Bevallingsverhalen deel 16

Oempf Danic.. Ook hier tranen, vooral op het moment dat je vraagt of het goed komt en je geen bevestiging krijgt.. Wat ontzettend beangstigend lijkt me dat.

_{*ik staar al een poosje naar het rijtje met smileys, maar er is er gewoon niet 1 die de lading dekt*}

Danic pfoe ... wat een enge momenten zrg!

Voordat ik zwanger was en beviel en deze verhalen nniet kende was ik nog zo naief dat het allemaal vast pijn. doet maar meer ook niet. nu weett ik wel beter. Heftig!

Danic... Wat heftig! Idd dat niemand even kan zeggen dat het goedkomt . Gelukkig is het goed afgelopen .

Sjemig danic, dit verhaal had ik misschien beter niet nu kunnen lezen, wat héftig!!

Wat morretje hierboven ook zegt.... dat je zo'n vraag stelt waarop je eigenlijk alleen maar geruststelling wilt krijgen, maar niet krijgt

Ja, nou.. Nou heb ik tranen Danic.

Wat heftig .

Wow Danic wat vreselijk heftig !! Ik snap dat je nu even niet aan een derde wilt denken, dit is nog zo vers en zo dicht bij... BRrr heb koude rillingen van je verhaal, onwijs fijn dat je je nu zo fijn voelt !

Ow jeetje Danic, wat een heftige ervaring, hier ook tranen bij het lezen, jakkes zeg, het zal je maar gebeuren.

Ik ben blij dat je alsnog snel op je zo verdiende roze wolk zat.

Zit hier op de bank te brullen in mijn eentje, wat een verhaal joh! En dan ook de volgende dag superrelaxed het informatiebaken spelen over remifentanil!
Ik word wel instant bang boor de bevalling maar dat zakt zo wel weer. Je hebt het prachtig omschreven en die roze wolk die dringt zich blijkbaar gewoon op, ook na zo'n heftige bevalling!

Jeetje Danic, wat een horrorverhaal
Maar je hebt het prachtig ongeschreven, goed gedaan

Jeetje Danic, was heftig. Krijg koude rillingen van bepaalde stukken uit je verhaal. Wel fijn dat je er goed over kunt praten met je vriend en het een plekje kunt geven.

Wat een mooi eerste deel! Ik heb gelachen om laatste stiekeme drukje remifentanil

Maar dat tweede deel, wat heftig Wat eng.

danic, wat een heftig verhaal zo met de fluxus. Zijn ze erachter gekomen waar de bloeding vandaan kwam?

(en de op moet even bijgewerkt worden. )

Tsjonge Danic! Wat een verhaal zeg!

Danic, wat vreselijk heftig. Tranen in mijn ogen. Het moment dat je vraagt of het wel goed komt en dat E. je dat niet kan beloven Pfff!

Wat ik me trouwens afvraag, misschien is dit er niet het juiste topic voor maar ik weet ook niet waar ik het anders moet vragen, hoe wordt bepaald hoeveel liter bloed iemand verloren heeft? _mignonne?

Celstofmatjes die onder je liggen wegen volgens mij

quote:

Op donderdag 11 april 2013 18:04 schreef laziness het volgende:
Celstofmatjes die onder je liggen wegen volgens mij

Klinkt logisch

Klopt inderdaad wat Laziness zegt, celstofmatjes wegen.

Wat ontzettend naar Danic dat de paniek van het personeel goed te merken was (understatement als ik jouw verhaal begrijp). Ik heb zelf ook een fluxus gehad, maar niet gemerkt dat er paniek of twijfel was over welke actie te ondernemen. Mijn situatie was wel anders, maar ze zijn niet naar de OK gegaan vanwege de tijd (zo heb ik het in ieder geval begrepen).

Zet al je vragen voor de nacontrole op papier, dat kan ook nog verder helpen.

Jeetje Danic, wat een heftige bevalling en wat zal je bang zijn geweest. Fijn dat het nu goed gaat en het een plekje heeft. Lekker genieten van je gezinnetje nu!

Ik ben tijdens de ks gehecht in de baarmoeder vanwege een bloeding en daarna is er nog een kilometer verband in gestopt. Ik heb me wel eens afgevraagd wat er zou zijn gebeurd als ik normaal zou zijn bevallen.

Poeh Danic, wat een verhaal!
Ik zou mijn verhaal ook nog plaatsen zei ik een paar weken geleden, dus bij deze:

(Ook deze is lang...)

Mijn bevallingsverhaal begint op donderdag. Ik heb een controleafspraak bij de vk. Ik voel me goed en ben nog behoorlijk actief bezig. Stomverbaasd ben ik dan ook als mijn bloeddruk te hoog blijkt te zijn. M'n onderdruk is 95, ik ben 6 kilo aangekomen en ik voel mijn jochie wat minder. Maar urine is goed en ik maak me geen zorgen. Heb twee hele drukke dagen achter de rug, kerst is net voorbij en m'n jochie is ingedaald en m'n kleintje was altijd al superdruk in m'n buik en nu gewoon iets minder druk.
De vk kent mij een beetje en geeft mij mee dat ik het weekend rustig aan moet doen en dat ze mij maandag weer wilt
terugzien.

Vrijdag ga ik lunchen met twee vriendinnetjes, eentje net ook moeder, eentje net zwanger dus erg gezellig. Niets aan de hand!

Zaterdagochtend krijg ik toch wat kriebels en haal ik 's ochtends nog maar even de laatste spulletjes in huis. Vriendlief zit 100 km verderop bij vrienden voor voorlopig de laatste keer dus ga met m'n zus. Tijdens mijn lunch krijg ik opeens pijn in m'n rug, het begint met een irritant gevoel, maar t wordt steeds heviger. Ik denk aan t "meteen bellen als je hier last van krijgt, want je bloeddruk is hoog lijstje" maar kon me geen rugpijn herinneren. M'n zus komt eind van de middag nog even langs en vindt mij huilend op de bank. Zij bekijkt t lijstje ook en concludeert dat ik moet gaan bellen van haar, want de pijn zit tussen mijn schouderbladen. Ik bel vriendlief en die komt naar huis, maar ik besluit te wachten met bellen naar de vk totdat hij thuis is. Vriendlief komt in de file terecht en is pas 11 uur thuis, de pijn is gezakt met een paracetamol dus ik besluit het nog een nachtje aan te kijken.

Zondagochtend word ik wakker en heb nergens meer last van. Ik voel mezelf echt weer super dus besluit zelfs naar de verjaardag van m'n nichtje te gaan. Als we 's middags weer naar huis gaan begint de pijn in m'n rug terug te komen. Ik begin het opeens niet meer te vertrouwen en bel de vk. De vk komt er direct aan en ik verontschuldig me dat ze op zondagavond vast voor niets moet komen. Maar dat blijkt niet zo te zijn m'n bloeddruk is 160/120 dus moet van haar meteen naar het ziekenhuis. Ze regelt dat ik naar m'n favoriete ziekenhuis kan en geeft vriendlief aanwijzingen voor de vluchttas. Fijn want die stond nog niet klaar. (Hoeft pas met 36 weken en ik was ervan overtuigd dat ik overtijd zou gaan lopen). We eten nog wat op aandringen van de vk en gaan naar t ziekenhuis.

Eigenlijk voel ik me lang niet zo slecht als de dag ervoor en verwacht (lekker naïef) dat ik morgen wel weer weg zou mogen. In het ziekenhuis wordt er meteen gehandeld met bloedprikken, ctg en urine checken. En binnen mum van tijd lig ik aan het infuus en katheter met de diagnose HELLP. Ik krijg magnesium en m'n bloeddruk daalt binnen 7 min van een onderdruk van 110 naar 69 (toen voelde ik me ietwat slapjes ). M'n bloedplaatjes zijn schrikbarend laag en leverwaardes zijn ook al aangetast dus zo gauw m'n bloedwaardes verbeteren word ik meteen ingeleid. De kleine doet het goed, dus dat is fijn! Een onrustige nacht volgt met om de 15 min bloeddrukcontrole en continu aan de ctg.

De volgende dag verandert er niet veel. Maar om twee uur vertellen ze me dat m'n bloedwaardes ietsje verbeteren dus dat ze beginnen met inleiden. Ik krijg pilletjes en ik heb al 1,5 cm dus dat is een goed begin, maar er gebeurt nog niets voelbaars. Familie en vrienden zijn al op de hoogte dus die komen gezellig langs. Om 9 uur krijg ik m'n laatste pilletje van die dag, nog een uurtje ctg en dan volgende ochtend zouden ze m'n vliezen breken.
Het uurtje ctg, worden 2 uur, 3 uur, 4 uur. De hartslag van de kleine viel telkens weg, maar de kleine was druk dus ik dacht dat hij telkens weg bewoog van de ctg. Om half drie 's nachts begint er iets, de weeën beginnen, ze komen eigenlijk al vrij vlot om de vier minuten (maar t valt wel mee). Ik bel de zusters om te vragen of ik van het ctg af mag zodat ik weeën kan gaan opvangen maar de gyn komt binnen. De hartslag van de kleine ziet er slecht uit sinds m'n weeën zijn begonnen dus het wordt een spoedkeizersnede.

En zo lig je opeens op de operatiezaal, krijg je na aandringen een ruggenprik en geen algemene narcose en word je mama. Er rijdt nog even een ambulance voor je heen en weer naar de bloedbank om bloedplaatjes te halen want ik en m'n jochie zijn in levensgevaar (ik was nu ook begonnen met trillen en had geen enkele controle meer over mezelf, ook een kenmerk van hellp). Ze beginnen er snel aan en ik hoor na nog geen vijf minuten al gehuil. Vriendlief staat op en ziet hoe Ow uit m'n buik wordt gehaald. Ze komen Ow snel laten zien en hij wordt meteen opgevangen door de ka (apgarscore van 6, dus niet heel goed). Vriendlief erachteraan en ze beloven snel terug te komen. Ik word zeer secuur gehecht ivm de bloedplaatjes en vraag op een gegeven moment wanneer ze terugkomen. Ik bedenk me dat ik de kleine helemaal niet echt heb gezien want ik heb geen lenzen in en geen bril op. Ze gaan kijken en vertellen me dat m'n zoontje al naar de neonatologie is. Ik stress natuurlijk want zou het dan wel goed gaan? De artsen stellen me gerust en beloven dat ik meteen naar hem toe mag. En daar lig ik dan om 5 uur 's nachts op de neonatologie met m'n zoontje op me. Het voelt heel vertrouwd en ik wil hem bij m'n borst neerleggen maar dat mag niet. Een zuster komt met spoed aangelopen en propt z'n eerste flesje erin, want z'n glucosewaardes zijn zeer laag. Om 6 uur worden we weggestuurd en krijgen we van de zusters op de kraamsuites beschuit met muisjes. We zijn papa en mama met 35 weken.

Uiteindelijk heeft Ow twee weken in t ziekenhuis gelegen. Hij heeft na z'n eerste flesje geweigerd nog wat te drinken dus zat aan de sonde. Ook vonden ze hem erg klein en licht voor zijn termijn. Hij blijkt toch veel last te hebben gehad van zijn zieke moeder.

Ik ben blij met hoe het is gegaan (het snelle ingrijpen van de gyn) maar baal ook van dingen. Zo is m'n bv nooit echt op gang gekomen, doordat hij pas na drie dagen aan de borst mocht en me pas na twee dagen werd verteld dat ik mocht gaan kolven. Verder vind ik t erg verdrietig dat ze hem niet meer zijn komen laten zien op de ok. Het heeft echt wel ff geduurd voordat ik ook voelde dat ik z'n mama ben. Zo heb ik toen ik op de neonatologie kwam na de ks heb gevraagd of ze zeker wisten dat dit kind van mij was. Maar zo bedenk ik mezelf ook maar, volgende keer zorg ik dat m'n bevallingsplan met dertig weken al klaar ligt.

Danic en Loj wat een zware bevallingen hebben jullie gehad.

Loj dat zijn idd dingen die erg jammer zijn. Gelukkig lijk je er goed mee om te kunnen gaan?

Danic jemig wat heftig gelukkig liep het goed af en jee voor t plassen
Wel raar van die gbs trouwens!

Ik moet ook maar eens gaan schrijven, ben al zoveel vergeten!

voor jullie allebei. Fluxus is een van de zeer weinige dingen die me angst aanjaagt mbt m'n bevalling. En HELLP eigenlijk ook.

Gelukkig komt het beide weinig voor, niet om jullie ervaring te bagatelliseren, integendeel, maar om voor ons allen die nog moeten het idee van de geboorte ontspannen te houden .

[ Bericht 63% gewijzigd door Cwen op 11-04-2013 21:48:23 ]

oh danic, wat eng!! Dat je idd zelf niks kan doen lijkt me zo vreselijk! En je moppie maar slapen,haha.
Gefeliciteerd, hoop je snel te zien in het babytopic!

Loj, jouwes lees ik later!

Wow, wat heftig Danic.

Mooi verhaal Loj, begrijp heel goed dat je blij was met het snelle ingrijpen, maar ook baalt van de manier waarop het is gegaan.

Wat heftig LOj. Jammer dat bepaalde dingen zo zijn gelopen. Hoop dat je het een plekje kunt geven

Zal binnenkort ook mijn verhaal eens opschrijven.

Loj wat lijkt jouw verhaal op de mijne! Hier PE, zelfde riedeltje met magnesium en ook ingeleid met 35 wkn, maar na 36 uur nog maar 1 cm ontsluiting, vervolgens ook een spoedks omdat mini het niet meer goed deed.

quote:

Op donderdag 11 april 2013 21:40 schreef Cwen het volgende:
voor jullie allebei. Fluxus is een van de zeer weinige dingen die me angst aanjaagt mbt m'n bevalling. En HELLP eigenlijk ook.

Gelukkig komt het beide weinig voor, niet om jullie ervaring te bagatelliseren, integendeel, maar om voor ons allen die nog moeten het idee van de geboorte ontspannen te houden .

Zeker Cwen, ik wil ook niemand bang maken! Je moet ook gewoon vertrouwen hebben in je lichaam dat je een goede bevalling krijgt. Maar wees je ook bewust dat t anders kan lopen dan je verwacht. Niemand (ook de vk niet) had t bij mij zien aankomen..;) en ik ben behoorlijk naïef geweest als ik erop terugkijk.

En ja het is nu wel geland, maar erover praten was voor mij heel belangrijk. Maar het heeft wel ff geduurd voordat ik het kon loslaten en kon gaan genieten. Hoe gaat dat bij jou Danic?

Toevallig Poezebeest... Heb je ooit hier je bevallingsverhaal geschreven? Ben ik wel nieuwsgierig naar..
Ow en ben ook benieuwd naar die van Kyara en Fieder

Loj ik snap helemaal dat het je dan zo overvalt, en later kijk je erop terug en had je natuurlijk dingen anders gewild! Heftig verhaal weer..

Loj; nooit hier geplaatst, nooit de tijd genomen om het goed op papier te zetten.

Danic ik hield het ook niet droog bij het lezen van je verhaal. Jemig meis wat een heftigheid, en wat een helse ervaring ook voor je lief. Wat ontzettend fijn dat het allemaal goed is afgelopen en dat je zo kunt genieten. Het is jullie enorm gegund! Dikke .

_{Ik merk wel dat het me bezig houdt nu mijn eigen bevalling nadert. Ik voelde me zo goed na de snelle bevalling van Saar dat ik bang ben dat ik dat niet meer kan toppen .}

Loj heftig verhaal, ik zie hier ook herkenning in alleen zijn ze bij mij nooit aan een inleiding begonnen.
Poezebeest van jou weet ik het nog zo goed. Hoop zo dat je hier nog een keer een verhaal mag typen.

Heftig Danic. Het komt in je posts daarna over alsof je het al een aardig plekje hebt kunnen geven.

Ik had nagenoeg eenzelfde bevalling, maar dan een halve liter minder bloedverlies door een placenta die er niet uit kwam. Ik schrik een beetje van jouw 'ze rukten er de placenta uit' eigenlijk.
Ik kreeg echter geen transfusie want ik had nog net 0,1 genoeg hb-waarde. Met als gevolg dat ik 3 dagen later thuis instortte omdat het hb alsnog zakte en per ambulance alsnog een ijzerinfuus mocht halen.

Ik realiseerde me ineens hoeveel liter het is toen JD begon over colaflessen van 1,5 liter en die naast elkaar zette. Voor we beginnen te denken over nummer twee wil ik ook een soort kinderwens gesprek met de gyn of de vk.

Je vriend heeft ook een behoorlijke tik te verwerken zeg. Tsjeemig .

Ik had bij de eerste een fluxus gehad (2,5 liter) en mocht bij de tweede ook niet thuis bevallen (niet dat ik dat van plan was) Er stond tijdens de bevalling van de tweede een ok team klaar, de gyn was bij de bevalling en er lagen zakken bloed klaar. Ook lag er al allemaal medicatie klaar, mocht het nodig zijn. De placenta moest binnen 5 minuten eruit zijn anders werd het alsnog naar de ok. Ik kreeg na de bevalling nog medicatie om de baarmoeder sneller te laten krimpen. Kreeg ik ook nog even fijn naweeën.

Ik heb ook een fluxus gehad. Ook net genoeg hb om geen transfusie te hoeven (hb van tussen de 3 en de 4 geloof ik). Placenta is toen met enige spoed op de ok verwijderd. Na de ks van de meisjes had ik nog een hb van 7,5 of zo.

Kuukske en Danic toen ik de nacontrole had, kwam een eventuele volgende zwangerschap ook aan bod en kon ik daar vragen over stellen. Maar je kunt vast ook een aparte afspraak maken om dit te bespreken.

Danic, wat heb ik gehuild bij het lezen van jouw verhaal zeg. Dat je daar zo ligt, en niemand je kan vertellen dat het goed komt, pffff Heftig

Loj: jouw verhaal vind ik ook erg heftig. Met 35 weken al bevallen, wat een omschakeling als je verwacht over tijd te lopen. En enorm naar en verdrietig dat het niet allemaal is gelopen zoals je eigenlijk wilde. (Ik loop nu drie weken met pre-eclampsie, ben zó bang voor hellp. Jouw verhaal bewijst maar weer hoe enorm snel dat zich ontwikkelt, zonder dat je dat perse door hebt.)

quote:

Op vrijdag 12 april 2013 19:21 schreef danic het volgende:
Oh zie je. Ik had al in mijn hoofd dat jij het bij M. Ook gehad had Kyara. Had ik het toch goed.
Van jou wist ik het niet KJ.

En die naweeën idd echt veel erger dan bij eva.

Maar is dat bij een tweede niet altijd zo?

quote:

Op zondag 14 april 2013 17:28 schreef danic het volgende:
Geen idee, dit is mijn eerste tweede

ik vond de naweeen bij de 3e niet erger dan bij de 2e in elk geval

Nou ja, ik had bij Ruben er niet tot nauwelijks last van en bij Jochem heb ik er op een gegeven moment zelfs paracetamol voor geslikt.

Bij mij waren de naweeën bij ieder kind heviger. Maar iedere bevalling ging ook sneller: bij de laatste zat tussen het moment dat ik dacht dat het serieus genoeg was om te bellen en de geboorte een half uur.

Naweeen waren hier net zo heftig, maar de bevallingen gingen ook net zo snel.

quote:

Op zondag 14 april 2013 17:53 schreef Kyara het volgende:

[..]

ik vond de naweeen bij de 3e niet erger dan bij de 2e in elk geval

Hahaha

Danic, dat klinkt heel heftig allemaal

Naweeën had ik niet na Nathan, bevalling duurde 5.5 uur, en bij Lauren echt veel, bevalling duurde 12 uur.

Pessie ik ben wel benieuwd naar jouw verhaal! Dat van Lauren staat niet online toch?

Bij.Floris kan ik me de naweeën niet herinneren. Bij Elise daarentegen...brrr
Bevallingen van 6,5 en 4 uur.

Ik vond de naweeën bij I. al vreselijk, dus vrees het ergste bij een eventuele nr. 2... De eerste 3 dagen moest ik elke keer tijdens het voeden uitkijken dat ik m'n kind niet fijnkneep!

Bevalling van eerste wee tot baby in ca 9 uur, maar vond het pas 'bevallen' vanaf een cm of 5/6 en toen duurde het nog maar 2 uur.

quote:

Op zondag 14 april 2013 19:50 schreef laziness het volgende:
Pessie ik ben wel benieuwd naar jouw verhaal! Dat van Lauren staat niet online toch?

Nog niet nee. Het typt lastig op een tablet. Morgenochtend zit Nathan op de psz, kijken of het dan lukt.

O naweeen zijn echt ruk ja. Ondanks dat het een heftige bevalling was heb ik hem goed doorstaan, kijker met een heel goed gevoel opterug. Maar ik weet nog wel dat ik op zaal lag en die naweeen begonnen. Dacht echt: nee niet weer?!mijn kind is er al uit dus waar is het goed voor .. tjongejonge. Eerst weet je nog waarvoor die weeen zijn en dan weet je dat het voor het goede doel is. Maar als de klus dan eenmaal geklaard is wil je er liever niet aan herinnerd worden nee.

Danic
Heftig verhaal..

Fluxus was voor mij de reden dat ik poliklinisch wilde bevallen. Vond het hele placentagebeuren zo eng (met 36wk nog een echo gehad om te kijken of de placenta goed zat, zat eerst dicht bij de bm mond) (ook al zegt dat niets)
Was eigenlijk het enigste waar ik bang voor was tijdens de bevalling (terwijl er zoveel mis kan gaan) en wilde echt niet dat zoiets thuis zou gebeuren.
Als ik dan je verhaal lees.. pff..

quote:

Op zondag 14 april 2013 15:15 schreef L-E het volgende:
Danic, wat heb ik gehuild bij het lezen van jouw verhaal zeg. Dat je daar zo ligt, en niemand je kan vertellen dat het goed komt, pffff Heftig

Loj: jouw verhaal vind ik ook erg heftig. Met 35 weken al bevallen, wat een omschakeling als je verwacht over tijd te lopen. En enorm naar en verdrietig dat het niet allemaal is gelopen zoals je eigenlijk wilde. (Ik loop nu drie weken met pre-eclampsie, ben zó bang voor hellp. Jouw verhaal bewijst maar weer hoe enorm snel dat zich ontwikkelt, zonder dat je dat perse door hebt.)

Le, niet te bang zijn voor hellp hoor! Het kan idd vanuit het niets komen en dat je nu al pre-eclampsie hebt is natuurlijk wel beangstigend.
Maar heb vertrouwen in je eigen lichaam. En mocht het toch zo ver komen, het komt allemaal dan ook wel weer goed. Misschien loopt het dan zeker in het begin niet zoals je je had bedacht, maar die kleine is het waard!!


Naweeen, niet gehad.... Maar ik heb sowieso maar een klein uurtje iets aan weeen gehad

[ Bericht 6% gewijzigd door Loj op 15-04-2013 12:51:07 ]

Jezus Danic... ik lees nu pas je verhaal maar zit echt met stomheid geslagen...

De mijne ook maar eens opgeschreven Is wel lang !!:

7 maart:
Eindelijk vakantie en daarna zwangerschapsverlof, vandaag ben ik precies 35 weken zwanger en heb mijn eerste vakantie dag helemaal volgestopt met afspraken. Belangrijkste afspraken zijn die met de verloskundige en 's avonds de liggingsecho. Eenmaal bij de verloskundige vindt ze dat de kleine toch echt te weinig gegroeid is en het is dat we in de avond nog een echo hebben anders had ze me direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ik ben er vrij nuchter in en denk bij mijzelf dat het wel mee zal vallen...wel vertel ik haar dat ik sterk het gevoel heb dat de kleine veel eerder gaat komen dan het zou moeten, ze lacht erom en zegt dat heel veel vrouwen dat denken...dat het maar niet tegenvalt..

om kwart voor negen savonds hebben we een afspraak voor de echo, ik vertel de echoscopiste nog dat ze vooral even de groei moet nameten want ze zeggen dat dat niet klopt.
Ze gaat aan het meten en ze is akelig stil...op het scherm zie ik de waardes voorbij komen van rond de 30 weken...beentjes zelfs 27 weken... Hoe kan dat nou toch !!
uiteindelijk zegt ze dat het dus niet goed is, ze belt de verloskundige en wij krijgen de mededeling mee dat we naar huis moeten gaan en als we thuis zijn moeten bellen naar de verloskundige.
Eenmaal thuis de verloskundige direct gebeld, die heeft ondertussen overleg gehad met de gynaecoloog in het ziekenhuis en hij wil mij graag zien, niets bijzonders zegt ze nog geruststellend...je gaat aan de ctg en dan kijken ze verder...maar neem voor de zekerheid maar een tas mee met kleren. Ik vraag nog of ik ook babyspullen mee moet nemen...nee antwoord zij...voorlopig komt hij nog niet...

In het ziekenhuis aan de ctg was niets bijzonders te zien, weer een echo gehad en ook daar kwam uit dat hij toch echt te klein was...dan komt de mededeling; je mag niet meer naar huis we nemen je op in het ziekenhuis en reken er maar op dat je hier blijft tot de baby er is...zonder kom je het ziekenhuis niet meer uit... Wat een tegenvaller is dat...zo had ik mijn verlof niet bedacht !!!
We worden naar een kamertje naast de controle kamer gebracht en daarna gaat mijn vriend naar huis. In bed komen de tranen, een vaag onderbuik gevoel komt opzetten en ik kan alleen nog denken als dit maar goed komt. Ons "fredje"geeft mij op dat een flinke trap waarna ik in slaap val

8 maart:
na het ontbijt wordt ik weer aan de ctg gelegd, ik lig er al even aan wanneer er 2 verpleegkundige binnen komen stormen en de verloskundige. Blijkbaar was er even geen hartactie, ik moest direct plat gaan liggen en langer aan de ctg blijven De verloskundige komt even vertellen dat ik toch zeker 11 dagen in het ziekenhuis blijf en dat ze hem dan waarschijnlijk zullen gaan halen...en dat ik vanaf dat moment strikte bedrust heb...ik ben gebombardeerd tot broedmachine...
Ondertussen is mijn vriend weer terug gekomen met tassen vol geboortekaartjes, die moesten we nog uitzoeken en aangezien het nu eerder zou kunnen komen...
Op ons gemak zoeken we een kaartje uit en daarna gaat hij weer naar huis om dit te regelen bij de drukker CTG liet geen bijzonderheden meer zien dus dat kon ook wel...

rond 2 uur komt mijn zusje de kamer opwandelen! wat fijn om haar weer te zien, ik moet weer aan ctg en al kletsend lig ik daar een tijdje. Weer valt de hartslag weg maar komt als ik draai weer terug...ik begin toch wat gespannen te worden en daarbij voel ik de kleine nog amper...wanneer ik dit doorgeef aan de verpleegkundige zegt ze dat hij vast ligt te slapen...
De ctg hoefde maar 1/2 uur om maar dat 1/2 uur werd een uur en uiteindelijk 2 en een half uur lig ik aan dat ellendige ding. Er komt een andere verloskundige vragen of mijn vriend van ver moet komen...niet dat hij direct moet komen hoor want vandaag zal hij nog niet geboren worden...Maar dat ik beter ook niet meer kan eten en drinken...voor het geval dat...
Ik bel direct op om te vragen of hij komt en vertel hem dat er naar mijn gevoel meer aan de hand is dan ze zeggen. hij beloofd direct in de auto te stappen en naar mij toe te komen

Net op het moment dat mijn vriend aan mijn warme maaltijd is begonnen komt er een andere gynaecoloog binnen met een verloskundige en een verpleegkundige...zo'n delegatie kan nooit goed nieuws betekenen. en dit blijkt ook... Ze maken zich duidelijk zorgen over het feit dat de hartslag steeds weg valt en ze denken erover om hem toch vandaag of morgen te halen, als het morgen gebeurd moet ik wel 24 uur aan de ctg blijven liggen.
Mijn onderbuik gevoel klopt en ik voel ineens dat ik moet gaan vechten voor mijn kind...Het moet eruit en niet morgen maar NU!! ik vertel de gyn dat ik dat geen fijn idee vind om te wachten en dat als het moet gebeuren ze hem maar zo snel mogelijk moeten halen...ook omdat ik hem niet meer voel... Schijnbaar schrikt hij daar van want hij gaat even in overleg en komt daarna weer terug...
De kleine komt vandaag met de keijzersnede...een gewone bevalling zou hij nooit overleven...
Om 17.00 uur kijken we te horen dat ze hem die dag gaan halen...om 17.10 komt hij terug met de mededeling dat we NU naar de o.k kunnen en om half 6 lig ik op de operatie tafel...
Wanneer ze eindelijk konden beginnen na de 2e ruggenprik hoor ik na een tijdje ineens een klein kreetje... Daar is onze Flint eindelijk!!! hij is paars maar erg allert na even extra zuurstof te hebben gehad is hij al snel biggetjes roze. Ineens hoor ik de gyn roepen om een foto toestel; er blijkt een hele strakke knoop in zijn navelstreng te zitten waardoor hij bijna geen voedingstoffen meer heeft gekregen... er wordt een foto gemaakt en daarna krijg ik Flint even van dicht bij te zien... ik kan amper geloven dat hij er is en vond vooral dat hij zo lekker rook (??) Hij wordt meegenomen door de kinderarts en mijn vriend naar de couveuse afdeling daar zal hij een hele poos moeten blijven...
mij maken ze weer netjes dicht en na een half uur verkoeverkamer mag ik ook eindelijk naar hem toe. Op de afdeling krijg ik hem al snel op mijn buik en blijkt mij met 41 cm en maar 1685 gram inderdaad een klein kereltje te zijn...maar gelukkig is alles in orde en heeft hij alleen een maagsonde voor de voeding en plakkers voor de hartmonitor (wat standaard is bij de kleintjes)
Op het moment dat ik hem op mijn buik heb liggen besef ik pas hoeveel geluk we hebben gehad, zeker wanneer ik de foto van de knoop te zien krijg...ook de gyn zegt voorzichtig dat we er op tijd bij waren want veel tijd hadden we niet meer gehad...

Flint groeit zo goed op de afdeling dat we naar 2 weken naar huis mogen
Inmiddels is hij alweer een maand oud en genieten we met volle teugen van ons wondertje...
Volgende week hebben we evaluatie over de bevalling...ben heel erg benieuwd naar dat gesprek...

Jemig wat heftig... zowel het verhaal van Ereshkigal als van Danic en van Loj. Ik realiseer me steeds weer wat een geluk we hebben met goede medische zorg om ons heen. Gelukkig is nu alles goed met jullie en de baby's!

Wat een heftig verhaal ook weer. Poeh zeg

Wat een heftige onverwachte bevalling heb jij gehad zeg! Het is maar goed dat we zo'n goede medische zorg hebben in Nederland.

Danic bij jou verhaal moest ik even slikken zeg!
Gelukkig gaat het ook vaak goed!!

Jeetje Danic, zie nu je verhaal. Wat een schrik zeg. Gelukkig voel je je nu beter!
Ruime tijd na dato ook mijn verhaal. Weet nog niet of ik hem laat staan . Het is echt meeega lang dus ik zet m tussen spoilers.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Spees_Eend op 23-04-2013 16:08:10 ]

Spees, wat heb je het allemaal enorm duidelijk en helder opgeschreven! Vind het een mooi bevallingsverhaal, ondanks het geknuppel van die arts-assistent!

Ja ik moet zeggen dat het andere personeel allemaal super lief was hoor! Maar ik heb die arts assistent wel genoemd in de enquete. Ik vond het stom, maar kan er wel tegen. Maar er zijn vast bevallende vrouwen voor wie zoiets echt een heel nare ervaring is dus wilde wel de feedback geven. Oh en over dat knippen: ik durfde na een uur ofzo pas te vragen of ik heel erg was uitgescheurd (een week daarvoor was een vriendin van mij bevallen en die had ondanks de knip een totaalruptuur). Toen moest de vk die aan het hechten was een beetje lachen en zei: nee joh, je hebt een knipje gehad. Dus geen idee waar dat drie keer knippen vandaan kwam, maar mijn vriend had het ook gehoord. Misschien door drie huid- en spierlagen ofzo? (brr)

Spees mooi verwoord. Wat een klungels daar in het ziekenhuis. Maar gelukkig heb je een gezond binkie gekregen met een prachtige naam.

Dit is de eerste keer dat ik moest huilen bij een verhaal. Het klinkt heel pijnlijk spees, maar ook heel erg mooi

quote:

Op dinsdag 23 april 2013 14:11 schreef GotC het volgende:
Spees, wat heb je het allemaal enorm duidelijk en helder opgeschreven! Vind het een mooi bevallingsverhaal, ondanks het geknuppel van die arts-assistent!

Dankjewel Het is wel heel erg gedetailleerd, maar vind het fijn om het zo op 'papier' te hebben. Wil het niet vergeten.

quote:

Op dinsdag 23 april 2013 14:58 schreef martine1984 het volgende:
Spees mooi verwoord. Wat een klungels daar in het ziekenhuis. Maar gelukkig heb je een gezond binkie gekregen met een prachtige naam.

Dankjewel! Het cliché "het is het allemaal waard" blijkt dan toch weer te kloppen

quote:

Op dinsdag 23 april 2013 15:04 schreef Spirit82 het volgende:
Dit is de eerste keer dat ik moest huilen bij een verhaal. Het klinkt heel pijnlijk spees, maar ook heel erg mooi

Ah echt? Van mijn verhaal?
Dat is een goede omschrijving, pijnlijk maar ook mooi. Zo heb ik het ook ervaren en zo kijk ik er ook op terug.

Danic, wow wat een heftig verhaal! Heb net als velen hier ook een traantje weg moeten pinken. Het zal je maar gezegd worden, dat ze je niet kunnen beloven dat het goed komt . Gelukkig is je herstel wel goed verlopen.

Eresh, dat heb je goed aangevoeld allemaal. Lijkt me een hele nare ervaring maar gelukkig met een mooi resultaat .

Wat mooi beschreven Spees! Ik moest er een beetje van huilen maar ook lachen om hoe je sommige dingen beschreef Je bevalling deed me een beetje aan de mijne denken, al ging dat uiteindelijk best anders maar toch.. Binnenkort eens kijken of ik de rust kan vinden om mijn verhaal op te schrijven.

Merk wel dat al die verhalen je veel meer zeggen en heel anders binnenkomen als je zelf eenmaal een bevalling hebt meegemaakt.

Spees wat een geweldig verhaal zeg je schrijft het enorm rustig op lijkt het, maar ik voel helemaal met je mee, dat je idd helemaal geen kinderen meer wilt in het moment is herkenbaar
En dat knippen idd, dat is niet van het knippen van een papiertje, het is echt een taartpunt die ze doorknippen dus kan best dat je het als 3x hebt ervaren!

Oh Spees dat laatste, dat de baby geen baby maar Silvijn is, dat had ik precies zo! Zo raar!

Mooi geschreven, heb t in één adem uitgelezen!

Dankjewel Enfermera en Mineola Vond het ook leuk om te schrijven. Wel een heftige ervaring! Ik denk, nu vijf maanden later, nog bijna elke dag wel aan de bevalling.
@ L0t: wel doen, al is het maar voor jezelf!

[ Bericht 4% gewijzigd door Spees_Eend op 23-04-2013 21:49:58 ]

Eresh, wat heftig en wat goed dat je naar je eigen gevoel hebt geluisterd

quote:

Op dinsdag 23 april 2013 13:56 schreef Spees_Eend het volgende:
Ik ben ondertussen een beetje in een roes en vraag me af of de uitvinder van de ruggenprik wel een nobelprijs heeft gekregen.

herkenbaar

Mooi verhaal, wat eng dat je die knip hebt gehoord. *ril*
Hoewel je hem beter kunt horen dan kunt voelen natuurlijk

Ik had nog ruggenprik en ze zette er nog een verdovingsspuit naast. Ik had het denk ik niet eens gevoeld als ze alles tot mijn navel had opengeknipt Wel rechts dan Maar dat geluid ja, bah.

Ik blijf het mooi vinden om alle bevallings verhalen te lezen. Ondanks dat sommige verhalen helemaal niet leuk zijn... en ik er zelfs een traantje bij weg kan pinken..

Ik zal ook ons verhaal vertellen.

Ik had al een tijdje steeds wat gerommel in mn lichaam. Volgens de vk allemaal voorweeen en indalingsweeen. Voor mijn gevoel betekende het meer. Mijn man en ik hebben vanaf het begin af aan al geroepen dat de baby eerder dan de 40 weken zou komen. Ik wist zeker dat ik nooit de 40 weken zou halen en we gooiden het op 31 maart 2013.
Twee weken voor de bevalling verloor ik vocht. Daar schrok ik van, want het liep gewoon langs mijn benen. Ojeee de vliezen dachten we! De vk gebeld en langs laten komen. Ze deed wat testjes, ik moest op mijn hand blazen, ze deed inwendig onderzoek en nam wat vocht weg met een soort van wattenstaafje. Maar nee... het was geen vruchtwater. Wat dan wel? Urine? Nee ook niet. Het was gewoon vocht van mezelf.. Heel apart! Wist niet dat dat zo dun kon worden...Rest van de week had ik wel maandverband nodig.
Week erna (dinsdag op woensdag) werd ik tegen 23.00 uur wakker en bij het opstaan uit bed verloor ik weer heel veel vocht. Owww dit zal wel weer vocht van mezelf zijn dacht ik. De volgende dag (woensdag) had ik een afspraak bij de tandarts. Die heb ik smorgens toch maar afgezegd, want ik kon wel 100x ander ondergoed aantrekken.. pff.. Smiddags toch maar de vk gebeld en die kwam meteen eraan. En ja hoor... het waren nu wel mijn vliezen. Het eerste wat ze vroeg was wanneer die gebroken waren. Euhm... ja gister avond al. Volgens haar had ik al eerder moeten bellen, omdat ik nu al wat uren met gebroken vliezen rondliep. Ook voelde ik de baby die ochtend niet meer, dus we werden meteen naar het ziekenhuis gestuurd. Mijn man was op zijn werk en heb ik meteen naar huis laten komen. In het ziekenhuis aangekomen werd ik een uur aan de ctg gelegd. Daarbij kreeg ik te horen dat als ik vannacht niet beval, ik de volgende ochtend ingeleid zou worden. Pfff.. dat was even een flinke domper. Ik was net 38w1d zwanger. Maar zodra ik aan de scan lag, voelde ik kleine weeen. We konden gewoon weer naar huis. Rest van de avond hielden die kleine weeen aan. Als ik voor 23.00 zou bevallen zou onze eigen vk de bevalling doen. Gebeurde het daarna, dan werd ik overgedragen aan het ziekenhuis wegens langdurig gebroken vliezen. Ik ben gewoon gaan slapen, tot ik rond 1.30 uur wakker werd. (woensdag op donderdag) Ik wist het meteen, het was nu echt begonnen! Een uur onder de douche gezeten en mijn man hield de tijd van de weeen bij. Ik riep steeds: "bel nou de vk!" Waarop mijn man doodleuk zei: "nee, het duurt nog geen minuut!" Haha Waarop ik riep:"als jij nou niet heel gauw die vk gaat bellen....." Vk kwam en ik had 5 cm ontsluiting. Op naar het ziekenhuis. 4.45 uur daar aangekomen. Het was gelukkig allemaal al vanzelf begonnen. Ik moest naar de wc. Telkens als ik op t punt stond om te plassen kreeg ik een wee.. dat schoot dus ook voor geen meter op. Daarom hebben ze een plaskatheter gedaan.
Er waren 3 verloskamers bezet. 1 arts was er niet en de vk moest dus steeds tussen 3 kamers heen en weer. Telkens als zij weg was raakte ik een beetje in paniek. Na 2 uurtjes had ik al 8 cm. Bij 9 cm riep ik om zo'n pompje. Die wilden ze eigenlijk niet meer geven, maar ik stond erop! Ondanks dat ik totaal niet tegen naalden kon. Infuus inbrengen lukte weer s niet, dus er werd een andere arts bij gehaald. Dan lig je daar met je benen wijd en komt er een hele knappe jonge arts binnen! Binnen 2 tellen had hij t infuus aangelegd. Wat heerlijk! Ik voelde me gewoon stoned. Viel zelf af en toe in slaap. Om de zoveel minuten kon ik dan mezelf dat spul toedienen. Ik drukte alleen bij elke wee die knop in. Man vertelde achteraf dat er dan elke keer in beeld stond "locked" zovaak drukte ik. Hihi. Hij heeft er tijdens de bevalling maar zijn mond over gehouden. Liet mij lekker in de waan dat ik dat spul steeds binnen kreeg! Heb nog een poos op mijn zij moeten liggen, omdat het hoofdje nog niet diep genoeg lag. Mijn man was de hele tijd aan het meepuffen, maar ik werd daar helemaal gek van. Hij pufte totaal uit de maat haha. Hij heeft me wel de hele tijd drinken gegeven en mn gezicht gedept met een doek. Na 4 uurtjes in het ziekenhuis ging het gebeuren. Ik kon de persweeen niet meer tegenhouden. Ik vroeg me van tevoren ook af hoe dat voelde en hoe je weet wanneer je moet persen, maar dat weet je vanzelf! Na 50 minuten persen was hij er dan! Wat vond ik het heerlijk om te persen zeg, een hele opluchting! Maar man wat een druk op je onderkant zeg pff... En wat prachtig als hij daar dan opeens op je borst word neergelegd. Na 5 minuten kwam de placenta al. Ik heb eerst heel erg gehuild. Puur van de spanning en inspanning, maar ook van geluk. We hebben 1 nachtje moeten blijven in het ziekenhuis, maar daarna mochten we naar huis.

Ons voorgevoel dat de baby eerder zou komen was dus juist. 21 maart met 38w2d.

Afgelopen zondag was zoon alweer 1 maand oud. We zijn super trots en kijken terug op een goede bevalling. Ik hoop dat vele andere ook zo'n goede bevalling mogen hebben.

[ Bericht 0% gewijzigd door gestreeptestoel op 24-04-2013 21:19:57 ]

Gestreepte stoel klinkt als een goede bevalling. Geniet maar lekker van je kleine mannetje.

Was het topic een beetje uit het oog verloren, drie bevallingsverhalen in één keer!

Eresh, wat een verhaal zeg, en wat een klein ukje! En wat heerlijk dat hij het zó goed doet, een vechter!

Spees, door jou het topic weer teruggevonden, en wat heb je het leuk en mooi opgeschreven. Als een boek zo makkelijk leest het weg Het klinkt wel heftig en lang, maar inderdaad ook heel erg mooi. Die overgang van baby naar S heb ik trouwens helemaal niet zo ervaren bij F. Het ging wel snel maar pas na twee dagen was hij het echt.

Gestreeptestoel, je schrijft er over alsof je naar de dierentuin bent geweest! Ook een vroege vogel dus, net als de mijne Ik krijg ook zin om het op te schrijven, maar wil er wel de tijd voor nemen.

Haha suikertante.

Achteraf gezien was t ook wel redelijk appeltje eitje. Dat zei ik tijdens de bevalling niet hoor! Heb meerdere malen geroepen: "dit doen we nooit meer!"
Waarop de vk zei: "dat hoeft ook niet, als je het nu maar doet!" haha

quote:

Op vrijdag 26 april 2013 10:30 schreef Suikertante het volgende:
Was het topic een beetje uit het oog verloren, drie bevallingsverhalen in één keer!

Spees, door jou het topic weer teruggevonden, en wat heb je het leuk en mooi opgeschreven. Als een boek zo makkelijk leest het weg Het klinkt wel heftig en lang, maar inderdaad ook heel erg mooi. Die overgang van baby naar S heb ik trouwens helemaal niet zo ervaren bij F. Het ging wel snel maar pas na twee dagen was hij het echt.

Thanx! Ben ook wel benieuwd naar jouw verhaal, dus mocht je een keer tijd hebben én het willen delen...

Eresh, wat een heftig verhaal. Gelukkig maar dat het op tijd bleek, dat er iets niet goed zat.

Spees, wat een mooi verhaal. Helder en uitgebreid geschreven.

Gestreeptestoel ook zo een mooi verhaal. Mijn beide kinderen kwamen ook voor de 40 weken, dus dat is erg herkenbaar.

Daar komt ie dan, mijn verhaal. Het is echt een enórm verhaal maar ik ben dan ook een kletskous Ik weet niet hoe ik het moet inkorten en eigenlijk hoeft het ook niet. Ik wil dit allemaal onthouden!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Suikertante op 28-04-2013 23:41:58 ]

Wat een mooi verhaal Suikermama! En wat lief dat ze hebben gewacht met de kleertjes... Het stuk vóór het persen klinkt wel relaxt, maar daarna... Brr. Echt heel fijn dat je het zonder paniekgevoel hebt kunnen doen.

Prachtig beschreven Suiker en die pers weeën, herkenbaar

Wat netjes dat ze gewacht hadden op je trouwens. Hier was alles al gebeurd terwijl ik onder zeil was.

De datum bij je verhaal klopt volgens mij niet

Wat een mooi verhaal Suiker! Wat een rust straalt je verhaal uit!

Bedankt!
Echt een aanrader dat schrijven, het is fijn het allemaal op een rijtje te hebben! En leuk voor later, mijn moeder had ook alles opgeschreven en dat is wel bijzonder om terug te lezen.

En inderdaad de datum Ik heb het wel even aangepast laziness

Ja dat ja. Ik moet echt toch iets van een goede cursus bij een volgende.

Takkembah's rust door hypnobirthing toen vergeet ik ook nooit meer.

Oh dat heb ik gemist, wanneer was dat ongeveer?

Terug gezocht: 22 mei 2011 heeft ze het geplaatst dus deel 12.

Oh joh dat had je toch niet hoeven doen! Maar bedankt ga ik eens lezen, ben benieuwd!

Suiker, mooi verhaal! Wat lief dat ze gewacht hadden met aankleden en wegen tot jij er weer bij was! Volgens mij gaat dat vaak heel anders, hulde voor het ziekenhuis!

En die persweeën, die vond ik ook niet fijn. Geef mij maar ontsluitingsweeën . Ik kon het gevoel weer helemaal oproepen toen ik jouw verhaal las! Ik kon 4x persen per wee, maar na 3x kón ik gewoon niet meer. En dan het laatste restje perswee negeren is ook hels .

Hehehe, ik heb even zitten lachen, ik had hetzelfde Suikertante, alleen zat ik op het toilet en dan idd druk voelen alsof je een scheet moet laten en dan zijn t je vliezen, heel onwerkelijk.... Ik dacht ook idd, dit komt bijna niet voor, maar er was geen twijfel mogelijk.

Ik vond persweeen wel fijn, nou ja de pijn niet, maar je kan er iets aan doen ipv alleen wegzuchten, dat meegaan in wat je lijf wil vond ik wel prettig.

Mooi verhaal geworden en fijn dat je je nu prettig voelt!

Suiker, mooi verhaal. En inderdaad, wat fijn dat ze op je gewacht hebben met alles. Hier is dat ook allemaal gebeurd terwijl ik in de ok was.

Ik had ook liever de persweeen hoor, dan weet je waar je het voor doet en dat het daarna klaar is. Wat Juud zegt inderdaad. Hier ging de ruggeprik met het persen ook uit trouwens, misschien bij jou ook dat het daarom zoveel pijn leek te doen?

Ik vond bij Sofie de persweeën verschrikkelijk. Ik had geen idee wat ik met die dingen moest doen. Moest ik ook nog 90 minuten persen.
Bij Luuk vond ik ze minder erg, en was ik met 5 persweeën klaar. Ik zie een verband.

Suiker, wat een mooi verhaal

Mental note to me: blijven luisteren naar de vk en niet heel hard gaan persen dus ik zie mezelf daar ook wel voor aan namelijk!

Ik had me dat echt heel vaak voorgenomen, zelfs tien seconden voor het moment supreme. ALTIJD stoppen als ze dat aangeven. En precies toen ze "stoppen!" zei, hoorde ik het niet en perste ik vrolijk ff door. Zonder schade als gevolg trouwens, gelukkig.

Mooi verhaal! Wel balen van het staartje zeg. Volgens mij heb ik F's kaartje op de afdeling zien staan, kan dat? Fijn dat je goede zorg hebt gehad.

Ja ik heb natuurlijk wel een kaartje gestuurd! Het is een vijfluikje met heel groot de naam erop. Kan ik je hebben gezien daar?
Ik bedacht later nog vijf namen van medewerkers die ik er niet bij had geschreven, toen mijn hoofd weer aan ging

En ik ben dus niet de enige blinde perser Het is ook echt zo'n kracht en een soort blind moment, dat je zo snel mogelijk er doorheen wilt!
Ik heb nog even aan Q gevraagd of mijn buik golfde, hij zag wel dat het van boven al helemaal plat werd bij het persen.

Dat hypnobirthing klinkt eigenlijk behoorlijk mindful en als wat we bij yoga hebben gedaan, maar ik denk dat ik er bij een eventuele (pffff) volgende zwangerschap wel wat meer over wil lezen!

Ja, dat was het kaartje wat ik bedoelde. Nee, wij hebben elkaar niet getroffen.

Wat een mooi verhaal, Suiker .

Suiker wat een mooi verhaal en je klinkt zo rustig.
Geniet van jullie mooie mannetje

Suiker, wat een mooi verhaal en wat goed gedaan!

Takkembah's verhaal is trouwens precies de reden dat ik de cursus HypnoBirthing volg. Ik vind het niet zweverig, juist heel erg op jezelf gericht.

Suiker wat een mooi verhaal <3

Ik vond persweeën heerlijk juist eindelijk kon ik er wat mee ik weet wel bij mn oudste dat het zuchten zuchten zuchten echt een paar seconden duurde voordat het binnenkwam bij me. Maar ach, mn onderwereld was toch al aan gort geknipt dus ze flobberde er zo uit.

Suiker heel mooi verhaal!
Wat ik het vervelendst vond van het persen deze keer is dat ik voelde hoe de schouder tegen het schaambot aan duwde. Dat had ik bij Nathan niet zo. Echt een mega verschil tussen een kleiner en een groter kindje vond ik dat.

Indrukwekkende verhalen weer zeg!
En hoe stom het ook klinkt, ik hoop die persweeen ook nog ooit mee te maken.

quote:

Op maandag 29 april 2013 23:12 schreef pessie het volgende:
Suiker heel mooi verhaal!
Wat ik het vervelendst vond van het persen deze keer is dat ik voelde hoe de schouder tegen het schaambot aan duwde. Dat had ik bij Nathan niet zo. Echt een mega verschil tussen een kleiner en een groter kindje vond ik dat.

Ligt dat echt aan een groter of kleiner kindje of is het gewoon de ligging en manier van door het kanaal gaan?
Mignonne, poppedein, weten jullie dat?

Mooi verhaal suiker!
En ook de verhalen ervoor. Blijft bijzonder hoe iedere bevalling verloopt en hoe het ervaren wordt door degene die bevallen is

Ik vond persen vreselijk. Maar goed beide keren ging dat gedeelte ook niet soepel.
Ik heb beide keren 20 minuten geperst, maar bij nummer 1 was de vacuümpomp nodig en bij nummer 2 stond ie ook al klaar
Ben sowieso blij dat t niet meer hoeft als er hier ooit per ongeluk een nummer 3 komt zie ik nu al op tegen bevallen...

quote:

Op maandag 29 april 2013 23:49 schreef Sonnetje85 het volgende:
Mooi verhaal suiker!
En ook de verhalen ervoor. Blijft bijzonder hoe iedere bevalling verloopt en hoe het ervaren wordt door degene die bevallen is

Ik vond persen vreselijk. Maar goed beide keren ging dat gedeelte ook niet soepel.
Ik heb beide keren 20 minuten geperst, maar bij nummer 1 was de vacuümpomp nodig en bij nummer 2 stond ie ook al klaar
Ben sowieso blij dat t niet meer hoeft als er hier ooit per ongeluk een nummer 3 komt zie ik nu al op tegen bevallen...

Dan kom ik je wel helpen joh

quote:

Op maandag 29 april 2013 23:21 schreef laziness het volgende:

[..]

Ligt dat echt aan een groter of kleiner kindje of is het gewoon de ligging en manier van door het kanaal gaan?
Mignonne, poppedein, weten jullie dat?

Kan allemaal. Of een combinatie van die dingen.
Het kind kan een deel van zn hoofd hebben wat tegen je schaambeen drukt door een bepaalde ligging. T kan ook door de grote van t kind en de breedte van de schouders zijn dat je er meer van voelt. En t zou ook kunnnen dat je bekken iets smallers is vsn binnen.

Als ie echt klem komt te zitten, dat zie je vaker bij grote kinderen. En bij jongetjes. Maar een kleiner kind is geen garantie dat t niet gebeurd. Zelfde verhaal als met een totaalruptuur, dat kan ook met een kleintje.

Ik heb zelf niet dat gevoel van pessie gehad. Mijn meiden schelen toch wel een pond in gewicht. Maar de jongste heeft ook wat smallere schouders.

Dus ik hoef me niet direct zorgen te maken bij een volgende na zes pond van O.
Hij was wel 53cm trouwens dus smal maar lang. Het leverde genoeg schade op maar het beschreven gevoel heb ik dan weer niks van gemerkt

quote:

Op dinsdag 30 april 2013 07:28 schreef mignonne het volgende:

[..]

Dan kom ik je wel helpen joh

Haha is goed

Suiker wat een mooi verhaal.

quote:

Op dinsdag 30 april 2013 07:41 schreef laziness het volgende:
Dus ik hoef me niet direct zorgen te maken bij een volgende na zes pond van O.
Hij was wel 53cm trouwens dus smal maar lang. Het leverde genoeg schade op maar het beschreven gevoel heb ik dan weer niks van gemerkt

ik heb van die 4,3 kilo van E. ook niets gemerkt

Het formaat van je kind en wat je kunt 'hebben' zeg maar is heel persoonlijk, voor de een is een kind van 3,5 kg echt de max en voor de ander, die baart zonder al te veel problemen een kind van 4,7 kg.
Soms zie je het van te voren aankomen _{smalle Hindoestaanse dames van 1.52 met een Hollandse man van 2.14 en een kind wat groot geschat wordt bijvoorbeeld.} . Maar even vaak niet.
Het gevoel wat Pessie omschrijft, geen idee met wat dat te maken gehad heeft, groter kind, zou goed kunnen, hoeft niet. Lekker duidelijk

Hier maakte het niet uit dat-ie 4,1 woog, klem zat hij toch wel (aangezichtsligging). Ik had ook niet het idee dat hij nu zo groot was. De gynaecoloog schatte hem bij de laatste controle nog op 6,5 pond

Omen dank je!

Oeh dat klem zitten klinkt pas echt naar... Hier was het eigenlijk alleen dat branderige gevoel, de huid die zoveel te verduren krijgt. Als ik het opschrijf klinkt het helemaal niet zo pijnlijk maar dat was het wel! Zo'n schoudertje hoef ik er niet als bonus bij de volgende keer

Ik vond de persfase trouwens juist een opluchting. Het einde in zicht, een eind aan de pijn! Oke het duurde nog 1,5 uur maar toch

Door mensen zoals jij zag ik er helemaal niet tegenop, een zegen! Maar zonder ruggenprik lijkt het me héél anders. Opluchting dat de langste fase voorbij is inderdaad! Met prik was het een overgang van doezelen naar pijn. Maar het gaat zo snel, en kijk nou wat ervan komt

We zijn in hetzelfde ziekenhuis bevallen Suiker. Ik vond het erg prettig daar ik vond persweeën ook véél fijner, de volle 1,5 uur lang. Pauze en rust tussendoor en ik snapte inderdaad wat mijn lijf hiermee wilde, dat maakte het veel makkelijker te behappen.

De geboorte van L!

Het is vrijdagochtend 19 april als we ons moeten melden bij de gynaecoloog voor een controle, en een groeiecho. Ik ben dan exact 33 weken zwanger. Sinds de 29ste week van mijn zwangerschap loop ik met hypertensie, die even later is over gegaan in pre-eclampsie en ik word nauwlettend in de gaten gehouden. Pre-eclampsie kan heel ernstig compliceren, en heel snel ook, wordt telkens gezegd. Maar voor nu voel ik me prima, en los van de 2 weken groeiachterstand van ons kindje is er weinig aan de hand. Denk ik. Maar na het riedeltje bloeddruk meten/urine/bloedafname blijkt het tegendeel waar: ik heb ondanks de bloeddrukmedicatie een bloedddruk van 150/105 en mijn urine laat een enorme toename in eiwitten zien. Ik mag naar huis, met de afspraak komende week élke dag bloeddruk te laten controleren, en morgenochtend wederom bloed en urine inleveren. De volgende dag blijkt het pas écht mis: ook mijn bloeduitslagen zijn niet goed, en ik word voor de vierde keer in vijf weken opgenomen in het ziekenhuis. De artsen en verloskundigen zijn heel duidelijk: de kans bestaat dat ik het met deze klachten nog wel eventjes uitzing zo, maar de kans is veel groter dat dit binnen korte tijd escaleert: wij moeten ons mentaal gaan voorbereiden op een prematuur kindje. Ik zal het ziekenhuis niet meer verlaten zonder baby, zegt een verloskundige. Gek genoeg stelt dat gerust: dit is dus de laatste keer in het ziekenhuis, het eind is in zicht. We zetten ons vizier op de vrijdag erna, dan ben ik 34 weken: een geweldige mijlpaal.

Maandag en dinsdag krijg ik longrijpingsspuiten: mocht er nog voor week 34 ingegrepen worden heeft de baby al wat meer kansen. Ik bedenk bij mezelf hoe voortvarend ik dat vind, ik ga die 34 weken op mijn sloffen halen, vind ik. En dan wordt het dinsdag en gaat het met mij ineens heel slecht. Ik zie en voel mezelf met het uur vol lopen met vocht, en eenmaal op de weegschaal blijk ik tien kilo zwaarder dan een week eerder. Tien kilo aan vocht. Dinsdagnacht bereik ik rockbottom: het voelt alsof het vocht mijn longen in loopt, ik raak toenemend benauwd. Ik geef dit herhaaldelijk aan bij de verpleging, zij zeggen dat de gyn er vanaf weet, 'het hoort er even bij'. Midden in de nacht sms ik Vriendje, hoe doodsbang ik ben, hoe ik voel dat mijn lichaam deze zwangerschap niet meer trekt, dat ik niet durf te slapen uit angst niet meer wakker te worden, zo benauwd ben ik. De hele nacht ben ik wakker, rechtop zittend, mezelf proberen te kalmeren. Om 08:00 's morgens staat Vriendje naast mijn bed, en om 08:30 komt de dienstdoende gynaecoloog melden dat ze 'een begin willen maken met de baring'. Hoofdreden hiervoor is mijn lichamelijke conditie: ze willen geen risico meer lopen met mij. Al snel wordt er een balloncatheter ingebracht, de vk meldt dat dit heel vaak weinig tot niets doet: we moeten geen wonderen verwachten. We stellen ons in op een bevalling die wel twee dagen kan duren. Dat is prima, dan ben ik alsnog 34 weken ten tijde van de bevalling. Een paar uur na de balloncatheter wordt er een weeenopwekkend infuus gestart, heel licht.

Ik geef bij de gyneacoloog én de verpleging aan dat ik wil dat een anesthesist zich buigt over mijn situatie: ik heb verschillende rugoperaties gehad in het verleden en vraag me af in hoeverre een ruggeprik mogelijk en verantwoord is, mocht het uitlopen op een keizersnede. Ik benadruk hoe belangrijk een ruggeprik voor mij is, een keizersnede staat hoog op mijn angstenlijst: dat ons kind geboren wordt terwijl ik onder zeil ben en Vriendje achter glas kijkt vind ik een immens naar idee. Na contact met de anesthesist wordt gezegd dat de anesthesist op het moment zelf zal beoordelen of een ruggeprik mogelijk is. Ik vind dit bijzonder, maar wil geen doemdenker zijn en me te veel vastbijten in het idee dat het een ks kán worden: er is absoluut geen reden om dat te denken. Ik laat het los.

In de loop van de dag krijg ik venijnige krampen die ik echt weg moet zuchten. Als de vk komt controleren rond 19:00 's avonds constateert ze 3 cm ontsluiting: meer dan verwacht, en ze wil mijn vliezen breken om mijn lichaam het laatste zetje te geven. Al heel de dag lig ik tussen alles door aan het CTG: een CTG wat 'te vlak' is. Dit is het echter al een week, ze geven aan zich daar niet enorm zorgen om te maken: het kan ook een reactie zijn op alle medicatie die ik de afgelopen tijd heb ingenomen. Mijn vliezen worden gebroken en ik zie het meteen: de baby heeft in het vruchtwater gepoept. 'Dat is niet goed he?' zeg ik tegen de vk. Ze knikt. Dat is inderdaad niet goed. Vlak erna wordt het CTG nog slechter: de hartslag van de baby gaat enorm dippen. Ik kijk Vriendje aan, we weten allebei dat ze snel gaan ingrijpen nu. En dat doen ze. De vk vertelt dat het operatieteam van huis wordt gehaald, dat ze een spoedsectio gaan doen ivm foetale nood. Wij vinden het prima, haal onze baby maar, hij heeft het duidelijk heel moeilijk in de buik. Ik grap tegen Vriendje dat het voordeel van een ks is dat ik iig niet uit zal scheuren downunder. Hoera voor ons seksleven, enzo

Rond 20:00 zijn we op de OK. De anesthesist blijkt een tactloze ongevoellige boer, die me keihard meedeelt dat een ruggeprik godsonmogelijk is. en dat hij als hij zich 'eerder had kunnen inlezen wel had kunnen voorbereiden hierop, maar nu niet hoor'. Ik begrijp er niets van, we hadden dit toch besproken, en ik raak langzaamaan in paniek. Het gaat met onze baby niet goed, hij komt veel te vroeg ter wereld, en nu kan ik er ook nog niet zijn voor hem zijn allereerste momenten. En vanuit het niets bekruipt me een gevoel van totaal verlammende angst. Ik lig te rillen, te hyperventileren, te huilen, en ik kerm om Vriendje die zijn OK-kleding staat aan te trekken. De anesthesist zegt: 'Nee hoor mevrouw, die deur blijft dicht, u kunt hem niet meer zien'. Ik voel me alsof alle grond onder me wordt weggeslagen. Ik eis huilend en wel dat ik mijn Vriendje verdomme nog mag zien voordat ik onder narcose ga, en zuchtend en steunend laat de anesthesist Vriendje binnen. Vriendje is de rust zelve, zoals altijd. Hij ziet er weergaloos uit in het OK-pak, ik voel me gezegend dat ik nooit in mijn leven hoef te twijfelen aan waarom ik voor hem heb gekozen. Hij kust me, zegt hoe alles goed komt, dat hij bij me is. Blijf bij de baby als hij er is, zeg ik nog. Laat hem níet alleen. Hij belooft het, geeft me een laatste zoen, en vertrekt.

Anderhalf uur later kom ik bij. De keizersnede is prima verlopen, om 21:00 exact is onze zoon L. ter wereld gekomen. Piepklein, nog helemaal niet klaar voor het leven buiten de buik met zijn 1545 gram, maar hij is perfect. Alles zit er op en er aan, en hij leeft, onze zoon lééft! Hij wordt bij me gelegd en een paar minuten lang zijn we de gelukkigste mensen op aarde. Totdat ik vraag of ze L. van me af willen halen: ik krijg het zo benauwd van hem, zeg ik. Ze halen hem van me af, en daarna gaat alles razendsnel: binnen enkele minuten ben ik extreem benauwd. In de verte hoor ik ze het hebben over een bloeddruk van 240/160, een zuurstofgehalte van maar 70%, en ze proberen me zuurstof toe te dienen maar ik sla alles weg, roepende dat ze me zo benauwd maken 'met dat gedoe in mijn gezicht'. Ik voel mijn lichaam keihard werken, de strijd voelt ongelijk, en ik voel en besef dat de kans bestaat dat dit het dan was voor mij. Dat ik de grootste liefde van mijn leven met twee kinderen laat zitten, en dat alles afhangt van wat de artsen nu doen. Zelf kan ik het niet, zoveel is me duidelijk. Ze gaat naar de Intensive Care, zegt iemand. What the fuck, is mijn reactie. Dat klinkt wel heel ernstig. Op de IC wordt, onder ander dmv een longfoto, al heel snel duidelijk dat ik last heb van pulmonair oedeem: vocht achter de longen als complicatie bij de al bestaande pre-eclampsie. Ik word volgestopt met infusen en medicatie en binnen zeer korte tijd raak ik een groot deel van dat vocht weer kwijt. Uiteindelijk ben ik stabiel genoeg, waarna ik nog twee dagen op de IC moet blijven. Twee dagen waarin ik me lichamelijk nog steeds voel alsof ik wél ben dood gegaan: wát een uitputtingslag was het.

In de dagen erna dringt de ernst van alles tot me door. We zien de longfoto, genomen op het toppunt van mijn benauwdheid. Het is een beeld dat we niet snel zullen vergeten: mijn longen zijn compleet wit, alsof ze in een melkbad staan. Van onder tot boven gevuld met alleen maar vocht, geen wonder dat ik zo benauwd was. Al het medisch aanwezig personeel van die avond komt bij me langs en benoemt hoe heftig ook zij het hebben ervaren. En ik kan alleen maar heel dankbaar zijn dat het medisch personeel zo kundig was dat ze dit tot een goed einde hebben gebracht.

Lichamelijk voel ik me elke dag een beetje beter. De gyneacoloog vertelt dat het herstel van dit alles echt wel maanden zal duren, ook emotioneel gezien, maar dat is prima. Wij hebben er een zoon bij en we zijn dolgelukkig elkaar nog te hebben. Inmiddels is L. morgen een week oud. Ik ben nu thuis, hij blijft nog even in het ziekenhuis om groot en sterk te groeien. Dat kost tijd en liefde, maar beide hebben we in overvloed. We prijzen ons gelukkig.

Wow... L-E.. wát een verhaal! Zit met kippenvel en een brok in m'n keel te lezen... ik begreep al dat het heftig was, maar zó heftig...
Prachtige laatste alinea ook.. ik wens jullie alle goeds en een voorspoedig herstel!

quote:

Op dinsdag 30 april 2013 17:35 schreef Shandaly het volgende:
Wow... L-E.. wát een verhaal! Zit met kippenvel en een brok in m'n keel te lezen... ik begreep al dat het heftig was, maar zó heftig...
Prachtige laatste alinea ook.. ik wens jullie alle goeds en een voorspoedig herstel!

Amen. Wat een heftige gebeurtenis. Ongelooflijk. En wat zijn jullie sterk. Jullie komen er wel!

Wat een verhaal LE!

_{En ik ben nog steeds heel erg benieuwd naar de naam...}

Jeetje zeg, wat enorm heftig! Sterkte met het herstel en veel geluk met L.

Mijn emoties zijn weer wat rustiger twee weken na de bevalling maar hier kreeg ik wel een brok van in mijn keel LE!
Wat een heftig moment vlak voor de narcose! Maar je klinkt nu heel rustig en verliefd op je gezin

Wauw LE wat heftig. Ik las het op het werk en de tranen staan in mijn ogen.
Maar zo te horen zijn jullie sterk en natuurlijke vechters. Jullie komen er wel!

L-E, wat een heftig verhaal zeg. En wat ontzettend mooi geschreven. Geniet maar lekker van je gezinnetje

quote:

Op dinsdag 30 april 2013 17:35 schreef Shandaly het volgende:
Wow... L-E.. wát een verhaal! Zit met kippenvel en een brok in m'n keel te lezen... ik begreep al dat het heftig was, maar zó heftig...
Prachtige laatste alinea ook.. ik wens jullie alle goeds en een voorspoedig herstel!

Ik sluit me hierbij aan.. L-E, heel veel sterkte met het herstel

LE, met een brok in mijn keel heb ik jullie verhaal gelezen. Wat heb je het prachtig opgeschreven. Veel geluk met jullie gezinnetje, L. wordt vast een hele grote jongen met geweldige ouders!

LE, wat een onvoorstelbaar eind van je zwangerschap. Wat enorm heftig voor jou, je vriend en je 2 kinderen. Ik schrik er van, wat kan een zwangerschap toch veel met je lichaam doen en wat een geluk is het toch als alles probleemloos verloopt. Een voorspoedig herstel gewenst en veel geluk met je gezinnetje!

Zo hee, nog zo'n heftig verhaal. Wat ontzettend eng, je angst is echt voelbaar in de tekst . Sterkte met herstellen! En hopelijk groeit L. goed en mag hij snel met jullie naar huis .

LE, wat een heftig verhaal zeg! Bij het lezen van de laatste 2 paragraafen schoten de tranen in mijn ogen. Ik wens jouw een spoedig herstel, dat L. Maar snel gezond en gelukkig groter mag groeien en naar huis mag komen.

Bij ij dringt zich wel de vraag op hoe het komt dat de artsen met je benauwdheid en gevoel van vollopen met vocht niet eerder hebben kunnen vaststellen, dat je pulmonair oedeem had?

quote:

Op dinsdag 30 april 2013 19:21 schreef Tante_Soesa het volgende:
Ik schrik er van, wat kan een zwangerschap toch veel met je lichaam doen en wat een geluk is het toch als alles probleemloos verloopt.

Dit bedenk ik me nu ook al een aantal keer sinds het lezen van je verhaal. Het blijft indrukwekkend, heel veel sterkte gewenst, ook met het verwerken van deze ervaring.

Le wát een heftige bevalling! Ik hoop dat je herstel voorspoedig verloopt en L snel groter wordt.

Wat een heftig verhaal LE. Ik wens je een heel goed herstel toe, zowel lichamelijk als geestelijk en hopelijk is jullie mannetje snel groot en sterk genoeg om naar huis te komen.

L-E, wat een ontzettend heftig verhaal. De angst is voelbaar. Ik wens je een vooerspoedig herstel, zowel lichamelijk als geestelijk.

LE, dat is meer dan een traantje wegpinken zeg. Wat ontzettend heftig en eng en wat ben je dapper geweest. Ik weet nog dat je je zo zwanger voelde in het begin, maar de positieve test bleef uit. Dit kereltje gaat heel sterk en bijzonder opgroeien, zoveel liefde als ie vanaf moment 1 van zijn ouders heeft gekregen

LE; inderdaad heftig verhaal zeg! ik snap ook niet dat ze je klachten in het ziekenhuis niet serieus hebben genomen, mijn inziens een heel duidelijk beeld van decompenseren... En wat zal je je ontzettend naar en angstig moeten hebben gevoeld. Google eens op Astma Cardiale; want dat is mijn inziens wat je mee hebt gemaakt.
Heb je nog ondersteuning qua ademhaling gekregen? hier op de IC is het vrij standaard om dan in elk geval een ondersteunig te bieden die zorgt dat je longblaasjes enigzins open blijven staan, waardoor je weer wat makkelijker zuurstof en koolzuur uit kunt wisselen....(optiflow of non invasief beademen.)
Gefeliciteerd met jullie perfecte kleine mannetje en ik wens jullie een spoedig herstel....

Jezus, L-E wat een verhaal. Zo bizar dat je dit gewoon niet overleefd had als je X jaar eerder, of net in het verkeerde land geboren was. Heel veel succes met het herstel, ook met de verwerking ervan. Ik las ergens anders al dat hij super stoer zelf aan de borst drinkt. Veel geluk!

Jee, wat heftig LE! Jouw verhaal bevestigt maar weer hoe ongelooflijk bijzonder het is wanneer alles goed gaat. Het is absoluut een risico, een zwangerschap en bevalling!
Máár je bent er gelukkig nog en ik hoop dat je snel herstelt, luister goed naar jezelf! Veel geluk met L!

Jeetje LE wat een verhaal!
Heftig hoor!
Gelukkig ben je er nog en heb je zo'n sterk klein mannetje.
Hopelijk mag ook hij snel naar huis en kunnen jullie met zn 4en gaan genieten!

Goddorie LE, wat een verhaal

Ik had met het meelezen ook al begrepen dat het heftig geweest is, maar pfoe....
Maar jouw jongetje wordt vast snel groot en sterk, met zo'n lieve moeder

LE, brok in m'n keel, prachtig geschreven. Wat enorm heftig zeg.... Ben diep onder de indruk. Ik wens je een goed herstel en dat je kleine man snel groot en sterk mag worden zodat hij 24x7 bij zijn lieve familie kan zijn

LE, wat heftig... Ook ik kan niet begrijpen dat er niet eerder gereageerd is op je benauwdheid en dat ze het nodig vonden zo moeilijk te doen voor je onder narcose ging. Ze hadden de anesthesist toch kunnen inlichten?
Enfin, heel veel sterkte bij het herstellen en het is duidelijk dat jullie zoon een echte vechter is!

Ik vind het wel echt heel kwalijk dat je van tevoren nog specifiek om een gesprek met de anesthesist vraagt, dit wordt weggewuifd, en je vervolgens van de anesthesist te horen krijgt: jammer maar helaas, ik heb me niet voor kunnen bereiden. Wat een gang van zaken én wat een hork. Het gaat niet om een amandel die eruit geknipt moet worden!

quote:

Op woensdag 1 mei 2013 09:55 schreef Spees_Eend het volgende:
Ik vind het wel echt heel kwalijk dat je van tevoren nog specifiek om een gesprek met de anesthesist vraagt, dit wordt weggewuifd, en je vervolgens van de anesthesist te horen krijgt: jammer maar helaas, ik heb me niet voor kunnen bereiden. Wat een gang van zaken én wat een hork. Het gaat niet om een amandel die eruit geknipt moet worden!

Vinden wij ook echt heel erg, we gaan dan ook een officiële klacht indienen tegen de anesthesist. Ik wil dat geen enkele andere barende vrouw nog op die manier word benaderd door de beste man, hopelijk zorgt een klacht voor een stukje zelfreflectie.

Verder heb ik niet het idee of gevoel dat men nalatig is geweest, integendeel. Op grond van mijn benauwdheid is men gestart met de inleiding, de verwachting is natuurlijk dat de PE zichzelf oplost zodra de zwangerschap er niet meer is. Dat ik zo'n heftige complicatie had is heel zuur, maar m.i. niet iets wat erg in de lijn der verwachtingen lag. Ook niet voor de medici. We hebben een fijn na-gesprek gehad met de gynaecoloog en we zijn vooral erg blij dat er zo snel zo goed is ingegrepen. Ik denk echt niet dat ze dit beter hadden kunnen doen

Dat is het belangrijkste . Wij waren er niet bij en hebben het niet meegemaakt, dus als jij zo kan terugkijken, is dat helemaal goed.

Behalve de anesthesist, die mag idd wel aangepakt worden .

Wat een pukkel inderdaad

quote:

Op woensdag 1 mei 2013 09:55 schreef Spees_Eend het volgende:
Ik vind het wel echt heel kwalijk dat je van tevoren nog specifiek om een gesprek met de anesthesist vraagt, dit wordt weggewuifd, en je vervolgens van de anesthesist te horen krijgt: jammer maar helaas, ik heb me niet voor kunnen bereiden. Wat een gang van zaken én wat een hork. Het gaat niet om een amandel die eruit geknipt moet worden!

Dat dacht ik dus ook. Jeetje zeg, wat een arrogante zak. Fijn dat je er verder zelf 'goed' op terugkijkt LE, met vertrouwen in de medische staf. Al zal de verwerking nog wel even duren, de angst is goed terug te lezen, pfoei. Sterkte voor jou en je vriend daarbij. Hopelijk bloeit jullie kleintje helemaal op en mag hij binnenkort naar huis met jullie. En als hij idd al drinkt uit de borst, wat ontzettend knap van hem!

En wat hiervoor al gezegd is, wat kan een zwangerschap toch een impact hebben op een lichaam. Goed om daar nog even bij stil te staan en niet zomaar alles for granted te nemen.

Heftig Le! Dat je maar spoedig mag herstellen en je zoontje als kool gaat groeien! Je komt sterk en nuchter over!

quote:

Op woensdag 1 mei 2013 09:55 schreef Spees_Eend het volgende:
Ik vind het wel echt heel kwalijk dat je van tevoren nog specifiek om een gesprek met de anesthesist vraagt, dit wordt weggewuifd, en je vervolgens van de anesthesist te horen krijgt: jammer maar helaas, ik heb me niet voor kunnen bereiden. Wat een gang van zaken én wat een hork. Het gaat niet om een amandel die eruit geknipt moet worden!

Maar is het dan de fout van de anesthesist of van degene die geen gehoor heeft gegeven aan LE's verzoek. Want de anesthesist kan dan op dat moment inderdaad niet veel meer dan een algehele verdoving geven.

Dat ie lomp reageert staat buiten kijf, maar imho kun je de anesthesist niet kwalijk nemen dat hij een totale narcose heeft moeten toepassen.

L-E wat een heftig verhaal. Wat heb je het mooi opgeschreven en wat ontzettend fijn dzat je het nog na kunt vertellen. Sterk goed aan en jullie mooie ventje is een vechtertje dat heeft hij al laten zien.

quote:

Op woensdag 1 mei 2013 13:59 schreef mignonne het volgende:

[..]

Maar is het dan de fout van de anesthesist of van degene die geen gehoor heeft gegeven aan LE's verzoek. Want de anesthesist kan dan op dat moment inderdaad niet veel meer dan een algehele verdoving geven.

Dat ie lomp reageert staat buiten kijf, maar imho kun je de anesthesist niet kwalijk nemen dat hij een totale narcose heeft moeten toepassen.

Nee, ik vind de gang van zaken en het gebrek aan communicatie kwalijk, niet de keuze van de anesthesist. Dat zei ik volgens mij ook niet. Zijn gedrag vind ik hem wel persoonlijk aan te rekenen, zoals ik het lees heeft hij zich als een hork gedragen.

Pfff LE wat een heftig verhaal! Veel sterkte met herstellen!
En idd wat al meerdere zeggen.. Wat kom je sterk en vol liefde over... Geniet van elkaar!

Jeetje LE, wat een heftig verhaal! Neem je tijd om dit allemaal te verwerken, en je partner ook, voor hem moet het ook ongekend emotioneel geweest zijn.

Ik heb ook rugoperaties gehad en was daardoor ook bang geen ruggenprik te kunnen krijgen. Ik wilde niet per se pijnstilling, maar wilde wel de mogelijkheid hebben en niet ter plekke staan stechelen met de anesthesioloog of dat nou wel of niet kon. Daarom heb ik dat tijdens mijn zwangerschap nog uitgezocht, moest speciaal op het pré-operatieve spreekuur langskomen en toen is er gekeken. Het ging allemaal niet van harte, het was op mijn iniatief en ik moest behoorlijk aandringen bij de verloskundige ook ervoor en er tig keer achteraan bellen. Blijkbaar zit het niet zo in de denkwijze ofzo. Uiteindelijk was er geen sprake van dat ik een epiduraal zou krijgen, maar het was wel een rustig idee vond ik.

Wow L-E, wat heb jij het te verduren gehad! Lijkt me ook doodeng geweest voor je vriend. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen en je klinkt heel sterk. En wat fijn dat jullie zoontje het zo goed doet, die komt er wel! Veel sterkte met het herstel!

Wat een heftig verhaal LE Wat vreselijk om te weten dat het niet goed gaat en je volledig op de medici moet vertrouwen omdat je lichaam het niet meer aan kan. Wat moet je bang zijn geweest (en dat ben je zo te lezen ook geweest).
Ontzettend fijn dat het met jullie kleintje zo goed gaat!

Wow LE ik zit hier met tranen in mn ogen je verhaal te lezen. Wat vreselijk heftig!

Ik kan me altijd zo vreselijk kwaad maken als ik lees dat mensen iets aangeven en dat niet serieus genomen wordt. In jouw geval bijv dat je de anesthesist wilde spreken maar dat niet gebeurde. Ik heb zelf ook al meerdere keren zulke ervaringen gehad in het ziekenhuis.
Wel heel fijn dat je er zelf met een goed gevoel op terugkijkt, dat men het goed heeft aangepakt.

quote:

Op woensdag 1 mei 2013 09:55 schreef Spees_Eend het volgende:
Ik vind het wel echt heel kwalijk dat je van tevoren nog specifiek om een gesprek met de anesthesist vraagt, dit wordt weggewuifd, en je vervolgens van de anesthesist te horen krijgt: jammer maar helaas, ik heb me niet voor kunnen bereiden. Wat een gang van zaken én wat een hork. Het gaat niet om een amandel die eruit geknipt moet worden!

Dat dus ja

Verder ook weer mooie verhalen

Ik ben nog steeds met mijn verhaal bezig maar het lukt me niet goed. In mijn hoofd zie ik het nog helemaal voor me, als n film, maar ik krijg het niet verwoordt.

LE wat een verhaal en wat verschrikkelijk fijn dat jij en L er nog zijn !!!
Heel veel sterkte met herstellen en verwerken van deze bevalling. Voor L veel om te groeien !

Die anestesist weet ik nog wel een boom voor, kan ie daar uitdrogen, wat een belachelijke hork zeg.

Fieder, ben wel benieuwd! Misschien gewoon opschrijven en later eens teruglezen? Ik ben maar begonnen en heb later toch wat dingen aangepast (het verhaal was nog veel langer).. en op een gegeven moment vond ik het wel best. Kan het later voor mezelf altijd weer aanpassen, nu staat het in elk geval op papier en kan ik het niet meer vergeten

Ik heb een aantal weken last van voor weeën gehad. Toen Lauren zich dus op de uitgerekende datum 21 februari nog niet had laten zien heb ik de 22ste gebeld om aan te geven dat alle voorweeen en het slechte slapen erg vermoeiend waren en dat ik graag gestript wilde worden.

Op zaterdag 23 komt de verloskundige kijken of ik strip baar ben. Nee dus. Ik baal en ik ben moe maar het blijft gewoon afwachten.

Maandagochtend om 3 uur wordt ik wakker, ik heb weer voorweeen, denk ik. Manlief wordt wakker en ik lig te huilen in zijn armen omdat ik al zo moe ben en ik niet weet hoe ik nog voor Nathan moet zorgen met al die activiteit dat mij 's nachts uit MN slaap houdt. Ik merk wel regelmaat op,maar voorweeen waren ook regelmatig. Tegen half 7 komen ze weer elke 2 a 3 minuten en houden ze weer een minuut aan. Manlief besluit toch de verloskundige te bellen om 7 uur. Die heeft een heerlijke nachtrust gehad en ze staat om half 8 naast mijn bed. Ik zeg dat het me spijt en dat ik denk dat het vast weer voorweeen zijn (ze is de laatste weken 3 keer bij mij thuis geweest vanwege voorwerk). Ze geeft aan dat dit er heel wat serieuzer uitziet en dat ze denkt dat ik vandaag eindelijk mijn baby krijg. Ze kijkt of ik ontsluiting heb, 2 a 3 cm!!! Eindelijk, er gebeurt iets! Ze gaat na een tijdje even koffiedrinken bij haar moeder, maar zegt eerst nog even dat ze het leuk vind als MN meisje die dag geboren wordt, het is namelijk haar 30ste verjaardag, en ze vind het bijzonder om dan een kindje ter wereld te mogen helpen.

Tegen een uur of 10 komt ze terug, ik heb 4 cm ontsluiting, we besluiten nog even af te wachten, en ze gaat weer weg. Tegen 12 uur komt ze weer en aangezien ik nog geen zwaardere weeën heb gevoeld verwacht ik niet te zijn op geschoten, ik zit inderdaad nog op 4 cm. Uiteindelijk heb ik besloten mijn vliezen te laten breken, ondanks dat ik doodsbang ben dat ik weer een weeën storm krijg. Ik ga weer douchen, maar ga er na een tijdje toch uit omdat ik bang ben dat het te snel zal gaan, ik zit nog een tijdje op het toilet maar ga hieraf omdat ik bang ben dat mijn baby in het toilet zou vallen. Ondertussen zet de vk alles klaar en belt ze om een kraamverzorgster. Deze laat lang op zich wachten, maar is toch op tijd voor de bevalling. De verloskundige geeft aan dat ze erg blij is met mijn enorme stapel gestreken hydrofielen. Het laatste uur ontsluiting is erg heftig en uiteindelijk moet ik mee persen. Er duwt iets keihard tegen mijn schaambot aan, echt heel naar, de vk geeft aan dat het de schouder is van de baby, maar dat ik toch door de pijn heen moet persen omdat ze er dan achterweg schiet en het nare gevoel weg is. Uiteindelijk staat het hoofdje, wat een rot gevoel, maar niet zo rot als wanneer ze echt geboren word, toen had ik echt het gevoel in 2en gereten te worden (blijkt achteraf heel erg mee te vallen gelukkig).

Na een bevalling van 12 uur waarvan 17 minuten persen werd Lauren geboren. We hebben ruim een uur heerlijk mogen snuffelen en rustig liggen voordat de vk en de kraam weer boven kwamen om alles af te ronden. De kraam zet de weegschaal klaar en manlief mag Lauren erop leggen. Nee, zegt de vk, dit kan niet, meetfout, moet opnieuw. OK, nog een keer op de weegschaal, oh, geen meetfout dus, 3560 gram! Een stuk zwaarder dan ik aan de hand van alle groei echo's had gedacht! Wat een mega baby! Ze is ook 53 cm lang! Helaas had ik nog 2 hechtingen nodig en toen was het tijd te gaan bellen. Om 6 uur kwam Nathan kennis maken met z'n zusje, hij is de trotse grote broer!

Mooi verhaal pessie! Ondanks de pijn klinkt het wel heel relaxt. En wat een grote!

Mooi verhaal Pessie

Pessie, ook jij dus geen enthousiasteling voor de persfase Wat fijn dat jullie eerst lekker aan elkaar konden wennen voor het wegen enzo!

Mooi verhaal pessie.

Pessie, wat klinkt dat stuk na dr geboorte fijn
Sowieso klinkt het als een relaxte bevalling!
En mooi formaat baby (zoiets was Floris ook in centimeters, alleen dan 10 gram zwaarder )

quote:

Op donderdag 2 mei 2013 21:47 schreef Suikertante het volgende:
Pessie, ook jij dus geen enthousiasteling voor de persfase Wat fijn dat jullie eerst lekker aan elkaar konden wennen voor het wegen enzo!

Ik was alleen enthousiast door het vooruitzicht dat het echt bijna voorbij zou zijn . Placenta kwam trouwens ook binnen een kwartier, ik kon gewoon voelen dat deze groter was dan die van Nathan

Mooi Pessie, leuk om ook eens het verslag van een thuisbevalling te lezen.

quote:

Op dinsdag 30 april 2013 17:25 schreef L-E het volgende:

.....

Ik grap tegen Vriendje dat het voordeel van een ks is dat ik iig niet uit zal scheuren downunder. Hoera voor ons seksleven, enzo

.....

LE wat een heftig verhaal. Wel bizar dat het ook zo fout kan gaan. Maar fijn dat alles nu de goede kant op gaat!

Ik moest trouwens erg lachen om de zin hierboven! Ik maakte dezelfde grap tegen vriendlief de verpleegsters vonden het toen erg grappig)

(Tijdens de kraamvisite zei mn zwager hetzelfde, een verpleegster die er toen was, was helemaal in shock )


Pessie, klinkt als een goede bevalling, en wat fijn dat je gewoon een uur lekker samen kon knuffelen!

Hier dan toch mijn verhaal. Erg lang, maar ik heb het al enorm ingekort.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat is dat toch met bevallingsverhalen hier dat lengte helemaal niets uitmaakt? Ik heb ook deze weer ademloos zitten lezen... wat een snelheid uiteindelijk, Fieder! 2,5 uur!

En die laatste twee alinea's...
* Shandaly pinkt weer een traantje weg
_{(Zijn de hormonen he?)}

Mooi verhaal Fieder. En wat snel gegaan!

Zo ridder! Wat een snelheid zo aan het einde! Mooi verhaal hoor

Fieder, wat een mooi verhaal heb je geschreven! En wat een turbo bevalling

Pessie mooi! En het stukje van de grote broer
_{Leuk om te lezen hoe het afliep omdat ik het eerste stukje 'meebeleefd' heb in je posts.}

pessie wat heb je het mooi opgeschreven het klinkt als een bevalling volgens het boekje voor zover er richtlijnen uit een boekje zijn natuurlijk. Vond je het fijn om thuis te bevallen?

Fieder wat een snelheid zeg. Ben je weer goed hersteld van de schade?

[ Bericht 9% gewijzigd door F_r op 03-05-2013 16:45:54 ]

quote:

Op vrijdag 3 mei 2013 16:39 schreef ferrari_rood het volgende:
Fieder wat een snelheid zeg. Ben je weer goed hersteld van de schade?

Na de bevalling heb ik bekkeninstabiliteit gekregen. Dat kan dus ook nog ja
Uitwendig is alles ok. Inwendig is t minder. Heel gevoelig nog, als iemand er al naar kijkt
verkramp ik helemaal. Er zit daar ook allemaal nieuwe huid nog.

Intieme details

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Maar het schijnt weer helemaal goed te komen.

Fieder, wat heb je het eerlijk opgeschreven! Het moment dat die kleine op je gelegd wordt vond ik ook heel gek. En wat voel jij je lichaam goed aan! Volgende keer dus nog meer op jezelf vertrouwen

Fieder wat mooi geschreven.

Fieder, mooi geschreven hoor. Werd letterlijk even misselijk van je "PANG". Maar al met al een mooi verhaal, wat is het snel gegaan

quote:

Op vrijdag 3 mei 2013 22:53 schreef Spees_Eend het volgende:
Fieder, mooi geschreven hoor. Werd letterlijk even misselijk van je "PANG". Maar al met al een mooi verhaal, wat is het snel gegaan

Als ik eraan terugdenk hoor ik m nog.

quote:

Op vrijdag 3 mei 2013 17:20 schreef Fieder het volgende:

[..]

Na de bevalling heb ik bekkeninstabiliteit gekregen. Dat kan dus ook nog ja
Uitwendig is alles ok. Inwendig is t minder. Heel gevoelig nog, als iemand er al naar kijkt
verkramp ik helemaal. Er zit daar ook allemaal nieuwe huid nog.

Intieme details

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Maar het schijnt weer helemaal goed te komen.

euh ja dat vlies is dus niet te hechten? en moet vanzelf vast groeien?
Mocht je een 2e willen ooit knippen ze je dan in om het risico te verkleinen?

quote:

Op zaterdag 4 mei 2013 14:59 schreef ferrari_rood het volgende:
euh ja dat vlies is dus niet te hechten? en moet vanzelf vast groeien?
Mocht je een 2e willen ooit knippen ze je dan in om het risico te verkleinen?

Ja of t blijft flubberen als ik er geen last van heb en over dat knippen weet ik niet eigenlijk. Denk wel dat het nu een zwakke plek blijft? Maar ken ook iemand met een totaalruptuur die bij de 2e volledige schadeloos eruit kwam, zonder knip. Dus daar gaan we voor

Ik heb ook de tijd gevonden om mijn bevallingsverhaal op te schrijven. Het is lang en misschien niet heel spannend maar ik ben blij dat ik het op papier heb .

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Oh lot dat einde ook! Mooi opgeschreven. En het is het inderdaad waard!

Mooi hoor lot! Weet nog dat je op mijn verhaal reageerde dat je veel vergelijkingen zag, ik herkende het meteen in je verhaal. Dat niet kunnen bewegen, de snelle opvolging van de weeën en de reactie op gevraagde ruggenprik waar je dan een half uur (!!!) op moet wachten wel balen als je hem dan alsnog niet krijgt... En die Co die van zijn stokje ging Mooi geschreven!

Mooi geschreven lot. Je hebt maar mooi een sterrenkijkertje zelf of de wereld gezet.

L0t wat mooi geschreven joh Herkenbaar van de pijn en idd van te voren denken 'dat kan ik heus wel ja' en dan op het moment zelf denken KUT ik wil toch pijnstilling ja, doe maar graag
Wat super dat je dr zelf uit hebt gekregen ondanks sterrenkijker!

Mooi verhaal L0t! En inderdaad, dat je zelf een grote sterrenkijker er uit hebt gekregen, wow!

weet je nog wie de gyn was?

Je hebt het mooi opgeschreven, Lot! Goed gedaan, een sterrenkijker zelf op de wereld zetten!

Wat een bijzondere verhalen weer.

L-E wat een verhaal. Die onmacht op de ok, als die hork je vertelt dat je je man niet meer gaat zien. Moest stiekem wel lachen dat hervond dat hij er weergaloos uitzag.

Pessie wat een luxe om nog ruim een uur te kunnen snuffelen na de bevalling.

Fieder wat een turbobevalling en herkenbaar dat je na de bevalling opeens beseft dat je z'n voetjes nog helemaal niet bekeken hebt.

L0t, bizar hè hoe je bevalling gevoelsmatig heel kan anders kan uitpakken dan verwacht. Gelukkig is het het allemaal waard.

Note to self: niet midden in de nacht lezen. Nu ben ik klaarwakker. Ga ook maar eens aan mijn verhaal beginnen bij gebrek aan slaap.

.

[ Bericht 50% gewijzigd door Gulara op 20-05-2013 09:10:15 ]

Lekker kort van stof ben ik weer.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2013 12:27 schreef Gulara het volgende:
Lekker kort van stof ben ik weer.

Waarom ben je twee weken niet thuis geweest? Dat heb ik helemaal gemist. Toch problemen met Pi (aangezien hij verplaatst werd naar die andere afdeling)?

Mooi beschreven Gulara. Klinkt pittig. Vooral als 2 soorten pijnbestrijding niet blijken te werken. Ik vind het heel mooi (en ook wel herkenbaar) dat de drang om naar je kind te gaan zo groot is dat plassen en hechtingen geen drempel meer zijn.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2013 12:34 schreef Cocotrimonium het volgende:

[..]

Waarom ben je twee weken niet thuis geweest? Dat heb ik helemaal gemist. Toch problemen met Pi (aangezien hij verplaatst werd naar die andere afdeling)?

Door de extra zuurstof had hij een pneumo thorax. Hierdoor heeft hij nog anderhalve week aan het zuurstof gelegen. Ik moest na drie dagen naar huis en omdat ik borstvoeding op verzoek gaf heb ik al die tijd in een straal van 3km rond het ziekenhuis doorgebracht. 's avonds laat naar huis, meteen in bed en om 6 uur er weer uit en snel weer terug met ploftieten.

Wat stom dat je naar 3 dagen al naar huis moest zeg. Hier mag je iig je kraamtijd nog in het ziekenhuis doorbrengen (= 8 dagen).

Wow Lot je hebt n Co gevloerd heftig verhaal, en de ruggenprik die je niet meer mocht Maar je hebt t toch mooi voor elkaar gekregen!

Gulara uiteindelijk geen sterrenkijker? Ik moest even slikken toen je aan zn hoofdje voelde Jammer dat hij moest blijven en dat jij er neit bij mocht!! _{(wat is pneumo thorax?)}

quote:

Op zaterdag 18 mei 2013 13:32 schreef Fieder het volgende:
Wow Lot je hebt n Co gevloerd heftig verhaal, en de ruggenprik die je niet meer mocht Maar je hebt t toch mooi voor elkaar gekregen!

Gulara uiteindelijk geen sterrenkijker? Ik moest even slikken toen je aan zn hoofdje voelde Jammer dat hij moest blijven en dat jij er neit bij mocht!! _{(wat is pneumo thorax?)}

Een klaplong

Ach gossie
_Bedankt

Ja behoorlijk vermoeiend maar dat waren de regels. En ze hebben erg hun best gedaan, want proborstvoeding ziekenhuis, maar het ging niet.

Fieder, de arts heeft hem twee keer geprobeerd te draaien, maar dat lukte maar half en uiteindelijk is ie er als een soort kurkentrekker uitgekomen.

Gulara wat een heftige bevalling! En hole ia het nu met z'n long?

Bedankt voor de reacties!

quote:

Op vrijdag 17 mei 2013 21:00 schreef Kyara het volgende:
weet je nog wie de gyn was?

Ik pm je even

Gulara, mooi beschreven! Je trucje met het gas En heel mooi van dat moederinstinct!

Gulara jeetje wat heftig.. lastig van die pijnstilling zeg. En 20 hechtingen, my god gaat het ook weer beter met jou inmiddels?

L0t jemig de pemig, een assistente vloeren vind ik indrukwekkend hoor! En wat een pijn heb je gehad. Een sterrenkijker, wow! Ik dacht dat ik al had gereageerd maar ik kan het niet meer vinden!

En een kurkentrekkerbevalling klinkt ook heftig. Gulara je begon zo zen en fijn, jammer dat de tweede helft heel anders was.. Maar je moederinstinct vind ik ook heel mooi, dat kwam bij mij pas véél later!

Hoe hebben jullie mannen de bevalling ervaren eigenlijk? De mijne vond alles prachtig en veel rustiger dan hij had verwacht. Hij heeft me continu gemasseerd en was direct verliefd op F. Ik denk dat ik hem heel goed heb voorbereid maar hij was toch verrast door sommige dingen. Maar niet in negatieve zin dus. En hij vond mijn power echt fantastisch
Toen ik nog naar de OK moest was hij helemaal niet bang. Dit soort dingen begon ik me trouwens pas af te vragen na een week of drie

Pessie met z'n longen gaat het prima. Vlak nadat ie thuis was heeft ie ergens de jaren '80-slogan "huilen is goed voor de longetjes" opgepikt en daar flink mee geoefend.
Maar zonder gekheid, het had gewoon tijd nodig. Hij mocht pas naar huis toen er genoeg zuurstof in z'n bloed zat. Dat afbouwen van de zuurstof heeft even geduurd en thuis vonden we het de eerste nachten wel een beetje spannend. Maar dat is al lang over gelukkig.

Enfermera, ik ben nog steeds verbaasd hoe weinig last ik heb gehad van de hechtingen. Eigenlijk gewoon vrijwel niet.

Suiker, dat moederinstinct komt wanneer het komt. Ik vond het al behoorlijk gaar dat ik op het aaien van het hoofdje na, na de bevalling niet meteen zo'n gevoel had. Maar ik denk dat de boel ook wel echt getriggerd wordt als je kind opeens echt weg is.

Voor wat betreft die was vooral onder de indruk. En terecht! Hij heeft zich wel afgevraagd of hij niet eerder die ruggenprik er doorheen had moeten drukken. Toen de ruggenprik er eenmaal in ging was er nog bijzonder weinig van me over.
Ikzelf vond het precies goed zo. Wilde boven alles de regie van mijn bevalling zelf in handen houden. De injecties en gas waren eerste keus ende ruggenprik voor als het echt niet meer zou gaan. En zo is het ook gegaan. Toen de ruggenprik gezet werd ging het echt niet meer.
Dus dat heb ik hem nog even duidelijk gemaakt achteraf.

Ja onder de indruk, dat is wel een hele goede beschrijving. En inderdaad zeer terecht!!
Fijn dat je wel een goed gevoel aan de bevalling hebt overgehouden!

quote:

Op zaterdag 18 mei 2013 13:04 schreef Gulara het volgende:

[..]

Door de extra zuurstof had hij een pneumo thorax. Hierdoor heeft hij nog anderhalve week aan het zuurstof gelegen. Ik moest na drie dagen naar huis en omdat ik borstvoeding op verzoek gaf heb ik al die tijd in een straal van 3km rond het ziekenhuis doorgebracht. 's avonds laat naar huis, meteen in bed en om 6 uur er weer uit en snel weer terug met ploftieten.

Ah jeetje, een klaplong. Arm ding Gelukkig alles goed nu

quote:

Op zaterdag 18 mei 2013 22:36 schreef Suikertante het volgende:
Hoe hebben jullie mannen de bevalling ervaren eigenlijk?

M. was (net als jouw man op jullie beeb) meteen helemaal verliefd op Saartje Wat voor hem best speciaal was, was dat hij (nadat S. was goedgekeurd enzo) ongeveer een half uur met haar alleen op mijn kamer heeft gezeten (mij moesten ze nog dichtmaken na de ks). Heeft hij haar al die tijd op schoot gehad, en allerlei verhalen tegen haar gefluisterd. Dat hij haar ook altijd zal beschermen enzo

Toen ik mijn 25min wee had, toen was hij even erg bang dat het niet goed zou aflopen (omdat ik zoveel pijn had), maar verder vond hij het volgens mij vooral lang duren

[ Bericht 0% gewijzigd door Cocotrimonium op 18-05-2013 23:43:53 ]

Mijn vriend vond het superbijzonder maar ook lastig dat hij alleen maar kon toekijken terwijl ik pijn lag te lijden. Voor mij was zijn aanwezigheid en hand fijn knijpen al een enorme steun. Hij heeft wel 100 keer gezegd hoe trots hij op me was Was ook meteen verliefd op J. idd, echt meteen een papa .
Pfoe die momenten zou ik echt zo graag nog eens terughalen, zonder de pijn dan uiteraard.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2013 23:37 schreef L0t.. het volgende:
Pfoe die momenten zou ik echt zo graag nog eens terughalen, zonder de pijn dan uiteraard.

+1
Ook echt de laatste momenten helemaal met z'n tweeën.

Zo gek en mooi he die vaderliefde? Ik had wel verwacht dat hij het mooi zou vinden, maar het droop echt direct van zijn gezicht af, hij was meteen echt tot over zijn oren verliefd

Coco ik ben zo'n drie kwartier nadat F er was nog onder narcose gebracht op de operatiekamer en toen heeft mijn vriend een uur of twee bloot op bloot met F gezeten Daarom vond ik het ook helemaal niet erg om in mijn eentje weg te moeten. Het heeft wel iets vind ik, dat mijn vriend na negen maanden meteen even alleen met hem mocht zijn.

Die laatste momenten met z'n tweeën hebben wij niet echt gekoesterd en ik vind het ook toch niet zo'n heftige overgang geweest van twee naar drie. En we zijn nog steeds heel vaak met twee. Ook die laatste keer naar je huis kijken zonder baby, instappen met een lege maxicosi, dat is allemaal helemaal langs me heen gegaan terwijl ik van tevoren had verwacht dat het echt diepe indruk zou maken, gek wel.

Wat heftig is het nog gelopen, gualara! Je moederinstinct komt wel heel mooi naar boven

Och, jullie papaverhalen ik kan niet wachten om dat bij mijn man te zien!

quote:

Op zaterdag 18 mei 2013 23:45 schreef Suikertante het volgende:
Ook die laatste keer naar je huis kijken zonder baby, instappen met een lege maxicosi, dat is allemaal helemaal langs me heen gegaan terwijl ik van tevoren had verwacht dat het echt diepe indruk zou maken, gek wel.

Ik ben alle keren als mama thuisgekomen maar zonder kind(eren)
En dat is dan echt heel raar. Je bent altijd met 2 geweest maar als je dan weer met 2 bent terwijl er al een nummer 3 is, dan voelt dat echt heel incompleet. (of je bent weer met 3 maar eigenlijk met 5)

Maar als je dan het huis verlaat met de wetenschap dat je je kind(eren) op gaat halen (zonder dat het pijn gaat doen ) dan komt dat ook wel even binnen hoor.

quote:

Op zondag 19 mei 2013 09:32 schreef Kyara het volgende:

[..]

Ik ben alle keren als mama thuisgekomen maar zonder kind(eren)
En dat is dan echt heel raar. Je bent altijd met 2 geweest maar als je dan weer met 2 bent terwijl er al een nummer 3 is, dan voelt dat echt heel incompleet. (of je bent weer met 3 maar eigenlijk met 5)

Maar als je dan het huis verlaat met de wetenschap dat je je kind(eren) op gaat halen (zonder dat het pijn gaat doen ) dan komt dat ook wel even binnen hoor.

Ja stom is dat hè. Ik heb de eerste nacht thuis ook echt naar dat lege bedje gestaard. Ik vond een leeg bedje en een lege buik echt zo stom. En ze waren allemaal superlief in het ziekenhuis, maar ik vond het zo'n eind weg. Om 6:00 was het eerste wat ik deed het ziekenhuis bellen en vervolgens als een gek weer die kant op.

Maar dat is natuurlijk ook weer anders als je er al eentje (of meer) thuis hebt. Lastig om dan je tijd te verdelen lijkt me of niet?

Lot en Gulara ook echt sterke verhalen.

quote:

Op zondag 19 mei 2013 09:32 schreef Kyara het volgende:

[..]

Ik ben alle keren als mama thuisgekomen maar zonder kind(eren)
En dat is dan echt heel raar. Je bent altijd met 2 geweest maar als je dan weer met 2 bent terwijl er al een nummer 3 is, dan voelt dat echt heel incompleet. (of je bent weer met 3 maar eigenlijk met 5)

Maar als je dan het huis verlaat met de wetenschap dat je je kind(eren) op gaat halen (zonder dat het pijn gaat doen ) dan komt dat ook wel even binnen hoor.

Zo herkenbaar!
Toen ik na een week weer thuiskwam had familie t huis versierd. Ik heb alles er afgetrokken en heel hard gehuild... Maar dat luchtte wel op!
Ik heb ook heel hard gehuild na het telefoontje dat we ons mannetje de volgende dag mee mochten nemen en dat ze graag wilden dat we die nacht rooming in zouden doen! En als je dan thuiskomt met kind... Dat kwam ook binnen


Bijzondere verhalen trouwens lot en Gulara

Je bent je dan natuurlijk ook heel bewust van al die momenten, ik had me nooit gerealiseerd dat je als je met weeën het huis verlaat misschien niet heel rustig rondkijkt en afscheid neemt van je stille huis

Het lijkt me ook heel gek om zonder uk thuis te komen. Je bent zelf al niet fit en ik zou ook echt zitten wachten en minuten tellen tot ik weer echt moeder zou mogen zijn, daar stel je je al zo lang op in!

Lot en Gulara wat een mooie verhalen

quote:

Op zondag 19 mei 2013 11:32 schreef Gulara het volgende:
Maar dat is natuurlijk ook weer anders als je er al eentje (of meer) thuis hebt. Lastig om dan je tijd te verdelen lijkt me of niet?

Toen ik weer thuis was kon ik maar 1 keer per dag naar de meisjes toen. Niet alleen ivm M maar ook omdat ik zelf niet kon rijden door de ks. Man was weer aan het werk om weer vrij te kunnen nemen als de meisjes thuis zouden komen. Was wel pittig inderdaad.

Gulara mooi verhaal. Mooi je moederinstinct.

Ik heb geen idee of vriend iets tegen ean gezegd heeft toen ik op verkoeverkamer lag ga het straks vragen. Hij heeft naarciets vastgehouden zegt hij. Ik vond dat thuiskomen zonder kind ook echt niks. Ik zat thuis en zei ik heb geen kind en de katten zijn er ook niet. Ik wil dat die thuiskomen het is zo stil in huis.

Ik ben zonder weeën van huis gegaan ik wist niet eens dat toen ik op controle ging ik met een lege buik thuis zou komen.

Ja ik had ook nog de mazzel dat al die dagen is meegegaan. Samen met een van de eerste bussen heen en de laatste weer terug. Tussendoor werkte hij dan in de familiekamer. En ik kon gewoon de hele dag naar Pi toe.
Het scheelde ook dat hij verder gewoon goed was. Alleen wat slangetjes die in de weg zijn. En je blijft steeds op dezelfde vierkante meter, maar verder kon ik gewoon alles met hem doen. En dat was lang niet bij alle babies zo.

Ik kijk er dus ook niet met een negatief gevoel op terug.

Wat was eigenlijk de reden om niet dag én nacht in de buurt van het ziekenhuis te blijven? Of is het niet zo mijlenver als ik me voorstel?

quote:

Op maandag 20 mei 2013 09:18 schreef Suikertante het volgende:
Wat was eigenlijk de reden om niet dag én nacht in de buurt van het ziekenhuis te blijven? Of is het niet zo mijlenver als ik me voorstel?

Omdat ik 's nachts (tussen 1:00 en 6:00) ook nog moest slapen. Net bevallen en zo en verder overdag ook geen mogelijkheid om te slapen.

Ik weet niet wat je met mijlenver bedoelt eigenlijk. Of had je het helemaal niet over mij.

Mijn bevallingsverhaal


De laatste paar dagen voor de bevalling ben ik heel erg in mezelf gekeerd. Alleen mijn ouders, zus en hond kan ik om me heen verdragen. De rest is me teveel.
23 januari is mijn uitgerekende datum. En ik verwacht eigenlijk nog niks. Lees en hoor zoveel dat de eerste wel op zich laat wachten. In de ochtend ga ik nog naar Vierpolders bij mijn oma op visite. Mijn tante zegt nog dat ze denkt dat het niet eens meer een week gaat duren. Laat in de middag heb ik Kaja nog uitgelaten en eet ik bij mijn ouders.
Om half zeven krijg ik de eerste kramp en mijn zus en ik rijden naar mijn huis. Thuis trek ik nog wat makkelijks aan en als ik net op de bank zit word ik ontzettend misselijk. Ik red de wc net niet. als ik boven het toilet hang breken ook mijn vliezen. Ik bel de verloskundige (nadat ik de deur schoongemaakt heb) en zij zegt dat ik terug mag bellen als ik een uur lang om de vijf minuten weeën heb die minstens een minuut duren.
Ik probeer netjes mijn weeën te timen met mijn mooi gedownloade app, maar mijn weeën zijn niet te meten en duren zeker geen minuut. Ik had serieus niet door dat ik een weeënstorm had, pas achteraf realiseerde ik me dat. Dus braaf houd ik me aan de instructies van de verloskundige en wacht een uur voordat ik weer bel en ik vertel haar ook dat ik de weeën niet goed kan timen. Ze besluit even te komen. Als ze komt lig ik krom van de pijn op bed en blijk ik al 8,5cm ontsluiting te hebben. Mijn zus vraagt of zij de auto al voor moet rijden, maar de verloskundige zegt dat zij me meeneemt en dat mijn zus achter ons aan mag komen.
In de auto leert de verloskundige hoe ik de persweeeën moet wegpuffen.
In het ziekenhuis aangekomen heb ik volledige ontsluiting en mag ik beginnen met persen. Even ben ik bang dat mijn moeder het niet eens op tijd haalt, maar gelukkig komen mijn zus, mijn ouders en mijn tante al vrij snel aan. Mijn vader wacht in de wachtkamer. De rest mag bij mij in de verloskamer. Normaal mogen er twee mensen bij, maar bij uitzondering (omdat mijn tante ook komt kramen) mogen ze alle drie blijven.
Het persen wilt echt niet lukken en ik voel me echt heel erg moe. Ondertussen is de gynaecoloog gebeld. En die komt in zijn gewone kleding aan. Hij is even bang dat het een keizersnede zal worden, maar probeer het met de vacuümpomp. Bij de laatste keer persen (2,5 uur later) word ik ingeknipt en komt Riley er eindelijk uit en wordt ze op mijn buik gelegd. Zowel mijn moeheid als de pijn zijn weg. En ik kan alleen maar roepen hoe mooi ze is. En ze heeft echt zo lang op mijn buik gelegen. Van het hechten heb ik niet veel meegekregen. Haar agparscore waren 8 en 10. Dus erg mooi ook.
Ik krijg nog een katheter omdat ik niet kan plassen. Om die reden moet ik een dag extra in het ziekenhuis blijven. En vrijdag gaan Riley en ik naar huis.
Al met al kijk ik met een goed gevoel terug op de bevalling

Wow wat snel! Althans het eerste deel. 2,5 uur persen daarentegen... wel heftig!

Mooi verhaal omen. En wat bizar van eerst zo snel en dan alsnog 2,5 uur persen.

Nou inderdaad wat Gulara zegt. Is het nog een optie geweest om thuis te bevallen toen je al zo ver bleek te zijn?

Omen toch nog je verhaal! Een hele bijzondere bevalling inderdaad, en meteen zo verliefd!

Gulara ik bedoelde jou inderdaad, maar ik bedoelde dat je misschien in de buurt ergens kon overnachten in plaats van thuis Als het 300 km verder ligt, dan.

quote:

Op maandag 20 mei 2013 12:52 schreef Suikertante het volgende:
Omen toch nog je verhaal! Een hele bijzondere bevalling inderdaad, en meteen zo verliefd!

Gulara ik bedoelde jou inderdaad, maar ik bedoelde dat je misschien in de buurt ergens kon overnachten in plaats van thuis Als het 300 km verder ligt, dan.

Aah zo. Nee hoor het ziekenhuis is in de buurt. We waren gewoon zo kort thuis omdat ik zoveel mogelijk live wilde voeden. Dus om 23:00 een laatste voeding en tegen 7 weer de eerste. Dan had ie 's nachts maar één of twee flesjes nodig.

Kyara ik wilde niet thuisbevallen. Had ik van te voren aangegeven. Dat leek me zo eng

Ja, en zeker met je huidige ervaring zal je ook wel blij zijn geweest dat je in het ziekenhuis was.
Maar soms kan het niet meer. Mijn nichtje is bij de eerste thuis bevallen omdat er geen tijd meer was om nog naar het ziekenhuis te gaan.

Omen, wat een snelle ontsluiting! Jammer dat de persfase niet net zo soepel ging.

Ik denk dat mijn vk bij 8,5 cm niet meer naar het ziekenhuis was gegaan met ons. Achteraf zei ze dat ze twijfelde, en ik zat op 6 cm!

Gulara, ik heb net jouw verhaal gemist . Maar wel heel sneu van de klaplong! Heel stom dat je al na 3 dagen weer naar huis moet

quote:

Op maandag 20 mei 2013 13:34 schreef Kyara het volgende:
Ja, en zeker met je huidige ervaring zal je ook wel blij zijn geweest dat je in het ziekenhuis was.
Maar soms kan het niet meer. Mijn nichtje is bij de eerste thuis bevallen omdat er geen tijd meer was om nog naar het ziekenhuis te gaan.

bij mijn 1ste bevalling heeft de VK geen ontsluiting gecheckt; maar gingen we richting ziekenhuis ivm bevalling voor 37 weken.
Een kwartier na aankomst in het ziekenhuis was ik bevallen....
(of wel; ik vermoed dat ik met volledige ontsluiting vervoerd ben )

quote:

Op maandag 20 mei 2013 21:45 schreef Beessie-Jen het volgende:

[..]

bij mijn 1ste bevalling heeft de VK geen ontsluiting gecheckt; maar gingen we richting ziekenhuis ivm bevalling voor 37 weken.
Een kwartier na aankomst in het ziekenhuis was ik bevallen....
(of wel; ik vermoed dat ik met volledige ontsluiting vervoerd ben )

maar goed dat je geen file had onderweg

quote:

Op maandag 20 mei 2013 21:47 schreef Kyara het volgende:

[..]

maar goed dat je geen file had onderweg

scheelt dat ik maar 5 min van ziekenhuis woon Anders hadden we een autobevalling kunnen doen haha

quote:

Op maandag 20 mei 2013 13:11 schreef Gulara het volgende:

[..]

Aah zo. Nee hoor het ziekenhuis is in de buurt. We waren gewoon zo kort thuis omdat ik zoveel mogelijk live wilde voeden. Dus om 23:00 een laatste voeding en tegen 7 weer de eerste. Dan had ie 's nachts maar één of twee flesjes nodig.

Ik snap 't!

Mijn bevallingsverhaal begon vorige week, woensdag 15 mei.
Ik was die dag alleen thuis: peuter was spelen bij de kinderopvang, manlief was naar zijn werk. Ik mocht dus ook lekker uitslapen, maar ’s ochtends in bed voelde ik al wel af en toe een beetje buikpijn. Niet heel erg pijnlijk, zeker niet regelmatig, dus ik heb er niet al te veel aandacht aan besteed.

Rond lunchtijd had ik een afspraak bij de verloskundige. Ik had namelijk de dag ervoor besloten mee te doen aan de Index-studie, en er moest een lootje getrokken worden. Ik kreeg het lootje voor ‘afwachten’, wat wilde zeggen dat ik mocht afwachten op een spontane bevalling, en niet voor 42w0 ingeleid zou worden (tenzij medisch noodzakelijk natuurlijk) Daar was ik stiekem erg blij mee, want mijn vorige bevalling was een inleiding, en ik was eigenlijk wel heel nieuwsgierig of mijn lijf het ook zelf zou kunnen. Ik kreeg ook een inwendig onderzoek, waarbij bleek dat ik al 1 á 2 cm ontsluiting had. Mooi, dan is er dus echt gerommel en verbeeld ik het me allemaal niet.

Bijna bij de auto bedenk ik me nog iets en loop nog even terug naar binnen. Ik vraag ze of ik met dat beetje ontsluiting eigenlijk wel mag zwemmen, aangezien ik die avond nog graag naar m’n ‘walvisclubje’ zou willen. De verloskundige raadt het niet aan, maar als ik – ook naar aanleiding van dat inwendige onderzoek – geen bloedverlies krijg die middag, mag ik gerust gaan. Immers, zonder dat onderzoek had ik niets geweten van die ontsluiting, en hadden we ons ook geen zorgen gemaakt.

In de middag wordt het ‘gerommel’ af en toe wat pijnlijker, maar nog steeds erg onregelmatig, om het kwartier ofzo denk ik. Ik speel een spelletje ter afleiding, en hang wat op Fok! rond. Aan het eind van de middag, rond half zes, stap ik in de auto om Lars op te halen bij het kinderdagverblijf. De juffen daar vinden het nog maar bijzonder dat ik hem zelf op kom halen, maar ik vind het eigenlijk reuzenormaal, er is toch nog niets aan de hand?

Om kwart voor zes begin ik aan het avondeten; we eten lekker simpel spaghetti. Tijdens het koken sta ik een keer of 4 dubbel aan het aanrecht van de buikpijn, het gerommel begint toch wat serieuzere vormen aan te nemen. Tijdens het eten vertel ik over het gerommel aan mijn man, en vertel nog steeds ‘om de 10 minuten á een kwartier’. Mijn man gelooft me niet. Aan mijn gezicht ziet hij wanneer ik weer pijn heb, en hij zegt dat de vorige keer toch echt hooguit een minuut of vijf daarvoor was. Na het eten ga ik naar het toilet, en ik twijfel echt heel erg of ik nu zal gaan zwemmen of niet. Aan de ene kant heb ik toch wel pijn, aan de andere kant, we hebben zelf geen bad, en dat extra verwarmde zwembad en het nog warmere bubbelbad daar klinken wel erg aanlokkelijk.
Drie minuten later hang ik weer dubbel aan het aanrecht en besluit toch maar niet te gaan.

Ik hang wat op de bank terwijl ik de klok op de tv in de gaten houd. Verrek, het komt inderdaad ongeveer om de 5 minuten. Zou ik dan dus echt weeën hebben? En het doet verrekte pijn inmiddels. Om kwart over zeven loop ik naar boven om ‘even te gaan liggen’. Ik twijfel of ik de verloskundige al moet bellen, en doe het dan toch maar. “Ik geloof dat ik weeën heb”, vertel ik aan de telefoon. “Dat is fijn voor je”, kreeg ik als reactie. De verloskundige die ik aan de telefoon heb is op dat moment op het ziekenhuis, en vraagt of ik meteen daar naar toe kan komen. Nou, nee, want we hebben Lars ook nog! Ze stuurt een collega bij me langs, en verzoekt ons met enige spoed opvang voor Lars te regelen. Dat gaat nog niet zo soepel, want mijn schoonzusje kunnen we niet bereiken. Een vriendin van me (die gelukkig bij ons in de straat woont) kan de deur niet uit aangezien haar man niet thuis is, dus uiteindelijk stelt zij voor dat we Lars dan maar bij hen laten logeren.

Om kwart voor acht is de verloskundige bij ons. Ze voelt al 4 á 5 cm ontsluiting en wil NU naar het ziekenhuis. Mijn man brengt Lars weg, de verloskundige pakt een tas in (ik had spulletjes klaar liggen, maar nog niet ingepakt) en ik vraag haar “Denk je dat het vandaag nog komt?” Ze lacht en zegt “Ja, dat denk ik wel!” Inmiddels zijn de weeën echt serieus en moet ik flink mijn best doen om ze weg te puffen. Om tien over acht strompel ik naar de auto en zijn we op weg.
Tijdens de rit vloek ik alles bij elkaar en trap bijna de bodem uit de auto, zó erg als ik me probeer schrap te zetten tijdens die vreselijke weeën. Hoe heb ik toch kunnen denken vandaag dat het niet serieus was? In het ziekenhuis rijdt de verloskundige me in een rolstoel richting de kraamsuites. Vreselijk, want in die stoel kan ik me niet zo goed schrap zetten, en de weeën volgen elkaar inmiddels wel heel snel op. In plaats van een kamer in te rijden, rijdt ze door, en slaan we op het eind van de gang nogmaals rechtsaf een volgende lange gang in. WTF? Waar ga je met me naar toe?! Blijkbaar was het nogal druk en waren alle kamers bezet. Ik werd naar een andere afdeling gebracht waar ze tijdelijk een kamer als verloskamer hadden ingericht.

Ik wilde daar nog graag naar het toilet want ik moest ontzettend plassen, dacht ik. Op het toilet heb ik geen idee wat ik me voor houding moet geven van de pijn. Ik leun tegen de muur achter me, waardoor ik de spoelknop met mijn rug induw, en het toilet onafgebroken blijft spoelen. Mijn linkerarm leunt op zo’n afvalbak voor maandverband, zo een met sensor, dus dat ding wil telkens zijn dekseltje omhoog duwen. Aan de rechterkant hang ik op een zeepdispenser, en het schiet nog door me heen “goh, de boel zit hier in ieder geval wel stevig vast”.

Ik strompel naar mijn kamer en kruip op het bed. Inmiddels heeft mijn man de auto geparkeerd en heeft hij ons gevonden. Ze hebben het erover dat het op dat moment 20:34u is, het moment waarop Lars geboren werd, ook na 40w5. De verloskundige voelt weer even, ongeveer 8 cm ontsluiting! Geweldig, deze vreselijke pijn is niet voor niets! Er zit bijna geen pauze tussen de weeën, en ik krijg niet meer zo mee wat er om mee heen gebeurd. Er komen nog 2 kraamhulpen binnen, maar ik heb ze amper gezien. De verloskundige geeft aan dat ze mijn vliezen wil gaan breken, en dat ik best alvast een beetje mee mag duwen. Gelukkig maar, want ik kan niet anders. Ze breekt mijn vliezen, het gutst werkelijk de grond op, zo’n grote golf, en vrijwel meteen daarna voel ik het hoofdje van mijn meisje al. Nog één flinke pers en ze glibbert er al uit. Ik realiseer me dat het gegil dat ik hoor van mezelf komt, maar ik kan er toch niet mee stoppen. Mensenkinderen, wat deed dat pijn! En wat ging dat godsgruwelijk snel! Mijn dochter Femke is geboren om 20:59u.

Met een prachtig klein wezentje op mijn borst lig ik te trillen als een rietje, en volgens mij heb ik ook nog een paar minuten door gegild/gekreund/gepiept whatever... ik kon het niet tegenhouden. Ik kon me ook niet voorstellen dat het gewoon echt al gedaan was, het was klaar, ik heb een dochter!!

Verder ging het allemaal vrij soepel. Na ongeveer 20 minuten werd de placenta ‘geboren’, dat was nog een zorgenpuntje omdat dat bij Lars bijna een uur duurde en ze toen al bijna een OK klaar hadden gemaakt voor me. Het bleek ook dat Femke in het vruchtwater had gepoept, dus aangezien we toch in het ziekenhuis waren wilden ze dat er even een kinderarts kwam om haar na te kijken. Ze werd uiteindelijk door drie man sterk volledig goedgekeurd.

Om kwart voor twaalf mochten we naar huis. Ik kon het nog steeds amper bevatten wat er allemaal was gebeurd die avond… om half zeven twijfel je nog of je wil gaan zwemmen, en tweeënhalf uur later heb je je dochter in je armen…

Jeetje Shandaly wat is het snel gegaan. Mooi verhaal geworden, en een verliefde mama op het einde.

Wauw, dat is écht hard gegaan! Mooi verhaal meis en fijn dat jullie diezelfde dag nog naar huis mochten

Wow Shandaly, wat ging dat rap zeg! Zo snel dat je pas besefte dat je aan het bevallen was toen ze al geboren was of niet?! Ging het bij Lars ook zo snel? Ik kan het me amper voorstellen dat je met anderhalf keer persen een kind hebt en toch lees je dat regelmatig hier bij tweede/derde kinderen. Net of je dan er amper meer moeite voor hoeft te doen.

Wel lekker hoor, dezelfde avond alweer naar huis maar dan opeens met kind. Kan me voorstellen dat het even duurde voor het tot je was doorgedrongen. Hopelijk viel het mee met schade en naweeën en andere ongein! Geniet lekker van je meisje

De bevalling van Lars was een inleiding, dus niet te vergelijken. Weliswaar ook met een weeënstorm, maar minder vordering, en gelukkig een ruggenprik. Bij Lars heb ik ongeveer 20, 25 minuten moeten persen, wat op zich wel snel schijnt te zijn voor een eerste.

Schade valt mee, paar hechtinkjes en een klein schaafplekje. Naweeën waren er duidelijk, maar goed te hebben. De blaasontsteking die ik nu heb opgelopen is pijnlijker helaas.

Jemig Shandaly, hier ook in 25 minuten de eerste eruit geperst maar wel een subtotaalruptuur hoor!
Wat een onverwacht snelle avond, het klinkt als een hele gekke ervaring. Hebben jullie Lars nog opgehaald dezelfde nacht?

Mooi verhaal Shandaly. Lekker vlot gegaan. En ik moest lachen om je opmerking over de zeepdispenser en zo:D

mooi verhaal; en dat overweldigende is hier ook heel herkenbaar.....

Ik heb bij bij Evie 6 keer geperst en bij Liene niet... (ik moest zuchten, omdat ze de navelstreng van dr halsje wilden halen, maar ondertussen koprolde ze er zo uit...).

Wow Shandaly, dat ging echt snel zeg!