[Special] Bevrijding Auschwitz 65 jaar geleden

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 17:00 schreef Qebbel het volgende:

[..]

Ik heb al een paar maanden geleden de documentaire "Shoa" aangeschaft. Wil hem erg graag zien, maar zie er zo tegenop eigenlijk, dat ik hem dus nog steeds niet gekeken heb.

Wist niet wat 'Shoa' betekende dus heb het even gegoogeld...
Even de Wikipedia pagina bekeken.. afschuwelijk.
Ik zou er ook tegen op zien om dit te gaan bekijken...

Ook even gekeken, mij lijkt het wel interessant hoor. Maar het duurt dus negen uur. Zo.

quote:

Negeneneenhalf uur duurt Shoah, Claude Lanzmanns definitieve documentaire over de Holocaust. Negeneneenhalf uur zonder een seconde archiefmateriaal. Lanzmann laat overlevenden aan het woord, zoekt daders en getuigen op, en laat ze praten over toen. Hij blijft net zo lang vragen tot hij antwoord heeft op zijn vragen. Het levert onuitwisbare beelden op. Shoah kwam uit in 1985, na elf jaar research en meer dan 350 uur interview. Van de film bestaat geen kortere versie dan die van negeneneenhalf uur, want Lanzmann weigerde zijn film ook maar een minuut in te korten. De film wordt op televisie meestal in twee delen uitgezonden.

Ik ben zelf in Sachsenhausen geweest bij Berlijn, was ook al erg indrukwekkend en dan te bedenken dat daar 'slechts' 35.000 mensen zijn vermoord en in Auschwitz meer dan een miljoen...

Overigens vind ik het meest verbazingwekkende nog de verhalen over Josef Mengele, de experimenten die hij uitvoerde zijn zo gruwelijk dat het eigenlijk niet te bevatten is.

Ik moet zeggen dat ik wel makkelijker naar fotos van Auschwitz kan kijken naarmate ik in de loop van de jaren steeds meer heb gezien. Als kind vond ik dat lastiger, dan bleef zo'n foto van een paar uitgemergelde mensen constant op m'n netvlies staan als ik bijvoorbeeld 's nachts wilde slapen.

Geen Nederlandse hoogwaardigheid bekleders uitgenodigd.

Toch vreemd.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 18:56 schreef tong80 het volgende:
Geen Nederlandse hoogwaardigheid bekleders uitgenodigd.

Toch vreemd.

Weet je wat ik vreemd vind?
Dat als men over de tweede wereldoorlog heeft dat men het erover heeft dat er 6 miljoen joden zijn omgebracht, terwijl er iets van 55 miljoen mensen zijn omgekomen.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 19:36 schreef Rucky het volgende:

[..]

Weet je wat ik vreemd vind?
Dat als men over de tweede wereldoorlog heeft dat men het erover heeft dat er 6 miljoen joden zijn omgebracht, terwijl er iets van 55 miljoen mensen zijn omgekomen.

Heb je gelijk in.

Maar vind je het ook raar dat Anne Frank symbool staat voor al die doden ?

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 19:53 schreef tong80 het volgende:

[..]

Heb je gelijk in.

Maar vind je het ook raar dat Anne Frank symbool staat voor al die doden ?

Anne Frank staat niet symbool voor voor al die doden. Ze was gewoon een meisje wat een dagboek achterliet.
Wel een boek wat het meest gelezen is op de wereld, lieve Kitty (op religieuze boeken na)

[ Bericht 2% gewijzigd door Rucky op 27-01-2010 20:26:12 ]

Jammer dat ik het gemist heb op tv. Wellicht op uitzending gemist nog terug te zien.
Ik volg eigenlijk alles op dit gebied. Ook het proces tegen Demjanjuk bijv.

Zou zelf best graag eens naar Auschwitz willen afreizen om een bezoek te brengen. Maar in je eentje doe je dat niet zo snel. Mijn partner vindt het nl helemaal niets.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 20:11 schreef Rucky het volgende:

[..]

Anne Frank staat niet symbool voor voor al die doden. Ze was gewoon een meisje wat een dagboek achterliet.
Wel een boek wat het meest gelezen is op de wereld, lieve Kitty (op religieuze boeken na)

Die hele bekendheid om Anne Frank heeft gewoon te maken met een goed staaltje PR en een vader die hoge piefjes weet op te zoeken.
Er zijn meerdere dagboeken bekend die gevonden zijn (groter, gedetailleerder, en indrukwekkender dan die van Anne), en later ook uitgegeven zijn, maar daar hoor je nooit wat van.
Er is ooit een documentaire geweest over familie van iemand wiens dagboek na de oorlog werd teruggevonden, super verhaal enzo, maar dat is de dag erna schijnbaar bij iedereen weer weggezakt.

Overigens schijnt die Anne Frank een enorm vervelend en verwend kreng te zijn geweest voor de oorlog, en gemeen tegen haar klasgenootjes. Dat zeiden die klasgenootjes zelf dan (die het overleefd hebben), en Miep Gies heeft daar zelf ook wel het een en ander over losgelaten.

Neemt natuurlijk niet weg hoe vreselijk het was wat zij en haar zus en moeder hebben meegemaakt, maar dat is slechts een minuscule greep uit alles wat daar in die kampen gebeurt is. En om nou te zeggen "Maar van haar weten we het! Haar familie en vrienden hebben het gezegd en het staat in haar dagboek!" is ook niet helemaal eerlijk, want daar zijn ook nog honderden gelijken van te vinden

Overigens lees ik net dat Miep Gies een paar weken terug is overleden (de 11e)
Volgende maand zou ze 101 zijn geworden.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 17:00 schreef Qebbel het volgende:

[..]

