R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ja, dat zou ik ook doen. Gewoon, op een kalme manier, alsof je naar de supermarkt gaat. Als ze doorvragen, op rustige toon vertellen wat je gaat doen en waarom, om vervolgens je dag voort te zetten. Als ze niet doorvragen, gewoon rustig je dag voortzetten.quote:Op zondag 29 december 2013 18:57 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Mocht het zover komen dat ze je vragen waar je al die dagen steeds heen gaat, dan zou ik gewoon de waarheid vertellen (maar alleen als ze er om vragen. Goeie kans dat ze toch niet gaan doorvragen).
Als ik érgens achtergekomen ben, dan is het wel dat kinderen heel gevoelig zijn voor kleine dingen waar ouders zich vervolgens niets meer van kunnen herinneren.
Sommige dingen die voor mij super traumatisch waren, kon mijn vader zich echt niet meer herinneren.
.
Sommige dingen die voor mij super traumatisch waren, kon mijn vader zich echt niet meer herinneren.
.
So, if you're frightened of dying and... and you're holding on, you'll see devils tearing your life away. But if you've made your peace, then the devils are really angels...
Heb ik ook ja.quote:
Als ik érgens achtergekomen ben, dan is het wel dat kinderen heel gevoelig zijn voor kleine dingen waar ouders zich vervolgens niets meer van kunnen herinneren.
Sommige dingen die voor mij super traumatisch waren, kon mijn vader zich echt niet meer herinneren.
Jups. Je hebt maar geluk als je vader/moeder/streep door wat niet van toepassing is zegt: "ach, ik begrijp helemaal dat jij <gebeurtenis X> als traumatisch hebt ervaren, ik heb me er continu vervelend over gevoeld! *insert melancholisch muziekje*".quote:
Uiteindelijk ben je toch op jezelf aangewezen het trauma te verwerken.
So, if you're frightened of dying and... and you're holding on, you'll see devils tearing your life away. But if you've made your peace, then the devils are really angels...
Ouders, moeder.... De mijne, incl rest van het gezin, weet niet eens dat ik 4 maanden opgenomen ben geweest. Iets met emotionele verwaarlozing en keer op keer teleurgesteld worden.
Dus praten over gevoel? Wat is dat? Jog nooit, ever. En als ik een poging deed, dan geen troost, steun of wat dan ook. Dus op heel jonge leeftijd vertelde ik weinig en was altijd alles prima met mij.
En dat is de status nog steeds. Eennpoging gedaan om met m'n zus te praten, dat was opzich fijn, maar daarna niks. En ik zie ze allemaal een keer in de zoveel tijd.
Tja, ik mis nog steeds een moeder, begrijp nu pas dat dat hetgeen is wat ik altijd heb gemist en dat dat lege gevoel geeft. Ik dacht altijd dat het wel mee viel, ik kwam verder toch niets te kort? En dan leer je later dat emotionele aandacht ook tot het opvoedpakket zou moeten horen.
Nou goed, in een notendop. Ergo: nog steeds verlangen naar een moeder en hoe de fuck verzacht je dat onmogelijk verlangen.
Dus praten over gevoel? Wat is dat? Jog nooit, ever. En als ik een poging deed, dan geen troost, steun of wat dan ook. Dus op heel jonge leeftijd vertelde ik weinig en was altijd alles prima met mij.
En dat is de status nog steeds. Eennpoging gedaan om met m'n zus te praten, dat was opzich fijn, maar daarna niks. En ik zie ze allemaal een keer in de zoveel tijd.
Tja, ik mis nog steeds een moeder, begrijp nu pas dat dat hetgeen is wat ik altijd heb gemist en dat dat lege gevoel geeft. Ik dacht altijd dat het wel mee viel, ik kwam verder toch niets te kort? En dan leer je later dat emotionele aandacht ook tot het opvoedpakket zou moeten horen.
Nou goed, in een notendop. Ergo: nog steeds verlangen naar een moeder en hoe de fuck verzacht je dat onmogelijk verlangen.
Lekkere typesquote:
Ouders
Ik woon bij die van mij, maar ze hebben niks doorIk heb ze ook niks verteld hoor, maar ze merken ook niks uit zichzelf op. Het enige wat ik hoor is dat ik lui en chagrijnig ben. Mijn nicht daarintegen was 15 jaar geleden ook depressief en toen kon ze bij mn moeder terecht en had goede gesprekken met haar enzovoorts... Mijn nicht was depressief, ik ben gewoon lui met een rot-karakter
Ze hebben zelfs niks van mn zelfbeschadiging gemerkt. Zelfs niet in de zomer toen ik een keer per ongeluk mn vest was vergeten aan te doen (blijkbaar is het ook supernormaal om in de zomer met vesten te lopen). Daar kwam ik na 10 minuten pas achter maar kon niet meer met goed fatsoen terug naar boven rennen voor een vest
Zelfs toen ik een keer slordig was met de nasleep en er wat zakdoekjes open en bloot in de vuilniszak lagen kreeg ik alleen te horen dat ze dat vies vond en of ik zelf de vuilniszak wilde verwisselen.Ze heeft nooit gevraagd waar het van was.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
quote:
Ouders, moeder.... De mijne, incl rest van het gezin, weet niet eens dat ik 4 maanden opgenomen ben geweest. Iets met emotionele verwaarlozing en keer op keer teleurgesteld worden.
Dus praten over gevoel? Wat is dat? Jog nooit, ever. En als ik een poging deed, dan geen troost, steun of wat dan ook. Dus op heel jonge leeftijd vertelde ik weinig en was altijd alles prima met mij.
En dat is de status nog steeds. Eennpoging gedaan om met m'n zus te praten, dat was opzich fijn, maar daarna niks. En ik zie ze allemaal een keer in de zoveel tijd.
Tja, ik mis nog steeds een moeder, begrijp nu pas dat dat hetgeen is wat ik altijd heb gemist en dat dat lege gevoel geeft. Ik dacht altijd dat het wel mee viel, ik kwam verder toch niets te kort? En dan leer je later dat emotionele aandacht ook tot het opvoedpakket zou moeten horen.
Nou goed, in een notendop. Ergo: nog steeds verlangen naar een moeder en hoe de fuck verzacht je dat onmogelijk verlangen.
Niet echt vrolijk geworden van kerst dus?
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ouders...quote:
Als ik érgens achtergekomen ben, dan is het wel dat kinderen heel gevoelig zijn voor kleine dingen waar ouders zich vervolgens niets meer van kunnen herinneren.
Sommige dingen die voor mij super traumatisch waren, kon mijn vader zich echt niet meer herinneren.
Het zijn soms nét mensen, hè?
Valt best mee eigenlijk.. Gespeeld met het grut en m'n oude speelgoed. Iets met verwachtingen en hoe je er heen gaat. Maar ja, het steekt altijd wel.quote:Op zondag 29 december 2013 20:03 schreef Murmeli het volgende:
[..]
Niet echt vrolijk geworden van kerst dus?
Hoe was jouw Kerst? Nog familie gezien?
Geen idee...als ik het wist.quote:
Nou goed, in een notendop. Ergo: nog steeds verlangen naar een moeder en hoe de fuck verzacht je dat onmogelijk verlangen.
En genoeg valkuilen op de weg naar een antwoord op deze vraag
Absoluut!quote:Op zondag 29 december 2013 20:07 schreef Gray het volgende:
[..]
Ouders...
Het zijn soms nét mensen, hè?
En daar zit hem ook wel een beetje de crux. Als ouders gewoon zouden tonen dat zij mens zijn (en dus ook fouten maken) en zich kwetsbaar durven op te stellen dan zou dat al een stuk meer zorgen voor jezelf gehoord voelen. (en het daarmee ook een stukje kunnen oplossen)
So, if you're frightened of dying and... and you're holding on, you'll see devils tearing your life away. But if you've made your peace, then the devils are really angels...
Ja blijft toch niet leuk denk ik.quote:
[..]
Valt best mee eigenlijk.. Gespeeld met het grut en m'n oude speelgoed. Iets met verwachtingen en hoe je er heen gaat. Maar ja, het steekt altijd wel.
Hoe was jouw Kerst? Nog familie gezien?
Geen familie gezien dus prima kerst
Lekker chill.
Morgen en dinsdag weer ff werken en dan weer 5 dagen vrij. Ik klaag niet
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik vraag me af of ze dan ook daadwerkelijk niets door hebben of dat het meer van die types zijn die er niets over durven te zeggen/vragen of het gewoon niet willen zien. De waarheid ontkennen zeg maar. Het is in beide gevallen niet bepaald positief.quote:
Ouders
Ik woon bij die van mij, maar ze hebben niks door
Ze hebben zelfs niks van mn zelfbeschadiging gemerkt. Zelfs niet in de zomer toen ik een keer per ongeluk mn vest was vergeten aan te doen (blijkbaar is het ook supernormaal om in de zomer met vesten te lopen
Zelfs toen ik een keer slordig was met de nasleep en er wat zakdoekjes open en bloot in de vuilniszak lagen kreeg ik alleen te horen dat ze dat vies vond en of ik zelf de vuilniszak wilde verwisselen.
