Van kleuter tot puber deel 91

Jen mag van mij eigenlijk nog niet alleen buiten. Laatste keer dat ze dat deed was ik haar kwijt.

Saskia mocht toen ze vijf was de buurt hier door.. Tijn was vier toen hij dezelfde ruimte kreeg en Nienke was nog maar drie
Overigens hebben we hier een redelijk 'afgebakend' buurtje van een paar huizenblokken waartussen ze zich mogen bewegen. Bij anderen in de tuin/binnen spelen is eerst komen melden; onbekenden die vragen of ze mee gaan is naar huis rennen en als mensen je proberen mee te nemen of andere stoute dingen doen is heel hard gillen.

Buurvrouw, hihihi je wist het geleerde in elk geval goed in de praktijk te brengen .
Helemaal handig misschien niet, maar better safe than sorry!
Hoe oud waren jouw kinderen toen je dat wachtwoord afsprak, ik vind em erg mooi trouwens,
dat woord kan niemand bedenken ook! .

Snoopy, dat niet te angstig willen maken is herkenbaar!

Oudste mag wel alleen naar de speeltuin hier aan het eind van de straat, jongste wil ook graag mee dan.
Maar 3,5 vind ik toch nog wat te jong. Dus dan zorg ik dat ik in de voortuin ofzo ben.
Of ik ga op het bankje in de speeltuin zitten.
Wat ik zo prettig vind is dat de kinderen hier uit de straat, ook al zijn ze dan al een stuk ouder (8-10)
best wel oog hebben voor de kleintjes.
Gister stond buurjongen van een paar huizen verderop, takjes te versieren met stift voor al die ukken.
Hij had het helemaal gemaakt .
En ik heb het idee dat we redelijk wat sociale controle hebben.
Laatst kwam hier iemand wat ophalen (via marktplaats), maar we liepen elkaar mis, dus ze hebben even gewacht en rondgereden hier.
Maar dat werd wel ff gemeld.
Dat vind ik wel een prettig idee.

Vind mijn oudste van 4 jaar nog te jong om alleen te gaan. Maar de tips en de boekentips zijn echt super, die ga ik onthouden.

De juf knoopte vanmorgen een gesprekje aan met F. Dat het ze opgevallen was dat Sasha de laatste tijd weer steeds meer moeite heeft met het afscheid nemen op school, dat was ons ook al opgevallen, maar ook dat hij wel heel erg veel bevestiging zoekt voor alles wat hij doet.
En dat was ons thuis ook al wel opgevallen, we noemen hem (onder elkaar) onze applausjunkie (nav het lezen van een kritisch artikel over de Triple P methode).
Elke tekening, elk bouwsel, álles wat hij doet moet benoemd en dat blijft hij herhalen tot 1 van ons zegt bevestigd dat het gehoord of gezien is. Dodelijk vermoeiend en we hebben hem ook al meerdere malen uitgelegd dat we echt niet alles hoeven te zien of te horen en dat het ook goed genoeg is als hijzelf iets leuk of mooi vindt.
Toch moest ik net wel even slikken dat de juffen dit dus blijkbaar serieus genoeg vinden om het even aan te halen.

Hebben jullie hier nog zinnige tips over hoe we dit kunnen verminderen?
_{Juf vroeg of er mss thuis dingen veranderd waren de laatste tijd, maar dat is juist niet. Sinds 11 maart ben ik niet meer op reis geweest en dat zijn juist de dingen waar hij nog wel eens een beetje van van slag raakt.}

Nee, maar ik herken het wel . Een beetje, iig. Die van ons moet ook van alles horen over wat ze doet en niet doet.

Kinderen worden ook continue de hemel ingeprezen nowadays, echt om ALLES wat ze doen: kruipen, lopen, plassen, poepen, zwemmen, fietsen... Daar kunnen ze best verslaaft aan raken denk ik, ja. Kan niet goed zijn denk ik dan.

Nee klopt. En ik was het ook wel eens met de kritiek op TripleP dat het door zo'n soort methode kan onstaan, maar dat is bij ons niet het geval. We hebben triple P meer uit interesse gedaan dan dat we het echt enorm toepassen.

Ik denk dat ik wel een beetje weet hoe het onstaan is, dat bevestiging zoeken. Ik denk dat het feit dat het met mij wat minder ging een tijd en hoe dingen toen gingen, daar zeker wel debet aan zijn.

Ik weet nog dat ik hier ooit eens las van Owlet dat zij juist haar kinderen bewust geen complimentjes gaf voor tekeningen omdat ze wilde dat haar kinderen zouden tekenen omdat ze dat zelf willen, niet om complimentjes te krijgen. Ik vond dat toen wat spartaans klinken, maar in hindsight snap ik wel een klein beetje wat ze bedoelde.
Zeker nu Sasha idd naar de andere kant doorgeslagen lijkt te zijn.

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:07 schreef Brighteyes het volgende:

Ik weet nog dat ik hier ooit eens las van Owlet dat zij juist haar kinderen bewust geen complimentjes gaf voor tekeningen omdat ze wilde dat haar kinderen zouden tekenen omdat ze dat zelf willen, niet om complimentjes te krijgen. Ik vond dat toen wat spartaans klinken, maar in hindsight snap ik wel een klein beetje wat ze bedoelde.

Daar zit zeker wat in. Ik zie heel veel ouders in mijn omgeving de hele dag lopen complimenteren en begeleiden, ik krijg daar echt jeuk van. Tuurlijk moet je je kind af en toe een compliment geven en zeggen dat je trots bent maar de hele godganse dag door... pfffffft. Het hakt echt in op hun zelfstandigheid idd.

Geen idee hoe je dat weer ombuigt trouwens. Heeeeeeeel veel geduld en heel langzaam denk ik?

Ik herken het wel, BE. En ik probeer ook bewust geen complimentjes te geven over bijvoorbeeld tekeningen, maar als ze dan vijf keer herhaalt: "mooi he, mama?" dan wordt het wel lastig.
S zoekt ook best veel bevestiging, terwijl wij eigenlijk al heel lang proberen dat niet overdreven te geven.

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:10 schreef Luigi het volgende:

[..]

Daar zit zeker wat in. Ik zie heel veel ouders in mijn omgeving de hele dag lopen complimenteren en begeleiden, ik krijg daar echt jeuk van. Tuurlijk moet je je kind af en toe een compliment geven en zeggen dat je trots bent maar de hele godganse dag door... pfffffft. Het hakt echt in op hun zelfstandigheid idd.

Geen idee hoe je dat weer ombuigt trouwens. Heeeeeeeel veel geduld en heel langzaam denk ik?

Dat, en gewoon normaal aandacht. 'Er zijn' zeg maar. Ik heb nogal de neiging om de hele dag maar bezig te zijn met van alles behalve hen zeg maar. 'Als je nu even gaat spelen, dan kom ik zo bij je, ik moet eerst even dit afmaken'. Om dan vervolgens te denken 'oh, ze zijn zo lekker bezig, dan kan ik nog wel even dit of dat'.
En dat ging een tijd heel goed, maar sinds ik de mindfulness laat versloffen merk ik dat dat er dus ook weer bij in schiet. Mezelf dus maar weer even in het gareel schoppen wat dat soort dingen betreft dus.

Wat ik trouwens wel apart vindt in dit geval is dat Oscar het dus helemaal niet heeft. Toch wel typisch iets, denk ik, voor een eerste (of enig) kind. Hij is natuurlijk best een tijdje gewend alle exclusieve aandacht te krijgen en zelfs toen Oscar er al wel was, maar nog maar een babietje was had ik natuurlijk alle tijd om met hem mee te knutselen en te kleuren en te doen.

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:12 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Dat, en gewoon normaal aandacht. 'Er zijn' zeg maar. Ik heb nogal de neiging om de hele dag maar bezig te zijn met van alles behalve hen zeg maar. 'Als je nu even gaat spelen, dan kom ik zo bij je, ik moet eerst even dit afmaken'. Om dan vervolgens te denken 'oh, ze zijn zo lekker bezig, dan kan ik nog wel even dit of dat'.

Oh, maar dat is niet slecht toch? Mijn moeder zat ook niet hele dagen met mij te spelen hoor. Ik ben erg van de zelfstandigheid, als ze zegt 'papa ik verveel me' dan is mijn standaardantwoord 'mooi, ga zo door, ik kom over een half uurtje wel kijken wat je aan het doen bent'. En dan kom je kijken en dan heeft ze een heel poppendorp gebouwd of een stapel boekjes gevonden. Prima toch? Soms lijkt het alsof mensen denken (in het algemeen heb ik het nu over he) dat er voor kinderen een heel dagprogramma afgedraaid moet worden, een soort continue animatie ofzo. Dan kom je echt helemaal nergens meer aan toe.

Is hij onzeker, sasha?
want dat herken ik wel van Meike, zij had ook op een gegeven moment geen zin meer om naar school te gaan.
Bij haar zat het hem in uitdaging.
Ze koos niet voor nieuwe dingen, of moeilijke taakjes, omdat ze dan bang was dat ze het niet kon, of dat ze een fout zou maken.
Juf is daar heel erg mee bezig geweest, om haar te laten inzien dat je op school bent om te leren, en dat fouten maken helemaal niet erg is.
En ze ging haar verplichten om de moeilijkere dingen te doen. Dat heeft voor Meike heel goed gewerkt. Ze zit weer goed in haar vel en gaat weer met plezier naar school

Sorry, geen tijd voor een inhoudelijke reactie, maar wil nav bovenstaande wel alvast deze link even delen

http://www.ontspannenopvoeden.nl/niet-belonen-maar-wat-dan-wel/

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:28 schreef -Spring het volgende:
Sorry, geen tijd voor een inhoudelijke reactie, maar wil nav bovenstaande wel alvast deze link even delen

http://www.ontspannenopvoeden.nl/niet-belonen-maar-wat-dan-wel/

Dat proberen wij ook, maar dan nog vraagt ze expliciet om die laatste bevestiging dat het mooi, goed, lief, wat dan ook is. Dat vind ik dus lastig. Ik reageer dan meestal met een tegenvraag "vind je het zelf mooi?" en op haar eigen bevestiging zeg ik dan dat dat het belangrijkste is. Maar ik vind het wel lastig dat ik haar vraag om bevestiging niet beantwoord.

Ik ben het er wel mee eens dat kinderen van zichzelf al wel het 'goede' (in de breedste zin des woords) willen doen hoor daar hebben ze echt geen continue bevestiging voor nodig. Gisteren ook, gingen we weer eens oefenen met fietsen (frustratiepuntje zeg maar ) en als je er dan bij blijft is het continue bevestiging zoeken, bang zijn het verkeerd te doen, te vallen... ga je ff wat anders doen dan zie je d'r opeens voorbij racen, zelf oefenen met stoppen en afstappen, etc. Na afloop zeg je dan een keer 'goed gedaan hoor!' en klaaaaaarrrrrrrr.

Oh als Meike wat heeft geknutseld en ze komt het laten zien dan zeg ik haar wel dat ze dat knap gemaakt heeft hoor.

Het is wel onwijs lastig toepassen, hoor. Ik probeer het nu bij L die zo perfectionistisch is dat ze steeds minder plezier beleeft aan knippen en kleuren en zo. Want het gaat scheef en niet binnen de lijntjes... Dus moet ik het doen. Moeilijk om dan de focus niet op het resultaat te leggen

Hebben jullie het daar hier niet eerder over gehad, perfectionisme? Nog tips toevallig?

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:37 schreef Luigi het volgende:
Na afloop zeg je dan een keer 'goed gedaan hoor!' en klaaaaaarrrrrrrr.

En als je dan geen compliment wil geven dan zou je kunnen zeggen: "Wauw, wat fijn dat je nu kunt fietsen! Dat komt omdat je nu zo hebt geoefend!".....

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:12 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Dat, en gewoon normaal aandacht. 'Er zijn' zeg maar. Ik heb nogal de neiging om de hele dag maar bezig te zijn met van alles behalve hen zeg maar. 'Als je nu even gaat spelen, dan kom ik zo bij je, ik moet eerst even dit afmaken'. Om dan vervolgens te denken 'oh, ze zijn zo lekker bezig, dan kan ik nog wel even dit of dat'.
En dat ging een tijd heel goed, maar sinds ik de mindfulness laat versloffen merk ik dat dat er dus ook weer bij in schiet. Mezelf dus maar weer even in het gareel schoppen wat dat soort dingen betreft dus.

Draai het eens om. Ga eerst even spelen, en daarna pas met je eigen dingen aan de slag. Vaak werkt dat beter!

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:28 schreef -Spring het volgende:

http://www.ontspannenopvoeden.nl/niet-belonen-maar-wat-dan-wel/

Wat een leuke en toegankelijke site Spring!

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:35 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dat proberen wij ook, maar dan nog vraagt ze expliciet om die laatste bevestiging dat het mooi, goed, lief, wat dan ook is. Dat vind ik dus lastig. Ik reageer dan meestal met een tegenvraag "vind je het zelf mooi?" en op haar eigen bevestiging zeg ik dan dat dat het belangrijkste is. Maar ik vind het wel lastig dat ik haar vraag om bevestiging niet beantwoord.

Het klinkt ook gewoon zo rot, als ze vragen of je het mooi vindt, antwoorden met: "Zo Jij hebt goed je best gedaan." Beetje Hans Teeuwen taferelen.

Toch kan ik me van vroeger juist nog dat soort complimenten herinneren. Dat ik zo nauwkeurig en geconcentreerd kon kleuren bijvoorbeeld. Heerlijk vond ik dat.

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:10 schreef Luigi het volgende:

[..]

Daar zit zeker wat in. Ik zie heel veel ouders in mijn omgeving de hele dag lopen complimenteren en begeleiden, ik krijg daar echt jeuk van. Tuurlijk moet je je kind af en toe een compliment geven en zeggen dat je trots bent maar de hele godganse dag door... pfffffft. Het hakt echt in op hun zelfstandigheid idd.

Ik vind de volgende actie dan wel wat tegenstrijdig...

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:06 schreef Luigi het volgende:
Omdat ze een badje was doorgeschoven mocht ze een (klein) kadootje dus hop, nog ff op de fiets naar de speelgoedwinkel.

Ik ben door how to talk to kids radicaal gestopt met complimenten over 'dingen' en begonnen met het complimenteren van gedrag. Dat kost eerst best veel energie (je moet echt nadenken over elk woord dat je zegt) maar is nu een automatisme.
Tekeningen niet zeggen mooi! Of goed gedaan! Maar: ik zie dat je een paard/spiderman/dino tekende en je hebt binnen de lijntjes gekleurd, of heel veel kleuren gebruikt of de zon schijnt nou íets over wat je ziet. Maar ook over hoe de tekening tot stand kwam. Je was geconcentreerd bezig. Of vragen wat hij zelf van zijn tekening vind en dan complimenten geven voor het zo goed benoemen.
Op deze manier willen ze echt nog steeds laten zien wat ze gemaakt hebben maar niet meer voor de goedkeuring. Oh en waar tekening staat kan ook bouwwerk ofzo staan

Als ze me helpen met iets benoem ik het feit dat ze zo behulpzaam zijn. Vriendelijk, rustig, sportief, geduldig.... En door het te benoemen versterkt het. (Ik heb lang gehinkt met dit, want ja, doen ze dat nou omdat het uit henzelf komt of is het toch een verkapt compliment enzo)
Oudste is echt een doorzetter vind ik. Dus dat vertel ik hem ook. (Bij ik kan niet: het lukt misschien niet in een keer, maar je bent een doorzetter dus ik heb er alle vertrouwen in dat het uiteindelijk lukt!) laatst kwam ie bij me zitten. Jij zegt altijd dat ik een doorzetter ben en ik geloofde er nooit wat van, maar ik geloof nu dat je gelijk hebt!
Je moet het trouwens wél echt vinden ook. Dus niet liegen over de vaardigheid.
Enorm lang verhaal maar ik geloof sterk dat dit de applaus-junk wel tegen gaat. Dat heet positieve faalangst leerde ik vandeweek.
En doen wat je belooft. Júist er eens bij gaan zitten als ze leuk spelen zodat ze minder afhankelijk zijn van 'zeuren'. Om aandacht te krijgen. Been there done that qua valkuil

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:44 schreef Moonah het volgende:

[..]

Ik vind de volgende actie dan wel wat tegenstrijdig...

[..]

Nah, ik ben niet alleen he. Hoe ik er persoonlijk over denk ik niet persé hoe we dingen samen ten uitvoer brengen. En dit was reeds lang geleden afgesproken dus daar kwam ik niet echt onder uit.

Ik vind ook helemaal niks mis met een beloning op zijn tijd maar dat kleffe idoliseren de hele dag door... brrrrrr. En dan ook zo'n kinderachtige toon erbij.

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:42 schreef Moonah het volgende:
Draai het eens om. Ga eerst even spelen, en daarna pas met je eigen dingen aan de slag. Vaak werkt dat beter!

Ja klopt. En dat is ook wat heel goed ging toen ik met die mindfulness training bezig was, maar nu ik dat laat versloffen merk ik dat ik dus ook weer terug glij in oud gedrag.

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:46 schreef Luigi het volgende:

[..]

Nah, ik ben niet alleen he. Hoe ik er persoonlijk over denk ik niet persé hoe we dingen samen ten uitvoer brengen. En dit was reeds lang geleden afgesproken dus daar kwam ik niet echt onder uit.

Herkenbaar! De cadeautjes voor een rapport zijn hier (ook) niet van de lucht.

quote:

Op maandag 22 april 2013 09:49 schreef Moonah het volgende:

[..]

Herkenbaar! De cadeautjes voor een rapport zijn hier (ook) niet van de lucht.

Mja. Ze heeft hier ook vrij snel door gekregen dat een goed rapport een euro oplevert bij opa en oma . Ach. Zo deed je dat vroeger toch ook denk ik dan... goed rapport, hop, alle familie af, showen en cashen.