R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Moeders zijn soms heel apart. Ik heb een keer heeel veel verteld over hoe ik dacht en hoe ik me voelde. Sinds dat moment vraagt mijn moeder amper hoe het echt met mij gaat. Doe ik al die moeite voor niksquote:Op zondag 29 december 2013 12:27 schreef kvd het volgende:
[..]
Zou je denken? Het is het type dat na een jaar 'ga maar weer roken' als je zegt dat je oa door het stoppen met roken bent aangekomen. Het type aan wie je verteld dat de dokter/psychologisch ondersteuner niet meer helpt en je (op dat moment) over 2 dagen naar het GGZ gaat en daarna nooit meer vraagt hoe de intake is gegaan (ben inmiddels 3 weken en 3 intakegesprekken verder). Het is het type wat zich ontzettend opwindt en boos is over een vriend van een vriend die zelfmoord heeft geprobeerd te plegen, maar sinds september (sinds ik ben ingestort) nog nooit aan mij heeft gevraagd hoe het met me gaat (maar in die tijd alleen de opmerking dat ik er niet depressief uit zien heeft gemaakt). Ik zie niet in hoe het goed bedoeld is. Nooit even een extra knuffel of kus heeft gegeven of een appje heeft gestuurd of heeft gebeld om te vragen hoe het gaat.
Maar als ik het verkeerd zie...laat me alsjeblieft weten hoe ze het dan goed kan bedoelen, hoe ik het anders zou moeten/kunnen zien.
en dat meen ik, want ik ben er elke keer teleurgesteld over. Ben sinds de kerst vreselijk verdrietig dat mijn moeder zich drukker maakt om iemand die ze 1 keer heeft gezien en niet omkijkt naar haar eigen dochter, niet kenbaar maakt dat ze zich om mij misschien ook wel zorgen maakt
[..]
Op zulk soort grapjes zit je ook echt te wachten...
Had je wel in de gaten dat het een grapje was? Ik zou dat dus echt niet meer in de gaten hebben op dit moment. En al zou me gezegd worden dat het een grapje is, dan zou ik er alsnog niet mee om kunnen gaan geloof ik...
Mijn ouders zijn ook niet zo, dat ze zeggen wat ze voelen/denken of een keer extra opbellen etc. Mij is ook nooit gevraagd hoe het gaat nadat ik heb verteld dat ik depressief was/ben en nadat ik de diagnose adhd kreeg. Het enige dat een beetje helpt is als ik letterlijk uitspel hoe het gaat en wat ik van ze verwacht.quote:
[..]
Zou je denken? Het is het type dat na een jaar 'ga maar weer roken' als je zegt dat je oa door het stoppen met roken bent aangekomen. Het type aan wie je verteld dat de dokter/psychologisch ondersteuner niet meer helpt en je (op dat moment) over 2 dagen naar het GGZ gaat en daarna nooit meer vraagt hoe de intake is gegaan (ben inmiddels 3 weken en 3 intakegesprekken verder). Het is het type wat zich ontzettend opwindt en boos is over een vriend van een vriend die zelfmoord heeft geprobeerd te plegen, maar sinds september (sinds ik ben ingestort) nog nooit aan mij heeft gevraagd hoe het met me gaat (maar in die tijd alleen de opmerking dat ik er niet depressief uit zien heeft gemaakt). Ik zie niet in hoe het goed bedoeld is. Nooit even een extra knuffel of kus heeft gegeven of een appje heeft gestuurd of heeft gebeld om te vragen hoe het gaat.
Maar als ik het verkeerd zie...laat me alsjeblieft weten hoe ze het dan goed kan bedoelen, hoe ik het anders zou moeten/kunnen zien.
en dat meen ik, want ik ben er elke keer teleurgesteld over. Ben sinds de kerst vreselijk verdrietig dat mijn moeder zich drukker maakt om iemand die ze 1 keer heeft gezien en niet omkijkt naar haar eigen dochter, niet kenbaar maakt dat ze zich om mij misschien ook wel zorgen maakt
[..]