Ik voel me, na het lezen van een aantal posts van jullie, een beetje schuldig omdat ik ouders heb die zich wel zorgen maken om mij, terwijl ik dat dus helemaal niks vind en denk van 'fuck off, bemoei je er niet mee'. Ik heb juist nooit gewild dat ze dingen wisten, zelfs niet oppervlakkig, want het zijn gewoon geen mensen met wie ik zoiets zou bespreken. Toen ik net uit de kliniek kwam was het dus wel een tijdje kut, met nogal bezorgde ouders die bij het kleinste dingetje meteen denken dat er iets aan de hand is. Heel normaal, maar ik vind dat verschrikkelijk. En niet in eerste instantie omdat ik het erg vind dat zij zich zorgen maken, maar gewoon omdat ik het irritant vind. Ze wilden dingen weten, hadden vragen, snapten het niet. Ik wil gewoon alleen zijn en met rust gelaten worden, het gaat ze niets aan. Ik haatte ze daardoor juist nog meer. Er is gewoon een afstand tussen ons en die zal er altijd blijven, dat is hun schuld, zij moeten niet proberen die weg te halen, dat werkt niet. Ik weet dat ze het goed bedoelen, maar voor mij werkt het averechts.
Why are you wearing that stupid man suit?
Klinkt een beetje alsof je je graag groot wilt houden bij je ouders (als een sterke vrouw), maar weet dat je daar niet toe in staat bent ze dat beeld van je te geven dat je ze graag zou willen geven (correct me if I'm wrong).quote:
[..]
Ik vraag me af of ze dan ook daadwerkelijk niets door hebben of dat het meer van die types zijn die er niets over durven te zeggen/vragen of het gewoon niet willen zien. De waarheid ontkennen zeg maar. Het is in beide gevallen niet bepaald positief.
Ik voel me, na het lezen van een aantal posts van jullie, een beetje schuldig omdat ik ouders heb die zich wel zorgen maken om mij, terwijl ik dat dus helemaal niks vind en denk van 'fuck off, bemoei je er niet mee'. Ik heb juist nooit gewild dat ze dingen wisten, zelfs niet oppervlakkig, want het zijn gewoon geen mensen met wie ik zoiets zou bespreken. Toen ik net uit de kliniek kwam was het dus wel een tijdje kut, met nogal bezorgde ouders die bij het kleinste dingetje meteen denken dat er iets aan de hand is. Heel normaal, maar ik vind dat verschrikkelijk. En niet in eerste instantie omdat ik het erg vind dat zij zich zorgen maken, maar gewoon omdat ik het irritant vind. Ze wilden dingen weten, hadden vragen, snapten het niet. Ik wil gewoon alleen zijn en met rust gelaten worden, het gaat ze niets aan. Ik haatte ze daardoor juist nog meer. Er is gewoon een afstand tussen ons en die zal er altijd blijven, dat is hun schuld, zij moeten niet proberen die weg te halen, dat werkt niet. Ik weet dat ze het goed bedoelen, maar voor mij werkt het averechts.
Dat zou ik juist fijn vinden. Als ik een bloedneus heb gehad moet ik echt geen zakdoekjes in mijn prullenbak laten liggen want dan gaat mijn pa hele andere dingen denken...quote:
Zelfs toen ik een keer slordig was met de nasleep en er wat zakdoekjes open en bloot in de vuilniszak lagen kreeg ik alleen te horen dat ze dat vies vond en of ik zelf de vuilniszak wilde verwisselen.
Why are you wearing that stupid man suit?
Ik heb het gelezen. Heftig verhaal, en raar ook. Klinkt bijna alsof jij je moeder iets heel ergs aangedaan hebt dat ze zo doet (wat natuurlijk niet zo is) wat een rare houding van je familiequote:
[..]
Mijn moeder en ik en omgang met elkaar...een heel verhaal...maar even onder een spoiler en straks weer weg (als ik het niet vergeet)
-Hier stond een heel verhaal maar toch weggehaald-
Maar eerst eens werken aan mezelf
Worry is a misuse of imagination
De eerste keer had mijn school naar huis gebeld (ik weet niet precies wat er toen is gezegd) en toen moest ik van mijn moeder naar een psycholoog.quote:Op zondag 29 december 2013 18:18 schreef TvhN het volgende:
Via wie zijn jullie eigenlijk bij een psycholoog terechtgekomen? De huisarts? Of wellicht zelf één uitgezocht?
De tweede keer was op aandringen van de vertrouwenspersoon op school. -Edit: ik moest van haar ter plekke bellen naar Jeugdzorg (niet de juiste plek) en daarna naar de GGZ (wachtlijsten) en daarna naar de huisarts. De huisarts heeft toen iets uitgezocht.-
De derde keer heb ik uit mezelf een afspraak gemaakt met de huisarts en werd ik meteen doorverwezen naar de GGZ.
Mwah dat is het niet helemaal. Speelt wel een rol, maar het is meer een gevoel van afkeer/haat naar mijn ouders, die afstand die er is was er altijd al en zij zullen me nooit begrijpen en dat wil ik ook niet. Als kind had ik ook altijd veel geheimen, omdat ik wist dat er niet begripvol op gereageerd zou worden. Dat schept een afstand. En ze denken ook heel anders.quote:
[..]
Klinkt een beetje alsof je je graag groot wilt houden bij je ouders (als een sterke vrouw), maar weet dat je daar niet toe in staat bent ze dat beeld van je te geven dat je ze graag zou willen geven (correct me if I'm wrong).
Why are you wearing that stupid man suit?
Is dat niet begripvol om kunnen gaan met jou iets wat jouw ouders expres doen, of is het onvermogen van hun?quote:
[..]
Mwah dat is het niet helemaal. Speelt wel een rol, maar het is meer een gevoel van afkeer/haat naar mijn ouders, die afstand die er is was er altijd al en zij zullen me nooit begrijpen en dat wil ik ook niet. Als kind had ik ook altijd veel geheimen, omdat ik wist dat er niet begripvol op gereageerd zou worden. Dat schept een afstand. En ze denken ook heel anders.
Zou het zo kunnen zijn dat niet jouw ouders, maar jijzelf het probleem bent? (en nu ben ik even heel kritisch he?).
Jouw ouders hadden toen jij nog klein was, een bepaalde band met jou moeten creëren. Blijkbaar hebben ze daarin gefaald. Jammer, maar is dat nog te repareren en is dat het waard?
Ik zit even hardop te denken hier, dus staat je vrij me te corrigeren als ik ernaast zit! Graag zelfs
Edit: Waarom wil je niet dat jouw ouders je begrijpen?
[ Bericht 2% gewijzigd door magnetronkoffie op 29-12-2013 20:43:55 ]
Kijk, dat herken ik dus. Nu wil ik ook niet alles aan m'n ouders vertellen, want dan gaan ze dingen vragen en dat is niet uit te leggen omdat ze het niet snappen of ik reactie krijg waar ik echt niks mee heb. Ze kunnen het gewoon niet.quote:
[..]
Mwah dat is het niet helemaal. Speelt wel een rol, maar het is meer een gevoel van afkeer/haat naar mijn ouders, die afstand die er is was er altijd al en zij zullen me nooit begrijpen en dat wil ik ook niet. Als kind had ik ook altijd veel geheimen, omdat ik wist dat er niet begripvol op gereageerd zou worden. Dat schept een afstand. En ze denken ook heel anders.
Maar dat neemt niet weg dat ik een moeder mis. Niet mijn moeder, maar een moeder.
Merk trouwens dat ik het best fijn vind te merken dat anderen ook worstelen met dit thema (en niet fijn in de zin van wat leuk voor je natuurlijk).
Sjeeminee, het is wel een heel lang verhaal geworden.quote:
[..]
Is dat niet begripvol om kunnen gaan met jou iets wat jouw ouders expres doen, of is het onvermogen van hun?
Zou het zo kunnen zijn dat niet jouw ouders, maar jijzelf het probleem bent? (en nu ben ik even heel kritisch he?).
Jouw ouders hadden toen jij nog klein was, een bepaalde band met jou moeten creëren. Blijkbaar hebben ze daarin gefaald. Jammer, maar is dat nog te repareren en is dat het waard?
Ik zit even hardop te denken hier, dus staat je vrij me te corrigeren als ik ernaast zit! Graag zelfs
Het lijkt hier wel een therapiesessie 
Maar wel goed om het voor mezelf zo op een rijtje te krijgen. SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Dat kunnen ze niet, dat was al zo toen ik klein was. Ze zijn gewoon te anders.quote:Edit: Waarom wil je niet dat jouw ouders je begrijpen?
En verder weet ik het eigenlijk ook niet. Ik zie het gewoon niet zitten.Why are you wearing that stupid man suit?
Dat, en je zou eerder zien dat het ook gekwetste zielen zijn, met hun eigen gebreken en tekortkomingen.quote:
[..]
Absoluut!
En daar zit hem ook wel een beetje de crux. Als ouders gewoon zouden tonen dat zij mens zijn (en dus ook fouten maken) en zich kwetsbaar durven op te stellen dan zou dat al een stuk meer zorgen voor jezelf gehoord voelen. (en het daarmee ook een stukje kunnen oplossen)
Voor wie eens wat meer wil lezen over de psychologie tussen ouders en hun kinderen kan ik dit boekje van harte aanbevelen. Heel mooi en warm geschreven:
http://www.bol.com/nl/p/h(...)nd/1001004001642495/
Ik heb dan het geluk dat ik een liefdevolle moeder heb. Ik woon niet meer bij haar en het gaat goed zo.quote:
[..]
Kijk, dat herken ik dus. Nu wil ik ook niet alles aan m'n ouders vertellen, want dan gaan ze dingen vragen en dat is niet uit te leggen omdat ze het niet snappen of ik reactie krijg waar ik echt niks mee heb. Ze kunnen het gewoon niet.
Maar dat neemt niet weg dat ik een moeder mis. Niet mijn moeder, maar een moeder.
Merk trouwens dat ik het best fijn vind te merken dat anderen ook worstelen met dit thema (en niet fijn in de zin van wat leuk voor je natuurlijk).
