Omgaan met het overlijden van een dierbare #4

quote:

Op dinsdag 25 december 2012 20:12 schreef minthy het volgende:
n vader is nu bijna 12 jaar geleden overleden (op oudjaarsdag om precies te zijn) en het gemis komt elk jaar dubbel zo hard aan in december.
Altijd zijn er mensen die zeggen "joh, meid, nu mag je er nu tóch wel een keertje overheen zijn" en bah, wat kan ik dáár verdrietig van worden...

serieus?Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar is toch wel lomp om te zeggen.

2013. Eerste jaar zonder mijn vader. Het lijkt nog steeds een droom. Het besef dat hij er nooit meer is of zal zijn is er nog niet én zal vermoedelijk nooit komen ..

Dat mijn vader dood is is gewoon surrealistisch. Maar dat ik leef is dat ook. Als ik puur menselijke logica volg, dan is de kans dat wij leven in feite gewoon NIHIL. En toch leven wij. Straf hé?

In feite voelt het leven aan als één grote droom die ooit eens eindigt. Ik weet nog niet wat er zal gebeuren als ik echt wakker word.

quote:

Op vrijdag 28 december 2012 00:34 schreef Bill_E het volgende:

[..]

serieus?Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar is toch wel lomp om te zeggen.

Ik vind 12 jaar en helemaal rond de tijd dat iemand overlijd eraan denken is niet raar helemaal niet als het je vader is .
Iedereen verwerkt overlijden van iemand op een eigen manier en iedereen gaat er op een andere manier mee om.

En met ouders is het helemaal gecompliceerd, zoals een vriendin van me die is eigenlijk zonder ouders opgegroeit (heel heftig familiedrama) en dat heeft nog steeds een heel impact op haar leven en daar zeg ook niet over oh misschien moet je er maar overheen komen.

Ik denk dat degene die het zeggen niet weten wat voor impact dat heeft op je leven.

13 jaar geleden overleed mijn opa op 31-12. Het blijft pijnlijk en een kut dag.

Nog precies 3 maanden en het is alweer 5 jaar geleden dat ze overleed, zo plotseling op 22 jarige leeftijd. Kunnen ze wel zeggen dat de tijd de wonden heelt, dat ik het wel een keer een plekje kan geven of dat het steeds makkelijker wordt maar ik merk er echt niets van en voel me ondertussen van binnenuit gesloopt en het lijkt alsof de energie m'n lijf uitgeslurpt is en maar gelijk alles heeft meegenomen waarmee mensen mij zouden omschrijven in de tijd vóor dat kut moment. Vrolijk, opgewekt, altijd positief, relativerend, oprecht geïnteresseerd, genietend van het kleinste dingetje.

Om gek van te worden, als ik het niet al ben.

Dat huilen om tekenfilms na het overlijden van een dierbare is hier ook herkenbaar.

Zelfs om f*cking Lion King moet ik al janken....

quote:

Op donderdag 3 januari 2013 02:42 schreef Lastpost het volgende:
Nog precies 3 maanden en het is alweer 5 jaar geleden dat ze overleed, zo plotseling op 22 jarige leeftijd. Kunnen ze wel zeggen dat de tijd de wonden heelt, dat ik het wel een keer een plekje kan geven of dat het steeds makkelijker wordt maar ik merk er echt niets van en voel me ondertussen van binnenuit gesloopt en het lijkt alsof de energie m'n lijf uitgeslurpt is en maar gelijk alles heeft meegenomen waarmee mensen mij zouden omschrijven in de tijd vóor dat kut moment. Vrolijk, opgewekt, altijd positief, relativerend, oprecht geïnteresseerd, genietend van het kleinste dingetje.

Om gek van te worden, als ik het niet al ben.

Ik denk dat je voor jezelf als je het overlijden van iemand op zo'n leeftijd meemaakt je op de feiten word gedrukt dat het niet altijd goedkomt .
Van die vriend van mij die 3 jaar terug overleed aan zelfmoord denk ik ook wel terug en het heeft een hele impact gemaakt juist omdat ik weet hoe fout het kan lopen, ben ook veel gauwer bezorgd over mensen geweest hierdoor juist omdat de schok zo groot was.

Tuurlijk je gaat wel verder maar je blijft steeds toch wel het gevoel af en toe houden van iemand ontbreekt en die had er moeten zijn . Je leert heel anders naar het leven kijken en niet altijd op een mooie manier

Het komt en gaat bij vlagen.. vorig jaar is mijn vader overleden.

Ik heb soms een beetje een identiteitscrisis. Vaak ruzie met hem gehad, en de band was slecht de afgelopen jaren. Maar ik lijk zo ontzettend veel op hem. Naarmate ik ouder word, lijk ik ook in mijn gezicht steeds meer op hem. Dus ik word in feite aan hem herinnerd als ik in de spiegel kijk.

Ook met mezelf deed het nogal wat. Ik heb zelfs tijdens een ruzie met mijn vriendin een erg kil moment gehad waarin ik net zoals hem was. Niks kon me meer schelen en iedereen kon doodvallen. Ik was net zoals hij.. stond er gewoon bij te lachen terwijl zij heel erg moest huilen.

En dat doet pijn. Het lijkt net alsof ik hem steeds beter begrijp.. maar eigenlijk is het daar te laat voor. Het heeft geen zin meer om hem te begrijpen. Het heeft geen zin meer om met hem over alles wat er gebeurd is te praten. Dood is dood. Over en sluiten.

Het loslaten en gewoon weer mijn eigen leven leiden.. dat is het belangrijkste.

Maar ergens draag je het toch altijd met je mee.

Mijn persoonlijkheid is de laatste tijd een beetje Jekyll and Hyde. Aan de ene kant heb je de gevoelige jongen die het beste met iedereen voor heeft.. aan de andere kant iets waar de duivel nog jaloers op zou zijn

Ik hoop dat het met de tijd weer slijt en ik die evil shit uit mijn systeem weet te krijgen

Misschien ben ik al die jaren teveel bezig geweest om mezelf tegen hem te verzetten.. en komt dat nu keihard terug. Ik zie hem steeds meer als iemand die erg gekrenkt was, en niet meer als iemand die simpelweg een kwal was. En dat hij ook niet altijd helemaal zichzelf was.

[ Bericht 2% gewijzigd door Tangledup op 03-01-2013 12:30:44 ]

Ik schrijf nog steeds super weinig... Al tijden hier niet meer maar wel op n ander forum. Elke keer weer als ik in topics over het verdriet na een overlijden lees, een feest der herkenning. Janken om de kutste films, dagen vol wanhoop, futloos. Na het overlijden van mijn moeder 3 jaar geleden ben ik er best goed te boven gekomen, voor zover dat kan. De zelfmoord van mijn vader schopt mijn hoofd weer in de war.

Het klopt maar al te goed formerjellybean wat je zegt, je wéét dat het ook níet goed kan komen en daar kan je je op de meest rare momenten pijnlijk bewust van zijn. Vaak zijn dat de "leuke" momenten overigens, dat ik weer met dat bewustzijn geconfronteerd wordt.

Ik merk dat het verlies een erg grote invloed op me heeft, helaas kan ik ook nu school niet meer bijhouden en zal ik volgend jaar een half jaar moeten herkansen. Een pijnlijke, maar verstandige beslissing. Een hoop klasgenoten snappen het overigens ook niet direct, een groot aantal weet dat mijn vader overleden is, maar ze staan er niet bij stil natuurlijk. Elke keer weer een confrontatie met het feit dat ik zo anders ben dan de "gemiddelde" student. Ik leg me er maar bij neer en kijk uit naar de vakantie, iets waar ik waarschijnlijk niet zo van genieten kan als vorig jaar, maar ik ga men best doen.

Wat hierboven beschreven wordt van Jekkyl en Hyde, die wisselende versies van jezelf, dat herken ik ook enorm. Tevens klinkt het herkennen van je vader ook erg bekend. Na de scheiding 11 jaar geleden heeft mijn vader zich vrijwel nooit meer als vader gedragen, waardoor ik ook hem, en helaas ook veel goede herinneringen van vroeger, verdrongen heb. Ik kon mezelf wel bijna schamen toen ik merkte dat ik een zelfde manier van kuchen had, ik hoorde die vader die mij in de steek gelaten heeft er in terug.

Van de zomer was ik op een festival geweest, en daar is een leuke foto samen met een vriend gemaakt. Toen ik hem zag, dacht ik direct aan een foto van mijn vader, sprekend, 2 druppels water. Des te meer foto's ik zie, en hoe ouder ik word, hoe meer gelijkenissen ik zie. Niet zozeer in karakter overigens, want daar heb ik mijn vader eigenlijk niet goed genoeg voor gekend :| Ik krijg het trouwens ook steeds meer te horen van familie en bekenden. Vrij logisch ook natuurlijk ergens

Ik doe men best om me er niet te druk om te maken, en wil me niet totaal laten verwoesten door de pijnlijke momenten die ik heb. Gelukkig heb ik van mijn moeders overlijden ook een hoop goede ervaringen mogen ervaren, dus ik hoop maar weer dat die tijd de pijn zal doen afnemen.

De gedachte / het gevoel dat mijn leven aan me voorbij gaat, terwijl ik er naast sta is niet dat wat ik voor ogen wil hebben. Als het even slecht gaat, mag ik van mezelf me even mee laten voeren, tot een bepaald niveau. Daarna volgt vaak een iets betere periode. Ik doe wat ik kan, en als ik het even niet kan blijft het maar mooi liggen

Mijn moeder zou vandaag 56 zijn geworden..
Ik moet haar alweer 4 jaar missen

Elke dag doet mij dit nog steeds veel pijn en verdriet

Ik krijg ook steeds meer een hekel aan de mensen die aan de zijlijn staan en maar continue zeggen dat het op den duur minder pijn gaat doen en dat de scherpe randjes er wel af gaan...

Daar is dus niets van waar.

Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)

Het is alsof het gisteren is gebeurd en tergelijkertijd zo ontzettend lang geleden.

ik hoor, ruik, voel Gabi nog elke dag, elke minuut, elke sekonde....
Maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf.
De vernietigende rouw heeft plaats gemaakt voor treurnis , melancholie en missen.

Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!

Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....

Canaris, waar ik altijd van uitga is dat mensen advies geven omdat ze denken dat ze je er mee kunnen helpen. Oftewel het is goed bedoelt, Ik kan me heel goed voorstellen dat het frustrerend voor je is. Ik ben bang dat het een van die dingen is die je beter kan accepteren dat mensen dat advies geven. Maar ik denk ook dat als mensen er op terug blijven komen je heel duidelijk moet zijn dat dit jou keuze is en alleen jou keuze.

Wellicht is mijn advies hierboven even irritant als dat van die mensen .
Ik heb net je topic gelezen, althans de berichten die jij er schreef.. Wat een heftig verhaal, zeker die terugval. Moedig hoe je dat aangepakt hebt, en hoe je nog van elkaar hebt kunnen genieten.
Je partner verliezen is denk ik het op een na ergste, na je kind.

Ik kan me ook prima voorstellen na zo'n tijd met elkaar dat je helemaal niet op zoek gaat naar een andere partner. Krijg je dat advies trouwens van Nederlanders?

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 15:07 schreef CANARIS het volgende:
Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)

Het is alsof het gisteren is gebeurd en tergelijkertijd zo ontzettend lang geleden.

ik hoor, ruik, voel Gabi nog elke dag, elke minuut, elke sekonde....
Maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf.
De vernietigende rouw heeft plaats gemaakt voor treurnis , melancholie en missen.

Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!

Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....

Hi canaris. Ik kan me je topic nog heel goed herinneren, en zie nu tot mijn verbazing dat het uit 2009 komt. De tijd vliegt.

Je hebt gelijk dat dat storend is, maar aan de andere kant. Er is helemaal niemand die tegen jou kan zeggen wanneer jij toe bent aan een volgende stap, OF die wel komt, en ALS die komt, wanneer jij daar dan aan toe bent. Meestal zeggen mensen dit vanuit ongeduld, of juist uit medeleven om je te laten weten dat ook al lijkt het nu niet zo, er echt wel weer iemand op je pad komt.

Hoe dan ook, als je in die situatie zit moeten mensen je gewoon laten, dat gevoel heb je dan, je wil geen goedbedoelde adviezen horen, of wat dan ook. Dat is gewoon kut.

Een jaar en 4 maanden is nauwelijks iets, dus die lui moeten niet zo zeiken en je gewoon laten. Ik wens je heel veel succes, sterkte en kracht toe.

Dank je Coolguy
Ik weet nog dat toen ik begon, je vader ook nog leefde.
Die is nu al sind 2 1/2 dood? Augustus toch?

Ongelovelijk.................

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 15:59 schreef Bill_E het volgende:
Canaris, waar ik altijd van uitga is dat mensen advies geven omdat ze denken dat ze je er mee kunnen helpen. Oftewel het is goed bedoelt, Ik kan me heel goed voorstellen dat het frustrerend voor je is. Ik ben bang dat het een van die dingen is die je beter kan accepteren dat mensen dat advies geven. Maar ik denk ook dat als mensen er op terug blijven komen je heel duidelijk moet zijn dat dit jou keuze is en alleen jou keuze.

Wellicht is mijn advies hierboven even irritant als dat van die mensen .
Ik heb net je topic gelezen, althans de berichten die jij er schreef.. Wat een heftig verhaal, zeker die terugval. Moedig hoe je dat aangepakt hebt, en hoe je nog van elkaar hebt kunnen genieten.
Je partner verliezen is denk ik het op een na ergste, na je kind.

Ik kan me ook prima voorstellen na zo'n tijd met elkaar dat je helemaal niet op zoek gaat naar een andere partner. Krijg je dat advies trouwens van Nederlanders?

Nee...... ik heb niet zoveel contact met Nederlanders.
het kan idd zijn dat dat in NL wel eens anders zou kunnen zijn.
Hier in Austria is het nog steeds een soort "Oh God... en man alleen met 2 kleine kinderen......dat mag niet" -gedoe....

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 15:07 schreef CANARIS het volgende:
Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)

Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!

Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....

Dat ben ik niet met je eens eerlijk gezegd, men zeurt behoorlijk aan mijn hoofd 'of het niet weer eens tijd word om te gaan daten', terwijl ik daar absoluut (nog) geen interesse in heb. Dapper en mooi? Nee, dat heeft nog nooit iemand tegen mij gezegd

Maar hoe dan ook, het gaat erom wat jij wilt, wat jij voelt. Ik heb zó enorm veel onzin aan moeten horen na het overlijden van vriendlief dat ik op een gegeven moment besloot mensen te laten kletsen. En een jaar en vier maanden, dat is zo kort dat ik het gewoonweg onbeschoft vind dat mensen er überhaupt naar durven te vragen

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 16:34 schreef CANARIS het volgende:

[..]

Nee...... ik heb niet zoveel contact met Nederlanders.
het kan idd zijn dat dat in NL wel eens anders zou kunnen zijn.
Hier in Austria is het nog steeds een soort "Oh God... en man alleen met 2 kleine kinderen......dat mag niet" -gedoe....

Oh kijk, dat zou het verschil kunnen maken natuurlijk, geen idee of dat zo is..

Miracle-drug

Heb geprobeerd jouw verhaal te lezen, vind echter nergens het begin.
Begrijp wel dat je vriend/man al 4 jaar dood is.

Is het nog steeds een schrikken van het feit , dat hij ECHT dood is. Niet weg of niet meer aanwezig maar DOOD?
Ik schrik daar af en toe enorm van.
Mijn vrouw is in mijn armen gestorven maar toch heeft een deel van mijn onderbewustzijn dat schijnbaar niet begrepen, want af en toe lijkt het wel als of de realtiteit opeens door een waas van surreale beelden doorsteekt en dan begrijp ik , voel ik op eens dat Gabi echt dood is. Vernietigend...

[ Bericht 0% gewijzigd door CANARIS op 08-01-2013 17:04:39 ]

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 16:51 schreef CANARIS het volgende:
Miracle-drug

Heb geprobeerd jouw verhaal te lezen, vind echter nergens het begin.
Begrijp wel dat je vriend/man al 4 jaar dood is.

Is het nog steeds een schrikken van het feit , dat hij ECHT dood is. Niet weg of niet meer aanwezig maar DOOD?
Ik schrik daar af en toe enorm van.
Mijn vrouw is in mijn armene gestorven maar toch heeft een deel van mijn onderbewustzijn dat schijnbaar niet begrepen, want af en toe lijkt het wel als of de realtiteit opeens door een waas van surreale beelden doorsteekt en dan begrijp ik , voel ik op eens dat Gabi echt dood is. Vernietigend...

Een vriendin van mij is haar man een half jaar geleden verloren en zij stelt mij ook zulke vragen. Ik ben heel huiverig om daar antwoord op te geven omdat het ongetwijfeld voor iedereen anders is en omdat mijn antwoord niet is wat zij wil horen (zij staat immers pas aan het begin van het rouwproces, dan moet je niet willen weten hoe het over tig jaar voelt..) Haar pijn verscherpt mijn pijn ook weer, want de wanhoop die zij uitstraalt, haar verdriet, ik weet precies hoe het voelt..

Maar om antwoord te geven op je vraag; ja. Hij stierf op nieuwjaarsdag en ik heb enorm veel gehuild 8 dagen geleden terwijl ik dacht dat het wel zo gaan dit jaar. Ik moet zeggen dat het zeker wel makkelijker wordt door de tijd, de scherpe randen zijn van de pijn af. Maar het kan zo af en toe nog verdomd veel pijn doen. Dood, hoe kan dat nou? Ja, dat heb ik nog steeds..

wil je me niet wat vertellen?
Hoe is het gekomen? Wie was hij?

Ik kreeg op Gabi haar doodsdag veel mailtjes. Iedereen wenste mij sterkte .... echter kwam er maar één echt bij mij aan.
Een vriendin schreef niet dat ze zo met mij meevoelde... nee .. zij schreef dat ze gabi zo miste en ze nog steeds niet begreep dat Gabi dood was.

Eindellijk dacht ik. Iemand die net als ik nog met Gabi bezig is.

Ik bedel er vaak om , om over Gabi te mogen vertellen .......deze prachtige vrouw die niet meer leeeft. Ik wil de hele wereld over haar vertellen.....

daarom vraag ik het ook aan jou.......

wil je me niet vetellen wie je vriend was?

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 15:07 schreef CANARIS het volgende:
Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)

Het is alsof het gisteren is gebeurd en tergelijkertijd zo ontzettend lang geleden.

ik hoor, ruik, voel Gabi nog elke dag, elke minuut, elke sekonde....
Maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf.
De vernietigende rouw heeft plaats gemaakt voor treurnis , melancholie en missen.

Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!

Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....

Ik herinner me jouw verhaal nog wel. Schrijnend was dat. Toen had ik nog geen idee wat mijzelf te wachten stond.

Mijn man is afgelopen zomer overleden. Het gemis is nog pijnlijk en in mijn hoofd praat ik voortdurend met hem over alles wat ik op een dag meemaak. Maar ondertussen zijn er al mensen die grapjes maken over mij en nieuwe relaties, en die zich hardop afvragen waarom ik daar niet voor open sta. Het is dus niet zo dat dit vrouwen niet overkomt.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 18:51 schreef Disana het volgende:

[..]

Ik herinner me jouw verhaal nog wel. Schrijnend was dat. Toen had ik nog geen idee wat mijzelf te wachten stond.

Mijn man is afgelopen zomer overleden. Het gemis is nog pijnlijk en in mijn hoofd praat ik voortdurend met hem over alles wat ik op een dag meemaak. Maar ondertussen zijn er al mensen die grapjes maken over mij en nieuwe relaties, en die zich hardop afvragen waarom ik daar niet voor open sta. Het is dus niet zo dat dit vrouwen niet overkomt.

Mensen zijn heel raar met verwerking dood en snappen schijnbaar niet dat ieder dat op zijn eigen manier en tempo doet. Trek je vooral niets aan van die gesprekken en bepaal je eigen tijd en tempo en soms blijven mensen ook al zijn ze er niet meer een plekje in je hart houden en daar is niets mis mee. Het zijn jouw emoties jouw gevoelens en jouw verdriet .

Laat er dus gewoon geen tijdstempel op staan en bepaal lekker je eigen ritme

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 19:01 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Mensen zijn heel raar met verwerking dood en snappen schijnbaar niet dat ieder dat op zijn eigen manier en tempo doet. Trek je vooral niets aan van die gesprekken en bepaal je eigen tijd en tempo en soms blijven mensen ook al zijn ze er niet meer een plekje in je hart houden en daar is niets mis mee. Het zijn jouw emoties jouw gevoelens en jouw verdriet .

Laat er dus gewoon geen tijdstempel op staan en bepaal lekker je eigen ritme

Het zal voor iedereen anders zijn, maar ik hoor toch vaak dat de nabestaande veel langer met het verlies bezig blijft dan zijn/haar omgeving kan begrijpen. Ik snap dat ook deels wel, want voor de omstanders gaat het leven gewoon door, maar voor een nabestaande blijft de tijd lang stilstaan bij het verlies.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 19:26 schreef Disana het volgende:

[..]

Het zal voor iedereen anders zijn, maar ik hoor toch vaak dat de nabestaande veel langer met het verlies bezig blijft dan zijn/haar omgeving kan begrijpen. Ik snap dat ook deels wel, want voor de omstanders gaat het leven gewoon door, maar voor een nabestaande blijft de tijd lang stilstaan bij het verlies.

Ik denk dat de omgeving het op een gegeven moment ook moeilijk vindt om nog een manier te vinden om er uiting aan te geven dat ze met je meeleven. Vragen 'hoe is het?' raakt ook een beetje sleets, als je begrijpt wat ik bedoel. En je wilt als omgeving ook niet actief verdrietige gevoelens oprakelen door er heel rechtstreeks naar te vragen.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 19:41 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Ik denk dat de omgeving het op een gegeven moment ook moeilijk vindt om nog een manier te vinden om er uiting aan te geven dat ze met je meeleven. Vragen 'hoe is het?' raakt ook een beetje sleets, als je begrijpt wat ik bedoel. En je wilt als omgeving ook niet actief verdrietige gevoelens oprakelen door er heel rechtstreeks naar te vragen.

Dat deel begrijp ik wel, maar ik vind het toch wel wat ver gaan als mensen (veelal kennissen, geen vrienden) over een nieuwe partner beginnen.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 20:03 schreef Disana het volgende:

[..]

Dat deel begrijp ik wel, maar ik vind het toch wel wat ver gaan als mensen (veelal kennissen, geen vrienden) over een nieuwe partner beginnen.

Het kan aftasten zijn, kijken hoe ver je bent in je proces. Iemand die twee of drie of vier jaar later weer een nieuwe partner heeft, zou je dat ook gewoon erg gunnen.

Maar ik snap dat het zo waarschijnlijk niet voelt en dat er mensen zijn die informeren op een manier dat je als boodschap voelt 'je moet er nu toch wel eens overheen zijn'.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 20:09 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Het kan aftasten zijn, kijken hoe ver je bent in je proces. Iemand die twee of drie of vier jaar later weer een nieuwe partner heeft, zou je dat ook gewoon erg gunnen.

Maar ik snap dat het zo waarschijnlijk niet voelt en dat er mensen zijn die informeren op een manier dat je als boodschap voelt 'je moet er nu toch wel eens overheen zijn'.

Twee of meer jaar later is wel iets anders dan een half jaar.

veel mensen snappen het nu eenmaal gewoon echt niet en kunnen dan soms erg bot uit de hoek komen. ik probeer altijd maar te bedenken dat het maar goed is dat de meeste mensen zulke pijn nooit doorgemaakt hebben.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 20:18 schreef Disana het volgende:

[..]

Twee of meer jaar later is wel iets anders dan een half jaar.

Ik wil er geen termijn aan hangen. Stel iemand vindt wel iemand na een half jaar, krijg je dan de praatjes?

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 21:32 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Ik wil er geen termijn aan hangen. Stel iemand vindt wel iemand na een half jaar, krijg je dan de praatjes?

CANARIS ervaart het als pijnlijk. Ik deelde mijn ervaring van een half jaar met hem. Hoe anderen, en zeker buitenstaanders, erover denken, vind ik eigenlijk niet zo interessant. Dat wordt pas een punt als die mensen gaan vissen en vragen naar een nieuwe relatie.

Prima.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 21:36 schreef Lienekien het volgende:
Prima.

Lees mijn toevoeging, het heeft geen betrekking op jou. Het punt was dat er mensen zijn die verwachten dat je na een x-tijd toe bent aan een nieuwe relatie. Maar dat is niet voor iedereen zo, getuige CANARIS en mij.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 18:51 schreef Disana het volgende:

[..]

Ik herinner me jouw verhaal nog wel. Schrijnend was dat. Toen had ik nog geen idee wat mijzelf te wachten stond.

Mijn man is afgelopen zomer overleden. Het gemis is nog pijnlijk en in mijn hoofd praat ik voortdurend met hem over alles wat ik op een dag meemaak. Maar ondertussen zijn er al mensen die grapjes maken over mij en nieuwe relaties, en die zich hardop afvragen waarom ik daar niet voor open sta. Het is dus niet zo dat dit vrouwen niet overkomt.

verschrikkellijk
helaas had de grote filosoof Forrest Gumb gelijk toen hij zei
"het leven ist net als een doos bonbons. je weet nooit wat je krijgt"

mag ik vragen wat er is gebeurd?
veel liefs
c

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 22:00 schreef CANARIS het volgende:

[..]

verschrikkellijk
helaas had de grote filosoof Forrest Gumb gelijk toen hij zei
"het leven ist net als een doos bonbons. je weet nooit wat je krijgt"

mag ik vragen wat er is gebeurd?
veel liefs
c

Ja, mag je vragen. Het heeft nog op Fok! gestaan:
RLS / Dental_Floss overleden

Een boel woorden
MS
euthanasie
40jaar
16 jaar
spoedhuwelijk
......
hemel maria mijn hart gaat uit naar je
ik neem aan dat je nu in een tamenlijk donkere periode zit? ik zat na 6 maanden helemaal kapot
het werd steeds donkerder dat ik bang was in een clynische depressie te raken
gelukkig is dat niet gebeurd

hebben jullie kinderen?
graag hoor ik meer van je/jullie als je wilt
lg
c

Ken mensen welke na overlijden van hun partner binnen een jaar een relatie hadden en welke na jaren nog steeds geen nieuwe relatie zijn aangegaan. Echter wie zijn wij om daar over te oordelen? Dat recht heeft niemand.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 22:20 schreef CANARIS het volgende:
Een boel woorden
MS
euthanasie
40jaar
16 jaar
spoedhuwelijk
......
hemel maria mijn hart gaat uit naar je
ik neem aan dat je nu in een tamenlijk donkere periode zit? ik zat na 6 maanden helemaal kapot
het werd steeds donkerder dat ik bang was in een clynische depressie te raken
gelukkig is dat niet gebeurd

hebben jullie kinderen?
graag hoor ik meer van je/jullie als je wilt
lg
c

Ik houd mezelf zo rustig mogelijk, ga geen spannende dingen aan die mijn evenwicht nog verder kunnen verstoren; dat werkt voor mij het beste, maar misschien is het voor jou weer heel anders.

Nee, geen kinderen.

Ik heb een edit gepleegd omdat ik over het hoofd had gezien dat je niet in die depressie verzeild bent geraakt. Dat is goed, want zo'n ziekte kun je er al helemaal niet bij hebben als je aan het rouwen bent.

[ Bericht 5% gewijzigd door Disana op 08-01-2013 22:55:27 ]

quote:

Op donderdag 3 januari 2013 10:26 schreef Toekito het volgende:
Dat huilen om tekenfilms na het overlijden van een dierbare is hier ook herkenbaar.

Zelfs om f*cking Lion King moet ik al janken....

Fijn te weten, dat ik niet de enige ben.. Ik jank mij helemaal kapot als ik een moeder haar zoon zie omhelzen.

-edit-

[ Bericht 58% gewijzigd door t4rt4rus op 09-01-2013 22:18:51 ]

Ik denk vaak 'Was hij maar dood gegaan aan een ernstige ziekte'. _{Sorry, ik wil niemand op de tenen trappen.}

Het is al bijna zes jaar geleden. Zes jaar geleden dat iemand besloot om een mes recht z'n borstkas in te steken en zo dus een eind aan z'n leven te maken. En toen hij stierf daar op de grond was 'ie helemaal alleen.

Het leven gaat gewoon door, maar bij vlagen staat de klok weer stil. Natuurlijk, verdriet krijgt een plek. Ook ik ben doorgegaan met leven. Maar de woede, oh, die verschrikkelijke woede blijft. Dat krijgt geen plek. Ze zeiden mij dat de pijn wel minder zou worden, maar dat bleek een leugen. Een plek heeft het gekregen, maar de pijn is nog net zo hevig.

Dus ja, soms denk ik: 'Was hij maar aan een ziekte overleden'. Niemand dan God om boos op te zijn. Gedag hebben kunnen zeggen. Hebben kunnen voorbereiden op...

Ik heb alle twee meegemaakt. Beiden in verschillende dimenties , maar toch;

Mijn vrouw is overleden aan kanker. De hele leidensweg mee gegaan. Bij ons thuis in de woonkamer gelegen , en in mijn armen verstorven.

Mijn schoonouders zijn beiden bij een autoongeluk om het leven gekomen.

Ik weet nu dat het bewuste sterven met de mogenlijkheid afscheid te nemen , dingen te organiseren en vrede met mijzelf de wereld te sluiten , ten all tijden te preveren is boven een plotselinge dood.

Ik denk dat wanneer je niet meer bang bent voor het sterven , het sterven aan zich niet het grote probleem is. Plotseling weg zijn is een ramp voor de nabestaanden.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 16:23 schreef Messina het volgende:
Ik denk vaak 'Was hij maar dood gegaan aan een ernstige ziekte'. _{Sorry, ik wil niemand op de tenen trappen.}

Het is al bijna zes jaar geleden. Zes jaar geleden dat iemand besloot om een mes recht z'n borstkas in te steken en zo dus een eind aan z'n leven te maken. En toen hij stierf daar op de grond was 'ie helemaal alleen.

Het leven gaat gewoon door, maar bij vlagen staat de klok weer stil. Natuurlijk, verdriet krijgt een plek. Ook ik ben doorgegaan met leven. Maar de woede, oh, die verschrikkelijke woede blijft. Dat krijgt geen plek. Ze zeiden mij dat de pijn wel minder zou worden, maar dat bleek een leugen. Een plek heeft het gekregen, maar de pijn is nog net zo hevig.

Dus ja, soms denk ik: 'Was hij maar aan een ziekte overleden'. Niemand dan God om boos op te zijn. Gedag hebben kunnen zeggen. Hebben kunnen voorbereiden op...

Ga helemaal niet in detail maar snap je punt.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 17:43 schreef CANARIS het volgende:
Ik heb alle twee meegemaakt. Beiden in verschillende dimenties , maar toch;

Plotseling weg zijn is een ramp voor de nabestaanden.

Zo ervaar ik het ook. Was 'maar' een familielid met wie ik ben opgegroeid. Laatste jaren ben ik vooral boos op hem geweest door sommige van zijn keuzes. Voor zijn dood heb ik hem nog genegeerd. Ik heb geoordeeld over hem.
Tot ik dat telefoontje kreeg in 2011. Ik heb niets meegekregen van die periode. Begravenis wel. Was ik erg helder.

Heb mijn lesje hard geleerd. Ik mis hem. Heb veel last van ups en downs. De buitenwereld, familie, vrienden toon ik geen emotie meer. En iedereen vindt me zo snel boos worden, te snel ongeduldig zijn. Tja. Zal er vast bijhoren. Net als de schuldgevoelens.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 17:43 schreef CANARIS het volgende:
Ik heb alle twee meegemaakt. Beiden in verschillende dimenties , maar toch;

Mijn vrouw is overleden aan kanker. De hele leidensweg mee gegaan. Bij ons thuis in de woonkamer gelegen , en in mijn armen verstorven.

Mijn schoonouders zijn beiden bij een autoongeluk om het leven gekomen.

Ik weet nu dat het bewuste sterven met de mogenlijkheid afscheid te nemen , dingen te organiseren en vrede met mijzelf de wereld te sluiten , ten all tijden te preveren is boven een plotselinge dood.

Ik denk dat wanneer je niet meer bang bent voor het sterven , het sterven aan zich niet het grote probleem is. Plotseling weg zijn is een ramp voor de nabestaanden.

Begrijp me ook niet verkeerd hoor, ik snap hoe vreselijk het is om je geliefde weg te zien kwijnen. Ik sprak even puur uit (egoïstisch?) nabestaande-oogpunt.

Ik voel mezelf soms ook heel zielig. Misschien is dat het juiste woord niet, maar dat is het woord dat het dichtst in de buurt komt. Nu ben geen persoon die bij iedereen klaagt over wat er gebeurde in 2007 -ik vertel er wel eens over, soms komt het gewoon ter sprake-.

Anyhoe, over 20 dagen is het zes jaar geleden, en ik merk gewoon dat ik weer helemaal niet lekker in m'n vel zit en d'r naartoe leef (terwijl ik er vanaf probeer te leven, does that make sense?)

En ik veronschuldig me altijd voor wat ik voel. Sorry, sorry dat ik er nog moeite mee heb. Iemand die dat kan herkennen?

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 18:04 schreef Messina het volgende:

[..]

En ik veronschuldig me altijd voor wat ik voel. Sorry, sorry dat ik er nog moeite mee heb. Iemand die dat kan herkennen?

Ja hoor. Sterker nog, ik schaam me wel eens. Dan komen ineens, terwijl er niets aan de hand lijkt te zijn, toch weer de tranen. Of zeg ik iets doms.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 18:12 schreef Disana het volgende:

[..]

Ja hoor. Sterker nog, ik schaam me wel eens. Dan komen ineens, terwijl er niets aan de hand lijkt te zijn, toch weer de tranen. Of zeg ik iets doms.

Verdriet is nooit dom. Ik herken het wel een beetje, maar ik en huilen in public komt niet echt voor. Op foto's van de stille tocht van toendertijd zie je mij ook op elke foto met zo'n kop:
Allemaal ingeslikt verdriet.

_{Maar het komt wel voor dat, als iedereen hier in bedje lig, ik een potje ga zitten janken.}

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 18:04 schreef Messina het volgende:

[..]

Begrijp me ook niet verkeerd hoor, ik snap hoe vreselijk het is om je geliefde weg te zien kwijnen. Ik sprak even puur uit (egoïstisch?) nabestaande-oogpunt.

Ik voel mezelf soms ook heel zielig. Misschien is dat het juiste woord niet, maar dat is het woord dat het dichtst in de buurt komt. Nu ben geen persoon die bij iedereen klaagt over wat er gebeurde in 2007 -ik vertel er wel eens over, soms komt het gewoon ter sprake-.

Anyhoe, over 20 dagen is het zes jaar geleden, en ik merk gewoon dat ik weer helemaal niet lekker in m'n vel zit en d'r naartoe leef (terwijl ik er vanaf probeer te leven, does that make sense?)

En ik veronschuldig me altijd voor wat ik voel. Sorry, sorry dat ik er nog moeite mee heb. Iemand die dat kan herkennen?

Klinkt alsof je geen vrede hebt met zijn beslissing en een zelfmoord is heel andere verwerking dan een overlijden aan ziekte of ongeluk.
Bij mij is het een vriend geweest en is het op 5 december geweest 3 jaar terug en ja je gaat verder maar houd het wel in achterhoofd. Waarschijnlijk heb je het ook met de datum want dat herkende ik wel .
Aan een kant wil je niet stilstaan wat er gebeurd is en is heel onwerkelijk , maar de datum die maakt het op een bizarre manier echter want dan word je er juist bewust van wat er gebeurd is.

Mijn voordeel is dat ik jaren terug zelf in therapie heb gezeten wegens Borderline en bepaalde gedachtens ook had , dus eigenlijk ook wel wist wat er in hem omging waardoor ik eigenlijk voor mezelf vrede mee ermee had met wat er gebeurd is.

Ik koester wel de herinneringen aan hem juist omdat hoe hij was als een vriend juist belangrijk was voor me. Hij was iemand die altijd voor iedereen klaar stond en ook merkte als ik minder in mijn vel zat waar we dan hele gesprekken over hadden , want dan gaf die raad .
Hij was juist als een vriend een hele trouwe vriend die juist altijd voor iedereen wilde zijn alleen op het laatst kwam hij er wel steeds meer achter dat degene waar hij voor klaar stond het niet voor hem waren. En daar had hij het moeilijk mee en dat was ook iets wat ik herkende zelf waar we vaak over praten

Voor mij wil ik ook aan een kant juist meer bij die dingen stilstaan dan bij zijn zelfmoord, want voor mij verdiend die dat ook en is het voor mij ook zoiets geweest van hij kon niet meer en kon het niet meer aan en zag hem steeds meer depressief. Hij kon het leven niet aan en ik kan daar niet echt kwaad op zijn , wel vind ik het jammer dat die niet beseft heeft hoeveel verdriet zijn beslissing bij de omgeving losgemaakt en eigenlijk niet beseft heeft hoeveel waarde die toch had voor anderen.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 20:36 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Klinkt alsof je geen vrede hebt met zijn beslissing en een zelfmoord is heel andere verwerking dan een overlijden aan ziekte of ongeluk.
Bij mij is het een vriend geweest en is het op 5 december geweest 3 jaar terug en ja je gaat verder maar houd het wel in achterhoofd. Waarschijnlijk heb je het ook met de datum want dat herkende ik wel .
Aan een kant wil je niet stilstaan wat er gebeurd is en is heel onwerkelijk , maar de datum die maakt het op een bizarre manier echter want dan word je er juist bewust van wat er gebeurd is.

Mijn voordeel is dat ik jaren terug zelf in therapie heb gezeten wegens Borderline en bepaalde gedachtens ook had , dus eigenlijk ook wel wist wat er in hem omging waardoor ik eigenlijk voor mezelf vrede mee ermee had met wat er gebeurd is.

Ik koester wel de herinneringen aan hem juist omdat hoe hij was als een vriend juist belangrijk was voor me. Hij was iemand die altijd voor iedereen klaar stond en ook merkte als ik minder in mijn vel zat waar we dan hele gesprekken over hadden , want dan gaf die raad .
Hij was juist als een vriend een hele trouwe vriend die juist altijd voor iedereen wilde zijn alleen op het laatst kwam hij er wel steeds meer achter dat degene waar hij voor klaar stond het niet voor hem waren. En daar had hij het moeilijk mee en dat was ook iets wat ik herkende zelf waar we vaak over praten

Voor mij wil ik ook aan een kant juist meer bij die dingen stilstaan dan bij zijn zelfmoord, want voor mij verdiend die dat ook en is het voor mij ook zoiets geweest van hij kon niet meer en kon het niet meer aan en zag hem steeds meer depressief. Hij kon het leven niet aan en ik kan daar niet echt kwaad op zijn , wel vind ik het jammer dat die niet beseft heeft hoeveel verdriet zijn beslissing bij de omgeving losgemaakt en eigenlijk niet beseft heeft hoeveel waarde die toch had voor anderen.

Ik heb het verschrikkelijk omhandig omschreven, maar de iemand die besloot... was hij niet zelf
Een goede vriend is vermoord. Door iemand anders. Op die persoon ben ik dus boos.

Was het maar een rotzak geweest, die vriend van mij. Was het maar "zijn verdiende loon" geweest.
_{Misschien wel meer moeite om erover te praten dan ik dacht, dus.}

Zelfmoord heb ik ook heel dichtbij meegemaakt, boosheid is daar niet in me opgekomen. Maar hij leverde al jaren een innerlijke strijd, had meerdere pogingen ondernomen, etc. Daar heb je dus ook weer dat stukje 'afsluiten' gehad. Want eigenlijk, stiekem, wist je wel dat er ooit een poging zou gaan komen die wel succesvol was. En voila, die was er dan ook.

Ik vind het moeilijk om ervoor uit te komen op een openbaar forum (aangezien er altijd discussies lijken te zijn/komen áls ik het eens opper), maar ik vind 't wel dapper. Het is niet zomaar iets. Dood willen en ook echt actie ondernemen.

Nee, dat kon ik wel naast me neer leggen na een tijdje. Maar dat was ook iets verder weg. Zoals ik -indirect- zei, je wist dat het zou komen op een dag, en om die reden heb je eigenlijk al een beetje afstand genomen. Afscheid.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 21:59 schreef Messina het volgende:

[..]

Ik heb het verschrikkelijk omhandig omschreven, maar de iemand die besloot... was hij niet zelf
Een goede vriend is vermoord. Door iemand anders. Op die persoon ben ik dus boos.

Was het maar een rotzak geweest, die vriend van mij. Was het maar "zijn verdiende loon" geweest.
_{Misschien wel meer moeite om erover te praten dan ik dacht, dus.}

Zelfmoord heb ik ook heel dichtbij meegemaakt, boosheid is daar niet in me opgekomen. Maar hij leverde al jaren een innerlijke strijd, had meerdere pogingen ondernomen, etc. Daar heb je dus ook weer dat stukje 'afsluiten' gehad. Want eigenlijk, stiekem, wist je wel dat er ooit een poging zou gaan komen die wel succesvol was. En voila, die was er dan ook.

Ik vind het moeilijk om ervoor uit te komen op een openbaar forum (aangezien er altijd discussies lijken te zijn/komen áls ik het eens opper), maar ik vind 't wel dapper. Het is niet zomaar iets. Dood willen en ook echt actie ondernemen.

Nee, dat kon ik wel naast me neer leggen na een tijdje. Maar dat was ook iets verder weg. Zoals ik -indirect- zei, je wist dat het zou komen op een dag, en om die reden heb je eigenlijk al een beetje afstand genomen. Afscheid.

Oh dat is inderdaad dan ook heel heftig en lijkt me inderdaad heel moeilijk om daar vrede mee te hebben.

En zo zie ik het eigenlijk ook en helaas is vaak wel onderwerp zelfmoord vaak een onderwerp van discussies .

Het is ondertussen alweer bijna 6 maanden geleden dat mijn vader gestorven is. Het verlies voelt nog steeds aan als een 'groot gemis'.

In het begin, als ik kind was, had ik mijn ouders én mijn grootouders langs moederszijde. In mindere mate mijn grootmoeder langs vaders zijde én twee zussen. In totaal 7 man + mezelf. Een kleine maar leuke familie en tsja als kind speel je héél véél. Je denkt niet al te veel na over het leven. Je speelt véél en je hebt géén enkele zorgen.

Daarna ga je naar school. School is alles behalve fun. Studeren kost moeite. Grootouders verdwijnen. Ze zijn er nog wel, maar kunnen fysiek het niet méér aan. De familie valt terug naar 5 man ipv 8 man (ouders, zussen en mezelf) en even later zelfs naar 4 als mijn oudste zus ruzie krijgt met mijn ouders en de deur dichtslaat. Maar goed, het gemis wordt opgevangen door de vrienden op school.

Nog later ga ik naar de hogeschool. Nog méér studeren. Het hangt mijn strot uit. Mijn andere zus gaat het huis uit en de relatie verwatert. We blijven met drie achter. De rest van de familie zie ik zelden aldus .. maar opnieuw vrienden op school vangen het verlies op.

Daarna ga je werken. Nog erger dan studeren. Je moet mentaal minder moeite doen, maar je zit daar maar op ne stoel rond te draaien, je moet je projecten afkrijgen, maar het enige dat je wil is je salaris. De rest interesseert je géén bal. De eerste werkjaren zijn er nog die valse beloftes dat hoe harder je je klote afdraait, hoe méér opslag je gaat krijgen. Uiteindelijk blijkt dat het allemaal gebakken lucht is.

Maar goed, als het wat minder gaat dan kan je nog altijd terecht bij je ouders én je hebt je vrouw als steun en toeverlaat. Dan gaat plots vader dood. Uiteindelijk blijven we zo nog met drie over. Vrienden? Na je schooljaren verwatert het contact. DRIE. Het laagste cijfer sinds mijn geboorte. Je kan zeggen: Die kleine leuke familie .. is er ook al niet meer. Moeder, mezelf, mijn vrouw; That is it.

En ik begin na te denken. Wat zijn mijn toekomstplannen? Vrouw kan géén kinderen krijgen. Ik ben ook al 37 en door te veel crisissen heb ik nooit een huis kunnen kopen. Telkens ik voldoende kapitaal had, moest ik dit gebruiken om te overleven. Dat zit er dus ook niet in. Iets beleven dat ik wil beleven in het leven en dat ik nog nooit gedaan heb? I am sorry, maar alles wat betaalbaar is, heb ik ooit al eens gedaan. En na de honderste keer wéér hetzelfde te doen .. weer een reisje naar Disney, nog eens naar Ijsland. Eens gaan zwemmen. Na een tijdje zijn je hobbies ook géén fun méér.

Sinds ik 1 jaar ben tot nu (37 jaar). Sorry om dit te zeggen maar ik vind ELK bijkomende jaar telkens ietsje minder leuk dan het voorgaande jaar. Het leven wordt er niet positiever op, alleen maar negatiever. De verantwoordelijkheid schuift af van mijn vader naar mij. Mijn vader kon dit nog compenseren door zijn liefde aan zijn kinderen te geven maar wat heb ik? Een ééntonig leven zonder huis, tuintje, kindje .. én in feite heb ik alles beleefd wat ik kan beleven.

In het begin van je leven denk je nog: Elk trapje verder in het leven is een beloning en het wordt steeds beter. Tot je midden jaren '30 bent en je begint te beseffen: Wat je ook doet, elk trapje in het leven is er ééntje dat steeds slechter is.

En misschien word ik wél 74 jaar oud voor ik doodga? Dat kan perfekt want we leven gemiddeld bijna 80 jaar. Maar mijn vrees is dat het er niet gaat op beteren. De beste 37 jaren, zijn en blijven mijn eerste 37 jaar. Is het dan wel zinvol om nog 37 jaar aan te modderen???

Straks is mijn moeder dood. Dan blijft enkel mijn vrouw nog over. En ik voel het nu al (dat merk ik rondom mij). Ik heb SUPERgenen. Dwz ik overleef bijna 100% zeker ook mijn vrouw later. Dan zit ik daar. Alleen .. ENKEL met mijn 'memories' en that is it.

En dan denk ik soms: Waarom leven we niet eeuwig? Dan hoefde mijn vader niet te sterven. Maar kijk .. stel dat wij allen eeuwig leefden. Dan leefde de vader van mijn vader ook nog hé? En die zijn vader enzovoorts. Dan had je eigen vader nooit tijd voor je. Ironisch genoeg zou er in een wereld van onsterfelijken dan géén respect zijn voor de ouders. Want eens 18 jaar, zijn je ouders dan verplicht de deur dicht te doen en jou nooit of te nimmer nog te zien. Omdat anders iedereen zijn ouders bezoekt en dan zou niemand nog tijd hebben voor niemand.

Is zo'n wereld van onsterfelijken dan beter dan de huidige wereld? Ik vind van niet. Idem voor de fabeltjes die mensen verzinnen over de hemel. Het bovenstaande zou gewoon gebeuren. Je ziet je ouders terug, bent eerst blij maar na 2 seconde zegt je vader: Hey ik heb nu géén tijd voor je zoon want ik moet naar 'mijn ouders'. Ah ja .. want die leven ook wéér opnieuw dan hé?

Misschien ben ik nu wreed en onbeschoft maar in mijn ogen lijkt de beste optie, dat als je sterft, dat je dan ook gewoon dood bent. En dat er nadien niets meer is. Dan heb je pas eeuwige rust.

Ter info; Neen ik pleeg géén zelfmoord, zo erg is het nu ook weer niet. Maar .. als je mij vraagt: Is het leven het waart? Ten dele.Het leven is volgens mij zeker niet het beste dat er is of kan zijn, maar ja het is wel het ENIGE dat er is voor ONS. We worden een leven OPGEDRONGEN. Niemand heeft ons ooit gevraagd of we dit leven wel willen. Maar ja .. we hebben niets anders hé en moeten er gewoon doorheen. We kunnen alleen er het beste van maken.

Ik weet het. Vele mensen hebben nooit een goeie vader gekend. Als jij er dan wél ééntje had uit de duizend, en die man sterft dan .. dan is de leegte NOOIT echt nog vervangbaar. Bovenstaande frustraties zijn er nu éénmaal, juist omdat mijn vader echt zijn hele leven gegeven heeft, om het gezin het zo comfortabel te maken al zou het zijn eigen leven verkorten. Maar hij had dat er voor over.

[ Bericht 1% gewijzigd door makila_avatar op 13-01-2013 12:25:16 ]

edit

Sorry.
Het gaat mij niets aan hoe jij je leven leid
Sorry.

Ik wens je veel sterkte.
Je vader verliezen als als de amputatie van je linker been. Je merkt niet dat hij er is , maar als dat ding wordt geamputeerd merk je opeens dat het verdomd moeilijk is om te blijven staan....

[ Bericht 45% gewijzigd door CANARIS op 14-01-2013 15:50:47 ]

Waar ik helaas sinds een aantal dagen weet dat een jonge knul er niet meer is doet pijn. Toen zo mijn best gedaan en nu pas weten dat hij het niet gered heeft. Doet ontiegelijk veel pijn eigenlijk al zit ik nu nog in de ontkenningsfase

Op 27 februari is mijn vader overleden, zittend op zijn favoriete plekje zijn laatste adem uitgeblazen. Niet ziek, gewoon ineens over en uit, 65 jaar.

Ik had hem al een jaar of 3 niet meer gezien of gesproken. Dit kwam omdat hij ervoor gekozen had om weer met mijn moeder verder te gaan. Dit heb ik naar hem uitgesproken en het deed ons allebei pijn, maar hij kon niet met en niet zonder haar.

Ik kon en kan heel goed zonder mijn moeder, ik ben 8 jaar geleden gestopt met energie steken in een ongelijkwaardige relatie, waarin ik gecontroleerd, gedomineerd en gemanipuleerd werd.

Op 28 februari stonden er twee agenten op de stoep, die mij kwamen vertellen dat mijn vader was overleden. Slik, maar het zat erin, hij was eenzaam, was niet gemaakt om te leven, zat gevangen in het leven. En echt een gezonde levensstijl hield hij er ook niet op na.

1 maart heb ik mijn moeder gebeld, heel zakelijk, om te zeggen dat ik op zondag graag afscheid van mijn vader wilde nemen, zij was "opdrachtgever" voor de crematie, dus ik moest het met haar regelen. Dit mocht ik niet. Niet alleen in ieder geval, dat zou ik met haar moeten doen. Aangezien ik dit echt niet wilde, vanwege het feit dat ik niet voor mijzelf insta in de buurt van mijn moeder, was er geen mogelijkheid tot afscheid nemen.
Zij heeft de plechtigheid geregeld, in opdracht van mijn broer (bleek tijdens de crematie) en heeft er een ware schijnvertoning van gemaakt. Het ergste was dat ze een dansje om de kist deed, met een kaars, waarbij ik het idee had dat het allemaal 1 grote grap was.

Nu merk ik, een maand later, dat ik nog steeds niet kan rouwen. Ik heb zoveel woede om wat mn moeder heeft gedaan, waardoor ook alles uit het verleden weer wordt opgerakeld. Er zijn mensen die zeggen dat mijn moeder het afscheid nemen van mijn vader waarschijnlijk als laatste strohalm zag om weer met mij in contact te komen. Dat heeft ze nu dus echt verpest.
Het verleden, wat ik redelijk verwerkt had, mede door ver weg te gaan wonen, en ALLE contact te verbreken, komt weer boven, de dop is van de fles.

Ik zou zo graag ruimte hebben om te rouwen, want ik heb verdriet, veel verdriet. Maar die woede zit me zo vreselijk in de weg.

Is hij ergens begraven? Dan kan je daar misschien heengaan. Anders, zoek een rustig stil plekje uit ergens met betekenis voor jullie beide. Ga daar eens een middagje gewoon rustig zitten. Of bekijk oude filmpjes/foto's om je vader te herdenken. Hopelijk heb je iets hieraan.

quote:

Op donderdag 28 maart 2013 17:17 schreef Tegan het volgende:
Is hij ergens begraven? Dan kan je daar misschien heengaan. Anders, zoek een rustig stil plekje uit ergens met betekenis voor jullie beide. Ga daar eens een middagje gewoon rustig zitten. Of bekijk oude filmpjes/foto's om je vader te herdenken. Hopelijk heb je iets hieraan.

Hij is gecremeerd.
Ik had nog 4 foto's van hem, met mij als mini, waar de liefde duidelijk van af straalt. Die staan op een heel mooi plekje. Verder heb ik niks van hem. Hij kwam nooit buiten, 1 keer in de week 5 minuten naar de winkels wandelen was zijn buiten. Ik schrijf wel veel op, maar merk elke keer dat die verhalen overschaduwd worden door herinneringen en de aanwezigheid van mijn moeder.

Bedankt!

jannuk, ik kan je weinig anders geven dan begrip. we (mijn man en ik) zitten in een soortgelijk schuitje. het enige wat ik er van zeggen kan is: probeer de woede op de stoorfactor te scheiden van het verdriet om je dierbare.

en hoe rot ook: je zal toch ooit in het reine moeten komen met je moeder. maar goed; ergens is dat gelul mijnerzijds. ik zit er nog middenin en ben zeker niet in reine met de stoorfactor.

Ik kom hier even mijn hart luchten, en misschien wat advies inwinnen. Mijn moeder is vannacht overleden aan kanker. Ze was al enkele maanden ernstig ziek, maandag hebben we afscheid genomen omdat het echt niet meer ging. Dat is natuurlijk heel emotioneel, mijn moeder was nog volledig bij zinnen en had dat moment uitgekozen om van iedereen persoonlijk afscheid te nemen voordat palliatieve sedatie toegepast zou worden.

Ik heb nog alles tegen mijn moeder kunnen zeggen en zij alles tegen mij, we hebben samen nog een laatste sigaret gerookt en ik heb de kamer verlaten. Daarmee was voor mij het boek dicht, het maanden toeleven naar het laatste moment was daarmee klaar.

Zelf ben ik een behoorlijk koele kikker. Vrij koud, soms wat gevoelloos en hoewel het afscheid mij heeft aangegrepen heeft dat snel plaatsgemaakt voor tevredenheid. Het daadwerkelijke overlijden een paar dagen later was niet meer dan een formaliteit. Het deed me ook weinig tot niets, het afscheid was voor mij immers al geweest. Veel mensen zeggen dat de klap nog komt maar ik en mijn vriendin en beste vrienden kennen mij iets beter en zij zijn er behoorlijk van overtuigd dat dit het ook gewoon is voor mij.

Nu moet er natuurlijk nog een crematie geregeld worden en dat is waar hem de schoen wringt. Voor mij is dat een onnodige poppenkast. Echter bestaat mijn "familie", die verre van hecht is, door scheidingen en rare situaties uit een enorme vergaarbak van mensen die elkaar soms nauwelijks kennen. Ik heb een volle broer, een halfbroer en een stiefzus. De man van mijn moeder is haar derde man met wie ze nog maar een jaar getrouwd was. Ik heb geen band met hem. Mijn broer zie ik zelden, de stiefzus werkte altijd al op mijn zenuwen en mijn halfbroertje heb ik ook niet zoveel mee. Toch moeten we samen de crematie regelen.

Zoals gezegd hoef ik die poppenkast niet maar ik begrijp dat ik als zoon daar wel een zegje in heb. Ik probeer mij, omdat ik al zo koel ben en het rouwproces voor anderen niet wil verstoren met mijn nuchtere en onderkoelde analyse zoveel mogelijk op de achtergrond te houden. Mij interesseert niet hoe de kaart eruit ziet, welke bloemen er liggen en wat er gezegd wordt. Ik hecht er geen waarde aan en het voegt voor mij niets toe. De laatste momenten met mijn moeder is wat ik wil koesteren, het afscheid voor de buitenwereld voelt voor mij als een toneelstukje.

Toch word ik overal heen gesleept. Er wordt van mij min of meer geëist dat ik mee beslis over de bloemen, dat ik iets zeg over de kaart, dat ik mij vertoon in het rouwcentrum waar ze ligt opgebaard. Ik heb er totaal geen behoefte aan, ik heb juist behoefte om met mijn vrienden het "rouwproces" door te maken. Dit zijn de mensen die ik gekozen heb, in tegenstelling tot mijn familie die ik er maar bij krijg. Dit wordt niet echt geaccepteerd. Als ik het voorzichtig aangeef dan wordt daar overheen geblazen en moet ik weer mee op sleeptouw naar een andere locatie waar alleen maar mensen zitten die mijn familie aanpraten dat dit verschrikkelijk is.

Ik kan mij niet goed terugtrekken om het zelf te verwerken en baal er een beetje van. In deze periode wil ik mij niet gefrustreerd voelen over mijn familie, en zeker geen eenzaamheid doormaken omdat ik alleen maar met de voor mij belangrijke vrienden kan spreken wanneer mijn familie niets van mij wil. Zij bieden mij geen steun en daarom kan ik ook niet een steun voor hun zijn. Ik kan die schijn niet langer ophouden en voel me onbegrepen. Ik weet dat dit niet het moment is om egoïstisch te zijn, maar ik heb ook niet het idee dat ik me vreemd opstel. Ik wil hun juist niet tot last zijn, maar door hun doordraverij (wat op zich wel begrijpelijk is gezien de situatie) heb ik juist wel het idee dat ik ze tot last ben.

Nou ja, dat is het dus een beetje, wil er verder niet echt iets mee maar misschien kan men hier hun licht er even over laten schijnen.

Mystik, wat lijkt het me vervelend om het zo mee te maken dat dingen nodeloos moeilijker worden. Rouwen doet ieder op zijn eigen manier, als jij geen behoefte hebt aan die formele poppenkast, zo zij het. Kan me heel goed voorstellen dat het belangrijkste voor je gevoel al gebeurd is. Maanden keek je er al naar uit, ik herinner het van mijn moeders overlijden, het voelt meer als een opluchting dat het leed voorbij is.

Ongetwijfeld zal je het verdriet wel gaan voelen, is het niet direct nu, dan wel later. Maar voor mensen welke het aftakelingsproces van kanker niet zó van dichtbij hebben meegemaakt, is het vaak onbegrijpelijk dat "het zo goed is". Tuurlijk, hartstikke kut allemaal maar als je gedurende dat proces nog het mooiste er van hebt kunnen maken, tsja.

Het lijkt me het belangrijkste dat jij op jou eigen manier dingen kan verwerken, niemand zegt hoe je precies met iets om moet gaan, al helemaal niet die "familie". Als jij de steun juist van je vrienden krijgt, dan moet je daar zijn Als anderen hier geen begrip voor kunnen tonen is dat een gebrek van hun kant, maak je er niet zo'n zorgen om.

Voor 3 weken terug had ik ook een crematie, een oom ook overleden aan kanker. Kende hem persoonlijk niet zo, deel vd familie wel natuurlijk. Kwamen ook een hoop herinneringen aan men moeders ziekte boven, het verdriet werd gelukkig goed gedeeld. Van zijn kant was er echter ook "familie", die ineens er moet zijn en de verplichte dingen wil doen zoals zij dat nodig achten, zonder dat er de vraag komt of dar uberhaupt de behoefte aan is. Verschrikkelijk. Maargoed, je doet er niks aan.

Het belangrijkste in jou geval lijkt me dan ook om deze gevoelens uit te spreken, er niet te lang bij stil te blijven staan of jezelf gaan verdedigen, het is jou keus klaar.

Mystik, ten eerste, gecondoleerd met het overlijden van je moeder. Ik heb zelf mijn vader 2,5 jaar geleden verloren aan kanker, dus ik ken het gevoel van 'opluchting'. Waar jij echter bij het daadwerkelijke overlijden geen emotie had, had ik die wel. Maar, de situatie was iets anders, want ik had hem die middag nog gesproken en heeft hij afscheid van mij genomen in zijn laatste heldere moment, en daarna heeft hij nog veel pijn gehad en hebben ze inderdaad ook palliatieve sedatie bij hem gedaan.

Ik kon daar niet bij zijn. Ik zat om het hoekje van de deur van zijn ziekenhuiskamer te wachten met mijn vriendin en mijn familie was wel binnen in de kamer, maar ik kon het simpelweg niet aanzien. Toen een oom op een gegeven moment de kamer uit kwam en tegen me zei dat het voorbij was wist ik echt niet wat me gebeurde.

Hij was al 5 jaar ziek, ik dacht dat ik enige weerstand had opgebouwd, ik wist dat het elk moment zo ver zou zijn maar toen het er daadwerkelijk gebeurde wist ik echt niet waar ik het zoeken moest. Echter, een paar uur later kreeg ik ook die 'rust'. Ik was blij dat zijn lijden voorbij was, maar ik was ook blij dat het lijden voor mijn moeder en mezelf voorbij was. Het onvermijdelijke was gebeurd, maar de paar laatste weken daarna toe waren ondraaglijk. Nu was er een vorm van rust, mn vader had rust, wij hadden rust.

Wat je echter schrijft over poppenkast etc herken ik niet. Ik heb inderdaad mee beslist over de bloemen en de muziek en etc, en dat wilde ik niet maar dat was omdat het heel moeilijk is. Het boek bv wat ze dan bij zich hebben waar die regeltjes in staan die in het prentje komen te staan, je weet wel, een rijmpje of wat dan ook, dat trok ik echt heel slecht.

Ik lees je bericht, en ik vraag me af of het daadwerkelijk zo is dat je zo koel bent, of dat het een vorm van 'coping with' is. Ik bekritiseer je absoluut niet, begrijp me niet verkeerd, maar ik weet van mezelf, dat na die periode van rust en opluchting dat het voorbij was, het gemis begon. Waar je dat in het begin denkt van ik mis hem/haar heb je daar door de hectiek van de dagen na het overlijden niet echt tijd voor. Ik dacht toen 'hm, het gaat best goed met me', maar dat was voor de dienst etc.

Dat komt pas op het moment dat de dienst voorbij is, het bezoek niet meer komt, en de wereld voor anderen weer verder gaat. Dan pas komt het echte gemis, althans, dat is mijn ervaring, en als ik je bericht lees is het net alsof je daar wellicht niet genoeg rekening mee houdt. Maar wederom, ik bekritiseer je niet, ik hoop voor je dat ik ongelijk heb en dat je gewoon zo weloverwogen als nu ermee om kunt gaan.

Voor mij persoonlijk is het heel moeilijk om 'echt' aan hem te denken. Daarmee bedoel ik dat hij elke dag, elk half uur zo niet vaker wel een keer in mijn gedachten is, maar dat is prima. Maar ga ik er echt over nadenken dat ik hem voor de rest van mijn leven nooit meer zal zien of horen, dan krijg ik het heel moeilijk, zoals nu dat ik dit bericht schrijf. De tranen branden achter mn ogen.

Ik wens je veel sterkte de komende tijd. Wat je familie ook met je doet, weet dat je daar in de kerk kunt zitten, met die hele poppenkast om je heen, maar dat je in gedachten alleen met je moeder kunt zijn. Die dienst en gedoe gaat voorbij, de poppenkast is dan klaar, en jij kunt het verwerken hoe jij het wil. Ik snap dat je gefrustreerd bent hierdoor, maar dat is stiekem misschien ook het verdriet achter de koele houding. Ik zou er persoonlijk, maar dat ben ik, geen groot drama van maken, want dat komt nog eens extra bovenop de poppenkast, en ik gok zo maar dat je moeder dat niet gewild zou hebben. Sta er boven.

Heel veel sterkte.

Vandaag de papieren van de notaris binnengekregen, wat maakt dat het definitief! Na een gesprek met de notaris, waarin ik erachter kwam dat mijn moeder weer dramaqueen heeft gespeeld (terwijl zij niet eens erfgenaam is), heb ik alles weer op een rijtje.
Nu alleen nog ruimte vinden voor de rouw, het wil nog niet echt.

De leegte, het grootste deel van mijn hart, ziel en liefde is samen met DK meegestorven. Ik voel me zo leeg, alles wat mooi, goed, fijn en liefde was is nu compleet weg....
Het voelt alsof het nooit meer goed komt en dat komt het ook niet meer. Nooit meer zijn lach, zijn vreugde, zijn liefde, zijn warme armen om me heen.
Ik kan het gewoon niet geloven...ik kan het niet bevatten

och meis....

Laysa

Laysa, wat een ontzettende pijn en verdriet. Heel veel sterkte.

Morgen is het 4 weken geleden dat De_Kardinaal is overleden.
Beelden van die lange moeilijke nacht staan op mijn netvlies gebrand.

Deze weken ook druk geweest met alles te regelen. Soms is dat wel prettig...om op een andere manier ermee bezig te kunnen zijn.

Vandaag het graf samen met zijn ouders volgezet met bloeiende plantjes.
We hopen dat de steen gauw er zal staan. Ik heb een mooie, unieke en zeer speciale steen voor hem. Een steen die opvalt op een mooie manier. Woensdag bij de steenhouderij naar de opstelling kijken.
Het is zo bizar om deze dingen te doen. Het klopt niet, het is enorm oneerlijk. Maar ik wil en zal dit goed afronden. Hopelijk ligt de steen er over een paar weken.

Emoties overvallen me compleet. Ik kan er gewoon niet bij in mijn hooft dat J nooit meer terug komt....nooit meer.
Ontzettend kutleven is het toch ook

Laysa, jouw pijn en verdriet klinken onvoorstelbaar.
Jouw J. was en is een prachtmens, hij zal door een heleboel mensen gemist worden. Er zijn zoveel mensen die hem alleen via internet kenden en die mensen zijn al in shock door zijn overlijden. Wat moet jij dan niet voelen?

Heel veel sterkte en kracht voor jou!

Blijft toch pijnlijk om zo het verdriet en de pijn bij anderen in dit topic te lezen, weet ook niet goed wat ik erop moet antwoorden.

Hier is het alweer ruim 5 jaar geleden dat ze overleed, ben sinds de begrafenis an sic nog maar 3 keer op die plek geweest waarvan de laatste keer afgelopen week en ik weet direct weer waarom ik die plek zolang links heb laten liggen, wat blijft dat pijnlijk confronterend zeg om haar naam op zo'n steen te zien staan en wat krijg je een hoop flashbacks en nog iets te levendig ook.

Na de begrafenis heb ik 3 dagen daar gezeten, geschreven, geouwehoerd in de ruimte, zitten janken en schelden, maar voor me uit zitten kijken en geprobeerd het te beseffen. Toen voelde ik me daar ergens wel weer fijn, alsof ze echt bij me was. Als ik er nu ben voelt het enkel pijnlijk en ben ik er echt te lang door van de kaart. Doe het voorlopig maar niet meer dus.

Normaliter ging ik met m'n hond naar Scheveningen (zij ligt in Den Haag begraven) om het plekje op te zoeken waar we voor het eerst gezoend hebben, prachtige herinneringen en dan schrijf ik wat voor d'r, zing het liedje voor haar dat ik toen ook zong en leg daar maar een roos neer. Voelt veel beter en dan ik tenminste met een prettig (naar omstandigheden) gevoel weer richting huis. Dat doen we maar weer in ere herstellen.

Wat blijft dat trouwens een vreemd gevoel, dat je verliefd blijft op iemand die er al jaren niet meer is en dat terwijl ik al jaren gelukkig ben met een ander. Ik voel het gewoon van binnen weer opkomen als ik aan haar denk, wat oude mails zie of d'r foto aan de muur.

Dank je wel Jannuk

Lastpost jij ook een

Ik ben sinds maandagmorgen bezig om de dood van mijn ouders in een verhaalvorm te gieten. Als soort van verwerking.

In september 2011 kreeg m'n moeder te horen dat zij borstkanker had. Het ging om een grote tumor in de rechter borst (15 cm) en later bleek er ook een kleinere tumor in de linker borst te zitten. Toen zijn ze begonnen met chemo, mn moeder veranderde totaal, zowel qua uiterlijk als innerlijk (dexamethason). Na een paar maanden is haar rechter borst geamputeerd en zijn ze begonnen met bestralen. In juni 2012 werd mijn moeder "schoon" verklaard. Voor ons is toen een zware periode afgesloten.

Tot afgelopen april. Mn moeder had pijn in haar buikstreek en is (met tegenzin) naar het ziekenhuis gegaan, daar kon men snel zeggen dat er een grote metastase in de lever zat. Ook werd er een scan gemaakt. Dit alles was op een woensdag. De maandag erop is mn moeder langs geweest bij een behandelend arts, die gaf haar nog 3/4 maanden en met chemo kon dit worden opgerekt tot 7/8 maanden. Mijn moeder sprak dit tegen, ze zei: "eind van de week ga ik".

De volgende dag, dinsdag, is ze afgevoerd naar de spoedeisende hulp vanwege helse pijnen, zelfs met morfine voelde het voor haar als 3 bevallingen te gelijk. M'n moeder wou niet meer. Donderdags is ze thuis gekomen en hebben we haar laten inslapen dmv palliatieve sedatie. De zaterdag erop is zij overleden.

Binnen anderhalve week na de diagnose en binnen 5 dagen na de uitspraken van de arts (7/8 maanden) was mijn moeder, iemand waar ik alles mee deelde, dood, nog maar 53 jaar. Zo als ze zelf zij: eind van de week ga ik. Gelukkig heb ik in die periode veel gesproken met mn moeder, geknuffeld en gehuild.

De begrafenis was heel mooi. Er waren heel veel mensen aanwezig (500 man) en het was naar onze wens. Precies een jaar na de operatie aan haar borst is mijn moeder overleden. Waarschijnlijk wist mn moeder al in januari dat ze uitzaaiingen had of dat er iets niet goed was, maar ze wou niet nog eens de hel door die ze eerder was doorgegaan.

En nu gaat het leven door. Ik zit in een kut periode, mn examens beginnen volgende week en vanuit mn omgeving lijkt het wel alsof ze het alweer vergeten zijn. Qua emotie zit ik nog op hetzelfde niveau als na het overlijden, ik besef het gewoon nog niet allemaal terwijl het nu al 1,5 maand geleden is. Praten doe en kan ik weinig omdat ik vooral leeg ben.. Hebben jullie tips en adviezen?

TGun, allereerst wens ik je heel veel kracht toe. Gelukkig ben ik geen al te grote ervaringsdeskundige, maar ik denk dat ik je twee dingen mee kan geven. Allereerst: voel je niet verplicht om nu of z.s.m te praten. Niemand kan voor jou bepalen hoe je rouwperiode er uit moet zien. Ik ken meerdere mensen die ook niet in staat waren om direct te praten en eerst vooral tijd nodig hadden en het in andere dingen zochten, zoals schrijven of symboliek. Zeker als je een zware periode op school hebt mag, nee moet je lief voor jezelf zijn en jezelf tijd gunnen.

Daarnaast: haal de woorden en herinneringen waaruit je kracht put regelmatig voor jezelf terug (alsof je een film afdraait), of draag ze desnoods opgeschreven bij je. Dit heeft mij in ieder geval erg geholpen bij de verwerking van de dood van mijn grootvader, die mij deels opgevoed heeft. Veel sterkte!

Toen ik ongeveer 15 was, overleed een vriend van mij door zelfmoord (zichzelf in brand gestoken, dus dat kwam extra hard aan) en een maand later overleed mijn levelingsoom (geweldige vent, had alleen wat beter op zijn gezondheid moeten letten). Daar had ik toen erg veel last van: uiteindelijk belandde ik voor een tijd in een besloten inrichting. Medicatie en inrichting hebben mij niet geholpen, maar vooral vrienden en muziek hielpen wel.

Nu ben ik relatief stabiel, met jammer genoeg soms kleine terugvallen. Niet zozeer depressief, maar wel zeer somber. Uiteraard laat ik dit niet merken – ik ben nogal gesloten op dat gebied – maar soms komt alles terug.

Ik zat toentertijd op de middelbare school en als je dan wordt opgenomen voor een tijd ... dat blijft natuurlijk niet lang geheim. Toen ik weer terugkwam, werd ik door een klein groepje gepest. Waarom, geen idee ... Ik ben van nature al onzeker, door de opname werd het erger (ik dacht dat er iets mis was met mij als persoon) en daar nog om gepest worden was een extraatje.

Ik moest dit even kwijt. 't Zal wel heel sneu overkomen, maar goed. Ik ben nu 23 en soms wil dit alles me nog echt dwarszitten.

Weet je wat raar soms denk je er een poos niet meer aan en ga je verder maar dan heb je zoals nu de huldiging van de koning , dat het je ineens weer binnen glipt en gaat denken hoe had hij het gevonden want hij was altijd te porren voor dat soort feestjes.

Er zijn nog steeds momenten dat ik eigenlijk hem er nog graag bij had gehad ook al is het al weer 3 jaar verder en soms vraag ik me ook af hoe het zou zijn geweest als hij geen zelfmoord had gepleegd.
Hoe had zijn leven er nu uitgezien ?? Het zijn ging dingen waar je echt veel bij stilstaat maar toch je hebt weleens van die momenten dat het even binnenschiet.

[ Bericht 100% gewijzigd door FAUSTI op 01-06-2013 12:22:31 ]

quote:

Op woensdag 8 mei 2013 11:35 schreef AthCom het volgende:
Toen ik ongeveer 15 was, overleed een vriend van mij door zelfmoord (zichzelf in brand gestoken, dus dat kwam extra hard aan) en een maand later overleed mijn levelingsoom (geweldige vent, had alleen wat beter op zijn gezondheid moeten letten). Daar had ik toen erg veel last van: uiteindelijk belandde ik voor een tijd in een besloten inrichting. Medicatie en inrichting hebben mij niet geholpen, maar vooral vrienden en muziek hielpen wel.

Nu ben ik relatief stabiel, met jammer genoeg soms kleine terugvallen. Niet zozeer depressief, maar wel zeer somber. Uiteraard laat ik dit niet merken – ik ben nogal gesloten op dat gebied – maar soms komt alles terug.

Ik zat toentertijd op de middelbare school en als je dan wordt opgenomen voor een tijd ... dat blijft natuurlijk niet lang geheim. Toen ik weer terugkwam, werd ik door een klein groepje gepest. Waarom, geen idee ... Ik ben van nature al onzeker, door de opname werd het erger (ik dacht dat er iets mis was met mij als persoon) en daar nog om gepest worden was een extraatje.

Ik moest dit even kwijt. 't Zal wel heel sneu overkomen, maar goed. Ik ben nu 23 en soms wil dit alles me nog echt dwarszitten.

Je bent gepest omdat je een makkelijke "prooi" was, je zegt al zelf dat je onzeker was. Je deed waarschijnelijk ook niks terug. Dan ben je al snel de lul. Je verleden was enkel een extra hulp middel voor ze.

Het is natuurlijk kut en onterecht. Maar je bent nu zeg je 23. Het verleden kan je niet meer veranderen, dat staat hoe vervelend ook al vast. Je toekomst heb je wel invloed op. Richt je pijlen dus op de toekomst en kijk niet teveel om naar je verleden!

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 01:58 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Je bent gepest omdat je een makkelijke "prooi" was, je zegt al zelf dat je onzeker was. Je deed waarschijnelijk ook niks terug. Dan ben je al snel de lul. Je verleden was enkel een extra hulp middel voor ze.

Het is natuurlijk kut en onterecht. Maar je bent nu zeg je 23. Het verleden kan je niet meer veranderen, dat staat hoe vervelend ook al vast. Je toekomst heb je wel invloed op. Richt je pijlen dus op de toekomst en kijk niet teveel om naar je verleden!

Dat is soms moeilijker gedaan dan gezegd, al heb je zeker een punt en is dat ook het beste om te doen.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 02:04 schreef FAUSTI het volgende:

[..]

Dat is soms moeilijker gedaan dan gezegd, al heb je zeker een punt en is dat ook het beste om te doen.

Nergens zeg ik dat het makkelijk gaat je moet voor alles knokken in dit leven. Je toekomst is maar wat je er zelf van maakt. Niks gaat van zelf.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 02:07 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Nergens zeg ik dat het makkelijk gaat je moet voor alles knokken in dit leven. Je toekomst is maar wat je er zelf van maakt. Niks gaat van zelf.

Zeg dat ook niet Het is gewoon lastig, vooral als je te maken hebt gehad met bepaald verlies. En dan ook nog zo onzeker word gemaakt door anderen. Dan moet je gaan vechten, knokken klopt.

Ik denk dat heb belangrijk is dat je ondanks je verleden ook wel stilstaat en kijkt naar hoe het nu is , en heel raar maar soms zijn dat soort dingen helemaal niet echt negatief , ik bedoel misschien ben je er wel sterker door geworden en heb je juist veel geleerd wat je anders niet had gehad. En dat je eigenlijk best trots op mag zijn dat je erdoor heen gekomen bent.

Zie jezelf niet meer als een slachtoffer van pesten maar een overlever en dat maakt heel veel verschil.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 01:58 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Je bent gepest omdat je een makkelijke "prooi" was, je zegt al zelf dat je onzeker was. Je deed waarschijnelijk ook niks terug. Dan ben je al snel de lul. Je verleden was enkel een extra hulp middel voor ze.

Het is natuurlijk kut en onterecht. Maar je bent nu zeg je 23. Het verleden kan je niet meer veranderen, dat staat hoe vervelend ook al vast. Je toekomst heb je wel invloed op. Richt je pijlen dus op de toekomst en kijk niet teveel om naar je verleden!

Inderdaad, ik deed niets terug. Heel gewelddadig ben ik ook niet; ik heb maar één keer gevochten in mijn middelbareschooltijd.

Het is nu zelfs de maand waarin ik 24 word. Gelijk heb je wel, maar soms, heel soms, glijd ik weer af. Dat ik ook niet precies weet wat ik wil doen 'later', helpt ook niet echt.

Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.

Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.

Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.

Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?

[ Bericht 5% gewijzigd door makila_avatar op 01-06-2013 21:45:19 ]

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 21:37 schreef makila_avatar het volgende:
Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.

Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.

Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.

Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?

Zoek hulp, dat heb je nodig. En spreek uit eigen ervaring even, als je dit nog een jaar laat doorgaan, gaat het hoogstwaarschijnlijk goed mis. Zoek dus buiten FOK! ook hulp, om te beginnen bij je huisarts.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 21:37 schreef makila_avatar het volgende:
Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.

Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.

Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.

Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?

Je vader leeft door in jou gedacht, in jou herinneringen. Die kan je ooit door geven aan je eigen kinderen. Jij kan zo lang je wilt je vader in "leven" houden. Niet tastbaar helaas. Maar wel in je herinneringen

Zo kan je het ook bekijken!

Ja maar zo bekijk je het niet als een dierbare net is overleden. Je zal het ongetwijfeld aardig bedoelen, maar persoonlijk erger ik me groen en geel aan je domme adviezen. Echt je hebt geen idee als je de liefste uit je leven verliest hoe dat voelt. Dus doe maar gewoon even niet

quote:

Op zondag 2 juni 2013 00:52 schreef Laysa het volgende:
Ja maar zo bekijk je het niet als een dierbare net is overleden. Je zal het ongetwijfeld aardig bedoelen, maar persoonlijk erger ik me groen en geel aan je domme adviezen. Echt je hebt geen idee als je de liefste uit je leven verliest hoe dat voelt. Dus doe maar gewoon even niet

Ik weet heel goed hoe dat is. M'n moeder is 2.5 jaar geleden overleden.

Blijven hangen in je verdriet en negatief tot zwaar negatief denken gaat je echt niet verder brengen. Snap wel dat je het "domme" adviesen vind. Want dit is alles behalven wat je graag wilt horen.

Je kan in een hoekje blijven huilen wat je wilt. De overledende hoe erg je daar ook van houd komt echt niet terug. En hoe gemeen, oneerlijk en kut het ook is, de wereld draaid gewoon door.

Het enige wat je kan doen is het zo positief als mogelijk benaderen en door gaan met je leven.

Maar hoe goed je dat ook doet. Het gemis zal nooit verdwijnen.

hoe de een zo een proces beleeft is niet zoals een ander het wellicht beleeft. nog buiten dat je dan ook nog eens elk in een heel ander stadium van het proces zit. je kan niet tegen iemand zeggen hoe die zich hoort te voelen.

quote:

Op zondag 2 juni 2013 12:16 schreef simmu het volgende:
hoe de een zo een proces beleeft is niet zoals een ander het wellicht beleeft. nog buiten dat je dan ook nog eens elk in een heel ander stadium van het proces zit. je kan niet tegen iemand zeggen hoe die zich hoort te voelen.

Dat zeg ik ook nergens. Ik geef alleen aan hoe iemand het ook anders kan bekijken. Wat die geen er mee doet is natuurlijk aan de persoon zelf.

quote:

Op zondag 2 juni 2013 12:18 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Dat zeg ik ook nergens. Ik geef alleen aan hoe iemand het ook anders kan bekijken. Wat die geen er mee doet is natuurlijk aan de persoon zelf.

misschien werken aan dingen aardiger zeggen dan?

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 15:53 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.

Ah, dus ik ben niet de enige?

Ik heb dit inderdaad ook sinds overlijden van mn moeder.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 21:37 schreef makila_avatar het volgende:
Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.

Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.

Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.

Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?

Inderdaad, zoek hulp!

Maar ik begrijp je wel. Jij kent je biologische ouders wel, ik (nog?) niet.
En net als jij was mijn vader (die mij dus geadopteerd heeft) ook de grootste steun van mijn leven. Het kwam door dit topic, dat ik ook hier kwam: R&P / Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt?

Ik heb nog wat tranen gelaten om hem want ik mis hem ook verschrikkelijk. Ik hoefde niet meer bij hem in te wonen, ik woon zelfstandig en na een bezoek aan hem ben ik blij thuis te zijn. Ik zat meer op zijn lip als we met zijn tweeen op vakantie gingen. Dan ergerde ik mij aan zijn gerook en gesnurk 's nachts. Maar kon genieten van zijn genieten. Hij nam alles in zich op, verwonderde zich over de plaats waar hij was.

Verder stelde ik hem mijn vriendinnen voor, sloeg zijn adviezen in de wind of nam die over en genoot van zijn kookkunsten.

Maar het leven sindsdien nutteloos vinden zoals jij doet? Nee, dat vind ik niet. Het leven wordt per jaar wel mooier bij mij en als ik jouw posts zo lees, merk ik dat je je leven te veel om hem heen hebt gebouwd.

Je hebt een baan waar je niks om geeft, daar zou ik nog aan gaan werken. Ik ben 38, mijn baan is ook niet mijn alles maar wel regelmatig prettig, daarnaast heb ik nog wat leuke hobbies. Ga dan voor een leukere baan zodat je met plezier op kan staan. Of werk minder en vind een tweede baan of hobby waar je veel in kwijt kan. Jij kan je in je handjes knijpen met een vrouw. Vind je dat niet, scheid dan morgen en vind er dan 1 waar je elke dag blij van wakker wordt.

Je bent 37, maak nog wat van die resterende jaren. Ja het is ontzettend kut dat onze vaders dood zijn. Ja als jij dood gaat, is er 1 iemand minder die aan hem denkt. Sterker nog, van vele eenvoudige boeren, jagers, verzamelaars, soldaten, mijnwerkers, lakenhandelaren, bedelaars, slaven, medebrouwers en hoeren weten we hun bestaan niet van af. Toch hebben zij ook, zelfs 10.000 jaren terug kinderen gehad die om hen rouwden en rouwden zij om de dood van ouders of andere geliefden.
Toch maakt dat hun leven niet zinloos, toen hadden zij een betekenis voor de samenleving destijds..

Een paar jaar geleden heeft een vriend van mij zelfmoord gepleegd, en voelde me daar toen enorm schuldig over want ik en anderen hebben niets gedaan nadat hij te kennen gaf dat het niet goed met hem ging.

Vorige week zei iemand anders ineens dat het niet goed met hem ging, en verbrak daarna het contact. Ondanks dat ik niet het idee had dat hij ook zoiets van plan was, schrok ik me kapot en het eerste wat ik wilde doen is naar hem toe gaan (terwijl ik wist dat hij er niet op zat te wachten). Je wil natuurlijk niet nog eens dezelfde 'fout' maken Heb - toen na een paar dagen bleek dat alles in orde was - best wel boos gereageerd op die hele actie

Heeft iemand hier misschien ook zoiets meegemaakt? Wordt die (overdreven) reactie in dergelijke situaties vanzelf minder? Dit is wel vervelend, voor beide partijen.

Ik ben sinds kort eindelijk begonnen met rouwen om de man waar ik mee samenwoonde.
Begin juni 2014 is hij overleden.
Ik ben daarna alleen maar doorgegaan om te overleven. Heb mijn verdriet nooit bij iemand kunnen uiten. Maar er zijn goddank wat dingen veranderd en nu heb ik de mogelijkheid om te gaan praten.

Ik heb al zijn sms'jes ook nog in mijn telefoon staan. Soms lees ik die tot in den treure toe. Ik kan ze gewoonweg niet verwijderen.

Als het leven niet meer gaat zoals gehoopt,
als je veel wordt ontnomen,
als je moet toegeven dat een ander je verzorgt,
als het leven niet meer jouw leven is,
dan komt de tijd dat het einde goed is.

Maar verdomme het voelt voor mij nog lang niet zo.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2015 01:01 schreef Sarasi het volgende:
Als het leven niet meer gaat zoals gehoopt,
als je veel wordt ontnomen,
als je moet toegeven dat een ander je verzorgt,
als het leven niet meer jouw leven is,
dan komt de tijd dat het einde goed is.

Maar verdomme het voelt voor mij nog lang niet zo.

Ik merkte dat al binnen een paar uur na het overlijden van mijn moeder ik die hele rolstoel en afhankelijkheid niet meer zag.
Het argument "het is goed zo" (wat ik nog steeds vind hoor, ze was echt zwaar gehandicapt), is dan toch moeilijker vol te houden.
Dan is het toch echt dat je moeder dood is, en op heel veel momenten voelt dat in je hart helemaal niet goed.

Ik heb me in het begin ook wel egoïstisch gevoeld, dat ik het zo erg vond terwijl het voor haar zo'n bevrijding was.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2015 07:45 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Ik merkte dat al binnen een paar uur na het overlijden van mijn moeder ik die hele rolstoel en afhankelijkheid niet meer zag.
Het argument "het is goed zo" (wat ik nog steeds vind hoor, ze was echt zwaar gehandicapt), is dan toch moeilijker vol te houden.
Dan is het toch echt dat je moeder dood is, en op heel veel momenten voelt dat in je hart helemaal niet goed.

Ik heb me in het begin ook wel egoïstisch gevoeld, dat ik het zo erg vond terwijl het voor haar zo'n bevrijding was.

Precies dit, maar dan mijn oma. Het voelt zo dubbel, ik weet dat het beter is en ze dit wilde, maar IK wil dit niet. Ik ben het er niet mee eens. En dat voelt weer stom en egoïstisch om te denken.

Je zelf toestaan om het erg te vinden maakt wel dat je aan rouwen toe komt.

Ja, en natuurlijk is dat gezond enzo, maar het is ook ontiegelijk moeilijk.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2015 00:58 schreef mascara-klodder het volgende:
Ik ben sinds kort eindelijk begonnen met rouwen om de man waar ik mee samenwoonde.
Begin juni 2014 is hij overleden.
Ik ben daarna alleen maar doorgegaan om te overleven. Heb mijn verdriet nooit bij iemand kunnen uiten. Maar er zijn goddank wat dingen veranderd en nu heb ik de mogelijkheid om te gaan praten.

Ik heb al zijn sms'jes ook nog in mijn telefoon staan. Soms lees ik die tot in den treure toe. Ik kan ze gewoonweg niet verwijderen.

Zo herkenbaar en wat fijn dat je inmiddels wel de mogelijkheid hebt om te praten. Ik lees nu - 7 jaar en een dag later - nog steeds de berichtjes, kijk naar geschreven kaarten, naar foto's en oude chatgesprekken zo af en toe. Voelt hier gewoon fijn en gek genoeg komen de verliefde kriebels gewoon weer omhoog af en toe terwijl ik al jaren weer een andere partner heb waar ik mee samenwoon.

Heb zelf ook te lang rondgelopen met de gevoelens zonder echt te beginnen met het verwerken van m'n emoties/gevoelens. Heb een paar weken geleden voor het eerst echt gesproken over die periode met m'n ouders die ik er toen niet mee wilde lastig vallen omdat er al teveel problemen waren in huis met m'n jongere broertje en hun onderling. Heb op die ene avond in dat uurtje meer verteld dan in de jaren ervoor gek genoeg en het voelde ook wel fijn toen ze aangaven zich te 'schamen' voor het feit dat ik mezelf blijkbaar gedwongen voelde de boel zelf op te lossen.

Had wel zelf enkele weken na haar overlijden een afspraak gemaakt met de huisarts met een doorverwijzing, maar het botste toen direct waardoor het niet verder is gekomen dan een gesprek of 3 en daarna eigenlijk enkel oppervlakkig geouwehoer met vrienden over hoe het ging. Ook gewoon de knop om op de momenten dat het moest en wanneer niemand het zag ging ik kapot en ik vond ik de tijdelijke oplossingen in drugs en drank wat ik destijds wel een aardige oplossing vond.

Maar echt geweldig dat je nu je gevoelens kunt uiten bij iemand, dat is heel wat waard denk ik. Opvallend trouwens dat ik enkel rond haar overlijden dit topic structureel voorbij zie komen in MyAT.

Mijn moeder is gisterenochtend in het ziekenhuis op 59-jarige leeftijd overleden, we wisten pas 7 weken dat ze kanker had. Ze had zelf nog niet echt door dat het al zover was. Maar het ziekenhuis wilden haar toch nog even daar houden.

Zondag zijn mijn zus en ik een paar uur met haar samen geweest. Daarna kwam mijn vader en hij is bij haar blijven slapen terwijl wij naar huis gingen. Ze hebben de hele nacht liggen lachen en gesprekken gevoerd, mijn moeder was nog heel helder. Om een uur of 5 zijn ze in slaap gevallen en toen mijn vader een half uur weer wakker werd was ze overleden. In haar slaap.

Daar heb ik wel een goed gevoel over. Ook dat zij met zijn tweeen waren. Ik hoef er niet per se bij te zijn. Dit was een intiem moment voor hen tweeen. Zo mooi om die liefde tussen hen te zien...

Nu zijn we van alles aan het regelen. Ik jank niet zoveel, maar dat komt nog wel denk ik. Ik wil het liefst alleen zijn nu maar dat gaat niet. Gelukkig hebben mijn vader en zus er wel begrip voor dat ik af en toe even naar huis ga of zoiets.

Ik kan het eigenlijk nog niet bevatten misschien dat ik er daarom nog zo nuchter over praat...

quote:

Op dinsdag 31 maart 2015 16:10 schreef KwadeAfdronk het volgende:
Mijn moeder is gisterenochtend in het ziekenhuis op 59-jarige leeftijd overleden, we wisten pas 7 weken dat ze kanker had. Ze had zelf nog niet echt door dat het al zover was. Maar het ziekenhuis wilden haar toch nog even daar houden.

Zondag zijn mijn zus en ik een paar uur met haar samen geweest. Daarna kwam mijn vader en hij is bij haar blijven slapen terwijl wij naar huis gingen. Ze hebben de hele nacht liggen lachen en gesprekken gevoerd, mijn moeder was nog heel helder. Om een uur of 5 zijn ze in slaap gevallen en toen mijn vader een half uur weer wakker werd was ze overleden. In haar slaap.

Daar heb ik wel een goed gevoel over. Ook dat zij met zijn tweeen waren. Ik hoef er niet per se bij te zijn. Dit was een intiem moment voor hen tweeen. Zo mooi om die liefde tussen hen te zien...

Nu zijn we van alles aan het regelen. Ik jank niet zoveel, maar dat komt nog wel denk ik. Ik wil het liefst alleen zijn nu maar dat gaat niet. Gelukkig hebben mijn vader en zus er wel begrip voor dat ik af en toe even naar huis ga of zoiets.

Ik kan het eigenlijk nog niet bevatten misschien dat ik er daarom nog zo nuchter over praat...

Mooi dat jullie zo afscheid hebben kunnen nemen. 59 is jong. Sterkte.