[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #7

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 16:36 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Dat is wel tof maar dat lijkt me wel vervelend met die sferen.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 17:06 schreef appelsap het volgende:
Ik ben even enorm labiel. Ik ben sinds deze week begonnen in het ziekenhuis met een stage van 20 weken. Onzeker, bang om te falen, niet weten wat me te wachten staat. Op mijn stage gaat het goed en vandaag ook dikke complimenten gekregen. Thuis stort ik in...huilbuien en een hysterisch gevoel van binnen. Geen idee wat ik dan precies voel en waarom ik huil enzo...?
Ik snap soms zo weinig van mezelf.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 17:15 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Heb je een diagnose?

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 17:47 schreef appelsap het volgende:

[..]

Bps, ops en trekken uit cluster A.(Ik scoor hoog op schizotypisch maar daar kan ik me niet helemaal in vinden. Eerder bps met randpsychoses.)

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 18:13 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ah ok. Zou het misschien van de stress van je stage kunnen komen?

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 17:06 schreef appelsap het volgende:
Ik ben even enorm labiel. Ik ben sinds deze week begonnen in het ziekenhuis met een stage van 20 weken. Onzeker, bang om te falen, niet weten wat me te wachten staat. Op mijn stage gaat het goed en vandaag ook dikke complimenten gekregen. Thuis stort ik in...huilbuien en een hysterisch gevoel van binnen. Geen idee wat ik dan precies voel en waarom ik huil enzo...?
Ik snap soms zo weinig van mezelf.

quote:

Op zondag 14 september 2014 13:46 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Herken ik wel hoor. Misschien is het zo dat je gewend bent om afgekraakt te worden (vooral door jezelf). Hoewel dat niet leuk is, is het wel herkenbaar en dus veilig. Als iemand je vervolgens complimenten gaat geven, weet je niet meer wat je van jezelf moet denken, weet je niet in hoeverre die complimenten serieus zijn en vraag je je vervolgens af hoe die complimenten je leven gaan veranderen. Enerzijds is dat heel eng en hoop je eigenlijk dat ergens je je oude vertrouwde negatieve zelfbeeld weer terug krijgt. Anderzijds wil je dat helemaal niet en ben je bang dat de complimenten eenmalig zijn en je blij gemaakt bent met een dode mus en in het vervolg weer kritiek gaat krijgen waardoor je onzeker wordt. Er woeden dan heel ambivalente gevoelens in je hoofd, wat enorm veel spanning en stress geeft.

Zo werkt het bij mij tenminste. Ik probeer dat soort gevoelens zoveel mogelijk te negeren (en ben daardoor ook minder ontvankelijk voor complimentjes), maar ondertussen sluimeren ze enorm en geven ze toch een hoop stress.

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 20:45 schreef Pulzzar het volgende:
Bij mij gaat het niet. Ik voel me een mislukte man. Gevoel van genderdysforie. Niet dat ik van mijn penis af wil en borsten wil hebben ofzo, maar dat ik te verwijfd ben om te kunnen voldoen aan wat er van mannen wordt verwacht. Het ergste is dat niemand dit begrijpt. Ik krijg dan weer van die hypocriete nietszeggende kut-adviezen dat ik mezelf moet accepteren en zo. Dit is de voornaamste reden dat ik jarenlang paniekaanvallen en depressies heb gehad: ik heb geen controle over mijn seksualiteit. Mijn seksualiteit bepaalt dat ik als freak door het leven moet gaan. Psychologen begrijpen het ook niet en verdraaien het dan, omdat ze niet willen toegeven dat ze niet weten hoe ze mij moeten helpen.

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 21:24 schreef appelsap het volgende:

[..]

Het eerste wat in mij opkomt is de vraag waarom het zo erg is om te zijn hoe je nu bent? Is het erg om verwijfder te zijn en wat maakt jou tot een freak?

quote:

Op woensdag 17 september 2014 11:21 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik voel me hier ongelukkig mee. Ik ben een man, maar mijn genderidentiteit lijkt wel gespleten. Voor de buitenwereld gedraag ik me ook als man en is er denk niks opvallends aan mij op te merken. In mijn hoofd ontsnap ik weleens in een vrouwelijke identiteit en dat klopt niet.

Het kan een lichte vorm van genderdysforie zijn. Als kind was het veel meer aanwezig en voelde ik me als jongen ook niet gelukkig. Maar dat kan ook te maken hebben met dat ik te zachtaardig was. De mannelijke kenmerken zijn wel wat meer naar voren gekomen in de loop der jaren en ging me er zowaar nog prettig bij voelen. Het was alsof ik nieuwe eigenschappen in mezelf ontdekte die ik eerst niet voor mogelijk hield. Ik kreeg er iets meer zelfvertrouwen door. Maar die vrouwelijke identiteit ging er niet mee weg. Ik weet niet wat ik ermee aan moet.

Op internet gaat het wat genderdysforie betreft vooral over transseksuelen. Zo sterk is het niet. Ik heb ook niet zozeer de behoefte om me in vrouwenkleren te hijsen en ik wil het ook niet gaan uitproberen. Ik ben bang dat een psych net zo min weet wat hij ermee aan moet als ikzelf.

quote:

Op woensdag 17 september 2014 16:41 schreef Pulzzar het volgende:
Je moet wel weten wie je zelf bent en je daar fijn van voelen. Ik krijg ook weleens zo af en toe nare opmerkingen over homoseksualiteit, maar ik ga daardoor echt niet terug in de kast. Ik was zo ongeveer twaalf jaar toen ik erachter kwam dat ik homoseksueel ben. Natuurlijk stond ik niet te juichen en het heeft nog lang geduurd voordat ik daarvoor durfde uit te komen. Maar ik wist wel al dat het iets is wat bij mij hoort en dat het geen zin heeft om me hiertegen te verzetten.

Dit is heel iets anders. Op één of andere manier maakt dit me zo gigantisch depressief.

quote:

Op woensdag 17 september 2014 19:37 schreef zomertje het volgende:

[..]

Toch hebben voor mijn gevoel (ik probeer het netjes te verwoorden) veel homo's een lading vrouwelijke eigenschappen. Leven en laten leven, ik zou me er niet voor schamen als ik jou was. Zo lang je er niemand mee tot last bent. Misschien eens gelijkgestemden proberen te vinden? Zodat je minder alleen staat?

Chris Crocker at Walmart.

quote:

Op woensdag 17 september 2014 19:56 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Dat weet ik wel, maar ik wil me een beeld kunnen vormen van wie ik ben. Ik dacht dat ik 'een vrij normale homo' was. Zo kennen de meeste mij ook. Er zijn er ook een paar die mij toch wel ietsje vrouwelijker vinden, maar daar probeer ik mij ook niet druk om te maken.

Nu voel ik mij opeens dit:

Chris Crocker at Walmart.

En sorry dat ik het zeg, maar dit voelt zo walgelijk.

Ik zit op de sportschool en ik begin spieren te krijgen, waardoor ik zelfvertrouwen kreeg. Maar nu komen er allemaal gedachten in mijn hoofd: "Geef dat allemaal maar op, want je bent toch zo enorm verwijfd" En dat hoor ik ook als mensen zeggen dat ik "mezelf moet accepteren"

quote:

Op woensdag 17 september 2014 23:00 schreef Pulzzar het volgende:
Ik zal het volgende week met mijn psycholoog bespreken wat ik ermee moet. Borderline houdt o.a. in dat je een identiteitsstoornis hebt. Ik heb dit eerder besproken met haar en volgens haar kijk ik te zwartwit naar mannelijk resp vrouwelijk gedrag. Ik had er daarna een hele poos veel minder last van. Ik ging toen ook gezonder eten en meer bewegen en ben uiteindelijk 20 kilo afgevallen. Ik ging me wat meer verzorgd kleden, bijvoorbeeld spijkerbroek en halfopen overhemd ipv fleecetrui en joggingbroek. En ook af en toe een baardje laten staan en hoor van diverse mensen dat mij dat goed staat. Nu is dat opeens weg. Ik voel me verschrikkelijk. Ik ben bang dat ik mezelf ga verwaarlozen en weer dik ga worden. Ik heb de afgelopen dagen voornamelijk op bed gelegen, omdat ik me zo depressief voel.

quote:

Op donderdag 18 september 2014 07:16 schreef zomertje het volgende:

[..]