Hoe slechter het met mij gaat, hoe meer ik mijn ouders op een afstand houd, en dat is dus precies wat zij niet willen. Ik heb ook geprobeerd uit te leggen dat ik gewoon behoefte heb aan die afstand, maar ja dat begrijpen zij niet en dat is lastig. En dan krijg je dus problemen.
Why are you wearing that stupid man suit?
Pff, heftig thema, ouders. Tja, ik en mijn ouders, dat is ook zoiets. Ik kan ook überhaupt niet met mijn ouders praten en zij hebben ook helaas dingen vroeger niet zo kunnen doen als waarschijnlijk beter voor mij zou zijn geweest. Toch ben ik niet boos op ze, omdat het eerder uit onvermogen en door zelf rotopvoedingen gehad te hebben is ontstaan. Maar goed, ik zit wel met de gebakken peren uiteraard.
Verder gaat het ook vandaag vrij goed met me. Ik weet niet of het er misschien aan ligt dat ik een relatiepauze heb ingelast of dat het de fluoxetine is, maar er lijkt niet meer zo'n zware last op mijn schouders te liggen in vergelijking met nog een paar dagen geleden. Ik heb vandaag gewerkt en ook dat ging alles veel beter en minder zwaar als voorheen. Ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan
.
Verder gaat het ook vandaag vrij goed met me. Ik weet niet of het er misschien aan ligt dat ik een relatiepauze heb ingelast of dat het de fluoxetine is, maar er lijkt niet meer zo'n zware last op mijn schouders te liggen in vergelijking met nog een paar dagen geleden. Ik heb vandaag gewerkt en ook dat ging alles veel beter en minder zwaar als voorheen. Ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan
.
@ Kuolema
) om autisme te gaan...leuk...zo 20 jaar later horen wat er toen mis ging 
De rest van je verhaaltje moet ik nog even lezen...moment gedult alstublieft
Edit: Heb de rest gelezen. Had mijn leven wel geweest kunnen zijn. Zeker ook dat iedereen anders was, behalve mijn moeder dan want zij heeft hetzelfde als ik
M'n vader en ik begrepen elkaar jaren lang niet. Dat is pas op latere leeftijd (redelijk) goed gekomen na heeeeeel veel gesprekken over en weer, heb hun meegenomen naar mijn behandelaars enzo.
Edit2: O en ik wil je zeker geen dingen aanpraten (ten slotte ken ik je niet en ben ik geen pro), dat wou ik nog eventjes apart benoemen
[ Bericht 10% gewijzigd door magnetronkoffie op 29-12-2013 21:55:19 ]
Dit komt mij zoooo bekend voor! Bij mij bleek het (kom ik op m'n 30e nog effe achterquote:Ze hadden met heel veel dingen anders met mij om kunnen gaan, op een betere manier. Ik was bijvoorbeeld altijd heel angstig, maar daar gingen ze niet op de juiste manier mee om. Ik werd nooit gerustgesteld, er werd niet over dingen gepraat maar ik moest maar gewoon niet zo zeuren. Want ze begrepen het niet. Ze wisten niet hoe serieus het voor mij was. Ik dacht altijd veel na en piekerde, met hen kon ik dus niets bespreken. Ik heb altijd veel behoefte gehad aan duidelijkheid en uitleg, waarom dingen zijn zoals ze zijn en waarom iets wel/niet kan gebeuren, met wetenschappelijk onderbouwde argumenten, enz. Reacties zijn dan 'dat is gewoon zo', het herhalen van de vraag bij wijze van antwoord,(denken dat ze slim zijn terwijl ze helemaal geen antwoord geven) of gewoon doen alsof ze het niet hoorden
) om autisme te gaan...leuk...zo 20 jaar later horen wat er toen mis ging De rest van je verhaaltje moet ik nog even lezen...moment gedult alstublieft
Edit: Heb de rest gelezen. Had mijn leven wel geweest kunnen zijn. Zeker ook dat iedereen anders was, behalve mijn moeder dan want zij heeft hetzelfde als ik
M'n vader en ik begrepen elkaar jaren lang niet. Dat is pas op latere leeftijd (redelijk) goed gekomen na heeeeeel veel gesprekken over en weer, heb hun meegenomen naar mijn behandelaars enzo.
Edit2: O en ik wil je zeker geen dingen aanpraten (ten slotte ken ik je niet en ben ik geen pro), dat wou ik nog eventjes apart benoemen
[ Bericht 10% gewijzigd door magnetronkoffie op 29-12-2013 21:55:19 ]
Dat is inderdaad een heel goed punt. Op een gegevens moment ben ik me gaan beseffen dat het ook maar mensen zijn. Geen enkel mens is perfect, zelfs ik niet en ook niemand anders van hier. Jammer genoeg schieten ouders vaak kort op gebieden die jij als kind nodig hebt. Misschien komt dat ook wel doordat jij je gaat richten op de gebieden waarop ze tekort schieten als je door hebt dat ze niet perfect zijn.quote:
[..]
Ouders...
Het zijn soms nét mensen, hè?
Ik heb juist lange tijd gedacht dat ik ze niks kwalijk mocht nemen en niet zo moest zeuren: ze hadden toch hun best gedaan en ik kwam materialistisch niks te kort. Ik weet dat ze van me houden. En dat ze voor hun kinderen alles hebben gedaan om bv een zo goed mogelijke opleiding te kunnen betalen.
Kortom, ik mocht van mezelf niet zo zeuren, ik vond mezelf een ondankbaar kreng als ik dat wel deed. En ja, zeker als ik me dan bedacht dat zij zelf ook op een bepaalde manier zijn opgevoed, mocht ik van mezelf al helemaal niet zeiken.
En dan leer je dus dat het soms allemaal niet zo zwart wit is, lastig, nog steeds om dat in de praktijk toe te passen.
Kortom, ik mocht van mezelf niet zo zeuren, ik vond mezelf een ondankbaar kreng als ik dat wel deed. En ja, zeker als ik me dan bedacht dat zij zelf ook op een bepaalde manier zijn opgevoed, mocht ik van mezelf al helemaal niet zeiken.
En dan leer je dus dat het soms allemaal niet zo zwart wit is, lastig, nog steeds om dat in de praktijk toe te passen.
Ik weet dat mijn ouders wel hun best doen, maar dat ik daar niet genoeg aan heb. Omdat ik weet dat ze hun best doen, neem ik ze ook niks kwalijk. Qua materialistische dingen ben ik inderdaad ook nooit iets tekort gekomen. Sterker nog, voor dat kan ik me bijna geen beter ouders wensen. En ze hebben me ook altijd geholpen als ik dat nodig had (verhuizen bijvoorbeeld). Zolang het gezellig met ze is, vind ik het nu goedquote:
Ik heb juist lange tijd gedacht dat ik ze niks kwalijk mocht nemen en niet zo moest zeuren: ze hadden toch hun best gedaan en ik kwam materialistisch niks te kort. Ik weet dat ze van me houden. En dat ze voor hun kinderen alles hebben gedaan om bv een zo goed mogelijke opleiding te kunnen betalen.
Kortom, ik mocht van mezelf niet zo zeuren, ik vond mezelf een ondankbaar kreng als ik dat wel deed. En ja, zeker als ik me dan bedacht dat zij zelf ook op een bepaalde manier zijn opgevoed, mocht ik van mezelf al helemaal niet zeiken.
En dan leer je dus dat het soms allemaal niet zo zwart wit is, lastig, nog steeds om dat in de praktijk toe te passen.
maar dat zal zeker niet bij alle ouders kunnen als er al veel gebeurd is.
Ging het slecht, dan haalde ik m'n schouders op en zei: Meh...quote:
Jullie hebben allemaal de kerstdagen overleefd
Wie gaat s_e van de 1e plaats kicken?
Ik vind het soms ook wel raar als mensen zeggen 'hoe gaat het nu met je?' en ik antwoord 'wel goed' (standaard antwoord, soms gelogen, soms waar), dat ze dan zeggen 'Ja je ziet er ook veel beter/vrolijker uit, je straalt weer, enz.' Ehm...oh? Mensen die me bijna nooit zien die dat zeggen, volgens mij denken ze het gewoon te zien/willen ze dat. Want daarvoor hebben ze wsl nooit aan me gezien dat ik me kut voelde, dus hebben ze geen vergelijkingsmateriaal. En nu gaan ze er ineens op letten.
Geïnteresseerden vroegen door, anderen hoefde ik het toch niet te vertellen.
Laat deze ouderkwesties een les zijn mensen. Plant je niet voort.
Het lijkt me verschrikkelijk om mijn ouders mee te nemen...in de kliniek en daarna waren er een paar gesprekken met mijn ouders erbij...NOOIT meer! Ik heb toen ook aangegeven dat ik het niet meer wilde.
Weet ik hoor. Thanks.quote:
@ Kuolema
[..]
Dit komt mij zoooo bekend voor! Bij mij bleek het (kom ik op m'n 30e nog effe achter
De rest van je verhaaltje moet ik nog even lezen...moment gedult alstublieft
Edit: Heb de rest gelezen. Had mijn leven wel geweest kunnen zijn. Zeker ook dat iedereen anders was, behalve mijn moeder dan want zij heeft hetzelfde als ik
M'n vader en ik begrepen elkaar jaren lang niet. Dat is pas op latere leeftijd (redelijk) goed gekomen na heeeeeel veel gesprekken over en weer, heb hun meegenomen naar mijn behandelaars enzo.
