[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #8

quote:

Op donderdag 27 augustus 2015 16:11 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Veel succes! En misschien dat je een afspraak met je decaan kunt maken om zo te kijken of je vanuit school begeleiding kunt krijgen? Vanuit scholen worden vaak ook wel faalangsttrainingen en andere cursussen gegeven.

Ik heb van de week gesprek met behandelaar gehad en ze gaat met degene waar ik nu PMT van heb overleggen hoe zij ertegenaan kijkt dat ik weer terug naar de deeltijd wil. Alleen kan waarschijnlijk niet naar mijn oude groep van 3 dagen in de week terug. Dus dan moet ik naar een groep van 4 dagen in de week en daar twijfel ik toch een beetje over. Want dat is wel heel intensief en ik weet niet of ik dat ga volhouden ( klinische opname daarom ook al afgebroken vorig jaar omdat het te intensief was) Maar er zitten ook wel veel voordelen aan, en als ik vooral naar die nadelen kijk, handel ik vooral uit angst. Want ik ben bang dat ik het niet ga volhouden. Maar misschien lukt het nu wel. Dus tja. Ik word iig weer opnieuw in de intakecommissie besproken, zodat zij er ook met een frisse blik naar kunnen kijken. En dan krijg ik gewoon weer een adviesgesprek. Dus ik heb nog even om zelf ook te beslissen wat ik wil.

Vorige week gebeld door het UWV vanwege mijn Wajong-uitkering en mijn jaarlijkse 10-minutengesprekje weer gehad. Uitgelegd over de situatie van het laatste half jaar na mijn vriends ongeluk en ik daardoor zelf gestopt was met deeltijd en alleen PMT had. En dat ik dus dinsdag gesprek zou hebben om terug te keren naar de deeltijd. Ze was heel meelevend en legt nog totaal geen druk op verder. Ze belt gewoon volgend jaar weer om te vragen hoe het er dan voor staat. Dus dat vind ik wel fijn

Wat fijn dat je zo'n goed gesprek hebt gehad met het UWV.
Dat scheelt al een boel he als die druk er weer even vanaf is.
Ga je nog schematherapie doen? dacht ik hierboven ergens te lezen.
Dat heeft mij heel veel geholpen in ieder geval

quote:

Op donderdag 27 augustus 2015 19:41 schreef Dimachaerus het volgende:

[..]

Dit wil ik ook.

Ik had laatst een gesprekje bij een psycholoog en hij kwam tot de conclusie dat ik depressief ben doordat ik in een sociaal isolement zit. De psycholoog gaf ook aan dat hij me niet kon helpen omdat hij alleen korte behandelingen tot 12 sessies. Ik heb veel meer nodig. Ik weet zelf ook wel hoe je uit een sociaal isolement kan komen maar het lukt me niet echt omdat ik gewoon heel saai ben in omgang.

Heb ik dezelfde stoornis als jij?

Ik voer zelf een eeuwige strijd tegen sociaal isolement en eenzaamheid. Ik ging met klachten van depressie en anhedonie de gesprekken met de behandelaar in.
In het eerste traject ben ik gediagnosticeerd met schizoïde persoonlijkheidsstoornis met paranoide kenmerken. De depressie zou voortkomen uit mijn persoonlijkheid.
In het tweede traject ben ik gediagnosticeerd met dysthyme stoornis (chronische depressie).
Ik ga een derde traject krijgen waarin ik gediagnosticeerd zal worden met bipolaire stoornis.

Ik kan je niet diagnosticeren, omdat ik geen psycholoog / psychiater ben. Dat gezegd hebbende, problemen bij sociale omgang met anderen hoort bij meerdere stoornissen. Het kunnen persoonlijkheidsstoornissen zijn, autisme, schizofrenie, etc.

Als ik jou was zou ik alles uit de kast trekken om een goede diagnose te krijgen.

quote:

Op donderdag 27 augustus 2015 20:59 schreef Dimachaerus het volgende:

[..]

Ik zie eerlijk gezegd het nut niet in om een goede diagnose te krijgen. Dat gaat mij niet helpen. Ik weet waarom ik me verdrietig voel, ik weet ook wat mij gelukkiger kan maken.

Ik voel me verdrietig omdat ik nooit wat toe te voegen heb in sociale situaties. Ik ben altijd op de achtergrond, het muurbloempje. Dit is niet uit angst maar meer omdat ik daadwerkelijk niet zoveel te melden heb.

Maandag begin ik met stage en ik zie daar tegenop puur omdat ik weet dat ik niet de meest spraakzame persoon ben en het niet gezellig kan maken met collega's.

Ik kan me best voorstellen dat als er stagiaire bijkomt op je afdeling dat diegene ook een beetje gezellig doet en niet muisstil achter zijn desktop zit. Ik heb nu dan ook last van zelfhaat/schaamte.

