OUD / Bevallingsverhalen deel 2 08-07-2004 t/m 17-02-2005
OUD / Bevallingsverhalen deel 3 17-02-2005 t/m 06-07-2006
OUD / Bevallingsverhalen deel 4 06-07-2006 t/m 05-11-2006
OUD / Bevallingsverhalen deel 5 05-11-2006 t/m 26-07-2007
OUD / Bevallingsverhalen deel 6 26-07-2007 t/m 08-05-2008
OUD / Bevallingsverhalen deel 7 08-05-2008 t/m 07-01-2009
OUD / Bevallingsverhalen deel 8 07-01-2009 t/m 27-08-2009
OUD / Bevallingsverhalen deel 9 27-08-2009 t/m 20-12-2009
OUD / Bevallingsverhalen deel 10 20-12-2009 t/m 11-05-2010
OUD / Bevallingsverhalen deel 11 11-05-2009 t/m 02-12-2010
OUD / Bevallingsverhalen deel 12 02-12-2010 t/m 25-05-2011
OUD / Bevallingsverhalen deel 13 01-06-2011 t/m 17-11-2011
OUD / Bevallingsverhalen deel 14 20-11-2011 - 09-10-2012
OUD / Bevallingsverhalen deel 15 09-10-2012 - 11-04-2013
OUD / Bevallingsverhalen deel 16 11-04-2013 -
[ Bericht 33% gewijzigd door BE op 11-04-2013 18:10:51 ]
*ik staar al een poosje naar het rijtje met smileys, maar er is er gewoon niet 1 die de lading dekt*
Voordat ik zwanger was en beviel en deze verhalen nniet kende was ik nog zo naief dat het allemaal vast pijn. doet maar meer ook niet. nu weett ik wel beter. Heftig!
. Gelukkig is het goed afgelopen 
.Wat morretje hierboven ook zegt.... dat je zo'n vraag stelt waarop je eigenlijk alleen maar geruststelling wilt krijgen, maar niet krijgt
Wat heftig
.Ik ben blij dat je alsnog snel op je zo verdiende roze wolk zat.
Ik word wel instant bang boor de bevalling maar dat zakt zo wel weer. Je hebt het prachtig omschreven en die roze wolk die dringt zich blijkbaar gewoon op, ook na zo'n heftige bevalling!
Maar je hebt het prachtig ongeschreven, goed gedaan
Maar dat tweede deel, wat heftig
Wat eng. (en de op moet even bijgewerkt worden.
)Daatom kon ik ook makkelijk van alles vertellen aan je Suikertante, ik voelde me gewoon goed.
Het enige waar het aan ontbrak/ontbreekt is energie.
Je krijgt een boost van zo'n transfusie maar daarna moet je lijf zelf herstellen.
Dus veel ijzerrijk eten en slapen.
Ik had echt de perfecte kraamhulp daarvoor.
Helaas vroeg de bv teveel energie en kwam ik niet aangesterkt. Samen met wat andere (kleinere) puntjes is dat de reden dat ik niet heb kunnen doorzetten met de bv.
Oh en meiden.....niet bang worden. Slechts 5% krijgt een fluxus en maar 10% verliest zoveel als ik. Die kans is dus echt heeeeeel klein.
(Dat zeiden ze de vorige keer ook met de plasproblemen. Op de een of andere manier zoek ik die dingen gewoon uit
)Heb ik gevraagd in de faq.quote:Op donderdag 11 april 2013 17:39 schreef DaviniaHR het volgende:
danic, wat een heftig verhaal zo met de fluxus. Zijn ze erachter gekomen waar de bloeding vandaan kwam?
(en de op moet even bijgewerkt worden.
Ik heb ze niet meer gehoord over waar de bloeding vandaan kwam. Ga ik nog wel vragen aan de gynaecoloog
Pfff!
mignonne?Klinkt logischquote:
Celstofmatjes die onder je liggen wegen volgens mij
Wat ontzettend naar Danic dat de paniek van het personeel goed te merken was (understatement als ik jouw verhaal begrijp). Ik heb zelf ook een fluxus gehad, maar niet gemerkt dat er paniek of twijfel was over welke actie te ondernemen. Mijn situatie was wel anders, maar ze zijn niet naar de OK gegaan vanwege de tijd (zo heb ik het in ieder geval begrepen).
Zet al je vragen voor de nacontrole op papier, dat kan ook nog verder helpen.
Ik ben tijdens de ks gehecht in de baarmoeder vanwege een bloeding en daarna is er nog een kilometer verband in gestopt. Ik heb me wel eens afgevraagd wat er zou zijn gebeurd als ik normaal zou zijn bevallen.
Het personeel gaf trouwens aan dat er geen paniek was, meer een soort werkstress omdat er snel snel gehandeld moest worden. Dat geloof ik ook, maar vanuit het bed en de stoel naast me zag het er toch wat anders uit.
Ik zou mijn verhaal ook nog plaatsen zei ik een paar weken geleden, dus bij deze:
(Ook deze is lang...)
Mijn bevallingsverhaal begint op donderdag. Ik heb een controleafspraak bij de vk. Ik voel me goed en ben nog behoorlijk actief bezig. Stomverbaasd ben ik dan ook als mijn bloeddruk te hoog blijkt te zijn. M'n onderdruk is 95, ik ben 6 kilo aangekomen en ik voel mijn jochie wat minder. Maar urine is goed en ik maak me geen zorgen. Heb twee hele drukke dagen achter de rug, kerst is net voorbij en m'n jochie is ingedaald en m'n kleintje was altijd al superdruk in m'n buik en nu gewoon iets minder druk.
De vk kent mij een beetje en geeft mij mee dat ik het weekend rustig aan moet doen en dat ze mij maandag weer wilt
terugzien.
Vrijdag ga ik lunchen met twee vriendinnetjes, eentje net ook moeder, eentje net zwanger dus erg gezellig. Niets aan de hand!
Zaterdagochtend krijg ik toch wat kriebels en haal ik 's ochtends nog maar even de laatste spulletjes in huis. Vriendlief zit 100 km verderop bij vrienden voor voorlopig de laatste keer dus ga met m'n zus. Tijdens mijn lunch krijg ik opeens pijn in m'n rug, het begint met een irritant gevoel, maar t wordt steeds heviger. Ik denk aan t "meteen bellen als je hier last van krijgt, want je bloeddruk is hoog lijstje" maar kon me geen rugpijn herinneren. M'n zus komt eind van de middag nog even langs en vindt mij huilend op de bank. Zij bekijkt t lijstje ook en concludeert dat ik moet gaan bellen van haar, want de pijn zit tussen mijn schouderbladen. Ik bel vriendlief en die komt naar huis, maar ik besluit te wachten met bellen naar de vk totdat hij thuis is. Vriendlief komt in de file terecht en is pas 11 uur thuis, de pijn is gezakt met een paracetamol dus ik besluit het nog een nachtje aan te kijken.
Zondagochtend word ik wakker en heb nergens meer last van. Ik voel mezelf echt weer super dus besluit zelfs naar de verjaardag van m'n nichtje te gaan. Als we 's middags weer naar huis gaan begint de pijn in m'n rug terug te komen. Ik begin het opeens niet meer te vertrouwen en bel de vk. De vk komt er direct aan en ik verontschuldig me dat ze op zondagavond vast voor niets moet komen. Maar dat blijkt niet zo te zijn m'n bloeddruk is 160/120 dus moet van haar meteen naar het ziekenhuis. Ze regelt dat ik naar m'n favoriete ziekenhuis kan en geeft vriendlief aanwijzingen voor de vluchttas. Fijn want die stond nog niet klaar. (Hoeft pas met 36 weken en ik was ervan overtuigd dat ik overtijd zou gaan lopen). We eten nog wat op aandringen van de vk en gaan naar t ziekenhuis.
Eigenlijk voel ik me lang niet zo slecht als de dag ervoor en verwacht (lekker naïef) dat ik morgen wel weer weg zou mogen. In het ziekenhuis wordt er meteen gehandeld met bloedprikken, ctg en urine checken. En binnen mum van tijd lig ik aan het infuus en katheter met de diagnose HELLP. Ik krijg magnesium en m'n bloeddruk daalt binnen 7 min van een onderdruk van 110 naar 69 (toen voelde ik me ietwat slapjes
). M'n bloedplaatjes zijn schrikbarend laag en leverwaardes zijn ook al aangetast dus zo gauw m'n bloedwaardes verbeteren word ik meteen ingeleid. De kleine doet het goed, dus dat is fijn! Een onrustige nacht volgt met om de 15 min bloeddrukcontrole en continu aan de ctg. De volgende dag verandert er niet veel. Maar om twee uur vertellen ze me dat m'n bloedwaardes ietsje verbeteren dus dat ze beginnen met inleiden. Ik krijg pilletjes en ik heb al 1,5 cm dus dat is een goed begin, maar er gebeurt nog niets voelbaars. Familie en vrienden zijn al op de hoogte dus die komen gezellig langs. Om 9 uur krijg ik m'n laatste pilletje van die dag, nog een uurtje ctg en dan volgende ochtend zouden ze m'n vliezen breken.
Het uurtje ctg, worden 2 uur, 3 uur, 4 uur. De hartslag van de kleine viel telkens weg, maar de kleine was druk dus ik dacht dat hij telkens weg bewoog van de ctg. Om half drie 's nachts begint er iets, de weeën beginnen, ze komen eigenlijk al vrij vlot om de vier minuten (maar t valt wel mee). Ik bel de zusters om te vragen of ik van het ctg af mag zodat ik weeën kan gaan opvangen maar de gyn komt binnen. De hartslag van de kleine ziet er slecht uit sinds m'n weeën zijn begonnen dus het wordt een spoedkeizersnede.
En zo lig je opeens op de operatiezaal, krijg je na aandringen een ruggenprik en geen algemene narcose en word je mama. Er rijdt nog even een ambulance voor je heen en weer naar de bloedbank om bloedplaatjes te halen want ik en m'n jochie zijn in levensgevaar (ik was nu ook begonnen met trillen en had geen enkele controle meer over mezelf, ook een kenmerk van hellp). Ze beginnen er snel aan en ik hoor na nog geen vijf minuten al gehuil. Vriendlief staat op en ziet hoe Ow uit m'n buik wordt gehaald. Ze komen Ow snel laten zien en hij wordt meteen opgevangen door de ka (apgarscore van 6, dus niet heel goed). Vriendlief erachteraan en ze beloven snel terug te komen. Ik word zeer secuur gehecht ivm de bloedplaatjes en vraag op een gegeven moment wanneer ze terugkomen. Ik bedenk me dat ik de kleine helemaal niet echt heb gezien want ik heb geen lenzen in en geen bril op. Ze gaan kijken en vertellen me dat m'n zoontje al naar de neonatologie is. Ik stress natuurlijk want zou het dan wel goed gaan? De artsen stellen me gerust en beloven dat ik meteen naar hem toe mag. En daar lig ik dan om 5 uur 's nachts op de neonatologie met m'n zoontje op me. Het voelt heel vertrouwd en ik wil hem bij m'n borst neerleggen maar dat mag niet. Een zuster komt met spoed aangelopen en propt z'n eerste flesje erin, want z'n glucosewaardes zijn zeer laag. Om 6 uur worden we weggestuurd en krijgen we van de zusters op de kraamsuites beschuit met muisjes. We zijn papa en mama met 35 weken.
Uiteindelijk heeft Ow twee weken in t ziekenhuis gelegen. Hij heeft na z'n eerste flesje geweigerd nog wat te drinken dus zat aan de sonde. Ook vonden ze hem erg klein en licht voor zijn termijn. Hij blijkt toch veel last te hebben gehad van zijn zieke moeder.
Ik ben blij met hoe het is gegaan (het snelle ingrijpen van de gyn) maar baal ook van dingen. Zo is m'n bv nooit echt op gang gekomen, doordat hij pas na drie dagen aan de borst mocht en me pas na twee dagen werd verteld dat ik mocht gaan kolven. Verder vind ik t erg verdrietig dat ze hem niet meer zijn komen laten zien op de ok. Het heeft echt wel ff geduurd voordat ik ook voelde dat ik z'n mama ben. Zo heb ik toen ik op de neonatologie kwam na de ks heb gevraagd of ze zeker wisten dat dit kind van mij was. Maar zo bedenk ik mezelf ook maar, volgende keer zorg ik dat m'n bevallingsplan met dertig weken al klaar ligt.
Danic jemig wat heftig
gelukkig liep het goed af en jee voor t plassen 
Wel raar van die gbs trouwens!
Ik moet ook maar eens gaan schrijven, ben al zoveel vergeten!
voor jullie allebei. Fluxus is een van de zeer weinige dingen die me angst aanjaagt mbt m'n bevalling. En HELLP eigenlijk ook. Gelukkig komt het beide weinig voor, niet om jullie ervaring te bagatelliseren, integendeel, maar om voor ons allen die nog moeten het idee van de geboorte ontspannen te houden
.[ Bericht 63% gewijzigd door Cwen op 11-04-2013 21:48:23 ]
Gefeliciteerd, hoop je snel te zien in het babytopic!
Loj, jouwes lees ik later!
Mooi verhaal Loj, begrijp heel goed dat je blij was met het snelle ingrijpen, maar ook baalt van de manier waarop het is gegaan.
Zal binnenkort ook mijn verhaal eens opschrijven.
Loj wat lijkt jouw verhaal op de mijne! Hier PE, zelfde riedeltje met magnesium en ook ingeleid met 35 wkn, maar na 36 uur nog maar 1 cm ontsluiting, vervolgens ook een spoedks omdat mini het niet meer goed deed.Zeker Cwen, ik wil ook niemand bang maken! Je moet ook gewoon vertrouwen hebben in je lichaam dat je een goede bevalling krijgt. Maar wees je ook bewust dat t anders kan lopen dan je verwacht. Niemand (ook de vk niet) had t bij mij zien aankomen..;) en ik ben behoorlijk naïef geweest als ik erop terugkijk.quote:Op donderdag 11 april 2013 21:40 schreef Cwen het volgende:
Gelukkig komt het beide weinig voor, niet om jullie ervaring te bagatelliseren, integendeel, maar om voor ons allen die nog moeten het idee van de geboorte ontspannen te houden
En ja het is nu wel geland, maar erover praten was voor mij heel belangrijk. Maar het heeft wel ff geduurd voordat ik het kon loslaten en kon gaan genieten. Hoe gaat dat bij jou Danic?
Toevallig Poezebeest... Heb je ooit hier je bevallingsverhaal geschreven? Ben ik wel nieuwsgierig naar..
Ow en ben ook benieuwd naar die van Kyara en Fieder
Maar ik begrijp je heel goed en herken het vooral van mijn eerste bevalling. Toen heb ik een prima zwangerschap gehad en de bevalling was ook volgens het boekje. Alleen kon ik daarna niet plassen. Dit, icm kleinere factoren zoals aambeien als eieren door het persen en het niet kunnen bewegen in bed van de pijn e.d. zorgden ervoor dat ik me heel beroerd voelde en die roze wolk ver te zoeken was.
Daarom had ik me dit keer ook voorgenomen om echt te genieten van mijn kraamweek, wat er ook gebeurd. En dit is echt gelukt. Mede door een super kraamhulp en lieve vriend is dit
gelukt.
Praat er veel over en neem je voor zoveel mogelijk te genieten.
Bij de eerste heb ik een soort 'valse start' gehad en dat kwam nog wel even hard aan een paar dagen na deze bevalling; het besef dat ik nu veel meer geniet van alles en vooral de kleine, dan dat ik bij eva deed.
.Ik merk wel dat het me bezig houdt nu mijn eigen bevalling nadert. Ik voelde me zo goed na de snelle bevalling van Saar dat ik bang ben dat ik dat niet meer kan toppen
.Poezebeest van jou weet ik het nog zo goed. Hoop zo dat je hier nog een keer een verhaal mag typen.
Ik had nagenoeg eenzelfde bevalling, maar dan een halve liter minder bloedverlies door een placenta die er niet uit kwam. Ik schrik een beetje van jouw 'ze rukten er de placenta uit'
eigenlijk. Ik kreeg echter geen transfusie want ik had nog net 0,1 genoeg hb-waarde. Met als gevolg dat ik 3 dagen later thuis instortte omdat het hb alsnog zakte en per ambulance alsnog een ijzerinfuus mocht halen.
Ik heb geen idee hoe laag mijn hb was, maar daar kom ik nog wel achter uit mijn bevallingsverslag denk ik.
Die placenta, ja die moest er echt uit. Mijn vriend omschreef het bloeden als "alsof er nog ergens een kraan open stond". Ik heb het niet gehoord, maar schijnbaar klonk het zo.
Ik merk ook wel dat ik soms nog niet doorheb wat de ernst was. Zo heb ik de volgende dag nog gevraagd waarom ze de placenta niet zelf even de tijd gaven om eruit te komen. Ging bij Eva ook heel snel
Wist ik veel....Je vriend heeft ook een behoorlijke tik te verwerken zeg. Tsjeemig
.En goed om je kinderwens ook te bespreken met een gyn, voordat je eraan begint. Ik zou dat ook doen. Sterker nog, dat heb ik gedaan, een jaar na de bevalling van Eva omdat ik een verzakking heb. Ik wilde wel goed weten wat de gevolgen waren bij een tweede zwangerschap.
Maar nu helemaal, hoe groot is bijvoorbeeld de kans op herhaling?? Goed om te bespreken van tevoren!
Van jou wist ik het niet KJ.
En die naweeën idd
echt veel erger dan bij eva. Heftig Loj: jouw verhaal vind ik ook erg heftig. Met 35 weken al bevallen, wat een omschakeling als je verwacht over tijd te lopen. En enorm naar en verdrietig dat het niet allemaal is gelopen zoals je eigenlijk wilde. (Ik loop nu drie weken met pre-eclampsie, ben zó bang voor hellp. Jouw verhaal bewijst maar weer hoe enorm snel dat zich ontwikkelt, zonder dat je dat perse door hebt.)
Maar is dat bij een tweede niet altijd zo?quote:
Oh zie je. Ik had al in mijn hoofd dat jij het bij M. Ook gehad had Kyara. Had ik het toch goed.
Van jou wist ik het niet KJ.
En die naweeën idd
ik vond de naweeen bij de 3e niet erger dan bij de 2e in elk gevalquote:
Hahahaquote:Op zondag 14 april 2013 17:53 schreef Kyara het volgende:
[..]
ik vond de naweeen bij de 3e niet erger dan bij de 2e in elk geval
Danic, dat klinkt heel heftig allemaal
Naweeën had ik niet na Nathan, bevalling duurde 5.5 uur, en bij Lauren echt veel, bevalling duurde 12 uur.
Bevallingen van 6,5 en 4 uur.
De eerste 3 dagen moest ik elke keer tijdens het voeden uitkijken dat ik m'n kind niet fijnkneep! Bevalling van eerste wee tot baby in ca 9 uur, maar vond het pas 'bevallen' vanaf een cm of 5/6 en toen duurde het nog maar 2 uur.
Nog niet nee. Het typt lastig op een tablet. Morgenochtend zit Nathan op de psz, kijken of het dan lukt.quote:
Pessie ik ben wel benieuwd naar jouw verhaal! Dat van Lauren staat niet online toch?
Heftig verhaal..
Fluxus was voor mij de reden dat ik poliklinisch wilde bevallen. Vond het hele placentagebeuren zo eng (met 36wk nog een echo gehad om te kijken of de placenta goed zat, zat eerst dicht bij de bm mond) (ook al zegt dat niets)
Was eigenlijk het enigste waar ik bang voor was tijdens de bevalling (terwijl er zoveel mis kan gaan) en wilde echt niet dat zoiets thuis zou gebeuren.
Als ik dan je verhaal lees..
pff..Le, niet te bang zijn voor hellp hoor! Het kan idd vanuit het niets komen en dat je nu al pre-eclampsie hebt is natuurlijk wel beangstigend.quote:
Danic, wat heb ik gehuild bij het lezen van jouw verhaal zeg. Dat je daar zo ligt, en niemand je kan vertellen dat het goed komt, pffff
Loj: jouw verhaal vind ik ook erg heftig. Met 35 weken al bevallen, wat een omschakeling als je verwacht over tijd te lopen. En enorm naar en verdrietig dat het niet allemaal is gelopen zoals je eigenlijk wilde. (Ik loop nu drie weken met pre-eclampsie, ben zó bang voor hellp. Jouw verhaal bewijst maar weer hoe enorm snel dat zich ontwikkelt, zonder dat je dat perse door hebt.)
Maar heb vertrouwen in je eigen lichaam. En mocht het toch zo ver komen, het komt allemaal dan ook wel weer goed. Misschien loopt het dan zeker in het begin niet zoals je je had bedacht, maar die kleine is het waard!!
Naweeen, niet gehad.... Maar ik heb sowieso maar een klein uurtje iets aan weeen gehad
[ Bericht 6% gewijzigd door Loj op 15-04-2013 12:51:07 ]
7 maart:
Eindelijk vakantie en daarna zwangerschapsverlof, vandaag ben ik precies 35 weken zwanger en heb mijn eerste vakantie dag helemaal volgestopt met afspraken. Belangrijkste afspraken zijn die met de verloskundige en 's avonds de liggingsecho. Eenmaal bij de verloskundige vindt ze dat de kleine toch echt te weinig gegroeid is en het is dat we in de avond nog een echo hebben anders had ze me direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ik ben er vrij nuchter in en denk bij mijzelf dat het wel mee zal vallen...wel vertel ik haar dat ik sterk het gevoel heb dat de kleine veel eerder gaat komen dan het zou moeten, ze lacht erom en zegt dat heel veel vrouwen dat denken...dat het maar niet tegenvalt..
om kwart voor negen savonds hebben we een afspraak voor de echo, ik vertel de echoscopiste nog dat ze vooral even de groei moet nameten want ze zeggen dat dat niet klopt.
Ze gaat aan het meten en ze is akelig stil...op het scherm zie ik de waardes voorbij komen van rond de 30 weken...beentjes zelfs 27 weken... Hoe kan dat nou toch !!
uiteindelijk zegt ze dat het dus niet goed is, ze belt de verloskundige en wij krijgen de mededeling mee dat we naar huis moeten gaan en als we thuis zijn moeten bellen naar de verloskundige.
Eenmaal thuis de verloskundige direct gebeld, die heeft ondertussen overleg gehad met de gynaecoloog in het ziekenhuis en hij wil mij graag zien, niets bijzonders zegt ze nog geruststellend...je gaat aan de ctg en dan kijken ze verder...maar neem voor de zekerheid maar een tas mee met kleren. Ik vraag nog of ik ook babyspullen mee moet nemen...nee antwoord zij...voorlopig komt hij nog niet...
In het ziekenhuis aan de ctg was niets bijzonders te zien, weer een echo gehad en ook daar kwam uit dat hij toch echt te klein was...dan komt de mededeling; je mag niet meer naar huis we nemen je op in het ziekenhuis en reken er maar op dat je hier blijft tot de baby er is...zonder kom je het ziekenhuis niet meer uit... Wat een tegenvaller is dat...zo had ik mijn verlof niet bedacht !!!
We worden naar een kamertje naast de controle kamer gebracht en daarna gaat mijn vriend naar huis. In bed komen de tranen, een vaag onderbuik gevoel komt opzetten en ik kan alleen nog denken als dit maar goed komt. Ons "fredje"geeft mij op dat een flinke trap waarna ik in slaap val
8 maart:
na het ontbijt wordt ik weer aan de ctg gelegd, ik lig er al even aan wanneer er 2 verpleegkundige binnen komen stormen en de verloskundige. Blijkbaar was er even geen hartactie, ik moest direct plat gaan liggen en langer aan de ctg blijven De verloskundige komt even vertellen dat ik toch zeker 11 dagen in het ziekenhuis blijf en dat ze hem dan waarschijnlijk zullen gaan halen...en dat ik vanaf dat moment strikte bedrust heb...ik ben gebombardeerd tot broedmachine...
Ondertussen is mijn vriend weer terug gekomen met tassen vol geboortekaartjes, die moesten we nog uitzoeken en aangezien het nu eerder zou kunnen komen...
Op ons gemak zoeken we een kaartje uit en daarna gaat hij weer naar huis om dit te regelen bij de drukker CTG liet geen bijzonderheden meer zien dus dat kon ook wel...
rond 2 uur komt mijn zusje de kamer opwandelen! wat fijn om haar weer te zien, ik moet weer aan ctg en al kletsend lig ik daar een tijdje. Weer valt de hartslag weg maar komt als ik draai weer terug...ik begin toch wat gespannen te worden en daarbij voel ik de kleine nog amper...wanneer ik dit doorgeef aan de verpleegkundige zegt ze dat hij vast ligt te slapen...
De ctg hoefde maar 1/2 uur om maar dat 1/2 uur werd een uur en uiteindelijk 2 en een half uur lig ik aan dat ellendige ding. Er komt een andere verloskundige vragen of mijn vriend van ver moet komen...niet dat hij direct moet komen hoor want vandaag zal hij nog niet geboren worden...Maar dat ik beter ook niet meer kan eten en drinken...voor het geval dat...
Ik bel direct op om te vragen of hij komt en vertel hem dat er naar mijn gevoel meer aan de hand is dan ze zeggen. hij beloofd direct in de auto te stappen en naar mij toe te komen
Net op het moment dat mijn vriend aan mijn warme maaltijd is begonnen komt er een andere gynaecoloog binnen met een verloskundige en een verpleegkundige...zo'n delegatie kan nooit goed nieuws betekenen. en dit blijkt ook... Ze maken zich duidelijk zorgen over het feit dat de hartslag steeds weg valt en ze denken erover om hem toch vandaag of morgen te halen, als het morgen gebeurd moet ik wel 24 uur aan de ctg blijven liggen.
Mijn onderbuik gevoel klopt en ik voel ineens dat ik moet gaan vechten voor mijn kind...Het moet eruit en niet morgen maar NU!! ik vertel de gyn dat ik dat geen fijn idee vind om te wachten en dat als het moet gebeuren ze hem maar zo snel mogelijk moeten halen...ook omdat ik hem niet meer voel... Schijnbaar schrikt hij daar van want hij gaat even in overleg en komt daarna weer terug...
De kleine komt vandaag met de keijzersnede...een gewone bevalling zou hij nooit overleven...
Om 17.00 uur kijken we te horen dat ze hem die dag gaan halen...om 17.10 komt hij terug met de mededeling dat we NU naar de o.k kunnen en om half 6 lig ik op de operatie tafel...
Wanneer ze eindelijk konden beginnen na de 2e ruggenprik hoor ik na een tijdje ineens een klein kreetje... Daar is onze Flint eindelijk!!! hij is paars maar erg allert na even extra zuurstof te hebben gehad is hij al snel biggetjes roze. Ineens hoor ik de gyn roepen om een foto toestel; er blijkt een hele strakke knoop in zijn navelstreng te zitten waardoor hij bijna geen voedingstoffen meer heeft gekregen... er wordt een foto gemaakt en daarna krijg ik Flint even van dicht bij te zien... ik kan amper geloven dat hij er is en vond vooral dat hij zo lekker rook (??) Hij wordt meegenomen door de kinderarts en mijn vriend naar de couveuse afdeling daar zal hij een hele poos moeten blijven...
mij maken ze weer netjes dicht en na een half uur verkoeverkamer mag ik ook eindelijk naar hem toe. Op de afdeling krijg ik hem al snel op mijn buik en blijkt mij met 41 cm en maar 1685 gram inderdaad een klein kereltje te zijn...maar gelukkig is alles in orde en heeft hij alleen een maagsonde voor de voeding en plakkers voor de hartmonitor (wat standaard is bij de kleintjes)
Op het moment dat ik hem op mijn buik heb liggen besef ik pas hoeveel geluk we hebben gehad, zeker wanneer ik de foto van de knoop te zien krijg...ook de gyn zegt voorzichtig dat we er op tijd bij waren want veel tijd hadden we niet meer gehad...
Flint groeit zo goed op de afdeling dat we naar 2 weken naar huis mogen
Inmiddels is hij alweer een maand oud en genieten we met volle teugen van ons wondertje...
Volgende week hebben we evaluatie over de bevalling...ben heel erg benieuwd naar dat gesprek...
Gelukkig gaat het ook vaak goed!!
Ruime tijd na dato ook mijn verhaal. Weet nog niet of ik hem laat staan
. Het is echt meeega lang dus ik zet m tussen spoilers.SPOILERZondag 4 november 2012.
Vandaag viert pap zijn 60e verjaardag. Op welke dag de baby geboren wordt, maakt ons niet zoveel uit, maar liever niet op deze dag (want ik wil het feest graag mee vieren) of morgen op zijn echte verjaardag. Liever hebben we dat onze baby zijn eigen verjaardag heeft. Deze ochtend heb ik voor het eerst wat krampen in mijn buik. Ik vraag me hoopvol af of dit al voortekenen zijn, en we maken grappen over mijn nicht die verloskundige is en die ook op het feest is. Als het dan begint, kan zij mooi de bevalling even tussendoor doen. De dagen en weken daarna blijven de krampjes zo nu en dan komen, maar het zet niet door. Wel heb ik van iedere ‘inspanning’ een keiharde buik. Of dat nu opstaan van de bank is of iets heel lichts tillen. De uitgerekende datum 10 november komt en gaat. Iedere avond voor het slapen zeggen we tegen elkaar: zou het vannacht dan gebeuren?
Donderdag 15 november 2012.
Ik heb een afspraak bij mijn favoriete verloskundige: S. Ze zegt dat ze eens gaat kijken of al die mini krampjes bij elkaar misschien wel iets hebben gedaan. Als de baarmoedermond helemaal verstreken zou zijn en er een klein beetje ontsluiting is, dan zou ze me eventueel kunnen strippen. Bij sommigen komt daarna de bevalling vanzelf op gang. Helaas voelt ze nog helemaal niets. Zij is meer teleurgesteld dan ik, ik dacht ondertussen al een tijdje: ik zie wel wanneer het komt. Ze grapt nog dat ik al zo lang bovenaan de lijst sta dat ze onderling steeds vragen of ik onderhand al bevallen ben. Ze heeft met haar collega M een ‘weddenschap’. M had tegen me gezegd dat de baby waarschijnlijk een kleintje zou zijn, een pond of 6 a 6,5. S zegt dat ze zeker 7 pond verwacht. Ik ben benieuwd. Ik maak met S de afspraak dat ik met de poli gynaecologie van het ziekenhuis bel, om daar maandag langs te gaan. Er moet even gekeken worden of er nog genoeg vruchtwater is en ik moet een half uurtje met mijn buik aan de CTG om de hartslag van de baby in de gaten te houden. Even kijken of hij zich nog prettig voelt. Aansluitend krijg ik dan een gesprek met de gynaecoloog over de resultaten en over een eventuele inleiding. Als ik dat weekend niet vanzelf beval, natuurlijk.
Zondag op maandag, 18 op 19 november 2012.
Afgelopen weekend is er, op wat voorweeën na, niets gebeurd. Als ik zondagavond bijna in slaap val, voel ik toch wel wat vervelendere voorweeën. Ik vind het nu redelijk pijnlijk en tijdens zo’n voorwee vind ik het niet fijn als mijn vriend T tegen me praat. Net alsof ik me al een beetje moet concentreren. Ik denk wel nog steeds dat het vast niks voorstelt, want ik heb de afgelopen weken al tig keer gedacht dat er iets zou gaan gebeuren. Deze nacht gaat het door van 00:00 tot 07:00, wel totaal onregelmatig en zeker niet om de 2 a 3 minuten. De volgende ochtend is het weer helemaal weg. Ik ben niet eens teleurgesteld, ben vooral erg benieuwd naar de afspraak op de poli die middag.
Maandag 19 november 2012. We hebben om 14:00 een afspraak voor de echo en het CTG. Dit stelt weinig voor en alles is oké. De baby heeft het nog prima naar zijn zin. Om 15:00 gaan we door naar onze afspraak met de gynaecoloog. Ik vertel van de afgelopen nacht en ze vindt dat wel een aanleiding om even te kijken of het ontsluitingsweeën zijn geweest. En inderdaad, ze constateert 2 centimeter ontsluiting. Ik ben helemaal verbaasd en opgelucht. Ze zegt dat ze me net zo goed meteen kan strippen dus dat ze dat maar gaat doen. Ik ben eigenlijk wel blij dat ze die beslissing voor me maakt, hoef ik daar ook niet over na te denken. Dat strippen doet zeer, maar ik hoop dat de bevalling hierdoor toch nog zelf op gang komt. Terwijl ik weer op de stoel kom zitten belt de gynaecoloog de afdeling verloskunde om een afspraak te maken voor inleiding de volgende ochtend. Ik krijg vrijwel direct krampen en kijk T aan met een blik van: pfff wat is dit?? De gyn ziet dit en zegt heel droog tegen degene die ze aan de lijn heeft: oh mevrouw gaat afzeggen voor de inleiding, aan haar gezicht te zien. Ik denk: nou als ze dat zo stellig zegt dan zal het wel echt gaan beginnen! Op de terugweg bel ik de verloskundige S, ze had me gevraagd te laten weten hoe het ging. Ze zegt dat ik het beste meteen kan bellen als ik het idee heb dat de bevalling begonnen is, want dan kan ik nog onder begeleiding van de verloskundige bevallen. Anders moet ik de volgende ochtend worden opgenomen in het ziekenhuis.
Als we thuis komen ga ik op de bank liggen. T maakt twee kruiken voor me, één voor mijn buik en één voor mijn rug. Want echt lekker voel ik me niet meer. Ik heb ondertussen al zoveel bevallingsverhalen gelezen dat ik denk dat het allemaal nog super lang kan duren. Mijn tweelingzus komt op maandag altijd Dexter kijken, en ze vraagt of dat die avond nog steeds doorgaat. Ik vind het prima, ik kan wel wat afleiding gebruiken. Ik stuur nog wat whatsappjes naar verloskundige nicht om te vertellen wat er gebeurd is. Ze spreekt me moed in, geeft tips en wenst me veel succes. Ondertussen worden de weeën al zo heftig dat ik haar niet meer kan antwoorden en vraag of T dat even wil doen. Hij stuurt ook meteen een berichtje naar mijn zus dat ze beter toch niet kan komen. We zijn dan pas 15-30 minuten verder. Ik vind de weeën best heftig en ze komen al elke paar minuten. Maar ze houden maar 30 a 40 seconden aan. Ik denk dat het te snel is om de verloskundige al te bellen, ik wil niet dat ze voor niets komt. Maar T vindt dat de weeën al heel snel achter elkaar komen (heeft goed opgelet bij de cursus) en belt toch maar. S heeft nog dienst en ze zegt dat ze meteen langs komt, want dan kan ze nog voor haar overdracht kijken hoe het met mij gaat en dit met haar collega bespreken.
Niet veel later is ze er en ze gaat eerst eens observeren hoe het gaat en hoe ik met de pijn omga. Ze constateert dat het wel echte weeën zijn en dat ik het heel goed opvang. Dat vond ik toen nog wel een compliment, maar stil liggen en adems tellen is de enige manier om zo’n wee een beetje door te komen voor mijn gevoel. Ik heb wel geprobeerd om te lopen, te hangen en te staan maar dan vind ik ze nog vervelender. Op mijn zij liggen en acht keer langzaam in en uit ademen, dan zijn ze over hun hoogtepunt heen. Daarna gaat ze kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Al 3 centimeter! We zijn allebei wel aangenaam verrast, het is pas een uur of twee na het strippen en ik ben al een centimeter verder. Ze draagt de dienst over aan M en zegt dat zij rond 19:30 komt kijken hoe het dan gaat. Ze vertelt ook dat 9 van de 10 keer de weeën verergeren zo gauw de verloskundige de deur achter zich dicht trekt. Dat is iets psychisch. En ze krijgt gelijk. Ze is nog niet weg of de weeën beginnen flink heftiger te worden, ik vind het al écht niet meer leuk. En zeker niet als ik me de cursus herinner waarin ze zeggen dat de eerste 4 centimeter meestal goed te doen zijn en het daarna met iedere centimeter veel erger wordt. Ik denk: hoe moet ik die 7 cm nog doorkomen als dit nog een makkie zou moeten zijn?
Ik kijk de tijd weg tot M komt. Anderhalf a twee uur nog en dan is ze er. Ik kijk echt uit naar dat moment terwijl ik me ook wel realiseer dat die weeën doorgaan, of er nou een verloskundige bij is of niet. Als M komt kan ik bijna niet tegen haar praten dus T vertelt wat er de afgelopen uren is gebeurd. Ze wil kijken hoeveel ontsluiting ik ondertussen heb. We moeten naar boven en dan krijg ik op de trap nog een flinke wee, dus ze kan meteen zien hoe het gaat. Ik hoop dat er 1 a 2 centimeter bij is. Ze kijkt me aan met een erg teleurgesteld gezicht dus ik voel het al aankomen: niks erbij. Nog steeds 3 centimeter. M zegt dat het zo niet gaat en stelt voor om de vliezen te breken. Ze vraagt of ze dit thuis moet doen of in het ziekenhuis en ik heb geen idee welk antwoord ik moet geven. Kan zij dit niet voor me beslissen? Ik zeg uiteindelijk maar "ziekenhuis" omdat ik heb gelezen dat je na het breken van de vliezen in een weeënstorm terecht kan komen en ik heb echt geen zin om dan nog in de auto te moeten stappen. T en M verzamelen de spullen, M noemt nog even de dingen die we echt niet mogen vergeten: fototoestel, telefoon, kleertjes, maxi cosi en voer klaarzetten voor de poezen.
M racet ons voor naar het ziekenhuis maar omdat ik in de auto verschillende weeën krijg, kan T niet zo snel rijden. Iedere bocht en hobbel doet pijn. Dus hij kan haar bijna niet bijhouden. Ondertussen ben ik heel blij dat ik niet heb gekozen voor het ziekenhuis met kraamsuites, wat bijna een half uur rijden is. Ik vind deze 5 minuten al lang zat duren.
We parkeren op het dek bij het ziekenhuis en M vraagt of ze een rolstoel voor me moet halen. Nee ben je gek. Na een minuut kom ik er op terug en ze gaat er een halen. Ik voel me best wel bekeken zo langs de eerste hulp met mijn verwrongen gezicht in die rolstoel en zie allemaal blikken van leedvermaak. Onzin natuurlijk, volgens T waren ze aan het glimlachen vanwege de lege maxi cosi in combinatie met een vrouw in rolstoel. M maakt zich ondertussen goed kwaad op de portiers die de deur niet voor ons open doen omdat ze met elkaar aan het lachen zijn. We rijden verder en M blijft tegen me praten in de trant van: "vja zo’n pijn kun je je gewoon niet voorstellen he als je nooit een kind hebt gehad, dit is niet te vergelijken met iets anders." Ik word steeds bitchy’er in mijn hoofd en denk: ja ja jij hebt nog nooit een kind gehad dus jij weet ook niet waar je het over hebt en oh ja ik hoef NOOIT meer een kind. Achteraf ben ik blij dat ik dat niet hardop tegen haar heb gezegd (al zal ze vast wel erger gewend zijn).
Ik kan me niet meer herinneren hoe we naar boven zijn gegaan, maar ineens lag ik op de verloskamer. M zegt tegen me dat ze de vliezen gaat breken en dat het kan zijn dat het daarna heftiger wordt. Ik heb ondertussen 4 centimeter ontsluiting. Het gaat nog steeds erg langzaam dus. Ze breekt de vliezen en zegt dat ze niet goed kan zien of het vruchtwater helder is, omdat er vanwege het strippen veel bloed doorheen zit. Ze checken het later nog eens en ze gaan er vanuit dat het helder is, gelukkig. Niet lang na het breken van de vliezen weet ik niet wat me overkomt. De weeën zijn ineens nog heftiger en ze komen super snel na elkaar. Nauwelijks een minuut zit er tussen. Daarna lopen ze zelfs in elkaar over, meteen als er een wegebt komt de volgende weer opzetten. Ik mag niet meer op mijn zij liggen want de hartslag van de baby valt steeds weg. Gelukkig gaat het op mijn andere zij wel goed want op mijn rug liggend weet ik niet waar ik het moet zoeken. T kan helemaal niets doen, want ik verdraag niks. Tijdens de weeën kan ik niet praten en geen geluid maken, alleen heel stil liggen. De gynaecoloog, de verloskundige en de verpleegkundige praten met elkaar over hoe goed en rustig ik de weeën opvang, terwijl ik alleen maar denk: dat lijkt maar, ik wil wel schreeuwen maar het lukt niet, ik kan niets anders dan stil liggen. Maar toch leuk dat ze dat dachten.
De weeënstorm gaat maar door en ondertussen wil ik niet alleen nooit meer kinderen, zelfs deze hoef ik niet meer denk ik bij mezelf. Waarom ben ik hier ooit aan begonnen. Ik wil eigenlijk pijnbestrijding maar durf er niet om te vragen, ik ben pas een paar uur bezig. Ik denk dat M het aan me ziet want ze komt naar me toe en zegt dat het niet erg is als ik om hulp vraag. Ik wacht voor de vorm nog een paar weeën en zeg dan dat ik een ruggenprik wil.
De gynaecoloog komt langs en begint een ellenlang verhaal over de verschillende vormen van pijnbestrijding, de voordelen en de nadelen. Ik heb deze al te uit en te na opgezocht op internet en gehoord tijdens de gym en de voorlichtingscursus. Maar ze is verplicht het te vertellen. Ik kies voor de ruggenprik en moet eerst nog een half uur aan de CTG om te kijken hoe het met de baby is en daarna wordt er een infuus geprikt. Ik denk: een half uur?! Dat zijn nog 20 weeën ofzo, ik wil NU de ruggenprik. Als ik bijna een half uur aan de CTG lig, worden de weeën ineens zo heftig dat ik dubbelklap. Ik voel mega veel druk. De gynaecoloog vraagt: "voel je druk?" Ik zeg: "ja wel een beetje. " Zij: "hoe erg is het? Want als je echt druk voelt kunnen we niet naar de OK voor de ruggenprik. Ze willen absoluut niet dat daar kinderen geboren worden." Ik ben ondertussen enorm egoïstisch geworden door de pijn en denk: ja doei, die ruggenprik gaan ze me écht niet afpakken. Dus ik lieg heel slecht dat het wel meevalt en dat ik toch geen druk voel. De gynaecoloog kijkt haar collega aan, begint te lachen en zegt: nou goed, we gaan naar de OK.
Op de OK stelt de stagiaire zich voor en zegt dat ze de ruggenprik bij me gaat zetten. En dat het heel belangrijk is dat ik goed bol ga zitten en dat ik vooral niet beweeg. Ik krijg ondertussen weer de volgende wee en de stagiaire zegt dat ik goed bol moet zitten. Ik kan niet praten maar ook niet bewegen, dus ze verheft haar stem en zegt dat ik GOED BOL moet zitten. Ik scheld haar in mijn hoofd uit voor alles wat lelijk is maar gelukkig zegt haar begeleider geïrriteerd tegen haar dat ze goed naar de patiënt moet kijken, want dat ze dan had kunnen zien dat ik een wee had en dat iemand met weeën niet bol kan gaan zitten. Ik denk dat dit een leerpuntje voor haar is. Ze zet de ruggenprik en voor mijn gevoel bijna meteen voel ik het spul door mijn rug lopen en voel ik de weeën zwakker worden. Ze controleren met een koud voorwerp op mijn benen of hij werkt. Links voel ik de kou van dat ding, wat wil zeggen dat hij maar aan één kant werkt. Ze heeft hem scheef gezet. Ik ben eigenlijk al blij dat ik de weeën aan de helft van mijn lichaam niet meer voel maar ze gaan toch proberen om hem nog recht te zetten. Dat lukt niet, dus de begeleider vraagt of ze hem opnieuw zullen zetten. Ik zeg dat ik dat niet wil, ik voel de weeën nu wel links maar ik kan dit wel uithouden en dadelijk werkt de volgende helemaal niet meer. Ze gaan akkoord en ik voel me steeds beter. Ik heb het wel koud maar ze komen met warme dekens.
Ik ben ondertussen een beetje in een roes en vraag me af of de uitvinder van de ruggenprik wel een nobelprijs heeft gekregen. Ik neem me voor dat ik dat thuis echt op ga zoeken. Ik voel me lekker licht in mijn hoofd en ben bijna in jubelstemming. Ik heb eigenlijk niet door dat ze om mij heen allemaal bezig zijn om mijn bloeddruk en hartslag in orde te krijgen. Op een gegeven moment hoor ik dat mijn bloeddruk nu 80 over 50 is en mijn hartslag erg hoog, dus dat ze nu echt iets anders moeten verzinnen. Er wordt een medicijn aan mijn infuus gekoppeld, mijn warme dekens worden weggehaald omdat ik koorts krijg en dan realiseer ik me dat het blijkbaar niet zo heel goed met me ging maar dat ik daar zelf niks van heb gemerkt. T zegt achteraf dat hij het wel eng vond daar en dat ik spierwit was. Als mijn bloeddruk weer een beetje op peil is gaan we terug naar de afdeling. Ik ben nog steeds helemaal euforisch en vind het gaaf dat de lampen boven mij voorbij flitsen net zoals in films en ziekenhuisseries.
Op de afdeling aangekomen voel ik me weer helemaal normaal en kan weer praten, echt fijn. De weeën komen nog steeds vaak, en ik voel ze links en met name in mijn been en bilspier. Erg raar, maar met een beetje zuchten en aan iets anders denken kan ik het heel goed hebben. Ondertussen is M naar huis want met pijnbestrijding wordt de bevalling klinisch in plaats van poliklinisch. De arts (-assistent?) die mijn bevalling komt overnemen komt binnen en ik zie al meteen dat ze niet mijn type is. Een koud mens. Ze zegt dat ze gaat kijken hoeveel ontsluiting ik heb, en merkt op dat ik al volledige ontsluiting heb. Ik schrik een beetje en ze zegt dat we een half uurtje krijgen om aan het idee te wennen en dan gaan zij vast dingen klaar leggen enzo. Ik vind het een heel raar moment. Door de ruggenprik heb ik geen overweldigend gevoel dat de baby eraan komt (al voel ik de weeën wel) en nu moet ik ineens gaan persen, iets wat je altijd in films en op televisie ziet. Een beetje zoals de eerste echo, die leek ook niet van mij. Na een half uurtje, het is nu ongeveer half 12, mag ik beginnen met persen. T houdt mijn ene been vast en de verpleegkundige mijn andere been. Ik moet steeds zeggen wanneer er een wee aankomt en dan roepen ze weer met zijn allen: DUWEN DUWEN DUWEN. Ik doe voor mijn gevoel maar wat. De koude artsassistent besluit geen energie te steken in enige communicatieve vaardigheden, kijkt me eigenlijk ook niet aan. Ik vraag maar zelf een paar keer of ik het goed doe, want uit haar komt eigenlijk niets.
Ik ben een half uur bezig wanneer ze overlegt en besluit om het zuurstofgehalte van de baby te bepalen door een krasje op het hoofd te zetten en het bloed te laten onderzoeken. Want zijn hart zakt weg tijdens het persen en herstelt zich niet echt goed daarna. Ik krijg beugels om mijn benen te laten steunen en ze begint. Het lukt haar best snel om het krasje te zetten en het bloed wordt weggestuurd. Even later komt ze terug en zegt dat het apparaatje stuk is, dus dat ze opnieuw moet krassen. Ik blijf ondertussen de persweeën wegzuchten. Het duurt en het duurt, ze blijft maar bezig terwijl ze geen woord zegt. Het lukt haar uiteindelijk om wat bloed weg te nemen maar dat droogt in voordat het bij het apparaat is. Poging drie en ik word een beetje chagrijnig ervan. Het derde krasje gaat redelijk snel en het bloed wordt naar de afdeling radiologie gestuurd, daar hebben ze ook zo’n apparaat. Helaas, ook daar blijkt het apparaat niet te werken. Jawel, poging vier. De gynaecoloog die de supervisie heeft komt nu binnen en biedt zijn excuses aan. Hij legt uit dat hij het enorm vervelend vindt maar dat hij het beleid bepaald heeft en dat hij daar niet van af wil wijken. Hij wil het niet op zijn geweten hebben dat wij een kindje met zuurstoftekort krijgen. Nu begrijp ik het pas goed, dit is eigenlijk de eerste echte uitleg die we krijgen. Die artsassistent zei bijna niks en wat ze zei richtte ze tussen mijn benen. Deze arts praat gewoon tegen mij en komt erg oprecht over. Ik vraag nog even hoopvol of ik een keizersnede krijg, en hij zegt dat dat een optie is, maar dat we daar nu nog niks over kunnen zeggen. Hij heeft de ziekenhuisverloskundige geregeld om voor de vierde keer het krasje te zetten en het lukt haar binnen no time. De supervisor komt vertellen dat de uitslag heel erg goed is, geen zorgen. We zijn inmiddels drie kwartier verder en ben wel een beetje klaar met het weg zuchten van de persweeën. Ik mag weer verder. Ondertussen zijn we wel heel veel tijd kwijtgeraakt dus als na een minuut of 20 de geboorte nog niet in zicht is zegt de artsassistent dat ik nu echt nog meer mijn best moet doen want anders gaan ze ‘helpen’. Ik denk: ja ja, ik weet wel wat ‘helpen’ is en dat wil ik echt niet. Ik probeer er nog een schepje bovenop te doen, zeg AU, waarop de artsassistent zegt: "NIKS AU, PERSEN!" Ik ben op zijn zachtst gezegd verbaasd over die reactie maar blijf doorpersen. Ik heb nog 5 minuten zegt ze, terwijl ik ijzer hoor rinkelen. Oh nee he, ze gaat knippen. Ik hoor drie keer een heel vies geluid, alsof iemand met een stofschaar door dikke stof knipt. Ik denk: hoezo drie keer knippen?! Ik vraag me af waar ze helemaal heen knipt. Maar gelukkig voel ik het niet.
Dan gaat het ineens heel snel, het hoofd staat, ik moet wachten met persen en voor mijn gevoel ligt binnen een seconde ineens de baby op mijn buik. De Baby, die ineens niet meer De Baby is, maar Silvijn. Ik weet niet echt wat me overkomt, vind het zo raar dat ik ineens een baby heb. Die nooit meer weggaat en altijd van ons blijft. Gelukkig.
[ Bericht 0% gewijzigd door Spees_Eend op 23-04-2013 16:08:10 ]
En heeft ze nou 3x geknipt?
Dankjewelquote:
Spees, wat heb je het allemaal enorm duidelijk en helder opgeschreven! Vind het een mooi bevallingsverhaal, ondanks het geknuppel van die arts-assistent!
Het is wel heel erg gedetailleerd, maar vind het fijn om het zo op 'papier' te hebben. Wil het niet vergeten.Dankjewel! Het cliché "het is het allemaal waard" blijkt dan toch weer te kloppenquote:
Spees mooi verwoord. Wat een klungels daar in het ziekenhuis. Maar gelukkig heb je een gezond binkie gekregen met een prachtige naam.
Ahquote:
Dit is de eerste keer dat ik moest huilen bij een verhaal. Het klinkt heel pijnlijk spees, maar ook heel erg mooi
echt? Van mijn verhaal? Dat is een goede omschrijving, pijnlijk maar ook mooi. Zo heb ik het ook ervaren en zo kijk ik er ook op terug.
. Gelukkig is je herstel wel goed verlopen.Eresh, dat heb je goed aangevoeld allemaal. Lijkt me een hele nare ervaring maar gelukkig met een mooi resultaat
.Wat mooi beschreven Spees! Ik moest er een beetje van huilen maar ook lachen om hoe je sommige dingen beschreef
Je bevalling deed me een beetje aan de mijne denken, al ging dat uiteindelijk best anders maar toch.. Binnenkort eens kijken of ik de rust kan vinden om mijn verhaal op te schrijven.Merk wel dat al die verhalen je veel meer zeggen en heel anders binnenkomen als je zelf eenmaal een bevalling hebt meegemaakt.
je schrijft het enorm rustig op lijkt het, maar ik voel helemaal met je mee, dat je idd helemaal geen kinderen meer wilt in het moment is herkenbaar En dat knippen idd, dat is niet van het knippen van een papiertje, het is echt een taartpunt die ze doorknippen dus kan best dat je het als 3x hebt ervaren!
Mooi geschreven, heb t in één adem uitgelezen!
Vond het ook leuk om te schrijven. Wel een heftige ervaring! Ik denk, nu vijf maanden later, nog bijna elke dag wel aan de bevalling.@ L0t: wel doen, al is het maar voor jezelf!
[ Bericht 4% gewijzigd door Spees_Eend op 23-04-2013 21:49:58 ]
quote:
Ik ben ondertussen een beetje in een roes en vraag me af of de uitvinder van de ruggenprik wel een nobelprijs heeft gekregen.
herkenbaar
Mooi verhaal, wat eng dat je die knip hebt gehoord. *ril*
Hoewel je hem beter kunt horen dan kunt voelen natuurlijk
Wel rechts dan Maar dat geluid ja, bah.Ik zal ook ons verhaal vertellen.
Ik had al een tijdje steeds wat gerommel in mn lichaam. Volgens de vk allemaal voorweeen en indalingsweeen. Voor mijn gevoel betekende het meer. Mijn man en ik hebben vanaf het begin af aan al geroepen dat de baby eerder dan de 40 weken zou komen. Ik wist zeker dat ik nooit de 40 weken zou halen en we gooiden het op 31 maart 2013.
Twee weken voor de bevalling verloor ik vocht. Daar schrok ik van, want het liep gewoon langs mijn benen. Ojeee de vliezen dachten we! De vk gebeld en langs laten komen. Ze deed wat testjes, ik moest op mijn hand blazen, ze deed inwendig onderzoek en nam wat vocht weg met een soort van wattenstaafje. Maar nee... het was geen vruchtwater. Wat dan wel? Urine? Nee ook niet. Het was gewoon vocht van mezelf.. Heel apart! Wist niet dat dat zo dun kon worden...Rest van de week had ik wel maandverband nodig.
Week erna (dinsdag op woensdag) werd ik tegen 23.00 uur wakker en bij het opstaan uit bed verloor ik weer heel veel vocht. Owww dit zal wel weer vocht van mezelf zijn dacht ik. De volgende dag (woensdag) had ik een afspraak bij de tandarts. Die heb ik smorgens toch maar afgezegd, want ik kon wel 100x ander ondergoed aantrekken.. pff.. Smiddags toch maar de vk gebeld en die kwam meteen eraan. En ja hoor... het waren nu wel mijn vliezen. Het eerste wat ze vroeg was wanneer die gebroken waren. Euhm... ja gister avond al. Volgens haar had ik al eerder moeten bellen, omdat ik nu al wat uren met gebroken vliezen rondliep. Ook voelde ik de baby die ochtend niet meer, dus we werden meteen naar het ziekenhuis gestuurd. Mijn man was op zijn werk en heb ik meteen naar huis laten komen. In het ziekenhuis aangekomen werd ik een uur aan de ctg gelegd. Daarbij kreeg ik te horen dat als ik vannacht niet beval, ik de volgende ochtend ingeleid zou worden. Pfff.. dat was even een flinke domper. Ik was net 38w1d zwanger. Maar zodra ik aan de scan lag, voelde ik kleine weeen. We konden gewoon weer naar huis. Rest van de avond hielden die kleine weeen aan. Als ik voor 23.00 zou bevallen zou onze eigen vk de bevalling doen. Gebeurde het daarna, dan werd ik overgedragen aan het ziekenhuis wegens langdurig gebroken vliezen. Ik ben gewoon gaan slapen, tot ik rond 1.30 uur wakker werd. (woensdag op donderdag) Ik wist het meteen, het was nu echt begonnen! Een uur onder de douche gezeten en mijn man hield de tijd van de weeen bij. Ik riep steeds: "bel nou de vk!" Waarop mijn man doodleuk zei: "nee, het duurt nog geen minuut!" Haha Waarop ik riep:"als jij nou niet heel gauw die vk gaat bellen....." Vk kwam en ik had 5 cm ontsluiting. Op naar het ziekenhuis. 4.45 uur daar aangekomen. Het was gelukkig allemaal al vanzelf begonnen. Ik moest naar de wc. Telkens als ik op t punt stond om te plassen kreeg ik een wee.. dat schoot dus ook voor geen meter op. Daarom hebben ze een plaskatheter gedaan.
Er waren 3 verloskamers bezet. 1 arts was er niet en de vk moest dus steeds tussen 3 kamers heen en weer. Telkens als zij weg was raakte ik een beetje in paniek. Na 2 uurtjes had ik al 8 cm. Bij 9 cm riep ik om zo'n pompje. Die wilden ze eigenlijk niet meer geven, maar ik stond erop! Ondanks dat ik totaal niet tegen naalden kon. Infuus inbrengen lukte weer s niet, dus er werd een andere arts bij gehaald. Dan lig je daar met je benen wijd en komt er een hele knappe jonge arts binnen!
Binnen 2 tellen had hij t infuus aangelegd. Wat heerlijk! Ik voelde me gewoon stoned. Viel zelf af en toe in slaap. Om de zoveel minuten kon ik dan mezelf dat spul toedienen. Ik drukte alleen bij elke wee die knop in. Man vertelde achteraf dat er dan elke keer in beeld stond "locked" zovaak drukte ik. Hihi. Hij heeft er tijdens de bevalling maar zijn mond over gehouden. Liet mij lekker in de waan dat ik dat spul steeds binnen kreeg! Heb nog een poos op mijn zij moeten liggen, omdat het hoofdje nog niet diep genoeg lag. Mijn man was de hele tijd aan het meepuffen, maar ik werd daar helemaal gek van. Hij pufte totaal uit de maat haha. Hij heeft me wel de hele tijd drinken gegeven en mn gezicht gedept met een doek. Na 4 uurtjes in het ziekenhuis ging het gebeuren. Ik kon de persweeen niet meer tegenhouden. Ik vroeg me van tevoren ook af hoe dat voelde en hoe je weet wanneer je moet persen, maar dat weet je vanzelf! Na 50 minuten persen was hij er dan! Wat vond ik het heerlijk om te persen zeg, een hele opluchting! Maar man wat een druk op je onderkant zeg pff... En wat prachtig als hij daar dan opeens op je borst word neergelegd. Na 5 minuten kwam de placenta al. Ik heb eerst heel erg gehuild. Puur van de spanning en inspanning, maar ook van geluk. We hebben 1 nachtje moeten blijven in het ziekenhuis, maar daarna mochten we naar huis. Ons voorgevoel dat de baby eerder zou komen was dus juist. 21 maart met 38w2d.
Afgelopen zondag was zoon alweer 1 maand oud.
We zijn super trots en kijken terug op een goede bevalling. Ik hoop dat vele andere ook zo'n goede bevalling mogen hebben.[ Bericht 0% gewijzigd door gestreeptestoel op 24-04-2013 21:19:57 ]
Eresh, wat een verhaal zeg, en wat een klein ukje!
En wat heerlijk dat hij het zó goed doet, een vechter! Spees, door jou het topic weer teruggevonden, en wat heb je het leuk en mooi opgeschreven. Als een boek zo makkelijk leest het weg
Het klinkt wel heftig en lang, maar inderdaad ook heel erg mooi. Die overgang van baby naar S heb ik trouwens helemaal niet zo ervaren bij F. Het ging wel snel maar pas na twee dagen was hij het echt. Gestreeptestoel, je schrijft er over alsof je naar de dierentuin bent geweest!
Ook een vroege vogel dus, net als de mijne Ik krijg ook zin om het op te schrijven, maar wil er wel de tijd voor nemen.Achteraf gezien was t ook wel redelijk appeltje eitje. Dat zei ik tijdens de bevalling niet hoor! Heb meerdere malen geroepen: "dit doen we nooit meer!"
Waarop de vk zei: "dat hoeft ook niet, als je het nu maar doet!" haha
Thanx! Ben ook wel benieuwd naar jouw verhaal, dus mocht je een keer tijd hebben én het willen delen...quote:
Was het topic een beetje uit het oog verloren, drie bevallingsverhalen in één keer!
Spees, door jou het topic weer teruggevonden, en wat heb je het leuk en mooi opgeschreven. Als een boek zo makkelijk leest het weg
Spees, wat een mooi verhaal. Helder en uitgebreid geschreven.
Gestreeptestoel ook zo een mooi verhaal. Mijn beide kinderen kwamen ook voor de 40 weken, dus dat is erg herkenbaar.
Ik weet niet hoe ik het moet inkorten en eigenlijk hoeft het ook niet. Ik wil dit allemaal onthouden!SPOILERZondag 14 april, ik heb de dag ervoor een bruiloft gehad en voel het wel in mijn lijf: lichte pijn in de buik.. Maar het was een hele leuke dag geweest, dus het was het waard. Omdat onze nieuwe camera eindelijk is bezorgd maakt mijn vriend 's middags mooie foto's van mijn buik. Rond een uur of vijf zitten we samen aan het geboortekaartje te werken en zijn heel blij met het nog-net-geen-eindresultaat.
Het verdient niet de schoonheidsprijs, maar ik denk dat een scheet moet laten en dat zeg ik dan ook hardop
Q begint als een idioot het hele huis op te ruimen en schoon te maken terwijl ik eigenlijk een beetje beduusd ben en hartkloppingen krijg: het gaat dus waarschijnlijk binnen 24 uur beginnen! Help!! We hebben nog helemaal geen poedermelk in huis, geen beschuiten, geen muisjes, ik heb geen vluchttas gepakt, ik heb geen idee waar die plastic afdekkingen zijn voor in de auto, het kaartje is nog niet af.. maar tegelijk kan het me eigenlijk weinig schelen. Ik voel rugpijn opkomen en ik bedenk dat die vluchttas wel het belangrijkst is nu, dus die ga ik pakken. Q gaat nog even naar Albert Heijn om wat dingen te kopen.
Om zeven uur heb ik telkens een vlaag rugpijn en begint het ook in mijn buik wel door te komen dus ik denk dat het begint. Om 23:00 moet ik echt een houding zoeken om het op te vangen. Het gaat heel goed, zwangerschapsyoga werpt z'n vruchten af en focussen op wat er lichamelijk gebeurt zorgt ervoor dat ik het in alle rust onderga. Op een gegeven moment ben ik erg moe, ik wil eigenlijk graag liggen maar dat is te pijnlijk tijdens de weeën. Ik krijg ook nog een soort minipersweeën die echt heel pijnlijk zijn en die ik niet tegen kan houden, maar ik heb hier al eens over gelezen: dan worden je darmen goed geleegd voor de rest van de bevalling. De weeën komen intussen al drie uur elke zes minuten en worden steeds pijnlijker. Ik wil dat Q de verloskundige nog eens belt maar de verloskundige zegt dat ze toch echt even wil wachten tot de weeën elkaar wat sneller opvolgen.
Een uur later is het zover, ik heb steeds twee a drie minuten pauze tussen weeën van anderhalve minuut. De verloskundige komt en ik heb iets meer dan 3 cm ontsluiting. Ik ben blij verrast maar ik wil geen 7 cm verder zonder pijnstilling en vraag of ik naar het ziekenhuis mag. Dit mag, maar het ziekenhuis van mijn keuze is vol! Achteraf blijkt dat het de drukste week in tijden is geweest. Ik moet dus naar een ander ziekenhuis maar het kan me weinig schelen.
Q heeft speciaal zijn rijbewijs gehaald om mij te kunnen brengen en het is een hele fijne rustige rit, om 3:00 's nachts, we kunnen recht voor de deur parkeren en ik loop zelf naar de afdeling (tussendoor pauzerend voor een aantal weeën). Het ziekenhuis is sfeervol en ik voel me er heel goed bij. Omdat ik nog wel even moet wordt er voor de ruggenprik gekozen en ik vind het prima. Ik word aan de monitor gelegd en voor mijn gevoel na een half uur (volgens Q na 1,5 uur) wordt de ruggenprik gezet. Ik vind de anasthesist streng, maar later blijkt dat ik hardop zei dat ik iets geks voelde in mijn rug en hij bang was dat er iets mis ging.
Daarna komt er netjes elk uur een centimeter bij. Ik voel nog wel wat aan de rechterkant maar als de wee op komt moet ik even bewust ademen, daarna doezel ik weg en dat is heel goed te doen. F wordt ook wat rustiger en dat is fijn, want soms triggerde zijn gewoel een wee direct na de vorige en dan had ik wel erg weinig tijd om op adem te komen. Zelfs Q kan nog even slapen. Alle mensen die we tot nu toe hebben gezien zijn superlief en ik zie het helemaal zitten hier. Bij 9 cm blijft het even steken en krijg ik wee-opwekkers. Hier ben ik een beetje bang voor dus blijft de ruggenprik nog een poosje zijn werk doen. Al snel gaan de weeën meer pijn doen en ik voel ook wel een beetje persdrang. Vanaf dat moment masseert Q mijn rechterbeen, dat helpt heel erg. Als ik wil mag ik meedoen, maar dat is helemaal niet fijn! Het is moeilijker om rustig te blijven als je zelf lichamelijk actief moet doen, vind ik. Bovendien is de overgang van verdoving naar persweeën best groot. Ik zeg nog tegen de verloskundige: "Normaal is toch een uur persen? En elke drie minuten heb ik een wee? Dus ik moet twintig persweeën doorstaan, dat is 60 keer persen!". De verloskundige moet lachen en zegt "Laten we het hopen!". Ik vind er niks grappigs aan, 60 keer!!
Dan komen de echte persweeën. Ik moét wel persen, en wat doet het pijn! Dit is echt onmenselijk bedenk ik me. Dit past helemaal niet. En ik kan er niks aan doen maar ik moét drie keer persen per wee. Ik kan het niet tegenhouden. Die stomme ruggenprik doet niks meer volgens mij, het doet zo'n zeer! Het voelt alsof het halve hoofdje er al uit steekt en dat vraag ik dan ook steeds, maar ze zien pas net wat haar. En die verloskundigen maar roepen dat ik zó goed pers.. Als wordt gezegd dat ik op een gegeven moment door de pijn heen zal moeten omdat hij anders steeds weer terug"zakt" besluit ik dat er maar één ding op zit, en dat is zo hard mogelijk persen. Dan is dit zo snel mogelijk voorbij. Ik doe mijn best en ze beginnen bijna te juichen. De volgende wee zal het wel zover zijn en als ze dan zeggen "Zuchten" moet ik niét persen, want als het koppie eruit is willen ze het zo rustig mogelijk laten gaan om ons allebei zo heel mogelijk te houden. Als de volgende wee komt hoor ik niks meer en pers ik op mijn allerallerhardst en zo lang mogelijk. Voor ik het weet ligt F op mijn borst, boven op mijn T-shirt. Ik ben verbaasd dat het zo snel is gegaan! F ziet eruit alsof hij uit een bad Nivea is getrokken, helemaal wit en zijn ogen zitten nog helemaal dicht. Als ik nu de foto's zie vind ik hem er stiekem een beetje eng uit zien
Het is helemaal niet zoals ik me herinner van de bevalling van mijn beste vriendin. Dat was zo heftig, ik zag die twee naar elkaar kijken in stomme verbazing en geluk en dat vergeet ik nooit meer. Maar als je daar zelf ligt onderga je dat heel anders. Het is nog steeds heel bijzonder, maar anders! Je ziet je baby ook alleen van boven, heel raar. Ik vraag om een spiegel en zo kan ik F in zijn gezicht bekijken. Dat maakt het meteen veel echter!
Ik vraag aan de verloskundige of ik ben ingescheurd en ze zegt dat ik wel een paar hechtinkjes nodig heb. Later blijkt dat ik een subtotaalruptuur heb, dus een paar hechtinkjes is wel een understatement. Maar eigenlijk weet ik niet waarom ik het vraag, want het interesseert me geen reet. Vergeleken met tijdens het persen voelt het intussen hemels tussen mijn benen.
Intussen is er nog steeds geen placenta tevoorschijn gekomen. Er wordt wat op mijn buik gedrukt en op een gegeven moment moet ik meepersen. Dat is niet aangenaam. Ik weet ook niet meer hoe het moet, zo zonder wee erbij. En ik voel de raarste dingen naar buiten glibberen, maar blijkbaar is het geen placenta. Ik vraag wat er gebeurt als hij niet komt, en de verloskundige geeft aan dat ik dan geopereerd moet worden. Ik vraag of ik dan een keizersnee krijg, maar het zal vaginaal gebeuren. En onder narcose. Ik bedenk dat ze dan meteen alles mooi kunnen hechten! Maar eerst wil elke medewerker uit het ziekenhuis nog proberen die placenta eruit te krijgen door veel te hard op mijn buik te duwen. Ik ben het zat, mijn grens is bereikt, een infuus zetten doet nu al teveel pijn, laat staan dit. Gelukkig is er inmiddels bijna een uur voorbij, dus het wordt ook tijd om actie te ondernemen. De gynaecoloog wordt erbij gehaald en er wordt een OK gereserveerd. F wordt op Q's blote borst gelegd, ik neem afscheid. Ik vind het niet moeilijk, ik wil gewoon klaar zijn en ik vind het ergens ook heel tof dat Q ineens zo'n extra belangrijke rol krijgt vandaag.
De arts is een beetje een rare man, maar ach, iedereen is aardig. De anesthesist wil nog bijna de ruggenprik inzetten in plaats van volledige narcose maar dat gaat me niet gebeuren, ik wil nu onder zeil. De arts probeert nog één keer de placenta eruit te drukken (onder protest van mij, maar vooruit, hij mag het héél even proberen) en dan ben ik ineens weg. Als ik wakker word staat Q al naast me met F in zo'n plastic wiegje. F heeft nog niet gedronken, heeft nog niet onze kleertjes aan, daar is mee gewacht. Wat lief! We mogen eerst terug naar de verloskamer waar hij wordt gewogen (3300 gram) en waar we hem zijn eerste flesje geven en aankleden, daarna moet ik naar een gewone kamer. Ons geluk is dat ik nog geen kamergenoot heb dus we kunnen rustig mensen gaan bellen. Iedereen is stomverbaasd. Eerst kunnen we samen genieten, dan komen onze ouders nog langs en daarna moet Q ook naar huis. Ik maak nog even duizend foto's van F, ik whatsapp nog wat vrienden en stuur Q nog wat filmpjes en foto's en berichtjes. Midden in de nacht krijg ik nog een leuke kamergenoot en alle personeel is geweldig en lief. Ik laat het licht een beetje aan zodat ik telkens naar F kan kijken. En ik slaap als een roos, mede door de narcose denk ik.
De volgende morgen voel ik me al veel beter en ik mag 's morgens al naar huis. Q komt me ophalen en thuis staat de geweldige kraamhulp ons al op te wachten.
Al met al vond ik de bevalling meevallen, maar die persweeën, mijn hemel. Ik ben daar nog steeds diep van onder de indruk, terwijl ik maar 25 minuten heb geperst. Mijn grote angst, dat ik in paniek zou raken, is niet uitgekomen. Ik ben de hele bevalling heel rustig geweest, heb geen seconde getwijfeld dat alles goed zou komen. En dat is ook gebeurd, morgen is onze F alweer twee weken oud!
[ Bericht 0% gewijzigd door Suikertante op 28-04-2013 23:41:58 ]
Het stuk vóór het persen klinkt wel relaxt, maar daarna... Brr. Echt heel fijn dat je het zonder paniekgevoel hebt kunnen doen.Wat netjes dat ze gewacht hadden op je trouwens. Hier was alles al gebeurd terwijl ik onder zeil was.
De datum bij je verhaal klopt volgens mij niet
Echt een aanrader dat schrijven, het is fijn het allemaal op een rijtje te hebben! En leuk voor later, mijn moeder had ook alles opgeschreven en dat is wel bijzonder om terug te lezen.
En inderdaad de datum
Ik heb het wel even aangepast laziness Takkembah's rust door hypnobirthing toen vergeet ik ook nooit meer.
ga ik eens lezen, ben benieuwd!En die persweeën, die vond ik ook niet fijn. Geef mij maar ontsluitingsweeën
. Ik kon het gevoel weer helemaal oproepen toen ik jouw verhaal las! Ik kon 4x persen per wee, maar na 3x kón ik gewoon niet meer. En dan het laatste restje perswee negeren is ook hels .Ik vond persweeen wel fijn, nou ja de pijn niet, maar je kan er iets aan doen ipv alleen wegzuchten, dat meegaan in wat je lijf wil vond ik wel prettig.
Mooi verhaal geworden en fijn dat je je nu prettig voelt!
Ik had ook liever de persweeen hoor, dan weet je waar je het voor doet en dat het daarna klaar is. Wat Juud zegt inderdaad. Hier ging de ruggeprik met het persen ook uit trouwens, misschien bij jou ook dat het daarom zoveel pijn leek te doen?
Bij Luuk vond ik ze minder erg, en was ik met 5 persweeën klaar. Ik zie een verband.
Mental note to me: blijven luisteren naar de vk en niet heel hard gaan persen dus
ik zie mezelf daar ook wel voor aan namelijk! Zonder schade als gevolg trouwens, gelukkig.Ik bedacht later nog vijf namen van medewerkers die ik er niet bij had geschreven, toen mijn hoofd weer aan ging
En ik ben dus niet de enige blinde perser
Het is ook echt zo'n kracht en een soort blind moment, dat je zo snel mogelijk er doorheen wilt!Ik heb nog even aan Q gevraagd of mijn buik golfde, hij zag wel dat het van boven al helemaal plat werd bij het persen.
Dat hypnobirthing klinkt eigenlijk behoorlijk mindful en als wat we bij yoga hebben gedaan, maar ik denk dat ik er bij een eventuele (pffff) volgende zwangerschap wel wat meer over wil lezen!
.Geniet van jullie mooie mannetje
Takkembah's verhaal is trouwens precies de reden dat ik de cursus HypnoBirthing volg. Ik vind het niet zweverig, juist heel erg op jezelf gericht.
Ik vond persweeën heerlijk juist
eindelijk kon ik er wat mee ik weet wel bij mn oudste dat het zuchten zuchten zuchten echt een paar seconden duurde voordat het binnenkwam bij me. Maar ach, mn onderwereld was toch al aan gort geknipt dus ze flobberde er zo uit.Wat ik het vervelendst vond van het persen deze keer is dat ik voelde hoe de schouder tegen het schaambot aan duwde. Dat had ik bij Nathan niet zo. Echt een mega verschil tussen een kleiner en een groter kindje vond ik dat.
En hoe stom het ook klinkt, ik hoop die persweeen ook nog ooit mee te maken.
Ligt dat echt aan een groter of kleiner kindje of is het gewoon de ligging en manier van door het kanaal gaan?quote:
Suiker heel mooi verhaal!
Wat ik het vervelendst vond van het persen deze keer is dat ik voelde hoe de schouder tegen het schaambot aan duwde. Dat had ik bij Nathan niet zo. Echt een mega verschil tussen een kleiner en een groter kindje vond ik dat.
Mignonne, poppedein, weten jullie dat?
En ook de verhalen ervoor. Blijft bijzonder hoe iedere bevalling verloopt en hoe het ervaren wordt door degene die bevallen is
Ik vond persen vreselijk. Maar goed beide keren ging dat gedeelte ook niet soepel.
Ik heb beide keren 20 minuten geperst, maar bij nummer 1 was de vacuümpomp nodig en bij nummer 2 stond ie ook al klaar
Ben sowieso blij dat t niet meer hoeft
als er hier ooit per ongeluk een nummer 3 komt zie ik nu al op tegen bevallen...Dan kom ik je wel helpen johquote:
Mooi verhaal suiker!
En ook de verhalen ervoor. Blijft bijzonder hoe iedere bevalling verloopt en hoe het ervaren wordt door degene die bevallen is
Ik vond persen vreselijk. Maar goed beide keren ging dat gedeelte ook niet soepel.
Ik heb beide keren 20 minuten geperst, maar bij nummer 1 was de vacuümpomp nodig en bij nummer 2 stond ie ook al klaar
Ben sowieso blij dat t niet meer hoeft
Kan allemaal. Of een combinatie van die dingen.quote:
[..]
Ligt dat echt aan een groter of kleiner kindje of is het gewoon de ligging en manier van door het kanaal gaan?
Mignonne, poppedein, weten jullie dat?
Het kind kan een deel van zn hoofd hebben wat tegen je schaambeen drukt door een bepaalde ligging. T kan ook door de grote van t kind en de breedte van de schouders zijn dat je er meer van voelt. En t zou ook kunnnen dat je bekken iets smallers is vsn binnen.
Als ie echt klem komt te zitten, dat zie je vaker bij grote kinderen. En bij jongetjes. Maar een kleiner kind is geen garantie dat t niet gebeurd. Zelfde verhaal als met een totaalruptuur, dat kan ook met een kleintje.
Ik heb zelf niet dat gevoel van pessie gehad. Mijn meiden schelen toch wel een pond in gewicht. Maar de jongste heeft ook wat smallere schouders.
Hij was wel 53cm trouwens dus smal maar lang. Het leverde genoeg schade op maar het beschreven gevoel heb ik dan weer niks van gemerkt
Haha is goedquote:
Op ik heb van die 4,3 kilo van E. ook niets gemerktquote:
Dus ik hoef me niet direct zorgen te maken bij een volgende na zes pond van O.
Hij was wel 53cm trouwens dus smal maar lang. Het leverde genoeg schade op maar het beschreven gevoel heb ik dan weer niks van gemerkt
Het formaat van je kind en wat je kunt 'hebben' zeg maar is heel persoonlijk, voor de een is een kind van 3,5 kg echt de max en voor de ander, die baart zonder al te veel problemen een kind van 4,7 kg.
Soms zie je het van te voren aankomen smalle Hindoestaanse dames van 1.52 met een Hollandse man van 2.14 en een kind wat groot geschat wordt bijvoorbeeld. . Maar even vaak niet.
Het gevoel wat Pessie omschrijft, geen idee met wat dat te maken gehad heeft, groter kind, zou goed kunnen, hoeft niet. Lekker duidelijk
Oeh dat klem zitten klinkt pas echt naar... Hier was het eigenlijk alleen dat branderige gevoel, de huid die zoveel te verduren krijgt. Als ik het opschrijf klinkt het helemaal niet zo pijnlijk maar dat was het wel! Zo'n schoudertje hoef ik er niet als bonus bij de volgende keer
ik vond persweeën ook véél fijner, de volle 1,5 uur lang. Pauze en rust tussendoor en ik snapte inderdaad wat mijn lijf hiermee wilde, dat maakte het veel makkelijker te behappen.Het is vrijdagochtend 19 april als we ons moeten melden bij de gynaecoloog voor een controle, en een groeiecho. Ik ben dan exact 33 weken zwanger. Sinds de 29ste week van mijn zwangerschap loop ik met hypertensie, die even later is over gegaan in pre-eclampsie en ik word nauwlettend in de gaten gehouden. Pre-eclampsie kan heel ernstig compliceren, en heel snel ook, wordt telkens gezegd. Maar voor nu voel ik me prima, en los van de 2 weken groeiachterstand van ons kindje is er weinig aan de hand. Denk ik. Maar na het riedeltje bloeddruk meten/urine/bloedafname blijkt het tegendeel waar: ik heb ondanks de bloeddrukmedicatie een bloedddruk van 150/105 en mijn urine laat een enorme toename in eiwitten zien. Ik mag naar huis, met de afspraak komende week élke dag bloeddruk te laten controleren, en morgenochtend wederom bloed en urine inleveren. De volgende dag blijkt het pas écht mis: ook mijn bloeduitslagen zijn niet goed, en ik word voor de vierde keer in vijf weken opgenomen in het ziekenhuis. De artsen en verloskundigen zijn heel duidelijk: de kans bestaat dat ik het met deze klachten nog wel eventjes uitzing zo, maar de kans is veel groter dat dit binnen korte tijd escaleert: wij moeten ons mentaal gaan voorbereiden op een prematuur kindje. Ik zal het ziekenhuis niet meer verlaten zonder baby, zegt een verloskundige. Gek genoeg stelt dat gerust: dit is dus de laatste keer in het ziekenhuis, het eind is in zicht. We zetten ons vizier op de vrijdag erna, dan ben ik 34 weken: een geweldige mijlpaal.
Maandag en dinsdag krijg ik longrijpingsspuiten: mocht er nog voor week 34 ingegrepen worden heeft de baby al wat meer kansen. Ik bedenk bij mezelf hoe voortvarend ik dat vind, ik ga die 34 weken op mijn sloffen halen, vind ik. En dan wordt het dinsdag en gaat het met mij ineens heel slecht. Ik zie en voel mezelf met het uur vol lopen met vocht, en eenmaal op de weegschaal blijk ik tien kilo zwaarder dan een week eerder. Tien kilo aan vocht. Dinsdagnacht bereik ik rockbottom: het voelt alsof het vocht mijn longen in loopt, ik raak toenemend benauwd. Ik geef dit herhaaldelijk aan bij de verpleging, zij zeggen dat de gyn er vanaf weet, 'het hoort er even bij'. Midden in de nacht sms ik Vriendje, hoe doodsbang ik ben, hoe ik voel dat mijn lichaam deze zwangerschap niet meer trekt, dat ik niet durf te slapen uit angst niet meer wakker te worden, zo benauwd ben ik. De hele nacht ben ik wakker, rechtop zittend, mezelf proberen te kalmeren. Om 08:00 's morgens staat Vriendje naast mijn bed, en om 08:30 komt de dienstdoende gynaecoloog melden dat ze 'een begin willen maken met de baring'. Hoofdreden hiervoor is mijn lichamelijke conditie: ze willen geen risico meer lopen met mij. Al snel wordt er een balloncatheter ingebracht, de vk meldt dat dit heel vaak weinig tot niets doet: we moeten geen wonderen verwachten. We stellen ons in op een bevalling die wel twee dagen kan duren. Dat is prima, dan ben ik alsnog 34 weken ten tijde van de bevalling. Een paar uur na de balloncatheter wordt er een weeenopwekkend infuus gestart, heel licht.
Ik geef bij de gyneacoloog én de verpleging aan dat ik wil dat een anesthesist zich buigt over mijn situatie: ik heb verschillende rugoperaties gehad in het verleden en vraag me af in hoeverre een ruggeprik mogelijk en verantwoord is, mocht het uitlopen op een keizersnede. Ik benadruk hoe belangrijk een ruggeprik voor mij is, een keizersnede staat hoog op mijn angstenlijst: dat ons kind geboren wordt terwijl ik onder zeil ben en Vriendje achter glas kijkt vind ik een immens naar idee. Na contact met de anesthesist wordt gezegd dat de anesthesist op het moment zelf zal beoordelen of een ruggeprik mogelijk is. Ik vind dit bijzonder, maar wil geen doemdenker zijn en me te veel vastbijten in het idee dat het een ks kán worden: er is absoluut geen reden om dat te denken. Ik laat het los.
In de loop van de dag krijg ik venijnige krampen die ik echt weg moet zuchten. Als de vk komt controleren rond 19:00 's avonds constateert ze 3 cm ontsluiting: meer dan verwacht, en ze wil mijn vliezen breken om mijn lichaam het laatste zetje te geven. Al heel de dag lig ik tussen alles door aan het CTG: een CTG wat 'te vlak' is. Dit is het echter al een week, ze geven aan zich daar niet enorm zorgen om te maken: het kan ook een reactie zijn op alle medicatie die ik de afgelopen tijd heb ingenomen. Mijn vliezen worden gebroken en ik zie het meteen: de baby heeft in het vruchtwater gepoept. 'Dat is niet goed he?' zeg ik tegen de vk. Ze knikt. Dat is inderdaad niet goed. Vlak erna wordt het CTG nog slechter: de hartslag van de baby gaat enorm dippen. Ik kijk Vriendje aan, we weten allebei dat ze snel gaan ingrijpen nu. En dat doen ze. De vk vertelt dat het operatieteam van huis wordt gehaald, dat ze een spoedsectio gaan doen ivm foetale nood. Wij vinden het prima, haal onze baby maar, hij heeft het duidelijk heel moeilijk in de buik. Ik grap tegen Vriendje dat het voordeel van een ks is dat ik iig niet uit zal scheuren downunder. Hoera voor ons seksleven, enzo
Rond 20:00 zijn we op de OK. De anesthesist blijkt een tactloze ongevoellige boer, die me keihard meedeelt dat een ruggeprik godsonmogelijk is. en dat hij als hij zich 'eerder had kunnen inlezen wel had kunnen voorbereiden hierop, maar nu niet hoor'. Ik begrijp er niets van, we hadden dit toch besproken, en ik raak langzaamaan in paniek. Het gaat met onze baby niet goed, hij komt veel te vroeg ter wereld, en nu kan ik er ook nog niet zijn voor hem zijn allereerste momenten. En vanuit het niets bekruipt me een gevoel van totaal verlammende angst. Ik lig te rillen, te hyperventileren, te huilen, en ik kerm om Vriendje die zijn OK-kleding staat aan te trekken. De anesthesist zegt: 'Nee hoor mevrouw, die deur blijft dicht, u kunt hem niet meer zien'. Ik voel me alsof alle grond onder me wordt weggeslagen. Ik eis huilend en wel dat ik mijn Vriendje verdomme nog mag zien voordat ik onder narcose ga, en zuchtend en steunend laat de anesthesist Vriendje binnen. Vriendje is de rust zelve, zoals altijd. Hij ziet er weergaloos uit in het OK-pak, ik voel me gezegend dat ik nooit in mijn leven hoef te twijfelen aan waarom ik voor hem heb gekozen. Hij kust me, zegt hoe alles goed komt, dat hij bij me is. Blijf bij de baby als hij er is, zeg ik nog. Laat hem níet alleen. Hij belooft het, geeft me een laatste zoen, en vertrekt.
Anderhalf uur later kom ik bij. De keizersnede is prima verlopen, om 21:00 exact is onze zoon L. ter wereld gekomen. Piepklein, nog helemaal niet klaar voor het leven buiten de buik met zijn 1545 gram, maar hij is perfect. Alles zit er op en er aan, en hij leeft, onze zoon lééft! Hij wordt bij me gelegd en een paar minuten lang zijn we de gelukkigste mensen op aarde. Totdat ik vraag of ze L. van me af willen halen: ik krijg het zo benauwd van hem, zeg ik. Ze halen hem van me af, en daarna gaat alles razendsnel: binnen enkele minuten ben ik extreem benauwd. In de verte hoor ik ze het hebben over een bloeddruk van 240/160, een zuurstofgehalte van maar 70%, en ze proberen me zuurstof toe te dienen maar ik sla alles weg, roepende dat ze me zo benauwd maken 'met dat gedoe in mijn gezicht'. Ik voel mijn lichaam keihard werken, de strijd voelt ongelijk, en ik voel en besef dat de kans bestaat dat dit het dan was voor mij. Dat ik de grootste liefde van mijn leven met twee kinderen laat zitten, en dat alles afhangt van wat de artsen nu doen. Zelf kan ik het niet, zoveel is me duidelijk. Ze gaat naar de Intensive Care, zegt iemand. What the fuck, is mijn reactie. Dat klinkt wel heel ernstig. Op de IC wordt, onder ander dmv een longfoto, al heel snel duidelijk dat ik last heb van pulmonair oedeem: vocht achter de longen als complicatie bij de al bestaande pre-eclampsie. Ik word volgestopt met infusen en medicatie en binnen zeer korte tijd raak ik een groot deel van dat vocht weer kwijt. Uiteindelijk ben ik stabiel genoeg, waarna ik nog twee dagen op de IC moet blijven. Twee dagen waarin ik me lichamelijk nog steeds voel alsof ik wél ben dood gegaan: wát een uitputtingslag was het.
In de dagen erna dringt de ernst van alles tot me door. We zien de longfoto, genomen op het toppunt van mijn benauwdheid. Het is een beeld dat we niet snel zullen vergeten: mijn longen zijn compleet wit, alsof ze in een melkbad staan. Van onder tot boven gevuld met alleen maar vocht, geen wonder dat ik zo benauwd was. Al het medisch aanwezig personeel van die avond komt bij me langs en benoemt hoe heftig ook zij het hebben ervaren. En ik kan alleen maar heel dankbaar zijn dat het medisch personeel zo kundig was dat ze dit tot een goed einde hebben gebracht.
Lichamelijk voel ik me elke dag een beetje beter. De gyneacoloog vertelt dat het herstel van dit alles echt wel maanden zal duren, ook emotioneel gezien, maar dat is prima. Wij hebben er een zoon bij en we zijn dolgelukkig elkaar nog te hebben. Inmiddels is L. morgen een week oud. Ik ben nu thuis, hij blijft nog even in het ziekenhuis om groot en sterk te groeien. Dat kost tijd en liefde, maar beide hebben we in overvloed. We prijzen ons gelukkig.
Prachtige laatste alinea ook.. ik wens jullie alle goeds en een voorspoedig herstel!
Amen. Wat een heftige gebeurtenis. Ongelooflijk. En wat zijn jullie sterk. Jullie komen er wel!quote:
Wow... L-E.. wát een verhaal! Zit met kippenvel en een brok in m'n keel te lezen... ik begreep al dat het heftig was, maar zó heftig...
Prachtige laatste alinea ook.. ik wens jullie alle goeds en een voorspoedig herstel!
En ik ben nog steeds heel erg benieuwd naar de naam...
Wat een heftig moment vlak voor de narcose! Maar je klinkt nu heel rustig en verliefd op je gezin
Maar zo te horen zijn jullie sterk en natuurlijke vechters. Jullie komen er wel!
Ik sluit me hierbij aan.. L-E, heel veel sterkte met het herstelquote:
Wow... L-E.. wát een verhaal! Zit met kippenvel en een brok in m'n keel te lezen... ik begreep al dat het heftig was, maar zó heftig...
Prachtige laatste alinea ook.. ik wens jullie alle goeds en een voorspoedig herstel!
en veel geluk met je gezinnetje!. Sterkte met herstellen! En hopelijk groeit L. goed en mag hij snel met jullie naar huis .Bij ij dringt zich wel de vraag op hoe het komt dat de artsen met je benauwdheid en gevoel van vollopen met vocht niet eerder hebben kunnen vaststellen, dat je pulmonair oedeem had?
Dit bedenk ik me nu ook al een aantal keer sinds het lezen van je verhaal. Het blijft indrukwekkend, heel veel sterkte gewenst, ook met het verwerken van deze ervaring.quote:
Ik schrik er van, wat kan een zwangerschap toch veel met je lichaam doen en wat een geluk is het toch als alles probleemloos verloopt.
Heb je nog ondersteuning qua ademhaling gekregen? hier op de IC is het vrij standaard om dan in elk geval een ondersteunig te bieden die zorgt dat je longblaasjes enigzins open blijven staan, waardoor je weer wat makkelijker zuurstof en koolzuur uit kunt wisselen....(optiflow of non invasief beademen.)
Gefeliciteerd met jullie perfecte kleine mannetje en ik wens jullie een spoedig herstel....
Máár je bent er gelukkig nog en ik hoop dat je snel herstelt, luister goed naar jezelf! Veel geluk met L!
Heftig hoor!
Gelukkig ben je er nog en heb je zo'n sterk klein mannetje.
Hopelijk mag ook hij snel naar huis en kunnen jullie met zn 4en gaan genieten!
Ik had met het meelezen ook al begrepen dat het heftig geweest is, maar pfoe....
Maar jouw jongetje wordt vast snel groot en sterk, met zo'n lieve moeder
Enfin, heel veel sterkte bij het herstellen en het is duidelijk dat jullie zoon een echte vechter is!
Vinden wij ook echt heel erg, we gaan dan ook een officiële klacht indienen tegen de anesthesist. Ik wil dat geen enkele andere barende vrouw nog op die manier word benaderd door de beste man, hopelijk zorgt een klacht voor een stukje zelfreflectie.quote:
Ik vind het wel echt heel kwalijk dat je van tevoren nog specifiek om een gesprek met de anesthesist vraagt, dit wordt weggewuifd, en je vervolgens van de anesthesist te horen krijgt: jammer maar helaas, ik heb me niet voor kunnen bereiden. Wat een gang van zaken én wat een hork. Het gaat niet om een amandel die eruit geknipt moet worden!
Verder heb ik niet het idee of gevoel dat men nalatig is geweest, integendeel. Op grond van mijn benauwdheid is men gestart met de inleiding, de verwachting is natuurlijk dat de PE zichzelf oplost zodra de zwangerschap er niet meer is. Dat ik zo'n heftige complicatie had is heel zuur, maar m.i. niet iets wat erg in de lijn der verwachtingen lag. Ook niet voor de medici. We hebben een fijn na-gesprek gehad met de gynaecoloog en we zijn vooral erg blij dat er zo snel zo goed is ingegrepen. Ik denk echt niet dat ze dit beter hadden kunnen doen
. Wij waren er niet bij en hebben het niet meegemaakt, dus als jij zo kan terugkijken, is dat helemaal goed.Behalve de anesthesist, die mag idd wel aangepakt worden
.Dat dacht ik dus ook. Jeetje zeg, wat een arrogante zak. Fijn dat je er verder zelf 'goed' op terugkijkt LE, met vertrouwen in de medische staf. Al zal de verwerking nog wel even duren, de angst is goed terug te lezen, pfoei. Sterkte voor jou en je vriend daarbij. Hopelijk bloeit jullie kleintje helemaal op en mag hij binnenkort naar huis met jullie. En als hij idd al drinkt uit de borst, wat ontzettend knap van hem!quote:
Ik vind het wel echt heel kwalijk dat je van tevoren nog specifiek om een gesprek met de anesthesist vraagt, dit wordt weggewuifd, en je vervolgens van de anesthesist te horen krijgt: jammer maar helaas, ik heb me niet voor kunnen bereiden. Wat een gang van zaken én wat een hork. Het gaat niet om een amandel die eruit geknipt moet worden!
En wat hiervoor al gezegd is, wat kan een zwangerschap toch een impact hebben op een lichaam. Goed om daar nog even bij stil te staan en niet zomaar alles for granted te nemen.
Maar is het dan de fout van de anesthesist of van degene die geen gehoor heeft gegeven aan LE's verzoek. Want de anesthesist kan dan op dat moment inderdaad niet veel meer dan een algehele verdoving geven.quote:
Ik vind het wel echt heel kwalijk dat je van tevoren nog specifiek om een gesprek met de anesthesist vraagt, dit wordt weggewuifd, en je vervolgens van de anesthesist te horen krijgt: jammer maar helaas, ik heb me niet voor kunnen bereiden. Wat een gang van zaken én wat een hork. Het gaat niet om een amandel die eruit geknipt moet worden!
Dat ie lomp reageert staat buiten kijf, maar imho kun je de anesthesist niet kwalijk nemen dat hij een totale narcose heeft moeten toepassen.
Nee, ik vind de gang van zaken en het gebrek aan communicatie kwalijk, niet de keuze van de anesthesist. Dat zei ik volgens mij ook niet. Zijn gedrag vind ik hem wel persoonlijk aan te rekenen, zoals ik het lees heeft hij zich als een hork gedragen.quote:
[..]
Maar is het dan de fout van de anesthesist of van degene die geen gehoor heeft gegeven aan LE's verzoek. Want de anesthesist kan dan op dat moment inderdaad niet veel meer dan een algehele verdoving geven.
Dat ie lomp reageert staat buiten kijf, maar imho kun je de anesthesist niet kwalijk nemen dat hij een totale narcose heeft moeten toepassen.
En idd wat al meerdere zeggen.. Wat kom je sterk en vol liefde over... Geniet van elkaar!
Ik heb ook rugoperaties gehad en was daardoor ook bang geen ruggenprik te kunnen krijgen. Ik wilde niet per se pijnstilling, maar wilde wel de mogelijkheid hebben en niet ter plekke staan stechelen met de anesthesioloog of dat nou wel of niet kon. Daarom heb ik dat tijdens mijn zwangerschap nog uitgezocht, moest speciaal op het pré-operatieve spreekuur langskomen en toen is er gekeken. Het ging allemaal niet van harte, het was op mijn iniatief en ik moest behoorlijk aandringen bij de verloskundige ook ervoor en er tig keer achteraan bellen. Blijkbaar zit het niet zo in de denkwijze ofzo. Uiteindelijk was er geen sprake van dat ik een epiduraal zou krijgen, maar het was wel een rustig idee vond ik.
Veel sterkte met het herstel! Wat vreselijk om te weten dat het niet goed gaat en je volledig op de medici moet vertrouwen omdat je lichaam het niet meer aan kan. Wat moet je bang zijn geweest (en dat ben je zo te lezen ook geweest). Ontzettend fijn dat het met jullie kleintje zo goed gaat!
Ik kan me altijd zo vreselijk kwaad maken als ik lees dat mensen iets aangeven en dat niet serieus genomen wordt. In jouw geval bijv dat je de anesthesist wilde spreken maar dat niet gebeurde. Ik heb zelf ook al meerdere keren zulke ervaringen gehad in het ziekenhuis.
Wel heel fijn dat je er zelf met een goed gevoel op terugkijkt, dat men het goed heeft aangepakt.
Dat dus jaquote:
Ik vind het wel echt heel kwalijk dat je van tevoren nog specifiek om een gesprek met de anesthesist vraagt, dit wordt weggewuifd, en je vervolgens van de anesthesist te horen krijgt: jammer maar helaas, ik heb me niet voor kunnen bereiden. Wat een gang van zaken én wat een hork. Het gaat niet om een amandel die eruit geknipt moet worden!
Verder ook weer mooie verhalen
Ik ben nog steeds met mijn verhaal bezig maar het lukt me niet goed. In mijn hoofd zie ik het nog helemaal voor me, als n film, maar ik krijg het niet verwoordt.
Heel veel sterkte met herstellen en verwerken van deze bevalling. Voor L veel
om te groeien !Die anestesist weet ik nog wel een boom voor, kan ie daar uitdrogen, wat een belachelijke hork zeg.
Op zaterdag 23 komt de verloskundige kijken of ik strip baar ben. Nee dus. Ik baal en ik ben moe maar het blijft gewoon afwachten.
Maandagochtend om 3 uur wordt ik wakker, ik heb weer voorweeen, denk ik. Manlief wordt wakker en ik lig te huilen in zijn armen omdat ik al zo moe ben en ik niet weet hoe ik nog voor Nathan moet zorgen met al die activiteit dat mij 's nachts uit MN slaap houdt. Ik merk wel regelmaat op,maar voorweeen waren ook regelmatig. Tegen half 7 komen ze weer elke 2 a 3 minuten en houden ze weer een minuut aan. Manlief besluit toch de verloskundige te bellen om 7 uur. Die heeft een heerlijke nachtrust gehad en ze staat om half 8 naast mijn bed. Ik zeg dat het me spijt en dat ik denk dat het vast weer voorweeen zijn (ze is de laatste weken 3 keer bij mij thuis geweest vanwege voorwerk). Ze geeft aan dat dit er heel wat serieuzer uitziet en dat ze denkt dat ik vandaag eindelijk mijn baby krijg. Ze kijkt of ik ontsluiting heb, 2 a 3 cm!!! Eindelijk, er gebeurt iets! Ze gaat na een tijdje even koffiedrinken bij haar moeder, maar zegt eerst nog even dat ze het leuk vind als MN meisje die dag geboren wordt, het is namelijk haar 30ste verjaardag, en ze vind het bijzonder om dan een kindje ter wereld te mogen helpen.
Tegen een uur of 10 komt ze terug, ik heb 4 cm ontsluiting, we besluiten nog even af te wachten, en ze gaat weer weg. Tegen 12 uur komt ze weer en aangezien ik nog geen zwaardere weeën heb gevoeld verwacht ik niet te zijn op geschoten, ik zit inderdaad nog op 4 cm. Uiteindelijk heb ik besloten mijn vliezen te laten breken, ondanks dat ik doodsbang ben dat ik weer een weeën storm krijg. Ik ga weer douchen, maar ga er na een tijdje toch uit omdat ik bang ben dat het te snel zal gaan, ik zit nog een tijdje op het toilet maar ga hieraf omdat ik bang ben dat mijn baby in het toilet zou vallen. Ondertussen zet de vk alles klaar en belt ze om een kraamverzorgster. Deze laat lang op zich wachten, maar is toch op tijd voor de bevalling. De verloskundige geeft aan dat ze erg blij is met mijn enorme stapel gestreken hydrofielen. Het laatste uur ontsluiting is erg heftig en uiteindelijk moet ik mee persen. Er duwt iets keihard tegen mijn schaambot aan, echt heel naar, de vk geeft aan dat het de schouder is van de baby, maar dat ik toch door de pijn heen moet persen omdat ze er dan achterweg schiet en het nare gevoel weg is. Uiteindelijk staat het hoofdje, wat een rot gevoel, maar niet zo rot als wanneer ze echt geboren word, toen had ik echt het gevoel in 2en gereten te worden (blijkt achteraf heel erg mee te vallen gelukkig).
Na een bevalling van 12 uur waarvan 17 minuten persen werd Lauren geboren. We hebben ruim een uur heerlijk mogen snuffelen en rustig liggen voordat de vk en de kraam weer boven kwamen om alles af te ronden. De kraam zet de weegschaal klaar en manlief mag Lauren erop leggen. Nee, zegt de vk, dit kan niet, meetfout, moet opnieuw. OK, nog een keer op de weegschaal, oh, geen meetfout dus, 3560 gram! Een stuk zwaarder dan ik aan de hand van alle groei echo's had gedacht! Wat een mega baby! Ze is ook 53 cm lang! Helaas had ik nog 2 hechtingen nodig en toen was het tijd te gaan bellen. Om 6 uur kwam Nathan kennis maken met z'n zusje, hij is de trotse grote broer!
Wat fijn dat jullie eerst lekker aan elkaar konden wennen voor het wegen enzo!Sowieso klinkt het als een relaxte bevalling!
En mooi formaat baby
(zoiets was Floris ook in centimeters, alleen dan 10 gram zwaarder )Ik was alleen enthousiast door het vooruitzicht dat het echt bijna voorbij zou zijnquote:
Pessie, ook jij dus geen enthousiasteling voor de persfase
. Placenta kwam trouwens ook binnen een kwartier, ik kon gewoon voelen dat deze groter was dan die van Nathan LE wat een heftig verhaal. Wel bizar dat het ook zo fout kan gaan. Maar fijn dat alles nu de goede kant op gaat!quote:
.....
Ik grap tegen Vriendje dat het voordeel van een ks is dat ik iig niet uit zal scheuren downunder. Hoera voor ons seksleven, enzo
.....
Ik moest trouwens erg lachen om de zin hierboven! Ik maakte dezelfde grap tegen vriendlief
de verpleegsters vonden het toen erg grappig)(Tijdens de kraamvisite zei mn zwager hetzelfde, een verpleegster die er toen was, was helemaal in shock
)Pessie, klinkt als een goede bevalling, en wat fijn dat je gewoon een uur lekker samen kon knuffelen!
SPOILERMaandag heb ik 2 cm ontsluiting is mijn bmm al een beetje verstreken. Ik word tevergeefs gestript. Dinsdag verlies ik de hele dag door veeel slijm maar verder gebeurt er niks. Woensdagavond word ik in het ziekenhuis opgenomen met koorts. Omdat er plek is op de afdeling krijg ik een kraamsuite met eigen badkamer. Donderdag heb ik de hele dag koorts en slaap ik veel. Ik krijg van een gynaecoloog te horen dat ik vrijdag ingeleid zal worden. Mijn koorts, de hartslag van mij en de baby blijft erg hoog, ondanks paracetamol. Ik ben dan ook 41 weken dus dit kan prima. Ik vraag nog of het mogelijk is dat het niet lukt en we zonder baby naar huis moeten, maar ze geeft aan dat we morgen zeker papa en mama worden.
Vrijdagochtend 8 uur moeten we ons melden op de verloskamer. Hiervoor moeten we alleen de gang oversteken. De verloskundige toucheert. Ik heb nog steeds 2 cm ontsluiting en mn bmm is nog steeds niet helemaal verstreken. Ik krijg een tablet ingebracht om mijn baarmoedermond klaar te maken. Ik word aan het ctg gelegd. Na een tijdje mag ik naar de suite terug waar ik 4 uur moet wachten. Ik voel heelmaal niks en val in slaap.
Om 12 uur moet ik weer bij de verloskamer zijn. Er is niks gebeurd. Ik krijg een tweede tabletje en word weer aan de ctg gelegd. Als straks het derde tabletje ook niks doet mogen we pas morgen weer verder. Dit hadden ze me niet uitgelegd. Ik ben vreselijk teleurgesteld; er is mij vandaag een baby beloofd!
Als het tabletje is ingewerkt gaan we weer naar de kraamsuite. Ik kan niet slapen en loop wat te rommelen. Ik pak wat spullen in en orden mijn tasje met babykleertjes nog wat. Ook kijk ik nog wat tv. Dan is het 4 uur. Ik verwacht er weer niks van, ik heb niks gevoeld.
We melden ons weer op de verloskamer. Na controle blijkt mijn baarmoedermond nu wel verstreken. Ze gaan mijn vliezen breken. Met een enorme golf komt er een plens vruchtwater vrij. Wat een gek gevoel! Dan blijkt de baby erin gepoept te hebben. Hij krijgt een sensortje op zijn hoofd.
Ik krijg bijna meteen weeën en begin ze weg te zuchten. Al heel snel zit er geen pauze meer tussen en heb ik constant weeën. Omdat ik een infuus heb kan ik alleen maar liggen maar dat is ook eigenlijk alles wat ik wil.
De vk en de stagiaire komen terug en vragen hoe het gaat. Het doet echt vreselijk zeer en ik vraag om pijnstilling. Ze geeft aan dat dit pas bij 4 cm mag en dat dat nog wel even duurt. Ik raak in paniek; als dit nog maar het begin is wil ik niet weten hoeveel pijn het later gaat doen! Dit ga ik geen uren volhouden. Ik moet maar zuchten en puffen van ze maar het helpt niet!!
In de kamer naast mij ligt nog iemand te bevallen en de vk gaat steeds heen en weer.
Na een tijdje komt ze weer toucheren; 7 cm; ik mag geen pijnstilling meer. Verdorie, waarom hebben ze me net niks gegeven! Geen wonder dat het zo’n zeer deed, het waren al hele krachtige weeën, niks beginnetje!
Snel na het toucheren krijg ik het gevoel dat ik moet persen. Ze geloven me niet en zeggen dat ik het weg moet zuchten. Ik moet op mijn zij gaan liggen. Dan begin ik vanzelf te persen. Ik begin als beest te kreunen, het komt echt uit mijn tenen. “Nee dat mag niet!” zegt de verpleegster streng, maar ik kan het niet stoppen. Mijn buik begin vanzelf te persen. Ik moet het weg zuchten maar ik kan alleen maar persen. Er golft steeds vruchtwater uit. Dan besluit de verpleegster toch maar even onder het laken te spieken naar mijn buik. Die golft helemaal vanzelf, ik doe niks. Ze gaat snel de vk bij mijn buurvrouw halen. Na toucheren blijk ik al op 10 cm te zitten, ik moet gaan persen. Niemand had dit zo snel zien aankomen.
Ik moet mijn benen optrekken maar dat lukt me niet, het voelt niet goed en ik heb niet genoeg kracht. Ook zit mijn infuus me in de weg. Ik mag mijn voeten tegen mijn man en de zuster aanzetten. Op iedere wee moet ik 3 keer persen. Ook dat lukt niet. Ik kan het 2 keer met even pauze ertussen. Ik kreun heel diep uit mijn keel tijdens het persen, ik kan er niks aan doen. Ook pers ik voor mijn gevoel teveel op mijn hoofd, ik voel mezelf helemaal paars worden. Als ik dit aangeef krijg ik te horen dat ik het prima doe. Zo voelt het niet… Er wordt steeds geroepen “Je doet het goed hoor!” maar dat irriteert me alleen maar omdat ze het vast niet menen.
Tijdens het persen zijn er momenten dat het vreselijk zeer doet. Ik kreun ‘neee’ en stop met persen omdat ik voel dat er wat stuk gaat. De vk geeft aan dat iedere keer als ik protesteer het juist goed gaat. Ik moet er gewoon doorheen persen. Ze zegt dat ze donkere haartjes ziet, waarschijnlijk om me te motiveren. Ik hoor het maar het doet me niks, ik heb pijn! Op een gegeven moment geeft ze aan dat ik nu echt 3 keer moet gaan persen. Ik hoor dat ze wat overleggen en kan nog uitbrengen: ‘niet knippen alsjeblieft’.
De vk zegt dat ze weeënopwekkers gaat geven omdat ik niet lang genoeg kan persen per wee. Ik moet nu toch mijn knieën vastpakken en keihard persen. Het voelt niet goed om zo te liggen maar ik zet door. Ze begint nu wel heel enthousiast te roepen ‘duwen duwen duwen’ en ik pers met alles wat ik in me heb. Ik hoor een keiharde ‘pang’ en het hoofdje is geboren.
Ik moet even wachten tot ik weer mag persen. Dan komen de schouders. Dat gaat nog best lastig, ik dacht dat die er zo uit zouden floepen. Ik pers nog één keer keihard en hij flubbert eruit. Hij wordt op mijn buik gelegd. Hij begint meteen oorverdovend te krijsen. Hij is heel zwaar en glibberig en ik kan hem niet goed vasthouden. Er komt vies slijm uit zijn mondje en ik vind hem erg blauw. Toch krijgt hij een apgarscore van 9/ 10. Mijn buik hangt helemaal slap en voelt zo raar leeg aan!
Daar is mijn baby dan, L. Hij blijkt 4120 te wegen maar ik vind hem er helemaal niet groot of dik uitzien. De gyn had me maandag nog een 7 ponder beloofd… L ligt op mijn borst nog wat na te hijgen. Ik hijg met hem mee.
De placenta komt gelukkig snel. Ik vraag of ik erg gescheurd ben, of ik naar de ok moet. Ze geeft geen antwoord en kijkt ernstig naar mn onderkant. Hier schrik ik erg van. Dan stopt ze in ieder gat een vinger om te voelen of ik helemaal ben doorgescheurd. Ze geeft aan dat het echt maar een heel klein stukje scheelt maar dat het geen totaalruptuur is. Ik heb een perineumruptuur en mn binnenkant is flink stuk. Ik krijg een flink aantal spuiten verdoving, wat best nog zeer doet. Ik ben bang dat ik L laat vallen of knijp en de zuster legt hem in zijn bedje.
Uiteindelijk heb ik vanbinnen de meeste hechtingen en buiten maar 1 grote.
De hele tijd lag er in de kamer naast mij dus nog iemand te bevallen. Terwijl ik gehecht wordt komt haar placenta niet en moet ze naar de ok. Ik heb medelijden met haar en ben blij dat ik niet hoef. Ik lig een hele tijd te wachten met mn benen in de beugels. Ik ben bang dat de verdoving uitgewerkt raakt en ik weer geprikt moet worden. Dan komt ze eindelijk terug.
Als ik gehecht ben ga ik iedereen bellen. Ze zijn verbaasd omdat ik ’s middags nog smste dat het wel even zou duren. Maar we zijn zelf ook verbaasd!
Terug op de kraamsuite lig ik uren naar L te kijken maar het dringt niet echt door. Pas na een tijdje bedenk ik dat ik zijn teentjes niet gezien heb! Ik bekijk zijn handjes en voetjes maar durf hem niet verder uit te kleden want hij slaapt. Wat een onwerkelijk gevoel dat hij er nu opeens is! Dat hij het al die tijd was in mijn buik. Dat die voetjes mij geschopt hebben. Hij heeft prachtige donkere haartjes en ik herken zijn neusje van de pretecho. Ik voel me intens dankbaar en gelukkig.
Uiteindelijk zat tussen het breken van de vliezen en de geboorte 2,5 uur. Het persen heeft een uur geduurd, gelukkig heb ik dat niet als zo lang ervaren. Ik had eigenlijk geen besef van tijd. Het zit erop. L is geboren, ik ben moeder van een zoontje geworden.
En die laatste twee alinea's...
* Shandaly pinkt weer een traantje weg
(Zijn de hormonen he?)
En wat snel gegaan! Leuk om te lezen hoe het afliep omdat ik het eerste stukje 'meebeleefd' heb in je posts.
het klinkt als een bevalling volgens het boekje voor zover er richtlijnen uit een boekje zijn natuurlijk. Vond je het fijn om thuis te bevallen?Fieder wat een snelheid zeg. Ben je weer goed hersteld van de schade?
[ Bericht 9% gewijzigd door F_r op 03-05-2013 16:45:54 ]
Na de bevalling heb ik bekkeninstabiliteit gekregen. Dat kan dus ook nog jaquote:
Fieder wat een snelheid zeg. Ben je weer goed hersteld van de schade?
Uitwendig is alles ok. Inwendig is t minder. Heel gevoelig nog, als iemand er al naar kijkt
verkramp ik helemaal. Er zit daar ook allemaal nieuwe huid nog.
Intieme details
Maar het schijnt weer helemaal goed te komen.SPOILERIk moet als ik wegga wel rekening houden dat er een toilet in de buurt is. Kan t even ophouden maar niet te lang. Mn spieren hebben n behoorlijke klap gehad.
Misschien too much information maar... Als je naar binnen kijkt zie je n soort flapje hangen, ik was helemaal in paniek wat dat nou was. Blijkt t mn maagdenvlies te zijn
Als ik eraan terugdenk hoor ik m nog.quote:
Fieder, mooi geschreven hoor. Werd letterlijk even misselijk van je "PANG". Maar al met al een mooi verhaal, wat is het snel gegaan
euh ja dat vlies is dus niet te hechten? en moet vanzelf vast groeien?quote:
[..]
Na de bevalling heb ik bekkeninstabiliteit gekregen. Dat kan dus ook nog ja
Uitwendig is alles ok. Inwendig is t minder. Heel gevoelig nog, als iemand er al naar kijkt
verkramp ik helemaal. Er zit daar ook allemaal nieuwe huid nog.
Intieme detailsMaar het schijnt weer helemaal goed te komen.SPOILERIk moet als ik wegga wel rekening houden dat er een toilet in de buurt is. Kan t even ophouden maar niet te lang. Mn spieren hebben n behoorlijke klap gehad.
Misschien too much information maar... Als je naar binnen kijkt zie je n soort flapje hangen, ik was helemaal in paniek wat dat nou was. Blijkt t mn maagdenvlies te zijn
Mocht je een 2e willen ooit knippen ze je dan in om het risico te verkleinen?
Ja of t blijft flubberen als ik er geen last van hebquote:
euh ja dat vlies is dus niet te hechten? en moet vanzelf vast groeien?
Mocht je een 2e willen ooit knippen ze je dan in om het risico te verkleinen?
en over dat knippen weet ik niet eigenlijk. Denk wel dat het nu een zwakke plek blijft? Maar ken ook iemand met een totaalruptuur die bij de 2e volledige schadeloos eruit kwam, zonder knip. Dus daar gaan we voor .SPOILER10 april
Ik ben 39 weken en 1 dag zwanger. Heb de afgelopen week regelmatig harde buiken gehad wat ik eerder niet echt had maar met mijn termijn is dat ook wel normaal. Als ik ’s ochtends naar de wc ga voel ik ineens dat er iets uitkomt, de slijmprop! Ik weet dat dit het begin kan zijn van de bevalling maar dat het net zo goed nog 2 weken kan duren. Gedurende de ochtend krijg ik wat lichte krampen, ze zijn goed te houden en ik kan er geen regelmaat in ontdekken.
Ik ga douchen en dit lijkt het wat te verminderen, misschien toch voorwerk dus. Voor de zekerheid werk ik de boel down under nog even bij, je weet maar nooit
Tegen de middag worden de krampen toch wel wat heftiger en ik besluit ze te gaan timen. Dan zit er 10 minuten tussen, dan weer 3. Zo gaat het eigenlijk een paar uur door tot het voor mijn gevoel ineens vrij snel heftiger wordt. Ik verlies nog een deel van de slijmprop en dit keer zit er ook wat bloed bij. De krampen komen nu steeds regelmatiger en houden ook langer aan. Ik krijg nu toch het gevoel dat ik echt ga bevallen en raak er helemaal emotioneel van. Hier heb ik dan al die tijd naar uit gekeken en nu gaat het gewoon gebeuren, HUH?! Mijn vriend is nog op zijn werk, ik heb hem ondertussen steeds op de hoogte gehouden en stuur nu een berichtje dat hij niet hoeft te haasten maar dat ik toch denk dat hij maar naar huis moet komen. Hij vertrekt meteen en zal binnen een uur thuis zijn. Voor ik het weet zit er nog maar 2 minuten tussen de weeën en houden ze een minuut aan. Ik heb ondertussen steeds geüpdate in Z&G en post dat ik zo maar eens de vk ga bellen als mijn vriend thuis is. Ik krijg van LB op mijn kop, “Doe dat nu eens gek!
Aangekomen bij het ziekenhuis mogen we ons melden bij de SEH. Voor ons staat iemand nog uitgebreid haar verhaal te doen aan de balie over vast iets ontzettend onboeiends terwijl ik daar de weeën sta weg te puffen, schiet op mens!
Ze adviseert om onder de douche te gaan om de pijn wat te verzachten. Ik zit op de douchestoel maar dit is niet te houden, ik heb enorme rugweeën en ze volgen elkaar razendsnel op. Ik ga op mijn knieën op de vloer zitten, gebogen over de douchestoel terwijl mijn vriend de douchestraal op mijn rug houdt. Het helpt allemaal niets. Als de verloskundige een tijd later weer komt kijken en vraagt hoe het gaat kan ik ook alleen maar “kut!” zeggen. Ik wil pijnstilling! Vooraf had ik besloten dat ik sowieso geen pijnstilling wilde, nee hoor ik zou dit wel even zo doen, al die nadelen die eraan kleefden had ik er niet voor over. Little did I know
Uiteindelijk toucheert de gynaecoloog weer en ik zit bijna op 10cm, ze gaat proberen om het laatste randje weg te duwen. Dit doet enorm zeer maar het werkt wel, ik mag gaan persen! Het is nu kwart voor 12. Ondertussen ligt de baby nog steeds verkeerd maar we gaan het toch op de natuurlijke wijze proberen.
De remifentanil moet nu wel uit en ik vraag of ze nog even willen wachten zodat ik nog 1 keer kan drukken. Later vertelde mijn vriend dat ze het pompje toen al uit hadden gezet maar mij gewoon in de waan lieten
De weeën komen nog steeds om de 30 seconden en ik pers op elke wee. Soms zegt de gynaecoloog dat ik er zelf voor kan kiezen om de volgende wee te persen of dat ik ‘m weg wil puffen. Met wegpuffen gaat het alleen maar langer duren dus ik pers op elke wee. Ik heb het gevoel dat het voor geen ene meter opschiet en het doet PIJN
Na een tijdje zegt de gyn dat ze me net verdoofd heeft. Ik heb er niets van gevoeld maar besef nog wel dat dit betekent dat ze me wil gaan knippen. Ik zeg dat ik dit niet wil en ze zegt “het is alleen maar voor de zekerheid, misschien is het wel niet nodig”. De volgende wee heeft ze me geknipt hoor ik later van mijn vriend maar ik heb er niets van gemerkt. De laatste weeën duwt de verpleegkundige mee op mijn buik om de baby er uit te krijgen, dit voelt heel erg kut maar het werkt wel. “Nog 1 keer persen en dan is ze er!” ik geloof er niets van en denk dat ze dit alleen maar zeggen zodat ik blijf persen maar inderdaad, ik pers nog 1 keer op m’n hardst en daar is ineens een baby, onze baby! Om 00:31 is onze dochter geboren. Wow, wat voelt dit overweldigend en bizar!
Gelukkig komt de placenta binnen 5 minuten eruit en het hechten valt me ook alles mee. Pfieuw, het zit erop, I did it
Al met al vond ik de bevalling veel pijnlijker dan ik had verwacht door de weeënstorm en doordat ze een sterrenkijker was, ben daar echt nog wel een tijdje van onder de indruk geweest maar achteraf gezien zou ik het zo nog 10 keer doen, het is het zó waard
wel balen als je hem dan alsnog niet krijgt... En die Co die van zijn stokje ging Mooi geschreven! Herkenbaar van de pijn en idd van te voren denken 'dat kan ik heus wel ja' en dan op het moment zelf denken KUT ik wil toch pijnstilling ja, doe maar graag Wat super dat je dr zelf uit hebt gekregen ondanks sterrenkijker!
weet je nog wie de gyn was?
L-E wat een verhaal. Die onmacht op de ok, als die hork je vertelt dat je je man niet meer gaat zien.
Moest stiekem wel lachen dat hervond dat hij er weergaloos uitzag. Pessie wat een luxe om nog ruim een uur te kunnen snuffelen na de bevalling.
Fieder wat een turbobevalling en herkenbaar dat je na de bevalling opeens beseft dat je z'n voetjes nog helemaal niet bekeken hebt.
L0t, bizar hè hoe je bevalling gevoelsmatig heel kan anders kan uitpakken dan verwacht. Gelukkig is het het allemaal waard.
Note to self: niet midden in de nacht lezen. Nu ben ik klaarwakker.
Ga ook maar eens aan mijn verhaal beginnen bij gebrek aan slaap.[ Bericht 50% gewijzigd door Gulara op 20-05-2013 09:10:15 ]
Waarom ben je twee weken niet thuis geweest? Dat heb ik helemaal gemist. Toch problemen met Pi (aangezien hij verplaatst werd naar die andere afdeling)?quote:
Door de extra zuurstof had hij een pneumo thorax. Hierdoor heeft hij nog anderhalve week aan het zuurstof gelegen. Ik moest na drie dagen naar huis en omdat ik borstvoeding op verzoek gaf heb ik al die tijd in een straal van 3km rond het ziekenhuis doorgebracht. 's avonds laat naar huis, meteen in bed en om 6 uur er weer uit en snel weer terug met ploftieten.quote:
[..]
Waarom ben je twee weken niet thuis geweest? Dat heb ik helemaal gemist. Toch problemen met Pi (aangezien hij verplaatst werd naar die andere afdeling)?
heftig verhaal, en de ruggenprik die je niet meer mocht Maar je hebt t toch mooi voor elkaar gekregen! Gulara uiteindelijk geen sterrenkijker? Ik moest even slikken toen je aan zn hoofdje voelde
Jammer dat hij moest blijven en dat jij er neit bij mocht!! (wat is pneumo thorax?) Een klaplongquote:
Wow Lot je hebt n Co gevloerd
Gulara uiteindelijk geen sterrenkijker? Ik moest even slikken toen je aan zn hoofdje voelde
Ach gossie Bedankt
Fieder, de arts heeft hem twee keer geprobeerd te draaien, maar dat lukte maar half en uiteindelijk is ie er als een soort kurkentrekker uitgekomen.
Ik pm je evenquote:
Gulara, mooi beschreven! Je trucje met het gas
En heel mooi van dat moederinstinct! gaat het ook weer beter met jou inmiddels? En een kurkentrekkerbevalling klinkt ook heftig. Gulara je begon zo zen en fijn, jammer dat de tweede helft heel anders was.. Maar je moederinstinct vind ik ook heel mooi, dat kwam bij mij pas véél later!
Hoe hebben jullie mannen de bevalling ervaren eigenlijk? De mijne vond alles prachtig en veel rustiger dan hij had verwacht. Hij heeft me continu gemasseerd en was direct verliefd op F. Ik denk dat ik hem heel goed heb voorbereid maar hij was toch verrast door sommige dingen. Maar niet in negatieve zin dus. En hij vond mijn power echt fantastisch
Toen ik nog naar de OK moest was hij helemaal niet bang. Dit soort dingen begon ik me trouwens pas af te vragen na een week of drie
Maar zonder gekheid, het had gewoon tijd nodig. Hij mocht pas naar huis toen er genoeg zuurstof in z'n bloed zat. Dat afbouwen van de zuurstof heeft even geduurd en thuis vonden we het de eerste nachten wel een beetje spannend. Maar dat is al lang over gelukkig.
Enfermera, ik ben nog steeds verbaasd hoe weinig last ik heb gehad van de hechtingen. Eigenlijk gewoon vrijwel niet.
Suiker, dat moederinstinct komt wanneer het komt. Ik vond het al behoorlijk gaar dat ik op het aaien van het hoofdje na, na de bevalling niet meteen zo'n gevoel had. Maar ik denk dat de boel ook wel echt getriggerd wordt als je kind opeens echt weg is.
Voor wat betreft
die was vooral onder de indruk. 
En terecht! Hij heeft zich wel afgevraagd of hij niet eerder die ruggenprik er doorheen had moeten drukken. Toen de ruggenprik er eenmaal in ging was er nog bijzonder weinig van me over.Ikzelf vond het precies goed zo. Wilde boven alles de regie van mijn bevalling zelf in handen houden. De injecties en gas waren eerste keus ende ruggenprik voor als het echt niet meer zou gaan. En zo is het ook gegaan. Toen de ruggenprik gezet werd ging het echt niet meer.
Dus dat heb ik hem nog even duidelijk gemaakt achteraf.
Fijn dat je wel een goed gevoel aan de bevalling hebt overgehouden!
Ah jeetje, een klaplong. Arm dingquote:
[..]
Door de extra zuurstof had hij een pneumo thorax. Hierdoor heeft hij nog anderhalve week aan het zuurstof gelegen. Ik moest na drie dagen naar huis en omdat ik borstvoeding op verzoek gaf heb ik al die tijd in een straal van 3km rond het ziekenhuis doorgebracht. 's avonds laat naar huis, meteen in bed en om 6 uur er weer uit en snel weer terug met ploftieten.
Gelukkig alles goed nu M. was (net als jouw man op jullie beeb) meteen helemaal verliefd op Saartjequote:
Hoe hebben jullie mannen de bevalling ervaren eigenlijk?
Wat voor hem best speciaal was, was dat hij (nadat S. was goedgekeurd enzo) ongeveer een half uur met haar alleen op mijn kamer heeft gezeten (mij moesten ze nog dichtmaken na de ks). Heeft hij haar al die tijd op schoot gehad, en allerlei verhalen tegen haar gefluisterd. Dat hij haar ook altijd zal beschermen enzo 
Toen ik mijn 25min wee had, toen was hij even erg bang dat het niet goed zou aflopen (omdat ik zoveel pijn had), maar verder vond hij het volgens mij vooral lang duren
[ Bericht 0% gewijzigd door Cocotrimonium op 18-05-2013 23:43:53 ]
Was ook meteen verliefd op J. idd, echt meteen een papa . Pfoe die momenten zou ik echt zo graag nog eens terughalen, zonder de pijn dan uiteraard.
+1quote:
Pfoe die momenten zou ik echt zo graag nog eens terughalen, zonder de pijn dan uiteraard.
Ook echt de laatste momenten helemaal met z'n tweeën.
Coco ik ben zo'n drie kwartier nadat F er was nog onder narcose gebracht op de operatiekamer en toen heeft mijn vriend een uur of twee bloot op bloot met F gezeten
Daarom vond ik het ook helemaal niet erg om in mijn eentje weg te moeten. Het heeft wel iets vind ik, dat mijn vriend na negen maanden meteen even alleen met hem mocht zijn.Die laatste momenten met z'n tweeën hebben wij niet echt gekoesterd en ik vind het ook toch niet zo'n heftige overgang geweest van twee naar drie. En we zijn nog steeds heel vaak met twee. Ook die laatste keer naar je huis kijken zonder baby, instappen met een lege maxicosi, dat is allemaal helemaal langs me heen gegaan terwijl ik van tevoren had verwacht dat het echt diepe indruk zou maken, gek wel.
Och, jullie papaverhalen
ik kan niet wachten om dat bij mijn man te zien!Ik ben alle keren als mama thuisgekomen maar zonder kind(eren)quote:
Ook die laatste keer naar je huis kijken zonder baby, instappen met een lege maxicosi, dat is allemaal helemaal langs me heen gegaan terwijl ik van tevoren had verwacht dat het echt diepe indruk zou maken, gek wel.
En dat is dan echt heel raar. Je bent altijd met 2 geweest maar als je dan weer met 2 bent terwijl er al een nummer 3 is, dan voelt dat echt heel incompleet. (of je bent weer met 3 maar eigenlijk met 5)
Maar als je dan het huis verlaat met de wetenschap dat je je kind(eren) op gaat halen (zonder dat het pijn gaat doen
) dan komt dat ook wel even binnen hoor. Ja stom is dat hè. Ik heb de eerste nacht thuis ook echt naar dat lege bedje gestaard. Ik vond een leeg bedje en een lege buik echt zo stom. En ze waren allemaal superlief in het ziekenhuis, maar ik vond het zo'n eind weg. Om 6:00 was het eerste wat ik deed het ziekenhuis bellen en vervolgens als een gek weer die kant op.quote:
[..]
Ik ben alle keren als mama thuisgekomen maar zonder kind(eren)
En dat is dan echt heel raar. Je bent altijd met 2 geweest maar als je dan weer met 2 bent terwijl er al een nummer 3 is, dan voelt dat echt heel incompleet. (of je bent weer met 3 maar eigenlijk met 5)
Maar als je dan het huis verlaat met de wetenschap dat je je kind(eren) op gaat halen (zonder dat het pijn gaat doen
Maar dat is natuurlijk ook weer anders als je er al eentje (of meer) thuis hebt. Lastig om dan je tijd te verdelen lijkt me of niet?
Zo herkenbaar!quote:
[..]
Ik ben alle keren als mama thuisgekomen maar zonder kind(eren)
En dat is dan echt heel raar. Je bent altijd met 2 geweest maar als je dan weer met 2 bent terwijl er al een nummer 3 is, dan voelt dat echt heel incompleet. (of je bent weer met 3 maar eigenlijk met 5)
Maar als je dan het huis verlaat met de wetenschap dat je je kind(eren) op gaat halen (zonder dat het pijn gaat doen
Toen ik na een week weer thuiskwam had familie t huis versierd. Ik heb alles er afgetrokken en heel hard gehuild... Maar dat luchtte wel op!
Ik heb ook heel hard gehuild na het telefoontje dat we ons mannetje de volgende dag mee mochten nemen en dat ze graag wilden dat we die nacht rooming in zouden doen! En als je dan thuiskomt met kind... Dat kwam ook binnen
Bijzondere verhalen trouwens lot en Gulara
Het lijkt me ook heel gek om zonder uk thuis te komen. Je bent zelf al niet fit en ik zou ook echt zitten wachten en minuten tellen tot ik weer echt moeder zou mogen zijn, daar stel je je al zo lang op in!
Toen ik weer thuis was kon ik maar 1 keer per dag naar de meisjes toen. Niet alleen ivm M maar ook omdat ik zelf niet kon rijden door de ks. Man was weer aan het werk om weer vrij te kunnen nemen als de meisjes thuis zouden komen. Was wel pittig inderdaad.quote:
Maar dat is natuurlijk ook weer anders als je er al eentje (of meer) thuis hebt. Lastig om dan je tijd te verdelen lijkt me of niet?
Ik heb geen idee of vriend iets tegen ean gezegd heeft toen ik op verkoeverkamer lag ga het straks vragen. Hij heeft naarciets vastgehouden zegt hij. Ik vond dat thuiskomen zonder kind ook echt niks. Ik zat thuis en zei ik heb geen kind en de katten zijn er ook niet. Ik wil dat die thuiskomen het is zo stil in huis.
Ik ben zonder weeën van huis gegaan ik wist niet eens dat toen ik op controle ging ik met een lege buik thuis zou komen.
al die dagen is meegegaan. Samen met een van de eerste bussen heen en de laatste weer terug. Tussendoor werkte hij dan in de familiekamer. En ik kon gewoon de hele dag naar Pi toe.Het scheelde ook dat hij verder gewoon goed was. Alleen wat slangetjes die in de weg zijn. En je blijft steeds op dezelfde vierkante meter, maar verder kon ik gewoon alles met hem doen. En dat was lang niet bij alle babies zo.
Ik kijk er dus ook niet met een negatief gevoel op terug.
Omdat ik 's nachts (tussen 1:00 en 6:00) ook nog moest slapen. Net bevallen en zo en verder overdag ook geen mogelijkheid om te slapen.quote:
Wat was eigenlijk de reden om niet dag én nacht in de buurt van het ziekenhuis te blijven? Of is het niet zo mijlenver als ik me voorstel?
De laatste paar dagen voor de bevalling ben ik heel erg in mezelf gekeerd. Alleen mijn ouders, zus en hond kan ik om me heen verdragen. De rest is me teveel.
23 januari is mijn uitgerekende datum. En ik verwacht eigenlijk nog niks. Lees en hoor zoveel dat de eerste wel op zich laat wachten. In de ochtend ga ik nog naar Vierpolders bij mijn oma op visite. Mijn tante zegt nog dat ze denkt dat het niet eens meer een week gaat duren. Laat in de middag heb ik Kaja nog uitgelaten en eet ik bij mijn ouders.
Om half zeven krijg ik de eerste kramp en mijn zus en ik rijden naar mijn huis. Thuis trek ik nog wat makkelijks aan en als ik net op de bank zit word ik ontzettend misselijk. Ik red de wc net niet. als ik boven het toilet hang breken ook mijn vliezen. Ik bel de verloskundige (nadat ik de deur schoongemaakt heb) en zij zegt dat ik terug mag bellen als ik een uur lang om de vijf minuten weeën heb die minstens een minuut duren.
Ik probeer netjes mijn weeën te timen met mijn mooi gedownloade app, maar mijn weeën zijn niet te meten en duren zeker geen minuut. Ik had serieus niet door dat ik een weeënstorm had, pas achteraf realiseerde ik me dat. Dus braaf houd ik me aan de instructies van de verloskundige en wacht een uur voordat ik weer bel en ik vertel haar ook dat ik de weeën niet goed kan timen. Ze besluit even te komen. Als ze komt lig ik krom van de pijn op bed en blijk ik al 8,5cm ontsluiting te hebben. Mijn zus vraagt of zij de auto al voor moet rijden, maar de verloskundige zegt dat zij me meeneemt en dat mijn zus achter ons aan mag komen.
In de auto leert de verloskundige hoe ik de persweeeën moet wegpuffen.
In het ziekenhuis aangekomen heb ik volledige ontsluiting en mag ik beginnen met persen. Even ben ik bang dat mijn moeder het niet eens op tijd haalt, maar gelukkig komen mijn zus, mijn ouders en mijn tante al vrij snel aan. Mijn vader wacht in de wachtkamer. De rest mag bij mij in de verloskamer. Normaal mogen er twee mensen bij, maar bij uitzondering (omdat mijn tante ook komt kramen) mogen ze alle drie blijven.
Het persen wilt echt niet lukken en ik voel me echt heel erg moe. Ondertussen is de gynaecoloog gebeld. En die komt in zijn gewone kleding aan. Hij is even bang dat het een keizersnede zal worden, maar probeer het met de vacuümpomp. Bij de laatste keer persen (2,5 uur later) word ik ingeknipt en komt Riley er eindelijk uit en wordt ze op mijn buik gelegd. Zowel mijn moeheid als de pijn zijn weg. En ik kan alleen maar roepen hoe mooi ze is. En ze heeft echt zo lang op mijn buik gelegen. Van het hechten heb ik niet veel meegekregen. Haar agparscore waren 8 en 10. Dus erg mooi ook.
Ik krijg nog een katheter omdat ik niet kan plassen. Om die reden moet ik een dag extra in het ziekenhuis blijven. En vrijdag gaan Riley en ik naar huis.
Al met al kijk ik met een goed gevoel terug op de bevalling
Een hele bijzondere bevalling inderdaad, en meteen zo verliefd! Gulara ik bedoelde jou inderdaad, maar ik bedoelde dat je misschien in de buurt ergens kon overnachten in plaats van thuis
Als het 300 km verder ligt, dan.Aah zo. Nee hoor het ziekenhuis is in de buurt. We waren gewoon zo kort thuis omdat ik zoveel mogelijk live wilde voeden. Dus om 23:00 een laatste voeding en tegen 7 weer de eerste. Dan had ie 's nachts maar één of twee flesjes nodig.quote:
Omen toch nog je verhaal!
Gulara ik bedoelde jou inderdaad, maar ik bedoelde dat je misschien in de buurt ergens kon overnachten in plaats van thuis
Maar soms kan het niet meer. Mijn nichtje is bij de eerste thuis bevallen omdat er geen tijd meer was om nog naar het ziekenhuis te gaan.
Ik denk dat mijn vk bij 8,5 cm niet meer naar het ziekenhuis was gegaan met ons. Achteraf zei ze dat ze twijfelde, en ik zat op 6 cm!
Gulara, ik heb net jouw verhaal gemist
. Maar wel heel sneu van de klaplong! Heel stom dat je al na 3 dagen weer naar huis moet bij mijn 1ste bevalling heeft de VK geen ontsluiting gecheckt; maar gingen we richting ziekenhuis ivm bevalling voor 37 weken.quote:
Ja, en zeker met je huidige ervaring zal je ook wel blij zijn geweest dat je in het ziekenhuis was.
Maar soms kan het niet meer. Mijn nichtje is bij de eerste thuis bevallen omdat er geen tijd meer was om nog naar het ziekenhuis te gaan.
Een kwartier na aankomst in het ziekenhuis was ik bevallen....
(of wel; ik vermoed dat ik met volledige ontsluiting vervoerd ben
)maar goed dat je geen file had onderwegquote:
[..]
bij mijn 1ste bevalling heeft de VK geen ontsluiting gecheckt; maar gingen we richting ziekenhuis ivm bevalling voor 37 weken.
Een kwartier na aankomst in het ziekenhuis was ik bevallen....
(of wel; ik vermoed dat ik met volledige ontsluiting vervoerd ben
scheelt dat ik maar 5 min van ziekenhuis woonquote:
Anders hadden we een autobevalling kunnen doen hahaIk snap 't!quote:
[..]
Aah zo. Nee hoor het ziekenhuis is in de buurt. We waren gewoon zo kort thuis omdat ik zoveel mogelijk live wilde voeden. Dus om 23:00 een laatste voeding en tegen 7 weer de eerste. Dan had ie 's nachts maar één of twee flesjes nodig.
Ik was die dag alleen thuis: peuter was spelen bij de kinderopvang, manlief was naar zijn werk. Ik mocht dus ook lekker uitslapen, maar ’s ochtends in bed voelde ik al wel af en toe een beetje buikpijn. Niet heel erg pijnlijk, zeker niet regelmatig, dus ik heb er niet al te veel aandacht aan besteed.
Rond lunchtijd had ik een afspraak bij de verloskundige. Ik had namelijk de dag ervoor besloten mee te doen aan de Index-studie, en er moest een lootje getrokken worden. Ik kreeg het lootje voor ‘afwachten’, wat wilde zeggen dat ik mocht afwachten op een spontane bevalling, en niet voor 42w0 ingeleid zou worden (tenzij medisch noodzakelijk natuurlijk) Daar was ik stiekem erg blij mee, want mijn vorige bevalling was een inleiding, en ik was eigenlijk wel heel nieuwsgierig of mijn lijf het ook zelf zou kunnen. Ik kreeg ook een inwendig onderzoek, waarbij bleek dat ik al 1 á 2 cm ontsluiting had. Mooi, dan is er dus echt gerommel en verbeeld ik het me allemaal niet.
Bijna bij de auto bedenk ik me nog iets en loop nog even terug naar binnen. Ik vraag ze of ik met dat beetje ontsluiting eigenlijk wel mag zwemmen, aangezien ik die avond nog graag naar m’n ‘walvisclubje’ zou willen. De verloskundige raadt het niet aan, maar als ik – ook naar aanleiding van dat inwendige onderzoek – geen bloedverlies krijg die middag, mag ik gerust gaan. Immers, zonder dat onderzoek had ik niets geweten van die ontsluiting, en hadden we ons ook geen zorgen gemaakt.
In de middag wordt het ‘gerommel’ af en toe wat pijnlijker, maar nog steeds erg onregelmatig, om het kwartier ofzo denk ik. Ik speel een spelletje ter afleiding, en hang wat op Fok! rond. Aan het eind van de middag, rond half zes, stap ik in de auto om Lars op te halen bij het kinderdagverblijf. De juffen daar vinden het nog maar bijzonder dat ik hem zelf op kom halen, maar ik vind het eigenlijk reuzenormaal, er is toch nog niets aan de hand?
Om kwart voor zes begin ik aan het avondeten; we eten lekker simpel spaghetti. Tijdens het koken sta ik een keer of 4 dubbel aan het aanrecht van de buikpijn, het gerommel begint toch wat serieuzere vormen aan te nemen. Tijdens het eten vertel ik over het gerommel aan mijn man, en vertel nog steeds ‘om de 10 minuten á een kwartier’. Mijn man gelooft me niet. Aan mijn gezicht ziet hij wanneer ik weer pijn heb, en hij zegt dat de vorige keer toch echt hooguit een minuut of vijf daarvoor was. Na het eten ga ik naar het toilet, en ik twijfel echt heel erg of ik nu zal gaan zwemmen of niet. Aan de ene kant heb ik toch wel pijn, aan de andere kant, we hebben zelf geen bad, en dat extra verwarmde zwembad en het nog warmere bubbelbad daar klinken wel erg aanlokkelijk.
Drie minuten later hang ik weer dubbel aan het aanrecht en besluit toch maar niet te gaan.
Ik hang wat op de bank terwijl ik de klok op de tv in de gaten houd. Verrek, het komt inderdaad ongeveer om de 5 minuten. Zou ik dan dus echt weeën hebben? En het doet verrekte pijn inmiddels. Om kwart over zeven loop ik naar boven om ‘even te gaan liggen’. Ik twijfel of ik de verloskundige al moet bellen, en doe het dan toch maar. “Ik geloof dat ik weeën heb”, vertel ik aan de telefoon. “Dat is fijn voor je”, kreeg ik als reactie. De verloskundige die ik aan de telefoon heb is op dat moment op het ziekenhuis, en vraagt of ik meteen daar naar toe kan komen. Nou, nee, want we hebben Lars ook nog! Ze stuurt een collega bij me langs, en verzoekt ons met enige spoed opvang voor Lars te regelen. Dat gaat nog niet zo soepel, want mijn schoonzusje kunnen we niet bereiken. Een vriendin van me (die gelukkig bij ons in de straat woont) kan de deur niet uit aangezien haar man niet thuis is, dus uiteindelijk stelt zij voor dat we Lars dan maar bij hen laten logeren.
Om kwart voor acht is de verloskundige bij ons. Ze voelt al 4 á 5 cm ontsluiting en wil NU naar het ziekenhuis. Mijn man brengt Lars weg, de verloskundige pakt een tas in (ik had spulletjes klaar liggen, maar nog niet ingepakt) en ik vraag haar “Denk je dat het vandaag nog komt?” Ze lacht en zegt “Ja, dat denk ik wel!”
Inmiddels zijn de weeën echt serieus en moet ik flink mijn best doen om ze weg te puffen. Om tien over acht strompel ik naar de auto en zijn we op weg. Tijdens de rit vloek ik alles bij elkaar en trap bijna de bodem uit de auto, zó erg als ik me probeer schrap te zetten tijdens die vreselijke weeën. Hoe heb ik toch kunnen denken vandaag dat het niet serieus was? In het ziekenhuis rijdt de verloskundige me in een rolstoel richting de kraamsuites. Vreselijk, want in die stoel kan ik me niet zo goed schrap zetten, en de weeën volgen elkaar inmiddels wel heel snel op. In plaats van een kamer in te rijden, rijdt ze door, en slaan we op het eind van de gang nogmaals rechtsaf een volgende lange gang in. WTF? Waar ga je met me naar toe?! Blijkbaar was het nogal druk en waren alle kamers bezet. Ik werd naar een andere afdeling gebracht waar ze tijdelijk een kamer als verloskamer hadden ingericht.
Ik wilde daar nog graag naar het toilet want ik moest ontzettend plassen, dacht ik. Op het toilet heb ik geen idee wat ik me voor houding moet geven van de pijn. Ik leun tegen de muur achter me, waardoor ik de spoelknop met mijn rug induw, en het toilet onafgebroken blijft spoelen. Mijn linkerarm leunt op zo’n afvalbak voor maandverband, zo een met sensor, dus dat ding wil telkens zijn dekseltje omhoog duwen. Aan de rechterkant hang ik op een zeepdispenser, en het schiet nog door me heen “goh, de boel zit hier in ieder geval wel stevig vast”.
Ik strompel naar mijn kamer en kruip op het bed. Inmiddels heeft mijn man de auto geparkeerd en heeft hij ons gevonden. Ze hebben het erover dat het op dat moment 20:34u is, het moment waarop Lars geboren werd, ook na 40w5. De verloskundige voelt weer even, ongeveer 8 cm ontsluiting! Geweldig, deze vreselijke pijn is niet voor niets! Er zit bijna geen pauze tussen de weeën, en ik krijg niet meer zo mee wat er om mee heen gebeurd. Er komen nog 2 kraamhulpen binnen, maar ik heb ze amper gezien. De verloskundige geeft aan dat ze mijn vliezen wil gaan breken, en dat ik best alvast een beetje mee mag duwen. Gelukkig maar, want ik kan niet anders. Ze breekt mijn vliezen, het gutst werkelijk de grond op, zo’n grote golf, en vrijwel meteen daarna voel ik het hoofdje van mijn meisje al. Nog één flinke pers en ze glibbert er al uit. Ik realiseer me dat het gegil dat ik hoor van mezelf komt, maar ik kan er toch niet mee stoppen. Mensenkinderen, wat deed dat pijn! En wat ging dat godsgruwelijk snel! Mijn dochter Femke is geboren om 20:59u.
Met een prachtig klein wezentje op mijn borst lig ik te trillen als een rietje, en volgens mij heb ik ook nog een paar minuten door gegild/gekreund/gepiept whatever... ik kon het niet tegenhouden. Ik kon me ook niet voorstellen dat het gewoon echt al gedaan was, het was klaar, ik heb een dochter!!
Verder ging het allemaal vrij soepel. Na ongeveer 20 minuten werd de placenta ‘geboren’, dat was nog een zorgenpuntje omdat dat bij Lars bijna een uur duurde en ze toen al bijna een OK klaar hadden gemaakt voor me. Het bleek ook dat Femke in het vruchtwater had gepoept, dus aangezien we toch in het ziekenhuis waren wilden ze dat er even een kinderarts kwam om haar na te kijken. Ze werd uiteindelijk door drie man sterk volledig goedgekeurd.
Om kwart voor twaalf mochten we naar huis. Ik kon het nog steeds amper bevatten wat er allemaal was gebeurd die avond… om half zeven twijfel je nog of je wil gaan zwemmen, en tweeënhalf uur later heb je je dochter in je armen…
Wel lekker hoor, dezelfde avond alweer naar huis maar dan opeens met kind. Kan me voorstellen dat het even duurde voor het tot je was doorgedrongen. Hopelijk viel het mee met schade en naweeën en andere ongein! Geniet lekker van je meisje
Schade valt mee, paar hechtinkjes en een klein schaafplekje. Naweeën waren er duidelijk, maar goed te hebben. De blaasontsteking die ik nu heb opgelopen is pijnlijker helaas.
Wat een onverwacht snelle avond, het klinkt als een hele gekke ervaring. Hebben jullie Lars nog opgehaald dezelfde nacht?
Ik heb bij bij Evie 6 keer geperst en bij Liene niet... (ik moest zuchten, omdat ze de navelstreng van dr halsje wilden halen, maar ondertussen koprolde ze er zo uit...).
gelukkig was je nog op tijd! Hoe vonden je moeder, zus en tante het? Zo bijzonder Shandaly jeeeeeeetje
wat snel! En dat stuk op t toilet Shandaly wat een snelheid zo zeg!
Ook ik moest lachen om het stukje op het toilet! Maar een prachtig verhaal zo alles bij elkaar Shandaly!
Omen zo'n rappe ontsluiting en dan nog zolang moeten wachten op je meisje.
Ik lig nu toch in het ziekenhuis dus ik heb ook mijn verhaal op kunnen schrijven. Nu weet ik nog veel details, zonde om het niet te doen. Misschien kloppen de tijden niet helemaal, geen idee precies
het is wel een heel lang verhaal!Ik voel de hele zwangerschap al weinig beweging, na heel veel verschillende en goedevctg's begin ik me eindelijk wat geruster te voelen. Het zal wel gewoon bij mijn zwangerschap horen.
Op vrijdag 3 gingen Bas en ik voor een reguliere controle. Tot nu toe ging alles goed dus ik maakte me geen zorgen. Bij mij was alles weer in orde en er werd nog even een echo gemaakt. Hier was te zien dat het kindje toch wel erg rustig in mijn buik lag, ik werd direct aan een ctg gelegd in een andere ruimte. De bewegingen waren goed maar de verloskundige vond de hartslag wat aan de vlakke kant. In overleg met de gynaecoloog moest ik de volgende dag terug komen voor een ctg. Deze was iets beter dus we mochten naar huis.
Echt gerust gesteld waren we niet, we hadden geen uitleg gekregen wat er nou aan de hand was en de eerstvolgende controle was pas na 1,5 week. Ik bleef weinig voelen dus ik belde regelmatig voor overleg en dan moesten weer komen voor een ctg. Deze wisselden van goed naar 'toch even overleggen want hij is wel erg vlak'. Op maandag 13 mei was ik weer in het ziekenhuis en vond de gynaecoloog dat ik moest blijven, ze wilden geen risico lopen en meerdere keren een ctg maken. Hierop leek de baby het goed genoeg te doen, dus nadat er overleg was geweest tussen de gynaecologen mocht ik naar huis. Ik moest om de dag terug komen voor een ctg en week erna zou een inleiding besproken worden.
De eerstvolgende dag kwam er een andere gynaecoloog overleggen en deze vond het verstandiger om iedere dag te komen in plaats van om de dag. Wat een gedoe, maar het stelde wel gerust.
Iedere dag zagen we dat de ctg's vlakker werden en er kwam helemaal geen goede meer voorbij. De verloskundigen spraken steeds vaker hun zorgen uit en er werd meerdere keren gesproken over inleiden op korte termijn, maar de gynaecoloog gaf hier nog niet aan toe. Ze vonden het nog wat te vroeg.
Op zaterdag 18 mei was de ctg vlakker dan ooit en de verloskundige ging weer in overleg met de gyn. Deze besloot dat ik me dinsdag 21 mei in de avond moest melden om een ballonkatheter in te brengen en de volgende dag zou ik bevallen. Dat ging snel ineens!
Op zondag 19 mei moest ik weer voor een ctg en ik had de baby een hele dag bijna niet voelen bewegen en de ctg was weer niet goed. We hoorden dat we de volgende dag al moesten komen voor de inleiding.
Op 20 mei, tweede pinksterdag, melden we ons om 17 uur op de kraamafdeling. We werden direct doorgestuurd naar de verloskamers en hier werd een half uurtje een ctg gemaakt. De verloskundige kwam samen met een verpleegster de kamer binnen, beoordeelden de ctg en maakten alles klaar voor het inbrengen van de katheter. De verloskundige grapte nog dat ze het eigenlijk nooit doet want normaal maakt zij de echo's in het ziekenhuis, maar ze dacht dat het wel ging lukken.
Overigens was de baby deze dag heel erg actief, alsof ze nog even wou laten zien dat ze heus wel kon schoppen! Ik genoot er nog even flink van.
De achterkant van het bed werd weggeklapt en de beugels werden omhoog gezet. Met een speculum werd mijn vagina geopend en ja hoor, mijn schaamlip kwam er tussen tijdens het open draaien! Jemig. zit ik me de avond ervoor nog voorzichtig bij te werken van onder omdat ik het zo stom vond als er allemaal wondjes zitten, maakt de verloskundige er eentje
Ik vond het erg oncomfortabel toen het ballonnetje werd opgeblazen, het voelde alsof ik heftig ongesteld moest worden. De verloskundige zei dat het bij de meeste vrouwen weer afzakt en zeker bij een eerste kind. Ik hoopte dat ze gelijk had.
Mijn man en ik gingen daarna naar het restaurant om wat te eten maar het ging helemaal niet over. De krampen werden heftiger en volgden elkaar steeds sneller op. Ik kon niet zitten en niet lopen en bij iedere kramp moest ik puffen om er doorheen te komen. Ik besefte me niet dat dit al weeën konden zijn, de verloskundige zei toch dat dat bijnamen voor kwam? waren die niet
De verpleegkundige op de afdeling kwam tussendoor kijken en zei dat ik ze maar eens moest timen. Ik lag op mijn zij op het bed en riep iedere keer tegen mijn man dat er een kramp aankwam. Ik kon niet meer dan ja roepen maar hij begreep me. Na een uurtje meten bleek dat ze gemiddeld om de 3 minuten kwamen en ruim 1,5 minuut aanhielden. Onder de douche zakten ze ook niet af. De verpleegkundige zei dat dit toch echt weeën waren en ze vond dat ik zo de nacht niet in kon, ze ging overleggen met de verloskundige. Rond 22 uur kwamen ze met een spuit pethidine. Het zetten deed even pijn en terwijl ik mijn tanden stond te poetsen voelde ik me me licht worden in mijn hoofd. Ik ging nog even plassen en ging naar bed. Ik voelde me heerlijk! Ik had bijna geen krampen meer en ik vond de wereld heel gaaf. Mijn man lag in een bed naast me en ik zei tegen hem dat ik de verpleegkundige zo lief vond en dat ik wel graag met haar zou willen trouwen. Ik kan me nu niet eens meer herinneren hoe ze was. Ook zag ik iedere keer lichtflitsen als ik mijn ogen dicht deed en ik vond het nodig dit hardop te melden tegen mijn man. De hele tijd: 'hè een flits! En nog een. En daar was er weer een'. Hij heeft zich vermaakt geloof ik.
Ik viel redelijk snel in slaap en heb geslapen tot de volgende ochtend om half 7 een verpleegkundige ons kwam wekken. Ik was een beetje teleurgesteld want ik voelde bijna geen krampen meer. Ik ging me aankleden en om 7 uur moesten we ons melden op de verloskamers. Toen ik begon te lopen begonnen de krampen weer. Eenmaal op de verloskamer kwam de verloskundige mij toucheren en ze zei dat ik 4 cm ontsluiting had. Ze kon meteen de vliezen breken! Wauw, ik was hartstikke opgelucht, de weeën hadden hun werk gedaan! Het breken van de vliezen ging hartstikke makkelijk en al snel voelde ik de boel stromen. Ik wist door een echo dat ik veel vruchtwater had en dat bleek ook te kloppen. Het bleef maar stromen, de matjes vol en het liep de grond op. De verloskundige zei dat ze maar een extra schort aan moest bij de persweeen want ik zou haar zo onder spuiten met het vruchtwater. Het vruchtwater was licht groen, ze heeft in het vruchtwater gepoept.
De weeën werden al snel heftiger maar niet heftig genoeg. Er werd een infuus geprikt om mij weeënopwekkers te geven. Ik blijk van het rondspuiten van lichaamssappen te houden want het bloed loopt zo de grond op, overal zit bloed. Uiteindelijk zit hij en ik krijg vocht en de opwekkers, weer worden de weeën wat heftiger. Ik kan ze goed wegzuchten en vind het soms fijn als mijn man op mijn rug drukt maar soms juist helemaal niet. Soms mag hij mijn been masseren maar een andere keer moet hij uit mijn buurt blijven.
Om half 11 komt de verloskundige toucheren en heb ik 5 cm. Ik ben er best tevreden mee maar de verloskundige vindt het te langzaam gaan. Ze wil dat ik een centimeter per uur haal en nu doe ik er 2 uur over. Het infuus wordt hoger gezet maar deze doet niet veel.
Rond half 2 geef ik aan dat ik het niet goed meer trek en vraag om een ruggenprik. De anesthesist wordt gebeld en deze is er snel. Wat een chagrijnige en onvriendelijke man! De ruggenprik zetten was best flink pijnlijk maar ik houd mezelf voor dat ik dadelijk van de pijn af ben. Na een paar keer prikken zit hij eindelijk en ik mag gaan liggen. In eerste instantie merk ik vooruitgang, al voel ik de weeën nog steeds in de linkerhelft. Maar het is wat minder dus ik ben tevreden.
Om half 4 komt ze weer toucheren en dan zit ik op 6 cm ontsluiting. De weeën doen steeds meer pijn en de ruggenprik werkt gewoon niet goed. Ik weet niet meer zo goed hoe ik ze moet opvangen en ik mag ook het bed niet uit wegens de ruggenprik.
De verpleging en de verloskundige zeggen dat ik de weeën zo rustig opvang en ze niet aan me zien dat ik veel pijn heb maar ik heb het gevoel alsof mijn baarmoeder uit elkaar scheurt. Wat doet het pijn!!
Ondertussen blijken de weeën elkaar minder snel op te volgen dus het infuus wordt weer een standje hoger gezet.
Een krappe 10 minuten later komt de verpleegster om te zeggen dat ze gaan bloedprikken zodat ze alvast wat informatie hebben, mocht een keizersnede nodig zijn. Ze stellen me gerust dat het nog niet nodig is en het nu voorspoedig genoeg gaat maar ik voel de bui al wel een beetje hangen. Ze leggen uit dat ze het voor de zekerheid doen en dat er nog veel kan gebeuren in een paar uur. Rond 7 uur komt de verloskundige toucheren en die zegt dat ik 9 cm ontsluiting heb en het heel goed gaat. Ze maakt een echo om te kijken aan welke kant de rug van de baby ligt zodat ik op die zij kan liggen. Dit schijnt te bevorderen dat de baby mooi voor het bekken gaat liggen. Het kan me niet schelen, als het maar helpt. Ik ben kapot en heb zoveel pijn!
Om half 8 zie ik voor het eerst een gynaecoloog. Hij komt toucheren en zegt dat hij het er helemaal niet mee eens is dat het 9 cm is, hij zou eerder voor een krappe 8 gaan. Ik ben teleurgesteld, dat klinkt veel minder ver dan 9. Met 9 zou ik er bijna zijn maar nu moet ik nog even. De gynaecoloog spreekt zijn zorgen uit, ik ben nu al dik 24 uur bezig en de ontsluiting vordert eigenlijk niet terwijl ik wel hevige weeën heb. Hij zegt nog 1,5 uur te wachten en mocht het dan niet beter zijn, dan maakt hij er een einde aan en moet ik een keizersnede. Ik moet op mijn rechterzijde blijven liggen terwijl ik dat niet kan. Ik huil en schreeuw dat het echt te pijn doet en dat ze dat kind er uit moeten halen. De verpleegkundige zegt dat ik het goed doe maar dat ik mijn lichaam de kans moet geven om het te doen. Ik doe mijn best en Bas mijn man fluistert steeds tegen me dat het goed gaat en ik vraag hem of hij me een watje vindt. Dat vindt hij niet, mijn lieverd.
Rond kwart over 8 weet ik echt niet meer waar ik het zoeken moet, ik begin de moed op te geven. Ik ben moe en het lukt me niet meer de weeën op te vangen. Ik raak in paniek en smeek mijn man op de bel te drukken. Ik wil dat ze nu een keizersnede plannen, niet over een half uur pas! Mijn man vindt het moeilijk om me zo te zien en ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft. Hij voelt zich zo machteloos.
Er komt een verpleegkundige kijken die zegt dat de verloskundige zo komt. Maar het duurt hartstikke lang, ik wil niet meer! Ik kan niet meer!
Uiteindelijk komt ze dan toch en gaat ze me weer toucheren. Helemaal niets opgeschoten sinds de eerdere keer dus het wordt inderdaad een keizersnede. Wat ben ik opgelucht!
De gynaecoloog en het hele OK team wordt opgeroepen en tegen kwart over 9 lig ik op een ijskoude operatiekamer. Wat een drukte is het hier, iedereen stelt zich voor maar ik weet het niet meer. De anesthesist is dezelfde als vanmiddag maar wat maakt het uit. Hij verlost me van de pijn! Precies op dat moment gaat zijn pieper en moet hij rennen voor een noodoproep. Shit, duurt het nog langer!
Ondertussen sluiten ze mij aan op een bloeddrukmeter en veel andere dingen en zitten we allemaal te wachten tot de anesthesist terug komt. De gynaecoloog begint me vragen te stellen als wie ik ben en waarom we hier zijn. Ongetwijfeld verplicht zoiets te vragen maar wat vind ik het onzin, laat me toch de weeën wegzuchten en begin!
Eindelijk is de anesthesist er en rond kwart voor 10 krijg ik een nieuwe ruggenprik. Ik moet weer gaan liggen en er wordt een doek voor mij gehangen en een warmtedeken met een buis met warme lucht over mijn borst gelegd, hier kan onze dochter zo dadelijk lekker warm liggen.
Ik merk dat mijn benen beginnen te tintelen en al snel voel ik nog maar weinig. Ik dacht dat ze niet goed verdoofd hadden en werd een beetje bang omdat ik van alles aan mijn lijf voelde. En mij man was nog helemaal niet op de OK, waar bleef hij nou? Ik werd een beetje bang en begon heftig te trillen. Al snel kwam mijn man binnen in een operatiepak en hij ging bij mijn hoofd op een kruk zitten. Ik zag dat hij moeite deed om niet te huilen en ik begon hem gerust te stellen. Achteraf bleek dat ze me al aan het open snijden waren toen hij de OK op kwam. Ook vertelde ik dat ons meisje er nu echt bijna was , ik voelde me zo rustig!
Ineens hoorde ik een soort vacuümachtig ploppend geluid en begon er heel hard een baby te huilen. Onze dochter! Ze doet het!! Ze hielden haar gauw boven het doek en toen moest ze naar de kinderarts. Mijn man was nog even te verbaasd te reageren dus die kreeg opdracht achter haar aan te gaan.
Iemand op de OK feliciteerde mij en vroeg naar haar naam. Wat was ik trots, eindelijk mocht ik het zeggen. Eva is haar naam, Eva!
Ik blijf heftig trillen, ondanks ik onder die warmtebuis lig. Ze hechten me dicht en al snel komt mijn man met Eva. Eva wordt op mijn borst gelegd en ik ben overdonderd. Zij was het meisje waar we zo lang op hebben gewacht. Ik herken haar, maar toch ook weer niet. Ze ruikt lekker en wat vind ik haar mooi!
Na een tijdje begint ze de borst te zoeken dus terwijl ik gehecht werd heeft zij al even lopen zuigen. Hier zijn foto's van gemaakt, heel bijzonder! Mijn man en Eva worden naar de verloskamer terug gebracht en ik volg een paar minuten later. Mijn man zit hier al met Eva op zijn blote buik, mijn nieuwe gezin! Tijd om elkaar te leren kennen!
Ik weet geen reden waarom ze zo rustig was in mijn buik. Ik ga het over 6 weken aan de gynaecoloog vragen. Ze doet het nu in ieder geval prima!
[ Bericht 0% gewijzigd door .Sparkling. op 23-05-2013 18:40:00 ]
Wat ontzettend fijn dat ze het nu zo goed doet!
De bevalling is eerlijk gezegd wel het type waar ik heel bang voor was
Maar ik vind het bewonderenswaardig hoe je het hebt volgehouden! En nu ik het lees herinner ik me ook ineens dat iedereen steeds vragen stelde zoals hoe ik heette en waarom ik naar de OK moest. Ik dacht toen dat het was vanwege het bloedverlies, om te kijken of mijn conditie nog goed genoeg was.
En mijn bevalling was er ook zo eentje waar ik bang voor was ja. Maar als je er midden in zit heb je geen keus meer! Gelukkig weet je vooraf niet hoe je bevalling zal zijn
Omentielvo. Woon je in de buurt van je oma? Want dat is hier echt om de hoek! En ik weet nog wel 2 fokkers die daar in de buurt wonen. Ik voel een minimeet.
Ik heb ooit eens een blunder gemaakt onder invloed van mijn zwangerschapshormonen door een overeenkomst voor klanten op te maken met woonplaats Driepolders
Klanten konden er niet om lachen. Ik des te harder
Niemand heeft hier trouwens iets aan me gevraagd op de ok bij de ks. Wel bij de manuele placentaverwijdering inderdaad. Maar misschien was de spoed nu iets groter.
Mijn verhaal is bijna klaar. Man moet nog even wat details aanvullen...
Ooh en je wc verhaal was idd hilarisch.
Sparkling, jeetje wat een lange rit! Ik schoot vol bij je vraag of je vriend je een watje vond. Wilde bijna "natuurlijk niet" tegen het scherm roepen.
En toen je haar naam mocht zeggen!
Kyara, ik zit er klaar voor hoor!
SPOILERWoensdag 23 januari
Overdag wat aankopen gedaan voor in mijn ziekenhuistas. Ondanks dat ik nog lang niet van plan ben om te bevallen, lijkt het me wel slim om een tas klaar te zetten met 34 weken. Ik kan me nog herinneren dat ik tijdens de zwangerschap van M in het ziekenhuis ben beland zonder tas en het is niet handig als je partner dan je spullen moet verzamelen.
De meisjes liggen nog steeds in stuit en ik ben bang voor een geplande keizersnede. Ik ben blij dat ik toch heb besloten om eerder te stoppen met werken. Eerst de feestdagen, toen M’s 1e verjaardag. Het begint wel zwaar te worden met mijn grote buik, zeker omdat ik verwacht toch nog wel een tijdje door te moeten. Ik kan bijna niet meer een hele dag alleen voor M zorgen dus mijn moeder springt bij en komt dagelijks. Met alle festiviteiten achter de rug en mijn zwangerschapsverlof voor de deur, is het nu tijd om me echt te richten op de komst van de tweeling: kamertje rommelen, laatste aankopen, kleertjes wassen, fotoshoot om mijn buik vast te leggen: het staat allemaal gepland voor de komende 2 weken.
In de late avond schrik ik wakker en voel letterlijk nattigheid. Het is lang geleden dat ik zo snel uit mijn bed kan komen. Er komt meteen een grote plens water: mijn vliezen zijn gebroken. Ik ben meteen klaarwakker en mijn ratio neemt het over. Ik wil nog niet nadenken over wat dit betekent. Mijn man belt mijn moeder en het ziekenhuis terwijl ik mijn ziekenhuistas inpak. Ik ben het hele voorlichtingspraatje over gaan liggen als je vliezen breken terwijl je kindje nog niet is ingedaald compleet vergeten.
We zijn rond 2 uur ’s nachts in het ziekenhuis en gaan via de SEH naar binnen. Ik vind het een heel naar gevoel dat bij elke stap die ik zet een lading vruchtwater naar buiten komt. Mijn broek is alweer doorweekt, ondanks de kraammatrassen.
Op de verloskamer worden we verwelkomt door de arts in opleiding die de geboorte van M heeft gedaan. Ik word aan de ctg gehangen. Hartslagen van de meisjes zijn goed en er is geen wee-activiteit. Ik krijg een infuus met weeënremmers en longrijpingsspuiten. Ook wordt gecontroleerd of het echt vruchtwater is en worden er kweekjes afgenomen om te kijken wat de reden is voor de gebroken vliezen. Toucheren doen ze niet om infecties te voorkomen. Wel wordt met een eendenbek gekeken. Dit is erg pijnlijk maar gelukkig zit alles nog potdicht. Rest van de nacht brengen we door aan de ctg waar geen actie op te zien is. Duidelijk is wel dat ik het ziekenhuis niet meer met dikke buik zal verlaten. De meiden moeten tot minimaal zaterdagochtend blijven zitten, dan zijn de longrijpingsspuiten ingewerkt. Liefst ook tot maandag want dan ben ik 34 weken. Zelf hoop ik februari nog te halen.
Donderdag 24 januari
Tegen 7 uur mag ik naar de afdeling. Mijn man gaat naar huis om nog even wat slaap pakken. Ik doezel wat maar kan de slaap niet echt vatten. Ik mis M ontzettend maar ben wel vastbesloten om zo lang mogelijk in het ziekenhuis te blijven met mijn meiden in mijn buik.
Igen duurt erg lang. Totdat ik besef dat het echt niet droger wordt aangezien ik vruchtwater blijf verliezek heb de hele dag ruzie met het infuus. Als ik naar het toilet wil, blijf ik midden in de kamer ineens hangen omdat ik dat ding vergeet mee te nemen. Of ik vergeet de stekker weer in het stopcontact te stoppen waardoor hij enorm begint te piepen. Douchen mag gelukkig. Afdrogen duurt erg lang. Totdat ik besef dat het echt niet droger wordt aangezien ik vruchtwater blijf verliezen…..
Er wordt weer gekeken naar ontsluiting door een klunzige arts assistent (auw! Maar gelukkig wel potdicht) en ik krijg een echo om te checken hoe de navelstreng zit. Het ziet er goed uit en de meiden worden op rond de 2 kg geschat dus dat is mooi. Tijdens de echo wordt ook verteld dat als ik onverhoopt toch snel beval, het ondanks de stuitligging toch een natuurlijke bevalling gaat worden omdat ze nog zo klein zijn.
’s Middags krijgen we een rondleiding op de afdeling Neonatologie. Ik vind dat wel confronterend. Zo klein, zoveel apparaten. Ik hoop echt dat ik mijn meiden nog een hele tijd binnen kan houden.
M komt ook nog even op visite. Die snapt er natuurlijk helemaal niks van. Maar wel fijn om hem te knuffelen.
Vrijdag 25 januari
Ik word om 2 uur wakker gemaakt voor de 2e longrijpingsspuit. Af en toe piept het infuus omdat er een nieuwe dosis weeënremmers in moet. Al met al een onrustige nacht. Als ik om een uurtje of 3 naar het toilet ga, zie ik dat het vruchtwater wat roze kleurt. Ik schrik en bel de verpleging. Die vindt het niet zo spannend.
Rond 6 uur word ik wakker met rugpijn. Ik verdenk het bed en wandel een aantal keer naar het toilet omdat ik geen houding om te liggen kan vinden. Bel rond 7 uiteindelijk op advies van mijn kamergenoot de verpleging. Die is mijn gekerm, gezicht en gesteun wel zat waarschijnlijk
Rond half 10 zijn we in de verloskamers en wordt weer naar de ontsluiting gekeken. Dit keer is er wel wat te zien dus ze besluit toch te toucheren om te weten hoe het er voor staat. Net geen 2 cm ontsluiting. De weeën worden heftiger. Ik word weer aan de ctg gehangen. Dit is lastig omdat er 2 hartjes in de gaten gehouden moeten worden. Ik moet daardoor stil op mijn rug blijven liggen. Ik kan de weeën daardoor helemaal niet goed opvangen. Ik ben misselijk en moet plassen maar ik moet blijven liggen. Plassen op de po lukt niet dus dan maar niet. Mijn man is inmiddels ook gearriveerd. Bij elke wee wil ik overeind komen om hem op te vangen maar ik word weer teruggeduwd op het bevalbed. De ctg dingen mogen niet verschuiven. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet en met mijn vorige bevalling in mijn achterhoofd (23 uur in de verloskamer) vraag ik alvast om een ruggenprik. Resoluut wordt verteld dat ik dat kan vergeten. Ik zie het helemaal niet meer zitten en wordt streng toegesproken door de verpleegkundige dat ik op moet houden met piepen en mee moet werken. Dat is voor mij de beste benadering dus ik geef me er aan over en probeer de weeën zo goed mogelijk op te vangen in een voor mij onmogelijke houding (hiervoor krijg ik later nog een compliment van de betreffende verpleegkundige). De ctg vertoont inmiddels ook actie.
Tegen 11 uur besluiten ze weer te toucheren. Bijna 5 cm! Het infuus met weeënremmers wordt dus maar uitgezet. Dat hebben ze aan laten staan in de hoop de bevalling toch nog af te kunnen wenden. Bij het toucheren voelt ze ook nog iets anders: de navelstreng. Ik word voorbereid dat het druk wordt in de verloskamer omdat ze een echo willen maken. Het wordt inderdaad druk, er is een lieve Hindoestaanse coassistent die bij mij blijft zitten en nog met me mee blijft puffen terwijl de rest overlegt wat te doen. De echo bevestigt dat de navelstreng tussen de beentjes zit. Het wordt een spoedkeizersnede. En dan gaat het snel. Mijn man wordt de toiletten ingesleurd om operatiekleding aan te trekken en ik word ook klaargemaakt om naar de ok te gaan. Er wordt een katheter ingebracht en die wordt opgepompd of zoiets. Het is een heel naar gevoel alsof ik heel nodig moet plassen maar niet kan. Alsof mijn blaas elk moment kan ontploffen. Dit doen ze om mee ruimte te creëren zodat de navelstreng niet klem komt te zitten.
Op naar de operatiekamers. Inmiddels zijn ook 2 teams van de kinderafdeling opgetrommeld om de meiden op te vangen (4 personen per kind). Het is sowieso erg druk met 17 man aan ziekenhuispersoneel.
De ruggenprik wordt gezet en de coassistent blijft bij mijn hoofd zitten terwijl mijn man op een afstandje moet wachten. De ruggenprik zit iets te hoog wat een “blok” oplevert waardoor mijn armen ook verdoofd zijn.
Mijn man mag naast me komen en ze gaan beginnen. In een splitsecond vraag ik me af of het inderdaad 2 meisjes worden of dat er stiekem toch een jongetje bij zit. Om 11.18 wordt het eerste kindje geboren, een meisje. De anesthesist vraagt naar haar naam. Ik vraag hem of ze het linker- of rechterkindje is. Hij weet het niet dus ik kan ook geen antwoord geven op de vraag wat haar naam is. Het blijkt het rechterkindje te zijn: het is dus J. Ze nemen haar meteen mee, mijn man gaat er achteraan. En het blijft angstvallig stil. Ik word er een beetje onrustig van en vraag waarom ik niks hoor. Dat klinkt er in de verte een klein zielig huiltje. Gelukkig, ze doet het. Inmiddels is om 11.20 ook D geboren. Ook zij wordt meteen meegenomen naar de kinderarts. D doet het meteen erg goed met een apgar van 9-10. J heeft wat meer ondersteuning nodig en wordt even beademd. Haar apgar is 3-8-8-. Mijn man blijft heen en weer lopen tussen de verschillende stations waar de meisjes worden verhandeld. De coassistent blijft bij mij en kletst een beetje, ik ben er blij met haar aanwezigheid. Ook omdat ik haar door haar huidskleur meteen kan herkennen in de zee van blauwe pakken en mondkapjes. Zelf mijn man herken ik pas als hij vlak bij me is.
De meisjes worden in een soort thermofolie gewikkeld en voordat ze samen in 1 couveuse naar Neonatologie gaan, laten ze ze nog even aan me zien. Dit is voor mij de eerste keer dat ik ze zie. Ik weet niet wie wie is maar we mogen vast snel kennismaken. Mijn man gaat met ze mee naar neonatoligie.
Ik word dichtgemaakt. Ik moet een beetje zenuwachtig lachen als ze alle instrumenten gaan tellen. Daarna wordt ik naar de verkoeverkamer gebracht. Daar begin ik ontzettend te trillen. Ik krijg 2x een of ander shot wat wel enigszins helpt. Ondertussen lig ik te wachten om opgehaald te worden. Omdat er 's middags geen geplande operaties meer worden uitgevoerd omdat er een anesthesistencongres plaatsvindt, ben ik de enige patiënt. Uiteindelijk word ik opgehaald door mijn man en iemand van de kraam. Er was een misverstandje: de kraam dacht dat de verkoever wel zou bellen. Mijn man heeft al die tijd in zijn eentje in een verloskamer gezeten dus die vond het ook wel even spannend.
Ik word geïnstalleerd op de kraam maar mag vrij snel naar Neonatologie om mijn meisjes te zien. Met bed en al gaan we naar de high care. Ze liggen in hun couveuse te slapen. Aan snoertjes om van alles te monitoren, een infuusje voor antibiotica en een sonde voor hun voeding. J heeft ook sprietjes in haar neus voor extra zuurstof. Ze doen het goed en mogen meteen bij me liggen. Heel onwerkelijk, 2 kleine minimensjes die eigenlijk nog veel langer in mijn buik hadden moeten zitten. En het is toch nog zo snel gegaan!
Dan volgt een periode van 4 weken ziekenhuis: mijn eigen herstel, kolven, zorg om M, heen en weer naar het ziekenhuis. Een intensieve periode. Het wordt pas "echt" als ze thuis zijn. Dan kunnen we pas echt aan elkaar wennen en elkaar leren kennen en kleurt de wolk een beetje roze.
[ Bericht 0% gewijzigd door Kyara op 29-05-2013 12:22:14 ]
Spark wat fijn dat alles goed is afgelopen na alle zorgen! En toen je haar naam mocht noemen
Kyara ik kan me je posts van toen nog heel goed herinneren, wat was het allemaal spannend. Nu zijn je meisjes thuis en ze doen het goed
Mooi om het hele verhaal te lezen. Je linker en je rechter meisje verteld dat ik het zo onwerkelijk vond met mijn baby nog heel erg in m'n buik).Maar gelukkig kleurde wolk toch nog roze en als ik die foto's her en der zie dan zal het inmiddels wel fuchsia zijn of niet?
Wat een verhaal zeg, en wat een boel stress en drukte rondom je bevalling. Zo blij dat jij en je meisjes het zo goed doen nu!
Dit!quote:
Oh ja, die linker- en rechterbaby dat vind ik zo gaaf. Dat je niet pas een willekeurige naam krijgt omdat je er toevallig als eerste uitkomt, maar dat je in de buik al jezelf bent.
Sparkling ook een heftige bevalling zeg, jammer dat het na zo lang wachten uiteindelijk toch nog is geresulteerd in een keizersnede maar wat moet dat moet. Ik vond dit ook zo mooi:
Ik had dat met het opwarmen van de kleertjes toen ik nog aan het bevallen was, dat er echt al iets voorbereid wordt voor je kind, dat je beseft dat ze er zometeen echt is. Kan het niet goed uitleggen maar ik vond dat heel speciaal.quote:een warmtedeken met een buis met warme lucht over mijn borst gelegd, hier kan onze dochter zo dadelijk lekker warm liggen.
Shandaly, wát een stortbevalling! Dat stukje dat je na het breken van de vliezen al meteen het hoofdje voelde
En je toiletverhaal Ja, dat vond ik zelf ook wel fijn, om ze al bij naam te kunnen noemen en niet dat je dan achteraf moet beredeneren wie wie was. M was in de buik ook gewoon M dus de meiden ook.quote:
Oh ja, die linker- en rechterbaby dat vind ik zo gaaf. Dat je niet pas een willekeurige naam krijgt omdat je er toevallig als eerste uitkomt, maar dat je in de buik al jezelf bent.
Oh ja, die kleertjes verwarmen. Dat vond ik bij M ook zo speciaal. Dat je weet dat daar jouw kind in komt, dat nu nog in je buik zit.
Omen, ik begrijp wel wat je bedoelt. het besef hoe het ook kan gaan zeg maar.
Ik vind het ook zo bizar. LadyBlack was precies 3 weken na mij uitgerekend en volgens mij zit tussen E en mijn meiden iets van 8 weken of zo.
Ik ook! En heel raar, onwerkelijk.quote:
Jaaaa dat vond ik ook een heel speciaal moment L0t, van die kleertjes!
Oh ja, dat was bij Spees en mij ook, onze uitgerekende datum scheelde een dag maar tussen beide heren zit nu vijf weken of zo.quote:
Ik vind het ook zo bizar. LadyBlack was precies 3 weken na mij uitgerekend en volgens mij zit tussen E en mijn meiden iets van 8 weken of zo.
En met Freecell deelde ik de uitgerekende datum en onze jochies schelen nu ook maar een paar dagen, allebei ruim te vroeg!
Mooi verhaal Kyara! Linker en rechter baby
en ik moest lachen om je 'last van je rug'.Ik wist helemaal niet dat de ctg geen rug (en been?) weeen liet zien! Daarom had ik dus amper bergjes realiseer me nu, terwijl ik wel verging van de pijn
quote:
Hier juist met bellelena een verschil van drie weken, en toch op dezelfde dag geboren
En wat een prachtige verhalen hier elke keer! Heftig, maar ze eindigen allemaal zo mooi
Ik heb zelf mijn bevallingsverhaal nog niet opgeschreven, misschien maar eens (voor mezelf) doen, wie weet helpt het een beetje bij de verwerking, daar ben ik echt nog mee bezig
Zou ik doen, althans heeft bij mij wel echt geholpen. Ik heb nog maanden elke avond/nacht mijn bevalling van begin tot eind in mijn hoofd afgespeeld, en toen ik het helemaal opgeschreven had was dat ineens bijna over.quote:
[..]
Ik heb zelf mijn bevallingsverhaal nog niet opgeschreven, misschien maar eens (voor mezelf) doen, wie weet helpt het een beetje bij de verwerking, daar ben ik echt nog mee bezig
Herkenbaar jaquote:
[..]
Zou ik doen, althans heeft bij mij wel echt geholpen. Ik heb nog maanden elke avond/nacht mijn bevalling van begin tot eind in mijn hoofd afgespeeld, en toen ik het helemaal opgeschreven had was dat ineens bijna over.
Goed om te horen dat het jou zoveel heeft geholpen! Ik ga dat dus zeker ook maar (even) doen! Dankje Agossie, dat zijn wel bijzondere details ja!quote:
Nee het geeft ook niet, helemaal niet. Maar ik had bv helemaal niet meegekregen dat Liné de navelstreng paar keer heel strak om der pols had, en dat ze hem als een handtasje vast had ♥. En dat der handje daardoor helemaal paars was. Er verandert voor mij ook niks aan hoor. Was een makkelijke, snelle bevalling wat ik achteraf ook hoor.
Ja, lijkt mij ook bijzonder om de andere versie/kanten te horen. En misschien kan het ook wel helpen om 'gaten' op te vullen e.d. Ik had zelf tijdens de bevalling echt helemaal geen besef van tijd bijvoorbeeld, sommige dingen leken een half uur te duren terwijl ik dan achteraf hoorde dat ik uren er zo bij lag
Vooral omdat je het denk ik heel anders gedaan hebt dan de meesten Ja dat heb ik toeh ook gedaan, 6 weken na ee bevalling. Was idd ook fijn.quote:
Ik heb net een afspraak met de verloskundige gemaakt, een soort afrondingsgesprek. Kan ik mooi nog wat vragen stellen over de bevalling..
Dit! Ik ben zo benieuwd hoe je het hebt ervaren! Wij volgen zoals je weet een beetje dezelfde voorbereidingen, dus mag ook via pm. En als je het echt niet wil delen is dat natuurlijk ook goedquote:Op donderdag 30 mei 2013 11:39 schreef Troel het volgende:
En toch ben ik heel erg benieuwd naar jouw verhaal bellelena
.Oh, dat is zo fijn! Wij hadden dat een paar dagen na de ks al, maar het is heel erg prettig om de gaten in je geheugen op te kunnen vullen, en jouw waarheid te toetsen aan de realiteit.quote:
Ik heb net een afspraak met de verloskundige gemaakt, een soort afrondingsgesprek. Kan ik mooi nog wat vragen stellen over de bevalling..
En belle ik ben ook benieuwd naar jouw verhaal, ga je het hier ook delen als je het hebt opgeschreven?