Edit2: O en ik wil je zeker geen dingen aanpraten(ten slotte ken ik je niet en ben ik geen pro), dat wou ik nog eventjes apart benoemen
Het lijkt me verschrikkelijk om mijn ouders mee te nemen...in de kliniek en daarna waren er een paar gesprekken met mijn ouders erbij...NOOIT meer! Ik heb toen ook aangegeven dat ik het niet meer wilde.
Why are you wearing that stupid man suit?
Ja joh, ik ben in deze wereld gekomen, dat is heel ergquote:
[..]
Ik heb het gelezen. Heftig verhaal, en raar ook. Klinkt bijna alsof jij je moeder iets heel ergs aangedaan hebt dat ze zo doet (wat natuurlijk niet zo is) wat een rare houding van je familie
Maar zonder dollen, als ik haar zo heb gehoord tijdens ruzies vroeger met mijn vader, heeft ze na mijn geboorte een (postnatale) depressie gehad en als zij haar kans had gehad, dan had ik hier niet kunnen posten. Dus ik kan me zo voorstellen dat er toen een verkeerde basis is gelegd voor onze relatie.
Nog 2 dagen, dan is het januari, dan kan eindelijk het gewone leven weer z'n gang gaan
Ben blij dat dit jaar voor mij de "feest"maand zo rustig verlopen is. Vorig jaar moest ik rennen vliegen van de ene party naar de andere, de ene afspraak na de andere, bah
Ik ben ook nog steeds niet van plan om O&N samen met wie dan ook te vieren en vind het wel best zo, lekker rustig (heb wel een flesje prosecco voor mezelf gekocht )
Ben blij dat dit jaar voor mij de "feest"maand zo rustig verlopen is. Vorig jaar moest ik rennen vliegen van de ene party naar de andere, de ene afspraak na de andere, bah
Ik ben ook nog steeds niet van plan om O&N samen met wie dan ook te vieren en vind het wel best zo, lekker rustig
(heb wel een flesje prosecco voor mezelf gekocht )
Nietsquote:
heb wel een flesje prosecco voor mezelf gekocht
aan hoor
Prosecco zelfs! Living on the wild side! .
.
So, if you're frightened of dying and... and you're holding on, you'll see devils tearing your life away. But if you've made your peace, then the devils are really angels...
Zo word het toch een klein feestje bij me thuisquote:
yolo!quote:
Prosecco zelfs! Living on the wild side!
Gelijk heb je!quote:
[..]
Zo word het toch een klein feestje bij me thuis
[..]
yolo!
Ik houd het ook rustig hoor dit jaar, beetje ontsnappen aan dat continue "het-is-oud-en-nieuw-en-ik-moet-wat-doen!". Plus dat ik zo fris mogelijk wil zijn als ik donderdag dat vermaledijde gesprek aanga met mijn manager. Dit jaar maar geen brakheid daarom!
So, if you're frightened of dying and... and you're holding on, you'll see devils tearing your life away. But if you've made your peace, then the devils are really angels...
Niets verkeerds aanquote:
Zo word het toch een klein feestje bij me thuis
Ik ga lekker vanaf een uur of 22 in de kroeg zitten
Ik moest voor kopietjes naar de supermarkt (heeeelemaal geen zin in!quote:Op maandag 30 december 2013 13:47 schreef Cue_ het volgende:
[..]
Niets verkeerds aan
Ik ga lekker vanaf een uur of 22 in de kroeg zitten
) en heb gelijk voor vanavond ook wat gehaald! 
Ja dat snap ik dus niet. O&N is ook mijn feestje en ik bepaal lekker zelf hoe ik het wil vierenquote:
[..]
Gelijk heb je!
Ik houd het ook rustig hoor dit jaar, beetje ontsnappen aan dat continue "het-is-oud-en-nieuw-en-ik-moet-wat-doen!". Plus dat ik zo fris mogelijk wil zijn als ik donderdag dat vermaledijde gesprek aanga met mijn manager. Dit jaar maar geen brakheid daarom!
Had ze je wat aan willen doen ofzo?quote:
[..]
Ja joh, ik ben in deze wereld gekomen, dat is heel erg
Maar zonder dollen, als ik haar zo heb gehoord tijdens ruzies vroeger met mijn vader, heeft ze na mijn geboorte een (postnatale) depressie gehad en als zij haar kans had gehad, dan had ik hier niet kunnen posten. Dus ik kan me zo voorstellen dat er toen een verkeerde basis is gelegd voor onze relatie.
Wat een vreselijk mens. Ik hoop niet dat ze daarna nog meer kinderen heeft gekregen...?
Vind het wel kut voor jou. Lijkt me niet makkelijk om mee om te gaan.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Dit is ook iets waar je volstrekt (als kind dan) -niks- aan kunt doen. Zij was nog maar een baby!!!quote:
[..]
Had ze je wat aan willen doen ofzo?
Wat een vreselijk mens. Ik hoop niet dat ze daarna nog meer kinderen heeft gekregen...?
Vind het wel kut voor jou. Lijkt me niet makkelijk om mee om te gaan.
Dat is iets dat zij moet beseffen. Ze is er nu eenmaal, nu moet ze voor zichzelf een weg zien te vinden...en niet door je ouder(s) geaccepteerd worden is natuurlijk wel een hele nare start
kvd, je staat er niet alleen voor
Gelukkig nieuwjaar alvast (want ik vergeet het anders gegarandeerd
) en ook gelukkig nieuwjaar alvast aan de anderen toegewenst
Zowel mijn zus als mij had ze wat aan willen doen ja. Maar goed, was mentaal toen niet helemaal oké begreep ik dus. En allemaal jaren later (en dan hoor je het en dan duurt het ook nog even voordat je begrijpt wat ze precies zei).quote:
[..]
Had ze je wat aan willen doen ofzo?
Wat een vreselijk mens. Ik hoop niet dat ze daarna nog meer kinderen heeft gekregen...?
Vind het wel kut voor jou. Lijkt me niet makkelijk om mee om te gaan.
Maar ik geloof wel echt dat ze wel van me houdt/heeft gehouden. Ook zij is gevormd door dingen die zij heeft meegemaakt en de emoties die ze heeft gehad en die ze nu heeft.
Zoals gisteren werd gezegd, ouders zijn ook mensen en roeien met de riemen die zij hebben en aangeboden krijgen in het leven. Af en toe zijn de riemen even weg, waardoor het roeien niet lukt en uit koers raken. De vraag is of ze dan weer de goede kant op kunnen of niet. En wat dat met hun passagiers doet (en of die op de boot blijven zitten of in het water vallen).
En even een 
en 
voor de mensen hier die op het verhaal reageren.
Als je zoiets tegen vrienden zegt, dan snappen ze het niet. Het is fijn hier het idee te krijgen dat ik niet helemaal gek ben en dat er herkenning is!
en voor de mensen hier die op het verhaal reageren. Als je zoiets tegen vrienden zegt, dan snappen ze het niet. Het is fijn hier het idee te krijgen dat ik niet helemaal gek ben en dat er herkenning is!
quote:
En even een
Als je zoiets tegen vrienden zegt, dan snappen ze het niet. Het is fijn hier het idee te krijgen dat ik niet helemaal gek ben en dat er herkenning is!
Wow! Diep respect voor hoe sterk jij hierin staat! Kan ik nog wat van lerenquote:
[..]
Zowel mijn zus als mij had ze wat aan willen doen ja. Maar goed, was mentaal toen niet helemaal oké begreep ik dus. En allemaal jaren later (en dan hoor je het en dan duurt het ook nog even voordat je begrijpt wat ze precies zei).
Maar ik geloof wel echt dat ze wel van me houdt/heeft gehouden. Ook zij is gevormd door dingen die zij heeft meegemaakt en de emoties die ze heeft gehad en die ze nu heeft.
Zoals gisteren werd gezegd, ouders zijn ook mensen en roeien met de riemen die zij hebben en aangeboden krijgen in het leven. Af en toe zijn de riemen even weg, waardoor het roeien niet lukt en uit koers raken. De vraag is of ze dan weer de goede kant op kunnen of niet. En wat dat met hun passagiers doet (en of die op de boot blijven zitten of in het water vallen).
niet zozeer tov mijn eigen ouders (die vielen nog wel mee), maar als ik jouw berichten hier lees dan word ik plaatsvervangend boos.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
quote:
[..]
Wow! Diep respect voor hoe sterk jij hierin staat! Kan ik nog wat van leren
Het is maar net hoe mijn pet staat hoor
Vandaag heb ik een goede middag (een meevallertje en iets goeds kunnen regelen ) en kan het zo zien. Hoe ik er morgen over denk is maar weer de vraag, gisteren dacht ik er heel negatief over.Maar ik ga er wel vanuit dat iedereen door (levens-)omstandigheden doet zoals hij of zij doet. Misschien ook wel een overlevingsstrategie? Want als ze bewust zo is en doet, dan weet ik niet hoe ik er dan mee om zou gaan.
En ik als passagier op haar boot ga er dus bij lange na niet altijd op deze manier mee om, anders zou ik me er ook niet zo druk om maken en me er negatief door laten beïnvloeden
Ik vraag me ineens af...zijn al die ouders hier misschien van dezelfde generatie?
Kan... Die van mij zijn van 1950 en 1952quote:
Ik vraag me ineens af...zijn al die ouders hier misschien van dezelfde generatie?
Dus die jaren '50 mentaliteit zit er nog stevig in
Die van mij (en dan doe ik even alleen moeder, vader heeft er niks mee te maken) eind '45, scheelt niet veel....oorlogsmentaliteit?quote:
[..]
Kan... Die van mij zijn van 1950 en 1952
Die van mij precies hetzelfde.quote:
[..]
Kan... Die van mij zijn van 1950 en 1952
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |