R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
hoe omgaan met psychische problemen van ouders?
Het gaat niet goed met mijn ma. Ze drinkt teveel en in combinatie met moeheid en stress valt de drank vaak slecht en is ze 's avonds moeilijk aanspreekbaar. Ze is vanavond om kwart voor zeven naar bed gegaan en ze gaat regelmatig op zo'n vroeg tijdstip naar bed. Ze heeft niet veel eetlust en bij het avondeten neemt ze maar een paar hapjes.
Ze lijkt niet te beseffen dat dit niet goed is. Deze situatie is niet van de laatste tijd, maar speelt al zo'n 15 jaar. Ze neemt van niemand hulp aan, maar tegelijkertijd stelt ze zich afhankelijk op door claimend gedrag. Bijna 20 jaar geleden zijn mijn ouders gescheiden en met die scheiding heeft ze het nog steeds moeilijk en als ze daarover begint te praten - wat ze zelden doet - vertelt ze dat ze mijn vader mist. Mijn vader heeft haar verlaten nadat hij jarenlang vreemd ging en het is nu duidelijk dat hij totaal op mijn moeder is uitgekeken.
Het valt mij de laatste jaren steeds meer op dat ze dingen nooit op zichzelf kan koppelen, maar altijd bij anderen legt. Ze kan bijvoorbeeld niet inzien dat mijn vader op haar was uitgekeken, omdat ze zo claimend en afhankelijk kan zijn. Misschien kan ze het wel, maar wilt ze het niet.
Niemand kan tot haar doordringen dat ze het of anders moet gaan aanpakken of hulp moet gaan zoeken. Ik heb het geprobeerd en ook haar familie en vrienden. En zelfs kleine dingen wijst ze af. Omdat ze zo slecht eet, heb ik vitaminenpreparaten voor haar gekocht, dat ze iig genoeg vitaminen en mineralen binnen krijgt. Maar daar werd ze zelfs boos om en meteen dat ik geld aan het verspillen ben en een klootzak ben etc.
Aan mijn vader heb ik ook geen steun. Hij wil zijn luxe leventje leiden en enerzijds wil hij een betere band met mij, maar anderzijds zal hij nooit spontaan contact met mij opnemen. Als ik het moeilijk heb, dan is dat in zijn ogen altijd aanstellerij en moet ik het zelf maar uitzoeken. Als ik daar boos om word, snapt hij totaal niet waarom. Als ik het rustig wil bespreken, weet hij de discussie op zo'n manier te verdraaien dat hij altijd gelijk heeft.
Het ziet ernaar uit dat dit nooit gaat veranderen. Ik heb zelf ook psychische problemen, maar dat heeft o.a. te maken dat ik nogal ben klein gehouden door mijn ouders. Ik ben er best verdrietig om, vooral het idee dat ik hierdoor er alleen voor sta.
Kent iemand een vergelijkbare situatie? En hoe ga jij ermee om? Want omdat het je ouders zijn, blijf je er continu mee worden geconfronteerd.
Ze lijkt niet te beseffen dat dit niet goed is. Deze situatie is niet van de laatste tijd, maar speelt al zo'n 15 jaar. Ze neemt van niemand hulp aan, maar tegelijkertijd stelt ze zich afhankelijk op door claimend gedrag. Bijna 20 jaar geleden zijn mijn ouders gescheiden en met die scheiding heeft ze het nog steeds moeilijk en als ze daarover begint te praten - wat ze zelden doet - vertelt ze dat ze mijn vader mist. Mijn vader heeft haar verlaten nadat hij jarenlang vreemd ging en het is nu duidelijk dat hij totaal op mijn moeder is uitgekeken.
Het valt mij de laatste jaren steeds meer op dat ze dingen nooit op zichzelf kan koppelen, maar altijd bij anderen legt. Ze kan bijvoorbeeld niet inzien dat mijn vader op haar was uitgekeken, omdat ze zo claimend en afhankelijk kan zijn. Misschien kan ze het wel, maar wilt ze het niet.
