[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #7

Ik ben er achter gekomen dat er over het traject onderhandeld kan worden.

Hai allemaal, ik ben nieuw maar lees al geruime tijd mee in dit topic. Ik ben gediagnosticeerd met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. (+ depressie en psychotische stoornis nao) Door de juiste medicatie gaat het redelijk met me, ik ben vrij stabiel. Dit is niet altijd zo geweest.Ik ben 38 jaar. Doe op het moment niet veel, alleen een cursus mindfulness. Mijn dag/nacht ritme is naar de klote, vandaar dat ik op dit onchristelijke uur nog zit te typen. Anyway, wil me alleen even voorstellen. Tot ziens.

quote:

Op zaterdag 22 november 2014 00:18 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik heb even wat uitspraken van jou geselecteerd. Dit zijn namelijk aannames die niet kloppen. Je blijft jezelf wijsmaken dat jij er niet bij hoort, dat je een outcast bent, dat vrouwen je niet moeten, dat het niet meer goedkomt met je, dat de wereld je niet begrijpt en niemand te vertrouwen is. Dit soort dingen zeg je waarschijnlijk jarenlang dag in dag uit tegen jezelf. Dan is het logisch dat je het liefst op een hutje in de hei wilt wonen en geen behoefte hebt aan contact.

Ik snap best dat het allemaal zo voelt en ik snap ook wel - ik heb gelezen wat je hebt meegemaakt in je leven - hoe die gedachten zijn ontstaan. Maar ik hoop echt dat je een keer gaat inzien dat die gedachten niet kloppen. Het kan echt wel goed met je komen en mensen zijn meer te vertrouwen dan jij denkt. Maar de verandering moet bij JOU beginnen.

Wanneer jij de problemen buiten jezelf legt en op je omgeving projecteert "vrouwen zijn gemeen", "mensen zijn niet te vertrouwen" etc, ga jij je machteloos voelen en kruip je in je schulp om je tegen die boze buitenwereld te beschermen. Wanneer jij het meer bij jezelf gaat zoeken "ik heb problemen met vrouwen" "ik heb moeite om mensen te kunnen vertrouwen", is die machteloosheid veel minder en de buitenwereld veel minder bedreigend. En omdat je het bij jezelf legt, ga je meer in oplossingen denken. Want als jij bijvoorbeeld zegt "ik heb moeite om mensen te vertrouwen", ga jij ook denken "als ik dingen anders ga doen, kan het mij lukken om mensen meer te vertrouwen"

Dat eten is wel een probleem. Als jij zoveel eet dat je er buikpijn van krijgt, denk ik dat jij zelfs een eetprobleem hebt. Ik denk echt dat jij een intensievere behandeling nodig hebt en niet een psych waar je eens in de zoveel tijd naartoe gaat.

Fixeer je niet teveel op je gevoel van leegte en laat je daardoor niet teveel leiden. Dat gevoel krijg je wel vaker, omdat het zo diep is. Eerst moet je je gedrag en denkpatronen veranderen en daarna verandert je gevoel vanzelf mee.

Sterkte ermee! Ik weet zelf hoe kut het is om zo met jezelf te worstelen. Maar geef niet op en heb geduld met jezelf. Wanneer jij aan jezelf werkt, lijkt het misschien vaak zo dat het allemaal voor niks is, maar het tegendeel is waar! Veranderen is mogelijk! En een gelukkiger leven ook!

Jij hebt overduidelijk nog nooit van PPS gehoord.

quote:

Op vrijdag 5 december 2014 05:51 schreef Rivka76 het volgende:
Hai allemaal, ik ben nieuw maar lees al geruime tijd mee in dit topic. Ik ben gediagnosticeerd met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. (+ depressie en psychotische stoornis nao) Door de juiste medicatie gaat het redelijk met me, ik ben vrij stabiel. Dit is niet altijd zo geweest.Ik ben 38 jaar. Doe op het moment niet veel, alleen een cursus mindfulness. Mijn dag/nacht ritme is naar de klote, vandaar dat ik op dit onchristelijke uur nog zit te typen. Anyway, wil me alleen even voorstellen. Tot ziens.

Welkom

[ Bericht 14% gewijzigd door Comp_Lex op 06-12-2014 01:16:43 ]

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 01:10 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Jij hebt overduidelijk nog nooit van PPS gehoord.

Want?

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 11:23 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Want?

quote:

Je blijft jezelf wijsmaken dat jij er niet bij hoort, dat je een outcast bent, dat vrouwen je niet moeten, dat het niet meer goedkomt met je, dat de wereld je niet begrijpt en niemand te vertrouwen is.

Dit is heel kenmerkend voor mensen die aan PPS lijden, maar voor hen is het niet "wijsmaken", maar de realiteit.

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 14:02 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

[..]

Dit is heel kenmerkend voor mensen die aan PPS lijden, maar voor hen is het niet "wijsmaken", maar de realiteit.

Wat versta jij dan onder wijsmaken?

Ik begrijp ook wel dat hij het echt zo ziet. En ik heb ook het vermoeden dat hij mijn reactie niet in dank afneemt maar misschien interpreteert als een persoonlijke aanval. Moet ik dan maar mee gaan in zijn vervormde realiteit en bevestigen dat inderdaad niemand hem kan en wil begrijpen en iedereen tegen hem is? Daar zal hij eveneens achterdochtig van raken, maar dan is het terecht, want dan komt het omdat ik tegen hem niet eerlijk ben over wat ik er echt van denk en aangezien hij ook niet achterlijk is, weet hij dan eveneens dat ik hem met zulke uitspraken alleen nog maar verder in de shit trap.

Wat mensen met persoonlijkheidsstoornissen uit cluster A doen, is hun eigen gevoelens buiten zichzelf leggen en op de omgeving om hen heen projecteren. Dat is een primair overlevingsmechanisme wat ieder mens heeft en weleens toepast, want het is soms makkelijker om 'de schuld' buiten jezelf te leggen. Als je bijvoorbeeld als kind altijd hoort dat je anders bent en altijd dingen fout doet en daardoor al een groot minderwaardigheidscomplex heb opgelopen, moet je dat betreffende overlevingsmechanisme wel toepassen om te voorkomen dat je ego nog meer schade oploopt. Het idee dat mensen je kapot willen maken, is makkelijker te verdragen dan dat jij degene bent die oorzaak in het probleem hebt. (Dat jij de schuld van alles bent, is evenmin de realiteit dan dat de boze buitenwereld het op je gemunt hebt. Maar kinderen zien het sowieso zwartwit en kunnen niet de nuances zien.)

Wat gebeurt er als je de wereld om je heen ervaart als bedreigend met allemaal mensen die je kwaad willen berokkenen? Voel je dan de behoefte om vrienden te hebben of lijkt het je veiliger om je voor iedereen (gevoelsmatig) af te sluiten? Ik denk het laatste. Als gevolg daarvan verlies jij contact met de realiteit en ontwikkel jij je tot een persoon die 'een beetje raar is'. En als jij merkt dat mensen je niet begrijpen en afstand van je nemen, kan jij je net als vroeger de outcast die alles fout doet gaan voelen. Maar zover laat je het niet komen, omdat je daar dan aan onderdoor gaat, dus ga jij je eigen gevoelens verdoven en wederom weer projecteren op de buitenwereld. Als jij bijvoorbeeld merkt dat anderen afstandelijk tegen je doen, denk je "Zie je wel! Mensen moeten mij niet en zijn onbetrouwbaar!" Je bent je niet bewust dat mensen misschien zo op je reageren, omdat jij je zelf ook afstandelijk opstelt en de mensen niet weten hoe ze je moeten benaderen en daardoor misschien ook een beetje bang voor je zijn. Dat besef laat je niet toe om je ego te beschermen.

Dat is wat mensen met cluster A persoonlijkheidsstoornissen in hun behandeling leren: "Klopt het dat mensen zich op een bepaalde manier naar mij opstellen omdat ze mij kwaad willen doen, of is er een andere reden?" Maar je gaat dan ook je angsten aan, die evenmin reëel is. Want je bent bang dat jij de outcast bent die alles fout doet. Maar ben je echt een outcast en doe je inderdaad alles fout? Of zijn er ook dingen goed aan jou? Klopt het dat je een minderwaardig persoon bent of zijn er inderdaad in je leven mensen geweest die jou dat onheus hebben aangepraat?

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 15:48 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Wat versta jij dan onder wijsmaken?

Ik begrijp ook wel dat hij het echt zo ziet. En ik heb ook het vermoeden dat hij mijn reactie niet in dank afneemt maar misschien interpreteert als een persoonlijke aanval. Moet ik dan maar mee gaan in zijn vervormde realiteit en bevestigen dat inderdaad niemand hem kan en wil begrijpen en iedereen tegen hem is? Daar zal hij eveneens achterdochtig van raken, maar dan is het terecht, want dan komt het omdat ik tegen hem niet eerlijk ben over wat ik er echt van denk en aangezien hij ook niet achterlijk is, weet hij dan eveneens dat ik hem met zulke uitspraken alleen nog maar verder in de shit trap.

Wat mensen met persoonlijkheidsstoornissen uit cluster A doen, is hun eigen gevoelens buiten zichzelf leggen en op de omgeving om hen heen projecteren. Dat is een primair overlevingsmechanisme wat ieder mens heeft en weleens toepast, want het is soms makkelijker om 'de schuld' buiten jezelf te leggen. Als je bijvoorbeeld als kind altijd hoort dat je anders bent en altijd dingen fout doet en daardoor al een groot minderwaardigheidscomplex heb opgelopen, moet je dat betreffende overlevingsmechanisme wel toepassen om te voorkomen dat je ego nog meer schade oploopt. Het idee dat mensen je kapot willen maken, is makkelijker te verdragen dan dat jij degene bent die oorzaak in het probleem hebt. (Dat jij de schuld van alles bent, is evenmin de realiteit dan dat de boze buitenwereld het op je gemunt hebt. Maar kinderen zien het sowieso zwartwit en kunnen niet de nuances zien.)

Wat gebeurt er als je de wereld om je heen ervaart als bedreigend met allemaal mensen die je kwaad willen berokkenen? Voel je dan de behoefte om vrienden te hebben of lijkt het je veiliger om je voor iedereen (gevoelsmatig) af te sluiten? Ik denk het laatste. Als gevolg daarvan verlies jij contact met de realiteit en ontwikkel jij je tot een persoon die 'een beetje raar is'. En als jij merkt dat mensen je niet begrijpen en afstand van je nemen, kan jij je net als vroeger de outcast die alles fout doet gaan voelen. Maar zover laat je het niet komen, omdat je daar dan aan onderdoor gaat, dus ga jij je eigen gevoelens verdoven en wederom weer projecteren op de buitenwereld. Als jij bijvoorbeeld merkt dat anderen afstandelijk tegen je doen, denk je "Zie je wel! Mensen moeten mij niet en zijn onbetrouwbaar!" Je bent je niet bewust dat mensen misschien zo op je reageren, omdat jij je zelf ook afstandelijk opstelt en de mensen niet weten hoe ze je moeten benaderen en daardoor misschien ook een beetje bang voor je zijn. Dat besef laat je niet toe om je ego te beschermen.

Dat is wat mensen met cluster A persoonlijkheidsstoornissen in hun behandeling leren: "Klopt het dat mensen zich op een bepaalde manier naar mij opstellen omdat ze mij kwaad willen doen, of is er een andere reden?" Maar je gaat dan ook je angsten aan, die evenmin reëel is. Want je bent bang dat jij de outcast bent die alles fout doet. Maar ben je echt een outcast en doe je inderdaad alles fout? Of zijn er ook dingen goed aan jou? Klopt het dat je een minderwaardig persoon bent of zijn er inderdaad in je leven mensen geweest die jou dat onheus hebben aangepraat?

De psychologie denkt daar heel anders over. Ze gebruiken geen woorden als "raar", "fout" of "schuld". We zijn allemaal genetisch aangelegd om iets te worden, maar uiteindelijk bepaalt de omgeving wat er daadwerkelijk gebeurd. Daar zijn we allemaal producten van en dat is wat de psychologie zegt. Niemand heeft zomaar voor de lol een stoornis.
Bij SPS (en waarschijnlijk in bepaalde mate ook bij andere stoornissen) is bijvoorbeeld de volgende observatie heel belangrijk voor de ontwikkeling van de stoornis:

quote:

"One reason schizoid people are pathologized is because they are comparatively rare. People in majorities tend to assume that their own psychology is normative and to equate difference with inferiority".

Goedenavond ik lees/post ook wel graag even mee.

Even kort mijn verhaal.
Nadat de problemen op de studie/dagelijks leven te groot werden heb ik hulp gezocht voor mijn vermijdende problematiek. Na een intake bij een psycholoog werd ik doorgestuurd naar een kliniek voor mensen met een persoonlijkheidsstoornis.
Ik ben daar gediagnosticeerd met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en heb daar ook een intensieve behandeling van een jaar voor gehad een paar jaar geleden.

Dat heeft me enorm geholpen, heb m'n studie in meer of mindere mate goed op kunnen pakken en ook op veel andere gebieden heb ik mijn leven een stuk beter kunnen leven.

Alleen, en dat is waarom ik nu post, het frustrerende is dat ik soms nog wel helemaal 'in' kan schieten en dat het een kwetsbaarheid is die ik de rest van mijn leven bij me zal moeten dragen en mee om zal moeten gaan.

Vanavond had ik een taak op een afspraak en de hele week zag ik er al wel tegenop. Ik heb geleerd om daar dan contact over te maken met iemand als ik spanning voel oplopen, maar dat heb ik deze week niet gedaan. Vandaag, toen de afspraak dichterbij kwam maakte ik de keus om compleet te vermijden (lees: in bed liggen met de telefoon uit). Heb daarbij veel mensen ongerust gemaakt en de mensen van de afspraak stonden aan mijn deur aan te bellen. Na een twintig minuten heb ik toen toch contact gemaakt en kon ik het allemaal uitspreken.

Ik vind het zo onwijs frustrerend dat ik hier toch nog helemaal in kan schieten. Over het algemeen gaan veel dingen goed. Bij mij helpt het enorm als ik goed in contact ben met mensen en ook mijn angsten aan durf te geven en om hulp durf te vragen. Dit weet ik ook heel goed van mezelf, en probeer ik ook in de praktijk te brengen.
Tegelijkertijd zit er altijd nog iets in me dat nog steeds vindt dat hulp vragen dom is, en angst hebben zwak. Die kwetsbaarheid is aanwezig en houdt me soms dus toch weer tegen. Ook al weet ik het zo goed.

Als het dan vanavond weer zo mis gaat, denk ik ook direct: 'zie je wel dat al die therapie en alles niets geholpen heeft, ik kan beter alles opgeven, ben nergens goed voor etc.'

Aan de ene kant voelt het alsof ik heel dichtbij ben dat ik het allemaal gewoon kan handelen, maar aan de andere kant voelt dat zo verschrikkelijk ver weg.

Lang verhaal kort: hoi, het leven is niet gemakkelijk en dat vind ik niet leuk.

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 23:50 schreef Jovatov het volgende:
Lang verhaal kort: hoi, het leven is niet gemakkelijk en dat vind ik niet leuk.

Heb ik ook. Ik heb ook een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (+ borderline + obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis + sociale fobie + depressie + angststoornis, etc. Je kan beter vragen wat ik niet heb. De depressie en angststoornis zijn denk ik wel zo goed als voorbij en de andere stoornissen zijn ook minder geworden.) Maar het frustreert me ook dat de kwetsbaarheden die ik altijd heb gehad er nog steeds zijn. Ik heb pas een assertiviteitstraining gehad: veel theorie gehad en ook met situaties geoefend. Maar de drempel om daadwerkelijk naar mijn buurman te stappen als de muziek weer 's te hard staat, is nog ontzettend hoog. Dat angstige karakter zit helemaal in mij geworteld. Ik kan wel bepaalde angsten overwinnen, maar ik zou graag mijn karakter willen veranderen dat ik bij voorbaat al minder angsten heb. Ook uitstelgedrag enzo hoort echt bij een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis: ik wil zoveel doen, maar ook dan moet ik drempels over om het daadwerkelijk te gaan doen.

quote:

Op zondag 7 december 2014 10:19 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Heb ik ook. Ik heb ook een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (+ borderline + obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis + sociale fobie + depressie + angststoornis, etc. Je kan beter vragen wat ik niet heb. De depressie en angststoornis zijn denk ik wel zo goed als voorbij en de andere stoornissen zijn ook minder geworden.) Maar het frustreert me ook dat de kwetsbaarheden die ik altijd heb gehad er nog steeds zijn. Ik heb pas een assertiviteitstraining gehad: veel theorie gehad en ook met situaties geoefend. Maar de drempel om daadwerkelijk naar mijn buurman te stappen als de muziek weer 's te hard staat, is nog ontzettend hoog. Dat angstige karakter zit helemaal in mij geworteld. Ik kan wel bepaalde angsten overwinnen, maar ik zou graag mijn karakter willen veranderen dat ik bij voorbaat al minder angsten heb. Ook uitstelgedrag enzo hoort echt bij een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis: ik wil zoveel doen, maar ook dan moet ik drempels over om het daadwerkelijk te gaan doen.

Uitstelgedrag, super herkenbaar. Heb inmiddels paar jaar geleden een propedeuse gehaald en ben onderweg voor mijn diploma, maar ondertussen komt inmiddels de tien jaar van Duo wel in beeld.

Er is mij wel eens verteld dat gedachtepatronen in je hersenen een fysieke band van neuronen is, en dat die band sterker wordt naarmate je dat patroon telkens inzet. Wil je ervan af dan kost het minstens de helft van de tijd om dat patroon af te breken. Dus zeg je vijftien jaar tegen jezelf dat je geen fouten mag maken, dan kost het minimaal 7,5 jaar om dat patroon af te leren. En ook daarna blijft het kwetsbaar.

Het is ook allemaal stukken minder gelukkig. Als ik kijk wat ik nu bereikt heb en hoe ik nu leef dan mag ik supertrots zijn en dat ben ik ook. Maar terugvallen gebeurt helaas ook nog, en dat zal ook nog wel blijven

quote:

Op zondag 7 december 2014 14:09 schreef Jovatov het volgende:

[..]

Uitstelgedrag, super herkenbaar. Heb inmiddels paar jaar geleden een propedeuse gehaald en ben onderweg voor mijn diploma, maar ondertussen komt inmiddels de tien jaar van Duo wel in beeld.

Er is mij wel eens verteld dat gedachtepatronen in je hersenen een fysieke band van neuronen is, en dat die band sterker wordt naarmate je dat patroon telkens inzet. Wil je ervan af dan kost het minstens de helft van de tijd om dat patroon af te breken. Dus zeg je vijftien jaar tegen jezelf dat je geen fouten mag maken, dan kost het minimaal 7,5 jaar om dat patroon af te leren. En ook daarna blijft het kwetsbaar.

Het is ook allemaal stukken minder gelukkig. Als ik kijk wat ik nu bereikt heb en hoe ik nu leef dan mag ik supertrots zijn en dat ben ik ook. Maar terugvallen gebeurt helaas ook nog, en dat zal ook nog wel blijven

Ik heb niet eens een beroepsopleiding. O.a. door mijn persoonlijkheidsstoornis ging het bij mij op school en opleidingen altijd mis. Het lukte mij niet om gedisciplineerd mijn huiswerk te maken. Dit soort structuurproblemen heb ik nog steeds. Ik baal dan echt zo enorm van mezelf. En bij de meeste therapieën gaat het alleen over je gevoel. En denk ik: "Ik moet helemaal niet janken en stilstaan bij mijn gevoel. Ik heb gewoon een schop onder mijn reet nodig." Zo zwartwit is het natuurlijk ook niet en ik heb mezelf al zo vaak 'een schop onder mijn reet' gegeven, wat alleen averechts werkt. Maar wat werkt wel? De dingen die routine zijn, doe ik wel. Ik kan het ook wel redelijk volhouden om naar de sportschool te gaan. Maar als ik iets 'moet' gaat het fout.

Rustig hier de laatste tijd!
Hoe is het met iedereen? De feestdagen overleefd?
Hier wel goede feestdagen gehad, alleen Eerste Kerstdag door mn rug gegaan en afgelopen zaterdag met mn fiets tegen een geparkeerde auto aan gebotst, dus dat was niet zo leuk

Qua therapie, moet vrijdag mijn tweede evaluatie inleveren, maar zit echt heel erg in mijn negativisme op het moment en heb echt het idee dat ik de afgelopen 6 weken niks gedaan heb en ik alleen maar weer aan het terugvallen ben. Vandaag wel even kort met groepsgenoten over gehad ( hadden alternatieve dag met high tea en dus niet echt tijd voor lange gesprekken) en zij zien wel stappen bij me, maar ze zien me ook een stukje verdwijnen, terugtrekken, minder aanwezig in de groep. Dus zit er nog een beetje mee te stoeien wat ik nou moet opschrijven allemaal. Ook omdat ik me echt weer heel erg vlak voel de laatste tijd en niet echt bij mn gevoel kom. Dat maakt het ook lastig.

Hoe is je evaluatie gegaan, Sylvana?
En inderdaad, hoe is het met de rest?

Mijn hele leven lijkt vastgelopen in een paar weken tijd.
Ik ben fulltime gaan werken sinds een tijdje, maar de functie past me gewoon niet. Het loopt niet zoals ik het wil, ik functioneer erg slecht en als klap op de vuurpijl ben ik ook gewoon een kreng naar mijn collega's toe. Ik voel me echt erg naar en ongewenst op mijn werk.
Doordat er op het werk heel veel verandering gaande was, heb ik alles gegeven dat in me zat - en dat betekent dat ik weken van 80 uur heb gedraaid. Daardoor heb ik geen sociaal leven meer over - en ik had al zo weinig.

Contact met familie heb ik niet heel veel; vrienden heb ik weinig; ik woon alleen. Ik zou graag nieuwe contacten opdoen, maar ik weet absoluut niet hoe. Voel me altijd erg sociaal gehandicapt in het bijzijn van anderen. Geloof ook niet dat er mensen zijn die op contact met mij zitten te wachten. Tot nu toe loste ik dat op door vooral instrumentele hulp te bieden aan anderen. Ik hielp met allerlei dingen en voelde me daardoor tenminste even niet zo te veel. Doordat ik zo veel gewerkt heb de laatste tijd, ben ik daar niet aan toe gekomen. Er is in de afgelopen maanden niemand geweest die ook maar een berichtje aan me heeft gestuurd, me heeft gebeld, of iets van zich heeft laten horen. Voor mij de bevestiging dat ik inderdaad niet de moeite van contact waard ben.

Dan is er nog een therapie-issue. Ik moet kiezen of ik door wil of niet. Ergens zou ik heel graag verder willen, maar het lukt me niet op de manier die van me verwacht wordt. Ik heb het een jaar geprobeerd, maar het lijkt niet te werken. Ik moest de kerstdagen maar nadenken of ik door wilde.
Vanuit mijn behandelaar voel ik druk om te stoppen als ik niet wil zoals de instelling het in gedachten heeft. Zelf voel ik me - ook in therapie - veel te veel. Ik ben ook daar lastig, ik wil niets, doe niets. De instelling heeft echt niets aan me. En bovendien: er is een wachtlijst en daarop staan mensen die wél willen. Intussen hou ik een plekje voor hen bezet. Daar voel ik me ook niet lekker bij.
Tegelijkertijd is therapie wel mijn laatste hoop op een normaler leven. Als ik nu opgeef, dan komt het niet meer goed. Ik kan wachten tot ik wel bereid ben te doen wat ik moet doen voor therapie, maar zodra ik tegenover een therapeut zit, sla ik dicht, krijg ik er geen zinnig woord meer uit en wil ik mezelf ook gewoon met al mijn kracht beschermen tegen dat wat de therapeut van me vraagt. In de praktijk lukt ook dat dus gewoon niet.
Komt ook bij dat ik niet bereid zou zijn voor mezelf te betalen als de verzekering het niet zou vergoeden, dus dan moet ik ook niet op de zak van de verzekering willen teren voor behandeling.
Al met al sta ik dus ook nog op het punt mijn behandeling af te breken. De grote vraag is: wat dan? Wat moet ik dan met mijn leven? Wil ik nog iets met mijn leven?

Het gaat dus even niet zo heel fijn met mij.

quote:

Op zondag 4 januari 2015 11:47 schreef babybanaan het volgende:
Hoe is je evaluatie gegaan, Sylvana?
En inderdaad, hoe is het met de rest?

Mijn hele leven lijkt vastgelopen in een paar weken tijd.
Ik ben fulltime gaan werken sinds een tijdje, maar de functie past me gewoon niet. Het loopt niet zoals ik het wil, ik functioneer erg slecht en als klap op de vuurpijl ben ik ook gewoon een kreng naar mijn collega's toe. Ik voel me echt erg naar en ongewenst op mijn werk.
Doordat er op het werk heel veel verandering gaande was, heb ik alles gegeven dat in me zat - en dat betekent dat ik weken van 80 uur heb gedraaid. Daardoor heb ik geen sociaal leven meer over - en ik had al zo weinig.

Contact met familie heb ik niet heel veel; vrienden heb ik weinig; ik woon alleen. Ik zou graag nieuwe contacten opdoen, maar ik weet absoluut niet hoe. Voel me altijd erg sociaal gehandicapt in het bijzijn van anderen. Geloof ook niet dat er mensen zijn die op contact met mij zitten te wachten. Tot nu toe loste ik dat op door vooral instrumentele hulp te bieden aan anderen. Ik hielp met allerlei dingen en voelde me daardoor tenminste even niet zo te veel. Doordat ik zo veel gewerkt heb de laatste tijd, ben ik daar niet aan toe gekomen. Er is in de afgelopen maanden niemand geweest die ook maar een berichtje aan me heeft gestuurd, me heeft gebeld, of iets van zich heeft laten horen. Voor mij de bevestiging dat ik inderdaad niet de moeite van contact waard ben.

Dan is er nog een therapie-issue. Ik moet kiezen of ik door wil of niet. Ergens zou ik heel graag verder willen, maar het lukt me niet op de manier die van me verwacht wordt. Ik heb het een jaar geprobeerd, maar het lijkt niet te werken. Ik moest de kerstdagen maar nadenken of ik door wilde.
Vanuit mijn behandelaar voel ik druk om te stoppen als ik niet wil zoals de instelling het in gedachten heeft. Zelf voel ik me - ook in therapie - veel te veel. Ik ben ook daar lastig, ik wil niets, doe niets. De instelling heeft echt niets aan me. En bovendien: er is een wachtlijst en daarop staan mensen die wél willen. Intussen hou ik een plekje voor hen bezet. Daar voel ik me ook niet lekker bij.
Tegelijkertijd is therapie wel mijn laatste hoop op een normaler leven. Als ik nu opgeef, dan komt het niet meer goed. Ik kan wachten tot ik wel bereid ben te doen wat ik moet doen voor therapie, maar zodra ik tegenover een therapeut zit, sla ik dicht, krijg ik er geen zinnig woord meer uit en wil ik mezelf ook gewoon met al mijn kracht beschermen tegen dat wat de therapeut van me vraagt. In de praktijk lukt ook dat dus gewoon niet.
Komt ook bij dat ik niet bereid zou zijn voor mezelf te betalen als de verzekering het niet zou vergoeden, dus dan moet ik ook niet op de zak van de verzekering willen teren voor behandeling.
Al met al sta ik dus ook nog op het punt mijn behandeling af te breken. De grote vraag is: wat dan? Wat moet ik dan met mijn leven? Wil ik nog iets met mijn leven?

Het gaat dus even niet zo heel fijn met mij.

Uit deze post valt me voornamelijk op dat je jezelf helemaal de grond intrapt. Als je bijvoorbeeld tegen jezelf zegt dat je op je werk een kreng bent, word je neerslachtiger en meer prikkelbaar, ga je je inderdaad wat minder aardig gedragen en je hebt opnieuw de bevestiging naar jezelf dat je een kreng bent die alles fout doet. Zo blijft de cirkel rond. Bied je excuses aan bij je collega's, zeg gewoon eerlijk dat je momenteel niet goed in je vel zit en je niet zo naar hen wilt opstellen en vraag of ze wat meer geduld willen opbrengen met je. Veel mensen kunnen zoiets wel begrijpen en accepteren: iedereen heeft immers perioden dat het allemaal niet zo lekker gaat.

Wees wat liever voor jezelf. Daarmee verlicht je de last op je schouders; dan gaat het misschien nig allemaal niet zoals jij dat zou willen, maar het gaat ook niet slechter. Het gaat waarschijnlijk toch wel beter, al is dat maar een klein beetje.

Ook dat van je therapie. Als je jezelf nog niet bloot kan geven, ben je daar wellicht nog niet aan toe. Wie weet is het idd een idee om een time-out te nemen. Maar dat wil niet zeggen dat het daarna nooit meer goedkomt. Zolang je leeft heb je altijd een tweede kans.

Je doet volgens mij je best. Je patronen doorbreken gaat nou eenmaal niet snel. Het leven gaat met vallen en opstaan. En het is niet leuk om elke keer op je bek te gaan, maar op den duur word je echt wel sterker en gaan de dingen je lukken.

quote:

Op zondag 4 januari 2015 11:47 schreef babybanaan het volgende:
Hoe is je evaluatie gegaan, Sylvana?
En inderdaad, hoe is het met de rest?

Mijn hele leven lijkt vastgelopen in een paar weken tijd.
-knip-

Het gaat dus even niet zo heel fijn met mij.

Ik moest alleen het verslag inleveren afgelopen vrijdag, aankomende vrijdag is de evaluatie zelf
Wat rot dat het met jou niet zo goed gaat sinds je aan het werk bent, je zo eenzaam bent en dat je zo twijfelt over je therapie. Misschien ben je er nu gewoon nog niet klaar voor en kun je beter even wachten met inhoudelijke therapie en tot die tijd alleen een steunende/structurerende therapie volgen ofzo? Verder sluit ik me bij Pulzzar aan

Hoe was de evaluatie Sylvana?

Heb jij al keuzes kunnen maken babybanaan?

Hier gaat het best wel redelijk.Vandaag eindgesprek op stage gehad en ik heb mijn stage afgerond met maar liefst een 9,3!! Superrrrrrrblij En met min of meer een baanaanbod wanneer ik afgestudeerd ben! Is mijn perfectionisme toch nog ergens goed voor.
Nu ga ik het afstudeerjaar in. Wauw, niet gedacht dat ik zo ver zou komen.

Anderzijds gebeuren er een hoop heftige dingen in mijn privéleven waarvan ik een aantal weken van slag ben geweest, maar toch weet ik me goed staande te houden. Normaal had dit tot een crisis geleid, dus dat is wel echt een verbetering.

Evaluatie is ff niet meer belangrijk. Mn vriend heeft gisteren ernstig auto-ongeluk gehad en ligt nu in kritieke toestand in het ziekenhuis dus daar gaat alle aandacht nu naar toe

quote:

Op vrijdag 16 januari 2015 18:26 schreef Sylvana het volgende:
Evaluatie is ff niet meer belangrijk. Mn vriend heeft gisteren ernstig auto-ongeluk gehad en ligt nu in kritieke toestand in het ziekenhuis dus daar gaat alle aandacht nu naar toe

Wow begrijpelijk!! Wat een verschrikkelijk nieuws sylvana. Heel veel sterkte voor jou en jullie naasten. Ik ga voor je duimen..

quote:

Op vrijdag 16 januari 2015 18:26 schreef Sylvana het volgende:
Evaluatie is ff niet meer belangrijk. Mn vriend heeft gisteren ernstig auto-ongeluk gehad en ligt nu in kritieke toestand in het ziekenhuis dus daar gaat alle aandacht nu naar toe

Hoe gaat het nu met je vriend en met jou?

En met de anderen hier?
Babybanaan, heb je een beslissing kunnen nemen?

quote:

Op vrijdag 16 januari 2015 20:44 schreef appelsap het volgende:

[..]

Wow begrijpelijk!! Wat een verschrikkelijk nieuws sylvana. Heel veel sterkte voor jou en jullie naasten. Ik ga voor je duimen..

quote:

Op dinsdag 27 januari 2015 21:45 schreef kuolema het volgende:

[..]

Hoe gaat het nu met je vriend en met jou?

Dankjulliewel
Gelukkig gaat het al iets beter met mijn vriend, hij is niet meer in levensgevaar en sinds vandaag van de IC af Het blijft allemaal spannend hoe hij er uit zal komen, maar hij gaat met kleine stapjes vooruit

Voor mezelf is het een slopende tijd. Ik ga af en toe wel naar therapie, maar dan maak ik dagen van half 9 's ochtends tot 9 uur 's avonds. Want dan ga ik eerst naar therapie, dan naar het praktijkhuis van Ixta Noa, dan daar of in de stad eten, dan naar het ziekenhuis en dan weer terug naar huis. Dus gisteren wel zo'n dag gehad, maar vandaag maar weer een dagje thuis gebleven om een beetje tot rust te komen. Het is gewoon heel intensief allemaal en omdat het zo wisselend met hem gaat, vlieg ik tussen alle emoties heen en weer. Maar ik ben sterker dan ik ooit had verwacht en ik ben zelf niet totaal ingestort en ik zorg goed voor mezelf. En probeer toch mn eigen leven een beetje door te laten gaan, hoe moeilijk het ook is zonder hem Want voorlopig komt hij nog lang niet naar huis en heeft hij nog een lange revalidatie-tijd voor de boeg. Dus het blijft gewoon spannend hoe het allemaal zal gaan lopen en hoe hij eruit komt en het zal echt wel 2 stappen vooruit gaan en 1 achteruit. Dus dat is wel moeilijk, maar heel normaal. Dus dat probeer ik me maar voor te houden.

Heb even je verhaal gelezen Sylvana en jeetje...wel heftig hoor. Heb respect hoe je je zo staande houdt en er voor gaat. Hoe is het nu met je?

BabyBanaan, hoe is het nu met jou? Heb je een keuze kunnen maken? Misschien even wat minder werken? Weer ergens positieve energie uit halen en even tijd voor jezelf nemen?


En iedereen voor de rest nog updates?

Ik ben recentelijk gediagnosticeerd met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis + trekken van borderline. Begin binnenkort met schematherapie, 3 uurtjes in de week. Voor de rest slik ik ook geen medicijnen ofzo, slik wel eens lage dosis Seroquel als ik al paar nachten niet goed kan slapen. Vond het best wel raar hoe de diagnose werd gegeven. Moest er zelf om vragen... kreeg toen dus als antwoord OPS en kreeg een karig foldertje mee.

Eerst herkende ik me niet echt in de diagnose. Na het lezen van DSM IV criteria al wat meer. Ik herkende me vooral in verhalen van mensen met OPS op internet. Valt me op dat er best wel weinig over is te vinden.
Vandaag kreeg ik kopie brief binnen die naar de HA is gestuurd met de diagnoses. Was toch wel even confronterend, maar wel fijn dat het nu in ieder geval duidelijk is. Bleek ook nog trekken van borderline te hebben en een eetstoornis Voor dat laatste krijg ik binnenkort ook intake voor therapie.

Ik werk fulltime (gaat laatste tijd wat minder, maar logisch; hulp gezocht) en heb wel een hechte groep vriendinnen die ik al 10 jaar ken. Dus aan de buitenkant is er aan mij niet zoveel op te merken.

Nu moet het toch wel even bezinken. Hoe hebben jullie dat gedaan? Konden jullie het accepteren? Vielen er puzzelstukjes bij jullie op hun plek of kregen jullie juist meer vragen? Hoe moet ik het label persoonlijkheidsstoornis zien? En met name OPS? En wtf betekent trekken van borderline?

[ Bericht 6% gewijzigd door MidnightB00m op 25-02-2015 19:40:39 ]

Ik heb ook het 'labeltje' ontwijkende persoonlijkheidsstoornis gekregen.
Er vielen wel een hele hoop puzzelstukjes op zijn plek (ik kan het vanaf eerste jaren op de basisschool al terugzien).
Therapie heeft me ook wel onwijs veel geholpen. Hoewel ik het helemaal niet leuk vond om geconfronteerd te worden met de angsten en grondgedachtes die ik had (en heb). Ik ontweek die gedachtes ook niet voor niets natuurlijk.
Maarja, die angsten en gedachtes heb ik nu eenmaal, dus als ik verder wel komen heb ik die gedachtes en angsten wel moeten accepteren. En is wel heel behulpzaam geweest.

Hoewel het nog steeds heel frustrerend is als ik weer terugval in oude patronen, heb ik wel het geloof dat het steeds beter gaat, dat ik de foute patronen en gedachtes sneller herken en ook eerder aan de bel trek en in contact kom. Dat is voor mij wat het medicijn is: eerlijk zijn over mijn gevoelens tegenover anderen. Tegenover mezelf kan ik makkelijk liegen, maar een ander niet. Als ik in contact ben met een ander die niet de angst die ik heb deel, dan kan ik makkelijk rationeler het probleem ook vanuit die ander bekijken en ontdekken dat het inderdaad allemaal niet zo'n ramp is als ik het mezelf voorspiegel.

Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en (trekken van) borderline betekenen volgens mij niet direct heel veel. Als je elk persoon (ook al functioneert diegene 'normaal') langs de meetlat legt heeft iedereen wel trekken van dit of dat. Maar dat betekent niet dat die labels nutteloos zijn. Het zijn enorm goede aanknopingspunten om inderdaad hulp te zoeken als het niet helemaal lekker gaat. En vervolgens is het de kunst om die therapie aan te gaan en te ontdekken waar het spaak loopt en wat je op dat soort momenten kan doen.

Heel veel succes met je therapie MidnightB00m, en sterkte!

Jovotav, bedankt voor je snelle reactie! Fijn om te horen dat je nu veel meer zelfinzicht heb gekregen en het beter met je gaat!

Wat voor therapie heb je gevolgd en heb je dat ook gedaan i.s.m. medicijnen of?

Dank je wel en jij ook veel succes!

Ik heb een heel intensieve therapie gedaan, negen maanden klinisch (zondagavond tot vrijdagmiddag) en nog twee maanden dagklinisch.
Dat was groepstherapie in allerlei vormen, cognitieve gedragstherapie (volgens mij is dat vergelijkbaar met schematherapie), systeemtherapie (met gezin), beeldend (verven/creatief), Motorisch (in de gymzaal), psychotherapie (met z'n negenen in een kring en delen maar) enzovoorts.
Maar het meest ben ik geholpen met alle sociotherapieen (dagopening/dagsluiting) en het leven op een kliniek zelf. Doordat ik daar 24/5 was kon ik niet vermijden. Het was ook een kliniek specifiek voor jongvolwassenen waar ik ook erg blij mee ben omdat je (ook al had iedereen een ander label persoonlijkheidsstoornis) je toch ook veel in elkaar kon herkennen en elkaar kon helpen.

Daarna nog een half jaar met een psychotherapeut tweewekelijks gebabbeld maar dat was dus toch niet echt wat.

Ik heb nooit medicijnen geslikt.