Daar kan ze best wel gelijk in hebben. Waarom ga je het niet eens expres doorbreken door je leuk aan te kleden en te gaan sporten of iets anders buiten de deur? Even expres doen wat vorige keer je beter deed voelen?

quote:

Op donderdag 18 september 2014 17:32 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik las het verkeerd. Ik dacht dat je bedoelde dat ik mezelf in vrouwenkleding moet gaan hijsen om mezelf te testen. Ik denk dat ik daardoor alleen nog meer in de war raak.

Morgen ga ik weer proberen te sporten. En ik ga het de week daarop met mijn psych bespreken.

Misschien dat ik een te vertekend beeld van mezelf heb en dat het meer met mijn geaardheid te maken heeft dan echt met genderdysforie.

quote:

Op donderdag 18 september 2014 21:14 schreef Comp_Lex het volgende:
M'n problemen zijn extreem verergerd. Ik ben niet depressief ofzo. Ik wil wel graag dingen doen, maar niks kan me meer schelen. Ik ben extreem anhedonisch richting alles geworden. Ik heb nou voor het eerst in mijn leven leuke sociale contacten, maar het doet me niets. Toen ik 15 was, dan had dat me heel erg blij kunnen maken, maar ik kan er nu geen gevoel meer bij plaatsen. Ik kan nergens meer een echt goed gevoel bij plaatsen. Misschien bij The Venus Project, maar dan is het alsnog 10% van normaal. Niks doet me iets.

quote:

Op maandag 22 september 2014 16:21 schreef Sylvana het volgende:
Appelsap, hoe gaat het nu op je stage?
Comp_Lex, ben je nog steeds zo anhedonisch of gaat het al wat beter?
Pulzzar, rot zeg dat je zo met je identiteit in de knoop zit! Ben je nog wezen sporten en wanneer heb je afspraak met de psych?

Ik heb vorige week gelukkig wat kunnen regelen ter overbrugging, want nog tot 4 november alleen thuis zitten dat zag ik echt niet zitten. Dus mag nu op maandag meedoen met de schematherapiemodule en aan het eind van de week heb ik dan nog een individueel gesprek. Kon meteen vandaag al beginnen in de schematherapiemodule en het was echt fijn om weer aan de slag te gaan. Het is maar een klein groepje (totaal 4 vrouwen) en we gingen geen heel voorstelrondje doen maar gewoon alleen naam zeggen en daarna meteen aan de slag. Aan de ene kant wel fijn dat je niet meteen van alles over jezelf hoefde te vertellen, aan de andere kant niet fijn omdat ik het toch wel fijn vind om wat meer van de anderen te weten. Dat helpt vaak wel om me wat kwetsbaarder op te kunnen stellen en dieper op dingen in te gaan. Maar door met de schema's aan de gang te zijn kom je ook al wel veel van elkaar te weten natuurlijk. En het scheelde dat ik de therapeute al ken van de Wieke. En het is maar voor 6/7 weken tot de deeltijd begint, het is iig beter dan niets

quote:

Op zaterdag 27 september 2014 23:56 schreef Sylvana het volgende:
Fijn!
Ik heb gisteren gesprek gehad en behandelcontract voor deeltijdbehandeling aangepast. Want was nu al niet echt actueel meer.
En ik kan misschien al 14 oktober beginnen ipv 4 november

quote:

Op zondag 28 september 2014 09:16 schreef babybanaan het volgende:
Comp_Lex: Lastig. Hoe ga je nu met jezelf om? Kun je jezelf wel voldoende staande houden? En hoe zijn je vooruitzichten? Heb je enig idee hoe je verergering zich zal ontwikkelen?
Kun je eigenlijk voor onbepaalde tijd in de kliniek blijven wonen?

Appelsap: Gaat het alweer beter met jou op je stage?

Sylvana: Ik hoop echt voor je dat je eerder kunt beginnen! Wel fijn dat je alvast hebt kunnen starten met een module. Thuiszitten is ook niets.

Met mij gaat het even minder. Therapie is "on hold" gezet en er zou door iemand anders bekeken worden hoe nu verder. Sindsdien heb ik niets meer gehoord. Ergens wel lastig, want ik mis het op het moment wel.
In het dagelijks leven gaat het namelijk allemaal wat minder. Ik heb heel erg het gevoel dat ik me maximaal ontwikkeld heb en dat er echt niets meer in zit. Tegelijkertijd ben ik op het moment eigenlijk nergens. Te weinig opgeleid voor een passende baan, bijvoorbeeld. Ik moet dus eigenlijk gewoon verder leren - en dat vindt mijn omgeving ook. Het lastige is dat ik gewoonweg niet aan de eisen kan voldoen.

Tegelijkertijd weet ik dat ik de capaciteiten wel zou moeten hebben en dat mijn prestaties helemaal zo slecht niet zijn (en in ieder geval ruim bovengemiddeld). Maar gevoelsmatig gaat dat mis en schaam ik me echt heel erg voor mijn gebrek aan intelligentie en prestaties.

Op dit moment heb ik een baan die een eindje onder het niveau ligt van mijn (gedeeltelijk) afgeronde opleiding. Eerlijk gezegd mis ik elke vorm van uitdaging. Maar, uitdaging gaat vaak wel weer samen met verantwoordelijkheid - en dat vind ik dan weer ontzettend moeilijk. Van dit werk ga ik in ieder geval ook echt niet gelukkig worden.

In mijn hoofd zit ik dus klem tussen iets onhaalbaars proberen om aan allerlei eisen te voldoen of falen en mislukken met iets eenvoudigs. Ergo: ik ga falen, welke keuze ik ook maak. En dan realiseer ik me meestal dat dood zijn toch ook wel aantrekkelijk is. Het duurt nog even tot ik die stap zou durven zetten, maar ik denk er wel regelmatig over na.

quote:

Op zondag 28 september 2014 16:17 schreef Comp_Lex het volgende:

Ik ben constant bezig met het zoeken naar een nieuw balans. Ik had eerst een goed balans, maar die is naar de filistijnen geholpen door veranderende (persoonlijke) omstandigheden. Ik heb zelf hoofdzakelijk SPD met PPD. Het is bekend dat in ieder geval SPD naarmate de jaren vorderen steeds erger wordt en het is altijd aanwezig, Mijn PPD bevindt zich meer op de achtergrond en het wordt alleen getriggered door omstandigheden. Zoals het er nu naar uit ziet lijkt het erop dat ik hier nog wel een paar jaar kan blijven wonen.

quote:

Ik zie dat het niet goed met je gaat. Wat voor persoonlijkheidsstoornis heb je trouwens?

quote:

Op zondag 28 september 2014 16:40 schreef babybanaan het volgende:

[..]

Vergergering lijkt me een naar vooruitzicht. Anderzijds kan ik me ook voorstellen dat - als er echt niets is dat je iets kan schelen - ook dat je niets kan schelen.

Balans vinden is wel iets belangrijks, maar tegelijkertijd ook iets dat voor vele mensen met een PS heel moeilijk of (bijna) niet haalbaar is. Wanneer heb jij je balans gevonden? Hoe ziet je leven er dan uit? En hoe snel ben jij uit balans te brengen / in balans te krijgen?

[..]

OPS met een klein beetje OCPS.

quote:

Op zondag 28 september 2014 01:01 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Oh, dat is wel mooi
Ik weet al wat er gebeurd is met mij. Nu ik daadwerkelijk opgenomen ben heb ik hier de kans gekregen om mijn sociale problemen aan te pakken. Die zijn nu aangepakt, maar als reactie daarop is mijn schizoïde extreem veel erger geworden. Dat komt over het algemeen door het gebrek aan het ervaren van plezier. Ik heb nu last van alle symptomen i.p.v. bijvoorbeeld maar 4. Ik was er al bang voor dat dat zou gaan gebeuren.

quote:

Op zondag 28 september 2014 16:53 schreef zomertje het volgende:

[..]

Gebrek aan het ervaren van plezier is ook een onderdeel van depressie. Je weet zeker dat je dat niet (recent erbij gekregen) hebt?

quote:

Op zondag 28 september 2014 16:52 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Er is wel iets wat me kan schelen, maar vanwege de extra spanning die ik nu heb (doordat ik uit balans ben geraakt) kom ik daar niet aan toe. Ik ben toch van plan om iets te gaan proberen, zodat ik plezier ga voelen. Mijn balans is er wanneer ik kan doen wat ik wil en dat ik daar plezier uit kan halen. Die andere vragen kan ik niet echt beantwoorden, omdat het zo afhankelijk is van omstandigheden. De verandering in omstandigheden heeft geen richting.

quote:

Je stoornis verklaart de inhoud van je vorige post. Wat heb je geprobeerd om aan die eisen te voldoen?

quote:

Op zondag 28 september 2014 17:31 schreef babybanaan het volgende:

[..]

Sowieso denk ik dat ik schizoide nooit echt zal begrijpen (wat ik wel jammer vind). Ik had altijd het idee dat er gewoon geen drive is. Ik bekijk het - denk ik - te veel vanuit een beloningsperspectief. Als iets belonend voor je is (plezier bijvoorbeeld), dan ga je daarvoor (ben je dus gedreven). Jij hebt nergens plezier in, dus die beloning is er niet (is het vooruitzicht van een beloning er ook niet?). Zonder beloning ook geen drive. Vanuit een dergelijk oogpunt verbaast het me een beetje dat ik bij jou echt wel veel drive zie om je leven op een rijtje te krijgen. Maar nogmaals, waarschijnlijk zie ik het schizoide stukje veel te zwart-wit en heb ik hele andere verwachtingen.

[..]

Ik wil op het forum niet in detail treden omwille van herkenbaarheid. Ik heb een opleiding met hangen en wurgen afgerond, maar het vervolg zie ik niet zitten met dat hangen en wurgen. Dat vervolg is het eerste dat ik nu volledig vermijd. Ik durf het niet te proberen - enerzijds uit angst voor falen en anderzijds uit angst voor mijn eigen dwang.
Ik ben namelijk enerzijds ontwijkend, maar tegelijkertijd komt uit OCPS ook een hoop dwang voort om juist uitdagingen aan te gaan. Met OCPS compenseer ik dus voor OPS. Op dit punt in mijn leven kan OCPS niet meer compenseren voor OPS en verval ik dus in vermijding.
Beetje vaag verhaal, maar hier wil ik niet te veel kwijt. Als je het zelf graag wilt weten, kan ik je wel PM-en.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2014 15:01 schreef spiritoffreedom het volgende:
Hey iedereen,

Ik ben een meid van 28 met een fysieke handicap en ik heb borderline. Met mijn fysieke handicap heb ik leren omgaan, echter sinds ik ontdekt heb dat ik borderline heb wordt ik steeds weer geconfronteerd met vooroordelen hieromtrent. Daar kan ik niet tegen. Hoe gaan jullie hiermee om? + heb ik ook nog eens dat ik mezelf niet echt herken in de diagnose.

Iemand hier overigens ervaring met dagtherapie en/of psychiatrische thuishulp?

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2014 15:33 schreef appelsap het volgende:
[..]
Ik houd mijn diagnose vaak voor me om die reden. Ik word er ook wel eens mee geconfronteerd doordat ik in de zorg werk en dan denk ik wel eens: je zou eens moeten weten dat er nu een borderliner naast je zit.
Ik heb goede ervaring met dagbehandeling. Daar heb ik veel geleerd en het is fijn om mensen om je heen te hebben die je begrijpen en die zonder vooroordeel kunnen kijken.
Ik heb minder goede ervaring met psychiatrische thuiszorg. Ik kon daar gewoon niks mee en vond het niet prettig dat ze in mijn persoonlijke omgeving kwamen. Ik werd er erg achterdochtig en vijandig van.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2014 15:37 schreef spiritoffreedom het volgende:

[..]

Mja euhm ik heb iets heel vaags. ik woon in een instelling voor mensen met fysieke handicap. Mensen hier vertelden mij dat in mn dossier staat dat ik borderline heb terwijl ik naar mijn weten nooit een psychiater heb gezien.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2014 15:46 schreef appelsap het volgende:
[..]
Door wie is die diagnose dan wel gesteld? Heb je ooit persoonlijkheidsonderzoek gehad?
Ga/moet je ervoor in behandeling? Bij het aangaan van een behandeling heb je namelijk vaak wel een officiële diagnose nodig en krijg je vaak uitgebreidere testen om de diagnose te bevestigen/ontkrachten en om te kijken op welk gebied jouw problemen dan liggen.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2014 15:49 schreef spiritoffreedom het volgende:
[..]
dat weet ik dus niet en nee nooit persoonlijkheidsonderzoek gehad oid. ik loop wel bij een psychologe en overweeg nu om in dagbehandeling te gaan maar das ni officieel voor borderline

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2014 15:49 schreef spiritoffreedom het volgende:
[..]
dat weet ik dus niet en nee nooit persoonlijkheidsonderzoek gehad oid. ik loop wel bij een psychologe en overweeg nu om in dagbehandeling te gaan maar das ni officieel voor borderline

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2014 16:25 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Nou ik zou dat toch eens navragen dan, want het moet toch ergens vandaan komen lijkt me. Beetje raar wel dat je nooit een onderzoek hebt gehad maar het wel in je dossier staat.
Ik heb wel ervaring met dagbehandeling en ga volgende week opnieuw met een deeltijdbehandeling beginnen. Net namelijk de officiële brief en het rooster gekregen

quote:

Op zondag 12 oktober 2014 10:19 schreef spiritoffreedom het volgende:

ja

quote:

Op zondag 12 oktober 2014 11:47 schreef kuolema het volgende:
[..]
Wat voor soort dagbehandeling is het?

quote:

Op zaterdag 25 oktober 2014 20:42 schreef Sylvana het volgende:
Rustig hier! Hoe is het met iedereen?

Ik heb de eerste 2 weken van de deeltijd erop zitten. En het is echt een hele fijne groep mensen waar ik me nu al in thuis voel en waar ik me al echt onderdeel van de groep voel. Normaal kijk ik echt een hele tijd de kat uit de boom, maar nu voelt het echt al vertrouwd. Het is wel een hele gevarieerde groep, de jongste is 21 (nouja, die begint over 2 weken) en de oudste 53. En van de 9 zijn er 3 mannen dan.

De eerste 2 weken waren de kennismakingsfase, dus was het nog niet echt de bedoeling om zelf veel in te brengen. Wel heb ik bij PMT bedacht om Over de Streep te doen. Tijdens activiteitentherapie kwam ik mijn schema's hoge eisen en falen/mislukken al wel erg tegen. Ik mag nu voor komende week mijn eerste echte doelen opstellen ( ipv "kennismaken" dus) en heb al bedacht dat ik dan bij Activiteitentherapie van de week wat wil doen (mozaïeken) wat ik nog nooit gedaan heb. Omdat ik vaak in mijn comfortzone blijf omdat ik dat ken/kan en er dus geen kans is op falen/mislukken. Dus wil daar gaan oefenen met experimenteren en nieuwe dingen doen etc.

En heb van de week al wel een begin met mijn schemaboom gemaakt ( overzicht van je schema's, oorzaken vanuit je vader/moeder/gezinsregels/ingrijpende gebeurtenissen) en wat je manier zijn om met je schema's om te gaan (overgave/vermijden/overcompensatie) Dus die wil ik van de week afmaken en dan eventueel bij Schematherapie ook gaan inbrengen. Maar dat is misschien toch al wel snel, dus dat moet ik nog even kijken.

Want nu die kennismakingsfase voorbij is heb ik echt het gevoel dat ik nu dan ook meteen maar hard aan de slag moet, maar ik heb natuurlijk nog een half jaar. Dus moet ook weer niet teveel en te snel willen. En ook als ik zelf niks inbreng wil dat niet zeggen dat ik nutteloos bezig ben natuurlijk.

Het is wel echt heel anders dan de klinische opname, het gaat overal wel veel minder diep op in zeg maar. Het is veel vrijer, er is ook veel tijd zonder sociotherapeut erbij, die gewoon door de cliënten zelf ingevuld moet worden. Maar dat is aan de andere kant ook wel weer goed omdat je zo weer verantwoordelijkheid leert nemen, samen leert werken/overleggen etc. Volgende week ben ik in ieder geval al meteen verantwoordelijk voor de boodschappen en vanaf dan heb ik ook corvee (maar dat stelt niet zoveel voor omdat we alleen lunchen daar)

Ik ben nog wel helemaal kapot na een dag en vooral op de donderdag dat ik geen therapie heb moet ik echt de hele dag bijkomen van de twee dagen ervoor. Dus wat dat betreft is het wel goed dat ik niet meer die klinische behandeling van 5 dagen in de week doe, want dat is gewoon niet haalbaar.
Maar desondanks hoop ik dat dit toch ook voldoende is en ik hierna verder kan, ook al is de therapie inhoudelijk minder intensief.

quote:

Op zaterdag 25 oktober 2014 21:17 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Klinkt positief sylvana!!
Die schemaboom heb ik ook gemaakt. Dat gaf veel inzicht bij mij. En die hielp later geloof ik ook weer bij het bedenken van opdrachten voor mezelf.
En niet heel diep gaan hoeft geen probleem te zijn. Teveel graven levert niks op. Zolang je maar op de goede plekken graaft
Succes de komende maanden daar!

quote:

Op zaterdag 25 oktober 2014 20:42 schreef Sylvana het volgende:
Rustig hier! Hoe is het met iedereen?

Ik heb de eerste 2 weken van de deeltijd erop zitten. En het is echt een hele fijne groep mensen waar ik me nu al in thuis voel en waar ik me al echt onderdeel van de groep voel. Normaal kijk ik echt een hele tijd de kat uit de boom, maar nu voelt het echt al vertrouwd. Het is wel een hele gevarieerde groep, de jongste is 21 (nouja, die begint over 2 weken) en de oudste 53. En van de 9 zijn er 3 mannen dan.

De eerste 2 weken waren de kennismakingsfase, dus was het nog niet echt de bedoeling om zelf veel in te brengen. Wel heb ik bij PMT bedacht om Over de Streep te doen. Tijdens activiteitentherapie kwam ik mijn schema's hoge eisen en falen/mislukken al wel erg tegen. Ik mag nu voor komende week mijn eerste echte doelen opstellen ( ipv "kennismaken" dus) en heb al bedacht dat ik dan bij Activiteitentherapie van de week wat wil doen (mozaïeken) wat ik nog nooit gedaan heb. Omdat ik vaak in mijn comfortzone blijf omdat ik dat ken/kan en er dus geen kans is op falen/mislukken. Dus wil daar gaan oefenen met experimenteren en nieuwe dingen doen etc.

En heb van de week al wel een begin met mijn schemaboom gemaakt ( overzicht van je schema's, oorzaken vanuit je vader/moeder/gezinsregels/ingrijpende gebeurtenissen) en wat je manier zijn om met je schema's om te gaan (overgave/vermijden/overcompensatie) Dus die wil ik van de week afmaken en dan eventueel bij Schematherapie ook gaan inbrengen. Maar dat is misschien toch al wel snel, dus dat moet ik nog even kijken.

Want nu die kennismakingsfase voorbij is heb ik echt het gevoel dat ik nu dan ook meteen maar hard aan de slag moet, maar ik heb natuurlijk nog een half jaar. Dus moet ook weer niet teveel en te snel willen. En ook als ik zelf niks inbreng wil dat niet zeggen dat ik nutteloos bezig ben natuurlijk.

Het is wel echt heel anders dan de klinische opname, het gaat overal wel veel minder diep op in zeg maar. Het is veel vrijer, er is ook veel tijd zonder sociotherapeut erbij, die gewoon door de cliënten zelf ingevuld moet worden. Maar dat is aan de andere kant ook wel weer goed omdat je zo weer verantwoordelijkheid leert nemen, samen leert werken/overleggen etc. Volgende week ben ik in ieder geval al meteen verantwoordelijk voor de boodschappen en vanaf dan heb ik ook corvee (maar dat stelt niet zoveel voor omdat we alleen lunchen daar)

Ik ben nog wel helemaal kapot na een dag en vooral op de donderdag dat ik geen therapie heb moet ik echt de hele dag bijkomen van de twee dagen ervoor. Dus wat dat betreft is het wel goed dat ik niet meer die klinische behandeling van 5 dagen in de week doe, want dat is gewoon niet haalbaar.
Maar desondanks hoop ik dat dit toch ook voldoende is en ik hierna verder kan, ook al is de therapie inhoudelijk minder intensief.

quote:

Op zondag 26 oktober 2014 00:07 schreef kuolema het volgende:

[..]

Wat fijn dat je je meteen thuis voelt in de groep! En goed dat je al concrete doelen hebt bedacht. Ik vond dat altijd erg moeilijk.
De mensen bij mij in de groep zeiden allemaal dat het zo snel voorbij was (een jaar duurde die therapie) en er zullen vast ook momenten zijn waarop het moeilijker is om aan de slag te gaan of doelen waar je langer over doet dus dan is een half jaar niet zo lang. Maar als je doelen opstelt moet je het eigenlijk niet zo bekijken want dan wordt het een soort race

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 10:31 schreef appelsap het volgende:
Ik vind jouw instelling momenteel heel positief overkomen Sylvana. Heb je inmiddels zelf al meer het idee dat het 'beter' gaat worden in de toekomst?
Fijn dat je nu al zo op je plek bent in de groep. Dat is in ieder geval een mooi begin.

Bij mij is de schematherapie momenteel on hold gezet. Het is te heftig in combinatie met stage/school en ik zat er daardoor vorige week helemaal doorheen. Bij mijn psych een flinke uitbarsting van emoties gehad waarin dat duidelijk werd. Qua tijd sowieso lastig om wekelijks afspraken te plannen en daarnaast ligt de druk momenteel al erg hoog en zit ik meer op standje overleven nu. Toen werd mij min of meer gezegd (of misschien is dat mijn interpretatie) dat ik moet kiezen tussen school/behandeling. Het strijkt mij nu tegen de haren in. Ik vind het afmaken van mijn opleiding heel belangrijk om verder te kunnen in het leven en heb door een behandelopname al vertraging opgelopen. Het voelt nu meteen weer alsof ik dan niet genoeg doe voor de behandeling en alsof ik me dan blijkbaar aanstel en mijn problemen niet ernstig genoeg zijn omdat ik nu voor school kies.
Ik vind het zo lastig. Aan de ene kant zegt mijn gevoel dat ik alle hulp maar moet stoppen omdat ik klaarblijkelijk toch geen stap verder kom, want ik val weer terug in overleven, nergens van genieten en er eigenlijk niet meer willen zijn. Dan weet ik het allemaal niet meer en wordt alles heel zwart/wit.
Het andere probleem is dat mijn huidige psycholoog per 1 januari stopt. Mijn vorige psychologe komt wel terug op de locatie, samen met nog iemand. Ik wil sowieso alleen verder gaan met hulp als ik bij haar terug kan en ik weiger het om over te gaan naar een onbekende.
Daarnaast als ik laag intensief behandeld blijf worden moet eigenlijk ik over naar een psychiatrisch verpleegkundige. Daar heb ik erg slechte ervaringen mee en dat weiger ik dus ook.
Vanaf februari zou ik verder kunnen gaan met schematherapie omdat stage dan afgerond is en er een hoop druk wegvalt en meer ruimte is voor emoties en heftigheid. Dit alles wordt nu in het team overlegd waarbij nog geen zekerheid gegeven kan worden.
Verder moet ik alweeeeeer bij de psychiater komen (4e keer in een jaar) omdat ze weer een nieuwe hebben die dus verantwoordelijk is voor het uitschrijven van mijn pillen en mij daarom wil zien. Ik snap het wel maar ik vind het echt onzin! Ik slik al 2 jaar dezelfde medicatie waar de komende tijd toch niks aan veranderd gaat worden. Omdat de instelling zovaak wisselt van psychiater mag ik telkens komen opdraven.
Zoals wel te lezen is ben ik momenteel best geïrriteerd en negatief over de gang van zaken, wil ik het bijltje erbij neergooien en is het onzeker over hoe mijn behandeling verder zal gaan verlopen.

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 20:59 schreef zomertje het volgende:
Ik probeer me juist weer wat meer te verdiepen in de verschillende schema's omdat t me enorm in de weg zit momenteel. Veel te vaak ben ik bezig met 'doe ik het wel goed' en ben ik wel lief/leuk/aardig genoeg... kost zoveel energie

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 21:03 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Wat rot zeg dat je weer zoveel last van die schema's hebt *knuffel* Heb je een idee waarom je daar nu weer zoveel last van hebt? Ik herken het wel hoor, ik heb ook heel erg last van die schema's en dat kost idd erg veel energie.

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 21:10 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik weet het niet eigenlijk. Alleen weet ik dat t gewone leven met werk en alle verplichtingen me wel zwaar valt. Ik ben ook elke dag wel overprikkeld door alle dingen en drukte.

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 21:03 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Dankjewel, wat een lief compliment! En ja, ik heb er nu wel meer vertrouwen in! Gewoon al bijna een jaar crisisvrij!

En wat een gedoe met die GGZ-instelling zeg! Daar zou ik ook gefrustreerd van worden hoor!
En het afmaken van een opleiding/stage is idd wel belangrijk, maar ik snap je hulpverleners ook wel.Hoe realistisch is dat als je niet eerst aan jezelf werkt? Ga je dan niet elke keer vastlopen als je niet eerst met jezelf aan de slag gaat?
Als je denkt dat je het zonder redt dan moet je dat vooral doen natuurlijk. Dan is het idd een idee om vanaf februari verder te gaan. Maar ga je het zolang zonder redden? Ik hoop wel dat je snel duidelijkheid hebt qua hulpverlening, want niet weten waar je aan toe bent helpt natuurlijk ook niet. Sterkte!

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 21:10 schreef zomertje het volgende:

[..]

Ik weet het niet eigenlijk. Alleen weet ik dat t gewone leven met werk en alle verplichtingen me wel zwaar valt. Ik ben ook elke dag wel overprikkeld door alle dingen en drukte.

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 21:13 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Hmm dat is wel lastig dan ja. Hoeveel uur werk je in de week dan? En kun je daar buiten wel rustmomenten/momenten voor jezelf inplannen? Heb je nog medicatie?

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 21:50 schreef appelsap het volgende:

[..]

Herkenbaar.. Ook over of je wel leuk genoeg bent enzo. Wat een worsteling hè.
Ik doe tegenwoordig heel vaak thuis de veilige plek oefening. Ken je die?
Helpt bij mij wel wat om wat rust te voelen..

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 22:06 schreef zomertje het volgende:

[..]

Nee, die ken ik niet?

quote:

Op maandag 27 oktober 2014 22:24 schreef appelsap het volgende:

[..]

De bedoeling is dat je een veilige plek visualiseert. Dat mag iets zijn wat echt bestaat en waar je naartoe kan gaan maar het mag ook een verzinsel zijn.
Je neemt hiervoor een plek die voor jou neutraal is en waarbij er geen oordelen over jou zijn, je bij wijze van niet gestoord kan worden door anderen en er rust en een gevoel van veiligheid is.
Je stelt jezelf dan vragen als: hoe ziet het eruit, wat voel je, is het warm of koud, zit of sta je, zijn er mensen in je omgeving, welke kleuren zie je. Of opdrachten zoals: raak de grond eens aan (in gedachte in je veilige plek) wat voel je dan.
Het helpt mij wel om echt op die rustige plek te komen. Mijn plek is een plek op het strand, op een bankje in de duinen, helemaal alleen. Ik hoor de zee en de wind, het is zo'n 22 graden, beetje wind, voeten in het zand.
Vooral het idee dat ik daar ben, rust heb en er niemand is die een oordeel heeft en ik daar gewoon kan/mag zijn wie ik ben helpt mij.

quote:

Op woensdag 29 oktober 2014 20:22 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Pff ik had hier al vanaf vanmorgen op willen reageren, helaas erg druk en wat medische complicaties van fysieke aard waardoor ik mijn intentie niet hebben kunnen vervullen. Nu ik echter hier zal ik eens wat schrijven uit de losse pols met andere woorden ik ga gewoon schrijven wat in mij op komt.

Soms denk ik dat ik het leven wat intensiever zou moeten leven, als ik om mij heen kijk ben ik altijd het excentrieke figuur, de persoon die nee zegt tegen drukke bezigheden en ervan kan genieten als niemand contact zoekt of mij lastig valt, ja als een vriend contact wilt opnemen of iemand komt naar mij toe zie ik dat als lastig vallen. Maar misschien zou ik wat intensiever moeten leven, maar ik voel me dan een beetje als met eten, soms als er lekker eten is eet ik er teveel van en ik weet dat het niet goed voor me is maar toch wil en doe ik het om daarna achtergelaten te worden met buikpijn. Net zo denk ik of maak ik mijzelf vaak wijs dat ik met mensen wil zijn en een beetje een personen mens zou willen zijn met meer contacten die ergens naar binnen kan lopen zijn charmes in de strijd kan gooien en het goed bij vrouwen doet. Maar ik weet dat vrouwen niet goed voor mij zijn dat ik een soort hond ben die achter de auto aan rent en eenmaal daar niet weet wat hij moet doen. En dan kan ik weer terug gaan zitten en blij zijn in mijn eentje, maar soms dan denk ik weer dat ik intensiever moet leven.

En soms voel ik me leeg, maar dan besef ik me dat ik ook een zeer leeg persoon ben, de meeste mensen investeren tijd in dingen en dat geeft betekenis, zo ontmoete ik iemand met vrouw en kinderen die zegt dat elke dag maar beter en beter wordt, voor iemand als mij zou het onmogelijk zijn. Ik kan alcohol drinken en als ik echt echt echt echt moet 1x per jaar naar een hoer gaan voor mijn intimiteit en dat is het dan. Een leeg leven met niks in, een makker wilt al de hele tijd met me afspreken maar ik hou de boot af geen zin in. En waarom zou ik?

Dus tja worstel ik ermee? Ik zou zeggen dat ik er vaker aan denk en dan denk was ik maar dit of dat, maar goed het is gewoon zo dat het gras elders groener lijkt, maar laten we eerlijk zijn ik ben een type gras en jij waarschijnlijk ook dat maar op een paar locaties groeit we kunnen niet zomaar zeggen ik wil daar gaan, we schieten daar geen wortel.

Dit is wat ik denk en graag zie ik een reactie tegemoet waarop we dit misschien kunnen uitbreiden, of wilde je een andere kant op?

quote:

Uw totaalscore op de pleasertest is: 24 punten
16-24 punten? U bent een ernstige pleaser
De behoefte om anderen te plezieren zit bij u diep ingebakken en is ernstig. Waarschijnlijk weet u zelf ook wel dat dat een zware wissel trekt op uw psychische en lichamelijke gezondheid - en op de kwaliteit van uw relaties. De hoeveelheid stress die u ervaart kan een goede stok achter de deur zijn om het probleem aan te pakken. Maar u moet wel in actie komen om weer greep te krijgen op uw leven. Lees hieronder of uw behoefte vooral het gevolg is van gedachten, van gewoontes of emoties.

Zo tem je de pleaser
En welk type pleaser dan?
Scoorde u 10 of hoger? Dan is het zinvol om te ontdekken wat de belangrijkste oorzaak is van uw behoefte om te behagen: uw gedachten, gewoontes of uw emoties.
De hoogste score geeft aan wat bij u de belangrijkste oorzaak is van uw wens om aardig gevonden te worden. Het is ook mogelijk dat u op twee of zelfs drie oorzaken even hoog scoort. Dan zijn deze in even grote mate aanwezig.

Uw score op gedachten is: 8.00 punten
Het vaakst ‘ja' geantwoord bij gedachten?
Uw behoefte om te behagen komt voort uit de - rigide - gedachte dat iedereen u aardig moet vinden. U ontleent uw eigenwaarde en identiteit aan hoeveel u doet voor anderen; volgens u prevaleren hun belangen boven die van uzelf. Als u deze instelling heeft, gelooft u dat u door aardig te zijn afwijzing en kwetsend gedrag van anderen voorkomt. U legt uzelf strenge regels op, levert harde kritiek op uzelf, en heeft perfectionistische verwachtingen van uzelf - maar tegelijkertijd wilt u niets liever dan door iedereen geaccepteerd te worden.

Uw score op gewoontes is:8.00 punten
Het vaakst ‘ja' geantwoord bij gewoontes?
U wilt anderen onvoorwaardelijk tevredenstellen, ook al gaat dat ten koste van uzelf. Bent u dit type, dan is het een gewoonte van u om iets voor anderen te doen, en per saldo doet u dat dus te vaak en te veel. U zegt zelden ‘nee' en delegeert zelden. Het is onvermijdelijk dat u telkens overbetrokken raakt, veel van uzelf aan anderen geeft en zelf weinig overhoudt.

Uw score op emoties is:8.00 punten
Het vaakst ‘ja' geantwoord bij emoties?
Uw belangrijkste motief is dat u beangstigende en onprettige gevoelens wilt vermijden. Zelfs de mogelijkheid van, of het vooruitzicht op, een boze confrontatie met anderen roept al veel angst op. Uw gedrag dient voornamelijk als vermijdingstactiek om uzelf te beschermen tegen uw angst voor woede, conflict en confrontatie. Maar zoals u waarschijnlijk al weet is deze tactiek niet onfeilbaar. Uw angsten worden er namelijk niet minder van. Ze verergeren juist zolang u zulk vermijdingsgedrag blijft vertonen

Test

quote:

Op zaterdag 1 november 2014 15:27 schreef Sylvana het volgende:
Net een artikel over pleasen gelezen en er zat ook een verwijzing bij naar een test van Psychologiemagazine. Ik die test maken, moest ik gewoon op alle 24 vragen "ja" beantwoorden
Dus dat was wel even confronterend, wist wel dat het "erg" was, maar nu ik erover nadenk is het wel erg veel, zowel in gedachten, gewoontes als emoties.

[..]

Maar het klopt ook echt precies, wat er staat zijn ook echt precies mijn doelen voor de deeltijd:
Zelfvertrouwen krijgen, hoge eisen verminderen, minder kritiek op mezelf geven, nee leren zeggen, hulp leren vragen en dingen niet vermijden vanwege angst voor afwijzing/conflicten. Dus dat simpele testje was wel even confronterend, kwam wel even binnen zeg maar

quote:

Op zondag 2 november 2014 16:09 schreef appelsap het volgende:

[..]

Misschien nog toe te voegen aan het lijstje: grenzen aangeven?
Het lijkt mij ook confronterend, maar ergens ook bevestigend dat je dan de juiste doelen gekozen hebt en dat die voor jou ook echt relevant zijn.

quote:

Op zondag 2 november 2014 17:06 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Owja die was ik vergeten maar hoort er ook zeker bij ja
En dat is idd wel fijn ja dat ik wel echt weet waar ik aan wil werken.

quote:

Op vrijdag 14 november 2014 17:12 schreef Comp_Lex het volgende:
Ze vermoeden dat ik psychotisch ben. Ze willen dat ik EPO ga doen. Als ik daadwerkelijk psychotisch ben, dan zal mijn diagnose wel aangepast worden van paranoïde-schizoïde naar schizofrenie.

quote:

Op vrijdag 14 november 2014 23:34 schreef zomertje het volgende:

[..]

Dat kunnen ze misschien wel beter behandelen, dat zou dan weer fijn zijn lijkt me?

quote:

Op woensdag 29 oktober 2014 20:22 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Pff ik had hier al vanaf vanmorgen op willen reageren, helaas erg druk en wat medische complicaties van fysieke aard waardoor ik mijn intentie niet hebben kunnen vervullen. Nu ik echter hier zal ik eens wat schrijven uit de losse pols met andere woorden ik ga gewoon schrijven wat in mij op komt.

Soms denk ik dat ik het leven wat intensiever zou moeten leven, als ik om mij heen kijk ben ik altijd het excentrieke figuur, de persoon die nee zegt tegen drukke bezigheden en ervan kan genieten als niemand contact zoekt of mij lastig valt, ja als een vriend contact wilt opnemen of iemand komt naar mij toe zie ik dat als lastig vallen. Maar misschien zou ik wat intensiever moeten leven, maar ik voel me dan een beetje als met eten, soms als er lekker eten is eet ik er teveel van en ik weet dat het niet goed voor me is maar toch wil en doe ik het om daarna achtergelaten te worden met buikpijn. Net zo denk ik of maak ik mijzelf vaak wijs dat ik met mensen wil zijn en een beetje een personen mens zou willen zijn met meer contacten die ergens naar binnen kan lopen zijn charmes in de strijd kan gooien en het goed bij vrouwen doet. Maar ik weet dat vrouwen niet goed voor mij zijn dat ik een soort hond ben die achter de auto aan rent en eenmaal daar niet weet wat hij moet doen. En dan kan ik weer terug gaan zitten en blij zijn in mijn eentje, maar soms dan denk ik weer dat ik intensiever moet leven.

En soms voel ik me leeg, maar dan besef ik me dat ik ook een zeer leeg persoon ben, de meeste mensen investeren tijd in dingen en dat geeft betekenis, zo ontmoete ik iemand met vrouw en kinderen die zegt dat elke dag maar beter en beter wordt, voor iemand als mij zou het onmogelijk zijn. Ik kan alcohol drinken en als ik echt echt echt echt moet 1x per jaar naar een hoer gaan voor mijn intimiteit en dat is het dan. Een leeg leven met niks in, een makker wilt al de hele tijd met me afspreken maar ik hou de boot af geen zin in. En waarom zou ik?

Dus tja worstel ik ermee? Ik zou zeggen dat ik er vaker aan denk en dan denk was ik maar dit of dat, maar goed het is gewoon zo dat het gras elders groener lijkt, maar laten we eerlijk zijn ik ben een type gras en jij waarschijnlijk ook dat maar op een paar locaties groeit we kunnen niet zomaar zeggen ik wil daar gaan, we schieten daar geen wortel.

Dit is wat ik denk en graag zie ik een reactie tegemoet waarop we dit misschien kunnen uitbreiden, of wilde je een andere kant op?

quote:

Op zaterdag 22 november 2014 00:18 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik heb even wat uitspraken van jou geselecteerd. Dit zijn namelijk aannames die niet kloppen. Je blijft jezelf wijsmaken dat jij er niet bij hoort, dat je een outcast bent, dat vrouwen je niet moeten, dat het niet meer goedkomt met je, dat de wereld je niet begrijpt en niemand te vertrouwen is. Dit soort dingen zeg je waarschijnlijk jarenlang dag in dag uit tegen jezelf. Dan is het logisch dat je het liefst op een hutje in de hei wilt wonen en geen behoefte hebt aan contact.

Ik snap best dat het allemaal zo voelt en ik snap ook wel - ik heb gelezen wat je hebt meegemaakt in je leven - hoe die gedachten zijn ontstaan. Maar ik hoop echt dat je een keer gaat inzien dat die gedachten niet kloppen. Het kan echt wel goed met je komen en mensen zijn meer te vertrouwen dan jij denkt. Maar de verandering moet bij JOU beginnen.

Wanneer jij de problemen buiten jezelf legt en op je omgeving projecteert "vrouwen zijn gemeen", "mensen zijn niet te vertrouwen" etc, ga jij je machteloos voelen en kruip je in je schulp om je tegen die boze buitenwereld te beschermen. Wanneer jij het meer bij jezelf gaat zoeken "ik heb problemen met vrouwen" "ik heb moeite om mensen te kunnen vertrouwen", is die machteloosheid veel minder en de buitenwereld veel minder bedreigend. En omdat je het bij jezelf legt, ga je meer in oplossingen denken. Want als jij bijvoorbeeld zegt "ik heb moeite om mensen te vertrouwen", ga jij ook denken "als ik dingen anders ga doen, kan het mij lukken om mensen meer te vertrouwen"

Dat eten is wel een probleem. Als jij zoveel eet dat je er buikpijn van krijgt, denk ik dat jij zelfs een eetprobleem hebt. Ik denk echt dat jij een intensievere behandeling nodig hebt en niet een psych waar je eens in de zoveel tijd naartoe gaat.

Fixeer je niet teveel op je gevoel van leegte en laat je daardoor niet teveel leiden. Dat gevoel krijg je wel vaker, omdat het zo diep is. Eerst moet je je gedrag en denkpatronen veranderen en daarna verandert je gevoel vanzelf mee.

Sterkte ermee! Ik weet zelf hoe kut het is om zo met jezelf te worstelen. Maar geef niet op en heb geduld met jezelf. Wanneer jij aan jezelf werkt, lijkt het misschien vaak zo dat het allemaal voor niks is, maar het tegendeel is waar! Veranderen is mogelijk! En een gelukkiger leven ook!

quote:

Op vrijdag 5 december 2014 05:51 schreef Rivka76 het volgende:
Hai allemaal, ik ben nieuw maar lees al geruime tijd mee in dit topic. Ik ben gediagnosticeerd met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. (+ depressie en psychotische stoornis nao) Door de juiste medicatie gaat het redelijk met me, ik ben vrij stabiel. Dit is niet altijd zo geweest.Ik ben 38 jaar. Doe op het moment niet veel, alleen een cursus mindfulness. Mijn dag/nacht ritme is naar de klote, vandaar dat ik op dit onchristelijke uur nog zit te typen. Anyway, wil me alleen even voorstellen. Tot ziens.

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 01:10 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Jij hebt overduidelijk nog nooit van PPS gehoord.

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 11:23 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Want?

quote:

Je blijft jezelf wijsmaken dat jij er niet bij hoort, dat je een outcast bent, dat vrouwen je niet moeten, dat het niet meer goedkomt met je, dat de wereld je niet begrijpt en niemand te vertrouwen is.

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 14:02 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

[..]

Dit is heel kenmerkend voor mensen die aan PPS lijden, maar voor hen is het niet "wijsmaken", maar de realiteit.

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 15:48 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Wat versta jij dan onder wijsmaken?

Ik begrijp ook wel dat hij het echt zo ziet. En ik heb ook het vermoeden dat hij mijn reactie niet in dank afneemt maar misschien interpreteert als een persoonlijke aanval. Moet ik dan maar mee gaan in zijn vervormde realiteit en bevestigen dat inderdaad niemand hem kan en wil begrijpen en iedereen tegen hem is? Daar zal hij eveneens achterdochtig van raken, maar dan is het terecht, want dan komt het omdat ik tegen hem niet eerlijk ben over wat ik er echt van denk en aangezien hij ook niet achterlijk is, weet hij dan eveneens dat ik hem met zulke uitspraken alleen nog maar verder in de shit trap.

Wat mensen met persoonlijkheidsstoornissen uit cluster A doen, is hun eigen gevoelens buiten zichzelf leggen en op de omgeving om hen heen projecteren. Dat is een primair overlevingsmechanisme wat ieder mens heeft en weleens toepast, want het is soms makkelijker om 'de schuld' buiten jezelf te leggen. Als je bijvoorbeeld als kind altijd hoort dat je anders bent en altijd dingen fout doet en daardoor al een groot minderwaardigheidscomplex heb opgelopen, moet je dat betreffende overlevingsmechanisme wel toepassen om te voorkomen dat je ego nog meer schade oploopt. Het idee dat mensen je kapot willen maken, is makkelijker te verdragen dan dat jij degene bent die oorzaak in het probleem hebt. (Dat jij de schuld van alles bent, is evenmin de realiteit dan dat de boze buitenwereld het op je gemunt hebt. Maar kinderen zien het sowieso zwartwit en kunnen niet de nuances zien.)

Wat gebeurt er als je de wereld om je heen ervaart als bedreigend met allemaal mensen die je kwaad willen berokkenen? Voel je dan de behoefte om vrienden te hebben of lijkt het je veiliger om je voor iedereen (gevoelsmatig) af te sluiten? Ik denk het laatste. Als gevolg daarvan verlies jij contact met de realiteit en ontwikkel jij je tot een persoon die 'een beetje raar is'. En als jij merkt dat mensen je niet begrijpen en afstand van je nemen, kan jij je net als vroeger de outcast die alles fout doet gaan voelen. Maar zover laat je het niet komen, omdat je daar dan aan onderdoor gaat, dus ga jij je eigen gevoelens verdoven en wederom weer projecteren op de buitenwereld. Als jij bijvoorbeeld merkt dat anderen afstandelijk tegen je doen, denk je "Zie je wel! Mensen moeten mij niet en zijn onbetrouwbaar!" Je bent je niet bewust dat mensen misschien zo op je reageren, omdat jij je zelf ook afstandelijk opstelt en de mensen niet weten hoe ze je moeten benaderen en daardoor misschien ook een beetje bang voor je zijn. Dat besef laat je niet toe om je ego te beschermen.

Dat is wat mensen met cluster A persoonlijkheidsstoornissen in hun behandeling leren: "Klopt het dat mensen zich op een bepaalde manier naar mij opstellen omdat ze mij kwaad willen doen, of is er een andere reden?" Maar je gaat dan ook je angsten aan, die evenmin reëel is. Want je bent bang dat jij de outcast bent die alles fout doet. Maar ben je echt een outcast en doe je inderdaad alles fout? Of zijn er ook dingen goed aan jou? Klopt het dat je een minderwaardig persoon bent of zijn er inderdaad in je leven mensen geweest die jou dat onheus hebben aangepraat?

quote:

"One reason schizoid people are pathologized is because they are comparatively rare. People in majorities tend to assume that their own psychology is normative and to equate difference with inferiority".

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 23:50 schreef Jovatov het volgende:
Lang verhaal kort: hoi, het leven is niet gemakkelijk en dat vind ik niet leuk.

quote:

Op zondag 7 december 2014 10:19 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Heb ik ook. Ik heb ook een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (+ borderline + obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis + sociale fobie + depressie + angststoornis, etc. Je kan beter vragen wat ik niet heb. De depressie en angststoornis zijn denk ik wel zo goed als voorbij en de andere stoornissen zijn ook minder geworden.) Maar het frustreert me ook dat de kwetsbaarheden die ik altijd heb gehad er nog steeds zijn. Ik heb pas een assertiviteitstraining gehad: veel theorie gehad en ook met situaties geoefend. Maar de drempel om daadwerkelijk naar mijn buurman te stappen als de muziek weer 's te hard staat, is nog ontzettend hoog. Dat angstige karakter zit helemaal in mij geworteld. Ik kan wel bepaalde angsten overwinnen, maar ik zou graag mijn karakter willen veranderen dat ik bij voorbaat al minder angsten heb. Ook uitstelgedrag enzo hoort echt bij een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis: ik wil zoveel doen, maar ook dan moet ik drempels over om het daadwerkelijk te gaan doen.

quote:

Op zondag 7 december 2014 14:09 schreef Jovatov het volgende:

[..]

Uitstelgedrag, super herkenbaar. Heb inmiddels paar jaar geleden een propedeuse gehaald en ben onderweg voor mijn diploma, maar ondertussen komt inmiddels de tien jaar van Duo wel in beeld.

Er is mij wel eens verteld dat gedachtepatronen in je hersenen een fysieke band van neuronen is, en dat die band sterker wordt naarmate je dat patroon telkens inzet. Wil je ervan af dan kost het minstens de helft van de tijd om dat patroon af te breken. Dus zeg je vijftien jaar tegen jezelf dat je geen fouten mag maken, dan kost het minimaal 7,5 jaar om dat patroon af te leren. En ook daarna blijft het kwetsbaar.

Het is ook allemaal stukken minder gelukkig. Als ik kijk wat ik nu bereikt heb en hoe ik nu leef dan mag ik supertrots zijn en dat ben ik ook. Maar terugvallen gebeurt helaas ook nog, en dat zal ook nog wel blijven

quote:

Op zondag 4 januari 2015 11:47 schreef babybanaan het volgende:
Hoe is je evaluatie gegaan, Sylvana?
En inderdaad, hoe is het met de rest?

Mijn hele leven lijkt vastgelopen in een paar weken tijd.
Ik ben fulltime gaan werken sinds een tijdje, maar de functie past me gewoon niet. Het loopt niet zoals ik het wil, ik functioneer erg slecht en als klap op de vuurpijl ben ik ook gewoon een kreng naar mijn collega's toe. Ik voel me echt erg naar en ongewenst op mijn werk.
Doordat er op het werk heel veel verandering gaande was, heb ik alles gegeven dat in me zat - en dat betekent dat ik weken van 80 uur heb gedraaid. Daardoor heb ik geen sociaal leven meer over - en ik had al zo weinig.

Contact met familie heb ik niet heel veel; vrienden heb ik weinig; ik woon alleen. Ik zou graag nieuwe contacten opdoen, maar ik weet absoluut niet hoe. Voel me altijd erg sociaal gehandicapt in het bijzijn van anderen. Geloof ook niet dat er mensen zijn die op contact met mij zitten te wachten. Tot nu toe loste ik dat op door vooral instrumentele hulp te bieden aan anderen. Ik hielp met allerlei dingen en voelde me daardoor tenminste even niet zo te veel. Doordat ik zo veel gewerkt heb de laatste tijd, ben ik daar niet aan toe gekomen. Er is in de afgelopen maanden niemand geweest die ook maar een berichtje aan me heeft gestuurd, me heeft gebeld, of iets van zich heeft laten horen. Voor mij de bevestiging dat ik inderdaad niet de moeite van contact waard ben.

Dan is er nog een therapie-issue. Ik moet kiezen of ik door wil of niet. Ergens zou ik heel graag verder willen, maar het lukt me niet op de manier die van me verwacht wordt. Ik heb het een jaar geprobeerd, maar het lijkt niet te werken. Ik moest de kerstdagen maar nadenken of ik door wilde.
Vanuit mijn behandelaar voel ik druk om te stoppen als ik niet wil zoals de instelling het in gedachten heeft. Zelf voel ik me - ook in therapie - veel te veel. Ik ben ook daar lastig, ik wil niets, doe niets. De instelling heeft echt niets aan me. En bovendien: er is een wachtlijst en daarop staan mensen die wél willen. Intussen hou ik een plekje voor hen bezet. Daar voel ik me ook niet lekker bij.
Tegelijkertijd is therapie wel mijn laatste hoop op een normaler leven. Als ik nu opgeef, dan komt het niet meer goed. Ik kan wachten tot ik wel bereid ben te doen wat ik moet doen voor therapie, maar zodra ik tegenover een therapeut zit, sla ik dicht, krijg ik er geen zinnig woord meer uit en wil ik mezelf ook gewoon met al mijn kracht beschermen tegen dat wat de therapeut van me vraagt. In de praktijk lukt ook dat dus gewoon niet.
Komt ook bij dat ik niet bereid zou zijn voor mezelf te betalen als de verzekering het niet zou vergoeden, dus dan moet ik ook niet op de zak van de verzekering willen teren voor behandeling.
Al met al sta ik dus ook nog op het punt mijn behandeling af te breken. De grote vraag is: wat dan? Wat moet ik dan met mijn leven? Wil ik nog iets met mijn leven?

Het gaat dus even niet zo heel fijn met mij.

quote:

Op zondag 4 januari 2015 11:47 schreef babybanaan het volgende:
Hoe is je evaluatie gegaan, Sylvana?
En inderdaad, hoe is het met de rest?

Mijn hele leven lijkt vastgelopen in een paar weken tijd.
-knip-

Het gaat dus even niet zo heel fijn met mij.

quote:

Op vrijdag 16 januari 2015 18:26 schreef Sylvana het volgende:
Evaluatie is ff niet meer belangrijk. Mn vriend heeft gisteren ernstig auto-ongeluk gehad en ligt nu in kritieke toestand in het ziekenhuis dus daar gaat alle aandacht nu naar toe

quote:

Op vrijdag 16 januari 2015 18:26 schreef Sylvana het volgende:
Evaluatie is ff niet meer belangrijk. Mn vriend heeft gisteren ernstig auto-ongeluk gehad en ligt nu in kritieke toestand in het ziekenhuis dus daar gaat alle aandacht nu naar toe

quote:

Op vrijdag 16 januari 2015 20:44 schreef appelsap het volgende:

[..]

Wow begrijpelijk!! Wat een verschrikkelijk nieuws sylvana. Heel veel sterkte voor jou en jullie naasten. Ik ga voor je duimen..

quote:

Op dinsdag 27 januari 2015 21:45 schreef kuolema het volgende:

[..]

Hoe gaat het nu met je vriend en met jou?