Bevallingsverhalen deel 16

quote:

Op zaterdag 18 mei 2013 12:34 schreef Cocotrimonium het volgende:

[..]

Waarom ben je twee weken niet thuis geweest? Dat heb ik helemaal gemist. Toch problemen met Pi (aangezien hij verplaatst werd naar die andere afdeling)?

Door de extra zuurstof had hij een pneumo thorax. Hierdoor heeft hij nog anderhalve week aan het zuurstof gelegen. Ik moest na drie dagen naar huis en omdat ik borstvoeding op verzoek gaf heb ik al die tijd in een straal van 3km rond het ziekenhuis doorgebracht. 's avonds laat naar huis, meteen in bed en om 6 uur er weer uit en snel weer terug met ploftieten.

Wat stom dat je naar 3 dagen al naar huis moest zeg. Hier mag je iig je kraamtijd nog in het ziekenhuis doorbrengen (= 8 dagen).

Wow Lot je hebt n Co gevloerd heftig verhaal, en de ruggenprik die je niet meer mocht Maar je hebt t toch mooi voor elkaar gekregen!

Gulara uiteindelijk geen sterrenkijker? Ik moest even slikken toen je aan zn hoofdje voelde Jammer dat hij moest blijven en dat jij er neit bij mocht!! _{(wat is pneumo thorax?)}

quote:

Op zaterdag 18 mei 2013 13:32 schreef Fieder het volgende:
Wow Lot je hebt n Co gevloerd heftig verhaal, en de ruggenprik die je niet meer mocht Maar je hebt t toch mooi voor elkaar gekregen!

Gulara uiteindelijk geen sterrenkijker? Ik moest even slikken toen je aan zn hoofdje voelde Jammer dat hij moest blijven en dat jij er neit bij mocht!! _{(wat is pneumo thorax?)}

Een klaplong

Ach gossie
_Bedankt

Ja behoorlijk vermoeiend maar dat waren de regels. En ze hebben erg hun best gedaan, want proborstvoeding ziekenhuis, maar het ging niet.

Fieder, de arts heeft hem twee keer geprobeerd te draaien, maar dat lukte maar half en uiteindelijk is ie er als een soort kurkentrekker uitgekomen.

Gulara wat een heftige bevalling! En hole ia het nu met z'n long?

Bedankt voor de reacties!

quote:

Op vrijdag 17 mei 2013 21:00 schreef Kyara het volgende:
weet je nog wie de gyn was?

Ik pm je even

Gulara, mooi beschreven! Je trucje met het gas En heel mooi van dat moederinstinct!

Gulara jeetje wat heftig.. lastig van die pijnstilling zeg. En 20 hechtingen, my god gaat het ook weer beter met jou inmiddels?

L0t jemig de pemig, een assistente vloeren vind ik indrukwekkend hoor! En wat een pijn heb je gehad. Een sterrenkijker, wow! Ik dacht dat ik al had gereageerd maar ik kan het niet meer vinden!

En een kurkentrekkerbevalling klinkt ook heftig. Gulara je begon zo zen en fijn, jammer dat de tweede helft heel anders was.. Maar je moederinstinct vind ik ook heel mooi, dat kwam bij mij pas véél later!

Hoe hebben jullie mannen de bevalling ervaren eigenlijk? De mijne vond alles prachtig en veel rustiger dan hij had verwacht. Hij heeft me continu gemasseerd en was direct verliefd op F. Ik denk dat ik hem heel goed heb voorbereid maar hij was toch verrast door sommige dingen. Maar niet in negatieve zin dus. En hij vond mijn power echt fantastisch
Toen ik nog naar de OK moest was hij helemaal niet bang. Dit soort dingen begon ik me trouwens pas af te vragen na een week of drie

Pessie met z'n longen gaat het prima. Vlak nadat ie thuis was heeft ie ergens de jaren '80-slogan "huilen is goed voor de longetjes" opgepikt en daar flink mee geoefend.
Maar zonder gekheid, het had gewoon tijd nodig. Hij mocht pas naar huis toen er genoeg zuurstof in z'n bloed zat. Dat afbouwen van de zuurstof heeft even geduurd en thuis vonden we het de eerste nachten wel een beetje spannend. Maar dat is al lang over gelukkig.

Enfermera, ik ben nog steeds verbaasd hoe weinig last ik heb gehad van de hechtingen. Eigenlijk gewoon vrijwel niet.

Suiker, dat moederinstinct komt wanneer het komt. Ik vond het al behoorlijk gaar dat ik op het aaien van het hoofdje na, na de bevalling niet meteen zo'n gevoel had. Maar ik denk dat de boel ook wel echt getriggerd wordt als je kind opeens echt weg is.

Voor wat betreft die was vooral onder de indruk. En terecht! Hij heeft zich wel afgevraagd of hij niet eerder die ruggenprik er doorheen had moeten drukken. Toen de ruggenprik er eenmaal in ging was er nog bijzonder weinig van me over.
Ikzelf vond het precies goed zo. Wilde boven alles de regie van mijn bevalling zelf in handen houden. De injecties en gas waren eerste keus ende ruggenprik voor als het echt niet meer zou gaan. En zo is het ook gegaan. Toen de ruggenprik gezet werd ging het echt niet meer.
Dus dat heb ik hem nog even duidelijk gemaakt achteraf.

Ja onder de indruk, dat is wel een hele goede beschrijving. En inderdaad zeer terecht!!
Fijn dat je wel een goed gevoel aan de bevalling hebt overgehouden!

quote:

Op zaterdag 18 mei 2013 13:04 schreef Gulara het volgende:

[..]

Door de extra zuurstof had hij een pneumo thorax. Hierdoor heeft hij nog anderhalve week aan het zuurstof gelegen. Ik moest na drie dagen naar huis en omdat ik borstvoeding op verzoek gaf heb ik al die tijd in een straal van 3km rond het ziekenhuis doorgebracht. 's avonds laat naar huis, meteen in bed en om 6 uur er weer uit en snel weer terug met ploftieten.

Ah jeetje, een klaplong. Arm ding Gelukkig alles goed nu

quote:

Op zaterdag 18 mei 2013 22:36 schreef Suikertante het volgende:
Hoe hebben jullie mannen de bevalling ervaren eigenlijk?

M. was (net als jouw man op jullie beeb) meteen helemaal verliefd op Saartje Wat voor hem best speciaal was, was dat hij (nadat S. was goedgekeurd enzo) ongeveer een half uur met haar alleen op mijn kamer heeft gezeten (mij moesten ze nog dichtmaken na de ks). Heeft hij haar al die tijd op schoot gehad, en allerlei verhalen tegen haar gefluisterd. Dat hij haar ook altijd zal beschermen enzo

Toen ik mijn 25min wee had, toen was hij even erg bang dat het niet goed zou aflopen (omdat ik zoveel pijn had), maar verder vond hij het volgens mij vooral lang duren

[ Bericht 0% gewijzigd door Cocotrimonium op 18-05-2013 23:43:53 ]

Mijn vriend vond het superbijzonder maar ook lastig dat hij alleen maar kon toekijken terwijl ik pijn lag te lijden. Voor mij was zijn aanwezigheid en hand fijn knijpen al een enorme steun. Hij heeft wel 100 keer gezegd hoe trots hij op me was Was ook meteen verliefd op J. idd, echt meteen een papa .
Pfoe die momenten zou ik echt zo graag nog eens terughalen, zonder de pijn dan uiteraard.

quote:

Op zaterdag 18 mei 2013 23:37 schreef L0t.. het volgende:
Pfoe die momenten zou ik echt zo graag nog eens terughalen, zonder de pijn dan uiteraard.

+1
Ook echt de laatste momenten helemaal met z'n tweeën.

Zo gek en mooi he die vaderliefde? Ik had wel verwacht dat hij het mooi zou vinden, maar het droop echt direct van zijn gezicht af, hij was meteen echt tot over zijn oren verliefd

Coco ik ben zo'n drie kwartier nadat F er was nog onder narcose gebracht op de operatiekamer en toen heeft mijn vriend een uur of twee bloot op bloot met F gezeten Daarom vond ik het ook helemaal niet erg om in mijn eentje weg te moeten. Het heeft wel iets vind ik, dat mijn vriend na negen maanden meteen even alleen met hem mocht zijn.

Die laatste momenten met z'n tweeën hebben wij niet echt gekoesterd en ik vind het ook toch niet zo'n heftige overgang geweest van twee naar drie. En we zijn nog steeds heel vaak met twee. Ook die laatste keer naar je huis kijken zonder baby, instappen met een lege maxicosi, dat is allemaal helemaal langs me heen gegaan terwijl ik van tevoren had verwacht dat het echt diepe indruk zou maken, gek wel.

Wat heftig is het nog gelopen, gualara! Je moederinstinct komt wel heel mooi naar boven

Och, jullie papaverhalen ik kan niet wachten om dat bij mijn man te zien!

quote:

Op zaterdag 18 mei 2013 23:45 schreef Suikertante het volgende:
Ook die laatste keer naar je huis kijken zonder baby, instappen met een lege maxicosi, dat is allemaal helemaal langs me heen gegaan terwijl ik van tevoren had verwacht dat het echt diepe indruk zou maken, gek wel.

Ik ben alle keren als mama thuisgekomen maar zonder kind(eren)
En dat is dan echt heel raar. Je bent altijd met 2 geweest maar als je dan weer met 2 bent terwijl er al een nummer 3 is, dan voelt dat echt heel incompleet. (of je bent weer met 3 maar eigenlijk met 5)

Maar als je dan het huis verlaat met de wetenschap dat je je kind(eren) op gaat halen (zonder dat het pijn gaat doen ) dan komt dat ook wel even binnen hoor.

quote:

Op zondag 19 mei 2013 09:32 schreef Kyara het volgende:

[..]

Ik ben alle keren als mama thuisgekomen maar zonder kind(eren)
En dat is dan echt heel raar. Je bent altijd met 2 geweest maar als je dan weer met 2 bent terwijl er al een nummer 3 is, dan voelt dat echt heel incompleet. (of je bent weer met 3 maar eigenlijk met 5)

Maar als je dan het huis verlaat met de wetenschap dat je je kind(eren) op gaat halen (zonder dat het pijn gaat doen ) dan komt dat ook wel even binnen hoor.

Ja stom is dat hè. Ik heb de eerste nacht thuis ook echt naar dat lege bedje gestaard. Ik vond een leeg bedje en een lege buik echt zo stom. En ze waren allemaal superlief in het ziekenhuis, maar ik vond het zo'n eind weg. Om 6:00 was het eerste wat ik deed het ziekenhuis bellen en vervolgens als een gek weer die kant op.

Maar dat is natuurlijk ook weer anders als je er al eentje (of meer) thuis hebt. Lastig om dan je tijd te verdelen lijkt me of niet?

Lot en Gulara ook echt sterke verhalen.

quote:

Op zondag 19 mei 2013 09:32 schreef Kyara het volgende:

[..]

Ik ben alle keren als mama thuisgekomen maar zonder kind(eren)
En dat is dan echt heel raar. Je bent altijd met 2 geweest maar als je dan weer met 2 bent terwijl er al een nummer 3 is, dan voelt dat echt heel incompleet. (of je bent weer met 3 maar eigenlijk met 5)

Maar als je dan het huis verlaat met de wetenschap dat je je kind(eren) op gaat halen (zonder dat het pijn gaat doen ) dan komt dat ook wel even binnen hoor.

Zo herkenbaar!
Toen ik na een week weer thuiskwam had familie t huis versierd. Ik heb alles er afgetrokken en heel hard gehuild... Maar dat luchtte wel op!
Ik heb ook heel hard gehuild na het telefoontje dat we ons mannetje de volgende dag mee mochten nemen en dat ze graag wilden dat we die nacht rooming in zouden doen! En als je dan thuiskomt met kind... Dat kwam ook binnen


Bijzondere verhalen trouwens lot en Gulara

Je bent je dan natuurlijk ook heel bewust van al die momenten, ik had me nooit gerealiseerd dat je als je met weeën het huis verlaat misschien niet heel rustig rondkijkt en afscheid neemt van je stille huis

Het lijkt me ook heel gek om zonder uk thuis te komen. Je bent zelf al niet fit en ik zou ook echt zitten wachten en minuten tellen tot ik weer echt moeder zou mogen zijn, daar stel je je al zo lang op in!

Lot en Gulara wat een mooie verhalen

quote:

Op zondag 19 mei 2013 11:32 schreef Gulara het volgende:
Maar dat is natuurlijk ook weer anders als je er al eentje (of meer) thuis hebt. Lastig om dan je tijd te verdelen lijkt me of niet?

Toen ik weer thuis was kon ik maar 1 keer per dag naar de meisjes toen. Niet alleen ivm M maar ook omdat ik zelf niet kon rijden door de ks. Man was weer aan het werk om weer vrij te kunnen nemen als de meisjes thuis zouden komen. Was wel pittig inderdaad.

Gulara mooi verhaal. Mooi je moederinstinct.

Ik heb geen idee of vriend iets tegen ean gezegd heeft toen ik op verkoeverkamer lag ga het straks vragen. Hij heeft naarciets vastgehouden zegt hij. Ik vond dat thuiskomen zonder kind ook echt niks. Ik zat thuis en zei ik heb geen kind en de katten zijn er ook niet. Ik wil dat die thuiskomen het is zo stil in huis.

Ik ben zonder weeën van huis gegaan ik wist niet eens dat toen ik op controle ging ik met een lege buik thuis zou komen.

Ja ik had ook nog de mazzel dat al die dagen is meegegaan. Samen met een van de eerste bussen heen en de laatste weer terug. Tussendoor werkte hij dan in de familiekamer. En ik kon gewoon de hele dag naar Pi toe.
Het scheelde ook dat hij verder gewoon goed was. Alleen wat slangetjes die in de weg zijn. En je blijft steeds op dezelfde vierkante meter, maar verder kon ik gewoon alles met hem doen. En dat was lang niet bij alle babies zo.

Ik kijk er dus ook niet met een negatief gevoel op terug.

Wat was eigenlijk de reden om niet dag én nacht in de buurt van het ziekenhuis te blijven? Of is het niet zo mijlenver als ik me voorstel?

quote:

Op maandag 20 mei 2013 09:18 schreef Suikertante het volgende:
Wat was eigenlijk de reden om niet dag én nacht in de buurt van het ziekenhuis te blijven? Of is het niet zo mijlenver als ik me voorstel?

Omdat ik 's nachts (tussen 1:00 en 6:00) ook nog moest slapen. Net bevallen en zo en verder overdag ook geen mogelijkheid om te slapen.

Ik weet niet wat je met mijlenver bedoelt eigenlijk. Of had je het helemaal niet over mij.

Mijn bevallingsverhaal


De laatste paar dagen voor de bevalling ben ik heel erg in mezelf gekeerd. Alleen mijn ouders, zus en hond kan ik om me heen verdragen. De rest is me teveel.
23 januari is mijn uitgerekende datum. En ik verwacht eigenlijk nog niks. Lees en hoor zoveel dat de eerste wel op zich laat wachten. In de ochtend ga ik nog naar Vierpolders bij mijn oma op visite. Mijn tante zegt nog dat ze denkt dat het niet eens meer een week gaat duren. Laat in de middag heb ik Kaja nog uitgelaten en eet ik bij mijn ouders.
Om half zeven krijg ik de eerste kramp en mijn zus en ik rijden naar mijn huis. Thuis trek ik nog wat makkelijks aan en als ik net op de bank zit word ik ontzettend misselijk. Ik red de wc net niet. als ik boven het toilet hang breken ook mijn vliezen. Ik bel de verloskundige (nadat ik de deur schoongemaakt heb) en zij zegt dat ik terug mag bellen als ik een uur lang om de vijf minuten weeën heb die minstens een minuut duren.
Ik probeer netjes mijn weeën te timen met mijn mooi gedownloade app, maar mijn weeën zijn niet te meten en duren zeker geen minuut. Ik had serieus niet door dat ik een weeënstorm had, pas achteraf realiseerde ik me dat. Dus braaf houd ik me aan de instructies van de verloskundige en wacht een uur voordat ik weer bel en ik vertel haar ook dat ik de weeën niet goed kan timen. Ze besluit even te komen. Als ze komt lig ik krom van de pijn op bed en blijk ik al 8,5cm ontsluiting te hebben. Mijn zus vraagt of zij de auto al voor moet rijden, maar de verloskundige zegt dat zij me meeneemt en dat mijn zus achter ons aan mag komen.
In de auto leert de verloskundige hoe ik de persweeeën moet wegpuffen.
In het ziekenhuis aangekomen heb ik volledige ontsluiting en mag ik beginnen met persen. Even ben ik bang dat mijn moeder het niet eens op tijd haalt, maar gelukkig komen mijn zus, mijn ouders en mijn tante al vrij snel aan. Mijn vader wacht in de wachtkamer. De rest mag bij mij in de verloskamer. Normaal mogen er twee mensen bij, maar bij uitzondering (omdat mijn tante ook komt kramen) mogen ze alle drie blijven.
Het persen wilt echt niet lukken en ik voel me echt heel erg moe. Ondertussen is de gynaecoloog gebeld. En die komt in zijn gewone kleding aan. Hij is even bang dat het een keizersnede zal worden, maar probeer het met de vacuümpomp. Bij de laatste keer persen (2,5 uur later) word ik ingeknipt en komt Riley er eindelijk uit en wordt ze op mijn buik gelegd. Zowel mijn moeheid als de pijn zijn weg. En ik kan alleen maar roepen hoe mooi ze is. En ze heeft echt zo lang op mijn buik gelegen. Van het hechten heb ik niet veel meegekregen. Haar agparscore waren 8 en 10. Dus erg mooi ook.
Ik krijg nog een katheter omdat ik niet kan plassen. Om die reden moet ik een dag extra in het ziekenhuis blijven. En vrijdag gaan Riley en ik naar huis.
Al met al kijk ik met een goed gevoel terug op de bevalling

Wow wat snel! Althans het eerste deel. 2,5 uur persen daarentegen... wel heftig!

Mooi verhaal omen. En wat bizar van eerst zo snel en dan alsnog 2,5 uur persen.

Nou inderdaad wat Gulara zegt. Is het nog een optie geweest om thuis te bevallen toen je al zo ver bleek te zijn?

Omen toch nog je verhaal! Een hele bijzondere bevalling inderdaad, en meteen zo verliefd!

Gulara ik bedoelde jou inderdaad, maar ik bedoelde dat je misschien in de buurt ergens kon overnachten in plaats van thuis Als het 300 km verder ligt, dan.

quote:

Op maandag 20 mei 2013 12:52 schreef Suikertante het volgende:
Omen toch nog je verhaal! Een hele bijzondere bevalling inderdaad, en meteen zo verliefd!

Gulara ik bedoelde jou inderdaad, maar ik bedoelde dat je misschien in de buurt ergens kon overnachten in plaats van thuis Als het 300 km verder ligt, dan.

Aah zo. Nee hoor het ziekenhuis is in de buurt. We waren gewoon zo kort thuis omdat ik zoveel mogelijk live wilde voeden. Dus om 23:00 een laatste voeding en tegen 7 weer de eerste. Dan had ie 's nachts maar één of twee flesjes nodig.

Kyara ik wilde niet thuisbevallen. Had ik van te voren aangegeven. Dat leek me zo eng

Ja, en zeker met je huidige ervaring zal je ook wel blij zijn geweest dat je in het ziekenhuis was.
Maar soms kan het niet meer. Mijn nichtje is bij de eerste thuis bevallen omdat er geen tijd meer was om nog naar het ziekenhuis te gaan.

Omen, wat een snelle ontsluiting! Jammer dat de persfase niet net zo soepel ging.

Ik denk dat mijn vk bij 8,5 cm niet meer naar het ziekenhuis was gegaan met ons. Achteraf zei ze dat ze twijfelde, en ik zat op 6 cm!

Gulara, ik heb net jouw verhaal gemist . Maar wel heel sneu van de klaplong! Heel stom dat je al na 3 dagen weer naar huis moet

quote:

Op maandag 20 mei 2013 13:34 schreef Kyara het volgende:
Ja, en zeker met je huidige ervaring zal je ook wel blij zijn geweest dat je in het ziekenhuis was.
Maar soms kan het niet meer. Mijn nichtje is bij de eerste thuis bevallen omdat er geen tijd meer was om nog naar het ziekenhuis te gaan.

bij mijn 1ste bevalling heeft de VK geen ontsluiting gecheckt; maar gingen we richting ziekenhuis ivm bevalling voor 37 weken.
Een kwartier na aankomst in het ziekenhuis was ik bevallen....
(of wel; ik vermoed dat ik met volledige ontsluiting vervoerd ben )

quote:

Op maandag 20 mei 2013 21:45 schreef Beessie-Jen het volgende:

[..]

bij mijn 1ste bevalling heeft de VK geen ontsluiting gecheckt; maar gingen we richting ziekenhuis ivm bevalling voor 37 weken.
Een kwartier na aankomst in het ziekenhuis was ik bevallen....
(of wel; ik vermoed dat ik met volledige ontsluiting vervoerd ben )

maar goed dat je geen file had onderweg

quote:

Op maandag 20 mei 2013 21:47 schreef Kyara het volgende:

[..]

maar goed dat je geen file had onderweg

scheelt dat ik maar 5 min van ziekenhuis woon Anders hadden we een autobevalling kunnen doen haha

quote:

Op maandag 20 mei 2013 13:11 schreef Gulara het volgende:

[..]

Aah zo. Nee hoor het ziekenhuis is in de buurt. We waren gewoon zo kort thuis omdat ik zoveel mogelijk live wilde voeden. Dus om 23:00 een laatste voeding en tegen 7 weer de eerste. Dan had ie 's nachts maar één of twee flesjes nodig.

Ik snap 't!

Mijn bevallingsverhaal begon vorige week, woensdag 15 mei.
Ik was die dag alleen thuis: peuter was spelen bij de kinderopvang, manlief was naar zijn werk. Ik mocht dus ook lekker uitslapen, maar ’s ochtends in bed voelde ik al wel af en toe een beetje buikpijn. Niet heel erg pijnlijk, zeker niet regelmatig, dus ik heb er niet al te veel aandacht aan besteed.

Rond lunchtijd had ik een afspraak bij de verloskundige. Ik had namelijk de dag ervoor besloten mee te doen aan de Index-studie, en er moest een lootje getrokken worden. Ik kreeg het lootje voor ‘afwachten’, wat wilde zeggen dat ik mocht afwachten op een spontane bevalling, en niet voor 42w0 ingeleid zou worden (tenzij medisch noodzakelijk natuurlijk) Daar was ik stiekem erg blij mee, want mijn vorige bevalling was een inleiding, en ik was eigenlijk wel heel nieuwsgierig of mijn lijf het ook zelf zou kunnen. Ik kreeg ook een inwendig onderzoek, waarbij bleek dat ik al 1 á 2 cm ontsluiting had. Mooi, dan is er dus echt gerommel en verbeeld ik het me allemaal niet.

Bijna bij de auto bedenk ik me nog iets en loop nog even terug naar binnen. Ik vraag ze of ik met dat beetje ontsluiting eigenlijk wel mag zwemmen, aangezien ik die avond nog graag naar m’n ‘walvisclubje’ zou willen. De verloskundige raadt het niet aan, maar als ik – ook naar aanleiding van dat inwendige onderzoek – geen bloedverlies krijg die middag, mag ik gerust gaan. Immers, zonder dat onderzoek had ik niets geweten van die ontsluiting, en hadden we ons ook geen zorgen gemaakt.

In de middag wordt het ‘gerommel’ af en toe wat pijnlijker, maar nog steeds erg onregelmatig, om het kwartier ofzo denk ik. Ik speel een spelletje ter afleiding, en hang wat op Fok! rond. Aan het eind van de middag, rond half zes, stap ik in de auto om Lars op te halen bij het kinderdagverblijf. De juffen daar vinden het nog maar bijzonder dat ik hem zelf op kom halen, maar ik vind het eigenlijk reuzenormaal, er is toch nog niets aan de hand?

Om kwart voor zes begin ik aan het avondeten; we eten lekker simpel spaghetti. Tijdens het koken sta ik een keer of 4 dubbel aan het aanrecht van de buikpijn, het gerommel begint toch wat serieuzere vormen aan te nemen. Tijdens het eten vertel ik over het gerommel aan mijn man, en vertel nog steeds ‘om de 10 minuten á een kwartier’. Mijn man gelooft me niet. Aan mijn gezicht ziet hij wanneer ik weer pijn heb, en hij zegt dat de vorige keer toch echt hooguit een minuut of vijf daarvoor was. Na het eten ga ik naar het toilet, en ik twijfel echt heel erg of ik nu zal gaan zwemmen of niet. Aan de ene kant heb ik toch wel pijn, aan de andere kant, we hebben zelf geen bad, en dat extra verwarmde zwembad en het nog warmere bubbelbad daar klinken wel erg aanlokkelijk.
Drie minuten later hang ik weer dubbel aan het aanrecht en besluit toch maar niet te gaan.

Ik hang wat op de bank terwijl ik de klok op de tv in de gaten houd. Verrek, het komt inderdaad ongeveer om de 5 minuten. Zou ik dan dus echt weeën hebben? En het doet verrekte pijn inmiddels. Om kwart over zeven loop ik naar boven om ‘even te gaan liggen’. Ik twijfel of ik de verloskundige al moet bellen, en doe het dan toch maar. “Ik geloof dat ik weeën heb”, vertel ik aan de telefoon. “Dat is fijn voor je”, kreeg ik als reactie. De verloskundige die ik aan de telefoon heb is op dat moment op het ziekenhuis, en vraagt of ik meteen daar naar toe kan komen. Nou, nee, want we hebben Lars ook nog! Ze stuurt een collega bij me langs, en verzoekt ons met enige spoed opvang voor Lars te regelen. Dat gaat nog niet zo soepel, want mijn schoonzusje kunnen we niet bereiken. Een vriendin van me (die gelukkig bij ons in de straat woont) kan de deur niet uit aangezien haar man niet thuis is, dus uiteindelijk stelt zij voor dat we Lars dan maar bij hen laten logeren.

Om kwart voor acht is de verloskundige bij ons. Ze voelt al 4 á 5 cm ontsluiting en wil NU naar het ziekenhuis. Mijn man brengt Lars weg, de verloskundige pakt een tas in (ik had spulletjes klaar liggen, maar nog niet ingepakt) en ik vraag haar “Denk je dat het vandaag nog komt?” Ze lacht en zegt “Ja, dat denk ik wel!” Inmiddels zijn de weeën echt serieus en moet ik flink mijn best doen om ze weg te puffen. Om tien over acht strompel ik naar de auto en zijn we op weg.
Tijdens de rit vloek ik alles bij elkaar en trap bijna de bodem uit de auto, zó erg als ik me probeer schrap te zetten tijdens die vreselijke weeën. Hoe heb ik toch kunnen denken vandaag dat het niet serieus was? In het ziekenhuis rijdt de verloskundige me in een rolstoel richting de kraamsuites. Vreselijk, want in die stoel kan ik me niet zo goed schrap zetten, en de weeën volgen elkaar inmiddels wel heel snel op. In plaats van een kamer in te rijden, rijdt ze door, en slaan we op het eind van de gang nogmaals rechtsaf een volgende lange gang in. WTF? Waar ga je met me naar toe?! Blijkbaar was het nogal druk en waren alle kamers bezet. Ik werd naar een andere afdeling gebracht waar ze tijdelijk een kamer als verloskamer hadden ingericht.

Ik wilde daar nog graag naar het toilet want ik moest ontzettend plassen, dacht ik. Op het toilet heb ik geen idee wat ik me voor houding moet geven van de pijn. Ik leun tegen de muur achter me, waardoor ik de spoelknop met mijn rug induw, en het toilet onafgebroken blijft spoelen. Mijn linkerarm leunt op zo’n afvalbak voor maandverband, zo een met sensor, dus dat ding wil telkens zijn dekseltje omhoog duwen. Aan de rechterkant hang ik op een zeepdispenser, en het schiet nog door me heen “goh, de boel zit hier in ieder geval wel stevig vast”.

Ik strompel naar mijn kamer en kruip op het bed. Inmiddels heeft mijn man de auto geparkeerd en heeft hij ons gevonden. Ze hebben het erover dat het op dat moment 20:34u is, het moment waarop Lars geboren werd, ook na 40w5. De verloskundige voelt weer even, ongeveer 8 cm ontsluiting! Geweldig, deze vreselijke pijn is niet voor niets! Er zit bijna geen pauze tussen de weeën, en ik krijg niet meer zo mee wat er om mee heen gebeurd. Er komen nog 2 kraamhulpen binnen, maar ik heb ze amper gezien. De verloskundige geeft aan dat ze mijn vliezen wil gaan breken, en dat ik best alvast een beetje mee mag duwen. Gelukkig maar, want ik kan niet anders. Ze breekt mijn vliezen, het gutst werkelijk de grond op, zo’n grote golf, en vrijwel meteen daarna voel ik het hoofdje van mijn meisje al. Nog één flinke pers en ze glibbert er al uit. Ik realiseer me dat het gegil dat ik hoor van mezelf komt, maar ik kan er toch niet mee stoppen. Mensenkinderen, wat deed dat pijn! En wat ging dat godsgruwelijk snel! Mijn dochter Femke is geboren om 20:59u.

Met een prachtig klein wezentje op mijn borst lig ik te trillen als een rietje, en volgens mij heb ik ook nog een paar minuten door gegild/gekreund/gepiept whatever... ik kon het niet tegenhouden. Ik kon me ook niet voorstellen dat het gewoon echt al gedaan was, het was klaar, ik heb een dochter!!

Verder ging het allemaal vrij soepel. Na ongeveer 20 minuten werd de placenta ‘geboren’, dat was nog een zorgenpuntje omdat dat bij Lars bijna een uur duurde en ze toen al bijna een OK klaar hadden gemaakt voor me. Het bleek ook dat Femke in het vruchtwater had gepoept, dus aangezien we toch in het ziekenhuis waren wilden ze dat er even een kinderarts kwam om haar na te kijken. Ze werd uiteindelijk door drie man sterk volledig goedgekeurd.

Om kwart voor twaalf mochten we naar huis. Ik kon het nog steeds amper bevatten wat er allemaal was gebeurd die avond… om half zeven twijfel je nog of je wil gaan zwemmen, en tweeënhalf uur later heb je je dochter in je armen…

Jeetje Shandaly wat is het snel gegaan. Mooi verhaal geworden, en een verliefde mama op het einde.

Wauw, dat is écht hard gegaan! Mooi verhaal meis en fijn dat jullie diezelfde dag nog naar huis mochten

Wow Shandaly, wat ging dat rap zeg! Zo snel dat je pas besefte dat je aan het bevallen was toen ze al geboren was of niet?! Ging het bij Lars ook zo snel? Ik kan het me amper voorstellen dat je met anderhalf keer persen een kind hebt en toch lees je dat regelmatig hier bij tweede/derde kinderen. Net of je dan er amper meer moeite voor hoeft te doen.

Wel lekker hoor, dezelfde avond alweer naar huis maar dan opeens met kind. Kan me voorstellen dat het even duurde voor het tot je was doorgedrongen. Hopelijk viel het mee met schade en naweeën en andere ongein! Geniet lekker van je meisje

De bevalling van Lars was een inleiding, dus niet te vergelijken. Weliswaar ook met een weeënstorm, maar minder vordering, en gelukkig een ruggenprik. Bij Lars heb ik ongeveer 20, 25 minuten moeten persen, wat op zich wel snel schijnt te zijn voor een eerste.

Schade valt mee, paar hechtinkjes en een klein schaafplekje. Naweeën waren er duidelijk, maar goed te hebben. De blaasontsteking die ik nu heb opgelopen is pijnlijker helaas.

Jemig Shandaly, hier ook in 25 minuten de eerste eruit geperst maar wel een subtotaalruptuur hoor!
Wat een onverwacht snelle avond, het klinkt als een hele gekke ervaring. Hebben jullie Lars nog opgehaald dezelfde nacht?

Mooi verhaal Shandaly. Lekker vlot gegaan. En ik moest lachen om je opmerking over de zeepdispenser en zo:D

mooi verhaal; en dat overweldigende is hier ook heel herkenbaar.....

Ik heb bij bij Evie 6 keer geperst en bij Liene niet... (ik moest zuchten, omdat ze de navelstreng van dr halsje wilden halen, maar ondertussen koprolde ze er zo uit...).

Wow Shandaly, dat ging echt snel zeg!

Omen vreselijk zo'n weeënstorm gelukkig was je nog op tijd! Hoe vonden je moeder, zus en tante het? Zo bijzonder

Shandaly jeeeeeeetje wat snel! En dat stuk op t toilet

Omen wat een snelle start zeg!

Shandaly wat een snelheid zo zeg!

Ook ik moest lachen om het stukje op het toilet!
Maar een prachtig verhaal zo alles bij elkaar Shandaly!

Shandaly wat een snelheid en wat mooi geschreven.
Omen zo'n rappe ontsluiting en dan nog zolang moeten wachten op je meisje.

Wauw Shandaly, wat een mooi verhaal! Heftig zo snel!

Ik lig nu toch in het ziekenhuis dus ik heb ook mijn verhaal op kunnen schrijven. Nu weet ik nog veel details, zonde om het niet te doen. Misschien kloppen de tijden niet helemaal, geen idee precies het is wel een heel lang verhaal!

Ik voel de hele zwangerschap al weinig beweging, na heel veel verschillende en goedevctg's begin ik me eindelijk wat geruster te voelen. Het zal wel gewoon bij mijn zwangerschap horen.
Op vrijdag 3 gingen Bas en ik voor een reguliere controle. Tot nu toe ging alles goed dus ik maakte me geen zorgen. Bij mij was alles weer in orde en er werd nog even een echo gemaakt. Hier was te zien dat het kindje toch wel erg rustig in mijn buik lag, ik werd direct aan een ctg gelegd in een andere ruimte. De bewegingen waren goed maar de verloskundige vond de hartslag wat aan de vlakke kant. In overleg met de gynaecoloog moest ik de volgende dag terug komen voor een ctg. Deze was iets beter dus we mochten naar huis.
Echt gerust gesteld waren we niet, we hadden geen uitleg gekregen wat er nou aan de hand was en de eerstvolgende controle was pas na 1,5 week. Ik bleef weinig voelen dus ik belde regelmatig voor overleg en dan moesten weer komen voor een ctg. Deze wisselden van goed naar 'toch even overleggen want hij is wel erg vlak'. Op maandag 13 mei was ik weer in het ziekenhuis en vond de gynaecoloog dat ik moest blijven, ze wilden geen risico lopen en meerdere keren een ctg maken. Hierop leek de baby het goed genoeg te doen, dus nadat er overleg was geweest tussen de gynaecologen mocht ik naar huis. Ik moest om de dag terug komen voor een ctg en week erna zou een inleiding besproken worden.
De eerstvolgende dag kwam er een andere gynaecoloog overleggen en deze vond het verstandiger om iedere dag te komen in plaats van om de dag. Wat een gedoe, maar het stelde wel gerust.
Iedere dag zagen we dat de ctg's vlakker werden en er kwam helemaal geen goede meer voorbij. De verloskundigen spraken steeds vaker hun zorgen uit en er werd meerdere keren gesproken over inleiden op korte termijn, maar de gynaecoloog gaf hier nog niet aan toe. Ze vonden het nog wat te vroeg.
Op zaterdag 18 mei was de ctg vlakker dan ooit en de verloskundige ging weer in overleg met de gyn. Deze besloot dat ik me dinsdag 21 mei in de avond moest melden om een ballonkatheter in te brengen en de volgende dag zou ik bevallen. Dat ging snel ineens!
Op zondag 19 mei moest ik weer voor een ctg en ik had de baby een hele dag bijna niet voelen bewegen en de ctg was weer niet goed. We hoorden dat we de volgende dag al moesten komen voor de inleiding.

Op 20 mei, tweede pinksterdag, melden we ons om 17 uur op de kraamafdeling. We werden direct doorgestuurd naar de verloskamers en hier werd een half uurtje een ctg gemaakt. De verloskundige kwam samen met een verpleegster de kamer binnen, beoordeelden de ctg en maakten alles klaar voor het inbrengen van de katheter. De verloskundige grapte nog dat ze het eigenlijk nooit doet want normaal maakt zij de echo's in het ziekenhuis, maar ze dacht dat het wel ging lukken.
Overigens was de baby deze dag heel erg actief, alsof ze nog even wou laten zien dat ze heus wel kon schoppen! Ik genoot er nog even flink van.
De achterkant van het bed werd weggeklapt en de beugels werden omhoog gezet. Met een speculum werd mijn vagina geopend en ja hoor, mijn schaamlip kwam er tussen tijdens het open draaien! Jemig. zit ik me de avond ervoor nog voorzichtig bij te werken van onder omdat ik het zo stom vond als er allemaal wondjes zitten, maakt de verloskundige er eentje
Ik vond het erg oncomfortabel toen het ballonnetje werd opgeblazen, het voelde alsof ik heftig ongesteld moest worden. De verloskundige zei dat het bij de meeste vrouwen weer afzakt en zeker bij een eerste kind. Ik hoopte dat ze gelijk had.
Mijn man en ik gingen daarna naar het restaurant om wat te eten maar het ging helemaal niet over. De krampen werden heftiger en volgden elkaar steeds sneller op. Ik kon niet zitten en niet lopen en bij iedere kramp moest ik puffen om er doorheen te komen. Ik besefte me niet dat dit al weeën konden zijn, de verloskundige zei toch dat dat bijnamen voor kwam? waren die niet
De verpleegkundige op de afdeling kwam tussendoor kijken en zei dat ik ze maar eens moest timen. Ik lag op mijn zij op het bed en riep iedere keer tegen mijn man dat er een kramp aankwam. Ik kon niet meer dan ja roepen maar hij begreep me. Na een uurtje meten bleek dat ze gemiddeld om de 3 minuten kwamen en ruim 1,5 minuut aanhielden. Onder de douche zakten ze ook niet af. De verpleegkundige zei dat dit toch echt weeën waren en ze vond dat ik zo de nacht niet in kon, ze ging overleggen met de verloskundige. Rond 22 uur kwamen ze met een spuit pethidine. Het zetten deed even pijn en terwijl ik mijn tanden stond te poetsen voelde ik me me licht worden in mijn hoofd. Ik ging nog even plassen en ging naar bed. Ik voelde me heerlijk! Ik had bijna geen krampen meer en ik vond de wereld heel gaaf. Mijn man lag in een bed naast me en ik zei tegen hem dat ik de verpleegkundige zo lief vond en dat ik wel graag met haar zou willen trouwen. Ik kan me nu niet eens meer herinneren hoe ze was. Ook zag ik iedere keer lichtflitsen als ik mijn ogen dicht deed en ik vond het nodig dit hardop te melden tegen mijn man. De hele tijd: 'hè een flits! En nog een. En daar was er weer een'. Hij heeft zich vermaakt geloof ik.

Ik viel redelijk snel in slaap en heb geslapen tot de volgende ochtend om half 7 een verpleegkundige ons kwam wekken. Ik was een beetje teleurgesteld want ik voelde bijna geen krampen meer. Ik ging me aankleden en om 7 uur moesten we ons melden op de verloskamers. Toen ik begon te lopen begonnen de krampen weer. Eenmaal op de verloskamer kwam de verloskundige mij toucheren en ze zei dat ik 4 cm ontsluiting had. Ze kon meteen de vliezen breken! Wauw, ik was hartstikke opgelucht, de weeën hadden hun werk gedaan! Het breken van de vliezen ging hartstikke makkelijk en al snel voelde ik de boel stromen. Ik wist door een echo dat ik veel vruchtwater had en dat bleek ook te kloppen. Het bleef maar stromen, de matjes vol en het liep de grond op. De verloskundige zei dat ze maar een extra schort aan moest bij de persweeen want ik zou haar zo onder spuiten met het vruchtwater. Het vruchtwater was licht groen, ze heeft in het vruchtwater gepoept.
De weeën werden al snel heftiger maar niet heftig genoeg. Er werd een infuus geprikt om mij weeënopwekkers te geven. Ik blijk van het rondspuiten van lichaamssappen te houden want het bloed loopt zo de grond op, overal zit bloed. Uiteindelijk zit hij en ik krijg vocht en de opwekkers, weer worden de weeën wat heftiger. Ik kan ze goed wegzuchten en vind het soms fijn als mijn man op mijn rug drukt maar soms juist helemaal niet. Soms mag hij mijn been masseren maar een andere keer moet hij uit mijn buurt blijven.
Om half 11 komt de verloskundige toucheren en heb ik 5 cm. Ik ben er best tevreden mee maar de verloskundige vindt het te langzaam gaan. Ze wil dat ik een centimeter per uur haal en nu doe ik er 2 uur over. Het infuus wordt hoger gezet maar deze doet niet veel.
Rond half 2 geef ik aan dat ik het niet goed meer trek en vraag om een ruggenprik. De anesthesist wordt gebeld en deze is er snel. Wat een chagrijnige en onvriendelijke man! De ruggenprik zetten was best flink pijnlijk maar ik houd mezelf voor dat ik dadelijk van de pijn af ben. Na een paar keer prikken zit hij eindelijk en ik mag gaan liggen. In eerste instantie merk ik vooruitgang, al voel ik de weeën nog steeds in de linkerhelft. Maar het is wat minder dus ik ben tevreden.
Om half 4 komt ze weer toucheren en dan zit ik op 6 cm ontsluiting. De weeën doen steeds meer pijn en de ruggenprik werkt gewoon niet goed. Ik weet niet meer zo goed hoe ik ze moet opvangen en ik mag ook het bed niet uit wegens de ruggenprik.
De verpleging en de verloskundige zeggen dat ik de weeën zo rustig opvang en ze niet aan me zien dat ik veel pijn heb maar ik heb het gevoel alsof mijn baarmoeder uit elkaar scheurt. Wat doet het pijn!!
Ondertussen blijken de weeën elkaar minder snel op te volgen dus het infuus wordt weer een standje hoger gezet.
Een krappe 10 minuten later komt de verpleegster om te zeggen dat ze gaan bloedprikken zodat ze alvast wat informatie hebben, mocht een keizersnede nodig zijn. Ze stellen me gerust dat het nog niet nodig is en het nu voorspoedig genoeg gaat maar ik voel de bui al wel een beetje hangen. Ze leggen uit dat ze het voor de zekerheid doen en dat er nog veel kan gebeuren in een paar uur. Rond 7 uur komt de verloskundige toucheren en die zegt dat ik 9 cm ontsluiting heb en het heel goed gaat. Ze maakt een echo om te kijken aan welke kant de rug van de baby ligt zodat ik op die zij kan liggen. Dit schijnt te bevorderen dat de baby mooi voor het bekken gaat liggen. Het kan me niet schelen, als het maar helpt. Ik ben kapot en heb zoveel pijn!
Om half 8 zie ik voor het eerst een gynaecoloog. Hij komt toucheren en zegt dat hij het er helemaal niet mee eens is dat het 9 cm is, hij zou eerder voor een krappe 8 gaan. Ik ben teleurgesteld, dat klinkt veel minder ver dan 9. Met 9 zou ik er bijna zijn maar nu moet ik nog even. De gynaecoloog spreekt zijn zorgen uit, ik ben nu al dik 24 uur bezig en de ontsluiting vordert eigenlijk niet terwijl ik wel hevige weeën heb. Hij zegt nog 1,5 uur te wachten en mocht het dan niet beter zijn, dan maakt hij er een einde aan en moet ik een keizersnede. Ik moet op mijn rechterzijde blijven liggen terwijl ik dat niet kan. Ik huil en schreeuw dat het echt te pijn doet en dat ze dat kind er uit moeten halen. De verpleegkundige zegt dat ik het goed doe maar dat ik mijn lichaam de kans moet geven om het te doen. Ik doe mijn best en Bas mijn man fluistert steeds tegen me dat het goed gaat en ik vraag hem of hij me een watje vindt. Dat vindt hij niet, mijn lieverd.
Rond kwart over 8 weet ik echt niet meer waar ik het zoeken moet, ik begin de moed op te geven. Ik ben moe en het lukt me niet meer de weeën op te vangen. Ik raak in paniek en smeek mijn man op de bel te drukken. Ik wil dat ze nu een keizersnede plannen, niet over een half uur pas! Mijn man vindt het moeilijk om me zo te zien en ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft. Hij voelt zich zo machteloos.
Er komt een verpleegkundige kijken die zegt dat de verloskundige zo komt. Maar het duurt hartstikke lang, ik wil niet meer! Ik kan niet meer!
Uiteindelijk komt ze dan toch en gaat ze me weer toucheren. Helemaal niets opgeschoten sinds de eerdere keer dus het wordt inderdaad een keizersnede. Wat ben ik opgelucht!
De gynaecoloog en het hele OK team wordt opgeroepen en tegen kwart over 9 lig ik op een ijskoude operatiekamer. Wat een drukte is het hier, iedereen stelt zich voor maar ik weet het niet meer. De anesthesist is dezelfde als vanmiddag maar wat maakt het uit. Hij verlost me van de pijn! Precies op dat moment gaat zijn pieper en moet hij rennen voor een noodoproep. Shit, duurt het nog langer!
Ondertussen sluiten ze mij aan op een bloeddrukmeter en veel andere dingen en zitten we allemaal te wachten tot de anesthesist terug komt. De gynaecoloog begint me vragen te stellen als wie ik ben en waarom we hier zijn. Ongetwijfeld verplicht zoiets te vragen maar wat vind ik het onzin, laat me toch de weeën wegzuchten en begin!
Eindelijk is de anesthesist er en rond kwart voor 10 krijg ik een nieuwe ruggenprik. Ik moet weer gaan liggen en er wordt een doek voor mij gehangen en een warmtedeken met een buis met warme lucht over mijn borst gelegd, hier kan onze dochter zo dadelijk lekker warm liggen.
Ik merk dat mijn benen beginnen te tintelen en al snel voel ik nog maar weinig. Ik dacht dat ze niet goed verdoofd hadden en werd een beetje bang omdat ik van alles aan mijn lijf voelde. En mij man was nog helemaal niet op de OK, waar bleef hij nou? Ik werd een beetje bang en begon heftig te trillen. Al snel kwam mijn man binnen in een operatiepak en hij ging bij mijn hoofd op een kruk zitten. Ik zag dat hij moeite deed om niet te huilen en ik begon hem gerust te stellen. Achteraf bleek dat ze me al aan het open snijden waren toen hij de OK op kwam. Ook vertelde ik dat ons meisje er nu echt bijna was , ik voelde me zo rustig!
Ineens hoorde ik een soort vacuümachtig ploppend geluid en begon er heel hard een baby te huilen. Onze dochter! Ze doet het!! Ze hielden haar gauw boven het doek en toen moest ze naar de kinderarts. Mijn man was nog even te verbaasd te reageren dus die kreeg opdracht achter haar aan te gaan.
Iemand op de OK feliciteerde mij en vroeg naar haar naam. Wat was ik trots, eindelijk mocht ik het zeggen. Eva is haar naam, Eva!
Ik blijf heftig trillen, ondanks ik onder die warmtebuis lig. Ze hechten me dicht en al snel komt mijn man met Eva. Eva wordt op mijn borst gelegd en ik ben overdonderd. Zij was het meisje waar we zo lang op hebben gewacht. Ik herken haar, maar toch ook weer niet. Ze ruikt lekker en wat vind ik haar mooi!
Na een tijdje begint ze de borst te zoeken dus terwijl ik gehecht werd heeft zij al even lopen zuigen. Hier zijn foto's van gemaakt, heel bijzonder! Mijn man en Eva worden naar de verloskamer terug gebracht en ik volg een paar minuten later. Mijn man zit hier al met Eva op zijn blote buik, mijn nieuwe gezin! Tijd om elkaar te leren kennen!

Ik weet geen reden waarom ze zo rustig was in mijn buik. Ik ga het over 6 weken aan de gynaecoloog vragen. Ze doet het nu in ieder geval prima!

[ Bericht 0% gewijzigd door .Sparkling. op 23-05-2013 18:40:00 ]

Wauw Sparkling... Zó anders (en veel langer) dan de mijne, maar toch ook zo veel herkenbare stukjes...

Wat ontzettend fijn dat ze het nu zo goed doet!

Sparkling ik vind het zo gaaf dat je zo'n gezond meisje hebt gemaakt! Wat een bezorgdheid heb je gehad en nu zijn jullie compleet
De bevalling is eerlijk gezegd wel het type waar ik heel bang voor was Maar ik vind het bewonderenswaardig hoe je het hebt volgehouden!
_{En nu ik het lees herinner ik me ook ineens dat iedereen steeds vragen stelde zoals hoe ik heette en waarom ik naar de OK moest. Ik dacht toen dat het was vanwege het bloedverlies, om te kijken of mijn conditie nog goed genoeg was.}

Misschien was dat bij jou zo suiker, ik ben geen bloed verloren. Wel tijdens de keizersnede, 1100 ml. De volgende ochtend mocht ik niet uit bed tot mijn HB geprikt was. Deze was toen 5,8 en ervoor 6,3. Ik heb gelukkig ook helemaal geen last gehad van duizeligheid.

En mijn bevalling was er ook zo eentje waar ik bang voor was ja. Maar als je er midden in zit heb je geen keus meer! Gelukkig weet je vooraf niet hoe je bevalling zal zijn

Ik ben in totaal 1,3 liter verloren geloof ik, heb wel ijzerpillen geslikt en daar mocht ik pas na een week mee beginnen, daardoor voelde ik me wel meteen stukken beter! Terwijl het officieel niet had gehoeven. Mocht je ze aangeboden krijgen, dan zou ik er zeker gebruik van maken!

Wat een verhaal sparkling. Had de tranen in mijn ogen. Je hebt een enorme strijd geleverd met een prachtig resultaat.

Wauw Sparkling bij het gedeelte na het huilen van je dochter schoten mijn ogen vol.

Heftig Spark. Maar het einde vind ik wel mooi omschreven

Niemand heeft hier trouwens iets aan me gevraagd op de ok bij de ks. Wel bij de manuele placentaverwijdering inderdaad. Maar misschien was de spoed nu iets groter.

Mijn verhaal is bijna klaar. Man moet nog even wat details aanvullen...

Ben erg benieuwd naar jouw verhaal Kyara!

Dat beslaat 3 bladzijdes voor een bevalling van een ochtendje

Heerlijk, kom maar op!

Shandaly wat een fijn verhaal om te lezen. Ook alles vooraf hoe je de dag hebt doorgebracht, ik kon het als een filmpje in m'n hoofd afspelen. En dat ze er dan opeens is, je meisje!
Ooh en je wc verhaal was idd hilarisch.

Sparkling, jeetje wat een lange rit! Ik schoot vol bij je vraag of je vriend je een watje vond. Wilde bijna "natuurlijk niet" tegen het scherm roepen.
En toen je haar naam mocht zeggen!

Kyara, ik zit er klaar voor hoor!

Mijn bevallingsverhaal. Inmiddels meer dan 4 maanden geleden. Flinke lap tekst met nogal veel details.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Kyara op 29-05-2013 12:22:14 ]

Poeh heftig verhaal Kyara! Wat bijzonder dat je echt een naam had voor het linker en het rechter meisje en dat je die ook aan het juiste meisje hebt kunnen geven!

Eindelijk je verhaal Kyara! Wat knap dat je je kon overgeven, ook al heb je niet veel keus, als de ruggenprik dan plotseling aan je neus voorbij gaat lijkt me dat een heel angstig moment! Dat is toch een heel andere bevalling dan ineens. Sowieso veel onverwachte wendingen, maar super dat je meisjes het zo goed deden en doen!

Kyara wat een heftig verhaal. En omdat je maar twee dagen later bent bevallen dan ik van mijn a terme baby) lijkt dit zo dichtbij te komen. Weet niet hoe ik dit goed moet verwoorden. Maar echt heel mooi geschreven. En gelukkig dat je ze nu thuis hebt

_{He waar is mn reactie? Nog maar n keer dan...}

Spark wat fijn dat alles goed is afgelopen na alle zorgen! En toen je haar naam mocht noemen

Kyara ik kan me je posts van toen nog heel goed herinneren, wat was het allemaal spannend. Nu zijn je meisjes thuis en ze doen het goed Mooi om het hele verhaal te lezen. Je linker en je rechter meisje

Kyara wat een indrukwekkend verhaal. En zo begrijpelijk dat je zo verdrietig was toen je doorhad dat ze veel te vroeg tóch zouden komen. (Ik weet nog dat ik helemaal in de war was toen jij vertelde bevallen te zijn, dat je eerder zou bevallen ipv na mij was wel duidelijk, maar zó vroeg. Ik heb het die week echt meerdere keren tegen verteld dat ik het zo onwerkelijk vond met mijn baby nog heel erg in m'n buik).
Maar gelukkig kleurde wolk toch nog roze en als ik die foto's her en der zie dan zal het inmiddels wel fuchsia zijn of niet?

Oh ja, die linker- en rechterbaby dat vind ik zo gaaf. Dat je niet pas een willekeurige naam krijgt omdat je er toevallig als eerste uitkomt, maar dat je in de buik al jezelf bent.

Kyara, ik heb ademloos zitten lezen...

Wat een verhaal zeg, en wat een boel stress en drukte rondom je bevalling. Zo blij dat jij en je meisjes het zo goed doen nu!

quote:

Op woensdag 29 mei 2013 13:59 schreef Gulara het volgende:
Oh ja, die linker- en rechterbaby dat vind ik zo gaaf. Dat je niet pas een willekeurige naam krijgt omdat je er toevallig als eerste uitkomt, maar dat je in de buik al jezelf bent.

Dit!

Heel mooi opgeschreven Kyara, fijn om het verhaal te lezen met de wetenschap dat het nu zo goed met ze gaat! En wat lief van die co-assistente!

Sparkling ook een heftige bevalling zeg, jammer dat het na zo lang wachten uiteindelijk toch nog is geresulteerd in een keizersnede maar wat moet dat moet. Ik vond dit ook zo mooi:

quote:

een warmtedeken met een buis met warme lucht over mijn borst gelegd, hier kan onze dochter zo dadelijk lekker warm liggen.

Ik had dat met het opwarmen van de kleertjes toen ik nog aan het bevallen was, dat er echt al iets voorbereid wordt voor je kind, dat je beseft dat ze er zometeen echt is. Kan het niet goed uitleggen maar ik vond dat heel speciaal.

Shandaly, wát een stortbevalling! Dat stukje dat je na het breken van de vliezen al meteen het hoofdje voelde En je toiletverhaal

Jaaaa dat vond ik ook een heel speciaal moment L0t, van die kleertjes!

quote:

Op woensdag 29 mei 2013 13:59 schreef Gulara het volgende:
Oh ja, die linker- en rechterbaby dat vind ik zo gaaf. Dat je niet pas een willekeurige naam krijgt omdat je er toevallig als eerste uitkomt, maar dat je in de buik al jezelf bent.

Ja, dat vond ik zelf ook wel fijn, om ze al bij naam te kunnen noemen en niet dat je dan achteraf moet beredeneren wie wie was. M was in de buik ook gewoon M dus de meiden ook.

Oh ja, die kleertjes verwarmen. Dat vond ik bij M ook zo speciaal. Dat je weet dat daar jouw kind in komt, dat nu nog in je buik zit.

Omen, ik begrijp wel wat je bedoelt. het besef hoe het ook kan gaan zeg maar.

Ik vind het ook zo bizar. LadyBlack was precies 3 weken na mij uitgerekend en volgens mij zit tussen E en mijn meiden iets van 8 weken of zo.

Kyara, ik kende al delen van je verhaal, maar heb het toch met spanning gelezen. Wat een schrik, dat ze dan toch zo vroeg zijn gekomen.

Mooi verhaal Kyara, wat hebben jullie in spanning gezeten. Maar volgens mij is het allemaal meer dan goed gekomen

quote:

Op woensdag 29 mei 2013 19:26 schreef LadyBlack het volgende:
Jaaaa dat vond ik ook een heel speciaal moment L0t, van die kleertjes!

Ik ook! En heel raar, onwerkelijk.

Ik wachtte echt op dat kleertjesmoment, op een gegeven moment heb ik gevraagd of dat niet moest en toen legden ze ze gauw warm. Weg moment! Maar goed, de bevalling was toch nog steeds erg indrukwekkend

quote:

Op woensdag 29 mei 2013 19:38 schreef Kyara het volgende:

Ik vind het ook zo bizar. LadyBlack was precies 3 weken na mij uitgerekend en volgens mij zit tussen E en mijn meiden iets van 8 weken of zo.

Oh ja, dat was bij Spees en mij ook, onze uitgerekende datum scheelde een dag maar tussen beide heren zit nu vijf weken of zo.

En met Freecell deelde ik de uitgerekende datum en onze jochies schelen nu ook maar een paar dagen, allebei ruim te vroeg!

Mooi verhaal Kyara! Linker en rechter baby en ik moest lachen om je 'last van je rug'.
Ik wist helemaal niet dat de ctg geen rug (en been?) weeen liet zien! Daarom had ik dus amper bergjes realiseer me nu, terwijl ik wel verging van de pijn

Hier juist met bellelena een verschil van drie weken, en toch op dezelfde dag geboren

quote:

Op woensdag 29 mei 2013 22:36 schreef Suikertante het volgende:
Hier juist met bellelena een verschil van drie weken, en toch op dezelfde dag geboren

En wat een prachtige verhalen hier elke keer! Heftig, maar ze eindigen allemaal zo mooi

Ik heb zelf mijn bevallingsverhaal nog niet opgeschreven, misschien maar eens (voor mezelf) doen, wie weet helpt het een beetje bij de verwerking, daar ben ik echt nog mee bezig

quote:

Op donderdag 30 mei 2013 10:57 schreef bellelena het volgende:

[..]

Ik heb zelf mijn bevallingsverhaal nog niet opgeschreven, misschien maar eens (voor mezelf) doen, wie weet helpt het een beetje bij de verwerking, daar ben ik echt nog mee bezig

Zou ik doen, althans heeft bij mij wel echt geholpen. Ik heb nog maanden elke avond/nacht mijn bevalling van begin tot eind in mijn hoofd afgespeeld, en toen ik het helemaal opgeschreven had was dat ineens bijna over.

quote:

Op donderdag 30 mei 2013 11:02 schreef Spees_Eend het volgende:

[..]

Zou ik doen, althans heeft bij mij wel echt geholpen. Ik heb nog maanden elke avond/nacht mijn bevalling van begin tot eind in mijn hoofd afgespeeld, en toen ik het helemaal opgeschreven had was dat ineens bijna over.

Herkenbaar ja Goed om te horen dat het jou zoveel heeft geholpen! Ik ga dat dus zeker ook maar (even) doen! Dankje

Ik miste van de bevalling van Liné best veel dingen. Ik heb het geschreven zoals ik het gevoeld heb. Maar vorige week ging ik thee drinken met de verloskundige en toen kwam ik erachter dat er in werkelijkheid veel dingen heel anders gingen.

Maar dat geeft niet toch, het is voor jezelf, jouw beleving, zoals jij het hebt ervaren. Ik ga wel vragen aan mijn lief en mijn ouders (die waren hier erbij) of zij ook hun "versie" willen opschrijven, lijkt me ook wel bijzonder om hun kanten te lezen!

Nee het geeft ook niet, helemaal niet. Maar ik had bv helemaal niet meegekregen dat Liné de navelstreng paar keer heel strak om der pols had, en dat ze hem als een handtasje vast had ♥. En dat der handje daardoor helemaal paars was. Er verandert voor mij ook niks aan hoor. Was een makkelijke, snelle bevalling wat ik achteraf ook hoor.

quote:

Op donderdag 30 mei 2013 11:25 schreef MeNicole2 het volgende:
Nee het geeft ook niet, helemaal niet. Maar ik had bv helemaal niet meegekregen dat Liné de navelstreng paar keer heel strak om der pols had, en dat ze hem als een handtasje vast had ♥. En dat der handje daardoor helemaal paars was. Er verandert voor mij ook niks aan hoor. Was een makkelijke, snelle bevalling wat ik achteraf ook hoor.

Agossie, dat zijn wel bijzondere details ja!
Ja, lijkt mij ook bijzonder om de andere versie/kanten te horen. En misschien kan het ook wel helpen om 'gaten' op te vullen e.d. Ik had zelf tijdens de bevalling echt helemaal geen besef van tijd bijvoorbeeld, sommige dingen leken een half uur te duren terwijl ik dan achteraf hoorde dat ik uren er zo bij lag

En toch ben ik heel erg benieuwd naar jouw verhaal bellelena Vooral omdat je het denk ik heel anders gedaan hebt dan de meesten

Ik heb net een afspraak met de verloskundige gemaakt, een soort afrondingsgesprek. Kan ik mooi nog wat vragen stellen over de bevalling..

quote:

Op donderdag 30 mei 2013 11:55 schreef Suikertante het volgende:
Ik heb net een afspraak met de verloskundige gemaakt, een soort afrondingsgesprek. Kan ik mooi nog wat vragen stellen over de bevalling..

Ja dat heb ik toeh ook gedaan, 6 weken na ee bevalling. Was idd ook fijn.

Het is alleen niet de VK die bij de bevalling was dus ik hoop dat onze praktijk het bevallingsverslag heeft gekregen, en anders hoop ik dat ze dat voor me op kunnen vragen. Ik vraag me ook wat dingen af over een volgende bevalling (en ik wil graag dat ze even kijkt of alles er goed uit ziet, als ze dat tenminste wil doen).

Dat lijkt mij ook fijn Suiker, ik heb eind juni een laatste afspraak in het ziekenhuis. Ik heb nog best veel vragen die ik wil stellen.

quote:

Op donderdag 30 mei 2013 11:39 schreef Troel het volgende:
En toch ben ik heel erg benieuwd naar jouw verhaal bellelena Vooral omdat je het denk ik heel anders gedaan hebt dan de meesten

Dit! Ik ben zo benieuwd hoe je het hebt ervaren! Wij volgen zoals je weet een beetje dezelfde voorbereidingen, dus mag ook via pm. En als je het echt niet wil delen is dat natuurlijk ook goed .