[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #7

quote:

Op zondag 26 oktober 2014 00:07 schreef kuolema het volgende:

[..]

Wat fijn dat je je meteen thuis voelt in de groep! En goed dat je al concrete doelen hebt bedacht. Ik vond dat altijd erg moeilijk.
De mensen bij mij in de groep zeiden allemaal dat het zo snel voorbij was (een jaar duurde die therapie) en er zullen vast ook momenten zijn waarop het moeilijker is om aan de slag te gaan of doelen waar je langer over doet dus dan is een half jaar niet zo lang. Maar als je doelen opstelt moet je het eigenlijk niet zo bekijken want dan wordt het een soort race

Ja idd echt fijn. Al kan het natuurlijk over een paar maanden als er weer mensen weg zijn en nieuwe mensen zijn gekomen weer heel anders zijn natuurlijk. Maar het begin is hoopvol
Ik vind doelen bedenken niet zo moeilijk, net zoals weekschema's of weet ik het wat. Maar het uitvoeren is vaak lastiger Helemaal als ik in de vermijding zit. Maar ik ga er iig voor en een half jaar is idd ook zo voorbij, dus kan niet teveel tijd gaan verspillen nee Maar ik hoef ook niet meteen alles open en bloot op tafel te leggen, dat is weer het andere uiterste natuurlijk.

Ik vind jouw instelling momenteel heel positief overkomen Sylvana. Heb je inmiddels zelf al meer het idee dat het 'beter' gaat worden in de toekomst?
Fijn dat je nu al zo op je plek bent in de groep. Dat is in ieder geval een mooi begin.

Bij mij is de schematherapie momenteel on hold gezet. Het is te heftig in combinatie met stage/school en ik zat er daardoor vorige week helemaal doorheen. Bij mijn psych een flinke uitbarsting van emoties gehad waarin dat duidelijk werd. Qua tijd sowieso lastig om wekelijks afspraken te plannen en daarnaast ligt de druk momenteel al erg hoog en zit ik meer op standje overleven nu. Toen werd mij min of meer gezegd (of misschien is dat mijn interpretatie) dat ik moet kiezen tussen school/behandeling. Het strijkt mij nu tegen de haren in. Ik vind het afmaken van mijn opleiding heel belangrijk om verder te kunnen in het leven en heb door een behandelopname al vertraging opgelopen. Het voelt nu meteen weer alsof ik dan niet genoeg doe voor de behandeling en alsof ik me dan blijkbaar aanstel en mijn problemen niet ernstig genoeg zijn omdat ik nu voor school kies.
Ik vind het zo lastig. Aan de ene kant zegt mijn gevoel dat ik alle hulp maar moet stoppen omdat ik klaarblijkelijk toch geen stap verder kom, want ik val weer terug in overleven, nergens van genieten en er eigenlijk niet meer willen zijn. Dan weet ik het allemaal niet meer en wordt alles heel zwart/wit.
Het andere probleem is dat mijn huidige psycholoog per 1 januari stopt. Mijn vorige psychologe komt wel terug op de locatie, samen met nog iemand. Ik wil sowieso alleen verder gaan met hulp als ik bij haar terug kan en ik weiger het om over te gaan naar een onbekende.
Daarnaast als ik laag intensief behandeld blijf worden moet eigenlijk ik over naar een psychiatrisch verpleegkundige. Daar heb ik erg slechte ervaringen mee en dat weiger ik dus ook.
Vanaf februari zou ik verder kunnen gaan met schematherapie omdat stage dan afgerond is en er een hoop druk wegvalt en meer ruimte is voor emoties en heftigheid. Dit alles wordt nu in het team overlegd waarbij nog geen zekerheid gegeven kan worden.
Verder moet ik alweeeeeer bij de psychiater komen (4e keer in een jaar) omdat ze weer een nieuwe hebben die dus verantwoordelijk is voor het uitschrijven van mijn pillen en mij daarom wil zien. Ik snap het wel maar ik vind het echt onzin! Ik slik al 2 jaar dezelfde medicatie waar de komende tijd toch niks aan veranderd gaat worden. Omdat de instelling zovaak wisselt van psychiater mag ik telkens komen opdraven.
Zoals wel te lezen is ben ik momenteel best geïrriteerd en negatief over de gang van zaken, wil ik het bijltje erbij neergooien en is het onzeker over hoe mijn behandeling verder zal gaan verlopen.

Ik probeer me juist weer wat meer te verdiepen in de verschillende schema's omdat t me enorm in de weg zit momenteel. Veel te vaak ben ik bezig met 'doe ik het wel goed' en ben ik wel lief/leuk/aardig genoeg... kost zoveel energie

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 10:31 schreef appelsap het volgende:
Ik vind jouw instelling momenteel heel positief overkomen Sylvana. Heb je inmiddels zelf al meer het idee dat het 'beter' gaat worden in de toekomst?
Fijn dat je nu al zo op je plek bent in de groep. Dat is in ieder geval een mooi begin.

Bij mij is de schematherapie momenteel on hold gezet. Het is te heftig in combinatie met stage/school en ik zat er daardoor vorige week helemaal doorheen. Bij mijn psych een flinke uitbarsting van emoties gehad waarin dat duidelijk werd. Qua tijd sowieso lastig om wekelijks afspraken te plannen en daarnaast ligt de druk momenteel al erg hoog en zit ik meer op standje overleven nu. Toen werd mij min of meer gezegd (of misschien is dat mijn interpretatie) dat ik moet kiezen tussen school/behandeling. Het strijkt mij nu tegen de haren in. Ik vind het afmaken van mijn opleiding heel belangrijk om verder te kunnen in het leven en heb door een behandelopname al vertraging opgelopen. Het voelt nu meteen weer alsof ik dan niet genoeg doe voor de behandeling en alsof ik me dan blijkbaar aanstel en mijn problemen niet ernstig genoeg zijn omdat ik nu voor school kies.
Ik vind het zo lastig. Aan de ene kant zegt mijn gevoel dat ik alle hulp maar moet stoppen omdat ik klaarblijkelijk toch geen stap verder kom, want ik val weer terug in overleven, nergens van genieten en er eigenlijk niet meer willen zijn. Dan weet ik het allemaal niet meer en wordt alles heel zwart/wit.
Het andere probleem is dat mijn huidige psycholoog per 1 januari stopt. Mijn vorige psychologe komt wel terug op de locatie, samen met nog iemand. Ik wil sowieso alleen verder gaan met hulp als ik bij haar terug kan en ik weiger het om over te gaan naar een onbekende.
Daarnaast als ik laag intensief behandeld blijf worden moet eigenlijk ik over naar een psychiatrisch verpleegkundige. Daar heb ik erg slechte ervaringen mee en dat weiger ik dus ook.
Vanaf februari zou ik verder kunnen gaan met schematherapie omdat stage dan afgerond is en er een hoop druk wegvalt en meer ruimte is voor emoties en heftigheid. Dit alles wordt nu in het team overlegd waarbij nog geen zekerheid gegeven kan worden.
Verder moet ik alweeeeeer bij de psychiater komen (4e keer in een jaar) omdat ze weer een nieuwe hebben die dus verantwoordelijk is voor het uitschrijven van mijn pillen en mij daarom wil zien. Ik snap het wel maar ik vind het echt onzin! Ik slik al 2 jaar dezelfde medicatie waar de komende tijd toch niks aan veranderd gaat worden. Omdat de instelling zovaak wisselt van psychiater mag ik telkens komen opdraven.
Zoals wel te lezen is ben ik momenteel best geïrriteerd en negatief over de gang van zaken, wil ik het bijltje erbij neergooien en is het onzeker over hoe mijn behandeling verder zal gaan verlopen.

Dankjewel, wat een lief compliment! En ja, ik heb er nu wel meer vertrouwen in! Gewoon al bijna een jaar crisisvrij!

En wat een gedoe met die GGZ-instelling zeg! Daar zou ik ook gefrustreerd van worden hoor!
En het afmaken van een opleiding/stage is idd wel belangrijk, maar ik snap je hulpverleners ook wel.Hoe realistisch is dat als je niet eerst aan jezelf werkt? Ga je dan niet elke keer vastlopen als je niet eerst met jezelf aan de slag gaat?
Als je denkt dat je het zonder redt dan moet je dat vooral doen natuurlijk. Dan is het idd een idee om vanaf februari verder te gaan. Maar ga je het zolang zonder redden? Ik hoop wel dat je snel duidelijkheid hebt qua hulpverlening, want niet weten waar je aan toe bent helpt natuurlijk ook niet. Sterkte!

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 20:59 schreef zomertje het volgende:
Ik probeer me juist weer wat meer te verdiepen in de verschillende schema's omdat t me enorm in de weg zit momenteel. Veel te vaak ben ik bezig met 'doe ik het wel goed' en ben ik wel lief/leuk/aardig genoeg... kost zoveel energie

Wat rot zeg dat je weer zoveel last van die schema's hebt *knuffel* Heb je een idee waarom je daar nu weer zoveel last van hebt? Ik herken het wel hoor, ik heb ook heel erg last van die schema's en dat kost idd erg veel energie.