Niemand kan tot haar doordringen dat ze het of anders moet gaan aanpakken of hulp moet gaan zoeken. Ik heb het geprobeerd en ook haar familie en vrienden. En zelfs kleine dingen wijst ze af. Omdat ze zo slecht eet, heb ik vitaminenpreparaten voor haar gekocht, dat ze iig genoeg vitaminen en mineralen binnen krijgt. Maar daar werd ze zelfs boos om en meteen dat ik geld aan het verspillen ben en een klootzak ben etc.
Aan mijn vader heb ik ook geen steun. Hij wil zijn luxe leventje leiden en enerzijds wil hij een betere band met mij, maar anderzijds zal hij nooit spontaan contact met mij opnemen. Als ik het moeilijk heb, dan is dat in zijn ogen altijd aanstellerij en moet ik het zelf maar uitzoeken. Als ik daar boos om word, snapt hij totaal niet waarom. Als ik het rustig wil bespreken, weet hij de discussie op zo'n manier te verdraaien dat hij altijd gelijk heeft.
Het ziet ernaar uit dat dit nooit gaat veranderen. Ik heb zelf ook psychische problemen, maar dat heeft o.a. te maken dat ik nogal ben klein gehouden door mijn ouders. Ik ben er best verdrietig om, vooral het idee dat ik hierdoor er alleen voor sta.
Kent iemand een vergelijkbare situatie? En hoe ga jij ermee om? Want omdat het je ouders zijn, blijf je er continu mee worden geconfronteerd.
dat zijn de mensen die je zoekt idd, kopp staat trws voor kinderen van ouders met psychiatrische problemen :-)quote:Op donderdag 19 januari 2012 21:00 schreef Biancavia het volgende:
Kun je niet een soort KOPP-lotgenotencontact zoeken?
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Ik vind het vrij duidelijk hoor.quote:Op donderdag 19 januari 2012 20:43 schreef Pulzzar het volgende:
doe topic maar dicht. Ik kan mijn punt niet begrijpelijk uitleggen.
Topic is duidelijk.
Dit zijn hele vervelende situaties. Ik herken het stukje van een ouder met psychische problemen, maar niet op gebied van alcohol etc.
Het vervelende met alcoholverslaving is dat je bijna niet meer kan doordringen tot zo'n persoon.. Ik vind dat een moeder (een vader ook hoor) altijd haar kind centraal moet laten staan en op dit moment is ze eigenlijk maar vreselijk egoïstisch en denkt alleen aan zichzelf en d'r alcohol.
Ik weet niet hoe oud je bent, maar misschien wordt het tijd om eens aan jezelf te gaan denken en wat afstand te houden.
Het is superlief dat je je moeder probeert te helpen en vitaminepillen voor haar koopt, maar als ze zo reageert is er geen beginnen aan.
Heb je al eens geprobeerd er over te praten met haar wanneer ze nuchter en wat stabieler is?
Dit zijn hele vervelende situaties. Ik herken het stukje van een ouder met psychische problemen, maar niet op gebied van alcohol etc.
Het vervelende met alcoholverslaving is dat je bijna niet meer kan doordringen tot zo'n persoon.. Ik vind dat een moeder (een vader ook hoor) altijd haar kind centraal moet laten staan en op dit moment is ze eigenlijk maar vreselijk egoïstisch en denkt alleen aan zichzelf en d'r alcohol.
Ik weet niet hoe oud je bent, maar misschien wordt het tijd om eens aan jezelf te gaan denken en wat afstand te houden.
Het is superlief dat je je moeder probeert te helpen en vitaminepillen voor haar koopt, maar als ze zo reageert is er geen beginnen aan.
Heb je al eens geprobeerd er over te praten met haar wanneer ze nuchter en wat stabieler is?
B-b-b-bird, Bird, The Bird is the word.
TS, ik weet niet hoe oud je bent maar ik hoop dat het niet lang meer duurt voor je het huis uit kunt. Dit is niet gezond zo. Je kunt er geen afstand van nemen want je woont in die situatie.
Ik ben oud genoeg en allang het huis uit.quote:
TS, ik weet niet hoe oud je bent maar ik hoop dat het niet lang meer duurt voor je het huis uit kunt. Dit is niet gezond zo. Je kunt er geen afstand van nemen want je woont in die situatie.
Maar ik ben me pas sinds een paar jaar gaan realiseren dat de situatie met mijn ouders mij ook heeft 'beschadigd'. Ik heb ook mijn issues en het werd altijd gebracht dat alles aan mij lag en dat alles pas gaat veranderen als ik mijn leven zou 'beteren'. Zodoende ben ik klein gehouden, vooral in mijn gevoel van eigenwaarde.
Ik wil niet zeggen dat mijn ouders slechte mensen zijn. Zeker niet. Maar ik realiseer me nu pas wat ik vroeger verlangde en had gemist. En het zure is dat mijn ouders niet zullen veranderen. Ik weet niet wat mijn pa van me vindt, maar soms komt het over dat hij me een loser vindt. Ik krijg allemaal verwijten dat ik dit en dat niet goed doe, maar zelf kan hij niet tegen kritiek. Hij leeft zijn luxe leven met zijn vriendin en diens familie. Hij is tegenwoordig de leuke opa aan het uithangen tegenover zijn stiefkleinkind en doet dingen die hij vroeger nooit met mij deed.
En mijn moeder zie ik met de jaren steeds verder afglijden.
Ik weet dat ik er afstand van moet doen, maar elke keer weer krijg ik een knauw door confrontatie. Ik ga binnenkort in behandeling en ik zie daar tegenop. Ik ben bang dat er in wordt gegaan op de ouder-kind relatie en dat ik wéér geconfronteerd word met wat ik allemaal zou hebben gemist. In het kader van de psychologie is het 'heel goed als ik het over mijn gevoelens heb'. Maar ik ben voor hen niks meer dan een cliënt en als de behandeling afgelopen is, verdienen ze niks aan mij en het zal hen dan aan hun reet roesten hoe het met mij gaat.
Ik ben niet de enige met problemen met zijn ouders. Maar ik wil er normaal mee om kunnen gaan.
140 dagen geleden dat op dit topic gereageerd is. maar ik heb net hetzelfde probleem aan de hand met mijn moeder en wou er geen nieuw topic over maken.
mijn mama heeft de psychische aandoening: bipolaire stoornis, en neemt hier al een deel jaren erg straffe antidepresiva voor..
hier drinkt ze nog eens dagelijks 1 a 2 flessen wijn op..
toen ik 12 jaar was begon ik met dagelijks eten te maken voor ons beiden..omdat zij nooit zin had om te koken, maar dan was ze niet optijd thuis, had ze geen zin om te eten.. en ik was het ook gewoon beu om elke dag te koken, en zij niet 1 keer in de week. ondertussen heb ik al meer als een jaar geen aardappelen meer gegeten?
ik mis mijn mama van jaren geleden, ik mis dat zij voor mij zorgt in plaats van ik voor haar.
ben vandaag nog naar de dokter met haar geweest omdat ze al regelmatig niet was gaan werken en op de grond lag tussen de kots..
de dokter wilt een opname regelen, maar mama blijft de problemen ontkennen.
vanaf morgen stopt ze wéér met drinken, met antabuus (hier kan je niet mee drinken of je wordt erg ziek).. maar na een week stopt ze zoals altijd met de medicatie in te nemen en begint ze weer te drinken.
ik woon alleen bij mijn mama, dus er komt best veel druk op mijn schouders terrecht. ikzelf ben ook psychisch niet altijd even stabiel.. dus deze situatie is ook niet goed voor mij.
