Depressie & Angst #79: Waar de dagen langer worden

quote:

Op zondag 29 december 2013 18:57 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Mocht het zover komen dat ze je vragen waar je al die dagen steeds heen gaat, dan zou ik gewoon de waarheid vertellen (maar alleen als ze er om vragen. Goeie kans dat ze toch niet gaan doorvragen ).

Ja, dat zou ik ook doen. Gewoon, op een kalme manier, alsof je naar de supermarkt gaat. Als ze doorvragen, op rustige toon vertellen wat je gaat doen en waarom, om vervolgens je dag voort te zetten. Als ze niet doorvragen, gewoon rustig je dag voortzetten.

Als ik érgens achtergekomen ben, dan is het wel dat kinderen heel gevoelig zijn voor kleine dingen waar ouders zich vervolgens niets meer van kunnen herinneren.

Sommige dingen die voor mij super traumatisch waren, kon mijn vader zich echt niet meer herinneren. .

quote:

Op zondag 29 december 2013 19:46 schreef Detroit het volgende:
Als ik érgens achtergekomen ben, dan is het wel dat kinderen heel gevoelig zijn voor kleine dingen waar ouders zich vervolgens niets meer van kunnen herinneren.

Sommige dingen die voor mij super traumatisch waren, kon mijn vader zich echt niet meer herinneren. .

Heb ik ook ja.

quote:

Op zondag 29 december 2013 19:48 schreef rolklem het volgende:

[..]

Heb ik ook ja.

Jups. Je hebt maar geluk als je vader/moeder/streep door wat niet van toepassing is zegt: "ach, ik begrijp helemaal dat jij <gebeurtenis X> als traumatisch hebt ervaren, ik heb me er continu vervelend over gevoeld! *insert melancholisch muziekje*".

Uiteindelijk ben je toch op jezelf aangewezen het trauma te verwerken.

Ouders, moeder.... De mijne, incl rest van het gezin, weet niet eens dat ik 4 maanden opgenomen ben geweest. Iets met emotionele verwaarlozing en keer op keer teleurgesteld worden.

Dus praten over gevoel? Wat is dat? Jog nooit, ever. En als ik een poging deed, dan geen troost, steun of wat dan ook. Dus op heel jonge leeftijd vertelde ik weinig en was altijd alles prima met mij.

En dat is de status nog steeds. Eennpoging gedaan om met m'n zus te praten, dat was opzich fijn, maar daarna niks. En ik zie ze allemaal een keer in de zoveel tijd.

Tja, ik mis nog steeds een moeder, begrijp nu pas dat dat hetgeen is wat ik altijd heb gemist en dat dat lege gevoel geeft. Ik dacht altijd dat het wel mee viel, ik kwam verder toch niets te kort? En dan leer je later dat emotionele aandacht ook tot het opvoedpakket zou moeten horen.

Nou goed, in een notendop. Ergo: nog steeds verlangen naar een moeder en hoe de fuck verzacht je dat onmogelijk verlangen.

quote:

Op zondag 29 december 2013 18:39 schreef Elvi het volgende:
Ouders

Ik woon bij die van mij, maar ze hebben niks door Ik heb ze ook niks verteld hoor, maar ze merken ook niks uit zichzelf op. Het enige wat ik hoor is dat ik lui en chagrijnig ben. Mijn nicht daarintegen was 15 jaar geleden ook depressief en toen kon ze bij mn moeder terecht en had goede gesprekken met haar enzovoorts... Mijn nicht was depressief, ik ben gewoon lui met een rot-karakter

Ze hebben zelfs niks van mn zelfbeschadiging gemerkt. Zelfs niet in de zomer toen ik een keer per ongeluk mn vest was vergeten aan te doen _{(blijkbaar is het ook supernormaal om in de zomer met vesten te lopen} ). Daar kwam ik na 10 minuten pas achter maar kon niet meer met goed fatsoen terug naar boven rennen voor een vest Dus ik dacht 'fuck it ik kijk wel hoe het loopt' en heb het zo gelaten. De littekens vielen hen niet eens op.
_{Zelfs toen ik een keer slordig was met de nasleep en er wat zakdoekjes open en bloot in de vuilniszak lagen kreeg ik alleen te horen dat ze dat vies vond en of ik zelf de vuilniszak wilde verwisselen. Ze heeft nooit gevraagd waar het van was.}

Lekkere types

quote:

Op zondag 29 december 2013 19:56 schreef Nyota het volgende:
Ouders, moeder.... De mijne, incl rest van het gezin, weet niet eens dat ik 4 maanden opgenomen ben geweest. Iets met emotionele verwaarlozing en keer op keer teleurgesteld worden.