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 21:03 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Wat rot zeg dat je weer zoveel last van die schema's hebt *knuffel* Heb je een idee waarom je daar nu weer zoveel last van hebt? Ik herken het wel hoor, ik heb ook heel erg last van die schema's en dat kost idd erg veel energie.

Ik weet het niet eigenlijk. Alleen weet ik dat t gewone leven met werk en alle verplichtingen me wel zwaar valt. Ik ben ook elke dag wel overprikkeld door alle dingen en drukte.

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 21:10 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik weet het niet eigenlijk. Alleen weet ik dat t gewone leven met werk en alle verplichtingen me wel zwaar valt. Ik ben ook elke dag wel overprikkeld door alle dingen en drukte.

Hmm dat is wel lastig dan ja. Hoeveel uur werk je in de week dan? En kun je daar buiten wel rustmomenten/momenten voor jezelf inplannen? Heb je nog medicatie?

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 21:03 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Dankjewel, wat een lief compliment! En ja, ik heb er nu wel meer vertrouwen in! Gewoon al bijna een jaar crisisvrij!

En wat een gedoe met die GGZ-instelling zeg! Daar zou ik ook gefrustreerd van worden hoor!
En het afmaken van een opleiding/stage is idd wel belangrijk, maar ik snap je hulpverleners ook wel.Hoe realistisch is dat als je niet eerst aan jezelf werkt? Ga je dan niet elke keer vastlopen als je niet eerst met jezelf aan de slag gaat?
Als je denkt dat je het zonder redt dan moet je dat vooral doen natuurlijk. Dan is het idd een idee om vanaf februari verder te gaan. Maar ga je het zolang zonder redden? Ik hoop wel dat je snel duidelijkheid hebt qua hulpverlening, want niet weten waar je aan toe bent helpt natuurlijk ook niet. Sterkte!

Gefeliciteerd! Ik ben inmiddels ook iets meer dan een jaar crisisvrij bedenk ik mij net!

Ik denk dat ik even een kontindekrib-week heb, mede door de onzekerheid.
Ik loop inderdaad elke keer vast en zit nog erg in de knoop met mezelf. Het escaleert regelmatig maar geen diepe crisis of depressie het laatste jaar, dus het voelt wel stabieler dan eerst. Rationeel gezien weet ik best dat ik nog behandeling nodig heb en mijn hoofdbehandelaar zegt ook dat hij zo reageert omdat hij dat ook nodig vindt. Ik weet alleen niet of dat dan ook NU moet. Misschien doe ik mezelf tekort maar het voelt minder accuut nu het geen crisis is.
Doorgaan met mijn studie voelt ook heel belangrijk omdat het ik het gevoel heb dat het opgeven/vertragen me juist weer richting een crisis zal duwen of een gevoelsmatige uitzichtloze situatie.
Ik hoop dat ik gewoon bij mijn oude behandelaar terug kan en in februari verder kan met schematherapie en dat mijn beweegredenen geaccepteerd worden. Zo niet dan moet ik verder gaan nadenken over wat ik wil en wat nodig is.

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 21:10 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik weet het niet eigenlijk. Alleen weet ik dat t gewone leven met werk en alle verplichtingen me wel zwaar valt. Ik ben ook elke dag wel overprikkeld door alle dingen en drukte.

Herkenbaar.. Ook over of je wel leuk genoeg bent enzo. Wat een worsteling hè.
Ik doe tegenwoordig heel vaak thuis de veilige plek oefening. Ken je die?
Helpt bij mij wel wat om wat rust te voelen..

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 21:13 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Hmm dat is wel lastig dan ja. Hoeveel uur werk je in de week dan? En kun je daar buiten wel rustmomenten/momenten voor jezelf inplannen? Heb je nog medicatie?

Ik werk 20 uur per week en probeer genoeg rust te plannen. Medicatie nog wel ja, anti depressiva.

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 21:50 schreef appelsap het volgende:

[..]

Herkenbaar.. Ook over of je wel leuk genoeg bent enzo. Wat een worsteling hè.
Ik doe tegenwoordig heel vaak thuis de veilige plek oefening. Ken je die?
Helpt bij mij wel wat om wat rust te voelen..

Nee, die ken ik niet?

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 22:06 schreef zomertje het volgende:

[..]

Nee, die ken ik niet?

De bedoeling is dat je een veilige plek visualiseert. Dat mag iets zijn wat echt bestaat en waar je naartoe kan gaan maar het mag ook een verzinsel zijn.
Je neemt hiervoor een plek die voor jou neutraal is en waarbij er geen oordelen over jou zijn, je bij wijze van niet gestoord kan worden door anderen en er rust en een gevoel van veiligheid is.
Je stelt jezelf dan vragen als: hoe ziet het eruit, wat voel je, is het warm of koud, zit of sta je, zijn er mensen in je omgeving, welke kleuren zie je. Of opdrachten zoals: raak de grond eens aan (in gedachte in je veilige plek) wat voel je dan.
Het helpt mij wel om echt op die rustige plek te komen. Mijn plek is een plek op het strand, op een bankje in de duinen, helemaal alleen. Ik hoor de zee en de wind, het is zo'n 22 graden, beetje wind, voeten in het zand.
Vooral het idee dat ik daar ben, rust heb en er niemand is die een oordeel heeft en ik daar gewoon kan/mag zijn wie ik ben helpt mij.

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 22:24 schreef appelsap het volgende:

[..]

De bedoeling is dat je een veilige plek visualiseert. Dat mag iets zijn wat echt bestaat en waar je naartoe kan gaan maar het mag ook een verzinsel zijn.
Je neemt hiervoor een plek die voor jou neutraal is en waarbij er geen oordelen over jou zijn, je bij wijze van niet gestoord kan worden door anderen en er rust en een gevoel van veiligheid is.
Je stelt jezelf dan vragen als: hoe ziet het eruit, wat voel je, is het warm of koud, zit of sta je, zijn er mensen in je omgeving, welke kleuren zie je. Of opdrachten zoals: raak de grond eens aan (in gedachte in je veilige plek) wat voel je dan.
Het helpt mij wel om echt op die rustige plek te komen. Mijn plek is een plek op het strand, op een bankje in de duinen, helemaal alleen. Ik hoor de zee en de wind, het is zo'n 22 graden, beetje wind, voeten in het zand.
Vooral het idee dat ik daar ben, rust heb en er niemand is die een oordeel heeft en ik daar gewoon kan/mag zijn wie ik ben helpt mij.

Mooi dat dat voor jou werkt. Heb het wel eens geprobeerd, maar werkt niet goed genoeg. Ik kruip vaak op de bank, onder een fleece deken en als de kat erbij komt liggen kan ik me ook best lekker veilig voelen

Lopen jullie ook zo te worstelen met de leegte en een gebrek aan gevoel?

quote:

Op woensdag 29 oktober 2014 20:22 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Pff ik had hier al vanaf vanmorgen op willen reageren, helaas erg druk en wat medische complicaties van fysieke aard waardoor ik mijn intentie niet hebben kunnen vervullen. Nu ik echter hier zal ik eens wat schrijven uit de losse pols met andere woorden ik ga gewoon schrijven wat in mij op komt.

Soms denk ik dat ik het leven wat intensiever zou moeten leven, als ik om mij heen kijk ben ik altijd het excentrieke figuur, de persoon die nee zegt tegen drukke bezigheden en ervan kan genieten als niemand contact zoekt of mij lastig valt, ja als een vriend contact wilt opnemen of iemand komt naar mij toe zie ik dat als lastig vallen. Maar misschien zou ik wat intensiever moeten leven, maar ik voel me dan een beetje als met eten, soms als er lekker eten is eet ik er teveel van en ik weet dat het niet goed voor me is maar toch wil en doe ik het om daarna achtergelaten te worden met buikpijn. Net zo denk ik of maak ik mijzelf vaak wijs dat ik met mensen wil zijn en een beetje een personen mens zou willen zijn met meer contacten die ergens naar binnen kan lopen zijn charmes in de strijd kan gooien en het goed bij vrouwen doet. Maar ik weet dat vrouwen niet goed voor mij zijn dat ik een soort hond ben die achter de auto aan rent en eenmaal daar niet weet wat hij moet doen. En dan kan ik weer terug gaan zitten en blij zijn in mijn eentje, maar soms dan denk ik weer dat ik intensiever moet leven.

En soms voel ik me leeg, maar dan besef ik me dat ik ook een zeer leeg persoon ben, de meeste mensen investeren tijd in dingen en dat geeft betekenis, zo ontmoete ik iemand met vrouw en kinderen die zegt dat elke dag maar beter en beter wordt, voor iemand als mij zou het onmogelijk zijn. Ik kan alcohol drinken en als ik echt echt echt echt moet 1x per jaar naar een hoer gaan voor mijn intimiteit en dat is het dan. Een leeg leven met niks in, een makker wilt al de hele tijd met me afspreken maar ik hou de boot af geen zin in. En waarom zou ik?

Dus tja worstel ik ermee? Ik zou zeggen dat ik er vaker aan denk en dan denk was ik maar dit of dat, maar goed het is gewoon zo dat het gras elders groener lijkt, maar laten we eerlijk zijn ik ben een type gras en jij waarschijnlijk ook dat maar op een paar locaties groeit we kunnen niet zomaar zeggen ik wil daar gaan, we schieten daar geen wortel.

Dit is wat ik denk en graag zie ik een reactie tegemoet waarop we dit misschien kunnen uitbreiden, of wilde je een andere kant op?

Ik heb een paar vragen:
Hoe zie je dat uitbreiden en de andere kant op precies?
Als je intensiever kon leven, zou je dat dan niet allang gedaan hebben?
Is het al niet worstelen als je er zo over na loopt te denken?

@spongeboss:
En iets gaan doen dan semi sociaal is? Bijv met iemand naar de bios? Dan praat je alleen even kort voor en na de film en verder kijk je naar het scherm.
De interactie is dan minimaal. Misschien is dat minder zwaar?

Als je al meer contacten wilt met mensen moet je dat denk ik langzaam opbouwen. Je bent het nu niet gewend en dan is het heel vermoeiend.

En sja gras groener ken ik wel. Ik denk dat bijna alle posters in dit topic wat beperkt zijn in wat zij aankunnen. Dingen hakken er meer in enzo.

Ik vind jouw bericht wel al heel positief tov een tijd terug trws

Net een artikel over pleasen gelezen en er zat ook een verwijzing bij naar een test van Psychologiemagazine. Ik die test maken, moest ik gewoon op alle 24 vragen "ja" beantwoorden
Dus dat was wel even confronterend, wist wel dat het "erg" was, maar nu ik erover nadenk is het wel erg veel, zowel in gedachten, gewoontes als emoties.

quote:

Uw totaalscore op de pleasertest is: 24 punten
16-24 punten? U bent een ernstige pleaser
De behoefte om anderen te plezieren zit bij u diep ingebakken en is ernstig. Waarschijnlijk weet u zelf ook wel dat dat een zware wissel trekt op uw psychische en lichamelijke gezondheid - en op de kwaliteit van uw relaties. De hoeveelheid stress die u ervaart kan een goede stok achter de deur zijn om het probleem aan te pakken. Maar u moet wel in actie komen om weer greep te krijgen op uw leven. Lees hieronder of uw behoefte vooral het gevolg is van gedachten, van gewoontes of emoties.

Zo tem je de pleaser
En welk type pleaser dan?
Scoorde u 10 of hoger? Dan is het zinvol om te ontdekken wat de belangrijkste oorzaak is van uw behoefte om te behagen: uw gedachten, gewoontes of uw emoties.
De hoogste score geeft aan wat bij u de belangrijkste oorzaak is van uw wens om aardig gevonden te worden. Het is ook mogelijk dat u op twee of zelfs drie oorzaken even hoog scoort. Dan zijn deze in even grote mate aanwezig.

Uw score op gedachten is: 8.00 punten
Het vaakst ‘ja' geantwoord bij gedachten?
Uw behoefte om te behagen komt voort uit de - rigide - gedachte dat iedereen u aardig moet vinden. U ontleent uw eigenwaarde en identiteit aan hoeveel u doet voor anderen; volgens u prevaleren hun belangen boven die van uzelf. Als u deze instelling heeft, gelooft u dat u door aardig te zijn afwijzing en kwetsend gedrag van anderen voorkomt. U legt uzelf strenge regels op, levert harde kritiek op uzelf, en heeft perfectionistische verwachtingen van uzelf - maar tegelijkertijd wilt u niets liever dan door iedereen geaccepteerd te worden.

Uw score op gewoontes is:8.00 punten
Het vaakst ‘ja' geantwoord bij gewoontes?
U wilt anderen onvoorwaardelijk tevredenstellen, ook al gaat dat ten koste van uzelf. Bent u dit type, dan is het een gewoonte van u om iets voor anderen te doen, en per saldo doet u dat dus te vaak en te veel. U zegt zelden ‘nee' en delegeert zelden. Het is onvermijdelijk dat u telkens overbetrokken raakt, veel van uzelf aan anderen geeft en zelf weinig overhoudt.

Uw score op emoties is:8.00 punten
Het vaakst ‘ja' geantwoord bij emoties?
Uw belangrijkste motief is dat u beangstigende en onprettige gevoelens wilt vermijden. Zelfs de mogelijkheid van, of het vooruitzicht op, een boze confrontatie met anderen roept al veel angst op. Uw gedrag dient voornamelijk als vermijdingstactiek om uzelf te beschermen tegen uw angst voor woede, conflict en confrontatie. Maar zoals u waarschijnlijk al weet is deze tactiek niet onfeilbaar. Uw angsten worden er namelijk niet minder van. Ze verergeren juist zolang u zulk vermijdingsgedrag blijft vertonen

Test

Maar het klopt ook echt precies, wat er staat zijn ook echt precies mijn doelen voor de deeltijd:
Zelfvertrouwen krijgen, hoge eisen verminderen, minder kritiek op mezelf geven, nee leren zeggen, hulp leren vragen en dingen niet vermijden vanwege angst voor afwijzing/conflicten. Dus dat simpele testje was wel even confronterend, kwam wel even binnen zeg maar

quote:

Op zaterdag 1 november 2014 15:27 schreef Sylvana het volgende:
Net een artikel over pleasen gelezen en er zat ook een verwijzing bij naar een test van Psychologiemagazine. Ik die test maken, moest ik gewoon op alle 24 vragen "ja" beantwoorden
Dus dat was wel even confronterend, wist wel dat het "erg" was, maar nu ik erover nadenk is het wel erg veel, zowel in gedachten, gewoontes als emoties.

[..]

Maar het klopt ook echt precies, wat er staat zijn ook echt precies mijn doelen voor de deeltijd:
Zelfvertrouwen krijgen, hoge eisen verminderen, minder kritiek op mezelf geven, nee leren zeggen, hulp leren vragen en dingen niet vermijden vanwege angst voor afwijzing/conflicten. Dus dat simpele testje was wel even confronterend, kwam wel even binnen zeg maar

Misschien nog toe te voegen aan het lijstje: grenzen aangeven?
Het lijkt mij ook confronterend, maar ergens ook bevestigend dat je dan de juiste doelen gekozen hebt en dat die voor jou ook echt relevant zijn.

quote:

Op zondag 2 november 2014 16:09 schreef appelsap het volgende:

[..]

Misschien nog toe te voegen aan het lijstje: grenzen aangeven?
Het lijkt mij ook confronterend, maar ergens ook bevestigend dat je dan de juiste doelen gekozen hebt en dat die voor jou ook echt relevant zijn.

Owja die was ik vergeten maar hoort er ook zeker bij ja
En dat is idd wel fijn ja dat ik wel echt weet waar ik aan wil werken.

quote:

Op zondag 2 november 2014 17:06 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Owja die was ik vergeten maar hoort er ook zeker bij ja
En dat is idd wel fijn ja dat ik wel echt weet waar ik aan wil werken.

Ik denk dat het voor een groot deel is aangeleerd. Als je niet doet wat ik zeg dan ben je niet lief, dat idee.

Ze vermoeden dat ik psychotisch ben. Ze willen dat ik EPO ga doen. Als ik daadwerkelijk psychotisch ben, dan zal mijn diagnose wel aangepast worden van paranoïde-schizoïde naar schizofrenie.

quote:

Op vrijdag 14 november 2014 17:12 schreef Comp_Lex het volgende:
Ze vermoeden dat ik psychotisch ben. Ze willen dat ik EPO ga doen. Als ik daadwerkelijk psychotisch ben, dan zal mijn diagnose wel aangepast worden van paranoïde-schizoïde naar schizofrenie.

Dat kunnen ze misschien wel beter behandelen, dat zou dan weer fijn zijn lijkt me?

quote:

Op vrijdag 14 november 2014 23:34 schreef zomertje het volgende:

[..]

Dat kunnen ze misschien wel beter behandelen, dat zou dan weer fijn zijn lijkt me?

Ja, maar ik wil niet weer door zo'n heel traject heen gaan.

quote:

Op woensdag 29 oktober 2014 20:22 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Pff ik had hier al vanaf vanmorgen op willen reageren, helaas erg druk en wat medische complicaties van fysieke aard waardoor ik mijn intentie niet hebben kunnen vervullen. Nu ik echter hier zal ik eens wat schrijven uit de losse pols met andere woorden ik ga gewoon schrijven wat in mij op komt.

Soms denk ik dat ik het leven wat intensiever zou moeten leven, als ik om mij heen kijk ben ik altijd het excentrieke figuur, de persoon die nee zegt tegen drukke bezigheden en ervan kan genieten als niemand contact zoekt of mij lastig valt, ja als een vriend contact wilt opnemen of iemand komt naar mij toe zie ik dat als lastig vallen. Maar misschien zou ik wat intensiever moeten leven, maar ik voel me dan een beetje als met eten, soms als er lekker eten is eet ik er teveel van en ik weet dat het niet goed voor me is maar toch wil en doe ik het om daarna achtergelaten te worden met buikpijn. Net zo denk ik of maak ik mijzelf vaak wijs dat ik met mensen wil zijn en een beetje een personen mens zou willen zijn met meer contacten die ergens naar binnen kan lopen zijn charmes in de strijd kan gooien en het goed bij vrouwen doet. Maar ik weet dat vrouwen niet goed voor mij zijn dat ik een soort hond ben die achter de auto aan rent en eenmaal daar niet weet wat hij moet doen. En dan kan ik weer terug gaan zitten en blij zijn in mijn eentje, maar soms dan denk ik weer dat ik intensiever moet leven.

En soms voel ik me leeg, maar dan besef ik me dat ik ook een zeer leeg persoon ben, de meeste mensen investeren tijd in dingen en dat geeft betekenis, zo ontmoete ik iemand met vrouw en kinderen die zegt dat elke dag maar beter en beter wordt, voor iemand als mij zou het onmogelijk zijn. Ik kan alcohol drinken en als ik echt echt echt echt moet 1x per jaar naar een hoer gaan voor mijn intimiteit en dat is het dan. Een leeg leven met niks in, een makker wilt al de hele tijd met me afspreken maar ik hou de boot af geen zin in. En waarom zou ik?

Dus tja worstel ik ermee? Ik zou zeggen dat ik er vaker aan denk en dan denk was ik maar dit of dat, maar goed het is gewoon zo dat het gras elders groener lijkt, maar laten we eerlijk zijn ik ben een type gras en jij waarschijnlijk ook dat maar op een paar locaties groeit we kunnen niet zomaar zeggen ik wil daar gaan, we schieten daar geen wortel.

Dit is wat ik denk en graag zie ik een reactie tegemoet waarop we dit misschien kunnen uitbreiden, of wilde je een andere kant op?

Ik heb even wat uitspraken van jou geselecteerd. Dit zijn namelijk aannames die niet kloppen. Je blijft jezelf wijsmaken dat jij er niet bij hoort, dat je een outcast bent, dat vrouwen je niet moeten, dat het niet meer goedkomt met je, dat de wereld je niet begrijpt en niemand te vertrouwen is. Dit soort dingen zeg je waarschijnlijk jarenlang dag in dag uit tegen jezelf. Dan is het logisch dat je het liefst op een hutje in de hei wilt wonen en geen behoefte hebt aan contact.

Ik snap best dat het allemaal zo voelt en ik snap ook wel - ik heb gelezen wat je hebt meegemaakt in je leven - hoe die gedachten zijn ontstaan. Maar ik hoop echt dat je een keer gaat inzien dat die gedachten niet kloppen. Het kan echt wel goed met je komen en mensen zijn meer te vertrouwen dan jij denkt. Maar de verandering moet bij JOU beginnen.

Wanneer jij de problemen buiten jezelf legt en op je omgeving projecteert "vrouwen zijn gemeen", "mensen zijn niet te vertrouwen" etc, ga jij je machteloos voelen en kruip je in je schulp om je tegen die boze buitenwereld te beschermen. Wanneer jij het meer bij jezelf gaat zoeken "ik heb problemen met vrouwen" "ik heb moeite om mensen te kunnen vertrouwen", is die machteloosheid veel minder en de buitenwereld veel minder bedreigend. En omdat je het bij jezelf legt, ga je meer in oplossingen denken. Want als jij bijvoorbeeld zegt "ik heb moeite om mensen te vertrouwen", ga jij ook denken "als ik dingen anders ga doen, kan het mij lukken om mensen meer te vertrouwen"

Dat eten is wel een probleem. Als jij zoveel eet dat je er buikpijn van krijgt, denk ik dat jij zelfs een eetprobleem hebt. Ik denk echt dat jij een intensievere behandeling nodig hebt en niet een psych waar je eens in de zoveel tijd naartoe gaat.

Fixeer je niet teveel op je gevoel van leegte en laat je daardoor niet teveel leiden. Dat gevoel krijg je wel vaker, omdat het zo diep is. Eerst moet je je gedrag en denkpatronen veranderen en daarna verandert je gevoel vanzelf mee.

Sterkte ermee! Ik weet zelf hoe kut het is om zo met jezelf te worstelen. Maar geef niet op en heb geduld met jezelf. Wanneer jij aan jezelf werkt, lijkt het misschien vaak zo dat het allemaal voor niks is, maar het tegendeel is waar! Veranderen is mogelijk! En een gelukkiger leven ook!

Ik ben er achter gekomen dat er over het traject onderhandeld kan worden.

Hai allemaal, ik ben nieuw maar lees al geruime tijd mee in dit topic. Ik ben gediagnosticeerd met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. (+ depressie en psychotische stoornis nao) Door de juiste medicatie gaat het redelijk met me, ik ben vrij stabiel. Dit is niet altijd zo geweest.Ik ben 38 jaar. Doe op het moment niet veel, alleen een cursus mindfulness. Mijn dag/nacht ritme is naar de klote, vandaar dat ik op dit onchristelijke uur nog zit te typen. Anyway, wil me alleen even voorstellen. Tot ziens.

quote:

Op zaterdag 22 november 2014 00:18 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik heb even wat uitspraken van jou geselecteerd. Dit zijn namelijk aannames die niet kloppen. Je blijft jezelf wijsmaken dat jij er niet bij hoort, dat je een outcast bent, dat vrouwen je niet moeten, dat het niet meer goedkomt met je, dat de wereld je niet begrijpt en niemand te vertrouwen is. Dit soort dingen zeg je waarschijnlijk jarenlang dag in dag uit tegen jezelf. Dan is het logisch dat je het liefst op een hutje in de hei wilt wonen en geen behoefte hebt aan contact.

Ik snap best dat het allemaal zo voelt en ik snap ook wel - ik heb gelezen wat je hebt meegemaakt in je leven - hoe die gedachten zijn ontstaan. Maar ik hoop echt dat je een keer gaat inzien dat die gedachten niet kloppen. Het kan echt wel goed met je komen en mensen zijn meer te vertrouwen dan jij denkt. Maar de verandering moet bij JOU beginnen.

Wanneer jij de problemen buiten jezelf legt en op je omgeving projecteert "vrouwen zijn gemeen", "mensen zijn niet te vertrouwen" etc, ga jij je machteloos voelen en kruip je in je schulp om je tegen die boze buitenwereld te beschermen. Wanneer jij het meer bij jezelf gaat zoeken "ik heb problemen met vrouwen" "ik heb moeite om mensen te kunnen vertrouwen", is die machteloosheid veel minder en de buitenwereld veel minder bedreigend. En omdat je het bij jezelf legt, ga je meer in oplossingen denken. Want als jij bijvoorbeeld zegt "ik heb moeite om mensen te vertrouwen", ga jij ook denken "als ik dingen anders ga doen, kan het mij lukken om mensen meer te vertrouwen"

Dat eten is wel een probleem. Als jij zoveel eet dat je er buikpijn van krijgt, denk ik dat jij zelfs een eetprobleem hebt. Ik denk echt dat jij een intensievere behandeling nodig hebt en niet een psych waar je eens in de zoveel tijd naartoe gaat.

Fixeer je niet teveel op je gevoel van leegte en laat je daardoor niet teveel leiden. Dat gevoel krijg je wel vaker, omdat het zo diep is. Eerst moet je je gedrag en denkpatronen veranderen en daarna verandert je gevoel vanzelf mee.

Sterkte ermee! Ik weet zelf hoe kut het is om zo met jezelf te worstelen. Maar geef niet op en heb geduld met jezelf. Wanneer jij aan jezelf werkt, lijkt het misschien vaak zo dat het allemaal voor niks is, maar het tegendeel is waar! Veranderen is mogelijk! En een gelukkiger leven ook!

Jij hebt overduidelijk nog nooit van PPS gehoord.

quote:

Op vrijdag 5 december 2014 05:51 schreef Rivka76 het volgende:
Hai allemaal, ik ben nieuw maar lees al geruime tijd mee in dit topic. Ik ben gediagnosticeerd met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. (+ depressie en psychotische stoornis nao) Door de juiste medicatie gaat het redelijk met me, ik ben vrij stabiel. Dit is niet altijd zo geweest.Ik ben 38 jaar. Doe op het moment niet veel, alleen een cursus mindfulness. Mijn dag/nacht ritme is naar de klote, vandaar dat ik op dit onchristelijke uur nog zit te typen. Anyway, wil me alleen even voorstellen. Tot ziens.