ik ben ten einde raad, en voel mij zo alleen? eergisteren zei ze voor het eerst iets over zelfmoord.. en vanaf toen ben iik in een put beland.
mijn mama heeft de psychische aandoening: bipolaire stoornis, en neemt hier al een deel jaren erg straffe antidepresiva voor..
hier drinkt ze nog eens dagelijks 1 a 2 flessen wijn op..
toen ik 12 jaar was begon ik met dagelijks eten te maken voor ons beiden..omdat zij nooit zin had om te koken, maar dan was ze niet optijd thuis, had ze geen zin om te eten.. en ik was het ook gewoon beu om elke dag te koken, en zij niet 1 keer in de week. ondertussen heb ik al meer als een jaar geen aardappelen meer gegeten?
ik mis mijn mama van jaren geleden, ik mis dat zij voor mij zorgt in plaats van ik voor haar.
ben vandaag nog naar de dokter met haar geweest omdat ze al regelmatig niet was gaan werken en op de grond lag tussen de kots..
de dokter wilt een opname regelen, maar mama blijft de problemen ontkennen.
vanaf morgen stopt ze wéér met drinken, met antabuus (hier kan je niet mee drinken of je wordt erg ziek).. maar na een week stopt ze zoals altijd met de medicatie in te nemen en begint ze weer te drinken.
ik woon alleen bij mijn mama, dus er komt best veel druk op mijn schouders terrecht. ikzelf ben ook psychisch niet altijd even stabiel.. dus deze situatie is ook niet goed voor mij.
ik ben ten einde raad, en voel mij zo alleen? eergisteren zei ze voor het eerst iets over zelfmoord.. en vanaf toen ben iik in een put beland.
ChristianeF, ga zsm professionele hulp zoeken, voor jezelf. Kaart dit aan bij je huisarts. Sterkte en succes 
ADs zijn EEG slecht voor patiënten met een bipolaire stoornis, is zelfs een contraindicatie meen ik
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
de psychiater heeft dit voorgeschreven, dus ik heb hier niet zoveel benul van..quote:Op vrijdag 8 juni 2012 21:32 schreef Re het volgende:
ADs zijn EEG slecht voor patiënten met een bipolaire stoornis, is zelfs een contraindicatie meen ik
Christiane, heel veel sterkte. Ik weet zelf ook hoe zwaar het is om op te groeien/te moeten leven met een moeder met een bipolaire stoornis en de bijkomende problemen. Ik hoop dat je via de huisarts de hulp zult vinden en krijgen die je nodig hebt want dit klinkt gewoon niet goed.
Mn moeder zit momenteel aan de lithiumcarbonaat, xanax en antipsychotica. Gezellige boel; ben gelukkig al een jaar of 5 het huis uit.quote:
ADs zijn EEG slecht voor patiënten met een bipolaire stoornis, is zelfs een contraindicatie meen ik
Kan je niet zo snel mogelijk het huis uit? Veel sterkte iig.quote:
140 dagen geleden dat op dit topic gereageerd is. maar ik heb net hetzelfde probleem aan de hand met mijn moeder en wou er geen nieuw topic over maken.
mijn mama heeft de psychische aandoening: bipolaire stoornis, en neemt hier al een deel jaren erg straffe antidepresiva voor..
hier drinkt ze nog eens dagelijks 1 a 2 flessen wijn op..
toen ik 12 jaar was begon ik met dagelijks eten te maken voor ons beiden..omdat zij nooit zin had om te koken, maar dan was ze niet optijd thuis, had ze geen zin om te eten.. en ik was het ook gewoon beu om elke dag te koken, en zij niet 1 keer in de week. ondertussen heb ik al meer als een jaar geen aardappelen meer gegeten?
ik mis mijn mama van jaren geleden, ik mis dat zij voor mij zorgt in plaats van ik voor haar.
ben vandaag nog naar de dokter met haar geweest omdat ze al regelmatig niet was gaan werken en op de grond lag tussen de kots..
