai, houden je uit je slaap, kunnen niet met je praten en zorgen ervoor dat je niets meer ongepland kan gaan doen.

Dat hele gebeuren dat ALLES om dat kind draait zoals ik zie bij een aantal vrienden vind ik ook maar niets. Ben je normaal met ze in gesprek over iets, zien ze vanuit hun ooghoek dat het kind een scheet laat, en moet dat meteen breed uitgemeten worden in alle geuren en kleuren Het moet altijd over dat kind gaan Zit je lekker met z'n allen te BBQ-en, moet dat kind een potje Olvarit naar binnen geschoven hebben, nou, dan heb ik meteen gegeten en gedronken als ik dat ranzige gebeuren zie Als een kind wat ouder is en zelf dingen kan en praten en zo, lijkt het me nog niet eens zo heel vervelend, maar die eerste jaren lijken me echt een enorme opgave.

Gelukkig wordt het steeds minder een taboe om hierover te spreken. Ik heb een mannelijke collega die gewoon eerlijk toegeeft dat hij een depressie heeft gehad toen zijn kind geboren was, hij vond het echt verschrikkelijk die eerste jaren. Nu het kind wat ouder is, is hij er wel blij mee overigens En ik hoorde een andere vrouwelijke (wat oudere) collega laatst zeggen dat als ze nog een keer mocht kiezen, ze had gekozen om kinderloos te blijven.

Ik vind wel, hoe ouder kinderen worden hoe leuker.
Ik vind baby's en peuters schattig enzo, maar je kan er zo weinig mee.

Nu is onze jongste bijna 8 en de oudste is bijna 12.

We hebben op vrijdagavond filmavond, Star Wars, Marvel, Lord of the Ring, dat soort films zijn favoriet.
We kijken nu ook bijna iedere avond na het eten en douchen Avatar ( de serie) samen. Daarvoor was het mythbusters en daarvoor diverse documentaires en we lezen Harry Potter.

We gamen samen ( Broforce, Terraria en Dragon age) en dan natuurlijk ook de dingen buiten elektronica om, als ik bv een eind ga hardlopen gaan de kinderen mee op skeelers, fiets of iets dergelijks.
We doen nu echt dingen samen als gezin, en dat vind ik heel erg leuk!

En blijkbaar voeden wij complete nerds op.

En je moet jezelf als ouders niet te serieus nemen en de humor en in houden.

Gesprek tussen mijn man en mij eerder.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:35 schreef Strani het volgende:

[..]

Haha, ik herken je angstbeelden

Ik zie hetzelfde inderdaad om mij heen, of dan eigenlijk vooral bij de vriendinnen van mijn vrouw. Het worden gewoon volledig andere mensen.

Ja, van die mensen die nadat ze een kind hebben om 19:00 al beginnen te gapen en dan hebben ze een keer zich een avond weten los te wurmen van hun kind, dan wil je om 21:00 afspreken ergens (lijkt me een heel schappelijke tijd, ben zelf ook geen 18 meer ), zeggen ze dat dat wel laat is...

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:41 schreef snakelady het volgende:

[..]

Ik vind wel, hoe ouder kinderen worden hoe leuker.
Ik vind baby's en peuters schattig enzo, maar je kan er zo weinig mee.

Schattig? Een puppy of een kitten, die vind ik schattig, een baby vind ik écht niets schattigs aan, de een nog lelijker dan de ander. Kan me ook niet voorstellen dat ik mijn eigen kind dan ineens wél schattig ga vinden.

Van de vrouwen die hier beweren posten dat ze geen kinderen willen ben ik wel eens benieuwd naar de leeftijd. Om het even in perspectief te plaatsen.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:51 schreef Gunner het volgende:
Van de vrouwen die hier beweren dat ze geen kinderen willen ben ik wel eens benieuwd naar de leeftijd. Om het even in perspectief te plaatsen.

Vanwaar dat kleinerende 'beweren'?

Maar 31 hoor als jij denkt dat je na het verkrijgen van deze informatie denkt beter in staat te zijn iemand te kennen dan zij zichzelf...

Voel je niet zo aangevallen zeg. Ik pretendeer helemaal niet iemand dan te kennen...pffff...

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:51 schreef Gunner het volgende:
Van de vrouwen die hier beweren dat ze geen kinderen willen ben ik wel eens benieuwd naar de leeftijd. Om het even in perspectief te plaatsen.

Mijn vrouw is 34 en wil ook nog geen kinderen. Haar zus is trouwens 40 en heeft ook nooit aandrang gevoeld voor zover ik weet.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:51 schreef Gunner het volgende:
Van de vrouwen die hier beweren dat ze geen kinderen willen ben ik wel eens benieuwd naar de leeftijd. Om het even in perspectief te plaatsen.

Dat vind ik dan weer zo denigrerend, niet iedere vrouw wil kinderen, klaar
Ja, sommige veranderen van gedachte, maar alsnog is hun gevoel op dit moment dat ze geen kinderen willen en dat is ieders goed recht.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:53 schreef Gunner het volgende:
Voel je niet zo aangevallen zeg. Ik pretendeer helemaal niet iemand dan te kennen...pffff...

Maar waarom dan 'beweren', en niet gewoon 'aangeven'?

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:52 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Vanwaar dat kleinerende 'beweren'?

Maar 31 hoor als jij denkt dat je na het verkrijgen van deze informatie denkt beter in staat te zijn iemand te kennen dan zij zichzelf...

Het is op zich best een legitieme vraag, hoe irritant hij ook is. Er zijn nou eenmaal veel vrouwen die bij het ouder worden van mening veranderen.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:54 schreef Strani het volgende:

[..]

Het is op zich best een legitieme vraag, hoe irritant hij ook is. Er zijn nou eenmaal veel vrouwen die bij het ouder worden van mening veranderen.

Het gaat vooral om de verwoording, niet de vraag an sich, al vind ik 'm altijd vrij betweterig.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:54 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Maar waarom dan 'beweren', en niet gewoon 'aangeven'?

Sorry. het was echt niet denigrerend bedoelt of wat dan ook. Het spijt me dat je er zo aanstoot aan neemt. Kusje erop?

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:55 schreef Gunner het volgende:

[..]

Sorry. het was echt niet denigrerend bedoelt of wat dan ook. Het spijt me dat je er zo aanstoot aan neemt. Kusje erop?

Vooruit.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:55 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Het gaat vooral om de verwoording, niet de vraag an sich, al vind ik 'm altijd vrij betweterig.

Duidelijk. Ja, ik ken de irritatie Maar daarom heb ik voor mezelf wel altijd een slag om de arm gehouden en m'n vrouw ook: Op dit moment willen we geen kinderen en ik denk dat dat niet gaat veranderen. Maar ik weet het niet zeker.

Ik kan me het heel goed voorstellen dat je als ouder op een gegeven moment tot de conclusie zou kunnen komen dat je liever geen kinderen gehad zou hebben. Er zijn zoveel omstandigheden te bedenken die het hebben van gewenste kinderen op den duur tot een hel kunnen maken. het is wel heel jammer dat je het niet mag zeggen als vrouw.

Ik vind het ook heel normaal dat je geen kinderen zou willen. Tegenwoordig heb je als Nederlander zoveel mogelijkheden om je leven in te richten, dat ik wel begrijp dat daar vaak geen kinderen in passen of dat je er überhaupt geen behoefte aan hebt. Ik snap dan ook de sociale druk helemaal niet.

Wij waren jaren bewust (maar niet definitief) kindervrij. Daarna dus wel aan kinderen begonnen en we zouden niet anders meer willen. Het beïnvloedt je leven natuurlijk dramatisch maar het voegt ook zoveel toe. Gelukkig weet je niet wat je mist als je geen kinderen hebt. Helaas weet je wel wat je mist als je ze wel hebt.

Je moet het inderdaad gewoon kunnen zeggen, of je nou man bent of vrouw. Maar natuurlijk nooit tegen je eigen kinderen (dus eigenlijk gewoon altijd anoniem of op een plek waar je kinderen er nooit achter komen).

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:51 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Schattig? Een puppy of een kitten, die vind ik schattig, een baby vind ik écht niets schattigs aan, de een nog lelijker dan de ander. Kan me ook niet voorstellen dat ik mijn eigen kind dan ineens wél schattig ga vinden.

Het grappige is dat de natuur er doorgaans voor zorgt dat je dat dus juist wél doet

Waarmee ik niet wil zeggen dat je kinderen moet nemen als je ze niet wil, uiteraard.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:31 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Dit is bij ons een beetje hetzelfde, alleen mijn vriendin begint langzaam meer naar een "ja" te neigen, waarbij ik nog steeds in mijn "nee" blijf hangen (dat zei ik op mijn twaalfde al ). Maar ja, ik wil haar natuurlijk ook echt niet kwijt. Ik zie echt helemaal niets leuks aan een baby, ik vind baby's strontlelijk, ze maken lawaai, houden je uit je slaap, kunnen niet met je praten en zorgen ervoor dat je niets meer ongepland kan gaan doen.

Dat hele gebeuren dat ALLES om dat kind draait zoals ik zie bij een aantal vrienden vind ik ook maar niets. Ben je normaal met ze in gesprek over iets, zien ze vanuit hun ooghoek dat het kind een scheet laat, en moet dat meteen breed uitgemeten worden in alle geuren en kleuren Het moet altijd over dat kind gaan Zit je lekker met z'n allen te BBQ-en, moet dat kind een potje Olvarit naar binnen geschoven hebben, nou, dan heb ik meteen gegeten en gedronken als ik dat ranzige gebeuren zie Als een kind wat ouder is en zelf dingen kan en praten en zo, lijkt het me nog niet eens zo heel vervelend, maar die eerste jaren lijken me echt een enorme opgave.

Gelukkig wordt het steeds minder een taboe om hierover te spreken. Ik heb een mannelijke collega die gewoon eerlijk toegeeft dat hij een depressie heeft gehad toen zijn kind geboren was, hij vond het echt verschrikkelijk die eerste jaren. Nu het kind wat ouder is, is hij er wel blij mee overigens En ik hoorde een andere vrouwelijke (wat oudere) collega laatst zeggen dat als ze nog een keer mocht kiezen, ze had gekozen om kinderloos te blijven.

Je hebt nog gelijk ook. Ik vond al mijn kinderen als baby doodsaai en de blérende exemplaren ( met name de oudste want dat was een huilbaby ) echt bloed irritant.

Ik weet nog steeds niet hoe snel ik een winkel uit moet rennen als er een blérkind in de zaak is.
En als ze ouder zijn en gaan praten kunnen ze vreselijk vervelende opmerkingen gaan maken en als ze in hun tienerjaren komen houd je dan maar helemaal vast !

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 14:11 schreef deedeetee het volgende:

[..]

Je hebt nog gelijk ook. Ik vond al mijn kinderen als baby doodsaai en de blérende exemplaren ( met name de oudste want dat was een huilbaby ) echt bloed irritant.

Ik weet nog steeds niet hoe snel ik een winkel uit moet rennen als er een blérkind in de zaak is.
En als ze ouder zijn en gaan praten kunnen ze vreselijk vervelende opmerkingen gaan maken en als ze in hun tienerjaren komen houd je dan maar helemaal vast !

Zoveel mensen, zoveel meningen. Ik wildegraag een baby, maar vroeg me ook wel af of ik een ouder kind ook leuk zou vinden, of dat niet heel moeilijk zou zijn, etc. Ik genoot van mijn baby, die vond ik zeker niet saai, maar ik vind het opgroeiende kind ook heel erg leuk. Ik vind het erg leuk juist dat ze praat en een eigen mening krijgt en soms ook vervelende of bijdehante opmerkingen maakt. Ik vind de ontwikkeling echt misschien wel het allermooiste wat van het hebben van een kind; da tis ook iets wat ik vantevoren nooit gedacht had.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 14:41 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Zoveel mensen, zoveel meningen. Ik wildegraag een baby, maar vroeg me ook wel af of ik een ouder kind ook leuk zou vinden, of dat niet heel moeilijk zou zijn, etc. Ik genoot van mijn baby, die vond ik zeker niet saai, maar ik vind het opgroeiende kind ook heel erg leuk. Ik vind het erg leuk juist dat ze praat en een eigen mening krijgt en soms ook vervelende of bijdehante opmerkingen maakt. Ik vind de ontwikkeling echt misschien wel het allermooiste wat van het hebben van een kind; da tis ook iets wat ik vantevoren nooit gedacht had.

Ik dacht dat ik een baby erg leuk zou vinden. Heb daarvoor zondagschoolklas geleid e.d. Zelfs een vooropleiding gedaan om de kinderbescherming in te gaan. Plannen gemaakt om in een kindertehuis in Tanzanië te gaan werken....
Ik wist me echt geen raad. De ouders van nu bestond toen nog niet zo lang. Dus daar ijverig goede raad gezocht. :
* Ga gezellig met je baby op een kleed op de vloer zitten met speeltjes. * O.k. ik doe dat dus. Daar zat ik dan dom naar die baby van een half jaar oud te kijken en me af te vragen * wat nu ? *

_{ik voelde me vreselijk schuldig omdat ik er niks aan vond}

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 14:51 schreef deedeetee het volgende:

[..]

Ik dacht dat ik een baby erg leuk zou vinden. Heb daarvoor zondagschoolklas geleid e.d. Zelfs een vooropleiding gedaan om de kinderbescherming in te gaan. Plannen gemaakt om in een kindertehuis in Tanzanië te gaan werken....
Ik wist me echt geen raad. De ouders van nu bestond toen nog niet zo lang. Dus daar ijverig goede raad gezocht. :
* Ga gezellig met je baby op een kleed op de vloer zitten met speeltjes. * O.k. ik doe dat dus. Daar zat ik dan dom naar die baby van een half jaar oud te kijken en me af te vragen * wat nu ? *

_{ik voelde me vreselijk schuldig omdat ik er niks aan vond}

Dat laatste zou het taboe ook vanaf moeten. Dat schuldgevoel dat men zichzelf aanpraat, en waar anderen dan ook nog eens hard aan meedoen, als je iets in de omgang met je kind anders doet dan zij.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:31 schreef Metalfreak het volgende:

Dit is bij ons een beetje hetzelfde, alleen mijn vriendin begint langzaam meer naar een "ja" te neigen, waarbij ik nog steeds in mijn "nee" blijf hangen (dat zei ik op mijn twaalfde al ). Maar ja, ik wil haar natuurlijk ook echt niet kwijt. Ik zie echt helemaal niets leuks aan een baby, ik vind baby's strontlelijk, ze maken lawaai, houden je uit je slaap, kunnen niet met je praten en zorgen ervoor dat je niets meer ongepland kan gaan doen.

Dat hele gebeuren dat ALLES om dat kind draait zoals ik zie bij een aantal vrienden vind ik ook maar niets. Ben je normaal met ze in gesprek over iets, zien ze vanuit hun ooghoek dat het kind een scheet laat, en moet dat meteen breed uitgemeten worden in alle geuren en kleuren Het moet altijd over dat kind gaan Zit je lekker met z'n allen te BBQ-en, moet dat kind een potje Olvarit naar binnen geschoven hebben, nou, dan heb ik meteen gegeten en gedronken als ik dat ranzige gebeuren zie Als een kind wat ouder is en zelf dingen kan en praten en zo, lijkt het me nog niet eens zo heel vervelend, maar die eerste jaren lijken me echt een enorme opgave.

Gelukkig wordt het steeds minder een taboe om hierover te spreken. Ik heb een mannelijke collega die gewoon eerlijk toegeeft dat hij een depressie heeft gehad toen zijn kind geboren was, hij vond het echt verschrikkelijk die eerste jaren. Nu het kind wat ouder is, is hij er wel blij mee overigens En ik hoorde een andere vrouwelijke (wat oudere) collega laatst zeggen dat als ze nog een keer mocht kiezen, ze had gekozen om kinderloos te blijven.

Of alles om jouw kind draait of niet heb je zelf redelijk in de hand (tenzij je een kind krijgt met een aandoening, dan kun je soms niet anders). Het zijn keuzes. De beste keuze lijkt mij dat je ook deels voor jezelf blijft kiezen. Daar word je een gelukkiger mens van en kinderen hebben meer aan gelukkige ouders, dan depressieve ouders.

Ik vond het leuk vanaf dag 1. Niet bijzonder zwaar. Ok, je kan niet meer alles zoals je vooraf gewend was. Je moet meer plannen, je moet rekening houden met dat je een kind hebt. Dat is soms niet meer dan een oppas regelen, maar dat moet je dus wel regelen. En het kost geld natuurlijk. En zeker als je het niet ruim hebt betekent dat ook dat je andere dingen financieel moet laten. Maar het is echt leuk vind ik. En zeker naar mate ze ouder worden wordt het steeds leuker. Als je met ze kan communiceren vooral. Dat maakt e.e.a. ook makkelijker. En ja, er zijn ook momenten dat het even lastig is en minder leuk. Maar dat geldt voor alles. Ook voor mijn vrouw. Die is ook bij tijd en wijle strontvervelend. En ik ben dat ook overigens.

Volgens mij doen heel veel mensen het zichzelf aan. Zijn heel druk bezig met moeten en regelen. En dan wordt het inderdaad zwaar. Wij kozen altijd om met de stroom mee te roeien. Zoveel fijner!

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:51 schreef Gunner het volgende:
Van de vrouwen die hier beweren posten dat ze geen kinderen willen ben ik wel eens benieuwd naar de leeftijd. Om het even in perspectief te plaatsen.

24, veel wijsheid met deze informatie

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 16:45 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

24, veel wijsheid met deze informatie

Ha, kwestie van tijd voordat de werpdrang opdoemt!

Niet happen.

Hier 31 en ik wil ook geen kinderen. Daarbij wil ik wel een kanttekening plaatsen dat als ik een man tref voor wie het echt heel erg belangrijk is dat ik best open sta voor eventueel tóch een kind. Bij mij hangt het vooral op het feit dat ik het een grote aanslag vind op je lichaam. Dan heb ik het niet over striae trouwens, want die boeien me niet, maar zoals een user hier schreef dat ze een totaalruptuur had en een jaar bezig was met hersteloperaties.... brrr. Dat is het mij gewoon niet waard. Moet er niet aan denken blijvend incontinent te zijn door de bevalling.

Daarnaast lijkt het me een ontzettend naar gevoel dat er iets in je groeit. Denk niet dat ik van een zwangerschap kan genieten, eigenlijk denk ik dat angst overheerst. Mocht mijn partner toch heel graag een kind/kinderen willen zal daar dus goed over gepraat moeten worden, sowieso ga ik niet natuurlijk bevallen dus, maar zou het dan met een keizersnede moeten. Geen idee of dat mogelijk is op 'bestelling'. Ben er sowieso niet mee bezig en de kans is groot dat ik m'n tijd 'misloop'.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 17:01 schreef Polenbatser het volgende:
Hier 31 en ik wil ook geen kinderen. Daarbij wil ik wel een kanttekening plaatsen dat als ik een man tref voor wie het echt heel erg belangrijk is dat ik best open sta voor eventueel tóch een kind. Bij mij hangt het vooral op het feit dat ik het een grote aanslag vind op je lichaam. Dan heb ik het niet over striae trouwens, want die boeien me niet, maar zoals een user hier schreef dat ze een totaalruptuur had en een jaar bezig was met hersteloperaties.... brrr. Dat is het mij gewoon niet waard. Moet er niet aan denken blijvend incontinent te zijn door de bevalling.

Daarnaast lijkt het me een ontzettend naar gevoel dat er iets in je groeit. Denk niet dat ik van een zwangerschap kan genieten, eigenlijk denk ik dat angst overheerst. Mocht mijn partner toch heel graag een kind/kinderen willen zal daar dus goed over gepraat moeten worden, sowieso ga ik niet natuurlijk bevallen dus, maar zou het dan met een keizersnede moeten. Geen idee of dat mogelijk is op 'bestelling'. Ben er sowieso niet mee bezig en de kans is groot dat ik m'n tijd 'misloop'.

Autorijden kan ook verkeerd aflopen en toch doe je dat waarschijnlijk iedere dag. Om nou rekening te houden met al wat eventueel mis zou kunnen gaan, ook al is de kans heel klein, lijkt mij een beetje overtrokken.

De meesten zijn na een paar dagen op de been en na enkele weken weer helemaal topfit. Of iig net zo fit als voorheen.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 17:01 schreef Polenbatser het volgende:
Daarnaast lijkt het me een ontzettend naar gevoel dat er iets in je groeit.

Oh, *ril* dat vind ik dus ook echt heel eng het idee alleen al. Soort parasiet en het beweegt en doet en weetikveelwat op den duur. Nope nope nope. Een van de véle redenen waarom ik er vanaf zie. De rest van je verhaal ook. Totaalrupturen, aaaargh

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 17:35 schreef VEM2012 het volgende:

[..]

Autorijden kan ook verkeerd aflopen en toch doe je dat waarschijnlijk iedere dag. Om nou rekening te houden met al wat eventueel mis zou kunnen gaan, ook al is de kans heel klein, lijkt mij een beetje overtrokken.

De meesten zijn na een paar dagen op de been en na enkele weken weer helemaal topfit. Of iig net zo fit als voorheen.

Nou, volgens mij zijn er maar weinig vrouwen die geen blijvende schade overhouden. Dat is bij autorijden wel anders.
De moeders praten er alleen niet over, dat is een soort taboe. Soms zijn er van die clubjes vrouwen die dan op een forum of bijv. aan tafel bij Pauw gaan bespreken dat het echt niet allemaal een roze wolk is en vragen zich af waarom niemand hen heeft gewaarschuwd voor de incontinentie, nooit meer kunnen genieten van seks, blijvende lage rugpijn, etc, etc.

Ik dacht zelf dat vrouwen bijna altijd gewoon snel herstelden na een zwangerschap/bevalling, tot ik op een buurtfeest tussen mijn dronken buurvrouwen stond die er over aan het praten waren. :p
Een aantal jaren later heeft mijn directe buurvrouw echt een horrorbevalling meegemaakt van haar eerste kind.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 17:01 schreef Polenbatser het volgende:
Hier 31 en ik wil ook geen kinderen. Daarbij wil ik wel een kanttekening plaatsen dat als ik een man tref voor wie het echt heel erg belangrijk is dat ik best open sta voor eventueel tóch een kind. Bij mij hangt het vooral op het feit dat ik het een grote aanslag vind op je lichaam. Dan heb ik het niet over striae trouwens, want die boeien me niet, maar zoals een user hier schreef dat ze een totaalruptuur had en een jaar bezig was met hersteloperaties.... brrr. Dat is het mij gewoon niet waard. Moet er niet aan denken blijvend incontinent te zijn door de bevalling.

Daarnaast lijkt het me een ontzettend naar gevoel dat er iets in je groeit. Denk niet dat ik van een zwangerschap kan genieten, eigenlijk denk ik dat angst overheerst. Mocht mijn partner toch heel graag een kind/kinderen willen zal daar dus goed over gepraat moeten worden, sowieso ga ik niet natuurlijk bevallen dus, maar zou het dan met een keizersnede moeten. Geen idee of dat mogelijk is op 'bestelling'. Ben er sowieso niet mee bezig en de kans is groot dat ik m'n tijd 'misloop'.

Mijn dochter is 40 + en die vind een bevalling ook maar niks. Dat was idd 1 van de redenen dat ze besloot geen kinderen te willen. Dat en omdat haar leven haar prima bevalt en ze er geen zin heeft om dit op zijn kop te laten zetten. Haar stelling is * een kind verdiend het allerbeste en ik weet dat ik dat niet kan opbrengen *
Ik zelf had er ook moeite mee dat er zomaar iemand anders in mij aan t groeien was en borstvoeding ? echnie Het idéé alleen al. brrrr.......

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 17:37 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Oh, *ril* dat vind ik dus ook echt heel eng het idee alleen al. Soort parasiet en het beweegt en doet en weetikveelwat op den duur. Nope nope nope. Een van de véle redenen waarom ik er vanaf zie. De rest van je verhaal ook. Totaalrupturen, aaaargh

Ik heb vroeger eens een SF verhaal gelezen waarbij een vrouw werd opgezadeld met een alien in haar buik. Dat gaf nare problemen.
Ik kreeg tijdens de zwangerschap van mijn 2 e kind van de HA een medicijn waar ik allergisch voor bleek te zijn. Dus ik was als de dood dat de foetus beschadigd was. Toen ik leven kon voelen zat dat wurm vaker in mijn buik heel regelmatig te tikken, héél eng. Ik wist niet dat t wurm de hik had. Na de bevalling bleek hij een forse schisis te hebben. Als je je mond niet dicht kunt houden en je ligt in vruchtwater dan kun je gemakkelijk de hik krijgen. Daar kwam ik dus pas veel later achter.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 17:01 schreef Polenbatser het volgende:
Dan heb ik het niet over striae trouwens, want die boeien me niet, maar zoals een user hier schreef dat ze een totaalruptuur had en een jaar bezig was met hersteloperaties.... brrr. Dat is het mij gewoon niet waard. Moet er niet aan denken blijvend incontinent te zijn door de bevalling.

Was ook wel extreem, hoor. Het probleem was vooral dat de totaalruptuur in eerste instantie niet onderkend werd. Reden? Binnen het maatschap was er onenigheid tussen de gynaecologen van dit ziekenhuis en die van een ander ziekenhuis, wat toen één maatschap vormde. De gyn die mijn bevalling verprutste, had mij over moeten dragen aan de gyn op de operatiekamer, zodat ik fatsoenlijk, ruggeprik en zo, gehecht kon worden.
In plaats daarvan heeft hij me op de verloskamer, met een paar steekjes gehecht, met de verdoving die er nog zat van een veel te late knip.

Dit maatschap is twee jaar later, als gevolg van meerdere aanklachten, compleet ontslagen.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 17:56 schreef deedeetee het volgende:

[..]

Ik heb vroeger eens een SF verhaal gelezen waarbij een vrouw werd opgezadeld met een alien in haar buik. Dat gaf nare problemen.
Ik kreeg tijdens de zwangerschap van mijn 2 e kind van de HA een medicijn waar ik allergisch voor bleek te zijn. Dus ik was als de dood dat de foetus beschadigd was. Toen ik leven kon voelen zat dat wurm vaker in mijn buik heel regelmatig te tikken, héél eng. Ik wist niet dat t wurm de hik had. Na de bevalling bleek hij een forse schisis te hebben. Als je je mond niet dicht kunt houden en je ligt in vruchtwater dan kun je gemakkelijk de hik krijgen. Daar kwam ik dus pas veel later achter.

Hè bah, wat akelig. Nee, dan mankeer ik toch liever zelf wat.

Overigens heeft onze oudste add. Of dat verband kan houden met zijn geboorte....geen idee. Zijn hoofd had twee deuken aan de zijkant. Hij had ook best een groot hoofd, in verhouding tot zijn lichaam. Nu is hij 1,95 meter en is alles in verhouding, maar hij heeft wat autistische trekjes.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 17:37 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Oh, *ril* dat vind ik dus ook echt heel eng het idee alleen al. Soort parasiet en het beweegt en doet en weetikveelwat op den duur. Nope nope nope. Een van de véle redenen waarom ik er vanaf zie. De rest van je verhaal ook. Totaalrupturen, aaaargh

Dat vond ik nu juist geweldig, dat groeiende leven in je, die kleine vreemdeling.
Mijn ribben deden op het eind wel pijn, maar vond dat levende wezen in me juist heel erg fantastisch. Dacht toen nog dat hij een zij was trouwens
Was echt heel apart om dan na die geboorte dat leven echt te zien, die kennismaking was heel bijzonder. Hen vrij letterlijk met open mond zitten kijken naar da wezentje dat al die maanden in me zat.

Wilde echt graag een kind en was ook goed voorbereid, als ik terug in de tijd zou kunnen zou mijn zoon zeer zeker weer van de partij zijn. Maar dat betekend niet dat het altijd makkelijk is, het altijd rozengeur en manenschijn is geweest en zal zijn zelfs.
Hij is al 16, maar kan me nog de wanhoop herinneren toen hij tandjes kreeg en maar bleef huilen, een autoritje bleek de uitkomst te zijn
Kan me alle twijfels nog herinneren, eerste (en enige) kind, doe ik het wel goed, waarom "voel ik niet aan" waardoor hij huilt nu, dat opgejaagde gevoel als hij huilde e.d., of bij de groeispurtjes dat je je afvroeg of je je wel goed deed...

Praten met andere moeders, die vrijwel allemaal dezelfde gevoelens wel kende en het consultatiebureau (die bij ons lekker nuchter was) heeft daarin veel geholpen. Toen bleek dat het allemaal heel normaal was om soms eventjes met de handen in het haar te zitten en dat lang niet alles zo "natuurlijk" gaat, dat je door simpelweg zwanger te zijn en te baren veranderd in supermama, maar dat je veel dingen gewoon moet leren en aan moet wennen.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 17:44 schreef Physsic het volgende:

[..]

Nou, volgens mij zijn er maar weinig vrouwen die geen blijvende schade overhouden. Dat is bij autorijden wel anders.
De moeders praten er alleen niet over, dat is een soort taboe. Soms zijn er van die clubjes vrouwen die dan op een forum of bijv. aan tafel bij Pauw gaan bespreken dat het echt niet allemaal een roze wolk is en vragen zich af waarom niemand hen heeft gewaarschuwd voor de incontinentie, nooit meer kunnen genieten van seks, blijvende lage rugpijn, etc, etc.

Ik dacht zelf dat vrouwen bijna altijd gewoon snel herstelden na een zwangerschap/bevalling, tot ik op een buurtfeest tussen mijn dronken buurvrouwen stond die er over aan het praten waren. :p
Een aantal jaren later heeft mijn directe buurvrouw echt een horrorbevalling meegemaakt van haar eerste kind.

Nu maak je het ook wel groter dan het is, ja er kan schade ontstaan, maar dat hoeft echt niet.
Op een paar lichte streepjes op mijn buik die je alleen ziet als ik mijn buik blootstel aan zon heb ik er niets lichamelijks aan over gehouden. De meeste vrouwen met kinderen die ik ken hebben er weinig tot niets aan over gehouden.

Vrouwen hebben soms ook wel de neiging om vooral te praten over de horrorbevallingen. Alhoewel negatief praten over hoe je je voelt met het opvoeden van kinderen taboe is is het juist weer geen taboe om over horrorbevallingen te praten, daar hoor je meer over dan over bevallingen die wel meevielen.

Weet nog dat ik op kamer lag met een andere moeder, die zei tegen me, je wil vast niet nog een kind zo vlak na de bevalling. Waarop ik zei dat ik het juist mee vond vallen (na al die horrorverhalen was dat ook zo), dat geloofde ze gewoon niet.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 17:44 schreef Physsic het volgende:

[..]

Nou, volgens mij zijn er maar weinig vrouwen die geen blijvende schade overhouden. Dat is bij autorijden wel anders.
De moeders praten er alleen niet over, dat is een soort taboe. Soms zijn er van die clubjes vrouwen die dan op een forum of bijv. aan tafel bij Pauw gaan bespreken dat het echt niet allemaal een roze wolk is en vragen zich af waarom niemand hen heeft gewaarschuwd voor de incontinentie, nooit meer kunnen genieten van seks, blijvende lage rugpijn, etc, etc.

Ik dacht zelf dat vrouwen bijna altijd gewoon snel herstelden na een zwangerschap/bevalling, tot ik op een buurtfeest tussen mijn dronken buurvrouwen stond die er over aan het praten waren. :p
Een aantal jaren later heeft mijn directe buurvrouw echt een horrorbevalling meegemaakt van haar eerste kind.

Het is een taboe en je hoort overal dat je blij moet zijn met het wondertje. Op die manier worden die positieve gedachten je soort van opgedrongen, terwijl depressie tijdens de zwangerschap bijvoorbeeld ook best vaak voorkomt (wordt nauwelijks over gepraat).

Verder is het een soort cognitieve dissonantie. Je hebt zoveel opofferingen moeten maken, dus moet je wel blij zijn met wat je hebt. Ik denk dat er te veel mensen het ouderschap onderschatten omdat er over de negatieve aspecten een stuk minder gepraat wordt.

Als mijn ouders alles van tevoren hadden geweten hadden ze ook geen kinderen genomen denk ik.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 17:37 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Oh, *ril* dat vind ik dus ook echt heel eng het idee alleen al. Soort parasiet en het beweegt en doet en weetikveelwat op den duur. Nope nope nope. Een van de véle redenen waarom ik er vanaf zie. De rest van je verhaal ook. Totaalrupturen, aaaargh

Ik krijg serieuze paniek als ik daaraan denk. Zwangerschap zou ik nooit willen. Echt nooit.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 17:44 schreef Physsic het volgende:

[..]

Nou, volgens mij zijn er maar weinig vrouwen die geen blijvende schade overhouden. Dat is bij autorijden wel anders.
De moeders praten er alleen niet over, dat is een soort taboe. Soms zijn er van die clubjes vrouwen die dan op een forum of bijv. aan tafel bij Pauw gaan bespreken dat het echt niet allemaal een roze wolk is en vragen zich af waarom niemand hen heeft gewaarschuwd voor de incontinentie, nooit meer kunnen genieten van seks, blijvende lage rugpijn, etc, etc.

Ik dacht zelf dat vrouwen bijna altijd gewoon snel herstelden na een zwangerschap/bevalling, tot ik op een buurtfeest tussen mijn dronken buurvrouwen stond die er over aan het praten waren. :p
Een aantal jaren later heeft mijn directe buurvrouw echt een horrorbevalling meegemaakt van haar eerste kind.

Er is inderdaad niemand die zegt dat het allemaal goed is gegaan. Maar dat is omdat dat ook de norm is.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 16:52 schreef ems. het volgende:

[..]

Ha, kwestie van tijd voordat de werpdrang opdoemt!

Dan hoop ik dat mijn verstand sterker is dan mijn oergevoelens.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 17:37 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Oh, *ril* dat vind ik dus ook echt heel eng het idee alleen al. Soort parasiet en het beweegt en doet en weetikveelwat op den duur. Nope nope nope. Een van de véle redenen waarom ik er vanaf zie. De rest van je verhaal ook. Totaalrupturen, aaaargh

Ik noem het meestal ook een parasiet, maar ik kan me dan ook wel weer voorstellen dat als het jouw parasiet is dat hij dan wel anders is dan andere parasieten. Toch lijkt het me echt eng ja.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 17:50 schreef deedeetee het volgende:

[..]

Mijn dochter is 40 + en die vind een bevalling ook maar niks. Dat was idd 1 van de redenen dat ze besloot geen kinderen te willen. Dat en omdat haar leven haar prima bevalt en ze er geen zin heeft om dit op zijn kop te laten zetten. Haar stelling is * een kind verdiend het allerbeste en ik weet dat ik dat niet kan opbrengen *
Ik zelf had er ook moeite mee dat er zomaar iemand anders in mij aan t groeien was en borstvoeding ? echnie Het idéé alleen al. brrrr.......

Vind dat wel een goede redenatie van je dochter. Je moet aan het belang van het kind denken, is eigenlijk belangrijker dan je eigen belang.

Stiekem fijn om te lezen dat er meer vrouwen zijn die zwangerschap/bevalling eng vinden. Meestal als naar mijn mening gevraagd wordt over kinderen/zwanger zijn en ik vertel hoe ik erover denk wordt er op zo'n 'maar het is natuurlijk, dus stel je niet aan'-toontje gereageerd. Nou zal een bevalling vaak wel goed aflopen, toch zijn complicaties niet zeldzaam. Verder denk ik ook dat het reëler is om angst te hebben voor de complicaties van een bevalling dan voor de complicaties van een spin in huis. Toch is angst voor spinnen geaccepteerder naar mijn mening.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 18:09 schreef Gia het volgende:

[..]

Was ook wel extreem, hoor. Het probleem was vooral dat de totaalruptuur in eerste instantie niet onderkend werd. Reden? Binnen het maatschap was er onenigheid tussen de gynaecologen van dit ziekenhuis en die van een ander ziekenhuis, wat toen één maatschap vormde. De gyn die mijn bevalling verprutste, had mij over moeten dragen aan de gyn op de operatiekamer, zodat ik fatsoenlijk, ruggeprik en zo, gehecht kon worden.
In plaats daarvan heeft hij me op de verloskamer, met een paar steekjes gehecht, met de verdoving die er nog zat van een veel te late knip.

Dit maatschap is twee jaar later, als gevolg van meerdere aanklachten, compleet ontslagen.

Wat een ontzettend gepruts. Ben je hier niet heel erg kwaad over geweest? Als gevolg van een interne machtsstrijd heb jij dus een jaar lang onder het mes gekund. Bah, vervelend om te lezen. Hopelijk is het nu wel helemaal goed gekomen?

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 18:36 schreef erodome het volgende:

[..]

Nu maak je het ook wel groter dan het is, ja er kan schade ontstaan, maar dat hoeft echt niet.
Op een paar lichte streepjes op mijn buik die je alleen ziet als ik mijn buik blootstel aan zon heb ik er niets lichamelijks aan over gehouden. De meeste vrouwen met kinderen die ik ken hebben er weinig tot niets aan over gehouden.

Vrouwen hebben soms ook wel de neiging om vooral te praten over de horrorbevallingen. Alhoewel negatief praten over hoe je je voelt met het opvoeden van kinderen taboe is is het juist weer geen taboe om over horrorbevallingen te praten, daar hoor je meer over dan over bevallingen die wel meevielen.

Weet nog dat ik op kamer lag met een andere moeder, die zei tegen me, je wil vast niet nog een kind zo vlak na de bevalling. Waarop ik zei dat ik het juist mee vond vallen (na al die horrorverhalen was dat ook zo), dat geloofde ze gewoon niet.

Had ik met de tweede, keizersnee dus. Werd op zondag opgenomen en kwam op een kamer waar een vrouw lag te kermen van de pijn. Ik dacht dus dat die pas bevallen was. Maar nee. Ze had op woensdag een keizersnede gehad en op zaterdag werd de 'ruggeprik' verwijderd, waardoor ze nog steeds pijnstilling had gehad. Schrok daar wel van.
Aangezien ik van mezelf weet dat ik sneller herstel zonder pijnstilling (voor het geval je pijn zou krijgen), wilde ik na de bevalling niet meer verdoofd blijven.
Volgende dag liep ik al rond en herstelde heel snel.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 19:39 schreef Polenbatser het volgende:

Wat een ontzettend gepruts. Ben je hier niet heel erg kwaad over geweest? Als gevolg van een interne machtsstrijd heb jij dus een jaar lang onder het mes gekund. Bah, vervelend om te lezen. Hopelijk is het nu wel helemaal goed gekomen?

Nee, helaas niet. Zit nog steeds in de wao. Is ook nog wel het eea bij gekomen, kunsthartklep, borstkanker, dus behoor niet meer tot de werkende klasse helaas.
Je leert leven met klachten. Echt bizar hoe goed wij mensen ons aanpassen aan bepaalde klachten.
Liefst zou ik willen telewerken, in loondienst, maar dat zit er niet in; ben ook de jongste niet meer.
Ik ga, als de grote verbouwing hier achter de rug is, wel kijken of ik vrijwilligerswerk kan doen, gewoon thuis. Bijvoorbeeld nieuwkomers helpen met Nederlands, of huiswerkbegeleiding.

Nee geen oppasmoeder.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 19:52 schreef Gia het volgende:

Liefst zou ik willen telewerken, in loondienst, maar dat zit er niet in; ben ook de jongste niet meer.
Ik ga, als de grote verbouwing hier achter de rug is, wel kijken of ik vrijwilligerswerk kan doen, gewoon thuis. Bijvoorbeeld nieuwkomers helpen met Nederlands, of huiswerkbegeleiding.

Nee geen oppasmoeder.

ROFLOL !!

Ja hoor, je hebt gelijk. Poepoe. Het is wat. Kunnen dan nu de volwassenen weer normaal over dit onderwerp spreken? Dank.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 17:44 schreef Physsic het volgende:

[..]

Nou, volgens mij zijn er maar weinig vrouwen die geen blijvende schade overhouden. Dat is bij autorijden wel anders.
De moeders praten er alleen niet over, dat is een soort taboe. Soms zijn er van die clubjes vrouwen die dan op een forum of bijv. aan tafel bij Pauw gaan bespreken dat het echt niet allemaal een roze wolk is en vragen zich af waarom niemand hen heeft gewaarschuwd voor de incontinentie, nooit meer kunnen genieten van seks, blijvende lage rugpijn, etc, etc.

Ik dacht zelf dat vrouwen bijna altijd gewoon snel herstelden na een zwangerschap/bevalling, tot ik op een buurtfeest tussen mijn dronken buurvrouwen stond die er over aan het praten waren. :p
Een aantal jaren later heeft mijn directe buurvrouw echt een horrorbevalling meegemaakt van haar eerste kind.

Zeer herkenbaar.
En ik had een goede bevalling. Maar men... Je lijf wordt nooit meer de oude.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 21:04 schreef john2406 het volgende:
Volwassen?

Nou ik zou graag van adel zijn geweest, zou ik daar een topic over kunnen openen, dit is niet volwassen dit hele topic, dit is niet voor je verantwoording op willen komen wel de lusten maar niet de lasten!

Whehehe jij zou graag van adel zijn ? Wat naïef.... alsof dat tegenwoordig nog veel voorstelt....
De rest is ook onzin. Toegeven dat het moederschap lelijk tegen gevallen is heeft niks met onvolwassen zijn te maken hoor. En hoe kom je er bij dat zo'n moeder haar verantwoording niet neemt ? Het een heeft niks met het ander te maken.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 21:20 schreef john2406 het volgende:

[..]

Zou best kunnen wezen echter als het in het bijzijn van kinderen gezegd wordt twijfel ik toch zeer sterk eraan?
Kan me best voorstellen dat het lichaam ervan lijdt etc etc. in Duitsland hebben ze een gezegde wir wollen es alle wissen aber wenn wir es wissen sind wir beschissen.

Ik heb ook niet geluisterd naar alle voor en tegens.
En nou als ik terug denk zou ik het toch net zo gedaan hebben als dat ik het gedaan heb!

In het bijzijn van een kind dat niet volwassen is moet je het natuurlijk niet gaan zeggen. Maar t kind overleeft t wel wel hoor. Ik ben zelf een zeer ongewenst kind en mijn moeder maakte van haar hart geen moordkuil. Ik wist het van kleuter af aan al.
Mijn moeder wist het heel mooi te brengen : * ik wilde echt geen 3 e kind en toen ik toch zwanger raakte en weer zo misselijk werd was dat vreselijk. Maar ik heb evengoed dit kind altijd goed behandeld. Ik ken ook moeders die dan zo'n ongewenst kindje heel lelijk behandelen.... *
Ze schepte er vrolijk over op tegen andere mensen in mijn bijzijn en ik was beslist niet doof
Eerlijk gezegd kan ik er nu wel om lachen. Toen ik nog klein was accepteerde ik het gewoon als een feit, pas in mijn tienerjaren begon t te steken.
Ze was zelf ook een product van beslist geen volmaakte ouders, ze heeft vast wel haar best gedaan. Ik had dus geen goed voorbeeld van hoe je een goede moeder moet zijn.
Daarom zou ik het ook niet opnieuw willen doen. Er worden tegenwoordige welhaast onmogelijke hoge eisen gesteld aan ouders.
Eerlijk gezegd vind ik de manier waarop kinderen tegenwoordig in de watten worden gelegd ook niet zo gezond. Kinderen moeten gewoon van kleins af aan leren tegen een stootje te kunnen.
Wat betreft de fysieke kant van zwangerschap en bevalling. Ik was 8 maanden beroerd, kon heel weinig eten binnen houden, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Na 3 heel gemakkelijke bevallingen merkte ik toch ook dat mijn lichaam echt nooit meer de oude wordt.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:03 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Het was ook meer een grap

Maar ik zou wel duidelijk zijn in verwachtingen als het daadwerkelijk zover komt. Ooms en tantes van mij worden zonder wikken of wegen 'opgenomen' in de planning mbt de zorg, en kinderen worden daar zonder pardon gedumpt op dagen dat ze niet naar de creche gaan.[u] Er zijn zelfs hele ruzies om geweest [/u]toen een aangetrouwde een baan moest 'afzeggen' toen mijn tante zei dat ze echt niet elke x en x op y en z ging passen, en de aangetrouwde was daar mooi gewoon vanuit gegaan toen ze solliciteerde

Beetje dom om dat niet voordat je gaat solliciteren te vragen, maar herkenbaar dit. Ook irritant om je naasten te dwingen er elke dag maar voor je te zijn wanneer jou dat uitkomt.

Wat ik nog vervelender vind zijn de oma's en opa's die geen opa en oma meer kunnen zijn voor de kleinkinderen waar ze niet op hoeven passen omdat ze gebroken zijn na een hele week oppassen. Blij zijn met een middagje rust.. Het roepen "het is maar drie keer per week en maar zes uurtjes" . Met 3 of meer kinderen die allemaal weer kinderen krijgen is je week wel gevuld qua oppas. Dan heb je nog de vakanties. Zelden boeken de ouders van de kleinkinderen allemaal tegelijk een vakantie zodat opa en oma ook 3 weken vrij zijn. De jongste heeft nog geen kinderen, dus met 70 zullen ze waarschijnlijk nog op kleinkinderen passen. Gewoon 6 dagen per week zonder vakanties beschikbaar moeten zijn, want niet iedereen werkt van maandag tot vrijdag. Met griep ook gewoon doorgaan, want een moeder moet toch ook gewoon door, en oma is nog maar 60 dus kan best. Dit is geen zeldzaam geval hoor. Heb het ook niet over 1 of 2x per week oppassen.

Gelukkig waren mijn ouders daar duidelijk in. Wilden niet meer opvoeden. straffen of kleinkinderen halen en brengen. Deden leuke dingen met de kleinkinderen. Wilden weg kunnen wanneer zij dat wilden en niet wanneer ons dat uitkwam. Gaf ze groot gelijk. Blij dat ze dat duidelijk maakten. Wanneer ze de kleinkinderen een paar dagen niet zag, belde zij ze op om iets leuks te doen. Kinderen adoreerden oma en opa. Vooral oma want die had meer tijd. Stonden wel altijd klaar voor noodgevallen.

Ik heb nog nooit gezien dat werkende ouders de kinderen van broer of zus erbij nemen wanneer ze 1 a 2 dagen vrij zijn. Dan hebben ze hun rust hard nodig. Dat opa en oma die tijd net zo hard nodig hebben vergeten de kinderen vaak. Helaas.

Uiteraard maakt iedereen dit voor zichzelf uit, maar zeggen dat je er nooit aan had moeten beginnen om je figuur en je vrije tijd? Sorry? In geval van bericht. Dat wist je na 1 kind al toch? Waarom dan toch nog een 2e en 3e! Heb het niet over klagen even een dag willen uitslapen of moe zijn. Dat snap ik heel goed.

Mijn complimenten voor de mensen die er niet aan beginnen wanneer het voor hun duidelijk is dat ze hun vrije tijd niet op willen offeren. Heb ik respect voor. Hoeft een kind zich niet onwelkom te voelen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Jareth op 13-05-2016 02:33:01 ]

Ik vind het wel grappig hoe dit soort topics altijd veranderen in groepen vrouwen en beta mannen die elkaar vertellen hoe zwaar ze het wel niet hebben. De grap is dat de harde cijfers zeggen dat vrouwen minder werken, maar toch denken dat ze meer werken en dat het verschil in de sterfdatum afneemt naarmate vrouwen meer werken. Gek genoeg is hard werken, de hele dag moeten nadenken, deadlines en mensen veel mensen tevreden houden stressvoller dan een kind en nadelig voor je levensverwachting.

quote:

Op vrijdag 13 mei 2016 02:55 schreef Glazenmaker het volgende:
Ik vind het wel grappig hoe dit soort topics altijd veranderen in groepen vrouwen en beta mannen die elkaar vertellen hoe zwaar ze het wel niet hebben. De grap is dat de harde cijfers zeggen dat vrouwen minder werken, maar toch denken dat ze meer werken en dat het verschil in de sterfdatum afneemt naarmate vrouwen meer werken. Gek genoeg is hard werken, de hele dag moeten nadenken, deadlines en mensen veel mensen tevreden houden stressvoller dan een kind en nadelig voor je levensverwachting.

Verzuurde onderdrukte man is verzuurd. "Haha, vrouwen denken dat ze het zwaar hebben maar wij mannen hebben het pas zwaar!"

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:08 schreef Weltschmerz het volgende:
Dus sommige vrouwen kunnen maar moeilijk accepteren dat ze niet eeuwig een lekker wijf blijven. Verder nog iets nieuws in dit topic?

Hmz, dat zal niet het enige zijn toch?
Ze kunnen ook spijt hebben dat ze ooit aan kinderen zijn begonnen omdat ze het gewoon een vreselijk bestaan vinden met hun kinderen, misschien hebben ze zelfs een hekel aan (een van) hun kinderen. Ik heb ooit gelezen dat uit een Amerikaans onderzoek is gebleken dat 70 % van de vrouwen anoniem toegaven dat ze spijt hadden van hun moederschap.

Blijkbaar is dit een taboe, alles moet tegenwoordig gezegd kunnen worden, we worden aangespoord staatshoofden voor hoerenjongen uit te maken, andermans geloof te bespotten, de vrijheid van meningsuiting staat hoog in het vaandel maar een vrouw die spijt heeft ooit aan kinderen begonnen te zijn mag die mening blijkbaar niet ventileren.

quote:

Op vrijdag 13 mei 2016 03:19 schreef Za het volgende:

[..]

Hmz, dat zal niet het enige zijn toch?
Ze kunnen ook spijt hebben dat ze ooit aan kinderen zijn begonnen omdat ze het gewoon een vreselijk bestaan vinden met hun kinderen, misschien hebben ze zelfs een hekel aan (een van) hun kinderen. Ik heb ooit gelezen dat uit een Amerikaans onderzoek is gebleken dat 70 % van de vrouwen anoniem toegaven dat ze spijt hadden van hun moederschap.

Blijkbaar is dit een taboe, alles moet tegenwoordig gezegd kunnen worden, we worden aangespoord staatshoofden voor hoerenjongen uit te maken, andermans geloof te bespotten, de vrijheid van meningsuiting staat hoog in het vaandel maar een vrouw die spijt heeft ooit aan kinderen begonnen te zijn mag die mening blijkbaar niet ventileren.

Uiteraard mag dat, maar dat iemand je dan met harde woorden duidelijk maakt dat jij je dat maar eerder had moeten bedenken, moet je toch ook kunnen ventileren?

Dat iemand na 1 kind spijt heeft omdat je striae krijgt van kinderen, en je te weinig tijd voor jezelf vrij kunt maken snap ik ook nog wel.

Ik ga je wel uitlachen wanneer je roept "Het was het niet waard" maar er gewoon nog meer bij wil. We hebben tig voorbehoedsmiddelen. Ga gewoon naar het ziekenhuis en zorg voor een permanente oplossing . Erg naïef om te denken dat je kinderen op kunt pakken wanneer jij dat als ouder wil, en weg kunt zetten wanneer je er geen zin in hebt.

Alle moeders en vaders hebben momenten dat ze wel eens een weekje even geen kinderen om zich heen willen. Kan best geregeld worden. Wil jij je leven als vrijgezel weer terug heb je gewoon pech gehad.

Je mag roepen wat je wil, maar wanneer je de openbaarheid op zoekt mag een ander ook zijn commentaar daarop ventileren toch?

Ik denk dan hetzelfde als sommige anderen hier en zou dat ook persoonlijk zeggen.

We leven niet meer in het jaar 1900

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 14:41 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Zoveel mensen, zoveel meningen. Ik wildegraag een baby, maar vroeg me ook wel af of ik een ouder kind ook leuk zou vinden, of dat niet heel moeilijk zou zijn, etc. Ik genoot van mijn baby, die vond ik zeker niet saai, maar ik vind het opgroeiende kind ook heel erg leuk. Ik vind het erg leuk juist dat ze praat en een eigen mening krijgt en soms ook vervelende of bijdehante opmerkingen maakt. Ik vind de ontwikkeling echt misschien wel het allermooiste wat van het hebben van een kind; da tis ook iets wat ik vantevoren nooit gedacht had.

Dat is precies hetgeen mij heel tof zou lijken aan het hebben van een kind - het van nabij volgen van die psychologische / filosofische ontwikkeling. En ook taalkundige ontwikkeling. Dat vind ik superinteressant.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:51 schreef Gunner het volgende:
Van de vrouwen die hier beweren posten dat ze geen kinderen willen ben ik wel eens benieuwd naar de leeftijd. Om het even in perspectief te plaatsen.

38 en gesteriliseerd, een jaar of zes geleden.

Maar dat zogenaamde perspectief is eigenlijk gewoon none of your business.

Ik wil toch nog even terugkomen op de interactie met Gia in het vorige topic.

Met bewust opvoeden doelde ik dus absoluut niet op het kind als middelpunt van je universum, júist niet. Dat levert kutkinderen op.

Ik illustreer even met een voorbeeld. Paar dagen terug met miss_sly over dit artikeltje gepraat op FB:

http://everydayfeminism.c(...)nsent-doesnt-matter/

Ik vind het erg belangrijk om over dít soort dingen goed na te denken wat je mee wilt geven. Juist omdat veel van zulke dingen zo verdomde vanzelfsprekend zijn in de ogen van de samenleving.

Dit is maar een voorbeeld, maar misschien maakt het iets duidelijker wat ik bedoel.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 12:54 schreef Leandra het volgende:
[ afbeelding ]
_{Krista met haar 3 kinderen in Haarlem: 'Ik ben echt niet altijd blij dat ik moeder ben'}

"Ik hou van mijn kinderen, maar achteraf was het me niet waard." Moeder Tammy durft daar openlijk voor uit te komen. Haar opmerking zorgt voor een storm aan kritiek, maar er klinkt ook lof. "Een moeder moet dit kunnen zeggen."

Er is nogal wat lef voor nodig om zo'n 'heilig huisje' als het moederschap omver te trappen. Toch doet de Engelse moeder Tammy (die verder anoniem wil blijven) het: "Het was het niet waard. Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van mijn kinderen. Maar het heeft me zoveel gekost, mentaal, emotioneel en psychisch."

Nadat haar interview werd gepubliceerd, wordt de moeder aan de hoogste boom gehangen. Want: 'Welke moeder zegt nu zoiets? Dan ben je het moederschap niet waard. 'Onterecht, vindt Krista Okma uit Haarlem. "Een moeder moet kunnen zeggen dat ze het moederschap niet waard vindt. Sterker nog: ik ben er blij mee dat ze het doet."

Niet blij mee
Krista is opvoeddeskundige en zelf moeder van drie kinderen: Skye (10), Ryan (9) en Kate (6). Ze geeft toe: "Dat ik spijt heb van mijn kinderen, gaat mij te ver. Maar er zijn echt wel momenten waarop ik denk: 'Waar ben ik in godsnaam aan begonnen!?" Soms word ik gillend gek. Daar kom ik ook eerlijk voor uit. En dat zouden meer moeders moeten doen."

Want het moederschap wordt soms veel en veel te heilig gemaakt, vindt ook Justine Pardoen, moeder én directeur van de site Ouders Online. "Dat moeders spijt hebben van hun moederschap hoor je bijna nooit. Maar er ontstaat na de bevalling wel een soort rouwproces. Als je moeder wordt, moet je afscheid nemen van je oude lichaam. Van je jeugd. Dat moet je verwerken."

Afscheid nemen van je lichaam
Krista herkent dat afscheid nemen. "Ik werd op mijn 31ste moeder van mijn eerste kind. Ik was altijd best slank, maar door mijn zwangerschap kwam ik 19 kilo aan. Bij mijn tweede zwangerschap was dat zelfs 28 kilo. Dag lichaam! Daar moet je aan wennen en dat moet je verwerken."

Dat je afscheid moet nemen van je lichaam en borsten en dat de seks niet altijd meer 'je-van'het' is, is nog niet alles. "Alles verandert. Ook je karakter. Je relatie met je man. Die met je vrienden."


Allerheiligste?
Barbara van Erp, moeder en oprichter van de site Me-To-We erkent dat. "Je mag je best wel eens afvragen of je kinderen daadwerkelijk het belangrijkste zijn in je leven. Is dat echt altijd zo? En dat je striae krijgt, vooral als je jong moeder wordt, is heftig. Kom op, daar mag je best voor uitkomen."

Volgens Krista zouden moeders veel vaker moeten waarschuwen voor de minder leuke kanten van het moederschap. En er voor uit durven te komen 'dat het niet een grote roze wolk is'. "Aanstaande ouders zijn vaak slecht voorbereid. Wat gebeurt er allemaal met je lijf? Wat betekent het om moeder te worden en een kind te hebben dat nog zo afhankelijk is? Veel aanstaande ouders hebben werkelijk geen idee. Betere voorlichting zou zeker niet overbodig zijn."

Klagen mag, maar er is wel één heilige regel. "Het is belangrijk dat de kinderen zelf niet in de discussie belanden. Dat is voor kinderen veel te pijnlijk."

Bron

Je moet het kunnen zeggen. Maar het komt wel wat raar over bij je kinderen lijkt mij. Ze wil niet voor niets anoniem blijven. Dus echt een heilig huisje omver schoppen is het ook niet. Daarnaast ben je er zelf als ouder bij.

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:41 schreef snakelady het volgende:

[..]

Ik vind wel, hoe ouder kinderen worden hoe leuker.
Ik vind baby's en peuters schattig enzo, maar je kan er zo weinig mee.

Nu is onze jongste bijna 8 en de oudste is bijna 12.

We hebben op vrijdagavond filmavond, Star Wars, Marvel, Lord of the Ring, dat soort films zijn favoriet.
We kijken nu ook bijna iedere avond na het eten en douchen Avatar ( de serie) samen. Daarvoor was het mythbusters en daarvoor diverse documentaires en we lezen Harry Potter.

We gamen samen ( Broforce, Terraria en Dragon age) en dan natuurlijk ook de dingen buiten elektronica om, als ik bv een eind ga hardlopen gaan de kinderen mee op skeelers, fiets of iets dergelijks.
We doen nu echt dingen samen als gezin, en dat vind ik heel erg leuk!

En blijkbaar voeden wij complete nerds op.

En je moet jezelf als ouders niet te serieus nemen en de humor en in houden.

Gesprek tussen mijn man en mij eerder.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

lel xP lekker random

quote:

Op donderdag 12 mei 2016 13:41 schreef snakelady het volgende:

[..]

Ik vind wel, hoe ouder kinderen worden hoe leuker.
Ik vind baby's en peuters schattig enzo, maar je kan er zo weinig mee.

Nu is onze jongste bijna 8 en de oudste is bijna 12.

We hebben op vrijdagavond filmavond, Star Wars, Marvel, Lord of the Ring, dat soort films zijn favoriet.
We kijken nu ook bijna iedere avond na het eten en douchen Avatar ( de serie) samen. Daarvoor was het mythbusters en daarvoor diverse documentaires en we lezen Harry Potter.

We gamen samen ( Broforce, Terraria en Dragon age) en dan natuurlijk ook de dingen buiten elektronica om, als ik bv een eind ga hardlopen gaan de kinderen mee op skeelers, fiets of iets dergelijks.
We doen nu echt dingen samen als gezin, en dat vind ik heel erg leuk!

En blijkbaar voeden wij complete nerds op.

En je moet jezelf als ouders niet te serieus nemen en de humor en in houden.

Gesprek tussen mijn man en mij eerder.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dat heet dus gewoon opvoeding. Maar het zou toch raar zijn als je er openlijk voor uit komt als moeder dat je liever geen kinderen had gekregen.

Hoe ouder hoe leuker? Tot je ze los moet laten denk ik.

quote:

Op vrijdag 13 mei 2016 08:38 schreef Jaroon het volgende:

[..]

Dat heet dus gewoon opvoeding. Maar het zou toch raar zijn als je er openlijk voor uit komt als moeder dat je liever geen kinderen had gekregen.

Hoe ouder hoe leuker? Tot je ze los moet laten denk ik.

Ik herken dat gevoel ook niet moet ik zeggen, zoals ik al schreef, af en toe vraag ik mij wel eens af waar ik aan ben begonnen, maar 95% van de tijd ben ik gewoon blij met ze.

En het los laten, tja, dat hoort er bij natuurlijk, het lijkt mij moeilijk maar ook prettig, toch weer meer tijd voor je relatie en jezelf.
Ik ben heel erg nieuwsgierig welke kant ze opgaan, wat voor studie (als ze gaan studeren), wat voor partner, wel of geen kinderen enz.

quote:

Op vrijdag 13 mei 2016 08:50 schreef snakelady het volgende:

[..]

Ik herken dat gevoel ook niet moet ik zeggen, zoals ik al schreef, af en toe vraag ik mij wel eens af waar ik aan ben begonnen, maar 95% van de tijd ben ik gewoon blij met ze.

En het los laten, tja, dat hoort er bij natuurlijk, het lijkt mij moeilijk maar ook prettig, toch weer meer tijd voor je relatie en jezelf.
Ik ben heel erg nieuwsgierig welke kant ze opgaan, wat voor studie (als ze gaan studeren), wat voor partner, wel of geen kinderen enz.

Dat loslaten is het mooiste. Heb je je kind 18 jaar opgevoed, kan je eindelijk zien of je er iets van gebakken hebt.

quote:

Op vrijdag 13 mei 2016 09:03 schreef wiskundenoob het volgende:

[..]

Dat loslaten is het mooiste. Heb je je kind 18 jaar opgevoed, kan je eindelijk zien of je er iets van gebakken hebt.

Inderdaad, dan komt de waarheid op tafel!

Wat ik hoop is dat ze kunnen terugkijken en zeggen ''Ja, ze hebben alles gedaan wat ze konden om ons een goede opvoeding en een goed leven te geven.''
Want helaas ben ik geen perfecte ouder, ik maak soms fouten, net als ieder ander. Ik zeg soms de verkeerde dingen of ik reageer niet goed genoeg.
Maar het belangrijkste in mijn leven is wel dat mijn kinderen gelukkig zijn en het goed doen, en het klopt echt dat dat mij als ouder ook gelukkig maakt.

quote:

Op vrijdag 13 mei 2016 03:19 schreef Za het volgende:

[..]

Hmz, dat zal niet het enige zijn toch?
Ze kunnen ook spijt hebben dat ze ooit aan kinderen zijn begonnen omdat ze het gewoon een vreselijk bestaan vinden met hun kinderen, misschien hebben ze zelfs een hekel aan (een van) hun kinderen. Ik heb ooit gelezen dat uit een Amerikaans onderzoek is gebleken dat 70 % van de vrouwen anoniem toegaven dat ze spijt hadden van hun moederschap.

Blijkbaar is dit een taboe, alles moet tegenwoordig gezegd kunnen worden, we worden aangespoord staatshoofden voor hoerenjongen uit te maken, andermans geloof te bespotten, de vrijheid van meningsuiting staat hoog in het vaandel maar een vrouw die spijt heeft ooit aan kinderen begonnen te zijn mag die mening blijkbaar niet ventileren.

Natuurlijk mag je die ventileren, ik vind het alleen geen interessant inzicht. "Het is het einde van je jeugd", tjonge, alsof je zonder kinderen de eeuwige jeugd zou hebben. Jeugd hoort bij kinderen ja, het is niet iets wat je kunt kiezen. Het verdwijnt vanzelf, ook zonder striae en wanneer je wel je gewicht onder controle krijgt, je kunt dan nog een paar jaar langer doen alsof je jong bent.

Het lijkt erop dat de gedachte 'was ik nog maar jong' hier niet toegeschreven wordt aan het ouder worden in het algemeen en de midlife crisis in het bijzonder, maar aan een persoonlijke keuze die daar automatisch mee samenvalt. In volgende levensfases zullen er weer andere gevoelens naar boven komen, denk je dat andere zestigers heel blij zijn dat ze nog zonder striae met hun vrienden heel wild kunnen gaan stappen ipv iets leuks te gaan doen met hun kinderen en aanhang? De vraag 'wat heb ik met mijn leven gedaan?' zal zich ook in andere vormen opdringen, en de vraag of je eenzaam gaat sterven ook. Het gras is altijd groener aan de overkant. Die vrouwen zitten nu een beetje te mijmeren over wat ze met hun tijd hadden kunnen doen alsof de kinderwens wel was gelenigd, maar het geen tijd en uiterlijke schoonheid had gekost, maar waarschijnlijk hadden ze die tijd besteed aan zich wanhopig en met rammelende eierstokken vastklampen aan hun wegkwijnende jeugd.

Schopje naar het Libelle forum? Wat het in NWS doet is iig een groot raadsel.

quote:

Op vrijdag 13 mei 2016 07:08 schreef Isegrim het volgende:
Ik wil toch nog even terugkomen op de interactie met Gia in het vorige topic.

Met bewust opvoeden doelde ik dus absoluut niet op het kind als middelpunt van je universum, júist niet. Dat levert kutkinderen op.

Ik illustreer even met een voorbeeld. Paar dagen terug met miss_sly over dit artikeltje gepraat op FB:

http://everydayfeminism.c(...)nsent-doesnt-matter/

Ik vind het erg belangrijk om over dít soort dingen goed na te denken wat je mee wilt geven. Juist omdat veel van zulke dingen zo verdomde vanzelfsprekend zijn in de ogen van de samenleving.

Dit is maar een voorbeeld, maar misschien maakt het iets duidelijker wat ik bedoel.

Ik snap wat je bedoelt, boeiend artikel trouwens.
Je hebt gelijk wat dit soort zaken betreft.

Waar ik meer op doelde zijn ouders die op voorhand al verwachten dat hun kind vwo gaat doen, en dat kind in een houdgreep houden om dat te bereiken. Na school verplicht studeren, geen vermaak, studie gaat voor. Zelfs naar verjaardagen michten ze niet, zonde van die kostbare studietijd.
Ze moeten op hockey of tennis, want dat is 'the place to be', om de juiste vrienden te vinden.
Ook ouders wiens prinsje zo geweldig kan voetballen, dat hij wel in de spits moet bij het f-elftal waar hij mag beginnen aan zijn topvoetbalcarrière.

Dit zijn de ouders waar ik op doelde, die hun wensen op hun kinderen projecteren. Zij willen shinen met hun kinderen, die uiteraard beter zijn dan alle andere kinderen.

Er is ook een ander uiterste. De ouders van kinderen met een uitzonderlijk talent die zo met zichzelf bezig zijn, dat ze dat niet zien, of niet willen zien en het te veel moeite vinden om daar tijd in te steken. 'Ik heb wel wat beters te doen dan 3x in de week in (vul sport- of cultuurvereniging in) te zitten.'

Voorbeeldje: mijn nichtje. Is van elastiek en ging, op mijn aandringen, op turnen. Begon er al mee dat mijn zus daar dus weinig energie in wilde steken, dus ik ging met haar mee, betaalde een turnpakje en schoentjes en genoot ervan naar haar te kijken. Mijn zus zag dat talent echt wel, maar ja, de moeite die dat kost om dat te ontplooien. Is dus op niets uitgelopen. En nee, ik schep niet op, ze was echt heel goed.

Ander voorbeeldje: jongen in de klas van mijn oudste, basisschool. Kon erg goed tekenen. Zonder dollen, zeer veel talent. Na de basisschool even uit het oog verloren, maar tien hij 16 was kwam ik hem en zijn ouders weer tegen. Hij wist niet zo goed wat hij wilde worden. Wilde eigenlijk verder op kunstgebied, maar zijn ouders, vooral zijn vader (taikwondo instructeur) zag daar geen toekomst in. Jongen is uiteindelijk maar het leger in gegaan.

Ik vind dat je goed moet kijken naar een individueel persoon. Wat kunnen ze en wat willen ze. En daar moet je, als ouders, op te werk gaan. Niet voor de zwangerschap al aanmelden voor 'the voice kids', want ik kan zingen, dus mijn kind vast ook wel.
Okay, ik overdrijf.

Ik zit zelf ergens in het midden.
Heb mijn kinderen al vroeg op zwemles gedaan, vanwege diepe vijvers in de directe omgeving. Vanaf 2,5.
Het zijn jongens, dus voetbal was een logisch vervolg.
Voetbalveld was vlakbij, dus met vijf jaar naar voetbal, omdat andere jongetjes dat ook deden. Onze oudste bakte er niks van.
Ons jongste kind was een klauteraar, echt een aapje. Omdat zijn grote broer op voetbal ging, wilde hij ook, maar hij was te jong. Toen hebben we hem maar op turnen gedaan, bij de peutergroep. De oudste vond turnen ook leuk, dus stopte met voetbal.
Ze zijn weleens geplaagd vanwege dat turnen, jongens, maar ze hebben het jaren, met veel plezier gedaan. Was ook erg goed voor hun motorische ontwikkeling. De oudste was in die tijd nogal houterig.

Om kort te gaan, hoe kinderen zich ontwikkelen kun je niet vooraf bepalen.
Er zijn wat verplichte onderdelen qua opvoeding, maar verder vind ik kijken naar je kind, heel belangrijk. Niet vwo aanpraten, als een kind dat alleen haalt als hij al zijn vrije tijd aan studeren spendeert. Laat em ook jong zijn. Sommige kinderen zitten echt vanaf hun 11de, klas overgeslagen, uiteraard, tot hun 17de, verplicht met de neus in de boeken. Zelfs op vakanties of verjaardagen. En dan zijn ze 17 en moeten ze zien te achterhalen wat ze kunnen en wat ze willen.

Nou ja, heel verhaal. Hoop dat duidelijk is dat ik niet doelde op de algemene opvoeding, en onderlinge afspraken vooraf. Dat lijkt me evident. Als ouders moet je één lijn trekken.
Maar kijk daarna goed naar je kind. Elk kind is wel ergens heel goed in. Help hem bij het ontwikkelen, begeleid hem, zonder te sturen.
Dat is onze manier van opvoeden. En ja, ik krijg daar commentaar op, op feestjes bijvoorbeeld: hoeven jouw kinderen niet te studeren? Hebben ze geen huiswerk? Onze kinderen zijn nu hard aan ' t studeren, want Joris heeft maandag een belangrijk tentamen. Werkelijkheid? Joris is online met onze jongens aan het computeren, en bepaalt zelf wel hoe hard hij wil studeren.

En dat is wat ik bedoel als ik zeg dat kinderen van zichzelf zijn.

Jouw stuk sloot hier goed bij aan, heb het met veel interesse gelezen.

quote:

Op vrijdag 13 mei 2016 09:13 schreef snakelady het volgende:

Inderdaad, dan komt de waarheid op tafel!

Wat ik hoop is dat ze kunnen terugkijken en zeggen ''Ja, ze hebben alles gedaan wat ze konden om ons een goede opvoeding en een goed leven te geven.''
Want helaas ben ik geen perfecte ouder, ik maak soms fouten, net als ieder ander. Ik zeg soms de verkeerde dingen of ik reageer niet goed genoeg.
Maar het belangrijkste in mijn leven is wel dat mijn kinderen gelukkig zijn en het goed doen, en het klopt echt dat dat mij als ouder ook gelukkig maakt.

Precies. Hier zijn ze 21 en 23. Zitten nog allebei fulltime op school. Van ons mochten ze dit op hun eigen tempo doen. Ze gaan nu beide een richting in die aansluit bij hun hobby en interessegebied. Toch niets mooier dan van je hobby je beroep maken, toch.