Cultuur & Historie in het Nieuws (Deel 5)

quote:

Duikers ontdekken Russische onderzeeër WO II

Een team van Nederlandse, Duitse en Roemeense hobbyduikers heeft voor de kust van Constanta in Roemenië het wrak van een Russische onderzeeër ontdekt.

De duikboot uit de Shchuka-klasse was in 1942 betrokken bij de ondergang van de Struma. Dat vluchtelingenschip was door de onderzeeër getorpedeerd. Van de 769 opvarenden overleefde alleen een 19-jarige jongen de ramp. De ondergang van de Struma was een van de grootste maritieme rampen tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Wreck Diving Club

Naar beide schepen werd decennialang gezocht, maar de zoektocht bleef zonder succes. De zestien duikers, die zich hebben verenigd in de Black Sea Wreck Diving Club, vonden het wrak van de onderzeeër tijdens een hobbyduik in november 2008. Pas nu is duidelijk dat het om de duikboot gaat die betrokken was bij de ondergang van de Struma.

Daags voor de ondergang van de Struma had de onderzeeër al het Turkse zeilschip Cankaya getorpedeerd. Op 14 oktober 1942 werd de Shchuka-duikboot geraakt door een Duitse duikbootjager, waarna de onderzeeër zonk.
'Uniek'

De Nederlander Harry Bakker, die bij de duikactie betrokken was, noemt de vondst van de onderzeeër "uniek". Volgens Bakker liggen er voor de kust van de Roemeense havenstad Constanta, waar hij een duikschool heeft, veel meer scheepswrakken. "Maar dat het hier om een Russische onderzeeër gaat, maakt het heel bijzonder", zegt hij.

Bakker zegt dat de Shchuka-onderzeeër in een redelijk goede staat verkeert. "Alleen achter de toren is flinke schade ontstaan door een zeemijn", vertelt hij. Daar stond ook het registratienummer van de duikboot, SC-213. Door de explosie van de zeemijn was de registratie compleet weggevaagd.
Mosselen

Het onderzoek naar de herkomst en achtergrond van het schip heeft bijna twee jaar geduurd. "Bovendien was het hele schip begroeid met mosselen", zegt Bakker. "Daardoor konden we heel lang niet lezen wat er op de romp stond. We hebben de hele duikboot moeten schoonmaken."

De duikers hebben niet overwogen het wrak in te gaan. "In de duikboot zitten nog tientallen matrozen", vertelt Bakker. "Uit respect voor hen hebben we het wrak niet betreden. We zijn ook geen souvenirjagers." De duiker vindt het dan ook niet erg dat de SC-213 op de bodem van de Zwarte Zee blijft liggen. "Het is toch een oorlogsgraf", zegt hij.



http://nos.nl/artikel/184(...)S+Journaal+Nieuws%29

quote:

Francis Fukuyama: "Oké, ik geef het toe: ik heb me bedacht"

Twintig jaar na zijn wereldberoemde essay 'Het einde van de geschiedenis', waarin hij de eeuwigdurende overwinning van het democratische liberale denken uitriep, keert de conservatieve denker Francis Fukuyama op zijn stappen terug.

Is de geschiedenis dan tóch nog niet voorbij?

Francis Fukuyama: Ik hield me destijds sterk bezig met het belang van ideeën. Er was een soort wereldwijde ideologische consensus ontstaan: ondanks alle tegenslagen van de 20e eeuw stond de legitimiteit van democratie aan het eind van die eeuw sterk in haar schoenen. Het einde van de Sovjet-Unie is daarvan het bewijs: mensen geloofden niet langer in het alternatieve systeem dat de grootste concurrent van de liberale democratie was. Ik denk dat dat nu, twintig jaar later, nog steeds het geval is. Wat zijn de grote alternatieven? Chávez’ 21e-eeuwse socialisme? Hij houdt zich staande dankzij de olie. Het islamitische fundamentalisme? De Iraanse variant? De taliban misschien? Wie neemt die ideeën nou serieus?

Nou, zijzelf. Heel erg zelfs.

Fukuyama: Ja, dat doen ze. Maar het overgrote deel van de wereldbevolking wil leven in een functionerende democratie met een regering die verantwoording aflegt en service kan bieden.

Hebt u daar na de aanslagen op New York en Washington op 11 september 2001 nooit aan getwijfeld?

Fukuyama: 11 september heeft mijn wereldbeeld niet doen instorten. Omdat ik denk dat in de grote gang van de geschiedenis het verschijnsel van de radicale islam gewoonweg geen serieuze optie is. Het appelleert aan een zekere laag van gefrustreerde mensen in het Midden-Oosten, maar het is geen aanlokkelijk alternatief. Zeer weinigen in Europa of in de Verenigde Staten worden ertoe verleid. Het is van een totaal andere orde dan het communisme, de mondiale ideologie waar de helft van de wereldbevolking sympathie voor had. Zonder olie zou de radicale islam een kort leven beschoren zijn. Het is geen ideologie die eersteklas landen als Japan, Singapore of China oplevert.

Ik denk dat het probleem vandaag niet langer op het niveau van de ideologie ligt. En ja, daarmee herzie wat ik twintig jaar geleden heb gezegd: democratie an sich is niet voldoende. Mijn land is in verval. De laatste tien jaar hebben wij hier in Amerika in een illusie geleefd. Het model van permanente economische groei, zoveel is duidelijk, was een drogbeeld gebaseerd op de spaartegoeden van buitenlanders en de bereidheid van derden om dollars te kopen – en dus in wezen de Amerikaanse consumenten massa’s geld te lenen. De VS zijn feitelijk eigendom van China, Rusland en de Golfstaten. (RD)

quote:

Roel van der Veen verklaart succes van Aziatische tijgers
2 september 2010

Overlevingsdrang is de motor van de geschiedenis

Toeval en lijfsbehoud bepalen vaak de loop van de geschiedenis. Het economische succes van de Aziatische tijgers is geen kwestie van uitgekiend ontwikkelingsbeleid, maar vaak een toevallig resultaat van de drang om bedreigingen van buiten of binnen te weerstaan. Dat zet diplomaat Roel van der Veen uiteen in zijn nieuwe boek ‘Waarom Azië rijk en machtig wordt’.

Tekst Pieternel Gruppen, Beeld Maurits Giesen

Hij bracht zijn werkgever in een lastig parket met zijn vorige boek uit 2002. Afrika, van de Koude Oorlog naar de 21e eeuw was een vlijmscherpe analyse waarom Afrika achterbleef in ontwikkeling, en ontwikkelingshulp in veel gevallen gedoemd was te falen. Acht jaar later werkt Roel van der Veen nog steeds bij het ministerie van Buitenlandse zaken, de thuishaven van Ontwikkelingssamenwerking, en heeft hij zijn horizon verlegd naar Azië. Tijdens het gesprek blijkt dat Afrika hem nog niet met rust laat. De telefoon gaat: of hij zijn acht jaar oude boek in het Zweeds wil laten vertalen – na vertalingen in onder andere Engels, Frans en Chinees.

Uw boek over Afrika heeft destijds veel los gemaakt. Er werden zelfs Kamervragen over gesteld. Verwacht u dat weer met dit boek?
“Nee, dat kan bijna niet. Afrika is een veel emotioneler onderwerp dan Azië omdat Afrika de achterblijver is. Er is nog steeds armoede in Azië maar dat is niet te vergelijken met de situatie in de jaren zeventig toen Beatle George Harrisson, met het eerste grote benefietconcert, aandacht voor Bangladesh vroeg. De popsterren zijn al lang geleden doorgereisd naar Afrika waar de karavaan op dit moment staat. Maar het verhaal over Azië is natuurlijk veel interessanter. Toen ik het Afrikaboek af had, realiseerde ik mij dat ik eigenlijk de verkeerde vraag had gesteld. Je kunt veel meer leren van iets wat lukt, dan van iets wat mislukt. Dat maakte een Indonesiëkenner mij vlak na het verschijnen van mijn Afrikaboek, pijnlijk duidelijk. “Al die factoren die jij noemt waarom ontwikkeling in Afrika niet op gang komt, waren ook in Indonesië aanwezig. Toch is modernisering daar wel op gang gekomen.” Na die woorden ben ik aan het piekeren geslagen.”

Wat heeft vijf jaar piekeren opgeleverd?
“In bijna alle studies naar de opkomst van Azië staat het hoe centraal. Ik wilde vooral weten waarom de modernisering in Azië op gang is gekomen. Primaire overlevingsdrang speelt daarbij volgens mij een hoofdrol. De Aziatische leiders probeerden te voorkomen dat zij pootje gelicht werden of onderuit gingen door de dreiging die van buitenaf of van binnenuit op hen af kwam. Hun doel was veiligheid te creëren voor hun eigen regime, ontwikkeling van de bevolking was een neveneffect. Dat proces begon in Japan in de tweede helft van de 19e eeuw waar het kolonialisme en imperialisme grote druk op het bestuur uitoefenden. Een groep jonge Samoerai die de macht grepen, wilde Japan zo sterk maken dat het niet meer onderdrukt zou worden door buitenlanders. Uit lijfsbehoud moest Japan drastisch veranderen, met industrialisatie als gevolg. Honderd jaar later was de dreiging van het communisme de impuls voor tijgers Zuid-Korea, Taiwan en de stadstaten Singapore en Hong Kong om zich te ontwikkelen, gevolgd door Indonesië dat te maken kreeg met opstandige boze boeren. De dreiging doet er eigenlijk niet toe. De manier waarop machthebbers reageren op uitdagingen bepaalt hun succes in de toekomst.”

Hoe reageerden Aziatische leiders de afgelopen decennia op tegenslagen?
Het meest krasse voorbeeld vind ik nog altijd Lee Kuan Yew, de premier van Singapore. Hij barstte op de televisie in tranen uit toen hij de bevolking van zijn stad in 1965 moest vertellen dat Singapore uit de Federatie Maleisië was gezet. Zonder eigen grondstoffen of eigen land, in een zeer explosieve regio, zag Lee Kuan Yew geen overlevingskans voor de stadsstaat. Hij meldde zich ziek en kroop in bed. Na een paar dagen vermande hij zich en ging aan de slag. De BV Singapore is uiteindelijk, weliswaar onder een autoritair regime, uitgegroeid tot een van de Aziatische tijgers. De welvaart is binnen een generatie enorm toegenomen. Singapore staat nu zesde op de lijst van hoogst gemiddelde inkomens ter wereld.
Lee Kuan Yew groeide uit tot een elder statesman, een goeroe die de wereld over reisde om zijn verhaal te doen.”