de dokter wilt een opname regelen, maar mama blijft de problemen ontkennen.
vanaf morgen stopt ze wéér met drinken, met antabuus (hier kan je niet mee drinken of je wordt erg ziek).. maar na een week stopt ze zoals altijd met de medicatie in te nemen en begint ze weer te drinken.
ik woon alleen bij mijn mama, dus er komt best veel druk op mijn schouders terrecht. ikzelf ben ook psychisch niet altijd even stabiel.. dus deze situatie is ook niet goed voor mij.
ik ben ten einde raad, en voel mij zo alleen? eergisteren zei ze voor het eerst iets over zelfmoord.. en vanaf toen ben iik in een put beland.
Hallon!
Antidepressieva zijn bij een bipolaire stoornis inderdaad een contra indicatie omdat deze een manie kunnen uitlokken, de basisbehandeling bestaat in eerste instantie uit stemingstabilisatoren zoals lithiumcarbonaat.quote:
ADs zijn EEG slecht voor patiënten met een bipolaire stoornis, is zelfs een contraindicatie meen ik
Antidepressieva kunnen echter wel gebruikt worden bij doorbraakdepressies als aanvulling op de behandeling.
Christiane zou ik adviseren om nauw contact te houden met de huisarts en eventueel een consult bij een psychiater vragen. Zij kunnen helpen met jou persoonlijke problemen en indien jou moeder een reëel gevaar voor zichzelf gaat vormen zullen zij ook de weg weten naar meer drastische maatregelen.
Helaas is het zeer moeilijk om eerder professionele hulp voor jou moeder in te schakelen als ze zelf niet actief mee wilt werken.
ze neemt zyprexa, sypralexa en nog iets maar die naam ben ik vergeten.. iets waar ze in elk geval heel moe van wordt.. de huisarts zei dat we haar liefst wouden opnemen.. toen was ze verschoten, ze had nooit die reactie verwacht.. en ik wel, dus ze beseft echt niet hoe diep ze in de put zit.. heeft ze daar een uur zitten wenen, wat ik heel erg vond.. heeft de dokter toegegeven en gezegt van oke oke, we proberen nog 1 laatste keer met antabuus en als je dan nog 1 keer hervalt laten we je opnemen.. met antabuus is ze al 5 keer een week gestopt.. dus ik heb een week rust : )
en van de vraag over het zo snel mogelijk alleen wonen: dit heb ik al eerder ondernomen, is een maand gelukt, maar toen kreeg ik echt medelijden omdat ze altijd alleen zat.. en ik miste mijn stad.. woonde ook echt alleen alleen en ik moet toegeven dat dat ook soms verveeeeld.
dus heb ik maar te snel opgegeven en terug braaf teruggegaan.
en van de vraag over het zo snel mogelijk alleen wonen: dit heb ik al eerder ondernomen, is een maand gelukt, maar toen kreeg ik echt medelijden omdat ze altijd alleen zat.. en ik miste mijn stad.. woonde ook echt alleen alleen en ik moet toegeven dat dat ook soms verveeeeld.
dus heb ik maar te snel opgegeven en terug braaf teruggegaan.
Een flinke schop.
Mn moeder heeft een diagnose , een die ik wel dacht (borderline), maar met de bevestiging hiervan komt nog meer het besef dat er geen ruimte is voor echte verbetering. Ik vind het lastig om dochter te zijn en niet te afstandelijk -professioneel' erin te staan. Zonder die afstand doet ze me meer pijn. Hoe houden jullie die balans?
Mn moeder heeft een diagnose , een die ik wel dacht (borderline), maar met de bevestiging hiervan komt nog meer het besef dat er geen ruimte is voor echte verbetering. Ik vind het lastig om dochter te zijn en niet te afstandelijk -professioneel' erin te staan. Zonder die afstand doet ze me meer pijn. Hoe houden jullie die balans?
|
|
hoe omgaan met psychische problemen van ouders?