Ik zou gelukkiger zijn als ik wat vaardiger zou zijn in het smalltalken in elk gegeven situatie. Maar hoe? Het zit niet echt in me heb ik het idee. Ook onder invloed van xtc ben ik muisstil, terwijl je er juist losser van hoort te worden.

Feedback van andere mensen komt eigenlijk altijd op hetzelfde neer: "je moet wat meer praten."

Haha "je moet wat meer praten". Dat gaat natuurlijk niet zomaar werken. Dat is hetzelfde als dat je tegen een ander zegt "stop eens met ademen".
Wat zijn je hobby's trouwens?

quote:

Op donderdag 27 augustus 2015 21:35 schreef Dimachaerus het volgende:

[..]

Momenteel houd ik me alleen bezig met fitness, 4x p/w. Rest van de tijd kijk ik series/films of game ik.

Dat zijn niet echt bepaald bezigheden waar je nieuwe contacten op kunt doen. Misschien moet je op dat vlak wat lopen knutselen.

Ik wil me ook even "melden", heb zelf borderline. Zit nu een jaar thuis ongeveer sinds de geboorte van ons kind dus iets langer. Vanaf volgende week moet ik weer aan het werk, dit zie ik eigenlijk helemaal niet zitten. Wat kan ik hier mee?? :-(

quote:

Op vrijdag 11 september 2015 18:46 schreef Miljenik het volgende:
Ik wil me ook even "melden", heb zelf borderline. Zit nu een jaar thuis ongeveer sinds de geboorte van ons kind dus iets langer. Vanaf volgende week moet ik weer aan het werk, dit zie ik eigenlijk helemaal niet zitten. Wat kan ik hier mee?? :-(

Wat voor werk doe je en waarom zie je het niet zitten?

[ Bericht 100% gewijzigd door Mathemaat op 11-09-2015 21:54:23 ]

quote:

Op donderdag 27 augustus 2015 20:59 schreef Dimachaerus het volgende:

[..]

Ik zie eerlijk gezegd het nut niet in om een goede diagnose te krijgen. Dat gaat mij niet helpen. Ik weet waarom ik me verdrietig voel, ik weet ook wat mij gelukkiger kan maken.

Als je weet waar iets vandaan komt, kan dat je een beter idee geven van waar je de oplossing moet zoeken.

Overigens kun je in de sportschool ook best contacten leggen. Misschien is het juist makkelijker om het daar te proberen omdat je in ieder geval gedeelde interesses hebt? Dan voelt een gesprek wellicht wat minder geforceerd.

Ik werk als secetaresse en zie het echt niet zitten. Het is nog wel voor dezelfde werkgever, maar ik denk gewoom dat ik het nog niet aankan om al weer tr gaan werken.

quote:

Op vrijdag 11 september 2015 23:21 schreef Miljenik het volgende:
Ik werk als secetaresse en zie het echt niet zitten. Het is nog wel voor dezelfde werkgever, maar ik denk gewoom dat ik het nog niet aankan om al weer tr gaan werken.

Volg je iets van therapie? Wat zegt jouw behandelaar ervan?
Ik weet uit ervaring dat thuis zitten soms even beter is in crisisperiodes. Echter kan het soms ook heel erg helpen om weer wat te gaan doen. Even je gedachten op andere dingen en nuttig bezig zijn.

Ik denk dat je voor jezelf goed moet bedenken waarom je denkt er niet klaar voor te zijn. Angst, geen zin, niet stabiel genoeg, meteen teveel uren weer?
En... Soms weet je alleen hoe het je afgaat als je het toch probeert.

Zijn er opties bespreekbaar? Bepaalde werkzaamheden hervatten die laagdrempelig zijn ipv meteen alles, beginnen met x uur per week.. ?

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 07:18 schreef appelsap het volgende:

[..]

Volg je iets van therapie? Wat zegt jouw behandelaar ervan?
Ik weet uit ervaring dat thuis zitten soms even beter is in crisisperiodes. Echter kan het soms ook heel erg helpen om weer wat te gaan doen. Even je gedachten op andere dingen en nuttig bezig zijn.

Ik denk dat je voor jezelf goed moet bedenken waarom je denkt er niet klaar voor te zijn. Angst, geen zin, niet stabiel genoeg, meteen teveel uren weer?
En... Soms weet je alleen hoe het je afgaat als je het toch probeert.

Zijn er opties bespreekbaar? Bepaalde werkzaamheden hervatten die laagdrempelig zijn ipv meteen alles, beginnen met x uur per week.. ?

Ja mijn psycholoog zegt het zelfde, dat het goed zou zijn om het met x aantal uur te beginnen maar dat zie ik echt mometeel niet zitten. Het is nu ook echt geen fijne periode. De vader van mijn man ligt in het ziekenhuis en we hebben pas geleden te horen gekregen van een melding van amk.
Het ging best wel goed tot voor een half jaar en nu moest ik dan toch maar weer aan het werk. Het is bij mij vooral angst. Sinds een half jaar kom ik weinig buiten en kom ik alleen op de zelfde plekken zoals in de supermarkt. Ik ben gewoon bang voor al die mensen ineens denk ik. En bang dat alles ineens mis gaat terwijl ik op werken ben.

Ik heb hulp van een psycholoog en thuis huishoudelijke hulp, maar de laatste weken doen we het samen

Enerzijds begrijp ik het heel goed, anderzijds denk ik ook dat je jezelf een flinke schop onder je kont moet geven. Toch proberen en overleggen met de bedrijfsarts. Je kan het altijd aangeven als iets nog teveel is.
Nu oordeel je op basis van angst en dat is niet altijd reëel.

Je hebt wel gelijk met een schop onder me kont geven, maar iedereen op het werk die van alles gaat vragen over me en ook het automutileren gaat niet van zelf over.. ik weet niet werken juiste oplossing is. Elke keer half uur heen en half uur terug rijden is enorm druk voor me.. maar je hebt ook wel gelijk, maar alles bij mekaar. Het amk, me schoonvader..

Tja, je zegt dat je nu al een jaar thuis zit. En je zegt dat je het laatste half jaar problemen hebt met naar buiten gaan. Thuis blijven lijkt mij dan juist de oplossing niet... Nu isoleer je jezelf steeds meer lijkt het.

Uit jouw berichten klinken ook wel wat excuses. Wees nou eerlijk; een half uur heen en terug valt qua tijd erg mee, dat is toch vrij normaal. 'Ik kan niet werken want...' Terwijl jouw behandelaar het blijkbaar anders ziet. Natuurlijk is het zwaar, maar is thuis zitten de oplossing? Wat levert het jou op vraag ik me dan af.
De enige optie die jij hebt is om bedrijfsarts te bellen en daarmee te overleggen.
Aangezien je volgende week weer aan het werk moet neem ik aan dat je al wel gesprekken hebt gehad.

Ik persoonlijk zou zeggen; ga aan het werk want met thuiszitten kom je niet veel verder. Je hebt een jaar verzuimd en aan jouw problemen kunnen werken, probeer het gewoon met alles wat je hebt geleerd. Gaat het niet dan geef je dat aan.
Meteen zeggen dat iets niet gaat is wel heel erg makkelijk.

Wat betreft collega's; je bent toch niet verplicht om het hele verhaal te doen?
Je kunt ook gewoon heel simpel zeggen: Het ging een tijd niet goed met me. Nu valt het me nog steeds zwaar, maar ik wil toch weer proberen te werken.

Je hebt ook wel gelijk en misschien zijn me angsten wel excuzen maar dat half uur is voor jou misschien kort, voor mij is het lang. Ik heb up dagen en down dagen en dat gaat nog steeds niet over. Mijn behandelaar kan wel zus en zo zeggen, maar uiteindelijk moet ik het doen met mijn gevoel. In die periode dat ik thuis zat, heb ik al eens een week geprobeerd weer te werken en dit ging helemaal niet goed.

Maar ook heb je gelijk hoor, ik moet het ook gewoon proberen of ik nou wil ja of de nee. Maar het valt me gewoon te zwaar op dit moment en voel ik me ontzettend slecht en down. :-(

Thuis zitten is ook zeker niet de oplossing, daardoor word het inderdaad alleen maar erger, ik bel zelfs me moeder op om naar buiten te gaan met mn kleine en daar moet ik me over heen zetten, maar angst is groot. En up en down dagen heb ik zelf niet in de hand :-(

Goede post appelsap!

Mag ik inbreken met een vraag?
Hebben jullie familieleden/partners die hulp hebben met jullie problematiek en hoe verloopt dat? Ik heb een post gemaakt in het topic voor mensen met psychiatrische ouders, maar die is flink aan het wegzakken.
M'n moeder heeft borderline en ze is zich aan het isoleren. Soms heb ik behoefte aan praktische oplossingen. De ggz instelling waar ze zit, zegt dat ik kan bellen als ik me zorgen maak, maar dat gaat vooral over hasr en niet zozeer over mijn omgaan met. Eigen huisarts/pohggz ofzo kent haar helemaal niet dus ik weet niet of dat handig is of juist wel.

Ik snap het wel hoor, miljenik. Totaal een uur per dag kost natuurlijk energie en het is ook heel spannend. Confrontatie met collega's en na een lange tijd is de drempel om te beginnen hoog. Probeer jezelf noet teveel druk op te leggen! Moet je meteen weer vol aan de bak of eerst een aantal uren, therapeutische basis?

De ups en downs gaan waarschijnlijk blijven..
Mij heeft het iig heel erg geholpen om weer wat te gaan doen. Thuis heb je erg veel tijd om na te denken en om te voelen. Als ik bezig ben dan doe ik dat veel minder. Natuurlijk is dat als ik mij down voel loodzwaar maar ik weet ook dat het de dag erna weer compleet anders kan zijn. Ik hoop voor jou dat jij langzaam weer kan opkrabbelen.

MevrouwPuff heb je een link naar de post? Kan het zo snel niet vinden of ik kijk erover heen.
Ik weet wel dat er cursussen en dergelijke zijn voor kinderen van ouders met psychiatrische problemen. Google maar eens op KOPP. Volgens mij is dit wel meer gericht op jongeren (tieners/jong volwassenen) maar wellicht zit er ook iets voor jou bij of kun je alsnog advies vragen.

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 11:16 schreef MevrouwPuff het volgende:
Goede post appelsap!

Mag ik inbreken met een vraag?
Hebben jullie familieleden/partners die hulp hebben met jullie problematiek en hoe verloopt dat? Ik heb een post gemaakt in het topic voor mensen met psychiatrische ouders, maar die is flink aan het wegzakken.
M'n moeder heeft borderline en ze is zich aan het isoleren. Soms heb ik behoefte aan praktische oplossingen. De ggz instelling waar ze zit, zegt dat ik kan bellen als ik me zorgen maak, maar dat gaat vooral over hasr en niet zozeer over mijn omgaan met. Eigen huisarts/pohggz ofzo kent haar helemaal niet dus ik weet niet of dat handig is of juist wel.

Ik denk dat het voor jou wel fijn is dat je met een maatschappelijkwerker of therapeut er over in gesprek kan. Mijn man heeft dit in het begin ook veel gedaan omdat die dingen niet begreep en moeite had met.

Appelsap moest jij dan wel meteen hele dagen werken? Ik moet op therapeutische basis. Wel elke dag, maar gelukkig de eerste 2 weken elke dag 3 en een half uur. En op woensdagen ben ik gelukkig vrij.

Hoe ga jij dan er mee om als je je down voelt merken je collega dat? Ik ben daar het meest bang voor gewoon dat vragen stellen, dat ze alles willen weten, en bang om als ik onderweg ben na het werk dat ik iemand tegen kom die mij via via kent. Bang dat ze me gaan veroordelen door die poging en dat ze me liever niet zien. Maar zoveel angsten, en ja ik moet me er ook over heen zetten. Het is allemaal veel erger geweest dus ik moet ook gewoom gaan werken, maar ben gewoon bang en voel me enorm slecht. Maar wat een beetje helpt is dat het jou wel geholpen heeft weer gaan te werken.

Klinkt toch wel pittig 4x 3,5 uur om te beginnen. Wanneer het niet lukt, dan tijdig aangeven hè! Je kan altijd opperen om het desnoods langzamer op te bouwen. En op woensdag echt je rust houden en ontspanning zoeken, dus niet op die dag het hele huis schoonmaken.

Er zijn bij mij een beperkt aantal mensen (waar ik wel fijn mee kan werken) die wel iets weten. Soms is het te merken dat ik me wat minder voel, dan ben ik stiller of andere uitdrukking op m'n gezicht. Soms spreek ik het zelf ook uit dat ik even m'n dag niet heb. Soms wordt er wel eens gevraagd of het wel goed gaat omdat ze iets merken, dan zeg ik ook gewoon vandaag even wat minder.
Als er vragen gesteld worden en je wil geen antwoord geven dan kun je gerust zeggen dat je er liever niet over wil praten maar dat je de betrokkenheid wel waardeert.
Wat ik vooral merk (ook als collega zijnde van langdurig zieken) is dat het juist gewaardeerd wordt als je het weer probeert. Ook als het niet lukt. Men ziet dan dat jij je best doet en meer kan je ook niet doen.

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 11:39 schreef appelsap het volgende:
MevrouwPuff heb je een link naar de post? Kan het zo snel niet vinden of ik kijk erover heen.
Ik weet wel dat er cursussen en dergelijke zijn voor kinderen van ouders met psychiatrische problemen. Google maar eens op KOPP. Volgens mij is dit wel meer gericht op jongeren (tieners/jong volwassenen) maar wellicht zit er ook iets voor jou bij of kun je alsnog advies vragen.

R&P / hoe omgaan met psychische problemen van ouders? Hier is mijn summiere topickick die niets opleverde.

Als ik zo google zie ik wat richtlijnen voor vooral kinderen en vrijgevestigde therapeuten.
Misschien is pohggz wel een goede.

Daar heb je gelijk in appelsap. Ik vind 3.5 uur ook wel veel. Gelukkig mag ik van mijn werkgever wel zo vaak pauze nemen als ik nodig ben. Het is wel fijn dat er mensen zijn die het begrijpen, maar ook zijn er altijd mensen die het niet begrijpen. Bijvoorbeeld wat als iemand het ziet van het automutileren en dan vragen gaat stellen? Daar ben ik gewoon niet echt klaar voor. Aan de andere kant is het thuis zitten ook niet goed voor me. Die woensdag ga ik denk ik de hele dag uitrusten, als ik dan gs schoonmaken dan gaat het inderdaad niet goed

Met hoeveel uur in de week begon jij in de week?

Als secretaresse kan je toch prima een jasje (lange mouwen) dragen? En als ze er wat van vragen is er ook nog zoiets als privé.

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 12:19 schreef MevrouwPuff het volgende:

[..]

R&P / hoe omgaan met psychische problemen van ouders? Hier is mijn summiere topickick die niets opleverde.

Als ik zo google zie ik wat richtlijnen voor vooral kinderen en vrijgevestigde therapeuten.
Misschien is pohggz wel een goede.

Ah, die kick had ik nog niet gezien.
Wel een lastige vraag..
De vraag is of jij nu echt een dochter kan zijn en of je dat wil zijn. Ondanks de diagnose blijft jouw moeder nog steeds wie ze is. Ze gaat over jouw grenzen heen en doet jou pijn. Enige optie is dan dat jij afstand neemt want zij zal het niet doen / kunnen.
Ik denk niet dat het verkeerd is om er afstandelijk of professioneel naar de kijken omdat je nu duidelijkheid hebt en weet wat de mogelijkheden zijn.
Je kan er wel willen zijn voor haar en een goede band willen hebben maar je moet ook realistisch blijven of dat (nu) mogelijk is.
Wat wel een verschil maakt is dat je nu weet welke diagnose ze heeft en dat zij hier zelf ook van op de hoogte is. Je kan haar vragen verantwoordelijkheid te nemen door in therapie te gaan, ook al zijn er misschien weinig verbetermogelijkheden. Ze kan hiermee wel keren zichzelf beter te begrijpen en wellicht beter leren communiceren (wat vaak toch wel een probleem is met iemand met borderline). Op die manier zou je wel wat dichterbij haar kunnen staan, mogelijk in de toekomst.
Wat ook een optie is, wanneer jouw moeder hier voor open staat, is om systeemgesprekken aan te vragen. Deze worden dan gericht op jullie band en manier van omgang. Het kan voor inzicht en (wederzijds) begrip zorgen.
Hoop dat je hier wat aan hebt..

Ze heeft de diagnose niet gekregen van de psych, ze accepteert bezoeken van de bemoeizorg, maar ze denkt dat er geen ziekte is, alleen helderhorend- en helderziendheid en dat haar veel is aangedaan en dat ze daarom nu in de situatie is waarin ze zit.
Dat maakt systeemtherapie (op dit moment) niet mogelijk denk ik.

Klopt mevrouwpuff, maar ik ben er gewoon heel erg bang voor dat ze vragen gaan stellen, dat ze het niet begrijpen of me raar aan kijken en dat is ook niet voor niks, ben al veel van me vrienden en zelfs familie leden kwijt geraakt. Het is niet zo dat me collega's me beste vrienden moeten zijn maar het zal mij niet goed doen wanneer ze me uit gaan lachen / roddelen met elkaar..

Lijkt me geen optie inderdaad. Moet ook moeilijk zijn voor jou mevrouwpuff.
Dan zou ik iemand zoeken om voor jezelf gesprekken te hebben. Het maakt niet uit of ze haar wel of niet kennen want het gaat vooral om jouw ervaring hierin.

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 12:45 schreef Miljenik het volgende:
Klopt mevrouwpuff, maar ik ben er gewoon heel erg bang voor dat ze vragen gaan stellen, dat ze het niet begrijpen of me raar aan kijken en dat is ook niet voor niks, ben al veel van me vrienden en zelfs familie leden kwijt geraakt. Het is niet zo dat me collega's me beste vrienden moeten zijn maar het zal mij niet goed doen wanneer ze me uit gaan lachen / roddelen met elkaar..

Toen ik een aantal vrienden vertelde dat ik borderline had, gingen er voor mij meteen een aantal deuren dicht. Zo zie je maar weer... Tevens heb ik ook trekken van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en dat in combinatie met borderline... Het viel me meteen op hoe weinig mensen weten over borderline. Ze denken meteen weer aan alle clichés.

[ Bericht 0% gewijzigd door LordofLeaves op 12-09-2015 18:27:39 (typefout ) ]

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 18:27 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Toen ik een aantal vrienden vertelde dat ik borderline had, gingen er voor mij meteen een aantal deuren dicht. Zo zie je maar weer... Tevens heb ik ook trekken van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en dat in combinatie met borderline... Het viel me meteen op hoe weinig mensen weten over borderline. Ze denken meteen weer aan alle clichés.

Ja dat heb dus ook gehad en dat wil ik gewoon echt niet meer. Hoe ga jij daar mee om?

Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 20:05 schreef LordofLeaves het volgende:
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.

Heel herkenbaar.. Ik zou het precies zo kunnen omschrijven. Ik heb ook niet echt vrienden meer. Wel mensen waar ik op school en werk leuk mee omga, maar daarbuiten nauwelijks. Voor een groot gedeelte inmiddels ook door mijzelf zoals jij ook omschrijft.

Kreeg laatst berichtjes van een meisje van mijn werk die wel wat leuks wilde gaan doen samen. Toch een soort van vriendin maar telkens als ik het dan concreet probeer te maken komt er wat tussen ofzo. Ik kan daar nog heel slecht mee omgaan.
Soms mis ik het best wel als ik dan om me heen hoor dat anderen wat met elkaar gaan drinken, stappen of weet ik veel wat.

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 20:05 schreef LordofLeaves het volgende:
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.

Qua vriendschappen / familie begrijp ik precies hoe je, je voelt! Ik begrijp dat het je vertrouwen heedt aangetast. Je kapt ze ook niet voor niks uit je leven. mensen hebben meteen vooroordelen over borderline. Oh zij is een borderliner, ik hoef niks meer te maken te hebben met haar.. Ik had al niet veel vriendinnen, heb altijd onzekerheid en altijd angst om contact te leggen.. Zelfs mijn familie heeft soort van veraden, melding doen bij amk, me gewoon zwart maken enzo.. Hoe kan ik nou gaan werken terwijl iedereen zo denkt van goh ze is een borderliner?.. Ben je ook bang voor de mening van??

quote:

Op zondag 13 september 2015 01:21 schreef Miljenik het volgende:

[..]

Qua vriendschappen / familie begrijp ik precies hoe je, je voelt! Ik begrijp dat het je vertrouwen heedt aangetast. Je kapt ze ook niet voor niks uit je leven. mensen hebben meteen vooroordelen over borderline. Oh zij is een borderliner, ik hoef niks meer te maken te hebben met haar.. Ik had al niet veel vriendinnen, heb altijd onzekerheid en altijd angst om contact te leggen.. Zelfs mijn familie heeft soort van veraden, melding doen bij amk, me gewoon zwart maken enzo.. Hoe kan ik nou gaan werken terwijl iedereen zo denkt van goh ze is een borderliner?.. Ben je ook bang voor de mening van??

Qua werk trof ik het altijd heel slecht. Ik ben heel gevoelig voor kritiek en bij het minste of geringste ging ik overal tegenin wat natuurlijk weer leidde tot ontslag. Momenteel ben ik tot medio 2017 nog afgekeurd, maar ik mis het werken wel. Je krijgt na een hele tijd het gevoel dat je nutteloos bent, wat niet bevorderlijk is voor mijn emotionele stabiliteit. En ja, ik ben heel bang voor de mening van anderen. Daarom vertel ik ook zelden dat ik borderline heb, en al helemaal met dates, uitgaan en dergelijke.

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 20:08 schreef appelsap het volgende:

[..]

Heel herkenbaar.. Ik zou het precies zo kunnen omschrijven. Ik heb ook niet echt vrienden meer. Wel mensen waar ik op school en werk leuk mee omga, maar daarbuiten nauwelijks. Voor een groot gedeelte inmiddels ook door mijzelf zoals jij ook omschrijft.

Kreeg laatst berichtjes van een meisje van mijn werk die wel wat leuks wilde gaan doen samen. Toch een soort van vriendin maar telkens als ik het dan concreet probeer te maken komt er wat tussen ofzo. Ik kan daar nog heel slecht mee omgaan.
Soms mis ik het best wel als ik dan om me heen hoor dat anderen wat met elkaar gaan drinken, stappen of weet ik veel wat.

Klopt helemaal. Ik heb het uitgaan op een heel laag pitje gezet. Ik kan mij er ook aan ergeren als ik weer lees dat anderen wel een leuke en fijne tijd hebben samen. Dan ga ik altijd weer twijfelen aan mezelf, waardoor ik weer in die bekende loop terecht kom van een zeer laag zelfbeeld en zelfwaardering. Het blijft verschrikkelijk. Ik zou best wel weer een nieuwe vriendin willen ofzo, maar je blijft altijd weer twijfelen of je er weer goed aan zou doen. Want je zou haar maar weer kwijtraken enz enz enz.

Miljenik, hoe gaat het met werken?

Hier gaat het vrij wisselend momenteel. The sky is high.. en dan weer het tegenovergestelde. Stress kan toch zo'n grote impact hebben hè.:{
Ik functioneer nog prima maar ik voel me af en toe zo diep droevig en een soort van wanhopig van binnen (of andersom). Zo diep heb ik dat al een paar maanden niet gevoeld. Ik weet waar het vandaan komt, want momenteel ligt de druk erg hoog. Afstuderen wat inhoudt 40 uur per week stage en daarnaast scriptieonderzoek afronden en scriptie afschrijven. En daarnaast nog 8 uur per week werken. Dan willen m'n vriend en zoon ook nog wat aandacht. Even bikkelen want eind januari ben ik klaar. _{dan begint de stress van een baan vinden}
Ik weet dat ik door de momenten heen moet waarop ik me echt heel slecht voel/heel goed voel, maar het verdragen van dat soort gevoelens blijft onmogelijk voelen.

Ik heb er momenteel weer heel veel moeite mee.
Het gevoel van minderwaardig zijn.
En ik voel me zo verraden, door mijn eigen ' moeder'
Ik voel helemaal niks meer nu en heb niet het gevoel dat ik door andere heen komen.
en dat andere altijd de pik op me hebben of niet eerlijk zijn.

en hoe is het verder met iedereen hier?

quote:

Op zaterdag 12 september 2015 20:05 schreef LordofLeaves het volgende:
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.

Ik ben ook een man met borderline. Aan de ene kant hecht ik op één of andere manier veel waarde aan dat label. Dat heeft te maken met omdat in het verleden behandelaars waren geweest die zeiden dat ik pertinent geen borderline heb want ik was daar niet impulsief genoeg voor, terwijl ik mezelf destijds erg herkende in mijn groepsgenoten die allemaal wel borderline hebben. Jaren later meldde ik mezelf aan voor een andere behandeling, want het ging nog steeds niet goed. Uit het persoonlijke onderzoek vooraf kwam uit dat ik wel degelijk borderline heb. Daar was ik eerst van geschrokken, omdat ik de stoornis vooral associeerde met verlatingsangst en manipuleren. En het was weer de zoveelste diagnose. Ze hebben me daar vervolgens uitgelegd wat borderline precies is, dat het meer te maken heeft met een zogenaamde onrijpe identiteitsontwikkeling. De typische borderline-symptomen zoals impulsiviteit, woede-uitbarstingen en auto-mutilatie zijn meer het gevolg van dat je niet goed weet wie je bent, wat je voelt, wat je wilt met je leven, etc. Als borderliner voel je je 'instabiel': je emoties en gedachten zijn de ene keer zus en de andere keer zo, maar ze zijn nooit in harmonie. Dus het houdt veel piekeren over jezelf in en continu bezig zijn met wie je bent en dat chronische nare gevoel dat je minderwaardig bent. In díe contex kon ik mezelf wel plaatsen, kon ik mezelf een plek geven en kon ik andere mensen met borderline ook weer beter begrijpen. Borderline is de eerste van de vele diagnosen die ik heb gehad waarmee ik me kan identificeren en waarbij ik het gevoel heb "dit is mijn probleem".

Aan de andere kant vind ik het een dubieus begrip. Ik vind het woord 'stoornis' te beladen, want dat impliceert wat mij betreft dat er iets niet aan je klopt en dat je nooit 'normaal' kan worden. De gevoelens die borderliners hebben, heeft ieder mens. En ieder mens heeft een proces meegemaakt om uit te vogelen wie hij is en wat hij met zijn leven wilt. Het verschil is alleen dat dát voor de meeste mensen veel makkelijker is geweest; borderliners zijn in dat proces blijven hangen. Terwijl ze op geestelijk niveau allang voorbij hun emotionele niveau zijn gestreefd. Zo zie ik het.

Dus in die zin hoef je tegen mensen niet te zeggen dat je borderline hebt, omdat veel van hen jouw gevoelens kunnen begrijpen. Gevoelens van afwijzing en alleen zijn, kent iedereen. En wanneer je het begrip borderline er niet bij haalt, ben je 'één van hen' en niet iemand met een psychische stoornis, als je begrijpt wat ik bedoel. Dus je hoeft niet met je borderline te leuren en zodoende dus ook niet bang zijn dat mensen je daarop afwijzen.

Zo makkelijk is het helaas weer niet, vind ikzelf, want dan moet je als 'normaal' mens gaan uitleggen waarom je je leven niet op orde kunt krijgen en waarom zaken zoals afwijzing jou zo kunnen raken of van je voetstuk kunnen gooien. En dan kom je weer op borderline uit.

Het blijft heel ingewikkeld.

Waar ik me aan vasthoud, is dat je in theorie van borderline kunt afkomen. In de praktijk gaat dat vaak niet. Maar wat wel kan lukken is meer harmonie proberen te krijgen in je leven. Ieder mens kan veranderen en voor iedereen is hoop. Daar hou ik me zelf aan vast.

Al ander-halfjaar zonder therapie en kan niet zeggen dat het zo slecht gaat.

Blijkt dat paranoïde en schizotypische trekjes mij wel vaak bang maken en ik slaap erg slecht. Maar buiten dat is alles prima.

quote:

Op zondag 11 oktober 2015 17:20 schreef Sneeuw-Leeuw het volgende:
Al ander-halfjaar zonder therapie en kan niet zeggen dat het zo slecht gaat.

Blijkt dat paranoïde en schizotypische trekjes mij wel vaak bang maken en ik slaap erg slecht. Maar buiten dat is alles prima.

Ik merk aan je manier van schrijven al dat het beter met je gaat. Je komt veel minder negatief en moedeloos over. En ik vind het ook positief dat je aan het sporten bent enzo. Daar zag je eerst zo tegenop omdat je dan andere mensen tegen zou komen. En ook al duurde het niet zolang: je hebt wél een vriendin gehad. Het gaat de goede kant op.

Misschien werkte de psychische hulpverlening bij jou juist averechts, omdat je teveel werd opgedrongen wat je moet doen en wat je allemaal verkeerd deed. Elke keer dus de bevestiging dat je niet goed of minderwaardig bent. Ook al bedoelen ze het wellicht niet zo: ze zeggen wel dat je door je gedrag en manier van denken minder goed bent dan de meeste mensen die - volgens hen - geen psychische stoornis hebben.

Persoonlijkheidsstoornis of niet: jij bent degene die het best weet wat goed voor je is. Als jij het gelukkigst bent met een levensstijl die anderen vreemd vinden (en die psychologen dus afkeuren, want door je levensstijl plakken ze een etiketje op je dat je een psychische stoornis hebt) moet je die levensstijl volgen. Het is goed om je open te stellen voor feedback van anderen, maar niet dat je iets wordt opgedrongen. Dat werkt bij niemand trouwens.

quote:

Op woensdag 23 september 2015 21:21 schreef appelsap het volgende:
Miljenik, hoe gaat het met werken?

Hier gaat het vrij wisselend momenteel. The sky is high.. en dan weer het tegenovergestelde. Stress kan toch zo'n grote impact hebben hè.:{
Ik functioneer nog prima maar ik voel me af en toe zo diep droevig en een soort van wanhopig van binnen (of andersom). Zo diep heb ik dat al een paar maanden niet gevoeld. Ik weet waar het vandaan komt, want momenteel ligt de druk erg hoog. Afstuderen wat inhoudt 40 uur per week stage en daarnaast scriptieonderzoek afronden en scriptie afschrijven. En daarnaast nog 8 uur per week werken. Dan willen m'n vriend en zoon ook nog wat aandacht. Even bikkelen want eind januari ben ik klaar. _{dan begint de stress van een baan vinden}
Ik weet dat ik door de momenten heen moet waarop ik me echt heel slecht voel/heel goed voel, maar het verdragen van dat soort gevoelens blijft onmogelijk voelen.

Niet zo heel erg geweldig eigenlijk.. !

Hier ook niet zo.
Ik weet eigenlijk helemaal niet waarom het minder gaat.
Dat maakt het ook zo frustrerend.

Oooh ja die vraag, wat is dat? Als ze je arm zien.
Wat antwoorden jullie dan meestal?
Ik vind het vooral lastig als kinderen dat vragen.
Die wil ik niet belasten met zware dingen.
Een keer zei ik "daar heb ik vroeger pijn gehad"
En dat was gelukkig afdoende!

Kennen jullie deze al?
Borderline forum, kleinschalig, zoekt nog leden om het mee op te bouwen
http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/index/

Momenteel gaat het hier ook niet zo heel goed. Ik had een paar weken terug een kleine opleving. Heel erg hyper geweest, maar dat ging snel weer weg. Ben in september gestopt met medicijnen voor epilepsie, aangezien ik daar al 10 jaar geen last meer van had. Sinds ik daarmee ben gestopt, gaat het ineens veel slechter. Grote, bizarre episodes van blijdschap en dagen depressief op bed liggen. Nergens meer zin in, voornamelijk niet meer in mezelf.

In november heb ik nieuwe psychisch onderzoek bij het GGZ op de poli voor mensen met een bipolaire stoornis. Hopelijk gaat hier iets uitkomen, ik zie het leven steeds zwarter worden voor m'n ogen. Altijd leuk om te lezen dat borderline en manische depressiviteit hand in hand gaan. Jeuj!