Ah, die kick had ik nog niet gezien.quote:Op zaterdag 12 september 2015 12:19 schreef MevrouwPuff het volgende:
[..]
R&P / hoe omgaan met psychische problemen van ouders? Hier is mijn summiere topickick die niets opleverde.
Als ik zo google zie ik wat richtlijnen voor vooral kinderen en vrijgevestigde therapeuten.
Misschien is pohggz wel een goede.
Toen ik een aantal vrienden vertelde dat ik borderline had, gingen er voor mij meteen een aantal deuren dicht. Zo zie je maar weer... Tevens heb ik ook trekken van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en dat in combinatie met borderline... Het viel me meteen op hoe weinig mensen weten over borderline. Ze denken meteen weer aan alle clichés.quote:Op zaterdag 12 september 2015 12:45 schreef Miljenik het volgende:
Klopt mevrouwpuff, maar ik ben er gewoon heel erg bang voor dat ze vragen gaan stellen, dat ze het niet begrijpen of me raar aan kijken en dat is ook niet voor niks, ben al veel van me vrienden en zelfs familie leden kwijt geraakt. Het is niet zo dat me collega's me beste vrienden moeten zijn maar het zal mij niet goed doen wanneer ze me uit gaan lachen / roddelen met elkaar..
Ja dat heb dus ook gehad en dat wil ik gewoon echt niet meer. Hoe ga jij daar mee om?quote:Op zaterdag 12 september 2015 18:27 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Toen ik een aantal vrienden vertelde dat ik borderline had, gingen er voor mij meteen een aantal deuren dicht. Zo zie je maar weer... Tevens heb ik ook trekken van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en dat in combinatie met borderline... Het viel me meteen op hoe weinig mensen weten over borderline. Ze denken meteen weer aan alle clichés.
Heel herkenbaar.. Ik zou het precies zo kunnen omschrijven. Ik heb ook niet echt vrienden meer. Wel mensen waar ik op school en werk leuk mee omga, maar daarbuiten nauwelijks. Voor een groot gedeelte inmiddels ook door mijzelf zoals jij ook omschrijft.quote:Op zaterdag 12 september 2015 20:05 schreef LordofLeaves het volgende:
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.
Qua vriendschappen / familie begrijp ik precies hoe je, je voelt! Ik begrijp dat het je vertrouwen heedt aangetast. Je kapt ze ook niet voor niks uit je leven. mensen hebben meteen vooroordelen over borderline. Oh zij is een borderliner, ik hoef niks meer te maken te hebben met haar.. Ik had al niet veel vriendinnen, heb altijd onzekerheid en altijd angst om contact te leggen.. Zelfs mijn familie heeft soort van veraden, melding doen bij amk, me gewoon zwart maken enzo.. Hoe kan ik nou gaan werken terwijl iedereen zo denkt van goh ze is een borderliner?.. Ben je ook bang voor de mening van??quote:Op zaterdag 12 september 2015 20:05 schreef LordofLeaves het volgende:
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.
Qua werk trof ik het altijd heel slecht. Ik ben heel gevoelig voor kritiek en bij het minste of geringste ging ik overal tegenin wat natuurlijk weer leidde tot ontslag. Momenteel ben ik tot medio 2017 nog afgekeurd, maar ik mis het werken wel. Je krijgt na een hele tijd het gevoel dat je nutteloos bent, wat niet bevorderlijk is voor mijn emotionele stabiliteit. En ja, ik ben heel bang voor de mening van anderen. Daarom vertel ik ook zelden dat ik borderline heb, en al helemaal met dates, uitgaan en dergelijke.quote:Op zondag 13 september 2015 01:21 schreef Miljenik het volgende:
[..]
Qua vriendschappen / familie begrijp ik precies hoe je, je voelt! Ik begrijp dat het je vertrouwen heedt aangetast. Je kapt ze ook niet voor niks uit je leven. mensen hebben meteen vooroordelen over borderline. Oh zij is een borderliner, ik hoef niks meer te maken te hebben met haar.. Ik had al niet veel vriendinnen, heb altijd onzekerheid en altijd angst om contact te leggen.. Zelfs mijn familie heeft soort van veraden, melding doen bij amk, me gewoon zwart maken enzo.. Hoe kan ik nou gaan werken terwijl iedereen zo denkt van goh ze is een borderliner?.. Ben je ook bang voor de mening van??
Klopt helemaal. Ik heb het uitgaan op een heel laag pitje gezet. Ik kan mij er ook aan ergeren als ik weer lees dat anderen wel een leuke en fijne tijd hebben samen. Dan ga ik altijd weer twijfelen aan mezelf, waardoor ik weer in die bekende loop terecht kom van een zeer laag zelfbeeld en zelfwaardering. Het blijft verschrikkelijk. Ik zou best wel weer een nieuwe vriendin willen ofzo, maar je blijft altijd weer twijfelen of je er weer goed aan zou doen. Want je zou haar maar weer kwijtraken enz enz enz.quote:Op zaterdag 12 september 2015 20:08 schreef appelsap het volgende:
[..]
Heel herkenbaar.. Ik zou het precies zo kunnen omschrijven. Ik heb ook niet echt vrienden meer. Wel mensen waar ik op school en werk leuk mee omga, maar daarbuiten nauwelijks. Voor een groot gedeelte inmiddels ook door mijzelf zoals jij ook omschrijft.
Kreeg laatst berichtjes van een meisje van mijn werk die wel wat leuks wilde gaan doen samen. Toch een soort van vriendin maar telkens als ik het dan concreet probeer te maken komt er wat tussen ofzo. Ik kan daar nog heel slecht mee omgaan.
Soms mis ik het best wel als ik dan om me heen hoor dat anderen wat met elkaar gaan drinken, stappen of weet ik veel wat.
Ik ben ook een man met borderline. Aan de ene kant hecht ik op één of andere manier veel waarde aan dat label. Dat heeft te maken met omdat in het verleden behandelaars waren geweest die zeiden dat ik pertinent geen borderline heb want ik was daar niet impulsief genoeg voor, terwijl ik mezelf destijds erg herkende in mijn groepsgenoten die allemaal wel borderline hebben. Jaren later meldde ik mezelf aan voor een andere behandeling, want het ging nog steeds niet goed. Uit het persoonlijke onderzoek vooraf kwam uit dat ik wel degelijk borderline heb. Daar was ik eerst van geschrokken, omdat ik de stoornis vooral associeerde met verlatingsangst en manipuleren. En het was weer de zoveelste diagnose. Ze hebben me daar vervolgens uitgelegd wat borderline precies is, dat het meer te maken heeft met een zogenaamde onrijpe identiteitsontwikkeling. De typische borderline-symptomen zoals impulsiviteit, woede-uitbarstingen en auto-mutilatie zijn meer het gevolg van dat je niet goed weet wie je bent, wat je voelt, wat je wilt met je leven, etc. Als borderliner voel je je 'instabiel': je emoties en gedachten zijn de ene keer zus en de andere keer zo, maar ze zijn nooit in harmonie. Dus het houdt veel piekeren over jezelf in en continu bezig zijn met wie je bent en dat chronische nare gevoel dat je minderwaardig bent. In díe contex kon ik mezelf wel plaatsen, kon ik mezelf een plek geven en kon ik andere mensen met borderline ook weer beter begrijpen. Borderline is de eerste van de vele diagnosen die ik heb gehad waarmee ik me kan identificeren en waarbij ik het gevoel heb "dit is mijn probleem".quote:Op zaterdag 12 september 2015 20:05 schreef LordofLeaves het volgende:
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.
Ik merk aan je manier van schrijven al dat het beter met je gaat. Je komt veel minder negatief en moedeloos over. En ik vind het ook positief dat je aan het sporten bent enzo. Daar zag je eerst zo tegenop omdat je dan andere mensen tegen zou komen. En ook al duurde het niet zolang: je hebt wél een vriendin gehad. Het gaat de goede kant op.quote:Op zondag 11 oktober 2015 17:20 schreef Sneeuw-Leeuw het volgende:
Al ander-halfjaar zonder therapie en kan niet zeggen dat het zo slecht gaat.
Blijkt dat paranoïde en schizotypische trekjes mij wel vaak bang maken en ik slaap erg slecht. Maar buiten dat is alles prima.
Niet zo heel erg geweldig eigenlijk.. !quote:Op woensdag 23 september 2015 21:21 schreef appelsap het volgende:
Miljenik, hoe gaat het met werken?
Hier gaat het vrij wisselend momenteel. The sky is high.. en dan weer het tegenovergestelde. Stress kan toch zo'n grote impact hebben hè.:{
Ik functioneer nog prima maar ik voel me af en toe zo diep droevig en een soort van wanhopig van binnen (of andersom). Zo diep heb ik dat al een paar maanden niet gevoeld. Ik weet waar het vandaan komt, want momenteel ligt de druk erg hoog. Afstuderen wat inhoudt 40 uur per week stage en daarnaast scriptieonderzoek afronden en scriptie afschrijven. En daarnaast nog 8 uur per week werken. Dan willen m'n vriend en zoon ook nog wat aandacht. Even bikkelen want eind januari ben ik klaar. dan begint de stress van een baan vinden
Ik weet dat ik door de momenten heen moet waarop ik me echt heel slecht voel/heel goed voel, maar het verdragen van dat soort gevoelens blijft onmogelijk voelen.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |