[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #7

Ik ben even enorm labiel. Ik ben sinds deze week begonnen in het ziekenhuis met een stage van 20 weken. Onzeker, bang om te falen, niet weten wat me te wachten staat. Op mijn stage gaat het goed en vandaag ook dikke complimenten gekregen. Thuis stort ik in...huilbuien en een hysterisch gevoel van binnen. Geen idee wat ik dan precies voel en waarom ik huil enzo...?
Ik snap soms zo weinig van mezelf.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 16:36 schreef Spongeboss het volgende:

[..]

Dat is wel tof maar dat lijkt me wel vervelend met die sferen.

Overal valt over te onderhandelen. Ik heb het zo geregeld dat ik niet overal bij hoef te zijn wanneer ik dat niet wil.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 17:06 schreef appelsap het volgende:
Ik ben even enorm labiel. Ik ben sinds deze week begonnen in het ziekenhuis met een stage van 20 weken. Onzeker, bang om te falen, niet weten wat me te wachten staat. Op mijn stage gaat het goed en vandaag ook dikke complimenten gekregen. Thuis stort ik in...huilbuien en een hysterisch gevoel van binnen. Geen idee wat ik dan precies voel en waarom ik huil enzo...?
Ik snap soms zo weinig van mezelf.

Heb je een diagnose?

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 17:15 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Heb je een diagnose?

Bps, ops en trekken uit cluster A.(Ik scoor hoog op schizotypisch maar daar kan ik me niet helemaal in vinden. Eerder bps met randpsychoses.)

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 17:47 schreef appelsap het volgende:

[..]

Bps, ops en trekken uit cluster A.(Ik scoor hoog op schizotypisch maar daar kan ik me niet helemaal in vinden. Eerder bps met randpsychoses.)

Ah ok. Zou het misschien van de stress van je stage kunnen komen?

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 18:13 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ah ok. Zou het misschien van de stress van je stage kunnen komen?

Waarschijnlijk wel. Ik voel alleen de stress niet zo direct en ik vind het daarom moeilijk om verbanden te leggen. Het klinkt als een logisch iets, maar het voelt als een nogal overtrokken reactie en alsof de controle even kwijt is.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 17:06 schreef appelsap het volgende:
Ik ben even enorm labiel. Ik ben sinds deze week begonnen in het ziekenhuis met een stage van 20 weken. Onzeker, bang om te falen, niet weten wat me te wachten staat. Op mijn stage gaat het goed en vandaag ook dikke complimenten gekregen. Thuis stort ik in...huilbuien en een hysterisch gevoel van binnen. Geen idee wat ik dan precies voel en waarom ik huil enzo...?
Ik snap soms zo weinig van mezelf.

Herken ik wel hoor. Misschien is het zo dat je gewend bent om afgekraakt te worden (vooral door jezelf). Hoewel dat niet leuk is, is het wel herkenbaar en dus veilig. Als iemand je vervolgens complimenten gaat geven, weet je niet meer wat je van jezelf moet denken, weet je niet in hoeverre die complimenten serieus zijn en vraag je je vervolgens af hoe die complimenten je leven gaan veranderen. Enerzijds is dat heel eng en hoop je eigenlijk dat ergens je je oude vertrouwde negatieve zelfbeeld weer terug krijgt. Anderzijds wil je dat helemaal niet en ben je bang dat de complimenten eenmalig zijn en je blij gemaakt bent met een dode mus en in het vervolg weer kritiek gaat krijgen waardoor je onzeker wordt. Er woeden dan heel ambivalente gevoelens in je hoofd, wat enorm veel spanning en stress geeft.

Zo werkt het bij mij tenminste. Ik probeer dat soort gevoelens zoveel mogelijk te negeren (en ben daardoor ook minder ontvankelijk voor complimentjes), maar ondertussen sluimeren ze enorm en geven ze toch een hoop stress.

quote:

Op zondag 14 september 2014 13:46 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Herken ik wel hoor. Misschien is het zo dat je gewend bent om afgekraakt te worden (vooral door jezelf). Hoewel dat niet leuk is, is het wel herkenbaar en dus veilig. Als iemand je vervolgens complimenten gaat geven, weet je niet meer wat je van jezelf moet denken, weet je niet in hoeverre die complimenten serieus zijn en vraag je je vervolgens af hoe die complimenten je leven gaan veranderen. Enerzijds is dat heel eng en hoop je eigenlijk dat ergens je je oude vertrouwde negatieve zelfbeeld weer terug krijgt. Anderzijds wil je dat helemaal niet en ben je bang dat de complimenten eenmalig zijn en je blij gemaakt bent met een dode mus en in het vervolg weer kritiek gaat krijgen waardoor je onzeker wordt. Er woeden dan heel ambivalente gevoelens in je hoofd, wat enorm veel spanning en stress geeft.

Zo werkt het bij mij tenminste. Ik probeer dat soort gevoelens zoveel mogelijk te negeren (en ben daardoor ook minder ontvankelijk voor complimentjes), maar ondertussen sluimeren ze enorm en geven ze toch een hoop stress.

Dit werkt wel heel verhelderend, bedankt. Zo gaat dat bij mij ook.
En daarnaast loopt de druk ook op om dan te blijven presteren enzo.

Ik heb het overleefd in ieder geval en het gaat weer wat beter.

Bij mij gaat het niet. Ik voel me een mislukte man. Gevoel van genderdysforie. Niet dat ik van mijn penis af wil en borsten wil hebben ofzo, maar dat ik te verwijfd ben om te kunnen voldoen aan wat er van mannen wordt verwacht. Het ergste is dat niemand dit begrijpt. Ik krijg dan weer van die hypocriete nietszeggende kut-adviezen dat ik mezelf moet accepteren en zo. Dit is de voornaamste reden dat ik jarenlang paniekaanvallen en depressies heb gehad: ik heb geen controle over mijn seksualiteit. Mijn seksualiteit bepaalt dat ik als freak door het leven moet gaan. Psychologen begrijpen het ook niet en verdraaien het dan, omdat ze niet willen toegeven dat ze niet weten hoe ze mij moeten helpen.

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 20:45 schreef Pulzzar het volgende:
Bij mij gaat het niet. Ik voel me een mislukte man. Gevoel van genderdysforie. Niet dat ik van mijn penis af wil en borsten wil hebben ofzo, maar dat ik te verwijfd ben om te kunnen voldoen aan wat er van mannen wordt verwacht. Het ergste is dat niemand dit begrijpt. Ik krijg dan weer van die hypocriete nietszeggende kut-adviezen dat ik mezelf moet accepteren en zo. Dit is de voornaamste reden dat ik jarenlang paniekaanvallen en depressies heb gehad: ik heb geen controle over mijn seksualiteit. Mijn seksualiteit bepaalt dat ik als freak door het leven moet gaan. Psychologen begrijpen het ook niet en verdraaien het dan, omdat ze niet willen toegeven dat ze niet weten hoe ze mij moeten helpen.