Dus praten over gevoel? Wat is dat? Jog nooit, ever. En als ik een poging deed, dan geen troost, steun of wat dan ook. Dus op heel jonge leeftijd vertelde ik weinig en was altijd alles prima met mij.

En dat is de status nog steeds. Eennpoging gedaan om met m'n zus te praten, dat was opzich fijn, maar daarna niks. En ik zie ze allemaal een keer in de zoveel tijd.

Tja, ik mis nog steeds een moeder, begrijp nu pas dat dat hetgeen is wat ik altijd heb gemist en dat dat lege gevoel geeft. Ik dacht altijd dat het wel mee viel, ik kwam verder toch niets te kort? En dan leer je later dat emotionele aandacht ook tot het opvoedpakket zou moeten horen.

Nou goed, in een notendop. Ergo: nog steeds verlangen naar een moeder en hoe de fuck verzacht je dat onmogelijk verlangen.

Niet echt vrolijk geworden van kerst dus?

quote:

Op zondag 29 december 2013 19:46 schreef Detroit het volgende:
Als ik érgens achtergekomen ben, dan is het wel dat kinderen heel gevoelig zijn voor kleine dingen waar ouders zich vervolgens niets meer van kunnen herinneren.

Sommige dingen die voor mij super traumatisch waren, kon mijn vader zich echt niet meer herinneren. .

Ouders...

Het zijn soms nét mensen, hè?

quote:

Op zondag 29 december 2013 20:03 schreef Murmeli het volgende:

[..]


Niet echt vrolijk geworden van kerst dus?

Valt best mee eigenlijk.. Gespeeld met het grut en m'n oude speelgoed. Iets met verwachtingen en hoe je er heen gaat. Maar ja, het steekt altijd wel.

Hoe was jouw Kerst? Nog familie gezien?

quote:

Op zondag 29 december 2013 20:07 schreef Gray het volgende:

[..]

Ouders...

Het zijn soms nét mensen, hè?

Absoluut!
En daar zit hem ook wel een beetje de crux. Als ouders gewoon zouden tonen dat zij mens zijn (en dus ook fouten maken) en zich kwetsbaar durven op te stellen dan zou dat al een stuk meer zorgen voor jezelf gehoord voelen. (en het daarmee ook een stukje kunnen oplossen)

quote:

Op zondag 29 december 2013 20:11 schreef Nyota het volgende:

[..]

Valt best mee eigenlijk.. Gespeeld met het grut en m'n oude speelgoed. Iets met verwachtingen en hoe je er heen gaat. Maar ja, het steekt altijd wel.

Hoe was jouw Kerst? Nog familie gezien?

Ja blijft toch niet leuk denk ik.
Geen familie gezien dus prima kerst
Lekker chill.
Morgen en dinsdag weer ff werken en dan weer 5 dagen vrij. Ik klaag niet

quote:

Op zondag 29 december 2013 18:39 schreef Elvi het volgende:
Ouders

Ik woon bij die van mij, maar ze hebben niks door Ik heb ze ook niks verteld hoor, maar ze merken ook niks uit zichzelf op. Het enige wat ik hoor is dat ik lui en chagrijnig ben. Mijn nicht daarintegen was 15 jaar geleden ook depressief en toen kon ze bij mn moeder terecht en had goede gesprekken met haar enzovoorts... Mijn nicht was depressief, ik ben gewoon lui met een rot-karakter

Ze hebben zelfs niks van mn zelfbeschadiging gemerkt. Zelfs niet in de zomer toen ik een keer per ongeluk mn vest was vergeten aan te doen _{(blijkbaar is het ook supernormaal om in de zomer met vesten te lopen} ). Daar kwam ik na 10 minuten pas achter maar kon niet meer met goed fatsoen terug naar boven rennen voor een vest Dus ik dacht 'fuck it ik kijk wel hoe het loopt' en heb het zo gelaten. De littekens vielen hen niet eens op.
_{Zelfs toen ik een keer slordig was met de nasleep en er wat zakdoekjes open en bloot in de vuilniszak lagen kreeg ik alleen te horen dat ze dat vies vond en of ik zelf de vuilniszak wilde verwisselen. Ze heeft nooit gevraagd waar het van was.}

Ik vraag me af of ze dan ook daadwerkelijk niets door hebben of dat het meer van die types zijn die er niets over durven te zeggen/vragen of het gewoon niet willen zien. De waarheid ontkennen zeg maar. Het is in beide gevallen niet bepaald positief.

Ik voel me, na het lezen van een aantal posts van jullie, een beetje schuldig omdat ik ouders heb die zich wel zorgen maken om mij, terwijl ik dat dus helemaal niks vind en denk van 'fuck off, bemoei je er niet mee'. Ik heb juist nooit gewild dat ze dingen wisten, zelfs niet oppervlakkig, want het zijn gewoon geen mensen met wie ik zoiets zou bespreken. Toen ik net uit de kliniek kwam was het dus wel een tijdje kut, met nogal bezorgde ouders die bij het kleinste dingetje meteen denken dat er iets aan de hand is. Heel normaal, maar ik vind dat verschrikkelijk. En niet in eerste instantie omdat ik het erg vind dat zij zich zorgen maken, maar gewoon omdat ik het irritant vind. Ze wilden dingen weten, hadden vragen, snapten het niet. Ik wil gewoon alleen zijn en met rust gelaten worden, het gaat ze niets aan. Ik haatte ze daardoor juist nog meer. Er is gewoon een afstand tussen ons en die zal er altijd blijven, dat is hun schuld, zij moeten niet proberen die weg te halen, dat werkt niet. Ik weet dat ze het goed bedoelen, maar voor mij werkt het averechts.

quote:

Op zondag 29 december 2013 18:39 schreef Elvi het volgende:

_{Zelfs toen ik een keer slordig was met de nasleep en er wat zakdoekjes open en bloot in de vuilniszak lagen kreeg ik alleen te horen dat ze dat vies vond en of ik zelf de vuilniszak wilde verwisselen. Ze heeft nooit gevraagd waar het van was.}

Dat zou ik juist fijn vinden. Als ik een bloedneus heb gehad moet ik echt geen zakdoekjes in mijn prullenbak laten liggen want dan gaat mijn pa hele andere dingen denken...

quote:

Op zondag 29 december 2013 14:23 schreef kvd het volgende:

[..]

Mijn moeder en ik en omgang met elkaar...een heel verhaal...maar even onder een spoiler en straks weer weg (als ik het niet vergeet)

-Hier stond een heel verhaal maar toch weggehaald-

Maar eerst eens werken aan mezelf

Ik heb het gelezen. Heftig verhaal, en raar ook. Klinkt bijna alsof jij je moeder iets heel ergs aangedaan hebt dat ze zo doet (wat natuurlijk niet zo is) wat een rare houding van je familie

quote:

Op zondag 29 december 2013 18:18 schreef TvhN het volgende:
Via wie zijn jullie eigenlijk bij een psycholoog terechtgekomen? De huisarts? Of wellicht zelf één uitgezocht?

De eerste keer had mijn school naar huis gebeld (ik weet niet precies wat er toen is gezegd) en toen moest ik van mijn moeder naar een psycholoog.
De tweede keer was op aandringen van de vertrouwenspersoon op school. -Edit: ik moest van haar ter plekke bellen naar Jeugdzorg (niet de juiste plek) en daarna naar de GGZ (wachtlijsten) en daarna naar de huisarts. De huisarts heeft toen iets uitgezocht.-
De derde keer heb ik uit mezelf een afspraak gemaakt met de huisarts en werd ik meteen doorverwezen naar de GGZ.

quote:

Op zondag 29 december 2013 20:26 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Klinkt een beetje alsof je je graag groot wilt houden bij je ouders (als een sterke vrouw), maar weet dat je daar niet toe in staat bent ze dat beeld van je te geven dat je ze graag zou willen geven (correct me if I'm wrong).

Mwah dat is het niet helemaal. Speelt wel een rol, maar het is meer een gevoel van afkeer/haat naar mijn ouders, die afstand die er is was er altijd al en zij zullen me nooit begrijpen en dat wil ik ook niet. Als kind had ik ook altijd veel geheimen, omdat ik wist dat er niet begripvol op gereageerd zou worden. Dat schept een afstand. En ze denken ook heel anders.

Bedankt voor jullie reacties.

quote:

Op zondag 29 december 2013 20:33 schreef kuolema het volgende:

[..]

Mwah dat is het niet helemaal. Speelt wel een rol, maar het is meer een gevoel van afkeer/haat naar mijn ouders, die afstand die er is was er altijd al en zij zullen me nooit begrijpen en dat wil ik ook niet. Als kind had ik ook altijd veel geheimen, omdat ik wist dat er niet begripvol op gereageerd zou worden. Dat schept een afstand. En ze denken ook heel anders.

Kijk, dat herken ik dus. Nu wil ik ook niet alles aan m'n ouders vertellen, want dan gaan ze dingen vragen en dat is niet uit te leggen omdat ze het niet snappen of ik reactie krijg waar ik echt niks mee heb. Ze kunnen het gewoon niet.

Maar dat neemt niet weg dat ik een moeder mis. Niet mijn moeder, maar een moeder.

Merk trouwens dat ik het best fijn vind te merken dat anderen ook worstelen met dit thema (en niet fijn in de zin van wat leuk voor je natuurlijk).

quote:

Op zondag 29 december 2013 20:38 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Is dat niet begripvol om kunnen gaan met jou iets wat jouw ouders expres doen, of is het onvermogen van hun?
Zou het zo kunnen zijn dat niet jouw ouders, maar jijzelf het probleem bent? (en nu ben ik even heel kritisch he?).

Jouw ouders hadden toen jij nog klein was, een bepaalde band met jou moeten creëren. Blijkbaar hebben ze daarin gefaald. Jammer, maar is dat nog te repareren en is dat het waard?

Ik zit even hardop te denken hier, dus staat je vrij me te corrigeren als ik ernaast zit! Graag zelfs

Sjeeminee, het is wel een heel lang verhaal geworden. Het lijkt hier wel een therapiesessie Maar wel goed om het voor mezelf zo op een rijtje te krijgen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Edit: Waarom wil je niet dat jouw ouders je begrijpen?

Dat kunnen ze niet, dat was al zo toen ik klein was. Ze zijn gewoon te anders.
En verder weet ik het eigenlijk ook niet. Ik zie het gewoon niet zitten.

quote:

Op zondag 29 december 2013 20:18 schreef Detroit het volgende:

[..]

Absoluut!
En daar zit hem ook wel een beetje de crux. Als ouders gewoon zouden tonen dat zij mens zijn (en dus ook fouten maken) en zich kwetsbaar durven op te stellen dan zou dat al een stuk meer zorgen voor jezelf gehoord voelen. (en het daarmee ook een stukje kunnen oplossen)

Dat, en je zou eerder zien dat het ook gekwetste zielen zijn, met hun eigen gebreken en tekortkomingen.

Voor wie eens wat meer wil lezen over de psychologie tussen ouders en hun kinderen kan ik dit boekje van harte aanbevelen. Heel mooi en warm geschreven:
http://www.bol.com/nl/p/h(...)nd/1001004001642495/

quote:

Op zondag 29 december 2013 20:52 schreef Nyota het volgende:

[..]

Kijk, dat herken ik dus. Nu wil ik ook niet alles aan m'n ouders vertellen, want dan gaan ze dingen vragen en dat is niet uit te leggen omdat ze het niet snappen of ik reactie krijg waar ik echt niks mee heb. Ze kunnen het gewoon niet.

Maar dat neemt niet weg dat ik een moeder mis. Niet mijn moeder, maar een moeder.

Merk trouwens dat ik het best fijn vind te merken dat anderen ook worstelen met dit thema (en niet fijn in de zin van wat leuk voor je natuurlijk).

Ik heb dan het geluk dat ik een liefdevolle moeder heb. Ik woon niet meer bij haar en het gaat goed zo.
Hoe slechter het met mij gaat, hoe meer ik mijn ouders op een afstand houd, en dat is dus precies wat zij niet willen. Ik heb ook geprobeerd uit te leggen dat ik gewoon behoefte heb aan die afstand, maar ja dat begrijpen zij niet en dat is lastig. En dan krijg je dus problemen.

Pff, heftig thema, ouders. Tja, ik en mijn ouders, dat is ook zoiets. Ik kan ook überhaupt niet met mijn ouders praten en zij hebben ook helaas dingen vroeger niet zo kunnen doen als waarschijnlijk beter voor mij zou zijn geweest. Toch ben ik niet boos op ze, omdat het eerder uit onvermogen en door zelf rotopvoedingen gehad te hebben is ontstaan. Maar goed, ik zit wel met de gebakken peren uiteraard.

Verder gaat het ook vandaag vrij goed met me. Ik weet niet of het er misschien aan ligt dat ik een relatiepauze heb ingelast of dat het de fluoxetine is, maar er lijkt niet meer zo'n zware last op mijn schouders te liggen in vergelijking met nog een paar dagen geleden. Ik heb vandaag gewerkt en ook dat ging alles veel beter en minder zwaar als voorheen. Ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan .