R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Herken ik wel, vooral dat in jezelf gekeerd raken na verloop van tijd.quote:Op zaterdag 28 december 2013 18:31 schreef rainbowwarrior het volgende:
[..]
Mja, goede en terechte vraag. Het is natuurlijk niet zo dat ik mezelf helemaal niet ken, maar ik ken mezelf op veel gebieden niet zo goed. Misschien is het ook een gebrek aan levenservaring of zo. Door mijn jarenlange depressie ben ik vooral erg in mezelf gekeerd geraakt / geweest en kon geen kant meer op. Weet daardoor ook niet wat ik wil. En dat wil ik dus gaan ontdekken. Ik denk dat ik vooral veel verschillende dingen moet gaan uitproberen. Gewoon dingen doen. En veel zelfreflectie uitoefenen.
Natuurlijk ben ik door de therapie natuurlijk ook al bezig met mezelf leren kennen. Het is denk ik ook een levenslang proces, maar voor mij op dit moment wel erg belangrijk omdat ik bepaalde bij mezelf ziekmakende patronen wil gaan doorbreken en veranderen en daarvoor moet ik die wel leren kennen en begrijpen.
Ik had o.a. veel last van piekeren (en dan vooral doomdenken). Dat piekeren kon ik niet stoppen, maar wat ik wel kon doen was over nuttigere dingen gaan piekeren, op een objectievere manier.
Misschien is dat niet jouw aanpak (of zelfs maar jouw probleem), maar het werkte wel voor mij
Ik houd er gewoon van om creatief problemen aan te pakken en een beetje out-of-the-box oplossingen te zoeken
[ Bericht 1% gewijzigd door magnetronkoffie op 28-12-2013 20:16:10 (spelling lol) ]
Sinds het uit is ben ik elke dag wel weggeweest of heb ik vrienden opgezocht. Vandaag dan voor het eerst alleen en ik merk meteen dat ik word overmand door allerlei gevoelens. De drang om contact te zoeken met mijn ex is groot, maar ik heb mezelf elke keer wijs gemaakt dat het niet goed is. Hij is nu op vakantie dus dan is het al helemaal geen goed plan.
Ik zorg goed voor mezelf en probeer dus niet thuis te zwelgen in verdriet, maar in mijn achterhoofd tel ik toch stiekem de dagen af dat hij weer terugkomt. Slecht, maar ik kan het niet stoppen. Ik voel me al sterker met de dag worden, en ik hoop me binnenkort zo sterk te voelen dat ik niet meer elke seconde van de dag aan hem denk...
Ik zorg goed voor mezelf en probeer dus niet thuis te zwelgen in verdriet, maar in mijn achterhoofd tel ik toch stiekem de dagen af dat hij weer terugkomt. Slecht, maar ik kan het niet stoppen. Ik voel me al sterker met de dag worden, en ik hoop me binnenkort zo sterk te voelen dat ik niet meer elke seconde van de dag aan hem denk...
Ik heb hier ooit eens gepost want ik zit met paniek/angstoornissen, waaronder Sociale fobie en een behoorlijk lage zelfwaarde. 4 dagen geleden zomaar uit het niets trainingspak aangetrokken en maar wezen joggen, en dat heb ik nu 4 dagen volgehouden en ik voel me eerlijk gezegd al een heel stuk beter, apart, maar het werkt blijkbaar echt
lol?
Ik neem aan dat je met "het werkt blijkbaar echt" doelt op "je angsten confronteren"?quote:Op zaterdag 28 december 2013 20:49 schreef Nass het volgende:
Ik heb hier ooit eens gepost want ik zit met paniek/angstoornissen, waaronder Sociale fobie en een behoorlijk lage zelfwaarde. 4 dagen geleden zomaar uit het niets trainingspak aangetrokken en maar wezen joggen, en dat heb ik nu 4 dagen volgehouden en ik voel me eerlijk gezegd al een heel stuk beter, apart, maar het werkt blijkbaar echt
Want voor mij heeft dat nooit echt gewerkt. Ik voel me dan in het diepe gegooid en leer er niks meer van.
Maar wel stoer dat je gewoon de stoute (jogging)schoenen hebt aangetrokken en het gewoon hebt gedaan!
Ik denk eerder dat je door sporten wat gelukkiger voelt, omdat je lichaam dan dopamine aanmaakt. Ik mag helaas nog niet sporten vanwege medische redenen, maar zodra dat weer kan ga ik ook zeker weer sporten.quote:
[..]
Ik neem aan dat je met "het werkt blijkbaar echt" doelt op "je angsten confronteren"?
Want voor mij heeft dat nooit echt gewerkt. Ik voel me dan in het diepe gegooid en leer er niks meer van.
Maar wel stoer dat je gewoon de stoute (jogging)schoenen hebt aangetrokken en het gewoon hebt gedaan!
Ik heb al ooit een paar maanden hardgelopen en merkte geen verschil (behalve dan dat ik nogal blessuregevoelig was ofzoquote:
[..]
Ik denk eerder dat je door sporten wat gelukkiger voelt, omdat je lichaam dan dopamine aanmaakt. Ik mag helaas nog niet sporten vanwege medische redenen, maar zodra dat weer kan ga ik ook zeker weer sporten.
), vandaar dat ik -die- link niet zag Kun je ook niet wandelen dan?
Kan je dan niet naar een sportschool? Krachttraining is best een uitdaging en leuk als je merkt dat je vooruit gaat.quote:
[..]
Ik heb al ooit een paar maanden hardgelopen en merkte geen verschil (behalve dan dat ik nogal blessuregevoelig was ofzo
Kun je ook niet wandelen dan?
Ik kan fysiek alles, en ga ook vaak buiten wandelen
(Ik zet liever hier niet publiek neer wat de medische reden is, maar over een paar weken zou ik weer mogen sporten).
Ik zit nog te twijfelen tussen sportschool en zwemmen, beide hebben voor- en nadelen. Tijdens het hardlopen merkte ik geen verschil in gemoedstoestand, om de 1 of andere reden werkt iets als runningtherapie niet echt voor mij maar dat geeft niet, want ben niet meer zo depressief als toenquote:
[..]
Kan je dan niet naar een sportschool? Krachttraining is best een uitdaging en leuk als je merkt dat je vooruit gaat.
Ik kan fysiek alles, en ga ook vaak buiten wandelen
Je hoeft mij geen details te geven als je dat niet wilt, de hoofdzaak is dat je op dit moment door "iets" eventjes niet voluit kunt gaan en das alles dat ik hoef te weten
Ik denk ook niet hardlopen bij iedereen werkt. Het is zoeken naar een sport die bij je past.
• Wandelen vond ik wel leuk, maar eigenlijk alleen omdat ik met een vriendin kon kletsen en we in natuurgebieden liepen
• Fitness vind ik echt geen hol aan Heb het wel steeds geprobeerd maar ik vind het saai.