En dan zegt m'n moeder wel eens doodleuk: dit gaat te ver voor mij, dit kan ik niet (over gevoelens praten)
Ik heb heel lang gedacht dat mijn ouders geen interesse in mij hadden, en heb mij daardoor heel eenzaam gevoeld. Nu weet ik o.a. door cognitieve gedragstherapie dat ik vaak overkom alsof het wel goed gaat terwijl dat niet zo is. En mijn ouders vragen geen dingen uit zichzelf.
Ik heb het een beetje losgelaten, ben mn eigen leven aan het leiden. En daardoor kan ik makkelijker dingen delen en ben ik minder afhankelijk van de reactie van mijn ouders. Daardoor ben ik meer open en is de band beter geworden.
Ik denk dat het voor sommige ouders moeilijk is om iemand die zo dichtbij je staat en waar je op lijkt je daarbij kwetsbaar op te stellen. Je kan je moeder niet veranderen, alleen hoe jij er instaat. Misschien zal ze nooit de moeder worden die jij gehoopt had, maar uit ze haar waardering wel in andere dingen (je lievelings eten koken of iets kopen voor jou omdat ze haar gevoelens niet kan delen)
Worry is a misuse of imagination
Klopt helemaal, ik heb precies hetzelfde gehad. Mijn eigen leven bevalt me prima en ik zie mijn ouders nu meer als mensen waar ik wat leuks mee kan beleven dan mensen waar ik echt mijn gevoel mee wil delen. Mijn lage verwachtingen hebben heel erg geholpen.quote:
[..]
Mijn ouders zijn ook niet zo, dat ze zeggen wat ze voelen/denken of een keer extra opbellen etc. Mij is ook nooit gevraagd hoe het gaat nadat ik heb verteld dat ik depressief was/ben en nadat ik de diagnose adhd kreeg. Het enige dat een beetje helpt is als ik letterlijk uitspel hoe het gaat en wat ik van ze verwacht.
En dan zegt m'n moeder wel eens doodleuk: dit gaat te ver voor mij, dit kan ik niet (over gevoelens praten)
Ik heb heel lang gedacht dat mijn ouders geen interesse in mij hadden, en heb mij daardoor heel eenzaam gevoeld. Nu weet ik o.a. door cognitieve gedragstherapie dat ik vaak overkom alsof het wel goed gaat terwijl dat niet zo is. En mijn ouders vragen geen dingen uit zichzelf.
Ik heb het een beetje losgelaten, ben mn eigen leven aan het leiden. En daardoor kan ik makkelijker dingen delen en ben ik minder afhankelijk van de reactie van mijn ouders. Daardoor ben ik meer open en is de band beter geworden.
Ik denk dat het voor sommige ouders moeilijk is om iemand die zo dichtbij je staat en waar je op lijkt je daarbij kwetsbaar op te stellen. Je kan je moeder niet veranderen, alleen hoe jij er instaat. Misschien zal ze nooit de moeder worden die jij gehoopt had, maar uit ze haar waardering wel in andere dingen (je lievelings eten koken of iets kopen voor jou omdat ze haar gevoelens niet kan delen)
Ik heb je een dm gestuurd.quote:
[..]
Tof! Je maakt ons wel heel nieuwsgierig zo hoor
Waar mijn moeder goed in is, is om dingen zoals die in het verleden gebeurd zijn, compleet anders te herinneren dan wij (ik en m'n zusje) ze herinneren, ze verbloemt veel. Maar goed, ik heb het dan ook nauwelijks over die tijd en ergens zal ze (voor haar gevoel dan) wel haar best hebben gedaan.quote:
[..]
Ze vraagt niet eens hoe het gaat hier
En het verleden kan je toch niet terugdraaien.
Mijn moeder en ik en omgang met elkaar...een heel verhaal...maar even onder een spoiler en straks weer weg (als ik het niet vergeet)quote:
[..]
Mijn ouders zijn ook niet zo, dat ze zeggen wat ze voelen/denken of een keer extra opbellen etc. Mij is ook nooit gevraagd hoe het gaat nadat ik heb verteld dat ik depressief was/ben en nadat ik de diagnose adhd kreeg. Het enige dat een beetje helpt is als ik letterlijk uitspel hoe het gaat en wat ik van ze verwacht.
En dan zegt m'n moeder wel eens doodleuk: dit gaat te ver voor mij, dit kan ik niet (over gevoelens praten)
Ik heb heel lang gedacht dat mijn ouders geen interesse in mij hadden, en heb mij daardoor heel eenzaam gevoeld. Nu weet ik o.a. door cognitieve gedragstherapie dat ik vaak overkom alsof het wel goed gaat terwijl dat niet zo is. En mijn ouders vragen geen dingen uit zichzelf.
Ik heb het een beetje losgelaten, ben mn eigen leven aan het leiden. En daardoor kan ik makkelijker dingen delen en ben ik minder afhankelijk van de reactie van mijn ouders. Daardoor ben ik meer open en is de band beter geworden.
Ik denk dat het voor sommige ouders moeilijk is om iemand die zo dichtbij je staat en waar je op lijkt je daarbij kwetsbaar op te stellen. Je kan je moeder niet veranderen, alleen hoe jij er instaat. Misschien zal ze nooit de moeder worden die jij gehoopt had, maar uit ze haar waardering wel in andere dingen (je lievelings eten koken of iets kopen voor jou omdat ze haar gevoelens niet kan delen)
-Hier stond een heel verhaal maar toch weggehaald-
Maar eerst eens werken aan mezelf
[ Bericht 34% gewijzigd door kvd op 29-12-2013 20:06:00 ]
Tjezus wat een verhaal. Dat herken ik wel, dat je de laatste bent die iets over familieleden hoort.quote:
[..]
Mijn moeder en ik en omgang met elkaar...een heel verhaal...maar even onder een spoiler en straks weer weg (als ik het niet vergeet)
-knip-
Lijkt er op alsof je moeder de band met jouw zus ten koste van jou heeft (inkopper, ik weet).
Het is heel rot, maar ze doen wel alsof je niet bestaat ofzo, je er niet toe doet. Dat ze over je praten terwijl je er gewoon bij zit, is natuurlijk een belachelijk iets en ik kan me niet voorstellen dat zij dat niet door hebben.
Zelf zou ik zo'n behandeling niet meer pikken, zeker niet als het zich al jaren voortsleept. Ik heb zoiets van "graag of niet".
Je verhaal was wel veel om te absorberen, heel veel details die belangrijk zijn en ergens op wijzen.
Op dat punt ben ik nu ook, vandaar dat er ook aan gewerkt moet worden. Zit daar dan wel heel stoer bij van 'het doet me niks' en thuis in eerste instantie ook (ik was al blij dat ik na eerste kerstdag niet jankend op de bank zat 's avonds, helemaal trotst), totdat ik me ineens realiseer wat er is gezegd, of niet is gezegd of is gebeurd. En dan gaan de sluizen open en weet je wel wat er allemaal komt.quote:
[..]
Tjezus wat een verhaal. Dat herken ik wel, dat je de laatste bent die iets over familieleden hoort.
Lijkt er op alsof je moeder de band met jouw zus ten koste van jou heeft (inkopper, ik weet).
Het is heel rot, maar ze doen wel alsof je niet bestaat ofzo, je er niet toe doet. Dat ze over je praten terwijl je er gewoon bij zit, is natuurlijk een belachelijk iets en ik kan me niet voorstellen dat zij dat niet door hebben.
Zelf zou ik zo'n behandeling niet meer pikken, zeker niet als het zich al jaren voortsleept. Ik heb zoiets van "graag of niet".
Je verhaal was wel veel om te absorberen, heel veel details die belangrijk zijn en ergens op wijzen.
Maar het feit dat het al niet meteen dezelfde dag gebeurt is een vooruitgang
Kleine stapjes nemen toch?
En ik weet heel goed dat mijn verhaal ongetwijfeld gekleurd is door gebeurtenissen uit het verleden en dat iedereen alles anders ervaren zal hebben . Iedereen heeft er op haar eigen manier ingestaan. Als je de verhalen van mij, mijn moeder en mijn zus naast elkaar zal leggen, zullen er ongetwijfeld 3 hele verschillende verhalen liggen.
En ik weet niet wat het met hen doet, maar bij mij hindert alles uit het verleden mij en zorgt dat ik ook met het heden problemen heb. Ik moet veranderen, anders komt het niet goed met mij.
Zie met angst en beven de diagnose van het GGZ tegemoet en met nog meer angst eigenlijk de behandeling. Bittere pil, zure appel, beerputten enzovoort...Maar ik ga ervan uit dat ik er sterker uit ga komen....en grootverbruiker van papieren zakdoekjes ga worden
Het zal niet altijd even makkelijk gaan (en dan druk ik me nog licht uit), maar als het goed is, zal je er beter uit komen dan je erin ging! Wat ik wel vervelend vond (vind) is dat je je behandelaars ook een beetje moet bijsturen (of soms zelfs een beetje moet pushen), omdat (en dat is -mijn- ervaring) ze anders de boel een beetje de boel laten en er niks/veelteweinig gebeurt.quote:
[..]
Op dat punt ben ik nu ook, vandaar dat er ook aan gewerkt moet worden. Zit daar dan wel heel stoer bij van 'het doet me niks' en thuis in eerste instantie ook (ik was al blij dat ik na eerste kerstdag niet jankend op de bank zat 's avonds, helemaal trotst), totdat ik me ineens realiseer wat er is gezegd, of niet is gezegd of is gebeurd. En dan gaan de sluizen open en weet je wel wat er allemaal komt.
Maar het feit dat het al niet meteen dezelfde dag gebeurt is een vooruitgang
Kleine stapjes nemen toch?
En ik weet heel goed dat mijn verhaal ongetwijfeld gekleurd is door gebeurtenissen uit het verleden en dat iedereen alles anders ervaren zal hebben . Iedereen heeft er op haar eigen manier ingestaan. Als je de verhalen van mij, mijn moeder en mijn zus naast elkaar zal leggen, zullen er ongetwijfeld 3 hele verschillende verhalen liggen.
En ik weet niet wat het met hen doet, maar bij mij hindert alles uit het verleden mij en zorgt dat ik ook met het heden problemen heb. Ik moet veranderen, anders komt het niet goed met mij.
Zie met angst en beven de diagnose van het GGZ tegemoet en met nog meer angst eigenlijk de behandeling. Bittere pil, zure appel, beerputten enzovoort...Maar ik ga ervan uit dat ik er sterker uit ga komen....en grootverbruiker van papieren zakdoekjes ga worden
En dat van die zakdoekjes, geeft verder niks
Beter dat je 1 korte periode van je leven grootverbruiker bent dan de hele rest van je leven
Het is -jouw- leven en -jij- moet bepalen!
Het is natuurlijk niet de bedoeling dat jij voor andermans shit moet opdraaien of dat jij andermans beerput moet zijn, je hebt wsl aan jezelf meer dan genoeg nu
Ik ben met kleine tussenpauzes al een jaar of 5 grootverbruiker....en bij gebrek aan papier doen mijn mouwen ook vaak aan tranen wegvegen hahaha.quote:
[..]
Het zal niet altijd even makkelijk gaan (en dan druk ik me nog licht uit), maar als het goed is, zal je er beter uit komen dan je erin ging! Wat ik wel vervelend vond (vind) is dat je je behandelaars ook een beetje moet bijsturen (of soms zelfs een beetje moet pushen), omdat (en dat is -mijn- ervaring) ze anders de boel een beetje de boel laten en er niks/veelteweinig gebeurt.
En dat van die zakdoekjes, geeft verder niks
Beter dat je 1 korte periode van je leven grootverbruiker bent dan de hele rest van je leven
Het is -jouw- leven en -jij- moet bepalen!
Het is natuurlijk niet de bedoeling dat jij voor andermans shit moet opdraaien of dat jij andermans beerput moet zijn, je hebt wsl aan jezelf meer dan genoeg nu
Veel ervaring met behandelaars heb ik nog niet. Heb een tijdje bij een psychologe gelopen, maar die was via de bedrijfsarts geregeld. Die concentreerde zich dus meer op werkgerelateerde dingen dan op wat eronder lag (oh, problemen met je familie. Tsja, dan kan je in gesprek met ze gaan. Wat? Je voelt je daar niet sterk genoeg voor? Nou, dan doen we daar niks mee
) En ik liet het daar ook wel bij, want je kop in het zand steken is fijn en vertrouwd.De psychologisch ondersteunster heb ik wel 'aangesproken'. Ik had het idee dat we verkeerd bezig waren,concentreren op slaapproblemen en op negatief denken, terwijl dat volgens mij niet het probleem is...heb het idee dat het meer zit in depressie, angst en gedachten (negatief EN positief) niet stil kunnen zetten. Als ik in een negatieve gedachte schiet, dan maak ik wel de keus om er of even in door te gaan (moet af en toe ook kunnen) of om de gedachte te veranderen in iets positiefs/afleiding zoeken. Maar zelfs tijdens de afleiding gaan de gedachten (dan inmiddels omgebogen naar iets positiefs) gewoon door.
Gelukkig was zij het met me eens en heeft ze me dus bij het GGZ aangemeld, zij kon verder niks voor me betekenen. Dat was ook al even een
-moment...het feit dat er naar me werd geluisterd en dat er ook op mijn initiatief iets aan mijn problemen wordt gedaan...Wat je zegt....het is MIJN leven en IK bepaal dat het zo genoeg is, dat ik niet op deze manier in het leven wil staan, dat ik weer wil genieten van dingen, mensen, vriendschappen kan aangaan, tevreden kan zijn met mezelf en het leven wat ik leid.
Jeetje, dat je nog contact met ze onderhoudt! Mijn vader doet iets soortgelijks, maar daar neem ik dan ook nooit contact meer mee op. Ja, héél soms, met van die verplichte dingen van feestdagen etc. Anders krijg ik daar weer gezeur van vanuit de rest van mijn familie.quote:
[..]
Mijn moeder en ik en omgang met elkaar...een heel verhaal...maar even onder een spoiler en straks weer weg (als ik het niet vergeet)
[..]
Behalve mijn moeder, dat is een schat. Die leed zelf aan jarenlange depressie, vanuit borderline, maar is daar heel mooi bovenop gekomen. Die vraagt erover, luistert ernaar en deelt haar ervaringen toen en nu erover. Mijn vader rent bij wijze van spreke weg ervoor.
Ach ja, het gaat zoals het gaat.
Heel goed dit!quote:Gelukkig was zij het met me eens en heeft ze me dus bij het GGZ aangemeld, zij kon verder niks voor me betekenen. Dat was ook al even een
Via wie zijn jullie eigenlijk bij een psycholoog terechtgekomen? De huisarts? Of wellicht zelf één uitgezocht?
Bij mij was het best wel een lang verhaal.quote:Op zondag 29 december 2013 18:18 schreef TvhN het volgende:
Via wie zijn jullie eigenlijk bij een psycholoog terechtgekomen? De huisarts? Of wellicht zelf één uitgezocht?
Hier even de beknopte samenvatting
Ik ben via het maatschappelijk werk bij de GGZ gekomen (ik wou eigenlijk zelfstandige woonruimte, maar ik kon geen urgentie krijgen ondanks mijn klachten. De GGZ was zeg maar the next best thing) en toen is het balletje gaan rollen.
Hier zijn het nu dus ook de verplichte contactnummertjes. De reden waarom ik ze tussendoor nog zie, is puur vanwege mijn neefje. Hij vindt het leuk om af te spreken, de familie bij elkaar te hebben. Voor hem doe ik het op dit moment eigenlijk ook alleen nog maar. Heb zo'n 13 jaar geleden op het punt te staan om met mijn zus het contact te verbreken, ouders wisten daar ook vanaf, maar nadat ik het aan hen verteld had, overleed 2 dagen later mijn vader en dan doe je zoiets toch niet. Kom je erachter dat het leven kort is en dat je elkaar nodig hebt.quote:Op zondag 29 december 2013 16:33 schreef Gray het volgende:
[..]
Jeetje, dat je nog contact met ze onderhoudt! Mijn vader doet iets soortgelijks, maar daar neem ik dan ook nooit contact meer mee op. Ja, héél soms, met van die verplichte dingen van feestdagen etc. Anders krijg ik daar weer gezeur van vanuit de rest van mijn familie.
Behalve mijn moeder, dat is een schat. Die leed zelf aan jarenlange depressie, vanuit borderline, maar is daar heel mooi bovenop gekomen. Die vraagt erover, luistert ernaar en deelt haar ervaringen toen en nu erover. Mijn vader rent bij wijze van spreke weg ervoor.
Ach ja, het gaat zoals het gaat.
[..]
Heel goed dit!
En zoals ik eerder zei, ik heb niet het idee dat ik er op dit moment alles aan gedaan heb. Ik geloof niet dat zij weten wat er bij mij speelt en hoe ik tegen bepaalde dingen aankijk. Maar voor ik die confrontatie aan kan gaan, moet ik eerst meer zelfvertrouwen en eigenwaarde krijgen, steviger in mijn schoenen staan, ECHT achter mijn besluit staan. Als ik nu het contact zou verbreken, ben ik heel bang dat ik over een paar maanden/jaar erover ga twijfelen. Ik geloof dat ik er nog niet helemaal aan toe ben. Maar wie weet over een paar maanden (en misschien heb ik dan wel met ze gesproken en is er een betere manier waarop we met elkaar kunnen omgaan en ZIEN ze me meer....)
PsyQ was het voor mij, omdat ADHD. Maar daar heb ik slechts een handvol sessies gehad, totdat ik op mezelf ging.quote:
Via wie zijn jullie eigenlijk bij een psycholoog terechtgekomen? De huisarts? Of wellicht zelf één uitgezocht?
Het kan zijn dat de relatie nooit meer echt verbetert tussen jullie. Wat dat betreft doe je er goed aan om aan je zelfvertrouwen en eigenwaarde te werken, zoals je zelf al aangeeft. Dan heb je tenminste jezelf om op te kunnen vertrouwen.quote:
[..]
Hier zijn het nu dus ook de verplichte contactnummertjes. De reden waarom ik ze tussendoor nog zie, is puur vanwege mijn neefje. Hij vindt het leuk om af te spreken, de familie bij elkaar te hebben. Voor hem doe ik het op dit moment eigenlijk ook alleen nog maar. Heb zo'n 13 jaar geleden op het punt te staan om met mijn zus het contact te verbreken, ouders wisten daar ook vanaf, maar nadat ik het aan hen verteld had, overleed 2 dagen later mijn vader en dan doe je zoiets toch niet. Kom je erachter dat het leven kort is en dat je elkaar nodig hebt.
En zoals ik eerder zei, ik heb niet het idee dat ik er op dit moment alles aan gedaan heb. Ik geloof niet dat zij weten wat er bij mij speelt en hoe ik tegen bepaalde dingen aankijk. Maar voor ik die confrontatie aan kan gaan, moet ik eerst meer zelfvertrouwen en eigenwaarde krijgen, steviger in mijn schoenen staan, ECHT achter mijn besluit staan. Als ik nu het contact zou verbreken, ben ik heel bang dat ik over een paar maanden/jaar erover ga twijfelen. Ik geloof dat ik er nog niet helemaal aan toe ben. Maar wie weet over een paar maanden (en misschien heb ik dan wel met ze gesproken en is er een betere manier waarop we met elkaar kunnen omgaan en ZIEN ze me meer....)
Die relatie wordt ook nooit meer hetzelfde, daarvoor zijn er te veel dingen gebeurd. Die hoop heb ik dan ook al lang niet meer. Het zal ook nooit meer hetzelfde kunnen worden, omdat ik zelf niet meer de persoon ben die ik een jaar of 7/8 geleden was. Het enige waar ik op hoop is dat we een goede omgang met elkaar kunnen hebben, dat ik weer een deel kan uitmaken van het gezin en er niet als wormvormig aanhangseltje bijbungelquote:
[..]
PsyQ was het voor mij, omdat ADHD. Maar daar heb ik slechts een handvol sessies gehad, totdat ik op mezelf ging.
[..]
Het kan zijn dat de relatie nooit meer echt verbetert tussen jullie. Wat dat betreft doe je er goed aan om aan je zelfvertrouwen en eigenwaarde te werken, zoals je zelf al aangeeft. Dan heb je tenminste jezelf om op te kunnen vertrouwen.
Ouders
Ik woon bij die van mij, maar ze hebben niks door
Ik heb ze ook niks verteld hoor, maar ze merken ook niks uit zichzelf op. Het enige wat ik hoor is dat ik lui en chagrijnig ben. Mijn nicht daarintegen was 15 jaar geleden ook depressief en toen kon ze bij mn moeder terecht en had goede gesprekken met haar enzovoorts... Mijn nicht was depressief, ik ben gewoon lui met een rot-karakter 
Ze hebben zelfs niks van mn zelfbeschadiging gemerkt. Zelfs niet in de zomer toen ik een keer per ongeluk mn vest was vergeten aan te doen (blijkbaar is het ook supernormaal om in de zomer met vesten te lopen
). Daar kwam ik na 10 minuten pas achter maar kon niet meer met goed fatsoen terug naar boven rennen voor een vest Dus ik dacht 'fuck it ik kijk wel hoe het loopt' en heb het zo gelaten. De littekens vielen hen niet eens op.
Zelfs toen ik een keer slordig was met de nasleep en er wat zakdoekjes open en bloot in de vuilniszak lagen kreeg ik alleen te horen dat ze dat vies vond en of ik zelf de vuilniszak wilde verwisselen. Ze heeft nooit gevraagd waar het van was.
Ik woon bij die van mij, maar ze hebben niks door
Ik heb ze ook niks verteld hoor, maar ze merken ook niks uit zichzelf op. Het enige wat ik hoor is dat ik lui en chagrijnig ben. Mijn nicht daarintegen was 15 jaar geleden ook depressief en toen kon ze bij mn moeder terecht en had goede gesprekken met haar enzovoorts... Mijn nicht was depressief, ik ben gewoon lui met een rot-karakter Ze hebben zelfs niks van mn zelfbeschadiging gemerkt. Zelfs niet in de zomer toen ik een keer per ongeluk mn vest was vergeten aan te doen (blijkbaar is het ook supernormaal om in de zomer met vesten te lopen
). Daar kwam ik na 10 minuten pas achter maar kon niet meer met goed fatsoen terug naar boven rennen voor een vest Dus ik dacht 'fuck it ik kijk wel hoe het loopt' en heb het zo gelaten. De littekens vielen hen niet eens op. Zelfs toen ik een keer slordig was met de nasleep en er wat zakdoekjes open en bloot in de vuilniszak lagen kreeg ik alleen te horen dat ze dat vies vond en of ik zelf de vuilniszak wilde verwisselen.
Ze heeft nooit gevraagd waar het van was.
Vriendin zei dat ik knettergek was. Ik naar huisarts, die stuurde me door naar psycholoog en zei dat die vriendin maar eens moest langskomen en we in mijn jeugd en verleden gaan duiken om te beseffen waarom we bij dat soort foute dames blijven zitten. En dat was Oktober 2012.quote:
Via wie zijn jullie eigenlijk bij een psycholoog terechtgekomen? De huisarts? Of wellicht zelf één uitgezocht?
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
quote:
Ouders
Ik woon bij die van mij, maar ze hebben niks door
Ze hebben zelfs niks van mn zelfbeschadiging gemerkt. Zelfs niet in de zomer toen ik een keer per ongeluk mn vest was vergeten aan te doen (blijkbaar is het ook supernormaal om in de zomer met vesten te lopen
Zelfs toen ik een keer slordig was met de nasleep en er wat zakdoekjes open en bloot in de vuilniszak lagen kreeg ik alleen te horen dat ze dat vies vond en of ik zelf de vuilniszak wilde verwisselen.
De eerste via een vriend die er goede ervaringen mee had omdat hij daar zelf ook een keer in behandeling was gekomen (in februari begonnen daar).quote:
Via wie zijn jullie eigenlijk bij een psycholoog terechtgekomen? De huisarts? Of wellicht zelf één uitgezocht?
De tweede heb ik zelf op Google gevonden. De site van de praktijk sprak me aan en ze hadden een korte wachttijd.
De derde is een dagbehandeling en die heeft mn psycholoog uitgezocht, maar wel met een eisen-pakketje die ik haar gaf
Eigenlijk is de huisarts de laatste die te horen krijgt wat er mis was/ is, en ik bedenk me net dat ik die misschien nog even moet vertellen over de dagbehandeling
Ik weet het niet meer. Was in ieder geval psychotisch toen.quote:
Via wie zijn jullie eigenlijk bij een psycholoog terechtgekomen? De huisarts? Of wellicht zelf één uitgezocht?
Echt wtf! Hoezo oogkleppen?quote:
Ouders
Ik woon bij die van mij, maar ze hebben niks door
Ze hebben zelfs niks van mn zelfbeschadiging gemerkt. Zelfs niet in de zomer toen ik een keer per ongeluk mn vest was vergeten aan te doen (blijkbaar is het ook supernormaal om in de zomer met vesten te lopen
Zelfs toen ik een keer slordig was met de nasleep en er wat zakdoekjes open en bloot in de vuilniszak lagen kreeg ik alleen te horen dat ze dat vies vond en of ik zelf de vuilniszak wilde verwisselen.
Misschien is het too much to handle voor je ouders?? (eventjes advokaat van de duivel spelen
)
Mja, ik ga nu even advocaat van de duivel spelen maar je kunt het ze misschien ook niet kwalijk nemen. Misschien zien ze het wel maar zoeken ze er niks achter. Misschien zien ze het als een fase of aandachtstrekkerij en laten ze het rusten? Of misschien vrezen ze een..quote:
Ze hebben zelfs niks van mn zelfbeschadiging gemerkt.
'waarom doe je dat?'
'ja.. want pijn.. etc'
'Jullie begrijpen me niet!!@!'
'Scheld scheld, en zo voorts'
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
quote:Op zondag 29 december 2013 18:44 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Echt wtf! Hoezo oogkleppen?
Misschien is het too much to handle voor je ouders?? (eventjes advokaat van de duivel spelen
Ik weet het niet. Ik dacht misschien ook wel dat ze het moeilijk vonden om erover te beginnen maar echt uit niets blijkt dat ze iets doorhebben. Bovendien konden ze er wel met mn nicht over praten...quote:
[..]
Mja, ik ga nu even advocaat van de duivel spelen maar je kunt het ze misschien ook niet kwalijk nemen. Misschien zien ze het wel maar zoeken ze er niks achter. Misschien zien ze het als een fase of aandachtstrekkerij en laten ze het rusten? Of misschien vrezen ze een..
'waarom doe je dat?'
'ja.. want pijn.. etc'
'Jullie begrijpen me niet!!@!'
'Scheld scheld, en zo voorts'
Daarbij voel ik me al sinds mn 15de zo, dus misschien denken ze oprecht dat ik gewoon een rotkarakter heb. Het lijkt me makkelijker om iets te merken als iemand eerst heel blij en stuiterend door het leven gaat en daarna ineens dagen op bed blijft liggen.
Maar ja ik vertel het zelf ook niet, en eigenlijk kan ik het beter zou houden. Ik maak me wel zorgen over de dagbehandeling want ja wat ga ik 3 dagen per week als smoes gebruiken?
Aan de ene kant wil ik dat ze iets merken en dat het ze iets doet dat ik me zo rot voel. Aan de andere kant wil ik het niet omdat ik weet hoe ze soms kunnen reageren en ik weet dat ze het tijdens ruzies tegen me gaan gebruiken
Misschien vertel ik het ze ooit wel zelf, als het klaar is en ik een eigen plek heb
Mocht het zover komen dat ze je vragen waar je al die dagen steeds heen gaat, dan zou ik gewoon de waarheid vertellen (maar alleen als ze er om vragen. Goeie kans dat ze toch niet gaan doorvragenquote:
[..]
[..]
Ik weet het niet. Ik dacht misschien ook wel dat ze het moeilijk vonden om erover te beginnen maar echt uit niets blijkt dat ze iets doorhebben. Bovendien konden ze er wel met mn nicht over praten...
Daarbij voel ik me al sinds mn 15de zo, dus misschien denken ze oprecht dat ik gewoon een rotkarakter heb. Het lijkt me makkelijker om iets te merken als iemand eerst heel blij en stuiterend door het leven gaat en daarna ineens dagen op bed blijft liggen.
Maar ja ik vertel het zelf ook niet, en eigenlijk kan ik het beter zou houden. Ik maak me wel zorgen over de dagbehandeling want ja wat ga ik 3 dagen per week als smoes gebruiken?
Aan de ene kant wil ik dat ze iets merken en dat het ze iets doet dat ik me zo rot voel. Aan de andere kant wil ik het niet omdat ik weet hoe ze soms kunnen reageren en ik weet dat ze het tijdens ruzies tegen me gaan gebruiken
Misschien vertel ik het ze ooit wel zelf, als het klaar is en ik een eigen plek heb
).