Het eerste wat in mij opkomt is de vraag waarom het zo erg is om te zijn hoe je nu bent? Is het erg om verwijfder te zijn en wat maakt jou tot een freak?
Ik begrijp het misschien ook niet omdat ik het gevoel niet ken maar ik zou je wel graag willen begrijpen of de gedachtegang erachter kunnen zien.
Zo te lezen ervaar jij dit als een zware last wat leidt tot ernstige interne conflicten. Lijkt me lastig... en dan zijn die gevolgen begrijpelijk.

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 21:24 schreef appelsap het volgende:

[..]

Het eerste wat in mij opkomt is de vraag waarom het zo erg is om te zijn hoe je nu bent? Is het erg om verwijfder te zijn en wat maakt jou tot een freak?

Ik voel me hier ongelukkig mee. Ik ben een man, maar mijn genderidentiteit lijkt wel gespleten. Voor de buitenwereld gedraag ik me ook als man en is er denk niks opvallends aan mij op te merken. In mijn hoofd ontsnap ik weleens in een vrouwelijke identiteit en dat klopt niet.

Het kan een lichte vorm van genderdysforie zijn. Als kind was het veel meer aanwezig en voelde ik me als jongen ook niet gelukkig. Maar dat kan ook te maken hebben met dat ik te zachtaardig was. De mannelijke kenmerken zijn wel wat meer naar voren gekomen in de loop der jaren en ging me er zowaar nog prettig bij voelen. Het was alsof ik nieuwe eigenschappen in mezelf ontdekte die ik eerst niet voor mogelijk hield. Ik kreeg er iets meer zelfvertrouwen door. Maar die vrouwelijke identiteit ging er niet mee weg. Ik weet niet wat ik ermee aan moet.

Op internet gaat het wat genderdysforie betreft vooral over transseksuelen. Zo sterk is het niet. Ik heb ook niet zozeer de behoefte om me in vrouwenkleren te hijsen en ik wil het ook niet gaan uitproberen. Ik ben bang dat een psych net zo min weet wat hij ermee aan moet als ikzelf.

quote:

Op woensdag 17 september 2014 11:21 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik voel me hier ongelukkig mee. Ik ben een man, maar mijn genderidentiteit lijkt wel gespleten. Voor de buitenwereld gedraag ik me ook als man en is er denk niks opvallends aan mij op te merken. In mijn hoofd ontsnap ik weleens in een vrouwelijke identiteit en dat klopt niet.

Het kan een lichte vorm van genderdysforie zijn. Als kind was het veel meer aanwezig en voelde ik me als jongen ook niet gelukkig. Maar dat kan ook te maken hebben met dat ik te zachtaardig was. De mannelijke kenmerken zijn wel wat meer naar voren gekomen in de loop der jaren en ging me er zowaar nog prettig bij voelen. Het was alsof ik nieuwe eigenschappen in mezelf ontdekte die ik eerst niet voor mogelijk hield. Ik kreeg er iets meer zelfvertrouwen door. Maar die vrouwelijke identiteit ging er niet mee weg. Ik weet niet wat ik ermee aan moet.

Op internet gaat het wat genderdysforie betreft vooral over transseksuelen. Zo sterk is het niet. Ik heb ook niet zozeer de behoefte om me in vrouwenkleren te hijsen en ik wil het ook niet gaan uitproberen. Ik ben bang dat een psych net zo min weet wat hij ermee aan moet als ikzelf.

Is er niet iets mis met de balans van je hormonen?

En ach, ik ken iemand die graag in vrouwen kleren loopt, ik ken een homo stel waarvan de ene ook heerlijk kan bazelen over tupperware. En toch zijn t fijne mensen. Men zou eens wat minder moeten oordelen, dan kunnen mensen meer zichzelf zijn zonder zich te schamen.

Je moet wel weten wie je zelf bent en je daar fijn van voelen. Ik krijg ook weleens zo af en toe nare opmerkingen over homoseksualiteit, maar ik ga daardoor echt niet terug in de kast. Ik was zo ongeveer twaalf jaar toen ik erachter kwam dat ik homoseksueel ben. Natuurlijk stond ik niet te juichen en het heeft nog lang geduurd voordat ik daarvoor durfde uit te komen. Maar ik wist wel al dat het iets is wat bij mij hoort en dat het geen zin heeft om me hiertegen te verzetten.

Dit is heel iets anders. Op één of andere manier maakt dit me zo gigantisch depressief.

quote:

Op woensdag 17 september 2014 16:41 schreef Pulzzar het volgende:
Je moet wel weten wie je zelf bent en je daar fijn van voelen. Ik krijg ook weleens zo af en toe nare opmerkingen over homoseksualiteit, maar ik ga daardoor echt niet terug in de kast. Ik was zo ongeveer twaalf jaar toen ik erachter kwam dat ik homoseksueel ben. Natuurlijk stond ik niet te juichen en het heeft nog lang geduurd voordat ik daarvoor durfde uit te komen. Maar ik wist wel al dat het iets is wat bij mij hoort en dat het geen zin heeft om me hiertegen te verzetten.

Dit is heel iets anders. Op één of andere manier maakt dit me zo gigantisch depressief.

Toch hebben voor mijn gevoel (ik probeer het netjes te verwoorden) veel homo's een lading vrouwelijke eigenschappen. Leven en laten leven, ik zou me er niet voor schamen als ik jou was. Zo lang je er niemand mee tot last bent. Misschien eens gelijkgestemden proberen te vinden? Zodat je minder alleen staat?

quote:

Op woensdag 17 september 2014 19:37 schreef zomertje het volgende:

[..]

Toch hebben voor mijn gevoel (ik probeer het netjes te verwoorden) veel homo's een lading vrouwelijke eigenschappen. Leven en laten leven, ik zou me er niet voor schamen als ik jou was. Zo lang je er niemand mee tot last bent. Misschien eens gelijkgestemden proberen te vinden? Zodat je minder alleen staat?

Dat weet ik wel, maar ik wil me een beeld kunnen vormen van wie ik ben. Ik dacht dat ik 'een vrij normale homo' was. Zo kennen de meeste mij ook. Er zijn er ook een paar die mij toch wel ietsje vrouwelijker vinden, maar daar probeer ik mij ook niet druk om te maken.

Nu voel ik mij opeens dit:
En sorry dat ik het zeg, maar dit voelt zo walgelijk.

Ik zit op de sportschool en ik begin spieren te krijgen, waardoor ik zelfvertrouwen kreeg. Maar nu komen er allemaal gedachten in mijn hoofd: "Geef dat allemaal maar op, want je bent toch zo enorm verwijfd" En dat hoor ik ook als mensen zeggen dat ik "mezelf moet accepteren"

quote:

Op woensdag 17 september 2014 19:56 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Dat weet ik wel, maar ik wil me een beeld kunnen vormen van wie ik ben. Ik dacht dat ik 'een vrij normale homo' was. Zo kennen de meeste mij ook. Er zijn er ook een paar die mij toch wel ietsje vrouwelijker vinden, maar daar probeer ik mij ook niet druk om te maken.

Nu voel ik mij opeens dit:

Chris Crocker at Walmart.

En sorry dat ik het zeg, maar dit voelt zo walgelijk.

Ik zit op de sportschool en ik begin spieren te krijgen, waardoor ik zelfvertrouwen kreeg. Maar nu komen er allemaal gedachten in mijn hoofd: "Geef dat allemaal maar op, want je bent toch zo enorm verwijfd" En dat hoor ik ook als mensen zeggen dat ik "mezelf moet accepteren"

Ja, maar je doet toch niet zo? Ik zeg al, misschien moet je eens met wat lotgenoten praten ofzo? Of onder mensen komen waar je wel jezelf mag zijn.

Een paar van mijn gay vrienden gaan vrolijk met roze boa's naar de gay pride en nemen nog gezellig wat hetero's mee. Ik denk dat ik ook wel een keertje mee ga, gezellige sfeer gewoon

Ik zal het volgende week met mijn psycholoog bespreken wat ik ermee moet. Borderline houdt o.a. in dat je een identiteitsstoornis hebt. Ik heb dit eerder besproken met haar en volgens haar kijk ik te zwartwit naar mannelijk resp vrouwelijk gedrag. Ik had er daarna een hele poos veel minder last van. Ik ging toen ook gezonder eten en meer bewegen en ben uiteindelijk 20 kilo afgevallen. Ik ging me wat meer verzorgd kleden, bijvoorbeeld spijkerbroek en halfopen overhemd ipv fleecetrui en joggingbroek. En ook af en toe een baardje laten staan en hoor van diverse mensen dat mij dat goed staat. Nu is dat opeens weg. Ik voel me verschrikkelijk. Ik ben bang dat ik mezelf ga verwaarlozen en weer dik ga worden. Ik heb de afgelopen dagen voornamelijk op bed gelegen, omdat ik me zo depressief voel.

quote:

Op woensdag 17 september 2014 23:00 schreef Pulzzar het volgende:
Ik zal het volgende week met mijn psycholoog bespreken wat ik ermee moet. Borderline houdt o.a. in dat je een identiteitsstoornis hebt. Ik heb dit eerder besproken met haar en volgens haar kijk ik te zwartwit naar mannelijk resp vrouwelijk gedrag. Ik had er daarna een hele poos veel minder last van. Ik ging toen ook gezonder eten en meer bewegen en ben uiteindelijk 20 kilo afgevallen. Ik ging me wat meer verzorgd kleden, bijvoorbeeld spijkerbroek en halfopen overhemd ipv fleecetrui en joggingbroek. En ook af en toe een baardje laten staan en hoor van diverse mensen dat mij dat goed staat. Nu is dat opeens weg. Ik voel me verschrikkelijk. Ik ben bang dat ik mezelf ga verwaarlozen en weer dik ga worden. Ik heb de afgelopen dagen voornamelijk op bed gelegen, omdat ik me zo depressief voel.

Daar kan ze best wel gelijk in hebben. Waarom ga je het niet eens expres doorbreken door je leuk aan te kleden en te gaan sporten of iets anders buiten de deur? Even expres doen wat vorige keer je beter deed voelen?

quote:

Op donderdag 18 september 2014 07:16 schreef zomertje het volgende:

[..]

Daar kan ze best wel gelijk in hebben. Waarom ga je het niet eens expres doorbreken door je leuk aan te kleden en te gaan sporten of iets anders buiten de deur? Even expres doen wat vorige keer je beter deed voelen?

Ik las het verkeerd. Ik dacht dat je bedoelde dat ik mezelf in vrouwenkleding moet gaan hijsen om mezelf te testen. Ik denk dat ik daardoor alleen nog meer in de war raak.

Morgen ga ik weer proberen te sporten. En ik ga het de week daarop met mijn psych bespreken.

Misschien dat ik een te vertekend beeld van mezelf heb en dat het meer met mijn geaardheid te maken heeft dan echt met genderdysforie.

quote:

Op donderdag 18 september 2014 17:32 schreef Pulzzar het volgende:

[..]

Ik las het verkeerd. Ik dacht dat je bedoelde dat ik mezelf in vrouwenkleding moet gaan hijsen om mezelf te testen. Ik denk dat ik daardoor alleen nog meer in de war raak.

Morgen ga ik weer proberen te sporten. En ik ga het de week daarop met mijn psych bespreken.

Misschien dat ik een te vertekend beeld van mezelf heb en dat het meer met mijn geaardheid te maken heeft dan echt met genderdysforie.

Van mij hoef je niks hoor, zeker niet in vrouwenkleding gaan lopen. Mij leek het wel goed om de dingen te gaan doen die de vorige keer werkten, zoals sporten inderdaad Succes morgen.

M'n problemen zijn extreem verergerd. Ik ben niet depressief ofzo. Ik wil wel graag dingen doen, maar niks kan me meer schelen. Ik ben extreem anhedonisch richting alles geworden. Ik heb nou voor het eerst in mijn leven leuke sociale contacten, maar het doet me niets. Toen ik 15 was, dan had dat me heel erg blij kunnen maken, maar ik kan er nu geen gevoel meer bij plaatsen. Ik kan nergens meer een echt goed gevoel bij plaatsen. Misschien bij The Venus Project, maar dan is het alsnog 10% van normaal. Niks doet me iets.

quote:

Op donderdag 18 september 2014 21:14 schreef Comp_Lex het volgende:
M'n problemen zijn extreem verergerd. Ik ben niet depressief ofzo. Ik wil wel graag dingen doen, maar niks kan me meer schelen. Ik ben extreem anhedonisch richting alles geworden. Ik heb nou voor het eerst in mijn leven leuke sociale contacten, maar het doet me niets. Toen ik 15 was, dan had dat me heel erg blij kunnen maken, maar ik kan er nu geen gevoel meer bij plaatsen. Ik kan nergens meer een echt goed gevoel bij plaatsen. Misschien bij The Venus Project, maar dan is het alsnog 10% van normaal. Niks doet me iets.

Misschien dat bij tegenslag je gevoel 'in elkaar klapt' ofzo. Lijkt me toch wel erg naar als je psych tegen je zegt dat er met jou niks is aan te vangen. (Misschien zei hij dat om een bepaalde reactie bij je uit te lokken.)

Appelsap, hoe gaat het nu op je stage?
Comp_Lex, ben je nog steeds zo anhedonisch of gaat het al wat beter?
Pulzzar, rot zeg dat je zo met je identiteit in de knoop zit! Ben je nog wezen sporten en wanneer heb je afspraak met de psych?

Ik heb vorige week gelukkig wat kunnen regelen ter overbrugging, want nog tot 4 november alleen thuis zitten dat zag ik echt niet zitten. Dus mag nu op maandag meedoen met de schematherapiemodule en aan het eind van de week heb ik dan nog een individueel gesprek. Kon meteen vandaag al beginnen in de schematherapiemodule en het was echt fijn om weer aan de slag te gaan. Het is maar een klein groepje (totaal 4 vrouwen) en we gingen geen heel voorstelrondje doen maar gewoon alleen naam zeggen en daarna meteen aan de slag. Aan de ene kant wel fijn dat je niet meteen van alles over jezelf hoefde te vertellen, aan de andere kant niet fijn omdat ik het toch wel fijn vind om wat meer van de anderen te weten. Dat helpt vaak wel om me wat kwetsbaarder op te kunnen stellen en dieper op dingen in te gaan. Maar door met de schema's aan de gang te zijn kom je ook al wel veel van elkaar te weten natuurlijk. En het scheelde dat ik de therapeute al ken van de Wieke. En het is maar voor 6/7 weken tot de deeltijd begint, het is iig beter dan niets

quote:

Op maandag 22 september 2014 16:21 schreef Sylvana het volgende:
Appelsap, hoe gaat het nu op je stage?
Comp_Lex, ben je nog steeds zo anhedonisch of gaat het al wat beter?
Pulzzar, rot zeg dat je zo met je identiteit in de knoop zit! Ben je nog wezen sporten en wanneer heb je afspraak met de psych?

Ik heb vorige week gelukkig wat kunnen regelen ter overbrugging, want nog tot 4 november alleen thuis zitten dat zag ik echt niet zitten. Dus mag nu op maandag meedoen met de schematherapiemodule en aan het eind van de week heb ik dan nog een individueel gesprek. Kon meteen vandaag al beginnen in de schematherapiemodule en het was echt fijn om weer aan de slag te gaan. Het is maar een klein groepje (totaal 4 vrouwen) en we gingen geen heel voorstelrondje doen maar gewoon alleen naam zeggen en daarna meteen aan de slag. Aan de ene kant wel fijn dat je niet meteen van alles over jezelf hoefde te vertellen, aan de andere kant niet fijn omdat ik het toch wel fijn vind om wat meer van de anderen te weten. Dat helpt vaak wel om me wat kwetsbaarder op te kunnen stellen en dieper op dingen in te gaan. Maar door met de schema's aan de gang te zijn kom je ook al wel veel van elkaar te weten natuurlijk. En het scheelde dat ik de therapeute al ken van de Wieke. En het is maar voor 6/7 weken tot de deeltijd begint, het is iig beter dan niets

Ik heb een nieuw plan opgesteld met mijn persoonlijke begeleider en ik heb het idee dat het nu iets beter gaat.

Hartstikke mooi om te lezen dat je het fijn vindt.

Fijn!
Ik heb gisteren gesprek gehad en behandelcontract voor deeltijdbehandeling aangepast. Want was nu al niet echt actueel meer.
En ik kan misschien al 14 oktober beginnen ipv 4 november

quote:

Op zaterdag 27 september 2014 23:56 schreef Sylvana het volgende:
Fijn!
Ik heb gisteren gesprek gehad en behandelcontract voor deeltijdbehandeling aangepast. Want was nu al niet echt actueel meer.
En ik kan misschien al 14 oktober beginnen ipv 4 november

Oh, dat is wel mooi
Ik weet al wat er gebeurd is met mij. Nu ik daadwerkelijk opgenomen ben heb ik hier de kans gekregen om mijn sociale problemen aan te pakken. Die zijn nu aangepakt, maar als reactie daarop is mijn schizoïde extreem veel erger geworden. Dat komt over het algemeen door het gebrek aan het ervaren van plezier. Ik heb nu last van alle symptomen i.p.v. bijvoorbeeld maar 4. Ik was er al bang voor dat dat zou gaan gebeuren.

Comp_Lex: Lastig. Hoe ga je nu met jezelf om? Kun je jezelf wel voldoende staande houden? En hoe zijn je vooruitzichten? Heb je enig idee hoe je verergering zich zal ontwikkelen?
Kun je eigenlijk voor onbepaalde tijd in de kliniek blijven wonen?

Appelsap: Gaat het alweer beter met jou op je stage?

Sylvana: Ik hoop echt voor je dat je eerder kunt beginnen! Wel fijn dat je alvast hebt kunnen starten met een module. Thuiszitten is ook niets.

Met mij gaat het even minder. Therapie is "on hold" gezet en er zou door iemand anders bekeken worden hoe nu verder. Sindsdien heb ik niets meer gehoord. Ergens wel lastig, want ik mis het op het moment wel.
In het dagelijks leven gaat het namelijk allemaal wat minder. Ik heb heel erg het gevoel dat ik me maximaal ontwikkeld heb en dat er echt niets meer in zit. Tegelijkertijd ben ik op het moment eigenlijk nergens. Te weinig opgeleid voor een passende baan, bijvoorbeeld. Ik moet dus eigenlijk gewoon verder leren - en dat vindt mijn omgeving ook. Het lastige is dat ik gewoonweg niet aan de eisen kan voldoen.

Tegelijkertijd weet ik dat ik de capaciteiten wel zou moeten hebben en dat mijn prestaties helemaal zo slecht niet zijn (en in ieder geval ruim bovengemiddeld). Maar gevoelsmatig gaat dat mis en schaam ik me echt heel erg voor mijn gebrek aan intelligentie en prestaties.

Op dit moment heb ik een baan die een eindje onder het niveau ligt van mijn (gedeeltelijk) afgeronde opleiding. Eerlijk gezegd mis ik elke vorm van uitdaging. Maar, uitdaging gaat vaak wel weer samen met verantwoordelijkheid - en dat vind ik dan weer ontzettend moeilijk. Van dit werk ga ik in ieder geval ook echt niet gelukkig worden.

In mijn hoofd zit ik dus klem tussen iets onhaalbaars proberen om aan allerlei eisen te voldoen of falen en mislukken met iets eenvoudigs. Ergo: ik ga falen, welke keuze ik ook maak. En dan realiseer ik me meestal dat dood zijn toch ook wel aantrekkelijk is. Het duurt nog even tot ik die stap zou durven zetten, maar ik denk er wel regelmatig over na.

[ Bericht 0% gewijzigd door babybanaan op 28-09-2014 09:26:40 ]

quote:

Op zondag 28 september 2014 09:16 schreef babybanaan het volgende:
Comp_Lex: Lastig. Hoe ga je nu met jezelf om? Kun je jezelf wel voldoende staande houden? En hoe zijn je vooruitzichten? Heb je enig idee hoe je verergering zich zal ontwikkelen?
Kun je eigenlijk voor onbepaalde tijd in de kliniek blijven wonen?

Appelsap: Gaat het alweer beter met jou op je stage?

Sylvana: Ik hoop echt voor je dat je eerder kunt beginnen! Wel fijn dat je alvast hebt kunnen starten met een module. Thuiszitten is ook niets.

Met mij gaat het even minder. Therapie is "on hold" gezet en er zou door iemand anders bekeken worden hoe nu verder. Sindsdien heb ik niets meer gehoord. Ergens wel lastig, want ik mis het op het moment wel.
In het dagelijks leven gaat het namelijk allemaal wat minder. Ik heb heel erg het gevoel dat ik me maximaal ontwikkeld heb en dat er echt niets meer in zit. Tegelijkertijd ben ik op het moment eigenlijk nergens. Te weinig opgeleid voor een passende baan, bijvoorbeeld. Ik moet dus eigenlijk gewoon verder leren - en dat vindt mijn omgeving ook. Het lastige is dat ik gewoonweg niet aan de eisen kan voldoen.

Tegelijkertijd weet ik dat ik de capaciteiten wel zou moeten hebben en dat mijn prestaties helemaal zo slecht niet zijn (en in ieder geval ruim bovengemiddeld). Maar gevoelsmatig gaat dat mis en schaam ik me echt heel erg voor mijn gebrek aan intelligentie en prestaties.

Op dit moment heb ik een baan die een eindje onder het niveau ligt van mijn (gedeeltelijk) afgeronde opleiding. Eerlijk gezegd mis ik elke vorm van uitdaging. Maar, uitdaging gaat vaak wel weer samen met verantwoordelijkheid - en dat vind ik dan weer ontzettend moeilijk. Van dit werk ga ik in ieder geval ook echt niet gelukkig worden.

In mijn hoofd zit ik dus klem tussen iets onhaalbaars proberen om aan allerlei eisen te voldoen of falen en mislukken met iets eenvoudigs. Ergo: ik ga falen, welke keuze ik ook maak. En dan realiseer ik me meestal dat dood zijn toch ook wel aantrekkelijk is. Het duurt nog even tot ik die stap zou durven zetten, maar ik denk er wel regelmatig over na.

Ik ben constant bezig met het zoeken naar een nieuw balans. Ik had eerst een goed balans, maar die is naar de filistijnen geholpen door veranderende (persoonlijke) omstandigheden. Ik heb zelf hoofdzakelijk SPD met PPD. Het is bekend dat in ieder geval SPD naarmate de jaren vorderen steeds erger wordt en het is altijd aanwezig, Mijn PPD bevindt zich meer op de achtergrond en het wordt alleen getriggered door omstandigheden. Zoals het er nu naar uit ziet lijkt het erop dat ik hier nog wel een paar jaar kan blijven wonen.

Ik zie dat het niet goed met je gaat. Wat voor persoonlijkheidsstoornis heb je trouwens?

quote:

Op zondag 28 september 2014 16:17 schreef Comp_Lex het volgende:

Ik ben constant bezig met het zoeken naar een nieuw balans. Ik had eerst een goed balans, maar die is naar de filistijnen geholpen door veranderende (persoonlijke) omstandigheden. Ik heb zelf hoofdzakelijk SPD met PPD. Het is bekend dat in ieder geval SPD naarmate de jaren vorderen steeds erger wordt en het is altijd aanwezig, Mijn PPD bevindt zich meer op de achtergrond en het wordt alleen getriggered door omstandigheden. Zoals het er nu naar uit ziet lijkt het erop dat ik hier nog wel een paar jaar kan blijven wonen.

Vergergering lijkt me een naar vooruitzicht. Anderzijds kan ik me ook voorstellen dat - als er echt niets is dat je iets kan schelen - ook dat je niets kan schelen.

Balans vinden is wel iets belangrijks, maar tegelijkertijd ook iets dat voor vele mensen met een PS heel moeilijk of (bijna) niet haalbaar is. Wanneer heb jij je balans gevonden? Hoe ziet je leven er dan uit? En hoe snel ben jij uit balans te brengen / in balans te krijgen?

quote:

Ik zie dat het niet goed met je gaat. Wat voor persoonlijkheidsstoornis heb je trouwens?

OPS met een klein beetje OCPS.

quote:

Op zondag 28 september 2014 16:40 schreef babybanaan het volgende:

[..]

Vergergering lijkt me een naar vooruitzicht. Anderzijds kan ik me ook voorstellen dat - als er echt niets is dat je iets kan schelen - ook dat je niets kan schelen.

Balans vinden is wel iets belangrijks, maar tegelijkertijd ook iets dat voor vele mensen met een PS heel moeilijk of (bijna) niet haalbaar is. Wanneer heb jij je balans gevonden? Hoe ziet je leven er dan uit? En hoe snel ben jij uit balans te brengen / in balans te krijgen?

[..]

OPS met een klein beetje OCPS.

Er is wel iets wat me kan schelen, maar vanwege de extra spanning die ik nu heb (doordat ik uit balans ben geraakt) kom ik daar niet aan toe. Ik ben toch van plan om iets te gaan proberen, zodat ik plezier ga voelen. Mijn balans is er wanneer ik kan doen wat ik wil en dat ik daar plezier uit kan halen. Die andere vragen kan ik niet echt beantwoorden, omdat het zo afhankelijk is van omstandigheden. De verandering in omstandigheden heeft geen richting.

Je stoornis verklaart de inhoud van je vorige post. Wat heb je geprobeerd om aan die eisen te voldoen?

quote:

Op zondag 28 september 2014 01:01 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Oh, dat is wel mooi
Ik weet al wat er gebeurd is met mij. Nu ik daadwerkelijk opgenomen ben heb ik hier de kans gekregen om mijn sociale problemen aan te pakken. Die zijn nu aangepakt, maar als reactie daarop is mijn schizoïde extreem veel erger geworden. Dat komt over het algemeen door het gebrek aan het ervaren van plezier. Ik heb nu last van alle symptomen i.p.v. bijvoorbeeld maar 4. Ik was er al bang voor dat dat zou gaan gebeuren.

Gebrek aan het ervaren van plezier is ook een onderdeel van depressie. Je weet zeker dat je dat niet (recent erbij gekregen) hebt?

quote:

Op zondag 28 september 2014 16:53 schreef zomertje het volgende:

[..]

Gebrek aan het ervaren van plezier is ook een onderdeel van depressie. Je weet zeker dat je dat niet (recent erbij gekregen) hebt?

Nee, dat heb ik gehad dus ik weet hoe dat voelt. Ik voel helemaal niets, behalve wat spanning. Het gebrek aan het ervaren van plezier is anhedonie.

quote:

Op zondag 28 september 2014 16:52 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Er is wel iets wat me kan schelen, maar vanwege de extra spanning die ik nu heb (doordat ik uit balans ben geraakt) kom ik daar niet aan toe. Ik ben toch van plan om iets te gaan proberen, zodat ik plezier ga voelen. Mijn balans is er wanneer ik kan doen wat ik wil en dat ik daar plezier uit kan halen. Die andere vragen kan ik niet echt beantwoorden, omdat het zo afhankelijk is van omstandigheden. De verandering in omstandigheden heeft geen richting.

Sowieso denk ik dat ik schizoide nooit echt zal begrijpen (wat ik wel jammer vind). Ik had altijd het idee dat er gewoon geen drive is. Ik bekijk het - denk ik - te veel vanuit een beloningsperspectief. Als iets belonend voor je is (plezier bijvoorbeeld), dan ga je daarvoor (ben je dus gedreven). Jij hebt nergens plezier in, dus die beloning is er niet (is het vooruitzicht van een beloning er ook niet?). Zonder beloning ook geen drive. Vanuit een dergelijk oogpunt verbaast het me een beetje dat ik bij jou echt wel veel drive zie om je leven op een rijtje te krijgen. Maar nogmaals, waarschijnlijk zie ik het schizoide stukje veel te zwart-wit en heb ik hele andere verwachtingen.

quote:

Je stoornis verklaart de inhoud van je vorige post. Wat heb je geprobeerd om aan die eisen te voldoen?

Ik wil op het forum niet in detail treden omwille van herkenbaarheid. Ik heb een opleiding met hangen en wurgen afgerond, maar het vervolg zie ik niet zitten met dat hangen en wurgen. Dat vervolg is het eerste dat ik nu volledig vermijd. Ik durf het niet te proberen - enerzijds uit angst voor falen en anderzijds uit angst voor mijn eigen dwang.
Ik ben namelijk enerzijds ontwijkend, maar tegelijkertijd komt uit OCPS ook een hoop dwang voort om juist uitdagingen aan te gaan. Met OCPS compenseer ik dus voor OPS. Op dit punt in mijn leven kan OCPS niet meer compenseren voor OPS en verval ik dus in vermijding.
Beetje vaag verhaal, maar hier wil ik niet te veel kwijt. Als je het zelf graag wilt weten, kan ik je wel PM-en.

quote:

Op zondag 28 september 2014 17:31 schreef babybanaan het volgende:

[..]

Sowieso denk ik dat ik schizoide nooit echt zal begrijpen (wat ik wel jammer vind). Ik had altijd het idee dat er gewoon geen drive is. Ik bekijk het - denk ik - te veel vanuit een beloningsperspectief. Als iets belonend voor je is (plezier bijvoorbeeld), dan ga je daarvoor (ben je dus gedreven). Jij hebt nergens plezier in, dus die beloning is er niet (is het vooruitzicht van een beloning er ook niet?). Zonder beloning ook geen drive. Vanuit een dergelijk oogpunt verbaast het me een beetje dat ik bij jou echt wel veel drive zie om je leven op een rijtje te krijgen. Maar nogmaals, waarschijnlijk zie ik het schizoide stukje veel te zwart-wit en heb ik hele andere verwachtingen.

[..]

Ik wil op het forum niet in detail treden omwille van herkenbaarheid. Ik heb een opleiding met hangen en wurgen afgerond, maar het vervolg zie ik niet zitten met dat hangen en wurgen. Dat vervolg is het eerste dat ik nu volledig vermijd. Ik durf het niet te proberen - enerzijds uit angst voor falen en anderzijds uit angst voor mijn eigen dwang.
Ik ben namelijk enerzijds ontwijkend, maar tegelijkertijd komt uit OCPS ook een hoop dwang voort om juist uitdagingen aan te gaan. Met OCPS compenseer ik dus voor OPS. Op dit punt in mijn leven kan OCPS niet meer compenseren voor OPS en verval ik dus in vermijding.
Beetje vaag verhaal, maar hier wil ik niet te veel kwijt. Als je het zelf graag wilt weten, kan ik je wel PM-en.

Ik heb eigenlijk geen keus. Ik wil niet weer in de oude situatie terugvallen. Dat is eigenlijk waar mijn drive vandaan komt.

Ok prima

Hey iedereen,

Ik ben een meid van 28 met een fysieke handicap en ik heb borderline. Met mijn fysieke handicap heb ik leren omgaan, echter sinds ik ontdekt heb dat ik borderline heb wordt ik steeds weer geconfronteerd met vooroordelen hieromtrent. Daar kan ik niet tegen. Hoe gaan jullie hiermee om? + heb ik ook nog eens dat ik mezelf niet echt herken in de diagnose.

Iemand hier overigens ervaring met dagtherapie en/of psychiatrische thuishulp?

[ Bericht 10% gewijzigd door spiritoffreedom op 11-10-2014 15:16:40 (vraagje vergeten) ]

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2014 15:01 schreef spiritoffreedom het volgende:
Hey iedereen,

Ik ben een meid van 28 met een fysieke handicap en ik heb borderline. Met mijn fysieke handicap heb ik leren omgaan, echter sinds ik ontdekt heb dat ik borderline heb wordt ik steeds weer geconfronteerd met vooroordelen hieromtrent. Daar kan ik niet tegen. Hoe gaan jullie hiermee om? + heb ik ook nog eens dat ik mezelf niet echt herken in de diagnose.

Iemand hier overigens ervaring met dagtherapie en/of psychiatrische thuishulp?

Ik houd mijn diagnose vaak voor me om die reden. Ik word er ook wel eens mee geconfronteerd doordat ik in de zorg werk en dan denk ik wel eens: je zou eens moeten weten dat er nu een borderliner naast je zit.
Ik heb goede ervaring met dagbehandeling. Daar heb ik veel geleerd en het is fijn om mensen om je heen te hebben die je begrijpen en die zonder vooroordeel kunnen kijken.
Ik heb minder goede ervaring met psychiatrische thuiszorg. Ik kon daar gewoon niks mee en vond het niet prettig dat ze in mijn persoonlijke omgeving kwamen. Ik werd er erg achterdochtig en vijandig van.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2014 15:33 schreef appelsap het volgende:
[..]
Ik houd mijn diagnose vaak voor me om die reden. Ik word er ook wel eens mee geconfronteerd doordat ik in de zorg werk en dan denk ik wel eens: je zou eens moeten weten dat er nu een borderliner naast je zit.
Ik heb goede ervaring met dagbehandeling. Daar heb ik veel geleerd en het is fijn om mensen om je heen te hebben die je begrijpen en die zonder vooroordeel kunnen kijken.
Ik heb minder goede ervaring met psychiatrische thuiszorg. Ik kon daar gewoon niks mee en vond het niet prettig dat ze in mijn persoonlijke omgeving kwamen. Ik werd er erg achterdochtig en vijandig van.

Mja euhm ik heb iets heel vaags. ik woon in een instelling voor mensen met fysieke handicap. Mensen hier vertelden mij dat in mn dossier staat dat ik borderline heb terwijl ik naar mijn weten nooit een psychiater heb gezien.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2014 15:37 schreef spiritoffreedom het volgende:

[..]

Mja euhm ik heb iets heel vaags. ik woon in een instelling voor mensen met fysieke handicap. Mensen hier vertelden mij dat in mn dossier staat dat ik borderline heb terwijl ik naar mijn weten nooit een psychiater heb gezien.

Door wie is die diagnose dan wel gesteld? Heb je ooit persoonlijkheidsonderzoek gehad?
Ga/moet je ervoor in behandeling? Bij het aangaan van een behandeling heb je namelijk vaak wel een officiële diagnose nodig en krijg je vaak uitgebreidere testen om de diagnose te bevestigen/ontkrachten en om te kijken op welk gebied jouw problemen dan liggen.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2014 15:46 schreef appelsap het volgende:
[..]
Door wie is die diagnose dan wel gesteld? Heb je ooit persoonlijkheidsonderzoek gehad?
Ga/moet je ervoor in behandeling? Bij het aangaan van een behandeling heb je namelijk vaak wel een officiële diagnose nodig en krijg je vaak uitgebreidere testen om de diagnose te bevestigen/ontkrachten en om te kijken op welk gebied jouw problemen dan liggen.

dat weet ik dus niet en nee nooit persoonlijkheidsonderzoek gehad oid. ik loop wel bij een psychologe en overweeg nu om in dagbehandeling te gaan maar das ni officieel voor borderline

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2014 15:49 schreef spiritoffreedom het volgende:
[..]
dat weet ik dus niet en nee nooit persoonlijkheidsonderzoek gehad oid. ik loop wel bij een psychologe en overweeg nu om in dagbehandeling te gaan maar das ni officieel voor borderline

Nou ik zou dat toch eens navragen dan, want het moet toch ergens vandaan komen lijkt me. Beetje raar wel dat je nooit een onderzoek hebt gehad maar het wel in je dossier staat.
Ik heb wel ervaring met dagbehandeling en ga volgende week opnieuw met een deeltijdbehandeling beginnen. Net namelijk de officiële brief en het rooster gekregen

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2014 15:49 schreef spiritoffreedom het volgende:
[..]
dat weet ik dus niet en nee nooit persoonlijkheidsonderzoek gehad oid. ik loop wel bij een psychologe en overweeg nu om in dagbehandeling te gaan maar das ni officieel voor borderline

Je herkent je er niet in en weet niet door wie en hoe de diagnose is gesteld ... dan zou ik het echt even aankaarten bij je psycholoog. Je moet ook niet in dagbehandeling gaan omdat je die diagnose hebt (of niet) maar omdat je bepaalde psychische klachten hebt waarvoor wekelijkse gesprekken niet voldoende zijn. Is dat het geval?

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2014 16:25 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Nou ik zou dat toch eens navragen dan, want het moet toch ergens vandaan komen lijkt me. Beetje raar wel dat je nooit een onderzoek hebt gehad maar het wel in je dossier staat.
Ik heb wel ervaring met dagbehandeling en ga volgende week opnieuw met een deeltijdbehandeling beginnen. Net namelijk de officiële brief en het rooster gekregen

Volgende week al Gelukkig kun je echt eerder starten.
Ik wens je alvast succes!

Heel fijn Sylvana! Spannend maar een stap in de goede richting. Ik vind het knap dat je het blijft volhouden en er zo voor vecht.

Je vroeg laatst nog hoe m'n stage gaat. Stage zelf gaat goed alleen brengt het best wat stress met zich mee. Voel me soms zo klein en onzeker terwijl dat nergens voor nodig is... Stom hoofd, maar uiteindelijk komt het wel goed want ik moet en zal het volhouden.

Dankjulliewel!
En fijn dat je stage op zich wel goed gaat en hopelijk wordt die onzekerheid met de tijd ook minder

[quote] Op zaterdag 11 oktober 2014 22:52 schreef kuolema het volgende:
[..]
Je herkent je er niet in en weet niet door wie en hoe de diagnose is gesteld ... dan zou ik het echt even aankaarten bij je psycholoog. Je moet ook niet in dagbehandeling gaan omdat je die diagnose hebt (of niet) maar omdat je bepaalde psychische klachten hebt waarvoor wekelijkse gesprekken niet voldoende zijn. Is dat het geval?

ja

quote:

Op zondag 12 oktober 2014 10:19 schreef spiritoffreedom het volgende:

ja

Wat voor soort dagbehandeling is het?

quote:

Op zondag 12 oktober 2014 11:47 schreef kuolema het volgende:
[..]
Wat voor soort dagbehandeling is het?

weet ik nog ni precies

Rustig hier! Hoe is het met iedereen?

Ik heb de eerste 2 weken van de deeltijd erop zitten. En het is echt een hele fijne groep mensen waar ik me nu al in thuis voel en waar ik me al echt onderdeel van de groep voel. Normaal kijk ik echt een hele tijd de kat uit de boom, maar nu voelt het echt al vertrouwd. Het is wel een hele gevarieerde groep, de jongste is 21 (nouja, die begint over 2 weken) en de oudste 53. En van de 9 zijn er 3 mannen dan.

De eerste 2 weken waren de kennismakingsfase, dus was het nog niet echt de bedoeling om zelf veel in te brengen. Wel heb ik bij PMT bedacht om Over de Streep te doen. Tijdens activiteitentherapie kwam ik mijn schema's hoge eisen en falen/mislukken al wel erg tegen. Ik mag nu voor komende week mijn eerste echte doelen opstellen ( ipv "kennismaken" dus) en heb al bedacht dat ik dan bij Activiteitentherapie van de week wat wil doen (mozaïeken) wat ik nog nooit gedaan heb. Omdat ik vaak in mijn comfortzone blijf omdat ik dat ken/kan en er dus geen kans is op falen/mislukken. Dus wil daar gaan oefenen met experimenteren en nieuwe dingen doen etc.

En heb van de week al wel een begin met mijn schemaboom gemaakt ( overzicht van je schema's, oorzaken vanuit je vader/moeder/gezinsregels/ingrijpende gebeurtenissen) en wat je manier zijn om met je schema's om te gaan (overgave/vermijden/overcompensatie) Dus die wil ik van de week afmaken en dan eventueel bij Schematherapie ook gaan inbrengen. Maar dat is misschien toch al wel snel, dus dat moet ik nog even kijken.

Want nu die kennismakingsfase voorbij is heb ik echt het gevoel dat ik nu dan ook meteen maar hard aan de slag moet, maar ik heb natuurlijk nog een half jaar. Dus moet ook weer niet teveel en te snel willen. En ook als ik zelf niks inbreng wil dat niet zeggen dat ik nutteloos bezig ben natuurlijk.

Het is wel echt heel anders dan de klinische opname, het gaat overal wel veel minder diep op in zeg maar. Het is veel vrijer, er is ook veel tijd zonder sociotherapeut erbij, die gewoon door de cliënten zelf ingevuld moet worden. Maar dat is aan de andere kant ook wel weer goed omdat je zo weer verantwoordelijkheid leert nemen, samen leert werken/overleggen etc. Volgende week ben ik in ieder geval al meteen verantwoordelijk voor de boodschappen en vanaf dan heb ik ook corvee (maar dat stelt niet zoveel voor omdat we alleen lunchen daar)

Ik ben nog wel helemaal kapot na een dag en vooral op de donderdag dat ik geen therapie heb moet ik echt de hele dag bijkomen van de twee dagen ervoor. Dus wat dat betreft is het wel goed dat ik niet meer die klinische behandeling van 5 dagen in de week doe, want dat is gewoon niet haalbaar.
Maar desondanks hoop ik dat dit toch ook voldoende is en ik hierna verder kan, ook al is de therapie inhoudelijk minder intensief.

quote:

Op zaterdag 25 oktober 2014 20:42 schreef Sylvana het volgende:
Rustig hier! Hoe is het met iedereen?

Ik heb de eerste 2 weken van de deeltijd erop zitten. En het is echt een hele fijne groep mensen waar ik me nu al in thuis voel en waar ik me al echt onderdeel van de groep voel. Normaal kijk ik echt een hele tijd de kat uit de boom, maar nu voelt het echt al vertrouwd. Het is wel een hele gevarieerde groep, de jongste is 21 (nouja, die begint over 2 weken) en de oudste 53. En van de 9 zijn er 3 mannen dan.

De eerste 2 weken waren de kennismakingsfase, dus was het nog niet echt de bedoeling om zelf veel in te brengen. Wel heb ik bij PMT bedacht om Over de Streep te doen. Tijdens activiteitentherapie kwam ik mijn schema's hoge eisen en falen/mislukken al wel erg tegen. Ik mag nu voor komende week mijn eerste echte doelen opstellen ( ipv "kennismaken" dus) en heb al bedacht dat ik dan bij Activiteitentherapie van de week wat wil doen (mozaïeken) wat ik nog nooit gedaan heb. Omdat ik vaak in mijn comfortzone blijf omdat ik dat ken/kan en er dus geen kans is op falen/mislukken. Dus wil daar gaan oefenen met experimenteren en nieuwe dingen doen etc.

En heb van de week al wel een begin met mijn schemaboom gemaakt ( overzicht van je schema's, oorzaken vanuit je vader/moeder/gezinsregels/ingrijpende gebeurtenissen) en wat je manier zijn om met je schema's om te gaan (overgave/vermijden/overcompensatie) Dus die wil ik van de week afmaken en dan eventueel bij Schematherapie ook gaan inbrengen. Maar dat is misschien toch al wel snel, dus dat moet ik nog even kijken.

Want nu die kennismakingsfase voorbij is heb ik echt het gevoel dat ik nu dan ook meteen maar hard aan de slag moet, maar ik heb natuurlijk nog een half jaar. Dus moet ook weer niet teveel en te snel willen. En ook als ik zelf niks inbreng wil dat niet zeggen dat ik nutteloos bezig ben natuurlijk.

Het is wel echt heel anders dan de klinische opname, het gaat overal wel veel minder diep op in zeg maar. Het is veel vrijer, er is ook veel tijd zonder sociotherapeut erbij, die gewoon door de cliënten zelf ingevuld moet worden. Maar dat is aan de andere kant ook wel weer goed omdat je zo weer verantwoordelijkheid leert nemen, samen leert werken/overleggen etc. Volgende week ben ik in ieder geval al meteen verantwoordelijk voor de boodschappen en vanaf dan heb ik ook corvee (maar dat stelt niet zoveel voor omdat we alleen lunchen daar)

Ik ben nog wel helemaal kapot na een dag en vooral op de donderdag dat ik geen therapie heb moet ik echt de hele dag bijkomen van de twee dagen ervoor. Dus wat dat betreft is het wel goed dat ik niet meer die klinische behandeling van 5 dagen in de week doe, want dat is gewoon niet haalbaar.
Maar desondanks hoop ik dat dit toch ook voldoende is en ik hierna verder kan, ook al is de therapie inhoudelijk minder intensief.

Klinkt positief sylvana!!
Die schemaboom heb ik ook gemaakt. Dat gaf veel inzicht bij mij. En die hielp later geloof ik ook weer bij het bedenken van opdrachten voor mezelf.
En niet heel diep gaan hoeft geen probleem te zijn. Teveel graven levert niks op. Zolang je maar op de goede plekken graaft
Succes de komende maanden daar!

quote:

Op zaterdag 25 oktober 2014 21:17 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Klinkt positief sylvana!!
Die schemaboom heb ik ook gemaakt. Dat gaf veel inzicht bij mij. En die hielp later geloof ik ook weer bij het bedenken van opdrachten voor mezelf.
En niet heel diep gaan hoeft geen probleem te zijn. Teveel graven levert niks op. Zolang je maar op de goede plekken graaft
Succes de komende maanden daar!

Dankjewel! Dat inzicht is er bij mij al wel, maar het is wel handig om het zo in een overzicht te hebben. En om het zo aan anderen duidelijk te maken zodat ze ook makkelijk kunnen zien waar ik mee worstel en me kunnen aanspreken als ze merken dat ik in een bepaalde copingstyle of modi zit. Want dat merk ik wel, dat is bij de deeltijd wel lastiger dan bij een klinische behandeling, daar valt het toch allemaal wat meer op als je de hele dag met elkaar samen bent.

quote:

Op zaterdag 25 oktober 2014 20:42 schreef Sylvana het volgende:
Rustig hier! Hoe is het met iedereen?

Ik heb de eerste 2 weken van de deeltijd erop zitten. En het is echt een hele fijne groep mensen waar ik me nu al in thuis voel en waar ik me al echt onderdeel van de groep voel. Normaal kijk ik echt een hele tijd de kat uit de boom, maar nu voelt het echt al vertrouwd. Het is wel een hele gevarieerde groep, de jongste is 21 (nouja, die begint over 2 weken) en de oudste 53. En van de 9 zijn er 3 mannen dan.

De eerste 2 weken waren de kennismakingsfase, dus was het nog niet echt de bedoeling om zelf veel in te brengen. Wel heb ik bij PMT bedacht om Over de Streep te doen. Tijdens activiteitentherapie kwam ik mijn schema's hoge eisen en falen/mislukken al wel erg tegen. Ik mag nu voor komende week mijn eerste echte doelen opstellen ( ipv "kennismaken" dus) en heb al bedacht dat ik dan bij Activiteitentherapie van de week wat wil doen (mozaïeken) wat ik nog nooit gedaan heb. Omdat ik vaak in mijn comfortzone blijf omdat ik dat ken/kan en er dus geen kans is op falen/mislukken. Dus wil daar gaan oefenen met experimenteren en nieuwe dingen doen etc.

En heb van de week al wel een begin met mijn schemaboom gemaakt ( overzicht van je schema's, oorzaken vanuit je vader/moeder/gezinsregels/ingrijpende gebeurtenissen) en wat je manier zijn om met je schema's om te gaan (overgave/vermijden/overcompensatie) Dus die wil ik van de week afmaken en dan eventueel bij Schematherapie ook gaan inbrengen. Maar dat is misschien toch al wel snel, dus dat moet ik nog even kijken.

Want nu die kennismakingsfase voorbij is heb ik echt het gevoel dat ik nu dan ook meteen maar hard aan de slag moet, maar ik heb natuurlijk nog een half jaar. Dus moet ook weer niet teveel en te snel willen. En ook als ik zelf niks inbreng wil dat niet zeggen dat ik nutteloos bezig ben natuurlijk.

Het is wel echt heel anders dan de klinische opname, het gaat overal wel veel minder diep op in zeg maar. Het is veel vrijer, er is ook veel tijd zonder sociotherapeut erbij, die gewoon door de cliënten zelf ingevuld moet worden. Maar dat is aan de andere kant ook wel weer goed omdat je zo weer verantwoordelijkheid leert nemen, samen leert werken/overleggen etc. Volgende week ben ik in ieder geval al meteen verantwoordelijk voor de boodschappen en vanaf dan heb ik ook corvee (maar dat stelt niet zoveel voor omdat we alleen lunchen daar)

Ik ben nog wel helemaal kapot na een dag en vooral op de donderdag dat ik geen therapie heb moet ik echt de hele dag bijkomen van de twee dagen ervoor. Dus wat dat betreft is het wel goed dat ik niet meer die klinische behandeling van 5 dagen in de week doe, want dat is gewoon niet haalbaar.
Maar desondanks hoop ik dat dit toch ook voldoende is en ik hierna verder kan, ook al is de therapie inhoudelijk minder intensief.

Wat fijn dat je je meteen thuis voelt in de groep! En goed dat je al concrete doelen hebt bedacht. Ik vond dat altijd erg moeilijk.
De mensen bij mij in de groep zeiden allemaal dat het zo snel voorbij was (een jaar duurde die therapie) en er zullen vast ook momenten zijn waarop het moeilijker is om aan de slag te gaan of doelen waar je langer over doet dus dan is een half jaar niet zo lang. Maar als je doelen opstelt moet je het eigenlijk niet zo bekijken want dan wordt het een soort race