• Yoga was voor mij een mix tussen te ingewikkeld en te ontspannend En al die gekke bekken van die vrouwen op Oilily-handdoekjes was ook niks voor me 
• Buikdansen is iets wat ik wel altijd heel leuk vond dus ik ben van plan dat weer op te pakken Daar werd ik wel blij van, van alle andere sporten niet
• Wandelen vond ik wel leuk, maar eigenlijk alleen omdat ik met een vriendin kon kletsen en we in natuurgebieden liepen
• Fitness vind ik echt geen hol aan
Heb het wel steeds geprobeerd maar ik vind het saai.• Yoga was voor mij een mix tussen te ingewikkeld en te ontspannend
En al die gekke bekken van die vrouwen op Oilily-handdoekjes was ook niks voor me • Buikdansen is iets wat ik wel altijd heel leuk vond dus ik ben van plan dat weer op te pakken
Daar werd ik wel blij van, van alle andere sporten niet
Niet bepaald mn angster confronteren, maar de verveling die er bij heerst omdat ik zin heb in niets en nergens lol van krijg, en omdat ik nergens lol in zie doe ik niets--> Circel.quote:
[..]
Ik neem aan dat je met "het werkt blijkbaar echt" doelt op "je angsten confronteren"?
Want voor mij heeft dat nooit echt gewerkt. Ik voel me dan in het diepe gegooid en leer er niks meer van.
Maar wel stoer dat je gewoon de stoute (jogging)schoenen hebt aangetrokken en het gewoon hebt gedaan!
Maar ik merkte tijdens het hardlopen dat ik gewoon voor even gedachtenloos ben, even lekker weg, en dat gevoel blijft erna gewoon nog.
Ik ben 3 weken geleden ook gestopt met roken en probeer de draad met mijn vrienden weer op te pakken. Langzamerhand probeer ik zo omhoog te werken naar een sportschool voor krachttraining.
Overigens heb ik een hypocriete vorm van Sociale fobie omdat ik ongelooflijk sociaal ben en mensen makkelijk durf aan te spreken, ik ben alleen bang dat mensen die me zien, me direct bestempelen met 'Haha kijk wat een lelijk gozer'
lol?
Zelf merk ik daar weinig van maar vanuit m'n omgeving krijg ik de laatste dagen aardig vaak te horen dat ze mij meer helder, vrolijk en spraakzaam vinden. Ook hier geen idee of dat met het placebo-effect te maken heeft, maar ergens boeit me dat ook niet. Allang fijn dat anderen nu zeggen hoe ze vinden dat ik overkom op hen.quote:Op zaterdag 28 december 2013 17:55 schreef rainbowwarrior het volgende:
[..]
Merk je qua stemming ook een verandering of nog niet echt?
Ik zit vandaag op dag 9. Neem sinds gister de volle voorgeschreven dosis (20mg fluoxetine). Bijwerkingen heb ik ook niet meer echt. Eigenlijk ook af en toe nog een beetje wazig, maar dat vind ik niet zo storend.
Ik weet niet of het echt met de AD te maken heeft, of dat er voornamelijk een placebo-effect optreedt of dat ik ook maar weer eens een redelijke okaye dag heb, maar ik voel me vandaag vrij goed eigenlijk. Nou ja, misschien is het van alle drie een beetje.
Ik merk wel dat ik echt nog aan bepaalde punten hard moet gaan werken: zelfbeeld, zelfhaat in zelfliefde veranderen, mijn afhankelijkheid ten opzichte van anderen, mezelf leren kennen. Ik ben benieuwd wat het nieuwe jaar gaat brengen. Veel slechter dan dit jaar kan het eigenlijk niet worden (hoop ik)
Met je laatste alinea ben ik ook hard aan de slag de laatste tijd. Lastig...
Tante minthy!! O+
Achtbaan1 is voor mij te intens
Achtbaan1 is voor mij te intens
Ik merk in December in de laatste weken dat het grootste gedeelte van mensen altijd aardiger voor elkaar zijn en ze overladen met complimentjes etc. Hiep hoi!
.
Aldus azijnpisser s_e.
Volgens mij heb ik het grootste gedeelte van mijn D&A wel achter de rug. Nu kijken of we in 2014 een 'Hoe slaap ik beter' topic kan stichten en in 2015 van al mijn kwaaltjes af kan zijn.
. Aldus azijnpisser s_e.
Volgens mij heb ik het grootste gedeelte van mijn D&A wel achter de rug. Nu kijken of we in 2014 een 'Hoe slaap ik beter' topic kan stichten en in 2015 van al mijn kwaaltjes af kan zijn.
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Ah jij hebt nooit in een winkel gewerkt tijdens de feestdagenquote:
Ik merk in December in de laatste weken dat het grootste gedeelte van mensen altijd aardiger voor elkaar zijn en ze overladen met complimentjes etc. Hiep hoi!
Aldus azijnpisser s_e.
Volgens mij heb ik het grootste gedeelte van mijn D&A wel achter de rug. Nu kijken of we in 2014 een 'Hoe slaap ik beter' topic kan stichten en in 2015 van al mijn kwaaltjes af kan zijn.
tegen winkelpersoneel is men nooit aardig rond deze tijd haha.Kan je slecht in slaap komen? Ik kan je dan echt de valeriaan thee van Dr Stuarts aanraden
val je als n blok van in slaap haha. Kan je bij De Tuinen kopen
Ik azijnzeik met je mee hoor, al merk ik niet echt dat het in december meer is dan normaalquote:
Ik merk in December in de laatste weken dat het grootste gedeelte van mensen altijd aardiger voor elkaar zijn en ze overladen met complimentjes etc. Hiep hoi!
Aldus azijnpisser s_e.
Volgens mij heb ik het grootste gedeelte van mijn D&A wel achter de rug. Nu kijken of we in 2014 een 'Hoe slaap ik beter' topic kan stichten en in 2015 van al mijn kwaaltjes af kan zijn.
Er is eigenlijk maar één persoon van wie ik complimenten aan durf te nemen, verder denk ik meestal "mja" en bedank vriendelijk. Zal m'n zelfbeeld zijn
Dat slaap-topic ben ik voor, nu ook maar weer een slaappil ingenomen. Sterfdag van m'n pa komt er weer aan, dat slingert het beroerde slapen nog even wat extra aan.
Tante minthy!! O+
Achtbaan1 is voor mij te intens
Achtbaan1 is voor mij te intens
Laatst vertelde ik over een droom/idee dat ik heb. Ik heb me zojuist ingeschreven voor een cursus/workshop waar ik precies ga leren wat ik nog niet weet om dit idee te realiseren.
