Bevallingsverhalen deel 16

Mooi verhaal! Wel balen van het staartje zeg. Volgens mij heb ik F's kaartje op de afdeling zien staan, kan dat? Fijn dat je goede zorg hebt gehad.

Ja ik heb natuurlijk wel een kaartje gestuurd! Het is een vijfluikje met heel groot de naam erop. Kan ik je hebben gezien daar?
Ik bedacht later nog vijf namen van medewerkers die ik er niet bij had geschreven, toen mijn hoofd weer aan ging

En ik ben dus niet de enige blinde perser Het is ook echt zo'n kracht en een soort blind moment, dat je zo snel mogelijk er doorheen wilt!
Ik heb nog even aan Q gevraagd of mijn buik golfde, hij zag wel dat het van boven al helemaal plat werd bij het persen.

Dat hypnobirthing klinkt eigenlijk behoorlijk mindful en als wat we bij yoga hebben gedaan, maar ik denk dat ik er bij een eventuele (pffff) volgende zwangerschap wel wat meer over wil lezen!

Ja, dat was het kaartje wat ik bedoelde. Nee, wij hebben elkaar niet getroffen.

Wat een mooi verhaal, Suiker .

Suiker wat een mooi verhaal en je klinkt zo rustig.
Geniet van jullie mooie mannetje

Suiker, wat een mooi verhaal en wat goed gedaan!

Takkembah's verhaal is trouwens precies de reden dat ik de cursus HypnoBirthing volg. Ik vind het niet zweverig, juist heel erg op jezelf gericht.

Suiker wat een mooi verhaal <3

Ik vond persweeën heerlijk juist eindelijk kon ik er wat mee ik weet wel bij mn oudste dat het zuchten zuchten zuchten echt een paar seconden duurde voordat het binnenkwam bij me. Maar ach, mn onderwereld was toch al aan gort geknipt dus ze flobberde er zo uit.

Suiker heel mooi verhaal!
Wat ik het vervelendst vond van het persen deze keer is dat ik voelde hoe de schouder tegen het schaambot aan duwde. Dat had ik bij Nathan niet zo. Echt een mega verschil tussen een kleiner en een groter kindje vond ik dat.

Indrukwekkende verhalen weer zeg!
En hoe stom het ook klinkt, ik hoop die persweeen ook nog ooit mee te maken.

quote:

Op maandag 29 april 2013 23:12 schreef pessie het volgende:
Suiker heel mooi verhaal!
Wat ik het vervelendst vond van het persen deze keer is dat ik voelde hoe de schouder tegen het schaambot aan duwde. Dat had ik bij Nathan niet zo. Echt een mega verschil tussen een kleiner en een groter kindje vond ik dat.

Ligt dat echt aan een groter of kleiner kindje of is het gewoon de ligging en manier van door het kanaal gaan?
Mignonne, poppedein, weten jullie dat?

Mooi verhaal suiker!
En ook de verhalen ervoor. Blijft bijzonder hoe iedere bevalling verloopt en hoe het ervaren wordt door degene die bevallen is

Ik vond persen vreselijk. Maar goed beide keren ging dat gedeelte ook niet soepel.
Ik heb beide keren 20 minuten geperst, maar bij nummer 1 was de vacuümpomp nodig en bij nummer 2 stond ie ook al klaar
Ben sowieso blij dat t niet meer hoeft als er hier ooit per ongeluk een nummer 3 komt zie ik nu al op tegen bevallen...

quote:

Op maandag 29 april 2013 23:49 schreef Sonnetje85 het volgende:
Mooi verhaal suiker!
En ook de verhalen ervoor. Blijft bijzonder hoe iedere bevalling verloopt en hoe het ervaren wordt door degene die bevallen is

Ik vond persen vreselijk. Maar goed beide keren ging dat gedeelte ook niet soepel.
Ik heb beide keren 20 minuten geperst, maar bij nummer 1 was de vacuümpomp nodig en bij nummer 2 stond ie ook al klaar
Ben sowieso blij dat t niet meer hoeft als er hier ooit per ongeluk een nummer 3 komt zie ik nu al op tegen bevallen...

Dan kom ik je wel helpen joh

quote:

Op maandag 29 april 2013 23:21 schreef laziness het volgende:

[..]

Ligt dat echt aan een groter of kleiner kindje of is het gewoon de ligging en manier van door het kanaal gaan?
Mignonne, poppedein, weten jullie dat?

Kan allemaal. Of een combinatie van die dingen.
Het kind kan een deel van zn hoofd hebben wat tegen je schaambeen drukt door een bepaalde ligging. T kan ook door de grote van t kind en de breedte van de schouders zijn dat je er meer van voelt. En t zou ook kunnnen dat je bekken iets smallers is vsn binnen.

Als ie echt klem komt te zitten, dat zie je vaker bij grote kinderen. En bij jongetjes. Maar een kleiner kind is geen garantie dat t niet gebeurd. Zelfde verhaal als met een totaalruptuur, dat kan ook met een kleintje.

Ik heb zelf niet dat gevoel van pessie gehad. Mijn meiden schelen toch wel een pond in gewicht. Maar de jongste heeft ook wat smallere schouders.

Dus ik hoef me niet direct zorgen te maken bij een volgende na zes pond van O.
Hij was wel 53cm trouwens dus smal maar lang. Het leverde genoeg schade op maar het beschreven gevoel heb ik dan weer niks van gemerkt

quote:

Op dinsdag 30 april 2013 07:28 schreef mignonne het volgende:

[..]

Dan kom ik je wel helpen joh

Haha is goed

Suiker wat een mooi verhaal.

quote:

Op dinsdag 30 april 2013 07:41 schreef laziness het volgende:
Dus ik hoef me niet direct zorgen te maken bij een volgende na zes pond van O.
Hij was wel 53cm trouwens dus smal maar lang. Het leverde genoeg schade op maar het beschreven gevoel heb ik dan weer niks van gemerkt

ik heb van die 4,3 kilo van E. ook niets gemerkt

Het formaat van je kind en wat je kunt 'hebben' zeg maar is heel persoonlijk, voor de een is een kind van 3,5 kg echt de max en voor de ander, die baart zonder al te veel problemen een kind van 4,7 kg.
Soms zie je het van te voren aankomen _{smalle Hindoestaanse dames van 1.52 met een Hollandse man van 2.14 en een kind wat groot geschat wordt bijvoorbeeld.} . Maar even vaak niet.
Het gevoel wat Pessie omschrijft, geen idee met wat dat te maken gehad heeft, groter kind, zou goed kunnen, hoeft niet. Lekker duidelijk

Hier maakte het niet uit dat-ie 4,1 woog, klem zat hij toch wel (aangezichtsligging). Ik had ook niet het idee dat hij nu zo groot was. De gynaecoloog schatte hem bij de laatste controle nog op 6,5 pond

Omen dank je!

Oeh dat klem zitten klinkt pas echt naar... Hier was het eigenlijk alleen dat branderige gevoel, de huid die zoveel te verduren krijgt. Als ik het opschrijf klinkt het helemaal niet zo pijnlijk maar dat was het wel! Zo'n schoudertje hoef ik er niet als bonus bij de volgende keer

Ik vond de persfase trouwens juist een opluchting. Het einde in zicht, een eind aan de pijn! Oke het duurde nog 1,5 uur maar toch

Door mensen zoals jij zag ik er helemaal niet tegenop, een zegen! Maar zonder ruggenprik lijkt het me héél anders. Opluchting dat de langste fase voorbij is inderdaad! Met prik was het een overgang van doezelen naar pijn. Maar het gaat zo snel, en kijk nou wat ervan komt

We zijn in hetzelfde ziekenhuis bevallen Suiker. Ik vond het erg prettig daar ik vond persweeën ook véél fijner, de volle 1,5 uur lang. Pauze en rust tussendoor en ik snapte inderdaad wat mijn lijf hiermee wilde, dat maakte het veel makkelijker te behappen.

De geboorte van L!

Het is vrijdagochtend 19 april als we ons moeten melden bij de gynaecoloog voor een controle, en een groeiecho. Ik ben dan exact 33 weken zwanger. Sinds de 29ste week van mijn zwangerschap loop ik met hypertensie, die even later is over gegaan in pre-eclampsie en ik word nauwlettend in de gaten gehouden. Pre-eclampsie kan heel ernstig compliceren, en heel snel ook, wordt telkens gezegd. Maar voor nu voel ik me prima, en los van de 2 weken groeiachterstand van ons kindje is er weinig aan de hand. Denk ik. Maar na het riedeltje bloeddruk meten/urine/bloedafname blijkt het tegendeel waar: ik heb ondanks de bloeddrukmedicatie een bloedddruk van 150/105 en mijn urine laat een enorme toename in eiwitten zien. Ik mag naar huis, met de afspraak komende week élke dag bloeddruk te laten controleren, en morgenochtend wederom bloed en urine inleveren. De volgende dag blijkt het pas écht mis: ook mijn bloeduitslagen zijn niet goed, en ik word voor de vierde keer in vijf weken opgenomen in het ziekenhuis. De artsen en verloskundigen zijn heel duidelijk: de kans bestaat dat ik het met deze klachten nog wel eventjes uitzing zo, maar de kans is veel groter dat dit binnen korte tijd escaleert: wij moeten ons mentaal gaan voorbereiden op een prematuur kindje. Ik zal het ziekenhuis niet meer verlaten zonder baby, zegt een verloskundige. Gek genoeg stelt dat gerust: dit is dus de laatste keer in het ziekenhuis, het eind is in zicht. We zetten ons vizier op de vrijdag erna, dan ben ik 34 weken: een geweldige mijlpaal.

Maandag en dinsdag krijg ik longrijpingsspuiten: mocht er nog voor week 34 ingegrepen worden heeft de baby al wat meer kansen. Ik bedenk bij mezelf hoe voortvarend ik dat vind, ik ga die 34 weken op mijn sloffen halen, vind ik. En dan wordt het dinsdag en gaat het met mij ineens heel slecht. Ik zie en voel mezelf met het uur vol lopen met vocht, en eenmaal op de weegschaal blijk ik tien kilo zwaarder dan een week eerder. Tien kilo aan vocht. Dinsdagnacht bereik ik rockbottom: het voelt alsof het vocht mijn longen in loopt, ik raak toenemend benauwd. Ik geef dit herhaaldelijk aan bij de verpleging, zij zeggen dat de gyn er vanaf weet, 'het hoort er even bij'. Midden in de nacht sms ik Vriendje, hoe doodsbang ik ben, hoe ik voel dat mijn lichaam deze zwangerschap niet meer trekt, dat ik niet durf te slapen uit angst niet meer wakker te worden, zo benauwd ben ik. De hele nacht ben ik wakker, rechtop zittend, mezelf proberen te kalmeren. Om 08:00 's morgens staat Vriendje naast mijn bed, en om 08:30 komt de dienstdoende gynaecoloog melden dat ze 'een begin willen maken met de baring'. Hoofdreden hiervoor is mijn lichamelijke conditie: ze willen geen risico meer lopen met mij. Al snel wordt er een balloncatheter ingebracht, de vk meldt dat dit heel vaak weinig tot niets doet: we moeten geen wonderen verwachten. We stellen ons in op een bevalling die wel twee dagen kan duren. Dat is prima, dan ben ik alsnog 34 weken ten tijde van de bevalling. Een paar uur na de balloncatheter wordt er een weeenopwekkend infuus gestart, heel licht.

Ik geef bij de gyneacoloog én de verpleging aan dat ik wil dat een anesthesist zich buigt over mijn situatie: ik heb verschillende rugoperaties gehad in het verleden en vraag me af in hoeverre een ruggeprik mogelijk en verantwoord is, mocht het uitlopen op een keizersnede. Ik benadruk hoe belangrijk een ruggeprik voor mij is, een keizersnede staat hoog op mijn angstenlijst: dat ons kind geboren wordt terwijl ik onder zeil ben en Vriendje achter glas kijkt vind ik een immens naar idee. Na contact met de anesthesist wordt gezegd dat de anesthesist op het moment zelf zal beoordelen of een ruggeprik mogelijk is. Ik vind dit bijzonder, maar wil geen doemdenker zijn en me te veel vastbijten in het idee dat het een ks kán worden: er is absoluut geen reden om dat te denken. Ik laat het los.

In de loop van de dag krijg ik venijnige krampen die ik echt weg moet zuchten. Als de vk komt controleren rond 19:00 's avonds constateert ze 3 cm ontsluiting: meer dan verwacht, en ze wil mijn vliezen breken om mijn lichaam het laatste zetje te geven. Al heel de dag lig ik tussen alles door aan het CTG: een CTG wat 'te vlak' is. Dit is het echter al een week, ze geven aan zich daar niet enorm zorgen om te maken: het kan ook een reactie zijn op alle medicatie die ik de afgelopen tijd heb ingenomen. Mijn vliezen worden gebroken en ik zie het meteen: de baby heeft in het vruchtwater gepoept. 'Dat is niet goed he?' zeg ik tegen de vk. Ze knikt. Dat is inderdaad niet goed. Vlak erna wordt het CTG nog slechter: de hartslag van de baby gaat enorm dippen. Ik kijk Vriendje aan, we weten allebei dat ze snel gaan ingrijpen nu. En dat doen ze. De vk vertelt dat het operatieteam van huis wordt gehaald, dat ze een spoedsectio gaan doen ivm foetale nood. Wij vinden het prima, haal onze baby maar, hij heeft het duidelijk heel moeilijk in de buik. Ik grap tegen Vriendje dat het voordeel van een ks is dat ik iig niet uit zal scheuren downunder. Hoera voor ons seksleven, enzo

Rond 20:00 zijn we op de OK. De anesthesist blijkt een tactloze ongevoellige boer, die me keihard meedeelt dat een ruggeprik godsonmogelijk is. en dat hij als hij zich 'eerder had kunnen inlezen wel had kunnen voorbereiden hierop, maar nu niet hoor'. Ik begrijp er niets van, we hadden dit toch besproken, en ik raak langzaamaan in paniek. Het gaat met onze baby niet goed, hij komt veel te vroeg ter wereld, en nu kan ik er ook nog niet zijn voor hem zijn allereerste momenten. En vanuit het niets bekruipt me een gevoel van totaal verlammende angst. Ik lig te rillen, te hyperventileren, te huilen, en ik kerm om Vriendje die zijn OK-kleding staat aan te trekken. De anesthesist zegt: 'Nee hoor mevrouw, die deur blijft dicht, u kunt hem niet meer zien'. Ik voel me alsof alle grond onder me wordt weggeslagen. Ik eis huilend en wel dat ik mijn Vriendje verdomme nog mag zien voordat ik onder narcose ga, en zuchtend en steunend laat de anesthesist Vriendje binnen. Vriendje is de rust zelve, zoals altijd. Hij ziet er weergaloos uit in het OK-pak, ik voel me gezegend dat ik nooit in mijn leven hoef te twijfelen aan waarom ik voor hem heb gekozen. Hij kust me, zegt hoe alles goed komt, dat hij bij me is. Blijf bij de baby als hij er is, zeg ik nog. Laat hem níet alleen. Hij belooft het, geeft me een laatste zoen, en vertrekt.

Anderhalf uur later kom ik bij. De keizersnede is prima verlopen, om 21:00 exact is onze zoon L. ter wereld gekomen. Piepklein, nog helemaal niet klaar voor het leven buiten de buik met zijn 1545 gram, maar hij is perfect. Alles zit er op en er aan, en hij leeft, onze zoon lééft! Hij wordt bij me gelegd en een paar minuten lang zijn we de gelukkigste mensen op aarde. Totdat ik vraag of ze L. van me af willen halen: ik krijg het zo benauwd van hem, zeg ik. Ze halen hem van me af, en daarna gaat alles razendsnel: binnen enkele minuten ben ik extreem benauwd. In de verte hoor ik ze het hebben over een bloeddruk van 240/160, een zuurstofgehalte van maar 70%, en ze proberen me zuurstof toe te dienen maar ik sla alles weg, roepende dat ze me zo benauwd maken 'met dat gedoe in mijn gezicht'. Ik voel mijn lichaam keihard werken, de strijd voelt ongelijk, en ik voel en besef dat de kans bestaat dat dit het dan was voor mij. Dat ik de grootste liefde van mijn leven met twee kinderen laat zitten, en dat alles afhangt van wat de artsen nu doen. Zelf kan ik het niet, zoveel is me duidelijk. Ze gaat naar de Intensive Care, zegt iemand. What the fuck, is mijn reactie. Dat klinkt wel heel ernstig. Op de IC wordt, onder ander dmv een longfoto, al heel snel duidelijk dat ik last heb van pulmonair oedeem: vocht achter de longen als complicatie bij de al bestaande pre-eclampsie. Ik word volgestopt met infusen en medicatie en binnen zeer korte tijd raak ik een groot deel van dat vocht weer kwijt. Uiteindelijk ben ik stabiel genoeg, waarna ik nog twee dagen op de IC moet blijven. Twee dagen waarin ik me lichamelijk nog steeds voel alsof ik wél ben dood gegaan: wát een uitputtingslag was het.

In de dagen erna dringt de ernst van alles tot me door. We zien de longfoto, genomen op het toppunt van mijn benauwdheid. Het is een beeld dat we niet snel zullen vergeten: mijn longen zijn compleet wit, alsof ze in een melkbad staan. Van onder tot boven gevuld met alleen maar vocht, geen wonder dat ik zo benauwd was. Al het medisch aanwezig personeel van die avond komt bij me langs en benoemt hoe heftig ook zij het hebben ervaren. En ik kan alleen maar heel dankbaar zijn dat het medisch personeel zo kundig was dat ze dit tot een goed einde hebben gebracht.

Lichamelijk voel ik me elke dag een beetje beter. De gyneacoloog vertelt dat het herstel van dit alles echt wel maanden zal duren, ook emotioneel gezien, maar dat is prima. Wij hebben er een zoon bij en we zijn dolgelukkig elkaar nog te hebben. Inmiddels is L. morgen een week oud. Ik ben nu thuis, hij blijft nog even in het ziekenhuis om groot en sterk te groeien. Dat kost tijd en liefde, maar beide hebben we in overvloed. We prijzen ons gelukkig.

Wow... L-E.. wát een verhaal! Zit met kippenvel en een brok in m'n keel te lezen... ik begreep al dat het heftig was, maar zó heftig...
Prachtige laatste alinea ook.. ik wens jullie alle goeds en een voorspoedig herstel!

quote:

Op dinsdag 30 april 2013 17:35 schreef Shandaly het volgende:
Wow... L-E.. wát een verhaal! Zit met kippenvel en een brok in m'n keel te lezen... ik begreep al dat het heftig was, maar zó heftig...
Prachtige laatste alinea ook.. ik wens jullie alle goeds en een voorspoedig herstel!

Amen. Wat een heftige gebeurtenis. Ongelooflijk. En wat zijn jullie sterk. Jullie komen er wel!

Wat een verhaal LE!

_{En ik ben nog steeds heel erg benieuwd naar de naam...}

Jeetje zeg, wat enorm heftig! Sterkte met het herstel en veel geluk met L.

Mijn emoties zijn weer wat rustiger twee weken na de bevalling maar hier kreeg ik wel een brok van in mijn keel LE!
Wat een heftig moment vlak voor de narcose! Maar je klinkt nu heel rustig en verliefd op je gezin

Wauw LE wat heftig. Ik las het op het werk en de tranen staan in mijn ogen.
Maar zo te horen zijn jullie sterk en natuurlijke vechters. Jullie komen er wel!

L-E, wat een heftig verhaal zeg. En wat ontzettend mooi geschreven. Geniet maar lekker van je gezinnetje

quote:

Op dinsdag 30 april 2013 17:35 schreef Shandaly het volgende:
Wow... L-E.. wát een verhaal! Zit met kippenvel en een brok in m'n keel te lezen... ik begreep al dat het heftig was, maar zó heftig...
Prachtige laatste alinea ook.. ik wens jullie alle goeds en een voorspoedig herstel!

Ik sluit me hierbij aan.. L-E, heel veel sterkte met het herstel

LE, met een brok in mijn keel heb ik jullie verhaal gelezen. Wat heb je het prachtig opgeschreven. Veel geluk met jullie gezinnetje, L. wordt vast een hele grote jongen met geweldige ouders!

LE, wat een onvoorstelbaar eind van je zwangerschap. Wat enorm heftig voor jou, je vriend en je 2 kinderen. Ik schrik er van, wat kan een zwangerschap toch veel met je lichaam doen en wat een geluk is het toch als alles probleemloos verloopt. Een voorspoedig herstel gewenst en veel geluk met je gezinnetje!

Zo hee, nog zo'n heftig verhaal. Wat ontzettend eng, je angst is echt voelbaar in de tekst . Sterkte met herstellen! En hopelijk groeit L. goed en mag hij snel met jullie naar huis .

LE, wat een heftig verhaal zeg! Bij het lezen van de laatste 2 paragraafen schoten de tranen in mijn ogen. Ik wens jouw een spoedig herstel, dat L. Maar snel gezond en gelukkig groter mag groeien en naar huis mag komen.

Bij ij dringt zich wel de vraag op hoe het komt dat de artsen met je benauwdheid en gevoel van vollopen met vocht niet eerder hebben kunnen vaststellen, dat je pulmonair oedeem had?

quote:

Op dinsdag 30 april 2013 19:21 schreef Tante_Soesa het volgende:
Ik schrik er van, wat kan een zwangerschap toch veel met je lichaam doen en wat een geluk is het toch als alles probleemloos verloopt.

Dit bedenk ik me nu ook al een aantal keer sinds het lezen van je verhaal. Het blijft indrukwekkend, heel veel sterkte gewenst, ook met het verwerken van deze ervaring.

Le wát een heftige bevalling! Ik hoop dat je herstel voorspoedig verloopt en L snel groter wordt.

Wat een heftig verhaal LE. Ik wens je een heel goed herstel toe, zowel lichamelijk als geestelijk en hopelijk is jullie mannetje snel groot en sterk genoeg om naar huis te komen.

L-E, wat een ontzettend heftig verhaal. De angst is voelbaar. Ik wens je een vooerspoedig herstel, zowel lichamelijk als geestelijk.

LE, dat is meer dan een traantje wegpinken zeg. Wat ontzettend heftig en eng en wat ben je dapper geweest. Ik weet nog dat je je zo zwanger voelde in het begin, maar de positieve test bleef uit. Dit kereltje gaat heel sterk en bijzonder opgroeien, zoveel liefde als ie vanaf moment 1 van zijn ouders heeft gekregen

LE; inderdaad heftig verhaal zeg! ik snap ook niet dat ze je klachten in het ziekenhuis niet serieus hebben genomen, mijn inziens een heel duidelijk beeld van decompenseren... En wat zal je je ontzettend naar en angstig moeten hebben gevoeld. Google eens op Astma Cardiale; want dat is mijn inziens wat je mee hebt gemaakt.
Heb je nog ondersteuning qua ademhaling gekregen? hier op de IC is het vrij standaard om dan in elk geval een ondersteunig te bieden die zorgt dat je longblaasjes enigzins open blijven staan, waardoor je weer wat makkelijker zuurstof en koolzuur uit kunt wisselen....(optiflow of non invasief beademen.)
Gefeliciteerd met jullie perfecte kleine mannetje en ik wens jullie een spoedig herstel....

Jezus, L-E wat een verhaal. Zo bizar dat je dit gewoon niet overleefd had als je X jaar eerder, of net in het verkeerde land geboren was. Heel veel succes met het herstel, ook met de verwerking ervan. Ik las ergens anders al dat hij super stoer zelf aan de borst drinkt. Veel geluk!

Jee, wat heftig LE! Jouw verhaal bevestigt maar weer hoe ongelooflijk bijzonder het is wanneer alles goed gaat. Het is absoluut een risico, een zwangerschap en bevalling!
Máár je bent er gelukkig nog en ik hoop dat je snel herstelt, luister goed naar jezelf! Veel geluk met L!

Jeetje LE wat een verhaal!
Heftig hoor!
Gelukkig ben je er nog en heb je zo'n sterk klein mannetje.
Hopelijk mag ook hij snel naar huis en kunnen jullie met zn 4en gaan genieten!

Goddorie LE, wat een verhaal

Ik had met het meelezen ook al begrepen dat het heftig geweest is, maar pfoe....
Maar jouw jongetje wordt vast snel groot en sterk, met zo'n lieve moeder

LE, brok in m'n keel, prachtig geschreven. Wat enorm heftig zeg.... Ben diep onder de indruk. Ik wens je een goed herstel en dat je kleine man snel groot en sterk mag worden zodat hij 24x7 bij zijn lieve familie kan zijn

LE, wat heftig... Ook ik kan niet begrijpen dat er niet eerder gereageerd is op je benauwdheid en dat ze het nodig vonden zo moeilijk te doen voor je onder narcose ging. Ze hadden de anesthesist toch kunnen inlichten?
Enfin, heel veel sterkte bij het herstellen en het is duidelijk dat jullie zoon een echte vechter is!

Ik vind het wel echt heel kwalijk dat je van tevoren nog specifiek om een gesprek met de anesthesist vraagt, dit wordt weggewuifd, en je vervolgens van de anesthesist te horen krijgt: jammer maar helaas, ik heb me niet voor kunnen bereiden. Wat een gang van zaken én wat een hork. Het gaat niet om een amandel die eruit geknipt moet worden!

quote:

Op woensdag 1 mei 2013 09:55 schreef Spees_Eend het volgende:
Ik vind het wel echt heel kwalijk dat je van tevoren nog specifiek om een gesprek met de anesthesist vraagt, dit wordt weggewuifd, en je vervolgens van de anesthesist te horen krijgt: jammer maar helaas, ik heb me niet voor kunnen bereiden. Wat een gang van zaken én wat een hork. Het gaat niet om een amandel die eruit geknipt moet worden!

Vinden wij ook echt heel erg, we gaan dan ook een officiële klacht indienen tegen de anesthesist. Ik wil dat geen enkele andere barende vrouw nog op die manier word benaderd door de beste man, hopelijk zorgt een klacht voor een stukje zelfreflectie.

Verder heb ik niet het idee of gevoel dat men nalatig is geweest, integendeel. Op grond van mijn benauwdheid is men gestart met de inleiding, de verwachting is natuurlijk dat de PE zichzelf oplost zodra de zwangerschap er niet meer is. Dat ik zo'n heftige complicatie had is heel zuur, maar m.i. niet iets wat erg in de lijn der verwachtingen lag. Ook niet voor de medici. We hebben een fijn na-gesprek gehad met de gynaecoloog en we zijn vooral erg blij dat er zo snel zo goed is ingegrepen. Ik denk echt niet dat ze dit beter hadden kunnen doen

Dat is het belangrijkste . Wij waren er niet bij en hebben het niet meegemaakt, dus als jij zo kan terugkijken, is dat helemaal goed.

Behalve de anesthesist, die mag idd wel aangepakt worden .