Drumles van Ginger. Mooi vooral dat ie dingen doet die goede jazzdrummers technisch gezien makkelijk nadoen, maar die hij nog wat extra smaak geeft, wat hem juist zo ultiem maakt.
Hoe Bonham speelde met die hele simpele trucjes als steeds een slag een slag een toon lager en een slag weer op de vorige. Met die enorme power.
Keith Moon die tijdens bijvoorbeeld dit nummer soms ritmisch, soms a-ritmisch somen met Entwistle totale chaos veroorzaakte binnen de structuur van Townshend
Cesar Zuiderwijk natuurlijk met die geniale ploftechniek. Amper virtuoos ook weer, maar zoals die altijd met zijn toon bezig was. Legt daarmee een soort lome spanning in nummers.
En last but not least, niet de hardste drummer, maar wel diegene met het krachtigste geluid en zowaar een fikse dosis virtuositeit door de ogenschijnlijk eenvoudige drumschema's, altijd het beste benadrukt in dit nummer: