C&H Cultuur & Historie
Van Soemerië tot Moskovië en van de Gouden Eeuw tot de Slag bij de Somme. Je vindt het in dit forum.
Wat ik heel erg heftig vond was dat een van zijn kinderen naar Auschwitz geweest was en dat was gefilmd. De dag dat dat op tv kwam was hij zo uit zijn doen.
Hij was echt ziek en liep te huilen.
Hij wilde het niet kijken ook, hij zei hij kon het niet aanzien dat zijn kind op die plek was die zo verdorven was en zo slecht was geweest voor hem....
Hij was echt ziek en liep te huilen.
Hij wilde het niet kijken ook, hij zei hij kon het niet aanzien dat zijn kind op die plek was die zo verdorven was en zo slecht was geweest voor hem....
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Ja, dat kan ik me heel goed voorstellenquote:Op woensdag 27 januari 2010 22:24 schreef oh-oh het volgende:
Wat ik heel erg heftig vond was dat een van zijn kinderen naar Auschwitz geweest was en dat was gefilmd. De dag dat dat op tv kwam was hij zo uit zijn doen.
Hij was echt ziek en liep te huilen.
Hij wilde het niet kijken ook, hij zei hij kon het niet aanzien dat zijn kind op die plek was die zo verdorven was en zo slecht was geweest voor hem....
En toch ook weer niet, want het is iets wat je nóóit meegemaakt hebt en ook nooit zult meemaken, iets dat je niet wílt meemaken en al helemaal nooit iets hebt meegemaakt wat daar ook maar in de buurt van kwam..
Fuck the EBU.
Met mijn ouders ben ik vroeger naar Westerbork geweest. Was ik een jaar of 10 denk ik. Ondanks dat er niet heel veel te zien was heeft het veel indruk gemaakt.
De serene rust, er was bijna niemand.
Het was herfst en dus overal mooie gekleurde bomen met een enkele restant of heropgebouwd stukje kamp.
De sterren en het spoor omhoog. Het raakte.
Afgelopen zomer was ik in de buurt van Zuid Polen en ben toen naar Krakow gegaan. Op dat moment reisde ik alleen. In Krakow naar het ghetto, de fabriek van Oskar Schindler en de talrijke andere plekjes die Krakow hier over heeft.
De dag daarna naar Auschwitz. Je kan met de trein en met de bus. Met de trein voelde gewoon niet lekker, naast het praktische bezwaar dat het domweg langer duurt. Toch is de busrit ook apart. De hectiek van Krakow en langzaam wordt het rustiger. En het idee waar je naar toe gaat.
Auschwitz 1, daar komen de bezoekers allemaal aan met de beroemde "arbeit macht frei". Voor een bepaalde tijd, geloof 1 uur, heb je een gids nodig om dit gedeelte te kunnen betreden. Je krijgt een rondleiding en verhalen bij wat je ziet. Ik kreeg een rondleiding van een kleindochter van overlevende. Op dat moment is het vrij druk met groepen en kan ik mij voorstellen dat het minder indruk maakt dan men misschien verwacht. Je krijgt wel een gruwelijk beeld van hoe precies en uitgedacht alle facetten van het kamp waren. Als je oplet, vragen stelt en op de subtielere dingen let is er veel te zien.
Daarna met de gids naar Birkenau geweest. Daar kwamen de treinen aan met het beroemde spoor door de ingang. Mij verbaasde de grootte van dit kamp mij meteen. Vele malen groter dan Auschwitz 1 en zoals je kon zien op tekeningen, alles tot in de puntjes gepland. De rondleiding ging naar de barakken, overblijfselen van crematoria en het monument. Na de rondleiding ben ik in Birkenau gaan rondlopen. Het is zo groot dat ik na een tijdje op mijn kaart moest kijken waar ik heen moest. Het loopt maar door en loopt maar door. Niet als een vierkant blok, maar gaat achterin met wat kleinere paden door, daar waar al een nieuwe (efficiëntere) manier van barak structuur gepland stond. Je komt er praktisch niemand meer tegen en kan alles in je opnemen. Het lijkt soms alsof de dood rond waait, ook omdat ik nogal miezerig weer had, wat de sfeer wat aandikt.
Daarna ben ik weer terug naar Auschwitz 1 geweest. Je kan van alles nog eens rustig langslopen. Later op de dag zijn hier stukken minder mensen. Ben naar de barak met een nederlandse tentoonstelling geweest. Andere barakken bekeken en plekken bezocht waar de rondleiding niet langsgaat. Ik vond het prettig om het boekje, ben de naam even kwijt, te kopen over het kamp. Er is één algemene, ook in het Nederlands verkrijgbaar. Je kan zo nog zien waar wat te zien is in het kamp. Op het einde van de dag was de appelplaats bijna leeg, indrukwekkend als je het dan zo overziet. Aan het einde van de dag was ik lichamelijk en geestelijk gesloopt, zoveel indrukken, ongelofelijk.
Echt beschrijven hoe het is lukt niet, ook foto's en filmpjes brengen niet over hoe het er echt is. Het betse kan je gewoon kijken kijken en opnemen wat je ziet. Nu als ik iets lees, hoor of zie over Auschwitz denk ik niet meer: Daar moet ik nog heen. Ik krijg kippenvel bij beelden en vind het steeds belangrijker om ook als jongere te laten zien dat mensen het nog steeds belangrijk vinden om het niet te vergeten.
De serene rust, er was bijna niemand.
Het was herfst en dus overal mooie gekleurde bomen met een enkele restant of heropgebouwd stukje kamp.
De sterren en het spoor omhoog. Het raakte.
Afgelopen zomer was ik in de buurt van Zuid Polen en ben toen naar Krakow gegaan. Op dat moment reisde ik alleen. In Krakow naar het ghetto, de fabriek van Oskar Schindler en de talrijke andere plekjes die Krakow hier over heeft.
De dag daarna naar Auschwitz. Je kan met de trein en met de bus. Met de trein voelde gewoon niet lekker, naast het praktische bezwaar dat het domweg langer duurt. Toch is de busrit ook apart. De hectiek van Krakow en langzaam wordt het rustiger. En het idee waar je naar toe gaat.
Auschwitz 1, daar komen de bezoekers allemaal aan met de beroemde "arbeit macht frei". Voor een bepaalde tijd, geloof 1 uur, heb je een gids nodig om dit gedeelte te kunnen betreden. Je krijgt een rondleiding en verhalen bij wat je ziet. Ik kreeg een rondleiding van een kleindochter van overlevende. Op dat moment is het vrij druk met groepen en kan ik mij voorstellen dat het minder indruk maakt dan men misschien verwacht. Je krijgt wel een gruwelijk beeld van hoe precies en uitgedacht alle facetten van het kamp waren. Als je oplet, vragen stelt en op de subtielere dingen let is er veel te zien.
Daarna met de gids naar Birkenau geweest. Daar kwamen de treinen aan met het beroemde spoor door de ingang. Mij verbaasde de grootte van dit kamp mij meteen. Vele malen groter dan Auschwitz 1 en zoals je kon zien op tekeningen, alles tot in de puntjes gepland. De rondleiding ging naar de barakken, overblijfselen van crematoria en het monument. Na de rondleiding ben ik in Birkenau gaan rondlopen. Het is zo groot dat ik na een tijdje op mijn kaart moest kijken waar ik heen moest. Het loopt maar door en loopt maar door. Niet als een vierkant blok, maar gaat achterin met wat kleinere paden door, daar waar al een nieuwe (efficiëntere) manier van barak structuur gepland stond. Je komt er praktisch niemand meer tegen en kan alles in je opnemen. Het lijkt soms alsof de dood rond waait, ook omdat ik nogal miezerig weer had, wat de sfeer wat aandikt.
Daarna ben ik weer terug naar Auschwitz 1 geweest. Je kan van alles nog eens rustig langslopen. Later op de dag zijn hier stukken minder mensen. Ben naar de barak met een nederlandse tentoonstelling geweest. Andere barakken bekeken en plekken bezocht waar de rondleiding niet langsgaat. Ik vond het prettig om het boekje, ben de naam even kwijt, te kopen over het kamp. Er is één algemene, ook in het Nederlands verkrijgbaar. Je kan zo nog zien waar wat te zien is in het kamp. Op het einde van de dag was de appelplaats bijna leeg, indrukwekkend als je het dan zo overziet. Aan het einde van de dag was ik lichamelijk en geestelijk gesloopt, zoveel indrukken, ongelofelijk.
Echt beschrijven hoe het is lukt niet, ook foto's en filmpjes brengen niet over hoe het er echt is. Het betse kan je gewoon kijken kijken en opnemen wat je ziet. Nu als ik iets lees, hoor of zie over Auschwitz denk ik niet meer: Daar moet ik nog heen. Ik krijg kippenvel bij beelden en vind het steeds belangrijker om ook als jongere te laten zien dat mensen het nog steeds belangrijk vinden om het niet te vergeten.
Kein gewalt! Wir sind das volk!
Steps taken forwards but sleepwalking back again.
''And the Germans kill the Jews, And the Jews kill the Arabs, And the Arabs kill the hostages
And that is the news.''
Steps taken forwards but sleepwalking back again.
''And the Germans kill the Jews, And the Jews kill the Arabs, And the Arabs kill the hostages
And that is the news.''
Mooie post.quote:
Met mijn ouders ben ik vroeger naar Westerbork geweest. Was ik een jaar of 10 denk ik. Ondanks dat er niet heel veel te zien was heeft het veel indruk gemaakt.
De serene rust, er was bijna niemand.
Het was herfst en dus overal mooie gekleurde bomen met een enkele restant of heropgebouwd stukje kamp.
De sterren en het spoor omhoog. Het raakte.
Afgelopen zomer was ik in de buurt van Zuid Polen en ben toen naar Krakow gegaan. Op dat moment reisde ik alleen. In Krakow naar het ghetto, de fabriek van Oskar Schindler en de talrijke andere plekjes die Krakow hier over heeft.
De dag daarna naar Auschwitz. Je kan met de trein en met de bus. Met de trein voelde gewoon niet lekker, naast het praktische bezwaar dat het domweg langer duurt. Toch is de busrit ook apart. De hectiek van Krakow en langzaam wordt het rustiger. En het idee waar je naar toe gaat.
Auschwitz 1, daar komen de bezoekers allemaal aan met de beroemde "arbeit macht frei". Voor een bepaalde tijd, geloof 1 uur, heb je een gids nodig om dit gedeelte te kunnen betreden. Je krijgt een rondleiding en verhalen bij wat je ziet. Ik kreeg een rondleiding van een kleindochter van overlevende. Op dat moment is het vrij druk met groepen en kan ik mij voorstellen dat het minder indruk maakt dan men misschien verwacht. Je krijgt wel een gruwelijk beeld van hoe precies en uitgedacht alle facetten van het kamp waren. Als je oplet, vragen stelt en op de subtielere dingen let is er veel te zien.
Daarna met de gids naar Birkenau geweest. Daar kwamen de treinen aan met het beroemde spoor door de ingang. Mij verbaasde de grootte van dit kamp mij meteen. Vele malen groter dan Auschwitz 1 en zoals je kon zien op tekeningen, alles tot in de puntjes gepland. De rondleiding ging naar de barakken, overblijfselen van crematoria en het monument. Na de rondleiding ben ik in Birkenau gaan rondlopen. Het is zo groot dat ik na een tijdje op mijn kaart moest kijken waar ik heen moest. Het loopt maar door en loopt maar door. Niet als een vierkant blok, maar gaat achterin met wat kleinere paden door, daar waar al een nieuwe (efficiëntere) manier van barak structuur gepland stond. Je komt er praktisch niemand meer tegen en kan alles in je opnemen. Het lijkt soms alsof de dood rond waait, ook omdat ik nogal miezerig weer had, wat de sfeer wat aandikt.
Daarna ben ik weer terug naar Auschwitz 1 geweest. Je kan van alles nog eens rustig langslopen. Later op de dag zijn hier stukken minder mensen. Ben naar de barak met een nederlandse tentoonstelling geweest. Andere barakken bekeken en plekken bezocht waar de rondleiding niet langsgaat. Ik vond het prettig om het boekje, ben de naam even kwijt, te kopen over het kamp. Er is één algemene, ook in het Nederlands verkrijgbaar. Je kan zo nog zien waar wat te zien is in het kamp. Op het einde van de dag was de appelplaats bijna leeg, indrukwekkend als je het dan zo overziet. Aan het einde van de dag was ik lichamelijk en geestelijk gesloopt, zoveel indrukken, ongelofelijk.
Echt beschrijven hoe het is lukt niet, ook foto's en filmpjes brengen niet over hoe het er echt is. Het betse kan je gewoon kijken kijken en opnemen wat je ziet. Nu als ik iets lees, hoor of zie over Auschwitz denk ik niet meer: Daar moet ik nog heen. Ik krijg kippenvel bij beelden en vind het steeds belangrijker om ook als jongere te laten zien dat mensen het nog steeds belangrijk vinden om het niet te vergeten.
Verder niet zo veel woorden eigenlijk..
Fuck the EBU.
Ik ben drie jaar geleden midden in de winter naar Auschwitz geweest. Het eerste wat ik dacht is dat het zo ongelooflijk groot was, echt niet normaal. Het was een heel vreemd gevoel om daar naast het spoor te lopen, omdat ik tegelijkertijd heel goed wist hoeveel mensen daar zoveel jaar geleden hadden gelopen. Het was ijskoud daar maar niemand zei er iets over. Je gaat daar niet over zeuren als je je bedenkt dat de joden daar slechts met een dunne stof op hun lichaam hebben rondgelopen.
Op een gegeven moment kwamen we bij de ruine aan van een gaskamer. Echt iedereen was stil. Je ziet eigenlijk maar een paar stenen liggen, maar je voelt daar gewoon iets. Ik kreeg echt een ongelooflijk vreemd en overweldigend gevoel in me. Ik ben toen even weggelopen en ben alleen gaan staan. Ik kon het even niet bevatten dat het daar echt was gebeurd, het lijkt wel alsof ik het toen echt voelde, alsof de geschiedenis er een beetje is blijven hangen.
Waar ik het daarnaast ook heel moeilijk mee had waren de foto's van de kinderen. Op een gegeven moment hangt er een hele grote foto met vier hele dunne kinderen erop. Die lichaampjes, die ogen die je zo ontzettend veel zeggen. Toen ben ik ook snel naar buiten gegaan om daar vervolgens echt even hard te huilen. Het was ook heel vreemd toen wij een oude vrouw zagen die heel hard aan het huilen was, het was echt een heel oude vrouw en je kon aan haar merken dat ze familie is verloren in Auschwitz.
Het was heel verdrietig allemaal, maar ik ben blij dat ik er naartoe gegaan ben, en echt heb gevoeld wat daar is gebeurd en dat het leven ook bestaat uit ontzettend veel gruwelijkheden. Hierdoor kan ik nu zelf dingen beter relativeren, je weet namelijk dat het altijd veel en veel erger kan.
Op een gegeven moment kwamen we bij de ruine aan van een gaskamer. Echt iedereen was stil. Je ziet eigenlijk maar een paar stenen liggen, maar je voelt daar gewoon iets. Ik kreeg echt een ongelooflijk vreemd en overweldigend gevoel in me. Ik ben toen even weggelopen en ben alleen gaan staan. Ik kon het even niet bevatten dat het daar echt was gebeurd, het lijkt wel alsof ik het toen echt voelde, alsof de geschiedenis er een beetje is blijven hangen.
Waar ik het daarnaast ook heel moeilijk mee had waren de foto's van de kinderen. Op een gegeven moment hangt er een hele grote foto met vier hele dunne kinderen erop. Die lichaampjes, die ogen die je zo ontzettend veel zeggen. Toen ben ik ook snel naar buiten gegaan om daar vervolgens echt even hard te huilen. Het was ook heel vreemd toen wij een oude vrouw zagen die heel hard aan het huilen was, het was echt een heel oude vrouw en je kon aan haar merken dat ze familie is verloren in Auschwitz.
Het was heel verdrietig allemaal, maar ik ben blij dat ik er naartoe gegaan ben, en echt heb gevoeld wat daar is gebeurd en dat het leven ook bestaat uit ontzettend veel gruwelijkheden. Hierdoor kan ik nu zelf dingen beter relativeren, je weet namelijk dat het altijd veel en veel erger kan.
To be yourself in a world that is constantly trying to make you something else is the greatest accomplishment.
Weet iemand overigens meer over verhalen achter sommige foto's die destijds in concentratiekampen e.d. gemaakt zijn? Een site of een filmpje ofzo?
Ik kan me herrineren dat er ooit een stel mensen waren die de mensen die gefotografeerd waren terwijl ze daar zaten gingen opzoeken en vragen over het verhaal achter die foto.
Zo was er één meisje dat je in de deur ziet van zo'n trein, die haar hand uitsteekt of wat dan ook, ik weet niet precies meer. Dat meisje had het dus overleefd, en die vertelde dan zoiets dat ze daar haar moeder voor het laatst zag of wat dan ook. Ik weet het niet precies meer.
Maar ik vind het altijd zo indrukwekkend om een foto te zien en dan er bij te lezen wat er op het moment dat deze foto gemaakt werd gebeurde enzo. Een foto kan al veel zeggen, maar het verhaal erachter nog meer.
Ik kan me herrineren dat er ooit een stel mensen waren die de mensen die gefotografeerd waren terwijl ze daar zaten gingen opzoeken en vragen over het verhaal achter die foto.
Zo was er één meisje dat je in de deur ziet van zo'n trein, die haar hand uitsteekt of wat dan ook, ik weet niet precies meer. Dat meisje had het dus overleefd, en die vertelde dan zoiets dat ze daar haar moeder voor het laatst zag of wat dan ook. Ik weet het niet precies meer.
Maar ik vind het altijd zo indrukwekkend om een foto te zien en dan er bij te lezen wat er op het moment dat deze foto gemaakt werd gebeurde enzo. Een foto kan al veel zeggen, maar het verhaal erachter nog meer.
Fuck the EBU.
Setella Steinbach, heeft de oorlog niet overleefd. Ze is zoals zovelen omgekomen in Auschwitz. Het verhaal kwam aan bod in 1 van de Cherry Duins docu's die over de tweede wereldoorlog gingen.quote:Op donderdag 28 januari 2010 00:36 schreef Moira. het volgende:
Weet iemand overigens meer over verhalen achter sommige foto's die destijds in concentratiekampen e.d. gemaakt zijn? Een site of een filmpje ofzo?
Ik kan me herrineren dat er ooit een stel mensen waren die de mensen die gefotografeerd waren terwijl ze daar zaten gingen opzoeken en vragen over het verhaal achter die foto.
Zo was er één meisje dat je in de deur ziet van zo'n trein, die haar hand uitsteekt of wat dan ook, ik weet niet precies meer. Dat meisje had het dus overleefd, en die vertelde dan zoiets dat ze daar haar moeder voor het laatst zag of wat dan ook. Ik weet het niet precies meer.
Oh, dan heb ik misschien 2 verschillende verhalen door elkaar gehaald.quote:
[..]
Setella Steinbach, heeft de oorlog niet overleefd. Ze is zoals zovelen omgekomen in Auschwitz. Het verhaal kwam aan bod in 1 van de Cherry Duins docu's die over de tweede wereldoorlog gingen.
Maar is er ergens een site waarop ik deze dingen kan teruglezen/zien en wellicht nog meer van dergelijke verhalen en foto's?
Fuck the EBU.
Bereid je voor op een heftige dag. Ben er zelf in 2003 geweest. Hartje zomer, dik 30 graden, maar veel, heel veel koude rillingen gehad. Vooral Birkenau/Auschwitz-IIquote:
Komende zomer ga ik t ook meemaken in auswitz/ Birkenau.. Ben benieuwd..
. Paar dagen in gedachten mee 'bezig' geweest. Zie de pics @ http://picasaweb.google.com/roeljewel/OostEuropa2003
Wat een foto'squote:Op donderdag 28 januari 2010 16:20 schreef Roel_Jewel het volgende:
[..]
Bereid je voor op een heftige dag. Ben er zelf in 2003 geweest. Hartje zomer, dik 30 graden, maar veel, heel veel koude rillingen gehad. Vooral Birkenau/Auschwitz-II
Op zaterdag 28 april 2012 00:09 schreef Klinkerbotsing het volgende:
Lieve jongeman ben jij. :@
Op woensdag 8 juli 2020 18:58 schreef PoezeligDing het volgende:
:* My one and only, master, king , whatever. THE ZER! O+
Lieve jongeman ben jij. :@
Op woensdag 8 juli 2020 18:58 schreef PoezeligDing het volgende:
:* My one and only, master, king , whatever. THE ZER! O+
Bij Auschwitz 1 vond ik de zalen met wat de Nazi's gesorteerd en bewaard hadden zo ontzettend bizar. Vooral de koffers van mensen, die daar nog vol hoop hun naam op hadden geschreven, terwijl de Nazi's al wisten dat ze die toch nooit meer terug kregen. Er was een koffer met de naam "Komkommer, Amsterdam" , dat vergeet ik nooit meer.
Truth is stranger than fiction
Dat ziet er best indrukwekkend uit. Zou je me mss je route van toen kunnen PM'en? Aangezien ik dus ook door bijna geheel oost-europa ga trekken. Of een paar goede bezienswaardigheden oid door kunnen geven?quote:Op donderdag 28 januari 2010 16:20 schreef Roel_Jewel het volgende:
[..]
Bereid je voor op een heftige dag. Ben er zelf in 2003 geweest. Hartje zomer, dik 30 graden, maar veel, heel veel koude rillingen gehad. Vooral Birkenau/Auschwitz-II
@ Faeri en One_of_the-few: Mooie verslagen. Dank.
@Moira; Klopt van die foto's. Er is een beroemde foto van een meisje in de trein bij Westerbork. Altijd werd gedacht dat dit een joods meisje was, maar een journalist, die erg gegrepen was door de foto en het meisje, wilde haar verhaal achterhalen. Hij kwam erachter dat het niet om een joods meisje ging, maar een sigeunermeisje. Via via is hij toen te weten gekomen dat ze Settela Steinbach heette.
Bron wikipedia
Interview journalist Aad Wagenaar
Foto
Wat ik me ook herinner is dat er nog een foto is van een jongen in het Getto van Warschau. Hij stond jarenlang symbool voor het getto. Dacht dat ook die man achterhaald was, maar lees nu dat het hem waarschijnlijk toch niet is. Wel een interessante site:
The Boy in the Photo (Holocaust Education and Archive Research Team)
De foto:
Ik heb nog wel een paar interessante sites voor je.
@Moira; Klopt van die foto's. Er is een beroemde foto van een meisje in de trein bij Westerbork. Altijd werd gedacht dat dit een joods meisje was, maar een journalist, die erg gegrepen was door de foto en het meisje, wilde haar verhaal achterhalen. Hij kwam erachter dat het niet om een joods meisje ging, maar een sigeunermeisje. Via via is hij toen te weten gekomen dat ze Settela Steinbach heette.
Bron wikipedia
Interview journalist Aad Wagenaar
Foto
Wat ik me ook herinner is dat er nog een foto is van een jongen in het Getto van Warschau. Hij stond jarenlang symbool voor het getto. Dacht dat ook die man achterhaald was, maar lees nu dat het hem waarschijnlijk toch niet is. Wel een interessante site:
The Boy in the Photo (Holocaust Education and Archive Research Team)
De foto:
Ik heb nog wel een paar interessante sites voor je.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Dit is ook een hele informatieve site, maar misschien ken je hem wel al
go2war2.nlAls kunst volmaakt is, is de wereld overbodig.
Wees wie je bent, maar accepteer ook anderen!
quote:Op donderdag 28 januari 2010 16:45 schreef Qebbel het volgende:
@ Faeri en One_of_the-few: Mooie verslagen. Dank.
@Moira; Klopt van die foto's. Er is een beroemde foto van een meisje in de trein bij Westerbork. Altijd werd gedacht dat dit een joods meisje was, maar een journalist, die erg gegrepen was door de foto en het meisje, wilde haar verhaal achterhalen. Hij kwam erachter dat het niet om een joods meisje ging, maar een sigeunermeisje. Via via is hij toen te weten gekomen dat ze Settela Steinbach heette.
Bron wikipedia
Interview journalist Aad Wagenaar
Foto
[ afbeelding ]
Wat ik me ook herinner is dat er nog een foto is van een jongen in het Getto van Warschau. Hij stond jarenlang symbool voor het getto. Dacht dat ook die man achterhaald was, maar lees nu dat het hem waarschijnlijk toch niet is. Wel een interessante site:
The Boy in the Photo (Holocaust Education and Archive Research Team)
De foto:
[ afbeelding ]
Ik heb nog wel een paar interessante sites voor je.Maar dat jongentje op die foto heeft het dus overleefd?SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Dit is ook een hele informatieve site, maar misschien ken je hem wel al
go2war2.nl
Die foto is zo beroemd.
Nou, dat is eigenlijk dus niet helemaal zeker, lees ik nu pas. Ik dacht eerst dat ze hem oprecht gevonden hadden in Amerika. Volgens mij is hij zelfs bij Oprah geweest. Zvi Nussbaum, of zoiets. Wacht ik gaat nog wel zoekenquote:
[..]
Maar dat jongentje op die foto heeft het dus overleefd?
Die foto is zo beroemd.
.
Als kunst volmaakt is, is de wereld overbodig.
Wees wie je bent, maar accepteer ook anderen!
Wees wie je bent, maar accepteer ook anderen!
Idd, wat ik ook heel bizar vond en wat ik nooit heb geweten totdat ik daar was, is dat de nazi's zeep maakten van het lichaamsvet van de joden en tapijten van hun haren. Verschrikkelijk.quote:Op donderdag 28 januari 2010 16:39 schreef Fuzzlet het volgende:
Bij Auschwitz 1 vond ik de zalen met wat de Nazi's gesorteerd en bewaard hadden zo ontzettend bizar. Vooral de koffers van mensen, die daar nog vol hoop hun naam op hadden geschreven, terwijl de Nazi's al wisten dat ze die toch nooit meer terug kregen. Er was een koffer met de naam "Komkommer, Amsterdam" , dat vergeet ik nooit meer.
To be yourself in a world that is constantly trying to make you something else is the greatest accomplishment.
Ja?quote:Op donderdag 28 januari 2010 17:02 schreef Faerie het volgende:
[..]
Idd, wat ik ook heel bizar vond en wat ik nooit heb geweten totdat ik daar was, is dat de nazi's zeep maakten van het lichaamsvet van de joden en tapijten van hun haren. Verschrikkelijk.
Het enige wat ik weet is dat een kampbewaakster van de huiden van een aantal Joden lampekappen heeft gemaakt, en verschrompelde hoofden in huis had staan.
Heb vanmiddag wat info opgezocht van die kampbewaaksters in Auschwitz trouwens, erg interessant. Ook al waren het vrouwen, ze waren net zo wreed en sadistisch bezig als de mannelijke kampbewakers.
http://www.verzet.org/content/view/402/32/
Erg interessant om te lezen in ieder geval.
Ik vraag me altijd af als ik die foto's zie of mijn baas er mss op staat, hij zegt zelf dat hij zichzelf wss niet eens zou herkennen als dat wel zo zou zijn ...
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Dan is je baas wel al erg oud, niet?quote:Op donderdag 28 januari 2010 17:11 schreef oh-oh het volgende:
Ik vraag me altijd af als ik die foto's zie of mijn baas er mss op staat, hij zegt zelf dat hij zichzelf wss niet eens zou herkennen als dat wel zo zou zijn ...
Ja, hij werkt nu ook niet meer actief, maar ik spreek hem wel nog vaak, tis een familiebedrijfquote:Op donderdag 28 januari 2010 17:12 schreef nummer_zoveel het volgende:
[..]
Dan is je baas wel al erg oud, niet?
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Ik ben destijds samen met een vriend van me geweest. Achtereenvolgens: Berlijn, Wrocław, Krakow (prachtige binnenstad), Auschwitz/Birkenau, zoutmijn Wieliczka (aanrader! ondergronds ook een complete kathedraal in zout; is vanuit Krakow te doen), Budapest (ook prachtige stad), Bratislava, Brno en Praag (één van Europa's mooiste hoofdstedenquote:
[..]
Dat ziet er best indrukwekkend uit. Zou je me mss je route van toen kunnen PM'en? Aangezien ik dus ook door bijna geheel oost-europa ga trekken. Of een paar goede bezienswaardigheden oid door kunnen geven?
) en weer terug. Op de kaart ziet dat er zo uit:
De foto van de toegangspoort bij Birkenau die al een paar jaar op 4 mei op FOK! wordt gebruikt, heb ik overigens toen ook gemaakt.
't Is 'm inderdaad! Het verhaal van Tsvi Nussbaum. (Let wel; het is nog steeds niet 100% bewezen natuurlijk dat hij echt het jongetje van de foto is. Dat kan ook bijna niet.)
The 'Warsaw Ghetto Boy'
More than any other photos, this famous photograph captures the essence of the horrors of Holocaust: Warsaw 1943, a little Jewish boy, dressed in short trousers and a cap, raises his arms in surrender with lowered eyes, as a Nazi soldier trains his machine gun on him ..
The photo has come to symbolize the suffering of the entire Jewish people during the Holocaust. Who was this little boy? Did he survive World War 2?
After the war the photograph appeared in files, exhibitions, magazines, books, newspaper articles on the Holocaust and television documentary programs. And millions of people were brought to believe that the frightened little boy of this poignant photograph was murdered, too. As Washington Post commented: The photograph goes right to the heart - no doubt the boy, like millions of other Jews, were killed by the Nazis ...
But after several decades the boy was found - Tsvi C. Nussbaum, a physician living in Rockland County in upstate New York, USA, was the then seven-year old little boy.
He told how he and his aunt were arrested in front of a Warsaw hotel, where Jews with foreign passports had gathered to find a way to escape Poland. He remembered the date, July 13, 1943, and how he was told to put his hands up: I remember there was a soldier in front of me, he told the newspaper, recalling the picture, and he ordered me to raise my hands.
Nussbaum’s story is an especially tragic one, most notably because his parents had immigrated to then Palestine in 1935. But they found life too difficult there, and returned to the town of Sandomierz, Poland, in 1939. Nussbaum’s parents were murdered before the Jews were deported, and his brother simply disappeared. He and his aunt went to Warsaw and managed to live there as gentiles for over a year. When caught, they were deported to the KZ camp, Bergen-Belsen in Germany.
A few days before the liberation Tsvi almost died but a doctor - a German doctor - stayed to keep him alive. The little Jewish boy miraculously survived the Holocaust.
In 1945 Nussbaum went to Palestine and spent the next eight years in what became the state of Israel. Then in 1953 he went to America. He arrived not knowing a word of English, and excelled in science. He went to medical school, and became an ear, nose, and throat specialist, largely motivated by the desire to help his uncle, who has a speech defect as a result of a larynx damaged in the concentration camps.
He got married, and had four daughters, and two grandchildren. He kept that famous photograph, with another one of himself at that age, on the wall of his waiting room. In a recent interview he said: I feel a tremendous guilt … why did I survive?
Bron tekst auschwitz.dk
Dit is hem in 1982
The 'Warsaw Ghetto Boy'
More than any other photos, this famous photograph captures the essence of the horrors of Holocaust: Warsaw 1943, a little Jewish boy, dressed in short trousers and a cap, raises his arms in surrender with lowered eyes, as a Nazi soldier trains his machine gun on him ..
The photo has come to symbolize the suffering of the entire Jewish people during the Holocaust. Who was this little boy? Did he survive World War 2?
After the war the photograph appeared in files, exhibitions, magazines, books, newspaper articles on the Holocaust and television documentary programs. And millions of people were brought to believe that the frightened little boy of this poignant photograph was murdered, too. As Washington Post commented: The photograph goes right to the heart - no doubt the boy, like millions of other Jews, were killed by the Nazis ...
But after several decades the boy was found - Tsvi C. Nussbaum, a physician living in Rockland County in upstate New York, USA, was the then seven-year old little boy.
He told how he and his aunt were arrested in front of a Warsaw hotel, where Jews with foreign passports had gathered to find a way to escape Poland. He remembered the date, July 13, 1943, and how he was told to put his hands up: I remember there was a soldier in front of me, he told the newspaper, recalling the picture, and he ordered me to raise my hands.
Nussbaum’s story is an especially tragic one, most notably because his parents had immigrated to then Palestine in 1935. But they found life too difficult there, and returned to the town of Sandomierz, Poland, in 1939. Nussbaum’s parents were murdered before the Jews were deported, and his brother simply disappeared. He and his aunt went to Warsaw and managed to live there as gentiles for over a year. When caught, they were deported to the KZ camp, Bergen-Belsen in Germany.
A few days before the liberation Tsvi almost died but a doctor - a German doctor - stayed to keep him alive. The little Jewish boy miraculously survived the Holocaust.
In 1945 Nussbaum went to Palestine and spent the next eight years in what became the state of Israel. Then in 1953 he went to America. He arrived not knowing a word of English, and excelled in science. He went to medical school, and became an ear, nose, and throat specialist, largely motivated by the desire to help his uncle, who has a speech defect as a result of a larynx damaged in the concentration camps.
He got married, and had four daughters, and two grandchildren. He kept that famous photograph, with another one of himself at that age, on the wall of his waiting room. In a recent interview he said: I feel a tremendous guilt … why did I survive?
Bron tekst auschwitz.dk
Dit is hem in 1982
Als kunst volmaakt is, is de wereld overbodig.
Wees wie je bent, maar accepteer ook anderen!
Wees wie je bent, maar accepteer ook anderen!
Dat is niet waar.quote:
[..]
Idd, wat ik ook heel bizar vond en wat ik nooit heb geweten totdat ik daar was, is dat de nazi's zeep maakten van het lichaamsvet van de joden en tapijten van hun haren. Verschrikkelijk.
Daar is uitgebreid onderzoek naar gedaan en er zijn nooit sporen van menselijke resten in teruggevonden.
Één zo'n gast wilde de waarheid weten achter alle Auschwitz verhalen, en ondanks alle theoriën en eventuele bewijzen besloot hij eens de manager (of iets dergelijks) van het Auschwitz-museum te ondervragen, gewoon recht voor z'n raap.
Dat heeft hij dus gedaan, en die vent heeft hem héél veel antwoorden gegeven. Zelfs op dingen die ze niet zeggen in de tour, of juist tegenover gestelde dingen die ze zeggen in de tour.
Zo zijn de gaskamers die overgebleven zijn niet in de staat als ze in de 2e wereld oorlog waren, enkele muren zijn open gebroken enzo. Volgens mij is er zelfs een soort kelder die nu een gaskamer voor moet stellen, maar daar in de 2e wereld oorlog helemaal niet toe functioneerde. Die hebben ze gewoon zo gemaakt om mensen toch nog een goed blik erop te geven hoe het toen was, omdat de meeste gaskamers zijn opgeblazen door de Duitsers aan het einde van de oorlog.
Nouja, ik weet het ook niet allemaal precies..
Of alles nou wel/niet waar is en wat dan ook.
Maar of het erg is wat er allemaal is gebeurd, of het onrechtvaardig is, of het immenselijk was, daar kun je echt moeilijk omheen..
Fuck the EBU.
TVP, wil dit topic zo even onthouden en op reageren. Wauw, indrukwekkend.
I wonder if the stars sign, the life that is to be mine. - Enya
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |