Geen kracht om een samenhangend verslag te schrijven, so bare with me
.
Eagles Of Death Metal was afzien. Poseurs die matige cliché rock 'n' roll liedjes spelen, en steeds dezelfde flauwe truukjes uithalen. Het Danko Jones-effect, weg d'r mee! Had ze al 2 keer eerder gezien, maar dat maakt het niet minder erg.
Het optreden begon gelijk al anders dan alle andere keren dat ik ze door de jaren heen gezien heb. Rood doek voor het podium, géén Big Nige achter het drumstel, geen Big Nige op de bas, geen dansende Big Nige die vlak voor aanvang steeds het podium oploopt om vervolgens niets te doen...
Ik merkte aan alles dat dit geen doorsnee-show ging worden.
Ondertussen werden wat Monkeys-favorieten gedraaid, waaronder "Only You Know", John Cale's versie van "Heartbreak Hotel", en jawel..."Very Ape". Ik had van te voren geen opnames gezien van deze tour, dus het was een verrassing wat er te gebeuren stond. Bij aanvang ging het doek omhoog, en stonden de mannen al op het podium. Video-schermen aan weerszijde met close-ups van de bandleden. Het was tot dan toe een eigenaardige ervaring voor een Arctic Monkeys-concert, maar daarom niet minder leuk.
"Dance Little Liar" was een goede opener, en blikvanger Matt zat er gelijk al goed in. Enige reactie van het publiek bleef echter uit. Vergeleken met 2 jaar daarvoor, de kolkende massa die op "Sandtrap" stond te springen, was dit een behoorlijk contrast. Ik stond goed vooraan in het midden, maar toen bij mijn 2 minst favoriete live-nummers van de tweede plaat ("Circus" en "Brianstorm") het erg jonge publiek een pit vormde, ben ik wat meer aan de zijkant gaan staan. Ik hoef echt niet met beuken te bewijzen hoe leuk ik het heb, en zo had ik eigenlijk een nog beter overzicht van de complete band.
Echt op gang kwam het pas bij "Still Take You Home" en "Dancefloor", 2 onmiskenbare live-favorieten die al sinds 2005 een schot in de roos zijn. Alex toonde veel plezier in zijn spel, en het 'nieuwe nieuwe' gedeelte van "Still Take You Home" was interessant om te horen. Dit zijn nummers die live nooit vervelen, hoe vaak je ze ook gehoord hebt. Ik kreeg gelijk een opleving, waarna een jongedame mij boos toeschreeuwde
"dat ik even normaal moest doen" . Ik vroeg haar of dit soms haar eerste AM-optreden was. Dit moet genoeg zeggen over het publiek op deze avond.
Bij de 4 "Humbug"-era nummers die volgden werd het al gauw weer een sfeerloze en koude bedoeling. Het publiek leek alleen voor feest te zijn gekomen, en er waren weinig mensen die de "Humbug"-nummers leken te herkennen. Dit sloeg gelijk over op de band.
"My Propeller" en "Crying Lightning" deden me niet zo veel, maar "Dangerous Animals" was opnieuw prachtig. Het was een optreden van pieken en dalen, wat ten dele kwam door de reactie van het publiek in de voor 90% gevulde HMH. Het was de eerste keer dat ik zoiets bij deze band meemaakte. Alex had leuke praatjes, en betrok de mensen op het balkon wederom bij de show, inclusief grappig bedoelde spastische handklap-bewegingen, die me deden denken aan zo'n ander genie. "The View From The Afternoon" blijft gewoon puur genieten, wat ik eerder zei over de 2 andere nummers van het debuutalbum in de set.
Het blok wat volgde was wederom opstarten en afbouwen, opstarten en afbouwen. "Cornerstone" was tergend langzaam, maar wel inclusief superieur crooner-einde zoals maanden geleden te horen was in de uitgelekte preview
! "If You Were There, Beware" en "Pretty Visitors" zijn 2 goede liedjes die prachtig gespeeld werden, maar echt op z'n plek was het niet bij dit publiek. Want waar was "Potion Approaching"? "The Jeweller's Hands" werkte voor mij niet echt, en aan het langzaam nog verder inkakkende publiek te merken bij hun ook niet. Maar kom op, Arctic Monkeys verdienen meer dan dit...
Een echte piek werd pas weer bereikt bij "When The Sun Goes Down", eigenlijk al iets te laat. Aan de lichtshow lag het niet, die was treffend. Spotlight op Alex tijdens zijn shine-momenten, al vergat hij de tekst aan het eind (met opzet?).
"And what a scummy man/Just give him half a chance, I bet he'll rob you if he can/He don't do major credit cards, I doubt she does receipts/blahblahblahblah!"Wie had gedacht dat de absolute uitschieter ons nog te wachten stond. "Do Me A Favour" is een nummer wat elke keer beter wordt. De partijen van John Ashton zijn een erg goede aanvulling. En nog altijd zit ik gefascineerd naar Matt te kijken hoe hij al die bewegingen op hetzelfde moment kan doen...
"Secret Door", mijn nieuwe favoriete nummer van het nieuwe album, duurt eigenlijk te kort op de plaat. De mooiste minuut op heel dat album is de laatste minuut van dat nummer. Vanavond was dat niet anders. Bij
"fools on parade" zette ik mij schrap voor het confetti-kanon, wat uitbleef... Wat volgde was puur muzikaal genot. Blij dat ik dit niet wist, want het was de meest aangename verrassing van de hele avond. Een reprise, waarin de harmonieën zo mooi waren, en het arrangement zo goed uitgedacht... De confetti was alleen nog maar de bekende 'icing on the cake'
.
En ze hielden dat niveau vast in de toegift. De fantastische nieuwe versie van "Fluorescent Adolesecent" vermengd met "Only You Know" was verterend, ook al raakte Alex z'n tekst kwijt, en werd-ie steeds joliger ("as a miserable little
shite"
) door onder andere het nummer aan te kondigen als
"Happy Birthday Uncle *nogwat". "505" blijft de beste afsluiter die ze zich kunnen wensen. Een nummer die ze bewaard hebben, en wat is uitgegroeid tot een nog sterker nummer dan het al was. Perfecte ambience, met het licht en de videoschermen in de climax, en een Alex die de eer aan de band overlaat door vervroegd het podium te verlaten, al ging het strompelend... En oh ja, daar was-ie dan toch: Big Nige op de bas
.
Samenvattend was het een bijzondere show van een band die ik vanaf hun begin volg, maar waarin ze zich van een kant lieten zien die ik nog niet eerder had gezien, met als absoluut hoogtepunt de slot-scene. Erg benieuwd wat ze de volgende keer aan ons laten zien.