Er zijn waarschijnlijk wel een hoop meisjes
[ Bericht 2% gewijzigd door Mistico op 29-12-2013 04:17:22 (-) ]
Er zijn waarschijnlijk wel een hoop meisjes
[ Bericht 2% gewijzigd door Mistico op 29-12-2013 04:17:22 (-) ]
Ik had laatst Dolly Parton opstaan (don't ask, jeugdsentiment) en hoorde dit liedje:
People say I'm the life of the party
'cause I'll tell a joke or two.
Although I might be laughin' loud and hearty,
Deep down inside I'm blue.
So take a good look at my face
You'll see my smile looks out of place.
If you'll look closer,
It's easy to trace
the tracks of my tears
Amerikaanse tranentrekkerij natuurlijk, maar ik voelde me toch een beetje aangesproken. Ik hoor namelijk niet anders dan: 'Jíj depressief? Da's een grapje zeker?'
Vooral collega's missen m'n 'gezellige babbel', zeggen ze.
People say I'm the life of the party
'cause I'll tell a joke or two.
Although I might be laughin' loud and hearty,
Deep down inside I'm blue.
So take a good look at my face
You'll see my smile looks out of place.
If you'll look closer,
It's easy to trace
the tracks of my tears
Amerikaanse tranentrekkerij natuurlijk, maar ik voelde me toch een beetje aangesproken.
Ik hoor namelijk niet anders dan: 'Jíj depressief? Da's een grapje zeker?'Vooral collega's missen m'n 'gezellige babbel', zeggen ze.
oeh...hier laatst mijn moeder 'je ziet er helemaal niet depressief uit' nadat ze me 30 seconden had gezien...Nee muts, ik heb al jaren een masker op alleen heb je je al jaren niet meer in me geinteresseerd dus zie je dat ook niet...quote:
Ik had laatst Dolly Parton opstaan (don't ask, jeugdsentiment) en hoorde dit liedje:
People say I'm the life of the party
'cause I'll tell a joke or two.
Although I might be laughin' loud and hearty,
Deep down inside I'm blue.
So take a good look at my face
You'll see my smile looks out of place.
If you'll look closer,
It's easy to trace
the tracks of my tears
Amerikaanse tranentrekkerij natuurlijk, maar ik voelde me toch een beetje aangesproken.
Vooral collega's missen m'n 'gezellige babbel', zeggen ze.
ze faalt wel vaker
Dat ja.quote:Op zondag 29 december 2013 10:39 schreef kvd het volgende:
[..]
oeh...hier laatst mijn moeder 'je ziet er helemaal niet depressief uit' nadat ze me 30 seconden had gezien...Nee muts, ik heb al jaren een masker op alleen heb je je al jaren niet meer in me geinteresseerd dus zie je dat ook niet...
ze faalt wel vaker
Edit: het was echt een grapje, maar een opmerking als 'wat rot voor je dat we dat toen niet gezien hebben' was meer op zn plaats geweest.
Toen ik tegen mn moeder zei dat ik ws sinds mn puberteit al depressief ben, grapte ze dat ze het dan maar zwaar had gehad met zowel een depressieve man als dochter en dat ik maar blij moest zijn dat ze me niet in een pleeggezin had gestopt.
Edit: Het was echt een grapje, maar een opmerking als 'wat rot dat we dat toen niet gezien hebben' was meer op zn plaats geweest.
[ Bericht 4% gewijzigd door -Spring op 29-12-2013 10:56:15 ]
Jullie hebben allemaal de kerstdagen overleefd
Wie gaat s_e van de 1e plaats kicken?
Ik vind het soms ook wel raar als mensen zeggen 'hoe gaat het nu met je?' en ik antwoord 'wel goed' (standaard antwoord, soms gelogen, soms waar), dat ze dan zeggen 'Ja je ziet er ook veel beter/vrolijker uit, je straalt weer, enz.' Ehm...oh? Mensen die me bijna nooit zien die dat zeggen, volgens mij denken ze het gewoon te zien/willen ze dat. Want daarvoor hebben ze wsl nooit aan me gezien dat ik me kut voelde, dus hebben ze geen vergelijkingsmateriaal. En nu gaan ze er ineens op letten.
Why are you wearing that stupid man suit?
Tof! Je maakt ons wel heel nieuwsgierig zo hoorquote:
Laatst vertelde ik over een droom/idee dat ik heb. Ik heb me zojuist ingeschreven voor een cursus/workshop waar ik precies ga leren wat ik nog niet weet om dit idee te realiseren.
Er zijn waarschijnlijk wel een hoop meisjes
Why are you wearing that stupid man suit?
Het is denk ik goed bedoeld..quote:
[..]
oeh...hier laatst mijn moeder 'je ziet er helemaal niet depressief uit' nadat ze me 30 seconden had gezien...Nee muts, ik heb al jaren een masker op alleen heb je je al jaren niet meer in me geinteresseerd dus zie je dat ook niet...
ze faalt wel vaker
Worry is a misuse of imagination
Zou je denken? Het is het type dat na een jaar 'ga maar weer roken' als je zegt dat je oa door het stoppen met roken bent aangekomen. Het type aan wie je verteld dat de dokter/psychologisch ondersteuner niet meer helpt en je (op dat moment) over 2 dagen naar het GGZ gaat en daarna nooit meer vraagt hoe de intake is gegaan (ben inmiddels 3 weken en 3 intakegesprekken verder). Het is het type wat zich ontzettend opwindt en boos is over een vriend van een vriend die zelfmoord heeft geprobeerd te plegen, maar sinds september (sinds ik ben ingestort) nog nooit aan mij heeft gevraagd hoe het met me gaat (maar in die tijd alleen de opmerking dat ik er niet depressief uit zien heeft gemaakt). Ik zie niet in hoe het goed bedoeld is. Nooit even een extra knuffel of kus heeft gegeven of een appje heeft gestuurd of heeft gebeld om te vragen hoe het gaat.quote:
Maar als ik het verkeerd zie...laat me alsjeblieft weten hoe ze het dan goed kan bedoelen, hoe ik het anders zou moeten/kunnen zien.
en dat meen ik, want ik ben er elke keer teleurgesteld over. Ben sinds de kerst vreselijk verdrietig dat mijn moeder zich drukker maakt om iemand die ze 1 keer heeft gezien en niet omkijkt naar haar eigen dochter, niet kenbaar maakt dat ze zich om mij misschien ook wel zorgen maakt
quote:
[..]
Dat ja.
Toen ik tegen mn moeder zei dat ik ws sinds mn puberteit al depressief ben, grapte ze dat ze het dan maar zwaar had gehad met zowel een depressieve man als dochter en dat ik maar blij moest zijn dat ze me niet in een pleeggezin had gestopt.
Edit: Het was echt een grapje, maar een opmerking als 'wat rot dat we dat toen niet gezien hebben' was meer op zn plaats geweest.
Op zulk soort grapjes zit je ook echt te wachten...
Had je wel in de gaten dat het een grapje was? Ik zou dat dus echt niet meer in de gaten hebben op dit moment. En al zou me gezegd worden dat het een grapje is, dan zou ik er alsnog niet mee om kunnen gaan geloof ik...