Ik heb al een paar maanden geleden de documentaire "Shoa" aangeschaft. Wil hem erg graag zien, maar zie er zo tegenop eigenlijk, dat ik hem dus nog steeds niet gekeken heb.

Op Shoa zelf (Clausman of Lanzman, geloof ik??) is niet zoveel enge video te zien.
Het gaat meer om het interviewen in alle rust van mensen, wat zij erover te vertellen hebben.
Tis wel een lange zit. Deel het op in delen. Want het is zeer de moeite waard.

Het materiaal van Steven Spielberg is ook zeer de moeite van het kijken waard.

Tis al een tijd geleden dat ik Shoa (Hebr. voor catastrofe dacht ik) bekeken heb, maar wat mij nog goed bijgebleven is, is die boer in Polen. Die naast Auschwitz woont en ook woonde in die tijd. Op de vraag : wat wist je ervan, wat heb je ervan gemerkt..antwoordde hij zoiets van "Wij hadden er ook last van, van het kamp. We moesten alle blinderen, want anders werd er door de uitkijktorens op onze ramen geschoten. Joden? Die heb ik nooit echt gemist toen ze eenmaal weg waren uit ons dorp."
Heel indrukwekkend.
------------
Van alles op internet wat ik ben tegen gekomen is dit wel de grootste interessante site:
http://isurvived.org/home.html

Er wordt hierin ook aandacht gegeven aan deportaties en kampen die wij niet kennen. Denk aan wat er door de Duitser op Moldavisch / Roemeens grondgebied gedaan is. Transnitstria.

[ Bericht 1% gewijzigd door capricia op 27-01-2010 21:19:25 ]

Komt die foto uit de OP met al die joodse mensen gearriveerd in Auschwitz niet uit "The Auschwitz album"?

Het betreft hier de zomer van 1944, toen de Hongaarse Joden gedeporteerd werden, en aankwamen op het station Auschwitz. In het album staan foto's van deze mensen: Hoe de selectie in zijn werk ging, wie er naar de gaskamers ging. Hoe bezorgd en onschuldig de mensen waren.

Een heel indrukwekkend fotoalbum!

Heb ooit in Israël kennis gemaakt met een man die als kind de experimenten van Mengele heeft overleefd. Zijn tweelingbroertje is daar gestorven en hij is daar zijn verstand kwijtgeraakt... Altijd verdrietig en angstig, altijd eten in zijn kleding verstoppen... zó naar om te zien. Ik heb nooit kunnen begrijpen hoe mensen dat soort dingen kunnen uithalen met andere mensen, maar sindsdien kan ik niet meer met droge ogen naar herdenkingen van Auschwitz kijken....
Ben overigens zelf (met school) in Theresiënstadt geweest, en dat was al verschrikkelijk naar. Ook ben ik in Yad Vashem geweest en heb gehuild als een klein kind. Wat ik vooral indrukwekkend vond was het monument met de aantallen joden (per land) die vermoord zijn, dan voel je je als Nederlander best klein worden. Wij leerden op school nog hoe góed wij het gedaan hadden in de oorlog... daar ben ik toch wel van terug gekomen na dat bezoek... En het ergste was het kindermonument. Je loopt langs (ik geloof) 5 foto's en een aantal kaarsjes die gereflecteerd worden tot precies het aantal vermoorde kinderen. Terwijl je daar loopt, word op rustige toon de namen van de kinderen, hun leeftijd en land van herkomst opgenoemd.... Dat vergeet je nooit meer.
Of ik ooit nog naar Auschwitz wil, weet ik niet. Het lijkt met té zwaar...

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 21:22 schreef hasse8 het volgende:
Heb ooit in Israël kennis gemaakt met een man die als kind de experimenten van Mengele heeft overleefd. Zijn tweelingbroertje is daar gestorven en hij is daar zijn verstand kwijtgeraakt... Altijd verdrietig en angstig, altijd eten in zijn kleding verstoppen... zó naar om te zien. Ik heb nooit kunnen begrijpen hoe mensen dat soort dingen kunnen uithalen met andere mensen, maar sindsdien kan ik niet meer met droge ogen naar herdenkingen van Auschwitz kijken....
Ben overigens zelf (met school) in Theresiënstadt geweest, en dat was al verschrikkelijk naar. Ook ben ik in Yad Vashem geweest en heb gehuild als een klein kind. Wat ik vooral indrukwekkend vond was het monument met de aantallen joden (per land) die vermoord zijn, dan voel je je als Nederlander best klein worden. Wij leerden op school nog hoe góed wij het gedaan hadden in de oorlog... daar ben ik toch wel van terug gekomen na dat bezoek... En het ergste was het kindermonument. Je loopt langs (ik geloof) 5 foto's en een aantal kaarsjes die gereflecteerd worden tot precies het aantal vermoorde kinderen. Terwijl je daar loopt, word op rustige toon de namen van de kinderen, hun leeftijd en land van herkomst opgenoemd.... Dat vergeet je nooit meer.
Of ik ooit nog naar Auschwitz wil, weet ik niet. Het lijkt met té zwaar...

Bijzonder interessant en indrukwekkend dat je Theresienstadt en Yad Vashem bezocht hebt!
Na landen in het voormalig Oostblok (denk aan Polen) zijn er in NL het meeste joden weggevoerd en omgekomen, procentueel. Zeker vergeleken met Westerse landen scoren wij abnormaal hoog.
Niet iets om trots op te zijn.

Mijn baas heeft als puber als enige van zijn gezin Auschwitz overleefd en vertelde daar heel vaak over tegen me. Ik kan me de eerste keer dat ik zijn nummer op zijn arm zag nog zo goed voor de geest halen.
Ik werkte er net en het was de eerste warme dag en hij rolde zijn mouwen op, ik voelde zo de hele kamer ijskoud worden. Ik stond achter hem en hij voelde hoe het viel en draaide zich om en begon te vertellen. Dat heeft hij jarenlang met regelmaat gedaan, over kleine dingen en over grote dingen, maar vooral over positieve dingen, hij zei dat hij de slechte dingen maar liet rusten.
Het enige waar hij nooit overheen had kunnen komen was de honger.
Ik denk niet dat ik Auschwitz zou willen bezoeken, ik zou het echt te zwaar vinden.
Maar toch waarschijnlijk ook minder indrukwekkend dan de dingen van alledag waar mijn baas me zo vaak over verteld heeft.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 21:31 schreef oh-oh het volgende:
Mijn baas heeft als puber als enige van zijn gezin Auschwitz overleefd en vertelde daar heel vaak over tegen me. Ik kan me de eerste keer dat ik zijn nummer op zijn arm zag nog zo goed voor de geest halen.
Ik werkte er net en het was de eerste warme dag en hij rolde zijn mouwen op, ik voelde zo de hele kamer ijskoud worden. Ik stond achter hem en hij voelde hoe het viel en draaide zich om en begon te vertellen. Dat heeft hij jarenlang met regelmaat gedaan, over kleine dingen en over grote dingen, maar vooral over positieve dingen, hij zei dat hij de slechte dingen maar liet rusten.
Het enige waar hij nooit overheen had kunnen komen was de honger.
Ik denk niet dat ik Auschwitz zou willen bezoeken, ik zou het echt te zwaar vinden.
Maar toch waarschijnlijk ook minder indrukwekkend dan de dingen van alledag waar mijn baas me zo vaak over verteld heeft.

Wel goed van jou baas dan dat hij daar zo openlijk over durft te vertellen.
Ik denk dat dat toch een van de beste manieren is om de pijn tenminste íéts te verlichten...

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 21:48 schreef Moira. het volgende:

[..]

Wel goed van jou baas dan dat hij daar zo openlijk over durft te vertellen.
Ik denk dat dat toch een van de beste manieren is om de pijn tenminste íéts te verlichten...

Lijkt me heel moeilijk, zelfs na 60 jaar, om over zoiets normaal te kunnen praten. Een mensenleven is te kort om zoiets te verwerken. Petje af voor de mensen die dat wel kunnen.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 21:31 schreef oh-oh het volgende:
Mijn baas heeft als puber als enige van zijn gezin Auschwitz overleefd en vertelde daar heel vaak over tegen me. Ik kan me de eerste keer dat ik zijn nummer op zijn arm zag nog zo goed voor de geest halen.
Ik werkte er net en het was de eerste warme dag en hij rolde zijn mouwen op, ik voelde zo de hele kamer ijskoud worden. Ik stond achter hem en hij voelde hoe het viel en draaide zich om en begon te vertellen. Dat heeft hij jarenlang met regelmaat gedaan, over kleine dingen en over grote dingen, maar vooral over positieve dingen, hij zei dat hij de slechte dingen maar liet rusten.
Het enige waar hij nooit overheen had kunnen komen was de honger.
Ik denk niet dat ik Auschwitz zou willen bezoeken, ik zou het echt te zwaar vinden.
Maar toch waarschijnlijk ook minder indrukwekkend dan de dingen van alledag waar mijn baas me zo vaak over verteld heeft.

Die baas zou ik wel eens willen ontmoeten. Prachtig van hem dat hij er open over durft te zijn en dat hij zo'n goede instelling erover heeft. Wat betreft het bezoeken van het kamp is natuurlijk geheel aan jezelf maar als je de kans krijgt zou ik er zeker nog eens over na denken.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 21:48 schreef Moira. het volgende:

[..]

Wel goed van jou baas dan dat hij daar zo openlijk over durft te vertellen.
Ik denk dat dat toch een van de beste manieren is om de pijn tenminste íéts te verlichten...

Hij praat er niet met iedereen over, maar met mij wel vaak, wss omdat ik het hoe moeilijk ook toch echt graag wil horen.
En wie krijgt de kans om zulke verhalen uit eerste hand te horen?
Zoveel overlevenden waren er niet helaas.
We hebben vaak zat samen zitten janken.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 21:50 schreef Zeroku het volgende:

[..]

Die baas zou ik wel eens willen ontmoeten. Prachtig van hem dat hij er open over durft te zijn en dat hij zo'n goede instelling erover heeft. Wat betreft het bezoeken van het kamp is natuurlijk geheel aan jezelf maar als je de kans krijgt zou ik er zeker nog eens over na denken.

Ik zou ook wel eens een overlevende willen ontmoeten. Ik weet dat ze het wel eens op scholen doen, maar ik heb nog nooit iemand voor de klas gehad die dit meegemaakt heeft.
Vraag me af of ik er niet te verlegen voor ben om vragen te stellen.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 21:52 schreef capricia het volgende:

[..]

Ik zou ook wel eens een overlevende willen ontmoeten. Ik weet dat ze het wel eens op scholen doen, maar ik heb nog nooit iemand voor de klas gehad die dit meegemaakt heeft.
Vraag me af of ik er niet te verlegen voor ben om vragen te stellen.

Mja dat is ook wel inderdaad, je weet niet tot op welke hoogte je vragen kunt stellen. Ik heb ook niemand voor de klas gehad wat dat betreft, alleen drie homo's .

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 21:51 schreef oh-oh het volgende:

[..]

Hij praat er niet met iedereen over, maar met mij wel vaak, wss omdat ik het hoe moeilijk ook toch echt graag wil horen.
En wie krijgt de kans om zulke verhalen uit eerste hand te horen?
Zoveel overlevenden waren er niet helaas.
We hebben vaak zat samen zitten janken.

Dat kan ik me zo voorstellen.
Koester je baas maar! Al was het alleen maar om het menselijke wat we allemaal in ons hebben.

Juist het zwijgen heeft hem altijd meer pijn gedaan.
Zijn kinderen en kleinkinderen, daarmee kan hij er niet over praten vertelde hij.
Dat wil hij hun niet aan doen. Hij wil alles behalve dat ze de pijn kunnnen voelen die hij gevoeld heeft.
En op tv was nu die man met zijn dochter, die dochter zei dat het zo gek was hoe erg je mensen kan missen die je nooit gekend hebt.
Dat is wat de kinderen van mijn baas ook voelen , en zijn kleinkinderen.
Mijn baas is geen makkelijk mens, maar juist door zijn achtergrond begrijp ik dat wel, en kan ik het van hem wel goed hebben.
En ja ik ben ook echt dankbaar dat ik die kans heb.
Ik heb ooit es gehoord dat er uiteindelijk maar 1000 mensen levend uit Auschwitz zijn gekomen, ik weet niet zeker of dit klopt hoor.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 17:16 schreef nummer_zoveel het volgende:

[..]

quote:

blijft net zo lang vragen tot hij antwoord heeft op zijn vragen.

Helaas niet alleen bij de daders.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 21:58 schreef oh-oh het volgende:
Juist het zwijgen heeft hem altijd meer pijn gedaan.
Zijn kinderen en kleinkinderen, daarmee kan hij er niet over praten vertelde hij.
Dat wil hij hun niet aan doen. Hij wil alles behalve dat ze de pijn kunnnen voelen die hij gevoeld heeft.
En op tv was nu die man met zijn dochter, die dochter zei dat het zo gek was hoe erg je mensen kan missen die je nooit gekend hebt.
Dat is wat de kinderen van mijn baas ook voelen , en zijn kleinkinderen.
Mijn baas is geen makkelijk mens, maar juist door zijn achtergrond begrijp ik dat wel, en kan ik het van hem wel goed hebben.
En ja ik ben ook echt dankbaar dat ik die kans heb.
Ik heb ooit es gehoord dat er uiteindelijk maar 1000 mensen levend uit Auschwitz zijn gekomen, ik weet niet zeker of dit klopt hoor.

Het zijn er geloof ik wel meer geweest dan 1000, maar wat wel een feit is is dat er véél meer mensen binnen zijn gekomen dan er uiteindelijk ook uit kwamen

Overigens is het wel zo dat je mensen ontieglijk kunt missen zonder dat je ze ooit gekend hebt.
Dat heb ik zelf ook met familieleden, maar dan heeft dat níéts met de holocaust te maken

Wat ik heel erg heftig vond was dat een van zijn kinderen naar Auschwitz geweest was en dat was gefilmd. De dag dat dat op tv kwam was hij zo uit zijn doen.
Hij was echt ziek en liep te huilen.
Hij wilde het niet kijken ook, hij zei hij kon het niet aanzien dat zijn kind op die plek was die zo verdorven was en zo slecht was geweest voor hem....

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 22:24 schreef oh-oh het volgende:
Wat ik heel erg heftig vond was dat een van zijn kinderen naar Auschwitz geweest was en dat was gefilmd. De dag dat dat op tv kwam was hij zo uit zijn doen.
Hij was echt ziek en liep te huilen.
Hij wilde het niet kijken ook, hij zei hij kon het niet aanzien dat zijn kind op die plek was die zo verdorven was en zo slecht was geweest voor hem....

Ja, dat kan ik me heel goed voorstellen
En toch ook weer niet, want het is iets wat je nóóit meegemaakt hebt en ook nooit zult meemaken, iets dat je niet wílt meemaken en al helemaal nooit iets hebt meegemaakt wat daar ook maar in de buurt van kwam..

Met mijn ouders ben ik vroeger naar Westerbork geweest. Was ik een jaar of 10 denk ik. Ondanks dat er niet heel veel te zien was heeft het veel indruk gemaakt.
De serene rust, er was bijna niemand.
Het was herfst en dus overal mooie gekleurde bomen met een enkele restant of heropgebouwd stukje kamp.
De sterren en het spoor omhoog. Het raakte.

Afgelopen zomer was ik in de buurt van Zuid Polen en ben toen naar Krakow gegaan. Op dat moment reisde ik alleen. In Krakow naar het ghetto, de fabriek van Oskar Schindler en de talrijke andere plekjes die Krakow hier over heeft.
De dag daarna naar Auschwitz. Je kan met de trein en met de bus. Met de trein voelde gewoon niet lekker, naast het praktische bezwaar dat het domweg langer duurt. Toch is de busrit ook apart. De hectiek van Krakow en langzaam wordt het rustiger. En het idee waar je naar toe gaat.
Auschwitz 1, daar komen de bezoekers allemaal aan met de beroemde "arbeit macht frei". Voor een bepaalde tijd, geloof 1 uur, heb je een gids nodig om dit gedeelte te kunnen betreden. Je krijgt een rondleiding en verhalen bij wat je ziet. Ik kreeg een rondleiding van een kleindochter van overlevende. Op dat moment is het vrij druk met groepen en kan ik mij voorstellen dat het minder indruk maakt dan men misschien verwacht. Je krijgt wel een gruwelijk beeld van hoe precies en uitgedacht alle facetten van het kamp waren. Als je oplet, vragen stelt en op de subtielere dingen let is er veel te zien.

Daarna met de gids naar Birkenau geweest. Daar kwamen de treinen aan met het beroemde spoor door de ingang. Mij verbaasde de grootte van dit kamp mij meteen. Vele malen groter dan Auschwitz 1 en zoals je kon zien op tekeningen, alles tot in de puntjes gepland. De rondleiding ging naar de barakken, overblijfselen van crematoria en het monument. Na de rondleiding ben ik in Birkenau gaan rondlopen. Het is zo groot dat ik na een tijdje op mijn kaart moest kijken waar ik heen moest. Het loopt maar door en loopt maar door. Niet als een vierkant blok, maar gaat achterin met wat kleinere paden door, daar waar al een nieuwe (efficiëntere) manier van barak structuur gepland stond. Je komt er praktisch niemand meer tegen en kan alles in je opnemen. Het lijkt soms alsof de dood rond waait, ook omdat ik nogal miezerig weer had, wat de sfeer wat aandikt.

Daarna ben ik weer terug naar Auschwitz 1 geweest. Je kan van alles nog eens rustig langslopen. Later op de dag zijn hier stukken minder mensen. Ben naar de barak met een nederlandse tentoonstelling geweest. Andere barakken bekeken en plekken bezocht waar de rondleiding niet langsgaat. Ik vond het prettig om het boekje, ben de naam even kwijt, te kopen over het kamp. Er is één algemene, ook in het Nederlands verkrijgbaar. Je kan zo nog zien waar wat te zien is in het kamp. Op het einde van de dag was de appelplaats bijna leeg, indrukwekkend als je het dan zo overziet. Aan het einde van de dag was ik lichamelijk en geestelijk gesloopt, zoveel indrukken, ongelofelijk.
Echt beschrijven hoe het is lukt niet, ook foto's en filmpjes brengen niet over hoe het er echt is. Het betse kan je gewoon kijken kijken en opnemen wat je ziet. Nu als ik iets lees, hoor of zie over Auschwitz denk ik niet meer: Daar moet ik nog heen. Ik krijg kippenvel bij beelden en vind het steeds belangrijker om ook als jongere te laten zien dat mensen het nog steeds belangrijk vinden om het niet te vergeten.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 23:13 schreef One_of_the_few het volgende:
Met mijn ouders ben ik vroeger naar Westerbork geweest. Was ik een jaar of 10 denk ik. Ondanks dat er niet heel veel te zien was heeft het veel indruk gemaakt.
De serene rust, er was bijna niemand.
Het was herfst en dus overal mooie gekleurde bomen met een enkele restant of heropgebouwd stukje kamp.
De sterren en het spoor omhoog. Het raakte.

Afgelopen zomer was ik in de buurt van Zuid Polen en ben toen naar Krakow gegaan. Op dat moment reisde ik alleen. In Krakow naar het ghetto, de fabriek van Oskar Schindler en de talrijke andere plekjes die Krakow hier over heeft.
De dag daarna naar Auschwitz. Je kan met de trein en met de bus. Met de trein voelde gewoon niet lekker, naast het praktische bezwaar dat het domweg langer duurt. Toch is de busrit ook apart. De hectiek van Krakow en langzaam wordt het rustiger. En het idee waar je naar toe gaat.
Auschwitz 1, daar komen de bezoekers allemaal aan met de beroemde "arbeit macht frei". Voor een bepaalde tijd, geloof 1 uur, heb je een gids nodig om dit gedeelte te kunnen betreden. Je krijgt een rondleiding en verhalen bij wat je ziet. Ik kreeg een rondleiding van een kleindochter van overlevende. Op dat moment is het vrij druk met groepen en kan ik mij voorstellen dat het minder indruk maakt dan men misschien verwacht. Je krijgt wel een gruwelijk beeld van hoe precies en uitgedacht alle facetten van het kamp waren. Als je oplet, vragen stelt en op de subtielere dingen let is er veel te zien.

Daarna met de gids naar Birkenau geweest. Daar kwamen de treinen aan met het beroemde spoor door de ingang. Mij verbaasde de grootte van dit kamp mij meteen. Vele malen groter dan Auschwitz 1 en zoals je kon zien op tekeningen, alles tot in de puntjes gepland. De rondleiding ging naar de barakken, overblijfselen van crematoria en het monument. Na de rondleiding ben ik in Birkenau gaan rondlopen. Het is zo groot dat ik na een tijdje op mijn kaart moest kijken waar ik heen moest. Het loopt maar door en loopt maar door. Niet als een vierkant blok, maar gaat achterin met wat kleinere paden door, daar waar al een nieuwe (efficiëntere) manier van barak structuur gepland stond. Je komt er praktisch niemand meer tegen en kan alles in je opnemen. Het lijkt soms alsof de dood rond waait, ook omdat ik nogal miezerig weer had, wat de sfeer wat aandikt.

Daarna ben ik weer terug naar Auschwitz 1 geweest. Je kan van alles nog eens rustig langslopen. Later op de dag zijn hier stukken minder mensen. Ben naar de barak met een nederlandse tentoonstelling geweest. Andere barakken bekeken en plekken bezocht waar de rondleiding niet langsgaat. Ik vond het prettig om het boekje, ben de naam even kwijt, te kopen over het kamp. Er is één algemene, ook in het Nederlands verkrijgbaar. Je kan zo nog zien waar wat te zien is in het kamp. Op het einde van de dag was de appelplaats bijna leeg, indrukwekkend als je het dan zo overziet. Aan het einde van de dag was ik lichamelijk en geestelijk gesloopt, zoveel indrukken, ongelofelijk.
Echt beschrijven hoe het is lukt niet, ook foto's en filmpjes brengen niet over hoe het er echt is. Het betse kan je gewoon kijken kijken en opnemen wat je ziet. Nu als ik iets lees, hoor of zie over Auschwitz denk ik niet meer: Daar moet ik nog heen. Ik krijg kippenvel bij beelden en vind het steeds belangrijker om ook als jongere te laten zien dat mensen het nog steeds belangrijk vinden om het niet te vergeten.

Mooie post.
Verder niet zo veel woorden eigenlijk..

Ik ben drie jaar geleden midden in de winter naar Auschwitz geweest. Het eerste wat ik dacht is dat het zo ongelooflijk groot was, echt niet normaal. Het was een heel vreemd gevoel om daar naast het spoor te lopen, omdat ik tegelijkertijd heel goed wist hoeveel mensen daar zoveel jaar geleden hadden gelopen. Het was ijskoud daar maar niemand zei er iets over. Je gaat daar niet over zeuren als je je bedenkt dat de joden daar slechts met een dunne stof op hun lichaam hebben rondgelopen.

Op een gegeven moment kwamen we bij de ruine aan van een gaskamer. Echt iedereen was stil. Je ziet eigenlijk maar een paar stenen liggen, maar je voelt daar gewoon iets. Ik kreeg echt een ongelooflijk vreemd en overweldigend gevoel in me. Ik ben toen even weggelopen en ben alleen gaan staan. Ik kon het even niet bevatten dat het daar echt was gebeurd, het lijkt wel alsof ik het toen echt voelde, alsof de geschiedenis er een beetje is blijven hangen.

Waar ik het daarnaast ook heel moeilijk mee had waren de foto's van de kinderen. Op een gegeven moment hangt er een hele grote foto met vier hele dunne kinderen erop. Die lichaampjes, die ogen die je zo ontzettend veel zeggen. Toen ben ik ook snel naar buiten gegaan om daar vervolgens echt even hard te huilen. Het was ook heel vreemd toen wij een oude vrouw zagen die heel hard aan het huilen was, het was echt een heel oude vrouw en je kon aan haar merken dat ze familie is verloren in Auschwitz.

Het was heel verdrietig allemaal, maar ik ben blij dat ik er naartoe gegaan ben, en echt heb gevoeld wat daar is gebeurd en dat het leven ook bestaat uit ontzettend veel gruwelijkheden. Hierdoor kan ik nu zelf dingen beter relativeren, je weet namelijk dat het altijd veel en veel erger kan.

Weet iemand overigens meer over verhalen achter sommige foto's die destijds in concentratiekampen e.d. gemaakt zijn? Een site of een filmpje ofzo?
Ik kan me herrineren dat er ooit een stel mensen waren die de mensen die gefotografeerd waren terwijl ze daar zaten gingen opzoeken en vragen over het verhaal achter die foto.
Zo was er één meisje dat je in de deur ziet van zo'n trein, die haar hand uitsteekt of wat dan ook, ik weet niet precies meer. Dat meisje had het dus overleefd, en die vertelde dan zoiets dat ze daar haar moeder voor het laatst zag of wat dan ook. Ik weet het niet precies meer.

Maar ik vind het altijd zo indrukwekkend om een foto te zien en dan er bij te lezen wat er op het moment dat deze foto gemaakt werd gebeurde enzo. Een foto kan al veel zeggen, maar het verhaal erachter nog meer.

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 00:36 schreef Moira. het volgende:
Weet iemand overigens meer over verhalen achter sommige foto's die destijds in concentratiekampen e.d. gemaakt zijn? Een site of een filmpje ofzo?
Ik kan me herrineren dat er ooit een stel mensen waren die de mensen die gefotografeerd waren terwijl ze daar zaten gingen opzoeken en vragen over het verhaal achter die foto.
Zo was er één meisje dat je in de deur ziet van zo'n trein, die haar hand uitsteekt of wat dan ook, ik weet niet precies meer. Dat meisje had het dus overleefd, en die vertelde dan zoiets dat ze daar haar moeder voor het laatst zag of wat dan ook. Ik weet het niet precies meer.

Setella Steinbach, heeft de oorlog niet overleefd. Ze is zoals zovelen omgekomen in Auschwitz. Het verhaal kwam aan bod in 1 van de Cherry Duins docu's die over de tweede wereldoorlog gingen.

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 00:41 schreef Ericr het volgende:

[..]

Setella Steinbach, heeft de oorlog niet overleefd. Ze is zoals zovelen omgekomen in Auschwitz. Het verhaal kwam aan bod in 1 van de Cherry Duins docu's die over de tweede wereldoorlog gingen.

Oh, dan heb ik misschien 2 verschillende verhalen door elkaar gehaald.
Maar is er ergens een site waarop ik deze dingen kan teruglezen/zien en wellicht nog meer van dergelijke verhalen en foto's?

Komende zomer ga ik t ook meemaken in auswitz/ Birkenau.. Ben benieuwd..

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 10:05 schreef theKiD het volgende:
Komende zomer ga ik t ook meemaken in auswitz/ Birkenau.. Ben benieuwd..

Bereid je voor op een heftige dag. Ben er zelf in 2003 geweest. Hartje zomer, dik 30 graden, maar veel, heel veel koude rillingen gehad. Vooral Birkenau/Auschwitz-II . Paar dagen in gedachten mee 'bezig' geweest. Zie de pics @ http://picasaweb.google.com/roeljewel/OostEuropa2003

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 16:20 schreef Roel_Jewel het volgende:

[..]

Bereid je voor op een heftige dag. Ben er zelf in 2003 geweest. Hartje zomer, dik 30 graden, maar veel, heel veel koude rillingen gehad. Vooral Birkenau/Auschwitz-II . Paar dagen in gedachten mee 'bezig' geweest. Zie de pics @ http://picasaweb.google.com/roeljewel/OostEuropa2003

Wat een foto's

Bij Auschwitz 1 vond ik de zalen met wat de Nazi's gesorteerd en bewaard hadden zo ontzettend bizar. Vooral de koffers van mensen, die daar nog vol hoop hun naam op hadden geschreven, terwijl de Nazi's al wisten dat ze die toch nooit meer terug kregen. Er was een koffer met de naam "Komkommer, Amsterdam" , dat vergeet ik nooit meer.

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 16:20 schreef Roel_Jewel het volgende:

[..]

Bereid je voor op een heftige dag. Ben er zelf in 2003 geweest. Hartje zomer, dik 30 graden, maar veel, heel veel koude rillingen gehad. Vooral Birkenau/Auschwitz-II . Paar dagen in gedachten mee 'bezig' geweest. Zie de pics @ http://picasaweb.google.com/roeljewel/OostEuropa2003

Dat ziet er best indrukwekkend uit. Zou je me mss je route van toen kunnen PM'en? Aangezien ik dus ook door bijna geheel oost-europa ga trekken. Of een paar goede bezienswaardigheden oid door kunnen geven?

@ Faeri en One_of_the-few: Mooie verslagen. Dank.

@Moira; Klopt van die foto's. Er is een beroemde foto van een meisje in de trein bij Westerbork. Altijd werd gedacht dat dit een joods meisje was, maar een journalist, die erg gegrepen was door de foto en het meisje, wilde haar verhaal achterhalen. Hij kwam erachter dat het niet om een joods meisje ging, maar een sigeunermeisje. Via via is hij toen te weten gekomen dat ze Settela Steinbach heette.

Bron wikipedia
Interview journalist Aad Wagenaar

Foto



Wat ik me ook herinner is dat er nog een foto is van een jongen in het Getto van Warschau. Hij stond jarenlang symbool voor het getto. Dacht dat ook die man achterhaald was, maar lees nu dat het hem waarschijnlijk toch niet is. Wel een interessante site:
The Boy in the Photo (Holocaust Education and Archive Research Team)

De foto:


Ik heb nog wel een paar interessante sites voor je.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dit is ook een hele informatieve site, maar misschien ken je hem wel al
go2war2.nl

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 16:45 schreef Qebbel het volgende:
@ Faeri en One_of_the-few: Mooie verslagen. Dank.

@Moira; Klopt van die foto's. Er is een beroemde foto van een meisje in de trein bij Westerbork. Altijd werd gedacht dat dit een joods meisje was, maar een journalist, die erg gegrepen was door de foto en het meisje, wilde haar verhaal achterhalen. Hij kwam erachter dat het niet om een joods meisje ging, maar een sigeunermeisje. Via via is hij toen te weten gekomen dat ze Settela Steinbach heette.

Bron wikipedia
Interview journalist Aad Wagenaar

Foto
[ afbeelding ]


Wat ik me ook herinner is dat er nog een foto is van een jongen in het Getto van Warschau. Hij stond jarenlang symbool voor het getto. Dacht dat ook die man achterhaald was, maar lees nu dat het hem waarschijnlijk toch niet is. Wel een interessante site:
The Boy in the Photo (Holocaust Education and Archive Research Team)

De foto:
[ afbeelding ]

Ik heb nog wel een paar interessante sites voor je.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dit is ook een hele informatieve site, maar misschien ken je hem wel al
go2war2.nl

Maar dat jongentje op die foto heeft het dus overleefd?
Die foto is zo beroemd.

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 16:53 schreef nummer_zoveel het volgende:

[..]

Maar dat jongentje op die foto heeft het dus overleefd?
Die foto is zo beroemd.

Nou, dat is eigenlijk dus niet helemaal zeker, lees ik nu pas. Ik dacht eerst dat ze hem oprecht gevonden hadden in Amerika. Volgens mij is hij zelfs bij Oprah geweest. Zvi Nussbaum, of zoiets. Wacht ik gaat nog wel zoeken .

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 16:39 schreef Fuzzlet het volgende:
Bij Auschwitz 1 vond ik de zalen met wat de Nazi's gesorteerd en bewaard hadden zo ontzettend bizar. Vooral de koffers van mensen, die daar nog vol hoop hun naam op hadden geschreven, terwijl de Nazi's al wisten dat ze die toch nooit meer terug kregen. Er was een koffer met de naam "Komkommer, Amsterdam" , dat vergeet ik nooit meer.

Idd, wat ik ook heel bizar vond en wat ik nooit heb geweten totdat ik daar was, is dat de nazi's zeep maakten van het lichaamsvet van de joden en tapijten van hun haren. Verschrikkelijk.

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 17:02 schreef Faerie het volgende:

[..]

Idd, wat ik ook heel bizar vond en wat ik nooit heb geweten totdat ik daar was, is dat de nazi's zeep maakten van het lichaamsvet van de joden en tapijten van hun haren. Verschrikkelijk.

Ja?

Het enige wat ik weet is dat een kampbewaakster van de huiden van een aantal Joden lampekappen heeft gemaakt, en verschrompelde hoofden in huis had staan.

Heb vanmiddag wat info opgezocht van die kampbewaaksters in Auschwitz trouwens, erg interessant. Ook al waren het vrouwen, ze waren net zo wreed en sadistisch bezig als de mannelijke kampbewakers.


http://www.verzet.org/content/view/402/32/

Erg interessant om te lezen in ieder geval.

Ik vraag me altijd af als ik die foto's zie of mijn baas er mss op staat, hij zegt zelf dat hij zichzelf wss niet eens zou herkennen als dat wel zo zou zijn ...

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 17:11 schreef oh-oh het volgende:
Ik vraag me altijd af als ik die foto's zie of mijn baas er mss op staat, hij zegt zelf dat hij zichzelf wss niet eens zou herkennen als dat wel zo zou zijn ...

Dan is je baas wel al erg oud, niet?

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 17:12 schreef nummer_zoveel het volgende:

[..]

Dan is je baas wel al erg oud, niet?

Ja, hij werkt nu ook niet meer actief, maar ik spreek hem wel nog vaak, tis een familiebedrijf

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 16:40 schreef theKiD het volgende:

[..]

Dat ziet er best indrukwekkend uit. Zou je me mss je route van toen kunnen PM'en? Aangezien ik dus ook door bijna geheel oost-europa ga trekken. Of een paar goede bezienswaardigheden oid door kunnen geven?

Ik ben destijds samen met een vriend van me geweest. Achtereenvolgens: Berlijn, Wrocław, Krakow (prachtige binnenstad), Auschwitz/Birkenau, zoutmijn Wieliczka (aanrader! ondergronds ook een complete kathedraal in zout; is vanuit Krakow te doen), Budapest (ook prachtige stad), Bratislava, Brno en Praag (één van Europa's mooiste hoofdsteden ) en weer terug. Op de kaart ziet dat er zo uit:




De foto van de toegangspoort bij Birkenau die al een paar jaar op 4 mei op FOK! wordt gebruikt, heb ik overigens toen ook gemaakt.

't Is 'm inderdaad! Het verhaal van Tsvi Nussbaum. (Let wel; het is nog steeds niet 100% bewezen natuurlijk dat hij echt het jongetje van de foto is. Dat kan ook bijna niet.)

The 'Warsaw Ghetto Boy'

More than any other photos, this famous photograph captures the essence of the horrors of Holocaust: Warsaw 1943, a little Jewish boy, dressed in short trousers and a cap, raises his arms in surrender with lowered eyes, as a Nazi soldier trains his machine gun on him ..

The photo has come to symbolize the suffering of the entire Jewish people during the Holocaust. Who was this little boy? Did he survive World War 2?

After the war the photograph appeared in files, exhibitions, magazines, books, newspaper articles on the Holocaust and television documentary programs. And millions of people were brought to believe that the frightened little boy of this poignant photograph was murdered, too. As Washington Post commented: The photograph goes right to the heart - no doubt the boy, like millions of other Jews, were killed by the Nazis ...

But after several decades the boy was found - Tsvi C. Nussbaum, a physician living in Rockland County in upstate New York, USA, was the then seven-year old little boy.

He told how he and his aunt were arrested in front of a Warsaw hotel, where Jews with foreign passports had gathered to find a way to escape Poland. He remembered the date, July 13, 1943, and how he was told to put his hands up: I remember there was a soldier in front of me, he told the newspaper, recalling the picture, and he ordered me to raise my hands.

Nussbaum’s story is an especially tragic one, most notably because his parents had immigrated to then Palestine in 1935. But they found life too difficult there, and returned to the town of Sandomierz, Poland, in 1939. Nussbaum’s parents were murdered before the Jews were deported, and his brother simply disappeared. He and his aunt went to Warsaw and managed to live there as gentiles for over a year. When caught, they were deported to the KZ camp, Bergen-Belsen in Germany.

A few days before the liberation Tsvi almost died but a doctor - a German doctor - stayed to keep him alive. The little Jewish boy miraculously survived the Holocaust.

In 1945 Nussbaum went to Palestine and spent the next eight years in what became the state of Israel. Then in 1953 he went to America. He arrived not knowing a word of English, and excelled in science. He went to medical school, and became an ear, nose, and throat specialist, largely motivated by the desire to help his uncle, who has a speech defect as a result of a larynx damaged in the concentration camps.

He got married, and had four daughters, and two grandchildren. He kept that famous photograph, with another one of himself at that age, on the wall of his waiting room. In a recent interview he said: I feel a tremendous guilt … why did I survive?

Bron tekst auschwitz.dk

Dit is hem in 1982

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 17:02 schreef Faerie het volgende:

[..]

Idd, wat ik ook heel bizar vond en wat ik nooit heb geweten totdat ik daar was, is dat de nazi's zeep maakten van het lichaamsvet van de joden en tapijten van hun haren. Verschrikkelijk.

Dat is niet waar.
Daar is uitgebreid onderzoek naar gedaan en er zijn nooit sporen van menselijke resten in teruggevonden.
Één zo'n gast wilde de waarheid weten achter alle Auschwitz verhalen, en ondanks alle theoriën en eventuele bewijzen besloot hij eens de manager (of iets dergelijks) van het Auschwitz-museum te ondervragen, gewoon recht voor z'n raap.
Dat heeft hij dus gedaan, en die vent heeft hem héél veel antwoorden gegeven. Zelfs op dingen die ze niet zeggen in de tour, of juist tegenover gestelde dingen die ze zeggen in de tour.
Zo zijn de gaskamers die overgebleven zijn niet in de staat als ze in de 2e wereld oorlog waren, enkele muren zijn open gebroken enzo. Volgens mij is er zelfs een soort kelder die nu een gaskamer voor moet stellen, maar daar in de 2e wereld oorlog helemaal niet toe functioneerde. Die hebben ze gewoon zo gemaakt om mensen toch nog een goed blik erop te geven hoe het toen was, omdat de meeste gaskamers zijn opgeblazen door de Duitsers aan het einde van de oorlog.

Nouja, ik weet het ook niet allemaal precies..
Of alles nou wel/niet waar is en wat dan ook.
Maar of het erg is wat er allemaal is gebeurd, of het onrechtvaardig is, of het immenselijk was, daar kun je echt moeilijk omheen..

TVP, wil dit topic zo even onthouden en op reageren. Wauw, indrukwekkend.