Welkom

[ Bericht 14% gewijzigd door Comp_Lex op 06-12-2014 01:16:43 ]

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 01:10 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Jij hebt overduidelijk nog nooit van PPS gehoord.

Want?

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 11:23 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Want?

quote:

Je blijft jezelf wijsmaken dat jij er niet bij hoort, dat je een outcast bent, dat vrouwen je niet moeten, dat het niet meer goedkomt met je, dat de wereld je niet begrijpt en niemand te vertrouwen is.

Dit is heel kenmerkend voor mensen die aan PPS lijden, maar voor hen is het niet "wijsmaken", maar de realiteit.

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 14:02 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

[..]

Dit is heel kenmerkend voor mensen die aan PPS lijden, maar voor hen is het niet "wijsmaken", maar de realiteit.

Wat versta jij dan onder wijsmaken?

Ik begrijp ook wel dat hij het echt zo ziet. En ik heb ook het vermoeden dat hij mijn reactie niet in dank afneemt maar misschien interpreteert als een persoonlijke aanval. Moet ik dan maar mee gaan in zijn vervormde realiteit en bevestigen dat inderdaad niemand hem kan en wil begrijpen en iedereen tegen hem is? Daar zal hij eveneens achterdochtig van raken, maar dan is het terecht, want dan komt het omdat ik tegen hem niet eerlijk ben over wat ik er echt van denk en aangezien hij ook niet achterlijk is, weet hij dan eveneens dat ik hem met zulke uitspraken alleen nog maar verder in de shit trap.

Wat mensen met persoonlijkheidsstoornissen uit cluster A doen, is hun eigen gevoelens buiten zichzelf leggen en op de omgeving om hen heen projecteren. Dat is een primair overlevingsmechanisme wat ieder mens heeft en weleens toepast, want het is soms makkelijker om 'de schuld' buiten jezelf te leggen. Als je bijvoorbeeld als kind altijd hoort dat je anders bent en altijd dingen fout doet en daardoor al een groot minderwaardigheidscomplex heb opgelopen, moet je dat betreffende overlevingsmechanisme wel toepassen om te voorkomen dat je ego nog meer schade oploopt. Het idee dat mensen je kapot willen maken, is makkelijker te verdragen dan dat jij degene bent die oorzaak in het probleem hebt. (Dat jij de schuld van alles bent, is evenmin de realiteit dan dat de boze buitenwereld het op je gemunt hebt. Maar kinderen zien het sowieso zwartwit en kunnen niet de nuances zien.)

Wat gebeurt er als je de wereld om je heen ervaart als bedreigend met allemaal mensen die je kwaad willen berokkenen? Voel je dan de behoefte om vrienden te hebben of lijkt het je veiliger om je voor iedereen (gevoelsmatig) af te sluiten? Ik denk het laatste. Als gevolg daarvan verlies jij contact met de realiteit en ontwikkel jij je tot een persoon die 'een beetje raar is'. En als jij merkt dat mensen je niet begrijpen en afstand van je nemen, kan jij je net als vroeger de outcast die alles fout doet gaan voelen. Maar zover laat je het niet komen, omdat je daar dan aan onderdoor gaat, dus ga jij je eigen gevoelens verdoven en wederom weer projecteren op de buitenwereld. Als jij bijvoorbeeld merkt dat anderen afstandelijk tegen je doen, denk je "Zie je wel! Mensen moeten mij niet en zijn onbetrouwbaar!" Je bent je niet bewust dat mensen misschien zo op je reageren, omdat jij je zelf ook afstandelijk opstelt en de mensen niet weten hoe ze je moeten benaderen en daardoor misschien ook een beetje bang voor je zijn. Dat besef laat je niet toe om je ego te beschermen.

Dat is wat mensen met cluster A persoonlijkheidsstoornissen in hun behandeling leren: "Klopt het dat mensen zich op een bepaalde manier naar mij opstellen omdat ze mij kwaad willen doen, of is er een andere reden?" Maar je gaat dan ook je angsten aan, die evenmin reëel is. Want je bent bang dat jij de outcast bent die alles fout doet. Maar ben je echt een outcast en doe je inderdaad alles fout? Of zijn er ook dingen goed aan jou? Klopt het dat je een minderwaardig persoon bent of zijn er inderdaad in je leven mensen geweest die jou dat onheus hebben aangepraat?

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 15:48 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Wat versta jij dan onder wijsmaken?

Ik begrijp ook wel dat hij het echt zo ziet. En ik heb ook het vermoeden dat hij mijn reactie niet in dank afneemt maar misschien interpreteert als een persoonlijke aanval. Moet ik dan maar mee gaan in zijn vervormde realiteit en bevestigen dat inderdaad niemand hem kan en wil begrijpen en iedereen tegen hem is? Daar zal hij eveneens achterdochtig van raken, maar dan is het terecht, want dan komt het omdat ik tegen hem niet eerlijk ben over wat ik er echt van denk en aangezien hij ook niet achterlijk is, weet hij dan eveneens dat ik hem met zulke uitspraken alleen nog maar verder in de shit trap.

Wat mensen met persoonlijkheidsstoornissen uit cluster A doen, is hun eigen gevoelens buiten zichzelf leggen en op de omgeving om hen heen projecteren. Dat is een primair overlevingsmechanisme wat ieder mens heeft en weleens toepast, want het is soms makkelijker om 'de schuld' buiten jezelf te leggen. Als je bijvoorbeeld als kind altijd hoort dat je anders bent en altijd dingen fout doet en daardoor al een groot minderwaardigheidscomplex heb opgelopen, moet je dat betreffende overlevingsmechanisme wel toepassen om te voorkomen dat je ego nog meer schade oploopt. Het idee dat mensen je kapot willen maken, is makkelijker te verdragen dan dat jij degene bent die oorzaak in het probleem hebt. (Dat jij de schuld van alles bent, is evenmin de realiteit dan dat de boze buitenwereld het op je gemunt hebt. Maar kinderen zien het sowieso zwartwit en kunnen niet de nuances zien.)

Wat gebeurt er als je de wereld om je heen ervaart als bedreigend met allemaal mensen die je kwaad willen berokkenen? Voel je dan de behoefte om vrienden te hebben of lijkt het je veiliger om je voor iedereen (gevoelsmatig) af te sluiten? Ik denk het laatste. Als gevolg daarvan verlies jij contact met de realiteit en ontwikkel jij je tot een persoon die 'een beetje raar is'. En als jij merkt dat mensen je niet begrijpen en afstand van je nemen, kan jij je net als vroeger de outcast die alles fout doet gaan voelen. Maar zover laat je het niet komen, omdat je daar dan aan onderdoor gaat, dus ga jij je eigen gevoelens verdoven en wederom weer projecteren op de buitenwereld. Als jij bijvoorbeeld merkt dat anderen afstandelijk tegen je doen, denk je "Zie je wel! Mensen moeten mij niet en zijn onbetrouwbaar!" Je bent je niet bewust dat mensen misschien zo op je reageren, omdat jij je zelf ook afstandelijk opstelt en de mensen niet weten hoe ze je moeten benaderen en daardoor misschien ook een beetje bang voor je zijn. Dat besef laat je niet toe om je ego te beschermen.

Dat is wat mensen met cluster A persoonlijkheidsstoornissen in hun behandeling leren: "Klopt het dat mensen zich op een bepaalde manier naar mij opstellen omdat ze mij kwaad willen doen, of is er een andere reden?" Maar je gaat dan ook je angsten aan, die evenmin reëel is. Want je bent bang dat jij de outcast bent die alles fout doet. Maar ben je echt een outcast en doe je inderdaad alles fout? Of zijn er ook dingen goed aan jou? Klopt het dat je een minderwaardig persoon bent of zijn er inderdaad in je leven mensen geweest die jou dat onheus hebben aangepraat?

De psychologie denkt daar heel anders over. Ze gebruiken geen woorden als "raar", "fout" of "schuld". We zijn allemaal genetisch aangelegd om iets te worden, maar uiteindelijk bepaalt de omgeving wat er daadwerkelijk gebeurd. Daar zijn we allemaal producten van en dat is wat de psychologie zegt. Niemand heeft zomaar voor de lol een stoornis.
Bij SPS (en waarschijnlijk in bepaalde mate ook bij andere stoornissen) is bijvoorbeeld de volgende observatie heel belangrijk voor de ontwikkeling van de stoornis:

quote:

"One reason schizoid people are pathologized is because they are comparatively rare. People in majorities tend to assume that their own psychology is normative and to equate difference with inferiority".

Goedenavond ik lees/post ook wel graag even mee.

Even kort mijn verhaal.
Nadat de problemen op de studie/dagelijks leven te groot werden heb ik hulp gezocht voor mijn vermijdende problematiek. Na een intake bij een psycholoog werd ik doorgestuurd naar een kliniek voor mensen met een persoonlijkheidsstoornis.
Ik ben daar gediagnosticeerd met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en heb daar ook een intensieve behandeling van een jaar voor gehad een paar jaar geleden.

Dat heeft me enorm geholpen, heb m'n studie in meer of mindere mate goed op kunnen pakken en ook op veel andere gebieden heb ik mijn leven een stuk beter kunnen leven.

Alleen, en dat is waarom ik nu post, het frustrerende is dat ik soms nog wel helemaal 'in' kan schieten en dat het een kwetsbaarheid is die ik de rest van mijn leven bij me zal moeten dragen en mee om zal moeten gaan.

Vanavond had ik een taak op een afspraak en de hele week zag ik er al wel tegenop. Ik heb geleerd om daar dan contact over te maken met iemand als ik spanning voel oplopen, maar dat heb ik deze week niet gedaan. Vandaag, toen de afspraak dichterbij kwam maakte ik de keus om compleet te vermijden (lees: in bed liggen met de telefoon uit). Heb daarbij veel mensen ongerust gemaakt en de mensen van de afspraak stonden aan mijn deur aan te bellen. Na een twintig minuten heb ik toen toch contact gemaakt en kon ik het allemaal uitspreken.

Ik vind het zo onwijs frustrerend dat ik hier toch nog helemaal in kan schieten. Over het algemeen gaan veel dingen goed. Bij mij helpt het enorm als ik goed in contact ben met mensen en ook mijn angsten aan durf te geven en om hulp durf te vragen. Dit weet ik ook heel goed van mezelf, en probeer ik ook in de praktijk te brengen.
Tegelijkertijd zit er altijd nog iets in me dat nog steeds vindt dat hulp vragen dom is, en angst hebben zwak. Die kwetsbaarheid is aanwezig en houdt me soms dus toch weer tegen. Ook al weet ik het zo goed.

Als het dan vanavond weer zo mis gaat, denk ik ook direct: 'zie je wel dat al die therapie en alles niets geholpen heeft, ik kan beter alles opgeven, ben nergens goed voor etc.'

Aan de ene kant voelt het alsof ik heel dichtbij ben dat ik het allemaal gewoon kan handelen, maar aan de andere kant voelt dat zo verschrikkelijk ver weg.

Lang verhaal kort: hoi, het leven is niet gemakkelijk en dat vind ik niet leuk.

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 23:50 schreef Jovatov het volgende:
Lang verhaal kort: hoi, het leven is niet gemakkelijk en dat vind ik niet leuk.

Heb ik ook. Ik heb ook een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (+ borderline + obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis + sociale fobie + depressie + angststoornis, etc. Je kan beter vragen wat ik niet heb. De depressie en angststoornis zijn denk ik wel zo goed als voorbij en de andere stoornissen zijn ook minder geworden.) Maar het frustreert me ook dat de kwetsbaarheden die ik altijd heb gehad er nog steeds zijn. Ik heb pas een assertiviteitstraining gehad: veel theorie gehad en ook met situaties geoefend. Maar de drempel om daadwerkelijk naar mijn buurman te stappen als de muziek weer 's te hard staat, is nog ontzettend hoog. Dat angstige karakter zit helemaal in mij geworteld. Ik kan wel bepaalde angsten overwinnen, maar ik zou graag mijn karakter willen veranderen dat ik bij voorbaat al minder angsten heb. Ook uitstelgedrag enzo hoort echt bij een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis: ik wil zoveel doen, maar ook dan moet ik drempels over om het daadwerkelijk te gaan doen.

quote:

Op zondag 7 december 2014 10:19 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Heb ik ook. Ik heb ook een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (+ borderline + obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis + sociale fobie + depressie + angststoornis, etc. Je kan beter vragen wat ik niet heb. De depressie en angststoornis zijn denk ik wel zo goed als voorbij en de andere stoornissen zijn ook minder geworden.) Maar het frustreert me ook dat de kwetsbaarheden die ik altijd heb gehad er nog steeds zijn. Ik heb pas een assertiviteitstraining gehad: veel theorie gehad en ook met situaties geoefend. Maar de drempel om daadwerkelijk naar mijn buurman te stappen als de muziek weer 's te hard staat, is nog ontzettend hoog. Dat angstige karakter zit helemaal in mij geworteld. Ik kan wel bepaalde angsten overwinnen, maar ik zou graag mijn karakter willen veranderen dat ik bij voorbaat al minder angsten heb. Ook uitstelgedrag enzo hoort echt bij een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis: ik wil zoveel doen, maar ook dan moet ik drempels over om het daadwerkelijk te gaan doen.

Uitstelgedrag, super herkenbaar. Heb inmiddels paar jaar geleden een propedeuse gehaald en ben onderweg voor mijn diploma, maar ondertussen komt inmiddels de tien jaar van Duo wel in beeld.

Er is mij wel eens verteld dat gedachtepatronen in je hersenen een fysieke band van neuronen is, en dat die band sterker wordt naarmate je dat patroon telkens inzet. Wil je ervan af dan kost het minstens de helft van de tijd om dat patroon af te breken. Dus zeg je vijftien jaar tegen jezelf dat je geen fouten mag maken, dan kost het minimaal 7,5 jaar om dat patroon af te leren. En ook daarna blijft het kwetsbaar.

Het is ook allemaal stukken minder gelukkig. Als ik kijk wat ik nu bereikt heb en hoe ik nu leef dan mag ik supertrots zijn en dat ben ik ook. Maar terugvallen gebeurt helaas ook nog, en dat zal ook nog wel blijven

quote:

Op zondag 7 december 2014 14:09 schreef Jovatov het volgende:

[..]

Uitstelgedrag, super herkenbaar. Heb inmiddels paar jaar geleden een propedeuse gehaald en ben onderweg voor mijn diploma, maar ondertussen komt inmiddels de tien jaar van Duo wel in beeld.

Er is mij wel eens verteld dat gedachtepatronen in je hersenen een fysieke band van neuronen is, en dat die band sterker wordt naarmate je dat patroon telkens inzet. Wil je ervan af dan kost het minstens de helft van de tijd om dat patroon af te breken. Dus zeg je vijftien jaar tegen jezelf dat je geen fouten mag maken, dan kost het minimaal 7,5 jaar om dat patroon af te leren. En ook daarna blijft het kwetsbaar.

Het is ook allemaal stukken minder gelukkig. Als ik kijk wat ik nu bereikt heb en hoe ik nu leef dan mag ik supertrots zijn en dat ben ik ook. Maar terugvallen gebeurt helaas ook nog, en dat zal ook nog wel blijven

Ik heb niet eens een beroepsopleiding. O.a. door mijn persoonlijkheidsstoornis ging het bij mij op school en opleidingen altijd mis. Het lukte mij niet om gedisciplineerd mijn huiswerk te maken. Dit soort structuurproblemen heb ik nog steeds. Ik baal dan echt zo enorm van mezelf. En bij de meeste therapieën gaat het alleen over je gevoel. En denk ik: "Ik moet helemaal niet janken en stilstaan bij mijn gevoel. Ik heb gewoon een schop onder mijn reet nodig." Zo zwartwit is het natuurlijk ook niet en ik heb mezelf al zo vaak 'een schop onder mijn reet' gegeven, wat alleen averechts werkt. Maar wat werkt wel? De dingen die routine zijn, doe ik wel. Ik kan het ook wel redelijk volhouden om naar de sportschool te gaan. Maar als ik iets 'moet' gaat het fout.

Rustig hier de laatste tijd!
Hoe is het met iedereen? De feestdagen overleefd?
Hier wel goede feestdagen gehad, alleen Eerste Kerstdag door mn rug gegaan en afgelopen zaterdag met mn fiets tegen een geparkeerde auto aan gebotst, dus dat was niet zo leuk

Qua therapie, moet vrijdag mijn tweede evaluatie inleveren, maar zit echt heel erg in mijn negativisme op het moment en heb echt het idee dat ik de afgelopen 6 weken niks gedaan heb en ik alleen maar weer aan het terugvallen ben. Vandaag wel even kort met groepsgenoten over gehad ( hadden alternatieve dag met high tea en dus niet echt tijd voor lange gesprekken) en zij zien wel stappen bij me, maar ze zien me ook een stukje verdwijnen, terugtrekken, minder aanwezig in de groep. Dus zit er nog een beetje mee te stoeien wat ik nou moet opschrijven allemaal. Ook omdat ik me echt weer heel erg vlak voel de laatste tijd en niet echt bij mn gevoel kom. Dat maakt het ook lastig.

Hoe is je evaluatie gegaan, Sylvana?
En inderdaad, hoe is het met de rest?

Mijn hele leven lijkt vastgelopen in een paar weken tijd.
Ik ben fulltime gaan werken sinds een tijdje, maar de functie past me gewoon niet. Het loopt niet zoals ik het wil, ik functioneer erg slecht en als klap op de vuurpijl ben ik ook gewoon een kreng naar mijn collega's toe. Ik voel me echt erg naar en ongewenst op mijn werk.
Doordat er op het werk heel veel verandering gaande was, heb ik alles gegeven dat in me zat - en dat betekent dat ik weken van 80 uur heb gedraaid. Daardoor heb ik geen sociaal leven meer over - en ik had al zo weinig.

Contact met familie heb ik niet heel veel; vrienden heb ik weinig; ik woon alleen. Ik zou graag nieuwe contacten opdoen, maar ik weet absoluut niet hoe. Voel me altijd erg sociaal gehandicapt in het bijzijn van anderen. Geloof ook niet dat er mensen zijn die op contact met mij zitten te wachten. Tot nu toe loste ik dat op door vooral instrumentele hulp te bieden aan anderen. Ik hielp met allerlei dingen en voelde me daardoor tenminste even niet zo te veel. Doordat ik zo veel gewerkt heb de laatste tijd, ben ik daar niet aan toe gekomen. Er is in de afgelopen maanden niemand geweest die ook maar een berichtje aan me heeft gestuurd, me heeft gebeld, of iets van zich heeft laten horen. Voor mij de bevestiging dat ik inderdaad niet de moeite van contact waard ben.

Dan is er nog een therapie-issue. Ik moet kiezen of ik door wil of niet. Ergens zou ik heel graag verder willen, maar het lukt me niet op de manier die van me verwacht wordt. Ik heb het een jaar geprobeerd, maar het lijkt niet te werken. Ik moest de kerstdagen maar nadenken of ik door wilde.
Vanuit mijn behandelaar voel ik druk om te stoppen als ik niet wil zoals de instelling het in gedachten heeft. Zelf voel ik me - ook in therapie - veel te veel. Ik ben ook daar lastig, ik wil niets, doe niets. De instelling heeft echt niets aan me. En bovendien: er is een wachtlijst en daarop staan mensen die wél willen. Intussen hou ik een plekje voor hen bezet. Daar voel ik me ook niet lekker bij.
Tegelijkertijd is therapie wel mijn laatste hoop op een normaler leven. Als ik nu opgeef, dan komt het niet meer goed. Ik kan wachten tot ik wel bereid ben te doen wat ik moet doen voor therapie, maar zodra ik tegenover een therapeut zit, sla ik dicht, krijg ik er geen zinnig woord meer uit en wil ik mezelf ook gewoon met al mijn kracht beschermen tegen dat wat de therapeut van me vraagt. In de praktijk lukt ook dat dus gewoon niet.
Komt ook bij dat ik niet bereid zou zijn voor mezelf te betalen als de verzekering het niet zou vergoeden, dus dan moet ik ook niet op de zak van de verzekering willen teren voor behandeling.
Al met al sta ik dus ook nog op het punt mijn behandeling af te breken. De grote vraag is: wat dan? Wat moet ik dan met mijn leven? Wil ik nog iets met mijn leven?

Het gaat dus even niet zo heel fijn met mij.

quote:

Op zondag 4 januari 2015 11:47 schreef babybanaan het volgende:
Hoe is je evaluatie gegaan, Sylvana?
En inderdaad, hoe is het met de rest?

Mijn hele leven lijkt vastgelopen in een paar weken tijd.
Ik ben fulltime gaan werken sinds een tijdje, maar de functie past me gewoon niet. Het loopt niet zoals ik het wil, ik functioneer erg slecht en als klap op de vuurpijl ben ik ook gewoon een kreng naar mijn collega's toe. Ik voel me echt erg naar en ongewenst op mijn werk.
Doordat er op het werk heel veel verandering gaande was, heb ik alles gegeven dat in me zat - en dat betekent dat ik weken van 80 uur heb gedraaid. Daardoor heb ik geen sociaal leven meer over - en ik had al zo weinig.

Contact met familie heb ik niet heel veel; vrienden heb ik weinig; ik woon alleen. Ik zou graag nieuwe contacten opdoen, maar ik weet absoluut niet hoe. Voel me altijd erg sociaal gehandicapt in het bijzijn van anderen. Geloof ook niet dat er mensen zijn die op contact met mij zitten te wachten. Tot nu toe loste ik dat op door vooral instrumentele hulp te bieden aan anderen. Ik hielp met allerlei dingen en voelde me daardoor tenminste even niet zo te veel. Doordat ik zo veel gewerkt heb de laatste tijd, ben ik daar niet aan toe gekomen. Er is in de afgelopen maanden niemand geweest die ook maar een berichtje aan me heeft gestuurd, me heeft gebeld, of iets van zich heeft laten horen. Voor mij de bevestiging dat ik inderdaad niet de moeite van contact waard ben.

Dan is er nog een therapie-issue. Ik moet kiezen of ik door wil of niet. Ergens zou ik heel graag verder willen, maar het lukt me niet op de manier die van me verwacht wordt. Ik heb het een jaar geprobeerd, maar het lijkt niet te werken. Ik moest de kerstdagen maar nadenken of ik door wilde.
Vanuit mijn behandelaar voel ik druk om te stoppen als ik niet wil zoals de instelling het in gedachten heeft. Zelf voel ik me - ook in therapie - veel te veel. Ik ben ook daar lastig, ik wil niets, doe niets. De instelling heeft echt niets aan me. En bovendien: er is een wachtlijst en daarop staan mensen die wél willen. Intussen hou ik een plekje voor hen bezet. Daar voel ik me ook niet lekker bij.
Tegelijkertijd is therapie wel mijn laatste hoop op een normaler leven. Als ik nu opgeef, dan komt het niet meer goed. Ik kan wachten tot ik wel bereid ben te doen wat ik moet doen voor therapie, maar zodra ik tegenover een therapeut zit, sla ik dicht, krijg ik er geen zinnig woord meer uit en wil ik mezelf ook gewoon met al mijn kracht beschermen tegen dat wat de therapeut van me vraagt. In de praktijk lukt ook dat dus gewoon niet.
Komt ook bij dat ik niet bereid zou zijn voor mezelf te betalen als de verzekering het niet zou vergoeden, dus dan moet ik ook niet op de zak van de verzekering willen teren voor behandeling.
Al met al sta ik dus ook nog op het punt mijn behandeling af te breken. De grote vraag is: wat dan? Wat moet ik dan met mijn leven? Wil ik nog iets met mijn leven?

Het gaat dus even niet zo heel fijn met mij.

Uit deze post valt me voornamelijk op dat je jezelf helemaal de grond intrapt. Als je bijvoorbeeld tegen jezelf zegt dat je op je werk een kreng bent, word je neerslachtiger en meer prikkelbaar, ga je je inderdaad wat minder aardig gedragen en je hebt opnieuw de bevestiging naar jezelf dat je een kreng bent die alles fout doet. Zo blijft de cirkel rond. Bied je excuses aan bij je collega's, zeg gewoon eerlijk dat je momenteel niet goed in je vel zit en je niet zo naar hen wilt opstellen en vraag of ze wat meer geduld willen opbrengen met je. Veel mensen kunnen zoiets wel begrijpen en accepteren: iedereen heeft immers perioden dat het allemaal niet zo lekker gaat.

Wees wat liever voor jezelf. Daarmee verlicht je de last op je schouders; dan gaat het misschien nig allemaal niet zoals jij dat zou willen, maar het gaat ook niet slechter. Het gaat waarschijnlijk toch wel beter, al is dat maar een klein beetje.

Ook dat van je therapie. Als je jezelf nog niet bloot kan geven, ben je daar wellicht nog niet aan toe. Wie weet is het idd een idee om een time-out te nemen. Maar dat wil niet zeggen dat het daarna nooit meer goedkomt. Zolang je leeft heb je altijd een tweede kans.

Je doet volgens mij je best. Je patronen doorbreken gaat nou eenmaal niet snel. Het leven gaat met vallen en opstaan. En het is niet leuk om elke keer op je bek te gaan, maar op den duur word je echt wel sterker en gaan de dingen je lukken.

quote:

Op zondag 4 januari 2015 11:47 schreef babybanaan het volgende:
Hoe is je evaluatie gegaan, Sylvana?
En inderdaad, hoe is het met de rest?

Mijn hele leven lijkt vastgelopen in een paar weken tijd.
-knip-

Het gaat dus even niet zo heel fijn met mij.

Ik moest alleen het verslag inleveren afgelopen vrijdag, aankomende vrijdag is de evaluatie zelf
Wat rot dat het met jou niet zo goed gaat sinds je aan het werk bent, je zo eenzaam bent en dat je zo twijfelt over je therapie. Misschien ben je er nu gewoon nog niet klaar voor en kun je beter even wachten met inhoudelijke therapie en tot die tijd alleen een steunende/structurerende therapie volgen ofzo? Verder sluit ik me bij Pulzzar aan

Hoe was de evaluatie Sylvana?

Heb jij al keuzes kunnen maken babybanaan?

Hier gaat het best wel redelijk.Vandaag eindgesprek op stage gehad en ik heb mijn stage afgerond met maar liefst een 9,3!! Superrrrrrrblij En met min of meer een baanaanbod wanneer ik afgestudeerd ben! Is mijn perfectionisme toch nog ergens goed voor.
Nu ga ik het afstudeerjaar in. Wauw, niet gedacht dat ik zo ver zou komen.

Anderzijds gebeuren er een hoop heftige dingen in mijn privéleven waarvan ik een aantal weken van slag ben geweest, maar toch weet ik me goed staande te houden. Normaal had dit tot een crisis geleid, dus dat is wel echt een verbetering.

Evaluatie is ff niet meer belangrijk. Mn vriend heeft gisteren ernstig auto-ongeluk gehad en ligt nu in kritieke toestand in het ziekenhuis dus daar gaat alle aandacht nu naar toe

quote:

Op vrijdag 16 januari 2015 18:26 schreef Sylvana het volgende:
Evaluatie is ff niet meer belangrijk. Mn vriend heeft gisteren ernstig auto-ongeluk gehad en ligt nu in kritieke toestand in het ziekenhuis dus daar gaat alle aandacht nu naar toe

Wow begrijpelijk!! Wat een verschrikkelijk nieuws sylvana. Heel veel sterkte voor jou en jullie naasten. Ik ga voor je duimen..

quote:

Op vrijdag 16 januari 2015 18:26 schreef Sylvana het volgende:
Evaluatie is ff niet meer belangrijk. Mn vriend heeft gisteren ernstig auto-ongeluk gehad en ligt nu in kritieke toestand in het ziekenhuis dus daar gaat alle aandacht nu naar toe

Hoe gaat het nu met je vriend en met jou?

En met de anderen hier?
Babybanaan, heb je een beslissing kunnen nemen?

quote:

Op vrijdag 16 januari 2015 20:44 schreef appelsap het volgende:

[..]

Wow begrijpelijk!! Wat een verschrikkelijk nieuws sylvana. Heel veel sterkte voor jou en jullie naasten. Ik ga voor je duimen..

quote:

Op dinsdag 27 januari 2015 21:45 schreef kuolema het volgende:

[..]

Hoe gaat het nu met je vriend en met jou?

Dankjulliewel
Gelukkig gaat het al iets beter met mijn vriend, hij is niet meer in levensgevaar en sinds vandaag van de IC af Het blijft allemaal spannend hoe hij er uit zal komen, maar hij gaat met kleine stapjes vooruit

Voor mezelf is het een slopende tijd. Ik ga af en toe wel naar therapie, maar dan maak ik dagen van half 9 's ochtends tot 9 uur 's avonds. Want dan ga ik eerst naar therapie, dan naar het praktijkhuis van Ixta Noa, dan daar of in de stad eten, dan naar het ziekenhuis en dan weer terug naar huis. Dus gisteren wel zo'n dag gehad, maar vandaag maar weer een dagje thuis gebleven om een beetje tot rust te komen. Het is gewoon heel intensief allemaal en omdat het zo wisselend met hem gaat, vlieg ik tussen alle emoties heen en weer. Maar ik ben sterker dan ik ooit had verwacht en ik ben zelf niet totaal ingestort en ik zorg goed voor mezelf. En probeer toch mn eigen leven een beetje door te laten gaan, hoe moeilijk het ook is zonder hem Want voorlopig komt hij nog lang niet naar huis en heeft hij nog een lange revalidatie-tijd voor de boeg. Dus het blijft gewoon spannend hoe het allemaal zal gaan lopen en hoe hij eruit komt en het zal echt wel 2 stappen vooruit gaan en 1 achteruit. Dus dat is wel moeilijk, maar heel normaal. Dus dat probeer ik me maar voor te houden.

Heb even je verhaal gelezen Sylvana en jeetje...wel heftig hoor. Heb respect hoe je je zo staande houdt en er voor gaat. Hoe is het nu met je?

BabyBanaan, hoe is het nu met jou? Heb je een keuze kunnen maken? Misschien even wat minder werken? Weer ergens positieve energie uit halen en even tijd voor jezelf nemen?


En iedereen voor de rest nog updates?

Ik ben recentelijk gediagnosticeerd met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis + trekken van borderline. Begin binnenkort met schematherapie, 3 uurtjes in de week. Voor de rest slik ik ook geen medicijnen ofzo, slik wel eens lage dosis Seroquel als ik al paar nachten niet goed kan slapen. Vond het best wel raar hoe de diagnose werd gegeven. Moest er zelf om vragen... kreeg toen dus als antwoord OPS en kreeg een karig foldertje mee.

Eerst herkende ik me niet echt in de diagnose. Na het lezen van DSM IV criteria al wat meer. Ik herkende me vooral in verhalen van mensen met OPS op internet. Valt me op dat er best wel weinig over is te vinden.
Vandaag kreeg ik kopie brief binnen die naar de HA is gestuurd met de diagnoses. Was toch wel even confronterend, maar wel fijn dat het nu in ieder geval duidelijk is. Bleek ook nog trekken van borderline te hebben en een eetstoornis Voor dat laatste krijg ik binnenkort ook intake voor therapie.

Ik werk fulltime (gaat laatste tijd wat minder, maar logisch; hulp gezocht) en heb wel een hechte groep vriendinnen die ik al 10 jaar ken. Dus aan de buitenkant is er aan mij niet zoveel op te merken.

Nu moet het toch wel even bezinken. Hoe hebben jullie dat gedaan? Konden jullie het accepteren? Vielen er puzzelstukjes bij jullie op hun plek of kregen jullie juist meer vragen? Hoe moet ik het label persoonlijkheidsstoornis zien? En met name OPS? En wtf betekent trekken van borderline?

[ Bericht 6% gewijzigd door MidnightB00m op 25-02-2015 19:40:39 ]

Ik heb ook het 'labeltje' ontwijkende persoonlijkheidsstoornis gekregen.
Er vielen wel een hele hoop puzzelstukjes op zijn plek (ik kan het vanaf eerste jaren op de basisschool al terugzien).
Therapie heeft me ook wel onwijs veel geholpen. Hoewel ik het helemaal niet leuk vond om geconfronteerd te worden met de angsten en grondgedachtes die ik had (en heb). Ik ontweek die gedachtes ook niet voor niets natuurlijk.
Maarja, die angsten en gedachtes heb ik nu eenmaal, dus als ik verder wel komen heb ik die gedachtes en angsten wel moeten accepteren. En is wel heel behulpzaam geweest.

Hoewel het nog steeds heel frustrerend is als ik weer terugval in oude patronen, heb ik wel het geloof dat het steeds beter gaat, dat ik de foute patronen en gedachtes sneller herken en ook eerder aan de bel trek en in contact kom. Dat is voor mij wat het medicijn is: eerlijk zijn over mijn gevoelens tegenover anderen. Tegenover mezelf kan ik makkelijk liegen, maar een ander niet. Als ik in contact ben met een ander die niet de angst die ik heb deel, dan kan ik makkelijk rationeler het probleem ook vanuit die ander bekijken en ontdekken dat het inderdaad allemaal niet zo'n ramp is als ik het mezelf voorspiegel.

Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en (trekken van) borderline betekenen volgens mij niet direct heel veel. Als je elk persoon (ook al functioneert diegene 'normaal') langs de meetlat legt heeft iedereen wel trekken van dit of dat. Maar dat betekent niet dat die labels nutteloos zijn. Het zijn enorm goede aanknopingspunten om inderdaad hulp te zoeken als het niet helemaal lekker gaat. En vervolgens is het de kunst om die therapie aan te gaan en te ontdekken waar het spaak loopt en wat je op dat soort momenten kan doen.

Heel veel succes met je therapie MidnightB00m, en sterkte!

Jovotav, bedankt voor je snelle reactie! Fijn om te horen dat je nu veel meer zelfinzicht heb gekregen en het beter met je gaat!

Wat voor therapie heb je gevolgd en heb je dat ook gedaan i.s.m. medicijnen of?

Dank je wel en jij ook veel succes!

Ik heb een heel intensieve therapie gedaan, negen maanden klinisch (zondagavond tot vrijdagmiddag) en nog twee maanden dagklinisch.
Dat was groepstherapie in allerlei vormen, cognitieve gedragstherapie (volgens mij is dat vergelijkbaar met schematherapie), systeemtherapie (met gezin), beeldend (verven/creatief), Motorisch (in de gymzaal), psychotherapie (met z'n negenen in een kring en delen maar) enzovoorts.
Maar het meest ben ik geholpen met alle sociotherapieen (dagopening/dagsluiting) en het leven op een kliniek zelf. Doordat ik daar 24/5 was kon ik niet vermijden. Het was ook een kliniek specifiek voor jongvolwassenen waar ik ook erg blij mee ben omdat je (ook al had iedereen een ander label persoonlijkheidsstoornis) je toch ook veel in elkaar kon herkennen en elkaar kon helpen.

Daarna nog een half jaar met een psychotherapeut tweewekelijks gebabbeld maar dat was dus toch niet echt wat.

Ik heb nooit medicijnen geslikt.