Van kleuter tot puber deel 91

quote:

Op donderdag 18 april 2013 08:49 schreef testa het volgende:

[..]

"wat moet je dan nog zeggen?" was niet als zo'n letterlijke vraag bedoeld

dus verder doe je er niets mee? zonde om zo'n schot voor open doel niet in te trappen

quote:

Op donderdag 18 april 2013 08:57 schreef Luigi het volgende:
Even benieuwd, het buitenspeelseizoen komt er natuurlijk volop aan, hoe doen jullie dat met 6/7 jarigen? Wij wonen in een klein en relatief veilig (zo maak ik mezelf wijs ) dorp, niet al te veel verkeer, op zich nog wel wat sociale 'controle', etc. Uiteraard wil de uk er nu op uit, liefst met vriendjes en vriendinnetjes want de achtertuin gaat ook vervelen he.

Ze heeft nog geen benul van tijd of klok en ik moet eerlijk zeggen ook niet van gevaar in de zin van vieze mannen of gevaarlijke volwassenen . Gisteren wel een gesprekje er over gehad en ze weet dat als ze op het speeltuintje is (aan het eind van de straat) ze niet zomaar bij vriendinnen mag gaan spelen (want dan weten we niet waar ze is), dat ze niet met grote mensen mee moet gaan, etc, maar ik was ff benieuwd naar wat jullie 'regels' daaromtrent zijn. Ik zie soms 4/5 jarigen aan de andere kant van het dorp zwerven dat ik denk mja, moet dat nou...

zeggen dat ze blijft waar ze is iig en dan zelf regelmatig komen controleren?

quote:

Op donderdag 18 april 2013 09:06 schreef lady-wrb het volgende:

[..]

zeggen dat ze blijft waar ze is iig en dan zelf regelmatig komen controleren?

Mja, ik bedoel meer van stel, de bel gaat en er staan een paar vriendjes op de stoep of Uk komt buitenspelen. Mooi weer, etc. Dus je gevoel zegt, sure. Wat spreek je dan af? Ik heb geen idee waar ze gaan spelen (ok, kun je vragen, maar wat als ze dan iets gaan doen wat je niet zo aanstaat?), hoe lang ze wegblijven, etc. Wil er niet te panisch over doen hoor maar vroeg me gewoon af hoe je die eerste 'loslaat' stapjes maakt qua buiten spelen.

Zal d'r eerst maar eens een horloge geven ofzo liefst met GPS tracker .

Ik vind dat ook nog wel zoeken hoor luigi.
Waar wij vooral op hameren is dat M. (5,5 jaar) even komt vertellen waar ze heen gaat. Ze mag best ergens spelen, maar eerst komen vertellen. En als ze ergens anders heen gaat, ook eerst komen vertellen.

Vorige week ging ze met een vriendinnetje spelen, maar dat meisje dat dwaalt hier in de buurt overal rond, dus dat vond ik wel spannend. Maar ze kwamen het netjes vertellen/vragen toen ze naar het andere speeltuintje mochten.
Gisteren ontstond er in de speeltuin spontaan het idee om met een meisje van school op schattenjacht te gaan... Kwam ze ook vragen, ik vind het dan wel lastig, maar ja dat loslaten moet ook een keer...
En daar gingen ze met zn tweetjes...
Kleine zus was met haar fiets, dus we zijn nog even een rondje gaan fietsen, kon ik toch nog klein oogje in het zeil houden . En nog een keer gezegd dat ze het even moest komen vertellen als ze ergens heen zou gaan, inmiddels ook even gezien waar dat andere meisje woont, ook wel fijn idee.
En toen losgelaten.
Kwartiertje laten kwamen ze hand in hand aanlopen, ze hadden de schat gevonden en wilden nog even bij ons spelen.
Hadden ze ook bij dat meisje thuis gezegd, even laten kwam haar broer haar ophalen.

M. heeft nog niet zo heel veel benul van tijd, dus dat vind ik wel lastig. Maar vorige week heb ik gezegd dat ze tegen de vader/moeder van dat andere kindjes moest zeggen hoe laat ze naar huis moest en dat deed ze netjes.
Dat geeft wel wat vertrouwen.

Wat ik ook wel heel lastig vind is, hoe kan je ze nou "wapenen" tegen mensen met slechte intenties...
Ik durf niet met zekerheid te zeggen dat ze niet mee gaat als iemand haar lokt met snoepjes of kom naar mijn huis ik heb jonge hondjes (of willekeurig welk ander dier)...
Hoe kan je je kind daar alert op maken, zonder dat ze gelijk angstig wordt zeg maar...

Ik haal nu wel eens wat boekjes uit de bieb, over nee zeggen, over samen spelen, over afspraken maken en dan probeer ik het daarover te hebben met haar.
En we blijven vooral benadrukken dat ze het altijd eerst moet zeggen als ze ergens anders wil gaan spelen!
Ergens wil je ze beschermen, maar je wilt ze ook stukje bij beetje loslaten...
Ik vind het een hele kunst, maar ook wel leuk om te merken dat ze het dus wel ergens opslaat, dat wat we haar proberen te leren .

Jahoor, alles wat je vertelt blijft toch wel redelijk hangen merk ik. En ze weet heel goed dat ze niet met 'grote mensen' mee moet gaan als ze met poesjes/hondjes/snoepjes aankomen. Dat ze dan gelijk naar papa en mama moet komen. Maarja, ik weet ook dat ze erg naief en volgzaam kan zijn... lastig. Ik probeer d'r ook niet bang te maken want ze ziet al achter elke boom een spook . Maar gisteren vroeg ze waaróm dat dan niet mocht... heb maar gezegd dat sommige grote mensen heel stom en vervelend zijn maarja... of dat afdoende is.

Aan de andere kant wil ik ze ook graag die vrijheid geven die bij zo'n klein dorpje hoort, gevoelsmatig. En ik vind dat dat ook moet kunnen, graag zelfs.

Wij wonen ook in een dorp, en in een hele kindvriendelijke wijk. Mijn oudste van 7 speelt al 'alleen' buiten vanaf dat ze een jaar of 4 is en ook mijn middelste van 4 speelde deze zomer alleen buiten.

Ik zeg altijd dat ze het eerst moeten komen zeggen, wanneer ze bij iemand binnen of in de tuin gaan spelen. Of wanneer ze ergens anders heen willen dan het pleintje aan het einde van ons rijtje huizen. Eerlijk is eerlijk, dat is best een paar keer misgegaan. Leuk als je langs de deuren moet om aan te bellen of jouw kind daar is...

Mijn oudste laat ik ook wel eens alleen een boodschapje doen bij de supermarkt, aan het einde van het park. Of naar haar vriendin, waarbij ze 1 redelijk drukke straat over moet steken. Ik vind het heerlijk om te zien hoe vrij ze zijn, dat is wat mij betreft wel een van de voordelen van de wijk en het dorp waar we wonen. Ik vond het ook lastig in het begin, ik kom zelf niet uit dit dorp, maar uit de stad en daar is het toch anders. Mijn man woont al zijn hele leven in dit dorp en deze wijk en is daar altijd iets gemakkelijker in geweest. Ik heb ook altijd gezegd dat ze met niemand mee mogen/bij naar binnen mogen, met wat voor reden of smoes ze ook komen. Meer kun je ook niet, denk ik...

quote:

Op donderdag 18 april 2013 11:00 schreef Nijna het volgende:
Wat ik ook wel heel lastig vind is, hoe kan je ze nou "wapenen" tegen mensen met slechte intenties...
Ik durf niet met zekerheid te zeggen dat ze niet mee gaat als iemand haar lokt met snoepjes of kom naar mijn huis ik heb jonge hondjes (of willekeurig welk ander dier)...
Hoe kan je je kind daar alert op maken, zonder dat ze gelijk angstig wordt zeg maar...

Ik haal nu wel eens wat boekjes uit de bieb, over nee zeggen, over samen spelen, over afspraken maken en dan probeer ik het daarover te hebben met haar.
En we blijven vooral benadrukken dat ze het altijd eerst moet zeggen als ze ergens anders wil gaan spelen!
Ergens wil je ze beschermen, maar je wilt ze ook stukje bij beetje loslaten...
Ik vind het een hele kunst, maar ook wel leuk om te merken dat ze het dus wel ergens opslaat, dat wat we haar proberen te leren .

Laatst kwam Marlien zelf met een boekje aan van Paul van Loon: Harry en de heks. Dat boekje gaat ook over dat je niet zomaar met een lief en vriendelijk vrouwtje mee moet gaan. Vond ik een mooie aanleiding om er eens over door te spreken.

quote:

Op donderdag 18 april 2013 12:06 schreef Grijs het volgende:

[..]

Laatst kwam Marlien zelf met een boekje aan van Paul van Loon: Harry en de heks. Dat boekje gaat ook over dat je niet zomaar met een lief en vriendelijk vrouwtje mee moet gaan. Vond ik een mooie aanleiding om er eens over door te spreken.

Oh, wat goed! Eens op zoek of de uk in de bieb laten kijken. .

Ik heb met mijn kinderen altijd rollenspellen geoefend. Want hoe combineer je vriendelijk hulpvaardig en beleefd met nee zeggen tegen: wil je helpen want mijn puppy is zoek?
Dus aangeleerd dat ze zeggen: mijn moeder/vader/oppas/oma/noem maar op waar je bent houdt ook erg van puppies/jonge katjes dus die ga ik even halen. En gezegd dat ik de allerbeste zoeker van de aarde ben dus als er iets vermist is dat ze mij moeten halen. meer om een handvat te geven als mensen gaan aandringen als ze niet mee willen. Altijd benadrukt éérst thuis te komen vertellen ook als je bij een vriendje of de buren naar binnen gaat. Ik wil weten waar je bent. En veel verschillende varianten 'oefenen' dat het verrassingseffect eruit is. Nou moet ik helaas wel zeggen dat er bij ons in het dorp zéér regelmatig engerds los lopen en dat er ook elk jaar kinderen aan ten prooi vallen

Eerst was de wereld niet groter dan onze straat, daarna kwam de speeltuin erbij (die bleek via boomwallen door te lopen tot aan het bos, met een 'waterval' een eekhoorn, hutten bouwen, muizen vangen wist ik helemaal niet joh! Wat kinderen niet allemaal ontdekken) en nu oudsten komen nu overal. Jongste fiets wel zelf van en naar vriendjes maar mag nog niet zonder doel door t dorp. Op basis van verdient vertrouwen gaat de grens steeds wat verder. En weer terug als er dingen misgaan. Te laat, niet gezegd waar je bent, dat soort. En niet meteen na 1 'overtreding' maar als structureel de afspraken met voeten getreden worden.

Helder buuf. En die veiligheid van een dorp is ook maar betrekkelijk he. Ook daar kunnen ze in een sloot vallen of onder een auto lopen.

Die kleine van ons is 'm op d'r vijfde wel eens gesmeerd met een vriendinnetje... gewoon de tuin uitgelopen, drukke brug over, stuk gelopen... twee moeders 10 jaar ouder in een half uurtje tijd.

Ik heb wel eens gevraagd aan mijn dochter wat ze zou doen als iemand haar vroeg mee te gaan om jonge poesjes of hondjes te bekijken. Haar antwoord: dan ga ik mee!
Eyeopener van hier tot Tokio want ook wij hebben de afspraak dat ze het altijd eerst moet komen vragen.

quote:

Op donderdag 18 april 2013 14:43 schreef snoopy het volgende:
Ik heb wel eens gevraagd aan mijn dochter wat ze zou doen als iemand haar vroeg mee te gaan om jonge poesjes of hondjes te bekijken. Haar antwoord: dan ga ik mee!
Eyeopener van hier tot Tokio want ook wij hebben de afspraak dat ze het altijd eerst moet komen vragen.

ja eng hè? Daarom heb ik maar zoveel mogelijk van die opties benoemd. En juist niet verboden maar: mama moet mee! Hoe heb jij dat nu dan aangepakt?

quote:

Op donderdag 18 april 2013 12:06 schreef Grijs het volgende:

[..]

Laatst kwam Marlien zelf met een boekje aan van Paul van Loon: Harry en de heks. Dat boekje gaat ook over dat je niet zomaar met een lief en vriendelijk vrouwtje mee moet gaan. Vond ik een mooie aanleiding om er eens over door te spreken.

Tnx voor de tip! Ga ik naar kijken!

Het boek NEE! van Sanderijn van der Doef & Marian Latour benoemt ook een aantal situaties met de vraag: wat zou jij doen...
Het gaat over spelen met elkaar en nee zeggen als je iets niet leuk vindt, maar ook situaties als met vreemden meegaan worden benoemt en ook het hebben van "niet leuke geheimpjes". Maar niet op een zware of bangmakende manier.
Nou is onze oudste niet zo goed in dat soort vragen. Maar rollenspel is misschien wat concreter...
Buuf, tnx voor jouw tip!

Snoopy, mijn oudste zei ook dat ze mee zou gaan...

Ze hebben bij ons in de bieb de serie/reeks: Kijk en beleef, over allerlei situaties. Samen spelen, ruzie, kiezen, trouwen, baby's en nog veel meer. Staan korte verhaaltjes in en dan een aantal vragen eronder die je samen met je kind kan beantwoorden of kan gebruiken om erover in gesprek te gaan.

quote:

Op donderdag 18 april 2013 09:09 schreef Luigi het volgende:

[..]

Mja, ik bedoel meer van stel, de bel gaat en er staan een paar vriendjes op de stoep of Uk komt buitenspelen. Mooi weer, etc. Dus je gevoel zegt, sure. Wat spreek je dan af? Ik heb geen idee waar ze gaan spelen (ok, kun je vragen, maar wat als ze dan iets gaan doen wat je niet zo aanstaat?), hoe lang ze wegblijven, etc. Wil er niet te panisch over doen hoor maar vroeg me gewoon af hoe je die eerste 'loslaat' stapjes maakt qua buiten spelen.

Zal d'r eerst maar eens een horloge geven ofzo liefst met GPS tracker .

misschien ook even leren klokkijken? of kan ze dat al?

quote:

Op woensdag 17 april 2013 21:52 schreef testa het volgende:
stel je voor; bij een situatie waar ik grenzen helder wil hebben ..(bijv. een winkel ofzo)
ik zeg "dames .. kom eens hier, ik wil even afspraak maken: ... "

dan reageeert de jongste (4;6 jr) al met:
Ja mam.. niet rennen, niet schreeuwen, geen ruzie, niet naar buiten gaan.

wat moet je dan nog zeggen?

Wellicht kun je je grenzen proberen op een positieve manier aan te geven.
"In de winkel lopen we rustig. Je blijft binnen/bij mij. Ik kan heel goed horen, dus op een normale toon praten." etc. Werkt vaak prettiger en beter dan allerlei verboden.
Immers, dan zeg je wat ze niet mogen, maar niet wat ze wél mogen.

Qua weerbaarheid: alles dat ik wilde zeggen is al gezegd.
Oh nee: herhalen! Zeer regelmatig de afspraken herhalen. Ik doe dat soms expliciet en soms adhv een voorval dat ik dan naar het weerbaarheidsgebeuren 'stuur'.

quote:

Op donderdag 18 april 2013 17:51 schreef lily het volgende:
zij is helemaal het prinsesje van haar vader

Misschien heb ik het wel eens verteld, maar toen ik 4 was ofzo is mijn moeder, toen ze mij ging halen van school, gevallen met de fiets vingertopje er half af, dus die moest even naar de dokter. De mensen waar het gebeurde gingen mij van school halen. Never nooit dat ik mee wilde! nee, ik stap niet in, dat mag niet van mama, ja, je kan zeggen dat mama je gestuurd heeft maar IK STAP NIET IN! met de juf samen op me ingepraat, ik wilde niet. geloof dat de juf uiteindelijk is meegereden.

En ja, het was écht. Maar mijn moeder was megatrots dat ik zo goed geweigerd had. Punt van dit verhaal: ik sprak met mijn kinderen een wachtwoord af. als ik iemand stuur om ze te halen weet die het wachtwoord en weten ze dat het verhaal klopt. ze mochten het zelf verzinnen. ik heb het dus moeten opslaan in mijn telefoon pindakaassmurf geloof ik dat het was.

Ik vind het ook moeilijk hoor. De afspraak hier is nu dat ze met zijn tweetjes naar het speeltuintje mogen dat aan het paadje ligt (daar kunnen ze komen zonder enge straten over te steken). Het speeltuintje aan de achterkant mogen ze niet alleen heen.

Woensdag was hier een vriendje, waren ze lekker aan het crossen met fietsen en dergelijke, zie ik ze vanuit dat speeltuintje komen. Zegt Ruben "maar ik was toch niet alleen, ik was met Jochem en vriendje" Die regel is inmiddels aangepast Ze moeten om daar te komen een nogal ellendige weg oversteken en dat speeltuintje wordt bevolkt door in ieder geval 1 kind waardoor ik niet wil hebben dat de jongens daar alleen zijn. Gelukkig gaat dat kind binnenkort verhuizen, alleen zit je dan alsnog met de drukke weg op een onoverzichtelijk punt.

En tja, kleine poesjes, hondjes, snoepjes en dergelijke. Ik vind het heel moeilijk, Ze weten het allebei, maar als puntje bij paaltje komt, geen idee

quote:

Op donderdag 18 april 2013 15:03 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

ja eng hè? Daarom heb ik maar zoveel mogelijk van die opties benoemd. En juist niet verboden maar: mama moet mee! Hoe heb jij dat nu dan aangepakt?

Wat Moonah zegt: herhalen. iig altijd naar een van ons komen om te vragen/zeggen dat ze ergens naar binnen wil. Maar ik durf mijn hand er niet voor in het vuur te steken dat ze dat ook altijd zal doen.
En wat ik zelf heel lastig vind is dat ik ze ook weer niet te angstig wil maken

ik vond het laatst al doodeng om selene af te leveren bij een mij onbekende moeder voor een speelafspraakje.

maar ja; ik wil haar ook de boodschap meegeven dat je fijn in de wereld rond kan stappen zonder altijd bang te moeten zijn. dus lach ik blij, maak een praatje en lever haar af. wel zijn we veel bezig met geheimpjes (leuke geheimpjes en niet leuke) en dat ze gewoon helder "nee" of "stop! hou op!" zegt.

overigens ben ik dus beduchter voor narigheid dichtbij dan voor de enge vreemdeling die ze wegsnaait.

Chris speelt ook niet alleen buiten in de speeltuin hier om de hoek. Er mij teveel gedoe met iets oudere jongens om hem daar los te laten(maatschappelijk werk gaat er zelf mee bezig). Hij mag soms best even vooruit, maar dan ben ik er na 5-10 minuten ook wel.
Dat puppy verhaal was Chris zijn reactie eerst ook dat hij wel meeging. Leuk toch? Ehhh, nou, tijd voor een goed gesprek...
Nu zegt hij dat hij eerst naar mij gaat, als hij van de speeltuin weg gaat. Ook als hij naar een vriendje zou gaan. Maar dat is nog niet gebeurd, dus geen idee wat hij echt zou doen..

wat fijn die boeken tips, ik ga eea eens reserveren bij de bieb.

Pepijn vertrouw ik blind, die gaat met niemand mee. Maar ons jongste pleegkind van 12 is een ander verhaal. Die is super behulpzaam en naïef, die trapt in alle smoesjes.

We zijn sinds kort begonnen met zelf naar de speeltuin tegenover ons huis. hij heeft een "time timer" horloge. die op staat nu op ieder kwartier, dan moet hij weer even thuis komen n zwaaien.
En ALLES vragen, hij kwam iig laatst netjes vragen of hij een koekje mocht, wat de buurvrouw in de speeltuin uitdeelde. Maar dat met iemand meegaan is wel mijn grootste angst, maar ja hij is een echt buiten kind en veel slimmer en minder naïef zal hij niet worden, dus dan maar geleidelijk aan wat zelfstandigheid trainen.

Jen mag van mij eigenlijk nog niet alleen buiten. Laatste keer dat ze dat deed was ik haar kwijt.

Saskia mocht toen ze vijf was de buurt hier door.. Tijn was vier toen hij dezelfde ruimte kreeg en Nienke was nog maar drie
Overigens hebben we hier een redelijk 'afgebakend' buurtje van een paar huizenblokken waartussen ze zich mogen bewegen. Bij anderen in de tuin/binnen spelen is eerst komen melden; onbekenden die vragen of ze mee gaan is naar huis rennen en als mensen je proberen mee te nemen of andere stoute dingen doen is heel hard gillen.

Buurvrouw, hihihi je wist het geleerde in elk geval goed in de praktijk te brengen .
Helemaal handig misschien niet, maar better safe than sorry!
Hoe oud waren jouw kinderen toen je dat wachtwoord afsprak, ik vind em erg mooi trouwens,
dat woord kan niemand bedenken ook! .

Snoopy, dat niet te angstig willen maken is herkenbaar!

Oudste mag wel alleen naar de speeltuin hier aan het eind van de straat, jongste wil ook graag mee dan.
Maar 3,5 vind ik toch nog wat te jong. Dus dan zorg ik dat ik in de voortuin ofzo ben.
Of ik ga op het bankje in de speeltuin zitten.
Wat ik zo prettig vind is dat de kinderen hier uit de straat, ook al zijn ze dan al een stuk ouder (8-10)
best wel oog hebben voor de kleintjes.
Gister stond buurjongen van een paar huizen verderop, takjes te versieren met stift voor al die ukken.
Hij had het helemaal gemaakt .
En ik heb het idee dat we redelijk wat sociale controle hebben.
Laatst kwam hier iemand wat ophalen (via marktplaats), maar we liepen elkaar mis, dus ze hebben even gewacht en rondgereden hier.
Maar dat werd wel ff gemeld.
Dat vind ik wel een prettig idee.

Vind mijn oudste van 4 jaar nog te jong om alleen te gaan. Maar de tips en de boekentips zijn echt super, die ga ik onthouden.

De juf knoopte vanmorgen een gesprekje aan met F. Dat het ze opgevallen was dat Sasha de laatste tijd weer steeds meer moeite heeft met het afscheid nemen op school, dat was ons ook al opgevallen, maar ook dat hij wel heel erg veel bevestiging zoekt voor alles wat hij doet.
En dat was ons thuis ook al wel opgevallen, we noemen hem (onder elkaar) onze applausjunkie (nav het lezen van een kritisch artikel over de Triple P methode).
Elke tekening, elk bouwsel, álles wat hij doet moet benoemd en dat blijft hij herhalen tot 1 van ons zegt bevestigd dat het gehoord of gezien is. Dodelijk vermoeiend en we hebben hem ook al meerdere malen uitgelegd dat we echt niet alles hoeven te zien of te horen en dat het ook goed genoeg is als hijzelf iets leuk of mooi vindt.
Toch moest ik net wel even slikken dat de juffen dit dus blijkbaar serieus genoeg vinden om het even aan te halen.

Hebben jullie hier nog zinnige tips over hoe we dit kunnen verminderen?
_{Juf vroeg of er mss thuis dingen veranderd waren de laatste tijd, maar dat is juist niet. Sinds 11 maart ben ik niet meer op reis geweest en dat zijn juist de dingen waar hij nog wel eens een beetje van van slag raakt.}

Nee, maar ik herken het wel . Een beetje, iig. Die van ons moet ook van alles horen over wat ze doet en niet doet.

Kinderen worden ook continue de hemel ingeprezen nowadays, echt om ALLES wat ze doen: kruipen, lopen, plassen, poepen, zwemmen, fietsen... Daar kunnen ze best verslaaft aan raken denk ik, ja. Kan niet goed zijn denk ik dan.

Nee klopt. En ik was het ook wel eens met de kritiek op TripleP dat het door zo'n soort methode kan onstaan, maar dat is bij ons niet het geval. We hebben triple P meer uit interesse gedaan dan dat we het echt enorm toepassen.

Ik denk dat ik wel een beetje weet hoe het onstaan is, dat bevestiging zoeken. Ik denk dat het feit dat het met mij wat minder ging een tijd en hoe dingen toen gingen, daar zeker wel debet aan zijn.

Ik weet nog dat ik hier ooit eens las van Owlet dat zij juist haar kinderen bewust geen complimentjes gaf voor tekeningen omdat ze wilde dat haar kinderen zouden tekenen omdat ze dat zelf willen, niet om complimentjes te krijgen. Ik vond dat toen wat spartaans klinken, maar in hindsight snap ik wel een klein beetje wat ze bedoelde.
Zeker nu Sasha idd naar de andere kant doorgeslagen lijkt te zijn.

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:07 schreef Brighteyes het volgende:

Ik weet nog dat ik hier ooit eens las van Owlet dat zij juist haar kinderen bewust geen complimentjes gaf voor tekeningen omdat ze wilde dat haar kinderen zouden tekenen omdat ze dat zelf willen, niet om complimentjes te krijgen. Ik vond dat toen wat spartaans klinken, maar in hindsight snap ik wel een klein beetje wat ze bedoelde.

Daar zit zeker wat in. Ik zie heel veel ouders in mijn omgeving de hele dag lopen complimenteren en begeleiden, ik krijg daar echt jeuk van. Tuurlijk moet je je kind af en toe een compliment geven en zeggen dat je trots bent maar de hele godganse dag door... pfffffft. Het hakt echt in op hun zelfstandigheid idd.

Geen idee hoe je dat weer ombuigt trouwens. Heeeeeeeel veel geduld en heel langzaam denk ik?

Ik herken het wel, BE. En ik probeer ook bewust geen complimentjes te geven over bijvoorbeeld tekeningen, maar als ze dan vijf keer herhaalt: "mooi he, mama?" dan wordt het wel lastig.
S zoekt ook best veel bevestiging, terwijl wij eigenlijk al heel lang proberen dat niet overdreven te geven.

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:10 schreef Luigi het volgende:

[..]

Daar zit zeker wat in. Ik zie heel veel ouders in mijn omgeving de hele dag lopen complimenteren en begeleiden, ik krijg daar echt jeuk van. Tuurlijk moet je je kind af en toe een compliment geven en zeggen dat je trots bent maar de hele godganse dag door... pfffffft. Het hakt echt in op hun zelfstandigheid idd.

Geen idee hoe je dat weer ombuigt trouwens. Heeeeeeeel veel geduld en heel langzaam denk ik?

Dat, en gewoon normaal aandacht. 'Er zijn' zeg maar. Ik heb nogal de neiging om de hele dag maar bezig te zijn met van alles behalve hen zeg maar. 'Als je nu even gaat spelen, dan kom ik zo bij je, ik moet eerst even dit afmaken'. Om dan vervolgens te denken 'oh, ze zijn zo lekker bezig, dan kan ik nog wel even dit of dat'.
En dat ging een tijd heel goed, maar sinds ik de mindfulness laat versloffen merk ik dat dat er dus ook weer bij in schiet. Mezelf dus maar weer even in het gareel schoppen wat dat soort dingen betreft dus.

Wat ik trouwens wel apart vindt in dit geval is dat Oscar het dus helemaal niet heeft. Toch wel typisch iets, denk ik, voor een eerste (of enig) kind. Hij is natuurlijk best een tijdje gewend alle exclusieve aandacht te krijgen en zelfs toen Oscar er al wel was, maar nog maar een babietje was had ik natuurlijk alle tijd om met hem mee te knutselen en te kleuren en te doen.

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:12 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Dat, en gewoon normaal aandacht. 'Er zijn' zeg maar. Ik heb nogal de neiging om de hele dag maar bezig te zijn met van alles behalve hen zeg maar. 'Als je nu even gaat spelen, dan kom ik zo bij je, ik moet eerst even dit afmaken'. Om dan vervolgens te denken 'oh, ze zijn zo lekker bezig, dan kan ik nog wel even dit of dat'.

Oh, maar dat is niet slecht toch? Mijn moeder zat ook niet hele dagen met mij te spelen hoor. Ik ben erg van de zelfstandigheid, als ze zegt 'papa ik verveel me' dan is mijn standaardantwoord 'mooi, ga zo door, ik kom over een half uurtje wel kijken wat je aan het doen bent'. En dan kom je kijken en dan heeft ze een heel poppendorp gebouwd of een stapel boekjes gevonden. Prima toch? Soms lijkt het alsof mensen denken (in het algemeen heb ik het nu over he) dat er voor kinderen een heel dagprogramma afgedraaid moet worden, een soort continue animatie ofzo. Dan kom je echt helemaal nergens meer aan toe.

Is hij onzeker, sasha?
want dat herken ik wel van Meike, zij had ook op een gegeven moment geen zin meer om naar school te gaan.
Bij haar zat het hem in uitdaging.
Ze koos niet voor nieuwe dingen, of moeilijke taakjes, omdat ze dan bang was dat ze het niet kon, of dat ze een fout zou maken.
Juf is daar heel erg mee bezig geweest, om haar te laten inzien dat je op school bent om te leren, en dat fouten maken helemaal niet erg is.
En ze ging haar verplichten om de moeilijkere dingen te doen. Dat heeft voor Meike heel goed gewerkt. Ze zit weer goed in haar vel en gaat weer met plezier naar school

Sorry, geen tijd voor een inhoudelijke reactie, maar wil nav bovenstaande wel alvast deze link even delen

http://www.ontspannenopvoeden.nl/niet-belonen-maar-wat-dan-wel/

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:28 schreef -Spring het volgende:
Sorry, geen tijd voor een inhoudelijke reactie, maar wil nav bovenstaande wel alvast deze link even delen

http://www.ontspannenopvoeden.nl/niet-belonen-maar-wat-dan-wel/

Dat proberen wij ook, maar dan nog vraagt ze expliciet om die laatste bevestiging dat het mooi, goed, lief, wat dan ook is. Dat vind ik dus lastig. Ik reageer dan meestal met een tegenvraag "vind je het zelf mooi?" en op haar eigen bevestiging zeg ik dan dat dat het belangrijkste is. Maar ik vind het wel lastig dat ik haar vraag om bevestiging niet beantwoord.

Ik ben het er wel mee eens dat kinderen van zichzelf al wel het 'goede' (in de breedste zin des woords) willen doen hoor daar hebben ze echt geen continue bevestiging voor nodig. Gisteren ook, gingen we weer eens oefenen met fietsen (frustratiepuntje zeg maar ) en als je er dan bij blijft is het continue bevestiging zoeken, bang zijn het verkeerd te doen, te vallen... ga je ff wat anders doen dan zie je d'r opeens voorbij racen, zelf oefenen met stoppen en afstappen, etc. Na afloop zeg je dan een keer 'goed gedaan hoor!' en klaaaaaarrrrrrrr.

Oh als Meike wat heeft geknutseld en ze komt het laten zien dan zeg ik haar wel dat ze dat knap gemaakt heeft hoor.

Het is wel onwijs lastig toepassen, hoor. Ik probeer het nu bij L die zo perfectionistisch is dat ze steeds minder plezier beleeft aan knippen en kleuren en zo. Want het gaat scheef en niet binnen de lijntjes... Dus moet ik het doen. Moeilijk om dan de focus niet op het resultaat te leggen

Hebben jullie het daar hier niet eerder over gehad, perfectionisme? Nog tips toevallig?

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:37 schreef Luigi het volgende:
Na afloop zeg je dan een keer 'goed gedaan hoor!' en klaaaaaarrrrrrrr.

En als je dan geen compliment wil geven dan zou je kunnen zeggen: "Wauw, wat fijn dat je nu kunt fietsen! Dat komt omdat je nu zo hebt geoefend!".....

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:12 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Dat, en gewoon normaal aandacht. 'Er zijn' zeg maar. Ik heb nogal de neiging om de hele dag maar bezig te zijn met van alles behalve hen zeg maar. 'Als je nu even gaat spelen, dan kom ik zo bij je, ik moet eerst even dit afmaken'. Om dan vervolgens te denken 'oh, ze zijn zo lekker bezig, dan kan ik nog wel even dit of dat'.
En dat ging een tijd heel goed, maar sinds ik de mindfulness laat versloffen merk ik dat dat er dus ook weer bij in schiet. Mezelf dus maar weer even in het gareel schoppen wat dat soort dingen betreft dus.

Draai het eens om. Ga eerst even spelen, en daarna pas met je eigen dingen aan de slag. Vaak werkt dat beter!

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:28 schreef -Spring het volgende:

http://www.ontspannenopvoeden.nl/niet-belonen-maar-wat-dan-wel/

Wat een leuke en toegankelijke site Spring!

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:35 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dat proberen wij ook, maar dan nog vraagt ze expliciet om die laatste bevestiging dat het mooi, goed, lief, wat dan ook is. Dat vind ik dus lastig. Ik reageer dan meestal met een tegenvraag "vind je het zelf mooi?" en op haar eigen bevestiging zeg ik dan dat dat het belangrijkste is. Maar ik vind het wel lastig dat ik haar vraag om bevestiging niet beantwoord.

Het klinkt ook gewoon zo rot, als ze vragen of je het mooi vindt, antwoorden met: "Zo Jij hebt goed je best gedaan." Beetje Hans Teeuwen taferelen.

Toch kan ik me van vroeger juist nog dat soort complimenten herinneren. Dat ik zo nauwkeurig en geconcentreerd kon kleuren bijvoorbeeld. Heerlijk vond ik dat.

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:10 schreef Luigi het volgende:

[..]

Daar zit zeker wat in. Ik zie heel veel ouders in mijn omgeving de hele dag lopen complimenteren en begeleiden, ik krijg daar echt jeuk van. Tuurlijk moet je je kind af en toe een compliment geven en zeggen dat je trots bent maar de hele godganse dag door... pfffffft. Het hakt echt in op hun zelfstandigheid idd.

Ik vind de volgende actie dan wel wat tegenstrijdig...

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:06 schreef Luigi het volgende:
Omdat ze een badje was doorgeschoven mocht ze een (klein) kadootje dus hop, nog ff op de fiets naar de speelgoedwinkel.

Ik ben door how to talk to kids radicaal gestopt met complimenten over 'dingen' en begonnen met het complimenteren van gedrag. Dat kost eerst best veel energie (je moet echt nadenken over elk woord dat je zegt) maar is nu een automatisme.
Tekeningen niet zeggen mooi! Of goed gedaan! Maar: ik zie dat je een paard/spiderman/dino tekende en je hebt binnen de lijntjes gekleurd, of heel veel kleuren gebruikt of de zon schijnt nou íets over wat je ziet. Maar ook over hoe de tekening tot stand kwam. Je was geconcentreerd bezig. Of vragen wat hij zelf van zijn tekening vind en dan complimenten geven voor het zo goed benoemen.
Op deze manier willen ze echt nog steeds laten zien wat ze gemaakt hebben maar niet meer voor de goedkeuring. Oh en waar tekening staat kan ook bouwwerk ofzo staan

Als ze me helpen met iets benoem ik het feit dat ze zo behulpzaam zijn. Vriendelijk, rustig, sportief, geduldig.... En door het te benoemen versterkt het. (Ik heb lang gehinkt met dit, want ja, doen ze dat nou omdat het uit henzelf komt of is het toch een verkapt compliment enzo)
Oudste is echt een doorzetter vind ik. Dus dat vertel ik hem ook. (Bij ik kan niet: het lukt misschien niet in een keer, maar je bent een doorzetter dus ik heb er alle vertrouwen in dat het uiteindelijk lukt!) laatst kwam ie bij me zitten. Jij zegt altijd dat ik een doorzetter ben en ik geloofde er nooit wat van, maar ik geloof nu dat je gelijk hebt!
Je moet het trouwens wél echt vinden ook. Dus niet liegen over de vaardigheid.
Enorm lang verhaal maar ik geloof sterk dat dit de applaus-junk wel tegen gaat. Dat heet positieve faalangst leerde ik vandeweek.
En doen wat je belooft. Júist er eens bij gaan zitten als ze leuk spelen zodat ze minder afhankelijk zijn van 'zeuren'. Om aandacht te krijgen. Been there done that qua valkuil

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:44 schreef Moonah het volgende:

[..]

Ik vind de volgende actie dan wel wat tegenstrijdig...

[..]

Nah, ik ben niet alleen he. Hoe ik er persoonlijk over denk ik niet persé hoe we dingen samen ten uitvoer brengen. En dit was reeds lang geleden afgesproken dus daar kwam ik niet echt onder uit.

Ik vind ook helemaal niks mis met een beloning op zijn tijd maar dat kleffe idoliseren de hele dag door... brrrrrr. En dan ook zo'n kinderachtige toon erbij.

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:42 schreef Moonah het volgende:
Draai het eens om. Ga eerst even spelen, en daarna pas met je eigen dingen aan de slag. Vaak werkt dat beter!

Ja klopt. En dat is ook wat heel goed ging toen ik met die mindfulness training bezig was, maar nu ik dat laat versloffen merk ik dat ik dus ook weer terug glij in oud gedrag.

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:46 schreef Luigi het volgende:

[..]

Nah, ik ben niet alleen he. Hoe ik er persoonlijk over denk ik niet persé hoe we dingen samen ten uitvoer brengen. En dit was reeds lang geleden afgesproken dus daar kwam ik niet echt onder uit.

Herkenbaar! De cadeautjes voor een rapport zijn hier (ook) niet van de lucht.

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:49 schreef Moonah het volgende:

[..]

Herkenbaar! De cadeautjes voor een rapport zijn hier (ook) niet van de lucht.

Mja. Ze heeft hier ook vrij snel door gekregen dat een goed rapport een euro oplevert bij opa en oma . Ach. Zo deed je dat vroeger toch ook denk ik dan... goed rapport, hop, alle familie af, showen en cashen.