Ze vraagt niet eens hoe het gaat hierquote:
Jullie hebben allemaal de kerstdagen overleefd
Wie gaat s_e van de 1e plaats kicken?
Ik vind het soms ook wel raar als mensen zeggen 'hoe gaat het nu met je?' en ik antwoord 'wel goed' (standaard antwoord, soms gelogen, soms waar), dat ze dan zeggen 'Ja je ziet er ook veel beter/vrolijker uit, je straalt weer, enz.' Ehm...oh? Mensen die me bijna nooit zien die dat zeggen, volgens mij denken ze het gewoon te zien/willen ze dat. Want daarvoor hebben ze wsl nooit aan me gezien dat ik me kut voelde, dus hebben ze geen vergelijkingsmateriaal. En nu gaan ze er ineens op letten.
. Zelfde geldt voor mijn zus, die vraagt hoe het gaat en begint dan zelf over iets anders of begint met iemand anders te praten
Moeders zijn soms heel apart. Ik heb een keer heeel veel verteld over hoe ik dacht en hoe ik me voelde. Sinds dat moment vraagt mijn moeder amper hoe het echt met mij gaat. Doe ik al die moeite voor niksquote:
[..]
Zou je denken? Het is het type dat na een jaar 'ga maar weer roken' als je zegt dat je oa door het stoppen met roken bent aangekomen. Het type aan wie je verteld dat de dokter/psychologisch ondersteuner niet meer helpt en je (op dat moment) over 2 dagen naar het GGZ gaat en daarna nooit meer vraagt hoe de intake is gegaan (ben inmiddels 3 weken en 3 intakegesprekken verder). Het is het type wat zich ontzettend opwindt en boos is over een vriend van een vriend die zelfmoord heeft geprobeerd te plegen, maar sinds september (sinds ik ben ingestort) nog nooit aan mij heeft gevraagd hoe het met me gaat (maar in die tijd alleen de opmerking dat ik er niet depressief uit zien heeft gemaakt). Ik zie niet in hoe het goed bedoeld is. Nooit even een extra knuffel of kus heeft gegeven of een appje heeft gestuurd of heeft gebeld om te vragen hoe het gaat.
Maar als ik het verkeerd zie...laat me alsjeblieft weten hoe ze het dan goed kan bedoelen, hoe ik het anders zou moeten/kunnen zien.
en dat meen ik, want ik ben er elke keer teleurgesteld over. Ben sinds de kerst vreselijk verdrietig dat mijn moeder zich drukker maakt om iemand die ze 1 keer heeft gezien en niet omkijkt naar haar eigen dochter, niet kenbaar maakt dat ze zich om mij misschien ook wel zorgen maakt
[..]
Op zulk soort grapjes zit je ook echt te wachten...
Had je wel in de gaten dat het een grapje was? Ik zou dat dus echt niet meer in de gaten hebben op dit moment. En al zou me gezegd worden dat het een grapje is, dan zou ik er alsnog niet mee om kunnen gaan geloof ik...
Mijn ouders zijn ook niet zo, dat ze zeggen wat ze voelen/denken of een keer extra opbellen etc. Mij is ook nooit gevraagd hoe het gaat nadat ik heb verteld dat ik depressief was/ben en nadat ik de diagnose adhd kreeg. Het enige dat een beetje helpt is als ik letterlijk uitspel hoe het gaat en wat ik van ze verwacht.quote:
[..]
Zou je denken? Het is het type dat na een jaar 'ga maar weer roken' als je zegt dat je oa door het stoppen met roken bent aangekomen. Het type aan wie je verteld dat de dokter/psychologisch ondersteuner niet meer helpt en je (op dat moment) over 2 dagen naar het GGZ gaat en daarna nooit meer vraagt hoe de intake is gegaan (ben inmiddels 3 weken en 3 intakegesprekken verder). Het is het type wat zich ontzettend opwindt en boos is over een vriend van een vriend die zelfmoord heeft geprobeerd te plegen, maar sinds september (sinds ik ben ingestort) nog nooit aan mij heeft gevraagd hoe het met me gaat (maar in die tijd alleen de opmerking dat ik er niet depressief uit zien heeft gemaakt). Ik zie niet in hoe het goed bedoeld is. Nooit even een extra knuffel of kus heeft gegeven of een appje heeft gestuurd of heeft gebeld om te vragen hoe het gaat.
Maar als ik het verkeerd zie...laat me alsjeblieft weten hoe ze het dan goed kan bedoelen, hoe ik het anders zou moeten/kunnen zien.
en dat meen ik, want ik ben er elke keer teleurgesteld over. Ben sinds de kerst vreselijk verdrietig dat mijn moeder zich drukker maakt om iemand die ze 1 keer heeft gezien en niet omkijkt naar haar eigen dochter, niet kenbaar maakt dat ze zich om mij misschien ook wel zorgen maakt
[..]
En dan zegt m'n moeder wel eens doodleuk: dit gaat te ver voor mij, dit kan ik niet (over gevoelens praten)
Ik heb heel lang gedacht dat mijn ouders geen interesse in mij hadden, en heb mij daardoor heel eenzaam gevoeld. Nu weet ik o.a. door cognitieve gedragstherapie dat ik vaak overkom alsof het wel goed gaat terwijl dat niet zo is. En mijn ouders vragen geen dingen uit zichzelf.
Ik heb het een beetje losgelaten, ben mn eigen leven aan het leiden. En daardoor kan ik makkelijker dingen delen en ben ik minder afhankelijk van de reactie van mijn ouders. Daardoor ben ik meer open en is de band beter geworden.
Ik denk dat het voor sommige ouders moeilijk is om iemand die zo dichtbij je staat en waar je op lijkt je daarbij kwetsbaar op te stellen. Je kan je moeder niet veranderen, alleen hoe jij er instaat. Misschien zal ze nooit de moeder worden die jij gehoopt had, maar uit ze haar waardering wel in andere dingen (je lievelings eten koken of iets kopen voor jou omdat ze haar gevoelens niet kan delen)
Worry is a misuse of imagination
Klopt helemaal, ik heb precies hetzelfde gehad. Mijn eigen leven bevalt me prima en ik zie mijn ouders nu meer als mensen waar ik wat leuks mee kan beleven dan mensen waar ik echt mijn gevoel mee wil delen. Mijn lage verwachtingen hebben heel erg geholpen.quote:
[..]
Mijn ouders zijn ook niet zo, dat ze zeggen wat ze voelen/denken of een keer extra opbellen etc. Mij is ook nooit gevraagd hoe het gaat nadat ik heb verteld dat ik depressief was/ben en nadat ik de diagnose adhd kreeg. Het enige dat een beetje helpt is als ik letterlijk uitspel hoe het gaat en wat ik van ze verwacht.
