[Donnergate #1] Van Speculatie naar benoeming

quote:

Piet Hein Donner bleek niet alleen de ouderling op een fiets, maar ook een partijganger die alles deed voor een topfunctie, schrijft Volkskrant-redacteur Martin Sommer. Zijn vroegere rotsvaste imago keert zich nu tegen hem.
Nog niet zo lang geleden was minister Piet Hein Donner een populair man. Gisteren hoorde ik op de radio nog eens de rap van De Don. In 2005 werd hij politicus van het jaar. Hij bewoog zich onverstoorbaar op zijn herenrijwiel. Ook in de donkerste dagen van dreigende islamitische aanslagen fietste hij gewoon naar huis. Wel steeds via een andere route. Donner was geestig, ad rem en onverzettelijk. Hij vertegenwoordigde zelf in driedelig de instituties waarvan hij altijd het belang en de continuïteit onderstreepte. Een geruststellend gezagsdrager kortom.

Van die opgewekte stemming en ook van die opgewekte Donner is niet veel over. Met de klachten kan ik de rest van dit stukje vullen. Het uit de mottenballen vissen van het wetsartikel op de godslastering na de moord op Theo van Gogh. De actie tegen de CDA-dissidenten die tijdens de formatie moesten worden gedisciplineerd. Zijn bescheiden prestaties als minister in dit kabinet. En laatstelijk zijn verwijt aan een radiojournalist die 'uit zijn nekharen kletste' over Donners benoeming tot vice-voorzitter van de Raad van State. Terwijl de man driewerf gelijk had.

Enfin, dit is allemaal ruimschoots bepoteld en herdacht. Donner heeft het er zelf naar gemaakt, maar er is toch meer aan de hand. Ik denk dat zijn rotsvaste imago zich tegen hem heeft gekeerd. Het sleutelwoord is hier authenticiteit. Donners populariteit was gegrondvest in zijn hoedanigheid van man uit één stuk. De fiets, de ouderling, de regent, de dictie van Nicolaas Beets. Je kreeg wat je zag, de complete Donner. Donner had er lol in Donner te zijn. Dat was niet vol te houden. Niet voor Donner zelf en niet voor de omstanders.

Een kernprobleem van de politiek is immers dat mannen uit één stuk niet in de aanbieding zijn. Politiek is een rollenspel. De partijman moet de overstap maken naar de vertegenwoordiger van het algemeen belang. Dat gebeurt als de parlementariër benoemd wordt tot minister, dienaar van de Kroon. Donner verhuist nu van een rechts kabinet naar het bijna-allerhoogste ambt en vooral het minst partijdige. De politicus speelt naar zijn aard meerdere rollen en dat kan eigenlijk niet in een tijd die eist dat je jezelf bent.

Meer dan ooit wordt het hebben van verschillende petten met wantrouwen bezien. Hoe kan Rutte de premier van alle Nederlanders zijn, met zijn regeerakkoord om rechtse vingers af te likken. Dat de Raad van State zelf twee functies heeft, een adviserende en een rechtsprekende, wordt niet meer geaccepteerd. Wie niet is wat hij is, is een hypocriet. Dat verwijt hoort bij authenticiteit. Zakkenvuller mag ook, zogenaamd het algemeen belang dienen en intussen iets anders doen. Of partijganger. Coen Teulings kan ervan meepraten als CPB-directeur en tegelijk PvdA-lid.

Dit gierende wantrouwen is vernietigend voor instituties. Bestrijding begint natuurlijk met voorkomen van belangenverstrengeling en het laten zien dat besturen geen handjeklap is van hoge heren onder elkaar. Dit heet met een belegen modewoord transparantie. Dat is lastig in Nederland dat nog altijd een democratisch Kazachstan is. Niet alleen bij Donner zelf, ook bij de Raad van State leeft het gevoel dat bemoeienis van parlement met de benoeming van de vice-president helemaal niet zo gewenst is.

En waarom worden burgemeesters nog altijd niet gekozen? Omdat, zo zei Guusje ter Horst, Donners voorganger als minister van Binnenlandse Zaken, het hek van de politieke polarisatie dan helemaal van de dam is. Dat is heus een serieuze kwestie, maar de zaken prettig onder elkaar blijven regelen is erger dan de kwaal. Democratie is procedure. Dus alles begint en eindigt met een nette en openlijke gang van zaken. Dat keert zich nu tegen Donner.

Hij was een ouderwetse bestuurder die bij de tijdgeest paste. Maar zijn heelheid maakte hem tegelijk kwetsbaar voor het verwijt van hypocrisie. De man uit één stuk bleek een partijganger en bovendien iemand die door roeien en ruiten ging omdat hij per se een topfunctie wilde hebben. Ik geloof vast dat hij capabel is als nieuwe vice-voorzitter van de Raad van State. Maar zijn zelfgeschapen beeld heeft hij nu tegen.

Openheid is nooit zijn liefhebberij geweest. Journalisten moesten niet te veel belangstelling hebben voor de interne gang van zaken op het departement - naar analogie met de totstandkoming van worstjes, waarvan je volgens Donner ook beter in het ongewisse kon blijven. Over zijn eigen benoemingsprocedure zei hij onlangs in de Kamer dat het een zaak van de regering was omdat het een zaak van de regering was. Hartelijk gefeliciteerd met uw nieuwe baan, heer Donner.

quote:

Op zaterdag 17 december 2011 10:35 schreef Oud_student het volgende:
Maar eigenlijk moeten de linksen (exclusief de SP) hier niet zeuren, wat bij de RvS in het klein gebeurt, gebeurt bij de EU voortdurend in het groot.