Psychologisch-culturele factoren krijgen wel een grote rol in uw boek.
“Ik wil in mijn boek vooral laten zien dat cultuur en mentaliteit invloed hebben op ontwikkelingskansen. Naar de politieke, economische en sociale aspecten van de opkomst van Azië is al veel onderzoek gedaan. Het is nog altijd taboe om andermans cultuur te analyseren in relatie tot ontwikkeling. Een typische vorm van politieke correctheid als je het mij vraagt. Je mag geen kritiek op arme mensen hebben. Maar iedereen die in arme landen geweest is ziet dat de meeste mensen helemaal niet hard werken. Als je midden op de dag een willekeurig Afrikaans dorp inloopt, zit iedereen naar een Braziliaanse soap op tv te kijken. Je ziet wat moeders met een kind op de arm en een paar vrouwen die de was doen en dat is het dan. De jonge mannen van wie je iets zou verwachten, doen in elk geval niets.”

Dus Aziaten hebben zich ontwikkeld omdat hard werken in hun cultuur zit?
“Iedereen kent de Chinees op de hoek die behendig de bakjes met bami inpakt en ondertussen telefonisch een bestelling opneemt. Maar je moet dat wel in historisch perspectief zien. Die mentaliteit van hard werken in Azië bestaat relatief kort. Uit de koloniale literatuur over Azië komt een beeld van ‘luie inlanders’ naar voren. Het is interessant om je af te vragen waarom de Aziaten honderd jaar geleden nog niet zo hard werkten. Pas als het gaat lonen zullen mensen hun dagen werkend doorbrengen. Anders is het niet verstandig om dat te doen want het levert je niets op. Dat zijn verschillende stadia die bij het moderniseringsproces horen. Moet je de Romeinse schrijver Tacitus maar eens horen over de Germanen. Die deden volgens hem niets anders dan slapen en eten!”

Waarom zijn Aziaten op een gegeven moment hard gaan werken en blijven Afrikanen volgens u soaps kijken?
Dat heeft met toeval en geografie te maken. Ik noem dat in mijn boek de theorie van de continentale assen. Azië ligt op de wereldkaart gezien, langs een horizontale as. Alle staten op zo’n band kunnen relatief snel ontwikkelen van een agrarische naar een industriële maatschappij. Omdat de omstandigheden min of meer hetzelfde zijn op een horizontale as kun je veel van elkaar leren op het gebied van landbouw. Doordat de landbouw verbeterde en efficiënter werd, konden meer mensen vrijgesteld worden die zich met andere zaken gingen bezighouden. Zo ontstonden in Azië elites en staten op niveau. Afrika dat op een verticale as ligt, met van noord naar zuid totaal verschillende omstandigheden, heeft die voordelen niet. Communicatie en transport zijn op een verticale as ook veel moeilijker. Krijg een nieuwe landbouwuitvinding maar eens de Sahara over. Soms zijn het ook toevalstreffers van de geschiedenis die consequenties hebben voor de ontwikkeling van een gebied. Azië heeft bijvoorbeeld geluk met de aanwezigheid van paarden, die een grote rol hebben gespeeld bij de ontwikkeling van de landbouw. Met een zebra kun je niet zo veel.”

Kan het Aziatische ontwikkelingsmodel niet op Afrika toegepast worden?
“Wat er in Azië gebeurt, is niet hetzelfde proces dat in Europa plaatsgevonden heeft en er is ook geen reden om te denken dat het in Afrika op dezelfde manier moet gaan. Dat is een zaak voor Afrikanen zelf, niet de onze. Bovendien is het nog maar de vraag of mensen modellen toepassen. Vaak gaat het om heel primitieve reacties. Pas later kijken wij of er een structuur te ontdekken is. Kijk maar naar de Indonesische president Suharto. Voor Suharto, zelf een boerenzoon, was het zonneklaar dat hij de meeste problemen met het platteland zou krijgen want daar leefde de overgrote meerderheid van de Indonesiërs in diepe armoede. Hij was vastbesloten dit gevaar op het platteland met wortel en tak uit te roeien. Eerst liet hij een paar honderdduizend tegenstanders vermoorden. Daarna ging hij positiever te werk door snel en blijvend de levensomstandigheden op het platteland te verbeteren om zo conflictstof weg te nemen. Door het nieuwe beleid gingen boeren efficiënter produceren en dat leidde tot ontwikkeling. Om dat als een model te zien is veel te bureaucratisch, vanuit stapels papier en streefcijfers, gedacht. Suharto had een veiligheidsprobleem dat uit de wereld moest en als neveneffect trad ontwikkeling op. Dat zijn de drijfveren van de geschiedenis.”

Primitieve reacties bepalen de geschiedenis?
“Ik zie de mens nadrukkelijk als onderdeel van de natuur. Ik heb niet voor niets medicijnen gestudeerd. Darwin heeft laten zien dat organismen versneld kunnen veranderen door druk van buitenaf. Natuurlijke selectie noemen we dat. Ontwikkeling is weliswaar een zeer menselijk proces maar heeft biologische wortels. Aandacht voor die biologische achtergrond is in deze wereld not done. Terwijl ook hier dit soort processen een rol spelen. Het is geen toeval dat dit gebouw van Buitenlandse Zaken ‘de apenrots’ wordt genoemd. Ik loop lang genoeg bij Buitenlandse Zaken rond om te weten dat ook het vormen van beleid een irrationeel proces is en niet een kwestie van nadenken en uitvoeren.”

Afrikaanse leiders hebben ook te maken met – westerse – druk om te ontwikkelen. Waarom zien we toch geen Afrikaanse leeuwen ontstaan?
“Als een leider in Afrika echt in de penarie zit, wordt hij geholpen door het IMF, donoren of bijvoorbeeld een internationale vredesmacht. Wij hebben geen zin meer in gedoe met staatsgrepen. De enige plek in Afrika waar op dit moment een leeuw zou kunnen ontstaan is denk ik Rwanda. De Rwandese regering zit op een vulkaan. De stabiliteit van het regime wordt op de proef gesteld door het verleden van de genocide en de spanningen in de Grote Meren regio. President Kagame reageert op dit moment eigenlijk zoals de Indonesische president Suharto in de jaren zeventig deed. Niet kletsen over democratie en mensenrechten, maar twintig jaar stevig ontwikkelen met zijn allen en dan zien we wel weer verder. Iedereen die iets zegt over Hutu’s of Tutsi’s krijgt een klap op zijn kop.
Eigenlijk is dat veruit de beste manier. Maar wij willen niet dat mensen een klap op hun kop krijgen, wij willen alleen maar goede dingen doen.”

U constateert in uw boek dat ‘goede dingen doen’, de idealistische Europese hulp, in Azië niet veel heeft opgeleverd voor de ontwikkeling van het continent.
“Wij sluiten met ons wensenlijstje natuurlijk absoluut niet aan op de lokale omstandigheden. Omdat de Europese hulp vrijblijvend is, kunnen wij dertig of veertig jaar doorgaan met hulp die niet werkt omdat het ons toch niet uitmaakt. De Amerikaanse hulp, waar wij altijd een beetje smalend over doen omdat we die onethisch vinden, heeft veel beter gewerkt. Omdat de Amerikanen uit eigenbelang handelden sloot de hulp veel beter op de lokale omstandigheden aan. Als je er zelf baat bij hebt en je merkt dat je hulp niet werkt, zorg je wel dat het verandert!”

Wat voor hulp zou een land als Rwanda volgens u dan moeten ontvangen?
“Ik denk dat begrotingssteun het meest effectief zou zijn omdat je een land zo het beste rijker en sterker kunt maken. Het motortje draait hopelijk al, je doet er alleen wat extra benzine bij om het motortje harder te laten draaien. Als het regeringsbeleid goed is voor ontwikkeling, geef je een zak geld, anders niet. Maar dit is een politieke keuze.”

Als wetenschapper maakt u scherpe analyses. Tegelijkertijd bent u diplomaat. Is dat een lastige dubbelrol?
“Nee, het is voor mij een tweede natuur geworden. Die rollen zijn goed te scheiden. Het boek heb ik als wetenschapper geschreven. Het handelt over onderwerpen waar de politiek geen mening over heeft. Maar uiteraard is er tussen baan en hobby veel wisselwerking. Die ervaar ik als inspirerend en productief. Ik heb me altijd op het ministerie thuisgevoeld en nog steeds. ”

Kunnen we nu ook nog een boek over Latijns-Amerika verwachten?
“Ik heb thuis plechtig beloofd voorlopig geen boek meer te schrijven. Toen ik bezig was met dit boek, zat ik vaak nog op de camping met studiemateriaal op schoot. Als ik het als ambtenaar weer een beetje gehad heb en het voel kriebelen ga ik gewoon, net als vroeger, even het gebouw uit en op het station hier om de hoek treinen kijken en een frikadel eten.”

quote:

Nach 92 Jahren
Am Sonntag endet für Deutschland der 1. Weltkrieg

Am nächsten Sonntag ist es so weit: Deutschland tilgt die letzten Schulden aus Reparationszahlungen für den 1. Weltkrieg (1914– 1918). 69,9 Millionen Euro beenden dieses Kapitel nach 92 Jahren. Zumindest finanziell.

Die rund 70 Millionen Euro stehen als Punkt 2.1.1.6 im Bundeshaushalt 2010: „Bereinigte Auslandsschulden (Londoner Schuldenabkommen)“.

Warum zahlt Deutschland noch immer?

Nach dem Ersten Weltkrieg musste Deutschland Entschädigungen für Zerstörungen und Kriegskosten leisten. Verpflichtungen aus dem Versailler Vertrag von 1919. Doch während des Zweiten Weltkriegs stoppte das Deutsche Reich die Zahlungen.

Nach 1945 übernahm die Bundesrepublik einen großen Teil der Schulden, beglich sie bis 1983. Rund 125 Millionen Euro für Zinsen auf Auslandsanleihen sollten – laut Londoner Schuldenabkommen von 1953 – erst gezahlt werden, wenn Deutschland wiedervereinigt sei.

Diese Zahlungen begannen 1996. Am 3. Oktober 2010 ist nun die letzte Rate fällig – und der Erste Weltkrieg auch finanziell beendet.

quote:

Leuven laat deel van middeleeuwse omwalling restaureren

De stad Leuven trekt 146.000 euro uit om een deel van de middeleeuwse stadsomwalling in het stadspark te restaureren. Het gaat om een muur van ongeveer 200 meter lang met inbegrip van een Romaanse toren. Het geheel bevindt zich tussen het stadspark en de Sancta Maria-basisschool. De restauratie was volgens schepen Dirk Vansina (CD&V) noodzakelijk omdat de muur in slechte staat verkeert en er gevaar is voor de stabiliteit. Zowel de muur als de toren zijn overblijfselen van de binnenste stadsomwalling die in de 12de eeuw werd opgetrokken.

In de universiteitsstad bevinden zich nog op een zestal plaatsen restanten. De meeste verkeren echter in een bijzonder slechte staat. Dat is zeker het geval aan het Handbooghof waar al jaren een veiligheidszone afgebakend is om te vermijden dat passanten gewond raken door vallende stenen.

Ook het restauratiedossier van de alleenstaande toren in het midden van het stadspark sleept al jaren aan. De restauratie van de toren werd enkele jaren geleden toevertrouwd aan Erfgoed Vlaanderen dat al instandhoudingswerken uitvoerde. “We hopen tegen het einde van het jaar aan de gemeenteraad een dossier te kunnen voorstellen waarin zowel Leuven, het agentschap Ruimte en Erfgoed als Erfgoed Vlaanderen zich in kunnen vinden,” aldus Vansina.

http://www.archeonet.be/?p=13815#more-13815 (voor foto's)

quote:

Op dinsdag 28 september 2010 11:26 schreef RM-rf het volgende:
http://www.bild.de/BILD/p(...)der-1-weltkrieg.html
[..]

Eerste Wereldoorlog-schulden en Versailles-aflossing van Duitsland eindelijk afbetaald

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 08:15 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
07-10-2010

Zeldzame Romeinse helm onder de hamer

quote:

Afghanistan’s Arc of Modernization: 1880 to 1978

by Paul Fishstein - The Globalist

In the face of souring public opinion of the Afghan war effort, it is clear that a thorough conception of Afghan history is necessary for the United States’ nation-building activities in the country to ultimately be successful. Paul Fishstein, fellow at the Carr Center for Human Rights Policy at Harvard's Kennedy School of Government, provides an overview of Afghanistan’s modernization efforts from 1880 to 1978.

It is becoming a modern state. Its road communications have been transformed. There is a well-trained army. There are excellent schools. The metric system was recently adopted. In the centre of Asia what is almost a new country is in process of birth — or at least the old country is being metamorphosed.” -- January 1928; S. Huddleston, “Europe and Afghanistan,” in The New Statesman
One of the most persistent myths about Afghanistan is that there has never been an Afghan state, only a seething mass of often-warring tribes and ethnic groups, in turn composed of “fiercely independent Afghan tribesmen.”

This is an especially troubling myth, not just because it meant that the international community would get much of post-2001 state-building wrong, but also because it ignores the role that the West played post-1978 in hobbling and decimating the state that was.

As the late Afghanistan scholar Louis Dupree observed, throughout Afghanistan’s modern history there has been a tension between the outward-looking modernizing elements and the inward-looking conservative ones. Yes, there were palace intrigues, ethnically and tribally based disruptions, frontier wars and conservative resistance to reforms — an often dysfunctional state, but a state nonetheless.

While in terms of functionality Afghanistan was certainly not Valhalla or even Switzerland, the Afghan state had been making steady if slow (and sometimes erratic) progress on extending its reach starting in 1880 with the reign of Amir Abdur Rahman Khan (reigned 1880-1901), who was considered the first modern ruler of Afghanistan.

In what has been called “internal imperialism,” the so-called Iron Amir used a series of brutal campaigns to bash together disparate, geographically dispersed tribal and ethnic entities to form the current state. Often through brute force, he began the development of what we would call a state, using money and weapons obtained from the British along with internal taxation.

He appointed non-family members as governors and a Supreme Council that we would recognize as a cabinet, created boards and offices that we would recognize as ministries, formulated laws on currency and began to construct a civil administration — all in pursuit of building a centralized state, and in part with the explicit aim of reducing the power of tribal and feudal leaders at village and regional levels.

To reduce the power and influence of the clergy, he nationalized the religious endowments and established exams that determined the right of judges to sit. In fact, Amir Abdur Rahman Khan created a unitary state in which all administrative, political and economic power was centralized in Kabul, even if its application in the villages was far from perfect.

The Afghan state continued to develop during the reign of Abdur Rahman Khan’s son Habibullah (1901-1919), the first Afghan ruler to ascend to power peacefully. Firsts during this period included a secondary school (still the country’s premier high school), a military academy (under the guidance of Turkish officers), a state hospital, elements of a public health system, a newspaper and a hydroelectric plant.

In part because of the order inherited from his father’s iron-fisted rule, he was able to draw back to Afghanistan some of those his father had exiled, many of whom returned from outside with new ideas, including the notion that Muslim societies needed to modernize.

After securing its formal independence and the right to conduct its own foreign policy in 1919 under King Amanullah (1919-1929), Afghanistan then embarked on a decade of modernization, which included creating the country’s first constitution in 1923.

Amanullah also turned around a number of Abdul Rahman Khan’s more inward-looking policies by actively developing the communication infrastructure and encouraging the exploitation of Afghanistan’s known mineral deposits.

After famously returning from a tour of Europe, and using Ataturk’s modernizing Turkey as a model, Amanullah was inspired to giddy heights of modernization.

His initiatives included emancipation of women (including removing the veil), compulsory education, some coeducational schools, separation of mosque and state, monogamy, universal military conscription, education of nomads and the wearing of western clothing inside Kabul.

While Amanullah had been counseled by senior advisors to proceed more deliberately in some of the more sensitive areas, the pace of his reforms, not surprisingly, upset the apple cart of conservative religious and tribal interests and led to his overthrow in 1929 — a conflagration that is much discussed but apparently insufficiently heeded by subsequent modernizers.

Once the turbulence had subsided, development of the state resumed cautiously during King Nadir Shah’s four-year reign (1929-1933), then more substantially under his successors King Zahir Shah (1933-1973) and Mohammad Daoud (1973-1978).

It was during this 1933-1978 period that many of the state’s institutions and much of its economic infrastructure were built, including the state bank, the first professional army, Kabul University and the national airline, Ariana (with 49% ownership by Pan Am) — as well as roads, airports, telecommunications, schools, power generation and distribution, natural gas development and factories to produce fertilizer, cement and textiles.

Many of the social reforms instituted during this period, most notably the unveiling of women in 1959, did not create the same reaction as in the 1920s, in part because then-Prime Minister Daoud used the machinery of the state (including legal advisors trained in western legal institutions as well as by the prestigious al Azhar University in Cairo) to implement them and did not make them coercive.

By 1978, there was a highly developed, albeit somewhat dysfunctional, bureaucracy, which many believe was intended to slow or impede change rather than encourage it. Delegation, decentralization and deconcentration were very reluctant impulses, which remains a characteristic of the bureaucracy today.

Many have observed that the Afghan state exerted influence rather than control (or presided rather than ruled), but through most of the 20th century, the government in Kabul governed in its own way, through a combination of coercion, bribery, spying, subversion and, where necessary, military force, often borrowed from the eastern or southern tribes.

As for the perpetual war myth, excepting the odd coup, civil disturbance or local uprising, Afghanistan enjoyed a mostly peaceful period of almost 50 years from the dislocations of 1929 until the Communist coup in 1978. At all times, of course, there were tensions, including most profoundly between the conservative rural forces and the modernizing elites.

Unfortunately, political development and material progress did not keep pace with aspirations, and the development of the Afghan state faltered with the 1978 Communist-led coup, Soviet invasion and subsequent “resistance.” In fact, much of what is pointed to as evidence of the lack of a state are the consequences of the U.S.-backed jihad against the Soviets between 1979 and 1992.

It is a sad irony that, while the technology of war may have changed, many of the tactics of today’s Taliban (e.g., night letters, targeted assassinations, rumors that government health services such as vaccinations are intended to sterilize Afghans) were used by the mujihadin (“freedom fighters”) during that earlier period.

Some observers point to the notion that family, kinship or ethnic ties trump loyalties to the state as evidence that there was essentially no state.

Yet, identity is not the same as priority, and while any sensible Afghan would prioritize relationships with family or immediate relatives (given historical uncertainty, why wouldn’t one put one’s faith in local leaders, better still if from one’s own family or tribe), this is not to say that many do not express nostalgia for a time, however imperfectly remembered, when there was more of a state and an emerging national identity.

Even after so many years of conflict and the lack of a functioning state, many Afghans retain a faith in education and the development of a modern, cohesive state as a way out of the apparently endless violence and suffering which has taken and destroyed so many Afghan lives.

It is notable that while regional power-brokers have moved to expand their influence and power viz. a viz. Kabul, there has been very little serious call for federalization, much less partition.

What can the history of the Afghan state teach us about the current predicament in Afghanistan? Certainly, overzealous attempts at modernization, with unrealistic expectations for the possible rate of change, have been destabilizing.

While the current counter-insurgency strategy acknowledges the past errors, oversights and blind spots, the supercharged pace of development driven in part by home-country political factors sets totally unrealistic timetables for the transformation of institutions and attitudes. And against a July 2011 “is-it” or “is-it-not” deadline that encourages all players to discount the long-term in favor of the short.

quote:

Oud nieuws is in bij Chinese krantenlezers
Antoaneta Becker

BEIJING, 18 oktober 2010 (IPS) - "China's snelle mobilisatie in oorlog met India verrast de wereld." "Mao bestraft corruptie met de kogel." Chinese krantenlezers grijpen gretig naar de heruitgave van oude kranten die onbekende feiten over gebeurtenissen uit lang vervlogen tijden brengen.

De kranten zien er uit alsof ze recht uit het archief komen en zelfs het papier voelt oud aan. Maar ze brengen echt nieuws, voor China dan: de kranten geven nieuwe achtergronden bij historische gebeurtenissen die de Chinese media en schoolboeken tot voor kort op een erg eenzijdige en vaak te summiere manier weergaven. Sommige artikels lichten de sluier op over de gespannen relaties tussen voormalige communistische leiders. Reeksen leggen de historische wortels bloot van de moeilijke verhouding tussen China en Vietnam en China en Japan.
Levende karper

Er is ook plaats voor lichtere kost. Lezers leren hoe de voormalige partijchef Mao er tijdens zijn bezoek aan Moskou in 1957 op bleef aandringen om levende karper geserveerd te krijgen. Eén uitgave besteedt een volledige pagina aan de buitenissige maatregelen om de leeftijd van de vrouw van Tsjang Kai-Sjek, de eerste president van Taiwan, geheim te houden.

Sommige kiosken in Beijing bieden een zestal verschillende nummers met "oud nieuws" aan. De kranten zijn in trek bij jonge en oude klanten, zegt een verkoopster.

Veel Chinezen willen meer weten over wat er zich de voorbije decennia echt heeft afgespeeld in hun land, en de "oude" kranten komen tegemoet aan die behoefte, zegt Yang Jisheng. Yang is journalist en publiceerde onlangs in Hongkong een boek over de hongersnood tijdens de Grote Sprong Voorwaarts van 1958 tot 1961. Het boek over een van de grote taboethema's uit de Chinese geschiedenis is op het Chinese vasteland verboden, maar er circuleren duizenden illegale kopieën en ook piraatversies. Yang werkt ook mee aan Yanhuang Chunqiu, een tijdschrift dat de geschiedenis van de Communistische Partij hervertelt via de "persoonlijke" herinneringen van de oude leiders.
Verdraaide waarheid

"Veel gebeurtenissen uit onze recente geschiedenis werden versluierd", legt Yang uit. "Wat we weten, is in feite een soort van verdraaide waarheid. De mensen die deze gebeurtenissen meemaakten, willen weten wat er toen echt gebeurd is. En jonge mensen willen zaken achterhalen die ze niet in hun geschiedenisboeken vinden."

Ook de manier van schrijven in de "oude" kranten verschilt sterk van het stijve taaltje van de Volkskrant, het nieuwsorgaan van de Communistische Partij. De auteurs doen hun best om zich in te leven in de denkwereld van de grote namen uit de Chinese geschiedenis, zodat ze herkenbaarder worden.

Er blijft wel een duidelijke grens bestaan. "Over de huidige leiders kunnen we zulke verhalen niet schrijven", zegt Yang. Ook over dramatische gebeurtenissen als de bloedige onderdrukking van de democratiseringsbeweging in juni 1989 is voorlopig geen letter te lezen in de speciale uitgaven. Niemand heeft het tot dusver ook aangedurfd te schrijven over de echte oorzaken van de grote hongersnood die tussen 1958 en 1962 dertig tot vijfenveertig miljoen slachtoffers eiste.

"Het is geweldig alle samenhangen te zien en beter te begrijpen waarom de dingen op deze manier zijn verlopen, en niet anders", zegt Xie Yan, een geregelde koper van de uitgaven met "oud nieuws". Maar Xie gelooft wel niet dat ze de volledige waarheid brengen. "Het is nog altijd een waarheid die niet in tegenspraak is met de kijk van de regering op de geschiedenis."


Hogeresolutiefoto op http://ipsnews.net/pictures/bec1810hi.jpg
IPS(PD, RP)

quote:

Oud-vlieger Steve Netto onthult kernwapengeheimen Volkel

19-10-2010

VOLKEL - Op vliegbasis Volkel waren ten tijde van de Cubacrisis in 1962 vijftig kernbommen (type B28) beschikbaar om te worden ingezet. Voormalig jachtvlieger Steve Netto van een van de Volkelse squadrons met een nucleaire taak onthult dat in de verhalenbundel 'Jachtvliegers in de Koude Oorlog, Flirten met de dood?' dat deze week verschijnt.


De vliegers van twee squadrons werden vanaf 1960 intensief getraind om de B28-atoombommen op vijandelijk doel af te kunnen werpen. De B28-bom is vijf keer zo krachtig als de bom op Hiroshima.

Op Volkel stonden permanent vier jachtbommenwerpers klaar die binnen een kwartier de lucht in konden. Toen de spanning tussen Amerika en de Sovjet-Unie een hoogtepunt bereikte, werd dat aantal opgevoerd naar twaalf en waren vrijwel alle vliegers nodig om elkaar af te lossen.

De geladen vliegtuigen stonden in een bunker met speciaal getrainde Amerikaanse bewakers die de opdracht hebben om iedereen neer te schieten die alleen in de buurt komt. Doelen als de Russische vliegvelden in Oost-Duitsland of het Stasihoofdkwartier in Cottbus maakten deel uit van een supergeheim oorlogsplan.

Het is publiek geheim dat in Volkel kernwapens liggen opgeslagen. Officiële mededelingen worden daarover nooit gedaan. De wapens zijn er tijdens de Koude Oorlog geplaatst om in het geval van een oorlog tussen het Westen en de Sovjet-Unie onder Nederlandse bommenwerpers te kunnen hangen.

Op dit moment zouden er op Volkel nog ongeveer twintig kernwapens liggen die onder de huidige F-16's passen. Piloot Steve Netto heeft met zijn voormalig leidinggevenden afgesproken geen uitspraken te doen over de huidige situatie in Volkel, vertelde hij dinsdag.

Het boek 'Jachtvliegers in de Koude Oorlog, Flirten met de dood?' is onder meer verkrijgbaar via Luchtvaartwebshop.nl.

quote:

"Ook tweetalig België was mogelijk"

"Gebrek aan wederkerigheid maakt de Belgische taalsituatie bijzonder moeilijk." Dat schrijven historici Els Witte en Harry Van Velthoven in 'Strijden om taal', een boek over meer dan anderhalve eeuw taalstrijd in België.

Sinds het ontstaan van België in 1830 hebben conflicten over taal op gezette tijden de politieke agenda bepaald. De jonge Belgische staat wilde met zijn feitelijke keuze voor het Frans als eenheidstaal een nationaal sentiment helpen creëren, maar het pakte anders uit. ‘De fictie’, zoals Witte en Van Velthoven het noemen, van het eentalig Franstalige België, bleek niet vol te houden. Wat volgde was een lange, soms bitse strijd van de Vlaamse Beweging en haar politieke bondgenoten om het Nederlands via taalwetten op gelijke voet te brengen met het Frans.

Wat wilde de vroege Vlaamse Beweging op taalvlak bereiken?

Els Witte: In de 19e eeuw zag de Vlaamse Beweging, die op dat moment nog sterk vasthield aan het unitaire België, vooral heil in beschermende taalwetten. Zulke wetten moesten leiden tot een gelijkwaardige behandeling van het Nederlands en het Frans in alle maatschappelijke sectoren. Maar onmiddellijk na de invoering van de taalwetten ontstond het probleem van de handhaving ervan. Degenen die de lagere statustaal - het Nederlands - niet wilden leren, gingen obstructie voeren. Dat legde de beperktheid van taalwetten bloot. In een volgend stadium zal de Vlaamse Beweging dan ook pleiten voor afgebakende taalgebieden.

De democratisering van het stemrecht, zo blijkt uit het boek, was cruciaal voor de verwezenlijking van het eisenprogramma van de Vlaamse Beweging.

Harry Van Velthoven: De introductie van het mannelijk algemeen stemrecht betekende inderdaad een kwantumsprong. Honderdduizenden Vlamingen kregen ineens stemrecht, waardoor men aan Franstalige kant begon te beseffen dat er iets moest veranderen. Dat leidde tot de Gelijkheidswet van 1898. Vanaf dan zijn het Frans en Nederlands - officieel althans, in de praktijk liggen de zaken wel wat anders - gelijkwaardig. In die context zijn er twee mogelijkheden: een geheel tweetalig België, of een eentalig Vlaanderen en Wallonië. Rond de eeuwwisseling liggen beide opties nog op tafel. Het had dus ook anders kunnen lopen. (HRE)

quote:

Doodstraf beroert ook in Nederland gemoederen
Gepubliceerd op : 30 oktober 2010 - 1:40 pm | door Heleen Sittig

In Irak kreeg oud-vice-premier Tareq Aziz deze week de doodstraf. In Nederland is het zondag 150 jaar geleden dat voor het laatst iemand in vredestijd werd terechtgesteld. Maar de discussie over nut en wenselijkheid van de doodstraf is nooit helemaal verstomd.

Toen Johann Nathan op 31 oktober 1860 werd opgehangen, wegens moord op zijn schoonmoeder, kon hij niet vermoeden dat zijn levenseinde een mijlpaal zou worden. Ter gelegenheid hiervan is in Maastricht afgelopen week de conferentie De doodstraf voorbij gehouden.

In de jaren vlak na de Tweede Wereldoorlog zijn in Nederland nog wel tientallen oorlogsmisdadigers terechtgesteld, de laatste in 1952. Maar dat viel onder de 'bijzondere rechtspleging'. In het militaire strafrecht en het oorlogsstrafrecht bleef de doodstraf gewoon mogelijk.

Aan de afschaffing van de doodstraf is in Nederland eerst zo'n 10 jaar van publieke discussie voorafgegaan. Volgens professor Chrisje Brants van de Universiteit Utrecht moet die worden gezien in het licht van de internationale ontwikkelingen in de 19e eeuw.

Afkeer van spektakel
'De elite begon steeds meer een afkeer te krijgen van het spektakel rond de doodstraf. Ook kwam het besef dat een celstraf niet alleen kan dienen als afschrikking, maar ook als middel om een gestrafte zedelijk te verbeteren'.

Of het gewone volk óók achter de afschaffing van de doodstraf stond is niet bekend, zegt Brants. 'Meestal wordt verondersteld dat dat niet het geval was.' De doodstraf bleef in de negentiende eeuw dan ook een punt van discussie.

Ultieme straf
Tegenwoordig wordt de 'ultieme' straf niet meer gezien als iets dat er 'gewoon' bijhoort, zegt David Garland, hoogleraar rechten en sociologie aan New York University, 'maar als een schending van de mensenrechten'. Gardland was een van de sprekers op het congres in Maastricht.

De grote uitzondering is de Verenigde Staten. In veel Amerikaanse staten bestaat de doodstraf nog altijd. 'Al staat daar tegenover dat in de staten Michigan, Wisconsin en Rhode Island de doodstraf al in de jaren 40 en 50 van de 19e eeuw werd afgeschaft. Dus ruim vóór Nederland', zegt Garland fijntjes.

Theorie en praktijk
In veel landen in Azië en Afrika bestaat de doodstraf in theorie wel. Maar in de praktijk komt het niet overal tot executies. Ook in de meeste Latijns-Amerikaanse landen wordt de doodstraf niet meer toegepast. En de EU hanteert als toelatingseis voor kandidaat-lidstaten dat ze de doodstraf niet uitvoeren.

Volgens professor Garland is er zelfs in de landen waar de doodstraf relatief vaak wordt opgelegd - China en Iran - een vermindering van het aantal doodvonnissen te zien, mogelijk onder invloed van internationale druk. Ook wordt de praktijk aangepast. Zo is China gestopt met publieke executies.

Weinig protest
Garland noemt het opmerkelijk dat toen de Iraakse leider Saddam Hussein in 2006 ter dood werd veroordeeld, er vrij weinig protest kwam uit de westerse wereld. 'Ook leiders van landen waar de doodstraf is afgeschaft, zoals Groot-Brittannië en Nederland, leken er niet echt mee te zitten', zegt hij.

De toenmalige Nederlandse premier Jan Peter Balkenende en zijn minister van Buitenlandse Zaken, Ben Bot, toonden zelfs enig begrip voor de straf. Al zeiden ze er wel bij dat er in Nederland geen sprake van zou kunnen zijn.

Kinderverkrachters
Toch gaan er in Nederland zo nu en dan stemmen op voor herinvoering van de doodstraf. Met name als het gaat om kinderverkrachters, blijkt uit peilingen steeds weer dat een fors deel van de bevolking de doodstraf best zou willen invoeren.

Herinvoering van de doodstraf in Nederland zou niet zonder slag of stoot mogelijk zijn. De EU wil tenslotte geen lidstaten die dit toestaan. Maar in steeds meer lidstaten spelen populistische partijen een belangrijke rol spelen in de regering. En een aantal daarvan is uitgesproken voorstander van de doodstraf.

Nooit meer?
Chrisje Brants durft dan ook niet te zeggen dat de doodstraf nooit terug kan komen in Nederland. 'Een paar jaar geleden zou ik zonder meer hebben gezegd dat daar geen sprake van kan zijn', zegt ze. 'Maar nu...? Ik hoop het niet.'

quote:

Not his finest hour: The dark side of Winston Churchill

By Johann Hari

Thursday, 28 October 2010

Winston Churchill is rightly remembered for leading Britain through her finest hour – but what if he also led the country through her most shameful hour? What if, in addition to rousing a nation to save the world from the Nazis, he fought for a raw white supremacism and a concentration camp network of his own? This question burns through Richard Toye's new history, Churchill's Empire, and is even seeping into the Oval Office.

George W Bush left a bust of Churchill near his desk in the White House, in an attempt to associate himself with the war leader's heroic stand against fascism. Barack Obama had it returned to Britain. It's not hard to guess why: his Kenyan grandfather, Hussein Onyango Obama, was imprisoned without trial for two years and was tortured on Churchill's watch, for resisting Churchill's empire.

Can these clashing Churchills be reconciled? Do we live, at the same time, in the world he helped to save, and the world he helped to trash? Toye, one of Britain's smartest young historians, has tried to pick through these questions dispassionately – and he should lead us, at last and at least, to a more mature conversation about our greatest national icon.

Churchill was born in 1874 into a Britain that was washing the map pink, at the cost of washing distant nations blood red. Victoria had just been crowned Empress of India, and the scramble for Africa was only a few years away. At Harrow School and then Sandhurst, he was told a simple story: the superior white man was conquering the primitive, dark-skinned natives, and bringing them the benefits of civilisation. As soon as he could, Churchill charged off to take his part in "a lot of jolly little wars against barbarous peoples". In the Swat valley, now part of Pakistan, he experienced, fleetingly, a crack of doubt. He realised that the local population was fighting back because of "the presence of British troops in lands the local people considered their own," just as Britain would if she were invaded. But Churchill soon suppressed this thought, deciding instead they were merely deranged jihadists whose violence was explained by a "strong aboriginal propensity to kill".

He gladly took part in raids that laid waste to whole valleys, destroying houses and burning crops. He then sped off to help reconquer the Sudan, where he bragged that he personally shot at least three "savages".

The young Churchill charged through imperial atrocities, defending each in turn. When concentration camps were built in South Africa, for white Boers, he said they produced "the minimum of suffering". The death toll was almost 28,000, and when at least 115,000 black Africans were likewise swept into British camps, where 14,000 died, he wrote only of his "irritation that Kaffirs should be allowed to fire on white men". Later, he boasted of his experiences there: "That was before war degenerated. It was great fun galloping about."

Then as an MP he demanded a rolling programme of more conquests, based on his belief that "the Aryan stock is bound to triumph". There seems to have been an odd cognitive dissonance in his view of the "natives". In some of his private correspondence, he appears to really believe they are helpless children who will "willingly, naturally, gratefully include themselves within the golden circle of an ancient crown".

But when they defied this script, Churchill demanded they be crushed with extreme force. As Colonial Secretary in the 1920s, he unleashed the notorious Black and Tan thugs on Ireland's Catholic civilians, and when the Kurds rebelled against British rule, he said: "I am strongly in favour of using poisoned gas against uncivilised tribes...[It] would spread a lively terror."

Of course, it's easy to dismiss any criticism of these actions as anachronistic. Didn't everybody think that way then? One of the most striking findings of Toye's research is that they really didn't: even at the time, Churchill was seen as at the most brutal and brutish end of the British imperialist spectrum. Prime Minister Stanley Baldwin was warned by Cabinet colleagues not to appoint him because his views were so antedeluvian. Even his startled doctor, Lord Moran, said of other races: "Winston thinks only of the colour of their skin."

Many of his colleagues thought Churchill was driven by a deep loathing of democracy for anyone other than the British and a tiny clique of supposedly superior races. This was clearest in his attitude to India. When Mahatma Gandhi launched his campaign of peaceful resistance, Churchill raged that he "ought to be lain bound hand and foot at the gates of Delhi, and then trampled on by an enormous elephant with the new Viceroy seated on its back." As the resistance swelled, he announced: "I hate Indians. They are a beastly people with a beastly religion." This hatred killed. To give just one, major, example, in 1943 a famine broke out in Bengal, caused – as the Nobel Prize-winning economist Amartya Sen has proved – by the imperial policies of the British. Up to 3 million people starved to death while British officials begged Churchill to direct food supplies to the region. He bluntly refused. He raged that it was their own fault for "breeding like rabbits". At other times, he said the plague was "merrily" culling the population.

Skeletal, half-dead people were streaming into the cities and dying on the streets, but Churchill – to the astonishment of his staff – had only jeers for them. This rather undermines the claims that Churchill's imperialism was motivated only by an altruistic desire to elevate the putatively lower races.

Hussein Onyango Obama is unusual among Churchill's victims only in one respect: his story has been rescued from the slipstream of history, because his grandson ended up as President of the US. Churchill believed that Kenya's fertile highlands should be the preserve of the white settlers, and approved the clearing out of the local "blackamoors". He saw the local Kikuyu as "brutish children". When they rebelled under Churchill's post-war premiership, some 150,000 of them were forced at gunpoint into detention camps – later dubbed "Britain's gulag" by Pulitzer-prize winning historian, Professor Caroline Elkins. She studied the detention camps for five years for her remarkable book Britain's Gulag: The Brutal End of Empire in Kenya, explains the tactics adopted under Churchill to crush the local drive for independence. "Electric shock was widely used, as well as cigarettes and fire," she writes. "The screening teams whipped, shot, burned, and mutilated Mau Mau suspects." Hussein Onyango Obama never truly recovered from the torture he endured.

Many of the wounds Churchill inflicted have still not healed: you can find them on the front pages any day of the week. He is the man who invented Iraq, locking together three conflicting peoples behind arbitrary borders that have been bleeding ever since. He is the Colonial Secretary who offered the Over-Promised Land to both the Jews and the Arabs – although he seems to have privately felt racist contempt for both. He jeered at the Palestinians as "barbaric hoards who ate little but camel dung," while he was appalled that the Israelis "take it for granted that the local population will be cleared out to suit their convenience".

True, occasionally Churchill did become queasy about some of the most extreme acts of the Empire. He fretted at the slaughter of women and children, and cavilled at the Amritsar massacre of 1919. Toye tries to present these doubts as evidence of moderation – yet they almost never seem to have led Churchill to change his actions. If you are determined to rule people by force against their will, you can hardly be surprised when atrocities occur. Rule Britannia would inexorably produce a Cruel Britannia.

So how can the two be reconciled? Was Churchill's moral opposition to Nazism a charade, masking the fact he was merely trying to defend the British Empire from a rival?

The US civil rights leader Richard B. Moore, quoted by Toye, said it was "a rare and fortunate coincidence" that at that moment "the vital interests of the British Empire [coincided] with those of the great overwhelming majority of mankind". But this might be too soft in its praise. If Churchill had only been interested in saving the Empire, he could probably have cut a deal with Hitler. No: he had a deeper repugnance for Nazism than that. He may have been a thug, but he knew a greater thug when he saw one – and we may owe our freedom today to this wrinkle in history.

This, in turn, led to the great irony of Churchill's life. In resisting the Nazis, he produced some of the richest prose-poetry in defence of freedom and democracy ever written. It was a cheque he didn't want black or Asian people to cash – but they refused to accept that the Bank of Justice was empty. As the Ghanaian nationalist Kwame Nkrumah wrote: "All the fair, brave words spoken about freedom that had been broadcast to the four corners of the earth took seed and grew where they had not been intended." Churchill lived to see democrats across Britain's dominions and colonies – from nationalist leader Aung San in Burma to Jawarlal Nehru in India – use his own intoxicating words against him.

Ultimately, the words of the great and glorious Churchill who resisted dictatorship overwhelmed the works of the cruel and cramped Churchill who tried to impose it on the darker-skinned peoples of the world. The fact that we now live in a world where a free and independent India is a superpower eclipsing Britain, and a grandson of the Kikuyu "savages" is the most powerful man in the world, is a repudiation of Churchill at his ugliest – and a sweet, ironic victory for Churchill at his best.

For updates on this issue and others, follow Johann at www.twitter.com/johannhari101

'Churchill's Empire' is published by Macmillan (Ł25). To order a copy for the special price of Ł22.50 (free P&P) call Independent Books Direct on 08430 600 030, or visit www.independentbooksdirect.co.uk

quote:

Op maandag 8 november 2010 08:34 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
06-11-2010

Wereld telt nog twee levende oorlogsveteranen van WOI

Enkele dagen voordat de wereld op 11 november, wapenstilstandsdag, het einde van WOI herdenkt, telt de wereld nog precies twee nog min of meer levende veteranen van de slachtpartij van de Europese loopgraven.

De eer, als laatste oorlogsveteraan begraven te worden een kleine eeuw nadat miljoenen hem al voorgingen, is weggelegd voor de op 3 maart 1901 geboren, in Australië wonende Brit Claude Choules of de 109-jarige Amerikaan Frank Buckles. Choules trad in 1916 toe tot de Royal Navy en bevocht 'de Duitser' aan boord van de HMS Revenge in de Noordzee. Ook in WOII was Choules, als Australische marinier, actief. Buckles diende in Frankrijk als ambulancier.

De laatste Belgische oorlogsveteraan, Cyriel Barbary, stierf in 2004 op de gezegende leeftijd van 105. De laatste Canadese overlevende blies in februari dit jaar zijn laatste adem uit. (belga/ddh)

(HLN)

quote:

Ramachandra Guha
2 september 2010

“We zijn een imperfecte democratie”

India een supermacht? Vergeet het maar, zegt de bekende historicus Ramachandra Guha (1958), van wie onlangs het boek India, De Geschiedenis van de grootste democratie ter wereld verscheen. Terwijl Indiase schrijvers, entertainers en intellectuelen hun best doen om bij te dragen aan het Indiase experiment van de democratische diversiteit, laten politici het afweten. “We zijn ‘werk in uitvoering’.”

Tekst Brigitte Ars, Beeld Peter Boer

U zegt dat India het meest vervelende land ter wereld is, en tegelijk het meest interessante.
“Het is het meest interessante vanwege de grootte, diversiteit en de aard van het politieke experiment India. Met dat experiment bedoel ik het scheppen van een verenigd land uit zoveel ongelijksoortige delen en het op democratische wijze proberen te besturen, ondanks armoede en analfabetisme. Maar het is ook een ergerlijk land, want het heeft een cultuur die wordt aangedreven door hiërarchie, ongelijkheid, onverschilligheid tegenover menselijk lijden, politieke en bestuurlijke corruptie. Het staat niet in mijn boek, maar India herbergt alles wat in de menselijke aard werkelijk verheven is, maar ook de weerzinwekkende kant. Dat maakt het land interessant voor een historicus. Als ik een gewone burger was, had ik waarschijnlijk met mijn gezin in West-Europa of in Scandinavië gewoond. Maar voor een historicus is India bijzonder fascinerend. Het neemt je geheel in beslag, juist vanwege de combinatie van verhevenheid en aftakeling.”

U praat in uw boek telkens over India als een verdeeld land. Is dat nu een zwakte, of kan het ook een kracht zijn?
“Ik geloof dat we hebben geleerd er een kracht van te maken. Met ‘we’ bedoel ik vooral de visionaire denkers die India na de onafhankelijkheid van Groot-Brittannie hebben gesticht, zoals Mahatma Gandhi en Jawaharlal Nehru. Ze hebben niet geprobeerd de diversiteit uit te wissen, zodat iedereen eenzelfde taal moest spreken en eenzelfde ideologie moest aanhangen. Zij zagen in dat ze de diversiteit moesten vasthouden, en dat je daarbij toch nationale eenheid kunt creëren, zonder bindende ideologie. Kijk, hier ben je Nederlander, dus je spreekt Nederlands. Dat maakt deel uit van je nationale identiteit. In India is dat niet het geval. En dat is ook onze kracht: dat we ons realiseren dat wij zo groot, complex en tumultueus zijn, dat we die diversiteit moeten laten stromen en bloeien. Toen India onafhankelijk werd, dacht iedereen dat de echte uitdaging zou zijn hoe hindoes en moslims kunnen samenleven. Daarom werd Pakistan afgesplitst tot een apart land. Vervolgens zeiden mensen: de echte uitdaging ligt in al die verschillende talen. In Sri Lanka bijvoorbeeld proberen ze één taal (Singalees) op te leggen, in Frankrijk het Frans. Want het idee bestaat dat je voor een nationale identiteit één taal nodig hebt. Dus iedereen was bezorgd dat religie en taal verdelende krachten waren. Maar in de praktijk blijken het juist India’s bondgenoten. Waar we ons wel zorgen over moeten maken is een andere verdeling: van economische aard, een scherpe deling tussen rijk en arm. Die is vooral ontstaan door de economische liberalisering van de laatste vijftien jaar. Dat is zorgwekkend. Recent nog, na het uitkomen van mijn boek, manifesteerde dit zich in een opstand van maoďstische rebellen op het platteland. Ze vormen een serieuze bedreiging voor de eenheid van India en gedijen dankzij ongelijkheid en armoede. Daarnaast is het een economisch gevaar. Het zendt signalen naar de wereld dat we geen veilige plek zijn, dat je niet in India moet investeren. Een ernstig probleem.”

In heel India loopt het platteland mijlenver achter op steden.
“Daar moet je je zorgen over maken. We moeten onze maatschappij duurzamer maken en de armen erbij betrekken. Ook milieu is een bedreiging: grondwatervervuiling, aantasting van het milieu. Met de oude bedreiging, religieuze en linguďstische, zijn we succesvol omgegaan. India zal niet uit elkaar vallen, punt. India wordt geen hindoestaat. Maar de opkomende ongelijkheid tussen stad en platteland, tussen zuid en west India waar het goed gaat, en oost en centraal waar het niet goed gaat, daar moeten we ons zorgen over maken en die zetten de Indiase democratie onder druk. Dat is iets waar onze politieke klasse, onze intellectuelen, onze activisten en zelfs onze business elite en media veel meer aandacht aan moeten geven.”

De middenklasse is onverschillig ten opzichte van de armen, zegt Pavan K. Varma in zijn boek The Great Indian Middle Class.
“Dat is waar, al geldt het niet voor iedereen. Het klopt dat de middenklasse vooral naar binnen gekeerd is en er een soort vulgaire aanbidding bestaat van rijkdom en succes.”

Waar komt dat vandaan, dat ze zo met zichzelf bezig zijn? Zit dat in het kastensysteem.
“Nee, dat geloof ik niet. We zijn van het ene extreem naar het andere opgeschoven We hebben ons van een door de staat gecontroleerd en gemanaged systeem naar een vrije markteconomie ontwikkeld. We voelden dat dat de weg naar welvaart is, dat we net als Singapore kunnen worden. Er speelden ook krachten van globalisering, de media lieten zien hoe Westerse consumenten leven, en we streefden ernaar om ook zo te worden.”

Om rijker te worden moet de regering werken aan scholing, gezondheidszorg en infrastructuur, zegt u. En het triple down effect, waarbij de rijkdom van de hogere klasse doorsijpelt naar de armen?
“Tot op zekere hoogte gebeurt dat, maar we moeten meer doen. Een stad als Bangalore met zijn ICT-industrie doet het goed. De software is een gezond teken van onze economie. Maar op het platteland, rondom Bangalore en in grote delen van het land, stagneert het op allerlei terreinen, zoals in de landbouw. Er zijn te weinig wegen, daarom verrotten de oogsten. Besef van markten is er niet. Er moeten nieuwe irrigatiesystemen komen. Dus landbouwvernieuwing moet onze volgende focus worden. 60 Procent van de Indiase bevolking is nog afhankelijk van landbouw, de economische weg vooruit moet veel dieper en breder worden, met deelname van de plattelandsbevolking.”

Terug naar de basis, dus. Minder aandacht voor ICT, meer voor landbouw?
“Ja.”

U zegt dat u India een ware democratie vindt, maar tegelijk zegt u dat het land 50 procent democratisch is.
“Wat ik bedoel is: we hebben vrije verkiezingen, vrije beweging van mensen en een onafhankelijke rechtspraak. Maar we hebben ook geweld, sociale conflicten, en politieke corruptie die de democratie ondermijnen. We zijn een imperfecte democratie.”

In tegenstelling tot veel andere auteurs, zoals Kishore Mahbubani (De eeuw van Azië) beschouwt u India niet als een opkomende supermacht.
“Er lopen teveel foutlijnen door ons land. We hebben te maken met een sterker wordende rebellie van maoďsten, religieuze conflicten, een hoog niveau van politieke corruptie, slecht functionerende politieke partijen, steeds meer milieuvervuiling. We leven in een verstoorde regio met Pakistan als buurland dat op het punt staat in te storten. We zijn ‘werk in uitvoering’. We proberen nog steeds ons gevoel van eenheid te voeden, te verdiepen en te verduurzamen. Onze universiteiten takelen af, we hebben geen technische innovatie zoals we dat nodig hebben.We zijn nog niet klaar om de wereld te veroveren. De ambitie van supermacht is een illusie. Al die utdagingen moeten door de Indiase regering worden aangepakt. En het is een groot, complex land.”

U presenteert in het boek een confronterend beeld waarin oud-minister-president Vajpayee per satelliet sprak met de familie van boeren die zelfmoord hadden gepleegd door mangopitten te eten, omdat hun oogsten waren mislukt. Hij kon er over land niet komen.
“Dat is het bizarre van het Indiase experiment, dat beide extremen – technologische innovatie en bittere armoede – naast elkaar leven.”

Die zelfmoorden van de boeren begonnen al jaren negentig.
“Ja. Dat komt door de sociale veranderingen. De aspiraties van de mensen veranderden. Historisch was er veel armoede. Boeren hadden eerder al schulden, hun oogsten waren eerder mislukt. Maar ze hadden zichzelf nooit eerder gedood. Waarom nu wel? Omdat beelden op televisie ineens lieten zien dat je als mens kunt slagen of mislukken. En het systeem van ondersteuning door familie en gemeenschap breekt ook af. Vroeger gaf je familie als je faalde bescherming, zelfvertrouwen en moed. Dus er is een gevoel van eenzaamheid, wanhoop en mislukking. Dat is eerder een sociaal fenomeen dan een economisch. Sociologen en psychologen breken er hun hoofd over.”

Hoe zit het met de Indiase ontwikkelingshulp aan eigen bevolking? In 2003 liet India weten dat het geen hulp van Nederland meer wil omdat het zichzelf niet langer als ontwikkelingsland beschouwt.
“Er gebeurt onvoldoende. Wat we nodig hebben is veel meer filantropie van de nieuwe zakenelite. Die moeten teruggeven. Voor gezondheid, educatie. We hebben traditioneel geen filantropie in India. Je geeft aan je familie, je kaste en je bouwt een tempel. Als er zoveel geld in India is, waarom zouden we het dan aan de Nederlanders vragen? De rijke industriëlen in India zouden stichtingen op moeten zetten om in dorpen ziekenhuizen of beter scholen te investeren.We hebben mensen nodig als Bill Gates en Warren Buffett. Het is trouwens een Gandhiaanse traditie om zoiets te doen. Mahatma Gandhi zei altijd dat de rijkdom van een zakenman hemzelf niet toebehoort. Hij houdt het in bewaring voor de maatschappij. Dus dat moet worden aangemoedigd, dat ondernemers zich verbonden voelen met de maatschappij.”

Hoe dan?
“Daar moeten we over nadenken.”

U zegt: “Onafhankelijk India is als Europa’s verleden en toekomst.” Kan Europa leren van India?
“Jazeker, hoe om te gaan met religieuze en linguďstische diversiteit. De Nederlanders hebben veel problemen met moslims, de Amerikanen met hispanics. Ik geef een buitengewoon voorbeeld: de machtigste persoon in India is een vrouw uit Italië uit een katholieke familie met een blanke huid. En geen enkele Indiër betwijfelt haar Indiërschap. We bekritiseren misschien haar beleid, maar niet haar etniciteit, religie, huidskleur of sekse. Dat is voor ons niet belangrijk. Stel je voor: een Nigeriaanse moslimvrouw met een zwarte huid die de belangrijkste persoon van Frankrijk zou worden. Of een Surinaamse vrouw hier. Voor ons is Sonia Gandhi Indiaas. Ze kwam hier in 1968, trouwde met een Indiër, spreekt hindi en voor ons is ze Indiaas, voor ons gevoel van pluralisme en dat iedereen erbij mag horen.”

Niet alleen de economie draagt bij aan de eenheid van India, maar ook cultuur, zegt u. Bollywoodfilms en cricket zijn zoiets groots in India.
“Bollywood is een belangrijker smeder van eenheid, cricket in iets mindere mate. Als je naar een film kijkt, begint die met banghra, een dans van Noord-India en eindigt hij met de bharatnatyam-dans uit Zuid-India. En de belangrijkste acteurs zijn moslims. Dat is voor ons niet belangrijk. Bollywood is een levend bewijs voor onze diversiteit.”

Vijftig jaar later zijn de publieke bestuurders nu voornamelijk bezig zichzelf te bevoordelen, terwijl de ‘entertainers’ op een creatieve manier hun steeds groeiende publiek plezier verschaffen, zegt u. Dat klinkt niet erg hoopvol.
“De Indiase politieke klasse is kortzichtig, egoďstisch en bedient zichzelf. Het politieke leiderschap takelt af sinds Nehru en Gandhi. De creativiteit komt van buiten de politiek: van schrijvers, ondernemers, entertainers, wetenschappers. De politieke klasse is middelmatig en dat is iets om ons zorgen over te maken. Om de armen in de economische groei te betrekken, voor duurzaamheid, voor het beheer van conflicten heb je een meer begaafde, creatieve en toegewijde politieke klasse nodig en die hebben we niet. Dat is ook onze uitdaging voor onze aspiraties om supermacht te worden. Hoe kun je zonder goed leiderschap de problemen binnen je land aan?
India heeft altijd bewezen anders te zijn. Iedereen riep dat het uit elkaar zou vallen, dat gebeurde niet, we bleven bij elkaar. Toen zei men dat iedereen honger zou lijden omdat er niet voldoende eten was voor de hele bevolking. Ook dat gebeurde niet. Nu zegt iedereen dat India een supermacht wordt, maar ook dat zal niet gebeuren. Vroeger zeiden ze dat India in de afgrond zou storten, nu dat het kampioen wordt. Nee, dat gaat niet gebeuren.”

quote:

Op woensdag 17 november 2010 16:19 schreef Sloggi het volgende:

[..]



Erg kort door de bocht, maar ach...

quote:

Op zaterdag 20 november 2010 12:59 schreef Lord_Vetinari het volgende:
WASHINGTON - De Verenigde Staten maakten na de Anjerrevolutie in Portugal in 1974 plannen om de Azoren ''over te nemen'', voor het geval dat in Lissabon de communisten aan de macht zouden komen. Dit blijkt uit tot nu toe geheime Amerikaanse overheidsdocumenten.

Daarin staat dat de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger in januari 1975 zijn zorgen uitte over een ''kans van 50 procent'' dat Portugal in handen van communisten kwam.

Minister van Defensie James Schlesinger antwoordde daarop dat een 'noodplan' was gemaakt om te Azoren over te nemen. De Amerikanen hebben een belangrijke luchtmachtbasis op de eilandengroep in de Atlantische Oceaan.

Door de Anjerrevolutie kwam een einde aan een decennialange, door de Amerikanen gesteunde rechtse dictatuur in Portugal. Het land mocht ondanks het ontbreken van democratie en grondrechten NAVO-lid zijn. (ANP)

With friends like that....

quote:

Boeddhisme herovert China

BEIJING , 1 december 2010 ( IPS ) Officieel is China nog altijd atheďstisch, maar het aantal boeddhisten stijgt er spectaculair. Volgens recent onderzoek nemen zeker 185 miljoen Chinezen de 2400 jaar oude leer ernstig. Misschien helpt dat ook de Tibetaanse zaak vooruit.

"Ik ging er altijd van uit dat het boeddhisme een soort bijgeloof was", zegt Quan Zhenyuan, zaakvoerder van een reisbureau in Beijing. "Maar toen gaf de eigenaar van een vegetarisch restaurant me er een boek over, en dat veranderde alles." De 32-jarige vrouw zegt dat het boeddhisme haar leerde beter om te gaan met klanten en medewerkers. "Het boeddhisme maakt me rustig".

Vluchtheuvel

De nieuwe opgang van het boeddhisme in China valt samen met de snelle economische groei die dertig jaar geleden in gang werden gezet door de toenmalige sterke man Deng Xiaoping. Religie blijkt voor veel Chinezen een vluchtheuvel in een maatschappij die gekenmerkt wordt door toenemende stress en ongebreideld materialisme.

Het boeddhisme, dat al tweeduizend jaar aanwezig is in China, is daarbij een voor de hand liggende keuze. De boeddhistische gemeenschap in China kreeg een knauw na de communistische machtsovername in 1949, maar verboden werd de leer nooit. Veel tempels en boeddhistische organisaties gingen wel algauw over in overheidshanden. Toen het Chinese regime in 1959 het Tibetaanse boeddhisme hardhandig onderdrukte, kreeg het de steun van de Boeddhistische Vereniging van China. Tijdens de Culturele Revolutie in de jaren zestig en zeventig werden veel heilige plaatsen van het Chinese boeddhisme vernield, maar na de dood van Mao in 1976 begon de druk op het boeddhisme en andere godsdiensten af te nemen.

Gouden periode

Volgens de Chinese Academie voor Sociale Wetenschappen beleeft het boeddhisme in China nu al dertig jaar een "gouden periode". De Chinese boeddhisten hebben zich verenigd in organisaties die het hele land bestrijken en via vormingsactiviteiten en zomerkampen de leer verder verspreiden. In 1997 schatte het Staatsbureau voor Religieuze aangelegenheden het aantal boeddhisten in China op honderd miljoen. In 2007 antwoordde zelfs 33 procent van de respondenten in een grote peiling van het Chinese Onderzoekscentrum voor Religieuze Cultuur dat ze in het boeddhisme geloofden. Onder intellectuelen en jongeren is het boeddhisme de belangrijkste religie, verklaarde Liu Zhongyu, de leider van het onderzoek. Onderzoekers van de Amerikaanse Purdue University kwamen dit jaar ook tot de conclusie dat het boeddhisme in China exponentieel groeit. Volgens hen telt China nu ongeveer 185 miljoen boeddhisten.

De voorbije decennia zijn er in China verscheidene boeddhistische monumenten heropgebouwd, terwijl er ook nieuwe tempels verschenen. In 2006 organiseerde China het Wereld Boeddhistisch Forum, en een jaar later kwam er een verbod op mijnbouwactiviteiten in berggebieden die heilig zijn voor de boeddhisten.

Er zijn wel weinig echte boeddhisten in China, zegt Duan Yuming, een docent aan het Instituut voor Religieuze Studies aan de universiteit van Sichuan. "Veel mensen doen alleen aan boeddhisme om rustig te worden", zegt hij. Maar zelfs dat is volgens hem een goede zaak. "Het boeddhisme zet een spirituele ontwikkeling in gang die leidt naar echt geluk. Boeddhistische technieken als meditatie helpen mensen zichzelf te veranderen en tot een groter bewustzijn en meer mededogen en wijsheid te komen. De Chinezen van vandaag zijn altijd druk in de weer. Ze weten niet meer hoe ze zich moeten ontspannen. Meditatie kan hen helpen."

Tibet

Voor een deel heeft de aantrekkingskracht van het boeddhisme te maken met een toenemende fascinatie voor Tibet. Veel Chinese stedelingen hebben romantische voorstellingen van het beschouwelijke leven in het afgelegen gebied. Het Chinese toerisme naar de Tibetaanse hoofdstad Lhasa en andere plaatsen in de provincie is de laatste jaren explosief toegenomen. Misschien leidt de groei van het boeddhisme in China wel tot meer begrip voor de Tibetanen en hun eis tot meer autonomie. Alvast de Dalai Lama, de geestelijke leider van de Tibetanen die in 1959 naar India vluchtte, denkt er zo over. "Als Tibet binnen dertig jaar bestaat uit zes miljoen Tibetanen en tien miljoen boeddhisten, dan lossen sommige problemen zich misschien vanzelf op", vertelde hij aan zijn biograaf Pico Iyer.

quote:

Op woensdag 1 december 2010 08:40 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
30-11-2010

Muur in Pompei stort in

"De muur was gebouwd uit oude stenen. We zullen die verzamelen en hergebruiken, net zoals de vorige keer." (ka)

quote:

Nijmegen neemt afscheid van torenwachter

Gepubliceerd op : 5 december 2010 - 10:00 am | door Thijs Papôt

Nu de laatste torenwachter van de Nijmeegse Sint-Stevenstoren met pensioen gaat, komt er een einde aan een eeuwenlange traditie in de Waalstad.

Op de uitkijk voor mogelijk onraad of gevaar waakte de torenwachter in Nederland sinds de middeleeuwen voor de veiligheid van de stad. Brand was de grootste vijand van de stedenbewoners in de tijd dat de huizen nog van hout waren. 'De torenwachter wees met een stok een rode vlag naar de richting waar de brand was uitgebroken', vertelt Willemien Wannet.

Sinds 1979 vervult zij de functie van torenwachter op de Sint Stevenstoren in Nijmegen. Aanvankelijk om haar man te assisteren, die haar het torenwachtersvak 'op spartaanse wijze' heeft geleerd. 'Miljoenen treden' moet Willemien Wannet sindsdien zijn opgeklommen. Met een spectaculair uitzicht over de Waal, de stad of de Ooijpolder als beloning. 'Dat verveelt me nooit.'

Bombardement
Als Willemien binnenkort met pensioen gaat, komt er in Nijmegen een definitief einde aan een eeuwenlange traditie, met als enige onderbreking de jaren na de Tweede Wereldoorlog, waarin de Sint Stevenstoren werd verwoest door een bombardement.

Uiteraard is het ambacht van torenwachter ingehaald door de moderne tijd. De werkzaamheden van Willemien bestaan nu vooral uit het geven van rondleidingen. Maar toen enkele jaren geleden een stel autodieven door haar vanaf de toren werden gesignaleerd, en zodoende opgepakt, voelde ze hoe het moet zijn geweest om in vroeger tijd op de uitkijk te staan. 'Toen dacht ik: ik waak nog altijd over de stad!'

quote:

Roman statue discovered in Ashkelon after storm damage
A 1.2 meter high statue of a woman was found after part of a cliff crumbled, revealing archaeological treasures.

The massive storm that swept through Israel over the weekend caused a great deal of damage to archaeological sites all along the Mediterranean coast, but also uncovered a an impressive statue of a woman between 1650 and 1800 years old in Ashkelon.

The statue, a 1.2-meter high figure of a woman with her head missing, has been dated to Roman times and is thought to have stood erect in a bath house.

quote:

De lezing: 'De onschuldigste foto's zijn het ergst'

Kunsthistorica Petra Bopp over foto-albums van Duitse soldaten

8-dec-2010 Marja Verburg

Duitse soldaten maakten, gestimuleerd door Goebbels’ ministerie van Propaganda, massa’s foto’s tijdens de Tweede Wereldoorlog en bewaarden die in speciale albums. Kunsthistorica Petra Bopp verzamelde die foto’s en maakte er de tentoonstelling ‘Fremde im Visier’ van. Die laat zien hoe Duitse soldaten de oorlog zagen. Maandag vertelt ze daarover in Amsterdam.

quote:

Elf berichten uit 1911

Gepubliceerd op : 29 december 2010 - 9:00 am | door Bas Teunissen

Een bordeelverbod en tal van nieuwe scoutingclubs in Nederland, in Europa is er opluchting over het bezweren van de oorlogsdreiging tussen Frankrijk en Duitsland, en in China komt een einde aan ruim twee millennia keizerlijk bewind. Nieuws van honderd jaar terug: elf berichten uit 1911.

Door Johan van der Tol en Bas Teunissen

quote:

Louvre zoekt Nederlandse sponsors voor aankoop Frans Hals

Gepubliceerd op : 8 januari 2011 - 7:30 am | door Frank Renout

Museum Het Louvre in Parijs is dringend op zoek naar Nederlandse sponsors om een schilderij van Frans Hals te kunnen kopen. Het gaat om een onbekend werk van Hals dat nog nooit eerder aan publiek werd getoond.

Een man met halflange haren kijkt ons met een intrigerende blik aan. Hij draagt een zwarte mantel met witte kraag. 'Het is echt virtuoos geschilderd', zegt Blaise Ducos glunderend. 'De kwaliteit, de kleuren, prachtig!'

Onverwachte schat
Ducos is conservator in het Louvre Museum in Parijs en hij is trots. In 2008 liep hij op een veiling in Parijs tegen dit schilderij aan. Hals schilderde het met olieverf op een houten paneel, vermoedelijk rond 1655.

'Niemand op die veiling had enig idee wat voor kunstschat daar stond. Maar ik zag het, ik ken het werk van Frans Hals en ik wist meteen: wat ik hier zie is belangrijk.'

Hij vroeg collegas uit Nederland om te komen kijken, van het Rijksmuseum, het Frans Hals Museum en het Mauritshuis. En allemaal waren ze het eens: dit was een echte Franse Hals. Geen twijfel mogelijk.'Maar helemaal niemand van de specialisten kende het!', zegt Ducos. 'Het schilderij komt nergens in de boeken of documentatie voor, er is geen spoor van te vinden. Het was een echte ontdekking. Alsof je op een onverwachte schat stuit.'

Geldschieters gezocht
De Franse autoriteiten bestempelden het paneel daarna officieel als kunstschat en lieten er beslag op leggen. Dat moest het Louvre in staat stellen om het schilderij te kopen. De bedoeling van die procedure is om te voorkomen dat belangrijke doeken verdwijnen in huizen van particuliere verzamelaars.

Maar onderdeel van die procedure is ook dat het Louvre geldschieters zoekt om de aankoop te sponsoren. Ducos doet daarom een - uniek voor het Louvre - oproep aan Nederlanders: 'Help ons dit meesterwerk te behouden! Het is een topwerk uit de Hollandse Gouden Eeuw. Wie ons financieel steunt, beschermt Nederlands erfgoed. En ik zie het als een liefdesverklaring aan Frankrijk!'

Rijke Chinsese verzamelaar
De Nederlandse ambassade in Parijs ondersteunt de actie. Recent is een speciale avond georganiseerd om met name Nederlandse bedrijven te interesseren voor sponsoring.

'Als we niks doen wordt dit prachtige schilderij van Hals misschien wel verkocht aan een rijke Amerikaan of rijke Chinese verzamelaar', vertelt ambassadeur Hugo Siblesz. 'Of nog erger: het wordt verkocht aan een investeerder die het dan in een kluis opbergt.'

Ook Nederlandse musea steunen een gesponsorde aankoop door het Louvre. 'Wij bezitten al een enorme collectie, inclusief veel portretten gemaakt door Hals', vertelt Anna Tummers, conservator oude kunst van het Frans Hals Museum in Haarlem. 'Dan is het moeilijk om fondsen in Nederland zover te krijgen opnieuw miljoenen op tafel te leggen voor een portret. Onze geldschieters zijn selectief, dus moeten wij dat ook zijn.'

Vrije verkoop
Het Louvre daarentegen heeft géén soortgelijk portret van Hals in huis. 'Als we het kunnen kopen is het hier ook te zien voor Nederlandse toeristen, maar kunnen we het natuurlijk ook uitlenen aan Nederlandse musea', probeert conservator Ducos eventuele ongerustheid weg te nemen.

Maar zover is het nog niet. Eerst moet 5 miljoen euro worden ingezameld. En dat moet gebeuren vňňr april: dan loopt namelijk de termijn af die de Franse regering heeft gesteld. Is het geld er in april niet, dan wordt het doek alsnog in de vrije verkoop gedaan.

Flink fiscaal voordeel
'Het is urgent', beaamt Blaise Ducos. 'Als we het niet snel kopen, verdwijnt het op de particuliere markt en is het voor het publiek waarschijnlijk nooit meer te zien.'

Een enkel Nederlands bedrijf in Frankrijk heeft al interesse getoond, maar tot harde afspraken is het nog niet gekomen. 'De tijd dringt', zegt ambassadeur Siblesz. 'Het is nu aan de snelle beslissers.'

Voor degenen die opzien tegen het bedrag van 5 miljoen: de sponsor kan rekenen op een flink fiscaal voordeel in Frankrijk: 90 procent, dus 4,5 miljoen euro, wordt teruggegeven bij de belastingafrekening.

quote:

Leviathan leeft nog

Het zeventiende-eeuwse werk Leviathan van de Britse denker Thomas Hobbes is in het Nederlands verschenen. Het blijkt verrassend actueel: politicus Ahmed Marcouch lijkt wel door Hobbes geďnspireerd.

Leviathan. Voor de titel van zijn politiek-filosofische hoofdwerk, dat onlangs integraal is vertaald, heeft de Britse denker Thomas Hobbes (1588-1679) zich laten inspireren door de Bijbel. Leviathan is een beest, maar wat voor één, blijft ietwat onduidelijk. Moderne bijbelvertalingen spreken over een krokodil, terwijl vroeger werd gedacht aan een walvis of een reusachtige zeeslang. Eén ding is zeker: zijn aaibaarheidsfactor is bijzonder laag.

Dat Hobbes de titel met zorg had uitgekozen, wordt nog eens extra duidelijk als we de illustratie aan de binnenzijde van het omslag zien bij de oorspronkelijke uitgave uit 1651. Die laat een reusachtige koning zien, die oprijst aan de horizon en uitkijkt over zijn landerijen, met in zijn rechterhand een enorm zwaard. Zonder dat we een letter hebben gelezen van het boek is de toon al gezet: law and order. Die nadruk op repressie, dat is even wennen voor wie de zachte verzorgingsstaat gewend is.

Vandaar de vraag waarom we Leviathan tegenwoordig nog zouden moeten lezen. Om te beginnen schrijft Hobbes, zoals de meeste Angelsaksische denkers, kraakhelder proza. En natuurlijk is het feit dat het boek tot de filosofische canon behoort al voldoende reden om het aan te schaffen.

Maar heeft het boek ons, en politici in het bijzonder, 350 jaar na dato nog steeds iets te melden? Wat is, met andere woorden, de actualiteitswaarde van Leviathan?

Sommige passages doen gedateerd aan en zijn alleen begrijpelijk tegen de achtergrond van de tijd waarin ze geschreven zijn, toen Europa een lappendeken was van elkaar bevechtende machten. Zo zullen de hoofdstukken over godsdienst, die destijds het meest vernieuwend waren, tegenwoordig nog maar op weinig instemming kunnen rekenen. Om maximale invloed over zijn onderdanen te kunnen uitoefenen, acht Hobbes het van belang dat de soeverein voorschrijft welke religie ze aanhangen. Van de scheiding tussen kerk en staat moest hij weinig hebben.

Het centrale leerstuk van Leviathan, over het sociale contract tussen de soeverein en zijn burgers, heeft daarentegen niet aan zeggingskracht ingeboet. U kunt zich niet herinneren dat u een contract heeft afgesloten met de regering? Dat kan kloppen. Hobbes is geen historicus die beschrijft hoe de staatsvorming de facto is gegaan. Het sociale contract moeten we beschouwen als een fictie of een gedachte-experiment. Bezie de relatie tussen machthebbers en burgers alsof ze een overeenkomst hebben getekend. Zo brengt Hobbes tot uitdrukking dat beide partijen verplichtingen hebben.

Welke afspraken zijn er gemaakt in dit hypothetische contract? Waaraan hebben burgers zich te houden en wat mogen zij eisen van de staat? Het komt erop neer dat de eerste partij zich onderwerpt aan de tweede en dat deze, in ruil voor die steun, zorgt voor bescherming. De staat is als het ware een strenge superscheidsrechter die conflicten tussen burgers beslecht. Hobbes is de wegbereider van wat we tegenwoordig aanduiden met het geweldsmonopolie van de staat. De politie mag wapens dragen om te voorkomen dat burgers zichzelf gaan bewapenen en in een wapenwedloop belanden. Dat is in een notedop de deal die is vastgelegd in het sociale contract.

Gewone contracten, bijvoorbeeld met de verzekeringsmaatschappij, kunnen worden opgezegd. Maar hoe zit dat met het sociaal contract? En belangrijker: in welke situatie belanden we dan? Zonder de aanwezigheid van een (sterke) staat, dient zich de natuurtoestand aan. Van een samenleving in de letterlijke zin van het woord kan dan geen sprake meer zijn. Hobbes schildert een tafereel van woeste anarchie, waarin andere mensen potentiële bedreigingen zijn die het hebben voorzien op onze bezittingen.

Getuigt deze visie van een pessimistisch mensbeeld? Of is Hobbes juist realistisch? We hoeven niet onmiddellijk aan excessen als in Irak te denken. De Nederlandse filosoof Hans Achterhuis beschrijft in Met alle geweld wat er gebeurde toen in de Canadese stad Montreal de politie staakte. Aan het eind van de dag waren er zes banken beroofd, een honderdtal winkels geplunderd, twaalf branden aangestoken, ontelbare ruiten gesneuveld en was er voor drie miljoen dollar schade aangericht.

Pas toen het leger werd ingezet, kwam een eind aan deze situatie van homo homini lupus, in de woorden van Hobbes: de mens is de mens een wolf.

Drie zware sloten op de deur, een groot hek om het huis en met een grote boog om andere mensen heen. Het is geen overbodige luxe in de natuurtoestand. Natuurlijk ontpopt niet iedereen zich daadwerkelijk als een agressor en een dief. Maar de moeilijkheid is: kunnen we uitgaan van andermans goede bedoelingen? Of is het risico te groot? Wantrouwen is de grondtoon van de natuurtoestand.

Een zeker risico is nooit uit te sluiten; andere mensen vertrouwen blijft altijd een waagstuk. De kunst is om het risico aanvaardbaar te maken. Dat is volgens Hobbes de functie van de staat. Als burgers erop kunnen vertrouwen dat hij hun beschermt, hoeven zij zich minder argwanend op te stellen jegens andere burgers. Zij vormen niet meer in eerste instantie concurrenten, maar kunnen ook collegas worden, met wie je samenwerkt. Een bijkomend voordeel: er komt tijd vrij voor leuke dingen. Wie niet langer fulltime bezig is met overleven, kan zich gaan richten op het goede leven.

Sinds de verschijning van Leviathan heeft de overheid er steeds meer taken bij gekregen. Veiligheid blijft echter haar kerntaak. Een parlementariër die nadrukkelijk in deze traditie staat, is Ahmed Marcouch. Onlangs verscheen van hem een vlammend stuk in de Volkskrant over de falende politie in Utrecht. Mijn politiehart bloedt, opent hij. Welkom op het politiebureau van Utrecht, de stad die er maar niet in slaagt daders op te sporen van homogeweld, dit jaar vier reeksen gewelddelicten tegen homos op een rij. De politie wekt de indruk vergeten te zijn waartoe zij op aarde is: daders opsporen, aanhouden en verhoren. In plaats daarvan vervult zij, aldus Marcouch, in toenemende mate de rol van welzijnswerker.

De boze toon van de PvdA-politicus wordt inzichtelijker met Hobbes in het achterhoofd. Want wat gebeurt er als de overheid stelselmatig verzaakt en haar plichten uit het sociaal contract niet nakomt? Marcouch: Schieten wij tekort in de opsporing, dan dreigen gated communities en eigenrichting. Had Hobbes nu geleefd, dan had hij het vermoedelijk precies zo opgeschreven.