En dan zegt m'n moeder wel eens doodleuk: dit gaat te ver voor mij, dit kan ik niet (over gevoelens praten)
Ik heb heel lang gedacht dat mijn ouders geen interesse in mij hadden, en heb mij daardoor heel eenzaam gevoeld. Nu weet ik o.a. door cognitieve gedragstherapie dat ik vaak overkom alsof het wel goed gaat terwijl dat niet zo is. En mijn ouders vragen geen dingen uit zichzelf.
Ik heb het een beetje losgelaten, ben mn eigen leven aan het leiden. En daardoor kan ik makkelijker dingen delen en ben ik minder afhankelijk van de reactie van mijn ouders. Daardoor ben ik meer open en is de band beter geworden.
Ik denk dat het voor sommige ouders moeilijk is om iemand die zo dichtbij je staat en waar je op lijkt je daarbij kwetsbaar op te stellen. Je kan je moeder niet veranderen, alleen hoe jij er instaat. Misschien zal ze nooit de moeder worden die jij gehoopt had, maar uit ze haar waardering wel in andere dingen (je lievelings eten koken of iets kopen voor jou omdat ze haar gevoelens niet kan delen)
Ik heb je een dm gestuurd.quote:
[..]
Tof! Je maakt ons wel heel nieuwsgierig zo hoor
Waar mijn moeder goed in is, is om dingen zoals die in het verleden gebeurd zijn, compleet anders te herinneren dan wij (ik en m'n zusje) ze herinneren, ze verbloemt veel. Maar goed, ik heb het dan ook nauwelijks over die tijd en ergens zal ze (voor haar gevoel dan) wel haar best hebben gedaan.quote:
[..]
Ze vraagt niet eens hoe het gaat hier
En het verleden kan je toch niet terugdraaien.
Mijn moeder en ik en omgang met elkaar...een heel verhaal...maar even onder een spoiler en straks weer weg (als ik het niet vergeet)quote:
[..]
Mijn ouders zijn ook niet zo, dat ze zeggen wat ze voelen/denken of een keer extra opbellen etc. Mij is ook nooit gevraagd hoe het gaat nadat ik heb verteld dat ik depressief was/ben en nadat ik de diagnose adhd kreeg. Het enige dat een beetje helpt is als ik letterlijk uitspel hoe het gaat en wat ik van ze verwacht.
En dan zegt m'n moeder wel eens doodleuk: dit gaat te ver voor mij, dit kan ik niet (over gevoelens praten)
Ik heb heel lang gedacht dat mijn ouders geen interesse in mij hadden, en heb mij daardoor heel eenzaam gevoeld. Nu weet ik o.a. door cognitieve gedragstherapie dat ik vaak overkom alsof het wel goed gaat terwijl dat niet zo is. En mijn ouders vragen geen dingen uit zichzelf.
Ik heb het een beetje losgelaten, ben mn eigen leven aan het leiden. En daardoor kan ik makkelijker dingen delen en ben ik minder afhankelijk van de reactie van mijn ouders. Daardoor ben ik meer open en is de band beter geworden.
Ik denk dat het voor sommige ouders moeilijk is om iemand die zo dichtbij je staat en waar je op lijkt je daarbij kwetsbaar op te stellen. Je kan je moeder niet veranderen, alleen hoe jij er instaat. Misschien zal ze nooit de moeder worden die jij gehoopt had, maar uit ze haar waardering wel in andere dingen (je lievelings eten koken of iets kopen voor jou omdat ze haar gevoelens niet kan delen)
-Hier stond een heel verhaal maar toch weggehaald-
Maar eerst eens werken aan mezelf
[ Bericht 34% gewijzigd door kvd op 29-12-2013 20:06:00 ]
Tjezus wat een verhaal. Dat herken ik wel, dat je de laatste bent die iets over familieleden hoort.quote:
[..]
Mijn moeder en ik en omgang met elkaar...een heel verhaal...maar even onder een spoiler en straks weer weg (als ik het niet vergeet)
-knip-
Lijkt er op alsof je moeder de band met jouw zus ten koste van jou heeft (inkopper, ik weet).
Het is heel rot, maar ze doen wel alsof je niet bestaat ofzo, je er niet toe doet. Dat ze over je praten terwijl je er gewoon bij zit, is natuurlijk een belachelijk iets en ik kan me niet voorstellen dat zij dat niet door hebben.
Zelf zou ik zo'n behandeling niet meer pikken, zeker niet als het zich al jaren voortsleept. Ik heb zoiets van "graag of niet".
Je verhaal was wel veel om te absorberen, heel veel details die belangrijk zijn en ergens op wijzen.
Op dat punt ben ik nu ook, vandaar dat er ook aan gewerkt moet worden. Zit daar dan wel heel stoer bij van 'het doet me niks' en thuis in eerste instantie ook (ik was al blij dat ik na eerste kerstdag niet jankend op de bank zat 's avonds, helemaal trotst), totdat ik me ineens realiseer wat er is gezegd, of niet is gezegd of is gebeurd. En dan gaan de sluizen open en weet je wel wat er allemaal komt.quote:
[..]
Tjezus wat een verhaal. Dat herken ik wel, dat je de laatste bent die iets over familieleden hoort.
Lijkt er op alsof je moeder de band met jouw zus ten koste van jou heeft (inkopper, ik weet).
Het is heel rot, maar ze doen wel alsof je niet bestaat ofzo, je er niet toe doet. Dat ze over je praten terwijl je er gewoon bij zit, is natuurlijk een belachelijk iets en ik kan me niet voorstellen dat zij dat niet door hebben.
Zelf zou ik zo'n behandeling niet meer pikken, zeker niet als het zich al jaren voortsleept. Ik heb zoiets van "graag of niet".
Je verhaal was wel veel om te absorberen, heel veel details die belangrijk zijn en ergens op wijzen.
Maar het feit dat het al niet meteen dezelfde dag gebeurt is een vooruitgang
Kleine stapjes nemen toch?
En ik weet heel goed dat mijn verhaal ongetwijfeld gekleurd is door gebeurtenissen uit het verleden en dat iedereen alles anders ervaren zal hebben . Iedereen heeft er op haar eigen manier ingestaan. Als je de verhalen van mij, mijn moeder en mijn zus naast elkaar zal leggen, zullen er ongetwijfeld 3 hele verschillende verhalen liggen.
En ik weet niet wat het met hen doet, maar bij mij hindert alles uit het verleden mij en zorgt dat ik ook met het heden problemen heb. Ik moet veranderen, anders komt het niet goed met mij.
Zie met angst en beven de diagnose van het GGZ tegemoet en met nog meer angst eigenlijk de behandeling. Bittere pil, zure appel, beerputten enzovoort...Maar ik ga ervan uit dat ik er sterker uit ga komen....en grootverbruiker van papieren zakdoekjes ga worden
Het zal niet altijd even makkelijk gaan (en dan druk ik me nog licht uit), maar als het goed is, zal je er beter uit komen dan je erin ging! Wat ik wel vervelend vond (vind) is dat je je behandelaars ook een beetje moet bijsturen (of soms zelfs een beetje moet pushen), omdat (en dat is -mijn- ervaring) ze anders de boel een beetje de boel laten en er niks/veelteweinig gebeurt.quote:
[..]
Op dat punt ben ik nu ook, vandaar dat er ook aan gewerkt moet worden. Zit daar dan wel heel stoer bij van 'het doet me niks' en thuis in eerste instantie ook (ik was al blij dat ik na eerste kerstdag niet jankend op de bank zat 's avonds, helemaal trotst), totdat ik me ineens realiseer wat er is gezegd, of niet is gezegd of is gebeurd. En dan gaan de sluizen open en weet je wel wat er allemaal komt.
Maar het feit dat het al niet meteen dezelfde dag gebeurt is een vooruitgang
Kleine stapjes nemen toch?
En ik weet heel goed dat mijn verhaal ongetwijfeld gekleurd is door gebeurtenissen uit het verleden en dat iedereen alles anders ervaren zal hebben . Iedereen heeft er op haar eigen manier ingestaan. Als je de verhalen van mij, mijn moeder en mijn zus naast elkaar zal leggen, zullen er ongetwijfeld 3 hele verschillende verhalen liggen.
En ik weet niet wat het met hen doet, maar bij mij hindert alles uit het verleden mij en zorgt dat ik ook met het heden problemen heb. Ik moet veranderen, anders komt het niet goed met mij.
Zie met angst en beven de diagnose van het GGZ tegemoet en met nog meer angst eigenlijk de behandeling. Bittere pil, zure appel, beerputten enzovoort...Maar ik ga ervan uit dat ik er sterker uit ga komen....en grootverbruiker van papieren zakdoekjes ga worden
En dat van die zakdoekjes, geeft verder niks
Beter dat je 1 korte periode van je leven grootverbruiker bent dan de hele rest van je leven
Het is -jouw- leven en -jij- moet bepalen!
Het is natuurlijk niet de bedoeling dat jij voor andermans shit moet opdraaien of dat jij andermans beerput moet zijn, je hebt wsl aan jezelf meer dan genoeg nu
Ik ben met kleine tussenpauzes al een jaar of 5 grootverbruiker....en bij gebrek aan papier doen mijn mouwen ook vaak aan tranen wegvegen hahaha.quote:
[..]
Het zal niet altijd even makkelijk gaan (en dan druk ik me nog licht uit), maar als het goed is, zal je er beter uit komen dan je erin ging! Wat ik wel vervelend vond (vind) is dat je je behandelaars ook een beetje moet bijsturen (of soms zelfs een beetje moet pushen), omdat (en dat is -mijn- ervaring) ze anders de boel een beetje de boel laten en er niks/veelteweinig gebeurt.
En dat van die zakdoekjes, geeft verder niks
Beter dat je 1 korte periode van je leven grootverbruiker bent dan de hele rest van je leven
Het is -jouw- leven en -jij- moet bepalen!
Het is natuurlijk niet de bedoeling dat jij voor andermans shit moet opdraaien of dat jij andermans beerput moet zijn, je hebt wsl aan jezelf meer dan genoeg nu
Veel ervaring met behandelaars heb ik nog niet. Heb een tijdje bij een psychologe gelopen, maar die was via de bedrijfsarts geregeld. Die concentreerde zich dus meer op werkgerelateerde dingen dan op wat eronder lag (oh, problemen met je familie. Tsja, dan kan je in gesprek met ze gaan. Wat? Je voelt je daar niet sterk genoeg voor? Nou, dan doen we daar niks mee
) En ik liet het daar ook wel bij, want je kop in het zand steken is fijn en vertrouwd.De psychologisch ondersteunster heb ik wel 'aangesproken'. Ik had het idee dat we verkeerd bezig waren,concentreren op slaapproblemen en op negatief denken, terwijl dat volgens mij niet het probleem is...heb het idee dat het meer zit in depressie, angst en gedachten (negatief EN positief) niet stil kunnen zetten. Als ik in een negatieve gedachte schiet, dan maak ik wel de keus om er of even in door te gaan (moet af en toe ook kunnen) of om de gedachte te veranderen in iets positiefs/afleiding zoeken. Maar zelfs tijdens de afleiding gaan de gedachten (dan inmiddels omgebogen naar iets positiefs) gewoon door.
Gelukkig was zij het met me eens en heeft ze me dus bij het GGZ aangemeld, zij kon verder niks voor me betekenen. Dat was ook al even een
-moment...het feit dat er naar me werd geluisterd en dat er ook op mijn initiatief iets aan mijn problemen wordt gedaan...Wat je zegt....het is MIJN leven en IK bepaal dat het zo genoeg is, dat ik niet op deze manier in het leven wil staan, dat ik weer wil genieten van dingen, mensen, vriendschappen kan aangaan, tevreden kan zijn met mezelf en het leven wat ik leid.
Jeetje, dat je nog contact met ze onderhoudt! Mijn vader doet iets soortgelijks, maar daar neem ik dan ook nooit contact meer mee op. Ja, héél soms, met van die verplichte dingen van feestdagen etc. Anders krijg ik daar weer gezeur van vanuit de rest van mijn familie.quote:
[..]
Mijn moeder en ik en omgang met elkaar...een heel verhaal...maar even onder een spoiler en straks weer weg (als ik het niet vergeet)
[..]
Behalve mijn moeder, dat is een schat. Die leed zelf aan jarenlange depressie, vanuit borderline, maar is daar heel mooi bovenop gekomen. Die vraagt erover, luistert ernaar en deelt haar ervaringen toen en nu erover. Mijn vader rent bij wijze van spreke weg ervoor.
Ach ja, het gaat zoals het gaat.
Heel goed dit!quote:Gelukkig was zij het met me eens en heeft ze me dus bij het GGZ aangemeld, zij kon verder niks voor me betekenen. Dat was ook al even een
Via wie zijn jullie eigenlijk bij een psycholoog terechtgekomen? De huisarts? Of wellicht zelf één uitgezocht?
Bij mij was het best wel een lang verhaal.quote:
Via wie zijn jullie eigenlijk bij een psycholoog terechtgekomen? De huisarts? Of wellicht zelf één uitgezocht?
Hier even de beknopte samenvatting
Ik ben via het maatschappelijk werk bij de GGZ gekomen (ik wou eigenlijk zelfstandige woonruimte, maar ik kon geen urgentie krijgen ondanks mijn klachten. De GGZ was zeg maar the next best thing) en toen is het balletje gaan rollen.
Hier zijn het nu dus ook de verplichte contactnummertjes. De reden waarom ik ze tussendoor nog zie, is puur vanwege mijn neefje. Hij vindt het leuk om af te spreken, de familie bij elkaar te hebben. Voor hem doe ik het op dit moment eigenlijk ook alleen nog maar. Heb zo'n 13 jaar geleden op het punt te staan om met mijn zus het contact te verbreken, ouders wisten daar ook vanaf, maar nadat ik het aan hen verteld had, overleed 2 dagen later mijn vader en dan doe je zoiets toch niet. Kom je erachter dat het leven kort is en dat je elkaar nodig hebt.quote:
[..]
Jeetje, dat je nog contact met ze onderhoudt! Mijn vader doet iets soortgelijks, maar daar neem ik dan ook nooit contact meer mee op. Ja, héél soms, met van die verplichte dingen van feestdagen etc. Anders krijg ik daar weer gezeur van vanuit de rest van mijn familie.
Behalve mijn moeder, dat is een schat. Die leed zelf aan jarenlange depressie, vanuit borderline, maar is daar heel mooi bovenop gekomen. Die vraagt erover, luistert ernaar en deelt haar ervaringen toen en nu erover. Mijn vader rent bij wijze van spreke weg ervoor.
Ach ja, het gaat zoals het gaat.
[..]
Heel goed dit!
En zoals ik eerder zei, ik heb niet het idee dat ik er op dit moment alles aan gedaan heb. Ik geloof niet dat zij weten wat er bij mij speelt en hoe ik tegen bepaalde dingen aankijk. Maar voor ik die confrontatie aan kan gaan, moet ik eerst meer zelfvertrouwen en eigenwaarde krijgen, steviger in mijn schoenen staan, ECHT achter mijn besluit staan. Als ik nu het contact zou verbreken, ben ik heel bang dat ik over een paar maanden/jaar erover ga twijfelen. Ik geloof dat ik er nog niet helemaal aan toe ben. Maar wie weet over een paar maanden (en misschien heb ik dan wel met ze gesproken en is er een betere manier waarop we met elkaar kunnen omgaan en ZIEN ze me meer....)
PsyQ was het voor mij, omdat ADHD. Maar daar heb ik slechts een handvol sessies gehad, totdat ik op mezelf ging.quote:
Via wie zijn jullie eigenlijk bij een psycholoog terechtgekomen? De huisarts? Of wellicht zelf één uitgezocht?
Het kan zijn dat de relatie nooit meer echt verbetert tussen jullie. Wat dat betreft doe je er goed aan om aan je zelfvertrouwen en eigenwaarde te werken, zoals je zelf al aangeeft. Dan heb je tenminste jezelf om op te kunnen vertrouwen.quote:
[..]
Hier zijn het nu dus ook de verplichte contactnummertjes. De reden waarom ik ze tussendoor nog zie, is puur vanwege mijn neefje. Hij vindt het leuk om af te spreken, de familie bij elkaar te hebben. Voor hem doe ik het op dit moment eigenlijk ook alleen nog maar. Heb zo'n 13 jaar geleden op het punt te staan om met mijn zus het contact te verbreken, ouders wisten daar ook vanaf, maar nadat ik het aan hen verteld had, overleed 2 dagen later mijn vader en dan doe je zoiets toch niet. Kom je erachter dat het leven kort is en dat je elkaar nodig hebt.
En zoals ik eerder zei, ik heb niet het idee dat ik er op dit moment alles aan gedaan heb. Ik geloof niet dat zij weten wat er bij mij speelt en hoe ik tegen bepaalde dingen aankijk. Maar voor ik die confrontatie aan kan gaan, moet ik eerst meer zelfvertrouwen en eigenwaarde krijgen, steviger in mijn schoenen staan, ECHT achter mijn besluit staan. Als ik nu het contact zou verbreken, ben ik heel bang dat ik over een paar maanden/jaar erover ga twijfelen. Ik geloof dat ik er nog niet helemaal aan toe ben. Maar wie weet over een paar maanden (en misschien heb ik dan wel met ze gesproken en is er een betere manier waarop we met elkaar kunnen omgaan en ZIEN ze me meer....)
Die relatie wordt ook nooit meer hetzelfde, daarvoor zijn er te veel dingen gebeurd. Die hoop heb ik dan ook al lang niet meer. Het zal ook nooit meer hetzelfde kunnen worden, omdat ik zelf niet meer de persoon ben die ik een jaar of 7/8 geleden was. Het enige waar ik op hoop is dat we een goede omgang met elkaar kunnen hebben, dat ik weer een deel kan uitmaken van het gezin en er niet als wormvormig aanhangseltje bijbungelquote:
[..]
PsyQ was het voor mij, omdat ADHD. Maar daar heb ik slechts een handvol sessies gehad, totdat ik op mezelf ging.
[..]
Het kan zijn dat de relatie nooit meer echt verbetert tussen jullie. Wat dat betreft doe je er goed aan om aan je zelfvertrouwen en eigenwaarde te werken, zoals je zelf al aangeeft. Dan heb je tenminste jezelf om op te kunnen vertrouwen.
Ouders
Ik woon bij die van mij, maar ze hebben niks door
Ik heb ze ook niks verteld hoor, maar ze merken ook niks uit zichzelf op. Het enige wat ik hoor is dat ik lui en chagrijnig ben. Mijn nicht daarintegen was 15 jaar geleden ook depressief en toen kon ze bij mn moeder terecht en had goede gesprekken met haar enzovoorts... Mijn nicht was depressief, ik ben gewoon lui met een rot-karakter 
Ze hebben zelfs niks van mn zelfbeschadiging gemerkt. Zelfs niet in de zomer toen ik een keer per ongeluk mn vest was vergeten aan te doen (blijkbaar is het ook supernormaal om in de zomer met vesten te lopen
). Daar kwam ik na 10 minuten pas achter maar kon niet meer met goed fatsoen terug naar boven rennen voor een vest Dus ik dacht 'fuck it ik kijk wel hoe het loopt' en heb het zo gelaten. De littekens vielen hen niet eens op.
Zelfs toen ik een keer slordig was met de nasleep en er wat zakdoekjes open en bloot in de vuilniszak lagen kreeg ik alleen te horen dat ze dat vies vond en of ik zelf de vuilniszak wilde verwisselen. Ze heeft nooit gevraagd waar het van was.
Ik woon bij die van mij, maar ze hebben niks door
Ik heb ze ook niks verteld hoor, maar ze merken ook niks uit zichzelf op. Het enige wat ik hoor is dat ik lui en chagrijnig ben. Mijn nicht daarintegen was 15 jaar geleden ook depressief en toen kon ze bij mn moeder terecht en had goede gesprekken met haar enzovoorts... Mijn nicht was depressief, ik ben gewoon lui met een rot-karakter Ze hebben zelfs niks van mn zelfbeschadiging gemerkt. Zelfs niet in de zomer toen ik een keer per ongeluk mn vest was vergeten aan te doen (blijkbaar is het ook supernormaal om in de zomer met vesten te lopen
). Daar kwam ik na 10 minuten pas achter maar kon niet meer met goed fatsoen terug naar boven rennen voor een vest Dus ik dacht 'fuck it ik kijk wel hoe het loopt' en heb het zo gelaten. De littekens vielen hen niet eens op. Zelfs toen ik een keer slordig was met de nasleep en er wat zakdoekjes open en bloot in de vuilniszak lagen kreeg ik alleen te horen dat ze dat vies vond en of ik zelf de vuilniszak wilde verwisselen.
Ze heeft nooit gevraagd waar het van was.
Vriendin zei dat ik knettergek was. Ik naar huisarts, die stuurde me door naar psycholoog en zei dat die vriendin maar eens moest langskomen en we in mijn jeugd en verleden gaan duiken om te beseffen waarom we bij dat soort foute dames blijven zitten. En dat was Oktober 2012.quote:
Via wie zijn jullie eigenlijk bij een psycholoog terechtgekomen? De huisarts? Of wellicht zelf één uitgezocht?
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
quote:
Ouders
Ik woon bij die van mij, maar ze hebben niks door
Ze hebben zelfs niks van mn zelfbeschadiging gemerkt. Zelfs niet in de zomer toen ik een keer per ongeluk mn vest was vergeten aan te doen (blijkbaar is het ook supernormaal om in de zomer met vesten te lopen
Zelfs toen ik een keer slordig was met de nasleep en er wat zakdoekjes open en bloot in de vuilniszak lagen kreeg ik alleen te horen dat ze dat vies vond en of ik zelf de vuilniszak wilde verwisselen.
De eerste via een vriend die er goede ervaringen mee had omdat hij daar zelf ook een keer in behandeling was gekomen (in februari begonnen daar).quote:
Via wie zijn jullie eigenlijk bij een psycholoog terechtgekomen? De huisarts? Of wellicht zelf één uitgezocht?
De tweede heb ik zelf op Google gevonden. De site van de praktijk sprak me aan en ze hadden een korte wachttijd.
De derde is een dagbehandeling en die heeft mn psycholoog uitgezocht, maar wel met een eisen-pakketje die ik haar gaf
Eigenlijk is de huisarts de laatste die te horen krijgt wat er mis was/ is, en ik bedenk me net dat ik die misschien nog even moet vertellen over de dagbehandeling
Ik weet het niet meer. Was in ieder geval psychotisch toen.quote:
Via wie zijn jullie eigenlijk bij een psycholoog terechtgekomen? De huisarts? Of wellicht zelf één uitgezocht?
Echt wtf! Hoezo oogkleppen?quote:
Ouders
Ik woon bij die van mij, maar ze hebben niks door
Ze hebben zelfs niks van mn zelfbeschadiging gemerkt. Zelfs niet in de zomer toen ik een keer per ongeluk mn vest was vergeten aan te doen (blijkbaar is het ook supernormaal om in de zomer met vesten te lopen
Zelfs toen ik een keer slordig was met de nasleep en er wat zakdoekjes open en bloot in de vuilniszak lagen kreeg ik alleen te horen dat ze dat vies vond en of ik zelf de vuilniszak wilde verwisselen.
Misschien is het too much to handle voor je ouders?? (eventjes advokaat van de duivel spelen
)
Mja, ik ga nu even advocaat van de duivel spelen maar je kunt het ze misschien ook niet kwalijk nemen. Misschien zien ze het wel maar zoeken ze er niks achter. Misschien zien ze het als een fase of aandachtstrekkerij en laten ze het rusten? Of misschien vrezen ze een..quote:
Ze hebben zelfs niks van mn zelfbeschadiging gemerkt.
'waarom doe je dat?'
'ja.. want pijn.. etc'
'Jullie begrijpen me niet!!@!'
'Scheld scheld, en zo voorts'
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
quote:Op zondag 29 december 2013 18:44 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Echt wtf! Hoezo oogkleppen?
Misschien is het too much to handle voor je ouders?? (eventjes advokaat van de duivel spelen
Ik weet het niet. Ik dacht misschien ook wel dat ze het moeilijk vonden om erover te beginnen maar echt uit niets blijkt dat ze iets doorhebben. Bovendien konden ze er wel met mn nicht over praten...quote:
[..]
Mja, ik ga nu even advocaat van de duivel spelen maar je kunt het ze misschien ook niet kwalijk nemen. Misschien zien ze het wel maar zoeken ze er niks achter. Misschien zien ze het als een fase of aandachtstrekkerij en laten ze het rusten? Of misschien vrezen ze een..
'waarom doe je dat?'
'ja.. want pijn.. etc'
'Jullie begrijpen me niet!!@!'
'Scheld scheld, en zo voorts'
Daarbij voel ik me al sinds mn 15de zo, dus misschien denken ze oprecht dat ik gewoon een rotkarakter heb. Het lijkt me makkelijker om iets te merken als iemand eerst heel blij en stuiterend door het leven gaat en daarna ineens dagen op bed blijft liggen.
Maar ja ik vertel het zelf ook niet, en eigenlijk kan ik het beter zou houden. Ik maak me wel zorgen over de dagbehandeling want ja wat ga ik 3 dagen per week als smoes gebruiken?
Aan de ene kant wil ik dat ze iets merken en dat het ze iets doet dat ik me zo rot voel. Aan de andere kant wil ik het niet omdat ik weet hoe ze soms kunnen reageren en ik weet dat ze het tijdens ruzies tegen me gaan gebruiken
Misschien vertel ik het ze ooit wel zelf, als het klaar is en ik een eigen plek heb
Mocht het zover komen dat ze je vragen waar je al die dagen steeds heen gaat, dan zou ik gewoon de waarheid vertellen (maar alleen als ze er om vragen. Goeie kans dat ze toch niet gaan doorvragenquote:
[..]
[..]
Ik weet het niet. Ik dacht misschien ook wel dat ze het moeilijk vonden om erover te beginnen maar echt uit niets blijkt dat ze iets doorhebben. Bovendien konden ze er wel met mn nicht over praten...
Daarbij voel ik me al sinds mn 15de zo, dus misschien denken ze oprecht dat ik gewoon een rotkarakter heb. Het lijkt me makkelijker om iets te merken als iemand eerst heel blij en stuiterend door het leven gaat en daarna ineens dagen op bed blijft liggen.
Maar ja ik vertel het zelf ook niet, en eigenlijk kan ik het beter zou houden. Ik maak me wel zorgen over de dagbehandeling want ja wat ga ik 3 dagen per week als smoes gebruiken?
Aan de ene kant wil ik dat ze iets merken en dat het ze iets doet dat ik me zo rot voel. Aan de andere kant wil ik het niet omdat ik weet hoe ze soms kunnen reageren en ik weet dat ze het tijdens ruzies tegen me gaan gebruiken
Misschien vertel ik het ze ooit wel zelf, als het klaar is en ik een eigen plek heb
).
