R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo.
Heb je zelf een persoonlijkheidsstoornis of ken je iemand met een persoonlijkheidsstoornis?
Of heb je vermoedens dat je er een hebt?
Hier kun je het allemaal kwijt.
Beknopte omschrijving van een persoonlijkheidsstoornis:
Een persoonlijkheidsstoornis is een langdurig patroon van afwijkende emoties en opvattingen.
Veel persoonlijkheidsstoornissen komen tot ontwikkeling door traumatische ervaringen in combinatie met erfelijke gevoeligheid.
Korte omschrijving van de verschillende persoonlijkheidsstoornissen (deze informatie komt van trimbos.nl, mens-en-samenleving.infonu.nl, psyonline.nl en psyq.nl):
.
Cluster A (vreemd en/of excentriek):
Paranoïde persoonlijkheidsstoornis
Cluster B (dramatisch, emotioneel en/of impulsief):
Anti-sociale persoonlijkheidsstoornis
Cluster C (angstig en/of gespannen):
Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis
P.S.: liever geen reacties over de zogenaamde labeltjescultuur, want met die reacties ben ik nu wel een beetje klaar en ze zijn bovendien beledigend tegenover psychiatrisch patienten.
Heb je zelf een persoonlijkheidsstoornis of ken je iemand met een persoonlijkheidsstoornis?
Of heb je vermoedens dat je er een hebt?
Hier kun je het allemaal kwijt.
Beknopte omschrijving van een persoonlijkheidsstoornis:
Een persoonlijkheidsstoornis is een langdurig patroon van afwijkende emoties en opvattingen.
Veel persoonlijkheidsstoornissen komen tot ontwikkeling door traumatische ervaringen in combinatie met erfelijke gevoeligheid.
Korte omschrijving van de verschillende persoonlijkheidsstoornissen (deze informatie komt van trimbos.nl, mens-en-samenleving.infonu.nl, psyonline.nl en psyq.nl):
.
Cluster A (vreemd en/of excentriek):
Paranoïde persoonlijkheidsstoornis
Schizoïde persoonlijkheidsstoornisquote:Paranoïde persoonlijkheidsstoornis (PPS) is een stoornis uit het cluster A.
Mensen met een paranoïde persoonlijkheidsstoornis zijn wantrouwend. Ze hebben een vastomlijnde manier van denken en handleen op basis van achterdochtige ideeën over anderen. Ze zijn ervan overtuigd dat hun visie op de wereld de juiste is en voelen zich bedreigd als anderen het anders zien. Ze zijn vaak koppig, ook als hun standpunt onjuist is. Dit kan soms op een waanidee lijken.
Verder voelen zij zich vaak kwetsbaar. Dit roept angst op. Die angst proberen ze te verminderen door te zoeken naar een oorzaak buiten zichzelf. De dreiging die zij voelen zetten zij om in woede om hun angst te verminderen.
Schizotypische persoonlijkheidsstoornisquote:De schizoïde persoonlijkheidsstoornis (SPS) is een stoornis uit het cluster A.
Mensen met een schizoïde persoonlijkheidsstoornis gedragen zich afstandelijk en hebben moeite om emoties te uiten. Ze leggen moeilijk contact en zijn vaak verlegen, teruggetrokken en stil. Ook doen zij veel dingen alleen en wonen vaak alleen.
Mensen met een schizoïde persoonlijkheidsstoornis halen weinig plezier uit activiteiten. Soms compenseren ze een gebrek aan contact met een rijke fantasiewereld. Over het algemeen is er geen sprake van verlies van contact met de werkelijkheid.
.quote:De schizotypische persoonlijkheidsstoornis (STPS) is een stoornis uit het cluster A.
Mensen met een schizotypische persoonlijkheidsstoornis gedragen zich in de ogen van anderen vaak bizar. Abnormale oogbewegingen en motorisch disfunctioneren zijn kenmerkend. Zij voelen zich ongemakkelijk in aanwezigheid van anderen en zijn wantrouwend. Zij hebben merkwaardige ideeën en overtuigingen.
Cluster B (dramatisch, emotioneel en/of impulsief):
Anti-sociale persoonlijkheidsstoornis
Borderline persoonlijkheidsstoornisquote:De antisociale persoonlijkheidsstoornis is een persoonlijkheidsstoornis met als belangrijkste kenmerk instabiliteit in denken, voelen en gedrag.
Hierdoor kan iemand stemmingswisselingen krijgen, instabiele relaties met anderen hebben, zich impulsief en antisociaal gedragen en snelle behoeftenbevrediging najagen.
De antisociale persoonlijkheidsstoornis (ASP) is één van de 10 persoonlijkheidsstoornissen en hoort tot de Cluster B persoonlijkheidsstoornissen.
Theatrale persoonlijkheidsstoornisquote:Borderline persoonlijkheidsstoornis (kortweg: borderline) kenmerkt zich door sterke wisselingen in stemmingen, gedachten en gedrag.
Mensen met borderline zijn enorm impulsief, denken vaak zwart-wit, reageren extreem. Relaties zijn moeilijk te onderhouden, en wisselen ook sterk.
Er worden geen verschillende typen borderline persoonlijkheidsstoornissen onderscheiden.
Mensen met borderline kunnen echter wel verschillen in de mate waarin ze bepaald gedrag vertonen (zoals extraversie, neuroticisme).
Narcistische persoonlijkheidsstoornisquote:Mensen met een theatrale persoonlijkheidsstoornis vallen op door hun kleurrijk, extravert en dramatisch gedrag. Het zijn zeer emotionele mensen, die moeite hebben om lange diepgaande relaties aan te gaan. Zij staan graag in het middelpunt van de belangstelling. Ook hebben ze de neiging om door middel van uiterlijk vertoon te verleiden of de aandacht op te eisen.
Vragen om aandacht is het centrale thema van deze ziekte. Wanneer een lijder aan de stoornis niet in het middelpunt van de belangstelling staat, voelt hij zich al gauw ongemakkelijk. Hij gaat dan opvallend of seksueel uitdagend gedrag vertonen. Zijn gevoelsuitingen maken een oppervlakkige indruk, maar worden op een hoogdravende manier gebracht. Door vage bewoordingen en overdrijvingen doet de patiënt zich interessanter voor dan hij in feite is. Hij kan makkelijk in huilen uitbarsten of kwaad worden wanneer hij niet de aandacht en complimentjes krijgt waarop hij denkt recht te hebben. Zo'n woedeaanval duurt meestal niet lang.
.quote:Deze mensen vinden zichzelf veel beter dan andere mensen. Ze vinden alleen zichzelf belangrijk en interesseren zich weinig in het lot van anderen. Wel willen ze graag dat andere mensen hen goed en belangrijk vinden.Deze mensen willen graag de macht hebben. Vaak kom je ze tegen in hoge posities in bijvoorbeeld het bedrijfsleven of de politiek. Hier is deze karaktertrek op een bepaalde manier handig. Deze mensen kunnen bijvoorbeeld honderden mensen zonder schuldgevoel ontslaan.
Cluster C (angstig en/of gespannen):
Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis
Afhankelijke persoonlijkheidsstoornisquote:De ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (OPS) wordt gekenmerkt door extreme verlegenheid en buitensporige angst voor afwijzing, vernedering of kritiek. Veel mensen vinden het eng om iemand aan te spreken of voelen zich onzeker in onbekende situaties. Wanneer deze angst zo extreem wordt dat iemand zich geheel terugtrekt en nergens aan meedoet zou er sprake kunnen zijn van een ontwijkende of vermijdende persoonlijkheidsstoornis.
Obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornisquote:De afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) wordt gekenmerkt door een buitengewone afhankelijkheid ten opzichte van anderen. Iedereen vindt het wel eens fijn verzorgd te worden of hulp te krijgen bij moeilijke beslissingen. Wanneer iemand altijd maar bevestiging nodig heeft, niet alleen kan zijn en altijd hulp en geruststelling nodig heeft om een besluit te nemen, zou er wel eens sprake kunnen zijn van een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis.
.quote:Mensen met deze stoornis houden van orde en regelmaat. Vaak willen ze alles op hun eigen manier doen. Ze zijn willen alles zo goed mogelijk doen, hierdoor kunnen ze moeilijk beslissen maken. Dit perfectionisme gaat zover dat er veel te veel tijd in hun werk gaat zitten. Ze kunnen zo de deadline niet altijd halen. Bovendien hebben deze mensen moeite met het tonen en uiten van hun emoties.
Deze stoornis is iets anders dan de obsessief-compulsieve stoornis.
Vaak denken deze mensen ook dat hun manier de enige is; ze kunnen moeilijk een advies van iemand anders aannemen.
P.S.: liever geen reacties over de zogenaamde labeltjescultuur, want met die reacties ben ik nu wel een beetje klaar en ze zijn bovendien beledigend tegenover psychiatrisch patienten.
Dankjewel voor je complimentquote:Op woensdag 25 februari 2015 19:35 schreef MidnightB00m het volgende:
Heb even je verhaal gelezen Sylvana en jeetje...wel heftig hoor. Heb respect hoe je je zo staande houdt en er voor gaat. Hoe is het nu met je?
Inmiddels dus al ruim een maand verder. En is er al weer heel veel gebeurd. Ik heb zelf afscheid genomen op therapie, omdat het toch teveel was om vol te houden na het ongeluk van mijn vriend. Dus afscheid genomen op de deeltijd en ik krijg nu eerst 10 keer individuele PMT en af en toe een individueel gesprek met mijn behandelaar. Ook heb ik nu slaapmedicatie. Want ontspannen en loslaten is nogal moeilijk op het moment. Zonder slaapmedicatie slaap ik misschien 3-4 uur, en dan ook nog eens erg onrustig met veel nachtmerries/herbelevingen. Dus dat brak me nogal op.
Na die 10 keer PMT gaan we evalueren hoe het dan gaat en wat voor hulpverlening er dan nog nodig is. Het kan zijn dat ik weer terug mijn oude deeltijdgroep in ga, of dat ik opnieuw begin in een andere groep. Maar het kan ook best zijn dat het toch wel zo goed gaat dat ik gewoon ambulant verder kan. Ik heb morgen pas de eerste van die 10 keer, dus ik kan er verder nog niet heel veel over zeggen
Maar doelen waar ik aan ga werken is het uiting geven aan emoties, leren ontspannen en milder zijn voor mezelf.
Want ondanks de heftige situatie na het ongeluk van mijn vriend, blijf ik hoge eisen aan mezelf stellen bijvoorbeeld. Terwijl iedereen er begrip voor zou hebben als ik de lat even wat lager zou leggen
Met vriendlief gaat het gelukkig wel de goede kant op. Hij verblijft nu intern in een revalidatiecentrum, maar mag in het weekend al wel 1 nachtje naar huis toe. Dus dat is wel erg fijn
Net gesprek met behandelaar gehad en krijg ook indicatie EMDR waarschijnlijk (ze moet ff overleggen met rest van team) vanwege de nachtmerries en herbelevingen. Ik heb 10 jaar geleden al een aantal sessies gehad vanwege jeugdtrauma's. Maar kon niet afmaken omdat verzekering niet meer vergoedde. Daarna gewoon bij GGZ van alles gedaan aan groepstherapie en opnames. Wel gewoon gepraat over trauma's maar nog steeds niet goed verwerkt.
En nu met trauma van mn vriends ongeluk erbij lijkt het ze goed dat ik eerst alles eens goed ga verwerken en bij mn emoties ga komen. Anders kom ik gewoon niet verder zegt ze. Ben er wel doodsbang voor om alles open te gooien. Maar heb ook weinig andere keus. Anders blijf ik er mee rondlopen en lukt normaal functioneren nooit.
Net ook weer voor een maand slaapmedicatie meegekregen van psychiater. Mag nu toch elke dag gebruiken met af en toe niet ipv standaard om de dag. Want dan heb ik nog teveel nachten dat het niet goed gaat. Alleen in het weekend neem ik sowieso niet omdat mn vriend dan thuis is. Dan ben ik bang dat ik niet wakker word als hij me 's nachts nodig heeft.
Individuele PMT ging vorige week niet door, heb ik nu vrijdag pas.
Hoe is het met de rest? Stil hier de laatste tijd!
[ Bericht 3% gewijzigd door _Hestia_ op 07-04-2015 13:26:11 ]
En nu met trauma van mn vriends ongeluk erbij lijkt het ze goed dat ik eerst alles eens goed ga verwerken en bij mn emoties ga komen. Anders kom ik gewoon niet verder zegt ze. Ben er wel doodsbang voor om alles open te gooien. Maar heb ook weinig andere keus. Anders blijf ik er mee rondlopen en lukt normaal functioneren nooit.
Net ook weer voor een maand slaapmedicatie meegekregen van psychiater. Mag nu toch elke dag gebruiken met af en toe niet ipv standaard om de dag. Want dan heb ik nog teveel nachten dat het niet goed gaat. Alleen in het weekend neem ik sowieso niet omdat mn vriend dan thuis is. Dan ben ik bang dat ik niet wakker word als hij me 's nachts nodig heeft.
Individuele PMT ging vorige week niet door, heb ik nu vrijdag pas.
Hoe is het met de rest? Stil hier de laatste tijd!
[ Bericht 3% gewijzigd door _Hestia_ op 07-04-2015 13:26:11 ]
Hoiquote:Op dinsdag 7 april 2015 13:01 schreef Sylvana het volgende:
Net gesprek met behandelaar gehad en krijg ook indicatie EMDR waarschijnlijk (ze moet ff overleggen met rest van team) vanwege de nachtmerries en herbelevingen. Ik heb 10 jaar geleden al een aantal sessies gehad vanwege jeugdtrauma's. Maar kon niet afmaken omdat verzekering niet meer vergoedde. Daarna gewoon bij GGZ van alles gedaan aan groepstherapie en opnames. Wel gewoon gepraat over trauma's maar nog steeds niet goed verwerkt.
En nu met trauma van mn vriends ongeluk erbij lijkt het ze goed dat ik eerst alles eens goed ga verwerken en bij mn emoties ga komen. Anders kom ik gewoon niet verder zegt ze. Ben er wel doodsbang voor om alles open te gooien. Maar heb ook weinig andere keus. Anders blijf ik er mee rondlopen en lukt normaal functioneren nooit.
Net ook weer voor een maand slaapmedicatie meegekregen van psychiater. Mag nu toch elke dag gebruiken met af en toe niet ipv standaard om de dag. Want dan heb ik nog teveel nachten dat het niet goed gaat. Alleen in het weekend neem ik sowieso niet omdat mn vriend dan thuis is. Dan ben ik bang dat ik niet wakker word als hij me 's nachts nodig heeft.
Individuele PMT ging vorige week niet door, heb ik nu vrijdag pas.
Hoe is het met de rest? Stil hier de laatste tijd!
Ben je een beetje tot rust gekomen nu je de deeltijdbehandeling niet meer doet? Wat naar dat je vriend nog niet helemaal thuis kan zijn. Hoe is dat voor je, doordeweeks? Hoe gaat het met je cursus en verdere dagbesteding? Fijn dat je misschien EMDR krijgt. Welke slaapmedicatie heb je, helpt dat goed?
Succes vrijdag
Ik lees hier nog wel mee maar ben een paar maanden geleden met autisme gediagnosticeerd dus zit nu bij een andere afdeling. Ben na een wachttijd (waarin ik wel gesprekken had met een psycholoog) net begonnen met psycho-educatie, dat duurt ongeveer 9 weken, eenmaal per week. Niet in een groep gelukkig, want ik had aangegeven dat ik dat niet meer wil. Het gaat niet zo goed met me, maar ik probeer wel weer bezig te zijn met mijn studie. Dat is een goede afleiding en ik merk dat het vaste ritme me goed doet.
Ben je in behandeling?quote:
Why are you wearing that stupid man suit?
Sylvana, heftig. Jij lijkt wel steeds voor pittige beslissingen te staan: van voltijd naar deeltijd naar individuele PMT. Dan tussendoor ook nog het ongeluk van je vriend. Ik hoop echt dat je ondanks het wat instabiele verloop van e.e.a. je rust snel vindt.
Kuolema, interessante switch. Is je diagnose van een persoonlijkheidsstoornis (welke was het precies eigenlijk?) dan ingeruild voor autisme? Of blijven beide naast elkaar bestaan?
Met mij gaat het momenteel even iets minder. Nare afwijking van mij is dat ik me vol op iets kan storten en dan niets meer voel. Meestal is dat werk of studie. Dat heb ik de afgelopen tijd gedaan. Nu wordt het eindelijk iets rustiger. Ik ben de afgelopen tijd bezig geweest met de keuze om al dan niet verder te gaan studeren en in combinatie met wat andere persoonlijke gebeurtenissen heeft dat kennelijk nogal wat voeten in de aarde. Het betekent dat vooral de eetstoornis, die de persoonlijkheidsstoornis maskeerde, weer opspeelt. Ook de persoonlijkheidsproblematiek is weer iets meer op de voorgrond.
Met therapie gaat het allemaal maar moeizaam. Met therapeut I kon ik niet heel goed uit de voeten, met therapeut II heb ik lang gepraat om uit te testen of het iets zou worden. Net toen ik besloten had dat ik het wel durfde te proberen, ging therapeut II weg. Nu weet ik dus nog niet of ik nog therapie heb, want ik heb niet meer gehoord of er überhaupt een therapeut III wordt. Al met al ben ik nu 2 jaar bezig om in behandeling te komen en ik ben nog niet begonnen. Vind dat ergens erg jammer en lastig.
Kuolema, interessante switch. Is je diagnose van een persoonlijkheidsstoornis (welke was het precies eigenlijk?) dan ingeruild voor autisme? Of blijven beide naast elkaar bestaan?
Met mij gaat het momenteel even iets minder. Nare afwijking van mij is dat ik me vol op iets kan storten en dan niets meer voel. Meestal is dat werk of studie. Dat heb ik de afgelopen tijd gedaan. Nu wordt het eindelijk iets rustiger. Ik ben de afgelopen tijd bezig geweest met de keuze om al dan niet verder te gaan studeren en in combinatie met wat andere persoonlijke gebeurtenissen heeft dat kennelijk nogal wat voeten in de aarde. Het betekent dat vooral de eetstoornis, die de persoonlijkheidsstoornis maskeerde, weer opspeelt. Ook de persoonlijkheidsproblematiek is weer iets meer op de voorgrond.
Met therapie gaat het allemaal maar moeizaam. Met therapeut I kon ik niet heel goed uit de voeten, met therapeut II heb ik lang gepraat om uit te testen of het iets zou worden. Net toen ik besloten had dat ik het wel durfde te proberen, ging therapeut II weg. Nu weet ik dus nog niet of ik nog therapie heb, want ik heb niet meer gehoord of er überhaupt een therapeut III wordt. Al met al ben ik nu 2 jaar bezig om in behandeling te komen en ik ben nog niet begonnen. Vind dat ergens erg jammer en lastig.
Ik wil al een tijdje wat posten maar stel het steeds uit...Heb ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, kamp al jaren met chronische depressies ondanks therapie en heb onlangs de knoop doorgehakt om wat te gaan doen met mijn vermoedens met betrekking tot ADD. Het doet me altijd wel veel hier verhalen te lezen van jullie, ik herken er veel in. Ik wil nog een behoorlijk stuk typen maar maak hier maar een soort placeholder van, heb nog wat dingen te doen eerst.
Ik had obsessief-compulsieve en paranoide ps met borderline en schizotypische trekken. Ik voldoe nog steeds aan de kenmerken maar die kunnen ook verklaard worden vanuit autisme, dus zijn die persoonlijkheidsstoornissen vervallen. Ik heb verder wel nog dysthymie/depressie en ocd als diagnoses.quote:
Kuolema, interessante switch. Is je diagnose van een persoonlijkheidsstoornis (welke was het precies eigenlijk?) dan ingeruild voor autisme? Of blijven beide naast elkaar bestaan?
Damnquote:Met mij gaat het momenteel even iets minder. Nare afwijking van mij is dat ik me vol op iets kan storten en dan niets meer voel. Meestal is dat werk of studie. Dat heb ik de afgelopen tijd gedaan. Nu wordt het eindelijk iets rustiger. Ik ben de afgelopen tijd bezig geweest met de keuze om al dan niet verder te gaan studeren en in combinatie met wat andere persoonlijke gebeurtenissen heeft dat kennelijk nogal wat voeten in de aarde. Het betekent dat vooral de eetstoornis, die de persoonlijkheidsstoornis maskeerde, weer opspeelt. Ook de persoonlijkheidsproblematiek is weer iets meer op de voorgrond.
Met therapie gaat het allemaal maar moeizaam. Met therapeut I kon ik niet heel goed uit de voeten, met therapeut II heb ik lang gepraat om uit te testen of het iets zou worden. Net toen ik besloten had dat ik het wel durfde te proberen, ging therapeut II weg. Nu weet ik dus nog niet of ik nog therapie heb, want ik heb niet meer gehoord of er überhaupt een therapeut III wordt. Al met al ben ik nu 2 jaar bezig om in behandeling te komen en ik ben nog niet begonnen. Vind dat ergens erg jammer en lastig.
Heb je op dit moment dan helemaal geen gesprekken? Wanneer was dat voor het laatst?
En heb je een beslissing kunnen nemen wat betreft het studeren?
Welkomquote:
Ik wil al een tijdje wat posten maar stel het steeds uit...Heb ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, kamp al jaren met chronische depressies ondanks therapie en heb onlangs de knoop doorgehakt om wat te gaan doen met mijn vermoedens met betrekking tot ADD. Het doet me altijd wel veel hier verhalen te lezen van jullie, ik herken er veel in. Ik wil nog een behoorlijk stuk typen maar maak hier maar een soort placeholder van, heb nog wat dingen te doen eerst.
Wil je iets vertellen over wat voor therapie je hebt geprobeerd? Je hebt een onderzoek o.i.d. aangevraagd voor ADD?
Why are you wearing that stupid man suit?
Wauw, dat is ook niet een klein pakket. Heb je zelf het gevoel dat je beter op je plek bent nu?quote:
[..]
Ik had obsessief-compulsieve en paranoide ps met borderline en schizotypische trekken. Ik voldoe nog steeds aan de kenmerken maar die kunnen ook verklaard worden vanuit autisme, dus zijn die persoonlijkheidsstoornissen vervallen. Ik heb verder wel nog dysthymie/depressie en ocd als diagnoses.
Nee. Het laatste inhoudelijke gesprek was in juli, met therapeut I. Hoewel, inhoudelijk? Ook niet echt, want dat lukte nooit. Daarna tot januari enkele gesprekken met therapeut II gehad. Sindsdien niets meer.quote:Damn
Heb je op dit moment dan helemaal geen gesprekken? Wanneer was dat voor het laatst?
En heb je een beslissing kunnen nemen wat betreft het studeren?
Wat betreft studeren heb ik wel een beslissing genomen. Wel met heel veel twijfels, maar ik ga het wel doen, als ik word toegelaten.
Nou, dat weet ik niet zo goed. Ik ben er niet van overtuigd dat de diagnose klopt, ook al heb ik me er altijd al in herkend. Maar misschien komt dat nog of zo.quote:
[..]
Wauw, dat is ook niet een klein pakket. Heb je zelf het gevoel dat je beter op je plek bent nu?
Wat is toen tegen jou gezegd? Dat je zelf contact op moest nemen? Het lijkt me toch dat zij voor jou een vervanger hadden moeten zoeken voor de therapeut die weg is gegaan. Of heb je aangegeven dat je dat niet wilde?quote:[..]
Nee. Het laatste inhoudelijke gesprek was in juli, met therapeut I. Hoewel, inhoudelijk? Ook niet echt, want dat lukte nooit. Daarna tot januari enkele gesprekken met therapeut II gehad. Sindsdien niets meer.
Wat betreft studeren heb ik wel een beslissing genomen. Wel met heel veel twijfels, maar ik ga het wel doen, als ik word toegelaten.
Goed dat je weer gaat studeren. Heb je er een beetje zin in?
Wat is het voor studie?
Why are you wearing that stupid man suit?
Er is tegen mij gezegd dat ik moet aangeven wat ik wilde. Dat heb ik gedaan en gevraagd of dat haalbaar is, maar nog geen antwoord gehad. Nog een keer contact gezocht, maar weer geen antwoord.quote:
Wat is toen tegen jou gezegd? Dat je zelf contact op moest nemen? Het lijkt me toch dat zij voor jou een vervanger hadden moeten zoeken voor de therapeut die weg is gegaan. Of heb je aangegeven dat je dat niet wilde?
Goed dat je weer gaat studeren. Heb je er een beetje zin in?
Wat is het voor studie?
Studie geef ik liever geen antwoord op, aangezien het een erg kleine opleiding is. Het is in ieder geval een onderzoeksmaster. Althans, ik heb me ervoor aangemeld. Heb ik er zin in? Nee, nu niet meer. Had wel zin om te stoppen met mijn werk en te gaan studeren, maar momenteel denk ik alleen maar "ik kan het niet", "ik ben niet geschikt", etc. Heel bang voor de toekomst dus.
Wat wilde je dan?quote:
[..]
Er is tegen mij gezegd dat ik moet aangeven wat ik wilde. Dat heb ik gedaan en gevraagd of dat haalbaar is, maar nog geen antwoord gehad. Nog een keer contact gezocht, maar weer geen antwoord.
Studie geef ik liever geen antwoord op, aangezien het een erg kleine opleiding is. Het is in ieder geval een onderzoeksmaster. Althans, ik heb me ervoor aangemeld. Heb ik er zin in? Nee, nu niet meer. Had wel zin om te stoppen met mijn werk en te gaan studeren, maar momenteel denk ik alleen maar "ik kan het niet", "ik ben niet geschikt", etc. Heel bang voor de toekomst dus.
Ik snap dat je het vanwege herkenbaarheid niet wilt zeggen. Verder erg herkenbaar.
Why are you wearing that stupid man suit?
Hey, ja nu ik geen volle 3 dagen meer naar therapie hoef gaat het wel beter. Al ben ik nog druk zat met allerlei afspraken. Moet nu 1/2 keer in de week wel erheen voor een gesprek/PMT en als ik EMDR erbij krijg nog een keer extra. En aangezien ik doordeweeks behalve woensdags elke dag naar mijn vriend ga is de dag ook al wel snel gevuld. Alleen die cursus moet ik nog steeds afmaken, kan me er nog niet echt op concentreren, terwijl het niet eens zoveel meer is. Dus hopelijk lukt dat snel weer. En verder gewoon druk met het huishouden en ontspanning ( kleuren, strijkkralen, computeren etc) De woensdagen hou ik bewust helemaal vrij, dan ga ik niet naar mn vriend en plan ik ook geen andere afspraken. Zodat ik dan wat leuks kan doen. Afgelopen woensdag bijvoorbeeld lekker naar de sauna geweestquote:
Hoi
Ben je een beetje tot rust gekomen nu je de deeltijdbehandeling niet meer doet? Wat naar dat je vriend nog niet helemaal thuis kan zijn. Hoe is dat voor je, doordeweeks? Hoe gaat het met je cursus en verdere dagbesteding? Fijn dat je misschien EMDR krijgt. Welke slaapmedicatie heb je, helpt dat goed?
Succes vrijdag
Ik heb Zopiclon en dat helpt gelukkig goed
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Gisteren voor het eerst PMT gehad, alleen de zaal is nog steeds niet af. Dus weer alleen een gesprek gehad. Maar wel tot een belangrijk inzicht gekomen, dat ik dingen niet vertel/emoties niet uit, omdat ik de hardnekkige gedachte heb dat het toch geen zin heeft omdat er niks mee wordt gedaan of omdat het dan alleen maar erger wordt. Dat kwam wel even binnen, want daardoor laat ik dus heel veel maar over me heenkomen, ben ik soms ergens slachtoffer van, maar zeg ik er niks van/over. Alleen voel er wel in mijn lichaam spanning door, maar dat komt er dan niet uit zeg maar. Dus daar gaan we tijdens PMT mee aan de slag ( en hopelijk is die zaal snel klaar, zou 1 april al af moeten zijn, maar er zijn bouwtechnische problemen)
Hoe vind je het dat je met autisme gediagnosticeerd bent? Vind je het fijn dat je nu weet wat het is of niet? Heb je wat aan de psycho-educatie? Goed dat je ondanks dat het niet zo goed gaat wel bezig probeert te blijven met je studieDankjewelquote:
Sylvana, heftig. Jij lijkt wel steeds voor pittige beslissingen te staan: van voltijd naar deeltijd naar individuele PMT. Dan tussendoor ook nog het ongeluk van je vriend. Ik hoop echt dat je ondanks het wat instabiele verloop van e.e.a. je rust snel vindt.
En red je het wel een beetje dan zonder dat je nu hulp hebt? Vind het eigenlijk echt niet kunnen dat je al zolang zonder zit en je nog geen reactie hebt over wat je wilde. Wel goed van je dat je je hebt aangemeld voor die onderzoeksmaster, alhoewel die gedachtes die je erbij hebt wel erg herkenbaar zijn.Welkom!quote:
Ik wil al een tijdje wat posten maar stel het steeds uit...Heb ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, kamp al jaren met chronische depressies ondanks therapie en heb onlangs de knoop doorgehakt om wat te gaan doen met mijn vermoedens met betrekking tot ADD. Het doet me altijd wel veel hier verhalen te lezen van jullie, ik herken er veel in. Ik wil nog een behoorlijk stuk typen maar maak hier maar een soort placeholder van, heb nog wat dingen te doen eerst.
[ Bericht 1% gewijzigd door _Hestia_ op 11-04-2015 16:57:56 ]
Ik wilde wel verder in therapie, maar met de afspraken die ik met mijn vorige therapeut had gemaakt. Ik ben erg moeilijk in contact maken, dus het is voor mij erg belangrijk om eerst heel goed mijn therapeut te kunnen inschatten. Dat bereik ik het beste door eerst een poosje aan de oppervlakte te blijven en dan, als ik er klaar voor ben en de therapeut vertrouw, de diepte in te gaan. Dat kan best een tijdje duren, dat weet ik van mezelf. Op een andere manier is therapie gewoon niet haalbaar. Dat zit er geen vooruitgang in.quote:
[..]
Wat wilde je dan?
Ik snap dat je het vanwege herkenbaarheid niet wilt zeggen. Verder erg herkenbaar.
Ik heb gevraagd of er een andere therapeut was, die dat zag zitten.
Ja, ik heb eigenlijk nog niet echt therapie gehad, sinds ik me heb aangemeld. Daarvoor ook al zes jaar zonder. En dat red ik wel. Alleen nu die eetstoornis, hè? Die trekt me nu wel echt de afgrond in. En eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik gemotiveerd ben om daar iets aan te doen. Ik geloof dat ik het allemaal wel prima vind, hoe fout ook.quote:En red je het wel een beetje dan zonder dat je nu hulp hebt? Vind het eigenlijk echt niet kunnen dat je al zolang zonder zit en je nog geen reactie hebt over wat je wilde. Wel goed van je dat je je hebt aangemeld voor die onderzoeksmaster, alhoewel die gedachtes die je erbij hebt wel erg herkenbaar zijn.
Poging 2. Ik heb dus ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, dysthieme/chronische depressie en mogelijk ADD. Ik heb tot 2 jaar geleden voor langere tijd dagbehandeling gevolgd in een therapiegroep. Ik heb erg veel aan de groep gehad, met name in communicatie met anderen heb ik gigantische sprongen gemaakt. Omdat ik eerst nog bij mijn ouders woonde en dat een groot deel van mijn problemen in stand hield, ben ik jaren geleden naar een beschermde woonvorm overgegaan. Sinds een jaar woon ik op mezelf in een huurhuis maar heb ik nog steeds ondersteuning van de BW. Omdat ik een tijdje na de verhuizing een terugval had en nog steeds tegen dezelfde problemen aanliep, heb ik samen met mijn hoofdbehandelaar besloten weer met een psycholoog + psychiater te gaan praten. Bij mijn psychologisch onderzoek waar OPS etc uit bleek kreeg ik in eerste instantie het advies om naar de viersprong te gaan, aangezien zei zich meer zouden richten op persoonlijkheidsstoornissen dan mijn huidige GGZ. Dat is nog steeds iets waar ik mee aan de slag zou kunnen gaan mochten de nieuwe gesprekken niet baten.
Ik zit er vooral het afgelopen jaar erg mee dat ik eigenlijk geen echte betaalde werkervaring heb opgedaan sinds ik de middelbare school heb afgerond. Ik heb iets minder dan een jaar HBO gedaan maar toen werd ik dus ziek. Wel heb ik redelijk wat ervaring met vrijwilligerswerk en dagbesteding, dat doe ik nu ook nog steeds. Maar ik merk gewoon dat ik me er erg voor schaam wanneer het welbekende onderwerp word aangestipt als ik samen met mijn sportteam aan de bar sta. Ook baal ik erg van de eenzaamheid, angst en onbegrip die ik al lang ervaar. Gelukkig kan ik goed opschieten met wat collega's van dagbesteding en vormen we een voorzichtig vriendengroepje, al loop ik wel steeds tegen de bekende terughoudendheid en vermijding van OPS aan wat hun betreft.
Het was de bedoelling dat ik EMDR zou gaan volgen, maar daar is eigenlijk nog weinig van terecht gekomen. Na 5 maanden om de 3 weken een gesprek te hebben gehad heb ik niet het idee dat ik hiermee opschiet. Ik heb eenmaal een sessie EMDR gehad na aandringen, maar mijn psych zei dat ik teveel in mijn OPS kan blijven hangen erdoor, dat ik teveel psychologiseer, ik geen verantwoordelijkheid voor mezelf neem en dat ik beter gewoon een reintegratietraject kon gaan zoeken. Nu geef ik haar niet ongelijk en besef ik dat ik erg vast zit in mijn patronen, en dat ze me waarschijnlijk probeert te prikkelen, maar toch is het erg zuur.
Ik ben recent gestart met Ritalin omdat ik al jaren met het idee zit dat ik ADD zou kunnen hebben. Ik kan me erg vinden in de symptomen ervan en heb vaak genoeg meegemaakt dat mensen mij vroegen "heb je soms een aandachtstoornis, blow je" of iets van die aard om er wat mee te doen. Ik moet zeggen dat ik er na anderhalve maand nog steeds niet uit ben of ik er wat mee kan. Heb het idee dat het voor mij voornamelijk werkt als speed en dat is geloof ik niet de bedoelling. Ik heb pas over anderhalve week weer een gesprek maar ik denk dat ik een dezer dagen even bel. Ik ga vandaag in ieder geval een dagje cold turkey na lange structurele inname en ik moet zeggen dat ik me best goed voel (wat vreemd is aangezien ik de afgelopen dagen in hele diepe gaten viel)
[ Bericht 2% gewijzigd door Aeth op 15-04-2015 16:43:40 ]
Ik zit er vooral het afgelopen jaar erg mee dat ik eigenlijk geen echte betaalde werkervaring heb opgedaan sinds ik de middelbare school heb afgerond. Ik heb iets minder dan een jaar HBO gedaan maar toen werd ik dus ziek. Wel heb ik redelijk wat ervaring met vrijwilligerswerk en dagbesteding, dat doe ik nu ook nog steeds. Maar ik merk gewoon dat ik me er erg voor schaam wanneer het welbekende onderwerp word aangestipt als ik samen met mijn sportteam aan de bar sta. Ook baal ik erg van de eenzaamheid, angst en onbegrip die ik al lang ervaar. Gelukkig kan ik goed opschieten met wat collega's van dagbesteding en vormen we een voorzichtig vriendengroepje, al loop ik wel steeds tegen de bekende terughoudendheid en vermijding van OPS aan wat hun betreft.
Het was de bedoelling dat ik EMDR zou gaan volgen, maar daar is eigenlijk nog weinig van terecht gekomen. Na 5 maanden om de 3 weken een gesprek te hebben gehad heb ik niet het idee dat ik hiermee opschiet. Ik heb eenmaal een sessie EMDR gehad na aandringen, maar mijn psych zei dat ik teveel in mijn OPS kan blijven hangen erdoor, dat ik teveel psychologiseer, ik geen verantwoordelijkheid voor mezelf neem en dat ik beter gewoon een reintegratietraject kon gaan zoeken. Nu geef ik haar niet ongelijk en besef ik dat ik erg vast zit in mijn patronen, en dat ze me waarschijnlijk probeert te prikkelen, maar toch is het erg zuur.
Ik ben recent gestart met Ritalin omdat ik al jaren met het idee zit dat ik ADD zou kunnen hebben. Ik kan me erg vinden in de symptomen ervan en heb vaak genoeg meegemaakt dat mensen mij vroegen "heb je soms een aandachtstoornis, blow je" of iets van die aard om er wat mee te doen. Ik moet zeggen dat ik er na anderhalve maand nog steeds niet uit ben of ik er wat mee kan. Heb het idee dat het voor mij voornamelijk werkt als speed en dat is geloof ik niet de bedoelling. Ik heb pas over anderhalve week weer een gesprek maar ik denk dat ik een dezer dagen even bel. Ik ga vandaag in ieder geval een dagje cold turkey na lange structurele inname en ik moet zeggen dat ik me best goed voel (wat vreemd is aangezien ik de afgelopen dagen in hele diepe gaten viel)
[ Bericht 2% gewijzigd door Aeth op 15-04-2015 16:43:40 ]
Hmm ja helemaal nu in deze tijd van bezuinigingen zijn er maar weinig therapeuten die daar de tijd voor willen nemen. Maar ik herken het wel, voor mij is het vertrouwen van mensen ook heel erg lastig en bij mij duurt het ook een hele tijd voordat ik me kwetsbaar durf op te stellen. En vaak lukt het ook niet omdat ik niet bij mijn gevoelens kan komen, dus dan kan ik ze ook niet uiten.quote:
[..]
Ik wilde wel verder in therapie, maar met de afspraken die ik met mijn vorige therapeut had gemaakt. Ik ben erg moeilijk in contact maken, dus het is voor mij erg belangrijk om eerst heel goed mijn therapeut te kunnen inschatten. Dat bereik ik het beste door eerst een poosje aan de oppervlakte te blijven en dan, als ik er klaar voor ben en de therapeut vertrouw, de diepte in te gaan. Dat kan best een tijdje duren, dat weet ik van mezelf. Op een andere manier is therapie gewoon niet haalbaar. Dat zit er geen vooruitgang in.
Ik heb gevraagd of er een andere therapeut was, die dat zag zitten.
[..]
Ja, ik heb eigenlijk nog niet echt therapie gehad, sinds ik me heb aangemeld. Daarvoor ook al zes jaar zonder. En dat red ik wel. Alleen nu die eetstoornis, hè? Die trekt me nu wel echt de afgrond in. En eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik gemotiveerd ben om daar iets aan te doen. Ik geloof dat ik het allemaal wel prima vind, hoe fout ook.
Maar het schiet niet echt op zo dan nee. Je trekt niet voor niks aan de bel dat je hulp wilt, dat het dan allemaal zolang moet duren werkt niet echt mee. En alles tegelijkertijd aanpakken is misschien ook wel iets teveel van het goede en je moet natuurlijk wel gemotiveerd zijn, anders heeft het ook weinig effect. Succes iig, hopelijk vind je toch een therapeut die aan jouw wensen wil voldoen.
@Aeth, dankjewel voor je uitgebreidere voorstelberichtje. Ik herken wel veel van je verhaal, vooral dat stukje over betaalde werkervaring en eenzaamheid. Het lijkt me alleen niet slim om op eigen houtje met die ritalin te gaan lopen klooien, heb je al gebeld?
Ik krijg de indicatie voor EMDR. Eerst voor een bepaald aantal sessies om het ongeluk van mijn vriend te verwerken. Als blijkt dat ik door EMDR wel bij mijn gevoelens kan komen, gaan we daarna bekijken of we verder gaan met EMDR om ook andere gebeurtenissen te verwerken. Alleen dan word ik wel overgedragen van hoofdbehandelaar, want nu hou ik nog even de hoofdbehandelaar van de deeltijdgroep waar ik nu dus ff mee gestopt ben. Maar dan gaan we tegen die tijd dus gewoon kijken hoe de hulpverlening er verder uit ziet en wie dan mijn hoofdbehandelaar blijft/wordt. Dus nu is het afwachten tot een uitnodiging voor een intakegesprek en verder ga ik dus gewoon door met individuele PMT.
@Syl: Heb gebeld en een kort gesprek gehad, ze vond het prima als ik niets gebruikte tot ons volgende gesprek as vrijdag. Dat bevalt me eigenlijk wel prima, het lijkt erop dat ik veel stabieler ben sinds ik de ritalin niet meer gebruik.
Heb je al iets gehoord over op welke termijn je terecht kan? En maakt de PMT al wat los?
Vandaag met de 'loog gesproken, eigenlijk een heel goed gesprek gehad waar ik wel goed kon uiten waar ik mee zat en waar ik steeds tegen aanliep. Ze hamerde wel weer op verantwoordelijkheid nemen, en ik was het wel met haar eens dat leven op een laag pitje me ook niet gelukkig zal gaan maken. Waarschijnlijk kan ik viavia gaan kijken op een soort WLB waar ze specaliseren in laswerk. Totaal geen ervaring mee maar op de een of andere manier spreekt het me wel aan, heb metal art bijvoorbeeld altijd erg vet gevonden.
Voor de rest houd een vrouwelijke collega me erg bezig in mijn hoofd. Aan de ene kant leuk omdat het nu wel echt eens tijd word om de stoute schoenen aan te trekken, aan de andere kant erg lastig omdat ik steeds maar alles negatief verdraai en er simpelweg erg veel ogen en haken aanzitten. Ik weet niet goed wat ik ermee moet. Of eigenlijk weet ik het wel maar durf ik niet. Bleh.
Heb je al iets gehoord over op welke termijn je terecht kan? En maakt de PMT al wat los?
Vandaag met de 'loog gesproken, eigenlijk een heel goed gesprek gehad waar ik wel goed kon uiten waar ik mee zat en waar ik steeds tegen aanliep. Ze hamerde wel weer op verantwoordelijkheid nemen, en ik was het wel met haar eens dat leven op een laag pitje me ook niet gelukkig zal gaan maken. Waarschijnlijk kan ik viavia gaan kijken op een soort WLB waar ze specaliseren in laswerk. Totaal geen ervaring mee maar op de een of andere manier spreekt het me wel aan, heb metal art bijvoorbeeld altijd erg vet gevonden.
Voor de rest houd een vrouwelijke collega me erg bezig in mijn hoofd. Aan de ene kant leuk omdat het nu wel echt eens tijd word om de stoute schoenen aan te trekken, aan de andere kant erg lastig omdat ik steeds maar alles negatief verdraai en er simpelweg erg veel ogen en haken aanzitten. Ik weet niet goed wat ik ermee moet. Of eigenlijk weet ik het wel maar durf ik niet. Bleh.
Ik kom toevallig dit topic tegen: meld zich
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Voor de mensen die graag meer willen weten over borderline, raad ik een college van hupper.nl aan. Fijn om naar een psychiater te luisteren die op een respectvolle manier vertelt over borderline. Je hoeft niet te betalen voor de eerste les.
Nee ik heb nog niks gehoord over EMDR. En qua PMT, ik heb nu 2 keer een gesprekje gehad ipv echte PMT omdat de zaal nog niet klaar is. Dus ja, die gesprekjes waren wel fijn dat ik even mijn ei kwijt kon en het heeft wel wat inzichten opgeleverd. Maar ik ben nog niet echt aan het werk geweest aan mijn doelen zeg maar omdat die zaal nog niet klaar is. En deze week was het vakantie, dus volgende week dinsdag heb ik weer en is hopelijk de zaal ook klaarquote:
@Syl: Heb gebeld en een kort gesprek gehad, ze vond het prima als ik niets gebruikte tot ons volgende gesprek as vrijdag. Dat bevalt me eigenlijk wel prima, het lijkt erop dat ik veel stabieler ben sinds ik de ritalin niet meer gebruik.
Heb je al iets gehoord over op welke termijn je terecht kan? En maakt de PMT al wat los?
Vandaag met de 'loog gesproken, eigenlijk een heel goed gesprek gehad waar ik wel goed kon uiten waar ik mee zat en waar ik steeds tegen aanliep. Ze hamerde wel weer op verantwoordelijkheid nemen, en ik was het wel met haar eens dat leven op een laag pitje me ook niet gelukkig zal gaan maken. Waarschijnlijk kan ik viavia gaan kijken op een soort WLB waar ze specaliseren in laswerk. Totaal geen ervaring mee maar op de een of andere manier spreekt het me wel aan, heb metal art bijvoorbeeld altijd erg vet gevonden.
Voor de rest houd een vrouwelijke collega me erg bezig in mijn hoofd. Aan de ene kant leuk omdat het nu wel echt eens tijd word om de stoute schoenen aan te trekken, aan de andere kant erg lastig omdat ik steeds maar alles negatief verdraai en er simpelweg erg veel ogen en haken aanzitten. Ik weet niet goed wat ik ermee moet. Of eigenlijk weet ik het wel maar durf ik niet. Bleh.
Fijn dat het gesprek met je psycholoog goed was. Hopelijk kun je bij die WLB kijken en is het wat voor je. En wat betreft die collega, nooit geschoten is altijd mis
Succes!
Pfff...Heb mijn gevoelens uitgesproken maar ik weet nog steeds niet goed wat ik er mee moet. We kunnen gelukkig wel gewoon over dit soort dingen praten, maar hoe beter ik haar leer kennen hoe onverstandiger het me lijkt om met haar in zee te gaan. Het gevoel blijft echter zitten. En dan zit ze zelf in de shit en wil ik alleen maar helpen maar dat kan ik niet (dat kan waarschijnlijk niemand op het moment). Verschrikkelijk dit.
Voor de rest veel twijfels over de GGZ waar ik nu al jaren bij zit. Nou snap ik wel dat alle zorginstanties achteruit lijken te hollen de laatste tijd, maar het blijft toch kriebelen om ergens een second opinion aan te vragen of gewoon te kijken naar de mogelijkheden voor behandeling elders. Het duurt zo lang om verder te komen en het is ontzettend frustrerend...
Vanochtend eindelijk een afspraak proberen te maken met oude vriendinnen uit een groep die ik al zowat een jaar niet gezien heb. Kom ik er een paar uur later een tegen die nota bene net gestart is met dezelfde module die ik volg. Grappig.
Voor de rest veel twijfels over de GGZ waar ik nu al jaren bij zit. Nou snap ik wel dat alle zorginstanties achteruit lijken te hollen de laatste tijd, maar het blijft toch kriebelen om ergens een second opinion aan te vragen of gewoon te kijken naar de mogelijkheden voor behandeling elders. Het duurt zo lang om verder te komen en het is ontzettend frustrerend...
Vanochtend eindelijk een afspraak proberen te maken met oude vriendinnen uit een groep die ik al zowat een jaar niet gezien heb. Kom ik er een paar uur later een tegen die nota bene net gestart is met dezelfde module die ik volg. Grappig.
Heb je inmiddels een second opinion aangevraagd of ga je dat toch niet meer doen? En dat is idd toevallig van die vriendin ja!quote:
Pfff...Heb mijn gevoelens uitgesproken maar ik weet nog steeds niet goed wat ik er mee moet. We kunnen gelukkig wel gewoon over dit soort dingen praten, maar hoe beter ik haar leer kennen hoe onverstandiger het me lijkt om met haar in zee te gaan. Het gevoel blijft echter zitten. En dan zit ze zelf in de shit en wil ik alleen maar helpen maar dat kan ik niet (dat kan waarschijnlijk niemand op het moment). Verschrikkelijk dit.
Voor de rest veel twijfels over de GGZ waar ik nu al jaren bij zit. Nou snap ik wel dat alle zorginstanties achteruit lijken te hollen de laatste tijd, maar het blijft toch kriebelen om ergens een second opinion aan te vragen of gewoon te kijken naar de mogelijkheden voor behandeling elders. Het duurt zo lang om verder te komen en het is ontzettend frustrerend...
Vanochtend eindelijk een afspraak proberen te maken met oude vriendinnen uit een groep die ik al zowat een jaar niet gezien heb. Kom ik er een paar uur later een tegen die nota bene net gestart is met dezelfde module die ik volg. Grappig.
Hier gaat het steeds beter eigenlijk. PMT loopt lekker, druk bezig met oefeningen om te leren omgaan met spanning, grenzen aangeven etc. ( alleen vanwege misverstand heb ik nu 2 weken niet) Heb vorige week mijn eerste sessie Exposure gehad (traumatherapie) maar ik heb eigenlijk amper PTSS-klachten meer op het moment. Het ongeluk is nu bijna 5 maanden geleden en mn vriend is al meer dan een maand gewoon weer thuis. Ik schrik niet meer op van elke sirene, slaap al weer wat vaker zonder slaapmedicatie en dat ik dan ook geen nachtmerries heb, pieker veel minder over het ongeluk, ben veel minder alert. En ook tijdens de sessie zelf voelde ik niet heel veel spanning tijdens het vertellen van het verhaal. En in de 2 weken tussen de sessies door moet je het 5 keer terugluisteren. Net voor het eerst gedaan, maar dat doet me echt totaal niks. Kan het prima terugluisteren zonder dat ik veel spanning ervaar. Dus tja, denk niet dat ik nog heel veel sessies nodig heb.quote:
Ik mis het alleen wel om in een theoretisch kader met mijn problemen aan de slag te gaan. Ik heb wel de PMT, maar dat is vooral lichamelijk natuurlijk. Dus mn behandelaar gaat kijken of ik anders naast PMT ook nog iets van een ambulante schematherapiegroep kan doen. Maar daar heb ik nog niks over gehoord. Maar voorlopig blijven we dus gewoon doorgaan met ambulante therapie, omdat ik nu mn vriend thuis is zo druk ben dat een deeltijd gewoon nog steeds niet haalbaar is. Dus voorlopig houden we het gewoon zo en dan evalueren we het gewoon om de zoveel tijd en dan zien we wel hoe het loopt.
Welkom bij de club. Maar het is alweer heel lang geleden.quote:
Ik kom toevallig dit topic tegen: meld zich
Zo te zien gaat het niet al te geweldig hier, hoewel sommige wel fijne gesprekken hebben etc.
Ik ben nu al een dikke tijd uit de wereld van psychologen en soms tik ik de fles wel vaak aan, maar alles gaat goed en niemand in mijn omgeving die het wat uitmaakt.
Is Comp Lex nog aanwezig?
Liefde voor God
Hou deze topicreeks al langer in de gaten, maar zal me ook eens "melden".
Diagnose (onder andere) cluster A (schizoide) en cluster C (ontwijkend & obsessief-compulsief).
Diagnose (onder andere) cluster A (schizoide) en cluster C (ontwijkend & obsessief-compulsief).
Ik krijg de 20e eindelijk mijn diagnose. Weet ik ook weer wat er nou precies allemaal aan de hand is, zal me na die datum wel even melden.
Spannend! Veel succes!
-------------------------------------------------
Ik begin, door therapie, steeds meer het idee te krijgen dat de stoornissen die ik heb (ongeveer de halve DSM) meer nurture dan nature zijn. Dit vind ik erg frustrerend en het maakt me in de war. Ik wil mijn probemen hebben omdat ik niet deug, niet omdat ik verziekt ben in mijn jeugd :S
-------------------------------------------------
Ik begin, door therapie, steeds meer het idee te krijgen dat de stoornissen die ik heb (ongeveer de halve DSM) meer nurture dan nature zijn. Dit vind ik erg frustrerend en het maakt me in de war. Ik wil mijn probemen hebben omdat ik niet deug, niet omdat ik verziekt ben in mijn jeugd :S
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Volgens mij heb je daar zo'n beetje de kern te pakken.quote:
Spannend! Veel succes!
-------------------------------------------------
Ik begin, door therapie, steeds meer het idee te krijgen dat de stoornissen die ik heb (ongeveer de halve DSM) meer nurture dan nature zijn. Dit vind ik erg frustrerend en het maakt me in de war. Ik wil mijn probemen hebben omdat ik niet deug, niet omdat ik verziekt ben in mijn jeugd :S
The love you take is equal to the love you make.
Aan de andere kant ook positief. Als het aangeleerd is door een slechte jeugd, dan kan er wel verandering mogelijk zijn.quote:
Spannend! Veel succes!
-------------------------------------------------
Ik begin, door therapie, steeds meer het idee te krijgen dat de stoornissen die ik heb (ongeveer de halve DSM) meer nurture dan nature zijn. Dit vind ik erg frustrerend en het maakt me in de war. Ik wil mijn probemen hebben omdat ik niet deug, niet omdat ik verziekt ben in mijn jeugd :S
Hmmm nou ik heb dat altijd al geweten hoor, dat het bij mij nurture was. Bij mij is het wel vrij duidelijk dat het zich allemaal heeft ontwikkeld door de gebeurtenissen is mijn jeugd en niet om hoe ik zelf ben.
Ik ben een paar weken ziek geweest, dus geen therapie gehad. Volgende week weer PMT. En moet mn behandelaar echt nog ff bellen over die schematherapiemodule, want inmiddels een maand later en nog niks gehoord.
Ik ben inmiddels wel weer van de slaapmedicatie af, dus dat is wel fijn
Ik ben een paar weken ziek geweest, dus geen therapie gehad. Volgende week weer PMT. En moet mn behandelaar echt nog ff bellen over die schematherapiemodule, want inmiddels een maand later en nog niks gehoord.
Ik ben inmiddels wel weer van de slaapmedicatie af, dus dat is wel fijn
Lijkt me een lastige combinatie, als in.. klinkt als een eenzaam bestaan met schizoide en ontwijkend.quote:
Hou deze topicreeks al langer in de gaten, maar zal me ook eens "melden".
Diagnose (onder andere) cluster A (schizoide) en cluster C (ontwijkend & obsessief-compulsief).
Ben je in therapie?
Ik begin er steeds meer tegenaan te lopen dat ik eigenlijk stiekem, hoe slecht het ook is, boos begin te worden... het gevoel van onrecht ervaar en begin te vrezen dat ik niet ga vinden wat ik fout heb gedaan, omdat mezelf overal de schuld van geven een denkfout is. Mijn therapeuten doen momenteel vreugdedansjes en I'm having a hard time dealing it. Het is een behoorlijke knoop met wat ik van mezelf moet vinden en van de wereld.quote:Op woensdag 8 juli 2015 13:52 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Volgens mij heb je daar zo'n beetje de kern te pakken.
Zeker waar en momenteel doe ik ook alles om mezelf te veranderenquote:
[..]
Aan de andere kant ook positief. Als het aangeleerd is door een slechte jeugd, dan kan er wel verandering mogelijk zijn.
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Schizoïde kent geen eenzaamheid, dat kan ik beamen. Wel vaak vermoeidheid na mensen, de ontwijkende is geloof ik wel wat eenzamer vreemde combinatie. Hoewel het niet gek is dat je op een rest op beide kan scoren omdat ze niet heel ver van elkaar liggen met betrekking tot met mensen omgaan.quote:
[..]
Lijkt me een lastige combinatie, als in.. klinkt als een eenzaam bestaan met schizoide en ontwijkend.
Ben je in therapie?
Liefde voor God
Heb aardig wat therapie/opnames gehad (voor andere problematiek) maar op het moment niet. Kan niet zeggen dat ik me echt eenzaam voel.quote:
[..]
Lijkt me een lastige combinatie, als in.. klinkt als een eenzaam bestaan met schizoide en ontwijkend.
Ben je in therapie?
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 09-07-2015 21:11:40 ]
En na een half jaar onderzoek heb ik dan vandaag toch mijn diagnose gekregen : borderline persoonlijkheidsstoornis. Ze sturen me alweer door naar een andere hulpgever, dit keer een die gespecialiseerd is in persoonlijkheidsstoornissen. Zag het aankomen, maar toch reageerde ik er meer op dan ik had verwacht, dus ja ik wou dit even delen.
Motorbloempje had me dit topic aangeraden om mijn vraag te stellen, dus dan doe ik het hier. Ik heb een psychotische stoornis en vroeg me af hoe anderen het stoppen met de medicatie hebben ervaren. Ik zit er helaas nog wel voorlopig aan vast, maar ik was benieuwd of het mogelijk is ook zonder antipsychotica een prima leven te leiden.
Hoe uit die psychotische stoornis zich bij jou, kun je daar wat meer over vertellen?quote:
Motorbloempje had me dit topic aangeraden om mijn vraag te stellen, dus dan doe ik het hier. Ik heb een psychotische stoornis en vroeg me af hoe anderen het stoppen met de medicatie hebben ervaren. Ik zit er helaas nog wel voorlopig aan vast, maar ik was benieuwd of het mogelijk is ook zonder antipsychotica een prima leven te leiden.
quote:
[..]
Hoe uit die psychotische stoornis zich bij jou, kun je daar wat meer over vertellen?
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Is dit topic nog actief?
Dan meld ik mij ook maar even ;-)
Bordeline met schizotypische trekjes en psychotische verschijnselen.
Het leven is een strijd.
Maar wel een die ik niet op wil geven!
Ik zit dus al jaren in therapie, verschillende soorten therapie gehad.
Op het moment heb ik EMDR, wat heel zwaar is, het maakt veel los.
Al kom ik tijdens de sessies zelf niet echt bij mijn gevoel,....achteraf wel.
Dan meld ik mij ook maar even ;-)
Bordeline met schizotypische trekjes en psychotische verschijnselen.
Het leven is een strijd.
Maar wel een die ik niet op wil geven!
Ik zit dus al jaren in therapie, verschillende soorten therapie gehad.
Op het moment heb ik EMDR, wat heel zwaar is, het maakt veel los.
Al kom ik tijdens de sessies zelf niet echt bij mijn gevoel,....achteraf wel.
Herkenbaar.quote:
Is dit topic nog actief?
Dan meld ik mij ook maar even ;-)
Bordeline met schizotypische trekjes en psychotische verschijnselen.
Het leven is een strijd.
Maar wel een die ik niet op wil geven!
Ik zit dus al jaren in therapie, verschillende soorten therapie gehad.
Op het moment heb ik EMDR, wat heel zwaar is, het maakt veel los.
Al kom ik tijdens de sessies zelf niet echt bij mijn gevoel,....achteraf wel.
Wel heel fijn dat je zo positief bent.
quote:
[..]Ik ben helemaal vergeten hierop te reageren. Ben je inmiddels aan het afbouwen met medicatie?SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Na een jaar pauze ga ik weer proberen te studeren. Ik heb er enerzijds veel zin in, maar kan op andere momenten ook echt volledig in paniek raken van het vooruitzicht van toetsen en beoordelingen. Faalangst is op het moment dus zeer aanwezig.
Na al mijn mislukte therapieën weet ik inmiddels ook niet meer bij wie ik moet zijn, terwijl ik eigenlijk heel erg de behoefte heb om hulp en begeleiding bij mijn studie te vragen. Op dit moment zie ik dan ook erg tegen studeren op.
Na al mijn mislukte therapieën weet ik inmiddels ook niet meer bij wie ik moet zijn, terwijl ik eigenlijk heel erg de behoefte heb om hulp en begeleiding bij mijn studie te vragen. Op dit moment zie ik dan ook erg tegen studeren op.
Net zo veranderlijk als het weer.quote:
Nu ben ik wel positief ja
Is nogal veranderlijk haha, maar dat zul je zelf ook wel hebben.
Hoi, hoe gaat het met jullie?
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Veel succes! En misschien dat je een afspraak met je decaan kunt maken om zo te kijken of je vanuit school begeleiding kunt krijgen? Vanuit scholen worden vaak ook wel faalangsttrainingen en andere cursussen gegeven.quote:
Na een jaar pauze ga ik weer proberen te studeren. Ik heb er enerzijds veel zin in, maar kan op andere momenten ook echt volledig in paniek raken van het vooruitzicht van toetsen en beoordelingen. Faalangst is op het moment dus zeer aanwezig.
Na al mijn mislukte therapieën weet ik inmiddels ook niet meer bij wie ik moet zijn, terwijl ik eigenlijk heel erg de behoefte heb om hulp en begeleiding bij mijn studie te vragen. Op dit moment zie ik dan ook erg tegen studeren op.
Ik heb van de week gesprek met behandelaar gehad en ze gaat met degene waar ik nu PMT van heb overleggen hoe zij ertegenaan kijkt dat ik weer terug naar de deeltijd wil. Alleen kan waarschijnlijk niet naar mijn oude groep van 3 dagen in de week terug. Dus dan moet ik naar een groep van 4 dagen in de week en daar twijfel ik toch een beetje over. Want dat is wel heel intensief en ik weet niet of ik dat ga volhouden ( klinische opname daarom ook al afgebroken vorig jaar omdat het te intensief was) Maar er zitten ook wel veel voordelen aan, en als ik vooral naar die nadelen kijk, handel ik vooral uit angst. Want ik ben bang dat ik het niet ga volhouden. Maar misschien lukt het nu wel. Dus tja. Ik word iig weer opnieuw in de intakecommissie besproken, zodat zij er ook met een frisse blik naar kunnen kijken. En dan krijg ik gewoon weer een adviesgesprek. Dus ik heb nog even om zelf ook te beslissen wat ik wil.
Vorige week gebeld door het UWV vanwege mijn Wajong-uitkering en mijn jaarlijkse 10-minutengesprekje weer gehad. Uitgelegd over de situatie van het laatste half jaar na mijn vriends ongeluk en ik daardoor zelf gestopt was met deeltijd en alleen PMT had. En dat ik dus dinsdag gesprek zou hebben om terug te keren naar de deeltijd. Ze was heel meelevend en legt nog totaal geen druk op verder. Ze belt gewoon volgend jaar weer om te vragen hoe het er dan voor staat. Dus dat vind ik wel fijn
Ah, weer iemand met een schizoïde persoonlijkheidsstoornis. Ik worstel zelf trouwens met paranoia.quote:
Hou deze topicreeks al langer in de gaten, maar zal me ook eens "melden".
Diagnose (onder andere) cluster A (schizoide) en cluster C (ontwijkend & obsessief-compulsief).
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Dit wil ik ook.quote:
[..]
Ik wil het leuk hebben met andere mensen. Dat is wat ik wil.
Ik had laatst een gesprekje bij een psycholoog en hij kwam tot de conclusie dat ik depressief ben doordat ik in een sociaal isolement zit. De psycholoog gaf ook aan dat hij me niet kon helpen omdat hij alleen korte behandelingen tot 12 sessies. Ik heb veel meer nodig. Ik weet zelf ook wel hoe je uit een sociaal isolement kan komen maar het lukt me niet echt omdat ik gewoon heel saai ben in omgang.
Heb ik dezelfde stoornis als jij?
Wat fijn dat je zo'n goed gesprek hebt gehad met het UWV.quote:
[..]
Veel succes! En misschien dat je een afspraak met je decaan kunt maken om zo te kijken of je vanuit school begeleiding kunt krijgen? Vanuit scholen worden vaak ook wel faalangsttrainingen en andere cursussen gegeven.
Ik heb van de week gesprek met behandelaar gehad en ze gaat met degene waar ik nu PMT van heb overleggen hoe zij ertegenaan kijkt dat ik weer terug naar de deeltijd wil. Alleen kan waarschijnlijk niet naar mijn oude groep van 3 dagen in de week terug. Dus dan moet ik naar een groep van 4 dagen in de week en daar twijfel ik toch een beetje over. Want dat is wel heel intensief en ik weet niet of ik dat ga volhouden ( klinische opname daarom ook al afgebroken vorig jaar omdat het te intensief was) Maar er zitten ook wel veel voordelen aan, en als ik vooral naar die nadelen kijk, handel ik vooral uit angst. Want ik ben bang dat ik het niet ga volhouden. Maar misschien lukt het nu wel. Dus tja. Ik word iig weer opnieuw in de intakecommissie besproken, zodat zij er ook met een frisse blik naar kunnen kijken. En dan krijg ik gewoon weer een adviesgesprek. Dus ik heb nog even om zelf ook te beslissen wat ik wil.
Vorige week gebeld door het UWV vanwege mijn Wajong-uitkering en mijn jaarlijkse 10-minutengesprekje weer gehad. Uitgelegd over de situatie van het laatste half jaar na mijn vriends ongeluk en ik daardoor zelf gestopt was met deeltijd en alleen PMT had. En dat ik dus dinsdag gesprek zou hebben om terug te keren naar de deeltijd. Ze was heel meelevend en legt nog totaal geen druk op verder. Ze belt gewoon volgend jaar weer om te vragen hoe het er dan voor staat. Dus dat vind ik wel fijn
Dat scheelt al een boel he als die druk er weer even vanaf is.
Ga je nog schematherapie doen? dacht ik hierboven ergens te lezen.
Dat heeft mij heel veel geholpen in ieder geval
Ik voer zelf een eeuwige strijd tegen sociaal isolement en eenzaamheid. Ik ging met klachten van depressie en anhedonie de gesprekken met de behandelaar in.quote:
[..]
Dit wil ik ook.
Ik had laatst een gesprekje bij een psycholoog en hij kwam tot de conclusie dat ik depressief ben doordat ik in een sociaal isolement zit. De psycholoog gaf ook aan dat hij me niet kon helpen omdat hij alleen korte behandelingen tot 12 sessies. Ik heb veel meer nodig. Ik weet zelf ook wel hoe je uit een sociaal isolement kan komen maar het lukt me niet echt omdat ik gewoon heel saai ben in omgang.
Heb ik dezelfde stoornis als jij?
In het eerste traject ben ik gediagnosticeerd met schizoïde persoonlijkheidsstoornis met paranoide kenmerken. De depressie zou voortkomen uit mijn persoonlijkheid.
In het tweede traject ben ik gediagnosticeerd met dysthyme stoornis (chronische depressie).
Ik ga een derde traject krijgen waarin ik gediagnosticeerd zal worden met bipolaire stoornis.
Ik kan je niet diagnosticeren, omdat ik geen psycholoog / psychiater ben. Dat gezegd hebbende, problemen bij sociale omgang met anderen hoort bij meerdere stoornissen. Het kunnen persoonlijkheidsstoornissen zijn, autisme, schizofrenie, etc.
Als ik jou was zou ik alles uit de kast trekken om een goede diagnose te krijgen.
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Ik zie eerlijk gezegd het nut niet in om een goede diagnose te krijgen. Dat gaat mij niet helpen. Ik weet waarom ik me verdrietig voel, ik weet ook wat mij gelukkiger kan maken.quote:
Als ik jou was zou ik alles uit de kast trekken om een goede diagnose te krijgen.
Ik voel me verdrietig omdat ik nooit wat toe te voegen heb in sociale situaties. Ik ben altijd op de achtergrond, het muurbloempje. Dit is niet uit angst maar meer omdat ik daadwerkelijk niet zoveel te melden heb.
Maandag begin ik met stage en ik zie daar tegenop puur omdat ik weet dat ik niet de meest spraakzame persoon ben en het niet gezellig kan maken met collega's.
Ik kan me best voorstellen dat als er stagiaire bijkomt op je afdeling dat diegene ook een beetje gezellig doet en niet muisstil achter zijn desktop zit. Ik heb nu dan ook last van zelfhaat/schaamte.
Ik zou gelukkiger zijn als ik wat vaardiger zou zijn in het smalltalken in elk gegeven situatie. Maar hoe? Het zit niet echt in me heb ik het idee. Ook onder invloed van xtc ben ik muisstil, terwijl je er juist losser van hoort te worden.
Feedback van andere mensen komt eigenlijk altijd op hetzelfde neer: "je moet wat meer praten."
Ja precies! De 3-daagse deeltijdgroep die ik heb gedaan was wel met schematherapie. Die 4-daagse groep volgens mij niet, daar werken ze juist weer wat losser volgens mij. Wat volgens mn therapeute ook wel goed voor mij is want nu hou ik me er soms iets te halstarrig aan vast. Dus een iets minder strakke therapie kan ik ook veel van leren wat dat betreftquote:
[..]
Wat fijn dat je zo'n goed gesprek hebt gehad met het UWV.
Dat scheelt al een boel he als die druk er weer even vanaf is.
Ga je nog schematherapie doen? dacht ik hierboven ergens te lezen.
Dat heeft mij heel veel geholpen in ieder geval
Haha "je moet wat meer praten". Dat gaat natuurlijk niet zomaar werken. Dat is hetzelfde als dat je tegen een ander zegt "stop eens met ademen".quote:
[..]
Ik zie eerlijk gezegd het nut niet in om een goede diagnose te krijgen. Dat gaat mij niet helpen. Ik weet waarom ik me verdrietig voel, ik weet ook wat mij gelukkiger kan maken.
Ik voel me verdrietig omdat ik nooit wat toe te voegen heb in sociale situaties. Ik ben altijd op de achtergrond, het muurbloempje. Dit is niet uit angst maar meer omdat ik daadwerkelijk niet zoveel te melden heb.
Maandag begin ik met stage en ik zie daar tegenop puur omdat ik weet dat ik niet de meest spraakzame persoon ben en het niet gezellig kan maken met collega's.
Ik kan me best voorstellen dat als er stagiaire bijkomt op je afdeling dat diegene ook een beetje gezellig doet en niet muisstil achter zijn desktop zit. Ik heb nu dan ook last van zelfhaat/schaamte.
Ik zou gelukkiger zijn als ik wat vaardiger zou zijn in het smalltalken in elk gegeven situatie. Maar hoe? Het zit niet echt in me heb ik het idee. Ook onder invloed van xtc ben ik muisstil, terwijl je er juist losser van hoort te worden.
Feedback van andere mensen komt eigenlijk altijd op hetzelfde neer: "je moet wat meer praten."
Wat zijn je hobby's trouwens?
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Momenteel houd ik me alleen bezig met fitness, 4x p/w. Rest van de tijd kijk ik series/films of game ik.quote:
[..]
Haha "je moet wat meer praten". Dat gaat natuurlijk niet zomaar werken. Dat is hetzelfde als dat je tegen een ander zegt "stop eens met ademen".
Wat zijn je hobby's trouwens?
Dat zijn niet echt bepaald bezigheden waar je nieuwe contacten op kunt doen. Misschien moet je op dat vlak wat lopen knutselen.quote:
[..]
Momenteel houd ik me alleen bezig met fitness, 4x p/w. Rest van de tijd kijk ik series/films of game ik.
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Klopt. Het afgelopen schooljaar heb ik een minor gedaan waarbij ik veel moest samenwerken met verschillende klasgenoten. Klas bestond uit 120 studenten en ik kon op een paar na met niemand aarden.quote:
[..]
Dat zijn niet echt bepaald bezigheden waar je nieuwe contacten op kunt doen. Misschien moet je op dat vlak wat lopen knutselen.
Ik had op mijn 19e mijn motorrijbewijs gehaald en ik heb samen met wat mensen uit mijn omgeving een aantal motorritjes gemaakt naar het buitenland. Nu waren zij wel 15-20 jaar ouder dan mij maar toch was ik vrij stilletjes.
Zodra ik klaar ben met school wil ik beginnen met duiken, (kite)surfen, mountainbiken maar ook dan zal ik hoogstwaarschijnlijk geen nieuwe contacten opdoen.
Ik wil het wel maar ik heb nooit wat te zeggen en dan raak ik weer teleurgesteld in mezelf en trek ik mezelf steeds meer terug. Ik voel me eenzaam als ik onder de mensen ben op een of andere manier.
Ik wil me ook even "melden", heb zelf borderline. Zit nu een jaar thuis ongeveer sinds de geboorte van ons kind dus iets langer. Vanaf volgende week moet ik weer aan het werk, dit zie ik eigenlijk helemaal niet zitten. Wat kan ik hier mee?? :-(
Wat voor werk doe je en waarom zie je het niet zitten?quote:
Ik wil me ook even "melden", heb zelf borderline. Zit nu een jaar thuis ongeveer sinds de geboorte van ons kind dus iets langer. Vanaf volgende week moet ik weer aan het werk, dit zie ik eigenlijk helemaal niet zitten. Wat kan ik hier mee?? :-(
[ Bericht 100% gewijzigd door Mathemaat op 11-09-2015 21:54:23 ]
Croce e delizia cor. Misterioso, Misterioso altero, croce e delizia al cor.
Als je weet waar iets vandaan komt, kan dat je een beter idee geven van waar je de oplossing moet zoeken.quote:
[..]
Ik zie eerlijk gezegd het nut niet in om een goede diagnose te krijgen. Dat gaat mij niet helpen. Ik weet waarom ik me verdrietig voel, ik weet ook wat mij gelukkiger kan maken.
Overigens kun je in de sportschool ook best contacten leggen. Misschien is het juist makkelijker om het daar te proberen omdat je in ieder geval gedeelde interesses hebt? Dan voelt een gesprek wellicht wat minder geforceerd.
“I planned my death carefully, unlike my life, which meandered along from one thing to another, despite my feeble attempts to control it.”
― Margaret Atwood, Lady Oracle
― Margaret Atwood, Lady Oracle
Ik werk als secetaresse en zie het echt niet zitten. Het is nog wel voor dezelfde werkgever, maar ik denk gewoom dat ik het nog niet aankan om al weer tr gaan werken.
Volg je iets van therapie? Wat zegt jouw behandelaar ervan?quote:
Ik werk als secetaresse en zie het echt niet zitten. Het is nog wel voor dezelfde werkgever, maar ik denk gewoom dat ik het nog niet aankan om al weer tr gaan werken.
Ik weet uit ervaring dat thuis zitten soms even beter is in crisisperiodes. Echter kan het soms ook heel erg helpen om weer wat te gaan doen. Even je gedachten op andere dingen en nuttig bezig zijn.
Ik denk dat je voor jezelf goed moet bedenken waarom je denkt er niet klaar voor te zijn. Angst, geen zin, niet stabiel genoeg, meteen teveel uren weer?
En... Soms weet je alleen hoe het je afgaat als je het toch probeert.
Zijn er opties bespreekbaar? Bepaalde werkzaamheden hervatten die laagdrempelig zijn ipv meteen alles, beginnen met x uur per week.. ?
Ja mijn psycholoog zegt het zelfde, dat het goed zou zijn om het met x aantal uur te beginnen maar dat zie ik echt mometeel niet zitten. Het is nu ook echt geen fijne periode. De vader van mijn man ligt in het ziekenhuis en we hebben pas geleden te horen gekregen van een melding van amk.quote:
[..]
Volg je iets van therapie? Wat zegt jouw behandelaar ervan?
Ik weet uit ervaring dat thuis zitten soms even beter is in crisisperiodes. Echter kan het soms ook heel erg helpen om weer wat te gaan doen. Even je gedachten op andere dingen en nuttig bezig zijn.
Ik denk dat je voor jezelf goed moet bedenken waarom je denkt er niet klaar voor te zijn. Angst, geen zin, niet stabiel genoeg, meteen teveel uren weer?
En... Soms weet je alleen hoe het je afgaat als je het toch probeert.
Zijn er opties bespreekbaar? Bepaalde werkzaamheden hervatten die laagdrempelig zijn ipv meteen alles, beginnen met x uur per week.. ?
Het ging best wel goed tot voor een half jaar en nu moest ik dan toch maar weer aan het werk. Het is bij mij vooral angst. Sinds een half jaar kom ik weinig buiten en kom ik alleen op de zelfde plekken zoals in de supermarkt. Ik ben gewoon bang voor al die mensen ineens denk ik. En bang dat alles ineens mis gaat terwijl ik op werken ben.
Ik heb hulp van een psycholoog en thuis huishoudelijke hulp, maar de laatste weken doen we het samen
Enerzijds begrijp ik het heel goed, anderzijds denk ik ook dat je jezelf een flinke schop onder je kont moet geven. Toch proberen en overleggen met de bedrijfsarts. Je kan het altijd aangeven als iets nog teveel is.
Nu oordeel je op basis van angst en dat is niet altijd reëel.
Nu oordeel je op basis van angst en dat is niet altijd reëel.
Je hebt wel gelijk met een schop onder me kont geven, maar iedereen op het werk die van alles gaat vragen over me en ook het automutileren gaat niet van zelf over.. ik weet niet werken juiste oplossing is. Elke keer half uur heen en half uur terug rijden is enorm druk voor me.. maar je hebt ook wel gelijk, maar alles bij mekaar. Het amk, me schoonvader..
Tja, je zegt dat je nu al een jaar thuis zit. En je zegt dat je het laatste half jaar problemen hebt met naar buiten gaan. Thuis blijven lijkt mij dan juist de oplossing niet... Nu isoleer je jezelf steeds meer lijkt het.
Uit jouw berichten klinken ook wel wat excuses. Wees nou eerlijk; een half uur heen en terug valt qua tijd erg mee, dat is toch vrij normaal. 'Ik kan niet werken want...' Terwijl jouw behandelaar het blijkbaar anders ziet. Natuurlijk is het zwaar, maar is thuis zitten de oplossing? Wat levert het jou op vraag ik me dan af.
De enige optie die jij hebt is om bedrijfsarts te bellen en daarmee te overleggen.
Aangezien je volgende week weer aan het werk moet neem ik aan dat je al wel gesprekken hebt gehad.
Ik persoonlijk zou zeggen; ga aan het werk want met thuiszitten kom je niet veel verder. Je hebt een jaar verzuimd en aan jouw problemen kunnen werken, probeer het gewoon met alles wat je hebt geleerd. Gaat het niet dan geef je dat aan.
Meteen zeggen dat iets niet gaat is wel heel erg makkelijk.
Wat betreft collega's; je bent toch niet verplicht om het hele verhaal te doen?
Je kunt ook gewoon heel simpel zeggen: Het ging een tijd niet goed met me. Nu valt het me nog steeds zwaar, maar ik wil toch weer proberen te werken.
Uit jouw berichten klinken ook wel wat excuses. Wees nou eerlijk; een half uur heen en terug valt qua tijd erg mee, dat is toch vrij normaal. 'Ik kan niet werken want...' Terwijl jouw behandelaar het blijkbaar anders ziet. Natuurlijk is het zwaar, maar is thuis zitten de oplossing? Wat levert het jou op vraag ik me dan af.
De enige optie die jij hebt is om bedrijfsarts te bellen en daarmee te overleggen.
Aangezien je volgende week weer aan het werk moet neem ik aan dat je al wel gesprekken hebt gehad.
Ik persoonlijk zou zeggen; ga aan het werk want met thuiszitten kom je niet veel verder. Je hebt een jaar verzuimd en aan jouw problemen kunnen werken, probeer het gewoon met alles wat je hebt geleerd. Gaat het niet dan geef je dat aan.
Meteen zeggen dat iets niet gaat is wel heel erg makkelijk.
Wat betreft collega's; je bent toch niet verplicht om het hele verhaal te doen?
Je kunt ook gewoon heel simpel zeggen: Het ging een tijd niet goed met me. Nu valt het me nog steeds zwaar, maar ik wil toch weer proberen te werken.
Je hebt ook wel gelijk en misschien zijn me angsten wel excuzen maar dat half uur is voor jou misschien kort, voor mij is het lang. Ik heb up dagen en down dagen en dat gaat nog steeds niet over. Mijn behandelaar kan wel zus en zo zeggen, maar uiteindelijk moet ik het doen met mijn gevoel. In die periode dat ik thuis zat, heb ik al eens een week geprobeerd weer te werken en dit ging helemaal niet goed.
Maar ook heb je gelijk hoor, ik moet het ook gewoon proberen of ik nou wil ja of de nee. Maar het valt me gewoon te zwaar op dit moment en voel ik me ontzettend slecht en down. :-(
Thuis zitten is ook zeker niet de oplossing, daardoor word het inderdaad alleen maar erger, ik bel zelfs me moeder op om naar buiten te gaan met mn kleine en daar moet ik me over heen zetten, maar angst is groot. En up en down dagen heb ik zelf niet in de hand :-(
Maar ook heb je gelijk hoor, ik moet het ook gewoon proberen of ik nou wil ja of de nee. Maar het valt me gewoon te zwaar op dit moment en voel ik me ontzettend slecht en down. :-(
Thuis zitten is ook zeker niet de oplossing, daardoor word het inderdaad alleen maar erger, ik bel zelfs me moeder op om naar buiten te gaan met mn kleine en daar moet ik me over heen zetten, maar angst is groot. En up en down dagen heb ik zelf niet in de hand :-(
Goede post appelsap!
Mag ik inbreken met een vraag?
Hebben jullie familieleden/partners die hulp hebben met jullie problematiek en hoe verloopt dat? Ik heb een post gemaakt in het topic voor mensen met psychiatrische ouders, maar die is flink aan het wegzakken.
M'n moeder heeft borderline en ze is zich aan het isoleren. Soms heb ik behoefte aan praktische oplossingen. De ggz instelling waar ze zit, zegt dat ik kan bellen als ik me zorgen maak, maar dat gaat vooral over hasr en niet zozeer over mijn omgaan met. Eigen huisarts/pohggz ofzo kent haar helemaal niet dus ik weet niet of dat handig is of juist wel.
Mag ik inbreken met een vraag?
Hebben jullie familieleden/partners die hulp hebben met jullie problematiek en hoe verloopt dat? Ik heb een post gemaakt in het topic voor mensen met psychiatrische ouders, maar die is flink aan het wegzakken.
M'n moeder heeft borderline en ze is zich aan het isoleren. Soms heb ik behoefte aan praktische oplossingen. De ggz instelling waar ze zit, zegt dat ik kan bellen als ik me zorgen maak, maar dat gaat vooral over hasr en niet zozeer over mijn omgaan met. Eigen huisarts/pohggz ofzo kent haar helemaal niet dus ik weet niet of dat handig is of juist wel.
Ik snap het wel hoor, miljenik. Totaal een uur per dag kost natuurlijk energie en het is ook heel spannend. Confrontatie met collega's en na een lange tijd is de drempel om te beginnen hoog. Probeer jezelf noet teveel druk op te leggen! Moet je meteen weer vol aan de bak of eerst een aantal uren, therapeutische basis?
De ups en downs gaan waarschijnlijk blijven..
Mij heeft het iig heel erg geholpen om weer wat te gaan doen. Thuis heb je erg veel tijd om na te denken en om te voelen. Als ik bezig ben dan doe ik dat veel minder. Natuurlijk is dat als ik mij down voel loodzwaar maar ik weet ook dat het de dag erna weer compleet anders kan zijn. Ik hoop voor jou dat jij langzaam weer kan opkrabbelen.
MevrouwPuff heb je een link naar de post? Kan het zo snel niet vinden of ik kijk erover heen.
Ik weet wel dat er cursussen en dergelijke zijn voor kinderen van ouders met psychiatrische problemen. Google maar eens op KOPP. Volgens mij is dit wel meer gericht op jongeren (tieners/jong volwassenen) maar wellicht zit er ook iets voor jou bij of kun je alsnog advies vragen.
De ups en downs gaan waarschijnlijk blijven..
Mij heeft het iig heel erg geholpen om weer wat te gaan doen. Thuis heb je erg veel tijd om na te denken en om te voelen. Als ik bezig ben dan doe ik dat veel minder. Natuurlijk is dat als ik mij down voel loodzwaar maar ik weet ook dat het de dag erna weer compleet anders kan zijn. Ik hoop voor jou dat jij langzaam weer kan opkrabbelen.
MevrouwPuff heb je een link naar de post? Kan het zo snel niet vinden of ik kijk erover heen.
Ik weet wel dat er cursussen en dergelijke zijn voor kinderen van ouders met psychiatrische problemen. Google maar eens op KOPP. Volgens mij is dit wel meer gericht op jongeren (tieners/jong volwassenen) maar wellicht zit er ook iets voor jou bij of kun je alsnog advies vragen.
Ik denk dat het voor jou wel fijn is dat je met een maatschappelijkwerker of therapeut er over in gesprek kan. Mijn man heeft dit in het begin ook veel gedaan omdat die dingen niet begreep en moeite had met.quote:
Goede post appelsap!
Mag ik inbreken met een vraag?
Hebben jullie familieleden/partners die hulp hebben met jullie problematiek en hoe verloopt dat? Ik heb een post gemaakt in het topic voor mensen met psychiatrische ouders, maar die is flink aan het wegzakken.
M'n moeder heeft borderline en ze is zich aan het isoleren. Soms heb ik behoefte aan praktische oplossingen. De ggz instelling waar ze zit, zegt dat ik kan bellen als ik me zorgen maak, maar dat gaat vooral over hasr en niet zozeer over mijn omgaan met. Eigen huisarts/pohggz ofzo kent haar helemaal niet dus ik weet niet of dat handig is of juist wel.
Appelsap moest jij dan wel meteen hele dagen werken? Ik moet op therapeutische basis. Wel elke dag, maar gelukkig de eerste 2 weken elke dag 3 en een half uur. En op woensdagen ben ik gelukkig vrij.
Hoe ga jij dan er mee om als je je down voelt merken je collega dat? Ik ben daar het meest bang voor gewoon dat vragen stellen, dat ze alles willen weten, en bang om als ik onderweg ben na het werk dat ik iemand tegen kom die mij via via kent. Bang dat ze me gaan veroordelen door die poging en dat ze me liever niet zien. Maar zoveel angsten, en ja ik moet me er ook over heen zetten. Het is allemaal veel erger geweest dus ik moet ook gewoom gaan werken, maar ben gewoon bang en voel me enorm slecht. Maar wat een beetje helpt is dat het jou wel geholpen heeft weer gaan te werken.
Hoe ga jij dan er mee om als je je down voelt merken je collega dat? Ik ben daar het meest bang voor gewoon dat vragen stellen, dat ze alles willen weten, en bang om als ik onderweg ben na het werk dat ik iemand tegen kom die mij via via kent. Bang dat ze me gaan veroordelen door die poging en dat ze me liever niet zien. Maar zoveel angsten, en ja ik moet me er ook over heen zetten. Het is allemaal veel erger geweest dus ik moet ook gewoom gaan werken, maar ben gewoon bang en voel me enorm slecht. Maar wat een beetje helpt is dat het jou wel geholpen heeft weer gaan te werken.
Klinkt toch wel pittig 4x 3,5 uur om te beginnen. Wanneer het niet lukt, dan tijdig aangeven hè! Je kan altijd opperen om het desnoods langzamer op te bouwen. En op woensdag echt je rust houden en ontspanning zoeken, dus niet op die dag het hele huis schoonmaken.
Er zijn bij mij een beperkt aantal mensen (waar ik wel fijn mee kan werken) die wel iets weten. Soms is het te merken dat ik me wat minder voel, dan ben ik stiller of andere uitdrukking op m'n gezicht. Soms spreek ik het zelf ook uit dat ik even m'n dag niet heb. Soms wordt er wel eens gevraagd of het wel goed gaat omdat ze iets merken, dan zeg ik ook gewoon vandaag even wat minder.
Als er vragen gesteld worden en je wil geen antwoord geven dan kun je gerust zeggen dat je er liever niet over wil praten maar dat je de betrokkenheid wel waardeert.
Wat ik vooral merk (ook als collega zijnde van langdurig zieken) is dat het juist gewaardeerd wordt als je het weer probeert. Ook als het niet lukt. Men ziet dan dat jij je best doet en meer kan je ook niet doen.
Er zijn bij mij een beperkt aantal mensen (waar ik wel fijn mee kan werken) die wel iets weten. Soms is het te merken dat ik me wat minder voel, dan ben ik stiller of andere uitdrukking op m'n gezicht. Soms spreek ik het zelf ook uit dat ik even m'n dag niet heb. Soms wordt er wel eens gevraagd of het wel goed gaat omdat ze iets merken, dan zeg ik ook gewoon vandaag even wat minder.
Als er vragen gesteld worden en je wil geen antwoord geven dan kun je gerust zeggen dat je er liever niet over wil praten maar dat je de betrokkenheid wel waardeert.
Wat ik vooral merk (ook als collega zijnde van langdurig zieken) is dat het juist gewaardeerd wordt als je het weer probeert. Ook als het niet lukt. Men ziet dan dat jij je best doet en meer kan je ook niet doen.
R&P / hoe omgaan met psychische problemen van ouders? Hier is mijn summiere topickick die niets opleverde.quote:
MevrouwPuff heb je een link naar de post? Kan het zo snel niet vinden of ik kijk erover heen.
Ik weet wel dat er cursussen en dergelijke zijn voor kinderen van ouders met psychiatrische problemen. Google maar eens op KOPP. Volgens mij is dit wel meer gericht op jongeren (tieners/jong volwassenen) maar wellicht zit er ook iets voor jou bij of kun je alsnog advies vragen.
Als ik zo google zie ik wat richtlijnen voor vooral kinderen en vrijgevestigde therapeuten.
Misschien is pohggz wel een goede.
Daar heb je gelijk in appelsap. Ik vind 3.5 uur ook wel veel. Gelukkig mag ik van mijn werkgever wel zo vaak pauze nemen als ik nodig ben. Het is wel fijn dat er mensen zijn die het begrijpen, maar ook zijn er altijd mensen die het niet begrijpen. Bijvoorbeeld wat als iemand het ziet van het automutileren en dan vragen gaat stellen? Daar ben ik gewoon niet echt klaar voor. Aan de andere kant is het thuis zitten ook niet goed voor me. Die woensdag ga ik denk ik de hele dag uitrusten, als ik dan gs schoonmaken dan gaat het inderdaad niet goed
Met hoeveel uur in de week begon jij in de week?
Met hoeveel uur in de week begon jij in de week?
Als secretaresse kan je toch prima een jasje (lange mouwen) dragen? En als ze er wat van vragen is er ook nog zoiets als privé.
Ah, die kick had ik nog niet gezien.quote:
[..]
R&P / hoe omgaan met psychische problemen van ouders? Hier is mijn summiere topickick die niets opleverde.
Als ik zo google zie ik wat richtlijnen voor vooral kinderen en vrijgevestigde therapeuten.
Misschien is pohggz wel een goede.
Wel een lastige vraag..
De vraag is of jij nu echt een dochter kan zijn en of je dat wil zijn. Ondanks de diagnose blijft jouw moeder nog steeds wie ze is. Ze gaat over jouw grenzen heen en doet jou pijn. Enige optie is dan dat jij afstand neemt want zij zal het niet doen / kunnen.
Ik denk niet dat het verkeerd is om er afstandelijk of professioneel naar de kijken omdat je nu duidelijkheid hebt en weet wat de mogelijkheden zijn.
Je kan er wel willen zijn voor haar en een goede band willen hebben maar je moet ook realistisch blijven of dat (nu) mogelijk is.
Wat wel een verschil maakt is dat je nu weet welke diagnose ze heeft en dat zij hier zelf ook van op de hoogte is. Je kan haar vragen verantwoordelijkheid te nemen door in therapie te gaan, ook al zijn er misschien weinig verbetermogelijkheden. Ze kan hiermee wel keren zichzelf beter te begrijpen en wellicht beter leren communiceren (wat vaak toch wel een probleem is met iemand met borderline). Op die manier zou je wel wat dichterbij haar kunnen staan, mogelijk in de toekomst.
Wat ook een optie is, wanneer jouw moeder hier voor open staat, is om systeemgesprekken aan te vragen. Deze worden dan gericht op jullie band en manier van omgang. Het kan voor inzicht en (wederzijds) begrip zorgen.
Hoop dat je hier wat aan hebt..
Ze heeft de diagnose niet gekregen van de psych, ze accepteert bezoeken van de bemoeizorg, maar ze denkt dat er geen ziekte is, alleen helderhorend- en helderziendheid en dat haar veel is aangedaan en dat ze daarom nu in de situatie is waarin ze zit.
Dat maakt systeemtherapie (op dit moment) niet mogelijk denk ik.
Dat maakt systeemtherapie (op dit moment) niet mogelijk denk ik.
Klopt mevrouwpuff, maar ik ben er gewoon heel erg bang voor dat ze vragen gaan stellen, dat ze het niet begrijpen of me raar aan kijken en dat is ook niet voor niks, ben al veel van me vrienden en zelfs familie leden kwijt geraakt. Het is niet zo dat me collega's me beste vrienden moeten zijn maar het zal mij niet goed doen wanneer ze me uit gaan lachen / roddelen met elkaar..
Lijkt me geen optie inderdaad. Moet ook moeilijk zijn voor jou mevrouwpuff. 
Dan zou ik iemand zoeken om voor jezelf gesprekken te hebben. Het maakt niet uit of ze haar wel of niet kennen want het gaat vooral om jouw ervaring hierin.
Dan zou ik iemand zoeken om voor jezelf gesprekken te hebben. Het maakt niet uit of ze haar wel of niet kennen want het gaat vooral om jouw ervaring hierin.
Toen ik een aantal vrienden vertelde dat ik borderline had, gingen er voor mij meteen een aantal deuren dicht. Zo zie je maar weer... Tevens heb ik ook trekken van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en dat in combinatie met borderline... Het viel me meteen op hoe weinig mensen weten over borderline. Ze denken meteen weer aan alle clichés.quote:
Klopt mevrouwpuff, maar ik ben er gewoon heel erg bang voor dat ze vragen gaan stellen, dat ze het niet begrijpen of me raar aan kijken en dat is ook niet voor niks, ben al veel van me vrienden en zelfs familie leden kwijt geraakt. Het is niet zo dat me collega's me beste vrienden moeten zijn maar het zal mij niet goed doen wanneer ze me uit gaan lachen / roddelen met elkaar..
[ Bericht 0% gewijzigd door LordofLeaves op 12-09-2015 18:27:39 (typefout ) ]
soooo, da's mooi!
Ja dat heb dus ook gehad en dat wil ik gewoon echt niet meer. Hoe ga jij daar mee om?quote:
[..]
Toen ik een aantal vrienden vertelde dat ik borderline had, gingen er voor mij meteen een aantal deuren dicht. Zo zie je maar weer... Tevens heb ik ook trekken van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en dat in combinatie met borderline... Het viel me meteen op hoe weinig mensen weten over borderline. Ze denken meteen weer aan alle clichés.
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.
soooo, da's mooi!
Heel herkenbaar.. Ik zou het precies zo kunnen omschrijven. Ik heb ook niet echt vrienden meer. Wel mensen waar ik op school en werk leuk mee omga, maar daarbuiten nauwelijks. Voor een groot gedeelte inmiddels ook door mijzelf zoals jij ook omschrijft.quote:
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.
Kreeg laatst berichtjes van een meisje van mijn werk die wel wat leuks wilde gaan doen samen. Toch een soort van vriendin maar telkens als ik het dan concreet probeer te maken komt er wat tussen ofzo. Ik kan daar nog heel slecht mee omgaan.
Soms mis ik het best wel als ik dan om me heen hoor dat anderen wat met elkaar gaan drinken, stappen of weet ik veel wat.
Qua vriendschappen / familie begrijp ik precies hoe je, je voelt! Ik begrijp dat het je vertrouwen heedt aangetast. Je kapt ze ook niet voor niks uit je leven. mensen hebben meteen vooroordelen over borderline. Oh zij is een borderliner, ik hoef niks meer te maken te hebben met haar.. Ik had al niet veel vriendinnen, heb altijd onzekerheid en altijd angst om contact te leggen.. Zelfs mijn familie heeft soort van veraden, melding doen bij amk, me gewoon zwart maken enzo.. Hoe kan ik nou gaan werken terwijl iedereen zo denkt van goh ze is een borderliner?.. Ben je ook bang voor de mening van??quote:
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.
Qua werk trof ik het altijd heel slecht. Ik ben heel gevoelig voor kritiek en bij het minste of geringste ging ik overal tegenin wat natuurlijk weer leidde tot ontslag. Momenteel ben ik tot medio 2017 nog afgekeurd, maar ik mis het werken wel. Je krijgt na een hele tijd het gevoel dat je nutteloos bent, wat niet bevorderlijk is voor mijn emotionele stabiliteit. En ja, ik ben heel bang voor de mening van anderen. Daarom vertel ik ook zelden dat ik borderline heb, en al helemaal met dates, uitgaan en dergelijke.quote:
[..]
Qua vriendschappen / familie begrijp ik precies hoe je, je voelt! Ik begrijp dat het je vertrouwen heedt aangetast. Je kapt ze ook niet voor niks uit je leven. mensen hebben meteen vooroordelen over borderline. Oh zij is een borderliner, ik hoef niks meer te maken te hebben met haar.. Ik had al niet veel vriendinnen, heb altijd onzekerheid en altijd angst om contact te leggen.. Zelfs mijn familie heeft soort van veraden, melding doen bij amk, me gewoon zwart maken enzo.. Hoe kan ik nou gaan werken terwijl iedereen zo denkt van goh ze is een borderliner?.. Ben je ook bang voor de mening van??
soooo, da's mooi!
Klopt helemaal. Ik heb het uitgaan op een heel laag pitje gezet. Ik kan mij er ook aan ergeren als ik weer lees dat anderen wel een leuke en fijne tijd hebben samen. Dan ga ik altijd weer twijfelen aan mezelf, waardoor ik weer in die bekende loop terecht kom van een zeer laag zelfbeeld en zelfwaardering. Het blijft verschrikkelijk. Ik zou best wel weer een nieuwe vriendin willen ofzo, maar je blijft altijd weer twijfelen of je er weer goed aan zou doen. Want je zou haar maar weer kwijtraken enz enz enz.quote:
[..]
Heel herkenbaar.. Ik zou het precies zo kunnen omschrijven. Ik heb ook niet echt vrienden meer. Wel mensen waar ik op school en werk leuk mee omga, maar daarbuiten nauwelijks. Voor een groot gedeelte inmiddels ook door mijzelf zoals jij ook omschrijft.
Kreeg laatst berichtjes van een meisje van mijn werk die wel wat leuks wilde gaan doen samen. Toch een soort van vriendin maar telkens als ik het dan concreet probeer te maken komt er wat tussen ofzo. Ik kan daar nog heel slecht mee omgaan.
Soms mis ik het best wel als ik dan om me heen hoor dat anderen wat met elkaar gaan drinken, stappen of weet ik veel wat.
soooo, da's mooi!
Miljenik, hoe gaat het met werken?
Hier gaat het vrij wisselend momenteel. The sky is high.. en dan weer het tegenovergestelde. Stress kan toch zo'n grote impact hebben hè.:{
Ik functioneer nog prima maar ik voel me af en toe zo diep droevig en een soort van wanhopig van binnen (of andersom). Zo diep heb ik dat al een paar maanden niet gevoeld. Ik weet waar het vandaan komt, want momenteel ligt de druk erg hoog. Afstuderen wat inhoudt 40 uur per week stage en daarnaast scriptieonderzoek afronden en scriptie afschrijven. En daarnaast nog 8 uur per week werken. Dan willen m'n vriend en zoon ook nog wat aandacht. Even bikkelen want eind januari ben ik klaar. dan begint de stress van een baan vinden
Ik weet dat ik door de momenten heen moet waarop ik me echt heel slecht voel/heel goed voel, maar het verdragen van dat soort gevoelens blijft onmogelijk voelen.
Hier gaat het vrij wisselend momenteel. The sky is high.. en dan weer het tegenovergestelde. Stress kan toch zo'n grote impact hebben hè.:{
Ik functioneer nog prima maar ik voel me af en toe zo diep droevig en een soort van wanhopig van binnen (of andersom). Zo diep heb ik dat al een paar maanden niet gevoeld. Ik weet waar het vandaan komt, want momenteel ligt de druk erg hoog. Afstuderen wat inhoudt 40 uur per week stage en daarnaast scriptieonderzoek afronden en scriptie afschrijven. En daarnaast nog 8 uur per week werken. Dan willen m'n vriend en zoon ook nog wat aandacht. Even bikkelen want eind januari ben ik klaar. dan begint de stress van een baan vinden
Ik weet dat ik door de momenten heen moet waarop ik me echt heel slecht voel/heel goed voel, maar het verdragen van dat soort gevoelens blijft onmogelijk voelen.
Ik heb er momenteel weer heel veel moeite mee.
Het gevoel van minderwaardig zijn.
En ik voel me zo verraden, door mijn eigen ' moeder'
Ik voel helemaal niks meer nu en heb niet het gevoel dat ik door andere heen komen.
en dat andere altijd de pik op me hebben of niet eerlijk zijn.
Het gevoel van minderwaardig zijn.
En ik voel me zo verraden, door mijn eigen ' moeder'
Ik voel helemaal niks meer nu en heb niet het gevoel dat ik door andere heen komen.
en dat andere altijd de pik op me hebben of niet eerlijk zijn.
FOK! is net een groot tijdschrift
Ik ben ook een man met borderline.quote:
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.
Aan de ene kant hecht ik op één of andere manier veel waarde aan dat label. Dat heeft te maken met omdat in het verleden behandelaars waren geweest die zeiden dat ik pertinent geen borderline heb want ik was daar niet impulsief genoeg voor, terwijl ik mezelf destijds erg herkende in mijn groepsgenoten die allemaal wel borderline hebben. Jaren later meldde ik mezelf aan voor een andere behandeling, want het ging nog steeds niet goed. Uit het persoonlijke onderzoek vooraf kwam uit dat ik wel degelijk borderline heb. Daar was ik eerst van geschrokken, omdat ik de stoornis vooral associeerde met verlatingsangst en manipuleren. En het was weer de zoveelste diagnose. Ze hebben me daar vervolgens uitgelegd wat borderline precies is, dat het meer te maken heeft met een zogenaamde onrijpe identiteitsontwikkeling. De typische borderline-symptomen zoals impulsiviteit, woede-uitbarstingen en auto-mutilatie zijn meer het gevolg van dat je niet goed weet wie je bent, wat je voelt, wat je wilt met je leven, etc. Als borderliner voel je je 'instabiel': je emoties en gedachten zijn de ene keer zus en de andere keer zo, maar ze zijn nooit in harmonie. Dus het houdt veel piekeren over jezelf in en continu bezig zijn met wie je bent en dat chronische nare gevoel dat je minderwaardig bent. In díe contex kon ik mezelf wel plaatsen, kon ik mezelf een plek geven en kon ik andere mensen met borderline ook weer beter begrijpen. Borderline is de eerste van de vele diagnosen die ik heb gehad waarmee ik me kan identificeren en waarbij ik het gevoel heb "dit is mijn probleem".Aan de andere kant vind ik het een dubieus begrip. Ik vind het woord 'stoornis' te beladen, want dat impliceert wat mij betreft dat er iets niet aan je klopt en dat je nooit 'normaal' kan worden. De gevoelens die borderliners hebben, heeft ieder mens. En ieder mens heeft een proces meegemaakt om uit te vogelen wie hij is en wat hij met zijn leven wilt. Het verschil is alleen dat dát voor de meeste mensen veel makkelijker is geweest; borderliners zijn in dat proces blijven hangen. Terwijl ze op geestelijk niveau allang voorbij hun emotionele niveau zijn gestreefd. Zo zie ik het.
Dus in die zin hoef je tegen mensen niet te zeggen dat je borderline hebt, omdat veel van hen jouw gevoelens kunnen begrijpen. Gevoelens van afwijzing en alleen zijn, kent iedereen. En wanneer je het begrip borderline er niet bij haalt, ben je 'één van hen' en niet iemand met een psychische stoornis, als je begrijpt wat ik bedoel. Dus je hoeft niet met je borderline te leuren en zodoende dus ook niet bang zijn dat mensen je daarop afwijzen.
Zo makkelijk is het helaas weer niet, vind ikzelf, want dan moet je als 'normaal' mens gaan uitleggen waarom je je leven niet op orde kunt krijgen en waarom zaken zoals afwijzing jou zo kunnen raken of van je voetstuk kunnen gooien. En dan kom je weer op borderline uit.
Het blijft heel ingewikkeld.
Waar ik me aan vasthoud, is dat je in theorie van borderline kunt afkomen. In de praktijk gaat dat vaak niet. Maar wat wel kan lukken is meer harmonie proberen te krijgen in je leven. Ieder mens kan veranderen en voor iedereen is hoop. Daar hou ik me zelf aan vast.
Al ander-halfjaar zonder therapie en kan niet zeggen dat het zo slecht gaat.
Blijkt dat paranoïde en schizotypische trekjes mij wel vaak bang maken en ik slaap erg slecht. Maar buiten dat is alles prima.
Blijkt dat paranoïde en schizotypische trekjes mij wel vaak bang maken en ik slaap erg slecht. Maar buiten dat is alles prima.
Liefde voor God
Ik merk aan je manier van schrijven al dat het beter met je gaat.quote:
Al ander-halfjaar zonder therapie en kan niet zeggen dat het zo slecht gaat.
Blijkt dat paranoïde en schizotypische trekjes mij wel vaak bang maken en ik slaap erg slecht. Maar buiten dat is alles prima.
Je komt veel minder negatief en moedeloos over. En ik vind het ook positief dat je aan het sporten bent enzo. Daar zag je eerst zo tegenop omdat je dan andere mensen tegen zou komen. En ook al duurde het niet zolang: je hebt wél een vriendin gehad. Het gaat de goede kant op. Misschien werkte de psychische hulpverlening bij jou juist averechts, omdat je teveel werd opgedrongen wat je moet doen en wat je allemaal verkeerd deed. Elke keer dus de bevestiging dat je niet goed of minderwaardig bent. Ook al bedoelen ze het wellicht niet zo: ze zeggen wel dat je door je gedrag en manier van denken minder goed bent dan de meeste mensen die - volgens hen - geen psychische stoornis hebben.
Persoonlijkheidsstoornis of niet: jij bent degene die het best weet wat goed voor je is. Als jij het gelukkigst bent met een levensstijl die anderen vreemd vinden (en die psychologen dus afkeuren, want door je levensstijl plakken ze een etiketje op je dat je een psychische stoornis hebt) moet je die levensstijl volgen. Het is goed om je open te stellen voor feedback van anderen, maar niet dat je iets wordt opgedrongen. Dat werkt bij niemand trouwens.
Niet zo heel erg geweldig eigenlijk.. !quote:
Miljenik, hoe gaat het met werken?
Hier gaat het vrij wisselend momenteel. The sky is high.. en dan weer het tegenovergestelde. Stress kan toch zo'n grote impact hebben hè.:{
Ik functioneer nog prima maar ik voel me af en toe zo diep droevig en een soort van wanhopig van binnen (of andersom). Zo diep heb ik dat al een paar maanden niet gevoeld. Ik weet waar het vandaan komt, want momenteel ligt de druk erg hoog. Afstuderen wat inhoudt 40 uur per week stage en daarnaast scriptieonderzoek afronden en scriptie afschrijven. En daarnaast nog 8 uur per week werken. Dan willen m'n vriend en zoon ook nog wat aandacht. Even bikkelen want eind januari ben ik klaar. dan begint de stress van een baan vinden
Ik weet dat ik door de momenten heen moet waarop ik me echt heel slecht voel/heel goed voel, maar het verdragen van dat soort gevoelens blijft onmogelijk voelen.
Hier ook niet zo.
Ik weet eigenlijk helemaal niet waarom het minder gaat.
Dat maakt het ook zo frustrerend.
Ik weet eigenlijk helemaal niet waarom het minder gaat.
Dat maakt het ook zo frustrerend.
Oooh ja die vraag, wat is dat? Als ze je arm zien.
Wat antwoorden jullie dan meestal?
Ik vind het vooral lastig als kinderen dat vragen.
Die wil ik niet belasten met zware dingen.
Een keer zei ik "daar heb ik vroeger pijn gehad"
En dat was gelukkig afdoende!
Wat antwoorden jullie dan meestal?
Ik vind het vooral lastig als kinderen dat vragen.
Die wil ik niet belasten met zware dingen.
Een keer zei ik "daar heb ik vroeger pijn gehad"
En dat was gelukkig afdoende!
Kennen jullie deze al?
Borderline forum, kleinschalig, zoekt nog leden om het mee op te bouwen
http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/index/
Borderline forum, kleinschalig, zoekt nog leden om het mee op te bouwen
http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/index/
Momenteel gaat het hier ook niet zo heel goed. Ik had een paar weken terug een kleine opleving. Heel erg hyper geweest, maar dat ging snel weer weg. Ben in september gestopt met medicijnen voor epilepsie, aangezien ik daar al 10 jaar geen last meer van had. Sinds ik daarmee ben gestopt, gaat het ineens veel slechter. Grote, bizarre episodes van blijdschap en dagen depressief op bed liggen. Nergens meer zin in, voornamelijk niet meer in mezelf.
In november heb ik nieuwe psychisch onderzoek bij het GGZ op de poli voor mensen met een bipolaire stoornis. Hopelijk gaat hier iets uitkomen, ik zie het leven steeds zwarter worden voor m'n ogen. Altijd leuk om te lezen dat borderline en manische depressiviteit hand in hand gaan. Jeuj!
In november heb ik nieuwe psychisch onderzoek bij het GGZ op de poli voor mensen met een bipolaire stoornis. Hopelijk gaat hier iets uitkomen, ik zie het leven steeds zwarter worden voor m'n ogen. Altijd leuk om te lezen dat borderline en manische depressiviteit hand in hand gaan. Jeuj!
soooo, da's mooi!
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |